คุณว่าการที่ไม่เคยรู้แล้วพึ่งมารู้ กับรู้ แต่พูดไม่ได้ คุณว่าอย่างไหนเจ็บกว่ากัน...
สำหรับผม ทั้งสองอย่างคือสิ่งที่ผมเป็น... ผมรักพิมพ์นารา

ผมเจ็บปวดใจที่สุดเมื่อรู้ในสิ่งที่ผมไม่เคยคาดคิดไว้
“นี่ นายคบกับพิมพ์แล้วเหรอ” ผมถามออกไปทั้งๆที่รู้แก่ใจดี
“ใช่” นี่คือคำตอบของเพื่อนซี้คนเดียวของผม
“แน่ใจนะว่าคิดดีแล้ว”
“แค่คิดว่าลองคบดูก่อน เรารู้สึกดีกับเธอน่ะ”
นี่ผมต้องตกอยู่ในสภาพไหนต่อจากนี้ เมื่อเธอต้องกลายมาเป็นคนรักของเพื่อนสนิท แต่รหัสคือเพื่อนที่ดีที่สุดของผมนะ ผมต้องยินดีกับเขาสิ... ผมควรจะต้องยินดี
“โชคดีนะ จะเอาใจช่วย”

ความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอ ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปแม้ว่าจะเป็นรหัสที่อยู่ข้างกายเธอแทนผม แค่ได้เฝ้ามองดูเธออยู่ห่างๆผมก็พอใจ ทั้งๆที่รู้ว่ายิ่งผมทำแบบนั้นมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรัก แล้วมันก็ยิ่งเจ็บ เจ็บที่เธอกลายมาเป็นคนรักของเพื่อนสนิท เจ็บที่ผมเป็นได้แค่คนนอกสายตา
อาจจะดูผิดที่ผมทำแบบนี้ทั้งๆที่พิมพ์นาราก็มีเจ้าของแล้ว แต่ผมคงไม่สามารถยั้งใจไม่ให้รักเธอ ผมแอบขอโทษรหัสเป็นรอบที่ล้านแล้วเห็นจะได้เมื่อวันหนึ่ง ผมเห็นพิมพ์เดินมาคนเดียวแต่ไกล แล้วสมองก็สั่งการให้ผมหยุดเดินเพื่อรอให้เธอเข้ามาใกล้
“ไงพิมพ์ ทำไมวันนี้เดินมาคนเดียวล่ะ” ผมทักเธอทันที ดูเหมือนเธอไม่ได้สังเกตผมเลยเมื่อเธอตอบผมกลับมา “อืม ก็เดินตามหารหัสนั่นแหละ พักนี้ไม่ค่อยอยู่ที่คณะเลย”
“สงสัยงานมันคงยุ่งน่ะ พิมพ์ทำใจเถอะ พองานเสร็จมันก็วิ่งวุ่นตามหาเธอเองนั่นแหละ”
พิมพ์นารายิ้มบางๆ “ฮื่อ แล้วนทีล่ะ มาทำอะไรแถวนี้ ทุกทีไม่เคยเห็นเลย”
ผมแอบตอบเธอในใจแบบท้อแท้หน่อยๆ ก็เธอจะไปเห็นได้ยังไงเล่า เธอเคยเห็นผมอยู่ในสายตาซะเมื่อไหร่ ผมมาออกจะบ่อยจนหลับตาเดินแทบจะได้อยู่แล้ว ที่เธอเห็นผมก็เพราะผมอดใจไม่ไหวต่างหาก
“เอ่อ ก็มาเดินเล่น เห็นพิมพ์พอดีก็เลยทัก ไม่ได้เหรอ” ประโยคหลังนั้นผมถามออกไปโดยไม่ทันคิด พอหลุดปากออกไปผมก็เห็นเธอเลิกคิ้ว “นที นี่เธอเป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่าๆ” ผมรีบตอบ “ไม่มีอะไร งั้นเราไปก่อนนะ”
“อื้อ” เธอพยักหน้า “แล้วเจอกันนะ”
แล้วผมก็ต้องบังคับตัวเองให้เดินจากเธอมา ต้องยอมรับว่าพอผมห่างเธอทีไรใจมันหวิวๆ แต่อย่างน้อยผมก็ชื่นใจที่ได้คุยกับเธอ แล้วมันก็เป็นอีกวันที่ผมนั่งเพ้อเจ้ออยู่คนเดียว

เวลาผ่านไปนานสักระยะหนึ่งแล้ว ผมก็ยังคงเฝ้ามองพิมพ์นาราอยู่เหมือนเดิม แต่พักนี้เธอดูจะมีอะไรในใจมากมายจนบางครั้ง สีหน้าของเธอดูเศร้าๆ นี่ผมคิดไปเองหรือเปล่านะ

