ความคิดเห็นที่ 1 . หลุมที่สิบสาม หลังจากคุณจ่าถูกพาตัวไปได้ซักสองสามเดือน มิสซิสเด๊นท์เข้าไปในห้องนอนเก่าของเทรซิลีน และนึกขึ้นมาได้ว่าเธอเคยมีลูกสาวอยู่คนนึง  ห้องเก่าของดิ๊กกี้นี่มิสเตอร์เด๊นท์เอาชิ้นส่วนรถมอเตอร์ไซค์เก่าๆ ถังใส่จารบี และก็กระป๋องเบียร์เปล่าๆ อีกหนึ่งพันสองร้อยยี่สิบเจ็ดกระป๋องไปใส่ไว้จนเต็ม  แต่สำหรับห้องของเทรซิลีน นอกจากย้ายเจ้าอดอล์ฟนกบั๊ดจี้ไปไว้ในครัว (ซึ่งมันกินขอบพิซซ่าจนอ้วนปี๋ขึ้นทุกวี่ทุกวัน และคอยบอกมิสเตอร์เด๊นท์ให้ทาลิปสติกเพิ่มอีกหน่อย)  ทั้งพ่อและแม่ก็ไม่เคยย่างกรายเข้ามาอีกเลย          “สงสัยจริง ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเทรซิลีน”  มิสซิสเด๊นท์คิดในใจ แล้วก็นึกถึงรองเท้าสีแดงขึ้นมาได้          เธอโทรศัพท์ไปที่สถานีตำรวจ (อีกแล้วครับท่าน)  แต่หลังจากที่คุณจ่าถูกพาไปรักษาตัวแล้ว เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ได้เปลี่ยนนโยบายใหม่ โดยแกล้งทำเป็นว่าพวกเด๊นท์ไม่มีตัวตนอยู่ในโลก  ทั้งครอบครัวนั่นเป็นแค่จินตนาการบรรเจิดของคุณจ่าผู้เสียสติเท่านั้น          “ขอโทษด้วยครับคุณนาย”  พวกเขาบอกมิสซิสเด๊นท์  “คดีนี้ปิดไปแล้ว”          “แต่ลูกสาวของฉัน”  มิสซิสเด๊นท์ว่า  “แกหายตัวไปนะ”          “ยินดีด้วยครับ”  นายตำรวจกล่าวตอบ แล้วก็วางสายโทรศัพท์          อันที่จริงมิสซิสเด๊นท์เธอก็ไม่ได้ห่วงกังวลอะไรหรอกครับ  คุณเธอสนใจว่ารายการทีวี “สถิติโลกของกินเนส” วันนี้จะมีนกแก้วที่บินเร็วที่สุดในโลกรึเปล่ามากกว่าซะอีก  แต่ในคืนนั้น ตอนที่คนส่วนใหญ่ในโลกกำลังหลับใหล เธอก็พยายามยัดตัวเองผ่านรูโหว่ในรั้วที่เปิดเข้าไปสู่สวนหลังบ้านฝลัด          เงียบซะยิ่งกว่าป่าช้าซะอีก ซึ่งที่จริงก็ไม่น่าแปลกใจ พอนึกถึงว่ามีกี่ร่างฝังอยู่ใต้นั้นจริงมั้ยครับ  มิสซิสเด๊นท์แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง พอเห็นว่ารองเท้าส้นสูงสีแดงยังอยู่ที่นั่น  คุณเธอถอดรองเท้าแตะของตัวเองออกแล้วเปลี่ยนใส่รองเท้าส้นสูงคู่นั้นแทน  เธอเกือบจะนึกถึงเรื่องราวเหมือนฝันของซินเดอเรลล่าแล้วล่ะครับ เพียงแต่คำว่า “ซินเดอเรลล่า” มันยาวไปหน่อย เลยไม่สามารถบรรจุอยู่ในหัวสมองตันๆ ของเธอได้          ในห้องนอนห้องหนึ่งด้านหลังของตัวบ้านชั้นบน วินช์แฟล็ตผู้เป็นอัจฉริยะด้านคอมพิวเตอร์ของครอบครัวกำลังประกอบกิจกรรมโปรดที่เขาทำเป็นประจำในยามค่ำคืนอยู่  นั่นคือคอยติดตามเฝ้าดูคนแปลกๆ ทั่วโลกด้วยอินเตอร์เน็ต  พอตกดึกห้องแช็ตรูมที่เขาคุยชักจะบางตาเพราะคนหนีไปนอนกัน เขาก็ย้ายไปคุยห้องของประเทศอื่นที่เป็นเวลาหัวค่ำกว่า  ว่าไปแล้วตัววินช์แฟล็ตเองถือเป็นบุคคลในตำนานคนหนึ่งของวงการไซเบอร์เลยเชียวแหละครับ  พ่อหนุ่มน้อยสามารถ “แฮ็ค” เข้าไปในระบบคอมพิวเตอร์ทุกแห่ง  ครั้งหนึ่งเขานึกสนุก แกล้งทำให้อเมริกาทั้งประเทศล้มละลายภายในเวลาชั่วคืน  วันรุ่งขึ้นเขาเอาเงินใส่คืนเข้าไปในระบบ แต่ก็หลังจากที่นักบัญชีขี้ฉ้อและผู้จัดการธนาคารหน้าเลือดรวมสามร้อยสี่คนฆ่าตัวตายไปแล้ว (อันนี้เป็นโบนัสพิเศษที่เขาไม่ได้คาดเอาไว้ล่วงหน้าครับ)  ตอนเอาเงินใส่คืนเข้าไป เขาทำให้คนจนทั้งหลายรวยขึ้นนิดนึง และทำให้คนรวยทั้งหลายจนลงมิใช่น้อยทีเดียว  แน่นอนครับ ว่าเรื่องทั้งหมดนี่ถูกเก็บเงียบเป็นความลับไม่ให้สาธารณชนรู้ แต่บรรดาสิงห์ไซเบอร์ซุปเปอร์แฮ็คเกอร์ทั้งหลายต่างรู้กันดีว่าเป็นฝีมือของวินช์แฟล็ต  (หรือที่จริงรู้จักกันบนอินเตอร์เน็ตในนามของ “นอตี้ทริกซี่” หรือทริกซี่แสนซน) นั่นเอง          ตอนที่มิสซิสเด๊นท์ลักลอบเข้ามาในสวนหลังบ้านนั้น วินช์แฟล็ตกำลังยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ดื่มน้ำอัดลมสีดำรสโคล่าสูตรซุปเปอร์คาเฟอีน  มองลงไปเห็นคุณเธอล้มลุกคลุกคลานอยู่บนสนามหญ้า สวมรองเท้าส้นสูงปรี๊ดสีแดงที่พวกเขาทิ้งเอาไว้เป็นเหยื่อล่อ  พ่อหนุ่มน้อยรีบไปบอกคนอื่นในครอบครัวทันที          “ฮิปโปขึ้นฝั่งแล้ว”          “งั้นก็ดีล่ะ”  คุณพ่อเนอร์ลินเริ่ม  “แต่เรายังไม่ได้ตกลงกันเลย ว่าจะจัดการยัยนั่นยังไงดี”          “คุณยายคงชอบนะคะ”  คุณแม่มอร์ดอนน่าพูด          “ไม่เอาอะครับ  ไม่เห็นน่าสนุกเลย”  มอร์บิดว่า ไซเล้นท์พยักหน้าหงึกหงัก          “นั่นสิจ๊ะ ทำอะไรสนุกๆ ดีกว่าจ้ะ”  ซาตานเนลล่าสนับสนุน  “แล้วไขมันหนาตึ้บอย่างงั้น ให้คุณยายกินไม่ดีหรอกจ้ะ  ถึงท่านจะตายไปแล้วก็เถอะ”          “ทำอะไรเก๋ๆ ดีมั้ยคะ”  เบ๊ตตี้เสนอ  แกเป็นคนที่มีความคิดสร้างสรรค์ประจำครอบครัว  “อย่างเสกให้กลายเป็นไม้ผล  รึไม่ก็อ่างอาบน้ำดีมั้ยคะ”          “ผลไม้จากต้นนี้มันจะรสชาติเป็นยังไงกันล่ะเนี่ย”  วาลล่าว่า  “แหวะ...  