ความคิดเห็นที่ 1 หวัดดีครับคุณสดายุ ติดไว้ก่อนนะครับ เดี๋ยว 'ดึกสงัดรัตติกาลที่ฉันรัก' จะมาแทรก อ่านแล้วตัวเกร็งว่าจะต่อล้อต่อเถียงยังไงดี :) แทรกนะครับ.... จันทร์ลา ๏ จันทร์เจ้าเคยเติมฟ้าเต็มผาสุก แสงลออทอปลุกประณีตไหว ยามบรรโลมลงสฤษฏ์จุมพิตไพร สะท้านใจเหมือนใจจุมพิตเธอ ๏ ก่อประกายสายชลประดนเกล็ด กลิ้งน้ำเพชรางามวาววามเสมอ ถึงแม้ลมไล่ระลอกกระฉอกเบลอ กระต่ายไพร่คงเพ้อละเมอแล ๏ ชะโงกเงาเพราพรายริมชายน้ำ สุดชอกช้ำต่อช่วงของดวงแข ยอมน้อยชื่น,ขื่นขมมากถมแด ยอมรับแผลพระจันทร์ไม่หวั่นใด ๏ ดึกสงัดรัตติกาลที่ฉันรัก เอื้อมมือวักน้ำค้างอันพร่างใส ผจงจิบจ้อยจอกแสนยอกใจ คงหายไปยามฟ้าสิ้นราตรี ๏ อยากละมุนอุ่นตาเวลาต่อ เถิดชะลอรุ่งแสงสุรีย์ศรี เพียงหนึ่งสุข-ทุกข์สัตกับรัชนี ตะวันมี-ไม่มี,ยอมมืดมน ๏ จนเดือนคล้อยลอยเคลื่อนลงเหลี่ยมเขา ความทึมเทาหม่นทาเวหาหน ความซึมเซาเมาเดือนสะเทื้อนดล หนึ่งน้ำตาแห่งตนพลันหยดตาม ๚ะ๛ ................................................. ผมว่า-ผมเขียนเรื่องวัวเรื่องควายง่ายกว่าอีก :) แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 49 01:07:48 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 49 01:06:05 จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 8 ก.ย. 49 18:07:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หวัดดีครับคุณราม ฯ แล้วแวะมาละกันครับ ๐ หยาดเพชร ๐ ๐ จืดจางรอยน้ำค้างในสางรุ่ง หมอกฟายฟุ้งแทรกจนภาพหม่นหมอง ครั้งหนึ่งแห่งวารวันเคยหันมอง ก่อนจำต้องฝ่าหมายอย่างดายเดียว ๐ หอมเกลียวกลิ่นกุสุมาในป่าหมอก อวลระลอกรื่นแผ่ให้แลเหลียว แทรกม่านหมอกคลี่คลายดั่งสายเกลียว เข้ารัดเหนี่ยวแนบทั่วถึงหัวใจ ๐ โรยโรยรส..รมย์รื่น..แต่คืนค่ำ บุปผาร่ำหอมย้อนจนอ่อนไหว เกรงก็แต่ปลายสางจักจางไป เหลืออาลัยกลิ่นรสคอยบดทรวง ๐ กริ่งหยาดเพชรเม็ดน้อยจักลอยคว้าง ระเหยห่างหายไป...เป็นไอสรวง สิ้นรูปรอยร่างเงาจนเปล่าปวง ทิ้งไห้หวงโหยหากอปรท่าที ๐ รอคอยแสงสุริยันในชั้นฟ้า ทอดลงมาโลมแหล่งแต้มแต่งสี รอลมลูบลดาชาติให้วาดวี คืนวันที่..มีหมาย..ร่วมสายใย แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 49 07:03:36 จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ก.ย. 49 19:17:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นึกว่ากำลังอ่านงานพี่ประกาย ปรัชญา เสียอีก อิอิ จากคุณ : Kala_mydog - [ 8 ก.ย. 49 19:54:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม เพราะดีจัง จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 8 ก.ย. 49 23:44:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีครับ กาลา... นัตตี้... ยินดีที่เข้ามาทักทาย....แม้จะสั้นๆ ๐ รอตะวัน ๐ ๐ รออรุณหมุนคว้าง..พ้นสางตรู่ เพื่อมาลย์หมู่รวยรินให้ถิ่นหอม เอื้อผึ้งภู่ภุมรินได้บินดอม เข้าหล่อหลอมหวานรส..เป็นบทเดียว ๐ รอนั้นเพียงลอยอุทัยขึ้นไขรูป โลมแสงลูบเงียบเหงาลบเปล่าเปลี่ยว ให้พฤกษ์พรรณพร่ำพลอด..ใบทอดเรียว ระบัดเขียวยอดรับ..ระยับนั้น ๐ แย้มมาเถิดรูจี..รังสีฟ้า จงทอดฝ่าม่านเมฆลงเสกสรรค์ ให้หล้าล่างเปรมปรีดิ์..