พระเจ้า ไม่อยากเชื่อเลยว่าในที่สุด ผมเข้ามาอยู่ในสายตาของเธอ เพราะตกเย็นวันหนึ่งเธอเดินมาหาผมที่กำลังนั่งปั่นรายงายของอาจารย์สุดโหด
“นที เห็นรหัสบ้างไหม” เสียงของเธอยังคงฟังนุ่มนวล ผมยิ้มกว้างให้เธอทันที
“เห็นสิ” ปากผมบอกแบบนั้นทั้งๆที่ไม่อยากบอกเลย ผมนึกในใจอย่างเจ็บปวดที่สุดท้ายคนที่เธอถามไถ่ถึงก็เป็นรหัสจนได้  “อยู่ในห้องสมุดคณะน่ะ สงสัยจะฟิตจัด เพราะเรากับรหัสออกมาไม่ทันไร แฟนเธอดันวิ่งกลับเข้าไปอีก”
“เหรอ งั้นเราไปหารหัสก่อนนะ ขอบใจจ้ะ”
“โชค...ดี” ร่างของเธอหายไปก่อนที่ผมจะพูดจบด้วยซ้ำ ผมได้แต่ถอนหายใจ แล้วก็นั่งนิ่ง ไม่สามารถทำงานได้อีก อาการผมหนักขึ้นทุกที

ทำไมผมต้องน้อยใจ เธอเคยคิดอะไรกับผมรึก็ไม่
ทำไมผมต้องเศร้าใจ เธอรักผมรึก็เปล่า
ทำไมผมต้องเสียใจ เธอไม่มีความสุขเสียเมื่อไหร่
แล้วทำไม ทำไมผมต้องรักเธอ

ผมตัดสินใจแน่วแน่ในวันรุ่งขึ้น ว่าผมจะสารภาพความจริงกับเธอ แต่พอผมเจอเธอปุ๊บผมก็ลืมเรื่องของตัวเองไปสนิทเลย... ก็เธอร้องไห้
“พิมพ์” ผมเรียกเธอทันที “เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”
“นที” เธอเรียกผมแผ่วเบา “รหัสล่ะ”
รหัส รหัสอีกแล้ว ผมได้แต่โมโหในใจ แม้ในยามที่ไม่เห็นเขาแต่เธอก็ยังคงพร่ำเรียกหา ทั้งๆที่เวลาเธอร้องไห้เขายังไม่มาให้เธอเห็น ทำไมเธอไม่เคยมองคนคนนี้บ้าง ขอให้มองผมคนนี้บ้างได้ไหม
“รหัส... รหัสไม่มา” ผมยอมผิดศีลเพื่อให้เธอเล่าความจริง “พิมพ์ มีเรื่องอะไร บอกผมเถอะนะ อย่าเก็บไว้คนเดียว”
“เมื่อวาน...” ผมเห็นเธอสะอื้นไม่หยุด แล้วความจริงทุกอย่างก็ปรากฏ...

“รหัสรักนภางค์ ไม่ใช่เรา” คำนี้แหละที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนโดนท่อนไม้ฟาดที่หัว นี่ผมเป็นอะไรไป ทำไมไม่ดีใจล่ะ ผมควรดีใจไม่ใช่เหรอ
พอจบประโยคนั้นแล้ว ก็ไม่มีคำพูดใดอีกเลยจากพิมพ์ เธอร้องไห้จนตาบวมแดง หน้าของเธอซีดเหมือนจะเป็นลม ที่สุดผมก็ทนไม่ไหว พิมพ์จับข้อมือผมไว้แน่นเมื่อผมลุกขึ้น
“ปล่อยเถอะ” ผมบอกเธออย่างอ่อนโยนเท่าที่จะทำได้ แอบปิดบังความรู้สึกโกรธในใจที่ตอนนี้ยิ่งเหมือนภูเขาไฟใกล้ระเบิด พิมพ์นาราส่ายหน้า “ไม่นะนที เราขอร้อง อย่าบอกรหัสกับนภางค์นะว่าเรารู้เรื่องทุกอย่าง อย่านะ เราขอร้องล่ะ”
แล้วน้ำตาที่กำลังจะแห้งเหือดของเธอก็ไหลลงมาอีก ผมได้แต่ยืนมองเธอแค่นั้น... แค่นั้นจริงๆ

