PANTIP.COM : W4699278 Blue Sky Society : ความในใจของเกย์คนหนึ่ง (ถึงคนทั่วไป) ตอนที่ 20 ก้าวใหม่ในจุฬาฯ (2) [นิยาย]

Blue Sky Society : ความในใจของเกย์คนหนึ่ง (ถึงคนทั่วไป) ตอนที่ 20 ก้าวใหม่ในจุฬาฯ (2)

สวัสดีในคืนวันอาทิตย์ที่ 10 ก.ย. 49 ครับ

ขอคุยกับเพื่อนๆบลูสกายก่อนนะครับ สาเหตุที่ผมหายไปนานก็เป็นเพราะเจอพิษเจ๊เต่าเล่นงานอีกแล้ว และคราวนี้ก็จะเป็นอะไรที่หนักหนาสาหัสกว่าทุกครั้งที่ผ่านๆมา เอาเป็นว่าพอได้มาเป็นผู้ช่วยแกอย่างใกล้ชิด ก็รู้เลยว่า แกทำงานไม่เป็น และเก่งแต่ปากอย่างเดียว การสร้างภาพที่เป็นคนธรรมะธัมโมก็ยังมีอยู่เหมือนเดิมอย่างไม่หยุดยั้ง

สิ่งที่ผมเจอตั้งแต่วันที่ 3-9 ก.ย. 49 ก็คือต้องไปช่วยแกทำงาน ส่วนวันที่ 2 ก.ย. 49 คือวันที่ผมให้เวลากับครอบครัว วันที่ 3-9 ก.ย. 49 ผมต้องช่วยทำงานให้เจ๊เต่าเยอะมากในฐานะที่หลวมตัวไปเป็นผู้ช่วยของแก เยอะจนไม่มีเวลามาพบเพื่อนๆในบลูสกายเลย ส่วนเจ๊เต่าก็ได้พักผ่อนอย่างดี

ประมาณวันพุธ ผมก็ล้มป่วยลงอีกเนื่องจากไม่ได้หลับได้นอน พอวันพฤหัสหายทันก็ต้องลุยงานให้แก ถ้าไม่ทำแกก็อ้างว่าจะแฉให้ผู้ใหญ่คนอื่นในที่ทำงานรู้ว่าผมเป็นเกย์ ซึ่งผมคงไม่เสี่ยง เพราะเราก็ไม่รู้ว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก

แต่พอวันศุกร์ที่ท่านรองเจ้าสำนักได้เรียกพวกเราเข้าประชุม เจ๊เต่าก็อ้างว่า งานทั้งหมดนั้นแกเป็นคนทำแต่ผู้เดียว ทำจนล้มป่วยโดยที่ไม่มีคนช่วยเลย ผมได้แต่นึกในใจว่า “กรูต่างหากที่ป่วย ไม่ใช่มรึง” ผมนั่งอึ้งไปเลย ตอนนี้ผมเลยกำลังคิดว่า จะทำไงดีถึงจะสลัดตำแหน่ง “ผู้ช่วยเจ๊เต่า”ให้หลุดออกไปจากชีวิตของผม

โดยที่ไม่ทำให้แกต้องขุ่นเคืองมากนัก เพราะถ้าแกโกรธ แกอาจแฉว่าผมเป็นเกย์และผมอาจตกที่นั่งลำบากก็ได้ และนี่ก็คือความไม่เป็นธรรมที่เกิดขึ้นในสังคมบ้านเรา สังคมที่คิดไปว่า เกย์ผิดปกติ จึงทำให้หลายคนเข้าใจผิดและไม่ยอมรับเกย์ โดยเฉพาะพวกบลูกายอย่างเราๆที่ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน

และพอสังคมเป็นแบบนี้ และผมดันไปเผลอบอกคนที่ทำงานว่าผมเป็นเกย์ ทำให้คนอย่างเจ๊เต่าที่ดันรู้เข้าไปด้วย ดันเอามาเป็นแผนและหลอกผมให้เป็นผู้ช่วย จนผมติดกับดักต้องไปทำงานให้กับเธอ และงานที่ผมทำทุกอย่างต้องตกเป็นผลงานของเธอไปหมด เธอเองยังได้ยักยอกเงินในส่วนที่ผมควรจะได้ไปเป็นของเธออีกด้วย ทั้งๆที่เธอได้เงินเดือนมากกว่าผมตั้งไม่รู้กี่เท่า

ก่อนหน้านี้เจ๊เต่าเป็นคนที่อคติกับผู้หญิงและเกย์มาก เจ๊บอกว่าผู้หญิงชอบนินทากันและเกย์ผิดปกติ เจ๊ไม่อยากรับเข้าทำงาน แต่เจ๊เองพอรู้ว่าผมเป็นเกย์ แกก็บอกในตอนแรกว่ารับได้ ทำเป็นคนใจกว้าง และมีธรรมะอยู่ในใจ แต่พอเวลาผ่านไป ก็เอามาเป็นเครื่องมือเพื่อที่จะให้ผมคอยสร้างผลงานให้เพื่อผมจะได้ช่วยผลักดันให้แกก้าวเข้าสู่ตำแหน่งผู้บริหารต่อไป ถ้าผมไม่ทำผมก็จะต้องโดนแฉว่าเป็นเกย์ ซึ่งก็ยังมีผู้ใหญ่อีกหลายคนที่ไม่เข้าใจและอาจรับไม่ได้ เพราะรับสารที่ผิดๆไปก็อาจคิดว่า ผมต้องผิดปกติแน่

ตอนนี้เจ๊เต่ากำลังขโมยผลงานของผมไปเป็นของตนเอง และยักยอกเงินผมไปแล้วประมาณสองหมื่นกว่าบาท ตอนนี้ผมยังทำอะไรไม่ได้เลย เพราะเจ๊แกสร้างภาพเอาไว้อย่างดี ที่บอร์ดประชาสัมพันธ์ยังมีการเอารูปแกตอนนั่งสมาธิ ห่มขาวไปแปะหรา ใครที่ไม่เคยทำงานกับแกก็ต่างยกย่องเชิดชูอย่างเอาเป็นเอาตายคล้ายๆกับการยกย่องพระยันตระสมัยก่อน

ผมกำลังคิดแค่ว่าจะทำอย่างไรจึงจะอยู่ห่างวงจรอุบาทว์ของแกได้แบบบัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น และนี่ก็คือปัญหาของการที่เกย์ถูกเอาเปรียบในที่ทำงานอย่างไม่เป็นธรรมที่ยังไม่มีสื่อไหนเคยแตะต้อง

และนี่ก็คือ มุมมืดอีกมุมของสังคมไทยที่คุณไม่เคยรู้

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 21:30:13 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 1

........................................................................ทฤษฎีเกย์ 8 สี

ข้อมูล.............วิศรุต บลูสกาย

เรียบเรียง........วิทยา แสงอรุณ

1.สีดำ แทนกลุ่มเกย์ที่มีลักษณะ “แมน” สูง ไม่ต่างจากผู้ชายทั่วไป บางคนมีการแสดงออกในลักษณะนี้สูงกว่าผู้ชายทั่วไป เขาเล่าว่า ส่วนมากที่เจอจะประกอบอาชีพทหารกับตำรวจ

ในฐานะคนอ่าน ผมคิดว่า น่าจะหมายรวมถึงบุคคลที่มีอำนาจในการปกครองอย่างกำนัน ผู้ใหญ่บ้าน หรือกระทั่งซ๊อีโอของบริษัท รวมถึงบุคคลที่ต้องอาศัย “authority” ในการทำงาน และอาจหมายรวมไปถึงเด็กช่างกลที่รักการต่อสู้บนท้องถนน ตามป้ายรถเมล์ บนรถเมล์ ครอบคลุมไปถึงนักเลงหัวไม้ท้ายซอย ก็น่าจะไม่ผิด และทำให้ผมยังนึกถึงคำว่า Men in Uniform ขึ้นมาทันที ไม่ได้ไปเก็บตกมาจากเว็บโป๊นะครับ เพียงแต่ผมจะคลิกลิงค์นี้บ่อยเกินไป ผมว่าคำนี้หรือคำว่า Men in authority น่าจะช่วยขยายภาพให้ชัดเจนยิ่งขึ้นได้

2.สีเทา คุณเกย์บัตรผ่านระบุว่า กลุ่มที่สองนี้ ส่วนมากจะเป็นนักกีฬา เพราะใช้ชีวิตวนเวียนอยู่ใน “โลกสีเทา” ของตัวเอง ชอบเล่นกีฬาแมนๆ เช่น รักบี้หรือฟุตบอล กลุ่มนี้ระวังตัวสูง เพราะกีฬาหลายๆประเภทต้องอาศัยเพื่อนร่วมทีม ทำให้พวกเขารู้สึก “ตกประหม่า” และคอยอยู่ห่างจากหนุ่มหล่อในทีม กลัวแพ้ใจตัวเองน่ะ

ผมนึกถึงคำว่า Jocks หรือไม่ก็ Sports Stud คงหมายถึงกลุ่มเดียวกัน แต่ตรงที่เขาบอกว่า หากเพื่อนร่วมทีมเชื่อดังนั้นกันหมดแล้ว วงการกีฬาคงกลัวหัวหด เกย์ในทีมกีฬาก็ควรโดนถีบออกไป หากถูกจับได้ เพราะเดี๋ยวจะไปเข้าหาเพื่อนร่วมทีม ฟังดูน่ากลัวชะมัด ผมหวังว่า เกย์ในวงการกีฬาที่เล่นเป็นทีม คงไม่คิดสั้นกันอย่างนั้นทั้งทีม

3.สีฟ้า เขาเขียนว่ากลุ่มนี้แลดูเป็นผู้ชายธรรมดาสามัญ แต่งกายธรรมดา ส่วนใหญ่มีความสนใจงานศิลปะ แต่จะไม่สันทัดเรื่องกีฬา ผู้คนรอบข้างมักจะตั้งข้อสงสัยว่า เป็นหรือไม่เป็นกันแน่ เกย์สีฟ้าเป็นที่ต้องตาของสาวๆเป็นพิเศษ จะด้วยความสุภาพเรียบร้อย อ่อนโยน เอาใจใส่ มีน้ำใจก็แล้วแต่

สำหรับกลุ่มสีฟ้านี้ ผมยังไม่แน่ใจว่าน่าจะเทียบกับคำอะไรได้บ้าง น่าจะใช้คำว่ากลุ่ม straight –acting ไปพลางๆก่อน แต่ฟังดูเหมือนเป็นพวกชอบหลอกลวงยังไงชอบกลที่ต้องคอย acting ไปวันๆ แย่ตรงคำว่า act นี่แหละ หรือควรใช้คำว่า straight – looking ดี โดยส่วนตัว ผมเป็นคนหนึ่งที่เชื่อว่าพวกสีฟ้ามีอยู่เยอะ หากใครจะทำธุรกิจหรือบริการเจาะกลุ่มนี้ คงเข้าถึงได้ยาก เพราะเหมือนไม่มีตัวตนให้เห็นตามท้องถนน คือ visibility ต่ำนั่นเอง ไม่ได้หมายถึงเป็นคนชั้นต่ำ แต่หมายถึง แทบไม่เห็นตัวเพราะดูเหมือนผู้ชายทั่วไป และมีหลายคนที่ไมได้รู้สึกเดือดร้อน อะไรที่จะไม่แสดงตัว แต่ขณะเดียวกัน การไม่ปรากฏตัว ก็มีค่าเหมือนการไม่มีตัวตน กรณีนี้คนสีฟ้า สีดำ และสีเทา เขาเข้าใจกันดี

4.สีแดง คุณเกย์บัตรผ่านระบุไว้ว่า คนกลุ่มนี้มีความเป็นตัวของตัวเอง สังเกตเห็นได้ง่าย มีความรู้สึกอยากแสดงตัวตนให้ประจักษ์ พวกเขาจะแต่งตัวเนี้ยบและเชิดๆ เจ้าสำอาง ชอบใส่น้ำหอม ไม่ยี่หระสายตา หรือคำนินทาของชาวบ้าน เป็นผู้มีรายได้และการศึกษาสูง และมีฐานะ ผมคิดถึงคำว่า out น่ะครับ แต่น่าจะมีคำอื่นที่เหมาะสมกว่า หรือจะใช้คำว่า metro (gay) sexual ไปเลย

5.สีเหลือง คือผู้รักนาฏศิลป์และการเต้นทั้งหลาย มองจากภายนอก จะสังเกตได้ง่ายกว่ากลุ่มอื่น กลุ่มนี้มีอาการกรีดกรายบ้าง แต่ไม่มากเกินงาม บางคนนิยมใช้ศัพท์แปลกๆ คุณเกย์บัตรผ่านบอกว่าเกย์กลุ่มนี้ เป็นกลุ่มแรกๆที่เรียกผู้หญิงว่า ชะนี สำหรับผมเองไม่นิยมเรียกผู้หญิงว่าชะนี แต่ถ้าเพื่อนชอบ ผมก็จะเรียกหล่อนอย่างนั้น สำหรับสีนี้ผมคิดว่า น่าจะไปได้กับคำว่า Dancing Queen ตามเพลงเสียเลย

6.สีเขียว ไมได้หมายถึงกลุ่มเกย์อนุรักษ์สิ่งแวดล้อมนะครับ แต่เขาหมายถึง ผู้ที่มีลักษณะใกล้เคียงกับสีเหลือง แต่แสดงออก (ถึงความเป็นเกย์) น้อยกว่า มีความสุภาพเรีบร้อยมากกว่า (ตามค่านิยมแบบไทยๆกระมัง) มีลักษณะคล้ายผู้หญิงแต่ยังดูเป็นผู้ชาย กลุ่มนี้เท่าที่คุณเกย์บัตรผ่านสังเกตคือ ผืที่ประกอบอาชีพแพทย์ ทันตแพทย์ และเภสัชกร ถ้ามีการบัญญัติคำ gay geek ผมว่า กลุ่มนี้แหละเหมาะเหม็งอย่างยิ่ง

7.สีม่วงองุ่น (ไม่รู้ทำไมต้ององุ่นด้วย) เขาบรรยายว่าคนกลุ่มนี้คล้ายกะเทยมากที่สุด ชอบใช้คำพูดประเภท “เริด” (และคำว่า “สุดฤทธิ์” ก็น่าจะรวมอยู่ในนี้ – ผมขอเสนอ) พวกเขาเป็นคนดูแลรูปร่างอย่างดี อยากหุ่นดี ชอบนางแบบ (และติดตามการประกวดนางงามอย่างใกล้ชิด – ขอเสนอต่อ) พวกเขาต่างจากกะเทยตรงที่ไม่คิดแปลงเพศ มักจะประกอบอาชีพนักแสดง ช่างแต่งหน้า ช่างทำผม น่าจะเป็นกลุ่มเดียวกับ Queen หรือจะให้แรงสมตัวก็คงเป็น Bitchy Queen ได้กระมัง

8.สีแสดแบบอ่อน (ไม่รู้อีกเหมือนกันว่าทำไมต้องแบบอ่อน) คุณเกย์บัตรผ่านเจ้าของกระทู้บรรยายว่า คนกลุ่มนี้มีลักษณะคล้ายสาวประเภทสอง แต่ชอบเล่นกล้าม จึงไปรวมตัวกันตามฟิตเนส ผมคิดว่าลักษณะนี้เป็น Gym Bunny แหงเลย คุณบางคนอาจหมั่นไส้พวกเขาที่มีกล้ามบึกบึน แต่คุณไม่มี แล้วก้ได้ทีหัวเราะเขา เพราะเขาเดินตูดบิด แต่ถ้าคุณรู้ว่า เขาเป็น Gym Bunny คุรอาจจะรู้สึกให้อภัยสายตาและความคิดของตัวเอง

หมายเหตุ ทฤษฎีนี้อาจเปลี่ยนแปลงได้ถ้ามีการพบข้อมูลที่มาหักล้าง

บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของบทความที่เคยตีพิมพ์ลงในนิตยสารจีเอ็ม

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 21:32:12 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 2

ถ้าถามผมตอนนี้ว่า ผมทำอะไรได้บ้าง คำตอบก็คือ การพยายามอยู่ห่างๆแก และอีกอย่างก็คือการแฉความเลวของแก ผมคิดว่ากำลังจะเขียนนิยายเรื่อง “เจ๊เต่าเจ้าเล่” เพื่อให้หลายๆคนรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เลวแค่ไหน

นิยายอีกเรื่องที่อยากเขียนไปพร้อมๆกันก็คือ “misterpolice.com มิตรภาพใต้ดินที่ไม่มีวันสูญสิ้นไปจากใจ” เพราะถ้ารอให้เขียนนิยายตอนที่กำลังเขียนอยู่นี้เรียงตามลำดับไปเรื่อยๆ อีกนานกว่าจะถึงเรื่องราวของเว็บพี่ด๋ง ผมเลยคิดว่า เขียนไปเลยก็ดี นิยายที่กำลังเขียนในบลูสกายก็จะจบลงในตอนที่ผมเรียนอยู่ที่จุฬาฯทั้งหมด 12 ปี และผมเพื่อนบลูกายในนั้นทั้งหมดประมาณ 40 คน แต่ไม่เคยพูดกัน หรือคุยกัน จะได้มีโอกาสคุยกับบางคนก็ตอนที่เข้าเว็บมิสเตอร์โปลิศแล้วได้ไปเจอกัน และได้เปิดใจกัน

โอเคครับ ก่อนอื่นเดี๋ยวขอคุยกับเพื่อนๆก่อนนะครับ

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 21:34:07 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 3

+++ beemanufan +++

+++ พี่รุต คิดถึงจัง หายไปเลยอ่ะ แถมช่วงนี้ กระทู้เงียบมาก หายไปไหนหมดดดดดดดด
--- คงทราบแล้วนะครับ ถ้าอ่านตั้งแต่ต้น คิดว่าหลายคนที่หายไปคงเป็นคนวัยทำงาน ตอนนี้ระบบงานหลายแห่งมีการเปลี่ยนแปลง แถมยังมีเล่เพทุบายอีกร้อยแปด น้องๆที่ยังเรียนอยู่ต้องเรียนรู้ไว้บ้างนะครับ จะได้ปรับตัวทันตอนไปทำงานจริงๆ เอาไว้ผมจะแฉให้หมดเปลือกในนิยาย “เจ๊เต่าเจ้าเล่” ที่กำลังจะออกอากาศอีกไม่นานเกินรอครับ

+++ lifebuoy สบู่ใช้เฉพาะที่ +++

+++ หวัดดีครับ พี่รุต บายดีไหมพี่ ไม่ได้รับเมล์จากพี่เลย พี่คงกำลังยุ่งอยู่แน่ๆ เลย
--- บางทีอาจต้องใช้คำว่า กำลังแย่อยู่ครับ

+++ ... (ตาย หะ แล้วไหมละ) ตกเครื่อง...
--- น่าเห็นใจมากๆเลยครับ แต่ไม่เป็นไรครับ โอกาสหน้ายังมี แต่ถ้าโอกาสมาถึงอีกครั้ง ต้องเตือยเพื่อนคนนั้นด้ยนะครับว่า ให้มาเร็วๆหน่อย

+++ printemp +++

+++ 3.วันนี้แม่โทรมาครับ แม่ไปบ้านสังสรรค์บ้านญาติๆครับ พวกแม่กับป้าๆนี่รู้สึกว่าจะตั้งความหวังกับผมไว้มากจังเลยครับ ถามกันแต่ว่าเรียนจะจบยัง มีแฟนรึยังเนี่ย อย่าเอาตังไปเลี้ยงหญิงหมดนะ อะไรประมาณ ผมไม่รู้จะทำยังใงกับเรื่องนี้ครับ ผมอึดอัด แต่ก็คงไม่สามารถจะทำแบบพี่วิศรุตได้ ผมไม่น่าเกิดมาเป็นพี่คนโต ไม่น่าตั้งใจเรียน ไม่น่าทำตัวเป็นเด็กดีเลย รู้งี้เละเทะสำมะเลเทเมาไปตั้งกะเด็กๆดีกว่า (บ่นๆไปงั้นครับ จริงๆไม่เคยคิดจะทำ)
--- เป็นเด็กดีอ่ะดีแล้วครับ ส่วนเรื่องจะบอกหรือไม่ก็คงต้องค่อยๆตัดสินใจครับ ส่วนผมอ่ะไม่ได้ตัดสินใจเลย เพราะเผลออ่ะ

+++ 4.ผมส่งงานศิลปเข้าร่วมประกวด Young Thai Artist Award 2006 ปีนี้ผลงานผมได้รับคัดเลือกเข้ารอบสุดท้ายในสาขา.....(บอกไม่ได้ครับเดี๋ยวคนอื่นรู้ว่าผมคือใคร นี่ล่ะมั๊ง1ในความลำบากของคนแบบผม) ผมดีใจมากครับ เพราะงานที่ทำส่งประกวดนั้น ผมตั้งใจทำสุดๆเลยครับ รู้สึกว่าจะนิทรรศการแสดงผลงานและแถลงข่าว ที่สยามพารากอน วันที่ 20กันยานี้ครับ
--- ขอแสดงความยินดีครับผม วันที่ 20 นี้ ผมไม่พลาดแน่ จะไปเที่ยวชมงานครับ อยากรู้จังว่าของ printemp คือชิ้นไหน เมลมาบอกหน่อยดิ polelipss@yahoo.com นะครับ

+++ Jp_qL +++

+++ มะได้มาซะนาน
อ่านจนตาลาย
สวัสดีทุกท่านคับ หวังว่ายังคงสบายดีกันอยู่เด้อ

เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ดูแลสุขภาพให้ดีนะครับ
( sponsored by Tiffy X
--- ขอบคุณมากครับ ใช่ ตอนนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยจริงๆ เนอะ

+++ ยามะ +++

+++ แวะเข้ามาดันกระทู้ตอนดึกคับ
หวัดดีเพื่อนๆทุคนคร๊าบบบบบบบ
พี่โก้หายหน้าหายตาไปเลยนะคับ
เจ้าโดมเล็งเป้าใหม่ได้แล้วเหรอ ใครน่ะ อ้อพี่โจ แนะนำบ้างดิ ฮิฮิ

ปล คิดถึงพี่รุตด้วยคับ
--- ขอบคุณครับที่คิดถึงพี่ พี่ก็คิดถึงน้องๆทุกคนครับ แต่เจอพิษเจ๊เต่าเข้าไปน่ะสิครับ อานเลย

+++ samkubpoom +++

+++ สวัดดีครับพี่รุตและพี่ๆๆทุกๆๆคนครับยังอ่านและตามกระทู้เหมื่อนเดิมครับแต่จะอ่านนานหน่อยและไม่ค่อยได้แสดงความคิดเห็นเลย..แต่ผมก็ยังรักบลูสกายเหมื่อนเดิมครับอีกไม่นานก็จะครบปีแล้วที่ได้อ่านกระทู้พี่รุต
ปล.ผมโชคดีมากๆๆที่ได้อ่านขอบคุณพี่รุตและพี่ๆๆทุกท่านมากครับที่ช่วยเล่าและแสดงความคิดเห็นซึ่งเป็นประโยชน์มากๆๆเลยครับสำหรับผม
--- แซมรักบลูสกาย บลูสกายก็รักแซมครับผม

+++ น้องบีที่พี่ๆแมนยูหลงรัก +++

+++ พี่รุต กลับมาเข้ากระทู้หน่อยเถอะ คิดถึงอ่ะ ข่าวฝาก the little big films project #10 จัดฉายที่ลิโด้ค่ะ เราอยากดูหนังสเปนเรื่อง queens อ่ะ เป็นหนังสเปนที่ว่าด้วยคุณแม่ทั้ง 5 คนต้องมาร่วมงานแต่งงานของลูกชายตัวเอง แต่ คนที่ลูกชายที่แต่งงานด้วย ดันเป็นผู้ชายด้วยกันค่ะ
--- กลับมาแล้วครับ มีคมมีดของเจ๊เต่าปักหลังมาด้วย หนังที่แนะนำอยากดูมากๆเลยครับ เมื่อกี้แอบเข้าไปดูมา หนังทุกเรื่องของโครงการนี้ชาวบลูทุกเพศทุกวัยควรดูเป็นอย่างยิ่ง คิดว่าจะแอบไปดูทุกเรื่องเลยครับ

+++ จี +++

+++ อีกวันก็รวมพลังกันสี่หนุ่มช่วยกันล้างตู้เย็น -_-" อย่าคิดมากนะ ตู้เย็นจริงๆ เพราะเป็นวันอาทิตย์ที่ไปจับจ่ายอาหารกันมา ตู้เย็นเต็มเอี๊ยด ต้องช่วยกันเคลียร์คนละไม้ละมือ ไอ้เคนก็รื้อของออก ผมช่วยเอาผ้ามาเช็ด เจสันยืนดู ส่วนหนุ่มแขกอีกคนชื่อ"ดีแทค"(จิงๆมันชื่อ ดีแทช ประมาณนี้) ก็เอาถุงอาหารมากมายของมันยังกะจะไปแคมปิ้งมาช่วยยัดตู้ ก็ช่วยกันคนละไม้ละมือ จนตู้เย็นเป็นระเบียบขึ้นเยอะ มองหน้ายิ้มๆกัน ผมก็เอาส้มแมนดารินที่ซื้อมาถูกๆ(เพราะใกล้เน่า)มาแบ่งกันเคี้ยวคนละลูกสองลูก ขำๆกันไป งานนี้สาวๆเค้าอยู่ในห้อง ไม่ค่อยออกมาเสวนาด้วย เพราะหนุ่มๆกลุ่มนี้เค้ารักกัน อยากอยู่ด้วยกันเองเหลือเกิน เหอะๆๆ นี่ละเค้าเรียก Male bond ไม่ใช่เกย์แต่ประการใด
--- อิจฉาวิถีชีวิตของจีจังเลยเนอะ ดีครับ เจอหนุ่มๆเยอะๆ สบายใจดี

+++ ตัวเรา +++

+++ สวัสดีครับ เข้ามาทักทายเพื่อนๆทุกคน...
--- หวัดดีด้วยคนครับ

+++ gorgeously +++

+++ เบื่อ

อยากกินเหล้า
--- ระวังนะครับน้องก่อเกียรติ เดี๋ยวจะกลายเป็น เบื่อ กินเหล้า เครียด เบื่อ กินเหล้า เครียด กลายเป็นวงจรใหม่ที่ต้องระวังไว้บ้าง

+++ นัท +++

+++ เข้ามาทักทายอีกรอบ ช่วงนี้กระทู้เงียบจังเลยครับ
จะ 3 อาทิตย์แล้ว ยังไม่ขึ้นกระทู้ใหม่เลย
คิดถึงพี่รุตคร้าบบบบบบ
--- วันนี้คิดว่าคงไม่ผิดหวังแล้วนะครับ

+++ Icy Me +++

--- รู้สึกว่านายหมี่จะรักษาคุณภาพของๆฝากเอาไว้ได้อย่างดีเลยนะครับ ชอบมากครับตอนที่บอกว่า “เราไม่ควรใช้ยางลบให้หมดก่อนดินสอ”

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 21:36:31 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 4

+++ จี +++

+++ พี่รุฒ เรื่องสัตว์ประหลาดอันนั้นผมอ่านแล้วก็ปิ๊งปั๊งเหลือเกิน แล้วก็ค่อนข้างเห็นด้วยตามนั้น ผิดแต่ไม่เคยลงวิจัยภาคสนามแบบนั้นด้วยตัวเอง เลยไม่รู้ว่าผู้เขียนอาจใส่มุมมองตัวเองแบบจริตคนกรุงมากไปด้วยหรือเปล่า เหมือนเขายั่วล้อตัวเอง(โดยไม่รู้ตัว)อีกที กับบทความที่ตั้งใจจะเสียดสีคนกรุง กลายเป็นล้อไปล้อมา แต่ก็สนุกดี พี่เจ้ยอ่านแล้วคงนั่งปลื้มไม่เลิก
--- พี่เจ้ยนี่เจ๋งจริงๆนะ จีเองก็เก่งไม่เบา ในอนาคตอาจสร้างหนังลึกๆแบบพี่เจ้ยบ้างก็เป็นได้ จีลองปรึกษาพี่แกดูดิ

+++ พี่รุฒให้ทัศนะของคนวัยบั้นปลายได้น่าสนใจมากครับ เพราะทำงานทุกวันนี้กะพวกเขาเหล่านั้น ผมว่าผมก็เห็นภาพเดียวกับพี่นั่นแหละ คือวัยนั้นทุกอย่างรวมทั้งตัณหาภาวะ กิเลสภาวะ อะไรต่างๆก็ดูจะโรยราไปหมดแล้ว เหลือแต่อะไรก็ไม่รู้สิ ความรู้สึก อารมณ์ เหรอ ก็ไม่แน่ว่าจะมีอยู่ครบถ้วน เหลือแต่อะไรก็ไม่รู้จิงๆ คล้ายๆนิยายวิทยาศาสตร์ที่เคยอ่านตอนเด็ำกๆว่า โลกในอีกหลายพันปีข้างหน้า สภาวะสังขารมันก็ไม่เหลือแ้ล้วเหมือนกัน จะเหลือแต่ดวงจิตที่ล่องลอยไปมา แต่รู้สึกได้ แค่นั้น ปราศจากสิ่งเร้าภายนอกทุกประการทั้งปวง อืม ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี คงแก่แล้วเหมือนกัน เลยเริ่มเห็นได้กะสิ่งเหล่านี้ อาการวูบวาบๆหลงรูป หลงรส แม้จะยังอยู่ แต่ก็ดูนิ่งขึ้นแฮะ นี่แหละ สิ่งที่เด็กมันจะไม่มีอย่างเราเนอะพี่รุฒเนอะ เหอะๆๆ
--- ครับ คิดว่าในท้ายที่สุด บั้นปลายของชีวิตพวกเราจริงๆ มิตรภาพที่มาจากใจ น่าจะเป็นคำตอบสุดท้ายของทุกคนครับ

+++ นายหมี่ +++

+++ ขอแสดงความยินดีกับ พี่รุต ด้วยนะครับที่เขียนต้นฉบับจนเสร็จ ที่เหลือก็รอให้หนังสือออกวางแผงนะครับ แต่พอจะบอกได้หรือเปล่าครับว่าชื่อเรื่องอะไร อิอิ
--- ก็กำลังลุ้นอยู่ครับ ชื่อหนังสือคิดว่าจะบอกนาเมครับ แล้วให้เธอไปประกาศในเอ็มอีกที พูดถึงนาเมก็ขอประกาศเลยนะครับว่า

ขอประกาศให้ นาเมโฮโต เป็น ผู้อำนวยการฝ่ายประชาสัมพันธ์และกิจการพิเศษ ของบลูสกาย
ส่วนน้องทิพก็คือ ผู้อำนวยการฝ่ายสมาชิกและรวบรวมข้อมูล ปลายปีนี้ก็มีของขวัญชิ้นพิเศษสุดๆมามอบให้กับท่านผู้อำนวยการทั้งสองฝ่ายด้วยครับ

ขอให้หนุ่มบลูทุกท่านปรบมือเพื่อเป็นเกียรติแก่ท่านผู้อำนวยการทั้งสองด้วยครับ
เปาะแปะ
ขอบคุณทุกคนนะครับสำหรับการร่วมแสดงความยินดีกับโอกาสพิเศษนี้

+++ นาเมโฮโต +++

+++ วันนี้นอนป่ำอยู่ในถ้วย (นอนป่วยอยู่ในถ้ำ) งานการไม่ไปทำ ไม่มีคนดูแล ฮือออออ
--- ตอนนี้หายป่วยหรือยังครับเนี่ย ตอนแรกอ่านแล้วตกใจครับ อ่านเป็นนอนปล้ำอยู่ใน ... เออะ ... ไม่พูดดีกว่า

+++ มูมู่น้อย +++

+++ สวัสดีค่ะ พอดีติดตามเวปนี้มาตลอดแหละคะ ตั้งแต่แรกเลยละ แต่ว่าไม่เคยพิมพ์ตอบเลย วันนี้ขอสวัสดีหน่อยนะคะ สวัสดีคุณวิศรุตแล้วก็เพื่อน ๆ ทุกท่านคะ
--- สวัสดีครับที่เข้ามาทักทายผมและเพื่อนๆทุกคน

+++ พี่น้องทุกท่าน ได้อ่านเรื่องของคุณเซ็งเป็ดละยังคะ ลอง search คำว่าเซ็งเป็ดก็ได้คะ เป็นนิยาย series เรื่อง กรูไม่ช่ายเกย์ เมิงเลิกจีบกรูซะทีเหอะ ประมาณนั้นนะคะ น่ารักมาก ๆ เลย อ่านแล้วทำให้เข้าใจว่าความรักมันเลือกเพศไม่ได้จริง ๆ คนเราต่างหากเป็นคนที่กำหนดมันขึ้นมา (อิอิ อันนี้ลอกเค้ามานะ) เรื่องนี้จบไปแล้วคะ แต่ว่าก็ยังคงติดตามอยู่เรื่อย ๆ แหละ คุณเซ็งเป็ดเค้าน่ารักดี

ยังไงถ้ามีเวลา ลองไปอ่านกันดูนะคะ
--- มีคนแนะนำมาหลายคนแล้วครับ ผมกำลังจะหาเวลาไปอ่านอยู่ครับ แล้วไหนจะเรื่องของเจ้าแบท คุณพีท คุณแอร์กี่ และเจ้าณะอีก ตอนนี้เรื่องที่มีคุณภาพมีอีกเพียบเลยครับ ไหนจะเรื่องของโดม เรื่องของจีด้วย จากเป็นนักเขียน (สมัครเล่น)ก็ต้องแปลงร่างเป็นนักอ่านโดยฉับพลัน)

+++ น้องพลอยหุง +++

+++ อิอิ ตอนนี้กำลังดูข้อมูลการสอบตรงนิติฯธรรมศาสตร์อยู่ค่ะ เลยแวะมานิดหน่อย
--- อิอิ เป็นกำลังใจให้นะครับ น้องพลอยของพี่รุตฟรุ๊ตพั้นอลันทัมแทมมี่โรตีดุ๋ยดุ่ยยุ้ยญาติเยอะเจอะเจอเบลอๆบลูเบอรี่แฮ้ปปี้ดีพร้อมย้อมยอมห้อมหอมดอมแดมแจมเจิดจ้าอโลห้าบะจ่างกระดี้กระด๊างกระด้างกระเดื่องมะเฟืองระอุเดือดร้อนปุปุแปลกประหลาดเพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยคร๊าบบบบบบบบผม

+++ printemp +++

+++ 3 แบบว่าวันนี้ร้อนจังเลยครับ อยากจะแก้ผ้าเดินให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย อะไรมันจะร้อนขนาดนี้ ไม่อยากออกไปใหนเลยครับ นี่ขนาดอยู่ชานเมืองนะเนี่ย ถ้าอยู่ในกรุงเทพเลยนี่คงปลิ้นครับ
--- อยากแก้ผ้าก็แก้เถอะครับ อย่าเก็บกดไว้ พอแก้แล้วก็อย่าลืมถ่ายทำคลิปเก็บไว้ให้ดูกันบ้างนะครับ อิอิ

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 21:37:59 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 5

+++ โอ๊ต +++

+++ ผมรับปริญญา วันที่ 5 ตุลาคมนะ ที่ต่างจังหวัดน่ะ
--- ขอแสดงความยินดีด้วยนะเจ้าโอ๊ต ตอนนี้เป็นไงยังคิดถึงน้องตี๋น้อยอยู่รึเปล่า

+++ Man in the Mountain +++

--- เรื่องสาเหตุของการเป็นเกย์ก็เห็นมีการถกเถียงกันบ่อยๆอ่ะครับ คงเป็นเพราะว่าอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยล่ะมั้ง

+++ ก่อเกียรติศรี +++

+++ แต่พอวางโทรศัพท์เค้า

ผมเองกลับรู้สึกว่า

ทำไมชีวิตวุ่นวายแบบนี้เนี่ย

อยากอยู่คนเดียว

ผมเปนอาไรไปแล้วอ่ะคับ

ช่วยผมด้วย
--- ทำใจดีๆไว้นะ จำคำ 3 คำไว้ให้ขึ้นใจว่า “สวยเลือกได้” เกี่ยวกันป่ะ ถ้าไม่เกี่ยวพี่ต้องขอโทษด้วยนะครับ

+++ ออกุสต์ +++

+++ ดีใจกับพี่วิศรุตด้วยครับยังไงก็พักผ่อนบ้างนะครับพี่
--- ขอบคุณมากครับน้อง

+++ โดม +++

--- อ่านเรื่องของโดมแล้วก็ทำให้พี่อยากเห็นโจเหมือนกันนะเนี่ย

+++ น้องพลอย +++

+++ พี่รุตสุด.. อะไรซักอย่าง บางทีมันก็ไม่คิดออก
--- พี่คิดให้แล้วไง นี่ไงล่ะ
พี่รุตฟรุ๊ตพั้นอลันทัมแทมมี่โรตีดุ๋ยดุ่ยยุ้ยญาติเยอะเจอะเจอเบลอๆบลูเบอรี่แฮ้ปปี้ดีพร้อมย้อมยอมห้อมหอมดอมแดมแจมเจิดจ้าอโลห้าบะจ่างกระดี้กระด๊างกระด้างกระเดื่องมะเฟืองระอุเดือดร้อนปุปุแปลกประหลาดเพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย

+++ ปล.พอยก้อเด็กผู้หญิงน่าร้ากนะคะ คุณแม่ของพี่รุตสนใจมั๊ยคะ ฮิฮิ
--- ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่ก็น่าจะสนมั้งครับ ขอตัวไปถามแม่ดูก่อน อิอิ

+++ เจ้าป้าเวอร์ซัสส์ +++

+++ It's very supportive for being gay here ka..
Actually bein gay here is sooooooooooooooooooooooooooooooooooooo normal...
--- ขอบคุณมากครับเจ้าป้า

+++ Lonely IB +++

+++ สวัสดีครับพี่รุต ดีใจกับเรื่องที่บ้านด้วยนะครับ เป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่จัง

พี่อาจจำผมไม่ได้แล้ว แต่ผมเคยมาแสดงความเห็นเล่าเรื่องของผมให้ฟังเมื่อหลายๆๆๆๆเดือนก่อน ผมถูกจัดเป็นสีเทาฟ้าครับ ดูภายนอกผมรูปร่างแมนสุดๆสูง ขาว มีไหล่ อกทุกอย่างแบบนักกีฬา แต่แต่งตัวเนี้ยบสุดๆครับ ทั้งที่ไม่เคยเรียนมา ไม่ชอบชอบปปิ้งแต่ผมจะเลือกเสื้อผ้า หมวก เข็มขัด รองเท้า ถุงเท้า ไปถึงกระเป๋าเงินและพวงกุญแจได้เข้ากันสุดๆ จนคนต้องทัก ผมที่ดูยุ่งๆก็เป็นการยุ่งที่ตั้งใจ ตลกดีนะครับที่พวกเรามักเป็นอย่างงี้เสมอ
--- ขอบคุณครับ คิดว่าจำได้นะครับ เพราะส่วนใหญ่จะเป็นบลูกายกัน มีเทาอยู่ 2 หน่อคือใหม่รักหมู่กับแอนดี้สแลม ส่วนเทาฟ้าก็มีน้องชายคนนี้คนเดียวล่ะครับ ก็เลยจำได้

+++ ในส่วนของผู้ชาย ผมชอบอยู่ในกลุ่มผู้ชายเยอะๆ เล่นกีฬาด้วยกัน คุยกัน ไปดื่มเบียร์กัน กอดรัดฟัดเหวี่ยง เป็นที่ๆผมมีความสุขสุดๆ ชอบอยู่ใกล้ กอดรัดกับผู้ชาย สัมผัสแต่ไม่อยากมีอะไรอย่างว่าเท่าไหร่เลย
--- นี่แหละครับคือความรู้สึกส่วนลึกของเกรบลูกายครับ จริงๆแล้ว บลูกาย เกรกาย เกรบลูกาย แบล็คกาย กรีนกาย และกรีนบลูกาย ที่ติดตามอ่านกันอยู่ก็น่าจะมาพบปะพูดคุยกันมั่งนะครับ ถึงผมจะรู้อยู่แก่ใจว่า แบล็คกายกับเกรกายมักชอบความเป็นส่วนตัว และไม่ชอบพบกันเป็นหมู่คณะ แต่ถ้าพบกันได้มันน่าจะดีกับทุกคนนะครับ

ส่วนผมเองต้องบอกว่า ตัวเองน่าจะเป็นทั้งบลูกายและเกย์วาย คำว่าเกย์วายหมายถึงคนที่ชอบเกย์มากๆอย่างสาววาย แต่ไม่ได้อยากจะพิศวาสด้วยนะครับ อย่างเห็นเตร็ดกับต๊าดรักกัน ผมเองก็มีความสุขไปด้วย ผมทำอะไรแล้วเห็นพี่น้องเกย์มีความสุขผมก็ปลื้มมากๆเลยครับ ตอนนี้ก็คิดถึงคุฯหมอพิจิกานะ เห็นแกหายไปนายแล้ว ผมคาดว่าคุณหมอพิจิกาน่าจะเป็นกรีนบลูกาย ผิดกับหมอแม็กซ์ที่พอเห็นหน้าค่าตาแล้ว ฟันธงได้เลยว่าเป็นบลูกายของแท้พอๆกับเตร็ดต๊าดและเจ้าโดมเจ้าแบท

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 21:41:15 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 6

+++ เทพบุตรแห่งความเหงา +++

--- ชอบนามแฝงนี้มากเลยครับ มันบ่งบอกหลายสิ่งหลายอย่างดี

+++ เจ้าแบทลูกพ่อ +++

+++ ฝันดีค้าบบบบป้อรุต
--- หวัดดีเจ้าแบท เจ้าแบทถือเป็นบลูกายที่มีพ่อเยอะที่สุดในตอนนี้ ก็ดีครับกลายเป็นครอบครัวอบอุ่นไปเลยนะ ต่อไปน่าจะมีการประชุมชมรมพ่อแบทแมนน้อยทุกปี เพื่อคุยกันถึงพฤติกรรมของเจ้าลูกคนนี้ มีพ่อครบ 10 คนเมื่อไหร่ อย่าลืมบอกให้พ่อรุตร่วมแสดงความยินดีด้วยนะครับ

+++ โก้ +++

+++ หวัดดีคับ พี่รุต

พักผ่อนมาก ๆ นะครับ
--- ขอบคุณมากครับโก้ สบายดีนะครับ

+++ แซมครับผม +++

+++ ดีครับพี่รุต..และพี่ทุกๆๆคนครับยังแวะมาอ่านกระทู้ทุกครั้งครับที่มีโอกาสดีจังเลยนะครับพี่รุตบอกคุณแม่แล้วผมก็อยากบอกเหมื่อนกันแต่เอาไว้ไห้เรียนจบก่อนดีกว่า..กลัวท่านเสียใจผมเป็นลูกชายคนเดียวดัวย...
--- ก็ยังไม่ต้องรีบครับ โอกาสหน้ายังมี

+++ ปล.เป็งกำลังใจให้นะครับพี่รุตถ้าหนังสือพี่ทำเสร็จผมขอจองซักเล่มนะครับ
--- ยินดีครับแซม

+++ ปล.2ยิ่งอ่านยิ่งผูกผันเหมื่อนผมได้เขามาในเมืองที่มีแต่ความเขาใจที่ไปหาที่ใหนไม่ได้นอกจากในบ้านของบลูสกายรักบลูสกายที่สุดเลยครับ
--- รู้สึกเหมือนกันครับผม

+++ เจ้าป้าเวอร์ซัสส์ +++

+++ ตอนดิชั้นบอกแม่...

หวังเป็นอย่างยิ่งว่า การเป็นตุ๊ดของกรูจะต้องเป็นข่าวใหญ่..
บิดามารดาของดิชั้นจะต้องนั่งร้องไห้ อ้อนวอนให้ดิชั้นกลับมาเป็นเพศผู้เฉกเดิม...

ที่ไหนได้...

คุณนายแม่มองดิชั้นด้วยหางตา..แล้วบอกว่า เค้ารู้มาตั้งแต่ดิชั้น 5 ขวบ ตอนแอบเอาลิปติกของคุณเธอ ไปทาปาก -- เป็นพรสวรรค์ของกะเทยค่ะ เด็กคนอื่นอาจจะเอาไปวาดรูปเล่นบนกระจก -- กะเทยเพศเท่านั้นที่สามารถสัมผัสความลี้ลับของเครื่องสำอางได้ตั้งแต่ยังแบเบาะ...

ขัดใจเป็นที่สุด...
--- เจ้าป้าน่ารักมากเลยครับ น่ารักสุดๆ สงสัยตัวจริงต้องน่ารักๆโคตรๆเลย

+++ เจ้าทอม +++

+++ มาดูฮะ
--- ยินดีฮะ ตอนนี้ไอ้หมาหายเงียบเลย สงสัยงานจะยุ่ง ทอมบายดีนะ

+++ proudtobethai +++

+++ โล่งอกไปเลยนะคุณรุต ที่แท้คุณพ่อคุณแม่ก็เข้าใจเรา
ดีจังเลยนะ
--- ใช่ครับ เป็นความรู้สึกที่ดีมากๆเลยครับ

+++ น้องเอ็นจัง +++

+++ ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ ที่คุณพ่อคุณแม่ รับรู้

เอ็นจังคิดว่า ในโลกนี้ใครยอมรับในความเป็นเราไม่ได้ ไม่สำคัญ ขอแค่ พ่อกับแม่ รับในความเป็นเราก็พอค่ะ
--- จริงครับผม

+++ รออ่านหนังสือที่คุณเขียนค่ะ
--- ขอบคุณมากครับ ตอนนี้ทางสำนักพิมพ์กำลังเร่งเครื่องอยู่ครับ

+++ เจ้าแบท +++

+++ โล่งใจด้วยคับ แต่ยังไงก็ตาม อดทนรอเวลาให้ฟ้าสว่างสดใสอีกทีนะคับพี่ด๋ง

ปล.เอานิยายมาขายครับ เรื่องชีวิตของผมเอง (อิอิ ไม่ได้เอามาอัพซะนาน)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4655427/W4655427.html
--- หลังๆไม่ได้เข้าไปอ่านเลย อย่าโกรธป้อรุตนะลูกแบท (ตอนนี้กรูมีลูกสอง น้องอีก 16 พี่ 2 เดี๋ยวคงต้องหาต่อไปเรื่อยๆ อบอุ่นดีครับ)

+++ รอมแพง +++

--- ขอบคุณมากๆๆครับน้องรอมแพง

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 21:44:03 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 7

+++ Namehoto +++

+++ แจ้งข่าวจากพี่วิศรุตนะคะ พี่รุตบอกว่า ติดต่อพี่ด๋งได้แล้ว เมื่อตอนประมาณ 4 โมงเย็นที่ผ่านมา พี่ด๋งดีขึ้นบ้างแล้ว เพียงแต่มีเรื่องที่ทำให้เหนื่อยและเครียดมาก จนอยากจะพักจากการทำเวบและการเข้าเนต

พี่รุตฝากมาบอกว่า รายละเอียดต่างๆ พี่รุตจะกลับมาเล่าให้ฟังหลังจากกลับมาจากต่างจังหวัดนะคะ
--- ขอบคุณมากครับท่านผู้อำนวยการฝ่ายประชาสัมพันธ์และกิจการพิเศษ

+++ Maxx +++

+++ คุณด๋งครับ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมนะครับ เราทุกคนเกิดมาเพื่อใช้หนี้กรรมเก่า และพยายามไม่สร้างกรรมใหม่นะครับ การที่เราเจอเรื่องร้ายๆในชีวิตให้คิดซะว่าเรากำลังใช้หนี้นั้นอยู่ แม้ว่ามันจะใช้ด้วยชีวิตก็ถือว่าเป็นการใช้หนี้ให้เค้าไป แล้วมันจะผ่านพ้นไปได้ครับ ยังมีอะไรอีกเยอะให้เราต้องเจอ ผมเป็นกำลังใจให้ละกัน
--- จะนำไปบอกพี่ด๋งให้ครับ

+++ มิคกี้เหมา +++

+++ ยินดีด้วยและเป็นกำลังใจให้นะครับ
--- ขอบคุณมากครับ

+++ เจ้าหญิงปัต +++

+++ >>> ถึงพี่รุต

หวัดดีค่ะพี่รุต ก่อนอื่นก็ต้องฝากพี่รุตทำความเคารพ คุณพ่อกับคุณแม่พี่รุตด้วยนะคะ ^ ^
--- จำทำเผื่อครับ

+++ อ่านแล้วซึ้งมากๆๆๆๆๆๆ เป็นตอนที่ชอบที่สุดเลยค่ะ ...
--- ขอบคุณครับเจ้าหญิงปัต

+++ *** [เราต้องการให้คนมารักเรา มาดูแลเรา ชีวิตคนไม่มีอะไรอีกแล้วที่เราจะต้องการนอกจากความรัก ความรักที่แท้จริงที่จะช่วยให้เรารู้สึกไม่เหงาไม่ว้าเหว่ และมีกำลังใจที่จะต้องสู้ต่อไปตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ ] :::: อืมมมมมม ... คล้ายมาก ... เอ ... นี่เค้ามีที่อบรมแนวความคิดคุณพ่อ คุณแม่มั้ยคะ Putสงสัย ทำไมคิดเหมือนกันได้ขนาดนี้ -_-a
--- ท่านอาจจบมาจากโรงเรียนเดียวกันนะ

+++ *** [ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันเหมือนกับนิยายที่มันหักมุมยังไงพิกล] :::: หักมุมแบบนี้Putชอบนะคะ ^ ^ อยากให้ชีวิตพี่รุตหักมุมแนวนี้บ่อยๆ เอาให้ชีวิตพี่รุตมีความสุข มากขึ้น .... มากขึ้น .... มากขึ้น ไปเรื่อยๆ ค่ะ (รวมทั้งเรื่อง แม่นางเต่าทอง ด้วยนะคะ ขอให้หักมุมแบบมีความสุข เช่นกัน)
--- เรื่องของแม่นางเต่าทอง ตอนนี้ผิดคาดครับ เพราะแกเอาใหญ่แล้ว พี่รับมือไม่ทันเลย กำลังจะตกเป็นเบี้ยล่างครับ ต้องตามไปอ่านใน “เจ๊เต่าเจ้าเล่”

+++ *** ["มันก็ต้องหาได้ทั่งแหละ รุตก็ดีจะตาย พ่อเองก็บอกแล้วว่าไม่สันทัด ไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อน ถ้าพ่อเชี่ยวหน่อยละก็ พ่อจะหาผู้ชายดีๆให้ลูกเอง"] :::: พยักหน้าหงึกๆๆ เห็นด้วยกับคุณพ่อพี่รุตอย่างแรง ว่า พี่รุตดีจะตาย อบอุ่น น่ารัก นิสัยดี หาได้แหงๆ พี่ คนรู้ใจน่ะ ^ ^ แต่คุณพ่อพี่รุตนี่สุดยอดเลยนะคะ ^ ^
--- ตอนนี้พ่อบอกว่า ถ้าต่อไปมีแฟนและอยากอยู่ด้วยกัน พ่อจะซื้อคอนโดให้อยู่กันสองต่อสอง
ผมฝันไปรึเปล่าเนี่ย พ่อเข้าใจอะไรดีมากเกินไปจนแม่เริ่มจะรับไม่ได้ และแอบถามพ่อว่า “คุณเป็นเกย์รึเปล่า” แล้วพ่อก็ตอบแม่ไปว่า “ที่ผ่านมายังไม่รู้อีกเหรอว่าพ่อเป็นยังไง” แม่ก็ทำหน้างอนๆโกรธๆ “อ๋อ ใช่สิ พ่อเจ้าชู้ไก่แจ้กลับมาตายรัง” พ่อเลยแอบยิ้มกับผมแล้วกระซิบว่า “ไม่น่าเลยตู”

+++ พี่รุตรักษาสุขภาพด้วยนะคะ Putเป็นอีกหนึ่งหน่วยที่รออ่านหนังสือพี่รุตอยู่เช่นกัน แต่อย่าหักโหมมากนักนะคะ เดี๋ยวตอนเปิดตัวหนังสือ จะปวดไหล่ไม่มีแรงแจกลายเซ็น ยุ่งเลย ^ ^
--- ขอบคุณมากนะครับ สำหรับความปรารถนาดีที่มีมาให้

+++ เซกิ +++

+++ สวัสดีครับ วันนี้ร่างกายหายดีเป็นปกติแล้ว หลังจากที่ไม่ค่อยสบายมาหลายวัน อ่านเรื่องราวของพี่รุตแล้วต้องยิ้มตามไปด้วยเลยครับ รู้สึกดีจริงๆ เป็นกำลังใจให้สู้ๆต่อไปนะครับ
--- ขอบคุณครับ เห็นชื่อเซกิแล้ว ทำให้นึกถึงคากิ

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 21:45:39 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 8

+++ จี +++

+++ ที่ยิ่งกว่านั้นซองออน ไอได้ไปคาราโอเกะด้วยล่ะ อีกกิจกรรมนึงที่ยูรู้ว่าไอชอบแค่ไหน แล้วเกะที่สยามฯหรือมาบุญครองเนี่ย มันดีกว่าที่ซิดนี่ย์มากชนิดหน้ามือกับหลังเท้าเลยนะ ขอบอก กรุงเทพฯที่ทันสมัยดีจริงๆ(แต่เจริญมั้ยก็อีกเรื่อง) แล้วในเกะที่นึง ไอก็ได้ฉายหนัง"ไฮ"ให้พวกเราได้ดูกันด้วย ไม่ต้องสงสัย ซองออนว่าไอจะตื่นเต้นขนาดไหน ไม่ว่าผลตอบรับจะเป็นอย่างไรก็ตาม ก็อย่างว่าแหละนะ แม้แต่หนังที่ห่วยที่สุด มันก็ยังเป็นงานศิลปะแหละเนอะ อิๆๆ
--- คืนวันอันน่าจดจำครับ

+++ เราไปที่นี่กันถึงสองครั้ง คืนสุดท้ายไอก็เสือกไปอีกอ่ะ ซองออน ทั้งๆที่วันนั้นตั้งใจว่าจะไม่ไปจริงๆ เพราะอยากอยู่กับที่บ้านให้มากที่สุดในช่วงวันสองวันสุดท้าย โดยเฉพาะวันรุ่งขึ้นจะบินแล้วด้วย แต่ผลก็คือ ไอก็ไม่ได้โตตามวัยหรอก เพราะอารมณ์อยากหนุกแบบเด็กๆก็เข้าครอบครองอีกครั้ง คืนนั้นไอก็เลยทั้งดิ้นทั้งเมาบ้าบอน่าสมเพทแก่ผู้พบเห็นยิ่งนัก ดีนะที่ไอไม่ใช่ดาราดัง ไม่งั้นคงขึ้นปกหนังสืออุ๊ปส์ สยามบันเทิง เฮลโหล หรืออะไรทำนองนี้แหงๆ ต้องขอบคุณน้องๆที่ช่วยแบกไอไปหาที่หลับที่นอนเป็นเรื่องเป็นราว ไม่งั้นคงได้แผ่หลาแอ้งแม้งอยู่แถวหลังสวนนั่นแหละ เฮ้อ
--- ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย

+++ อย่าทำอย่างง้าน +++

+++ นับถือใจคุณพ่อของคุณรุตมากเลยค่ะ
--- ขอบคุณครับ

+++ JIMMY +++

+++ ไม่ได้อ่านงานของคุณวิศรุตนานมากๆ ครับ

มัวแต่อยู่ในรัชดา เลยไม่ได้ออกมาเยี่ยมเยียนที่นี่กันเลย

ดีใจด้วยครับ กับการยอมรับของที่บ้าน

ของผมนี่ ทุกที่ มีคนให้การยอมรับแทบจะทั้งหมด
ยกเว้นที่บ้าน ซึ่งยังคงรับรู้ไว้ แต่ทำตัวให้มืดดำเป็นปริศนากันอยู่ ไม่พูดเรื่องนี้กันออกมาเลย

ยินดีมากครับ ที่ได้ยินเรื่องราวของการพูดคุยกันดีๆ

และน่าจะเป็นกำลังใจที่ดีสำหรับคนที่คิดจะ coming out
--- ขอบคุณมากครับ และจะเป็นกำลังใจให้เสมอครับ

+++ เจ้าแบท เจ้าโดม และเทพบุตรแห่งความเหงา +++

--- พูดถึงบัตรคิวอะไรกัน

+++ H2O+ +++

+++ ตามอ่านมาหลายตอน ยินดีด้วยกับคุณวิศรุตนะครับ คุณพ่อคุณแม่น่ารักสุดๆ ของผมยังไม่รู้จะบอกเมื่อไหร่เลยอ่ะ คงต้องรอต่อไปให้ถึงเวลาที่เหมาะสม
--- ไม่คุ้นกับนามแฝงคุณเลย แต่ยังไงก็ต้องขอขอบคุณมากครับ

+++ zmen +++

+++ พอรู้ว่าคราวนี้มาเรื่อง come out รีบตามมาอ่านเลย
เพราะรู้สึกอึดอัดกับเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน

เรื่องของพี่รุตนี่สุดยอดจริงๆ
คุณแม่พี่รุตยิ่งสุดยอด
ส่วนคุณพ่อพี่รุตนี่ยิ่งสุดยอดของสุดยอด
--- ครับ แกสุดยอดเกินเหตุจนแม่ผมเริ่มรับแกไม่ค่อยได้แล้ว อิอิ

+++ Maxx +++

+++ เข้ามายินดีกับพี่รุตครับ

อะไรจะดีไปกว่าการที่เราเป็นตัวของตัวเองได้ต่อหน้าคนที่เรารักและรักเราที่สุดแล้วเป็นไม่มีครับ
--- ขอบคุณมากครับ

+++ นัท +++

+++ ติดตามอ่านมาเงียบ ๆ ตั้งแต่ตอนที่ 1 แล้วครับ
วันนี้ก็เลยแวะเข้ามาทักทายเพื่อน ๆ ซะหน่อย
ยินดีกับพี่รุตด้วยครับที่ผ่านเรื่องร้าย ๆ มาได้
ตอนนี้ผมยกให้พี่เป็นเกย์ไอดอลในดวงใจเลยครับ
ถ้าว่างจะแวะเข้ามาทักทายใหม่นะครับ
--- ตามอ่านมาแบบเงียบมากเลยครับ ขอบคุณมากครับที่แวะมาทักทายกัน

+++ แมวโต๋เต๋ +++

+++ ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไง พ่อแม่ก็รักเสมอ
คุณโชคดีมากเลย
--- ขอบคุณมากครับคุณแมวโต๋เต๋

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 21:47:27 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 9

+++ ทอมราชันย์ +++

+++ ผมก็เคยผ่านประสบการณ์แบบนี้กับพ่อรุตมาแล้วครั้งนึงเหมือนกัน

เลยเข้าใจความรู้สึกมากๆครับ

พ่อผมก็เหมือนพ่อของพี่รุต ก็ไม่ไ่ด้ว่าอะไร

ก็แค่ตกใจเล็กน้อย ( หรือใหญ่ก็ไม่รู้ )

แต่ก็ห่วงอย่างเดียวว่า แก่แล้วจะอยู่กับใคร

ส่วนทางด้านแม่ผมก็เฉยๆ เหมือนกัน

แล้วชอบแอบแซวติดตลกว่า "สงสัยต้องให้น้องมีลูกเยอะๆมาเลี้ยงลุงอีกคนด้วย"

จนปัจจุบัน.........แม่กับพ่อผมก็ได้รู้จักกับหมาน้อยเป็นที่เรียบร้อย

มาตอบแค่นี้หล่ะครับ

งานเยอะจริงๆ
--- ดีแล้วละครับ ฝากความคิดถึงๆไอ้หมามันด้วยแล้วกัน

ขอบอกว่าตอนนี้ตอบจดหมายไม่ไหวแล้วครับ เริ่มตาลาย ขอพักนะครับ แล้วเดี๋ยวจะมาเขียนนิยายต่อ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 21:49:38 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 10