สืบชีวัน จะทอดขวัญรับเรื้อง..บรรเทืองทอ ๐ อกเอย..แล้วไฉนมาไหวหวาด ด้วยโอภาสบรรเจิดที่เกิดก่อ ลอบเร้นหอมละมุนที่หนุนรอ หวานที่พอติดตรึง..ก้นบึ้งใจ ๐ ใช่..รอคอยนับนาน..จึงผ่านพบ เมื่อบรรจบฉับพลันจึงหวั่นไหว ประเทียบถ้อยร้อยร่ำที่อำไพ เสมอนัยเหนี่ยวนำ...สู่จำนน ๐ ทอดมาเถิดรูจี..รังสีสรวง มาร่วมล่วงเลือนเลศกลบเหตุผล เอาอารมณ์บ่มไล้..ดวงใจคน ให้สับสนวนว่าย..อย่าคลายเลย. แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 49 07:02:31 จากคุณ : สดายุ... - [ 9 ก.ย. 49 10:16:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีครับคุณสดายุ เขียนยังไง ๆ ก็ออกโทนนี้ทุกที (สงสัยมีอะไร แหงม ๆ) แรม ๏ แววดาวดาษภาสเด่นคืนเพ็ญดับ รอยแรมจับผ่อนจางพอพร่างสรวง ทางช้างเผือกพาดผ่านแผ่ลานรวง แต่ดาวดวงเคยประดับเจ้าลับลา ๏ นิศาซ่านดาลดลความหม่นมืด แต่จางจืดใจคนหม่นมหา น้ำค้างหยาดหยุดนิ่งกิ่งเพกา เหมือนใครคาค้างคอยมิคล้อยเคย ๏ เสียงหริ่งหริ่งบรรเลงบทเพลงแผ่ว กล่อมพฤกษ์แผ้วหอมไพรโอ้ใจเอ๋ย แต่เรียงถ้อยลอยลมกลับขมเกย ยิ่งรำเพยยิ่งพาโศกาลัย ๏ แรงพร่าเลือนเกลื่อนตาจนหน้าต่ำ สุดกลืนกล้ำเก็บซ่อนความอ่อนไหว จะแหงนเงยเชยแสงแสวงไป ยิ่งเหมือนไฟเผาฝันอันธการ ๏ เพียงชื่นชมงมช่วงในบ่วงแร้ว กับวี่แววบางวันให้ฝันหวาน ก็เพียงพอใจพีฤดีดาล พร้อมจะผ่านวันพ่ายไม่อายคน ๏ คืนดวงดาวเต็มฟ้านภาก่อง บางใจล่องร่อนเร่ในเวหน ดาราแต้มแรมตรูพบูบน แรมใจวนเวียนกระหวัดรัชนี ๚ะ๛ แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 49 06:09:25 จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 10 ก.ย. 49 05:38:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีครับคุณรามฯ ไม่ต้องสงสัย...มีแหงมๆ มีคนมาต่อ...บท...หยาดเพชร...ไว้ ตามหาเจ้าของ...ให้มาด่วนเลย มาต่อบทนี้ให้จบ.......... ๐ ผลึกแสงแห่ง...น้ำค้าง ๐ โดย...ตะวัน วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:0:01:48 น. ๐ สัญจรแห่งเวลาซึ่งว้าเหว่ ยังร่อนเร่ร้าวรอนและอ่อนไหว สะท้อนสูรย์ส่องสาดทุกหยาดใจ รำลึกในผูกพันแห่งมั่นคง ๐ รอรุ่งสางร่างคุ้งเมื่อพรุ่งฟ้า เชื่อมเวลาตรู่วันอันประสงค์ ระบายแสงอุ่นสาดทุกหยาดวง ให้ดำรงสัมผัสรื่นอย่างชื่นเย็น ๐ การรอคอยพ้นผ่านอีกวารแล้ว วงหยาดแก้วสื่อความเมื่อยามเห็น ลดาชาติจึงผลิงามตามที่เป็น ก็เฉกเช่น แสง น้ำค้าง ในร่างเดียว........ ต่อ.... สดายุ IP: 61.90.84.246 วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:4:39:59 น. ๐ อาจเป็นการรอคอยที่คล้อยผ่าน หนึ่งตำนานกับสองการข้องเกี่ยว เชือกสัมพันธ์สู่หมายเริ่มคลายเกลียว แตกเส้นจนเป็นเสี้ยวเกินเหนี่ยวพัน ๐ หยาดดวงแก้วยอแสงเพิ่มแรงสี จนสุดที่สุดทางในร่างฝัน ก่อนระเหยสิ้นร้างระหว่างวัน ปล่อยไหวหวั่นแทรกวางในร่างเดิม ๐ ปั่นป่วนสภาวะอุระหนึ่ง ทั้งโยกดึงหวังลงทั้งส่งเสริม ระดับคลื่นแรงพอจักต่อเติม พูนเพิ่มรอบปรารถนาอีกคราครั้ง ๐ สัญจรกลางกัปกัลป์ห้วงอรรณพ บรรจบเป็นน้ำใจเอ่อไหลหลั่ง ระบัดต่อภาคเดียวสุดเหนี่ยวรั้ง หยัดหยั่งแสงน้ำค้าง...