สองปีมาแล้วที่ความลับของรหัสยังคงถูกเก็บไว้ ผมต้องแสร้งทำตัวปกติ ทั้งที่ใจเหมือนถูกมีดกรีดซ้ำไปมาไม่รู้จักจบ ในเมื่อเริ่มแรก คนที่ผมรักก็ดันไม่รักผม แล้วก็ยังกลายมาเป็นแฟนของเพื่อนซี้ที่คบกันมานาน แล้วรหัสก็ยังทำให้เธอเสียใจทั้งๆที่เธอไม่ผิด และยังความลับของเขาอีก นี่พิมพ์ต้องทนทรมานไปอีกนานเท่าไหร่กัน รหัสถึงจะพอใจ ผมต้องมองดูคนที่ผมรักเจ็บปวดโดยที่ช่วยอะไรไม่ได้งั้นหรือ
ในวันที่ผมรู้ความจริง พิมพ์บังคับให้ผมสัญญาว่าจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าผมไม่สัญญาเธอบอกกับผมว่าเธอจะฆ่าตัวตาย นั่นแหละ ถึงทำให้ผู้ชายคนนี้ยอมสัญญา

แล้วผมก็มารู้จากปากของรหัส เมื่อเรื่องมันไม่ใช่ความลับอีกต่อไป รหัสไม่เคยรู้เลยว่าทำให้พิมพ์ต้องเสียใจแค่ไหน และเมื่อเขาสารภาพกับพิมพ์ เขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าผมรู้มาแสนนาน

ผมเฝ้าแต่ถามตัวเองว่าทำไมพิมพ์จึงเลือกที่จะไม่บอกรหัส และเลือกที่จะเจ็บปวดเสียเอง จนกระทั่งเมื่อหลายปีต่อมา ในวันสุดสัปดาห์วันหนึ่ง
“นที โทรศัพท์ลูกจ้ะ” แม่ที่แสนดีของผมยื่นโทรศัพท์มาให้ถึงที่ขณะที่ผมนั่งซักเสื้อผ้า
“นทีพูดครับ”
“นที” เสียงที่ผมคุ้นเคยและโหยหาดังเข้ามากระทบโสตประสาทของผม “ไม่ได้คุยกันตั้งนาน สบายดีไหม”
ผมยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคยทำมานาน “พิมพ์ เธอเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดีจ้ะ เอ่อ นที ตอนนี้เธอว่างรึเปล่า ถ้าไม่เป็นการรบกวนเธอจะมาหาเราที่บ้านหน่อยได้ไหม”
ผมพยักหน้าให้กับโทรศัพท์ “ได้สิ เราจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“ขอบใจจ้ะ”
เมื่อเธอวางหูผมก็วิ่งอย่างกับคนบ้าออกจากบ้าน