ความเดิมตอนที่แล้ว

ความในใจของเกย์คนหนึ่ง (ถึงคนทั่วไป) ตอนที่ 18 ก้าวใหม่ในจุฬาฯ (1) (ต่อ)

แล้วพอวันรุ่งขึ้น พวกเราก็สันกันอย่างอึกทึกคึกโครม ใครที่เคยเคอะเขินก็ไม่เขินแล้ว คือตอนนี้เต้นแบบด้านกันหมด สมัยนี้ยังไม่เคยได้ยินเพลงไก่ย่างหรือเด้งซ้ายเด้งขวาเด้งหน้าเด้งหลังที่เด็กสมัยนี้นิยมเต้นกัน พอตกบ่าย หลายบ้านก็มาทำกิจกรรมกันอยู่กลางสนาม มีอยู่บ้านหนึ่งอยู่กลางสนามพอดี แล้วดันเล่นเกมสืกันประมาณว่า แบ่งเป็นกลุ่มย่อย และให้แต่ละกลุ่มไปหาของมา เช่น ผ้าเช็ดหน้า 5 คะแนน ขนหน้าแข้ง 10 คะแนน เสื้อ 10 คะแนน ฯลฯ แล้วมาแข่งกันว่าใครจะได้คะแนนมากกว่ากัน ดันมีหนุ่มใจกล้าสุดหล่อหุ่นดีของกลุ่มหนึ่งถอดเสื้อกองเป็นของที่จะเอาไปนับคะแนนด้วย ตอนนั้นผมสบโอกาสเลยใช้เขาเป็นเครื่องมือ

โดยสังเกตดูว่าถ้าผู้ชายคนไหนมองเขามากจนผิดสังเกต นั้นน่าจะต้องใช่บลูกายแน่ ตอนนั้นถ้าเราสังเกตจากภายนอก เราจะเห็นเกย์สีแดงกับสีม่วงน้อยมาก คาดว่าพวกเขาคงไม่ชอบมางานแบบนี้ แต่พอเห็นผมจับสังเกตได้ ปรากฏว่าเห็นคนที่น่าจะเป็นบลูกาย หลายคนอยู่เหมือนกัน และก็มีอยู่หลายกลุ่ม บางคนไม่น่าจะใช่บลูกายเลย ถ้าสังเกตจากภายนอก ตอนนั้นผมได้ความรู้ขึ้นอีกเยอะว่า การสังเกตแต่เพียงภายนอกเช่น นิ้วชี้กระดิก หรือการชอบจีบปากจีบคอ มันไม่ค่อยจะได้ผลอะไรมากนัก แต่ทำไมคนเขาถึงพูดกัน คิดไปคิดมาก็น่าจะเป็นสื่อนั่นเองที่ทำให้คิดกันไปแบบนั้น

พอเปิดเทอมสักประมาณ 2 อาทิตย์ ขณะนั้นผมกับเพื่อนเพิ่งออกมาจากหอกลาง และมานั่งกินข้าวกันที่โรงอาหารสำนักทะเบียนฯ อยู่ๆก็มีเพื่อนคนนึงวิ่งเข้ามาและบอกว่า

“เฮ้ย เมื่อกี้นี้เราเห็นเกย์โรคจิตว่ะ นั่งอยู่ตรงป้ายรถเมล์หน้าสระน้ำ ท่าทางลามกเป็นบ้าเลย คงกะอมของคนข้างๆท่าเดียว”

พอได้ยินดังนั้น ผมก็วิ่งออกไปตรงประตูหน้าสำนักงานอธิกายบดี ขณะที่กำลังขึ้นสะพานลอยเพื่อที่จะข้ามไปอีกฝั่งหนึ่ง ผมก็ค่อยๆสังเกตผู้ชายคนหนึ่งไปด้วย ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงที่นั่งป้ายรถเมล์ ข้างๆแกไม่มีใครนั่งด้วยแล้ว สักพักแกก้เคลื่อนตัวช้าๆ เหมือนกับผีดิบ ค่อยๆเดินไปนั่งข้างผู้ชายคนหนึ่ง หลังจากนั้นก็จะค่อยๆโน้มตัวลงเอาปากไปใกล้ๆบริเวณเป้ากางเกงของผู้ชายคนนั้น จนเพื่อนเขาเห็นจึงสะกิดบอก และทั้งคู่ก็ต่างลุกหนี แถมมีเสียงตะโกนใส่ว่า “ไอ้โรคจิต”

ตอนนั้นผมสังเกตพี่เขา อายุน่าจะประมาณ 45-50 ปี รูปร่างผอมๆ หน้าตาค่อนข้างดี แต่ดูซีดมาก ผิวขาว ดูท่าทางมีการศึกษา จากการสังเกตพฤติกรรม ผมคิดว่าพี่เขาคงเป็นเกย์และเก็บกดอารมณ์ทางเพศไว้มาก จนถึงจุดหนึ่งที่ทำให้เกิดอาการทางจิตขึ้นมา พอพี่เขาลุกเดิน ผมก็เดินตามจนไปถึงสามย่าน พอผ่านในที่ๆมีผู้ชายนั่งอยู่พี่เขามักจะไปนั่งข้างๆและโน้มตัวไปตรงเป้ากางเกง ผมคิดว่าพี่เขาคงเก็บกดอารมณืทางเพศไว้มาก แต่ไม่เคยหรือไม่กล้าระบายออกจนถึงจุดหนึ่งจึงทำให้ออกอาการแบบนี้ ผมตั้งชื่อพี่คนนั้นว่า “พี่ชัยยศ” ผมว่าตอนนั้นผมคงช่วยพี่ชัยยศไม่ได้แล้ว แต่ยังช่วยเหลือคนอื่นได้ แต่ก่อนจะช่วยเหลือใคร ผมต้องทำความรู้จักกับตัวเองก่อน หลังจากเห็นพี่ชัยยศ ผมจึงตรงดิ่งเข้าหอกลางทันที

โปรดติดตามตอนต่อไป

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 21:50:58 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 11

ความในใจของเกย์คนหนึ่ง (ถึงคนทั่วไป) ตอนที่ 20 ก้าวใหม่ในจุฬาฯ (2)

ตอนที่ผมเจอพี่ชัยยศ พี่ที่ดูจะมีปัญหามากกับการเก็บกดความเป็นเพศของตัวเองเอาไว้ ผมก็เริ่มคิดถึงเรื่อง “การยอมรับตนเองของคนที่เป็นเกย์” มากกว่าเรื่อง “การรณรงค์ให้คนยอมรับเกย์” เพราะถ้าเกย์ไม่ยอมรับตัวเองและเก็บกดแล้ว อาการทางจิตแบบที่พี่ชัยยศเป็นนั้นอาจเกิดขึ้นกับใครก็ได้ โดยที่เขาก็ไม่อาจจะรู้ตัวล่วงหน้า

ถ้าเราจะเปรียบเทียบคนที่ต่อต้ายเกย์ กับเกย์ที่รู้สึกเก็บกด ผมว่ามันอาจเทียบกันไม่ได้ เพราะคนที่ต่อต้านเกย์ เขาก็จะประมาณว่า ทำตัวเหมือนกับบ่นๆไปวันๆว่าเกย์ผิดอย่างนั้น แย่อย่างนี้ แล้วไม่นานเขาก็ลืม และก็ไม่เอามันมาใส่ใจอีก แต่คนที่เป็นเกย์ เมื่อได้ยินใครพูดอย่างนั้น หลายคนก็เก็บเอามาครุ่นคิด ซึ่งมันเหมือนกับถ้ามีคนว่า 1 คน แต่เกย์บางคนเอาเก็บมาคิดทั้งวัน เหมือนได้ยินคำประนามนั้นวันละไม่รู้กี่ร้อยครั้ง ก็เลยทำให้สุขภาพจิตค่อยๆแย่ลง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกบลูกายที่ไม่ค่อยจะมีเพื่อนมาก ก็มักจะซ่อนเก็บเอาเรื่องพวกนี้ไว้ในส่วนลึกของจิตใจ และก็ไม่ยอมคายมันออกมา พอเก็บไว้มากๆ มันก็คล้ายกับเป็นยาพิษที่ดองไว้ในจิตใจของเราที่พร้อมจะทำลายตัวเราให้ย่อยยับและหลงลืมสติของตัวเองไป ไม่ต่างจากที่พี่ชัยยศเคยเจอ ที่สำคัญประการหนึ่งก็คือ คนในสังคมส่วนหนึ่งไม่ได้ตระหนักรู้ถึงความรู้สึกพวกนี้ และพอมีเกย์ที่มีสติสตังค์ผิดปกติจริงๆ ก็มักจะบอกว่า “เห็นไหมล่ะว่าพวกเนี่ยมันผิดปรกติจริงๆ” คนเป็นเกย์ก็เหมือนกับโดนทั้งขึ้นทั้งล่อง

เพราะฉะนั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือต้องทำให้คนที่เป็นเกย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกบลูกาย ต้องเข้าใจตนเอง เรียนรู้ซึ่งกันและกัน และมีเพื่อนมากๆ จะได้ปรึกษาปัญหาต่างๆและคอยให้กำลังใจกัน ในวันนั้นผมยังนึกไม่ออกว่ามันจะเป็นไปได้อย่างไร ตอนที่ขึ้นไปค้นหนังสือที่หอกลาง ผมก็เจอหนังสือแพทย์ที่คนไทยเขียน ระบุไว้แค่ 4-5 บรรทัดว่าการรักเพศเดียวกันเป็นกามวิตถารประเภทหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไม่ได้กล่าวถึงอะไรอีกเลย

แต่ผมดันพบหนังสือแปลที่ดีและมีคุณภาพมากๆเล่มหนึ่ง คิดว่าตอนนี้ก็ยังน่าจะมีอยู่ ชื่อว่า เกย์ ทอม เลสเบี้ยน อะไรทำนองนี้ ผมจำไม่ได้แล้ว แต่ผมจำได้ว่า หนังสือไม่ได้เขียนไว้ในเชิงตำรา แต่เขียนในทำนองเป็นเชิงสัมภาษณ์คนที่เป็นทั้งชายและหญิง ให้พวกเขาเล่าประสบการณ์ของตัวเอง ทั้งเรื่องของความรัก เรื่องของสาเหตุ เรื่องของความสัมพันธ์ และหนทางเดินในวันข้างหน้า ผมเห็นแล้วถูกใจมาก เลยยืมไปอ่านที่บ้านต่อ ผมซาบซึ้งถึงพระคุณของหนังสือเล่มนั้นมาก เพราะมันทำให้ผมเรียนรู้เป็นครั้งแรกว่าคนที่เป็นอย่างผมเขารู้สึกกันอย่างไร มีอะไรที่เหมือนกัน มีอะไรที่แตกต่าง หลายคนวาดอนาคตไว้อย่างไร ตั้งแต่วันนั้น ซึ่งเป็นวันที่ยังไม่มีเน็ต ผมก็นึกฝันว่า ผมอยากจะทำอะไรสักอย่าง แบบมีที่สักที่ๆเหมือนโลกแห่งความฝัน แต่มันเป็นความจริง เป็นที่ๆคนที่เป็นเกย์เข้ามาพูดคุย เฮฮาปาตี้กันได้ อย่างเป็นธรรมชาติ ไม่เน้นคุยเรื่องเซ็กซ์ แต่เน้นถึงมิตรภาพอันดีที่จะเกิดขึ้นและยืนยาวต่อไป

และคนทั่วไปก็สามารถที่จะเข้ามาดู เข้ามาศึกษา หรือแม้กระทั่งเข้ามามีส่วนร่วมในการพูดจาเพื่อทำความเข้าใจ และทำให้เกิดมิตรสัมพันธ์อันดีในสังคม นั่นคือความฝันที่ผมฝันมาตั้งแต่อายุ 17 ตอนนี้คงไม่ต้องบอกนะครับว่าความฝันของผมเป็นจริงขึ้นมาหรือยัง

หลังจากวันนั้นผมก็พยายามสังเกตว่าในจุฬาฯ นอกจากคณะอักษรฯ แล้วมีใครที่เป็นอย่างผมบ้าง นอกจากการสังเกตแล้ว สิ่งที่ผมทำต่อมาและคิดว่าไม่น่าจะผิด เพราะตั้งแต่เห็นพี่ชัยยศแล้ว ผมก็ไม่อยากเก็บกดอารมณ์ทางเพศของตัวเองเอาไว้ ผมจึงเริ่มซื้อหนังสือเกย์อ่าน และหาหนังเกย์มาดู

ผมยังจำได้อย่างแม่นยำกับวันแรกที่ไปเดินหาซื้อหนังสือเกย์ ผมตื่นเต้นมาก และก็กลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวคนรู้จักจะมาเห็น กลัวคนทางร้านจะจำหน้าเราได้ กลัวคนจะรู้ว่าเราเป็นเกย์ และที่น่ากลัวมากๆก็คือกลัวว่าพอเราทำอย่างนี้แล้ว สภาวะจิตต่อไปของเราจะเป็นอย่างไร ถึงแม้จะมีความกลัวต่างๆเกิดขึ้นอย่างมากมาย แต่สิ่งหนึ่งที่ผมไม่หยุดคิดคือ คืนนี้ผมต้องมีหนังสือเกย์ติดมือกลับบ้านให้ได้

เมื่อมุ่งมั่นซะขนาดนั้น ผมจึงวางแผนหาร้าน ผมพยายามหาร้านที่มันไกลบ้าน ไกลผู้ไกลคน และก็ไกลคนรู้จัก ผมพยายามเก็บข้อมูลอยู่หลายวันจนไปพบร้านที่ถูกใจ เมื่อหาร้านเจอแล้ว ต่อมาก็ต้องหาวันที่จะซื้อ พอได้วันผมก็เดินตรงไปที่ร้านทันที ผมตื่นเต้นมาก พอเดินมาถึงหน้าร้าน ผมแค่มองผ่านๆแล้วก็เดินเลยไป ผมเดินเลยไปมาอยู่หลายรอบ จนคนขายเริ่มสังเกตเห็น

คนขายที่นี่มืออาชีพมาก เขาคงเจอประสบการณ์แบบนี้มามากมายนับไม่ถ้วน ยังไงก็แล้วแต่ ผมก็ยังไม่กล้าเข้าไปใกล้ร้านมากนัก ผมสังเกตอยู่ห่างๆ เห็นมีผู้ชายบางคนมาด้อมๆมองๆบ้างเหมือนกัน มีหลายคนที่ดูเป็นผู้ชายทั่วไป ถ้าไม่บอกคงจะไม่มีใครรู้เลยว่าเขาเป็นเกย์ ผมรออีกสักพักจนใจกล้าขึ้นจึงเดินไปหน้าร้าน คนขายยิ้มให้ผม คนขายเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมากจนผมเกือบจะเปลี่ยนใจไม่ซื้อหนังสือแล้ว แต่จะซื้อคนขายแทน

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 21:53:11 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 12

ความในใจของเกย์คนหนึ่ง (ถึงคนทั่วไป) ตอนที่ 20 ก้าวใหม่ในจุฬาฯ (2) (ต่อ)

เขายิ้มให้ผมแต่ยังไม่พูดอะไร คงกลัวว่าผมจะตื่นตกใจ และกลัวว่าเขาจะเสียลูกค้า ผมยืนมองตรงแผงเห็นมีหนังสือเกย์วางอยู่หลายเล่ม คนที่ขึ้นหน้าปกก็เป็นหนุ่มหล่อทั้งนั้น ผมคิดในใจว่า “แมร่งไปเฟ้นมาจากไหนกันวะ” ตอนนั้นผมมองแบบดูไปดูมาลายตามาก หนุ่มหล่อๆเพียบ หนังสือแบบเนี่ยแหละที่ผมใฝ่หามานาน แต่ใจหนึ่งก็ไม่กล้ายอมรับ ผมยังยืนมองเฉยๆเหงื่อกาลเริ่มแตก เพราะมันทั้งร้อนและโคตรตื่นเต้น

ไม่นานนักก็มีผู้ชายแต่งตัวเหมือนหนุ่มออฟฟิศเดินมายืนข้างๆผม เขาดูดีนะ ถึงแม้หน้าตาจะพื้นๆ เขากวาดตาดูแป๊ปเดียวก็หยิบได้แล้ว 3 เล่ม ผมเสียอีก ยืนอยู่เป็นชาติ ก็ยังไม่ได้อะไรติดมือ ผู้ชายคนนั้นคุยกับเจ้าของแผงเหมือนเป็นเพื่อนกัน มันเหมือนกับผู้ชายสองคนคุยกันธรรมดา คนหนึ่งถามว่า “พี่ไม่เอาอีกเล่มเหรอ เดี๋ยวผมลดให้” อีกคนก็ตอบว่า “ไม่หรอก แค่สามเล่มก็พอแล้วสำหรับคืนนี้” มันดูราบเรียบ และไม่มีอะไรแตกต่างไปกว่าที่ผู้ชายสักคนจะซื้อนวลนางหรือ FHM ในสมัยนี้

พอผู้ชายคนนั้นไปแล้ว เจ้าของร้านหนุ่มหล่อก็ยิ้มให้ผมอีก ตอนนี้มีทักทายด้วย “ยังหาเล่มที่ถูกใจไม่ได้เหรอน้อง” ผมยิ้มให้เขาแต่ไม่ตอบอะไร เขายิ้มให้อีกและพูดว่า “คงไม่เคยซื้อละสิ ถ้าอาย ก็ย่องมาดูหลังร้านไหม” ผมพยักหน้างึกๆแต่ไม่พูดอะไร ทันใดนั้นผมก็เหมือนกับหายตัวไปหลังร้านเขา แล้วเขาก็เดินไปหยิบหนังสือให้ผมตั้ง 20 เล่ม พร้อมกับบอกว่า “ค่อยๆเลือกนะ ไม่ต้องรีบ”

ผมก็ยังใบ้รับทานอยู่นั่นเอง เขาหายตัวไปหน้าร้านพักหนึ่งก็เข้ามาหลังร้านต่อ “เป็นไง เลือกได้ยัง” ผมก็ตอบไปว่า “เอาหมดนี่เลย” ดูเขาตกใจเล็กน้อย ผมไม่ได้โลภมากหรอกนะ แต่ผมคิดว่าผมคงไม่ได้มาหาซื้อบ่อยๆ เพราะฉะนั้นเมื่อมาทั้งทีก็ต้องกวาดให้เรียบ พี่เขาก็หาถุงใส่ให้ มันเป็นถุงทึบๆที่พอใส่ไปก็ไม่มีใครดูออกว่าหนังสือข้างในเป็นอะไร แถมยังซ้อนให้หลายชั้นอีกด้วย มืออาชีพจริงๆ

พอกลับบ้าน มันก็ยิ่งกว่าสวรรค์อีกนะ ผมมีความสุขมากเลยครับ ในคืนนั้น สุขแบบที่อยากได้มานาน

หลังจากนั้นอีกประมาณ 2 อาทิตย์ ผมก็ขึ้นไปที่ตึกจุลฯที่จุฬาฯ ตั้งใจจะไปสมัครเป็นสมาชิกชมรมวรรณศิลป์ ผมเดินเข้าไปเห็นมีรุ่นพี่ผู้ชาย 3 คนกำลังเล่นกีต้าร้องเพลงกันอยู่ แต่มีคนหนึ่งหน้าตาถูกใจผมมาก เพราะพี่แกหน้าตาคล้ายๆหลิวเต๋อหัว ทำเอาผมมองแกไม่หยุด แกชื่อพี่เต้ย หลังจากพี่เขาถามผม และพวกเราก็คุยกันนิดหน่อย ผมก็ได้กลายเป็นสมาชิกของชมรมอย่างง่ายดาย หลังจากนั้นพี่เต้ยก็ชวนผมมาร้องเพลงด้วย แต่ผมแค่นั่งฟังเฉยๆ เพราะผมร้องเพลงไม่เป็น

หลังจากนั้น ผมรู้สึกว่า ผมเริ่มตกหลุมรักพี่เต้ยเข้าให้แล้ว ผมพยายามจะไม่ปล่อยให้ใจมันต้องเป็นอย่างนี้แล้วนะ เพราะผมจำประสบการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับศราวุธได้ แต่ผมก็หักห้ามใจตัวเองไม่ได้ และที่ร้ายกว่านั้น พอคณะผมเปิดห้องเชียร์ ผมก็ตกหลุมรักพี่ประธานเชียร์ของคณะผมอีก พี่เขาชื่อต้น ผมชอบพี่ต้นมาก พี่เขาดูแมนๆเหมือนทหาร ก็ใช่นะสิ ก็พี่เขาเป็นประธานเชียร์นี่นา และพี่เขาก็ว๊ากได้รุนแรงมาก ผมชอบเขามาก ดูเป็นลูกผู้ชายดี และหลังจากนั้นโลกของผมก็มีแต่พี่เต้ยกับพี่ต้น

และถึงแม้ผมจะซื้อหนังสือเกย์เป็นแล้ว แต่จีเอ็มก็ยังเป็นนิตยสารที่ผมชื่นชอบแบบถวายหัว เพราะสมัยนั้นมันมีนิตยสารเล่มนี้เล่มเดียวเองนะครับที่จะเอาผู้ชายเป็นหน้าปกทุกเล่ม และแถมยังมีแฟชั่นชายแบบถูกอกถูกใจซะจริงๆ เพราะฉะนั้นพอผมเข้ามาที่หอกลาง ก่อนที่จะไปหาหนังสือวิชาการมาอ่าน ผมก็มักจะต้องแวะชั้นที่สอง ซึ่งเป็นชั้นวารสาร เพื่อดูหนังสือจีเอ็มฉบับล่าสุด พอผมเปิดออกดูในหน้าสารบัญและภาพตัวอย่างพบว่า ภาพนายแบบที่เขาแนะนำช่างถูกใจผมเหลือประมาณ ผมจำเลขหน้าอย่างไม่ลืมเลย หน้า 74 ผมรีบเปิดออกดูอย่างกระหายไคร่อยาก แต่เปิดไปปรากฏว่า ไม่มี ผมยั๊วะมาก “ทำไมถึงไม่มี” ผมคิด

พอเช็คจนละเอียด ผมก็พบว่า หน้านายแบบนั่นตั้งแต่หน้า 72-77 ถูกฉีกออกไป ผมโมโหมาก “ใครวะ ริอาจมาฉีก หน้านายแบบก่อนกรู” ผมเลยเริ่มวางแผนว่า จะสืบให้ได้ว่า ใครกันมาทำแบบนี้ตัดหน้ากรู ตอนแรกๆผมก็คิดแบบคนทั่วไปว่า คงเป็นนิสิตคณะอักษรฯแหงๆ แต่ยังไงก็อยากดูให้เห็นกับตา ผู้หญิงคงไม่ใช่แน่ ใครกันวะ

ผมก็เลยวางแผนว่าต้องตามล่าหาตัวการให้ได้ มำปู้ยี่ปู้ยำนิตยสารจีเอ็มของผม ผมยอมไม่ได้ครับ ผมจึงเริ่มที่จะเลือกโต๊ะชั้นสองของหอกลาง ที่มันได้มุมพอที่จะลอบมองคนที่จะมาอ่านจีเอ็ม และผมก็ดักซุ่มอยู่หลายวัน ก็มีคนมาอ่านอยู่บ้าง แต่ยังไม่มีพิรุธ จนถึงช่วงที่ทางหอสมุดนำฉบับใหม่มาวางพอดี ผมคิดว่า เดี๋ยวจะต้องมีคนมาแอบฉีกอีก คอยซุ่มดูดีๆไม่น่าจะพลาด จะได้รู้ตัวสักทีว่าเด็กอักษรฯคนไหนที่ทำตัวแย่แบบนี้

และแล้ววันที่ผมพบนิสิตชายที่มีพิรุธก็มาถึงจนได้ แต่เขามาดแมนมาก และดูไม่ออกเลยว่าจะเป็นเกย์ วันนั้นโชคดีมากที่ ผมได้มีโอกาสเช็คก่อน และพบว่าจีเอ็มเล่มนั้นยังมีอยู่ครบทุกหน้า ผมเห็นหนุ่มหล่อหน้าตี๋นายหนึ่งซึ่งก็คือเขานั่นแหละ ทำท่ามายืนพลิกหน้าหนังสือ และพอเจออะไรบางอย่าง เขาก็รีบเดินเข้าห้องน้ำทันที ไม่นานนัก เขาก็ออกมาจากห้องน้ำ และเอาหนังสือไปวางไว้ที่เดิม พอเขาลับสายตาไป ผมรีบเดินไปเปิดเช็คดู ปรากฏว่าหน้านายแบบหนุ่มหล่อถูกฉีกไปแล้ว ผมยังจำหน้าหมอนั่นได้ และพยายามสืบดูว่าเขาเรียนอยู่คณะอะไร และคำตอบสุดท้ายที่ผมได้มาคือ เขาเรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ ผมก็เลยให้ฉายาเขาว่า นัมเบอร์วัน

โปรดติดตามตอนต่อไป

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 21:56:17 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 13

เข้ามาแนะนำนิยายอีกสองเรื่องครับ ที่เกี่ยวพันกับเรื่องที่กำลังเขียนอยู่

Misterpolice.com มิตรภาพใต้ดินที่ไม่มีวันสูญสิ้นไปจากใจ ตอนที่ 1 เริ่มต้นมิตรภาพ

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4699389/W4699389.html

เจ๊เต่าเจ้าเล่ (เขียนจากเรื่องจริง) ตอนที่ 1 สวมหน้ากากว่าเป็นหญิงนักบุญ

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4699426/W4699426.html

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 22:34:33 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 14

คืนนี้คิดว่าคงไม่เจอใคร

งั้นผมลาเลยนะครับ

รักบลูสกายมากๆๆๆๆๆ เลยครับ

นอนหลับฝันดีนะครับ

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 22:36:19 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 15

ขอโอกาสใช้พื้นที่เป็นคนแรกของเกือบ ๆ ห้าสิบตอนที่ผ่านมา

ไม่เคยมีโอกาสเลยครับ เย่ ๆ ๆๆ

สวัสดีคับป้อรุต อิอิ หนึ่งในหลาย ๆ ป้อ ที่น่ารัก

ค้างคาว

ปล. ป้อคับ ตรงนี้เหมือนขบวนการ...เรนเจอร์ไรสักอย่าง อิอิ
บลูกาย เกรกาย เกรบลูกาย แบล็คกาย กรีนกาย
แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 49 22:41:42

จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 10 ก.ย. 49 22:37:01 ]

ความคิดเห็นที่ 16

สวัสดีครับยามค่ำคืน

จากคุณ : ตัวเรา - [ 10 ก.ย. 49 22:42:43 ]

ความคิดเห็นที่ 17

อยากจะบอกใครสักคน ------ไมโคร

หนใดที่ใจเหงา ทุกคราวที่เราท้อ
ขอเพียงแต่มีแค่..ใครคนหนึ่ง
ทุกข์จนสุดทนไหว ร้อนรนขึ้นยามใด
อยากจะบอกใครสักคน..

ถึงใครต่อใครเขา เห็นเราหมดความหมาย
ขอเพียงแต่มีแค่..ใครคนหนึ่ง
ถึงวันที่สับสน ทุกข์ทนอยู่ในใจ
อยากจะบอกใครสักคน..

* สักคน . . ที่จะรู้ . . สักคน . .
จะได้ไหม . . สักคน . .

ถึงคราวที่สดใส ครั้งใดที่สุขสม
ขอคนชื่นชมแค่..เพียงคนหนึ่ง
ถึงวันที่มองฟ้า คว้าดาวได้ดังใจ
อยากจะบอกใครสักคน..

ใจเรามันเป็นเพียง แต่เนื้อ..แค่ก้อนหนึ่ง
มันจึงมีเวลาจะอ่อนแอ
เพียงตัวเรารำพันอ้างว้าง..ไร้ทางแก้
จึงจำใจยอมทนเก็บไว้..
แต่อยากจะบอกใครสักคน..

** เพียงคนเดียวจริงๆ ที่ขอ..ไว้เป็นเพื่อน
เพียงคนเดียวคอยเตือน และเข้าใจ
มีคนเป็นพันๆ หมื่นแสนล้านที่บนโลก
เพียงคนเดียวจะมีบ้างไหม..
อยากจะบอกใครสักคน..

ก็อยากจะบอกใครสักคน

http://www.romanticgals.net/wboard/viewthread.php?tid=2414

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 22:43:53 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 18

สวัสดีค่ะพี่วิศรุต บลูสกาย....ดีใจด้วยนะคะ ที่หนังสือได้เข้ารอบ young thai artist ขอให้ชนะนะคะ สาธุ!

พูดถึงเรื่องหนังสือ วรรณกรรม ก็มีเรื่องรบกวนชาวบลูสกายว่าแต่ละคนมีผลงานอะไรบ้างเอ่ย อาจจะเป็นเรื่องสั้นหรือนวนิยายก็ได้ค่ะ อ้อ! และก็เป็นเรื่องที่นำมาลงพันทิปหรือในเว็บบล้อกของแต่ละคนก้ได้ค่ะ พอดีว่าสนใจวรรณกรรมเกี่ยวกับเกย์ที่เขียนโดยคนที่ประกาศตัวว่าเป็นเกย์ หรือจะไม่ใช่เกย์เขียนก็ได้ค่ะแต่ต้องเป็นคนในกลุ่มที่มีปฏิสัมพันธ์กับคนในกลุ่ม อย่างบลูสกายนี้ได้เลยค่ะ

ตัวเองก็เป็นคนเรียนวรรณกรรมที่อยากจะวิเคราะห์มุมมองและความกลุ่มของเกย์ โดยเฉพาะสังคมออนไลน์ที่มีความน่ารักอย่างบลูสกายค่ะ ก็ได้แต่หวังว่ามุมมองจากวรรณกรรมจะทำให้คนในสังคมเข้าใจเกย์มากขึ้น

ยังไงขอบคุณล่วงหน้าและขออนุญาตคนในกลุ่มด้วยนะคะ

จากคุณ : เพลงรักคนพเนจร - [ 10 ก.ย. 49 22:44:47 ]

ความคิดเห็นที่ 19

หวัดดี เจ้าแบท และตัวเรา

คิดถึงทุกคนจังเลยครับ

ชีวิตผมตอนนี้หลังจากพ้น

สิงหาสับ ก็มาเจอ กันยาเดือดอีก

ไม่รู้ว่าตุลาจะเป็นอย่างไร

แต่ก็จะขอสู้ต่อไปเพื่อน้องๆบลูสกายครับผม

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 22:46:43 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 20

ตามมาหล่ะฮะ

หลังจากไม่ไ่ด้มาซะนาน.....

จากคุณ : ราชันย์แห่งรัตติกาล (Shadowlord) - [ 10 ก.ย. 49 22:48:24 ]

ความคิดเห็นที่ 21

ยินดีครับคุณ คนรักเพลงพเนจร

แต่บรรทัดแรกนั้นเป็นการเข้าใจผิดนะครับ

เรื่องนี้อาจจะต้องปรึกษา น้องทิพครับผม

แต่อาจจะอ่านเรื่องของแบทแมนน้อยและคุณพีทคุง

ที่ลงในห้องนิยาย ของถนนนักเขียนไปก่อนก็ได้ครับ

เพราะมีคนรับรองคุณภาพกันมากมาย

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 22:51:04 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 22

ใจตรงกันอีกแล้วครับ

น้องทอมโคตรน่ารักของไอ้หมาน้อย

พี่เองก็หายไปนานเหมือนกัน

ฝากความคิดถึงๆแม่นาเมด้วยนะครับ

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 22:52:57 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 23

มาแล้วค่ะพี่ ตอนนี้หายดีแล้วค่ะ พรุ่งนี้ก็จะไปทำงานตามปกติ

^^ กำลังไล่อ่านแต่ละเรื่องอยู่ อิอิ

จากคุณ : อิอิ (Namehoto) - [ 10 ก.ย. 49 22:56:42 ]

ความคิดเห็นที่ 24

ขอโทษครับ ความเห็นที่ 21 เขียนผิดครับ

รีบไปหน่อย ต้องเป็นคุณ เพลงรักคนพเนจร

ต้องขอโทษด้วยครับผม

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 22:58:30 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 25

หวัดดีครับ นาเม

หรือ

ท่านผู้อำนวยการฝ่ายประชาสัมพันธ์และกิจการพิเศษของ

เมืองบลูสกาย

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 10 ก.ย. 49 23:00:04 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 26

ต้อนรับคุณ เพลงรักคนพเนจร ด้วยครับ
นี่เลยครับ เรื่องของป๋ม อิอิ ไม่ค่อยเสนอหน้าเลย -_-"

มีหลายตอนมากคับ ฮ่า ๆ ๆ แต่ถ้าจะเอาไปเผยแพร่ที่อื่นยังไงต้องขอผมก่อนนะครับ

เรื่องสั้น สุดปลายฝัน รักแรกของผม
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4556221/W4556221.html

เรื่องยาว ~ ผู้ชายคนสุดท้าย สายน้ำแห่งความทรงจำ ~
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4554567/W4554567.html
พึ่งจาอวสารไปครับ

ปล. มี๊นาเม มี๊คนเด๋วของป๋ม ฮ่า ๆ ๆ หายป่วยแล้วหรอครับ ดีใจด้วยครับ เย่ ๆ ๆ
ปล.สอง คิดถึงป๋าแมกซ์ ป้อครอสโร้ด(ป้อที่ติดมากับมี๊นาเม) ป๋าต๊าดกับป้าเตร็ดด้วยนะครับ ครบยังหว่า...อิอิ -*-

แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 49 23:09:27

จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 10 ก.ย. 49 23:04:09 ]

ความคิดเห็นที่ 27

พี่รุตอ่ะ มาตั้งตำแหน่งให้ เขินหมดเลยค่ะ ก็แค่เป็นพวกชอบออก(นอก)หน้า (หรือที่ภาษาชาวบ้านเรียกว่า เจือกไปหมด) เท่านั้นเองง่ะ อิอิอิอิ

จากคุณ : Namehoto - [ 10 ก.ย. 49 23:04:52 ]

ความคิดเห็นที่ 28

หวัดกลับมาอีกแว้ววววว
ป่วยไม่เท่าไร ดั๊นไม่มีคนดูแลอีก
เซ็ง
เครียด

ไปเที่ยว !! 5555

จากคุณ : Jp_qL - [ 10 ก.ย. 49 23:06:26 ]

ความคิดเห็นที่ 29

พี่รุตกลับมาแล้ว ดีใจจัง พี่รุต เรื่องเจ๊เต่าสู้ๆนะคะ อย่าพึ่งท้อ ส่วน little film project อดดู อยู่แพร่นี่นา รอวีซีดีเหมือนเดิม ถ้าทำขายนะ

จากคุณ : beemanufan - [ 11 ก.ย. 49 01:17:39 ]

ความคิดเห็นที่ 30

สวัสดีครับ
ขอบคุณพี่วิศรุต เจ้าสำนักครับ ที่ทักทายผมด้วย ขยันและระเอียดอ่อนมากเลยนะครับ ทักครบทุกคนที่คอมเมนเลยครับ เป็นผมคงทักหทายแบบเหมาจ่ายมากกว่า แบบว่าตาลายครับ
1.อ่านๆไปเพิ่งจะรู้นะครับว่าพี่ก็ส่งงานประกวด Young Thai Artist กะเขาด้วยเหมือนกัน แสดงว่าอายุยังไม่เกิน (555) อืม พี่ส่งสาขาวรรณกรรมเหรอครับ น่าอ่านจัง เดี๋ยววันงานที่พารากอน จะไปแอบอ่านดีกว่า ส่วนผมเข้ารอบคนละสาขากับพี่ครับ
2.เสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมานี่กะว่าจะไปดูด้วยเกล้า แต่ไปๆมาๆดันได้ดู The Host ลูกอ๊อดที่น่าสงสาร ไปซะงั้น แต่หนังก็หนุกดีครับ แต่รู้สึกว่าจะแฝงประเด็นการเมืองและสังคมเยอะพอตัว
3.ลองกลับขึ้นไปอ่านทฤษฏีเรื่องสีอีกครั้ง ผมประเมินตัวเองแล้ว น่าจะเข้าข่ายสีฟ้าครับ และจากที่อ่านๆเรื่องราวของคนอื่นๆแล้วก็น่าจะมีสีฟ้าเยอะอยู่
4.วันนี่แวะจตุจักรซื้อปลามาแทนปลาที่ตายไป ปลาที่ซื้อมานี่ ท่าทางจะขี้อาย ไปหลบอยู่หลังก้อนหิน ไม่ยอมออกมาสบตากันเลย อะไรฟะ
5.คืนนี้นอนดึกแน่นอน การบ้านบานเลย เรียน9โมงด้วยดิพรุ่งนี้ แต่ยังไมวาย แอบมาอ่านกระทู้นี้อีกแล้ว ไปทำงานต่อดีกว่าครับ
แล้วพบกันในฝันครับ

จากคุณ : printemp (printemp) - [ 11 ก.ย. 49 01:26:51 ]

ความคิดเห็นที่ 31

อ่า อย่าเรียกผมแบบนั้นดีกว่าครับคุณ an-expert-lover
เขิล 555

ช่วงนี้หายๆไปเพราะงานค่อนข้างรัดตัวครับ และส่งผลต่อการเลื่อนตำแหน่งด้วย งานอดิเรกต่างๆช่วงนี้งดเกือบหมดเลย เหลือแต่ดู AF (ที่เพิ่งจบไป) เท่านั้นเอง

ปล.คิดถึงทุกๆคนเสมอครับ

จากคุณ : sekiguchi - [ 11 ก.ย. 49 05:15:01 ]

ความคิดเห็นที่ 32

ฮัลโหล แวะมาทักทายคับ

จากคุณ : หมาไอติม - [ 11 ก.ย. 49 08:19:05 ]

ความคิดเห็นที่ 33

เข้ามาทักแป๊บนึงครับ หวัดดีกระทู้ใหม่ ช่วงนี้ทำงานทุกวันอย่างเคย ตื่นตีสี่ครึ่งติดกันมาสามวันแล้ว แต่พอนึกถึงเงินก็หายง่วงหายเหนื่อย แถมเจสัน(รูมเมทเกาหลี)ของผม ก็น่ารักขึ้นทุกวัน เมื่อวานเราไปนั่งทอดอารมณ์อยู่ระเบียง มันก็อุตส่าห์ถู เอ๊ย เคาะกระจกเรียกกู๊ดไนท์ โบกมือบ๊ายบายให้ เมื่อวานวันซื้อรองเท้าแตะมาโคตรแพง(ห้าสิบดอลล์)และโคตรใหญ่ จนผมซึ่งมั่นใจว่าตรีนใหญ่ยังใส่แล้วเหลือ ก็เลยขอวัดขนาดกันซะเลย เอ่อ หมายความว่า ขอวัดขนาดเท้ากัน ด้วยการหยิบยืมวิธีเจ้าแบทฯมาใช้ คือเอาเท้ายื่นมาทาบกัน ประสาทปลายเท้าก็เปรี๊ยะปร๊ะวิดวิ้วนิดหน่อยพอร้อนๆ ซึ่งปรากฏว่า"ใหญ่"เท่ากันเป๊ะ ความยาวเท่า แต่ของเจสันหนาและบึกกว่าผมเยอะ เอ่อ หมายถึงเท้านะ เจ้าตัวบอกว่าเป็นเพราะอ้วน แล้วก็หัวเราะร่วน อ้วนไรฟะ เมืองไทยเค้าเรียกล่ำ

เช้านี้มันก็เอาหนัง 2046 ของผมมานั่งเปิดดู ภาพเนิบๆสไตล์เฮียหว่อง พร้อมสกอร์เก่าๆหวานๆเศร้าๆแนวบอลรูม ฝนปรอยอยู่ข้างนอกหนาวๆ เล่นเอาบรรยากาศเช้านี้ระหว่างผมกะเค้ากรุ่นหวิวไปหมด โอ๊ย พอละ ไปเรียนดีกว่า...

แต่เดือนหน้าเจสันก็กลับเกาหลีแล้ว เหอะๆๆๆ TT

ปล.ทักทายพี่รุฒ และทุกคนครับ โดยเฉพาะเพื่อนใหม่ๆทั้งหลายครับ ยินดีต้อนรับครับ

จากคุณ : จี - [ 11 ก.ย. 49 08:20:02 A:60.240.96.225 X:202.7.166.165 TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 34

แวะมาทักทายกระทู้ใหม่ค่ะ

ขอให้เรื่องร้าย ๆ ผ่านไปไว ๆ นะคะ

เชื่อเสมอว่าทำดีได้ ทำไม่ดีก็ได้ไม่ดีค่ะ

จากคุณ : ต้น (Ton_WRX) - [ 11 ก.ย. 49 09:26:41 ]

ความคิดเห็นที่ 35

ขอบคุณค่ะคุณพี่วิศรุต ^-^` สรุปว่า young thai artist เนี่ย เพลงรักคนพเนจรเข้าใจผิดไปเอง ก็ว่าอยู่รางวัลนี้เค้าจำกัดอายุไม่เกิน 25 ปีนี่หว่า เสียงอะไรแตกเพล้งก็ไม่รู้ 555

ขอบคุณค่ะคุณแบทแมนน้อย เดี๋ยวจะเข้าไปอ่านนะคะ

วันนี้มาทำงานแต่เช้า เจ้านายไม่อยู่เลยแว๊บมาเข้าพันทิปนิดนึง กำลังสาละวนหานิยายเกี่ยวกับเกย์ (ออนไลน์)อยู่น่ะค่ะ คิดว่าอยากจะรวบรวมให้ได้สัก 10 เรื่อง (ไม่รู้จะถึงหรือเปล่า)

แอบชะแว้บมาเข้าเน็ต เดี๋ยวไปทำงานต่อแล้วค่ะ

จากคุณ : เพลงรักคนพเนจร - [ 11 ก.ย. 49 09:55:26 ]

ความคิดเห็นที่ 36

แวะมารายงานตัวคร้าบ คุณรุต
อ่านจบแล้ว แต่ขอต๊ะคุยไว้ก่อนนะ เดี๋ยวต้องอาบน้ำแต่งตัว
ออกไปรับหลานที่โรงเรียนละ

หวัดดีเพื่อนเก่าเพื่อนใหม่ทุกคนคร้าบ
ดาว

จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 11 ก.ย. 49 11:32:54 ]

ความคิดเห็นที่ 37

ขาจรแวะมาถามครับ

ทำไมตั้งชื่อว่าบลูสกาย โซไซตี้ล่ะครับ
บลูสกายสื่อถึงอะไรอะครับ

จากคุณ : ไมค์ฮี - [ 11 ก.ย. 49 16:19:49 A:58.64.105.58 X: TicketID:112088 ]

ความคิดเห็นที่ 38

มาตามอ่านต่อครับ
ฉากของตอนที่ 20 นี้ คุ้นเคยมากๆ ^ ^ หุหุ

จากคุณ : acoustic melody - [ 11 ก.ย. 49 17:48:26 ]

ความคิดเห็นที่ 39

แวะมาทักทายคับผม
คิดถึงพี่ๆน้องๆชาวบลูสกายทุกคนนะคร้าบบ
ไม่ได้เข้ามาซะนาน ลืมผมกันไปหมดยังหว่า T-T

ไปก่อนละคับ
อวยพรให้ผมด้วยนะคับ พรุ่งนี้สอบแล้วววววว

จากคุณ : BossaNoviez - [ 11 ก.ย. 49 18:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 40

แวะมาเจิมขอรับ

คิดถึงทุกๆๆคนจัง รู้สึกว่าตัวเองพลาดมากมากหลังจากที่ไม่ได้ไปแจมเมื่อวันสุกนั้นที่ 70's

ช่วงนี้อากาศตอนกลางวันร้อน ตอนเย็นฝนตก ตอนดึกๆเย็น รักษาสุขภาพด้วยนะคับ

พระเจ้าอวยพร

จากคุณ : gorgeously - [ 11 ก.ย. 49 20:26:46 ]

ความคิดเห็นที่ 41

อา... พี่รุตฟรุ๊ตพันช์ฯ(ยาวมากมายคงได้ตายก่อนพิมจบ) ไม่พบกันนานจนจิตใจพลอยว้าวุ่นด้วยความคิดถึงแกมเสน่หาสุดจะประเมินประมาณมาเปรียบเทียบแต่ความรักอันลึกซึ้งนี้ได้

แล้วก็สวัสดีทุกๆคนด้วยนะคะ^^ love

เฮ้อ.. เจ๊เต่านี่แย่จริงๆเลยค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้พี่รุตสู้อดทนต่อไปนะคะ คนไม่ดีสุดท้ายก็ต้องได้รับผลกรรมของเขาค่ะ

อุ๊ย เอิ่ม... คือ แล้วพี่คณะแพทย์สุดหล่อไปไหนแล้วอะคะ หรือว่าจะพูดถึงเพียงเท่านั้น โธ่...คิดถึงจังT^T
เอ๊ะ เอ๊ะ นั่นนั่นแน่! มีหนุ่มใหม่มาตั้ง2คนแน่ะ กรี๊ดกร๊าด~ แต่ว่า.. แปลกใจตัวเองจัง ที่สนใจพ่อหนุ่มนัมเบอวันคนนั้นมากกว่าอย่างแรง จะขอติดตามอย่างใจจดใจจ่อค่ะ!

ขอให้คุณprintempชนะรางวัลนะคะ ฮุฮิ

ขอห้ายอู๋สอบได้คะแนนดีๆนะจ๊ะ love

เฮ้อ..AFจบซะและ ผลก็เป็นดังคาด ไม่ตื่นเต้นมีหักมุมเรย~

สุดท้าย ขอให้ทุกคนโชคดีมีความสุขนะคะ บ๊ายบาย~

จากคุณ : an-expert-lover - [ 11 ก.ย. 49 20:50:47 ]

ความคิดเห็นที่ 42

เข้ามาลงชื่อครับ ^_^

จากคุณ : นัท - [ 11 ก.ย. 49 20:57:08 A:203.146.78.241 X: TicketID:117492 ]

ความคิดเห็นที่ 43

วันนี้เอ็มป่วย ไม่ได้ตั้งใจมาเล่นอยู่แล้วก็เลยไม่เดือดร้อนสักเท่าไหร่

วันนี้กลับมาถึงก็นอนก่อนเลย เพราะง่วงเอามากมาย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมเวลาวันหยุดถึงได้รีบนอน วันไหนทำงานตาสว่าง นอนดึกทุกที เฮ้อๆ

แต่นอนไปได้สักพักก็ตื่นซะแล้ว ไม่มีอะไรกินเลยอะ โชคดียังมีนมติดตู้เย็นอยู่ ก็เลยได้กินนมไปบ้าง ประทังหิวไปได้ ก็ดีเหมือนกันครับ จะได้ลดน้ำหนักไปในตัวด้วย

อ้า ลืมทักทาย หวัดดีพี่รุตครับ พี่เต่านี่สุดยอดไปเลยนะ แบบนี้ต้องจัดการแก้เผ็ด ให้ผมไปตามstalk แกดีไหม หาอะไรของแก มาแฉบ้างๆ ^^ มาแกล้งพี่ชายเราได้ไง

หวัดดีพี่เตร็ต ได้ข่าวว่าเฉียดๆ มาแถวบ้านผมหรือ แล้วไม่บอกกันบ้างเลย จะได้จัดขบวนแห่ไปรับซะหน่อย ดีไหมพี่

พี่ต๊าด หายไปเลยพี่ สงสัยงานยุ่ง โครงการจะมาแถวบ้านผมไปถึงไหนแล้วอะ อย่าลืมแวะมานะครับ ยินดีต้อนรับ ขบวนแห่รออยู่นะพี่ เอาแบบไหนดีพี่ แห่นางแมว หรือแห่ผีตาโขนได้หมดนะพี่ ^^

พี่โอ๊ต ดีใจที่ได้คุยกันนะพี่ อย่าเหล่ฝรั่งมากนะพี่ สงสารลูกตาบ้างนะครับ อะ ลืม หันเหล่คนไทยด้วยกันก็ดีนะครับ

คุณprintemp (printemp) อยากไปงานจังเลย แต่คงไม่มีโอกาส เพราะว่าอยู่ไกล ยังไงๆ ก็ขอเชียร์ให้ได้แชมป์นะครับ ว่าแต่งานนี้ไม่เกิน 25 แล้วพี่รุตของเราส่งประกวดได้ไงอะ พี่รุตแอบเอาอายุไปฝากธนาคารไว้หรือป่าวหว่า แฮะๆ ล้อเล่นน้าครับพี่ อย่าซีเรียส

ไปดีกว่า ^^ ช่วงนี้มีเรื่องให้ลุ้น ตื่นเต้นๆ

จากคุณ : lifebuoy - [ 11 ก.ย. 49 23:01:23 A:203.156.0.119 X: ]

ความคิดเห็นที่ 44

หวัดดีครับ พี่รุต + ทุก ๆ คน

มารายงานตัวครับ

จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 11 ก.ย. 49 23:02:22 ]

ความคิดเห็นที่ 45

กลัวแทนคุณรุตจริงๆ ค่ะ เรื่องเจ๊เต่า จะอย่างไรซักวันคนแบบนี้ก็ต้องแพ้ภัยตัวเอง

คุณรุตสู้ๆ นะคะ

จากคุณ : อย่าทำอย่างง้าน - [ 12 ก.ย. 49 09:33:45 ]

ความคิดเห็นที่ 46

It's not so easy loving me
It gets so complicated
All the things you gotta be
Everything's changing
But you're the truth
I'm amazed by all your patience
Everything I put you through

จากคุณ : Save me from myself (gorgeously) - [ 12 ก.ย. 49 10:08:47 ]

ความคิดเห็นที่ 47

มารายงานตัวในกระทู้ใหม่ด้วยครับ

น้องทิพจ๋า กลับมาได้แล้ววว อิอิ

จากคุณ : โดม - [ 12 ก.ย. 49 12:06:54 A:161.200.146.18 X:161.200.255.164 TicketID:116810 ]

ความคิดเห็นที่ 48

แตงโม
แวะมาทักทายรอบค่ำ อิๆๆ
ดาว

จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 12 ก.ย. 49 19:14:25 ]

ความคิดเห็นที่ 49

สวัสดีครับเพื่อนๆพี่ๆน้องและท่านผู้อ่านอย่างเดียวที่รักยิ่ง

คิดถึงทุกคนมากครับ ก็เลยรีบแจ้นมาหา ก่อนที่จะโดนเจ๊เต่ากักตัวอีก ตอนนี้กำลังคิดแผนเหนือเมฆที่จะทำตัวเองให้หลุดจากวงจรอุบาทว์ดังกล่าว ถ้าให้ผมคิดย้อนกลับไป ผมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเข้าสู่วงจรนี้ประมาณ 2 เดือนมานี้เอง โดยที่ผมก็ไม่รู้ตัวเองมาก่อน ไอ้ประเภทพาซื่อจนเกินไป และอยากจะช่วยเหลือคนอื่นมากจนเกินไปนี่แหละ ทำให้ทุกอย่างมันออกมากลับตาลปัตรไปหมด และที่สำคัญ ดันมีผลกระทบกับความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเดชาอีกด้วย

เมื่อเช้าว่างพอดี ผมเลยรีบโทรคุยกับเดชาทันที

“หวัดดีเดชา”

“หวัดดีครับพี่ … พี่หายไปไหนนานจัง ผมนึกว่าพี่โกรธผมเรื่องนั้นซะอีก เลยหายไปเลย”

“ไม่ใช่หรอก พี่ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนั้นอีกแล้วล่ะ ทุกวันนี้พี่ก็มีน้องชายคนสำคัญคนนี้แหละที่เป็นกำลังใจให้พี่ชายคนนี้อย่างดีมากๆ และเป็นมาตลอด แต่พอดีเมื่อประมาณ 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา พี่มีเรื่องยุ่งๆในที่ทำงานนิดหน่อย”

“เรื่องยุ่งๆในที่ทำงานเหรอ ตั้งแต่คุยกับพี่มา ผมไม่เคยเห็นพี่บ่นเกี่ยวกับเรื่องในที่ทำงานเลยนี่นา”

“พี่เองก็เพิ่งจะทำงานมา 3 ปี คนที่รู้จักก็ดีๆกันทั้งนั้น แต่ตอนนี้ดันไปสนิทกับผู้ใหญ่คนหนึ่ง เป็นผู้หญิงนะ พี่คิดว่าแกมีปัญหาในการทำงานหลายอย่าง และพยายามที่จะเอาเปรียบพี่หลายอย่างด้วย เอ ... พี่เคยเล่าเรื่องเจ๊เต่าให้เดชาฟังหรือยังครับ”

“ยังไม่เคยหรอกพี่ พี่ไม่ได้โทรหาผมเป็นชาติแล้ว ผมก็พาลคิดว่าพี่จะคิดมากเรื่องนั้นก็เลยไม่กล้าโทรหาพี่ อีกอย่างก็คิดว่าพี่คงงานยุ่ง แต่ผมก็คิดไว้เหมือนกันนะว่าอาทิตย์หน้า ถ้าพี่ยังโทรหาผม ผมก็จะโทรหาพี่แน่ เป็นไงเป็นกัน”

“ไม่เปลี่ยนเลยนะเรา เคยน่ารักยังไงก็น่ารักอย่างนั้น”

เดชาหัวเราะแบบน่ารักเหมือนเคย
“อืม ได้ยินเสียงแล้วก็อยากเห็นหน้าอ่ะ ทำไงดี ตอนแรกคิดว่าอยากนัดเดชามากินข้าวเย็นกันศุกร์นี้ แต่พี่ไม่ว่างแล้วล่ะ เพราะติดประชุมสำคัญตอนเย็น กว่าจะเลิกก็คงดึก”

“เอาไว้อาทิตย์หน้าก้ได้ครับพี่ ไม่ต้องรีบหรอก ผมไม่หนีไปไหนหรอกหน้า”

“ตั้งแต่เป็นพี่เป็นน้องกันนี่ เรายังไม่ได้กินข้าวด้วยกันเลยนะ พี่อยากให้วันที่พี่ชายกับน้องชายมานั่งกินข้าวด้วยกันมาถึงเร็วๆ”

“ศุกร์หน้าถ้าพี่ว่างผมก็ว่างนะ”

“ครับ พี่อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆจัง”

จริงๆแล้วผมอยากถามว่าเขามีใครใหม่หรือยัง แต่ไม่กล้าครับ ใจไม่กล้าพอ และผมรู้สึกว่าผมกำลังคุยกับเขาอย่างมีความสุข ผมไม่อยากให้มีอะไรมาขัดจังหวะเราสองคน ผมเริ่มหึงอย่างแรงในใจทั้งๆที่ตอนนี้ไม่มีสิทธิ์หึงแล้วล่ะ

“แล้วเรื่องเรียนเป็นไงบ้างเดชา”

“กำลังจะตายอนาถในเร็วๆนี้แล้วล่ะครับ ผมไม่มีเวลาอ่านหนังสือเลยพี่ งานเข้ามาเยอะมาก และผมก็ไม่อยากทิ้งลูกค้า”

“ก็พยายามแบ่งเวลานะ เรื่องเรียนถ้าไม่ไหวก็ดร๊อฟไปก่อนก็ได้ คนเราสุขภาพต้องมาก่อนเรื่องอื่นๆนะ”

“ครับพี่ก็คิดไว้อย่างนั้นเหมือนกัน”

“แย่จังตอนนี้พี่ก็มีเรื่องวุ่นๆเลยไม่มีเวลาไปติวให้เลย แต่ยังไงก็ขอให้ผ่านพ้นไปให้ได้นะ”

“มันก็พอปะทังไปได้ครับ อย่างสอบกลางภาคที่ผ่านมา ผมก็ลอกเพื่อนไปจมเลย”

“เพื่อน ... เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชายครับ”

“เพื่อนผู้ชายครับ”

“อืม ... ก็ช่วยๆกันไปก็แล้วกันนะ”

หึงมาก ทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์

“อืม ... พี่ต้องไปแล้วล่ะ เดี๋ยวมีประชุมด่วนครับ ช่วงนี้ประชุมชุกมากเลย”

“ครับพี่ พี่ก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย”

“ขอบคุณมากครับเดชา พี่จะเป็นกำลังใจให้เสมอ ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงเลยครับ”

“สวัสดีครับพี่”

“สวัสดีครับเดชา”

พอวางสายเสร็จก็อยากเห็นหน้าใจแทบขาด แต่ก็ต้องอดทนไว้ เออ ... ไม่รู้เนอะว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร

อ้อ มีอีกเรื่องจะมาเล่าครับ พอดีตอนเย็นคนของสำนักพิมพ์โทรมา เขาบอกว่าผู้บริหารสำนักพิมพ์ และผู้จัดการสำนักพิมพ์อ่านต้นฉบับที่ผมส่งให้ไปเสร็จแล้ว พวกเขาให้คะแนนเฉลี่ยผมมา 76 เต็มร้อยครับ ถือว่าสอบผ่าน และคิดว่าจะพิมพ์ให้ชัวร์ เพียงแต่ว่าท่านทั้งสองอยากให้ผมปรับปรุงต้นฉบับ เพื่อให้ได้คะแนนที่สูงกว่า 85 ให้ได้ เพราะคิดว่าผมน่าจะทำได้ดีกว่านี้

ปัญหาก็คือ ถ้าเอามาปรับปรุงอีกครั้ง ก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าจะเสร็จทันเปิดตัวในงานสัปดาห์หนังสือรึเปล่า จริงๆแล้วทางสำนักพิมพ์เห็นว่า ถึงจะพิมพ์โดยไม่ให้ผมแก้เลย ก็น่าจะมีคนซื้อพอสมควร แต่ทางเขาอยากให้หนังสือเล่มนี้ออกมาให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะสามารถทำได้ พวกเขาเขียนวิจารณ์ผมมาประมาณ 1 หน้ากระดาษ

ผมอ่านแล้วมีความรู้สึกว่า คนที่เป็นผู้จัดการและผู้บริหารสำนักพิมพนั้น ช่างมีวิสัยทัศน์กว้างไกลเสียจริงๆ ข้อแนะนำบางอันเป็นข้อแนะนำที่ผมไม่เคยคิดมาก่อน จริงๆแล้วสิ่งที่ท่านส่งมาให้ผมปรับปรุงนั้น ไม่ถึง 15 % ของต้นฉบับด้วยซ้ำไป คือแก้ไม่เยอะ แต่ต้องคิดหนักและทุ่มเทจินตนาการออกมาอย่างเต็มที่ มันท้าทายมากทีเดียวครับ

ผมคุยกับสำนักพิมพ์ว่า ถ้างานนี้สำเร็จแล้ว ผมจะขอทำงานเป็นบรรณาธิการนอก หานักเขียนเข้าสำนักพิมพ์ด้วย ก็เล็งๆ เพื่อนๆน้องๆในบลูสกายนี่แหละ น่าเสียดายที่ทางเขายังไม่รับต้นฉบับแนวเกย์ เขาคิดว่ามันเสี่ยงเกินไป แต่ถ้าใครมีไอเดียที่จะเขียนหนังสือแนวอื่น ก่อนเขียนก็เขียนมาคุยกันได้นะครับ ส่วนผมเองตอนนี้ก็ต้องจัดการหนังสือของตัวเองก่อน และต้องพยายามทำให้ดีที่สุดด้วย

เอาล่ะครับ ถึงช่วงคุยกันเฮฮาตามประสาพี่น้องแล้ว

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 12 ก.ย. 49 22:36:51 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 50

+++ แบทแมนน้อย +++

+++ ขอโอกาสใช้พื้นที่เป็นคนแรกของเกือบ ๆ ห้าสิบตอนที่ผ่านมา

ไม่เคยมีโอกาสเลยครับ เย่ ๆ ๆๆ
--- ตามสบายครับ เชิญได้เลย ได้โอกาสเป็นคนแรกแล้วมีความรู้สึกยังไงบ้างครับเจ้าแบท