จนพร่างแล้ว.... อีกยก..... ตะวัน IP: 221.128.104.154 วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:0:28:07 น. ๐ หากการระเหิดหายคือคลายช่วง จากหยาดดวงเลื่อมพราวดั่งวาวแก้ว จะแตกดับขาดเยื่อมิเหลือแวว ขอหยั่งแนวปรารถนาด้วยตานี้ ๐ บัลลังก์แห่งปรารถนาซึ่งอาทร คงร้าวรอนบรรเลงเพลงริบหรี่ อาลัยแสงระยับฟ้าจวบราตรี คืนนทีฝืนขวัญเมื่อวันเลือน ๐ ความหมายแห่งรุ่งสางอันพร่างแสง แม้อ่อนแรงเหนี่ยวรั้งยังเสมือน สภาวะแห่งหวังยังรอเดือน ผู้อาจเอื้อนกอดแสงแห่งตาวัน ๐ แม้เป็นการรอคอยที่คล้อยผ่าน ทรมานหยาดพราวรอดาวสวรรค์ ระเหิดหาย แตกดับ ชั่วกัปกัลป์ คือนิรันดร์แห่งน้ำค้างผู้พร่างพราว..... แล้ว... สดายุ IP: 58.10.194.186 วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:22:14:51 น. ๐ ช่วงแห่งทรมานนั้นผ่านพ้น ลับบนรอยเจ็บพร้อมเหน็บหนาว สิ้นแล้วช่วงขมขื่นเคยยืนยาว ที่ปวดร้าวอาทรก็อ่อนแรง ๐ สิ้นแปรปรวนจากเลศทุกเศษเสี้ยว แม้นเปล่าเปลี่ยวมืดดำยังกำแหง ในทุกทิศย่างเหยียบแม้นเพียบแพง ห้วงแอ่งน้ำใจยังไหลล้น ๐ ความหมายแห่งอุษาในครารุ่ง หมายมุ่งผ่านผองความหมองหม่น ชายฟ้าเลื่อนเดือนลับพ้นอับจน แห่งหนปถวีย่อมปรีดา ๐ ช่วงการรอคอยที่ถอยย้อน ส่งอาทรเกื้อหนุนเต็มคุณค่า ระบัดนัยแทรกสิ้นถึงวิญญาณ์ ปริศนาก็เผยให้หัวใจมอง..... แล้ว.... ตะวัน IP: 61.47.127.55 วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:23:44:15 น. ๐ นับส่วนเสี้ยวฝุ่นจางผู้ว่างเปล่า ทะเลเงาเคลื่อนผ่านละลานห้อง อุษาแสงสะท้อนถมดั่งพรมทอง ทั้งครรลองกระจ่างจ้าและปรารมภ์ ๐ ระบายเพรงแผ่วหวานพ้นผ่านห้วง ทำนองช่วงขจัดคืนที่ขื่นขม ระบำเมฆกอดน้ำค้างผู้พร่างพรม ยอมชื่นชมฟ้ารุ่งเมื่อพรุ่งวัน ๐ วัฏฏะแห่งเวลาผู้ว้าเหว่ หลงลืมการร่อนเร่ในฝั่งฝัน หลุดพ้นกลหลอกแห่งหมอกควัน นาทีนั้นหยาดสลายแล้วหายไป นาทีนั้นหยาดสลาย....ลืมหายใจ..... จากคุณ : สดายุ... - [ 10 ก.ย. 49 11:56:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ๐ แสงเหนือถักทอละออทาบ ฤๅแสงสาปตาส่องให้มองเห็น ร่องสีสืบสวรรค์โชติจันทร์เพ็ญ ผูกเป็นปมผ่านการรอคอย ๐ ภพแห่งเวิ้งว้างซึ่งจางเลือน ทบเถื่อนครั้งคราวความเศร้าสร้อย ผุดแสงเรืองเรื่อแห่งเนื้อพลอย จำหลักรอยสื่อสารผ่านเวลา ๐ หมื่นวันพันคืนที่ฝืนหลับ วังวนถมทับถึงโลกหน้า หยุดทุกทรมานการนิทรา คืนสู่ใต้ฟ้าเพลาเดียว ๐ ฤๅแสงหนือเริ่มทอละออทาบ บรรจงอาบรูปรอนทุกกร่อนเสี้ยว พลบผ่านก่อเกิดกำเนิดเกลียว จึ่งท่องเที่ยวเพลงฝันอันตระการ ๐ ล่องลอย....ภวังค์บัลลังก์ร่วง เดือนดวงปรากฎทุกบทหวาน ยอมใจสู่ฝันอันตรธาน จงเคลื่อนผ่านทบท้อแห่งรอคอย.... จากคุณ : ตะวัน - [ 10 ก.ย. 49 22:51:34 ]

ความคิดเห็นที่ 9 งดงามสมกับที่รอคอย... ตะวัน...ก็ยังเป็น...ตะวันดวงนั้น ดวงเดียว..ที่มองเห็น...ตลอดกาล ภายใต้แสงแห่ง...ดวงตะวัน จะเป็นอะไรได้...นอกจาก... ๐ อหังการแห่งน้ำค้าง ๐ ๐ วารีหยดหยาดรอ..จะล้อแสง แม้จักแล่งรูปดับถึงลับหาย หากเหมือนยอมแสงพลอดตราบวอดวาย ก่อนเวียนว่ายหยาดซ้ำ..อีกค่ำคืน ๐ เพียงเพื่อจะระเหิดระเหยร่าง อยู่ระหว่างโรจน์แรงของแสงคลื่น ให้แผดเผาผ่าวร้อนได้ย้อนกลืน จนรูปตื่นแตกตน..เป็นป่นไอ ๐ กลั่นหยาดพิลาสช่วงเป็นดวงประดับ เรียงหยดรอระยับ..การขับไข จะสาดส่องซ้อนซ้ำแสงอำไพ ก่อนมอดไหม้ระเหยช่วง..