“สวัสดีครับ ผมมาหาพิมพ์” แล้วผมก็มาถึง และในเวลาไม่ช้าผมก็จะได้เจอเธอแล้ว ตื่นเต้นอะไรแบบนี้ ผมมือสั่นไปหมดเลย
“เข้ามาข้างในเลยจ้ะ” คุณป้าซึ่งผมเดาว่าต้องเป็นแม่ของพิมพ์พูดอย่างใจดี ผมเดินเข้าไปในตัวบ้านและหยุดรอ เมื่อปิดประตูรั้วแล้วคุณป้าคนเดิมก็เอ่ยต่อ
“ตามมาทางนี้เลยลูก พิมพ์บอกไว้แล้วว่าเธอจะมาหา”
ผมก็ได้แต่พยักหน้า ไม่พูดอะไรเพราะความตื่นเต้น คุณป้าเดินนำผมขึ้นไปบนชั้นสองของตัวบ้าน และหยุดอยู่ที่ห้องแรกทางซ้ายมือ
“เข้าไปเลยจ้ะ”
ผมผลักบานประตูช้าๆ และเมื่อผมก้าวเข้ามาประตูก็ปิดลงเบาๆ ผมแปลกใจที่คุณป้าไม่ตามเข้ามาด้วย
“นที”
เสียงหนึ่งเรียกผมไว้ ร่างของพิมพ์อยู่บนเตียงสีขาวล้วน เธอส่งยิ้มให้ผม “มาแล้วเหรอ”
“พิมพ์” ผมอึ้งไป “ไม่สบายเหรอ”
“อื้อ” เธอหัวเราะให้ผม “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะนที เราแค่ไม่สบายเองนะ”
ผมรู้สึกไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดเลยซักนิด ก็เธอดูเปลี่ยนไปมาก ดูเหมือนเธอกำลังป่วยหนัก ผมลากเก้าอี้ไม้มานั่งใกล้เตียงเธอ ยิ่งดูใกล้ๆผมยิ่งใจหายเข้าไปทุกที
“เราดีใจนะ ที่นทีมาหาเรา” เธอเริ่มไอให้ผมเห็น แต่ทว่าสีหน้าของเธอยังคงระบายด้วยรอยยิ้ม ผมพูดอะไรไม่ออกเลย
“พิมพ์ เธอเป็นอะไรไป บอกเราที” เสียงผมแหบแห้งลงเมื่อเอ่ยขึ้นกับเธอ
“ก็แค่มะเร็งระยะสุดท้าย” พิมพ์ตอบผม “ไม่มีอะไรน่ากลัวซักนิด”
“พิมพ์” ผมพูดได้แค่นั้นเธอก็ไอไม่หยุด ผมเห็นท่าไม่ดีก็เลยอุ้มเธอขึ้นจากเตียง ใจของผมคิดอยู่อย่างเดียวคือต้องไปโรงพยาบาล
“นที” เธอเรียกผมทั้งที่ยังคงไอ “วางเราลงเถอะ อย่าพาเราไปไหนเลย ขอร้องล่ะ”
“แต่พิมพ์ เธออาการหนักแล้วนะ - - ”
“ไม่เป็นไร ได้โปรด อย่าขัดเราเลยนะ”
ผมกัดฟันแน่น ทั้งๆที่เธอไม่มีเรี่ยวแรงแต่ทำไมถึงสามารถบังคับใจผมให้ทำตามเธอได้ แม้เวลาจะผ่านมานานแค่ไหนเธอก็ยังคงมีอิทธิพลต่อใจของผมไม่เปลี่ยนเลย ผมจำใจค่อยๆวางเธอลงที่เดิมอย่างทะนุถนอม
“ยังไงเราก็ไม่มีทางรอดหรอกนะ” พิมพ์นาราพยายามจะกุมมือผม ส่วนผมนั้นรีบคว้ามือเธอทันที ตอนนี้ผมรู้สึกแย่จริงๆ ไม่รู้ว่าผมจะทนไปได้นานเท่าไร
“อยู่กับเราแบบนี้จนกว่าเราจะหลับได้ไหม เราง่วงมากเลยจริงๆ สงสัยยาจะออกฤทธิ์แล้ว”
“ได้สิ ได้ พิมพ์อย่าห่วงนะ นทีจะอยู่ตรงนี้แหละ จะไม่ไปไหน พอพิมพ์ตื่นเราจะพาเธอไปเที่ยวนะ”
“อื้อ นทีสัญญานะ พอพิมพ์ตื่นพิมพ์จะได้ไปเที่ยว”
“เราสัญญา”
สักพักพิมพ์ก็หลับตาลง ผมนั่งกุมมือเธอแน่น แล้วน้ำตาของผมก็ไหลลงมา นี่ผมเป็นคนที่โง่ที่สุดเลยใช่ไหม ผมนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาขณะที่มองหน้าของเธอยามหลับใหล
นาฬิการ้องบอกเวลาบ่ายสามโมง ผมนั่งที่นี่มาสองชั่วโมงแล้วสินะ คงได้เวลากลับเสียที ผมค่อยๆวางมือเธอลงกับเตียง อาจจะดูเหมือนผมบ้า แต่ผมใช้นิ้วอังใต้จมูกของเธอดูเหมือนในหนัง เพราะผมกลัว กลัวเหลือเกินว่าเธอจะจากผมไป
เกือบนาทีที่ผมยืนตะลึงอยู่กับที่ นี่ผมต้องฝันไปแน่ๆ ไม่มีทาง ไม่มีทางเป็นได้ ผมคงจะฝันร้ายแน่นอน และพอผมตื่นมาเรื่องทุกอย่างก็จะดีขึ้น  พิมพ์ไม่ได้หมดลมหายใจหรอก ไม่ใช่...ไม่
“ไม่!!!”
ผมเข้าไปเขย่าตัวเธออย่างคนไร้สติ กอดเธอไว้แน่นในอ้อมแขน “พิมพ์ พิมพ์ลืมตาขึ้นมาสิ พิมพ์ !”

สุดท้ายผมก็ต้องยอมรับความจริงที่ทำให้ผมปวดร้าวใจแสนสาหัส พิมพ์จากผมไปจริงๆโดยที่ไม่ทันได้ล่ำราผมเลย และที่ผมเจ็บยิ่งกว่า คือการที่คำว่ารักของผมยังเป็นความลับต่อเธอ
คนอย่างผม ก็สมควรแล้วที่ต้องเจ็บปวด
ก็ผม... ทำอะไรไม่ได้เลยทั้งๆที่เห็นเธอเจ็บปวด
ก็ผม... แม้แต่จะปลอบโยนเธอก็ยังทำไม่ได้ทั้งๆที่อยู่ใกล้เธอแค่เอื้อม
ก็ผม... ปกป้องเธอไม่ได้
สมควรแล้ว ที่ผมจะต้องทนทรมานต่อไปกับความขี้ขลาดของตัวเอง

ผมมีความกล้าเมื่อมันสายเกินไป แล้วมันจะมีค่าอะไรในเมื่อผมต้องสูญเสียเธอเสียแล้วอย่างไม่มีวันหวนกลับคืนมาได้อีก...

ผมได้แต่มองท้องฟ้า และตะโกนทั้งน้ำตาว่า รัก...เธอ