+++ สวัสดีคับป้อรุต อิอิ หนึ่งในหลาย ๆ ป้อ ที่น่ารัก
--- น่าอิจฉาคนมีหลายป้อเนอะ

+++ ปล. ป้อคับ ตรงนี้เหมือนขบวนการ...เรนเจอร์ไรสักอย่าง อิอิ
บลูกาย เกรกาย เกรบลูกาย แบล็คกาย กรีนกาย
--- เออใช่ แต่พวกเขาก็มีความแตกต่างกันจริงๆนี่นา ก็เลยไม่รู้ว่าจะจัดการแบ่งประเภทยังไงดี ใช้สีนี่แหละดีที่สุดแล้ว จำง่ายด้วย และก็น่าจะชัดเจนตรงใจ และไม่งง

+++ ตัวเรา +++

+++ สวัสดีครับยามค่ำคืน
--- สวัสดียามค่ำครับ แต่เป็นอีกคืนอ่ะ เป็นไงครับสบายดีรึเปล่า ผมคิดว่า “ตัวเรา” ต้องสบายดีอยู่แล้วแหละ เพราะมี “บุญ” รักษาไงครับ

+++ นาเม หรือ ท่านผู้อำนวยการฯ +++

+++ พี่รุตอ่ะ มาตั้งตำแหน่งให้ เขินหมดเลยค่ะ
--- ไม่ต้องเขินหรอกครับ มีผลงานเป็นที่ประจักษ์ไปทั่วสารทิศแล้ว ไม่มีอะไรต้องเขินเลย พี่คิดว่าบลูกายอีกหลายคนก็ต้องยินดีไปด้วยแน่ๆครับท่านผู้อำนวยการฯ

+++ Jp_qL +++

+++ หวัดกลับมาอีกแว้ววววว
ป่วยไม่เท่าไร ดั๊นไม่มีคนดูแลอีก
เซ็ง
เครียด

ไปเที่ยว !! 5555
--- โล่งอกไปที นึกว่า เซ็ง เครียด กินเหล้า ถ้าเป็นอย่างงั้น สุขภาพไม่ดีแน่เลยครับ

+++ beemanufan +++

+++ พี่รุตกลับมาแล้ว ดีใจจัง
--- ดีใจเหมือนกันครับที่ได้มาเจอะเจอพี่ๆน้องๆอีก ผมเนี่ย ประชาชนต้องมาก่อนครับ น้องบีเป็นไงบ้าง ได้ข่าวว่าทางเหนือฝนกระหน่ำอีกแล้ว ระมัดระวังตัวให้ดีนะครับ ทั้งเรื่องสุขภาพและน้ำป่าไหลหลาก ตอนนี้ขอส่งกำลังใจให้ไปก่อนนะครับ หวังว่าคงได้รับอย่างเต็มเปี่ยม

+++ พี่รุต เรื่องเจ๊เต่าสู้ๆนะคะ อย่าพึ่งท้อ
--- ครับผม ไม่ท้อครับ แต่ก็กำลังจะวางแผนเหนือเมฆอยู่เหมือนกัน

+++ ส่วน little film project อดดู อยู่แพร่นี่นา รอวีซีดีเหมือนเดิม ถ้าทำขายนะ
--- น่าจะทำขายครับ พี่เองตอนนี้ก้ไม่แน่ว่าจะได้ดูรึเปล่า ช่วงนี้ชอบมีเรื่องราวต่างๆเข้ามาในชีวิตเยอะแยะมากมายเหลือเกินครับ โชคดีมากครับที่มีเพื่อนๆและน้องๆแถวนี้ตามให้กำลังใจไม่ลดละ ถ้ามีความรู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวในโลกเหมือนเมื่อก่อนนี้ ป่านนี้คงกลายป็นศพไปแล้วล่ะครับ

+++ printemp +++

+++ ขอบคุณพี่วิศรุต เจ้าสำนักครับ ที่ทักทายผมด้วย ขยันและระเอียดอ่อนมากเลยนะครับ
--- จะไม่ให้ทักได้อย่างไรล่ะครับ มีน้องชายที่โคตรน่ารักแบบนี้ มันก็ต้องมีเซย์ฮัลโหลกันหน่อย

+++ 1.อ่านๆไปเพิ่งจะรู้นะครับว่าพี่ก็ส่งงานประกวด Young Thai Artist กะเขาด้วยเหมือนกัน แสดงว่าอายุยังไม่เกิน (555) อืม พี่ส่งสาขาวรรณกรรมเหรอครับ น่าอ่านจัง เดี๋ยววันงานที่พารากอน จะไปแอบอ่านดีกว่า ส่วนผมเข้ารอบคนละสาขากับพี่ครับ
--- สรุปว่าเรื่องนี้เป็นการเข้าใจผิดกันนะครับ พี่เอง 35 แล้ว จะมายงมายังอะไรกันอีก แก่แล้วครับ ไม่ยังแล้ว ถ้าจะยังก็คงเป็นประมาณว่า “ยังไม่ตาย”

+++ 2.เสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมานี่กะว่าจะไปดูด้วยเกล้า แต่ไปๆมาๆดันได้ดู The Host ลูกอ๊อดที่น่าสงสาร ไปซะงั้น แต่หนังก็หนุกดีครับ แต่รู้สึกว่าจะแฝงประเด็นการเมืองและสังคมเยอะพอตัว
--- The Host เป็นหนังที่พี่อยากดูมาทที่สุดในตอนนี้เลยครับ เข้าแล้วเหรอ ทำไมรอดหูรอดตายไปได้ละเนี่ย

+++ 3.ลองกลับขึ้นไปอ่านทฤษฏีเรื่องสีอีกครั้ง ผมประเมินตัวเองแล้ว น่าจะเข้าข่ายสีฟ้าครับ และจากที่อ่านๆเรื่องราวของคนอื่นๆแล้วก็น่าจะมีสีฟ้าเยอะอยู่
--- ยินดีต้อนรับอย่างเป็นทางการเลยนะครับ สำหรับบลูกายเลือดใหม่ เพื่อนเยอะครับไม่ต้องกลัว จากการคำนวณตามทฤษฎีของพี่ บลูกายในเมืองไทยน่าจะมีหลายแสนคนทีเดียว

+++ 4.วันนี่แวะจตุจักรซื้อปลามาแทนปลาที่ตายไป ปลาที่ซื้อมานี่ ท่าทางจะขี้อาย ไปหลบอยู่หลังก้อนหิน ไม่ยอมออกมาสบตากันเลย อะไรฟะ
--- อาจเป็นบลูฟิชก็ได้ครับ ต้องให้เวลามันหน่อย

+++ 5.คืนนี้นอนดึกแน่นอน การบ้านบานเลย เรียน9โมงด้วยดิพรุ่งนี้ แต่ยังไมวาย แอบมาอ่านกระทู้นี้อีกแล้ว ไปทำงานต่อดีกว่าครับ
แล้วพบกันในฝันครับ
--- โอ้โหเฮะ มีการทิ้งท้ายว่าพบกันในฝันซะแล้ว โรแมนติกมาก ตั้งใจส่งสารถึงบลูกายคนไหนอ่ะเปล่าเนี่ย สงกะสัยจัง

+++ เซกิ +++

+++ ช่วงนี้หายๆไปเพราะงานค่อนข้างรัดตัวครับ และส่งผลต่อการเลื่อนตำแหน่งด้วย งานอดิเรกต่างๆช่วงนี้งดเกือบหมดเลย เหลือแต่ดู AF (ที่เพิ่งจบไป) เท่านั้นเอง
--- แล้วเชียร์คนไหนเป็นพิเศษครับ ไม่เห็นบอกกันมั่ง

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 12 ก.ย. 49 22:40:17 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 51

+++ หมาไอติม +++

+++ ฮัลโหล แวะมาทักทายคับ
--- เออ พระเอกของใครก็ไม่รู้เข้ามาแล้ว เป็นไงวะ บายดีนะ ทำไมช่วงหลังๆนี้ถึงชอบพูดอะไรบู๊ๆกับไอ้หมาก็ไม่รู้ แต่กับเจ้าทอมนั้นพี่ก็พูดทักทายสไตล์น่ารัก แวะมาทักทายก็ดี อยากบอกว่าคิดถึงว่ะ ดูแลเจ้าทอมดีๆนะ ไอ้หมาน้อย ไม่งั้นโดนเตะ

+++ จี +++

+++ เข้ามาทักแป๊บนึงครับ หวัดดีกระทู้ใหม่ ช่วงนี้ทำงานทุกวันอย่างเคย ตื่นตีสี่ครึ่งติดกันมาสามวันแล้ว แต่พอนึกถึงเงินก็หายง่วงหายเหนื่อย แถมเจสัน(รูมเมทเกาหลี)ของผม ก็น่ารักขึ้นทุกวัน
--- ประโยคหลังนี่ดิ น่าอิจฉาโคตรๆ

+++ เมื่อวานเราไปนั่งทอดอารมณ์อยู่ระเบียง มันก็อุตส่าห์ถู เอ๊ย เคาะกระจกเรียกกู๊ดไนท์ โบกมือบ๊ายบายให้
--- โรแมนติกจัง

+++ เมื่อวานวันซื้อรองเท้าแตะมาโคตรแพง(ห้าสิบดอลล์)และโคตรใหญ่ จนผมซึ่งมั่นใจว่าตรีนใหญ่ยังใส่แล้วเหลือ ก็เลยขอวัดขนาดกันซะเลย เอ่อ หมายความว่า ขอวัดขนาดเท้ากัน ด้วยการหยิบยืมวิธีเจ้าแบทฯมาใช้ คือเอาเท้ายื่นมาทาบกัน ประสาทปลายเท้าก็เปรี๊ยะปร๊ะวิดวิ้วนิดหน่อยพอร้อนๆ
--- อยากนาบกับใครอย่างนี้บ้างจัง เออ เอาเท้านาบกันอ่ะครับ

+++ ซึ่งปรากฏว่า"ใหญ่"เท่ากันเป๊ะ ความยาวเท่า แต่ของเจสันหนาและบึกกว่าผมเยอะ
--- ประโยคนี้ ยังงั้ยยังไงก็ไม่ชวนให้นึกถึงเท้าอ่ะ นึกถึงอย่างอื่นมากกว่า หมายถึง ... เออ ต้นแขนอ่ะครับ

+++ เจ้าตัวบอกว่าเป็นเพราะอ้วน แล้วก็หัวเราะร่วน อ้วนไรฟะ เมืองไทยเค้าเรียกล่ำ
--- แสดงว่าพี่ก็ล่ำใช่ไหมครับ อิอิ

+++ เช้านี้มันก็เอาหนัง 2046 ของผมมานั่งเปิดดู ภาพเนิบๆสไตล์เฮียหว่อง พร้อมสกอร์เก่าๆหวานๆเศร้าๆแนวบอลรูม ฝนปรอยอยู่ข้างนอกหนาวๆ เล่นเอาบรรยากาศเช้านี้ระหว่างผมกะเค้ากรุ่นหวิวไปหมด โอ๊ย พอละ ไปเรียนดีกว่า...
--- 2046 ซื้อมาเป็นชาติแล้ว แต่ยังไม่ได้ดูเลยอ่ะ

+++ แต่เดือนหน้าเจสันก็กลับเกาหลีแล้ว เหอะๆๆๆ TT
--- อ้าว ไกลกันซะแล้ว เหอะ อย่าเสียใจไป เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย

+++ ปล.ทักทายพี่รุฒ และทุกคนครับ โดยเฉพาะเพื่อนใหม่ๆทั้งหลายครับ ยินดีต้อนรับครับ
--- สุภาพและน่ารักจัง ด้วยอานิสงฆ์นี้ ขอให้ได้พบคนรู้ใจที่ตะติดหนึบกันไปอีกนานเร็วๆนะครับ ถ้าเจอแล้วก็กล้าจีบหรือกล้าโดนให้เขาจีบหน่อยนะ

+++ ต้น (Ton_WRX) +++

+++ แวะมาทักทายกระทู้ใหม่ค่ะ

ขอให้เรื่องร้าย ๆ ผ่านไปไว ๆ นะคะ

เชื่อเสมอว่าทำดีได้ ทำไม่ดีก็ได้ไม่ดีค่ะ
--- ขอบคุณมากครับ นามแฝงนี้จำได้ไม่มีวันลืมเลย

+++ เพลงรักคนพเนจร +++

+++ ขอบคุณค่ะคุณพี่วิศรุต ^-^` สรุปว่า young thai artist เนี่ย เพลงรักคนพเนจรเข้าใจผิดไปเอง ก็ว่าอยู่รางวัลนี้เค้าจำกัดอายุไม่เกิน 25 ปีนี่หว่า เสียงอะไรแตกเพล้งก็ไม่รู้ 555
--- คงเป็นจานแตกอ่ะครับ มันลื่นเนอะ

+++ ขอบคุณค่ะคุณแบทแมนน้อย เดี๋ยวจะเข้าไปอ่านนะคะ
--- การันตีครับ ว่าอ่านหนุก สดใส ทุกอักษรกลั่นมาจากใจของบลูกายคนหนึ่งครับ

+++ วันนี้มาทำงานแต่เช้า เจ้านายไม่อยู่เลยแว๊บมาเข้าพันทิปนิดนึง กำลังสาละวนหานิยายเกี่ยวกับเกย์ (ออนไลน์)อยู่น่ะค่ะ คิดว่าอยากจะรวบรวมให้ได้สัก 10 เรื่อง (ไม่รู้จะถึงหรือเปล่า)
--- น่าจะถึงนะครับ เพราะในถนนฯเองก็เห็นอยู่หลายเรื่อง ในเด็กดีก็มีเหมือนกันนะ

+++ คุณพีทคุง +++

+++ แวะมารายงานตัวคร้าบ คุณรุต
อ่านจบแล้ว แต่ขอต๊ะคุยไว้ก่อนนะ เดี๋ยวต้องอาบน้ำแต่งตัว
ออกไปรับหลานที่โรงเรียนละ
--- นับว่าเป็นญาติผู้ใหญ่ที่น่าเคารพของหลานมากครับ

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 12 ก.ย. 49 22:42:11 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 52

+++ ไมค์ฮี +++

+++ ขาจรแวะมาถามครับ

ทำไมตั้งชื่อว่าบลูสกาย โซไซตี้ล่ะครับ
บลูสกายสื่อถึงอะไรอะครับ
--- สื่อว่าเกย์ส่วนใหญ่ที่นี่เป็นเกย์สีฟ้าครับ ลองอ่านทฤษฎีเกย์ 8 สีในความเห็นที่ 1 ดูนะครับ

+++ acoustic melody +++

+++ มาตามอ่านต่อครับ
ฉากของตอนที่ 20 นี้ คุ้นเคยมากๆ ^ ^ หุหุ
--- แล้วเคยไปแอบฉีกหน้าแฟชั่นของจีเอ็มในหอกลางรึเปล่าครับ (อย่าโกรธนะ แค่แซวเล่น อิอิ)

+++ BossaNoviez +++

+++ แวะมาทักทายคับผม
คิดถึงพี่ๆน้องๆชาวบลูสกายทุกคนนะคร้าบบ
ไม่ได้เข้ามาซะนาน ลืมผมกันไปหมดยังหว่า T-T
--- คิดว่าคงไม่มีใครลืมหรอกครับ โตเร็วๆนะ

+++ ไปก่อนละคับ
อวยพรให้ผมด้วยนะคับ พรุ่งนี้สอบแล้วววววว
--- อวยพรย้อนหลัง ขอให้เกรดพุ่งกระฉูด

+++ gorgeously +++

+++ ช่วงนี้อากาศตอนกลางวันร้อน ตอนเย็นฝนตก ตอนดึกๆเย็น รักษาสุขภาพด้วยนะคับ
--- เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย

+++ an-expert-lover +++

+++ อา... พี่รุตฟรุ๊ตพันช์ฯ(ยาวมากมายคงได้ตายก่อนพิมจบ)
--- 55555555

+++ ไม่พบกันนานจนจิตใจพลอยว้าวุ่นด้วยความคิดถึงแกมเสน่หาสุดจะประเมินประมาณมาเปรียบเทียบแต่ความรักอันลึกซึ้งนี้ได้
--- สำนวนบรรเจิดมากครับ

+++ เฮ้อ.. เจ๊เต่านี่แย่จริงๆเลยค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้พี่รุตสู้อดทนต่อไปนะคะ คนไม่ดีสุดท้ายก็ต้องได้รับผลกรรมของเขาค่ะ
--- ขอบคุณมากครับ

+++ อุ๊ย เอิ่ม... คือ แล้วพี่คณะแพทย์สุดหล่อไปไหนแล้วอะคะ หรือว่าจะพูดถึงเพียงเท่านั้น โธ่...คิดถึงจังT^T
--- ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปครับ แต่แกน่ารักมากจริงๆเลยนะ ตอนนั้นทำไมไม่ตามตื้อหว่า

+++ เอ๊ะ เอ๊ะ นั่นนั่นแน่! มีหนุ่มใหม่มาตั้ง2คนแน่ะ กรี๊ดกร๊าด~ แต่ว่า.. แปลกใจตัวเองจัง ที่สนใจพ่อหนุ่มนัมเบอวันคนนั้นมากกว่าอย่างแรง จะขอติดตามอย่างใจจดใจจ่อค่ะ!
--- 3 คนนี้ก็จะผูกพันกันตลอดปี 1 ครับ แล้วก็จะมีเข้ามาเพิ่มอีก

+++ นัท +++

+++ เข้ามาลงชื่อครับ ^_^
--- ขอบคุณครับที่เข้ามาลงชื่อทักทายกัน

+++ lifebuoy +++

+++ วันนี้กลับมาถึงก็นอนก่อนเลย เพราะง่วงเอามากมาย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมเวลาวันหยุดถึงได้รีบนอน วันไหนทำงานตาสว่าง นอนดึกทุกที เฮ้อๆ
--- คงติดนิสัยไปแล้วมั้งเนี่ย

+++ อ้า ลืมทักทาย หวัดดีพี่รุตครับ
--- ไม่เป็นไรครับ หวัดดีครับ

+++ พี่เต่านี่สุดยอดไปเลยนะ แบบนี้ต้องจัดการแก้เผ็ด ให้ผมไปตามstalk แกดีไหม หาอะไรของแก มาแฉบ้างๆ ^^ มาแกล้งพี่ชายเราได้ไง
--- ไม่เป็นไรหรอกครับ ตอนนี้ก็กำลังดูอยู่ว่าจะมาไม้ไหนอีก

+++ โก้ +++

+++ หวัดดีครับ พี่รุต + ทุก ๆ คน

มารายงานตัวครับ
--- มารับรายตัวครับโก้ แค่นี้ก็ซึ้งแล้ว

+++ อย่าทำอย่างง้าน +++

+++ กลัวแทนคุณรุตจริงๆ ค่ะ เรื่องเจ๊เต่า จะอย่างไรซักวันคนแบบนี้ก็ต้องแพ้ภัยตัวเอง

คุณรุตสู้ๆ นะคะ
--- ขอบคุณครับ ตอนนี้ก็กำลังตั้งสติเตรียมรับมือทุกสถานการณ์ครับ

+++ โดม +++

+++ มารายงานตัวในกระทู้ใหม่ด้วยครับ

น้องทิพจ๋า กลับมาได้แล้ววว อิอิ
--- น้องทิพคงยุ่งอยู่อ่ะครับ หวัดดีโดม เป็นไงบ้าง หอกลางยังรับจีเอ็มอยู่ป่ะครับ

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 12 ก.ย. 49 22:44:25 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 53

ขอทักทายเท่านี้ก่อนนะครับ

เดี๋ยวดึกๆจะเข้ามาอีก

คืนนี้อยู่เวรครับ

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 12 ก.ย. 49 22:46:02 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 54

ความในใจของเกย์คนหนึ่ง (ถึงคนทั่วไป) ตอนที่ 20 ก้าวใหม่ในจุฬาฯ (2) (ต่อ)

หลังจากเจอนัมเบอร์วันแล้ว ผมก็ไม่ได้ไปสนใจอะไรเขามากนัก เพราะไม่มีโอกาสเลย แต่ที่ตัดสินใจเรียกว่านัมเบอร์วัน เพราะคิดว่าคงไม่ตั้งชื่อสมมติให้เจาหรอก เพราะมันคงจะงงน่าดู ผมเลยคิดว่าคงจะตั้งชื่อให้กับพี่ชัยยศคนเดียวพอ

ช่วงนั้นจิตใจของผมก็จดจ่ออยู่กับการเรียนแล้วก็ห้องเชียร์กับชมรมวรรณศิลป์ แต่ก่อนจะถึงช่วงรับน้องมหาลัย ผมไม่ค่อยจะเข้าไปที่ชมรมวรรณศิลป์สักเท่าไหร่ เพราะช่วงนั้นเหตุการณ์ในห้องเชียร์จะเข้มข้นมาก

วันหนึ่งผมตื่นเต้นมากเพราะพี่ต้นวางมาดดุอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"น้องๆปีหนึ่ง ทำไม มันเป็นอะไรกัน เดินไปเดินมาก็ไม่เคยทักทายรุ่นพี่เลย ทำไมมือแข็งกันจัง"

นอกจากเนื้อหาสาระของคำพูดนั้น สิ่งหนึ่งที่ผมสนเท่มากคือน้ำเสียงอันมีพลัง แฝงความแหบ และมากด้วยเสน่ห์ของความเป็นผู้ชาย ผมชอบ "ความเป็นผู้ชาย"ของพี่ต้นมาก คิดไปคิดมามันทำให้ผมนึกถึงศราวุธขึ้นมาจับใจ เหมือนทั้งสองคนส่งไม้ผลัดแห่งรักให้กันและกัน แต่คราวนี้ศราวุธดันส่งให้พี่เต้ยและพี่ต้นพร้อมๆกัน

พี่เต้ยจะเป็นอีกแบบ แต่เสน่ห์ก็ล้นตัวอยู่มาก ถึงจะไม่แมนเท่าพี่ต้น แต่เรื่องความหล่อ ความคมของหน้าตานี่กินขาด เวลาร้องเพลงเสียงก็ไพเราะนุ่มนวลชวนฝัน แถมยังแต่งกลอนเก่งอีกต่างหาก เข้าสเป็คผมเลย ตอนที่เขียนอยู่นี้ทำให้นึกถึงเพลงของทาทา ประมาณว่าอยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน

ตอนนี้ก็เก็บไว้ในใจทั้งสองคนไม่เคยลืมเลยล่ะ

ตอนฟังพี่ต้นพล่ามในห้องเชียร์ผมทั้งตื่นเต้น ทั้งมีอารมณ์ชวนฝัน พี่ต้นแกหุ่นดีมากมายนัก ขณะยืนตะเบ็งเสียง กล้ามอกก็กระเพื่อมอย่างน่ามอง ทำไมพระเจ้าถึงสร้างสรรค์เสกแต่งและปั้นมนุษย์เพศชายได้มีเสน่ห์ล้นเหลือสุดประมาณจนผมรู้สึกว่า ผู้ชาย คือ พรอันประเสริฐของจักรวาล ลักษณะชายเป็นลักษณะที่งามเลิศและแข็งแกร่ง มิมีสิ่งใดที่จะมาเปรียบปานได้ รักผู้ชายและอยากเป็นผู้ชายครับ นั่นคือความรู้สึกที่มันดิ่งลึกอยู่ในใจ อยากตะโกนออกมาดังๆว่า อยากรักผู้ชายและอยากเป็นผู้ชายมากๆครับผม

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 12 ก.ย. 49 23:37:39 A:202.57.178.183 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 55

ความในใจของเกย์คนหนึ่ง (ถึงคนทั่วไป) ตอนที่ 20 ก้าวใหม่ในจุฬาฯ (2) (ต่อ)

หลังจากพี่ต้นพล่ามถึงอะไรอีกมากมาย ก็มาถึงตอนสำคัญ

"อ้าว ใกล้จะเลิกแล้ว ขอต้นเสียงบูมคณะหน่อย ขอดังๆนะ ไม่งั้นไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น"

หลังจากนั้นความเงียบก็เข้าครอบงำอยู่หลายนาทีทีเดียว จนพี่ต้นต้องกระตุ้นอีก

"อะไรกัน คณะนี้มันไม่มีผู้ชายเลยเหรอวะ หายไปอยู่ไหนกันหมด"

ผมยังไม่มั่นใจหรอกครับที่จะขึ้นบูมในตอนนั้นทั้งๆที่อยากมาก แต่ทำไมไม่มีใครขึ้นบูมเลย ผมนั่งทำใจอยู่พักหนึ่งก็มีเสียงนิสิตชายคนหนึ่งดังขึ้น เขาขึ้นต้นบูมคณะได้อย่างถึงใจพระเดชพระคุณมากๆ

หลังจากนั้นพี่ต้นก็พูดขึ้น

"ต่อไปเราจะปิดห้องเชียร์ด้วยบูมมหาลัย มีใครไหมที่จะขึ้นบูมบาก้าได้อย่างมีพลัง เปลี่ยนคนด้วยนะ ไม่เอาคนที่บูมคณะเมื่อกี้ ให้มันรู้กันไปว่าคณะเราจะมีผู้ชายเพียงคนเดียว"

โห บูมบาก้าเหรอ ฟังแล้วหนาวเลย เพราะผมยังน้องใหม่อยู่นะครับ ไม่คิดที่จะบูมบาก้าหรอก มันน่ากลัวเหมือนกันนะ และต้องใช้แรงใจมากเลยที่จะขึ้นบูมในตอนนั้น เพราะสถานการณ์มันเริ่มมาคุมากขึ้น

"อ้าว ผู้ชายหายไปไหนหมด ปอดแหกเหรอ"

หลังจากสิ้นเสียงพี่ต้น ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งขึ้นบูมว่า "บากา" เสียงแกไม่ค่อยมีพลังเท่าไหร่จนพี่ต้นต้องตะคอกไปว่า

"ไม่เอา เอาคนใหม่ ให้ดังให้มีพลังกว่านี้ นับ 1-5 ถ้าไม่มีผู้ชายคนไหนขึ้นบูม พี่จะทำโทษให้ผู้ชายทุกคนวิ่งรอบสนาม และจะให้ผู้หญิงขึ้นบูมแทน หนึ่ง"

โห มาแบบแสบสะใจมาก

"สอง สาม ... "

นับเร็วโคตร จนผมไม่มีเวลาฝช้สติปัญญาใดๆไตร่ตรองอีกแล้ว

"บา...ก้า"

การลากเสียงขึ้นบูมครั้งนั้นนับว่ามีพลังมากจนผมเองก็ไม่ได้คาดคิดมาก่อน พอคนขึ้นต้น คือผม ถ่ายทอดพลังจากความรู้สึกออกไปมากขนาดนั้น เสียงที่ตอบรับก็จะดังออกมาอย่างทรงพลังเช่นเดียวกัน

"โบโบ เชียร์ก้า โชโช บาโบ้ เชียร์โช ฮูอาร์วี จุฬาลงกรณ์ แคนยูซี ลา"

ทุกคนรับกันเสียงดังสะใจ ฟังแล้วขนลุก พี่ต้น ตะเบ็งเสียง

"ดี ดีมาก ไหนใคร ใครขึ้นต้นเมื่อกี้ ยืนขึ้นซิ"

โห มีการเรียกแบบนี้ด้วย ผมรีบยืนขึ้น และคิดว่าตนกำลังฝึก ร.ด. พี่ต้นพูดอีกว่า

"ชื่ออะไร เรียนสาขา อะไร ประกาศออกมาดังๆ"

ผมตะโกนออกไป สะใจโคตรๆ

"ดีมาก ดีมากๆ" และหลังจากนั้นพี่ต้นก็พูดอะไรอีกนิดหน่อย แล้วก็ปล่อยพวกเราให้เตรียมกลับขึ้นห้องเรียน ตอนเพื่อนๆแผนกผมเดินออกมา ก็ยังไม่ไปไหนไกล ตอนนั้นพี่ต้นก้เดินผ่านมาพอดี ผมจึงไม่ยอมละทิ้งโอกาส

"หวัดดีครับพี่" ผมตะโกนออกไปดังมาก พี่ต้นหันมายิ้มแบบโหดๆให้ 1 ที พร้อมทั้งเอามือมาตบที่ไหล่ของผมแรงพอประมาณ แต่ไม่แรงมาก คืนนั้นฝันดีโคตรๆ

ตอนนั้นยังไม่มีใครรู้หรอกครับว่าผมจะได้เป็นประธานเชียร์คนต่อไป และการก้าวขึ้นมาสู่ตำแหน่งประธานเชียร์ก็ดูจะพิลึกพิลั่นเอาการอยู่ แถมยังมีเหตุการณ์แวดล้อมตามมาอีกมากมาย

เย็นนั้นหลังจากได้มีสัมพันธ์สวาทกับพี่ต้นในห้องเชียร์แล้ว ผมก็คิดถึงอีกหนึ่งดวงใจที่ผมจะไม่ยอมจากไปง่ายๆ นั่นคือพี่เต้ย ผมรีบตรงดิ่งไปยังชมรมวรรณศิลป์บนตึกจุลฯ พอไปถึงผมก็เห็นพี่เต้ยกำลังนั่งดีดกีต้าร์อยู่คนเดียว ภาพมุมนั้นหล่อโคตร ผมยังจำติดตาตรึงใจมาจนถึงวันนี้

"อ้าวไอ้รุตหายไปไหนตั้งนาน คิดถึงโว้ย"

ปลื้มมากครับที่พี่เต้ยทักผมแบบนั้น ผมรีบเข้าไปนั่งใกล้ๆ เปิดหนังสือเพลงแถวนั้น หาเพลงที่ตัวเองพอจะร้องได้ และตั้งใจร้องให้ดีที่สุด เพราะเวลาที่จะได้มีโอกาสอยู่กันสองต่อสองกับพี่เต้ยนั้นมีน้อยมาก ช่วงปีหนึ่งนั้นผมอาจจะห่างๆกับเพื่อนๆในแผนกไปบ้างเพราะมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับพี่เต้ยและพี่ต้น สองดวงใจของผม

หลังจากคุยกับพี่เต้ยจนสาแก่ใจ ผมก็เดินออกมา และดันสวนกับนัมเบอร์วัน เขาเดินออกมาจากชมรมค่ายอาสา เดินออกมากับเพื่อนอีกฝูงหนึ่ง วันนี้เขาดูเท่มาก แถมไม่ติดกระดุมสองเม็ดบนด้วย ทำให้เห็นร่องอกแกร่งที่งามมากๆ เวลาเขาพูดกับเพื่อนๆดูธรรมดามากๆ เหมือนกับผู้ชายทั่วไปเลย

อ้อ นึกออกแล้ว นัมเบอร์วันจะหน้าตาคล้ายๆ หนุ่มเตร็ดมาก นั่นแหละ ใครที่เคยเจอสเตร็ดแล้ว นัมเบอร์วันจะประมาณนั้นเลย

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 13 ก.ย. 49 00:10:53 A:202.57.178.183 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 56

ความในใจของเกย์คนหนึ่ง (ถึงคนทั่วไป) ตอนที่ 20 ก้าวใหม่ในจุฬาฯ (2) (ต่อ)

ผมค่อยๆเดินตามนัมเบอร์วันกับเพื่อนอีกประมาณ 6 คนของเขาลงไปข้างล่าง พวกเขาไปกินข้าวกันที่โรงอาหารใต้ตึกจุลฯ ตอนนั้นร้านก๋วยเตี๋ยวโคตรอร่อยยังอยู่ตรงตึกจุล ก่อนที่ตอนผมขึ้นปี 2 มันจะย้ายไปอยู่อักษรฯ และตอนนั้นก็จะมีคนแห่ไปกินก๋วยเตี๋ยวที่อักษรฯ พอๆกับที่มีคนแห่ไปดูนุสบา เพราะเธอดังมากจากละครเรื่องแรกรักในรอยแค้น ส่วนผมก็ไปกินก๋วยเตี๋ยวด้วย และก็ดอดไปดูพวกนิสิตชายที่ดอดไปดูนุสบาด้วย ชีวิตช่วงนั้นมันกันเต็มที่ อยากย้อนเวลากลับไปจริงๆเลยครับ

เรามาว่ากันต่อตอนที่ผมสังเกตนัมเบอร์วันกับเพื่อนๆ ของเขา มองไม่ออกหรอกครับว่าในกลุ่มเพื่อนของเขามีใครเป็นบลูกายบ้าง แต่สังเกตได้ว่าเขาจะสนิทกับเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งเป็นพิเศษ ถ้าใครไม่สังเกตก็คงไม่รู้ เพราะมันดูยากจริงๆ แต่วันนี้นัมเบอร์วันดูผ่อนคลายกว่าตอนที่ผมเจอที่หอกลาง

ตอนเจอเขาที่หอกลาง เขาติดกระดุมเสื้อทุกเม็ด เอาเสื้อใส่ในกางเกง และก็หวีผมเรียบพอควร แต่ตอนนี้ที่อยู่ท่ามกลางเพื่อนฝูง เขาผ่อนคลาย ทำตัวตามสบาย เอาเสื้อออกนอกกางเกง แถมปลดกระดุมเสื้อ 2 เม็ดบน ผมก็ยุ่งพอควร แต่ทำให้เขากลายเป็นนิสิตคณะวิศวะฯที่ดูหล่อมาก และเท่มาก หลังจากสังเกตอยู่พักหนึ่ง ผมก็รู้สึกได้ว่านัมเบอร์วันมีความสุขมากแค่ไหนที่ได้อยู่ในกลุ่มเพื่อนผู้ชาย

จากการมองเขาในวันนั้นผมก็รู้สึกได้ว่าเขาเป็นบลูกายโดยสายเลือด ผมสังเกตจากการพูดคุย มองจากแววตา และฟังน้ำเสียงไปด้วย เวลาอยู่ในกลุ่มเขาจะดูร่าเริง ผิดกับตอนที่แอบไปฉีกรูแนยแบบของจีเอ็ม นัมเบอร์วันดูมีความสุขและฉายเสน่ห์ออกมาเต็มที่ เขากำลังสูดความสุขท่ามกลางการอยู่ในหมู่เพื่อนผู้ชายอย่างมีความงามในแบบที่บลูกายหลายๆคนเคยผ่านประสบการณ์ในวัยเรียนมา มันเป็นภาพที่งดงามและน่ามองมาก

มีหนหนึ่งที่เขามองมาทางผมเหมือนกับเริ่มรู้สึกได้ว่าสกำลังมีคนมองเขาอยู่ ผมก็หลบสายตาแล้วก็กินก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย น่าเสียดายมากที่จนเรียนจบ ผมไม่มีโอกาสได้คุยกับนัมเบอร์วันเลย แต่ผมก็เจอเขาเรื่อยๆ เวลาที่เจอเขาแต่ละครั้ง ผมก็จะเพ่งมองและมีความสุขเมื่อเห็นเขามาความสุข นี่คงเป็นสายเลือดเกย์วายของผมที่มันซุกซ่อนอยู่ภายในและอยูใต้เส้นเลือดเอออร์ต้า

วันรับน้องมหาลัย พวกพี่ๆหลอกให้มาที่คณะกันแต่เช้า ตอนสายถึงพาเดินไปที่หน้าหอประชุม ช่วงแรกก็เป็นช่วงพิธีการก่อน จะมีอาจารย์มารอต้อนรับ มาเจิม และรุ่นพี่พาเดินลอดซุ้มพระเกี้ยว แล้วก็มีการแจกผ้าผูกตา และก็มีการสั่งให้ผู้ชายถอดเนคไท แล้วก็สั่งให้ทุกคนเอาผ้าผูกตาตนเอง การจัดการก็คือเขาจะเอานิสิตหญิงสองคนมาผูกข้อมือกับข้อมือทั้งสองขางของนิสิตชาย เพราะดูจากสัดส่วนแล้วนิสิตหญิงมีมากกว่านิสิตชายมาก

พอผูกข้อมือกันเสร็จแล้ว รุ่นพี่เขาจะให้ทำความรู้จักกันก่อนที่จะไปลอดซุ้ม ผมจำได้อย่างแม่นยำว่าผู้หญิงด้านซ้ายมือของผมชื่ออินทุอร ผู้หญิงที่เรียนแผนกเดียวกับผม อินทุอรเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากๆ และที่สำคัญเธอหน้าตาคล้ายนางเอกเรื่อง seasons change เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย และอินทุอรนั่นแหละคือแฟนผู้หญิงคนแรกของผม

อินทุอรจะตกอยู่ท่ามกลางวงล้อม ของผม พี่เต้ย พี่ต้น และนัมเบอร์วัน และต่อมาก็จะมีนัมเบอร์ทรู และนัมเบอร์ทรีปรากฏออกมาอย่างคาดไม่ถึง และที่น่าตกใจมากๆก็คือนัมเบอร์โฟร์นั้น ผมเจอในงานลอยกระทงจุฬาฯ และขณะเรียนอยู่จนจบ เราไม่เคยพูดกันเลย

แต่ผมมาเจอเขาอีกทีตอนที่เข้าเว็บ misterpolice และเขาก็คือเกรบลูกายขนานแท้ ชะตาชีวิตช่างเล่นตลกจริงๆ อ้อ แล้วตอนต่อไปในกระทู้ misterpolice อาทิตยา ตัวละครสำคัญกำลังจะออกมาในฐานะแฟนคนที่ 4 ของผม

ในความเป็นจริงแล้ว อาทิตยากับอินทุอรอยู่กันคนละสมัย แต่ผู้หญิงทั้งสองคนเป็นจุดเปลี่ยนแต่ละช่วงของชีวิตผมที่ทำให้ผมเข้าใจตัวเองมากขึ้น

ผมว่าชีวิตช่วงนั้นมีสีสันเกินคาด และเป็นชีวิตที่ดำเนินไปท่ามกลางสังคมไทยที่มี อ.เสรี คอยบอกว่า เกย์อยากเป็นผู้หญิง อ.วัลลภบอกว่า เกย์ผิดธรรมชาติและแกแก้ได้ และในสังคมเริ่มมีคดีฆาตกรรมของคนรักร่วมเพศเกิดขึ้น ถึงแม้ว่าใน 1 ปี จะมีแค่ ประมาณ 3 คดี แต่ก็มากพอที่จะทำให้คนในสังคมสรุปว่า เกย์เป็นพวกที่ชอบความรุนแรง ทั้งๆที่คดีที่ผู้ชายทั่วไปใช้ความรุนแรงทั้งปล้น ฆ่า ข่มขืนหรือยกพวกตีกัน มีให้เห็นกันทุกวัน อย่างน้อยก็ปีละ 700 คดี

ท่ามกลางเหตุการณ์เหล่านั้น ผมก็ได้ใช้ความสามารถและศักยภาพทั้งหมดที่มีอยู่กับตัว เพื่อที่จะค้นหาสิ่งที่สังคมบิดเบือนไปให้เจอจนได้ ชอบมากครับกับคำพังเพยไทยที่บอกว่า "เส้นผมบังภูเขา" และภูเขาลูกนั้นก็คือ brokeback นั่นเอง ตอนนี้อยากบอกว่า คิดถึงอินทุอรมากครับ หลังจากเรียนจบปี 1 เธอเอ็นใหม่ติดแพทย์ มหิดล และเราก็ไม่ได้เจอกันนับจากนั้น ถ้าตอนนี้อินทุอร บังเอิญอ่านอยู่ อยากบอกว่า ผมยังคิดถึงคุณนะครับ ไม่เคยลืมเลย ไม่ว่าผมจะเป็นอะไรก็ตามผมไม่เคยลืมผู้หญิงที่ชื่ออินทุอรเลย และอินทุอรก็ทำให้ผมนึกถึงวารุณีใจแทบขาด ขอบคุณผู้หญิงทุกคนนะครับที่ทำให้ผมรู้จักตัวเองมากขึ้น

โปรดติดตามตอนต่อไป

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 13 ก.ย. 49 00:52:59 A:202.57.178.183 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 57

มาติดตามรอบเช้าครับ
อ่านแล้วพลอยได้กลิ่นหนุ่มๆ ตามไปด้วยเลย.. เฮ้อ (ตาลอย)
ประสบการณ์วัยเยาว์นี่ ยังไงมันก็ไม่เหมือนสมัยนี้นะครับ
ตอนนั้นเรามองโลกด้วยสายตาและอารมณ์ที่ "สด" กว่าตอนนี้เยอะ
บอกไม่ถูกว่าแบบไหนดีกว่า จะให้ย้อนกลับไป "เป็น" แบบนั้นอีก
ก็คงไม่ได้ แต่ยังไงก็ยังนึกถึงอยู่
ภาพเก่าๆ บรรยากาศเก่าๆ ลองทบทวนดีๆ แล้วมีมากมายเหลือเกิน
แต่คุณรุตเยี่ยมยอดมาก ที่จำได้ละเอียดขนาดนี้
ของผมนะ กระจุยกระจาย ฮ่าๆๆ
แล้วก็ฉากขึ้นบูม สุดยอดมากครับ เก่งโคดๆ นับถือๆ
ดาว

จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 13 ก.ย. 49 06:39:46 ]

ความคิดเห็นที่ 58

หวัดดีทุกๆคนคร้าบ
ผมหายหน้าหายตาไปนาน (แต่ยังหายใจอยู่นะคร้าบ) <-- ลาวจังแฮะ
คิดถึงพี่ๆน้องๆเพื่อนๆทุกคนเลย
มีหน้าใหม่ๆเข้ามาเยอะมาก ยังงัยก้อยินดีต้อนรับนะครับ

ขอตัวไปอ่านกระทู้ก่อนดีกว่า...โชคดีทุกคนนะครับ
ไว้ว่างๆแล้วจะมาคุยด้วยใหม่

จากคุณ : Conunkung (conunkung) - [ 13 ก.ย. 49 15:45:39 ]

ความคิดเห็นที่ 59

สวัสดีครับ วันนี้วันพุธ อากาศดูแปลกนะเนี่ย ฝนตกเหมือนฟ้าท้องเสีย เดี๋ยวปล่อยเดี๋ยวอั้น กระปริบกระปอย บางทีก็เทลงมา ใครว่างๆไปเอายาธาตุให้ท้องฟ้ากินหน่อยก็ดีนะครับ
1.วันนี้เซ็งเป็ดมากๆ<<<แอบลอกมาครับ ไปเรียนกีฬามาครับ วันนี้อาจารย์ให้ทดสอบสมรรถภาพครับ เหนื่อยมากมายเหอะ และได้สัจธรรมมาว่า ผมเนี่ยไม่มีพรสวรรค์ด้านกีฬาเอาซะเลย
2.เรียนเสร็จต้องรับบึ่งมาที่คณะเพื่อมาสอบอีกวิชานึง แบบว่าเปลี่ยนฟิวเลยครับ ชั่วโมงที่แล้วเพิ่งไปออกรบเหงื่อโทรมกายเลย พอตอนนี้มานั่งคร่ำเคร่งที่โต๊ะสอบ แบบว่า ออกมาแย่มากเลยครับ คิดว่าน่าจะได้คะแนนไม่ดีเท่าใหร่
3.พี่รุตครับ ที่บอกว่าผมแอบส่งซิกถึงใครเรื่องฝันนั้น ไม่มีหรอกครับ ผมลงท้ายไปงั้นแหล่ะ ผมคิดว่าเมื่อเข้ามาในนี้แล้วไอแบบนั้น มันไม่จำเป็นและไม่ดีหรอกครับ ตอนนี้มีแต่มิตรภาพและการยอกรับด้วยความเข้าใจ เท่านั้นเอง

จากคุณ : printemp (printemp) - [ 13 ก.ย. 49 19:20:56 ]

ความคิดเห็นที่ 60

เบญจเพสนี่ทำให้เจอร้ายๆ ได้จริงๆ เนอะ จะว่าไป อายุ 25 มา ก็เจอแต่เรื่องไม่ค่อยดีนัก เฮ้อๆ คงต้องทำใจหน่อย อาทิตย์นี้มันแย่ๆ เริ่มจาก
- ยังไงก็ไม่รู้ เริ่มท้องอืด อึดอัดมากๆ เลย
- ตกเครื่องบิน ไม่ได้กลับบ้าน แป่ว
- รถดันไปชนกะก้อนซีเมนต์อะไรก็ไม่รู้ กันชนหน้าเป็นรอยเลยอะ --''
- แว่นก็ดันมาเจ๊ง ขาหลุดไม่มีน๊อตใส่ คอนแทคก็หมดอายุพร้อมกัน เฮ้อ
- แถมยังดันเจอเรื่องแย่ๆ เกี่ยวกับความรักซะอีก ทำไมก็ไม่รู้ผมเบื่อ ยากอยู่คนเดียวจัง

จากคุณ : lifebuoy - [ 13 ก.ย. 49 20:58:30 A:203.156.1.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 61

+++ คุณพีทคุง +++

+++ มาติดตามรอบเช้าครับ
อ่านแล้วพลอยได้กลิ่นหนุ่มๆ ตามไปด้วยเลย.. เฮ้อ (ตาลอย)
--- ถึงกลับได้กลิ่นเลยเหรอครับ อะไรมันจะขนาดนั้น

+++ ประสบการณ์วัยเยาว์นี่ ยังไงมันก็ไม่เหมือนสมัยนี้นะครับ
ตอนนั้นเรามองโลกด้วยสายตาและอารมณ์ที่ "สด" กว่าตอนนี้เยอะ
--- มันก็คือความแตกต่างที่เราต้องยอมรับครับ เรื่องของเวลามีแต่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เพียงเก็บไว้แต่ความทรงจำอันหอมหวานและยังมีกลิ่นใหม่สดอยู่เสมอ หลายคนที่ได้เคยประสบพบเจอ ป่านนี้เป็นไงกันบ้าง หลายคนที่เคยสัญญาว่าจะไม่ห่างกัน แต่พองานสุมรุมเร้า ความห่างก็ค่อยๆคืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ อย่างไม่ทันตั้งตัว และนี่คงเรียกว่าเป็นลิขิตชีวิตมั้งครับ

+++ บอกไม่ถูกว่าแบบไหนดีกว่า จะให้ย้อนกลับไป "เป็น" แบบนั้นอีก
ก็คงไม่ได้ แต่ยังไงก็ยังนึกถึงอยู่
ภาพเก่าๆ บรรยากาศเก่าๆ ลองทบทวนดีๆ แล้วมีมากมายเหลือเกิน
--- บางครั้งมากเสียจนจำแทบไม่หวาดไม่ไหว บางครั้งเอาเก็บไว้ที่ตัวมากไปก็พลอยอึดอัด จำต้องระบายออกเสียบ้าง และบางครั้งก็อยากกลับไปหาวันเก่า และนั่งลงตรงที่เดิม และไม่อยากยืนขึ้นมาอีกเลย แต่สิ่งที่แน่นอนที่สุดก็คือการนึกถึงอยู่อย่างไม่เสื่อมคลาย

+++ แต่คุณรุตเยี่ยมยอดมาก ที่จำได้ละเอียดขนาดนี้
--- ก็จำเท่าที่จำได้อ่ะครับ จำในเรื่องที่เราประทับใจและโหยหาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน กลับไปที่เดิมตอนนี้มันก็ไม่ใช่ เหมือนกับว่าที่แห่งนั้นมันอยู่ไกลแสนไกลและสุดเอื้อมถึง แต่มันก็ยังอยู่ในใจเรา ในความทรงจำของเราไม่เคยห่างหายไปไหน มันเหมือนทุกคนยังโลดแล่น ห้องเชียร์ยังเสียงดัง พี่ต้นยังยืนอยู่ตรงนั้น มันเหมือนกับว่าไม่มีอะไรขาดหาย แต่บางครั้งมันก็เหมือนกับว่าทุกอย่างหายไปราวพริบตา

+++ แล้วก็ฉากขึ้นบูม สุดยอดมากครับ เก่งโคดๆ นับถือๆ
--- คิดว่าตอนนั้นผมคงอยากให้พี่ต้นจำผมได้ อยากให้เขาไม่ลืมผม วิธีนี้น่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด ผมเคยเจอเขาตอนที่เขากลับมาเรียนต่อโท เขาก็เดินมาทักผม ตบไหล่คุยกันเหมือนอย่างเคย ถึงแม้ผมจะทำให้เขารักผมแบบที่ใจผมต้องการไม่ได้ แต่ผมก็ทำให้เขาไม่มีวันจะลืมผม ความสำเร็จเดียวที่ผมทำได้ และได้ทำครับ

+++ โคนันคุง +++

+++ หวัดดีทุกๆคนคร้าบ
ผมหายหน้าหายตาไปนาน (แต่ยังหายใจอยู่นะคร้าบ) <-- ลาวจังแฮะ
--- ไม่ลาวหรอกน่า

+++ คิดถึงพี่ๆน้องๆเพื่อนๆทุกคนเลย
มีหน้าใหม่ๆเข้ามาเยอะมาก ยังงัยก้อยินดีต้อนรับนะครับ
--- สมกับเป็นเจ้าบ้านที่ดีครับ

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 13 ก.ย. 49 23:03:42 A:58.8.183.127 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 62

+++ printemp +++

+++ สวัสดีครับ วันนี้วันพุธ อากาศดูแปลกนะเนี่ย ฝนตกเหมือนฟ้าท้องเสีย
--- ถ้าฟ้าเกิดท้องเสียขึ้นมาจริงๆเนี่ย ต้องหลบกันจ้าละหวั่นเลยนะครับ เพราะคงไม่มีใครอยากเปียกฝน

+++ วันนี้เซ็งเป็ดมากๆ
--- โห แสดงว่าเรื่องเขาดังจริง

+++ ไปเรียนกีฬามาครับ วันนี้อาจารย์ให้ทดสอบสมรรถภาพครับ เหนื่อยมากมายเหอะ และได้สัจธรรมมาว่า ผมเนี่ยไม่มีพรสวรรค์ด้านกีฬาเอาซะเลย
--- เป็นลักษณะของบลูกายส่วนใหญ่

+++ เรียนเสร็จต้องรับบึ่งมาที่คณะเพื่อมาสอบอีกวิชานึง แบบว่าเปลี่ยนฟิวเลยครับ ชั่วโมงที่แล้วเพิ่งไปออกรบเหงื่อโทรมกายเลย พอตอนนี้มานั่งคร่ำเคร่งที่โต๊ะสอบ แบบว่า ออกมาแย่มากเลยครับ คิดว่าน่าจะได้คะแนนไม่ดีเท่าใหร่
--- อย่าเพิ่งเสียกำลังใจไปครับ ทำให้ดีที่สุดครับ เอาใจช่วยอีกแรง

+++ พี่รุตครับ ที่บอกว่าผมแอบส่งซิกถึงใครเรื่องฝันนั้น ไม่มีหรอกครับ ผมลงท้ายไปงั้นแหล่ะ ผมคิดว่าเมื่อเข้ามาในนี้แล้วไอแบบนั้น มันไม่จำเป็นและไม่ดีหรอกครับ ตอนนี้มีแต่มิตรภาพและการยอกรับด้วยความเข้าใจ เท่านั้นเอง
--- อืม ... คมมากครับ ดีครับ พี่ชอบมากเลยครับ ไอ้คำว่า “มิตรภาพ”เนี่ย เพราะมันไขก๊อกได้ไม่มีวันหมด

+++ lifebuoy +++

+++ เบญจเพสนี่ทำให้เจอร้ายๆ ได้จริงๆ เนอะ จะว่าไป อายุ 25 มา ก็เจอแต่เรื่องไม่ค่อยดีนัก เฮ้อๆ คงต้องทำใจหน่อย
--- ของตัวพี่เอง ตอน 25 นั้น แทบเอาชีวิตไม่รอดมาแล้ว ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อละครับ

+++ อาทิตย์นี้มันแย่ๆ เริ่มจาก
- ยังไงก็ไม่รู้ เริ่มท้องอืด อึดอัดมากๆ เลย
--- ท้องอืดเหรอ อืม จะเหมือนพี่ไหมนะ เพราะพี่เนี่ย พ่อบอกว่า “พุงอืดแล้วนะลูก”

+++ ตกเครื่องบิน ไม่ได้กลับบ้าน แป่ว
--- ต้องคิดในทางที่ดีว่า “ดีกว่าเครื่องบินตก”นะครับ

+++ รถดันไปชนกะก้อนซีเมนต์อะไรก็ไม่รู้ กันชนหน้าเป็นรอยเลยอะ --''
--- ใจเย็นๆครับ ต้องไปหาพี่เบิร์ดครับ เพราะพี่เบิร์ด “ซ่อมได้”

+++ แว่นก็ดันมาเจ๊ง ขาหลุดไม่มีน๊อตใส่ คอนแทคก็หมดอายุพร้อมกัน เฮ้อ
--- โอ้โห ทำไมมันซวยซับ ซวยซ้อนอย่างนี้ล่ะ ใจเย็นๆครับ ทุกอย่างแก้ไขได้เสมอ

+++ แถมยังดันเจอเรื่องแย่ๆ เกี่ยวกับความรักซะอีก ทำไมก็ไม่รู้ผมเบื่อ ยากอยู่คนเดียวจัง
--- เคยเจอมาเหมือนกันครับ อืม เป็นกำลังใจให้นะครับ

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 13 ก.ย. 49 23:05:48 A:58.8.183.127 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 63

วันนี้ขอเปลี่ยนบรรยากาศมาเขียนบทสัมภาษณ์ของพี่วิทยา แสงอรุณนะครับ จากคอลัมน์ interview ในนิตยสารจีเอ็ม ฉบับ GAY ISSUE ปักษ์หลัง เดือนมีนาคม 2005

เรื่อง – วุฒิชัย กฤษณะประการกิจ และ ดวงธิดา รอดเรืองฤทธิ์
ภาพ – ฐิติมา พันธุมสุต

..................................................เลิกแอบ (เสียที) กับวิทยา แสงอรุณ...................................................