จนล่วงรอย ๐ ที่บรรจบแห่งศิวาและราตรี หยดวารีหยาดแล้ว..เพียงแผ่ว..ค่อย ระบัดงามท่ามพื้น..แพรผืนพลอย จำรัสพร้อยพร่างท้า..ฤทธิ์ตาวัน ๐ เผาเถิดให้ระเหิดระเหยแห้ง ประโลมแสงงามระยับ..ลงรับขวัญ จะยอมรูปแหลกร่าง..เป็นรางวัล การกีดกั้นแววระยับ..ที่ลับเลือน ๐ จะหยาดให้เผาอยู่ทุกตรู่สาง พลอยผืนจะแผ่วางทั่วทางเถื่อน และจะรอร้อนเกรียมทุกเยี่ยมเยือน เถอะ..อย่าเคลื่อนผ่านพ้น..ให้ทนรอ ๐ ยอมสิ้นรูปแหลกร่าง..อยู่กลางแสง ไอจะแฝงอุ่นอ้อมเข้าหลอมหล่อ ต้องกี่กลั่นหยดเรียงถึงเพียงพอ จะอาจทอแววท้า..ร้อนตาวัน..? จากคุณ : สดายุ... - [ 11 ก.ย. 49 07:07:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แวะมาทักทายครัยคุณสดายุ เป็นงานที่งามครับ จากคุณ : เกรียงไกร (huaboonsan) - [ 11 ก.ย. 49 12:05:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 บทอหังการแห่งน้ำค้างนี้ ไพเราะมากๆค่ะ โดยเฉพาะ 3 บทสุดท้าย อ่านแล้วสะท้าน ชื่นชมและเชิดชูด้วยใจจริงค่ะ เผาเถิดให้ระเหิดระเหยแห้ง ประโลมแสงงามระยับ..ลงรับขวัญ จะยอมรูปแหลกร่าง..เป็นรางวัล การกีดกั้นแววระยับ..ที่ลับเลือน ๐ จะหยาดให้เผาอยู่ทุกตรู่สาง พลอยผืนจะแผ่วางทั่วทางเถื่อน และจะรอร้อนเกรียมทุกเยี่ยมเยือน เถอะ..อย่าเคลื่อนผ่านพ้น..ให้ทนรอ ๐ ยอมสิ้นรูปแหลกร่าง..อยู่กลางแสง ไอจะแฝงอุ่นอ้อมเข้าหลอมหล่อ ต้องกี่กลั่นหยดเรียงถึงเพียงพอ จะอาจทอแววท้า..ร้อนตาวัน..? จากคุณ : ตะวัน - [ 11 ก.ย. 49 12:20:30 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีครับคุณเกรียงไกร ยินดีที่แวะมาทักทายกันครับ ดวงตะวัน... มาชม..กันซะเองได้ มาต่ออีกสักหลายๆบทสิ...รออยู่..นะครับ มาช้า...เดี๋ยวจะลงอีกบท ทำงานไป..คิดไป...นะ ๐ แต่คืนค่ำลมไหวกิ่งไม้แกว่ง จันทร์ทอแสงอาทรผู้อ่อนไหว เมื่อสืบเสียงวาทีผู้มีใจ คือเยื่อใยถักพัน...เกินบั่นทอน ๐ ระริกลมวูบไหวเมื่อนัยน์ระยับ ประโลมอกเมื่อประทับรูปอัปสร ระลอกคลื่นเสน่หาแรงอาวรณ์ ก็โหมตอนเติบตั้ง...เกินรั้งลง จากคุณ : สดายุ... - [ 11 ก.ย. 49 12:38:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีครับพี่สดายุ และทุกท่านครับ ช่วงนี้ยุ่งกับการออกไปข้างนอก สังสรรค์เป็นส่วนใหญ่ พอมาก็เจอเป็นแบบ สวยๆ ยาวๆ อีกตามเคย ยังอ่านไม่หมดเลยครับ เห็นโต้กันอลังการอีกแล้ว ขอไปคิดก่อนนะครับ แต่ท่าทางจะมาสั้นๆ ตามเคย แหะๆ เพราะเขียนยาวไม่ยืดครับ -------------------------------------------- จากคุณ : xers - [ 11 ก.ย. 49 18:10:15 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ๐ เมื่อคืนค่ำลมลามเอื้อนถามถึง ความคำนึงกร่อนใครจนใหลหลง มายาแห่งภาพฝันซึ่งบรรจง อาจปลดปลงร่วงยับกับเวลา ๐ ระยับแห่งน้ำค้างเมื่อสางรุ่ง ยอมปรนปรุงหยาดร้อนสะท้อนจ้า งดงามดั่งกรวดแก้วกลั่นแววตา ก็เหิดหายอ่อนล้าและลารอย ๐ นาทีใดครั่นครื้นถั่งคลื่นโถม เพลงอารมณ์ถมประโคมทุกโลมถ้อย พิรุณหลั่งสั่งสาดเป็นหยาดปรอย กระซิบค่อยแผ่วซ่านจนพล่านเลือน ๐ กี่รุ่งแห่งเวียนวงคงอุษา น้ำค้างรอเพลาเมื่อฟ้าเลื่อน เผยอหยาดประดับแสงแห่งฟั่นเฟือน สั่นสะเทื้อนแตกดับ....อหังการ์ จากคุณ : ตะวัน - [ 11 ก.