ที่จริงอ่างอาบน้ำก็ไม่เลวนะครับ  ตอนนี้ยัยนั่นก็ตัวเท่าอ่างอยู่แล้ว”          “เอาล่ะๆ พ่อนึกออกแล้ว”  เนอร์ลินประกาศ  “อะไรเอ่ย ที่ยัยนั่นทำแล้วพวกเรารำคาญมากที่สุด”          “หายใจไงครับ”  วินช์แฟล็ตว่า          “ไม่ใช่อย่างงั้นลูก  พ่อหมายถึงเสียงทีวีตะหาก  แกเปิดทีวีดังลั่นทั้งวันทั้งคืน  เราเสกให้แกกลายเป็นทีวีพลาสมาจอแบนซุปเปอร์เดอลุกซ์ไปเลยเป็นไง”          “ให้มีระบบเสียงรอบทิศ ติดลำโพงทั่วห้องด้วยได้มั้ยครับพ่อ”          “ได้อยู่แล้วลูก”          “ให้เราสองคนจัดการนะครับ”  คู่แฝดขอ          “ไม่จ้ะ ให้หนู  ให้หนูทำ”  เมอร์ลินแมรี่ขอบ้าง          “งั้นแข่งไม้สั้นไม้ยาวกัน”  คุณพ่อตัดสิน  “ทุกคนไปเอากระดาษดินสอมา  ใครวาดไม้ได้ยาวที่สุดจะได้เป็นคนลงมือจ้ะ” (คุณผู้อ่านสงสัยรึเปล่าครับ ว่าทำไมคุณพ่อเนอร์ลินถึงไม่จัดการซะเอง  คุณพี่คอลลินกระซิบบอกความลับสุดยอดฝากผมมาครับ  ความลับข้อนี้มีแต่แม่มดพ่อมดเท่านั้นที่รู้นะ และเป็นเหตุผลว่าทำไมตอนคุณพ่อเนอร์ลินไปคุยกับมิสเตอร์เด๊นท์ถึงได้ให้เมอร์ลินแมรี่ไปด้วย  และทำไมเมอร์ลินแมรี่ถึงได้เป็นคนเสกให้แรมโบ้กลายเป็นหมาพุดเดิ้ลแทนที่คุณพ่อจะเป็นคนเสกเอง  แต่ก่อนที่คุณพีทจะบอกคุณผู้อ่าน คุณพี่คอลลินท่านกำชับมาว่า คุณผู้อ่านต้องสัญญาในใจก่อนนะครับ ว่าจะไม่เอาความลับนี้ไปบอกต่อให้คนอื่นรู้เด็ดขาด          ถ้าคุณผู้อ่านรู้เรื่องราวของพ่อมดตั้งแต่ในอดีตสมัยเมอร์ลิน มาจนถึงแฮรี่ พ็อตเตอร์ในปัจจุบัน ก็จะเห็นว่าพ่อมดส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้แต่งงานมีลูกกันหรอกครับ  อะไรนะครับ... คุณผู้อ่านบอกว่าพ่อมดส่วนใหญ่หน้าตาโหลยโท่ยมิหล่อล่ำฉะนั้นฤๅ...  อะเจ้ย... หามิได้ครับ  ที่จริงแม่มดส่วนใหญ่คิดว่าพวกพ่อมดน่ะทั้งหล่อทั้งเท่จะตายไป  เหตุผลที่แท้จริงคืออย่างนี้ตะหากครับ  ตอนที่พ่อมดเกิดมาจะมีอำนาจเวทมนตร์ติดตัวมาด้วย  แต่พอมีลูก อำนาจเวทมนตร์ก็จะถูกแบ่งให้ลูกไปส่วนหนึ่งครับ  พอลูกเติบโตขึ้น อำนาจเวทมนตร์ของลูกก็จะเติบโตเพิ่มขึ้นตามตัว แต่อำนาจเวทมนตร์ของพ่อที่สูญเสียไปแล้วน่ะ จะไม่งอกกลับคืนมาตามเดิมอีก  นั่นก็หมายความว่า คุณพ่อเนอร์ลินซึ่งมีลูกตั้งเจ็ดคน ได้สูญเสียอำนาจเวทมนตร์ไปโขเลยแหละครับ          การแบ่งอำนาจเวทมนตร์นี้เท่าเทียมกันหมดครับ ไม่ว่าลูกคนนั้นจะเกิดขึ้นในห้องทดลอง เพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อจากชิ้นส่วนร่างกายพ่อแม่ หรือจะคลอดออกมาแบบเดียวกับเราๆ ท่านๆ  ยังไงคุณพ่อมดก็จะสูญเสียอำนาจเวทมนตร์ส่วนหนึ่งให้คุณลูกมดเสมอครับ          ทุกวันนี้ อำนาจเวทมนตร์ที่เหลืออยู่มีแค่พอให้เนอร์ลินเสกใครซักคนให้กลายเป็นไม้กระถางเท่านั้นเองล่ะครับ  ตอนนี้แม้แต่จะเสกคนให้กลายเป็นกบหรือคางคก คุณพ่อเนอร์ลินก็ทำไม่ได้ซะแล้ว          บางทีมีคนมาเรียกคุณพ่อว่า “เมอร์ลิน” ด้วย ม.ม้า แทน น.หนู ครับ  (เรียกผิดกันเยอะเชียวแหละ)  คุณพ่อก็จะต้องคอยอธิบายว่าตัว “N” ในชื่อ “เนอร์ลิน” มาหลังตัว “M” ในชื่อ “เมอร์ลิน” เพราะคุณพ่อเกิดหลังเมอร์ลินไงครับ ก็เลยได้ชื่อว่าเนอร์ลิน  คนที่ฉลาดหน่อยฟังแล้วก็จะงง แต่พยักหน้าไว้ก่อน  ส่วนคนที่ไม่ค่อยฉลาดก็จะทำหน้าไม่เชื่อถือ แล้วถามคุณพ่อว่า ทำไมไม่ตั้งชื่อลูกว่า “โอเออร์ลิน” “เพอร์ลิน” และก็ “เควอร์ลิน” (ตามตัวอักษร “O” “P” และก็ “Q”) ล่ะ จะได้เข้ากัน  คนพวกนี้แหละครับ ที่ถูกคุณพ่อเนอร์ลินเสกให้กลายเป็นต้นเจอเรเนียม          คุณแม่มอร์ดอนน่าเคยติงคุณพ่อว่า  “พ่อเสกให้มันเป็นผักสวนครัวที่มันเอามาใช้ได้ อย่างพาร์สลี่ย์  มิ้นท์  หรือเด๊ดลี่ไนท์เฉด {เชิงอรรถ ฉ } ไม่ได้เหรอคะ  แม่ไม่ชอบต้นเจอเรเนียมเลยนะ ดอกมันสีสวยสดใสดูมีความสุขอย่างเนี้ย น่ารังเกียจจะตายไป”          ครอบครัวฝลัดเป็นครอบครัวตัวอย่างในด้านความรักใคร่กลมเกลียวกันครับ  ทุกคนในครอบครัวช่วยกันปกป้องไม่ให้ความลับของคุณพ่อเนอร์ลินรั่วไหลไปถึงหูคนภายนอก  ซึ่งที่จริงก็ไม่ค่อยจำเป็นซักเท่าไหร่หรอกครับ  คุณพ่อเนอร์ลินตัวสูงชะลูด ใส่ชุดเสื้อคลุมตัวโตสีดำ ดูท่าทางชั่วร้ายน่ากลัวมากมาย  คงจะมีแต่คนปัญญาอ่อนโดยสิ้นเชิงเท่านั้นแหละครับ ที่มองดูเนอร์ลินแล้วจะพูดว่า “อย่างคุณนี่ไม่มีอำนาจเวทมนตร์หรอก”  และถ้าเจอคนพวกนี้จริงๆ ก็ปล่อยให้กลายเป็นไม้กระถางเสียยังอาจจะดีกว่าก็ได้นะครับ คุณพี่คอลลินบอก          ว่าไปแล้ว การสูญเสียอำนาจเวทมนตร์ก็ทำให้คุณพ่อเนอร์ลินรู้สึกหดหู่มิใช่น้อยเหมือนกันแหละครับ  “พ่อเสียอำนาจเวทมนตร์ไปแล้ว”  เนอร์ลินเคยพูดกับมอร์ดอนน่าตอนอยู่กันตามลำพัง  “แม่จะยังรักผู้ชายที่ไม่มีอำนาจเวทมนตร์ได้ยังไงกันจ๊ะ”          “พ่อน่ะเป็นยิ่งกว่ามนตร์ขลังสำหรับแม่เสมอจ้ะ”  มอร์ดอนน่าย้ำให้คุณสามีมั่นใจ  “พ่อว่าต้นเบญจมาศเป็นไงมั่งจ๊ะ  แม่ว่ามันดูดีกว่าเจอเรเนียมนะ ถือว่าเป็นดอกไม้แห่งความตายซะด้วย”          “พ่อไม่ได้ตั้งใจเลือกเจอเรเนียมหรอกจ้ะ นางฟ้าของพ่อ”  เนอร์ลินอธิบาย  “พ่อเคยลองพยายามเสกอย่างอื่นแล้ว แต่มันก็กลายเป็นเจอเรเนียมทุกที  พ่อเองก็ไม่ชอบเจอเรเนียมเหมือนกันแหละจ้ะ”          ทางออกที่ทำได้ง่ายและเห็นได้ชัดคือ มอร์ดอนน่าต้องเสกให้มันกลายเป็นต้นอย่างอื่นด้วยตัวเอง  แต่เธอก็ไม่เคยทำ เพราะมันจะยิ่งทำให้เนอร์ลินหดหู่หนักเข้าไปอีก) . จากคุณ : พิธันดร - [ 8 ก.ย. 49 07:55:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . เบ๊ตตี้วาดไม้ได้ยาวที่สุดแถมยังอ่อนช้อยสวยงามที่สุด ก็เลยชนะการแข่งขันได้รับสิทธิ์ในการดำเนินการ  แม่หนูน้อยเปิดประตูหลังบ้าน          “หวัดดีค่ะ มิสซิสฮิปโป”  แกพูด          มิสซิสเด๊นท์สะดุดส้นเท้าตัวเองล้มคว่ำหน้าลงไป  แขนสองข้างของราชินีสแคร็ตช์ร็อตแยงทะลุหลุมศพขึ้นมา แล้วเริ่มควานไปรอบๆ          “อย่าค่ะคุณยาย”  เบ๊ตตี้ตะโกนบอกก่อนที่คุณยายจะคว้าอะไรได้  “มิสซิสฮิปโปหาอะไรอยู่เหรอคะ”          “แกฆ่าเทรซิลีนของฉันใช่มั้ย”  มิสซิสเด๊นท์พยายามตะเกียกตะกายยืนขึ้น  เธอออกเดินกระย่องกระแย่งตรงมาที่ตัวบ้าน  ส้นรองเท้าแหลมเปี๊ยวหักไปข้างนึง ท่าเดินของเธอก็เลยเป๋ไปเป๋มาซะจนครอบครัวฝลัดหัวเราะออกมาพร้อมเพรียงกัน  “ฉันจะต้องเอาเรื่องพวกแกให้ได้”          “แน่อยู่แล้วล่ะค่ะ”  เบ๊ตตี้ตอบ  “คุณจะเอาเรื่องสนุกๆ มาให้พวกเราดูเยอะแยะแน่ๆ เลย  ทั้งสารคดีชีวิตสัตว์โลกผู้น่ารัก แล้วก็หนังสนุกๆ ที่มีบทบรรยายให้อ่านด้วย”          “แล้วก็ งานศพที่ตลกที่สุดในโลก”  มอร์บิดว่า          “แล้วก็ โรงพยาบาลสัตว์”  ซาตานเนลล่าว่า          “แล้วก็รายการทำอาหารดีๆ ด้วย”  มอร์ดอนน่าว่า          “แต่ไม่เอารายการพวกเรียลลิตี้โชว์เลยนะ”  วินช์แฟล็ตว่า          คุณแม่มอร์ดอนน่าโอบแขนรอบตัวเบ๊ตตี้ บอกว่า  “ลูกรักจ๊ะ  แม่รู้ว่าหนูแข่งชนะ  แต่แม่ว่าหนูให้พี่ๆ เสกให้จะดีกว่านะ  หนูก็รู้ใช่มั้ยจ๊ะว่าบางทีเวทมนตร์ของหนูมันไม่ค่อยเป็นไปตามที่ตั้งใจซักเท่าไหร่  เราคงไม่อยากให้ยัยคนนี้กลายเป็นเรือท่องเที่ยวหรือกระเช้าบอลลูนไปใช่มั้ยจ๊ะ”          “แต่แกก็เป็นอยู่แล้วนี่คะ”  เบ๊ตตี้ว่า  เล่นเอาทั้งครอบครัวหัวเราะครื้นเครงกันอีกรอบ  ส่วนมิสซิสเด๊นท์ก็ยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่          “แล้วอย่าลืมใส่ปุ่มปรับลดสีด้วยนะ”  วาลล่าเสริม  คราวนี้ทุกคนหัวเราะกันจนปวดท้อง          พวกเขายืนรอจนมิสซิสเด๊นท์เดินมาถึงตัวบ้าน เพราะทีวีจอแบนขนาดใหญ่มันหนักมากนะครับ  ถ้ารีบเสกคุณเธอตั้งแต่ยังเดินมาไม่ถึงก็คงต้องขนกันไกล  มิสซิสเด๊นท์กระย่องกระแย่งขึ้นมาบนระเบียงแล้วก็พุ่งรี่มาที่ประตู  พอเธอสะดุดคว่ำเข้ามาข้างในบ้าน วินช์แฟล็ตก็ดีดนิ้ว มีประกายแสงจ้าออกมาแวบหนึ่ง แล้ววินาทีถัดไปคุณเธอก็กลายเป็นคุณทีวีเรียบร้อยโรงเรียนฝลัดไปแล้ว  ไม่ใช่จอพลาสมาอย่างที่อยู่บนประตูตู้เย็นดิ๊กกี้หรอกนะครับ แต่เป็นจอแอลซีดีซึ่งให้ภาพสวยคมชัดสะใจยิ่งขึ้นไปอีก          “เยี่ยมไปเล้ย”  คู่แฝดร้อง          “แถมยังดูได้จากมุมกว้างซะด้วย”  คุณพ่อเนอร์ลินชม          “แหม... ก็แกตัวใหญ่ซะขนาดนั้นนี่คะ”  เบ๊ตตี้หัวเราะ          “พอแล้วจ้ะ พอแล้ว”  คุณแม่มอร์ดอนน่าร้องออกมา  “นี่ถ้าแม่หัวเราะอีกนิดเดียว ต้องฉี่ราดแน่ๆ”          “หยึ้ยยย... แม่อ้ะ  ไม่ต้องบอกก็ได้ แหม”  มอร์บิดว่า          “เสียงลำโพงเบสทำให้หนูขนลุกเลยค่ะ”  ซาตานเนลล่าบอก          คืนนั้นทั้งคืน ครอบครัวอบอุ่นนั่งพร้อมหน้าพร้อมตา ดูหนังสยองขวัญเก่าๆ เก๋ากึ้กตามด้วยรายการช็อปปิ้งทีวีซึ่งเป็นอย่างเดียวที่เหลืออยู่ในเวลาดึกขนาดนั้น  วินช์แฟล็ตบอกว่าจะทำให้ทีวีเครื่องนี้สามารถรับภาพได้จากทุกสถานีของทุกประเทศในโลก  ซึ่งก็แปลว่าพวกเขาจะสามารถดูหนังสยองขวัญเก่าๆ กับช็อปปิ้งทีวีได้ในหลายร้อยภาษาทีเดียว {เชิงอรรถ 21 }          “หมดไปสาม เหลืออีกหนึ่ง”  มอร์ดอนน่ากอดกระชับเข้าหาเนอร์ลิน  “โซฟาตัวนี้มันชักจะยวบๆ แล้วนะคะ  แม่ว่าได้เวลาเปลี่ยนตัวใหม่แล้วล่ะ”          “ก็อย่างที่แม่ว่าแหละจ้ะ  ยังเหลืออีกหนึ่ง” . จากคุณ : พิธันดร - [ 8 ก.ย. 49 07:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 {เชิงอรรถ ฉ } deadly nightshade คุณพีทอยากจะแปลว่า “เงาราตรีมรณะ” จังครับ มีอีกชื่อนึงว่า belladonna เป็นพืชมีพิษร้ายแรงมากๆ ของฝรั่งเลยแหละครับ {เชิงอรรถ 21 }  ก็เหมือนกับใช้จานรับสัญญาณดาวเทียมแหละครับ เพียงแต่ไม่ต้องควักกระเป๋าจ่ายตังค์เท่านั้นเอง จากคุณ : พิธันดร - [ 8 ก.