..........ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ เดินหล่อมาแต่ไกล เขาส่งยิ้มให้ แล้วตรงเข้ามาทักทาย แนะนำตัวว่าเขาเองนี่แหละ คือคนที่นัดกับเรา เพื่อพูดคุยกันเรื่องชีวิตเกย์และสังคมไทย

ตอนที่จีเอ็มสนใจและติดต่อไป เรารู้จักเขาในนาม วิทยา แสงอรุณ แห่งคอลัมน์ เลิกแอบเสียที ในหนังสือพิมพ์ผู้จัดการรายวัน เซกชั่น Metro Life

ก่อนที่จะได้รู้ว่า นั่นมันเป็นนามปากกาของเขา ชื่อจริงของเขาคือ ยิ่งยอด มัญชุวิสิฐ และตัวจริงของเขาก็แตกต่างไปจากภาพของเกย์ฝีปาก (กา) คม ที่เราจินตนาการไว้ตอนอ่านบทความ

“ไม่ใช่เพราะว่า ผมยังต้องการปกปิดตัวจริงหรอกนะครับ เพียงแค่รู้สึกว่านามสกุลผมจำยาก และนามปากกา วิทยา แสงอรุณ นั้นเป็นชื่อแบบผู้ชายๆ ง่ายๆ เรียบๆ ที่แวบเข้ามาในหัวตอนที่จะเริ่มเขียนเท่านั้นเอง ดังนั้นตอนนี้พวกเพื่อนๆ ก็จะเรียกผมว่ายอด ถ้าเป็นแฟนคอลัมน์ ก็จะเรียกผมว่าวิทย์” เขากล่าว

(ผมวิศรุต ขอแทรกนิดนึงนะครับว่า คนที่ไปชมเทศกาลหนังในปี 45 ในงานจุฬาฯวิชาการ ที่เดินทางไปกับคุณปีเตอร์ แจ๊คสัน เพื่อไปดูหนังเรื่อง Bishonen ที่ผมได้จัดฉายและจัดสัมมนาขึ้น ใช่พี่วิทย์รึเปล่าครับ เพราะมีน้องคนหนึ่งบอกว่า คุณปีเตอร์มากับคนที่ชื่อ “ยอด” ผมตามหาคุณ “ยอด” มานานแล้ว แต่จำได้ว่าคุณยอดที่เห็นตอนนั้นจะออกล่ำๆหน่อย เห็นพี่วิทย์ชื่อยอดเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่ก็แล้วไป แต่ถ้าใช่ก็แสดงว่า ผมเคยเจอกับพี่วิทย์มาแล้วตั้งแต่ปี 45 ใครซี้กับพี่วิทย์ช่วยถามให้หน่อยนะครับ)

อย่างที่เขาพูดนั่นแหละครับ ว่าตอนนี้แทบไม่มีความลับอะไรหลงเหลือ ให้ชายหนุ่มวัย 35 ปีคนนี้ ต้องปกปิดหรือเก็บกดเอาไว้อีกต่อไปแล้ว

หลังจากที่เขาได้เริ่มทำ สำนักพิมพ์หนังสือพ็อกเก็ตบุ๊คเกี่ยวกับเกย์ และเขียนบทความเกี่ยวกับเกย์ในสื่อสิ่งพิมพ์ทั้งของต่างประเทศและของไทยเมื่อ 2 ปีก่อน

หลังจากที่เขาเริ่มมาเป็นนักกิจกรรมเพื่อสังคมและเป็นวิทยากรเรื่องเกย์ ตัวแทนขององค์กรบางกอกเรนโบว์ ตระเวนไปพูดตามโรงเรียนต่างๆเมื่อ 3 ปีก่อน

และหลังจากที่เขาเริ่มต้นใช้ชีวิตแบบเป็นตัวของตัวเอง และได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้กับครอบครัวและเพื่อนใกล้ชิดได้รับรู้เมื่อ 6 ปีก่อน

ทุกวันนี้วิทยา แสงอรุณ สามารถใช้ชีวิตได้อย่างปลอดโปร่งและเบิกบาน ได้เป็นตัวของตัวเองทุกวินาที จึงมีเรี่ยวแรงและพลังใจเหลือเฟือในการทำงานเพื่อตัวเองและเพื่อสังคม

ประสบการณ์และความคิดเห็นที่เขาถ่ายทอดผ่านการสัมภาษณ์ตลอดบ่าย มีคุณค่าสำหรับเราทุกคน ซึ่งต่างก็คงต้องการรู้ความหมายของคำว่า “การเป็นตัวของตัวเอง” และใฝ่ฝันว่าจะได้ใช้คืนวันที่เหลืออยู่ของชีวิตอย่างมีคุณค่าที่สุด

เพราะว่าบทเรียนจากชีวิตเกย์เป็นเหมือนบทเรียนวิชา “การเป็นตัวของตัวเอง” ขั้นต้น สำหรับคนทุกเพศทุกวัยไม่ว่าเราและคุณจะเป็นใคร และไม่ว่าเราและคุณจะเป็นเกย์หรือไม่ก็ตาม

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 13 ก.ย. 49 23:09:51 A:58.8.183.127 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 64

จีเอ็ม --- ช่วยเล่าถึงการทำงานให้กับกลุ่มบางกอกเรนโบว์หน่อยสิครับ คุณเข้าไปร่วมได้อย่างไร และทำอะไรบ้าง

วิทยา --- จำได้ว่าช่วงที่ผมเริ่มเปิดเผยตัวเอง ได้ไปฟังงานสัมมนาเรื่อง ศาสนธรรมกับคนรักเพศเดียวกัน ใครจัดจำไม่ได้ จัดที่ไหนก็จำไม่ได้ จำได้แค่ว่าจัดวันอาทิตย์ตอนเช้า ซึ่งคิดดู จัดงานหัวข้อนี้แถมวันอาทิตย์ตอนเช้า เกย์ที่ไหนก็ไม่มา ถึงจะไม่ใช่เกย์ก็ไม่มา เลยคิดว่า โอเคเลย งานนี้คนมาน้อยแน่ ก็เลยไป

นั่นเป็นครั้งแรกที่ไปร่วมงานแบบนี้ และเป็นครั้งแรกที่ไปเจอเกย์คนอื่น ตอนนั้นยังรู้สึกกลัวๆ เลยพาเพื่อนไปอีกคน มันไม่ใช่เกย์หรอก แต่ยอมไปเพราะรักเพื่อน ปรากฏว่าพอไปถึง ก็เจอคนอื่นเป็นเหมือนกันเลย คือพาเพื่อนที่ไม่ใช่เกย์ไปด้วย เป็นเกราะกำบังไง เผื่อไปเจอคนอื่นที่รู้จักกัน จะได้บอกว่าฉันมาเป็นเพื่อนเจ้านั่น

วันนั้นจำได้ว่ามีคนมาสัก 8-9 คน ผมก็มองดูหน้าแต่ละคน อ๋อ ... เกย์หน้าตาเป็นแบบนี้นี่เอง ก็ธรรมดานี่นา ในจำนวนนั้นมีอยู่คนหนึ่ง เขาเคยทำงานอาสาสมัครด้านโรคเอดส์มาก่อน และอยากจะสร้างกลุ่มใหม่ที่หัวข้อกว้างขึ้น ฟังเขาเล่าแล้วเลยสนใจ

คืออยากรวมตัวกันทำกิจกรรมมีประโยชน์ตอนกลางวัน ไม่ใช่มีแต่นัดไปเที่ยวกันตอนกลางคืน พอเลิกสัมมนาวันนั้น เขาก็โทรมาชวนทำงาน ผมนับถือเขานะ เรามองว่าน่าจะทำงานที่ให้ความรู้แก่คนทั่วไป ไปพูดที่โรงเรียน ไปช่วยครู

จีเอ็ม --- เท่าที่คุณเคยไปทำกิจกรรมในโรงเรียนต่างๆ คุณพบเห็นอะไรบ้าง

วิทยา --- เด็กรุ่นใหม่เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น เขาไม่ใช่รุ่นที่ต้องหวาดกลัวเหมือนรุ่นผม เราเลยเห็นเด็กที่กล้าแสดงออก อย่างบางคนเขาออกสาว ซึ่งคนมักไม่เข้าใจ รู้สึกรำคาญ ส่วนเด็กเกย์ที่ไม่ออกสาว กลุ่มนี้มีความอึดอัดมากกว่า พวกเขาไม่ได้รู้สึกอยากแสดงอาการ เขาก็เหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป แต่เขาก็ไม่รู้จะทำตัวยังไง เพราะไม่เคยเห็นใครที่เหมือนเขา

คุณครูแนะแนวส่วนใหญ่ จะรู้จะเห็นแต่เฉพาะเด็กที่ออกสาว เพราะเป็นสิ่งมองเห็นกัน ผมคิดว่าครูแนะแนวก็เริ่มรู้แล้วว่า ขาดความรู้อะไรบางอย่าง ก็เลยติดต่อมาที่กลุ่มของเรา โรงเรียนทั่วประเทศก็ติดต่อเรามาเยอะตลอด 2 ปีที่ผ่านมา เขาอยากให้เราไปพูดเรื่องโฮโมเซ็กชวล เรื่องการปรับตัว ความสัมพันธ์ ความแตกต่างหลากหลายทางเพศในสังคม และอีกเรื่องที่เราทำอยู่ คือสอนเด็กเรื่องโรคเอดส์ไปด้วย

จีเอ็ม --- คุณกับบางกอกเรนโบว์ไปพูดตามโรงเรียนบ่อยแค่ไหน โดยเฉลี่ย เป็นโรงเรียนแนวไหนที่เปิดกว้างแบบนี้ คุณครูและนักเรียนแสดงท่าทีอย่างไรบ้าง

วิทยา --- ปีที่ผ่านมา เฉลี่ย 2 เดือนต่อครั้ง อันนี้เป็นผลสืบเนื่องมาจาก ปลายปี 2546 ที่บางกอกเรนโบว์ได้รับทุนจาก สสส. (กองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ) เราเลยจัดสัมมนาเรื่อง การให้คำปรึกษาเกี่ยวกับเพศที่สาม ทำหนังสือเชิญโรงเรียนต่างๆ ทั่วประเทศ กะว่ารับ 200 ท่าน ก็มีผู้แสดงความจำนงเข้าร่วมเกือบ 300 เป็นงานหนึ่งวันเต็มที่โรงแรมบางกอกพาเลซ สนุกมากๆ ผมคิดว่า เป็นเวทีแรกที่มีคนพูดบนเวที เป็นเกย์ กะเทย หญิงรักหญิงมานั่งพร้อมหน้ากัน และมีคุณแม่ที่มีลูกเป็นเกย์มาพูดด้วย

หลังจากนั้น เวลาโรงเรียนหรือวิทยาลัยต่างๆจะจัดเรื่องเพศศึกษาและเกี่ยวกับเกย์ ก็ติดต่อเข้ามาที่กลุ่ม เพราะเรารู้จักกันแล้ว เขาอยากให้ส่งตัวแทนไปพูด ผมนี่เวลามันจัดง่ายกว่าคนอื่น ก็เลยไม่ค่อยปฏิเสธ ไปหัดพูดๆไว้ ที่ผ่านมาก็เป็นโรงเรียนสหศึกษาส่วนใหญ่ โรงเรียนชื่อดังไม่ค่อยจะมี เขาคงจัดการเองได้ แรกๆที่ไปก็เกร็งอยู่บ้าง อย่างวิทยาลัยพลศึกษาประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง ซึ่งมีนักศึกษาชายเป็นส่วนใหญ่ แต่พอไปถึงก็พบว่าเขาน่ารักกันดี ไม่รู้ว่าเพราะมีครูฝ่ายปกครองและครูฝ่ายแนะแนวนั่งอยู่ด้วยหรือเปล่า

ที่ธรรมศาสตร์รังสิต ก็เคยจัดเรื่องให้คำปรึกษา ท่านอาจารย์ก็ติดต่อมา เป็นงานที่มีอาจารย์แนะแนวจากหลายๆสถาบันมาร่วมสัมมนากัน 2 วัน ที่ผ่านมา น่าแปลกใจอยู่เหมือนกัน โรงเรียนและระดับอุดมศึกษา เริ่มหันมารับรู้ว่าพวกเขาต้องสนใจเรื่องนี้กันมากขึ้น แทนที่จะมองว่าเป็นแฟชั่นหรือเรื่องไร้สาระ มีวิทยาลัยแห่งหนึ่งทำสำรวจคร่าวๆว่า เห็นว่าเพื่อนกะเทยเป็นอย่างไร คนส่วนใหญ่ตอบว่ายอมรับได้ พวกเขาเก่งดี และเรียนหนังสือดี นี่ถ้ามีเวลา ลองไปนับดูสิว่า มีกะเทยหรือเกย์เป็นหัวหน้านักศึกษากี่คน หลายคนนะผมว่า อีกแห่งที่ไปพูด เขาให้นักศึกษาจัดการประกวดเทพี เป็นการคั่นรายการให้ผู้ชม ก็ผู้ชายทั้งนั้นแหละ ลงทุนชุดเสื้อผ้า มีอาจารย์ผู้ชายห่ามๆท่านหนึ่งเป็นพิธีกร สนุกดีครับ

จีเอ็ม --- สำหรับเกย์ที่ไม่แสดงออก คุณให้คำปรึกษาแก่ครูแนะแนวว่าอย่างไร จะให้ครูปล่อยให้เขาแสดงออกเลยหรือเปล่า

วิทยา --- เด็กที่ไม่ได้รู้สึกอยากจะแสดงออก เขาก็แสดงหรอก ก่อนอื่นเลย เราจะให้คุณครูเข้าใจว่าเกย์เป็นเรื่องธรรมชาติ แล้วหลังจากนั้นก็คือ แนะวิธีควบคุมสถานการณ์เมื่อต้องไปพูดคุยกับเด็ก สำหรับเด็กที่ไม่เปิดเผยเลย เขาจะไม่มีวันพูดเรื่องเกย์ ก็เขาไม่รู้จะพูดยังไง คุณครูก็ต้องเข้าใจ และหาโอกาสเหมาะๆที่จะพูดคุยกับเขา ซึ่งอาจจะไม่ต้องใช้คำว่า “เกย์” กับเขาเลย เพียงแต่พูดถึงเรื่องความสัมพันธ์กับเพื่อนคนอื่น โดยไม่ต้องระบุว่าเขาเป็นเกย์ เพราะเด็กอาจจะยังยอมรับตัวเองไม่ได้

โปรดติดตามอ่านต่อไป

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 13 ก.ย. 49 23:11:13 A:58.8.183.127 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 65

เข้ามากูดไนท์ ราตรีสวัสด์ ครับ
พรุ้งนี้จะได้มีกำลังใจที่จะเผชิญโลก
ฝันดีนะครับ บลูสกาย

จากคุณ : ยามะ (yamapeejang) - [ 14 ก.ย. 49 00:25:47 ]

ความคิดเห็นที่ 66

แตงโม
บทความสัมภาษณ์น่าสนใจมากครับ รออ่านต่อ อิๆๆ

(คราวก่อนลงสีผิดอ่า รีบๆ ขออภัยคร้าบ)
ดาว

จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 14 ก.ย. 49 09:03:21 ]

ความคิดเห็นที่ 67

พี่รุต---(ผมวิศรุต ขอแทรกนิดนึงนะครับว่า คนที่ไปชมเทศกาลหนังในปี 45 ในงานจุฬาฯวิชาการ ที่เดินทางไปกับคุณปีเตอร์ แจ๊คสัน เพื่อไปดูหนังเรื่อง Bishonen ที่ผมได้จัดฉายและจัดสัมมนาขึ้น ใช่พี่วิทย์รึเปล่าครับ เพราะมีน้องคนหนึ่งบอกว่า คุณปีเตอร์มากับคนที่ชื่อ “ยอด” ผมตามหาคุณ “ยอด” มานานแล้ว แต่จำได้ว่าคุณยอดที่เห็นตอนนั้นจะออกล่ำๆหน่อย เห็นพี่วิทย์ชื่อยอดเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่ก็แล้วไป แต่ถ้าใช่ก็แสดงว่า ผมเคยเจอกับพี่วิทย์มาแล้วตั้งแต่ปี 45 ใครซี้กับพี่วิทย์ช่วยถามให้หน่อยนะครับ)

-----แล้วจะเมล์ถามให้นะคะ พี่รุต เมืองแพร่ฝนหยุดตกมา 2 วันแล้วค่ะ หลังจากที่ตกมา 3 วัน แต่ไม่หนักเท่าไหร่ ขอบคุณสำหรับความห่วงใยนะคะ

จากคุณ : beemanufan - [ 14 ก.ย. 49 15:37:03 ]

ความคิดเห็นที่ 68

พี่พีท ว่าง ๆ ขอติดต่อพี่พีทบ้างสิครับ ผมอยากเปิดโลกให้กว้างบ้าง มีคนบอกว่าผมโลกแคบ

พี่จี ตอนนี้มีร้านอาหารเิปิด(ไม่น่าจะใหม่) ตรงข้ามร้านอีสาน ขึ้นต้นอักษรว่า T เด็กเสริฟเล่นกล้ามทุกคน
มีคนหนึ่ง หน้าเหมือนโดม ปกรณ์ลัม (ภาคไทย) ด้วย เชิญชมและติดตามได้ อาหารไม่แพง เด็กหน้าตาดีมาก ๆ

ไปล่ะ

จากคุณ : Oat - [ 15 ก.ย. 49 14:31:47 A:172.19.48.34 X:129.78.208.4 TicketID:119711 ]

ความคิดเห็นที่ 69

เว้ปไซต์ ผู้จัดการโดนปิดหรือครับ เข้าไปอ่านไม่ได้เลย

กะว่าจะเข้าไปหาข้อมูลของประเทศจีนซักหน่อย

ในนั้นเขาแบ่งเป็นมณฑลเลย ในหน้ามุมจีน

อยู่ดีดีก็หายไป ซะงั้น เสียดายจัง

จากคุณ : โอ๊ํต (ฝากถาม) - [ 15 ก.ย. 49 23:41:29 A:202.74.178.118 X: TicketID:119711 ]

ความคิดเห็นที่ 70

แตงโม
แวะมาเยี่ยมเช้าวันเสาร์คร้าบ

โอ๊ต - พี่จีมีทั้งเบอร์ทั้งเอ็มพี่เลย ไอ้อุ้ยก็มีเอ็มนะ
(เบอร์มีเปล่าไม่รู้ ลืม)
ที่จริงวันนี้ไปซิดนี่ย์แหละ แต่ไปแป๊บบบ เดียว
คุณจอห์นมีงาน เลยไม่ได้ทำอะไรเท่าไหร่
ตาพี่จีมันเบอร์เดิมเปล่าฟะ หรือว่าเปลี่ยนแล้วฮิ
(จะทวงแผ่นหนังมาให้คุณจอห์นดูด้วย ฮ่าๆๆ)

ป.ล. คราวหน้าพาไปร้านที่ว่าด้วย เอิ๊ก (ซ้วบ...)
ดาว

จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 16 ก.ย. 49 07:59:46 ]

ความคิดเห็นที่ 71

สวัสดีค่ะ เราเป็นเอ่อแบบออกสาว ๆ อ่ะค่ะ ถ้าจัดแบบจขกท.ก็คงสีแดง
เราติดตามกระทู้มานานพอสมควรแล้ว พอดีได้อ่านเรื่องเจ๊เต่าเจ้าเล่ของ จขกท. เลยอยากแต่งแฟนฟิคชั่นค่ะ

Fan fiction เจ๊เต่าเจ้าเล่ห์

-------ตำนานจอมยุทธเกย์นิรนาม บทที่ 1 พลังดรรชนีล้ำฟ้า-------

กังหนำมีบึงไซโอ้วงามตระการเป็นที่เชิดหน้าชูตา
เหตุไฉนเมืองสวีโจว (Swue Jou) จะมีป้อมจันทราบ้างมิได้เล่า

แต้ง้วยเป้า หรือป้อมจันทราในสายตาของชาวบ้านผู้มีถิ่นฐานรอบ ๆ แล้ว
ก็เปรียบดังคลังความรู้ใหญ่ เป็นสำนักฝึกฝนวิชาฝีมือก่อนออกสู่ยุทธจักร
ชุมนุมด้วยยอดฝีมือคับคั่งหลายแขนงอันกระจายอยู่ตามหมู่ตึก

ตึกดาราแปดทิศ รายล้อมรอบบริเวณป้อมจันทรา
แต่ละตึกมีดาราประจำทิศ และสัญลักษณ์สัตว์ประจำตึก เช่นพยัคฆ์ มังกร
หงส์ เต่า สิงห์ สุนัขป่า ฯลฯ รวมทั้งมีหัวหน้าตึก (ตึ๊งจู้) คอยดูแลการภายใน

ตึกจันทร์ส่องหล้า คือตึกใจกลาง
และดำรงไว้ด้วยผู้ทรงอำนาจสูงสุดในป้อม คือแม่นางจันทรา
..ประมุขหญิงผู้นี้ชำนาญการบริหาร
ควบคุมจัดระเบียบให้เรื่องราวภายในป้อมดำเนินไปอย่างเรียบร้อย
แต่สตรีนางเดียวไฉนเลยจะมีสิบสองเศียรสามสิบหกกร
ให้รับเรื่องราวร้อยแปดพันประการไหว
นางจึงต้องพึ่งพ่อบ้านแซ่กุ่งให้ช่วยจัดการงานของนางด้วย

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเรียบร้อยจวบกระทั่งคืนหนึ่ง...

ฝีเท้าเร่งร้อนรีบรุดมาเบื้องหน้าห้องหอยามวิกาล
โคมในมือคนผู้นั้นแกว่งไกวส่องแสงอร่ามเรืองผ่านกระดาษบางผนังห้อง
มันวางโคมลงแล้วประสานมือร้องเรียกผู้อยู่ภายใน

“ประมุขป้อม บริวารมีเรื่องด่วนขอน้อมเรียน”

ไฟตะเกียงในห้องติดพรึบโดยไร้สุ้มเสียง
แสดงถึงพลังฝึกปรืออันลึกล้ำของแม่นางจันทรา
นางลุกขึ้นนานแล้วนับแต่ได้ยินเสียงฝีเท้า

“มีเรื่องอันใดรีบแจ้งมา”

ประตูมิได้เปิด เห็นแต่เงาอันงามงดของแม่นางจันทราสะท้อนอยู่บนประตู
ผู้เป็นบริวารเหงื่อผุดพรายด้วยมิแน่ใจว่าเรื่องที่มันกำลังจะแจ้งให้นายของตนทราบ
จะก่อให้เกิดผลลัพธ์เยี่ยงใด

“พ่อบ้านกุ่ง...พ่อบ้านกุ่งถูกวางยาพิษ”

ประตูกระโชกออกราวพลังไร้สภาพอัดกระแทก
แม่นางจันทราร่างระหงงามยืนจับจ้องบริวารด้วยดวงตาลุกวาวราวเปลวเพลิงผลาญเผา

“เจ้าว่ากระไร”

“พ่อบ้านกุ่งถูกวางยาขอรับ บัดนี้ได้สิ้นชีพลงแล้ว”

“นำข้าไปดูเขาเดี๋ยวนี้”

บริวารชุดเทาเร็วรี่นำนางไปในทันใด...

สภาพศพแข็งทื่อ....
ผิวเป็นสีม่วง ลิ้นแลบออกมาจุกปาก ตาเหลือกโพลงเหมือนตายตาไม่หลับ
นางรู้ดีว่ามิอาจรั้งหัตถ์มัจจุราชได้อีกต่อไป จึงหันกลับไปซักไซ้ผู้พบเห็นต่อ

“เจ้าเข้ามาเป็นอย่างไรแล้ว”

รอบข้างคือเหล่าผู้รับใช้ใกล้ชิดภายในตัวตึก
ซึ่งได้ยินข่าวกันปากต่อปากจนกระทั่งถูกแม่นางจันทราเรียกตัวมาสอบสวน

“บ่าวเห็นพ่อบ้านกุ่งเข้าห้องเมื่อสองชั่วยามก่อน
และมิได้อออกมาเลยจึงเอะใจสงสัย พอเข้ามาก็พบว่าพ่อบ้านสิ้นชีวิตแล้วขอรับ”

ห้องที่มันกล่าวถึงคือห้องนอนของพ่อบ้านกุ่ง และเป็นห้องที่พบศพ
ข้าวของเครื่องใช้หรูหรา มีทั้งผ้าไหมแพรพรรณเครื่องลายคราม และหยกมณีมีค่า
สมฐานะพ่อบ้านแห่งป้อมจันทรา

“แล้วพวกเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเขาถูกพิษ”

“บ่าวเคยพบพานผู้สิ้นชีพจากยาพิษอยู่บ้าง ซึ่งล้วนแต่สีผิวเปลี่ยนแปลกแผกผิดจากเดิม
หรือเป้าจู้(ประมุขป้อม)คาดการณ์เป็นอื่น?”

นางไม่ตอบ เพียงพลิกร่างแข็งทื่อที่นอนซบกับโต๊ะออก พลางแหวกเสื้อดูบริเวณหน้าอก

“นี่..นี่มัน”

บ่าวรับใช้ชะโงกหน้ามาดู เมื่อเห็นเป้าจู้ของมันมีสีหน้าแตกตื่น
มันปิดปากมิให้ตนส่งเสียงบ้างเมื่อเห็นถนัด

“พลังดรรชนีล้ำฟ้า...” เสียงอ่อนแรงของแม่นางจันทราระบุออกมาจนได้
เบื้องอกของผู้ตายมีรอยนิ้วมือสี่รอย ตรงกลางเป็นขีดสามขีดเป็นอักษร‘ซา’
เหมือนถูกตะกุยด้วยกรงเล็บ

“พวกเจ้ามัวยืนเซ่ออยู่ไย รีบไปหาซื้อโลงบรรจุพ่อบ้านกุ่ง
แล้วเตรียมการไว้ทุกข์สำหรับรุ่งเช้า”

แม่นางจันทรารวบรวมสติได้จึงออกคำสั่ง
นางตวาดแหวอีกคราเมื่อเห็นคนรับใช้จับกลุ่มกันกระซิบกระซาบ

“ได้ยินคำสั่งแล้วก็จงรีบไป!
และหากข้าทราบว่าเรื่องราวในคืนนี้แพร่งพรายออกไปก่อนที่ข้าจะอนุญาตล่ะก็
พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องรับโทษสถานหนัก”

เมื่อได้ยินคำสำทับ ผู้อื่นจึงประหวั่นลนลานรีบออกไปจากห้องจนหมดสิ้น
แม่นางจันทราปรายตามองร่างไร้วิญญาณของพ่อบ้านกุ่งครู่หนึ่ง
ก่อนก้าวออกจากห้องไปและหับประตูปิดตามเดิม

กวนอิมเต่า คือนามของรองหัวหน้าตึกดาราหรดี
ซึ่งมีสัญลักษณ์ประจำคือแมลงเต่าทอง
นางเป็นสตรีวัยกลางคนบุคลิกนุ่มนวลน่าคบหาสมาคม
การพูดการจามีไมตรีจิต รู้หลักเจรจาเป็นอย่างดียิ่ง
ทั้งจิตใจก็โอบอ้อมอารีชอบทำบุญสุนทานสมดั่งฉายากวนอิมเต่า

ตึกหรดีย่อมตั้งอยู่ทิศหรดี
อยู่ติดทะเลสาบงามอันเป็นพรมแดนด้านตะวันตกเฉียงใต้ของป้อมจันทรา
ลมชิวเทียน(ฤดูใบไม้ร่วง)พัดผ่านโชยเอาละอองเย็นสดชื่น
น่าจะชวนให้ผู้คนในตึกดาราหรดีแจ่มใสเบิกบาน

มาตรว่าเช้านี้จะเป็นยามอรุณที่อากาศดีที่สุดในรอบสัปดาห์
แต่บรรยากาศรอบ ๆ กลับหมองเศร้าด้วยผ้าขาวที่ผูกแขวนระโยงรยางค์ไปทั่วตัวตึก
ผู้คนก็สวมใส่ชุดป่านดิบสีขาวหม่น ทั้งสีหน้าก็หมองคล้ำด้วยอาลัยรักพ่อบ้านกุ่ง
กวนอิมเต่าก็เช่นกัน นางตีหน้าเศร้าเสียจนผู้คนนึกว่าบิดามารดาของนางเพิ่งวายวาง
พลางเดินร่อนไปทั่วตามหน่วยต่าง ๆ ของตึกดาราหรดี
ปะคนไหนก็หยุดพักคุยกับผู้นั้น ซึ่งหัวข้อก็คงไม่พ้น

“คนดีมักมีอายุสั้น ช่างน่าเสียดายนักพ่อบ้านกุ่งมิน่าจากไปเลย พวกเจ้าว่าหรือไม่”

ผู้คนต่างเออออ
ทั้งที่รู้ดีว่ากวนอิมเต่าลิงโลดแทบตายยามเมื่อตำแหน่งที่นางเล็งไว้ว่างเว้นลง

“เจ้เจ๊ก็อยากจะช่วยเหลือเขาอยู่ดอก
แม้นกล่าวแต่ปากก็จะคล้ายดั่งลมที่ผายไปไม่ได้การอันใด
จึงครุ่นคิดหาวิธีลงมือทำให้ประจักษ์ถึงน้ำใจอันบริสุทธิ์
พวกเจ้าเอาเช่นนี้ดีไหม ลงขันเงินกันสักคนละพันสองพันตำลึง..”

บางผู้ก็สะดุ้ง บางผู้ก็หลบตา มีบ้างที่ยังจ้องมองกวนอิมเต่า
ด้วยสายตาเชิดชูบูชาต่อรัศมีแห่งคุณธรรมอันอาบอิ่มทั่วเรือนร่าง

“แล้วเดี๋ยวเจ้เจ๊จะได้นำเงินไปช่วยเหลือครอบครัวของพ่อบ้านกุ่ง
ทำบุญร่วมกันเกิดชาติหน้าจะได้พบเจอกันอีกไงจ๊ะ”

“แต่ข้ามิมีเงินทอง”
เสียงท้วงจากจอมยุทธหนุ่มรูปงามนามซูทีเจิ้งดังเข้าโสตประสาท
กวนอิมเต่าหันขวับ แวบหนึ่งแววตาของนางดุร้ายจนน่าหวั่นใจ
แต่เพียงครู่ประกายแห่งความนุ่มนวลก็ถูกเกลี่ยทับ

“อ้อ ซูจงก่ำ (หัวหน้าหน่วยแซ่ซู)
เรื่องเงินทองมิต้องเป็นกังวล เจ้เจ๊ได้คิดไว้เผื่อแล้ว”

จอมยุทธหนุ่มรู้สึกหางตาขวากระตุกพิกล แต่ยังฝืนปั้นยิ้มเอ่ยวาจาถามไถ่

“เผื่อเยี่ยงไร ขอเต่าเจ๊เจ๊(พี่สาวแซ่เต่า)โปรดอธิบาย”

นางฉีกยิ้ม จนริมฝีปากเหมือนจะฉีกแยกถึงใบหู
“อ้อ ก็เงินเบี้ยเลี้ยงสิ้นปีที่ประมุขป้อมแจกให้อย่างไรเล่า
บัดนี้เงินอยู่ในมือของเจ้เจ๊ เดี๋ยวเจ้เจ๊จะเอาไปร่วมสมทบทำบุญให้”

“นี่..จะได้อย่างไรกัน ก็เงินนั้นเป็น...”

“เจ้เจ๊รู้จ๊ะ ว่าปุถุชนธรรมดา
อย่างไรก็ต้องมีความเสียดายต่อทรัพย์สมบัตินอกกายอยู่บ้าง
คงยากที่จะละวางกิเลสได้เกือบสิ้นเชิงแบบเจ้เจ๊
แต่การทำบุญนะจ๊ะ อย่าปล่อยให้ความลังเลมาทำลายผลดีในพริบตา
ก้มหน้าก้มตาอนุโมธนาไปเถอะจ๊ะ โฮะโฮะโฮะ”
กวนอิมเต่ายกชายเสื้อปิดปากหัวร่อ
และก่อนที่จอมยุทธซูทีเจิ้งจะรวบรวมสติได้ กวนอิมเต่าก็กรายหายลับตัวตึกไปแล้ว

จากคุณ : หงส์สยายปีก - [ 16 ก.ย. 49 15:31:09 A:125.24.128.112 X: TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 72

ปลายพู่กันจรดกระดาษขาวจนสุดสายหมึก
มือเนียนขาวราวโสมผ่องวาดพู่กันจุ่มลงในแท่นฝนหมึก
ก่อนยกมาตวัดปลายให้อักษรสวยงามเป็นระเบียบปรากฏบนแผ่นกระดาษ

พอดีกับที่เงาร่างอันเกิดจากแสงแดดส่อง
ให้เงากระทบบนประตูไม้ไผ่บุกระดาษบาง

“เข้ามาสิ รองหัวหน้าตึกดาราหรดี”

พลังวัตรลึกล้ำ และสมาธิสงบนิ่งดุจน้ำในบ่อของแม่นางจันทรา
ทำให้นางสามารถแยกแยะผู้คนได้แม้จะมองไม่เห็นตัว
ประตูบางเปิดผลัวะเข้ามาพร้อมกับร่างท้วมของกวนอิมเต่า

“บริวารน้อมคารวะท่านประมุข
มิทราบเป้าจู้มีธุระอันใดถึงเรียกบริวารเข้าพบ”

แม่นางจันทราละสายตาจากหนังสือที่กำลังเขียนอยู่
แล้วผายมือเชิญให้นั่งที่เก้าอี้ตรงกันข้าม พวกนางอยู่ในห้องอักษร
อันมีโต๊ะไม้สี่เหลี่ยมสองตัวตั้งอยู่ไม่ห่างกันนัก
รวมทั้งชั้นวางตำราเก่าแก่ล้ำค่าอยู่สองฟากข้าง

“หากข้ามิมีธุระ จะเรียกเจ้าพบบ้างมิได้หรืออย่างไร”

“บริวารมิกล้า แม้นเป้าจู้ไม่มีธุระแต่เรียกใช้สอย บริวารก็ยิ่งยินดี”
กวนอิมเต่านอบน้อมยิ่งนักเมื่ออยู่ต่อหน้าแม่นางจันทรา
ชิวหาของนางดูเหมือนยาวขึ้นอีกหลายเชี๊ยะ
พอพันแข้งพันขาเป้าจู้ของนางได้สักสองสามรอบ

“อย่างไรก็ดี หากข้ามิมีธุระคงไม่เรียกผู้ใดดอก
เพราะเกรงจะรบกวนเวลางานของพวกเจ้า
..รองหัวหน้าตึกดาราหรดี เจ้าคงได้ยินข่าวแล้ว..”

“บริวารขอบังอาจเดาว่า เป็นเรื่องพ่อบ้านกุ่งใช่หรือไม่”

“ถูกต้อง เจ้าได้ยินว่าอย่างไรบ้างล่ะ”

“กล่าวตามตรง บริวารทราบเพียงแต่ว่าพ่อบ้านกุ่งสิ้นลมลงเมื่อคืน
แต่นอกจากนั้นมิทราบใดใดทั้งสิ้น”

แม่นางจันทราหรี่ตามองคนตรงหน้า
นางมิใช่ว่าจะมิทราบอัธยาศัยชมชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านของกวนอิมเต่า
จึงเชื่อครึ่งมิเชื่อครึ่งต่อถ้อยที่รองหัวหน้าตึกกล่าวออกจากปากเมื่อครู่

“เจ้าคงรู้...” นางทอดเสียงสะกิดความสงสัยของกวนอิมเต่า
“..ว่าเมื่อพ่อบ้านกุ่งสิ้นไป ตำแหน่งพ่อบ้านป้อมจันทราก็ว่างลงอีกครา”

แววตาของกวนอิมเต่าเป็นประกาย
ร่างก็ยืดโน้มมาข้างหน้าด้วยต่อมตื่นเต้นทำงานถึงขีดสุด

“แต่ข้ายังไม่แน่ใจว่าจะให้ผู้ใดเป็นพ่อบ้านดี
อย่างน้อยก็ต้องดู ๆ ไปก่อนสักพัก ...ว่าแต่เจ้าสนใจตำแหน่ง..”

“บริวารสนใจ..สนใจเป็นอย่างยิ่ง หากเป้าจู้แต่งตั้งบริวาร
บริวารรับรองว่าจะทำงานรับใช้ป้อมจันทราอย่างสุดความสามารถ”

แม่นางจันทราหัวร่อเบา ๆ “เมื่อครู่ข้าก็เพิ่งกล่าวไปว่าข้ายังตัดสินใจมิได้
แต่ข้ากำลังจะเสนอตำแหน่งผู้ช่วยพ่อบ้านให้แก่เจ้า เจ้ายังต้องการมันอยู่หรือไม่”

กวนอิมเต่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เพียงอีกไม่นานตึ๊งจู้คนเก่าจะเกษียณ
และนางจะได้เลื่อนเป็นหัวหน้าตึกดาราหรดี
การรับตำแหน่งผู้ช่วยพ่อบ้านเท่ากับพลาดโอกาสเป็นหัวหน้าตึกไป
แต่ที่แล้วแล้วมา ผู้ช่วยพ่อบ้านของป้อมจันทรา
จะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นพ่อบ้านในภายหลังเสียทุกราย
ซึ่งเป็นตำแหน่งที่นางปรารถนาที่สุดรองจากตำแหน่งประมุขป้อม

“บริวารรู้สึกตื้นตันใจที่เป้าจู้เห็นความสำคัญ ทั้งให้ความไว้วางใจ
ไม่ว่าบริวารจะปรารถนา หรือมิปรารถนา หากเป็นคำสั่งของเป้าจู้
บริวารพร้อมบุกน้ำลุยไฟฝ่าคมหอกดาบเพื่อกระทำให้สำเร็จดังเป้าจู้ประสงค์”

“สรุปว่าเจ้าตกลงใจดีแล้วสินะ..” แม่นางจันทราสบตานิ่ง
“..เช่นนั้นก็จงมาทำงานในตำแหน่งนี้ได้ในวันพรุ่ง
ข้าไม่มีอะไรแล้ว เชิญเจ้าตามสบายเถอะ”

นางกลับมาจมจ่อกับการเขียนหนังสือต่อ แต่กวนอิมเต่ากลับร้องเรียกอีกครา
“เป้าจู้ บริวารยังมีอีกเรื่อง”

แม่นางจันทราร้องอ้อเบา ๆ แต่มือก็ยังไม่หยุดเขียน ทั้งสายตาก็ไม่ละมามอง

“บริวารว่าจะมอบเงินช่วยเหลือแก่ครอบครัวของพ่อบ้านกุ่ง
จึงรวบรวมทรัพย์สินเท่าที่มี..”

“แต่นั่นเป็นธุระของป้อมจันทรา ซึ่งหมายถึงข้าโดยตรง
เจ้าไม่จำเป็นต้องลำบากก็ได้” ในที่สุดแม่นางจันทราก็กลับมาให้ความสนใจ

“บริวารเต็มใจ มิได้ลำบากอันใด
อนึ่งบริวารทราบดีว่านี่คือธุระโดยตรงของเป้าจู้
จึงมิกล้าข้ามหน้าท่านไปส่งมอบทรัพย์สินให้แก่ครอบครัวพ่อบ้านกุ่งโดยตรง”

“อ้อ เช่นนั้นข้าก็คงจะต้องรับเอาไว้
แต่ข้าก็ขอเตือนว่าคงไม่อาจแพร่งพรายไป
ว่าเจ้าได้สมทบเงินไปให้แก่ครอบครัวพ่อบ้านกุ่ง
เพราะอาจจะเกิดการครหานินทากันได้”

กวนอิมเต่าลอบกัดฟัน
ด้วยว่าการทำเยี่ยงนี้หมายถึงแย่งหน้าของนางไปโดยสิ้นเชิง
แต่เพื่อตำแหน่งเป้าจงก้วง(พ่อบ้านป้อม) นางยอมทำสิ้นทุกสิ่ง
อย่างไรวิญญูชนล้างแค้นยี่สิบปีก็ยังไม่สาย

“บริวารยอมรับ บริวารเชื่อว่าทำบุญด้วยใจก็ได้ผลเท่ากับออกหน้า
ปิดทองหลังพระก็คือปิดทองอยู่ดีหาเป็นอื่นไม่”

“เจ้าเข้าใจก็ดีแล้ว เช่นนั้นวันพรุ่งก็จงนำเงินตำลึงมาที่นี่ด้วย
ข้าจะได้นำไปสมทบกับค่าทำขวัญให้ครอบครัวพ่อบ้านกุ่ง”

นางหันกลับไปเขียนหนังสือต่อ และกล่าวโดยไม่มองหน้า
“ขออภัยที่มิอาจน้อมส่งเจ้าได้”

กวนอิมเต่าได้ยินดังนั้นก็ไม่ทราบว่าจะแบกหน้าต่อหาพระแสงของ้าวอีกทำไม
จึงถอยกายออกจากห้องอักษรอย่างเงียบงัน

--------------------
หากว่าบทความนี้ไม่เหมาะไม่ควรพี่ ๆ ช่วยเตือนด้วยนะคะ
แล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะบ๊ายบาย

จากคุณ : หงส์สยายปีก - [ 16 ก.ย. 49 15:32:29 A:125.24.128.112 X: TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 73

ไม่เหมาะอย่างยิ่งครับ ไม่เหมาะที่จะลงช้าๆ ต้องเข้ามาลงให้บ่อยๆนะครับ น้องหงส์
นิยายกำลังภายใน ช๊อบชอบคับ ไว้ว่างๆเรามาฝึกวิทยายุทธ์กันดีฝ่า ฮิฮิ ดันคับดัน

[คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง]

จากคุณ : มังกรซ่อนเล็บ(ขบ) (yamapeejang) - [ 16 ก.ย. 49 20:11:52 ]

ความคิดเห็นที่ 74

เอ่อ.. คือ.. ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขอความกรุณาอย่าถือโทษโกรธเคืองกันนะคะ คือว่า มีความสงสัยเล็กน้อย...

คือ คุณหงส์สยายปีกนี่ ไม่ใช่พี่รุตหรอกเหรอคะ?

อุ๊ย คงฟังดูเป็นคำถามตลกๆแปลกๆแต่ว่า ก็ สงสัยน่ะค่ะ

และถ้าจำไม่ผิด คุณหงส์สยายปีกก็น่าจะเป็นรองตึ๊งจู้ตึกหงส์อะสิคะ?

ไปนั่งคิดนอนคิดต่อดีกว่า ฮิฮิ ถึงจะใช่รึไม่ใช่ก็ขอบอกว่า สนุกจัง! อยากอ่านอีกนะคะ มาลงต่อไวๆน้า

ขอให้ทุกคนหลับฝันหวานน้ำตาลทรายคล้ายน้ำผึ้งนะคะ บั๊บบาย~ love

จากคุณ : an-expert-lover - [ 17 ก.ย. 49 00:17:22 ]

ความคิดเห็นที่ 75

เข้ามาแปะชื่อเอาไว้ก่อนครับ

อ่านที่พี่รุตเปิดหัวกระทู้เอาไว้ แล้วทำให้นึกถึงเวลาดูละครหลังข่าว
เวลาที่พระเอกหรือนางเอกพลาดท่าให้กับตัวอิจฉา จะรู้สึกลุ้นระทึก
แต่ในที่สุด ตัวอิจฉาก็จะแพ้ภัยตัวเองไปในที่สุด

ก็หวังว่าพี่รุตคงจะสามารถผ่านพ้นเหตุการณ์นี้ไปได้ด้วยดีนะครับ

อ่านที่คุณหงส์สยายปีกเอามาลงแล้ว สุดยอดเลยครับ
ถ้าไม่เกริ่นนำมาก่อนนี่ผมคงนึกว่าเป็นกิมย้ง หรือ โกวเล้งมาเขียนให้แหง ๆ
รีบมาต่อเร็ว ๆ นะครับ คือผมบ้าอ่านนิยายจีนเอามาก ๆ เลยครับ

อ้อเกือบลืม สวัสดีทุก ๆ คนด้วยนะครับ

แต่ผมตาฝาดไปหรือเปล่า ยังไม่เห็น น้องทิพ ในกระทู้นี้เลย
ไม่รู้หายไปไหน ส่งเสียงหน่อยนะครับ

smile wink haha

จากคุณ : Man in the Mountain - [ 17 ก.ย. 49 09:38:31 A:209.186.215.177 X: TicketID:054587 ]

ความคิดเห็นที่ 76

หวัดดีค่ะ คุณแมน น้องทิพติดสอบมั้งคะ ถึงได้หายไปเลย ส่วนแฟนฟิคของคุณหงส์ฯ ฮาดีค่ะ หนับหนุนยามะอีกเสียงต่อไวๆหน่อย คุรแมนถามหาทิพแล้ว ขอถามถึง 2 st หน่อยเถอะ คู่นี้หายของจริง แอบไปสวีทกันอยู่ที่ไหน รายงานตัวด่วน

จากคุณ : beemanufan - [ 17 ก.ย. 49 13:44:43 ]

ความคิดเห็นที่ 77

สวัสดีค่ะ หงส์เองค่ะ
ขอบคุณคุณยามะพี คุณแอนด์ เอ็กเพิร์ต เลิฟเวอร์ (ชื่อเรียกยากง่ะ) คุณแมนออนเดอะโบรกแบค และคุณบีมานูฟาน ที่ให้การต้อนรับน้องหงส์คนนี้เป็นอย่างดีนะคะ

ที่คุณ AEL ถามว่าใช่คุณวิศรุตหรือเปล่า ไม่ใช่นะคะ
หงส์ก็ชื่อหงส์อ่ะ หรือเรียกน้องหงส์ก็ได้ค่ะ

คุณแมน (อุ๊ย ชื่อแมนดีค่ะน้องหงส์ชอบ)
ดีใจนะคะที่ชอบสำนวนหงส์ หงส์เองก็ชอบอ่านนิยายจีนแต่ไม่เคยเขียนดูสักที เพิ่งครั้งนี้เป็นครั้งแรกค่ะ

คุณยามา (ชื่อระดับสวรรค์คติพุทธอ่ะค่ะ) จะฝึกวิทยายุทธอะไรกับหงส์หรือคะ ฟันดาบ หรือตีฉิ่ง (คิคิ ล้อเล่นนะจ๊ะ)

คุณบีมานูฟาน ย่อตัวลงไหว้งาม ๆ ทีนึง ขอบคุณมากค่า หงส์เองก็เห็นกระทู้ถามหาคุณไข่หวานทะเลหวานอยู่เหมือนกัน แต่เธอก็ยังไม่ปรากฏตัว

-----------------------------------------------------------

------ตำนานจอมยุทธเกย์นิรนาม บทที่ 2 เหตุเกิดหน้าเหลามือปราบ-------

เหลามือปราบ ก็สมดังนามเหลา ด้วยว่าจัดตั้งใกล้กรมกองของทางการ
ให้ผู้ประกอบอาชีพมือปราบทั้งหลายนั่งดื่มสุราชมถนนกันอย่างครึกครื้น

มีบ้างที่เป็นชาวบ้านธรรมดาที่บังเอิญหลงแวะเวียนเข้ามาในเหลา
มือปราบมีทั้งไม่ถือตัว มีทั้งเบ่งอำนาจ
ดังนั้นชาวบ้านจึงไม่กล้าตอแยเภทภัยโดยง่าย
เพราะมิรู้ว่าจะแจคพอตไปเจอมือปราบหน้าใหญ่ใจคับแคบเข้าเมื่อไหร่

เถ้าแก่ของเหลาเป็นชายรูปร่างผอมวัยกลางคน
เขาใส่เสื้อผ้าดุจเดียวกับเสี่ยวเอ้อในร้านปะปนคอยให้บริการแก่แขกเหรื่อ
แต่ผู้คนมักคุ้นเคยและประสานมือคารวะเมื่อเขาเดินผ่านแทบทุกครั้ง

“เถ้าแก่ด๋ง จากมาสบายดี?”

“ฮา ๆ” เถ้าแก่ผู้ยกถาดอาหารเข้ามาใกล้หัวร่ออย่างอารมณ์ดี
“ผู้ใดจากไปกันแน่ ข้าก็อยู่ที่เหลาตลอดเวลา
หาได้ออกตะลอนทั่วตามหัวเมืองต่าง ๆ อย่างท่านไม่”

คู่สนทนาของเถ้าแก่ เป็นมือปราบรูปร่างบึกบึน
ผิวคล้ำแดดด้วยว่าทำงานกลางแจ้งไล่จับผู้ร้าย
เถ้าแก่ด๋งวางถาดอาหารแล้วยกกับแกล้มวางบนโต๊ะ
มืออีกข้างก็ยกกาสุรารินใส่ป้านที่พร่องของเหล่ามือปราบในโต๊ะ

“ถึงออกตะลอนตามหัวเมือง แต่มิพบพานเหลาใดยอดเยี่ยมเท่าเหลาท่าน
ทั้งสุราอาหารหรือบริการรับใช้ล้วนแต่ติดตาตรึงใจให้ข้าต้องกลับมาตายรังเก่า”

“ท่านมือปราบกล่าวเกินไปแล้ว
มิใช่ท่านกลับมารับเงินประจำปีดอกหรือจึงกลับมายังกรมกอง”

เพื่อนมือปราบหัวเราะครืนเมื่อเถ้าแก่ด๋งกล่าวอย่างรู้ทัน
ส่วนมือปราบผู้นั้นก็ยังคงรอยยิ้มไว้ดุจเดิม
ด้วยว่าหยอกแรง ๆ กันเช่นนี้อยู่บ่อยครั้ง

“แต่อย่างไรข้าก็ต้องยืนยัน
ว่าสุราอาหารเหลาท่านเลิศรสที่สุดในปฐพี
แม้นหากมีการจัดอันดับยอดฝีมือทางอาหารในยุทธจักร
เถ้าแก่ด๋งท่านคงไม่แคล้วติดหนึ่งในห้า”

“ปากหวานเยี่ยงนี้หากข้าเป็นสตรีคงหลงงมงายในท่านจนโงหัวไม่ขึ้น”
เถ้าแก่เหน็บถาดเข้าข้างแขน แต่ยังยืนอ้อยอิ่งอยู่ด้วยติดในรสสนทนา

“ปากของข้าก็เป็นเยี่ยงนี้มาแต่ไหนแต่ไร รู้สึกอย่างไรก็กล่าวไปเยี่ยงนั้น
แต่ถึงท่านจะจำแลงกายเป็นสตรีมาหลงเสน่ห์ข้า
ข้าก็คงไม่สนใจ เพราะว่าข้ามิได้นิยมชมชอบเหล่าสตรี”
มือปราบกล้ามใหญ่ยักคิ้วให้แล้วคว่ำป้านสุราลงกับโต๊ะ

“ข้าคงต้องไปเข้างานแล้ว ขอลา”
ผู้อื่นล้วนลุกตาม ด้วยว่ามือปราบผู้นี้เป็นผู้บังคับบัญชาของทุกคนในโต๊ะ

ทันใดนั้น เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากหน้าร้าน
เรียกความสนใจแก่ทุกผู้ไปยังจุดนั้น

“เจ้าเด็กร้ายกาจ เอาเงินข้าคืนมา!”

ชายพุงพลุ้ยท่าทางรุ่มรวยยืนชี้ไม้ชี้มือไปทางตรอก
พ่อค้าแม่ขายตกใจข้าวของระเนระนาดด้วยเด็กหนุ่มร่างผอมแห้งวิ่งชนปะทะ
ในมือมีถุงแพรหรูหราผิดฐานะมันอยู่ มือปราบหนุ่มรีบวางเงินไว้บนโต๊ะ
แล้วทะยานลงจากชั้นสองของเหลาในทันที

เขาเหินข้ามหัวของผู้คนปั่นป่วนวุ่นวายบนถนนสู่ภายในตรอก
แต่ร่างเล็กนั้นว่องไวเหลือเชื่อ สักพักก็มุดไปจนเกือบสุดตรอก
ที่เต็มไปด้วยกองขยะระเกะระกะนั้น มือปราบหนุ่มหยุดเท้า
แล้วค่อย ๆ ก้าวไปอย่างระมัดระวัง เบื้องหน้าเต็มไปด้วยสิ่งบดบังทัศนวิสัย
แต่เขาเชื่อว่ามิจำเป็นต้องรีบร้อน เพราะว่าตรอกนี้เป็นตรอกตัน

ผู้ใต้บังคับบัญชารีบรุดวิ่งตามเข้ามา
มีจำนวนหนึ่งที่กันจีนมุงมิให้เข้ามาขัดขวางการปฏิบัติงานได้
เศรษฐีอ้วนตะโกนด่าทอบรรพบุรุษโจรน้อยถึงสิบแปดชั่วคน
แต่มือปราบใหญ่ก็ยังไม่รีบร้อนอยู่ดี

“โจรน้อย ข้าจะให้โอกาสเจ้า
หากเจ้ายอมออกมามอบตัวแต่โดยดี ข้าจะลดหย่อนโทษให้”

ไม่มีเสียงตอบกลับจากกองข้าวของปรักหักพังเบื้องหน้า
มือปราบจึงก้าวเท้าเข้าไปใกล้อีกอย่างเงียบเชียบ

“อย่าทำให้ข้าเกิดโทสะ รีบไสหัวออกมาให้แก่ข้า
โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา”

“ฮ่า ๆๆๆ” แว่วเสียงหัวเราะจากส่วนลึกของตรอก
เสียงนั้นกังวานบาดหูราวโลหะกระทบกัน
บ่งบอกว่าเจ้าของเสียงมีพลังวัตรมิใช่น้อย
มือชื้นเหงื่อของมือปราบหนุ่มล่ำจึงเลื่อนไปกุมด้ามกระบี่โดยอัตโนมัติ

“เจ้าเป็นใคร รีบประกาศนาม”
เขารู้โดยอัตโนมัติว่าอีกฝ่ายมิใช่เด็กขี้ขโมยเมื่อครู่แล้ว
แต่คงจะเป็นผู้เยี่ยมยุทธผู้ใดผู้หนึ่ง

เบื้องหน้าปรากฏเรือนร่างสูงโปร่งในชุดแพรขาวดั่งกงจื้อ(คุณชาย)สูงศักดิ์
พัดขนนกขาวบริสุทธิ์เช่นเมธีผู้สูงส่งนิยมใช้
ถูกมือละเอียดเนียนราวหยกกุมด้ามกดตัวพัดไว้แนบอก

จากคุณ : หงส์สยายปีก - [ 17 ก.ย. 49 14:39:33 A:125.24.156.224 X: TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 78

คนผู้นั้นปรากฏกายดั่งภูตผี
มิมีผู้ใดเห็นชัดว่าเขามายังเบื้องหน้ามือปราบได้อย่างไร
ครั้นกระพริบตาอีกที กงจื้อชุดขาวก็ประสานมือคารวะแล้ว

“ข้าน้อยนามอู๋หมิงเกย์ไต้เฮียบ(จอมยุทธเกย์นิรนาม)
น้อมคารวะท่านมือปราบโฮ้ว”

แต่มือปราบไม่รับคารวะ เขากระโชกเสียงใส่
“เจ้าเด็กนั่นหายไปที่ใดแล้ว!”

“ชื่อเสียงของท่านมือปราบโฮ้วโด่งดังดุจอัสนีบาตฟาดกรอกหู
แต่ข้าน้อยมิเคยทราบมาก่อนว่าท่านชมชอบข่มขู่ราษฎรผู้บริสุทธิ์”

“เจ้าบริสุทธิ์แน่รึ? ตามกฎบ้านเมืองแล้ว
ผู้ใดให้ความช่วยเหลือในการฉกชิงวิ่งราวย่อมถือว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด
ข้าไม่เอาตัวเด็กนั่นก็ได้ แต่เจ้าต้องติดตามข้าไปกรมเมืองเพื่อรับโทษทัณฑ์”

อู๋หมิงยืนแย้มยิ้มอย่างไม่ประหวั่น วาจาก็ยังนุ่มนวลสุภาพดุจเดิม
“ไม่ทราบว่าท่านมือปราบอาศัยอะไร พยานหลักฐานท่านมีหรือไม่”

“ผู้คนทั้งตรอกล้วนเป็นพยานได้
ว่าเจ้าจงใจขัดขวางข้ามิให้ไปตามคร่ากุมตัวเด็กนั่น”

“อ้อ...” หางเสียงลากยาวเหมือนซ่อนนัย
“แต่ข้าเองก็มีหลักฐานใหม่ที่พิสูจน์ได้ว่าเด็กผู้นั้นมิได้ทำผิด”
เขาวาดพัดไปเบื้องหน้า กำลังภายในก่อตัวดุจมรสุม
พัดกระโชกให้เหล่ามือปราบเซเกือบล้มแหวกกระจายเป็นทาง
เผยร่างชายพุงพลุ้ยเจ้าทุกข์ยืนตัวสั่นอยู่ท่ามกลางพลังพิสดาร

“หากว่ามีการวิ่งราวเกิดขึ้นจริง แล้วถุงเงินนั่นคือสิ่งใด”
สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังเข็มขัดหยกข้างเอวของเศรษฐีอ้วน
ซึ่งมีถุงแพรเดิมแขวนห้อยไว้
มือปราบโฮ้วซึ่งพอเดาได้ว่าอู๋หมิงทวงถุงแพรจากเด็กนั่น
และใช้ฝีมือระดับสุดยอดส่งคืนเจ้าของ
ก็อดรู้สึกนิยมยกย่องในความว่องไวของฝีมือมิได้

“นับว่าข้าล่วงเกินแล้ว”
มือปราบหนุ่มประสานมือคารวะแล้วหันกายถอยกลับไป

“เดี๋ยวก่อนท่านมือปราบโฮ้ว” คำเรียกทำให้มือปราบหนุ่มชะงักเท้า

“ไต้เฮียบมีวาจาใดจะสั่งสอน”

“ข้าแค่จะกล่าวว่า...” นัยน์ตาคู่เรียวสบอีกฝ่ายอย่างลึกล้ำ
“ข้าก็ชมชอบน้ำใจท่าน หวังว่าโอกาสหน้าเราคงได้พบพานกันในฐานะ...สหาย”

“คารวะมิสู้ปฏิบัติตาม..” มือปราบแซ่โฮ้วซึ่งสีหน้าดีขึ้นแล้ว
เพราะอาชญากรรมที่เกิดขึ้นคลี่คลายไปโดยไม่มีผู้ใดเดือดร้อนมากนัก
“หากท่านว่างก็ขอเชิญที่เหลามือปราบ
พวกข้ามักจะมารับประทานกันประจำในยามเที่ยง”

อู๋หมิงเกย์ไต้เฮียบก้มศีรษะให้เป็นเชิงน้อมส่ง
ผู้คนซึ่งมุงดูเรื่องวุ่นวายก็เริ่มสลายตัวเมื่อเหล่ามือปราบทยอยกลับ
อู๋หมิงสาวเท้าหวังจะก้าวออกไปสู่ถนนใหญ่
แต่มืออูมสวมแหวนเพชรพลอยแพรวพราวคว้าแขนเสื้อของเขาเอาไว้

“อู๋หมิง เจ้าชื่ออู๋หมิงใช่หรือไม่”

อู๋หมิงเกย์ไต้เฮียบหันร่างเพ่งพิศผู้รบกวน
นางเป็นสตรีวัยกลางคนร่างท้วมนิด ๆ
จึงตัดสินใจใช้คำเรียกหาที่แสดงความเคารพในอาวุโส

“ตั่วเจ๊(พี่สาวใหญ่)มีสิ่งใดจะชี้แนะ จึงรั้งตัวข้าน้อยไว้”

“เมื่อครู่ฝีมือของเจ้านับว่าน่าแตกตื่น..” นางเริ่มต้นด้วยคำชม

“มิกล้ารับ มิกล้ารับ ข้าน้อยมีดีเพียงท่าสองท่า
หากพบพานยอดฝีมือแท้จริงคงไม่อาจเอาออกมาอวดโอ้”

นางไม่สนใจคำถ่อมตน แต่ไพล่ไปกล่าวถึงเรื่องที่ต้องการเสีย
“เจ้ามีสังกัดสำนักหรือไม่?”