ย. 49 23:10:07 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หวัดดี..xers ยินดีที่แวะมาทักทายกัน เอากลอนมาวางกันบ้างสิ ดวงตะวัน... งดงามแจ่มจรัส...เช่นเคย ๐ หยดหยาดน้ำกลั่นไอ..ด้วยไฟแสง บำราศแหล่งลอยเร่ห้วงเวหา รอแสงช่วงดวงตะวันจะบัญชา เชื่อมรอยฟ้ากับดินเป็นถิ่นเดียว ๐ ไร้ร่องรอยรูปร่างระหว่างแสง จะพราวแผงกลางเงาความเปล่าเปลี่ยว ระยับนั้นโลมลูบทุกรูปเรียว เผยส่วนเสี้ยวสางตรู่..ก็รู้จาง ๐ นาทีใดระยับทอ..ยังรออยู่ จงโปรดรู้จะรองเรื่อก็เมื่อสาง นาทีนั้นจะสะเทื้อนทั้งเลือนลาง ถ้อยน้ำค้างจะหยาดหยด..เข้ารดใจ ๐ กี่รุ่งวงเวียนการเปลี่ยนแปร ยังจะแผ่เงื่อนบทความสดใส หวังแต่แรงโชติช่วงแห่งดวงไฟ จะยังไขขับอยู่...ให้รู้คอย จากคุณ : สดายุ... - [ 12 ก.ย. 49 00:16:38 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ๐ โอบกอดสายลมร่ำที่รำเพย หลังล่วงเลยกลับร้อนวกย้อนหา เฉกนี้และเช่นนั้น..เปลี่ยนผันมา เผยสู่ตาให้เห็น..ไม่เว้นวาง ๐ เฉกเช่นความห่างไกล..ที่ใกล้ชิด เมื่อยกจิตข้ามขีดเส้นกีดขวาง ที่ชิดใกล้..ไกลเช่น..ด้วยเส้นทาง เมื่อเหยียบย่างต่างเห็น..ใช่เส้นเดียว แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 49 08:00:12 จากคุณ : สดายุ... - [ 12 ก.ย. 49 11:44:11 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สวัสดีครับพี่สดายุ และทุกท่าน มานั่งอ่านบทแรกของกระทู้อีกครั้ง งามจริงๆ นุ่มพริ้วไปหมด ขอแปะแบบโหดๆ หน่อยนะครับ แหะๆ ๐ คาด,วงวัน ปันแสงสาดสถิตย์ เข้าข่มมืดให้มิดสิ้นในสาง หมอกสลายหายสลัวลาจากจาง ที่อำพรางค่อยพร่า คา,ดวงแดง... กว่าจะเอามาแปะได้นานเลยครับ สงสัยช่วงนี้สมองได้รับความกระทบกระเทือน จากขวดอำพัน ขอรับ ---------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 49 14:17:57 จากคุณ : xers - [ 12 ก.ย. 49 13:57:20 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หวัดดีค่ะทุกท่าน น้ำค้างบริสุทธิ์ หรือเปรียบความบริสุทธิ์ประดุจน้ำค้าง จริงรึ้อออออออ ?? นึกถึงหลักความจริง อะไรที่ค้าง ๆ อยู่นี่ มันน่าจะผ่าน ฝุ่นละอองของแสลงมาพอสมควรนา.... เช่น ดาวค้างฟ้า ปลาร้าค้างไห ฮี่ๆ จำเป็นต้องขอลา ก่อนบาทาจะทาบทับ จากคุณ : ซอม - [ 12 ก.ย. 49 16:35:17 A:unknown X:202.129.0.10 TicketID:011762 ]

ความคิดเห็นที่ 19 xers".... น้ำอำพัน...ออกฤทธิ์เหรอ....อิๆๆ เหลือบเหลืองอำพันไหลหลั่นล่วง วาบ..ขึ้นบนสรวงช่วงสั้นสั้น สูบฉีดศักดิ์ศรี..ขึ้นขี่กัน ฉับพลัน..บทกวี..โหมลีลา อ้อแอ้เสียงเอื้อนสะเทื้อนสะท้าน ไพเราะกรองกานท์แว่วผ่านฝา ดึกดื่นค่อนคืน...ยังตื่นตา ก่อนเสียงด่า..แว่วสู่...หนวกหูโว๊ย....! จากคุณ : สดายุ... - [ 12 ก.ย. 49 19:53:19 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หญิง น้ำค้างเกาะยอดหญ้า...ใกล้ดิน น้ำฝนหล่นจากฟ้า...สูงส่ง แต่น้ำฝนผ่านฝุ่นละอองมากมาย น้ำค้างกลั่นตัวแล้วหยุดอยู่กับที่ จึงบริสุทธิ์กว่า...นอกจากยอดหญ้านั้น ฝุ่นจับ อืมม์...ชื่อก็เพราะกว่า เพชรน้ำค้าง จากคุณ : สดายุ... - [ 12 ก.ย. 49 21:42:37 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ๐ เริ่มแล้วพิรุณพิลาปร่ำ ฟ้าคร่ำไฟครวญลมม้วนสาย ละอองเย็นชื่นฉ่ำ..