ความคิดเห็นที่ 1 ป้าขอ นังมอม ในบริเวณบ้านพักหลวง มีบ้านอยู่หลายหลัง ตอนที่ฉันเข้าไปอยู่ใหม่ ๆ มีอยู่หลังหนึ่งที่ไม่มีคนอยู่เพราะเป็นบ้านประจำตำแหน่งหัวหน้า  คนเก่าย้ายไปคนใหม่เขาก็ไม่อยากเข้ามาอยู่เพราะมันเก่า  ก็ตามสภาพบ้านหลวงนั่นแหละ  ที่บ้านหลังนี้จะมีหมาอาศัยนอนอยู่บนระเบียงบ้านหนึ่งตัว  เพื่อนที่อยู่มาก่อนบอกว่ามันชื่อ นังขอ เป็นหมาพันธุ์ทางธรรมดา ลายขาวดำ ตัวเตี้ย ๆ  อายุมากแล้ว  สายตามันก็ไม่ดี จมูกก็ไม่ดี หูก็ไม่ดี  แต่เสียงดีมาก  อะไรนิดอะไรหน่อยก็เห่า  เห่าไม่รู้เรื่อง  ดุเท่าไหร่ก็ไม่ยอมเงียบ  มันไม่ฟังใครเลยถ้าได้เห่าจะตั้งหน้าตั้งตาเห่าอย่างเดียว เสียงดังแสบแก้วหูเหลือเกิน ที่มันได้อยู่บนบ้านหลังนี้เพราะหัวหน้าคนเดิมเขารักมันและให้มันอยู่บนบ้านด้วย   มันก็เลยเคยชินกับการอยู่บนบ้านนั้น  พอหัวหน้าคนใหม่ตัดสินใจเข้ามาอยู่ ก็ไล่มันไปไม่ได้  เขาก็เลยต้องรับสภาพอยู่กับมันไปแบบไม่เต็มใจนัก เขาไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่แต่ก็ยังดีที่ไม่รังแกมัน   นังขอมันลงมาอยู่ข้างล่างไม่ได้เพราะมีนังมอมมันเป็นขาใหญ่อยู่ข้างล่าง  มันไม่ยอมให้นังขอลงมา  ถ้ามันเห็นและกำลังอารมณ์ไม่ดีมันจะกัดนังขอทันที  นังขอมันเลยไม่ค่อยลง  นอกจากเวลาจะทำธุระส่วนตัว  ต้องค่อย ๆ แอบด้วยนะ  แต่ถ้าเราอยู่ก็จะมีคนคอยห้ามปรามนังมอมมันได้บ้าง   แต่พอมีคนคอยห้ามนังขอก็เกิดกวนโทสะ เห่าใส่ นังมอมไม่หยุดอีก  เบื่อมันเหมือนกันห้ามก็ไม่ฟัง ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกมันแค้นกันมาแต่ชาติไหน  คนที่อยู่ก่อนเขาว่านังมอม มันมาทีหลังนังขอ  แล้วมันก็อิจฉากัน ชิงดีชิงเด่นกัน เมื่อก่อนนังขอโตกว่า    นังมอมเป็นเด็กก็โดนนังขอรังแก  พอตอนนี้นังมอมกำลังห้าว  นังขอแก่แล้วสู้ไม่ไหว  ก็เลยโดนเล่นงานกลับ   เรื่องอาหารการกินของพวกมันก็ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะมีพี่คนหนึ่งเขาเป็นคนใจดี  คอยให้อาหารหมาจรจัดไปทั่ว  และหมาสองตัวนี้เคยเป็นหมาจรจัดมาก่อน   เขาคงเคยเลี้ยงดูกันมานานแล้วและผูกพันกัน   เขาก็เลยไม่ทิ้งมันถึงพวกมันจะมีบ้านอยู่แล้ว   เขาก็ยังเอาอาหารมาให้มันทุกวัน   เขาห่วงนังขอมากกว่านังมอม   เพราะนังขอไม่ค่อยมีใครสนใจ  และมันก็ไปขอใครในรั้วบ้านนั้นกินไม่ได้  ก็นังมอมมันคอยจ้องจะเล่นงานอยู่  พอฉันย้ายเข้าไปอยู่  ฉันก็เลยได้ให้อาหารพวกมันบ้าง  