“ข้าน้อยร่อนเร่พเนจรไปทั่ว ด้วยว่าเป็นคนรุ่มร่ามไม่เรียบร้อย
ครั้นจะหาสำนักอยู่ก็มักรู้สึกว่าอึดอัดในกฎระเบียบ”

“เจ้าคงรู้จักป้อมจันทรา”

อู๋หมิงร้องอ้อ
ผู้ใดเข้าเมืองสวีโจวแต่ไม่รู้จักป้อมจันทราสมควรไสหัวไปเกิดใหม่

“ป้อมจันทรามิใช่พรรคหรือสมาคมที่ตั้งขึ้นเพื่อผลประโยชน์เฉพาะกลุ่ม
แต่เป็นสถานที่รวบรวมวิชาฝีมือหลากแขนงเพื่อฝึกสอนแก่ผู้คน
ไม่ว่าจะมาจากในเมืองสวีโจว หรือจากหว่างเฉิง - ฉางอานก็ล้วนมาร่ำเรียนได้”

เขาร้องอ้ออีกครั้ง ความข้อนี้เขาก็เคยได้ยิน

“ข้าเห็นฝีมือของเจ้าแล้ว อยากชักนำมาร่วมทำงานในป้อมจันทรา
ตัวข้าก็สนิทกับท่านประมุขป้อม พอจะฝากฝังเจ้าให้ได้ตำแหน่งงานดี ๆ”

“ขอเรียนถาม ตั่วเจ๊มีคำเรียกหาว่าอันใด”

นางตีสีหน้าแปลกใจด้วยว่าอู๋หมิงไม่แสดงท่าทีตอบรับหรือปฏิเสธ
แต่กลับถามนามนางเสียนี่

“ผู้คนมักเรียกข้าว่ากวนอิมเต่า เพราะข้าใจบุญสุนทาน
โอบอ้อมอารี มีน้ำใจเมตตาปรานีต่อสรรพสัตว์
ทั้งละวางรักโลภโกรธหลงจนเกือบสิ้นเชิง...
ข้าเองก็มิกล้าเผยอเทียบโพธิสัตว์กวนอิม
แต่เมื่อมีผู้เรียกหาเช่นนี้ก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับ”
สีหน้าของนางเหมือนจะภูมิใจต่อฉายา
มากกว่าจะก้มหน้ายอมรับด้วยความไม่เต็มใจดั่งปากว่า

“อ้อ กวนอิมเต่าตั่วเจ๊ ตัวข้าน้อยไม่แน่ว่าจะพำนักอยู่ที่นี่นาน
น้ำใจของท่านคงต้องรับไว้ด้วยใจ หากวันหน้ามีวาสนาคงได้พบพานกันใหม่”
จบคำเงาร่างอู๋หมิงก็เลือนรางดั่งภูตพราย
และหายสาบสูญไปจากคลองจักษุของกวนอิมเต่า

แล้วเจอกันอาทิตย์หน้านะคะ บ๊ายบาย

จากคุณ : หงส์สยายปีก - [ 17 ก.ย. 49 14:40:36 A:125.24.156.224 X: TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 79

อืม...
ทำเป็นหนังท่าทางจะมันส์ดี
ว่าแต่ ใครจะรับบทเจ๊เต่าละเนี่ย เอิ้กๆ

จากคุณ : Jp_qL - [ 17 ก.ย. 49 23:26:46 ]

ความคิดเห็นที่ 80

คุณบีมานูฟาน ย่อตัวลงไหว้งาม ๆ ทีนึง ขอบคุณมากค่า หงส์เองก็เห็นกระทู้ถามหาคุณไข่หวานทะเลหวานอยู่เหมือนกัน แต่เธอก็ยังไม่ปรากฏตัว

บีแมนยูแฟนค่ะ อ่านผิดเหมือนคุณโดมเลยอ่ะ เราเป็นแฟนผีแดง แต่วันนี้ดันโดนปืนยิงตายคาบ้าน แพ้ไป 1-0 ค่ะ เซ็งๆๆๆๆๆ

จากคุณ : beemanufan - [ 18 ก.ย. 49 00:58:24 ]

ความคิดเห็นที่ 81

เรื่องราวดำเนินฉับไวเยี่ยงสะบัดปลายกระบี่

เร้าใจดุจเสียงพิณกรีดก้องสะท้อนสะท้าน

นับถือ นับถือ

ขอคารวะสามจอก

จากคุณ : ^^ (Namehoto) - [ 18 ก.ย. 49 07:40:46 ]

ความคิดเห็นที่ 82

อืม นิยายจีนนี่ไม่ถนัดแฮะ พยามอ่านหลายรอบกะเรื่องที่ว่าดังๆก็ตกม้ากลางอากาศซะงั้น เสียดรายๆๆ แต่เรื่องนี้จะลองพยายามดูครับ ผมจีเอง

อืม ร้านนี้ก็น่าลองแฮะ ชื่อร้านขึ้นต้นว่าไท...ซะด้วย แปลว่าอะไรที่มันใหญ่ๆแต่ล่มอ่ะ เหอะๆๆ

ช่วงนี้ที่ออฟฟิศออกปากว่าทำงานเยอะไป น่าเกลียด เลยบังคับให้หยุดสองวันต่อสัปดาห์ ไอ้เราก็เลยต้องมานอนตีพุงอยู่กะบ้าน ไม่มีไรทำ ควานดีวีดีที่ติดมาจากเมืองไทยมานั่งดูไปพลางๆ ได้ดู อินวิซิเบิ้ลเวฟส์ ของพี่ต้อม เป็นเอก ดูจบแล้วผิดหวังพิกล งานนี้ถือว่าสะดุดเลยแฮะ พี่ต้อมเรา ตัวละครลอยเกินเหตุ เท้งเต้งไม่น่าเชื่อถือเลย เรื่องที่แล้ว เรื่องรักน้ิอยนิดมหาศาลลงตัวกว่าเยอะเลยอ่ะ

คืนก่อนก็เลยมีเวลานั่งเฮฮาฮิฮะกะรูมเมทหนุ่มๆในห้อง ไอ้เจ้า"ดีแทค"หนุ่มแขกทะเล้นมันซื้อวิสกี้มาแบนนึง แล้วก็มาตะโกนถามว่าใครจะดริ๊งค์กะมันมั่ง คืนนั้นวันศุกร์พอดี ไอ้ผมก้เหนื่อยๆกลับมา แถมวันรุ่งขึ้นก็หยุด ก็เลยตั้งใจจะไปหาซื้ออะไรมากระแทกปากเล่นๆอยู่แล้ว ก็เลยเปลี่ยนใจ หันมาดริ๊งค์กะมันดีฝ่า ไอ้เจ้าเคน หนุ่มเวียดนาม หน่วยก้านเหมือนเด็กวัดถือปิ่นโต ก็เข้ามาร่วมวงด้วย

เป็นวงเหล้าที่ตลกที่สุดตั้งแต่เคยกินกันมา เพราะเราสามคนก็เดินไปแอกันในครัวเล็กๆ ดีแทค(จิงๆมันชื่อ รีแทช)มันก็รินเหล้าใส่แก้วกาแฟให้เราคนละอึก ผมก็ไปเอาน้ำแข็งที่เกาะเป็นฟอสซิลในตู้เย็นมากระเทาะแจกกันคนก้อนสองก้อน แล้วก็เปิดน้ำก๊อกรินเติมลงไปพอท่วม(น้ำก๊อกที่นี่กินได้อยู่) แค่เนียะ! ไม่มีมิกซ่งมิกเซอร์ให้เสียเวลา แต่ไอ้เคนก็อุตส่าห์หยิบน้ำแอ๊ปเปิ้ลลงมาเทในแก้วมันสองอึก ตามคำแนะนำผม ผมได้ใจเลยเติมน้ำมะนาวในถ้วยที่เตรียมไว้ทำลาบใส่แก้วมันไปอีกอึก เขย่ากันดิบดี ก็เดินตามกันออกมานั่งล้อมวง

คนละแก้วแค่เนียะครับ มันนั่งกันเป็นชั่วโมง คุยบ้าบอกันไปขำๆ จนผมทนไม่ไหว บอกว่า เฮ้ย ไอขอไปเติมนะ ของไอหมดตั้งแต่เมื่อสิบห้านาทีที่แ้ล้วล่ะ ไอ้ดีแทคมันก็บอก เอาเลยๆมันไม่หวง(ก็มีอยู่แค่นั้น) ผมก็ไปเติม เสร็จเดินกลับมา ไอ้เคนก็นั่งหน้าแดงมากกกกก แขนแดง อกแดง มือแดง น่ากลัว แต่มันก็ยิ้มตี๋ๆบอกไม่เป็นไรหรอก เลือดลมมันดี ผมเลยบอกว่า นี่ๆๆๆแก้วพวกยูเนี่ย บ้านไอเค้าเรียกยุงมันไข่หมดแล้วรู้มั้ย ไปเติมมาอีก เร้ว

กินสภาพนี้กันเกลี้ยงแบนฉาด ไม่ได้เมาซักนิดดดดด ซักเดี๋ยวรูมเมทอีกคน(ที่ผมรอ)เจ้าเจสันหนุ่มเกาหลี ก็กลับมา ถามว่าทำไรกัน ผมก็ชักคึกคักเลยบอกว่ามานี่ๆๆๆมาเล่นเกมกัน แล้วก็ไปเปิดตู้เย็นเอาโซจูเหล้าเกาหลีแบบกล่องนม ของรูมเมทสาวเกาหลีอีกคน เธอบอกว่าถ้าอยากกินก็ให้มาหยิบ ฮั่นแน่อุบซะเลย

แล้วเราก็เปิดเหล้าในกล่องกระดาษน่ารักนั่นเติมลงแก้วไวน์ที่เจ้าเจสันหยิบมา แล้วก็ตั้งต้นเกมนับเลยที่ผมสอนให้ ใครแำพ้ก็จิบไปๆ อันนี้เหมาะจะจิบครับ เพราะเป็นเหล้าแรง ไม่เหมือนวิสกี้แบนนั้นที่ต้องอาศัยเติมมิกเซ่อร์ เกมผมก็ฮาใช้ได้ เพราะเรียกเสียงเฮลั่นๆได้ไม่เลว เวลาใครแพ้แล้วต้องจิบเหล้าเกาหลี และต่างก็ทำหน้าเหยเกย์ไปตามๆกัน เจ้าเจสันซึ่งเขามานั่งติดผมก็ชอบโน้มเนื้อโน้มตัวมาชนผมเวลาออกอารมณ์ฮาๆ เล่นเอาวิดวิ้วซู่ซ่าเล็กน้อยพอหายหนาว

ตอนหลังเจ้าเจสันเปลี่ยนเกมเอาแบบเกาหลีบ้านมันมั่ง ซึ่งผมก็รู้จักดี เพราะเพื่อนชาตินี้เยอะอยู่ ก็เป็นเกมเลขๆเหมือนกัน แต่เร็วกว่า ฮากว่า และแกล้งกันได้ด้วย ก้เวิร์คไม่แพ้กัน เฮฮากันจนเหล้าหมดกล่องกระดาษเล็กๆนั่น ไม่ได้เมาซักนิดดดดด เหอะๆๆๆ แล้วก็แยกกันไปนอน เจ้าเจสันมันก็ไม่ลืมกู๊ดไนท์กะผมหยั่งที่มันทำประจำ

สายๆวันถัดมาผมกะลังออกจากบ้านมา เจ้าเจสันซึ่งตอนนี้ไม่ได้ทำงานแล้ว แต่เตรียมตัวจะไปเที่ยวเร็วๆนี้ ก็ตะโกนถามมาจากในครัว ว่า คืนนี้กลับกี่โมง? ผมก็บอกว่า อืมมสักสี่ทุ่มละมั้ง แต่ไม่ได้งานกะดึกนะ เจสันมันก็บอกมาหน้านิ่งๆว่า อืม แล้วไอจะรอยูนะ

ผมก็ใส่รองเท้า พร้อมคิดในใจว่า จะรอกรูทำไมฟะ แต่มานึกอีกที ก็น่าปลื้มน้อยอยู่เหรอ ที่มีใครสักคนมาบอกว่าจะรอเรา

คืนนั้นก็ตั้งท่าจะกลับเ็ร็ว นั่งดู"ดันดารา"อยู่ที่ออฟฟิศที่พี่พายุเอามาเปิด ไม่ทันจบก็เลยหนีกลับไปก่อน แต่ก็สายจนได้ มาถึงบ้านเกือบเที่ยงคืน เจอเจ้าดีแทคนั่งทำหนวดโอซาม่าบินลาเด้นอยู่คนเดียว ผมขำเต็มที มันเลยบอกว่า จะเอาไปใช้พรีเซนต์ในวิชาที่เรียน ผมเสเอาหมวกมุสลิมมาใส่เล่น กวาดตาไป เจสันไม่อยู่นี่หว่า

กินข้าวรอบดึกเสร็จ ออกไปตากลมที่ระเบียงมองเข้าไปในห้องเจ้าหนุ่มเกาหลี ก็ไม่อยู่อีก ไหนบอกจะรอเรา

ออกมาตัดสินใจนอนซะเลย นอนได้แป๊บนึง ได้ยินเสียงเปิดประตู ใครสักคนเดินเข้ามา แล้วก็เดินหายไปในห้องติดระเบียง จะใครเสียอีก กลับซะดึกเลยนะมรึง

เช้ามา ผมตื่นงัวเงียๆเดินออกมา เจอเจ้าหนุ่มเจสันตัวดีกะลังต้มน้ำร้อนในครัว มันก็ทักมอร์นิ่งกะผมอย่างเคย ผมก็ยิ้มๆปรืือ แล้วเปรยว่า เมื่อคืนกลับดึกเลยนะ

เจ้าเจสัน ซึ่งไม่รู้ว่าลืมไปรึยังว่า มันพูดเอาไว้ว่าจะรอ ก็ตอบเก้อๆมาว่า ไอไปดุฟุตบอลห้องเพื่อนอ่ะ ทักกันแกนๆแค่นั้น ผมก็เดินไปทำธุระส่วนตัว แล้วไม่ได้เจอกันอีก

เจสันสนใจเรื่องหนังมาก และรอบรู้ในระดับที่ไม่ธรรมดา มันรู้จักผกก.สเปนนิช เม็กซิกัน และชอบหนังที่มักโด่งดังตามเทศกาลไม่น้อย หนังตลาดมันก็ไม่ได้ทิ้ง เราคุยเรื่องหนังกันได้ทั้งวัน และเจสันก็ทึ่งมาก ที่ได้เจอเพื่อนเรียนหนังอย่างผม เพราะผมรู้ทุกเรื่องที่เขาพูด และนี่เป็นเหตุให้เขาคะยั้นคะยอให้ผมเปิดหนังที่ผมทำให้เขาดู -_-'

จะให้เปิดหนังเกย์ให้ดูเนี่ยนะ รอไปหน่อยดีกว่ามั้งง เรารู้จักกันยังไม่ทันเดือนนึงเลย แต่คืนนึงทนไม่ไหว ก็เลยแพลมๆเปิดหนังธีสิสให้ดูไปก่อน เค้าดูแล้วก็เห็นเฉยๆนะ ไม่ได้กระตือรือร้นเหมือนตอนต้นๆเลย(สงสัยจะผิดหวัง) แต่เขาก็เข้าใจหนังผมนะ เ้ค้ารู้ด้วยซ้ำว่า ทำไมผมต้องใช้นักแสดงอิตาเลียน แล้วเจสัน ก็บอกว่า เอ๊ แล้วอีกเรื่ืองที่ชื่อว่า ไฮ ล่ะ เป็นยังไง เิปิดให้ดูหน่อย

ผมเลยรีบเอาแผ่นออก แล้วบอกว่า เอ่อ ยังไม่พร้อมน่ะ เสเล่าเบื้องหลังต่างๆนานา โม้ๆให้เขาฟังไป เขาก็ยิ่งอยากดู ผมก็เลยปิดท้ายไปว่า เอางี้ วันหลังเปิดให้ดูแน่ๆ มันมีอะไรที่เป็น"ความลับ"อยู่น่ะ เจสันทำหน้างงๆแว่นวาวๆ แต่ก็บอกออกมาอีกว่า "โอเค แล้วไอจะรอวันนั้น"

จะรอๆๆๆอีกแล้วมรึง ผมจะเชื่อมันดีมั้ยเนี่ย

จากคุณ : g - [ 18 ก.ย. 49 12:07:52 A:60.240.96.225 X:202.7.166.173 TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 83

คุณ Jp_qL มีนามว่ากระไรคะ หน้าตาเหมือนหนุ่มแว่นที่หงส์ชอบเลย อิอิ
ขอบคุณมากค่า แต่ถ้าเป็นหนังหงส์รับบทเจ๊เต่าเอง>,<

คุณบีแมนยูแฟน อิอิ อ่านถูกเสียที หงส์เชียร์ลิเวอร์พูลค่ะ

ยินดีที่ได้พบแม่นางนาเมโฮโทค่ะ ย่อตัวลงชดช้อยงามๆคารวะขอบคุณจากใจ ^ ^ (ปล. หงส์มีแผนการสักเล็กน้อยต้องขออนุญาตแม่นางยืมตัวไปล่วงหน้า เพื่อโลดแล่นในยุทธจักร)

คุณจี หงส์ตามอ่านเรื่องของคุณจีมาตั้งนานแล้วค่ะ ตั้งแต่เรื่องดงกิลจนกระทั่งมินอุก คุณจีเป็นคนอ่อนไหวน่ารักดีค่ะ และยินดีที่ได้รู้จักนะคะ

-----ตำนานจอมยุทธเกย์นิรนาม บทที่ 3 ยอดยุทธวิจารณ์ตำรา-----

จอมยุทธหนุ่มเสื้อเขียวหน้าตาสะอาดสะอ้านราวหยกสลัก
ทะยานมาตามทางน้อยผ่านป่าโปร่งนอกเมืองสวีโจว
ฝุ่นคลีฟุ้งใต้เท้าที่สะกิดพุ่งร่างดุจเหินก่อหมอกสีดินตรลบไปทั่วทางนั้น

“หยุดไว้!”
ทันใด ชาวยุทธท่าทางเหี้ยมหาญก้าวออกมาดักหน้า
พวกมันมีจำนวนห้าคน แต่ละคนร่างกำยำผิวคร้ามเข้มไว้หนวดเครารกเรื้อ
ซ้ำนุ่งห่มหนังสัตว์หยาบแทนเสื้อผ้า
สองมือควงดาบตัดหัวขนาดใหญ่เป็นประกายแวววาว

ซูทีเจิ้งชะงักเท้าไว้ตามคำข่มขู่ เขาก้มหน้าประสานมือคารวะอีกฝ่าย
“พี่ท่านโปรดหลีกทาง ข้าน้อยมีธุระด่วนมิอาจหยุดสนทนาได้”

“ฮ่า ๆๆ” พวกมันหัวร่อพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย
“เจ้าลืมจักษุไว้ที่บ้านหรืออย่างไร
จึงมองไม่ออกว่าพวกข้าเป็นโจรคอยดักปล้นคนเดินทาง
หากเจ้ามีธุระด่วนอยากรีบไป ก็จงเร่งส่งทรัพย์สินทั้งหมดเท่าที่มีให้แก่พวกข้า”

“พี่ท่านก็คงมีตาหามีแววไม่..”
จอมยุทธชุดเขียวเงยหน้าขึ้นสบตาพวกมัน
“..จึงมิทราบว่าข้าคือซูจงก่ำแห่งป้อมจันทรา”
ประกายขาวบาดตาพุ่งวาบจากแขนเสื้อออกเป็นห้าสาย
ด้วยความเร็วดุจประกายไฟ ร่างห้าร่างเบื้องหน้าพลันเพิ่มรอยแผลที่คอหอย
โลหิตห้าสายพุ่งกระฉูดออกพร้อมกัน
พวกมันตาเหลือกโพลงคล้ายมิเชื่อว่าชีวิตของพวกมันจะจบสิ้นอย่างง่าย ๆ เยี่ยงนี้
ทั้งหมดล้มครืนลงทอดกายเป็นซากร่างโดยไม่มีโอกาสได้ร้องสักแอะ

“พี่ท่านที่ซุ่มชมความสนุกสนาน ไฉนไม่ออกมาแนะนำตัวบ้างเล่า”

ซูทีเจิ้งกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ เสมือนกับมีคู่สนทนาเป็นอากาศธาตุ
แว่วเสียงปรบมือจากป่าข้างทาง
ก่อนปรากฏร่างกงจื้อชุดขาวก้าวมาใกล้จอมยุทธหนุ่มช้า ๆ
“ฆ่าได้ประเสริฐ หากซูจงก่ำอยากรู้จักข้า ก็เห็นว่าข้าจะปฏิเสธมิได้
เพราะหากทำให้ท่านขัดใจอาจจะทอดร่างเป็นซากศพแบบพวกมันได้ไม่รู้ตัว”

“หึ ข้าสังหารเฉพาะอสูรโฉดมารชั่ว
แต่ผู้มีนามอู๋หมิงเกย์ไต้เฮียบท่านคงจะมิใช่ดอกกระมัง”

“สายตาของซูจงก่ำกว้างขวางนัก
ถึงกับระบุนามข้าได้ในครั้งแรกที่พบพาน ดูท่าข้าคงได้เปิดหูเปิดตาแล้ว”

ซูทีเจิ้งแย้มยิ้ม เขาทราบมาจากกวนอิมเต่าอีกทอดหนึ่งต่างหาก
“ยอดคนอายุเยาว์เช่นเสียวเฮียบ (จอมยุทธน้อย)
ในรัศมีสามสิบลี้ของสวีโจวคงมิมีผู้ใดไม่รู้จัก
แม้นปรากฏกายคราแรกก็สร้างวีรกรรมกระเดื่องดังชวนให้ยุทธจักรสะท้านสะเทือน”

“ฮ่าๆๆ ซูเฮีย(พี่ชายแซ่ซู)กล่าวเกินไปแล้ว”
อู๋หมิงเรียกหาอีกฝ่ายอย่างสนิทสนมยิ่งขึ้น เขาถูกชะตากับอีกฝ่ายอย่างประหลาด
“เพียงแค่คลี่คลายคดีวิ่งราวเล็ก ๆ น้อย ๆ ไหนเลยกล้าอวดโอ้”

เขาปรายตาไปยังซากศพห้าร่างก่อนกล่าวชักชวน
“นี่ก็ฟ้าใกล้มืดแล้ว ขอเชิญซูเฮียไปพักที่โรงเตี๊ยมเดียวกับข้าก่อนดีกว่า”

“ได้ ข้าเองก็ไม่อยากอยู่สูดกลิ่นคาวเลือดนานนัก เสียวเฮียบโปรดนำทาง”
มือในแขนเสื้อเขียวผายเชิญ อู๋หมิงจึงก้าวนำไปตามเส้นทางที่ทอดลึกเข้าสู่ดงไม้

ชั้นล่างของโรงเตี๊ยมเป็นหลังคามุงจากวางโต๊ะเรียงราย
ใช้แทนเหลาให้แขกเหรื่อดื่มสุรารับประทานอาหาร
เย็นนี้ผู้คนบางตา มีนั่งกันอยู่เพียงโต๊ะสองโต๊ะ

อู๋หมิงรินสุราใส่จอกน้อยแล้ววางลงตรงกลางให้ซูทีเจิ้งหยิบจับสะดวก
“ผู้น้องได้ยินนามป้อมจันทรามานานแล้ว
มิคาดว่าจะได้พบพานจงก่ำป้อมจันทราด้วยตนเอง”

จอมยุทธซูผลักกาสุราออกห่างแล้วรินน้ำชาใส่จอกแทน
“แต่เสียวเฮียบก็ได้พบกวนอิมเต่าแล้วนี่”

“กวนอิมเต่า..” น้ำเสียงเหมือนครุ่นคิดสะกิดความจำเดิม
“อ้อ ใช่สตรีร่างท้วมท่าทางใจดีหรือไม่ นางเป็นผู้ใดในป้อมจันทรา
ยินว่านางสนิทกับประมุขป้อม หรือข้อนี้มีความนัยแฝงเร้น”

“เมื่อวานนางเป็นรองหัวหน้าตึกดาราหรดี
มีศักดิ์อำนาจรองเพียงหัวหน้าตึก พ่อบ้านและประมุขป้อม..”
น้ำเสียงเหมือนไม่อยากแพร่งพรายต่อ แต่อู๋หมิงกลับรุกคืบ
“แล้ววันนี้เล่า”

“หากเสียวเฮียบอยากทราบจริง ๆ..”

“ผู้น้องอยากทราบเป็นอย่างยิ่ง
แต่หากเรื่องนี้ไม่เหมาะที่จะบอกกล่าวกับผู้น้อง
ก็ขอซูเฮียจงลืมคำถามของข้าไปเถิด”

“ครั้นจะว่าไม่เหมาะก็มิใช่
เพียงแต่มันเกี่ยวพันถึงเรื่องราวภายในที่ร้ายแรงเป็นอย่างยิ่ง”

อู๋หมิงรินสุราอีกจอก แต่นำถ้วยมาคลึงในมือเล่น
ไม่กรอกเข้าปากเสียที เขากำลังรอให้อีกฝ่ายบอกเล่าเรื่องราวต่อ

“นับแต่เกิดเรื่องราวร้ายแรงนั้น..”
เพียงขึ้นประโยคนี้ก็แสดงชัดว่า
ซูทีเจิ้งจะไม่เอ่ยถึงรายละเอียดของเรื่องราวดังกล่าวเด็ดขาด
“ตำแหน่งแต้ง้วยเป้าจงก้วง(พ่อบ้านป้อมจันทรา)ก็ว่างเว้นลง
แม่นางจันทราประมุขป้อมยังมิได้ตัดสินใจว่าจะให้ผู้ใดเป็นพ่อบ้านคนต่อไป
เพียงแต่แต่งตั้งกวนอิมเต่าให้กินตำแหน่งผู้ช่วยพ่อบ้านไปพลาง ๆ”

“อ้อ มิน่านางจึงกล่าวว่าสนิทกับประมุข และพอจะฝากฝังข้าเข้าทำงานได้”
“เสียวเฮียบกำลังหางานทำดอกหรือ” น้ำเสียงกระตือรือร้นเป็นอย่างยิ่ง
อู๋หมิงจึงตอบตามเหตุผลที่เกิดขึ้น “อันที่จริงผู้น้องไม่คิดจะอยู่สวีโจวนาน
เพราะใคร่เดินทางลงใต้ไปเยี่ยมมิตรสหายที่กวนตง
แต่เส้นทางข้ามภูเขาถูกตัดขาดด้วยหิมะลงหนัก จึงมิอาจออกจากแคว้นสวีโจวได้
ครั้นจะอยู่เฉย ๆ ก็รู้สึกเบื่อหน่ายจึงใคร่ลองทำงานในป้อมจันทราดูสักครา”

“ข้ามิได้สนิทสนมกับประมุขป้อมมากนัก
เพียงแต่ในหน่วยของข้ามีตำแหน่งว่างอยู่
หากเสียวเฮียบสนใจก็ลองทำงานในตำแหน่งนี้ดูดีหรือไม่?”

“ตำแหน่งใดกัน ซูเฮียโปรดแถลงไข”

ซูทีเจิ้งแย้มยิ้มด้วยเรียวปากและดวงตา น้ำเสียงเขาก็ร่าเริงยินดี
“ตำแหน่ง...ผู้วิจารณ์ตำรายุทธ”

จากคุณ : หงส์สยายปีก - [ 18 ก.ย. 49 15:12:23 A:125.24.151.216 X: TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 84

บรรยากาศแห่งความโศกเศร้าสลายคลายไปแล้ว
ด้วยว่าแม่นางจันทราต้องการให้เรื่องราวนี้เป็นความลับมากที่สุดเท่าที่จะเป็นได้
จึงรีบเร่งจัดงานศพและกำหนดเวลาให้ไว้ทุกข์เพียงสามวัน

ป้อมจันทรากลับมาคึกคักดุจเดิม
ด้วยศิษย์สำนักออกมาฝึกท่วงท่าวิทยายุทธกันตามลานกว้างภายในเขตป้อม
ภายในร่มเงาของตัวตึกก็มีผู้ร่ำเรียนเชิงบุ๋นจดบันทึกคำสอนอย่างขมักเขม้น

อู๋หมิงชมอาณาบริเวณกว้างอย่างเพลิดเพลิน
ซูทีเจิ้งก็อธิบายสถานที่แต่ละแห่งด้วยความภาคภูมิใจในสำนัก
“เรามิได้รับเฉพาะลูกพ่อค้าข้าราชการที่ร่ำรวยอย่างเดียว
แม้แต่ชาวบ้านธรรมดาสามัญก็มาฝึกวิทยายุทธได้
ขอเพียงมีความตั้งใจขยันหมั่นเพียร
ก็สามารถสำเร็จวิชาออกไปอาละวาดในยุทธจักร”

พวกเขาเดินข้าลานกว้างซึ่งถูกล้อมด้วยตึกสูงเชื่อมต่อติดกัน

“แต่ละปีป้อมจันทราผลิตจอมยุทธผู้มีชื่อเสียง
มีทั้งปรมาจารย์ จอมยุทธ์เร่ร่อน นักหลอมสร้างศาสตรา
หรือแม้กระทั่งคนเขียนตำราในสาขาวิชาต่าง ๆ
แต่เรามิได้ให้ความใส่ใจเฉพาะทักษะทางโลกเพียงอย่างเดียว
คุณธรรมก็เป็นสิ่งที่สำคัญอย่างหนึ่งของศิษย์ป้อมจันทรา..”

“อ้อ..” พวกเขาเข้ามาสู่ร่มของตัวตึกอีกฟาก
ซูทีเจิ้งนำอู๋หมิงเลี้ยวเดินไปตามทางเดินทางขวาผ่านห้องต่าง ๆ
“แล้วทักษะทางธรรมเป็นเช่นไร หรือพวกท่านยกสำนักสงฆ์เข้ามาจัดตั้งภายในป้อม”

“ฮ่า ๆ” ซูทีเจิ้งหัวร่อเพียงเบา ๆ เนื่องจากเกรงรบกวนผู้คน
“หาใช่ไม่เสียวเฮียบ
ข้ากำลังจะนำท่านไปชมดูอยู่พอดีว่าเราฝึกสอนเรื่องคุณธรรมกันอย่างไร”

เบื้องหน้าสุดทางเดิน เป็นห้องใหญ่ปีกตะวันออก
อู๋หมิงเขม้นมองเข้าไปภายในเห็นควันธูปไอกำยานตลบอวล
และประกายอร่ามเรืองจากพระยูไลทององค์มหึมาภายในห้องกว้าง

ซูทีเจิ้งถอดรองเท้าผ้าของตนออกหน้าห้อง
อู๋หมิงจึงทำตาม เขาเดินตามผู้สูงวัยกว่าเข้าไปภายในห้องซึ่งปูพื้นไม้ขัดมัน
ผู้คนนั่งคุกเข่าหน้าองค์ยูไลล้วนแต่หันมามอง
เมื่อจอมยุทธชุดเขียวและกงจื้อเสื้อขาวแปลกหน้าเข้ามาในห้อง
มีบ้างที่จดจำอู๋หมิงได้ก็โน้มตัวไปกระซิบกระซาบกับคนข้าง ๆ อย่างตื่นเต้น

ร่างท้วมลุกขึ้นจากแท่นข้าง ๆ
นางกวาดหนังสือสวดมนตร์และลูกปะคำพวงใหญ่ออกจากเบื้องหน้า
อู๋หมิงจำนางได้ในทันที
“กวนอิมเต่าตั่วเจ๊” เขาประสานมือคารวะ

“อู๋หมิงเกย์ไต้เฮียบ” นางคารวะตอบอย่างนุ่มนวล แล้วก้าวชดช้อยมาใกล้ ๆ
“เรามีวาสนาร่วมกันจริง ๆ จึงได้พบพานอีกครั้ง
ซูจงก่ำนะซูจงก่ำ บอกข้าว่าได้คนมาทำงานในตำแหน่งผู้วิจารณ์ตำรายุทธแล้ว
แต่มิได้บอกว่าเป็นเจ้า”

“ข้ามิเห็นว่าเป็นเรื่องสำคัญเท่าใดนักจึงมิได้เรียนเต่าเจ้เจ๊”
จอมยุทธซูตอกกลับ เขาดูเหมือนจะไม่ชอบหน้านางเท่าใดแต่ฝืนใส่หน้ากากไมตรีด้วย
“อนึ่ง ข้ากำลังอยู่ในระหว่างพาเสียวเฮียบท่านนี้เยี่ยมชมสถานที่
เต่าเจ้เจ๊โปรดทำตัวตามปกติเถิด”

“อ้อ งั้นรึ” อยู่ต่อหน้าแขกไม่เหมาะกับการฉีกหน้าอาละวาด
กวนอิมเต่าจึงยกมือโบกให้อู๋หมิงแล้วถอยกลับไปนั่งยังที่เดิม
เพื่อนำผู้ฝึกวิทยายุทธเหล่านั้นสวดมนตร์ต่อ

“ที่นี่...” ซูทีเจิ้งอธิบายต่อ “มิได้มีแต่หลักธรรมแนวพุทธ
แต่ยังมีหลักเต๋า ลัทธิหยู (ลัทธิขงจื้อ) ให้เลือกเอาตามแต่ความเชื่อ
กวนอิมเต่าซึ่งเสียวเฮียบคงรู้จักแล้วเป็นผู้ถ่ายทอดหลักธรรมแนวพุทธ
ให้แก่เหล่าสานุศิษย์ป้อมจันทรา”

“แล้วนางเป็นคนอย่างไร..” อู๋หมิงค่อยไถ่ถามเมื่อออกมาพ้นห้องสมาธิ
จอมยุทธซูอึกอัก “เอ้อ..อ้อ เจ้าลองเจอกับตัวเองดูจะดีกว่า”
อู๋หมิงเห็นว่าไม่สะดวกต่อการไถ่ถามจึงยั้งไว้แต่เพียงเท่านั้น
เพราะอย่างไรก็มีเวลาศึกษาสภาพภายในอีกยาวนาน

“งานในหน้าที่ของเสียวเฮียบ
จำต้องใช้ความคิดวิเคราะห์ในแนวเฉพาะตัว
วิจารณ์เนื้อความภายในตำราวิทยายุทธจนถึงแก่น
แจกแจงเนื้อหา รวบรวมองค์ความรู้และวิชาเป็นหมวดหมู่
เพื่อพัฒนาต่อยอดแขนงวิทยายุทธให้ลึกล้ำก้าวหน้ายิ่งกว่าเดิม”

ทั้งคู่อยู่ภายในห้องหนังสืออันแน่นขนัดด้วยตำราวิชาฝีมือต่าง ๆ
อู๋หมิงเกย์ไต้เฮียบหมุนร่างแหงนหน้ามองรอบตัว
เขาไม่นึกว่าจะมีโอกาสเข้ามาสัมผัสกับคลังวิชาของป้อมจันทราได้

“นอกจากตำแหน่งผู้วิจารณ์วิชายุทธ ข้ายังหวังใจให้เสียวเฮียบเป็นผู้ช่วยข้า
เป็นรองจงก่ำแห่งตึกดาราหรดี”

“ซูเฮีย..ผู้น้อง ผู้น้องตื้นตันใจยิ่งนัก”

“ข้าต่างหากต้องตื้นตันใจยิ่ง
ที่ยอดฝีมืออายุเยาว์เช่นเสียวเฮียบเข้ามาช่วยงานในป้อมจันทรา”
เขาหยุดชะงักเท้า “หากเสียวเฮียบต้องการสิ่งใดเพิ่มเติมขอให้บอกกล่าว
ข้าพร้อมสนับสนุนทุกประการ” ซูทีเจิ้งก้าวออกไปทิ้งอู๋หมิงไว้ในห้องเพียงลำพัง

----------

พอดีมีเหตุให้หงส์ได้ออกมาก่อนถึงอาทิตย์หน้าค่ะ ^ ^
แล้วเจอกันนะคะ บ๊ายบาย (แป่ว ใช้คำเดิมไม่มีผิด)

จากคุณ : หงส์สยายปีก - [ 18 ก.ย. 49 15:15:28 A:125.24.151.216 X: TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 85

อ่า ลงอีกบทให้หมดที่สำรองไว้เลยดีกว่า >,<

----ตำนานจอมยุทธเกย์นิรนาม บทที่ 4 ลอบสังหารแม่นางจันทรา----

จันทรากระจ่างวิกาลสงัดงัน
เสียงพลิ้วแผ่วจากเรียวนิ้วเรียวผ่องดีดเส้นพิณขึงส่งเสียงกังวานในยามดึก
แม่นางจันทราออกมานั่งอาบไล้แสงจันทร์ที่ระเบียงหอสูงพร้อมพิณตัวโปรด

เสียงพิณเสนาะกังวาน แฝงพลังยุทธลึกล้ำ
กระถางเผาไม้หอมตั้งอยู่เบื้องข้างปล่อยกลิ่นหอมเอียนขับไล่แมลงราตรีให้ลี้ไกล
อีกฟากมีตะเกียงส่องแสงประชันโสมผ่อง
หมอนอิงวางไว้โดยไม่มีการแตะต้องดูนุ่มสบายน่าเอนร่างพิง

อีกหนึ่งเงาร่างกระโจนโลดตามหลังคาตึกด้วยปลายเท้าแผ่วดุจวิฬาร์
ชุดดำของอาคันตุกะราตรีพรางตัวให้มันกลืนหายไปกับสภาพรอบข้าง
แม้จันทร์จะกระจ่าง แต่ท่าร่างของมันน่าตื่นตระหนก
สะกิดเท้าเพียงนิดก็โผราววิหคใหญ่พุ่งไปห้าหกวา

ร่างนั้นสาดตัวพุ่งเข้าใกล้ตึกจันทร์ส่องหล้ามากขึ้นทุกที
แม่นางจันทราปรายหางตาคมกล้าจากเบื้องสูง
นิ้วเรียวก็ดีดพิณแผ่พลังไร้สภาพเข้าโจมตี

อาคันตุกะชุดดำพลิ้วร่างหลบรอด
เพลงพิณทั้งคมกล้าทั้งอ่อนโยนดุจเงาจันทร์ มันรุกไล่เขาด้วยความเร็วสูง
ทว่าเมื่อกระทบกับวัสดุอื่นกลับไม่ก่อให้เกิดเสียงเลยแม้แต่น้อย

อีกยี่สิบวามันจะพุ่งตัวถึงตึกจันทร์ส่องหล้า
แม่นางรัวนิ้วเร็วขึ้นส่งริ้วพลังเป็นเส้นสาย แต่มันก็ใช้ท่าร่างหลบไปได้ดังเดิม
เจ้าของเงาดำโผทะยานวูบขึ้นสู่ระเบียงกางฝ่ามืองอกรงเล็บตะกุยเข้าใส่

แม่นางจันทราผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ตวัดปลายเท้าเตะพิณเข้าต้านรับ
กรงเล็บกระแทกถูกสายเอ็นส่งเสียงดังเปรื่องปร่าง

เจ้าของกรงเล็บพลิกกายตลบจู่โจมกรงเล็บใส่แม่นางด้วยแง่มุมพิสดาร
นางจึงสะกิดปลายเท้าพลิ้วกายเหินสู่หลังคาตึกจันทร์ส่องหล้า

อาคันตุกะชุดดำตามขึ้นมา มันยืนจังก้าอยู่อีกฟาก
แม่นางจันทราเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
“เจ้าใช่หรือไม่ที่สังหารกุ่งจงก้วง?”

“ใช่”
มันตอบคำเดียวแล้วพุ่งตัวเข้าโจมตี
แม่นางจันทรางอนิ้วดีดกระดิ่งเล็กส่งเสียงติงตัง
กระดิ่งนั้นพุ่งวาบดุจประกายไฟ ทั้งมีเสียงรบกวนให้ต้องแยกสมาธิ
อาคันตุกะชุดดำจึงตีลังกาถอยหลังให้พ้นอาวุธลับ

“เจ้าสังหารกุ่งจงก้วงเพื่ออะไร?”
แม่นางจันทราไม่คิดรุกไล่ต่อ
นางแค่ขับไล่ให้อีกฝ่ายถอยแล้วพยายามล้วงความลับ

“หากต้องการหัวมังกรย่อมต้องถอนหนวดก่อน”
มันเกร็งกรงเล็บอีกคราตะกุยแหวกอากาศส่งพลังไร้สภาพกระแทกใส่
แม่นางจันทราระวังไว้อยู่แล้ว นางพลิ้วหลบดุจเทพธิดาเหินหาว
สะบัดชายผ้ายาวจากแขนเสื้อออกไปโจมตีอีกฝ่ายในระยะไกล

แพรหยุ่นเหนียวพุ่งเข้าพัวพันมันคล้ายอสรพิษตัวหนึ่ง
ที่ทั้งฉกทั้งตวัดอ้อมรอบจนผู้รับมือต้องวุ่นวาย

“อ้อ ที่แท้เจ้าต้องการชีวิตข้า”

มันไม่ตอบ อาจจะเป็นเพราะไม่อาจแบ่งแยกสมาธิได้
กรงเล็บตวัดอีกคราแผ่พลังพุ่งผ่านผ้าแพรที่เข้ามารัดพัน
เสียงระเบิดดังลั่นเมื่อแม่นางจันทราสะบัดตัดผ้าแพรให้ขาดออกทัน
ก่อนที่พิษดรรชนีจะลามผ่านแพรมาโจมตีนาง
“พลังดรรชนีล้ำฟ้าอันร้ายกาจ”

เสียงเอะอะโวยวายแว่วดังมาจากเบื้องล่างเพราะเสียงดังเมื่อครู่
อาคันตุกะชุดดำเห็นท่าไม่ดีจึงสะกิดเท้าถอยหลัง
แม่นางจันทราไม่ยอมปล่อยให้มุสิกในอุ้งมือหลุดรอด
นางดีดกระดิ่งออกไปอีกลูกพุ่งปักเข้าโจมตีขาขวาของผู้บุกรุกอย่างแม่นยำ
แต่อย่างไรมันก็ยังพลิ้วกายเร้นหายไปในความมืดของราตรีจนได้

หัวหน้าตึกดาราทั้งแปดเหินขึ้นมาบนหลังคาตึกจันทร์ส่องหล้า
แม่นางประมุขป้อมรีบขวางมือห้ามมิให้พวกเขาตามไป
“ช้าก่อน พวกเจ้าหยุดไว้
ศัตรูอยู่ในความมืด เราอยู่ในที่แจ้ง ยิ่งตามไปจะยิ่งเสียเปรียบ”

ไม่มีผู้ใดกล้าค้านเพราะวาจาของแม่นางจันทราถือเป็นคำขาด
นางก้าวเข้าไปดูตรงปลายสุดหลังคาอันอาคันตุกะชุดดำถูกโจมตีเมื่อครู่
ก่อนย่อตัวลงป้ายของเหลวเหนียวข้นขึ้นมาพิศสีสันกลางแสงจันทร์

จากคุณ : หงส์สยายปีก - [ 18 ก.ย. 49 15:19:27 A:125.24.151.216 X: TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 86

อรุณรุ่งมาพร้อมแสงทองสลัว มาตรว่าจะเข้ากลางหน้าหนาว
แต่สวีโจวตั้งอยู่ในเขตค่อนข้างอบอุ่น
จึงไม่มีสิ่งใดเป็นสัญญาณนอกจากละอองบางเบาสีขาวพราวทั่วลานอิฐ
อันจะละลายหายไปเมื่อดวงอาทิตย์แผดแสงเผาในยามสาย

อู๋หมิงนั่งทอดหุ่ยชมบัวอยู่ในศาลาริมสระใหญ่
กมลพราวขาวเจือชมพูคล้ายดอกเหมยที่ปลิดปลิวลงผืนน้ำ
ความหนาวเย็นทำให้เหล่าบงกชห่อกลีบดุจดรุณีเอียงอาย

เสียงฝีเท้าผู้มาใหม่ปรากฏเมื่อเข้าเขตศาลา
เป็นซูทีเจิ้งผู้มีสีหน้าเคร่งเครียดกังวล
“ซูเฮียมีเรื่องทุกข์ร้อนใด ไฉนทำหน้ากลุ้มเช่นนั้น”

“เสียวเฮียบคงยังไม่ทราบ ว่าเมื่อคืนมีผู้ลอบสังหารแม่นางจันทราประมุขป้อม”

“หา!” อู๋หมิงอุทานอย่างแปลกใจ “แล้วนางเป็นอันตรายหรือไม่?”

“หากเป็นอันตราย ตั้งแต่ระดับจงก่ำขึ้นไปถึงตึ๊งจู้
ต้องถูกลงทัณฑ์ในข้อหาหย่อนการอารักขาเป็นแน่”

อู๋หมิงมีสีหน้าเห็นใจ ตบหลังมือของอีกฝ่ายเบา ๆ เชิงปลอบ
“แล้วมันผู้นั้นหลบรอดไปได้หรือไม่”

“หากหลบรอดมิได้ข้าคงมิมานั่งกังวลใจ”
คำกล่าวของซูทีเจิ้งอธิบายสถานการณ์ทั้งหมดได้เป็นอย่างดี
รวมทั้งบอกถึงสาเหตุที่มีท่าทีกลัดกลุ้มด้วย

“แล้วนางได้บอกหรือไม่ว่ามีเบาะแสใดในการสืบหาตัวคนผู้นั้น”

“นางไม่กล่าวอะไรสักคำ” จอมยุทธซูนิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนโพล่งออกมา
“อ้อ...ก่อนหน้านั้นมีข่าวลือว่าฆาตกรฆ่ากุ่งจงก้วงใช้พลังฝีมือดรรชนีล้ำฟ้า
จึงมีการคาดเดาว่านี่อาจจะเป็นคนคนเดียวกัน”

อู๋หมิงสะดุ้งทั้งมีสีหน้ายากจะบรรยาย แต่รีบปั้นหน้าให้เป็นปกติแล้วสอบถามต่อ
“กุ่งจงก้วง ฆาตกรรม เอ หรือนี่จะเป็นเรื่องร้ายแรงที่ซูเฮียเคยกล่าวถึง”

ซูทีเจิ้งจะกลืนคำพูดกลับก็นับว่าไม่ทันการแล้ว
เขาเผลอปล่อยให้เรื่องราวอันแม่นางจันทราต้องการให้ปิดเงียบ
ออกไปสู่หูของอู๋หมิงเกย์ไต้เฮียบจนได้
“ใช่ เป็นเช่นนั้น เสียวเฮียบอย่าแพร่งพรายต่อล่ะกัน
อา...ตะวันพ้นขอบฟ้าแล้ว เราไปรับประทานอาหารเช้ากันเถอะ”

ซูทีเจิ้งลุกขึ้น
อู๋หมิงก็ลุกขึ้นตาม แต่เมื่อเขาลงน้ำหนักที่ขาขวาก็ต้องร้องซี๊ดออกมา

“เสียวเฮียบเป็นอันใด เหมือนท่านบาดเจ็บ”

“ผู้น้องตื่นขึ้นมารู้สึกเหน็บชาตามร่าง แล้วสะดุดล้มในห้องนอนจนขาเคล็ด”

“เหน็บชาตามร่าง หรือจะถูกพิษ?”

“คงมิใช่ดอกซูเฮีย อาจจะเพราะผู้น้องแปลกถิ่นจึงไม่คุ้นเคย”

“อ้อ.. เช่นนั้นเชิญเสียวเฮียบ”
อู๋หมิงข่มความเจ็บปวดพยายามเดินด้วยท่วงท่าที่ปกติที่สุด
เพราะไม่ต้องการตกเป็นเป้าสนใจ
ซูทีเจิ้งขมวดคิ้วอยู่พักหนึ่งก็สะบัดหัวไล่ความคิดออกไป
แล้วเดินตามผู้อยู่ตรงหน้าสู่ทางเดินนำไปห้องอาหาร

กวนอิมเต่ารีบรี่เข้ามาหาเมื่อเห็นอู๋หมิง ซูทีเจิ้งจึงกระซิบกระซาบข้างหู
“เจ้าระมัดระวังไว้ ข้าคงไม่อาจอยู่ร่วมได้”

“นางมีอันตรายรึ?” กงจื๊อหนุ่มกระซิบตอบกลับ

“อันตรายหรือ” จอมยุทธซูหัวเราะหึหึ
“นางไม่มีอันตรายมากไปกว่าความใจบุญของนาง”

ทั้งคู่หยุดการสนทนาด้วยเสียงแผ่วเบาเมื่อกวนอิมเต่าเข้ามาใกล้ถึงระยะ

“อู๋หมิง เจ้าหลับสบายดีหรือไม่
อ้อ ซูจงก่ำ ยินว่าหัวหน้าตึกดาราหรดีเรียกหาเจ้าแน่ะ”

“ขอบคุณเต่าเจ้เจ๊ที่แจ้งให้ทราบ”
ซูทีเจิ้งประสานมือคารวะแล้วถอยออกจากวงสนทนา

“ป้อมจันทราอบอุ่นดุจบ้าน
มีหรือข้าน้อยจะไม่สบาย แล้วตั่วเจ๊เล่าสบายดีหรือไม่”

“สบายสิ เจ้เจ๊ทำสมาธิก่อนนอนทุกคืน จิตใจจึงสงบไม่ว้าวุ่น
ละวางอารมณ์ทั้งหลายก่อนนอน เพื่อจะได้มิต้องฝันดีหรือร้าย”

“ช่างน่าเลื่อมใสยิ่ง ข้าน้อยข่มตาหลับยากมาก
แม้นหลับใหลไปก็ฝันเรื่อยเปื่อยไร้สาระ หามีคืนไหนนอนได้สนิทไม่”

กวนอิมเต่าแตะข้อศอกอู๋หมิงแล้วผลักดึงให้เดินไปด้วยอย่างนุ่มนวล
“โถ ช่างน่าสงสารนัก
เอาเช่นนี้เถอะ หากเจ้ามีเวลาว่างก็มาหาเจ้เจ๊ที่ห้องสมาธิ
แล้วเจ้เจ๊จะช่วยสอนวิธีการเจริญภาวนาให้
รับรองว่าจะช่วยให้ลดละกิเลสทั้งหลายได้อย่างดีเชียวล่ะ”

“ตั่วเจ๊ช่างการุณย์นัก แต่ข้าน้อยมีเรื่องอยากเรียนถามสักเรื่อง”

“อ้อ เรื่องใดเล่า”

อู๋หมิงแลซ้ายเหลียวขวาก่อนลดเสียงลงอีกหน่อย
“ก็เรื่องการลอบสังหารเป้าจู้เมื่อคืนอย่างไรล่ะ”

“ถ้าเป็นเรื่องนั้นนะ” นางกวักไม้กวักมืออย่างตื่นเต้น
แล้วคีบแขนเสื้ออู๋หมิงไปอีกมุมห้อง “เจ้เจ๊รู้ดี”

กงจื้อหนุ่มร้องอ้อเบา ๆ รอฟังคำบอกเล่า

“เมื่อคืนวาน ยามที่แม่นางจันทราดีดพิณฝึกพลังฝีมือ
ก็มีศัตรูลอบเข้ามาโจมตี แต่แม่นางจันทราเอาชัยได้และขับไล่อีกฝ่ายไป”

“แล้วผู้ร้ายล่ะ หน้าตาเป็นเยี่ยงไร”

“ตามที่เจ้เจ๊ได้ยินมาจากหัวหน้าตึก มันสวมชุดดำปิดหน้าปิดตาทั้งตัว
ท่าร่างว่องไวมาก และท่าทางจะฝีมือสูงส่งยิ่ง เพราะขนาดแม่นางจันทรา
และหัวหน้าตึกทั้งแปดอยู่พร้อมหน้ายังมิอาจสยบมันได้”

กวนอิมเต่าใส่สีตีไข่เพิ่มจนดูเหมือนการตะลุมบอน
อู๋หมิงเหยียดยิ้มด้วยรู้ดีว่าชนชั้นเจ้าสำนัก
คงมิให้ผู้อื่นยื่นมือเข้ายุ่งเกี่ยวการสู้ตัวต่อตัวเป็นอันขาด

จากคุณ : หงส์สยายปีก - [ 18 ก.ย. 49 15:20:31 A:125.24.151.216 X: TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 87

แว่วเสียงเรียกจากโต๊ะอาหารกลางห้อง
“กวนอิมเต่า ท่านจะยึดครองพี่น้องใหม่ของเราไว้แต่เพียงผู้เดียวหรืออย่างไร”
หัวหน้าตึกดาราหรดีเป็นผู้ร้องเรียก
กวนอิมเต่าจึงคลายมือที่ยึดแขนไว้แล้วหันกลับไปปั้นยิ้มแก่เหล่าจงก่ำและตึ๊งจู้

“หามิได้ เราเพียงแต่คุยถูกคอเพลินไปหน่อย ขอตึ๊งจู้โปรดอภัย”

อู๋หมิงถูกนางผลักไสอย่างงง ๆ ไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง
“ข้านำเขามาส่งแล้ว พวกท่านคงหายห่วง”

“กวนอิมเต่า...”
ถ้อยเสียงต่ำลงหนักเหมือนหัวหน้าตึกรู้ว่านางจงใจเล่นแง่ก่อกวน
นับแต่กวนอิมเต่าได้เป็นผู้ช่วยพ่อบ้าน
ก็ดูเหมือนนางจะไม่เห็นหัวผู้บังคับบัญชาเก่าเลยแม้แต่น้อย

“วันนี้เป็นวันต้อนรับอู๋หมิงเกย์ไต้เฮียบ ข้าขอดื่มให้แก่เขา”
ซูทีเจิ้งคลี่คลายสถานการณ์ เขายกจอกน้ำชาชูขึ้นสูง
ผู้อื่นจึงยกป้านสุราขึ้นบ้างและร้องตาม
“ดื่มให้แก่อู๋หมิง!”

หัวหน้าตึกดาราหรดีจึงละสายตาจากกวนอิมเต่า แล้วให้ความสำคัญแก่ผู้มาใหม่แทน
โต๊ะที่พวกเขานั่งเป็นโต๊ะกลมตัวไม่ใหญ่นัก มีเพียงสิบสองที่นั่ง
ประกอบด้วยตึ๊งจู้ รองตึ๊งจู้(ซึ่งกวนอิมเต่ายังรั้งตำแหน่งไว้)
และจงก่ำทั้งเก้า เก้าอี้ของหัวหน้าตึกพอดีอยู่ใกล้กับอู๋หมิงห่างกันเพียงกวนอิมเต่าคั่น

“เจ้ามีภูมิลำเนาจากที่ใดรึ อู๋หมิง”
เป็นหัวหน้าตึกดาราหรดีที่ถามด้วยไมตรีจิต
เขาเป็นชายวัยห้าสิบกว่าท่าทางน่านับถือทรงอำนาจ
เคราขาวยาวระอกเป็นมันวับราวเส้นไหมย้อมขาว

“ข้าน้อยมาจากเขาไท่ซาน”

“อ้อแคว้นชิงโจว เจ้เจ๊ก็มาจากแคว้นนั้นเหมือนกัน”
กวนอิมเต่ารีบสอดปาก “ชิงโจวอากาศดี ไม่รุ่มร้อนเท่าที่นี่
ทั้งติดทะเลมีชายฝั่งงดงามหลายแห่ง”

อู๋หมิงปั้นหน้าไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าจะคุยกับใครดี
ครั้นจะพูดกับหัวหน้าตึกต่อก็เกรงใจกวนอิมเต่า
แต่ครั้นจะคุยกับกวนอิมเต่าก็เกรงใจหัวหน้าตึก

ทว่าตึ๊งจู้ดาราหรดีช่วยตัดสินใจให้
เขาแค่นเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนกล่าวเปรย ๆ โดยไม่มองหน้าผู้ใด
“เฮอะ! ผู้ใดอยากคุยก็คุยไป ข้าชักหิวแล้ว”

อู๋หมิงเผยยิ้มแหย กวนอิมเต่าก็ปรายตามองหัวหน้าตึกครู่หนึ่ง
ก่อนพูดคุยถึงบ้านเกิดของเขาและนางต่อ
“เจ้เจ๊อยู่แถบอี้ไหล” นางเอ่ยถึงแหล่งประมงที่ขึ้นชื่อแห่งหนึ่ง
“ที่นั่นมีปูปลาตัวใหญ่เนื้อหวานมาก แต่เจ้เจ๊ไม่เคยซื้อมากินสด ๆ สักทีนะ
เจ้เจ๊ชอบปล่อยให้มันตายก่อนแล้วค่อยนำมาทำอาหาร
สงสารเค้าน่ะ กว่าจะเกิดมาได้แต่ละชีวิต ในที่สุดก็ต้องถูกมนุษย์จับกิน”

“อ้อ” อู๋หมิงตัดสินใจรับคำอย่างเดียว
เขายังไม่กล้าแตะอาหารในเมื่ออีกฝ่ายยังไม่จบบทสนทนา
ซูทีเจิ้งส่งสายตาเห็นใจข้ามโต๊ะมาให้

“ที่เขาไท่ซานเจ้เจ๊ก็เคยไปเที่ยว
ว่ากันว่าในสมัยสามก๊กถือเป็นชัยภูมิที่ยอดเยี่ยมแห่งหนึ่ง
จอมปราชญ์เม่งจื๊อยังเคยกล่าวว่า มองจากไท่ซานเห็นแผ่นดินทั้งหมดในกำมือ”

พูดถึงเรื่องนี้อู๋หมิงจึงค่อยออกความเห็นได้
“ตั่วเจ๊ศึกษาลัทธิหยูด้วยดอกหรือ?”

“ถูกแล้ว เจ้เจ๊ถือว่าทุกศาสนาเป็นมิตรกัน
ล้วนแต่มีเป้าหมายเดียวกันคือส่งผู้คนให้ข้ามพ้นวัฏสงสาร
ถึงแตกต่างกันด้วยกระบวนการณ์แต่เป็นหนึ่งเดียวด้วยจุดประสงค์”

“น่าเลื่อมใสนัก ผู้คนโดยมากมักหมิ่นหยามความเชื่อที่แตกต่าง
หยูก็หมิ่นเต๋า เต๋าก็หมิ่นหยู หาได้ยากที่จะใจกว้างขวางดุจทะเลดั่งตั่วเจ๊”
อู๋หมิงยอมรับว่าเริ่มรู้สึกคุ้นเคยกับสตรีกลางคนท่าทางเป็นมิตรผู้นี้มากขึ้นทุกที
โดยเฉพาะเมื่อได้ฟังมุมมองอันกว้างขวางเกี่ยวกับลัทธิศาสนาต่าง ๆ

เมื่อกวนอิมเต่าคอแห้งและหันไปดื่มกินอาหารเช้า
ผู้อื่นจึงค่อยมีโอกาสสนทนากับอู๋หมิงคนละสองสามประโยค
ส่วนมากก็เป็นคำทักทายอันอบอุ่น รวมทั้งคำอวยพรให้มีความสุขในการทำงาน
ตึ๊งจู้ไม่พูดอะไรมาก อาจจะเพราะว่าไม่พอใจกวนอิมเต่า
แต่เขาก็มิได้ลามความไม่พอใจมายังอู๋หมิงมากนัก
กงจื้อหนุ่มค่อยใจชื้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่ท่าทางหนักแน่นรู้จักแยกแยะ
เมื่อครู่เขายังเกรงว่าจะถูกหางเลข แต่ดูท่าว่าคงไม่มีอะไร

“คล้ายกับว่ากวนอิมเต่าชอบใจเสียวเฮียบ ข้าก็ยินดีด้วย”

“ขอบคุณที่ซูเฮียเป็นห่วง
แต่ว่าที่นี่รับประทานอาหารร่วมกันเช่นนี้ทุกมื้อเชียวหรือ”
เขาถามด้วยเหตุว่าไม่ใคร่จะเห็นธรรมเนียมเยี่ยงนี้บ่อยนัก

“มิใช่ดอก นี่เป็นมื้อต้อนรับเสียวเฮียบ
ตึ๊งจู้และจงก่ำทุกผู้จึงถูกเรียกมาพร้อมกัน”

“พวกท่านช่างกรุณา ผู้น้องอยากคารวะเป็นหมื่นครั้งต่อไมตรีจิตครั้งนี้”
จอมยุทธซูรีบรั้งแขนอู๋หมิงไว้มิให้ทรุดตัวลงไปจริง ๆ
ซึ่งก็ประจวบเหมาะเพราะว่าเขากำลังเจ็บขาขวาพอดีหาได้หวังจะคุกเข่ากราบกรานไม่

“เสียวเฮียบกล่าวเกินไปแล้ว พวกเราล้วนรู้สึกเป็นเกียรติ
เพราะทอดสายตาไปทั่วยุทธจักร มีน้อยนักที่สามารถใช้ฝ่ามือเดียวกวาดทั้งมือปราบโฮ้ว
และหน่วยพยัคฆ์ของเขาให้เซแซ่ด ๆ ได้ ว่าแต่เสียวเฮียบฝึกวิชาฝีมือแขนงใดหรือ
นับแต่ออกจากท้องมารดาข้าเองก็ยังมิเคยเห็นวรยุทธร้ายกาจเช่นนี้”

อู๋หมิงลังเล...
ผู้เป็นอาจารย์กำชับนักกำชับหนาว่าอย่าเปิดเผยแนวฝีมือ หากไม่มีความจำเป็น
แต่ด้วยความถูกชะตาแต่แรกพบที่มีต่อซูทีเจิ้ง เขาจึงตัดสินใจบอกออกไป
“เมื่อเช้านี้ ซูเฮียจำได้หรือไม่ว่าผู้น้องสะดุ้งคราหนึ่ง”

จอมยุทธซูส่ายหัว เขาคิดไม่ออกจริง ๆ
“ผู้น้องขอตอบตามตรง ที่ผู้น้องสะดุ้ง
เนื่องด้วยนามวิชาฝีมือที่ฆาตกรใช้สังหารกุ่งจงก้วงและประทุษร้ายแม่นางจันทรา
เป็นวิทยายุทธเดียวกันกับของผู้น้อง”

ซูทีเจิ้งเบิ่งตากว้าง เขาอ้าปากจะเอ่ยวาจาด้วยเสียงอันดัง แต่อู๋หมิงรีบปิดปาก

“ซูเฮียโปรดอย่าเปิดเผยความลับของผู้น้อง
อาจารย์ได้กำชับผู้น้องไว้อย่างหนักแน่นจึงมิอาจเปิดเผยแต่แรก”

“ข้าเพียงแต่ตกใจ..” จอมยุทธหนุ่มเสื้อเขียวหลุดคำพูดออกมาจนได้
“ดรรชนีล้ำฟ้าเป็นสุดยอดวิชาที่สาบสูญจากยุทธจักรไปนานแล้ว
มิน่าเล่าฝีมือของเสียวเฮียบจึงน่าแตกตื่นสะท้านโลก”

“ผู้น้องเองก็แปลกใจ เพราะอาจารย์ของผู้น้องกล่าวว่า
นอกจากอาจารย์และตัวผู้น้องเอง ก็ไม่มีบุคคลที่สามที่ได้ฝึกวิชาฝีมือนี้
แต่ว่าเหตุใดจึงเกิดมีบุคคลลึกลับปรากฏในเมืองเดียวกัน
ทั้งยังใช้วรยุทธเดียวกันอีกด้วย”

พวกเขาเดินคุยกันไประหว่างทางเดินไปยังห้องทำงาน
เนื่องจากห้องทำงานทั้งคู่อยู่ติดกัน

“เรื่องนั้นพักไว้ก่อนเถิด
จะช้าหรือจะเร็วคนผู้นั้นก็ต้องปรากฏตัวออกมาอยู่ดี
เพียงแต่ว่าเสียวเฮียบฝึกถึงขั้นใดแล้ว”

“ซูเฮียกล่าวถึงที่มาของพลังนี้
หรือจะทราบโดยละเอียดว่าดรรชนีล้ำฟ้ามีกี่ขั้น”

“แน่นอน ข้าอยู่แผนกวิจารณ์ตำรายุทธ
เหตุไฉนตำนานเกี่ยวกับเรื่องนี้จะไม่ผ่านตา
ยินว่ามีทั้งหมดแปดขั้น แต่ละขั้นแบ่งเป็นสีต่าง ๆ
เสียวเฮียบเก่งกาจขนาดนี้ หรือว่าจะฝึกถึงขั้นสีเทา ไม่ก็สีดำแล้ว”

“ผู้น้องไร้วาสนา ครั้นฝึกมาได้ถึงขั้นสีฟ้าก็มิอาจทะลวงจุดต๊กหยิมไปต่อ”

“โอ แต่แค่นี้ก็เพียงพอเขย่ายุทธจักรแล้ว
หากฝึกถึงขั้นสีดำจะมิใช่ทรงอานุภาพดุจเทพเจ้าจุติหรือไร”

“ซูเฮียโปรดอย่าลืม” อู๋หมิงสั่งเสียก่อนที่จะแยกย้ายเข้าห้องทำงาน
“ช่วยเก็บรักษาเรื่องนี้ให้เป็นความลับด้วย”

“ได้ เสียวเฮียบโปรดวางใจ
มาตรว่าดาบพาดคอ ข้าก็จะไม่กล่าวเปิดเผยแม้ครึ่งคำ”
อู๋หมิงเกย์ไต้เฮียบสบแววตาสัตย์ซื่อของอีกฝ่ายและเผยยิ้มออกมา
เขาเชื่อว่าซูทีเจิ้งวางใจได้แน่ จึงก้าวลับเข้าห้องเก็บตำรายุทธไป

โปรดติดตามตอนต่อไป....