ย. 49 07:56:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 . ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น การเปลี่ยนร่างก็เสร็จสิ้นสมบูรณ์  มนุษย์เพศชายที่เคยเหมือนกับหมูอ้วนขี้เกียจกลายเป็นเครื่องดูดฝุ่นที่ดีที่สุดในโลก  เป็นสุดยอดแห่งประดิษฐกรรมด้านการทำความสะอาดเชียวครับ  มีระบบหุ่นยนต์อัตโนมัติไร้สายที่สามารถเสียบตัวเองเข้ากับปลั๊กไฟเพื่อชาร์จกระแสไฟฟ้าเองได้เมื่อแบตเตอรี่ใกล้หมด  ในเวลาที่ทุกคนพักผ่อนหรือออกไปข้างนอก มิสเตอร์เด๊นท์จะเดินไปรอบๆ บ้านอย่างเงียบกริบ ทำหน้าที่ดูดฝุ่นอย่างมีประสิทธิภาพ แม้แต่ขั้นบันไดก็ไม่เว้น  เขามีท่อยาวพิเศษสำหรับเอื้อมขึ้นไปดูดใยแมงมุมบนเพดาน และมีอุปกรณ์เสริมเฉพาะสำหรับดึงขนของซาตานเนลล่ากับเมอร์ลินแมรี่ที่ติดอยู่ตามเฟอร์นิเจอร์ด้วย  พอถุงพักฝุ่นเต็ม มิสเตอร์เด๊นท์ก็จะออกไปในสวนแล้วเปิดตัวเองเทฝุ่นลงในถังขยะ  แล้วก็กลับมาปฏิบัติหน้าที่แบบเดิมอีกครั้ง          ถ้าเป็นบ้านธรรมดาสามัญทั่วไป การมีอุปกรณ์ทำความสะอาดอัตโนมัติแบบนี้ก็เหมือนสวรรค์บนดินดีๆ นี่เอง  แต่สำหรับบ้านฝลัดแล้วมันตรงกันข้ามเลยครับ  ใยแมงมุมเป็นเหมือนเพื่อนเก่าเพื่อนแก่  รุ่นแล้วรุ่นเล่าที่ถักทอสืบทอดสายใยอยู่บนเพดานและตามขอบหน้าต่างอย่างอบอุ่นปลอดภัยไร้กังวล เพราะรู้ว่าจะไม่มีใครมากวาดพวกมันออกไป  ส่วนฝุ่นที่กองเป็นหย่อมๆ อยู่รอบๆ บ้าน ก็จะคอยขยับหลบให้พ้นทางด้วยตัวเอง เวลาสมาชิกคนใดในครอบครัวเดินผ่าน          ถ้าเบ๊ตตี้ไม่เสกพลาดไป ป่านนี้มิสเตอร์เด๊นท์คงกลายเป็นเก้าอี้นวมตัวใหญ่ยักษ์นั่งสบายไปแล้ว ถึงมอร์ดอนน่าเองจะยอมรับว่าการนั่งลงบนสิ่งที่เคยเป็นตักของมิสเตอร์เด๊นท์คงจะทำให้เธอรู้สึกขนลุกขนพองมิใช่น้อยก็ตาม  ปกติแล้วถ้าเธอใช้เวทมนตร์เสกอะไร ถ้าเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ก็สามารถเสกกลับหรือให้กลายเป็นอย่างอื่นได้  แต่เนื่องจากเวทมนตร์ของเบ๊ตตี้ยังสะเปะสะปะไม่เข้าที่เข้าทาง ก็เลยไม่มีใครรู้สูตรการทำงานที่แน่นอน  ถ้าจะเสกซ้ำไปอีกครั้งก็จะมีอันตรายพอสมควรทีเดียว  ถ้าพลาดไปแม้ซักนิด มิสเตอร์เด๊นท์อาจกลายเป็นอะไรซักอย่างที่มีคราบราเกาะเต็มส่งกลิ่นเหมือนท่อตันแล้วก็ระเบิดไม่หยุดหย่อน  หรือในทางตรงกันข้าม เขาอาจจะกลายเป็นอะไรที่แย่จนนึกไม่ถึงก็ได้ครับ          สุดท้ายก็ต้องถึงมือของวินช์แฟล็ต สุดยอดอัจฉริยะประจำครอบครัวอีกแล้วครับท่าน  เขาหนีบเอา “เครื่อง-เด๊นท์-ฝุ่น” ลงไปที่โรงปฏิบัติงานพิเศษใต้ดิน แล้วปรับแก้อะไรเล็กน้อย ซึ่งก็คือทำให้มิสเตอร์เด๊นท์ทำงานกลับหน้ากลับหลัง ตรงกันข้ามกับที่ควรจะเป็น  (แต่แหม คนที่รู้จักมิสเตอร์เด๊นท์ดีก็คงจะบอกว่า ตานั่นทำตัวตรงกันข้ามกับที่ควรจะทำมาชั่วชีวิตแล้วอะนะครับ)  ผลที่ได้ก็คือ ทุกเช้า มิสเตอร์เด๊นท์จะไถตัวเองออกไปในสวนเพื่อเก็บฝุ่นและแมลงวัน จากนั้นก็ใช้เวลาตลอดทั้งวันพ่นฝุ่นไปทั่วบ้าน แล้วเอาแมลงวันไปส่งให้แมงมุม  พอเสร็จงานตอนเที่ยงคืน เขาก็จะเลื่อนตัวเองเข้าไปในครัว หยุดนั่งอยู่ข้างๆ ตู้เย็นดิ๊กกี้ แล้วสองพ่อลูกก็จะส่งเสียงฮัมเบาๆ คลอไปด้วยกันแบบรักใคร่กลมเกลียวน่าอบอุ่น ซึ่งสมัยเป็นคนไม่เคยทำเลยแม้ซักครั้ง          พอสมาชิกรายสุดท้ายของครอบครัวเด๊นท์ถูกจัดการเรียบร้อย แรมโบ้ก็หลุดพ้นจากคำสาปที่ชั่วร้าย กลายเป็นหมาพุดเดิ้ลขนฟูที่อารมณ์ดีและแสนจะน่ารักน่ากอด  มันย้ายไปอยู่กับเพื่อนบ้านนิสัยดีที่บ้านเลขที่ 15  คุณตาคุณยายบ้านนั้นปรนเปรอมันด้วยไก่ต้มกับตับอบกรอบจนมันเสียนิสัย แถมยังให้นอนบนเบาะกำมะหยี่สีแดงอีกต่างหาก          ส่วนอดอล์ฟเจ้านกบัดจี้ สัตว์เลี้ยงอีกตัวของบ้านเด๊นท์ มอร์ดอนน่าเสกให้กลายเป็นเครื่องตัดหญ้าพลังแสงอาทิตย์ขนาดเล็ก เพื่อใช้เล็มหญ้าบนหลุมศพของคุณยายราชินีสแคร็ตช์ร็อต  มันจะได้อยู่ใกล้ชิดกับเทรซิลีนเจ้านายเก่าตลอดเวลา . จากคุณ : พิธันดร - [ 8 ก.