นังขอมันเป็นหมาที่แสนรู้เหมือนกันนะ  เวลาที่พี่เขาเอาอาหารมาให้  พอกินเสร็จ    ถ้ามันร้อนมันก็จะเดินไปลงกะละมัง ตรงที่อาบน้ำของมัน    พี่เขาก็จะอาบน้ำแปรงฟันให้ ส่วนนังมอม  ฉันว่ามันเป็นหมา                โรคประสาท  บ้า ๆ บอๆ  คุ้มดีคุ้มร้าย   ยังดีหน่อยที่มันกัดไม่เป็น    เพราะถ้าหมาที่กัดเป็น คนโดนกัดจะได้แผลลึกแน่นอน  แต่ส่วนใหญ่คนที่โดนนังมอมกัด  จะได้แค่แผลถลอกเท่านั้น   ก่อนที่ฉันจะเข้ามาอยู่  ได้ยินเสียงเล่าลือว่ามันดุมาก  กัดทุกคนที่แปลกหน้า   แรก ๆ ฉันก็กลัวมันเหมือนกัน     ต้องคอยให้คนที่อยู่ก่อนกันมันไว้ให้     แต่พอฉันเป็นสมาชิกในรั้วบ้านแล้ว   กลับกลายเป็นว่า       นังมอมมันก็แค่หมานิสัยไม่ดีธรรมดา ๆ เท่านั้นเอง  มันไม่ดุหรอกแต่นิสัยเสียเหมือนคนเลย      ชอบประจบเจ้านาย       มันรู้ด้วยว่าใครใหญ่ที่สุด     มันจะประจบคนนั้น      เผลอไม่ได้มันชอบแอบไปบ้านนาย    ประจบประแจง เคล้าเคลียนาย    จนเขาเอ็นดูมัน  ช่างเป็นหมาสอพลอจริง ๆ     กับคนอื่นนังมอมมันไม่สนใจ     อารมณ์ดีมันก็ดีด้วย      เกิดอารมณ์เสียขึ้นมามันก็ขู่คำรามใส่   กัดได้ก็กัด     แต่มันก็มีความน่ารักตามประสาหมาอยู่เหมือนกัน    มันพูดรู้เรื่องนะ    เวลาพวกเราสังสรรค์คุยกันอยู่ใต้ถุนบ้าน     มันจะเสนอหน้าเข้ามาร่วมวงด้วย  คอยนั่งบังนั่งเบียดอยากมีส่วนร่วมบ้าง   บางครั้งฉันโกรธมัน  ดุมัน  มันก็รู้     ไม่พอใจมันก็เดินสะบัดก้นหนีไปเรียกเท่าไหร่ก็ไม่มา นังมอม อายุคงจะ 3-4 ปี แล้ว     แต่มันไม่เคยมีลูกมาก่อนเลย  เพราะหัวหน้าคนเก่าเขาฉีดยาคุมให้มัน     แต่พอเขาย้ายไปแล้วก็ไม่มีใครจับมันฉีดยาได้อีก        แล้วมันก็เกิดตั้งท้องขึ้นมา  มันคลอดลูกมา  4  ตัว     เป็นตัวผู้ 3 ตัว ตัวเมีย  1  ตัว      ตอนเป็นแม่ลูกอ่อน นังมอมหุ่นเสียมาก   นมห้อยโตงเตง     วิ่งฟัดกันไปฟัดกันมา      เวลาฉันออกไปขี่จักรยานเล่นนังมอมจะชอบมาก  มันวิ่งตามรถจักรยานของฉัน     เหมือนมันได้ออกกำลังกายด้วย  บางครั้งพอฉันจับจักรยาน จะออกจากบ้าน      นังมอมจะวิ่งนำหน้า แล้วร้องงิ๊ด ๆ  เรียกให้ฉันขี่ไปทางที่มันต้องการจะไปแล้วไล่ตาม      ฉันจะยอมมันซักสองสามรอบ      แล้วก็ไปทำธุระของฉันต่อ       มันก็เข้าบ้านหรืออาจจะแวบไปประจบนายตามเรื่องของมัน ลูก ๆ นังมอมนิสัยเสียเหมือนมันเปี๊ยบเลย  เกเร  ขี้อิจฉา  ชอบทะเลาะกัน    