ฟุ้งกำจาย ละลายอภิรมย์เข้าห่มคลุม ๐ ปลาบห้วงอัมพร..ไฟชอนฉาย เริงเส้นเต้นผกายอวดข่ายขุม อุ่นอาวรณ์ถ่ายทอดเข้ากอดกุม ห่อหุ้มหัวใจท่ามไฟเพลิง ๐ หยาดหยดฝนค่ำยังพรำอยู่ หยาดคู่เฟื้อยไฟและใจเหลิง ชวาลช่วงสรวงระส่ำใจสำเริง นองเจิ่งยิ่งพิรุณ..ย่อมอุ่นอาย ๐ ปลาบแปลบวกเวียนวิเชียรช่วง ปลาบทรวงแปลบซ้ำ..ฝนคร่ำสาย ละอองเย็นแผ่วผ่านสะท้านกาย เคลื่อนคลาย..อ่อนละมุนเข้าอุ่นออม ๐ ลับดาวล่วงจันทร์จะหันส่อง ครรลองระหว่างถ้อยก็ร้อยหลอม คีตาค่ำรับถวิล..ด้วยยินยอม อกอ้อมโอบงาม..อย่างย่ามใจ. แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 49 10:43:29 จากคุณ : สดายุ... - [ 13 ก.ย. 49 07:52:43 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ๐ ล่องลิ่วกลบกลืนกับผืนหล้า พร่างพรูหยาดมา..คลื่นห่าฝน เคลื่อนรุจีสีช่วงที่สรวงบน ครวญคร่ำอึงอล..คำรนร้อง ๐ เหน็บหนาวร้าวรอนบนอ่อนไหว เมื่อใจยื้อยุดความผุดผ่อง นุ่มนวลอ่อนหวานทุกการมอง จับจ้องจองจับทั้งหลับตา ๐ ไอฝนชื่นฉ่ำนะค่ำนี้ ค่ำที่ไหวหวาด..ด้วยปรารถนา มีฝน..มีฝัน..มีพรรณา คุณค่า..ก็ระยับ..ขึ้นจับใจ จากคุณ : สดายุ... - [ 14 ก.ย. 49 06:50:21 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คำ...ตะวัน.. เมื่อ...1 กุมภาพันธ์ 2549 23:38:03 น. น้ำค้าง ๐ ก่อเพื่อเกิดระเหิดหายประกายวับ ก่อนจะดับหยาดรุ่งเมื่อพรุ่งสาง สะท้อนภาพคืนค่ำขึ้นอำพราง สุกสว่างซึ่งถนอมด้วยอ้อมทรวง ๐ ฤาเจ้าคือหยาดไห้แห่งไอหมอก คือช้ำชอกแห่งนิรันดร์อันแหนหวง คือวังวนโศกช้ำเพื่อย้ำทวง ก่อนลับล่วงลุสวรรค์อย่างบรรจง ๐ ฤาหยาดเพื่อทวงถามซึ่งความรัก แล้วพิงพักครู่ยามเช่นความหลง ฤาหวังว่าหยาดนั้นจะมั่นคง จึงดำรงแลกดับคืนกลับควัน ๐ ยินยอมมอบหยาดเพชรเกล็ดน้ำค้าง กอดกระจ่างทวงถามเพื่อตามฝัน สะท้อนวาบวูบสว่างแห่งกลางวัน สลายนั้นสู่ว่าง....หนทางเดียว. จากคุณ : สดายุ... - [ 15 ก.ย. 49 07:33:03 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เล่ากันว่า หากได้ดื่มน้ำค้างจาก ดอกไม้วิเศษบนยอดเขา จะทำให้ ความปรารถนาใด ๆ สำเร็จดังใจ ฉันปีนขึ้นไป ภูผาสูงชัน ระเกะระกะด้วยโขดหิน ข้ามโตรกธารลดเลี้ยวไหลริน ป่าทึบ..ชื้น..ทะมึน..น่ากลัว เสียงหมาไนคล้ายหัวเราะเยาะเย้ย ฝูงแร้งบินเวียนวน เหมือนรอคอย ให้เหยื่อตาย....อย่างใจเย็น ฉันมาถึงยอดเขาแล้ว ดอกไม้วิเศษอยู่ที่นั่น แต่มันหาได้มีน้ำค้างไม่ โอ..ช่างโชคร้ายเสียจริง มาถึงจุดหมายปลายทาง แต่กลับไม่พบสิ่งที่หวัง.... ฉันคุกเข่าลง.....หมดแรง น้ำตาเอ่อล้น หยาดหยดลง บนดอกไม้วิเศษ พลันนั้น !! ฉันกลับเห็น...... เห็นน้ำค้างจาก หยาดเหงื่อและน้ำตา ที่ร่วงลง เกาะติดอยู่บน กลีบบาง ๆ ของดอกไม้ ต้องแสงเป็นประกาย ..........* ...............* ..........* ....* ฉันกลับลงมาจากยอดเขา และพกความสมปรารถนากลับมาด้วย เป็นน้ำค้างที่วิเศษจริง ๆ ********** ไม่รู้จะออกมาเป็นหมู่หรือจ่า ^_^' จากคุณ : ซอมฯ - [ 15 ก.ย. 49 14:52:22 A:unknown X:202.129.0.10 TicketID:011762 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขออภัยที่มาช้า แต่ก็ยังมานะคะ ๐ เติบแต้มแสงทองเริ่มจองฟาก พิรุณหลากพรำสายเข้าปลายฝน หม่นฟ้าห่มพื้นให้ชื้นจน อิ่มน้ำฉ่ำล้นทั้งต้นใจ ๐ อุ่นอ้อมแขนขวัญเมื่อวันก่อน ยังสุมซ่อนคมบาดให้ขลาดไหว ฝนสายสาดเนื้อฟื้นเยื่อใย ผลิใบอ่อนท้าฟ้าพิรุณ ๐ ห่มเมฆปรกห้วงนภากาศ สวยประหลาดพรมขาวเช่นพราวนุ่น ปรากฎสายรุ้งงาม...