ย. 49 07:57:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 . หลุมที่สิบห้า ถ้าครอบครัวไหนทำตัวเลวร้ายไม่น่าคบหาอย่างครอบครัวเด๊นท์ล่ะก็ พวกญาติๆ จะทำเป็นไม่รู้จัก อาจจะย้ายหนีไปที่เมืองอื่น หรืออาจจะย้ายไปอยู่ถึงพาตาโกเนียด้วยซ้ำ  ไม่มีใครรู้เลยครับว่าครอบครัวเด๊นท์มีญาติโกโหติการึเปล่า  แต่ถึงมีก็ไม่มีใครค้นพบหรอก {เชิงอรรถ 22 }   ลือกันว่ามีลูกพี่ลูกน้องยอมย้ายหนีไปอยู่เพิงห่างไกลผู้คนบนเทือกเขาแอนดีส เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเป็นญาติกับครอบครัวเด๊นท์  ดังนั้นหลังจากที่สมาชิกรายสุดท้ายของครอบครัวเด๊นท์ถูก “ย้ายงาน” ซึ่งเป็นคำที่มอร์ดอนน่าเลือกใช้  ก็ไม่มีใครนึกถึงพวกเขาอีก  แถมชาวบ้านในถนนนั้นยังคุยๆ กันว่าจะจัดงานฉลองใหญ่โตอีกต่างหาก          นี่ถ้าครอบครัวดีๆ น่าคบหาหายตัวไปล่ะก็ ป่านนี้คงจะมีนักสืบถือไฟฉายกระบอกโตเท่าแขน คลานกระดื๊บๆ หาร่องรอยกันเต็มถนนแน่  ทุกตารางนิ้วของบ้านคงจะถูกตรวจหาลายนิ้วมืออย่างละเอียด ไม่เว้นแม้แต่ในโถส้วม  ถังขยะก็คงโดนขูดก้นไปพิสูจน์หาดีเอ็นเอ เพื่อค้นให้พบว่าเกิดอะไรกันขึ้น  คงไม่มีหินแม้แต่ก้อนเดียวที่รอดพ้นจากการพลิกหาร่องรอยแน่นอน          แต่พอครอบครัวเด๊นท์หายไป ตำรวจก็วิ่งจี๋ไปหาซื้อแชมเปญขวดโตที่สุดที่มีขาย เปิดฉลองกันสามวันสามคืน  ลงประกาศในจดหมายข่าวรายเดือนของตำรวจภายใต้หมวด “ข่าวดี”  แล้วทุกคนก็สวดมนต์ภาวนาขออย่าให้ครอบครัวเด๊นท์กลับมาหลอกมาหลอนกันอีกเลย          สองสามเดือนผ่านไป ธนาคารซึ่งเป็นเจ้าของบ้านเกือบทุกหลังในเมืองก็เอาป้าย “ประกาศขาย” มาปักที่บ้านเด๊นท์ แจ้งว่าจะเปิดประมูลในสัปดาห์ถัดไป          “หนูหวังว่าเจ้าของคนใหม่คงจะดีนะคะ”  เบ๊ตตี้รำพึง          “อืมมม...”  คุณพ่อเนอร์ลินทำเสียงครุ่นคิด          “อะไรคะพ่อ”  คุณแม่มอร์ดอนน่าถาม  “มีแผนอะไรล่ะสิคะเนี่ย”          “ก็...”  คุณพ่อตอบ  “มันมีทางให้แน่ใจว่าเราจะชอบเจ้าของคนใหม่อยู่เหมือนกันนะ”          “ยังไงคะ”          “เราก็เป็นเจ้าของคนใหม่ซะเองไง”  คุณพ่อเนอร์ลินเฉลย          “พ่อหมายถึงเราจะย้ายเข้าไปอยู่บ้านนั้นเหรอคะ”  เบ๊ตตี้ถาม  “แล้วบ้านนี้ล่ะคะ จะให้ใครอยู่”          “ก็เราน่ะแหละจ้ะ”  คุณพ่อตอบ  “คิดดูนะ เรามีกันเก้าคน ยังไม่รวมศพกับวิญญาณญาติๆ อีก  ขยับขยายซะหน่อยก็คงไม่เลวเลยแหละ”          ตกลงพวกเขาก็ทำตามนั้น ถ้าคุณผู้อ่านไปงานประมูลบ้านแล้วเห็นกลุ่มที่ดูเหมือนครอบครัวฝลัดยืนอยู่นะครับ  คุณคงต้องกล้าบ้าบิ่นเอามากๆ ทีเดียวถ้าตัดสินใจเสนอราคาแข่งกับพวกเขาน่ะ  และถ้าคุณมองข้ามรั้วไปเห็นบ้านของพวกฝลัดที่อยู่ข้างๆ ว่ามันพิลึกกึ๊กกึ๋ยส์น่าขนพองสยองเกล้าขนาดไหน  สงสัยว่าคุณผู้อ่านก็คงไม่คิดจะย้ายมาอยู่ติดกันตั้งแต่แรกแล้วล่ะครับ  เพราะอย่างนี้ก็เลยมีคนมาร่วมงานประมูลบ้านเลขที่ 11 ถนนอะคาเชียอะเวนิวน้อยมาก  มีแค่นักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ที่อยากจะรื้อบ้านออกสร้างแฟล็ตให้เช่าแทน  และก็คนที่เห็นข้าวของกองขยะหน้าบ้านแล้วนึกว่าเป็นการเลหลังของเก่า เลยแวะเข้ามาดูอีกห้าคน          มอร์ดอนน่าเดินไปกระซิบข้างหูนักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์  แล้วเขาก็เดินหลีกไปเงียบๆ          “แม่บอกเขาว่าไงจ๊ะ”  เนอร์ลินถาม          “แค่ถามเขาว่าถ้าเท้าเขาเหนียวจนเดินบนกระจกได้ เขาคิดว่าชีวิตเขามันจะเป็นไงมั่งแค่นั้นเองค่ะ”  มอร์ดอนน่าตอบ          ผู้ดำเนินการประมูลปีนขึ้นไปบนลังและชูมือขึ้น          “ใครจะให้ราคาเป็นคนแรกครับ”  เขาประกาศถาม          “สองแสนห้า...”  นักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์เริ่มพูด แต่ยังไม่ทันจบ มอร์ดอนน่าก็ดีดนิ้ว มีเสียง “ป๊อก” ดังขึ้น  นักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ตัดสินใจในทันทีว่าจะใช้ชีวิตที่เหลือกินแมลงวัน  แล้วเขาก็กระโดดหายเข้าไปในพงหญ้า          หลังจากนั้นมีแต่ความเงียบ          “เชิญครับเชิญ”  ผู้ดำเนินการพูด  “มีใครจะเสนอสามแสนบ้าง”          “สิบสองดอลล่าร์ค่ะ”  เบ๊ตตี้ร้อง          “สิบสองดอลล่าร์...  หา... สิบสองดอลล่าร์เนี่ยนะ”  ผู้ดำเนินรายการร้องบ้าง  “เร็วเข้าเถอะครับ อย่าช้า  บ้านนี้จะขายวันนี้แล้วนะครับ ไม่มีโอกาสหน้าอีกแล้ว”          “ฉันให้สี่ดอลล่าร์สำหรับเครื่องซักผ้านั่น”  หนึ่งในผู้หาซื้อของเก่าทั้งห้าเสนอ          “เปลี่ยนใจแล้วค่ะ”  เบ๊ตตี้บอก  “สิบดอลล่าร์”          เงียบจนเขย่าประสาทหนักเข้าไปอีก          ผู้ดำเนินการประมูลแทบจะร้องไห้ เพียงแต่ว่าคนขายบ้านไม่สามารถจะร้องได้ เพราะสมองส่วนที่ทำหน้าที่รับความรู้สึกมันถูกผ่าทิ้งไปนานแล้ว          “สองแสนมีมั้ยครับ”          เงียบ  ทุกคนยกเว้นครอบครัวฝลัดเดินอย่างเกรงๆ กลับไปที่รถของตัวเอง          “หนึ่งแสนครับ... ได้โปรดเถอะ”          เงียบนานมาก          “เมื่อกี๊ใครเสนอสิบดอลล่าร์นะครับ”  ผู้ดำเนินรายการกลั้นใจถาม          “หนูค่ะ”  เบ๊ตตี้ตอบ          “แต่หนูยังเด็กอยู่เลย”          “หนูให้สิบดอลล่าร์กับห้าเซ็นต์เลยค่ะ”  เบ๊ตตี้ว่า  “คุณลองเปิดระเบียบเมืองว่าด้วยการซื้อขายบ้านเล่มที่ 47 ภาคที่สาม