มันกัดกันแทบเป็นแทบตายตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ  พวกเราตั้งชื่อลูก ๆ นังมอม ว่า เม้ง  โมโม่   มีมี่    มูมู่ เจ้าเม้ง       เป็นตัวผู้     ดูฉลาดกว่าตัวอื่น    แต่ก็ร้ายกาจที่สุด  ชอบรังแกตัวอื่น   เกเร   ขี้อิจฉา  ทั้ง ๆ ที่เด็ก ๆ ในบ้านรักมันที่สุด      รูปร่างหน้าตามันเหมือนกับแม่มันมาก   มันชอบกัดมูมู่  เราก็เลยต้องยกมันให้ไปอยู่บ้านอื่น     เพื่อให้เขาได้สั่งสอนมันให้เป็นหมาเรียบร้อยขึ้น   แต่ก็ได้ข่าวว่าโดนตามใจจนจะเสียหมาอยู่แล้ว  เวลาฉันไปเยี่ยมหามัน มันจะจำได้กระโดด  ตะเกียกตะกาย ดีอกดีใจจนออกนอกหน้า   แต่ตอนนี้มันตายแล้วเพราะโดนยาเบื่อ  คนที่วางยาเขาก็มาขอโทษคนที่เลี้ยงเจ้าเม้ง  เพราะก็เป็นเพื่อนบ้านกัน  เขาว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะวางยาเจ้าเม้ง    เขาจะวางยาอีกตัวที่ไปไล่กัดไก่ของเขา     แต่เม้งมันโชคร้าย       คิดแล้วเศร้าคนทำได้เท่านี้เหรอ   ฆ่าไปหนึ่งชีวิตที่ไม่ได้ทำร้ายเขาแล้วเขาก็แค่ขอโทษ      ก่อนมันจะตายมันทรมานแค่ไหนเขาได้คิดบ้างหรือเปล่าหนอ       แล้วไอ้การฆ่าสัตว์ด้วยวิธีนี้ทำให้ได้รู้ว่าคนที่ทำจิตใจเป็นเช่นไร....... มูมู่  เป็นตัวผู้  แรก ๆ ตัวพอ ๆ กับเจ้าเม้ง  แต่พอโตขึ้นมาหน่อยกลับเป็นตัวที่เล็กที่สุด  และโดนเจ้าเม้งกัดบ่อย ๆ  เราคิดว่ามันโดนเจ้าเม้งรังแก  ถึงได้แยกเจ้าเม้งไปอยู่ที่อื่น  แต่พอแยกไปแล้วมันดันกัดกับโมโม่ อีกจนได้  และที่เราคิดว่า โมโม่ ไม่เอาเรื่องใคร  กลับกลายเป็นว่ามันก็ไม่ใช่ย่อยเหมือนกัน  เวลามันกัดกัน  ห้ามไม่ค่อยได้       นังมอมก็ไม่รู้จะทำยังไง  ดมตัวนั้นที ดุนตัวนี้ที  ลูกก็ไม่ยอมเลิกกัดกัน ต้องรอให้มันเหนื่อยกันไปเองถึงจะหยุด  แต่มูมู่ก็อยู่กับเราได้ไม่นาน  หลังจากแยกเจ้าเม้งไปได้สักพัก มูมู่ก็โดนรถชนตาย  เพราะนังมอมมันชอบพาลูก ๆ ออกไปวิ่งเล่นบนถนน ห้ามก็ไม่ฟัง   มันก็เลยต้องเสียลูกชายไปอีกหนึ่งตัว โมโม่       เป็นตัวผู้    สีขนออกขาว ๆ นวล ๆ  ไม่เหมือนตัวอื่น  ที่สีออกน้ำตาลแดง ๆ เหมือนพ่อแม่มัน ตอนเล็ก ๆโมโม่น่ารักที่สุด ตัวอ้วนกลม ใหญ่กว่าใครเพื่อน  เพราะมันกินเก่งมาก  ชอบกินอย่างเดียว ไม่สนใจใครเลย ไม่กัดกับใคร ไม่เอาเรื่องใคร ขอแค่ให้มันได้กินเยอะ ๆ ก็พอ  เวลาเม้งกะมูมู่ กัดกัน  มันจะหลบไปห่าง ๆ  ทำให้เราคิดว่ามันไม่เอาเรื่องใคร  แต่ที่ไหนได้ เลือดนิสัยไม่ดีของนังมอมมันแรงจะตาย                         