ความละมุน สะท้อนหยาดอิ่มอุ่นละอองวาร ๐ สัญจรใจเคว้งคว้างอย่างว้าเหว่ เคยร่อนเร่ท่องพริบทิพย์สถาน ฝันจึงดื่มกินจินตการ เพลิดเพลินพิมานอย่างเดียวดาย ๐ เมื่อฟ้าทอแสงวันอันตระหง่าน สัมผัสผ่านเพ็ญจันทร์อันเฉิดฉาย ระยิบสู่แสงดาวซึ่งพราวพราย ก่อประกายกล่อมขวัญเมื่อวันเยือน ๐ หอมแห่งบุปผกาลเมื่อวารก่อน เติบสะท้อนว่างเว้นเช่นเสมือน ภาพต่อภาพก่อร่างลบจางเลือน จักคล้อยเคลื่อนสู่สวรรค์บัลลังก์ใจ จากคุณ : ตะวัน - [ 15 ก.ย. 49 22:11:56 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สาวซอม... หมาไน...หากินเฉพาะกลางคืนรึเปล่านะ ส่วนแร้ง...คงบินเฉพาะกลางวัน สงสัยเขียนตอนโพล้เพล้....ฮิๆๆ ส่วนน้ำค้างจากหยาดเหงื่อ...คงเค็มพิลึก ส่วนน้ำตา....เออแฮะ...ไม่เคยชิม....คงขม เพราะหลั่งออกทางตา...จากความขมขื่นทางใจ สรุป...เขียนตอนโพล้เพล้.... ตอนที่อาหารมื้อเย็นทั้งเค็มทั้งขม ฮี่ๆๆๆ จากคุณ : สดายุ... - [ 16 ก.ย. 49 19:07:03 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ดวงตะวัน... ขึ้นช้าหน่อย...แต่แสงยังคงงดงามยิ่งนัก เพียงหากมาช้ากว่านี้... คงต้องเสียค่าปรับกันสักหน่อยแล้ว บทนี้เขียนได้ละเมียดละไมมาก... ....๐ อุ่นอ้อมแขนขวัญเมื่อวันก่อน ยังสุมซ่อนคมบาดให้ขลาดไหว ฝนสายสาดเนื้อฟื้นเยื่อใย ผลิใบอ่อนท้าฟ้าพิรุณ..... ๐ อ้อมอุ่นอ้อมแขน..ที่แหนห่อ โลก..อาจพอฉวยฉุดให้หยุดหมุน ฝนหลั่งสายฉ่ำไอ..ชื่นใบบุญ แต่งละมุนอุ่นระลอก..แจ้งออกตา ๐ อ้อมอุ่นอ้อมแขน..เมื่อแขวนขวัญ เวียนผูกพันรูปรอย..ให้คอยหา ที่สัญจรร่อนเร่...ห้วงเวลา ก็ดั่งว่าถูกหยุด..จนสุดทาง ๐ ขาวเมฆปรกฟ้าช่วงอากาศ บำราศฝนละอองเคยหมองหมาง รัตติกาลดำมืด..มาจืดจาง ทิ้งว้าเหว่อ้างว้าง..ให้ร้างเลือน จากคุณ : สดายุ... - [ 16 ก.ย. 49 20:03:02 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ว่าแล้ว ไม่เป็นหมู่หรือจ่า แต่เป็น ศาลาวัด ฮ่าๆ ถามพี่สดายุ กับ พี่ตะวัน หน่อยค่ะว่า สร้างอารมณ์กันยังไง ถึงได้ลื่นไหลออกมาเป็น น้ำพุพุ่งซ่านปานฉะนี้ ^_^ ถ้าแบบลุงราม พอรู้เคล็ดลับ ประมาณว่า ถ้าอยากเขียนกลอนอกหัก พี่ท่านจะนึกถึงความหลัง สมัยสาวทิ้งตอนอายุยี่สิบ ถ้าฟูมฟายได้ที่แล้ว กลอนจะไหลออกมาเป็นเผาเต่า ฮี่ ๆ (แซวข้ามกระทู้) จากคุณ : ซอมฯ - [ 17 ก.ย. 49 16:49:31 A:61.19.65.153 X: TicketID:011762 ]

ความคิดเห็นที่ 29 หญิง... ดึกดื่น...ฝนตก...ละอองลมเย็น... สายฟ้าแปลบปลาบ...เสียงร้องครืนครั่น คงแตกต่างกับตอนเที่ยงแดดเปรี้ยงๆ เสียงรถราวิ่งผ่าน..ฝุ่นตลบ...มากโขอยู่ เขาเรียกว่าบรรยากาศแวดล้อม มีส่วนสนับสนุน...ความลื่นไหลของ อารมณ์ร้อยกรอง อีกทั้ง..บางคน..บางความรู้สึก... ที่เสมือนว่าอยู่ร่วมที่เดียวกัน... แต่ที่จริงแล้ว..ไม่ได้อยู่.... อีกทั้งสัมผัสไม่ได้..มองไม่เห็น... นั้นยิ่ง...มีส่วนสำคัญ ๐ ดอกฝนแตกบานบนลานดิน เมื่อถวิลเบ่งบานกลางลานฝน ฉ่ำเย็นฝนไหล..น้ำใจคน ก็หลอมปนคำนึง...ส่งถึงกัน ๐ ครั้งคราวที่ถ้อยคำ...เกินจำเป็น เมื่อช่วงเต้นแห่งใจ..เริ่มไหวสั่น ครั้งนั้นมีลมร่ำส่งรำพัน ว่ามีขวัญหนึ่งมอบ..ให้ปลอบโยน... จากคุณ : สดายุ... - [ 17 ก.ย. 49 21:39:31 ]