หมวด 18 หน้า 735  ดูสิคะ  คุณจะเห็นเขาเขียนไว้ว่าใครก็ตามที่อายุสองปีขึ้นไปสามารถซื้อบ้านได้ค่ะ”          แน่นอนครับ ว่าแม่หนูเบ๊ตตี้มั่วขึ้นมาเองแหละ แต่ผู้ดำเนินการไม่รู้หรอก  และอย่างน้อย ขายได้สิบดอลล่าร์กับอีกห้าเซ็นต์ก็ยังดีกว่าไม่ได้เลยซักเซ็นต์เดียวนะ  มีหวังอับอายขายหน้าในฐานะผู้ดำเนินการประมูลคนแรกของเมืองที่ขายบ้านไม่ออกแน่ๆ          “โอเคครับ โอเค  มีใครเสนอราคามากกว่าสิบดอลล่าร์กับอีกห้าเซ็นต์มั้ยครับ”          ผู้ดำเนินการประมูลรออยู่สิบห้านาที  เขาสับเท้าไปมา พยายามที่จะไม่ร้องไห้ซบกับกระดานจดในมือ  เขารู้ตัวดีครับว่าจะไม่มีใครเสนอราคาสูงกว่านี้  เขารู้ตัวดีว่าตอนนี้เขาอยู่ในแดนฝันร้ายของเหล่าผู้ดำเนินการประมูล {เชิงอรรถ 23 }   ในที่สุด เขาก็ถ่วงเวลาต่อไปไม่ได้อีกแล้ว  เขายกมืออันสั่นเทาขึ้นร้องว่า  “สิบดอลล่าร์ห้าเซ็นต์ครั้งที่หนึ่ง...  ครั้งที่สอง...  ครั้งที่สาม  ขายแล้วครับ”          เบ๊ตตี้จ่ายเงินให้เขาสิบดอลล่าร์กับอีกสิบเซ็นต์ บอกว่าไม่ต้องทอน  และครอบครัวฝลัดสัญญากับเขาว่าจะไม่บอกราคาบ้านให้คนอื่นรู้ . จากคุณ : พิธันดร - [ 8 ก.ย. 49 07:57:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 {เชิงอรรถ 22 }  แหม... ก็ถ้าหากคุณผู้อ่านมีญาติแบบครอบครัวนี้จริงๆ คุณจะกล้าบอกใครๆ ว่าพวกนั้นเป็นญาติคุณเหรอครับ  หุๆๆ {เชิงอรรถ 23 }  ซึ่งคุณพี่คอลลินบอกว่า ผู้ดำเนินการประมูลทุกท่านสมควรจะไปเป็นอย่างยิ่งครับ จากคุณ : พิธันดร - [ 8 ก.ย. 49 07:58:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 . หลุมสุดท้าย ครอบครัวฝลัดถอนทุนสิบดอลล่าร์กับสิบเซ็นต์คืน โดยการขายขยะทั้งหลายในสวนบ้านเด๊นท์ให้คนรับซื้อของเก่าในราคายี่สิบห้าดอลล่าร์  คนรับซื้อของเก่าเอารถบรรทุกคันโตมาขนซากรถผุๆ เครื่องซักผ้าพังๆ ตู้เย็นโทรมๆ ขวดเปล่า และขยะอื่นที่เหลือไปจนหมด  เขาคิดว่าตัวเองเป็นผู้โชคดีที่ซื้อของได้ในคุ้มสุดยอดในรอบศตวรรษ  แต่ที่จริงแล้วครอบครัวฝลัดตะหากครับ ที่ซื้อของได้คุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มของจริง  และหลังจากขายขยะไปจนหมด สนามหน้าบ้านก็ดูเรียบร้อยขึ้นทันตา  แถมยังมีเงินเหลือไปซื้อล็อตเตอรี่กันทุกคนอีก  เนื่องจากพวกเขามีเวทมนตร์ ก็เลยได้ชนะรางวัลพอหอมปากหอมคอทีเดียวแหละ แต่ก็ไม่มากมายจนถึงกับทำให้หนังสือพิมพ์เอะใจกรูกันมาทำข่าว          ช่วงนี้โรงเรียนปิดเทอมพอดีครับ  สมาชิกทุกคนในครอบครัวใช้เวลาสองสัปดาห์นี้ช่วยกันรื้อตกแต่งทั้งนอกบ้านในบ้านใหม่หมดทั้งหลังเลยทีเดียว  งานทำความสะอาดนี่ต้องใช้เวทมนตร์ที่มีพลังแรงสูงไม่น้อยเลย กว่าจะแซะคราบไขมันจากเบอร์เกอร์ที่เกาะเคลือบทุกพื้นผิวในบ้านออกจนหมด  และถึงจะแซะออกมาได้แล้ว มันก็มากมายมหาศาลจนเกินกว่าจะเสกให้หายวับไปโดยสิ้นเชิงได้  เลยต้องเอามาปั้นรวมกันเป็นก้อนไขมันใหญ่ยักษ์ แล้วส่งไปยังซีกโลกฝั่งตรงข้าม ที่เกาะเล็กๆ แห่งหนึ่งในเขตร้อน  ซึ่งชาวพื้นเมืองมีความเชื่อว่าวันหนึ่งจะมีดาวเคราะห์น้อยขนาดยักษ์ทำด้วยไขมันสำหรับทำกับข้าว  ส่งตรงมาจากร้านฟาสต์ฟู้ดบนสรวงสวรรค์เป็นของกำนัล โดยจะหล่นปุ๊ลงมาบนหาดทราย...  แบบนี้ก็มีเฮสิครับ... ประชาชนชาวเกาะได้ของขวัญจากครอบครัวฝลัดแล้ว ก็พากันดีใจใหญ่ว่าพวกตัวเองเป็นชนเผ่าที่ได้รับเลือกจากพระเจ้า          “ตอนนี้เราก็มีที่ทางเพิ่มขึ้นอีกตั้งเยอะแล้ว”  คุณแม่มอร์ดอนน่าเปรย  “มีลูกอีกซักคนท่าจะดีนะคะ”          “เอ่อ... อืม...  พ่อไปโรงเก็บของหน่อยนะจ๊ะ”  คุณพ่อเนอร์ลินฉากหลบไป  เขาเข้าไปยึดครองโรงเก็บของของมิสเตอร์เด๊นท์ และได้ค้นพบกิจกรรมแสนมหัศจรรย์ที่พวกผู้ชาย (ฝรั่ง) ชอบทำกันในโรงเก็บของ  ไม่ว่าจะเป็นการนั่งทอดหุ่ยบนเก้าอี้นวมเก่าขาด  ฟังวิทยุพังๆ ที่เสียงแตกพร่า  และก็ดื่มเบียร์ไปพลาง ระหว่างที่เอาน้ำมันหล่อลื่นขัดถูสิ่วกับประแจหลายสิบอันที่ไม่เคยเอามาใช้          คู่แฝดมอร์บิดกับไซเล้นท์รื้อรั้วที่กั้นระหว่างสวนหลังบ้านสองฟากออก ทำให้มีพื้นที่สำหรับฝังศพมากพอสำหรับญาติๆ อีกหลายคนที่ย้ายมาหาพวกเขาจากทรานซิลวาเนียวอเทอร์  และระหว่างนี้ยังถูกเก็บไว้ในขวดแยมเก่าๆ ในห้องใต้ดินชั้นล่างสุด โดยมีเพียงปลาไหลกลางคืนอยู่เป็นเพื่อน          “ดีจริงๆ เลย”  มอร์ดอนน่าว่า  “คุณแม่ท่านบ่นอยู่เรื่อยว่าไม่มีใครคุยด้วย  ขนาดพวกหนอนตอนนี้พอกินเนื้อหนังท่านจนเกลี้ยงแล้วก็หายต๋อม  ไม่ยอมกลับมาเยี่ยมท่านอีกมั่งเลย”          พวกเขาตัดสินใจนำญาติผู้ล่วงลับ ทั้งจากฝ่ายคุณแม่มอร์ดอนน่าและคุณพ่อเนอร์ลินฝ่ายละคน เข้ามาฝังประเดิมเป็นชุดแรก  ก็คือคุณย่าใหญ่บล็อดเว็น กับคุณลุงแฟล็ตตูเล้นซ์  