จากคุณ : หงส์สยายปีก - [ 18 ก.ย. 49 15:21:52 A:125.24.151.216 X: TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 88

ในที่สุดก็อ่านถูก คุณหงส์เป็นแฟนลิเวอร์พูลเหรอคะ แดงเดือดก็เจอกันหน่อย แต่วันนี้ เป็นเพื่อนกัน เพราะดันแพ้ทั้งคู่เลย

จากคุณ : beemanufan - [ 18 ก.ย. 49 15:55:59 ]

ความคิดเห็นที่ 89

สวัสดีค่ะทุกท่าน ^^

คุณแมน

น้องทิพเห็นว่าตอนนี้เล่นเนทไม่ได้ค่ะ เจ้าตัวก็บ่นๆ ว่าอยากจะเข้ามาคุยจะแย่แล้ว แต่อีกไม่นานน่าจะมาได้นะคะ

จี

ท่าทางเจสันอยากดูจริงๆ นะนั่น ไม่ลองหยั่งเชิงถามถึงหนังเกย์เรื่องอื่นๆ ที่เป็นที่รู้จักเสียก่อนล่ะคะ ว่าเขาคิดยังไง เพื่อเป็นเรื่องนำร่องไง อิอิ

ท่านหญิงหงส์

โอ้ มิกล้าๆ อย่าพึงยกย่องข้าพเจ้านักเลย ข้าพเจ้าหาใช่ดรุณีน้อยอันคู่ควรแก่เรื่องราวของท่านไม่ หากจะให้เข้าไปโลดแล่นในยุทธภพด้วยแล้วไซร้ เยี่ยงข้า คงเป็นได้แค่นางมารน้อย เท่านั้นแล

แต่ดรรชนีล้ำฟ้านั้น น่าคิดยิ่ง ท่านทิ้งปมเรื่องไว้ ข้าพเจ้าจะรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ

จากคุณ : ^^ (Namehoto) - [ 18 ก.ย. 49 18:14:08 ]

ความคิดเห็นที่ 90

เรื่องเจ๊หงส์นี่ท่าจะต้องตามติดซะแล้วล่ะครับ เหอะๆๆ

มาขอต่อเรื่องเจสันต่อละกันเนอะ

เมื่อคืนพวกเราสี่หนุ่ม ผม ดีแทค เคน(จัง) และนายเจสัน หลังอิ่มข้าวกันแล้ว ก็ออกไปเดินเล่นที่ร้านวีดีโอกัน

ครับ เดินเล่นที่นั่นแหละ ก็มันไม่มีที่ไหนไปนี่นะ ไปร้านซีวิควีดีโอ แถวๆกลางเมืองหน่อย อาศัยว่าเจ้าดีแทคมันมีบัตร พวกเราก็เลือกหนังกันได้ตามสบาย มันก็จ่ายไป แป่ววว

ผมดูๆก็ไม่มีหนังเข้าตาสักเท่าไหร่ ฮอลลีัวูดซะมาก แต่ที่ดีๆก็เยอะ มองเข้าตาแต่ละเรื่อง ก็กลัวว่าพรรคพวกจะไม่สนกัน เพราะวันนี้พวกมันมาเพื่อหาหนังเรื่องหนึ่งโดยเฉพาะ นั่นคือ There's Somethingj About Mary หนังเมื่อราวเจ็ดปีก่อน ที่เป็นหนังฮิตทำเงินถล่มไปเกือบสองร้อยล้าน(หรือเกิน) และส่งให้สาวคาเมร่อน ดิแอซ ขึ้นแทนนางเอกสาวทำเงินทันที รวมถึงหนุ่มตลกแนวขี้แพ้อย่างเบน สติลเลอร์ ก็กลายเป็นพระเอกที่คนดูหลงรักมากขึ้นอีก

เลือกได้แล้ว ก็ทำท่าจะกลับไปดูกันทันที แต่เจ้าเจสัน ก็หยิบหนังมาอีกเรื่อง แล้ว Two Thumbs Up บอกว่าเจ๋งๆๆๆเรื่องนี้เจ๋๊ง เอาไปดูกันเถิดพวกเรา ผมเพ่งดูในมือมัน ก็พบว่ามันเป็นหนังแนวโรคจิตเขย่าขวัญเรื่อง Saw แล้วพี่แกก็หัวเราะหึๆจิตๆพอกัน

เอาล่ะสิกรู

เด๋วมาต่อครับ....ครูมาแล้ว

จากคุณ : g - [ 19 ก.ย. 49 08:34:04 A:60.240.96.225 X:202.7.166.168 TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 91

เงิก ไม่ได้มาแวะเสียนาน สบายดีป่าวคับทุกท่าน
ช่วงนี้พอดียุ่งวุ่นวายทั้งงานราษฎร์งานหลวงเลยหายหัวไปเลย หุหุ

ที่มาวันนี้เพราะผมมีนิยายแนว Y (กึ่งจริงกึ่งแต่ง) เรื่องใหม่มาลงอีกเรื่องครับ หวังว่าทุกท่านคงจะไม่เบื่อหน้าหรือบ่นเสียก่อนว่าลงไม่เคยจบสักเรื่อง (แหะแหะ)

เห็นข้างบน ๆ มีนิยายกำลังภายในของเจ๊หงส์ (เรียกตามพี่จี) เดี่ยวว่าง ๆ จะตามอ่านครับ *0*

และบัดนี้ เอกะอวมงคลฟิล์มภูมิใจเสนอ

นฤมิต พิศวาส

**มิถุนา พิพิธ ลูซี่ และตัวละครส่วนใหญ่มีตัวตนจริง และมีลักษณะนิสัยดังที่กล่าวไว้ในเรื่อง
**สถานที่ที่ใช้ในเรื่อง มีอยู่จริง
**เศษสองในสามของฝันมรณะทั้งหมดเป็นความฝันที่เกิดขึ้นจริงแก่มิถุนา (ตัวจริง)

[บทที่ ๑ นิมิต - นิรมิต]

เขายืนอยู่บนลานกว้างระหว่างตัวอาคารสามถึงสี่ชั้น ซึ่งถูกคั่นออกจากกันอยู่คนละทิศเหนือใต้ด้วยถนนลาดยางเส้นเล็ก ๆ ฟากเหนือเป็นด้านหลังของอาคารสี่ชั้นอันจัดทำเป็นที่จอดรถสำหรับครูอาจารย์ และยืนต้นไว้ด้วยหูกวางขนาดยักษ์เกือบสิบต้น

เขาได้กลิ่น กลิ่นเฉพาะของเนื้อไม้หูกวาง บางทีอาจจะเป็นกลิ่นผลของมันที่เขาเคยเอามากะเทาะเพื่อกินผงสีขาวข้างในเมล็ดอยู่บ่อย ๆ

เขาก้มลงมองปลายเท้าของตน มันอยู่ในรองเท้าผ้าใบสีกากี เชือกผูกรองเท้าหลุดลุ่ยอย่างที่มันเคยเป็นอยู่เสมอ เขาได้ยินเสียงเด็กวิ่งเล่น ได้ยินเสียงสนทนากันระหว่างที่ผู้คนรอบ ๆ ตัวเดินเป็นกลุ่มหรือเป็นคู่ และคาดว่าพวกนั้นคงกำลังเดินเปลี่ยนคาบเพื่อไปเรียนวิชาอื่น

ดาวสีส้มบนปกเสื้อเด่นหรา แสดงถึงระดับชั้นของเขา เขาอยู่ปีสุดท้ายของโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัด และนี่คือโรงเรียนของเขา

อาคารทางทิศใต้สร้างขึ้นบนพื้นที่สูงกว่าถนนอันเขายืนอยู่ได้สักเมตร บันไดลงจากพื้นชั้นล่างของตัวอาคารอันเปิดโล่งเป็นระเบียงยาวเพื่อทอดมาสู่ถนนเส้นเล็กมีประมาณสามแห่ง นักเรียนส่วนใหญ่กรูลงจากบันไดปูนเล็ก ๆ นั้น แต่มีบ้างที่ห่าม ๆ ก็ลงตามทางลาดฝังหินขรุขระด้วยความคะนอง

เขาเข้าใจผิด ที่แท้ไม่ใช่เวลาเปลี่ยนคาบ แต่เป็นเวลาพักทานอาหารของ ม.ปลาย ผู้คนจึงดูคลาคล่ำและมีสีหน้าร่าเริงยินดีอย่างเห็นได้ชัด

ห้องพักครูของอาคารนี้อยู่ชั้นล่าง ประตูใหญ่เปิดอ้าออกสู่ฝั่งทิศเหนือ แต่มีหน้าต่างมากมายอยู่ทิศใต้ แสงที่ส่องจากอีกด้านทำให้เขาเห็นเงาภายในราง ๆ เขายิ้มด้วยว่าเห็นอดีตอาจารย์ประจำชั้นกำลังบิดขี้เกียจอยู่ในนั้นด้วย

พื้นลาดยางสีดำกำลังเคลื่อนตัวผ่านเขา เขาไม่แน่ใจนักว่าเขากำลังขยับเท้าไปเองหรือเปล่า แต่ดูเหมือนมีบางสิ่งที่มีกลิ่นเข้มข้นยวนใจอยู่ปลายทาง เบื้องข้างของอาคารสามชั้นทางทิศใต้เป็นเส้นทางที่ยกขึ้นจากถนนปูด้วยปูนทอดไปเบื้องหลัง เหนือทางปูนนั้นคือหลังคาสังกะสีทาสีสดสวยเขียวสลับขาว เข้ากับร่มชงโคดอกสีชมพูอ่อนอันรับช่วงต่อจากหลังคานั้นไปยังอีกตัวตึก

เขาจำได้ เส้นทางนี้ร่มรื่นเสมอ มีต้นชงโค ต้นเลียบ และต้นไม้ใหญ่ที่เขาไม่รู้จักอีกสองสามต้นในช่วงไม่กี่เมตร แม้จะเป็นยามเที่ยงแต่ไอความเย็นจากใบไม้เขียวขจีกำจายออกมาราวติดเครื่องปรับอากาศ

เบื้องหน้าคือตึกสามชั้น ซึ่งคนมักเข้าใจผิดว่ามีสี่ชั้น เนื่องจากอาคารยกลอยสูง ให้เกิดพื้นที่โล่งภายใต้อาคารเป็นลานปูนเรียบกว้าง ลานนี้มักจะมีเด็กนักเรียนจัดตั้งกลุ่มกันเตะฟุตบอลพลาสติกกันอยู่เสมอ รวมทั้งมีเก้าอี้ที่จัดชุดติดกับโต๊ะไม้ตัวใหญ่ ไว้ให้เขาและเพื่อน ๆ นั่งเล่นยามรอเข้าเรียนภาคบ่าย

เขาจำได้ เขาชอบนั่งที่นี่ หากไม่นับเสียงเตะบอลแล้วก็นับว่าตรงนี้สงบมาก เขาชอบมานั่งคนเดียว อ่านหนังสือการ์ตูนหรือนิยายสนุก ๆ โดยที่ไม่มีผู้ใดมารบกวน

วันนี้เขาไม่เห็นใครอยู่ใต้อาคาร ถุงพลาสติกใส่ของกินเต้นระบำกลางสายลมอยู่ไกล ๆ อีกฟากลาน ลมพัดแรงพอสมควร แต่แสงแดดจ้าอันกลิ้งเกลือกอยู่บนลานหญ้าภายนอกอาคารก็ไม่ยอมแพ้ มันก็ยังคงสาดแสงเข้มข้นร้อนแรงดุจเดิม

เขาเดาเอาว่า เวลานี้คือฤดูหนาว ด้วยลมเย็น แดดแรง ฟ้าใส ฤดูหนาวทำให้เขาหวาดผวาทุกครั้ง เพราะเป็นช่วงที่ใกล้จะต้องสอบไล่ แต่เขายังไม่แน่ใจว่าที่เขาเดาจะถูกหรือไม่ เขาคงต้องรอไปเดินชมต้นทองกวาวทางหน้าโรงเรียน ดูว่ามันทิ้งใบเหลืองเกลื่อนพื้นและออกดอกสีแสดสวยหรือยัง

เขาหยุดตรงที่บันไดปูนอันนำขึ้นไปสู่ตัวอาคาร บันไดนั้นโปร่งโล่ง เปิดด้านที่ติดกับภายนอกอาคารให้ลมหนาวพัดพรูเข้ามา เขาไม่แน่ใจว่าควรขึ้นไปหรือไม่ แต่อีกไม่กี่วินาทีก็เกิดรู้สึกอยากขึ้นไปเฉย ๆ

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 19 ก.ย. 49 16:05:53 ]

ความคิดเห็นที่ 92

นฤมิต พิศวาส

รอยเท้าเปื้อนฝุ่นดินปรากฏอยู่ทั่วทุกขั้น หากบันไดมีปากเสียงมันคงบ่นไม่น้อยที่นักเรียนกว่าพันชีวิตไม่รู้จักกระแทกรองเท้าให้ฝุ่นร่วงหมดเสียตั้งแต่เบื้องล่างก่อนขึ้นมาเหยียบย่ำบนตัวของมัน แต่เมื่อคิดอีกที ภารโรงต่างหากที่น่าจะเดือดร้อนในเรื่องนี้

เด็กนักเรียนชั้นม.ต้นแน่นขนัดอยู่ในทุกห้อง เสียงครูสอนแว่วมาจากภายในแต่เขาจับใจความได้ไม่ถนัด เขาไม่สนใจที่จะแวะยังชั้นไหนเพียงแต่ก้าวขึ้นไปทีละขั้นทีละขั้นจนสุดทาง

ชั้นสามลมแรงกว่าที่คิด ความสูงของพื้นที่เขายืนอยู่เทียบกับตึกสี่ชั้น สูงเกินกว่าที่เงาไม้จะบดบังทัศนวิสัย เขาหยุดตรงระเบียงพักระหว่างชั้นสองกับชั้นสาม ทอดสายตาไปยังทิศเหนือเห็นตึกสูงกว่าสิบชั้นซึ่งทะยานตัวพ้นอาคารอื่น ๆ และยอดไม้ แสงแดดกระทบตัวตึกเป็นสีชมพูอมส้ม กระจกหน้าต่างและระเบียงสะท้อนแสงนั้นราวประดับด้วดวงตาที่มีชีวิตอยู่นับพัน

เขาละสายตาจากมัน แล้วหันกายก้าวต่อไปอีกสิบสามขั้นสู่จุดสูงสุดของอาคาร ทางซ้ายมือของเขาเป็นระเบียงทอดยาวสู่ทิศตะวันออก มีส่วนที่ยื่นออกมาอันหล่อปูนจากระเบียงกั้นเป็นที่นั่ง เขาเดินไปช้า ๆ บางห้องก็โล่งว่าง ซึ่งเขาก็ไม่แปลกใจเท่าไร เพราะชั้นสามเป็นห้องเรียนสำหรับม.ปลาย ซึ่งบัดนี้คงกำลังพักเที่ยงอยู่

เงาร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงระเบียงหน้าห้องไกล ๆ เขาขยี้ตาก่อนเพ่งมองไปยังร่างสูงนั้น อีกฝ่ายใส่เสื้อขาวกางเกงสีกากีเช่นเดียวกัน ผิวขาวอมเหลืองของอีกฝ่ายนอกร่มผ้าตัดกับสีกางเกงและรองเท้าอย่างน่าดู

ร่างนั้นเหม่อจ้องไปยังที่ไกล ๆ ทางทิศเหนือ ซึ่งคงจะเป็นอาคารสิบกว่าชั้นที่เขาเองก็ยืนดูอยู่เมื่อครู่ เขาก้าวเข้าไปใกล้ด้วยความตื่นเต้น เขาไม่นึกว่าจะได้เจอคนผู้นี้ที่นี่ อีกฝ่ายเหมือนรู้สึกถึงการมาของเขา จึงค่อยหันกายจากที่เอนพิงระเบียงเป็นยืนด้วยขาของตนเพื่อมองเขาให้เต็มตา

“มิต..”
คนผู้นั้นเรียกชื่อของเขาคล้ายจะไม่แปลกใจเท่าใดนัก มิถุนาจึงเดินเข้าไปหาช้า ๆ ด้วยความรู้สึกที่ตีกันจนยุ่งเหยิง คนคนนี้คือเพื่อนรักของเขา เพื่อนที่สนิทที่สุด เพื่อนที่เขารัก..จนเกินเพื่อน

“พี นายมาได้ไง?”
เขาหลุดปากเรียกอีกฝ่ายไปจนได้ แต่พิพิธแตะเรียวปากสวยของเขาไว้ด้วยนิ้วชี้ข้างขวา
“ชู่ว…เพื่อนเรากำลังเรียนอยู่”

มิถุนาชะโงกมองในห้อง เขาเห็นเพื่อน ๆ ของเขาจริง ๆ ด้วย เพื่อน ๆ สมัย ม.ปลายที่เขาจำได้บ้างจำไม่ได้บ้าง แต่ดูเหมือนไม่มีใครสังเกตถึงการมาของเขา ทุกคนล้วนแต่จดอักษรและสมการคณิตศาสตร์จากกระดานดำอย่างขะมักเขม้น

เขาหันกลับไปหาเพื่อนรัก แปลกใจที่ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงไม่เข้าไปเรียนพร้อมกับคนอื่น ๆ

“มิตเข้ามาใกล้เราหน่อยได้มั้ย”
พิพิธร้องเรียก เสียงของเขากึ่งวิงวอน กึ่งบังคับ ปลายเท้าของมิถุนาก้าวเข้าหาอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว

“ใกล้อีก..”
เสียงแผ่วนั้นทำให้เขาใจระทึก เขากำลังจะใกล้กับพิพิธเกินไปแล้ว ไออุ่นจากร่างกายของเด็กหนุ่มตรงหน้าระเหยออกมาจนสัมผัสได้ หน้าอกกับหน้าอกอยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบ มิถุนาจ้องมองดวงตาของอีกฝ่ายราวถูกสะกด เขายื่นมือออกไป เอื้อมสู่ด้านหลังของเพื่อนรัก

“กอดเรา”
เขาลังเล พิพิธไม่น่าจะสั่งให้เขาทำแบบนี้เป็นอันขาด

“กอดเรา”
ความลังเลถูกความปรารถนาลึกล้ำขยี้จนเป็นผุยผง เขาทานเสียงเรียกร้องของฤทธิ์ดำกฤษณาไม่ไหวอีกต่อไป โลหิตกลุ่มหนึ่งถูกฉีดไปยังส่วนล่างของร่างกายจนรู้สึกคับแน่นไปหมด เขากอดรัดพิพิธไว้ในอ้อมแขน ไว้ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดเท่าที่เขามี คนในอ้อมกอดหายใจหอบ ๆ ดูเหมือนจะอึดอัด เขาจึงคลายแขนออกหน่อย

พิพิธเงยหน้า ใบหน้านั้นมีเลือดฉีดแดงซ่าน ยิ่งเพิ่มความหล่อเหลาน่ากินให้อีกฝ่าย มิถุนาทนไม่ได้อีกต่อไปที่จะเห็นเรียวปากยวนใจเผยออยู่ เขากดใบหน้าลงให้เนื้ออ่อนแนบเนื้อ เหมือนจะกลืนกินอีกฝ่าย จมูกเบี่ยงหลบกันโดยอัตโนมัติ มือที่กอดไว้ก็ลูบไล้จากหลังมาสู่บ่าและเรือนผม

เขาอยากจะทำมากกว่านี้ อยากจะปลดปล่อยความรู้สึกเอ่อล้นทุกอย่างลงสู่เรือนกายนั่น สู่คนที่เขาปรารถนาที่สุด แต่พิพิธผลักเขาออก

พิพิธดูสับสน เขาเสยผมที่ยุ่ง ๆ ตรงหน้าผาก และถอยกายผงะห่างออกมา เสียงออดนั่นเอง มันดังมาได้สักพักแล้ว แต่มิถุนาไม่ได้ยิน เขาจมไปกับจุมพิตลึกล้ำจนกระทั่งพิพิธถอนร่างออกเมื่อครู่

“เรามีเรียนอังกฤษต่อ”
เสียงที่พยายามบังคับไม่ให้หอบและขาดห้วงออกจากเรียวปากที่เขารุกล้ำเมื่อครู่ เสียงฝีเท้าก็กรูออกจากในห้อง เพื่อน ๆ เขาถูกปล่อยออกมาพอดี มิถุนาเหลียวมองรอบตัวด้วยเกรงว่าเมื่อครู่จะมีใครเห็นกริยาคล้ายหมาป่ากินลูกแกะของเขาเมื่อครู่หรือเปล่า

“เจอกันที่อาคารสอง”
พิพิธคว้ากระเป๋าหนังสือจากที่นั่งชิดระเบียงมาพาดหลังแล้วเดินหายไปในกลุ่มเพื่อนร่วมชั้น
แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 49 16:30:15

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 19 ก.ย. 49 16:11:41 ]

ความคิดเห็นที่ 93

นฤมิต พิศวาส

มิถุนาเดินลงจากอาคารเป็นคนสุดท้ายของห้อง เขายังงุนงง แต่ความปรารถนาที่จะกลืนกินอีกฝ่ายยังไม่จางหาย สมองของเขาวางแผนอย่างรวดเร็ว เขารู้ว่าพิพิธไม่ชอบขึ้นลิฟต์ ถ้าเขาตามไปทันที่ชั้นใดชั้นหนึ่ง เขาอาจจะมีโอกาสทำอะไรอีกฝ่ายยิ่งกว่านี้

เร็วเท่าใจคิด เขากระโดดลงทีละสองสามขั้นจากอาคารสามชั้นสู่พื้นลานปูนข้างล่าง และวิ่งผ่านเส้นทางใต้ร่มชงโคไปยังทิศเหนือ สู่อาคารสอง ตึกสิบเอ็ดชั้นสถานที่ตั้งหมวดวิชาภาษาต่างประเทศ

แสงแดดเหมือนจางลงโดยที่เขาไม่รู้ตัว บางทีอาจจะมีเมฆครึ้มหลงฤดูเข้ามาปิดบัง เงาของมิถุนาทอดตัวไปทางทิศตะวันออก มันยืดยาวเรื่อย ๆ ราวเงาร้ายของปีศาจ อาคารสูงลิบยังคงสะท้อนแสงสีส้มอมชมพู แต่ดูเหมือนสีส้มจะส้มจนใกล้กับคำว่าแดงฉาน มิถุนาพักหายใจครู่หนึ่งด้วยว่าเหน็ดเหนื่อยกับการวิ่ง

เบื้องหน้าของเขาคือหลังอาคารสิบเอ็ดชั้น ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับอาคารเดิมที่เขาจากมา คือพื้นชั้นล่างเปิดยกลอยเป็นลานกว้างให้เดินตัดไปมาได้ แะที่หลังอาคารนั้นเป็นช่องเปิดโล่งกรุกระจกให้เห็นบันไดเชื่อมต่อระหว่างชั้นของตัวตึก พิพิธอยู่ที่นั่น มิถุนาเห็นร่างของอีกฝ่ายไว ๆ ที่ชั้นสอง จึงรีบวิ่งตามเพื่อวกอ้อมขึ้นบันไดนั้นไป

“พี รอก่อน!” เขาร้องเรียกจนเด็กหนุ่มผู้นั้นหยุดชะงัก ใบหน้าคมเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่าต้องการอะไร ขณะนี้ทั้งคู่อยู่บนชั้นสี่ซึ่งอีกสองชั้นก็จะถึงที่เรียนภาษาอังกฤษ

มิถุนาไม่รอช้าอีกต่อไป เขาผลักร่างเพื่อนรักให้ถอยหลังชิดกระจกกรุของระเบียงพักระหว่างบันได ข้อมือของพิพิธถูกผู้รุกล้ำกดมันไว้แนบกระจก กระเป๋าในมือหล่นลงพื้นเมื่อปากประกบปากอีกครั้ง…

มิถุนาถอนใบหน้าออกหลังจากเวลาผ่านไปเกือบสามนาที เขาพยายามสูดลมหายใจเพื่อชดเชยกับห้วงเวลาที่ตักตวงความสุขเมื่อครู่ ดวงตาของทั้งคู่สบกันนิ่งก่อนมิถุนาจะหลุดปากออกไป

“เรารักนายนะพี”

พิพิธผลักเขาออกอีกครั้ง รีบเก็บกระเป๋าแล้ววิ่งขึ้นบันไดไปโดยไม่ยอมมองหน้าเขาเลย

มิถุนายกมือค้าง อ้าปากจะร้องเรียก แต่พฤติกรรมที่เขาทำมันช่างต่ำทรามและทำให้เขาละอายเกินกว่าจะรั้งเพื่อนของเขาไว้ สติได้กลับมาสู่ตัวเขาโดยสมบูรณ์แล้ว เหลือแต่ความเสียใจอย่างสุดซึ้งที่ได้กระทำกับเพื่อนรักของตนเช่นนั้น

เขายืนนิ่งอยู่นานด้วยความสำนึกผิด จนกระทั่งมีมือมาตบไหล่เขาเบา ๆ

“อ้าวมิต จะไปไหนน่ะ”

เขาหันกลับไป คนที่มารบกวนเขาคือเพื่อนร่วมชั้นซึ่งเขาไม่ค่อยได้คุยด้วยบ่อยนัก แต่ยังพอจำได้ว่าชื่อเกรียงไกร

“ไปเรียนอังกฤษ”

เกรียงไกรขมวดคิ้ว และใช้เสียงสูงถาม “อ้าว แกยังไม่รู้อีกเหรอวะว่าตอนนี้เขาเข้าโฮมรูมกันเสร็จแล้ว ดูท้องฟ้าสิ ใกล้จะห้าโมงล่ะ”

มิถุนาหันขวับไปเกาะกระจกระเบียงดูสีสันของโลกภายนอกอย่างพิศวง เป็นอย่างที่เกรียงไกรพูด ท้องฟ้าสีหม่นมัวลงทุกที ทุกสถานที่เบื้องล่างอาคารเป็นสีส้ม เวลาห้าโมงในฤดูหนาวดูเหมือนใกล้ค่ำเช่นนี้เสมอ

“ตายห่ะ!”

“ยังไม่ตายหรอกน่า เพื่อน ๆ เราขึ้นไปทำกิจกรรมพิเศษกันบนดาดฟ้า แกไปด้วยป่ะ?”

มิถุนาเก็บความประหลาดใจต่อเวลาพับเข้ากระเป๋าแล้วรื้อความสงสัยเรื่องดาดฟ้าออกมาแทน

“อ้าว ตึกนี้ไม่เปิดดาดฟ้าให้ขึ้นไปนี่”

“ใช่..ไม่เปิดหรอก แต่พวกเรามีวิธีเสมอล่ะ แกขึ้นไปดูเดี๋ยวก็รู้เอง”

เกรียงไกรตบหลังเขาอีกครั้งแล้วขึ้นบันไดไปต่อ มิถุนาเริ่มรู้สึกหมดแรง เขาถูกเรื่องราวและเหตุการณ์ตีกันจนยุ่งเหยิง ซ้ำตัวเขาเองก็ดูไม่เหมือนเป็นตัวเอง เพราะถูกกระแสพายุอารมณ์พัดพาไปมาจนกระทั่งละเมิดรุกล้ำพิพิธเข้า

เจ้าของร่างที่ก้าวเท้าอย่างงง ๆ เดินมาถึงหน้าลิฟต์กลางอาคาร เสียงกริ๊งบอกเตือนว่ามีผู้โดยสารเดินทางมาถึงแล้ว และประตูลิฟต์ก็เปิดออกโดยที่มิถุนาไม่ได้กด ในลิฟต์มีคนอยู่ประมาณเจ็ด แปดคน มีสองคนที่ออกมาลงชั้นนี้ และเขาก็เดินเข้าไปแทน

มิถุนาเหลือบมองเห็นปุ่มกดเลือกชั้นสิบเอ็ดอยู่แล้ว จึงตัดสินใจว่าจะยืนนิ่งอยู่เฉย ๆ ภายในลิฟต์มีสองสามคนที่ดูท่าว่าจะรู้จักเขาเพราะสายตาที่มองมาด้วยความสนใจแจ้งชัด แต่มิถุนาเหนื่อยเกินกว่าที่จะใส่ใจกับผู้อื่น

ประตูลิฟต์เปิดอีกครั้งที่ชั้นสุดท้าย เกือบทุกคนออกมายกเว้นเด็กม.ต้นสองสามคนที่ยังคงอยู่ในลิฟต์ เขาปรายตามองอย่างไม่ชอบใจเพราะรู้ว่าพวกนี้กำลังเล่นลิฟต์ ทั้ง ๆ ที่ยามเมื่อตนอายุน้อยกว่านี้ก็เคยขึ้นลงลิฟต์เล่นเช่นเดียวกัน

ฟ้ามืดแล้ว แสงอาทิตย์พยายามเล็ดลอดจากอุ้งมือหนาหนักของหมู่เมฆ ประกายสีส้มจางเป็นเส้นที่ขอบฟ้าเหมือนดวงตาหรี่เรียวจ้องมองเรือนร่างเปลือยเปล่าแห่งผืนพิภพอย่างเจ้าเล่ห์ มิถุนาเดินไปตามระเบียงโดยลำพัง เขาคงเหม่อมองขอบฟ้านานจนผู้อื่นแยกย้ายกันไปหมด เขาสงสัยเหลือเกินว่าพลบค่ำขนาดนี้แล้วเพื่อนร่วมชั้นของเขายังเล่นพิเรนทร์อะไรอยู่อีก

เขาไม่ได้สนใจกับกิจกรรมพิเศษที่เกรียงไกรบอกกล่าวหรอก แต่หวังว่าจะเจอตัวพิพิธที่นั่น เขาจะได้ไปขอโทษเพื่อนของเขาสำหรับการฉวยโอกาส ถึงแม้จะมีหวังน้อยมากที่พิพิธจะยอมคุยกับเขาอีก

ทำไมต้องสำนึกผิด ไอ้พีมันเริ่มก่อนไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่มันหรือไงที่บอกให้นายกอดมันไว้

เสียงเล็ก ๆ กระซิบอยู่ในหัว มันปลุกใจเขาให้คึกคัก ถ้าพิพิธต้องการแล้วจะเป็นความผิดของเขาได้อย่างไร เช่นนั้นเขายิ่งต้องไป เพื่อสานต่อความปรารถนาให้สมบูรณ์ด้วยการครอบครองพิพิธเสีย

ไอ้พีอาจจะไม่ได้พูด นายอาจจะหูฝาดไปเอง หรือไม่ไอ้พีก็มีเหตุผลอะไรบางอย่างที่บอกให้นายทำเช่นนั้น ไปขอโทษเขาซะเถอะ นายจะครอบครองเขาแต่ร่างกายหรือไง แล้วหัวใจล่ะนายไม่ต้องการหรอกหรือ

อีกเสียงต่อต้านคัดค้านอย่างไม่ยอมแพ้ หัวใจที่ฟูอยู่เมื่อครู่พลันห่อเหี่ยวลงอีก แต่มิถุนาพบความมั่นคงแน่วแน่จากเสียงนี้ จึงเลือกที่จะก้าวเดินต่อไปด้วยความรู้สึกใหม่

สุดทางฟากอาคารฝั่งตะวันออก เป็นด้านที่มีเสียงพูดคุยดังแว่ว มีเสียงหัวเราะดังมาเป็นครั้งคราว เหมือนดั่งเส้นทางหรือบานประตูที่ดึงดูดให้เขาก้าวเข้าไปหาเมื่อเทียบกับความมืดและความเงียบอย่างน่ากลัวอันบีบล้อมไล่หลังมาทุกขณะ

เสียงครืดคราดเหมือนของหนักถูกยกขึ้นลง มิถุนาพบว่าเขากำลังยืนมองซากปูนอิฐเป็นแผ่นใหญ่ขนาดเกือบเท่ารถยนต์ถูกยกด้วยรอกผูกสูงจากรูโหว่บนเพดานอันนำไปสู่ดาดฟ้า

เสียงหัวเราะระริกรื่นของพวกผู้หญิงในขณะที่แผ่นอิฐนั้นค่อย ๆ ถูกดึงขึ้นไปพร้อมกับร่างของเพื่อน ๆ ของเขาที่ยืนอยู่บนแผ่นอิฐต่างลิฟต์

“เฮ้ย ไอ้มิตมาแล้วว่ะ”

เสียงใครตะโกนจากรูโหว่เห็นท้องฟ้ายามค่ำคืน รอบ ๆ เขามีแต่ความมืด แผ่นอิฐถูกปล่อยลงมาเบื้องหน้าเขาช้า ๆ

“ขึ้นมาสิ”

คนอื่นร้องเรียก

“รีบมายืนบนนี้”

“เร็วสิ”

“เร็วเข้า”

“พวกเรามีเวลาไม่มากนะ”

มิถุนาลังเล น้ำเสียงของเพื่อน ๆ เหมือนวิงวอนขอร้อง เหมือนมีความกังวลเต็มเปี่ยม เขาแตะเชือกที่ผูกแผ่นอิฐเบา ๆ แล้วเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ

“ข้างบนมีอะไร”

“รีบขึ้นมาเถอะ เดี๋ยวก็รู้เอง”

มิถุนาไม่คิดว่าเขาจะต้องขึ้นไปถึงจะรู้ เขารู้สึกถึงความหวาดกลัว ข้างบนมีอะไรบางอย่างที่น่าพรั่นพรึงมาก ๆ มันกดเขา ขยี้เขาจนราบลู่ เหมือนอะไรบางอย่างที่เย็นเยือกดูดดึงความอบอุ่นออกไปสิ้น

เขาพลันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เคลื่อนที่เข้ามาใกล้จากฟากตะวันตก แสงไฟนีออนอันเปิดไว้เฉพาะปีกตะวันตกที่ไกล ๆ ดับพรึบไล่มาทีละดวงทีละดวง มีความมืดที่ยิ่งกว่าความมืดเคลื่อนตัวเข้ามา แว่วเสียงร้องครางจากข้างบนอย่างสิ้นหวัง

“ไม่ทันแล้ว”

“ทำไมนายไม่รีบขึ้นมาวะ”

“พวกเราแย่แน่ ๆ”

มันเข้ามาใกล้ จนเขาแทบสำลักกลิ่นคาวของความมืด เงาร้ายนั้นโถมทับกลืนกินร่างเขาจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของมันและพรากเอาสติสำนึกให้สูญสิ้นไปทั้งหมด

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ปล. มิถุนาไม่ได้เกิดเดือนมิถุนา เขาเกิดต้นเดือนกรกฎาคมอยู่ในจักรราศีเมถุน จึงได้ชื่อนี้ *-*

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 19 ก.ย. 49 16:34:31 ]

ความคิดเห็นที่ 94

โอ๊ต ไดอารี่ตอนที่ 24 (จำไม่ได้ว่าล่าสุดตอนที่เท่าไหร่)

วันนี้เป็นวันที่สนุกสนานสำหรับเรามาก เพราะการเรียนหนังสือวันนี้ไดอาน่าไม่ได้มาสอนเรา เราไม่ค่อยชอบไดอาน่า เพราะเธอเป็นคนสอนหนังสือได้น่าเบื่อและนามธรรม ไดอาน่ามีลักษณะอย่างหนึ่งที่ภาษาอังกฤษเรียกว่า perfectionist คือไดอาน่า สอนหนังสือแล้วไม่ยิ้ม ไม่มีลูกล่อลูกชน เธอเป็นฝรั่งที่สอนแบบตามทฤษฎี ซึ่งเราไม่ชอบ หลายครั้งที่ไดอาน่าสอนแล้วคิดว่าถูกทฤษฎี แต่สิ่งที่พวกเรารู้สึกกันในห้องคือความน่าเบื่อหน่าย

วันนี้เธอไม่ได้มาสอน แต่เราก็เรียน เพราะวิชานี้ถูกใจเรามาก มันชื่อว่า การวางกลยุทธ์การค้าระหว่างประเทศ จริง ๆ แล้วมันก็คือวิชาทั่ว ๆ ไป ถ้าคิดอย่างนั้น( และถ้าไดอาน่าสอน) แต่วันนี้ไดอาน่าไม่ได้มา เจเน็ตมาแทน เราชอบเจเน็ตมาก ๆ

การเรียนในตอนเย็นวันนี้ เขาเรียนเรื่องการทำสัญญาและเจรจาการค้าระหว่างประเทศ เจเน็ตทำให้นักเรียนรู้สึกพอใจในการสอนของเธอ เธอทำตัวอย่างเป็นธรรมชาติ เธอคือปาล์มมี่เวอร์ชั่นจีนฮ่องกง ไม่รู้เพราะเจเน็ตเป็นคนเอเชียหรือเปล่า เธอจึงสามารถเข้าใจคนเอเชีย ไม่ว่าจีน อินเดีย ฝรั่งได้อย่างดี แต่กระนั้นเธอก็ยังไม่รู้ว่าเราเป็นคนไทย เธอพยายามสร้างมิตรไมตรีด้วยการทักทายเรา หนีเฮ่าคือคำทักทายที่เธอให้ แต่มันไม่ถูก

การเรียนวันนี้ได้แบ่งออกเป็นกลุ่ม ๆ เป็นฝ่ายรัฐบาลและฝ่ายผู้เจรจาลงทุน เรื่องมันสนุกตรงที่ฝ่ายเรานี่มีหนุ่มจีนผู้น่ารักคนหนึ่งจากชานตง (ปกติหนุ่มจีนมหาวิทยาลัยนี้ น่ารักเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะสามารถพูดภาษาอังกฤษได้ดีมาก และแต่งตัวทันสมัย โดยเฉพาะพวกฮ่องกง เกาหลีก็น่ารัก อย่างเพิ่งน้อยใจ พี่โอ๊ตรักทุก ๆ คน) อีกคนหนึ่งเป็นผู้หญิงนี่ก็จีนอีก อีกคนหนึ่งก็จีน มีเราคนเดียวเป็นคนไทย เราได้รับบทเป็นฝ่ายรัฐบาลที่ต้องเจรจาการลงทุน คู่ค้าของเราเป็นชาวเยอรมัน อิตาเลี่ยน สเปน ออสเตรเลียน และจีน) ยอมรับว่าเสียเปรียบ เพราะเขาพวกหลายความคิดเห็น และมีคนจีนหนึ่งคนอีกต่างหาก

การเจรจาการค้าเป็นไปได้อย่างราบรื่น หนุ่มน้อยคนนั้น ชื่อเดียวกับประธานาธิบดีจีน หรือจินเทา ได้แสดงความเป็นบทบาทหัวหน้าหนุ่ม เอ๊ย หัวหน้ากลุ่มได้อย่างน่ารัก (ปกติเราชอบเป็นผู้นำ แต่วันนี้อยากเป็นผู้ตามอย่างมาก ๆ) การเจรจาการค้าระหว่างประเทศฝ่ายรัฐบาลของเรา มียุวนายกผู้น่ารักเช่นนี้ ย่อมทำให้การค้าเราราบรื่นเป็นอันมาก จินเทาเสนอการเจรจาแบบได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย ซึ่งทำได้อย่างยอดเยี่ยมเพราะ เขาเป็นนักประนีประนอมที่ดี ขณะเดียวก็ยังงกสไตล์เฮีย ๆ (ถ้าคุณมากเห็นหน้าหนุ่มคนนี้คุณจะรู้ว่าเขาน่ารักจริง สูง ร้อยเจ็ดสิบสอง แต่แต่งตัวแล้วดูสูง เมื่อยืนเทียบกับเรา ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ มีเนื้อมีหนังนะ แต่ไม่อ้วน ดูเสี่ยเล็กน้อย หน้าตาประมาณ กฤษณ์ ศรีภูิมิเศรษฐ์ ตอนใส่แว่น ตอนยิ้มประมาณน้องพลับ)

น้ำเสียงในการเจรจาของจินเทา นี่มีทั้งงอนง้อ กระเง้ากระงอด เป็นลักษณะของกึ่งเด็กกึ่งผู้ใหญ่ ซึ่งดูมีเสน่ห์มาก ๆ ทำให้เราลืมเนื้อหาที่คิดจะพูดไปเสียหมด ครั้นจะอ้าปาก หนุ่มหล่อก็รู้เท่าทันความในใจ พอเราจะพูดจิน เทาก็บอกว่ารู้แล้ว ๆ (พูดเป็นภาษาจีนว่า จือต้าว จือต้าว) พอเขารู้ว่าเราพูดจีนไม่ได้ ก็เริ่มหันไปแซวกับเพื่อนของเขาว่า หน้าตาเป็นยังไง รู้สึกว่าเป็นไปในแนวชม อิ อิ เพราะว่า เค้าก็พอเดาออกนิดหน่อย (ปลื้มใจมาก ๆ ที่มีคนหล่อ ๆ มาชม คืนนี้อาจนอนหลับฝันดี) ยอมรับว่าเสน่ห์ของเขา ทำให้ความหล่อของหนุ่มอิตาเลี่ยนตรงหน้าไร้ความหมายไปโดยปริยาย ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ยอมรับว่า วันนี้ทั้งอิตาเลี่ยนหรือ อเมริกา หมองมาก ๆ

มีครั้งหนึ่งที่การเจรจา ไม่ราบรื่น เพราะฝ่ายผู้ลงทุน จะพยายามเอาประโยชน์จากรัฐบาลให้มากที่สุด เลยยื่นข้อเสนอไม่เป็นธรรม ยอมรับว่าบางครั้งจินเทาใจร้อน (วันนี้คุณใจร้อนจริง ๆ นะครับ แต่คุณยังน่ารักอยู่) เวลาเขาโกรธหรืออาย หน้าตาจะแดงมาก (มีเสน่ห์) เวลาจิน เทาอาย เขาจะเอามือมานวดที่บ่าของผม (หน้าแดงเลยกรู นังปีศาจเยอรมันนั่นต้องรู้แน่ว่ากรูเป็นเกย์) ซึ่งทำให้เราสองคนหน้าแดง เราสองคนหัวเราะกันเบา ๆ คิก คิก สนุกมาก ๆ

จบการเจรจา ฝ่ีายรัฐบาลของเราชนะครับ ภูมิใจมาก ๆ วันนี้รูปหล่อของเราเก่งมาก รู้สึกปลื้มใจ (ยิ้ม) วันนี้เจเน็ตบอกว่ากลุ่มเราทำได้ดีมาก ๆ (แน่นอน เรามีพ่อรูปหล่อ ผู้เฉลียวฉลาดอยู่ในกลุ่มนี้) เจเน็ตยังแย้มว่า ยูก็ทำได้ดี ยูคอย encourage ผู้ชายคนนี้ตลอดเวลา ไอสังเกตว่า ยูมองเขาตลอดเวลา ขออ้างข้อความของเจเน็ตดังนี้

He (Jin Tao) is very great! I see he is a key of success to your negotiation deal. That is why your group won this. However, you (Oat) are great too. I saw you monitored him all the time. Your sense (Oat sense) was very strong. It was meaningful and encouraged him (Jin Tao) a lot.

ไม่รู้จะสรุปอย่างไร อยากถามแต่ว่า ครูคิดว่า หนูเป็นเกย์เป่า อย่าล้อเล่นอย่างงี้กับเขานะเคอะ เค้าเขิน

ก่อนกลับบ้าน จินเทา ถามว่า เป็นอะไำรหรือเปล่า แล้วหัวเราะคิกคัก เหมือนน้องพลับ (น่ารักมาก) ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไร (จริง ๆ แล้วเขินเมิงมาก ๆ นะไอ้รูปหล่อ) แ้ล้วเขาก็ถามว่าในมือนี่อะไร เราก็บอกว่าเป็นซีดี แต่ไม่ได้บอกนะ ว่าเป็นเรื่อง สามีตีตรา (อ๊าย อาย ดูหนังไรเนี่ย) ส่วนในมือเนี่ยก็น้ำจิ้มไก่แม่ประนอม

จินเทา เค้ากลับบ้านก่อนนะ อาิทิตย์หน้า เค้าจะควบคุมสติอารมณ์ให้มากขึ้น เค้าจะพยายามไม่หน้าหน้าแดง (แต่วันนี้ยอมรับว่า หน้าแดงหนึ่งครั้ง เผลอหัวเราะคิก ๆ ไปหนึ่งครั้ง โกรธเึค้าไม่ได้นะ คุณหล่อเองนะ คุณน่ะผิด)

ป.ล. คนอื่นจะรู้ไหมว่า ว่ากรูเป็นเกย์

จากคุณ : Oat - [ 19 ก.ย. 49 17:59:46 A:172.19.48.41 X:129.78.208.4 TicketID:119711 ]

ความคิดเห็นที่ 95

พี่จี อาทิตย์นี้ ผมจะกินเอ็มเค ล่ะ
แดนจะเข้าซิดนีย์หรือเปล่า
พี่จีไม่ร้องคาราโอเกะบ้างหรือ อาทิตย์นี้
รับปริญญาเดือนตุลาวันที่ 5 ตอนสิบโมงเช้า เอาไงดี ออกจากบ้านกี่โมง หรือค้างที่นั่นก่อนดี

จากคุณ : Oat - [ 19 ก.ย. 49 18:01:14 A:172.19.48.41 X:129.78.208.4 TicketID:119711 ]

ความคิดเห็นที่ 96

Good day p'Rut and everyone

Oh.. miss you guys so so much. Well I haven't use internet for more than 2 weeks and here I come but still not at home, couldn't talk to anyone nor read all comments too ขี้แง

p'Rut su su na ka

First, I would like to say "Congratulation" to P'Oat for your degree. smile

Second, to Mr. ... umm can't remember :-P but the one ask why we call Blue Sky. If you have read the first comment in this kratoo, you'll see that p'Rut has categorized gay guy into 8 colours and one of them is "Blue". And "sky" came from kratoo 7 (or 8 I'm not sure) in those first group of kratoo which p'Rut has written some poem like when sky is blue, some sort like that. We then called Blue Sky since then (hope I don't have to explain the society 55+)

Thirt, to Gorgeously, I'm not sure are you better or not, I hope you are. If not then be courage my friend smile

Forth, to BossaNoviez, hope you do well in your exam. (thoughit's already passed :-P)

Fifth, to p'Namehoto, p'Ohm and p'Shadowlord, hope you've already got my postcard na ka

Sixth, p'Namehoto kub *-* please do keep record of ped&oi 's story for me

If anyone need to contact me while I still lack of internet then please do contact me via my gmail address as it's the only one I could check on my phone (so bad, isn't it)

Well I didn't have much time left. So long, I wish you all well.

จากคุณ : net lack girl (ทะเลหวาน) - [ 19 ก.ย. 49 18:39:25 ]

ความคิดเห็นที่ 97

หวัดดีครับ คุณหงส์

เสียวเฮียบมีที่มาลึกลับดีนะครับ ผมละนึกว่าเสียวเฮียบเป็นคนฆ่าพ่อบ้านกุ่งซะอีก
น่าสนใจ น่าติดตามครับ ^^
อยากเห็นฉากตอนที่เสียวเฮียบต่อกรกับกวนอิมเต่า (จะมีหรือเปล่า?)

เสียวเฮียบ (อู๋หมิง) : แล้วนาง(กวนอิมเต่า) เป็นคนอย่างไร..
จอมยุทธซู : (อึกอัก) เอ้อ..อ้อ เจ้าลองเจอกับตัวเองดูจะดีกว่า
เสียวเฮียบ (อู๋หมิง) : อันตรายหรือ
จอมยุทธซูหัวเราะหึหึ “นางไม่มีอันตรายมากไปกว่าความใจบุญของนาง”
เสียวเฮียบ (อู๋หมิง) : ..................

กร๊ากกกกก ..... ผมว่า เสียวเฮียบคง “งง” น่าดูเลย ฮ่าฮ่าฮ่า

จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 19 ก.ย. 49 18:56:52 ]

ความคิดเห็นที่ 98

อ๋าย หนุ่มๆเต็มกาทู้ไปโหมด ว่าแล้วก็ขอต่อ...กะลังนั่งอ่าน"เซ็งเป็ด"อย่างบ้าคลั่ง น้ำตาซึมไปหยกๆ ต้องรีบเปี่ยนโหมดด่วน ผมจีเองครับ

หลังจากได้หนังเรื่อง ซอว์ กันมาแล้ว เราสี่หนุ่มสี่ชาติก็เดินกลับบ้านกันอย่างสบายๆ เจ้าเคนจัง หนุ่มเวียดนามมิสหน้าตาละม้ายเด็กวัด ก็มาเดินตีสนิทจับแขนจับไหล่ผมชวนคุยนั่นนี่ คุยไม่ว่า ดันมาถามว่า "ยูมีแฟนรึยัง"(มันใช้คำว่าเกิลด์เฟรนด์อ่ะนะคับ) ก็เลยเสตอบไปว่า "ไอไม่อยากพูดเรื่องนี้ว่ะ พูดแล้วเศร้า" แล้วก็ทำเป็นร้องเพลง ไอด้อนวอนท์ทูทอล์คอเบาท์อิท ของเฮียร็อดสจ๊วตไปเลย มันก็เลยเลิกถาม

กลับถึงห้องแล้ว ไม่รีรอครับ เจ้าดีแทครีบยัดแผ่นดีวีดีหนัง"มะรุมมะตุ้มรุมรักแมรี่"เข้าเครื่องทันที หนังเปิดเรื่องมาด้วยเสียงเพลงอารมณ์ดีจากแบนด์หน้าตาเนิร์ดๆเจ้าเจสันนั่งข้างผมก็เริ่มหัวเราะแล้ว ผมแอบมองหน้าเค้านิดนึง โคตระตี๋เลยนะนั่น ตายิบหยีเฉียงๆอยู่ใต้แว่นหนา แต่ปากแดงแช็ด ผมหยักศกนิดๆเคลียหนังหัว หน้าออกเป็นเหลี่ยมๆอย่างคนเกาหลีแท้ๆทีเดียว

มองเลยลงมาหน่อยก็เจอต้นขาขาวว่อก มันชอบใส่ขาสั้นเต่อ แต่เสื้อละแขนยาวเกือบถึงนิ้วโป้ง เจสันบอกว่า มาอยู่นี่นน.ลดไปสิบกว่าโลแล้ว แต่ก็ยังล่ำอยู่ บอกไม่บอกปล่าว เปิดพุงให้ดูอีก บอกว่าแต่ก่อนใหญ่กว่านี้เยอะ แล้วก็เอามือไล่พุงให้ดู ผมมองหน้าท้องขาววาบของเขา มีไรขนจากสะดือพอเซ็กซี่ เจ้าเคนดีดท้องหนุ่มเกาหลีดังตุบ สองหนุ่มหัวเราะกันลั่น ผมเบือนหน้ามาดูหนังต่อ ใจเต้นระทึกเล็กน้อย หนังตลกแท้ๆ

หลังจากนั้นหนังก็ปล่อยมุขควายๆออกมาเป็นระยะ เจ้าเจสันหัวเราะดังกว่าใคร หัวเราะชนิดที่ไม่มีความอับอายใดๆ ทั้งปล่อยเสียงเต็มๆ ลูกเสียง หางเสียง ทอดเสียง ไล่ระดับตั้งแต่แหลมยาว จนลงลูกทุ้ม กระซิกๆ น้ำตาคงคลอด้วยล่ะนั่น อะไรมันจะขำลืมตัวขนาดนั้น ขำไม่ว่า เอาเนื้อเอาตัวมาเฉี่ยวผมไปมาด้วยนี่ดิ คืนนี้ชักเริ่มร้อนแล้วสิ

ดูกันจนจบไปอย่างมีความสุขกันดี เพราะหนังก็แฮปปี้ขำๆกันไป หนังตลกดีเรื่องหนึ่งเชียวล่ะ ใครยังไม่ได้ดูลองไปหามาดูก็ไม่ว่านะครับ ทุกคนลุกขึ้นทำท่าจะไปนอน เจ้าเจสัน ซึ่งเหมือนรออยู่นานก็กันท่า รีบไปหยิบหนัง"ซอว์"มาเปิดต่อในทันที เปลี่ยนบรรยากาศซะงั้น แถมยิ้มอย่างหมายมาดว่า ทุกคนจะต้องชอบแหงๆ

ไอ้ผมเองว่าจะลุกไปนอนแล้ว ก็เลยต้องนั่งแช่อยู่บนโซฟาตัวเดิม ติดกะมันต่อไป แหมหนังฆาตกรโรคจิตนี่โคตรชอบเลยนะนั่น นี่ถ้าไม่ได้มีโอกาสนั่งติดกะเขาอีกหน่อยล่ะ ไม่มีทาง

หนังก็เปิดเรื่องมาได้น่าสะพรึงกลัวทั้งศพเลือดนอง เลื่อย ปมปริศนาบ้าเลือด ผมก็นั่งร้องเฮ้ยๆๆไปเป็นระยะ ส่วนเจสันเหรอครับ นั่งหัวเราะไม่หยุด
"เฮ้ย ยูหัวเราะเนี่ยนะ ขำไรเนี่ย" ผมเหวี่ยงมือไปที่แขนเขาทีนึง มันหัวเราะต่อแบบสะใจ

อืม กรูพอรู้แล้วว่า รสนิยมมรึงเป็นยังไง แต่เอาเหอะ มันสายซะละ หนังมาเกือบครึ่งเรืองจนผมชักเริ่มสนุกแล้ว ก็ดูมันต่อไป เจ้าเคนจังกะเจ้าดีแทคก็เริ่มลุกไปนอนกันทีละคนสองคน จนไปๆมาๆเหลือผมก็เค้าสองคน

มีจังหวะนึงผมเมื่อยเต็มทีก็เลยเอนตัวลงไปใกล้เค้าหน่อย(ไม่ได้ตั้งใจนา) เจ้าเจสันมองไม่เห็นหรือยังไง เอนตัวทาบลงมาจนไหล่เราแตะกัน ผมเหลือบๆไป เห็นใบหน้าเขาห่างไปนิดเดียว นี่ถ้าใครมองมาจากที่ไกลๆคงเหมือนเรานั่งซบกันยังไงยังงั้น

เอาล่ะสิ ไหล่แตะกันมันร้อนๆพิกล จะว่าไปเราก็ยังไม่ได้สนิทกันขนาดจะมาแตะเนื้อต้องตัวกันได้ง่ายๆโดยไม่รู้สึกแปลกๆหรอกนะ แต่งานนี้ผมไม่ได้เริ่มก่อนนี่หว่า ผมก็เลยไม่ขยับ ลองดูท่าทีมันซิ แน๊ ไม่ยอมเถิบออกเหมือนกันฟ่ะ

อึดใจใหญ่ จนเขาหัวเราะอีกรอบ แล้วผมก็ร้องเฮ้ยอีกรอบนั่นแหละ ตอนตัวละครมันทำท่าจะเลื่อยขาตัวเอง เขาถึงได้กะเถิบออกไปหน่อย เฮ้อ โล่ง แต่เสียดายฟ่ะ

ดูกันจนจบ หนังดีเกินคาดแฮะ แต่ก็ไม่ใช่ของถนัดอยู่ดี เจสันหัวเราะปิดท้ายอีกรอบ แล้วถามผมว่าหนังเป็นไงบ้าง ผมก็ว่าเออ ใช้ได้ฟ่ะ ดีกว่าที่คิด ไม่ผิดหวัง แต่ไอไม่ชอบหรอกนะแนวนี้ เขาก็ยิ้มๆ

คือก่อนหน้านี้ผมแนะให้เขาดูหนังเรื่องหนึ่ง เรื่อง ฮิดเด้น หนังรางวัลจากคานส์ที่ผมซื้อมาจากไทย แล้วหนังมันก็ดีมากกกกกก เขาก็อุตส่าห์ดู แม้จะไม่เข้าใจมากนัก เรื่องนี้ที่ผมทนดูก็เลยเหมือนเป็นการตอบแทนเขาเหมือนกัน

พูดไปงั้นแหละ จิงๆได้นั่งดูหนังกะเขามันก็อุ่นดีออก เรื่องไรก็ไม่ว่าหรอก

จิงๆแล้ววันพุธนี้ที่มูลนิธิญี่ปุ่นจะมีหนังฉายฟรี และทุกวันอาทิตย์ที่เนชั่นแนลอาร์ทแกลเลอรี่ก็มีหนังฉายฟรีเช่นกัน ผมบอกเจสัน เจสันก็บอกผมสั้นๆว่า "ไปดูด้วยกันเหอะ"

เขาไม่คิดไรมากหรอก ผมรู้ จิงๆผมก็ไม่ได้คิดไรมากเหมือนกัน ก็เขาผู้ชายอ่ะนะคับ

บอกตรงๆว่าจิงๆแล้ว ผมไม่รู้หรอกครับว่า ความสัมพันธ์ฉันท์ผู้ชายนั้นมันเป็นยังไง เขาคบกันขอบเขตแค่ไหน เจ้าเคนจังมันกอดคอเจ้าเจสันเล่นๆกันหลายที เจ้าดีแทคมันก็ถึงเนื้อถึงตัวทั้งเจ้าเคน และเจสันหลายรอบ ผมมองทีไรก็ให้นึกเดาใจตัวเองไม่ออกว่า ถ้าเกิดเราไปทำอะไรยังงั้นบ้าง ในใจเราจะคิดเลยเถิดหรือป่าว

นึกเปรียบๆดู กะเพื่อนๆ"บลู"เหมือนกัน ที่ผมคบหาสนิทสนม ผมก็ออกจะชอบ"ถึงเนื้อถึงตัว"เป็นกิจวัตรเช่นกัน จับแขนกอดไหล่กันเป็นปกติ(ของผม)ทีเดียว แบบไม่ได้คิดไรเลย แต่นึกอีกทีมันต่างกันนะครับ กอดผู้ชายเสร้ทยังไงมันก็ไม่เหมือนกัน ว่ามั้ยครับ

สงสัยคงต้องทดลอง"เข้าหา"ดูให้มากกว่านี้ซะแล้วมั้ง เหอะๆๆ

จากคุณ : จี - [ 19 ก.ย. 49 20:16:10 A:202.74.178.118 X: TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 99

พี่รุตหายไปเลย
ถูกเจ๊เต่าใช้งานแน่
กลับมาเร็ว ๆ นะพี่

จากคุณ : นัท - [ 19 ก.ย. 49 22:40:23 A:203.146.78.241 X: TicketID:117492 ]

ความคิดเห็นที่ 100

ช่วงนี้คงต้องรอดูสถานการณ์บ้านเมืองต่อไป
เพื่อน ๆ หายไปกันหมดเลย
กลับเข้ามากระทู้กันบ้างนะทุกคน

จากคุณ : นัท - [ 20 ก.ย. 49 07:47:21 A:203.146.78.241 X: TicketID:117492 ]

ความคิดเห็นที่ 101

สวัสดีตอนเช้าครับ Straight

พี่วิศรุต + น้อง SBS และทุกๆคน

-----------------------------------------------------------

ไม่ได้เข้ามาซะนาน มัวยุ่งๆกะงานราช + ราษฎร์ อยู่

วันนี้ ฤกษ์ดี(หรือเปล่า วะ) ได้หยุดอยู่บ้าน(สบายแฮ)

เลยถือโอกาส เข้ามาทักทายทุกคน พร้อมกับอัพเดทสถานการณ์ในนี้ครับ

มีเรื่องชวนคิด ชวนคุยเยอะแยะไปหมด
ทั้งของพี่รุต Big Papa (Big จริงๆ ชิมิครับ) แห่ง Blue Sky
และเรื่องของท่านอื่นๆ ทั้งที่เป็นส่วนต่อขยายประเด็นจากที่พี่รุตเริ่มเอาไว้
และส่วนที่ raise ขึ้นมาใหม่ อย่างเรื่อง การสื่อสารทางกายของคุณปี๊ด

หรือล่าสุด ก็เรื่อง Men ที่ท่าทางจะ มันส์อีกแล้วของคุณ G

-----------------------------------------------------------

บายเดอะเวย์ และ เอนี่เวย์

ตอนนี้ คงไม่มีเรื่องไร ฮอทเท่าเรื่อง สนติ๊(ตะหาน นะครับ ไม่ใช่ คนแซ่ลิ้ม)
แอนด์เดอะแกงค์คนในเครื่องแบบ ที่ออกมาช่วยกันฉีกกระดาษกฏบัตรการปกครองสูงสุดของประเทศ

เหตุการณ์นี้ ดูเหมือนจะดีในบางด้านเนาะ ผมว่า

แต่ในขณะเดียวกัน ก็น่าเศร้า น่าเบื่อ เนาะครับ กับเส้นทางการเมืองการปกครองของไทย

พี่รุต ก็มีเหตุการณ์ที่เป็น period marker เพิ่มอีกหนึ่งโดยปริยาย
หลังจากเหตุการณ์ พฤษภาทมิฬ ที่เป็นเหตุการณ์ล่าสุดของเรื่องทำนองนี้

ยังจำกันได้ไหมครับ กับข้อความนี้ "No more dictator"

เหอ เหอ เหอ

-----------------------------------------------------------

ป.ล.
เอนี่เวย์ (อะเกน)
จะยังไงก็ตาม
ไม่ได้ทำมาหารับ'ทาน มานานแระ
เช้านี้ ฝนตก ต่อเนื่องมาตั้งแต่เมื่อคืน(เหมือนน้ำมนต์ประทานพรให้คณะผู้ก่อการ ยังไม่รู้)
อากาศเย็นๆ รับ "แซนด์วิช" บริโภคร่วมกับเครื่องดื่มอุ่นๆร้อนๆ ตอนเช้า กันมั้ยครับ

จากคุณ : START (BG # 36) - [ 20 ก.ย. 49 08:20:39 A:58.9.76.126 X: TicketID:122369 ]

ความคิดเห็นที่ 102

สวัสดีตอนเช้าครับ START

พี่รุต + SBS และ BSM ทุกๆคน

-----------------------------------------------------------
วันนี้เอาแซนด์วิชมานำเสนอในโอกาสพิเศษ
น้อง ๆ เด็ก ๆ หลายคนคงตื่นเต้นกันใหญ่ (เพราะได้หยุดเรียนอ่ะดิ) รวมทั้งพวกข้าราชการ (แก่ ๆ ทั้งหลายด้วย ที่ป่านนี้คงยังนอนตรูดโด่ง พุงกระเพื่อมอยู่บนเตียง) แต่หนุ่มออฟฟิศอย่างเราสิ ต้องฝ่าดงทหารมาทำงานตามปกติ เฮ้อ....ชีวิต T T

ปล.พี่จีครับ ผมว่าอยู่ให้ห่าง ๆ เจ้าเจสันดีกว่านา ความใกล้ชิดอาจจะทำให้เราเผลอใจและคิดเข้าข้างตัวเองได้ พวก Gay-friendly มักจะมีเสน่ห์ประหลาดที่ทำให้ Blue อย่างเราเสียสติได้ง่าย ๆ

ผมไม่อยากเห็นพี่ไปเป็นตัวละครในเรื่อง "ศุกร์ 13 ฝันหวาน (Friday 13th) ที่ไปยืนให้เค้าแหวกหัวใจออกมาสับ ๆ นะ

จากคุณ : Straight - [ 20 ก.ย. 49 08:39:34 A:10.2.4.103 X:202.57.130.211 TicketID:020103 ]

ความคิดเห็นที่ 103

สวัสดีตอนเช้าครับ Straight

พี่วิศรุต + น้อง SBS และทุกๆคน

-----------------------------------------------------------
น้อง ๆ เด็ก ๆ หลายคนคงตื่นเต้นกันใหญ่ (เพราะได้หยุดเรียนอ่ะดิ)
รวมทั้งพวกข้าราชการ (แก่ ๆ ทั้งหลายด้วย ที่ป่านนี้คงยังนอนตรูดโด่ง พุงกระเพื่อมอยู่บนเตียง)

^
l l
l l
เฮ้ยย พูดแบบนี้ ระวังโดน Big Papa ตื๊บเอานะเว้ยยย
จะหาว่ากรูไม่เตือน เหอ เหอ

แต่หนุ่มออฟฟิศอย่างเราสิ ต้องฝ่าดงทหารมาทำงานตามปกติ เฮ้อ....ชีวิต T T

^
l l
l l
ระหว่างทาง ก็ทำตัวเป็นประโยชน์
แวะให้กำลังใจ ปลอบขวัญตะหาน สิวะ อิ อิ

จากคุณ : START (BG # 36) - [ 20 ก.ย. 49 08:57:40 A:58.9.76.126 X: TicketID:122369 ]

ความคิดเห็นที่ 104

ลืมๆๆ อีก ฮี้ดด นึงละกัน

ปล.พี่จีครับ ผมว่าอยู่ให้ห่าง ๆ เจ้าเจสันดีกว่านา
ความใกล้ชิดอาจจะทำให้เราเผลอใจและคิดเข้าข้างตัวเองได้ พวก Gay-friendly มักจะมีเสน่ห์ประหลาดที่ทำให้ Blue อย่างเราเสียสติได้ง่าย ๆ

^
l l
พูดเหมือนเป็นผู้มีประสบการณ์ตรง ถึงขั้นสติแตก มาแล้วเลยว่ะ Straight

อะฮี้ อะฮี้ อะฮี้

จากคุณ : START (BG # 36) - [ 20 ก.ย. 49 09:07:53 A:58.9.76.126 X: TicketID:122369 ]

ความคิดเห็นที่ 105

ความคิดเห็นที่ 104
พูดเหมือนเป็นผู้มีประสบการณ์ตรง ถึงขั้นสติแตก มาแล้วเลยว่ะ Straight

อะฮี้ อะฮี้ อะฮี้

จากคุณ : START (BG # 36)
^
l l
l l

เออ ดิ ไม่ง้านป่านนี้แม้แต่ขาอ่อนตรูเอ็งก้อไม่ได้เห็นหรอก

ตอนนี้ก้อขำดีอยู่หรอก แต่ตอนโน้นนะเอ็งเอ๊ย แทบตายกว่าจะผ่านมาได้

เลยตั้งปณิธานว่าชาตินี้จะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกะพวก Gay-friendly อีกแล้ว

แต่จะว่าไปมันก้อไม่รู้นี่หว่าว่าเราเป็นบลู ถ้ามันรู้มันคงไม่ทำกับเราแบบนี้หรอก คงประมาณเรื่องของพี่รุตกับศราวุธน่ะ

สงสัยวันนี้จะกลายเป็นกระทู้แชทไปซะแระ

จากคุณ : Straight - [ 20 ก.ย. 49 09:27:41 A:10.2.4.103 X:202.57.130.211 TicketID:020103 ]

ความคิดเห็นที่ 106

ต๊ายยย เพิ่งรู้ว่าเคยเผลอรักปู้จายมาเหมือนกันนะ ฮ่าๆๆๆๆ

เหงาอ่ะดิ๊เตร๊ด ออนเอ็มไม่ได้ สุมหัวกันในเอ็มตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

จากคุณ : เอิ๊กกก (Namehoto) - [ 20 ก.ย. 49 10:34:30 ]

ความคิดเห็นที่ 107

ประเทศของฉันมีการปฏิวัติรัฐประหารแล้วหรือนี่ อนิจจา

จากคุณ : โอ๊ต - [ 20 ก.ย. 49 13:25:53 A:172.19.48.26 X:129.78.208.4 TicketID:119711 ]

ความคิดเห็นที่ 108

ประเทศของฉันมีการปฏิวัติรัฐประหารแล้วหรือนี่ อนิจจา

จากคุณ : โอ๊ต - [ 20 ก.ย. 49 13:25:53 A:172.19.48.26 X:129.78.208.4 TicketID:119711 ]

ปฏิวัติไปเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อคืนค่ะ แต่เราพึ่งมารู้ข่าวเมื่อเช้า หลับสนิท ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ก็บรรยากาศมันน่านอนนี่นา ฝนตกพรำๆ หลับสบายจะตาย คุณโอ๊ต จะรับปริญญาแล้วเหรอ ดีใจด้วยนะคะ และในที่สุด 2st&น้องทิพก็รายงานตัวซะที หลังจากหายไปนาน ส่วนพี่รุต ไปตจว.แหงๆ

จากคุณ : beemanufan - [ 20 ก.ย. 49 16:39:02 ]

ความคิดเห็นที่ 109

Yes, Thank you very much for N'Tip and beemanufan.