ความคิดเห็นที่ 30 รอคนมาต่อ... จากคุณ : สดายุ... - [ 18 ก.ย. 49 08:06:49 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ๐ ดอกฝนแตกบานบนลานฝัน ธารสวรรค์เปิดห้องให้มองเห็น กี่หมื่นถ้อยพร่ำ...ไม่จำเป็น หากเร้นคำสวยด้วยหัวใจ ๐ รินรินลมลอยเมื่อคล้อยค่ำ เดือนต่ำ ดาวดาษ แต้มถาดไสว ฝ้าฟ้าฟั่นฟื้นจนชื่นใน สรวงแห่งห้วงใกล้แม้ไกลเกิน ต่อสดาแล้วนะคะ จากคุณ : ตะวัน - [ 18 ก.ย. 49 23:10:37 ]

ความคิดเห็นที่ 32 สวัสดีครับ พี่สดายุ มาต่อ ครับ ๐ ฝนเย็นเป็นเส้นหยาดสวย ลมรวยระรินพาดผิว ดอกหอมหอบห้วงคะนึงปลิว วาบหวิวสุดพร่ำรำพัน ดวงไฟละออม่านละมุนฝน ละเมียดสีแต้มถนนฉาดฉัน ละอองป่นบนถนนปลาบมัน ระริกสั่นคล้ายซ่านตามทรวง ... สวัสดีครับ ตื่นมากลางดึกนอนไม่หลับ อีกสองชั่วโมงต้องไปรับแม่ แวะมาอ่าน เห็นเคล็ดลับวิชา พร้อมฝนตกปรอยๆ เลยเหงาไงไม่รู้น่อ ครับ ขอบ้างนะ ----------------------------------------- จากคุณ : xers - [ 19 ก.ย. 49 03:26:02 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ดวงตะวัน...ต่อ ๐ อีกฝนลมหวนฟ้าครวญคร่ำ หยาดย้ำกร่อนกัดความขัดเขิน ฝั่งฟ้าโหมระลอก..ลมหยอกเอิน เพลิดเพลินรัตติกาล..จนนานพอ ๐ ระบัดชื่นฉ่ำไว้ท่ามไอฝน ฉ่ำจนชื่นได้ดั่งใจขอ นัยแห่งเนื้อถ้อยที่คอยรอ เติบต่อห้วงฝันอีกวันคืน แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 49 07:44:09 จากคุณ : สดายุ... - [ 19 ก.ย. 49 07:27:07 ]

ความคิดเห็นที่ 34 xers... ๐ ดวงไฟฟุ้งฝุ่นละมุนฝน ใจคนฟุ้งผ่านใต้ลานสรวง ฟ้าผืนขาดดาวเคยพราวดวง ใจห่วงขาดเห็น..เมื่อเร้นกัน ๐ กาลคล้อยฝอยฝนยังหล่นล่าง คืนค่ำกลับร้างรูปรอยฝัน กี่ฝนกี่หวนคร่ำครวญวัน จะพอกั้นกีดเห็น..หยุดเร้นรอย จากคุณ : สดายุ... - [ 19 ก.ย. 49 07:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 35 มาอ่านอย่างเดียวเลยฮับ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 22 ก.ย. 49 09:17:05 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ๐ คลี่เอาฟ้าคลุมฝันในค่ำฝน แอบอกปนอุ่นอ้อมเข้ากล่อมขวัญ ฟังกระซิบนัยคำย้อนรำพัน ความประเทียบเปรียบนั้น..สำคัญจริง ๐ ละเมียดกรองบรรจงถ้อยนงคราญ พร้อมคีตาผ่านไขความนัยหญิง เอื้อใจหนึ่งมีหลักให้พักพิง ก่อนแอบอิงโอบฉวยเอาด้วยใจ ๐ ล่องลิ่วผ่านเรียงร้อยแห่งถ้อยร่ำ อกก็คล้ายครวญคร่ำต่อคำไข ลำดวนเอ๋ยขุมข่ายแห่งสายใย เจ้าขวางไว้..เกินการณ์จะผ่านแล้ว ๐ ตราบลมพัดผ่อนเพลาความเร่าร้อน ที่แทรกซ้อนปวดร้าวเหลือผ่าวแผ่ว จึงเมื่อนั้นเนตรระยับขึ้นวับแวว เผยผ่องแผ้วสำทับ..ให้รับรู้ ๐ เสนาะเสียงคลื่นวาด..โลมหาดทราย เช่นเสียงสายสวาดิเฝ้ายั่วเย้าอยู่ หวิวลมโบกไม้ปวงใบร่วงพรู เช่นเพรียกชู้ร่วงหาแรงอาวรณ์ ๐ คลี่เอาฟ้าจารคำในค่ำฝน น้ำหลั่งหล่นรองซับวาดอัปสร เจตนาแทนคันภู่กัน..กร เขียนความซ้อนรูป-ศัพท์แขวนกับใจ ๐ แล้วหมายดวงรัชนีขึ้นลีลาศ ทอดแสงพาดสอดรับการขับไข รูป-ศัพท์อันวิจิตรจากคิดใคร ถนอมไว้แอบขวัญ..นิรันดร จากคุณ : สดายุ... - [ 26 ก.ย. 49 22:18:09 ]