พอเจ้าเม้งไม่อยู่  โมโม่ก็กัดกับมูมู่  แทน   กัดกันแทบเป็นแทบตาย  แยกก็ไม่ค่อยจะยอม   ตอนแรกคิดว่า  มูมู่ เป็นฝ่ายหาเรื่อง  แต่พอแยกได้สำเร็จ   เราจับมูมู่ไว้  ไอ้เจ้าโมโม่กลับเป็นฝ่ายไม่ยอมหยุดกัด  ถึงได้รู้แน่ว่าเลือดนังมอมมันแรงจริง ๆ   พอมันเริ่มโตเราก็พา   โมโม่ไปทำหมันพร้อมกับเม้ง      เพราะไม่อยากให้โมโม่มันออกไปวิ่งเล่นหาสาวนอกบ้าน   กลัวมันจะโดนรถทับเหมือนมูมู่   แต่มันก็ไม่ค่อยอยู่ในบ้านเหมือนเดิม  เพราะมันรำคาญนังมอมแม่มันกับนังมีมี่น้องมัน     นังมีมี่ชอบแกล้งเดินตามดมก้นมันตอนที่เพิ่งทำหมันใหม่ ๆ  มันคงระแวงจะแงบแผลมันมั้ง  มันก็เลยต้องคอยเดินหนี   เอาก้นหลบนังมีมี่    เพราะถ้ามันเกิดอารมณ์โมโห  แล้วทะเลาะกับนังมีมี่     นังมอมก็จะเข้าข้างนังมีมี่    สองตัวจะช่วยกันรุมกัด     โมโม่     มันก็เลยออกไปเที่ยวเล่นอยู่นอกบ้าน    แล้วคืนหนึ่งมันก็โดนรถชนตายไปอีกหนึ่งตัว มีมี่    เป็นตัวเมียตัวเดียว  ตอนแรกเกิดตัวเล็กที่สุด  ยังกลัวว่าจะไม่รอด เพราะแย่งเขากินไม่ทัน  เวลาเจ้าพวกตัวผู้มันกัดกัน  มีมี่จะคอยเห่า  ฉันคิดว่ามันคอยห้ามไม่ให้ทะเลาะกัน  แต่ที่ไหนได้พอเหลือมันสองตัวกับโมโม่ มันก็กัดกันเองอีก  แถมมีมี่ยังคอยแย่งอาหาร และแกล้งโมโม่ บ่อย ๆ ส่วนโมโม่ก็จะคอยหลบไม่อยากมีเรื่องกับมีมี่  เพราะนังมอมมันเข้าข้างมีมี่  สายเลือด        นังมอมนี่มันแย่จริง ๆ   แต่ยังไงฉันก็ลำเอียง  ฉันรักมีมี่ มากกว่า    โมโม่  เพราะเห็นว่า โมโม่ มีคนรักมากแล้ว   ไม่มีใครสนใจ มีมี่ คงเห็นว่าเป็นตัวเมีย  ฉันก็เลยรักมันตั้งแต่แรกเกิด  และมันก็รู้ด้วยว่าฉันรักมัน  มันจะคอยประจบฉัน  และคอยกันไม่ให้ โมโม่ เข้าใกล้ฉัน  เจ้าโมโม่  มันก็ไม่อยากมีเรื่องกับ มีมี่ ก็เลยไม่ค่อยเข้าหาฉันเท่าไหร่    มีมี่ กับ นังมอม  ฉันต้องคอยฉีดยาคุม ให้ น้องมีมี่ กับนังมอม เอาไว้เพราะไม่อยากให้มีสมาชิกมากไปกว่านี้  และป้องกันไม่ให้พวกตัวผู้มาเห่าหอนกันหนวกหูตอนกลางคืน จะว่าไปนังมอมมันก็รักลูกของมันนะ  เวลาฉันดุว่าหรือตีลูก ๆ มัน   ไม่ว่าตัวไหนมันจะเข้ามาขวาง  ถ้าเป็นคนอื่นแค่จับตัวลูกมัน มันจะกัดเลย    แต่นังมอมมันก็ลำเอียงเหมือนฉัน มันรักมีมี่ มากกว่าลูกตัวอื่น   ตอนมีมี่ยังเล็ก เวลาฉันจะออกไปขี่จักรยานเล่น มีมี่ ชอบตาม แต่ฉันไม่อยากให้ออกมานอกบ้าน จะไล่ให้มันเข้าบ้าน โดยดุเสียงดัง ๆ นังมอมได้ยิน