จากคุณ : Oat - [ 20 ก.ย. 49 18:19:01 A:172.19.48.30 X:129.78.64.106 TicketID:119711 ]

ความคิดเห็นที่ 110

นฤมิต พิศวาส ๒

มิถุนากระพริบตาไล่หยาดน้ำเอ่อคลอ เขากลืนน้ำลายลงคอแห้งผาก เขาน่าจะรู้ตัวแต่แรกว่ามันเป็นความฝัน เขาน่าจะรู้ตัวว่าเขาจบจากที่นั่นมาสองปีแล้ว และไม่น่าจะไปปรากฏตัวในฐานะเด็กม.หกได้อีก เขาน่าจะรู้ว่าเขาจะไม่มีวันได้จูบพิพิธเป็นอันขาด แต่รสชาติยากจะบรรยายยังคงค้างคาอยู่ในปากของเขา มันเร้าให้ใจเต้นรัวอีกคราเมื่อนึกถึงฉากนั้น เหมือนเป็นความจริงที่เด่นชัดเพียงหนึ่งในสองของความฝันเหลวไหลนั่น

อีกหนึ่งคือความหวาดกลัว เขาไม่รู้แน่ชัดว่ามีอะไรอยู่บนดาดฟ้าตึก แต่เขาจะไม่มีวันกรายเข้าใกล้มัน ไม่อยากแม้แต่จะคิดถึงความหวาดสยองที่เสียดแทงทุกรูขุมขน ทำไมเพื่อน ๆ ของเขาถึงอยากให้เขาขึ้นไปหาสิ่งอันตรายนั้นนัก หรือว่าเป็นเพียงมายาล่อลวงของปีศาจร้าย และการยืนรอให้เงามืดกลืนกินก็คงเป็นสิ่งที่ถูกต้อง โดยข้อพิสูจน์คือการที่เขาตื่นจากฝันนั้นมาจนได้

มิถุนาพยายามสลัดภาพเหล่านั้นออกไปและดึงผ้าห่มขึ้นคลุมถึงศีรษะ เขาไม่อาจข่มตาหลับลงได้ จึงนอนลืมตาอยู่ตลอดจวบจนรุ่งเช้า

น้ำพุพุ่งซ่าอยู่ใจกลาง มันเหยียดกายต้านแรงโน้มถ่วงสู่ฟากฟ้าก่อนย้อยร่างกลับลงสู่ดิน มิถุนานั่งอยู่บนม้ายาวมีพนักใต้ต้นไม้ริมลานกว้างซึ่งใจกลางคือบ่อน้ำพุแสนสวย อีกฟากเยื้องทางซ้ายของสายตามีเด็กอายุประมาณ 5-7 ขวบสองคนวิ่งเล่นกันผลักกันไปกันมา บนเก้าอี้แบบเดียวกันกับของเขาใกล้ ๆ ตัวเด็กนั้นมีคู่หญิงชายอายุประมาณเกือบสามสิบนั่งดูเด็ก ๆ อยู่ด้วยสายตารักใคร่ มิถุนาเดาว่าคงจะเป็นครอบครัวน่ารัก ๆ ครอบครัวหนึ่งที่มาหย่อนใจในเช้าวันเสาร์ยังสวนสาธารณะใจกลางเมือง

“ขอนั่งด้วยคนนะ”

เสียงทุ้มนุ่มเรียกให้เขาหลุดจากภวังค์ มิถุนาเหยีดกายขึ้นด้วยท่าทีตื่นตัวและเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ทางเบื้องหน้าค่อนไปทางขวา เขาแปลกใจในการแต่งกายของอีกฝ่าย ซึ่งดูดีเป็นอย่างยิ่ง เสื้อกั๊กสีดำใส่ทับสูทและกางเกงขายาวเรียบกริบสีเดียวกัน รองเท้าหนังดำมันแทบจะส่องแทนกระจกได้เคลื่อนมาใกล้พร้อมกับร่างนั้นที่ทรุดตัวลงนั่งโดยไม่ฟังคำตอบ เหมือนคำพูดเมื่อครู่เป็นเพียงคำกล่าวตามมารยาท

อีกฝ่ายถอดหมวกออก หมวกนั้นก็ดูน่าขัน เหมือนหมวกที่เห็นในโลโก้ยาสีฟันดาลี่ห์ หรือที่นักมายากลรุ่นเก่าทั่วไปใช้กัน เส้นผมละเอียดนุ่มสีน้ำตาลเข้มหลุดพ้นหมวกออก และเผยผิวขาวจัดกับคิ้วสีเนื้อไม้เฮเซลให้เด็กหนุ่มเห็น

“คุณเป็นคนต่างชาติหรือครับ?”

ชายผู้นั้นขยี้จมูกโด่งของตนด้วยนิ้วชี้ มิถุนาสังเกตเห็นว่าดวงตาของเขาเป็นสีนิลเข้มลึกล้ำและคมกริบยิ่ง

“มีบางอย่างที่ไม่จำกัดสัญชาติ เช่นการเกิดและการตาย หรือถ้าในแนวพุทธก็มีอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาอันเป็นสามลักษณ์ที่ทุกคนมีเท่าเทียมกันในจักรวาล”

“ผมชักไม่แน่ใจเสียแล้ว…”

“เธอไม่แน่ใจเรื่องอะไรล่ะ เรื่องที่อนุญาตให้ฉันนั่งด้วยหรือเปล่า”

มิถุนายิ้มให้หนุ่มฝรั่งท่าทางเพี้ยน ๆ

“เรื่องที่ว่าคุณมาจากต่างประเทศหรือเปล่าต่างหากล่ะครับ เพราะสำเนียงไทยของคุณดีมาก ทั้งยังมีความรู้ทางพุทธศาสนาดีอีกด้วย”

“สองอย่างนี่เป็นเรื่องที่ฝึกปรือหรือหาความรู้กันได้ แต่สีผิวของฉันคงไม่อาจเปลี่ยนได้แบบกิ้งก่าหรอกนะ อย่างไรก็ขอบใจสำหรับคำชมเรื่องสำเนียง”

“คุณมาจากไหนครับ” มิถุนาเปลี่ยนเรื่องกระทันหัน เขาได้รับคำตอบจากคำถามแล้ว

“เธอไม่รู้จักหรอก”

เด็กหนุ่มรู้สึกไม่ค่อยพอใจ “พูดยังกะว่าผมไม่ค่อยมีความรู้น่ะ”

“ถ้าฉันบอกว่ามาจากสวรรค์ล่ะ”

“นั่นก็แปลว่าคุณเพี้ยน ..อย่างที่ผมสงสัยไม่มีผิด” เด็กหนุ่มโต้ตอบทันควัน แต่ประโยคท้ายอุบอิบไว้ในคอ

“ฮ่า ๆๆ ฉันล้อเธอเล่น ฉันไม่ได้มาจากสวรรค์หรอก แต่ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันเพี้ยนแต่แรก”

“ก็คุณดูแปลก ๆ แต่งตัวแบบนี้มาสวนสาธารณะ ถึงนี่จะเป็นหน้าหนาวเมืองไทย แต่น่าจะร้อนสำหรับคุณไม่ใช่เล่น”

“อ้อถึงว่า” อีกฝ่ายเอื้อมมือมากุมคอเสื้อของตนและกระพือเขย่าเหมือนเปิดให้ลมเข้าไปช่วยระบายอุณหภูมิ หน้าผากเขาก็เกิดหยดเหงื่อหลั่งไหลออกมาเป็นเส้นสาย “รู้สึกร้อน ๆ ตั้งแต่เดินออกมาแล้ว”

มิถุนาโคลงหัวอย่างอยากจะพูดว่า ทำไปได้! แต่ก็ไม่กล่าวว่ากระไร

“เธอเห็นเด็กสองคนนั่นมั้ย”

“หืม..” เด็กหนุ่มเบือนหน้าตามมือที่ชี้ไป

หนุ่มฝรั่งที่เขายังไม่รู้จักชื่อลดเสียงลงเพียงกระซิบ “พวกเขากำลังทำสงครามกันอยู่”

“พวกเขาเล่นกันครับ ที่เมืองคุณไม่มีเด็ก ๆ หรือไง เด็ก ๆ ก็เล่นกันแบบนี้แหละ เดี๋ยวถ้าแรงไปก็มีคนร้องไห้เอง”

“ใช่ ใช่ เธอเก่งมาก” น้ำเสียงของเขาตื่นเต้น “เธอมองออกในพริบตาถึงเรื่องนี้ น่าสนใจจริง ๆ”

“เรื่องอะไรครับ?”

“น้ำตาไง น้ำตาเป็นของผู้ชนะ ถ้ามีคนร้องไห้..” ฉับพลันเด็กหนึ่งในสองก็สะดุดล้มลงกับพื้นราวถูกผลักด้วยมือปีศาจ และเบะปากออกร้องไห้จ้า ผู้เป็นแม่รีบผุดลุกเข้ามาใกล้แล้วยกตัวอุ้มขึ้นแนบอก เด็กอีกคนยืนเมียงมองอยู่ข้าง ๆ แต่ไม่กล้าเข้าไปกวนแม่ที่ปลอบพี่หรือน้องของตนอยู่

“..เมื่อนั้นก็มีผู้ชนะ” เขาต่อประโยคจนจบ “คนชนะก็คือคนร้องไห้ คนร้องไห้ก็คือคนชนะ”

หนุ่มเพี้ยนพูดจาวกวนย้ำความไปมา แต่มิถุนารู้สึกว่าถ้อยคำของเขามีความพิเศษอยู่

“แต่เมื่อมีผู้ชนะ สงครามก็ย่อมจบลง และน่าเสียดายจริง ๆ น่าเสียดาย..”

“เด็กทั้งสองคนคงถูกแม่ห้ามไม่ให้เล่นจนกว่าแม่จะลืมเรื่องนี้เหรอครับ?”

“เห็นมั้ย ฉันบอกแล้ว เธอเป็นคนฉลาด ต้องเข้าใจแน่ ๆ” เขาพลันป้องมือไว้ที่หูขวาและยื่นหน้าออกไปเหมือนกำลังเงี่ยหูฟังเสียงเรียกจากที่ไกล ๆ “อา..ฉันคงต้องไปแล้ว ถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือ ก็จงมาที่นี่และเรียกชื่อฉัน”

เขาผุดลุกขึ้น และหันร่างเตรียมจะก้าวจากไป

“เดี๋ยวสิครับ คุณชื่ออะไรน่ะ”

“อ้าว ฉันยังไม่ได้บอกเธออีกเหรอ” เขาเกาหัวอย่างง ๆ หน้าซื่อ ๆ ที่มีดวงตาคมกริบประดับอยู่นั่นดูขัดกันพิกล “ฉันชื่อลูซี่ จำเอาไว้ให้ดีนะ”

ลูซี่ก้าวตัดผ่านหมู่นกพิราบกลางลานโดยที่พวกมันไม่ขยับถอยหนีเลย ราวกับว่าเขาไม่มีตัวตนอยู่ในโลกแห่งนี้ เพียงครู่เขาก็หายลับไปกับอีกฟากลาน มิถุนาจึงได้แต่บ่นกับตนเองเบา ๆ

“คนอะไร ชื่อยังกับผู้หญิง”

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 21 ก.ย. 49 18:16:21 ]

ความคิดเห็นที่ 111

นฤมิต พิศวาส ๒

ฝูงนกพิราบที่ก้ม ๆ เงย ๆ จิกเศษอาหารอยู่บนพื้นพลันบินพรูขึ้นสู่ฟ้า มีใครบางคนกำลังเดินตัดลานมาทางด้านขวาของน้ำพุ อันเป็นด้านซึ่งลูซี่เพิ่งเดินจากไป มิถุนาเพ่งมองใบหน้าของเด็กหนุ่มรุ่นเดียวกันในเสื้อยืดกางเกงยีนส์แล้วจึงโบกมือร้องเรียก

“เฮ้! ไอ้พี ทางนี้ ๆ”

พิพิธยิ้มกว้าง ใบหน้าของเขาเหมือนเปล่งประกายฉายความสุขออกมาทางแววตาเช่นเดียวกับมิถุนาที่ยิ้มจนไม่รู้จะยิ้มยังไงแล้ว เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่ดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้ง

พิพิธหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ แล้วโน้มตัวสู่เบื้องหน้าวางศอกสองข้างบนหน้าขาของตน ปลายคางที่วางบนหลังมือประสานให้สายตาคมใต้คิ้วเข้มจ้องมองไปยังน้ำพุเบื้องหน้า มิถุนามองปราดเดียวก็รู้ว่าไอ้หมอนี่มันเก๊กอีกแล้ว

“ว่าไงล่ะมิต มีอะไร เรียกมาทำไมแต่เช้า”

“เคยมีใครสั่งสอนนายมั้ยวะ ว่าเวลาคุยกับใครให้หันมามองหน้า”

พิพิธจึงเบือนหน้ากลับมา เขาคงพยายามกลั้นยิ้มแต่ไม่สำเร็จ เพราะลักยิ้มปรากฏเด่นชัดข้างแก้ม

“อย่าสอนมารยาทตอนนี้เลย มีอะไรก็ว่ามา เวลาของเราเป็นเงินเป็นทอง”

“ถุย…ไอ้นักธุรกิจ ตัวเงินตัวทองล่ะไม่ว่า” มิถุนาอดไม่ได้เลยเหน็บไปพอแสบ ๆ คัน ๆ

พิพิธชูนิ้วชี้ขึ้น แล้วกระดิกในแนวข้าง

“คุณหญิงแม่ได้ยินนายพูดแบบนี้ช๊อคตายแน่ เอาเป็นว่าถ้านายจะชวนเรามาทะเลาะกันรับอรุณเรากลับล่ะนะ”

“เฮ้ย เดี๋ยว ๆ” มิถุนารีบผุดลุกตามเมื่อเห็นอีกฝ่ายลุกขึ้น เขารู้ดีว่านี่เป็นวิธีให้ตนต้องง้อแต่ก็ไม่อาจต้านทานได้ “..เราฝันถึงนาย”

“ฝันเปียกหรือเปล่าวะ ชะ! ไอ้นี่ เบี่ยงเบนนี่หว่า…”

“เปล่า…” มิถุนาหลบตายามตอบคำถาม เพราะที่พิพิธเดามาถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียง “เราฝันเห็นนายตอนอยู่ม.6 ที่โรงเรียนเก่า เห็นเพื่อน ๆ ทุกคน”

“อ้อ โรคคิดถึงความหลังมั้ง”

“ไม่ ๆ เรารู้สึกว่ามันเหมือนจริงมาก เราเห็นสีสันทุกเฉดสีในความฝัน เขาว่าตอนเราหลับจะมองเห็นแต่ภาพขาวดำไม่ใช่เหรอ เรารู้สึกว่ามันเป็นความจริง รู้สึกว่านายมาหาเราจริง ๆ”

พิพิธนิ่งฟัง เขานั่งลงตามเดิมและและไม่ขัดคอ

“แต่ที่เรานัดนายมาเพราะเราจะบอกว่า..ขอโทษนะ”

“ขอโทษเรื่องอะไร..”

“เปล่า ๆ ไม่มีไร รับ ๆ ไปเถอะ ว่าแต่เมื่อกี้นี้เห็นฝรั่งชุดดำเท่ห์ ๆ เดินสวนไปมั้ย”

พิพิธไม่เสียเวลาคิด “ไม่เห็นเลย เดินมาก็เห็นนายคนเดียว ทำไมเหรอ มีอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มี”

“เราว่านายเพี้ยนว่ะ ไปเช็คประสาทบ้างก็ดี เดี๋ยวก็พูดถึงเรื่องหนึ่ง เดี๋ยวก็บอกว่าไม่มีอะไร”

“ถ้านายไปด้วยเราคงจะยอมไปอยู่หรอก”

“เอ้า พูดจริงน่ะ งั้นไปกัน จิตเวชอยู่ไม่ไกล”

พิพิธลุกขึ้น เขาคว้าต้นแขนขวาของมิถุนาดึงตามไปด้วย คนถูกดึงรู้สึกเหมือนไฟช๊อต เขารีบสลัดแขนให้หลุดออกจากอุ้งมือของอีกฝ่าย พิพิธค่อยรู้ตัว เขาวางแขนกลับสู่ข้างตัวช้า ๆ

“ขอโทษ …ลืมไป นายไม่ชอบให้ใครถูกตัว”

มิถุนาฝืนยิ้ม เขาก้าวเข้าไปยืนข้าง ๆ แล้วเอื้อมมือโอบบ่าของเพื่อนรักเอาไว้

“เราไม่ชอบถูกใครบังคับต่างหาก..”

“ทำไมถึงชอบอ่านการ์ตูนพวกนี้นัก” มิถุนาเบ้หน้าเมื่อเห็นเพื่อนของตนพลิก ๆ หนังสือการ์ตูนฟุตบอลที่ชั้นวางหน้าร้านหนังสือในห้าง พวกเขาเดินเล่นในสวนจนกระทั่งแดดร้อนจึงตัดสินใจมาตากแอร์กัน

“ก็มันสนุกดี เราชอบดูฟุตบอลด้วยไง”

“อ้อ..” มิถุนาลากเสียงยาว “ถึงว่าชื่อเมล์นายก็ใช้ tsubasa”

“แล้วนายล่ะ ไม่ชอบการ์ตูนหรือไง อ๊ะ! ไม่น่าถามเลย เรียนคณิตศาสตร์ทีไรใต้โต๊ะนายต้องมีหนังสือสักเล่มไว้อ่านเวลาครูสอน”

พิพิธยิ้มอย่างชั่วร้าย เขาเป็นคนเดียวที่เห็นว่ามิถุนาทำอะไรในทุกคาบเลขตอนม.ปลาย เพราะทั้งคู่นั่งข้างกันตลอด

“ก็มันน่าเบื่อ” เด็กหนุ่มร่างโย่งบ่นอุบ “มีแต่ตัวเลข ปวดหัวชิบ เอาไปใช้ทำอะไรก็ไม่ได้ หรือเวลาซื้อของต้องถอดลอกการิทึมเพื่อคำนวณหาราคาสินค้ารึก็เปล่า”

คนคิ้วเข้มเลิกคิ้ว “ภาษาไทยที่นายชอบก็ไร้สาระเหมือนกันแหละน่า อ่านออกเขียนได้ก็พอแล้ว จะเอาหะหรูหะหราไปทำไมกัน”

เมื่อเจอตอกด้วยเหตุผลที่เท่าเทียมมิถุนาก็เถียงไม่ออก พิพิธจึงรุกต่อ

“แล้วสายที่นายเรียนก็ใช้คณิตเป็นพื้น เทอมนี้สถานการณ์เป็นไงล่ะ”

“แมท แคล ตกระนาวกราวรูด นายไปเข้าสอบแทนเราได้มั้ยพี นะ นะ”

“ตัวยังกะควายยังไม่วายอ้อนTeen ไม่เกี่ยวเว้ยตัวใครตัวมัน แต่ถ้าจะให้ติวล่ะก็พอได้”

มิถุนาแสร้งโก่งคอ “แหวะ ไม่มีแบบอัดโปรแกรมใส่ชิปแล้วฝังสมองให้เก่งคณิตศาสตร์ในสามวันหรือไง”

“อ้อ” พิพิธเลิกคิ้วและปรายตา “งั้นก็ อัตตาหิ อัตโน นาโถ แล้วนี่จะไปไหนกันต่อ”

“ไปดูหนังมะ”

“ไม่ได้มาเดทนะเว้ย ต้องไปทำให้ครบทุกอย่างเลยเหรอวะ”

มิถุนาหัวเราะเบา ๆ “แหะแหะ รักจริงคนรู้ทัน”

“งั้น ถ้าไม่มีไรเดี๋ยวเรากลับแล้ว มีรายงานต้องทำน่ะ ยังไม่ได้แตะเลย”

แต่พิพิธยังไม่มีทีท่าว่าจะแยกตัวไป เขานิ่งรอเหมือนจะรู้ว่ามิถุนายังมีความในใจอยู่

“เอ่อ..”

“น้ำล้นแล้วว่ะ มีตัวไรไปติดอ่างไม่รู้แฮะ”

“เหวย อย่าเล่นมุกดิ ทำเราลืมเลยว่าจะพูดไร”

พิพิธยิ้มอย่างรู้ทัน “นายไม่ลืมหรอก”

“โอเค แค่จะถามว่า ผู้ชนะในสงคราม ในสายตาของพี เขาจะเป็นคนยังไง”

หนุ่มหน้าคมนิ่งคิดครู่หนึ่ง

“เอ…ถ้าถามเรา เราก็ว่าคนที่ยืนอยู่เป็นคนสุดท้ายล่ะมั้ง แล้วมิตล่ะ คิดว่าไง”

“คนที่ยืนคนสุดท้าย หมายถึงคนที่รอดน่ะเหรอ แล้วสมมุติว่าเป็นสงครามที่ไม่มีใครตายล่ะ”

พิพิธเผยรอยยิ้มเร้นลับ มิถุนารู้สึกเหมือนถูกโถมทับด้วยความรู้สึกประหลาดจนอึดอัดไปทั่วร่าง

“ถ้าไม่มีใครตาย ก็ไม่ใช่สงครามน่ะสิ”

---------------

โอ้ น้องทิพกลับมาแล้ว ส่วนสองท่าน st มาแซนวิชติ๊ดชึ่ง O_o

ปล. ขอกรี๊ดดัง ๆ ให้กับนายจินเทาของเฮียโอ๊ตสักที

กรี๊ดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!.....!!!

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 21 ก.ย. 49 18:23:29 ]

ความคิดเห็นที่ 112

นฤมิตพิศวาส ๓

มิถุนายืนอยู่ที่ชั้นล่าง ใต้ตัวตึกโล่งว่างสุดสายตา เบื้องหน้าของเขามีลิฟต์สองตัวฝังในผนังบุด้วยกระเบื้องสี่เหลี่ยมจัตตุรัสสีเขียวอ่อนเป็นตารางเล็ก ๆ บันไดจากพื้นลานปูนสร้างอยู่สองฟากข้างในขึ้นสู่ทางยกไปสู่หน้าลิฟต์ แสงไฟฟลูออเรสเซนส์สว่างจ้าติดอยู่ทั่วเพดานกว้างมหึมานั้น

เสื้อของเขาเป็นเสื้อขาวคอปกมีกระดุมติดสาบเสื้อตั้งแต่คอมาถึงชาย ผ้าฝ้ายนุ่มโปร่งแตะสัมผัสเนื้อผิวอย่างบางเบาปล่อยให้สายลมยามดึกพัดชำแรกมาต้องผิว ขาเปลือยนอกกางเกงขาสั้น และถุงเท้าสีน้ำตาลก็หนาวจนขนลุกซู่ มิถุนากอดอกห่อตัวไว้แล้วก้าวไปอย่างเลื่อนลอยยังบันไดข้างซ้าย

ผงฝุ่นที่ติดอยู่บนผิวหินขัดของบันได ฟุ้งกระจายขึ้นและสลายไปอย่างรวดเร็วเมื่อสัมผัสกับกระแสลม มันลอยหมุนคว้างเป็นวงใจกลางตาลมหมุนเล็ก ๆ ที่ก่อตัวอยู่ใต้อาคาร

กลิ่นไอของกลางคืนช่างแห้งแล้ง มิถุนารู้สึกคอแห้งผากเหลือเกิน เขาอยากดื่มน้ำสักอึก น้ำอะไรก็ได้ ขอให้เป็นน้ำเถอะ

เขาแตะผิวเย็นเฉียบของกระเบื้องบุหน้าลิฟต์ ไม่มีไฟติดที่กรอบหน้าจอแอลซีดี แสดงว่าลิฟต์ไม่ทำงาน ประตูห้องควบคุมลิฟต์ค่อยเปิดแง้มออกมาทีละนิด ข้างในมืดทึบ แสงไฟสีขาวนวลจากเบื้องนอกสาดส่องรุกเข้าไปได้เพียงเล็กน้อย ให้เงาของบานประดูในแนวดิ่งปรากฏอยู่กับพื้น

มิถุนาก้าวเข้าไปในห้องควบคุม ความรู้สึกที่รุนแรงบอกเขาว่าควรเข้าไป เหมือนไม่อาจควบคุมบังคับ ปลายเท้าค่อยสาวเข้าไปในความมืดนั้นทีละน้อย..เสียงปลายเท้าสัมผัสพื้นแผ่วเบา พื้นยางเสียดสีกับพื้นหินขัดส่งเสียงออดแอดเหมือนมีคนเดินตาม

มิถุนาหันหลังกลับไปมอง ประตูห้องยังเปิดอ้ากว้างอยู่ เห็นความเวิ้งว้างเงียบกริบคลี่ตัวอยู่เบื้องนอก มีเสียงลมหวีดหวิวมาเป็นระยะและความหนาวเหน็บที่ตามติดมาหลอกหลอนอยู่รอบ ๆ กาย

เขากลืนน้ำลายฝืดอีกครั้ง ก่อนหันกลับ สายตาเริ่มปรับเข้ากับความมืดได้ และเห็นกล่องโลหะทาสีอ่อนติดอยู่บนผนังราง ๆ สายไฟเส้นหยาบหนาสีดำตามเงามืดรวมกันเป็นมัดพุ่งจากด้านบนของกล่องขึ้นไปยังความมืดบนเพดานเหมือนกับเส้นเลือดดำของอสูรกาย

ปลายเท้าของเด็กหนุ่มเตะเข้ากับอะไรสักอย่าง จนเกิดเสียงก้องสะท้อน เขารีบก้มตัวลงแตะสิ่งเย็นเฉียบชิ้นเล็กที่ดูเหมือนจะทำจากโลหะให้อยู่นิ่ง ๆ กับพื้น

ปัง!

ทันใดนั้นเอง ประตูที่เปิดอ้ากว้างก็กระแทกตัวลงปิด มิถุนาตกใจถอยหลังเหยียบของลื่นล้มคว่ำไปด้านหลัง

“โอ๊ย!”

ข้าวของในความมืดล้มโครมครามกระจายตัวรอบ ๆ มิถุนาจำได้ว่าในนี้มีถังใส่สายไฟมากมาย เขาผลักร่างสปริงตัวขึ้นจากพื้นทันที แล้วถลันไปที่ประตู

“ใครอยู่ข้างนอกน่ะ!”

ไม่มีใครตอบ ประตูก็เปิดไม่ออก ลูกบิดหมุนได้อิสระ แต่เหมือนมีกลอนอีกชั้นข้างนอก

มิถุนาปวดหนึบ ๆ ที่ศีรษะ เขาแตะมือลูบท้ายทอย มันชา ๆ ปวด ๆ และเปียกลื่น เขาเริ่มเจ็บเมื่อตระหนักว่าการลื่นล้มเมื่อครู่ทำให้หัวแตก เขาค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งยอง ๆ หันหลังให้แสงสว่างซึ่งส่องลอดจากร่องใต้ประตู มันทำให้ความมืดภายในไม่มืดอย่างแท้จริง สายตาที่ปรับได้เกือบสมบูรณ์แบบมองเห็นผนังห้องสีขาว และข้าวของเกือบเห็นรายละเอียดชัดเจน มิถุนาลดเสียงลงไม่ตะโกนเหมือนเดิม

“ใครอยู่ข้างนอก เปิดประตูให้หน่อยเถอะ..”

“ฮะ ฮะ ฮะ”

เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากอีกฟากของประตู

“ใคร! เปิดเดี๋ยวนี้นะ!”

มิถุนายังลุกไม่ไหว เขารู้สึกปวดที่ท้ายทอยเกินกว่าจะลุกขึ้นเต้นแร้งเต้นกา

“ไม่เปิด”

เด็กหนุ่มใจชื้น ที่อยู่ข้างนอกนั่นคนแน่ ๆ และยอมคุยกับเขาด้วย

“ทำไมล่ะ จะขังผมไว้ทำไม คุณได้ประโยชน์อะไรกัน”

“แล้วทำไมฉันจะต้องตอบแกด้วยล่ะ”

เสียงนั้นตอบกลั้วหัวเราะ มิถุนารู้สึกคุ้นเคยกับเสียงและวิธีการพูดอย่างบอกไม่ถูก

“คุณเป็นใคร?”

“ใครเป็นแก?” เสียงนั้นถามกลับทันควัน

“ผมเหรอ ผมชื่อมิถุนา เรียกผมมิตก็ได้”

เงียบ.. มีแต่ความเงียบที่กรีดร้องอยู่เบื้องนอก มิถุนาเฉลียวใจอย่างบอกไม่ถูก เขาผุดลุกขึ้นและหันกลับไปหาประตู ลูกบิดโลหะเย็นเฉียบอยู่ในมือของเขา มันทำให้มิถุนาตัวสั่น

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 21 ก.ย. 49 18:56:39 ]

ความคิดเห็นที่ 113

นฤมิตพิศวาส ๓

…แอ๊ด…

บานพับที่ไม่ได้หยอดน้ำมันส่งเสียงร้องเรียกจากข้างประตู มิถุนาผลักมันออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เพื่อเผยให้เห็นสภาพแวดล้อมภายนอกอีกครั้ง

ลมหนาวพัดกระโชกใส่ประตูพับเลื่อนลงที่ปิดกั้นบันไดขึ้นสู่ชั้นต่อไปข้างลิฟต์จนมันส่งเสียงเกรียวกราว ความกระหายน้ำที่พรากจากมิถุนาไปนานแล้วพลันสำแดงฤทธิ์อีกครั้ง เขารู้สึกว่าข้างบนตัวตึกจะต้องมีสิ่งที่เติมเต็มความกระหายของเขาได้

เขาหันกลับไปสู่ภายในของห้องควบคุมไฟฟ้า แล้วลากถังใส่สายไฟถังหนึ่งออกมาวางขวางประตูไว้ให้เปิดอ้ากว้างที่สุด เพื่อไม่ให้มีใครเล่นตลกกับเขาได้อีก มิถุนากลับเข้าไปในห้อง เขาหลบหลีกข้าวของระเกะระกะภายในความมืดอย่างช้า เพื่อเคลื่อนตัวเข้าใกล้กล่องโลหะนั้น

แกร๊ก..แกร๊ก

มันล็อกอยู่ ฝาเปิดสีดำมีร่องกุญแจอลูมิเนียมส่องประกายวาว เขาไม่น่าคิดว่าเขาจะโชคดีอีกหลังจากที่เข้าประตูห้องควบคุมได้โดยไม่ต้องใช้กุญแจ

“เอ๊า!” เสียงเรียกจากเบื้องนอกทำให้มิถุนาหันขวับ พวงอะไรหนัก ๆ ถูกโยนใส่หน้าเขาจากที่นั่นจนจำต้องตะปบรับโดยอัตโนมัติ เจ้าของเสียงยืนหน้านิ่งอยู่เบื้องนอก ใบหน้าค่อนข้างกลมมนและตาตี่เรียวเล็กทำให้มิถุนาจำได้ในทันที

“มาวิน!”

เขากำพวงกุญแจโลหะแน่นแล้วลุยผ่านกองถังเครื่องมือออกไปที่ประตู

“แกใช่มั้ยที่ปิดขังเราเมื่อกี้”

“ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ”

มิถุนาคว้าคอเสื้อของอีกฝ่ายดึงตัวมาใกล้ “สนุกนักหรือไง”

มาวินไม่ตอบ อีกฝ่ายจึงปล่อยผ้าที่ขยุ้มออก

“อย่าเล่นพิเรนทร์อีกล่ะ เราจะไปเปิดลิฟต์”

เขาจำมาวินได้ หนึ่งในกลุ่มเพื่อนที่ค่อนข้างสนิทกับเขา มาวินเป็นคนแปลก ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา ตลกโปกฮาเรียกร้องความสนใจอย่างโง่เง่า คนอื่น ๆ มักจะมองมาวินเป็นตัวตลก ด้วยแววตาสมเพชหรือดูถูก แต่มิถุนารู้สึกเหมือนมองเห็นตัวเขาอีกคนในนั้น เขาเห็นใจเพื่อน และจะพยายามไม่ทำร้ายอีกฝ่ายเพิ่มจากที่ได้รับ

“นายมาที่นี่ทำไม”

มาวินเอ่ยปากจนได้ เขาตามมิถุนามาถึงหน้ากล่องควบคุม คนไขกุญแจพยายามเลือกดอกใหม่เมื่อพบว่าที่ใช้อยู่เสียบไม่เข้า

“ไม่รู้”

“แล้วนายมาได้ยังไง”

“ไม่รู้”

“นาย..”

“ฉันบอกว่าไม่รู้” การเปลี่ยนสรรพนามพร้อมน้ำเสียงที่ดังขึ้นแสดงว่าอารมณ์ขุ่นมัวได้ที่ “แกอย่าถามมากได้มั้ย ฉันจำอะไรไม่ได้เลย ไม่รู้ว่ามาที่นี่ทำไม..” มิถุนาหันมาสบตาฝ่ายตรงข้าม “..แต่รู้ว่าจำเป็นต้องมา”

มาวินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนแย่งพวงกุญแจจากมือ “เดี๋ยวไขให้”

มิถุนาเบี่ยงตัวหลบ แต่พื้นที่ยืนหน้าตู้มันน้อย ด้วยว่าถังและเครื่องมือวางระเกะระกะเต็มพื้น มาวินเบียดตัวชิดเข้ามา มิถุนาเพิ่งสังเกตว่าเพื่อนตัวเตี้ยกว่าเขามาก กลิ่นหอมแชมพูและสบู่อ่อน ๆ ระเหยกรุ่น หัวไหล่ของมาวินดันอยู่ที่หน้าอกของเด็กหนุ่ม

“เขยิบไปหน่อยได้มั้ย”

มิถุนาถอยหลัง คนคุมกุญแจจึงก้าวเข้ามาทั้งตัว มาวินเบียดส่วนหลังตั้งแต่ไหล่ถึงสะโพกไล่ร่างของมิถุนาให้ถอยออกไปอีก

มิถุนาใจเต้นระรัว เนื้อแน่น ๆ ของเพื่อนนาบกับเรือนกายของเขาเกือบหมดทุกส่วน เขาพยายามไม่ขยับ เพราะถ้าถอยอีกก้าวต้องล้มแน่ ๆ ครั้นจะแหวกออกไปยืนข้าง ๆ ก็รู้สึกเสียดายโอกาสนี้

“นายตัวหอม”

มาวินซึ่งกำลังกระแทกกุญแจเข้าร่องหยุดชะงัก

“ทำไม”

มิถุนาปล่อยมือที่ค้ำผนังไว้มาแตะที่เส้นผมท้ายทอยของอีกฝ่าย

“ไม่รู้สิ”

มาวินหันหน้ากลับกระทันหัน ทำให้อีกฝ่ายเสียหลักจะล้มลงบนถังใส่เครื่องมือ แขนแข็งแรงของร่างเตี้ยกว่ายึดไว้แน่น รั้งให้คนตัวสูงถูกดึงกลับมาในสภาพกอดชนกัน

“เราเสียดายมาตลอด..”

แสงที่ส่องจากประตูส่องให้ตาขาวของมิถุนาเป็นประกายวาว เขากล่าวต่อขณะที่มือซุนซนโอบรั้งร่างนั้นแน่นขึ้นทุกที

“เราน่าจะบอกรักนายแต่แรก”

มิถุนาได้ยินเสียงหายใจติดขัดจากเพื่อนของเขา เขาเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน หัวใจเต้นรัวแรงราวตีกลองระหว่างที่จมูกเริ่มซุกไซร้

“เรากระหาย..”

มาวินไม่ตอบ เสียงหายใจฟืดฟาดของคนทั้งคู่เหมือนก้องไปทั่วห้อง

“เรากระหาย..” มิถุนาพูดซ้ำ

“หิว..น้ำหรือ” มาวินถามเสียงสั่น เขาพยายามผลักดันใบหน้าของมิถุนาออกไป

“ใช่ หิวมาก” คนบุกรุกก็พยายามขืนใบหน้าไว้

“เรา..เป็นเพื่อนกัน ..นายคง..ไม่ทำอะไรเพื่อนใช่มั้ย”

คำนี้ดึงสติมิถุนากลับมาในพริบตา เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ มาวินฉวยจังหวะที่เด็กหนุ่มชะงักงัน มุดร่างลอดอ้อมแขนของมิถุนาออกไปข้างทางฝั่งประตู

“เอ่อ..ระ..เราว่า นายไขกุญแจเอง..ดีกว่า”

มิถุนารับพวงกุญแจคืนอย่างเงียบงัน เขาไม่พูดอะไรเลยสักคำ และเริ่มเลือกดอกกุญแจที่เหมาะสมอีกครั้ง
แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 49 19:02:04

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 21 ก.ย. 49 18:57:54 ]

ความคิดเห็นที่ 114

นฤมิตพิศวาส ๓

ลิฟต์เลื่อนขึ้น ภายในมีร่างสองร่างยืนอยู่ไม่ไกลกัน แต่ต่างไม่สบตาและไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว มิถุนาเงยหน้ามองประตูลิฟต์ที่ขัดมันเงาจนสะท้อนคนอีกคน มาวินจ้องตอบกลับจากเงานั้น เขาตัดสินใจจนได้

“เราเป็นเกย์…เราไม่เคยบอกใครมาก่อน” มิถุนาทำลายความเงียบด้วยคำสารภาพ “เราปิดบังพวกนายมาเกือบแปดปี เราขอโทษ เมื่อครู่เราไม่รู้ตัว..”

“คูลเลอร์น้ำอยู่ที่ชั้นห้า” มาวินตัดบท ดูเหมือนเขาไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนั้นอีก

“นายจะเลิกคบกับเรา จะต่อยเรา จะทำอะไรเราก็ได้ แต่ขอร้อง…” เสียงลิฟต์ดังคั่นพอดีพร้อมกับประตูที่เปิดออก “..ช่วยฟังให้จบเถอะ”

มาวินก้าวออกไปโดยไม่รอ มิถุนารู้สึกเหมือนหมดแรง ขาของเขาอ่อนจนต้องถอยหลังหลับตาลงพิงผนังลิฟต์ ประตูเลื่อนปิดโดยอัตโนมัติ เหลือเพียงเขาเพียงคนเดียวที่อยู่ในห้องแคบสี่เหลี่ยมเล็ก

เขาทำผิด ทำผิดอีกครั้ง.. คงไม่มีใครให้อภัยเขา เขารู้สึกเหมือนกลับไปอยู่คนเดียว ในห้องนอนเย็นเฉียบ ในยามเช้าที่ไม่มีใคร และเริ่มต้นร้องไห้อีกครั้ง

..ครืด…

ประตูเลื่อนเปิด มาวินยืนรออยู่ภายนอก แขนของเขาเอื้อมไปเบื้องข้าง แสดงว่ามือยังกดปุ่มแช่คาไว้ มิถุนารีบหันหลังแล้วปาดใบหน้าด้วยหลังมือ

“ออกมาสิ”

คนร่างสูงยิ้มออกมาได้ เขาหมุนตัวกลับมารับมือที่อีกฝ่ายยื่นให้แล้วก้าวออกมาเบื้องนอก ประตูลิฟต์ปิดตามหลัง ขณะที่ทั้งคู่เลี้ยวไปทางซ้ายสู่ปีกตะวันตกของตัวตึก

“นายรู้มั้ยว่าที่นี่คือความฝัน”

มาวินเอ่ยขึ้นมาอย่างลอย ๆ ขณะที่มิถุนางุนงง มันดูเหมือนความจริง หรือไม่เขาก็จำไม่ได้ว่าความจริงมีหน้าตายังไง

“นายกำลังฝันอยู่ คนเราทำอะไรก็ได้ในฝัน”

มิถุนายังไม่รู้อยู่ดีว่าอีกฝ่ายกำลังจะพูดอะไร

“มันไม่ใช่ความจริง..” มาวินชะงักเท้าเอาดื้อ ๆ เขาหันร่างไปหาเพื่อนของตน ซึ่งมิถุนาก็หันมาสบตาโดยอัตโนมัติ “เข้าใจมั้ยว่ามันไม่ใช่ความจริง ดังนั้น..” มาวินก้าวเข้าใกล้อีกฝ่ายซึ่งผงะถอย จนกระทั่งหลังชนกับบานเกล็ดของห้องแลปชีววิทยา คนรุกเงยหน้ามองเขา ปลายจมูกอยู่ชิดกับริมฝีปากล่างของมิถุนาจนสัมผัสได้ถึงไอร้อน “นายจะทำอะไรกับเราก็ได้ แต่มันจะไม่เกิดขึ้นในโลกแห่งความเป็นจริง”

สิ้นคำ แขนของทั้งสองก็กระหวัดกอดร่างซึ่งกันและกันจนแทบผสานเรือนกายเป็นหนึ่ง ปากประกบปากบดขยี้ด้วยอารมณ์ร้อนดั่งเพลิง มิถุนาเลื่อนมือไปที่สวิตช์ไฟทางเดินที่อยู่ข้าง ๆ บานเกล็ดห้องแลป และกดดับมันลง

------------
To be continued...
แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 49 19:09:01
แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 49 19:02:43

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 21 ก.ย. 49 19:00:48 ]

ความคิดเห็นที่ 115

(ผมวิศรุต ขอแทรกนิดนึงนะครับว่า คนที่ไปชมเทศกาลหนังในปี 45 ในงานจุฬาฯวิชาการ ที่เดินทางไปกับคุณปีเตอร์ แจ๊คสัน เพื่อไปดูหนังเรื่อง Bishonen ที่ผมได้จัดฉายและจัดสัมมนาขึ้น ใช่พี่วิทย์รึเปล่าครับ เพราะมีน้องคนหนึ่งบอกว่า คุณปีเตอร์มากับคนที่ชื่อ “ยอด” ผมตามหาคุณ “ยอด” มานานแล้ว แต่จำได้ว่าคุณยอดที่เห็นตอนนั้นจะออกล่ำๆหน่อย เห็นพี่วิทย์ชื่อยอดเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่ก็แล้วไป แต่ถ้าใช่ก็แสดงว่า ผมเคยเจอกับพี่วิทย์มาแล้วตั้งแต่ปี 45 ใครซี้กับพี่วิทย์ช่วยถามให้หน่อยนะครับ)

ไปถามมาให้แล้วนะคะ คำตอบคือใช่ค่ะ พี่วิทย์นั่งอยู่แถวกลางๆห้อง ไปกับอ.ปีเตอร์ค่ะ เราก๊อปมาแปะให้เลยละกัน

จำได้แล้วล่ะว่า เรื่อง Bishonen นั่นน่ะภาควิชาหนึ่งที่ไม่น่าจะเกี่ยวกับหนังซะเลย เขาจัดกัน รู้สึกจะเป็นงานเกี่ยวกับวิชาการประจำปีของมหาวิทยาลัยแห่งนั้นมั้ง ยังจำที่นั่งของตัวเองนั่งได้เลยนะ อยู่แถวกลางๆ ห้องนั้นพอดี ใกล้ๆ ทางเดินคือ ไม่สูง ไม่ต่ำเกินไป วันนั้นอาจารย์ปีเตอร์ แจ็คสัน ว่างเลยไปกัน รู้สึกชื่นชมภาควิชาและคนจัดมากละครับ
เพราะกล้ามั่กๆ คิดดูสิ หนังเรื่อง Bishonen น่ะ วาบวูบ หวิวหวาม ซู่ซ่าแค่ไหน Gay Classic เลยล่ะ (เพียงแต่ส่วนตัว ไม่ชอบตอนจบง่ะ) ตอนที่ดูหนังไปน่ะ ก็ไม่ได้ดูบนจออย่างเดียวหรอก ต้องบอกว่า น้องๆ ผู้หญิงเยอะมากเห็นนั่งซึมกันไปเลย พอหนังจบเรื่อง อาจารย์ปีเตอร์ยังบอกเลยว่า ดีนะที่จัด มหาวิทยาลัยใจกว้างดี น่าจะจัดดูหนังอย่างนี้กันบ่อยๆ พี่ก็ว่าดีนะ รู้สึกจะไม่ได้เจอกับคนจัดน่ะ ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นว่าจะเขียนถึงงานฉายหนัง ครั้งนี้กับความรู้สึกตอนนั้น แต่ไม่ได้สัมภาษณ์ใครเป็นเรื่องเป็นราว ดูสิ ถ้าเป็นพี่รุตของน้องบีที่คลาดกันไป ต้องบอกว่า ในที่สุด ก็มาเจอได้ผ่านตัวหนังสือ พอนึกถึงว่านั่นปี 2545เหรอนั่น 2549 นี่ก็สี่ปีผ่านไปแล้วสินะ

เราเป็นคนส่งสารไปซะแล้ว ว่าแต่ พี่รุตขา เข้ากระทู้หน่อยเหอะ คิดถึงอ่ะ

จากคุณ : beemanufan - [ 21 ก.ย. 49 23:11:28 ]

ความคิดเห็นที่ 116

ผมจีครับ

เรื่องปฏิวัติ(ที่ผ่านไปอย่างค่อนข้างจะราบคาบและเงียบเชียบ จะนองเลือดก็คงแค่ยุงที่มารุมตอมทหารตอนดึกๆ และน่าจะเป็นครั้งแรกที่ทุกเหล่าทัพทั้งบกเรืออากาศและแม้กระทั่งตำรวจ ออกมาร่วมมือกัน”ขับไล่” แม้จะรู้ว่าหนทางการใช้กำลังทหารยึดอำนาจมันหมดยุคสมัยไปนานมากแล้ว แต่เพราะบรรยากาศที่มันอีมครึม คับแค้น และมากไปด้วยกำลังใจจากประชาชนที่นับวันจะจงเกียจจงชังผู้นำรัฐบาล ก็ได้ทำให้การปฎิรูปในครั้งนี้ได้รับเสียงชื่นชมอย่างไม่น่าเชื่อ ก็ได้แต่หวังว่าจะเป็นการยึดอำนาจเพื่อตัดตอนนายกฯและไม่สืบทอดอำนาจต่อเนื่องบานปลายอย่างที่ผ่านๆมา เพราะถ้าถึงจุดนั้นประชาชนที่เป็นเสมือนกบเลือกนายก็คงจะไม่พอใจแน่ๆ นาทีนี้ก็คงได้แต่รอฟังข่าวสารบ้านเมือง และ”ไอ้ทักกี้”ที่ได้ข่าวว่าของแรงขนาดจะตั้งรัฐบาลพลัดถิ่น ถุย! ไม่มีแผ่นดินจะอยู่ยังไม่สำนึกเงาหัว ไม่โดนยึดทรัพย์ติดคุกหัวโตก็ดีเท่าไหร่แล้ว ก็คิดซะว่าเป็นเส้นทางประชาธิปไตยชิลด์แบบไทยๆก็แล้วกัน)คงไม่มีอะไรให้พูดถึงมาก

เฮ้ย โอ๊ต อังคารหน้าเฮียว่าง แดนว่าง อุ้ย กลับมารึยัง ก็น่าจะว่างนะ ส่วนเจสันก็ว่าง อุ๊บส์! ว่าแต่ไอ้ตี๋จินเทาน่ะว่างหรือป่าว เหอะๆๆ จะไปร้านที่เด็กเสิร์ฟหล่อล่ำนั่นก็ไป วันก่อนไปเดินสำรวจดูหน่อยแล้ว อืม ขอมอบโล่ห์เจ๊หมึกแดงเป็นประกันว่าร้านนี้น่ากินนนนนจิงๆๆ

เข้ากระทู้มา กะลังหิวก็ได้กินแซนด์วิชหลายชั้นซะคับปาก ขอน้ำหน่อยๆๆๆ ได้นิยายสลึมสลือของเจ้าณะมาเสริม แมะ บรรยากาศเก่าๆเริ่มหวนมา เอ๊า มาลงนิยายๆกันเยอะๆเร็วๆเถอะครับ อยากอ่านๆๆๆๆ(พี่รุฒด้วยล่ะครับ)

แหม นายเต๊ด มาเตือนไว้ดี๋ดี แต่ยังสงสัยอยู่ว่าจะทำได้มั้ย หะๆๆๆ เพราะตอนนี้ชักเริ่มปลงแล้วว่า จะรักผู้ชายสเตร๊ทหรือรักบลู มันก็ได้ลงท้ายผิดหวังเหมือนกันนั่นแหละฟะ เลยฮัมเพลงนี้ไปพลางๆ”...เกิดไปแอบรักใครคนหนึ่ง จะหยุดก็หยุดไม่ทัน เกิดไปแอบคิดแอบฝัน จดจำเธอขึ้นใจ...ปล่อยไปเลยละกัน ...ปล่อยไปเลยละกัน”

ว่าแล้วก็มาต่อเรื่องเจสัน

ติดปีกทรามวัย แรกเรียน แรกรักอีกสักครั้ง ตอนที่ 34
โดย จี 22 ก.ย. 2549

“ไอรู้แล้วว่าทำไมยูชือ เจสัน” ผมร้องออกมา หลังจากนั่งคุยกึ่งนั่งกึ่งนอนกับหนุ่มเกาหลีคนนี้มาพักใหญ่ ก็เขาเล่นบอกผมว่า หนังที่เขาดูแล้วไม่ต่ำกว่าสามสี่รอบคือหนังอย่างศุกร์ที่สิบสาม ฮัลโลวีน และเท็กซัสเชนซอว์ และอีกสารพัดหนังที่เราเรียกกันว่า เฮอเรอร์ หรือหนังสยองขวัญ แหวะๆทั้งหลาย และชื่อ เจสัน ก็คือชื่อตัวละครเอกในหนังฟรายเดย์เทอร์ธีน ที่ออกไล่ฆ่าคนนั่นเอง

เจสันหัวเราะหึๆไม่รับ ไม่ปฎิเสธ ตายิบหยีของเขาภายในต้แว่นหนาดูเป็นประกายเมื่อพูดถึงเหล่าหนังคัลท์ที่เขาชืนชอบ รวมถึงหนังเรื่อง”ซอว์”ที่เราออกไปเช่ากันมาดู เขาก็เปิดให้พวกเราดูกันอีกรอบ และอีกรอบ

คืนก่อนผมนึกถึงเพื่อนในบลูสกายเต็มที เลิกงานก็เลยหนีไปเล่นเอ็ม จนเที่ยงคืนกว่าก็ค่อยเดินกลับบ้าน อีกใจก็คือ กะจะลองกลับดึกๆสักหน่อย ให้เจ้าเจสันมันรอเก้อไป(ถ้ามันจะรอนะ) เพราะคืนก่อนที่มันบอกจะรอผม เอาเข้าจิงมันก็หนีไปดูบอลห้องเพื่อน ฉะนั้นคืนนี้ ขอเอาคืนหน่อย อิๆๆ

แต่พอย่องเปิดประตูบ้านแบบเงียบกริบเข้าไป ก็ต้องงง เพราะไฟห้องรับแขกยังสว่างโร่ เจ้าเจสันโบกมือทัก ไฮ มาแต่ไกล ล้อมไปด้วยเพื่อนฝูงในบ้านเกือบครบ กำลังล้อมวงดูหนังเรื่องหนึ่ง เสียงโยโกะหวีดๆๆตลอดเวลา อ้อ เจ้าเจสัน เปิดหนัง”ซอว์” อีกแล้ว! ให้คนที่พลาดไปคราวก่อนได้ดูกัน!

กำของเวร ไอ้เจสันเอ๊ย แต่ก็ช่างมัน ผมเดินยิ้มๆแล้วหายเข้าห้องน้ำไป เหลือบไปเห็นตัวเอกในหนังกะลังเลื่อยขาตัวเอง คงใกล้จบแล้วสิน่ะ
ออกมา ทุกคนกะลังเดินบ่นพึมพัมเข้าห้องไป คงจะฝันร้ายกันถ้วนหน้า โดยเฉพาะโยโกะ มีเจ้าเจสันคนเดียวที่ไม่ขยับ แต่นั่งหัวเราะอารมณ์ดี -_-‘ ผมเลยเดินเข้าไปนั่งแปะข้างๆ บนโซฟาตัวเดียวกัน

เราคุยกันหลายเรื่องทั้งๆที่ดึกแล้ว คิดซะว่าเขารอผมก็แล้วกัน เหอะๆๆๆ เขายังคงชื่นชมหนังสยองขวัญไม่เลิก ผมเลยบอกว่า “ยูน่ะ เค้าเรียกเป็นสาวกหนังคัลท์” ผมหมายถึงหนังสักเรื่องที่กลายสภาพไปเป็นลัทธิให้คนเพ้อคลั่ง เขาก็ไม่ว่าอะไร แต่ก็บอกมาว่า
“ไอชอบหนังเรื่องไหน ไอจะดูหลายรอบ ยูรู้จักหนังเกาหลีเรื่อง เปปเปอร์มินท์ แคนดี้มั้ย”
“อืมม เคยได้ยินอยู่นะ”
“นั่นแหละ ไอดูไปยี่สิบรอบ” เขาบอกมาหน้าตาเฉย ผมจ้องหน้าเค้าพักนึง
“โอเคๆๆ ไปเช่ามา ไอ้ชักอยากดูแล้ว โอเค้” ผมบอกไป ว่าแต่หนังชื่อน่ารักเชียว

เจสันชอบมีอะไรเซอร์ไพรส์ๆบ้างอยู่เหมือนกัน เช่นชอบใส่ตุ้มหูเพชร! ! ! !

