ผมรักคุณได้ยินไหมครับ...
ช่างเถอะมัน อย่าใส่ใจเลย
ผมเองหากทำได้ก็อยากลืมเสีย
แต่พอมีเวลาว่างเมื่อไหร่ ก็มักคิดถึงคุณเสียทุกที

ใช้ไม่ได้เลยใช่ไหม อย่าถือสาเลย
ผมมันก็เป็นแบบนี้
น้ำแข็งในแก้วทรงสูงตรงหน้าขยับตัวจากการหลอมละลายเสียงแผ่วจาง...กิ๊ก

ดูเอาเถอะเราสองคนอยู่ห่างกันไม่ถึงร้อยเมตรด้วยซ้ำ
แต่ผมก็ถวิลหาคุณ
ภายใต้แดดอ่อนยามบ่ายคล้อย เส้นผมของคุณสะท้อนเป็นประกายประกาศความอ่อนนุ่ม

คุณคุย ยิ้มหัว กับทุกคนที่เข้ามาโอภาปราศรัย
ศีรษะของคุณค้อมน้อยๆเสมอยามพูดคุย
แพขนตาหลังปอยผมที่บังใบหน้าขาวสะอ้านนั้นงอนช้อยเป็นธรรมชาติ

ผมชอบสังเกตสังกายามมันกระพริบล่อนขึ้นลงราวปีกผีเสื้อในทุ่งดอกไม้
นี่เป็นเสน่ห์ชวนยลของคุณ

น้ำแข็งหลอมละลายกระทบกัน...กิ๊ก

ผมกัดปากของตัวเองอย่างลืมตัวเมื่อเลื่อนสายตาลงมาที่ริมฝีปากที่ไร้การแต่งแต้ม
กลีบปากแดงเรื่อเผยอแย้มน่ามองพูดคุย
พระเจ้าย่อมรู้ดีผมอยากจุมพิตปากเนียนนุ่มนั่นสักครั้ง หากคุณจะเอื้ออารี

ผมรูดไทด์ที่ผูกติดคอลงมาแล้วปลดกระดุมคอ
คุณกำลังหัวเราะกับเรื่องเล่าของใครสักคน
เสียงสรวลเสของคุณสดใสราวระฆังในโบถส์ในวาติกัน
เคยรู้หรอกใช่ไหม ไม่เคยเลยจริงๆซินะ

ทุกครั้งสายตาปรายไปที่คุณ
ผมอาจเคลิ้มด้วยว่าเห็นตัวเองกำลังอธิฐานในโรม
เห็นตัวเองโดดเดี่ยวกลางดูโอโมแห่งฟลอร์เร้นซ์
เห็นตัวเองนอนหลับใหลในเรือกอนโดร่าใต้แสงวิบแวมของดวงดาวที่เวนิซ
ทั้งหมดเกิดขึ้นเพียงแค่เราสองคนสบตาแวบขณะเดียวเท่านั้น

น้ำแข็งในแก้วหลอมละลาย ก้อนบนหล่นกระทบก้อนล่าง..กิ๊ก

คุณเลิกการสนทนากับคนอื่นแล้วเดินตรงมาที่ผม
ขณะจิตนั้นใจของผมเต้นโครม จะทำอย่างไรกับสถานการณ์ต่อจากนี้
ผมจะไม่หนีหากแต่ไม่อยากให้คุณมาหาตอนนี้

ร่างกาย เสื้อผ้า ผิวพรรณที่กรุ่นหอมจาง ผมสีอ่อนของคุณทำให้ฝันรักของผมเตลิด
คุณวางมือบนแฟ้มงานบนโต๊ะ เรียวนิ้วทุกนิ้วงดงามเหมือนลำเทียน

คุณชอบแหวนเพชร หรือแค่ทองคำขาวกันนะ
“นี่” คุณเอ่ยออกมา ผมเงยหน้ามองใบหน้างดงามสะอาดนั้นเต็มตา
“ข้อมูลที่คุณอยากได้ ขอโทษที่ผมหาให้ช้าไปหน่อย”

คุณยิ้มสว่างไสวเหมือนเคยและเหมือนเดิมทุกประการยามเราพบประพูดคุยกัน
ยิ้มที่บอกให้ผมสังวรณ์เสมอมา....เราสองไม่มีวันเป็นไปได้....

สังคมดำเนินต่อไปอย่างเรียบนิ่งและปกติ
สภาพนั้นเข้าห่อหุ้มผม เมื่อคุณเดินจากไป
หัวใจเจ็บเป็นริ้วอ่อนอย่างช่วยไม่ได้

น้ำแข็งในแก้วละลายเป็นน้ำหมดแล้ว….