ก็จะวิ่งมางับคอลูกสาวแล้วลากให้เข้าบ้าน เวลาฉันจะเอารถยนต์เข้าหรือออกจากบ้าน  เด็ก ๆ ชอบเข้ามานัวเนียรอบ ๆ รถ ฉันจะดุเสียงดัง นังมอมก็จะมางับแต่มีมี่ ไปหลบเพียงตัวเดียว  ตัวอื่นมันไม่ค่อยสนใจ  มันสองตัวแม่ลูก ร่วมมือกันรังแกโมโม่ อยู่เรื่อย  เจ้าโมโม่ มันก็เลยแอบหลบไปนอน ไม่ค่อยออกมาสุงสิงกับนังสองตัวแม่ลูกนัก   หรือถ้ารำคาญมาก ๆ  ก็ออกไปรวมแก๊งหมาหนุ่มนอกบ้านซะเลย   มันไม่ค่อยอยู่ในบ้านเท่าไหร่      ดู ๆ ไปมีมี่ นิสัยเสียเหมือนแม่มันมากขึ้นทุกวัน  แต่ยังไม่ถึงกับเป็นโรคประสาท คุ้มดีคุ้มร้ายเท่านั้นเอง   (ยังมีต่อค่ะ) จากคุณ : นัชชา (najcha) - [ 8 ก.ย. 49 12:40:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สัตว์เลี้ยงที่ถูกทิ้ง ตอนนี้ฉันย้ายไปอยู่ที่บ้านของตัวเองได้ประมาณ 2 ปีแล้ว  ได้เจอสัตว์ถูกทิ้งที่น่าสงสารอยากเล่าให้ฟัง เมื่อหน้าฝนปีที่แล้ว  มีหมากลุ่มหนึ่งราว 6 ตัว  กำลังรุ่น ๆ มีตัวหนึ่งท้องอ่อน ๆ อยู่ด้วย  พวกมันเป็นหมาของบ้านที่ปลูกอยู่ด้านในติดภูเขา  เจ้าของเขาไม่อยู่แล้ว ไปเที่ยวต่างประเทศ หรือไปอยู่กับลูกที่กรุงเทพฯ ไม่แน่ใจ แต่เขาไม่ได้เอาพวกมันไปด้วย  มีคนบอกว่าเขาฝากให้คนรู้จักกันให้อาหารพวกมัน  โดยคนนั้นรับปากไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะ  แต่ก็ไม่ได้ทำตามที่รับปาก  ปล่อยให้พวกมันหากินกันเองอยู่แถวนั้น  เมื่อไม่มีคนเลี้ยงพวกมันก็ต้องช่วยตัวเอง  คนในหมู่บ้านบอกว่ามันเที่ยวจับไก่ของพวกเขากิน  แล้ววันหนึ่งตัวหัวหน้าฝูง มันโดนทำร้ายมามีแผลที่ขา  มันปีนบันไดบ้านฉันขึ้นมา  ร้องเรียกอยู่หน้าประตู  พอฉันเปิดประตูออกไปดู มันก็ยกขาหน้าที่เป็นแผลให้ฉันดู  แล้วร้องคร่ำครวญฉันสงสารเลยเอายามาใส่ให้  และให้อาหารมันกิน  พอวันต่อมามันพากันมาทั้งฝูงเลย  ฉันก็ให้กิน ให้อยู่ ไม่ว่าอะไร  ใจจริงฉันไม่อยากเลี้ยงสัตว์ตอนนี้เพราะไม่มีเวลาดูแลคุ้มภัยให้พวกมันมากนัก  แต่ถ้ามันอยู่ได้ฉันก็ไม่ว่าอะไร ฉันก็ทำเท่าที่จะทำได้ พวกมันจะได้กินก็เมื่อฉันกลับบ้านและในช่วงวันหยุดเท่านั้น  ฉันทำได้เท่านี้  แต่พวกมันก็พร้อมที่จะอยู่  เวลาฉันไปทำงานพวกมันจะวิ่งตามไปส่งซักระยะก็กลับเข้าบ้านฉัน  พอฉันกลับบ้านมันจะดีใจวิ่งมารับกันสลอน    พวกมันอยู่กับฉันได้ซักสองอาทิตย์ ตัวที่ท้องก็ตาย  ฉันคิดว่ามันโดนงูกัด  แต่คนที่ฉันจ้างให้มาจัดการศพของมัน  บอกว่ามันโดนยาเบื่อ  