หลังจากท่านทั้งสองเข้าที่เข้าทางแล้ว ก็ค่อยเคลื่อนย้ายท่านอื่นๆ เป็นลำดับต่อไป          “พ่อเจอที่นุ่มๆ สำหรับคุณย่าใหญ่บล็อดเว็นแล้วจ้ะ”  คุณพ่อเนอร์ลินบอก  “ตรงข้างๆ แปลงผักแปลงใหม่โน่นไง”          วินช์แฟล็ตสร้างเครื่องจักรมหัศจรรย์ขึ้นมาใหม่อีกอย่างหนึ่งครับ นั่นก็คือ “เครื่องถ่ายแบบห้องใต้ดินและคูอุโมงค์อัตโนมัติ” ซึ่งจะถ่ายสำเนาอุโมงค์และห้องใต้ดินทั้งหมดใต้บ้านฝลัด แล้วสร้างขึ้นมาใหม่อีกชุดหนึ่งให้เหมือนกันทุกประการภายใต้บ้านที่เคยเป็นของพวกเด๊นท์ เพียงแต่กลับซ้ายกลับขวาเหมือนเงาในกระจก  แล้วก็เชื่อมทั้งสองฝั่งเข้าด้วยกันเป็นโครงข่ายเดียว  ยายหนูเมอร์ลินแมรี่เชื่อมห้องนอนตะกั่วที่ใช้ชาร์จพลังงานไฟฟ้าของแก เข้ากับส่วนที่สร้างใหม่นี้ทั้งหมด  และยังแขวนไฟกะพริบสีดำไว้รอบโรงเก็บของหลังใหม่ของคุณพ่อเนอร์ลินอีกด้วย          สมาชิกในครอบครัวตกลงกันว่าจะเก็บครัวไว้ทั้งสองห้อง เพราะทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าจะเป็นการดีกว่ามาก ถ้าซาตานเนลล่ามีที่สำหรับกินอาหารเป็นสัดส่วน โดยที่คนอื่นในครอบครัวไม่ต้องร่วมรู้เห็น ได้ยิน หรือได้กลิ่นด้วย          พอช่วงเวลาปิดเทอมใกล้จะสิ้นสุดลง วาลล่าเก็บรายละเอียดโดยการทาสีดำเคลือบลงบนหน้าต่างเป็นรอบสุดท้ายแล้วพ่นฝุ่นทับอีกที  เบ๊ตตี้ปลูกต้นพอยซั่นไอวี่ซึ่งมีพิษร้ายแรงกอสุดท้ายลงในแปลงดอกไม้  เด็กๆ คนอื่นใช้เวลาสองวันที่เหลือง่วนอยู่กับการบ้านของโรงเรียนพ่อมดแม่มด (ซึ่งที่จริงก็น่าจะทำไปซะตั้งแต่ปิดเทอมใหม่ๆ  แต่แหม... เด็กๆ ก็เป็นแบบนี้เหมือนกันหมดทั่วโลก ไม่ว่าจะเป็นแม่มดพ่อมดหรือคนธรรมดาอย่างพวกเรา จริงมั้ยครับ)          วันสุดท้ายของการปิดเทอมเป็นวันที่ทำให้รู้สึกแปลกๆ คุณผู้อ่านเคยรู้สึกมั้ยครับ  คือมันยังเป็นวันหยุดอยู่ก็จริงแหละ  ถ้าเราอยากจะเล่นอะไรก็ยังทำได้อยู่  แต่มันก็ไม่ค่อยสนุกแล้ว เพราะเรารู้อยู่ว่าพรุ่งนี้โรงเรียนพอเปิด เราก็จะไม่ได้เล่นแบบนี้อีกนานเลย          ค่ำคืนนี้ ครอบครัวกึ๊กกึ๋ยส์นั่งกันอยู่บนระเบียงหลังบ้าน  ดื่มสเลอร์ปี้เลือดอุ่นๆ  ในขณะที่พระจันทร์ที่ดูเยียบเย็นราวกับน้ำแข็งลอยสูงขึ้นเหนือยอดไม้ สาดแสงสุขสงบไปบนหลุมศพใหม่เอี่ยมสองหลุม          “ฟังสิคะ”  คุณแม่มอร์ดอนน่ากระซิบ          “ไหนจ๊ะ  พ่อไม่เห็นได้ยินอะไรเลย”  คุณพ่อเนอร์ลินกระซาบตอบ          “ก็นั่นแหละค่ะ”          ในที่สุด ชีวิตก็สงบสุขสมบูรณ์แบบซะทีครับ (จบแล้วคร้าบบบบ เย้...  แจ้งข่าวว่า ช่วงนี้สุสานที่ 2 "โรงเรียนมหัศจรรย์พันธุ์พิลึก" ยังไม่ลงต่อทันทีนะครับ ขอพักหน่อย ให้น้องเจตนาไปหาหมอหายป่วยก่อน แหะๆๆ  ขอบคุณที่ติดตามคร้าบ) จากคุณ : พิธันดร - [ 8 ก.ย. 49 08:00:14 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตำนานเมอร์ลิน ว่ากันว่าเมอร์ลินตกหลุมรักกับ Vivien เทพธิดาแห่งทะเลสาบ เขายินดีสอนคาถาตลอดจนวิชาต่างๆ ให้นาง นับวันนางก็ยิ่งมีพลังมหาศาล มากเกินกว่าพลังของเขา จนเมื่อเมอร์ลินไม่มีอะไรจะสอนนางแล้วและเพื่อให้พลังของนางเป็นหนึ่งในพิภพ นางจึงขังเมอร์ลินไว้ในหอคอยแก้วผลึก ป่าแห่งนิรันดร์ ถ้ำแห่งความมืด กักขังพ่อมดที่มีพลังมากที่สุดบนโลกมนุษย์ได้ มีการบันทึกเอาไว้ว่าเมอร์ลินรู้ซึ้งถึงผลการรบครั้งสุดท้ายดี จึงรวบรวมพลังจิตครั้งสุดท้ายไปบอกกับวิญญาณของเซอร์กาเวนให้ไปบอกอาร์เธอว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นขอให้เชื่อใจลานซล๊อต อย่าบุ่มบ่ามทำการรบโดยปราศจากลานซล๊อตและนี่คือคำพูดสุดท้ายของพ่อมดแห่งเวลซ์ "I am also the greatest fool. I love another more than I love myself, and I taught my beloved how to bind me to herself, and now no one can set me free." โรแมนติกซะ จากคุณ : ฟินนิกซ์ (ฟินนิกซ์) - [ 8 ก.ย. 49 09:57:21 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เจ๋งแฮะ  ตำรวจที่นี่ตัดสินใจถูกต้องที่สุดที่เลิกยุ่งกับฝลัดกะเด๊นท์   คิดเล่น ๆ  ถ้าตำรวจทั้งกรมยังมากวนบ้านฝลัด  หนูน้อยเบ๊ตตี้จะสาปให้เป็นอะไร ผมว่า ครอบครัวนี้คงได้ชุดรับแขกชุดใหญ่แน่ ๆ   บ้านฝลัดหลังใหม่ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 8 ก.ย. 49 13:23:27 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณพีท มีแผนการรวมเล่มป่ะ ถ้ามี จะซื้อ อ้อ เอาคุรเจตนาไปซ่อมด้วยนะ ก่อนที่จะตายสนิท ปลุกไม่ฟื้น จากคุณ : beemanufan - [ 8 ก.ย. 49 14:44:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บรู๊วววววววว หนุกหนานๆ ต่อเลยเฮียๆๆๆ อีกเรื่องนึงไม่ต้องแต่งก้อได้ หุๆๆๆ อ้อ เรื่องมู๋ลงต่อแล้วนะเนี้ย คุ้ยๆ ดูข้างล่างๆ น้า จากคุณ : i_tua_yung - [ 8 ก.ย. 49 18:20:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 กึ๊กกึ๋ยส์จริงๆ ค่ะครอบครัวนี้ ว่าแต่มัภาคต่ออีกไหมคะ เอามาลงด่วนเลยค่ะคุณพีท อยากอ่านค่ะ อยากอ่าน จากคุณ : ธาร (ธาร นาวา) - [ 8 ก.ย. 49 21:49:56 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตามมาอ่านรวดเดียวจนจบเลยค่ะ น่ารักดีค่ะ   มีตอนใหม่ๆหรือเรื่องใหม่ๆก็อย่าลืมลงมาเลยนะคะ  แหะ แหะ จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 10 ก.ย. 49 13:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เจตนานี่ใครเนี่ย อ่านว่าทำไมพ่อมดมีลูกแล้วเวทมนตร์เสื่อมแล้วขำกิ๊ก สงสัยเพราะไข่กับสเปิร์มมันผลิตออกมาไม่เท่ากัน อิอิ จากคุณ : scottie - [ 10 ก.ย. 49 13:55:40 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ฮึ้ย!...อะไรกันเนี่ยกลับเข้ามาที่ถนนฯอีกที ครอบครัวกึ๊กกึ๋ยส์  ของคุณพีทจบซะแล้วตายล่ะ ของตอนก่อนยังไม่ทันได้อ่านเลยอะ เฮ้ย...เศร้า!!!... จากคุณ : มณีนาคา - [ 10 ก.ย. 49 17:01:38 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ได้เวลามาอ่านตอนจบ.... ไม่ผิดหวังที่รอจริงๆ เลยค่ะ ครอบครัวนี้กึ๊กกึ๊ยส์ จริงๆ จากคุณ : เม-ดา - [ 10 ก.ย. 49 17:08:26 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่า..และแล้ว สี่คนพ่อแม่ลูก ก็กลับมาอยู่รวมกัน แต่คนละสภาวะ หุหุ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 10 ก.ย. 49 21:27:02 A:124.120.209.85 X: TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณค่ะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 11 ก.ย. 49 16:56:02 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หนูฟินนิกซ์ น่านจิ โรแมนติกแบบสยองๆ นะจ๊ะเนี่ย เหอๆๆ อ่านประโยคสุดท้ายของป๋าเมอร์ฯ แล้ว ทำให้นึกถึงไพ่ทาโร่ต์จัง ดูเหมือน The Hermit ผู้ปลีกวิเวก จะกลายเป็น The Fool คนโง่งม ไปได้ เมื่อความรักเข้าตา (อืม แบบนี้แสดงว่าผ่าน The Lovers คู่รัก มาก่อนสินะ อิๆๆ) ส่วนป้าวิเวียนแกเป็นเทพธิดาอยู่ดีๆ ไหงนึกอยากเป็นแม่มดขึ้นมาล่ะเนี่ย แง่ว... ป.ล. เฮียคล้ายๆ จะชอบเซอร์กาเวนยังไงไม่รู้ล่ะ อิๆๆ คุณโก้ นับเป็นบุญของตำรวจทั้งกรมกองแท้ๆ เลยนะคุณโก้ ที่ทำให้เห็นทางสว่าง ไม่งั้น... เหอๆๆ ไม่อยากจะนึก ถ้ามาทั้งกลม เอ๊ย ทั้งกรมจริงๆ คราวนี้หนูเบ๊ตตี้คงได้โกดังเครื่องไฟฟ้ามากกว่ามั้งครับ (รู้สึกเหมือนแกจะถนัดแนวนี้นะ ฮ่ะๆๆ) คุณบีแฟนแมนยู มีแผนอยู่ครับคุณบี ตอนนี้รอเกา เอ๊ย เกลาขั้นสุดท้าย แล้วก็สุดแท้แต่ บอกอ ท่าน ว่าจะให้มันคลอดมาเมื่อไหร่ (แปลมาครึ่งปีแล้วนะเรื่องเนี้ย เอิ๊ก) น้องเจตนาตอนนี้หายป่วยแย้วง้าบบบบบ เย้ๆๆๆ โล่งปอด (ไม่งั้นอาจต้องพาไปให้วินช์แฟล็ตช่วย อิๆๆ) หมูเตย ฮ่ะๆๆ  เด๋วก่อน เด๋วก่อน ขอพักแป๊บนึง หมดแรง เอ๊ย มีแรงแล้วมาลงต่อ สุสานสองสยองกว่าสุสานแรกอีก ขอบอก โฮ่งๆๆ เอ๊ย โฮ่ๆๆ เรื่องหมูไปดูแล้วว้อย ไอ้ซาดิสต์ คุณธาร มีต่ออีกหนึ่งภาคคร้าบ  ภาคนั้นมันส์กว่านี้อีก เอิ๊ก ขอพักแป๊บนึงนะครับ เข้าที่เข้าทาง แล้วเอามาวางต่อแน่น้อนนน คุณดาว..กลางวัน ขอบคุณมากคร้าบ สุสานต่อไป โรงเรียนเวทมนตร์คนพิลึก กำลังปัดฝุ่นอยู่คร้าบ อีกไม่นาน เอามาลงให้เยี่ยมชนกันแน่นอนที่ซู้ด คุณก๊อตตี้ น้องเจตนาคือคอมตั้งโต๊ะของเราเองแหละตัวเอง แหะๆๆ เป็นน้องชายของพี่จาริกสมุดจดอีกที เหอๆๆ จ๊ากกกก  คิดอะไรไปถึงไข่กับสเปิร์มเนี่ย เหย้ย สมเป็นนักวิทยาศาสตร์เจงๆ (อาย ไม่กล้าตอบต่อเลย เอิ๊ก) คุณมณี ไม่เป็นไรคร้าบ ใจเย็นๆ พอดีเรื่องนี้มันไม่หนามาก เลยจบเร็วนิดนึงครับ ว่างๆ แล้วค่อยอ่านนะ ไม่เป็งราย หนูเมร์ เอิ๊ก  อาไรตัวเอง แค่นี้จิ๊บๆ ข่าวเขาว่าจะมีกึ๊กกึ๋ยส์กว่านี้อีกนะ เหอๆๆ คุณก๊อต นั่นจิครับ สุดท้ายก็กลับมาอยู่เป็นครอบครัวอีกจนได้นะ ดูเหมือนคุณพ่อกับคุณลูกชายนี่แหละครับ ที่ใกล้ชิดกันมากหน่อย ส่วนคุณลูกสาว... เอ่อ... ดูไกลๆ นิดนึงเนอะ คุณเร่ ขอบคุณมากคร้าบบบบ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 13 ก.ย. 49 16:22:53 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เมื่อวานอ่านจบแล้ว แต่ไม่ว่างมาคอมเมนต์ วันนี้รีบมาเมนต์ค่ะ ว้า..จบเสียแล้ว  จบเร็วจัง   ครอบครัวนี้สมชื่อ กึกกึยส์ ดีจริง ๆ   เฮ ไปพร้อม ๆ กับตำรวจ ที่ไม่มีครอบครัวเด๊นท์   พึ่งมารู้ความลับของพ่อมด .. มิน่า..ถึงมีแต่คนเรียก แม่มด ๆ ซะส่วนใหญ่ แต่ผู้ชายที่ร้าย ๆ น่าจะเป็น แดร็กคิวล่า ท่านเคานต์ นะ จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 14 ก.ย. 49 13:00:24 ]