ฉันก็ได้แต่เศร้าใจกับการกระทำของคนใจร้ายที่ชอบทำร้ายสัตว์ที่ไม่มีทางสู้เหลือเกิน   พวกมันยังมีนิสัยเด็ก ๆ อยู่ เพราะเพิ่งเริ่มโต ยังชอบรื้อค้น กัดของ มันชอบรื้อเศษผ้า เศษกระดาษ  ม้วนเชือก  ลากออกมากัดเกลื่อนไปหมด  ผ้าที่ฉันตากไว้มันก็ดึงจนราวล้ม  แล้วกัดผ้ากันสนุกเลย  ฉันได้ยินเสียงราวล้มลงมาดู  ไม่เห็นว่าตัวไหนกัด  แต่ดูหลักฐานจากรอยเปื้อนบนเสื้อผ้า  เห็นมีรอยยาที่ฉันใส่แผลให้เจ้าตัวหัวหน้าฝูง ก็เลยเรียกมันมาจัดการตีสั่งสอน เอาผ้าที่มันกัดยัดใส่ปากมัน แล้วตีที่ปากแรงพอสมควร แต่ไม่ถึงกับจะให้เลือดตกยางออก  มันก็ได้แต่ร้องหงิง ๆ คร่ำครวญ ให้รู้ว่าเจ็บ แต่ไม่มีอาการขู่ คำราม หรือจะกัดฉันเลย  ยิ่งทำให้ฉันชอบมันมากยิ่งขึ้น แค่ให้อาหารไม่กี่มื้อมันยังซื่อสัตย์ ไม่ทำร้ายคนที่ให้อาหารมัน   นี่แหละความดีของหมา ซึ่งหาได้ง่าย ๆ ในหมาแทบทุกตัว  แต่หาได้ยากในมนุษย์ ! หมาฝูงนี้อยู่กับฉันได้ไม่นาน  พวกมันก็โดนคนใจร้ายแถวนั้นวางยาเบื่อตายหมดทั้งฝูง  ฉันกลับบ้านมาวันศุกร์  เห็นศพพวกมันนอนตายอยู่ในบริเวณรั้วบ้าน กำลังขึ้นอืดได้ใจเลย  ต้นไม้ของฉันเสียหายเล็กน้อย  จากการที่มันดิ้นทุรนทุราย  มันคงทรมานมาก  ฉันต้องเสียเงินจ้างคนมาเก็บศพพวกมัน   แล้วก็ได้แต่สังเวชใจ ทำไมมนุษย์ถึงใจร้ายนัก  แค่มันจับไก่กินทำไมเขาไม่เก็บไก่ไว้ในเล้าล่ะ  ปล่อยให้ออกมาทำไม และจะเป็นพวกมันจับหรือเปล่าก็ไม่รู้  มีหมาตั้งหลายฝูง  ไม่ใช่ฝูงนี้ฝูงเดียว  ตั้งแต่นั้นฉันไม่ชอบเพื่อนบ้านที่อยู่รอบบ้านฉันเลย  แล้วก็พาลโกรธไปถึงเจ้าของเดิมของมันด้วย เวลาต้องการหมาเฝ้าบ้านก็ไปหอบหิ้วมันมาจากกรุงเทพฯ  พอตัวเองกลับไปก็ไม่เอามันไปด้วย    ใจร้ายนักทิ้งพวกมันได้ลงคอ   มนุษย์ชอบรังแกสัตว์ที่ไม่มีทางสู้อย่างนี้เสมอ แต่ก็ยังมีเรื่องดี ๆ มีคนดีให้ได้เห็นนะคะ  ไม่งั้นโลกนี้คงเศร้าน่าดู     วันหนึ่งฉันขับรถกลับบ้าน  กำลังจะถึงทางแยก  ก็เห็นเงาดำ ๆ ตะคุ่ม ๆ แต่ไกล  ตอนแรกฉันนึกว่าเป็นนก  ถ้าเข้าไปใกล้ ๆ มันก็คงจะบินหนีไปเอง       แต่ยิ่งใกล้มันก็ไม่หนี  พอเห็นชัดขึ้น เอ๊ะ ไม่ใช่นกนี่หว่า  กลายเป็นลูกแมวตัวเล็ก ๆ 2 ตัว มันนอนขวางถนนอยู่ ฉันไม่รู้ว่ามันรอดจากรถคันอื่นมาได้อย่างไร  หรือมันเพิ่งจะเดินออกมาขวางถนนตอนที่รถฉันกำลังจะผ่านมามั้ง  แต่แถวนั้นก็มีเพิงขายของ มีคนนั่งอยู่ทำไมเขาไม่เอามันเข้าข้างทางไป ปล่อยให้มันมานอนกลางถนนทำไม  ตอนนั้นก็เย็นมากแล้วอีกไม่นานก็ค่ำ ถ้ามันยังอยู่ตรงนั้นก็ไม่รอดแน่  ฉันเลยต้องจอดรถเก็บมันกลับมาบ้านด้วย  ตัดใจทิ้งไว้ไม่ได้จริง ๆ  ระหว่างขับกลับบ้านก็นึกว่าจะทำอย่างไรกับมันดี  ฉันไม่มีเวลาดูแลมันซะด้วย  แต่ก็ต้องช่วยมันไว้ก่อน  มาถึงบ้านหานมให้มันกิน  เอามันขังไว้ในห้องน้ำชั้นล่าง  แล้วโทร. หาช่างทำเหล็กดัด  ให้เขามาทำประตูกรง     ตรงใต้บันได  ให้เจ้าเหมียวอยู่ไปก่อน  กลับเป็นโชคดีของเจ้าเหมียวมัน  เพราะลูกสาวของช่างเขาอยากได้แมวมาก  ฉันก็เลยให้เขามาดู โดยบอกว่ามันขมุกขมอมสกปรกนะ เพราะเพิ่งเก็บมา   แต่พอเขามาดูเขากลับว่า           มันน่ารัก  อุ้มไม่ยอมปล่อยเลย  เอามันไปทั้งสองตัวด้วยความดีใจ  เห็นแล้ว ฉันก็วางใจได้ว่ามันต้องได้รับการดูแลอย่างดีแน่นอน     วันหลังฉันได้เจอตัวช่างพอถามถึงลูกแมวเขาก็ว่ามันอยู่สบายดี  เท่านี้ฉันก็ชื่นใจแล้ว  ครอบครัวนี้ช่างใจดีจริง ๆ  ในโลกนี้น่าจะมีคน ใจดีอย่างนี้มาก ๆ  สัตว์ผู้ยากไร้คงจะมีความสุขขึ้นมาบ้าง เรื่องเล่า  จบแล้วนะคะ   แล้วจะหาเรื่องใหม่มาเล่าอีกค่ะ จากคุณ : นัชชา (najcha) - [ 8 ก.ย. 49 12:42:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อยากเลี้ยงเต่าเหมือนกัน แต่กลัวไม่มีเวลาดูแลเวลาต้องไปต่างจังหวัดอะ จากคุณ : scottie - [ 10 ก.ย. 49 14:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อวานนี้เอง นั่งอ่านบทความสั้นๆ ของ RSPCA (เป็นองค์กรช่วยเหลือสัตว์อะครับ ย่อจากอะไรก็ไม่รู้) แถวบ้านผมนี่ ไม่มีหมาหลงแมวหลงครับ ถ้าเจอก็จะมีคนพาไปส่งหมด โชคดีไปอย่าง แล้วที่นั่นเขาก็ช่วยเลี้ยง พยาบาลดิบดี แล้วก็หาบ้านให้ ใครอยากได้สัตว์เลี้ยง ก็ไปดู ไปรับอุปการะได้  ถ้าเป็นสัตว์ป่า พอฟื้นฟูเสร็จแล้วก็ปล่อยเข้าป่าไป แต่คนใจร้ายแถวนี้ก็คงมีแหละ เคยได้ยินครับ แบบว่าพอเลี้ยงจนเลี้ยงไม่ไหวแล้วก็จะฉีดยาให้หมาตาย แต่เพื่อนของคนใกล้ตัวเขาอยู่ข้างบ้าน สงสาร เลยขอมาเลี้ยงแทน จนตอนนี้คุณเจ้านายตายไปแล้ว หมา (แก่ๆ) ตัวนั้นก็ยังอยู่ โชคดีที่หลานสาวเขารับไปดูแลต่อ บุญของมัน จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 11 ก.ย. 49 19:00:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอขอบคุณ คุณพีทคุง  กับคุณ scottie  มากนะคะที่ติดตามอ่านทุกตอนจนจบ  แถมยังช่วยแสดงความคิดเห็นด้วย  ขอบคุณมาก ๆค่ะ จากคุณ : นัชชา (najcha) - [ 29 ก.ย. 49 10:43:52 ]