เขาเอามาอวดผมในวันหนึ่ง แล้วรีบแก้ เมื่อเห็นผมมองหน้าเขาแปลกๆ ก็เพชรเม็ดโตเชียว แถมใส่ข้างเดียวอ่ะนะ
“รู้จักเอ็นบีเอมั้ย พวกนักบาสอ่ะ ไอเป็นแฟนบาสเอ็นบีเอ แล้วพวกเนียะ มันชอบใส่ตุ้มหูเพชรกัน ไอเลยเอามั่ง” เจสันบอกมาขำๆ แล้วฉวยตุ้มหูเพชรจากมือผมไปทาบกะหูตัวเอง แล้วมองหน้าผมเชิงอวด

ผมมองแล้วขนลุก นึกในใจว่า แหม ทำไปได้ เอ็งคงต้องไปใส่ชุดนักบาสเอ็นบีเอก่อนล่ะมั้ง ไปไป๊ ไปแก้ผ้าเปลี่ยนชุดเด๋วนี้

เผอิญเจ้าดีแทค หนุ่มอินเดีย(จิงๆมันชื่อ รีแทช)เดินเข้ามาพอดี เจ้าเจสันเลยหันไปหาเพื่อนร่วมห้องทั้งๆมือยังทาบตุ้มหู แล้วร้องบอกไปว่า “ไอดูเป็นไงมั่ง?”
เจ้าดีแทคหันหน้าเนือยๆมามอง แล้วทำตาโต ส่งเสียงหนักๆในลำคอออกมาคำเดียว “ฟัคคค! ! !”

เจสันและผมหัวเราะกันลั่นห้อง แต่เจสันยังคงภูมิใจกะผลงานตัวเอง จากนั้นเค้าก็คุยว่าจะไปเดินกลี๊บมาร์เก็ต ตลาดของทำมือชื่อดังของที่นี่ย่านบรอดเวย์เซนเตอร์ คงคล้าๆยจตุจักรบ้านเรา “ไออยากได้ตุ้มหูไม้สไตล์แอฟริกัน” อืมม ฟังโอเคนะ อย่างน้อยก็ดีกว่าเพชรแหละ ผมชักอยากไปบ้างแล้ว
“ไปด้วยกันมั้ย” มันร้องชวนมา
“แต่มันเปิดวันเสาร์นี่นะ ไอทำงานว่ะ” ผมบอกไปอย่างเสียดาย

คืนนั้นเราก็คุยกันดึก โดยมากจะเรื่องหนัง เจสันชอบเรื่องหนังมาก และเคยถามผมในวันหนึ่งว่า อยากจะเป็นนักข่าวสายหนังอย่างผมบ้าง จะทำยังไงดี ผมรีบบอกไปว่า เด๋วนี้ผมไม่ได้เป็นแล้ว อยากเป็นคนทำหนังมากกว่า แล้วอีกอย่าง ไทยกับเกาหลีก็ไม่เหมือนกันสักนิดเรื่องวงการหนังและวงการข่าว ไม่รู้จะแนะยังไง แต่ก็แนะให้เก็บข้อมูลไปพลางๆ ดูหนังเยอะๆหลายๆแนวไปก่อน ไม่ใช่เอาแต่ดูหนังสยองขวัญ!

ผมถือโอกาสวิ่งไปหยิบหนังพี่เจ้ยมาให้เขาดูสองเรื่อง “สุดเสน่หา” และ”สัตว์ประหลาด” เขาพลิกดีวีดีดูอย่างสนใจ
“ยูรู้มั้ย ผกก.คนนี้ ไอเป็นเพื่อนเขา และเขาก็เป็นฮีโร่ของไอ ไม่เชื่อดูทรงผมได้ เหอะๆๆ” เจสันมองหัวผม ซึ่งเพิ่งสกินเฮดไปอีกรอบ ผมไม่ฟังเสียงเริ่มหยั่งเชิงเขาไปเรื่อยๆ “เรื่องแรกเนี่ยนะ มันเป็นเรื่องแบบเน่าๆเลยนะ ระหว่างหนึ่งหนุ่มกะสองสาว หนังมันอธิบายลำบาก ยูต้องดูเอาเอง ดูบรรยากาศของหนังเอาเอง” ผมหมายถึงสุดเสน่หา
“ส่วนเรื่องนี้...” ผมหยิบสัตว์ประหลาดให้เขาดู
“มันเป็นหนังอย่างที่เรียกได้เหมือนกันว่า เกย์ฟิล์ม” ผมทำเป็นพูดไปเรื่อยๆ เจสันกำลังนิ่งฟังอย่างสนใจ ผมเลยต่อ
“แต่ครึ่งเรื่องหลังมันเป็นเฮอเรอร์เลยนะ ยูคงชอบ แต่ครึ่งแรกนี่ประมาณโรแมนติกคอมเมดี้ แต่ตัวละครตัวเดียวกัน” ผมรีบพูด ไม่ให้เขาสะดุดใจกับคำว่า”เกย์ฟิล์ม”มากนัก

จากนั้นผมก็ลองเปิดหนังตัวอย่างของทั้งสองเรื่องให้เขาดู โดยเฉพาะเรื่องหลัง ฉากสุดท้ายคือบรรยากาศป่าดิบที่ไม่น่าไว้วางใจ เลือนลางและน่าพิศวง ปรากฎภาพของทหารหนุ่มกำยำก็กำลังกวดวิ่งไล่”อะไร”อย่างหนึ่ง “อะไร”ที่ว่า คือชายร่างเปลือยเปล่าตัวขาวโพลน ส่งเสียงร้องราวกับสัตว์ป่า ก่อนทั้งสองร่างจะพลิกหมุนเข้าหากันชุลมุน ภาพตัดมืดสนิท ได้ยินแต่เสียงสวบสาบในพงหญ้า

เจสันมองหน้าผม ผมเริ่มใจไม่ดี
“อืมๆๆ น่าสนใจๆๆ ไอจะดูๆๆๆ” เขาบอกออกมาในที่สุด ผมโล่งอก “แต่ไว้วันอื่นนะ คืนนี้ดึกแล้ว”
“ได้สิ ตามแต่ยูนะ” ผมเลยฉวยโอกาสนี้บอกไปว่า “ไอได้แรงบันดาลใจจากผกก.คนนี้มาก ถ้ายูดูหนังของเขาได้ ไอจะเปิดหนังของไอให้ดู โอเคมั้ย” ผมหมายถึงหนัง”ไฮ”ของผมนี่แหละ ที่เขาเคยขอดูอยู่ครั้งหนึ่ง แต่ผมไม่ยอม จะเพราะอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะมันก็คือ”เกย์ฟิล์ม”เรื่องหนึ่ง ซึ่งเขาไม่เคยคุ้น ผมคงต้องตะล่อมเขาอีกมาก

จากนั้นเราก็แยกย้ายไปนอน เขานอนรวมๆกันในห้องกับดีแทค และเคนจัง ส่วนผมนอนในห้องรับแขก เป็นส่วนตัวหน่อย แม้จะมีแค่ม่านกั้นไว้ขำๆแค่นั้น แต่ก็มีพื้นที่ส่วนตัวที่ทำให้นอนจิ้นถึงเค้าแบบทะลึ่งๆได้ เหอะๆๆๆ

จากนั้นมา ชีวิตผมก็คงมีแค่ไปเรียนตอนเช้า ได้ทักสองสามคำกับเขา กับไปทำงานกลับมาค่ำๆดึกๆเพื่อที่จะได้คุยกับเขา หากเขายังนั่งรอผมที่โซฟาตัวเดิม เจสันมีกำหนดจะไปเที่ยวในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เขาถือวีซ่าเวิร์คกิ่งฮอลิเดย์ ทำงานสามเดือน ที่เหลือเที่ยว ตอนนี้เขาหยุดงานแล้ว เตรียมตัวไปเที่ยว แคร์นส์ โกลด์โคสท์(ที่ผมไปมาแล้วกับดงกิล) และอูลูลู หินก้อนใหญ่ใจกลางทะเลทรายกลางทวีปออสเตรเลีย ที่ๆผมอยากไปมาก
“ว้าว ยูจะไปอูลูลูเหรอ ไออยากไปมากกกก” เกือบหลุดปากไปแล้วว่า ไปด้วยดิ เพราะเขาเดินทางคนเดียว
“ไอคงเหงานะ” เขาเคยบอกไว้ยังงั้น ผมมองหน้าเขา ซึ่งกำลังถอดแว่นมาเช็ด ตาของเขาแม้จะยิบหยีแบบเกาหลีแท้ๆ แต่ก็เป็นดวงตาที่ใสบริสุทธิ์เหลือเกิน เหมือนเป็นอวัยวะชิ้นที่”ใหม่”ที่สุดในร่างกายเขา ค่าที่ใส่แว่นมาสิบกว่าปี จนกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายไปแล้ว “บางทีไอล้างหน้า ทั้งๆที่ใส่แว่นอ่ะ” เขาบอกขำๆ

อืมม ผมก็คงเหงา ถ้าเขาไป

ผมกำลัง”ทดลอง”อยากเป็นเพื่อนกับเขา โดยไม่ต้องผ่านการรักและช้ำ มันเสียเวลาและเศร้ามากเกินไปกว่าจะถึงจุดนั้น แต่ผมก็ทำไม่เป็น ผมงงกับความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนกับคนที่เรารู้สึกพิเศษ มันจะเป็นไปได้ยังไงกันนะ ถ้าเขาเป็นบลูไปเสียเลย ผมยังรับมือถูก คือไม่รักไปเลย ก็เป็นเพื่อนไปเลย แต่เขาเป็นผู้ชายเสตร๊ท จะรักก็ไม่ควร ไอ้จะเป็นเพื่อนไปเลย ก็ยังทำท่าจะรักอยู่ โอ๊ย งง จะเป็นเพื่อนกันฉันท์บลูไปเลย เขาก็ไม่ใช่บลูอีก แต่จะเป็นเพื่อนกันฉันท์สเตร๊ท ผมก็ไม่ใช่ โอ๊ย เรื่องมากแท้ๆ คงเหมือนไอ้เป็ดกะไอ้อ้อยล่ะมัง

หรือจะทำอย่างทุกรายคือตัดทิ้งไปเสียเลย เพื่อกันไม่ให้ใจตัวเองเตลิด

แต่มันคงสายไปแล้วล่ะ เพราะพุธหน้า เรามีนัดกันจะไปดูหนัง”โตร่าซัง”ที่มูลนิธิญี่ปุ่นกัน หนังฟรีที่ผมแนะนำเขา เราอาจไปกันหลายคน โยโกะ เคนจัง ดีแทค แต่จะเป็นไรไป เพื่อนกันเขาก็ไปกันหลายๆคนสิ

ก็แล้วถ้าเขาดูหนังพี่เจ้ยได้ ผมก็จะเปิดหนังความสัมพันธ์ของ”ผู้ชาย”ที่ผมทำให้เขาดู ถ้าเขารับได้ไม่ว่าอะไร ผมคงเริ่มกำหนดความสัมพันธ์ที่ผมควรมีต่อเขาได้ในที่สุด จะว่าไปเราก็เพิ่งรู้จักกันเองนะไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ ยังไม่เคยเห็นเขาถอดเสื้อเลยด้วยซ้ำ(เห็นแต่ขาขาวๆ เหอๆๆ เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย)

ตราบใดที่เรายังรอกันและกันทุกค่ำคืนที่โซฟาตัวเดิม ผมจะตัดใจทิ้งจากเขาได้ยังไง

จากคุณ : จี - [ 22 ก.ย. 49 11:10:00 A:202.74.178.118 X: TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 117

นฤมิต พิศวาส ๔

เขาต่อสายเบอร์ของมาวินนานแล้ว แต่ไม่มีคนรับ มิถุนาจำได้ทุกรายละเอียดของความฝัน แม้กระทั่งส่วนที่วาบหวามที่สุด แต่นั่นทำให้เขาละอาย เขาใช้คำว่ารักเป็นเครื่องมือ เขาโกหก บอกว่ารักมาวิน เพียงเพื่อครอบครองอีกฝ่าย..ถึงแม้จะแค่ในความฝันก็ตาม

ทำไมเขาถึงจะไม่ได้ว่าอะไรคือความจริง อะไรคือความฝัน ยามที่ท่องเที่ยวอยู่ในฝัน รับรู้แต่สิ่งที่เกิดขึ้น และทุกสิ่งก็ไหลไปตามปรารถนาฝ่ายต่ำ เขาเป็นคนดี อย่างน้อยเขาก็เชื่อว่าตนเองเป็นเช่นนั้น แต่ทำไมเขาถึงบังคับตัวเองไม่ได้ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ตั้งคำถามต่อตนเอง ทำไมเขาถึงต้องโทรไปขอโทษเพื่อนด้วย ในเมื่อเขาไม่ได้ทำมันในโลกแห่งความเป็นจริง หรือเพียงเพื่อยกระดับจิตใจ หาข้ออ้างให้แก่การสำนึกผิด

ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยให้ความสำคัญกับความฝันมาก่อนเลย ทำไมครั้งนี้ถึงปล่อยให้มันออกมาบงการในโลกแห่งความเป็นจริงได้

ความจริงที่ตระหนัก ทำให้มิถุนาวางมือถือในมือลงช้า ๆ มันนอนนิ่งอยู่กับโต๊ะ มิถุนาทิ้งตัวลงกับโซฟาบุนวม แล้วเอนตัวนอนไปตามความยาวของมัน

กระจกปูโต๊ะเล็กหัวโซฟาสั่นกราว เสียงเรียกเข้าดังตามมาเป็นลำดับ เด็กหนุ่มรีบคว้ามือถือแล้วกดรับกรอกเสียงลงไปทันที

“ฮัลโหล มาวินเหรอ เรามีเรื่องจะคุยด้วยพอดี”

“เมาป่าว เราพีไง”

มิถุนารู้สึกเหมือนหน้าแตกร่วงกราวลงเกลื่อนพื้น แต่เขารู้สึกดีใจยิ่งกว่าเดิม เพราะเมื่อใดที่มีเรื่องไม่สบายใจเพียงแค่คุยกับเพื่อนรักก็จะหายเป็นปลิดทิ้ง

“อ้าวพีเหรอ โทรมามีอะไรอ่ะ”

“ชะชะ จะโทรหานายนี่ต้องมีธุระด้วยเหรอวะ”

มิถุนาอมยิ้ม เขารู้ทันว่าเดี๋ยวพิพิธต้องหลอกด่าเขาต่อ

“คนแรมน้อยอย่างนายน่ะ ไม่ต้องเอาสาระมากนักหรอก เดี๋ยวหัวระเบิดตาย”

“ยังกับท่านคุณชายพิพิธมีสาระมากงั้นล่ะ” คนรับสายสวนไปทันที

“หึหึ พูดงี้คิดดีแน่แล้วรึ เอ..ตั๋วหนังที่ซื้อมาเผื่อเห็นจะต้องฉีกทิ้ง ใช่มั้ยนัท”

คำพุดของพิพิธเหมือนคุยกับใครอีกคนอยู่ มิถุนารีบกรอกเสียงลงไปอย่างตื่นเต้น

“เฮ้ย ไอ้นัทอยู่ด้วยเหรอ มันลงมาจากกรุงเทพฯเมื่อไหร่เนี่ย แล้วมันสบายดีป่ะ เรียนไปถึงไหนแล้ว”

“เอางี้ดีกว่า” พิพิธขัดจังหวะ “คุยกับไอ้นัทเองเลยล่ะกัน”

เสียงเงียบไปครู่ มือถือคงกำลังถูกเปลี่ยนมือ

“หนึ่ง..สอง..สาม..สี่.. นีโอเรียกสายลับสมิธ ทราบแล้วเปลี่ยน”

“ถุย! นีโอบ้านไหนวะ หน้าลาว” มิถุนาจำได้เด็ด ๆ คนที่เรียกเขาว่าสายลับสมิธมีไม่กี่คน ยิ่งหลงตัวเองขนาดเชื่อว่าบทนีโอน่าจะเปลี่ยนจากเคียนู รีฟมาเป็นมันได้แล้วก็คงมีไอ้นัทตัวเดียว

“ห่าวว่ะ ว่ากันหน้าลาวเดี๋ยวช่วยไอ้พีฉีกตั๋วแม่-เลย”

“เฮ้ย ๆๆๆ เดี๋ยว ๆ ตั๋วอะไร มีอะไรกัน เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้นัท”

“พวกเรากำลังจะไปดูหนัง และไปคาราโอเกะต่อ ไอ้นัทชวนไป เราเลยมาชวนนายอีกต่อ”

เสียงพิพิธซึ่งคงชิงมือถือคืนแล้วอธิบายให้เขาฟังอย่างราบเรียบ

“ใครออกตังค์?”

“หึหึ น้ำหน้าอย่างเรา มีหรือจะเลี้ยงเพื่อน”

“น่าน ว่าแล้ว นายเค็มจะตายไป”

พิพิธไม่ต่อล้อต่อเถียง เขาอาจจะภูมิใจต่อคำว่า ‘เค็ม’ ด้วยซ้ำ ลูกพ่อค้าเชื้อสายจีนก็อย่างนี้ล่ะ

“เอาล่ะเจอกันที่ไหน”

พิพิธจึงบอกเวลานัดหมาย และจุดนัดพบให้เขาทราบ มิถุนาวางโทรศัพท์ลงหลังคุยเสร็จ เขาลืมเรื่องมาวินไปหมดสิ้นแล้ว เหลือแต่ความดีใจที่จะได้เจอเพื่อนเก่าอีกครั้ง

มิถุนากระชับกระเป๋าเป้เข้ากับหัวไหล่ สายตาก็สอดส่ายมองหาเพื่อนในหมู่คนคลาคล่ำของศูนย์การค้าที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด ประตูกระจกเลื่อนปิดตามหลังเขา ไอเย็นขับไล่ความร้อนผ่าวที่ติดกายมาจากแดดเปรี้ยงข้างนอก เผาเม็ดเหงื่อที่ซึมออกมาบนใบหน้าให้ระเหยหายเป็นจุล

สองหนุ่มยืนรออยู่ข้างราวพิงกั้นของช่องว่างที่มองลงไปเห็นชั้นล่าง พิพิธตัวค่อนข้างสูงผิวเหลืองแบบลูกคนจีน แต่มีคิ้วเข้ม และดวงตาโตสวยราวเม็ดอัลมอนด์ อีกคนคือณัฐกรหรือเสี่ยนัทที่เลี้ยงหนังทั้งคู่ในวันนี้ หมอนี่ล่ะหน้าแบบจีนของแท้ คิ้วเรียวชี้ ดวงตาตี่ใต้แว่นตาบางทรงรี และผิวอ่อนขาวด้วยบำรุงใบหน้าเป็นอย่างดี มิถุนาหมั่นไส้คุณชายเจ้าสำอางอยู่บ่อย ๆ ทั้งยามที่มันส่องกระจกเพ่งพิศหาริ้วรอย หรือเข้าห้องน้ำเพื่อหวีจัดทรงผมอยู่นานสองนาน เขายังเคยแอบตั้งฉายาไอ้หมอนี่ว่า เมโทรเซ็กชวลแห่งหกทับสอง

ณัฐกรเห็นเขาก่อน จึงชูมือเป็นสัญลักษณ์บุรุษเพศให้แต่ไกล มิถุนาได้แต่ยิ้มเพราะรู้ว่าสันดานกวนส้นของไอ้หมอนี่ไม่มีวันขุดออกได้แน่อยู่แล้ว

“ไง”

พิพิธทักก่อน มิถุนาซึ่งเดินเข้าหาราวต้องมนตร์สลัดศีรษะไล่ความคิดออก

“ก็ ไม่ไง” เขาหันไปทางณัฐกร “รอนานยังพวก”

“นานจนว่าวไปได้สามน้ำแล้ว”

พิพิธหัวเราะเบา ๆ เขายิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวสองซี่หน้า เหมือนกระต่ายหนุ่มรูปหล่อ

“เฮ้ย นายเป็นเพื่อนไอ้นัทป่าววะพี อบรมมันหน่อย ให้เก็บหมาในปากไว้บ้าง”

“-วย..” ณัฐกรสวนทันควัน “ถึงมีหมาก็พันธ์โกลเด้นรีทริพเวอร์เว้ย ไม่ใช่หมาวัดอย่างกันหรอก”

”พอ ๆ” พิพิธรีบห้ามศึก “ไปดูหนังไรกันดี”

มิถุนายิ้มเจ้าเล่ห์ “เขาว่าโบรคแบคเมาเทนน่าดูว่ะ ไปดูสักรอบมั้ย”

“กระเทยคาวบอยน่ะเหรอ” ณัฐกรเรียกได้เจ็บแสบจนมิถุนาสีหน้าเปลี่ยน

“ช่างเหอะ ไม่ต้องไปดูหรอกว่ะ”

พิพิธกลับโพล่งออกมา “อืม ไอเดียไอ้มิตก็น่าสนใจดี เขาว่าเรื่องนี้ตัวเก็งออสการ์นี่”

ณัฐกรยักไหล่ คะแนนเสียงชนะไปสองต่อหนึ่ง

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 22 ก.ย. 49 14:46:06 ]

ความคิดเห็นที่ 118

นฤมิต พิศวาส

“เกย์แม่- ดูยากว่ะ” เสี่ยตี๋แว่นดูดน้ำปั่นในแก้วพลางบ่นพึม พวกเขานั่งอยู่ที่ศูนย์อาหารหลังจากดูหนังจบ

“มันก็แค่หนัง จะเอาอะไรมาก” พิพิธท้วง

“แต่ว่าผู้ชาย..ที่รักผู้ชายก็มีจริงนะพี”

“มันก็มีจริง” ณัฐกรขัดคอมิถุนา “เช่นพวกแต๋วแตกที่โรงเรียนเราไง เฉาะก็ยังไม่ได้เฉาะ แต่เห็นคุยเรื่องผู้ชายกันไม่เว้นวัน”

มิถุนาตัดสินใจหุบปากเงียบ อคติแก้ยากเกินกว่าที่เขาคนเดียวจะโยกคลอน

“เออ ได้ข่าวไอ้มาวินบ้างป่าว”

มิถุนาเอนกายชะโงกมาเบื้องหน้าเมื่อพิพิธเอ่ยถึงชื่อนั้น

“ทำไม มีอะไรเหรอ”

“ป่าว..เราแค่สงสัยว่าพวกนายได้ข่าวมันบ้างป่าว ไม่ได้เจอกันนานแล้วนิ”

คนตัวสูงกลืนน้ำลายลงคอ “เราเพิ่งเห็นมาวินเมื่อวาน”

“ที่ไหนวะ” ถึงคราที่ณัฐกรจะสนใจบ้าง

“เอ่อ..ในฝันน่ะ”

“โธ่ เล่นมุกก็ไม่บอก ไอ้เ-ร”

พิพิธรีบยกมือเชิงห้ามณัฐกรขัดจังหวะ “นายเห็นเขาที่ไหน”

“ก็ในฝัน”

“ไม่ ๆ หมายถึงว่าเห็นไอ้วินอยู่ที่ไหนในความฝัน”

มิถุนาลังเล ทำไมพิพิธถึงอยากรู้อยากเห็นเรื่องนี้

“ที่โรงเรียนเก่า..ตึกสิบสองชั้น มันเป็นกลางคืน ลิฟต์ก็ไม่เปิด..”

“เล่าต่ออีกได้มั้ย”

“ไม่…ไม่..เราจำไม่ได้” มิถุนาเลือกที่จะโกหก ทั้ง ๆ ที่เขาจำได้ทุกรายละเอียด “แล้วทำไมนายถึงสนใจ”

แววตาของพิพิธเจือความเศร้าอย่างสุดซึ้ง “ก็เพราะว่า ไอ้วิน…ตายแล้ว”

“เฮ้ย!” ทั้งคู่ตะโกนออกมาพร้อมกัน มิถุนาหน้าซีดเผือดที่สุด

“อย่าถามเราต่อ เรารับปากแม่ไอ้วินว่าจะไม่บอกใคร”

มือของมิถุนาสั่นเทา เขารีบล้วงเอามือถือออกมา

“ไม่บอกได้ไง พวกเราเป็นเพื่อนมันนะ เดี๋ยวเราลองโทรอีกที”

“ฮ่า ๆๆๆ” พิพิธระเบิดหัวเราะ แต่เป็นหัวเราะที่เศร้าสร้อยเหลือเกิน “เราล้อพวกนายเล่น โทษทีที่ทำให้หมดสนุก”

“กันก็ว่าอยู่ ไอ้วินหนังเหนียวจะตายห่ะ จะเดี้ยงง่าย ๆ ได้ไง”

มิถุนาค่อยยิ้มฝืดออกมาได้เหมือนกัน เขาวางมือถือลงกับโต๊ะตามเดิม เขาน่าจะดีใจ แต่ทำไมรู้สึกแปลก ๆ พิกล เหมือนกับว่า มีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง

เด็กหนุ่มหว่านเมล็ดข้าวโพดในกล่องอย่างหงอย ๆ นกพิราบสีเทาเข้มแย่งกันจิกกินอย่างเอร็ดอร่อย รอบ ๆ ข้างก็มีแต่เสียงหัวเราะเริงร่าของผู้คนที่มาพักผ่อนยังสวนสาธารณะ

อิฐตัวหนอนสีเกือบสีเดียวกับกับนกพิราบนอนขดตัวอยู่ใต้เท้า บางชิ้นที่วางไว้ไม่ดีก็พลิกตัวไปมาให้เสียงก้องในโพรงว่างข้างใต้ มิถุนาถอยหลังกลับไปนั่งที่เก้าอี้ข้างลานน้ำพุตัวเดิมด้วยท่าทีหมดแรง แสงตะวันสีส้มยามเย็นทอตัวทาบจนใบไม้สีเขียวก็ยังถูกกลืนให้ฉาบแสดเช่นเดียวกับดวงอาทิตย์

“ลูซี่ คุณอยู่หรือเปล่า”

ไม่มีเสียงตอบ ไม่มีอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์อะไรที่แสดงว่าเจ้าของชื่อได้มาถึง มิถุนายิ้มกับตัวเองด้วยว่าคิดฝันเฟื่องมากไปหน่อย ความจริงเขาแค่ต้องการคนที่จะคุยเรื่องพวกนี้ด้วยได้ เขารู้สึกไว้ใจหนุ่มฝรั่งคนนั้น เชื่อว่าอีกฝ่ายคงจะไม่หัวเราะเยาะเมื่อฟังความฝันเหลวไหล

“ผมจะสมมุติว่าคุณนั่งอยู่ตรงนี้ และกำลังฟังผมอยู่”

เขาหันมองที่ว่างข้างตัว

“ผมรู้สึกเหนื่อย ทำไมผมต้องเจอความฝันแบบนั้น ความฝันที่หลอกลวงผมว่ามันคือความจริง”

มิถุนาถอนหายใจยาว

“ผมมีความลับ ความลับยิ่งที่ผมไม่เคยบอกใคร แต่ผมบอกเพื่อนของผมไปแล้วในฝัน ผมไม่ควรจะบอกเขา เพราะว่าผมน่าจะรู้ตัวดีว่าเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นได้เฉพาะในฝัน อันที่จริงไม่มีใครเข้าใจผมหรอก ตอนแรกผมว่าจะบอกคุณเป็นคนที่สอง แต่พอคิดอีกที ..ไม่ดีกว่า”

เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้า ๆ แล้ววางถุงเมล็ดข้าวโพดสำหรับนกไว้ที่พนักเก้าอี้ พิราบเขยิบตัวถอย ไม่ก็บินออกห่างเป็นระยะทางสั้น ๆ เมื่อปลายเท้าของเขาก้าวตัดลานปูอิฐรูปตัวหนอน

มิถุนาแหงนมองท้องฟ้า ซึ่งเมฆสีสวยจากแสงสายัณห์เต้นพลิ้วเป็นริ้วปุย

“ลูซี่ ผมต้องไปแล้วครับ คุณช่วยภาวนา….อย่าให้ผมฝันแบบนั้นอีกเลย”

ร่างสูงหายลับไปในยามพลบค่ำ กลืนกับเงาไม้และซุ้มประตูครึ้ม ชายหนุ่มจมูกโด่งเจ้าของดวงตาสีนิลและเส้นผมสีน้ำตาลเข้มในชุดสูทดำค่อยก้าวออกมาจากหลังต้นไม้ เขาถอดหมวกนักมายากลออก แล้วเดินเข้ามาหยิบถุงใส่เมล็ดข้าวโพดบนเก้าอี้ยาว พลางล้วงมาเคี้ยวกรุบ ๆ อย่างเอร็ดอร่อย

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 22 ก.ย. 49 14:50:47 ]

ความคิดเห็นที่ 119

นฤมิต พิศวาส ๔

“นายอีกแล้ว” มิถุนาทักเมื่อเห็นอีกฝ่ายถนัด เขาเอนตัวนอนราบอยู่บนโต๊ะห้องแลปชีววิทยาซึ่งมืดสลัว มีเพียงแสงส่องจากบานเกล็ดฝั่งตะวันออกวึ่งคงเป็นไฟทางเดิน มิถุนาพยายามยันร่างลุกขึ้นเพื่อคุยกับอีกฝ่ายซึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่บนโต๊ะอีกตัวได้ถนัด

มาวินไม่ยิ้ม ไม่เบ้ปาก อันที่จริงต้องเรียกว่าสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดใด แต่มิถุนารู้ดีว่ามันไม่ใช่เพียงแค่นั้น ใบหน้าแบบนี้หมายถึงกำแพงน้ำแข็ง ที่ขวางกั้นระหว่างเจ้าของกับโลกภายนอก เป็นปราการที่ป้องกันคนอื่นมิให้ทำร้ายเขาได้อีก

“ใช่ เราเอง”

มิถุนาลุกขึ้นได้เต็มตัวแล้ว เขาห้อยขาลงจากโต๊ะ แต่เมื่อจะวางเท้าลงกับพื้นเขาก็ตระหนักว่ามีอะไรบางอย่างที่คมกริบอยู่ทั่วห้อง

“อย่าเพิ่งลงไป นายลงไปไม่ได้”

คนถูกห้ามช้อนตาขึ้นมอง มาวินจึงอธิบายเพิ่ม

“ที่พื้นมีแต่เศษแก้ว ห้องนี้ไม่ได้เปิดใช้นานแล้ว”

มิถุนาเหลียวมองรอบ ๆ มีสีสเปรย์พ่นตามผนังเป็นถ้อยคำหยาบคาย หน้าต่างบานพับอีกด้านห้อยร่องแร่ง บ้างก็ร้าว หรือแตกเป็นแง่งแหลมคม โต๊ะและกระดานดำมีรอยกระดำกระด่างสีน้ำตาล เหมือนรอยกัดกินของอสูรกายตัวใหญ่ ไยแมงมุมโยงตามมุมห้อง ดักเอาแมลงราตรีที่บินหลงเข้ามาให้ดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์ในกับดักมรณะ

สถานที่เดียวที่ยังคงดูดี คือบานเกล็ดฝุ่นเขรอะหนาทางฝั่งตะวันออกที่มีแสงเรืองเท่านั้น มิถุนาหันกลับไปสบตามาวินและเน้นย้ำทีละคำ

“นายอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“เขาให้อยู่ก็ต้องอยู่”

มิถุนาตัวสั่น เขารู้ว่าเพื่อนเขาอยู่ที่นี่ทุกคืน ท่ามกลางความหนาวเหน็บและห้องผุพังโสโครกแบบนี้

“ใคร..เขาคนนั้นคือใคร”

“แล้วใครเป็นเจ้าของความฝันนี้”

คำตอบทำให้มิถุนานิ่งอึ้ง นี่คือความฝันหรอกหรือ ทำไมเขาไม่รู้สึกว่ามันเป็น ที่นี่ไม่ใช่ความจริงหรืออย่างไร โรงเรียนของเขา ตัวเขา และเพื่อนของเขา

“ความฝัน..” เสียงเอ่ยอย่างเลื่อนลอยพร้อมสายตาที่แหงนมองไปทั่วอย่างไร้จุดหมาย

“ใช่…ความฝัน นายลืมทุกครั้งที่เข้ามา เพราะที่นี่คืออาณาเขตพิเศษ”

“แล้วมันเป็นความฝันของใคร” มิถุนาเอ่ยถามอย่างงุนงง เขายังไม่เชื่ออยู่ดีว่าเขากำลังฝันอยู่

มาวินเหยียดยิ้ม แต่ไม่ตอบ

“เราต้องออกไปจากที่นี่”

คนคางมนส่ายหน้าช้า ๆ “เราออกไปไม่ได้ แต่นายออกไปได้”

“ทำไมล่ะ ทำไม ใครเป็นคนบังคับนายไว้ เราจะไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง”

“ช่างเถอะ …นายอยากทำแบบคืนก่อนอีกมั้ย”

มิถุนามองอีกฝ่ายอย่างงุนงง

“คืนก่อน.. ทำไม มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืนก่อน”

“นายจำไม่ได้จริง ๆ ด้วย อย่างที่เราคิดเอาไว้”

“เราจำได้ นายคือเพื่อนเรา นายชื่อมาวิน เราชื่อมิถุนา ที่นี่คือโรงเรียนของเรา แล้วก็มีเพื่อนของเรา”

“แล้วนายมาจากไหน ทำไมนายถึงมาที่นี่” มาวินรุกเร้า แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ต้องการคำตอบเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งอึ้ง “ยอมรับซะเถอะ ว่านี่ไม่ใช่ความจริง”

มิถุนาคู้ตัวกุมหัว

“อย่าพูด พอได้แล้ว พอ ไม่! ไม่!!”

“หยุด!” มาวินลุกขึ้นกระโดดรวดเดียวก็ข้ามมาที่โต๊ะของมิถุนา เขากดตัวมิถุนาไว้ และเอื้อมมือปิดปาก “นายกำลังจะทำให้เราแย่” เสียงของมาวินลดระดับลงมากเหมือนกริ่งเกรงอะไรบางอย่าง

มิถุนาแทบสำลักกลิ่นไอความเป็นชายที่กรุ่นจากเรือนร่างเพื่อน อ้อมแขนของอีกฝ่ายรัดอ้อมร่างของเขา และกอดกดไว้แน่นจนแทบจะกระดิกไม่ได้ ข้อศอกของเขาที่ชี้ออกไปสัมผัสกับก้อนหยุ่นนุ่มของอีกฝ่ายอย่างเต็มที่ และกระตุ้นเร้าให้มิถุนาตื่นเต้นถึงขีดสุด

แต่ทันใดนั้น เหมือนความอบอุ่นถูกพรากไปจากมวลอากาศ มวลเลือดที่คับคั่งอยู่ในเซลล์ฟองน้ำก็ถูกขับให้ถอยกลับยังระบบหมุนเวียนโลหิต มิถุนาสัมผัสได้ถึงความพรั่นพรึง ความหวาดสยองที่ดึงเส้นขนทุกเส้นให้ชูชัน ดวงตาของเขาเหลือกจ้องไปทางบานเกล็ด เงาดำค่อย ๆ เคลื่อนกายมาตามทางเดินข้างนอก มันหยุดให้แสงไฟขาวนวลทาบเงาลงบนฝุ่นเขรอะของบานเกล็ดที่ปิดสนิทอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเคลื่อนกายต่อไปทางทิศตะวันออก

“ฟู่…” มาวินพ่นลมออกจากกระพุ้งแก้มอย่างโล่งอก เขาปล่อยให้มิถุนาซึ่งยังตัวค้างแข็งในท่าเดิมเป็นอิสระ

“เราจำได้แล้ว..ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน” เสียงสั่นพร่าของมิถุนาเติมเต็มความเงียบที่ก้องสะท้อนอยู่ในห้อง “เราขอโทษ มันเกือบจะเกิดขึ้นอีกโดยที่นายไม่เต็มใจ”

“มันไม่สำคัญแล้ว” มาวินซึ่งลุกขึ้นยืนเต็มความสูงบนโต๊ะ มองออกไปทางทิศที่เงานั้นเดินลับบานเกล็ดอย่างกังวล “ที่สำคัญคือนายพูดถูก พวกเราต้องรีบออกไปจากที่นี่”

----------------------

พี่จี : อิอิ ดีใจที่พี่ติดตามอ่านและชอบบรรยากาศลอย ๆ นี่อีกครับ แต่ว่ารอบนี้คงไม่ลอยไปลอยมาอย่างเดียวอีกหรอก หุหุ

คนที่ชื่อเจสัน ทำให้ผมนึกถึงเพื่อนนาม เจสันก้า ครับ หมอนี่เพี้ยน ๆ บ๊อง ๆ แต่รักเพื่อนมาก คอยเอาแส้เฆี่ยนให้ผมเข้าเรียนตลอด (เอิ้ว!) แถมยังหลงรักพวกสับ ๆ เฉือน ๆ เป็นชีวิตจิตใจ

กลุ่มเพื่อนผมมีสามคน มีระเบิด เจสันก้า และผม ไอ้ระเบิดนี่ก็ชอบภาพศพแบบตายสยอง ฆ่าตัดคอ เพลงมันก็ฟังเดดเมทัลอะไรเทือกนั้น (ฮันนิบอลคือฮีโร่ตัวโปรดของมัน)

ส่วนผมโรคจิตนิ่ม ๆ ครับ โรคจิตแบบสุภาพบุรุษ อิอิ
(มิน่า พวกมันถึงคบกันได้)

พี่บี : เท่าที่ผมทราบครั้งหลังสุด พ่อรุตว่าจะเข้ามาวันพุธ หรือพฤหัส แต่นี่ยังไม่เห็นก็แปลกใจอยู่เหมือนกันครับ ท่านคงจะงานยุ่งช่วงนี้
(ผมเดาว่า ไม่น่าจะเกินวันอาทิตย์)

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 22 ก.ย. 49 15:09:06 ]

ความคิดเห็นที่ 120

เสาร์นี้น้องวันฯ เขาจะไปดูคอนเสริท์นิ

วันอาิทิตย์มีโจอี้ บอยสามารถซื้อบัตรหน้างานได้

โดยส่วนตัวเค้า (น้องโอ๊ต) อยากดูเป๊ก ผลิตโชค กับปนัดดามากกว่า แต่ยังจำวันไม่ได้

วันอังคารนี้ว่าง กินร้านไหนก็ได้ หรือจะไปต่างจังหวัดก็ได้นะ หูย ไปเช้าเย็นกลับยังได้ ต่างจังหวัดก็มี
แคนเบอร์ร่า เป็นไง (รู้สึกว่าอยากไปกันหลายคน) อาทิตย์หน้าว่างทั้ง ๆ อาิทิตย์ เป็นปิดเทอมเล็ก ๆ

ตกลงว่า ผมต้องรับปริญญาวันที่ 5 ตุลาคมตอน 10.00 โมงเช้า จะมีใครไปมั่งนี่
เขาให้ไปรับชุดครุยตอนบ่าย 4 ของวันที่ 4 จะไปค้างกันไหม แล้วหลังจากรับปริญญาก็เที่ยวต่อ
(กลัวลืมกล้อง ดิจิตอล จัง)

โอ๊ต

จากคุณ : โอ๊ต - [ 22 ก.ย. 49 16:00:56 A:172.19.48.41 X:129.78.64.106 TicketID:119711 ]

ความคิดเห็นที่ 121

แง๊บ ๆ ๆ แว๊บมาดูน้องณะไขกุญแจ อิอิ

สวัสดี ป้อส์ มี๊ พี่ น้อง ทุกคนนะครับ

จากคุณ : แทบแมนน้อย (X RoBiN) - [ 22 ก.ย. 49 23:30:30 ]

ความคิดเห็นที่ 122

พี่บี : เท่าที่ผมทราบครั้งหลังสุด พ่อรุตว่าจะเข้ามาวันพุธ หรือพฤหัส แต่นี่ยังไม่เห็นก็แปลกใจอยู่เหมือนกันครับ ท่านคงจะงานยุ่งช่วงนี้
(ผมเดาว่า ไม่น่าจะเกินวันอาทิตย์)

ขอบคุณหลายๆ ไม่มีอะไรหรอก เห็นพี่รุตหายไปเป็นอาทิตย์ เป็นห่วงจ้า

จากคุณ : beemanufan - [ 22 ก.ย. 49 23:51:44 ]

ความคิดเห็นที่ 123

เข้ามารอน้องหงษ์ คับ เมื่อไหร่จะมาฝึกวิทยายุทธ์กันซักทีละคับ ดรรชนีล้ำฟ้า ก็ ดรรชนีล้ำฟ้า เถอะ ฮิฮิ... เดี๋ยวเจอ "เป็นใหญ่ใต้หล้า วิชาเสียนซิน" ฟิ้วๆ……เดี๋ยวจะหงอย ฮิฮิ (เพ้อไปแระ )

เจ้าต๋อง นี่กะว่าเรื่องใหม่ที่เอามาลงนี่ ลงพร้อมกันสองทางเลยใช่ป่ะ …..ไอ้มิตห้ามนอกใจพีนะโว้ย (ถึงจะเป็นแค่ในฝันก็เถอะ หุหุ)

โหลๆ 1234 พี่รุตหายไปไหนแล้วครับ หรือโดนยายเต่าตนุใช่งานหนัก ผมกะลังเผาพริกกะเกลือ แช่งป้าแกอยู่เนี่ย ฮิฮิ…กลับมาเร็วๆนะคับ

จากคุณ : ยามะ (yamapeejang) - [ 23 ก.ย. 49 20:41:39 ]

ความคิดเห็นที่ 124

หวัดดีค่ะ

แจ้งข่าวจากพี่รุตวันก่อนโทรไปหา เห็นว่างานเยอะมากช่วงนี้ เลยไม่ว่างตามที่รับปากไว้ว่าจะเข้ามา แต่ถ้างานเรียบร้อยแล้ว คงเข้ามาแน่ๆ ค่ะ

ณะ

บรรยากาศ กดดัน หลอน ฟุ้ง ทำให้น่าติดตามจริงๆ จะเรียกเป็นแนว อีโรติกระทึกขวัญ ได้ไหมเนี่ย อิอิ ชอบๆๆๆ

จี

ถ้าเจสัน "ผ่าน" จากสัตว์ประหลาด เปิด Hi ให้เขาดูโลด อิอิอิ

จากคุณ : ^^ (Namehoto) - [ 23 ก.ย. 49 21:47:06 ]

ความคิดเห็นที่ 125

++ เรา นาย และความรัก ++

------------- ) Special Episode " ตอนพิเศษ : เมื่อความรักของเรา กลายเป็นความผูกพัน 1 " (-----------------

หลังจากที่ผมเดินทางมาถึงหอพักของผมแล้ว แม่ก็เป็นคนแรกที่โทรมาหา

จากนั้นผมก็เอาข้าวของที่มากมายมหาศาล กองพะเนินเทินเขาออกมาจากห้องเก็บของภายในหอแล้ว

มหกรรมการจัดห้องครั้งใหญ่จึงเกิดขึ้นแบบทุกๆปี..........

ผ้าห่ม ผ้าปูเตียงที่ต้องซักใหม่หมด ข้างของอย่างอื่นต้องจัดเข้าตู้ให้เรียบร้อย

เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว ผมจึงโทรหาหมาน้อยทันที เพื่อรายงานว่าผมมาถึงที่นี่เรียบร้อยแล้ว............

กิจวัตรประจำวันของผมในเทอมก็เปลี่ยนไป คือต้องโทรหาหมาน้อยทุกๆวันเพื่อบอกรัก เพื่อบอกว่าคิดถึง และเล่าเรื่องต่างๆนานาที่ไปเจอมาในชีวิตประจำวันสารพัด สารเพ

ผมเล่าชีวิตตอนเด็กของผมให้หมาน้อยฟัง หมาน้อยก็เล่าชีวิตของเขาให้ฟังเช่นกัน

ชีวิตของผมกับหมาน้อยก็เป็นเหมือนเช่นเดิม แค่มีอาการของความเหงาภายในจิตใจก็เท่านั้น

หมาน้อยเคยบอกว่า "การมีแฟนที่อยู่ไกลกัน มันทำให้เหงากว่าตอนที่ไม่ได้มีแฟน เพราะจะอดคิดถึงกันและกันไม่ได้ แล้วจะทำให้เหงาเวลาที่ไม่มีคนอยู่ด้วยกัน "

ซึ่งผมก็ว่าจริง...........ยิ่งไกล ยิ่งห่วง ยิ่งคิดถึง..............

แต่ผมก็คิดว่า มาเรียนอีกไม่เท่าไหร่ เดี๋ยวผมก็กลับไปเกณฑ์ทหาร ก็จะได้เจอกับหมาน้อยอีกแล้ว ไม่เป็นไร.........

สิ่งที่ผมทำให้ผมคลายความเหงาไปได้ก็คือ การได้รู้จักกับสมาชิก BS ณ นครซิดนีย์

ซึ่งก็มีประมาณ 4 คน

กิจประจำของเราก็คือ ไปร้องคาราโอเกะ ไปกิน ไปเดินเล่น ............... สนุกสนานกันไป

อ่ะ ต่อๆ

ก่อนกลับไปเดือนเมษาผมก็ทำรายงานต่างๆให้เสร็จเรียบร้อย เวลากลับไปจะได้มีเวลาให้กับหมาน้อยได้เต็มที่

หมาน้อยก็บอกผมทุกวันก่อนวันกลับว่าให้รีบกลับมาเร็วๆ ผมก็บอกว่า อีกซักแปปก็กลับไปหาแล้ว

จากนั้น เวลามันก็ดูเหมือนจะผ่านไปไวเหมือนโกหก

ได้เวลาที่ผมจะบินกลับไปประเทศไทยช่วงต้นเดือนเมษายนแล้ว

หลังจากที่ผมทำธุระเกี่ยวกับเรื่องทหารของผมที่จังหวัดกาญจนบุรีเสร็จแล้ว

ผมจึงพยายามจะเข้ากรุงเทพฯให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เลยบอกพ่อให้รีบไปส่งคอนโดในกรุงเทพฯให้เร็วที่สุด

เย็นวันที่ผมมาถึงกรุงเทพ ผมก็บอกให้หมาน้อยมาที่คอนโดของผม เพื่อให้มาค้างคืนด้วยกัน ( ผมบอกไปตั้งแต่ก่อนกลับมาแล้ว ว่าให้มาได้ )

ก่อนที่ผมจะเจอหมาน้อยที่คอนโด ใจมันก็เต้นรัวแบบบอกไม่ถูก.............ตื่นเต้นแบบไมได้เป็นอันทำอะไร เหตุเพราะจะได้เจอหมาน้อยอีกครั้ง

เมื่อหมาน้อยมาถึงคอนโด ผมก็ลงไปรับที่ล็อบบี้ข้างล่าง แล้วก็พาหมาน้อยขึ้นมาที่ห้องของผม...........

เมื่อผมกับหมาน้อยเข้ามาในห้องและอยู่ด้วยกันสองต่อสองแล้ว

ผมก็กอดกับหมาน้อยทันที กอดแบบแนบแน่น เพราะคิดถึงมาก

ตลอดเวลา 2 เดือนที่ได้คุยแค่โทรศัพท์กัน

แต่มาวันนี้ ผมได้มาสัมผัสกับคนรักของผมอีกครั้ง ตลอดเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันคืนนั้น อาบนํ้าด้วยกัน ดูละครทีวีด้วยกัน นอนด้วยกันบนเตียงเดียวกัน

เป็นความรู้สึกที่ยากเกินจะบรรยายออกมาเป็นคำพูด

ช่วงนี้ หมาน้อยต้องฝึกงานซึ่งเป้นข้อบังคับในการจบมหาวิทยาลัย ทำให้หมาน้อยกับผม ไม่ได้อยู่ด้วยกันในช่วงเวลากลางวัน

แต่ตอนเย็นก็กลับมาเจอกัน

และในช่วงที่ผมกลับไป ก็เป็นช่วงที่นัดมีตติ้งกันในกลุ่ม ผมกับหมาน้อยก็ไปร่วมงานมีตติ้งอย่างสนุกสนาน

ระหว่างที่พวกเราแยกจะกลับบ้าน ผมกับหมาน้อยก็ทำเหมือนว่าจะไปเดินเล่นต่อ แล้วแยกย้ายกันกลับ

แต่ที่ไหนได้ ผมกับหมาน้อยก็กลับมานอนที่คอนโดเหมือนคืนที่ผ่านๆมา

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา

ในช่วงระยะเวลาที่ผมกับหมาน้อยอยู่ด้วยกันตลอด 3 วัน ก็หมดลง........ หมาน้อยก็แยกตัวกลับบ้านไปในตอนเช้าก่อนวันที่ผมจะกลับไป

ผมกับหมาน้อย กอดกันแน่นเป็นครั้งสุดท้าย ในรอบอีก 2 เดือนที่จะไม่ได้เจอกัน บอกลากัน............

และหลังจากที่หมาน้อยกลับไป ผมก็รีบวิ่งไปที่เตียงนอนของผม ปล่อยโฮ ร้องไห้ซะยกใหญ่ ........... เป็นความรู้สึกที่เจ็บปวด เมื่อต้องจากกับคนรักอีกครั้ง

ในตอนเย็นพ่อกับแม่ผมมาคอนโด และเริ่มสงสัยในพฤติกรรมในตลอด 3 วันที่ผ่านมา

เพราะไปข้างนอกตั้งแต่เช้าซึ่งเป็นสิ่งที่แปลกมากสำหรับผม แลที่สำคัญคือ มีผ้าเช็ดตัวเพิ่มมาอีกผืนนึง ( ลืมเก็บ )

ผมก็บอกไปว่า เพื่อนอีกคนมาอาบนํ้าไปแทน ( เพราะวันนั้นมีมีตติ้งกับกลุ่มเพื่อนเก่าผม )

ผมก็สังเกตดูแล้วว่า................ไม่ปกติแน่นอน ต้องมีอะไรเกิดขึนแน่ๆ เพราะพ่อดูเงียบๆไป

จากนั้นก็ไปหาอะไรกินกันและกลับบ้าน จัดของ เพราะพ่อ แม่ และน้องจะไปเที่ยวที่ออสเตรเลียในช่วงเทษกาลสงกรานต์ด้วย

ประกอบกับผมต้องกลับไปเรียนต่อด้วย

เมื่อถึงวันเดินทาง ซึ่งก็คือวันรุ่งขึ้น ผมกับครอบครัวก็เดินทางไปยังสนามบิน

หมาน้อยก็เดินทางไปยังสนามบินด้วย เพื่อไปส่งผม ..............

หลังจากที่ผมกับครอบครัวได้ไปเช็คอินกันแล้ว ผมจึงขอตัวออกมาเพื่อไปเจอกับ "แฟน " แล้วบอกให้เข้าไปข้างในกันก่อน..............

ผมจึงเดินไปหาหมาน้อย ไปกิน Burger King กัน

พวกเราก็คุยกัน ถ่ายรูปกัน โดยไม่ได้มีบรรยากาศที่โศกเศร้ากันมากนัก..................

แต่แล้ว เมื่อผมจะเข้าไปยังส่วนด้านในของสนามบิน .............. การลาจากกันก็มาถึง

หมาน้อยจึงเดินไปส่งผมตรงทางเข้าไปยังบริเวณตรวจคนเข้าเมือง

ผมมองหมาน้อยตลอดทางที่เดินเข้ามา ผมชะโงกมาตรงบริเวณที่สามารถจะเห็นออกไปด้านนอกได้เพื่อหาหมาน้อย แล้วหมาน้อยก็เดินจากไป..............

ถ้าแถวนั้นไม่มีคนเลย ผมคงร้องไห้ระลอกใหญ่อีกแน่นอน ............. เพราะตอนนั้นนัยน์ตาของผมปริ่มไปด้วยนํ้าตาแล้ว.............

แต่แล้วผมก็กัดฟัน ข่มอารมณ์เศร้าแล้วเข้ามาด้านในเพื่อเจอกับครอบครัวของผม

แล้วก็ออกเดินทางไปยังจุดหมาย นั่นก็คือประเทศออสเตรเลีย.................

-------------------------------------------

ต่อตอนต่อไปเร็วๆนี้

จากคุณ : ราชันย์แห่งรัตติกาล (Shadowlord) - [ 24 ก.ย. 49 01:12:10 ]

ความคิดเห็นที่ 126

เพิ่งได้เข้ามา อ่านประโยคนี้ของคุณ printemp.
4.วันนี่แวะจตุจักรซื้อปลามาแทนปลาที่ตายไป ปลาที่ซื้อมานี่ ท่าทางจะขี้อาย ไปหลบอยู่หลังก้อนหิน ไม่ยอมออกมาสบตากันเลย อะไรฟะ

แล้วเลยสงสัย ปลาทะเลหรือเปล่าครับนั่น

จากคุณ : OhM - [ 24 ก.ย. 49 01:20:59 A:124.120.132.58 X: ]

ความคิดเห็นที่ 127

สวัสดีครับ นานๆจะได้เข้ามาทักทายซะทีนึง ช่วงนี้งานเริ่มเพลาๆลงบ้างแล้วครับ กำลังวางแพลนจะไปเที่ยวเดือนหน้า อยากไปเที่ยวน้ำตกครับ มีใครสนใจจะไปด้วยกันไหมครับ อิอิ

สถานการณ์บ้านเมืองเวลานี้ก็เรียบร้อยดี รู้สึกดีที่มีรัฐประหารเกิดขึ้นซะทีครับ จะได้มีการเปลี่ยนแปลงซะที เย้

ตอบพี่รุต AF3 ผมไม่ได้เชียร์ใครเป็นพิเศษครับ ปกติก็ไม่เคยดู เพิ่งจะมีเพื่อนแนะนำ ก็เลยมาดูช่วง 5 weeks สุดท้ายนี่เอง แต่ก็ไม่ได้โหวตให้กับ V ไหนเลยครับ จะมีที่แอบเชียร์มากกว่าคนอื่นอยู่นิดหน่อยก็คนนี้ครับ

จากคุณ : sekiguchi - [ 24 ก.ย. 49 03:30:07 ]

ความคิดเห็นที่ 128

ผมก็สังเกตดูแล้วว่า................ไม่ปกติแน่นอน ต้องมีอะไรเกิดขึนแน่ๆ เพราะพ่อดูเงียบๆไป

แดน เป็นกำลังใจให้นะ ถ้าพ่อนายรู้แล้ว ขอให้ท่านเข้าใจ และไม่ขัดขวาง

โชคดีนะครับ (อดใจหายไม่ได้ตอนอ่านไปเห็นประโยคนี้)

เฮียพี : หึหึ งั้นย้ำอีกที "เรารักนายนะพี" นี่ไง นอกใจซะที่ไหน *3*

พี่โรป : อิอิ ไขกุญแจ ไขไม่เข้าสงสัยขาดวาสลีน >,<

พี่นาเม : อิอิ อีโรติกเชียวเหรองับ แค่วับ ๆ แวม ๆ เอง

จากคุณ : นายณะ (ปฤษณะ) - [ 24 ก.ย. 49 15:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 129

------------- ) Special Episode " ตอนพิเศษ : เมื่อความรักของเรา กลายเป็นความผูกพัน #2 " (-----------------

เมื่อผมได้บินกลับมาถึงออสเตรเลียแล้ว ทุกอย่างก็กลับไปเหมือนเช่นเดิมอีกครั้ง

ผมก็ยังคงต้องเรียนต่ออีก 1 อาทิตย์ แล้วจึงปิดเทอมเทศกาลอีสเตอร์ในอาทิตย์ถัดมา

ผมก็ยังคงโทรหาหมาน้อยในเวลากลางคืนอยู่เหมือนเช่นเคยทุกๆวัน

1 อาทิตย์ผ่านไป ผมก็ต้องเข้าไปในนครซิดนีย์เพื่อไปเที่ยวกับครอบครัว แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะหยิบการ์ดโทรศัพท์กลับเมืองไทยเพื่อไปโทรหาหมาน้อยด้วย

ตอนกลางวันผมก็ไปเที่ยว ตอนกลางคืนก็จะออกมาโทรหาหมาน้อยที่โทรศัพท์สาธารณะที่ล็อบบี้ของโรงแรม

จนเมื่อครอบครัวผมกลับไปเพราะหมดช่วงเทศการสงกรานต์แล้ว ผมก็กลับมาเมืองของผม เพื่อเรียนต่อ

ตอนช่วงต้นๆเดือนพฤษภาคมผมก็เริ่มตระเวนหาของขวัญวันเกิดให้หมาน้อย จึงเข้าไปดูในซิดนีย์ เผื่อจะมีของอะไรแปลกๆ

ก็ได้ไปเดินหาใน Kinokuniya แล้วก็ไปเจอกับ กล่องดนตรีแบบเฟืองหมุน เห็นแล้วถูกใจมาก ก็เลยซื้อมาและส่งไปให้หมาน้อยพร้อมกับ โปสการ์ดและการ์ดวันเกิด

โดยหวังว่าหมาน้อยจะชอบของที่ผมส่งไปให้

แต่แล้วในช่วงเวลาก่อนวันเกิดหมาน้อยไม่กี่วัน ก็เกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้น

เมื่อพ่อให้แม่มาถามว่า ผมเป็นเกย์ใช่ไหม โดยยกเอาเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้ มาอธิบายว่าทำไมต้องสงสัย

ยกตัวอย่างเช่น มีแฟนแล้ว แต่ก็ไม่ได้บอกว่าเป็นใคร พูดง่ายๆก็คือเก็บเป็นความลับมาโดยตลอด แล้วอีกเรื่องเมื่อตอนกลับไปคราวเมื่อเดือนเมษาอีกที่พยายามจะรีบกลับไปกรุงเทพฯ

ก็ตอนที่ผมเห็นว่าพ่อเงียบๆในวันก่อนกลับนั่นแหล่ะครับ ก็คงจะรู้ความจริงทุกอย่างหมดแล้ว แล้วก็จริงๆด้วย

เพราะแม่คุยกับพ่อเรื่องนี้มานานแล้ว เรื่องว่าถ้าลูกเป็นเกย์จะรับได้ไหม พ่อก็บอกว่า " ก็คงเป็นกรรมของมันเอง "

หลังจากที่ผมบอกไปว่าผมเป็นอะไร เป็นแบบนี้มานานเท่าไหร่ และที่สำคัญ ใครคือแฟนผม และแฟนคนนี้เป็นคนอย่างไร

แม่ก็บอกว่าก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่พ่อก็หวังว่าผมจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ( ซึ่งก็คงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว )

ในเมื่อเข้าใจกันดีแล้ว เรื่องก็จบ แต่ก็คงต้องใช้เวลากันอีกซักพักใหญ่ กว่าพ่อจะยอมเข้าใจผม อย่างถ่องแท้

หลังจากนั้นผมก็เรียนไป แบบขี้เกียจๆ .............. เวลาผ่านไป......... ก็ได้เวลาสอบซักที

แล้วหลังจากที่ผมสอบเสร็จแล้ว ผมจึงรีบบินกลับบ้านภายในทันที เพื่อที่จะได้เจอกับคนที่ผมรักอีกครั้ง...................

--------------

จากคุณ : ราชันย์แห่งรัตติกาล (Shadowlord) - [ 24 ก.ย. 49 21:27:45 ]

ความคิดเห็นที่ 130

เวลาจะช่วยให้ พ่อ ยอมรับได้เอง

หมาน้อย เป็นแฟนที่จะทำให้ทอมภูมิใจได้แน่ๆ

แม่มันรับรองงงงงง อิอิ

จากคุณ : Namehoto - [ 24 ก.ย. 49 21:32:21 ]

ความคิดเห็นที่ 131

สวัสดีครับ

แอบมาส่งข่าว รู้มาว่าคนกลุ่มหนึ่งในที่ทำงานกำลังจะวางแผนจับผิดเจ๊เต่าในที่ประชุม

และรู้มาว่าเจ๊เต่ากำลังวางแผนจะเอาความผิดพลาดทุกอย่างมาลงที่ผม ทั้งๆที่ผมไม่เกี่ยวข้องด้วย

แต่ก่อนหน้านั้นเจ๊เต่าจะนัดเลี้ยงข้าวผม แต่ผมปฏิเสธ

ผมวางแผนเหนือเมฆก่อนหน้านี้ 2 อาทิตย์ โดยผลักดันตัวเองเข้าไปอยู่ใน 3 โครงการสำคัญของรองหัวหน้าตึกทั้ง 3 คนได้สำเร็จ เพื่อจะได้เป็นพยานให้ผมว่าจริงๆแล้วผมทำงานเป็นอย่างไร

แต่เจ๊เต่าส่งคนไปตำหนิรองหัวหน้าตึกทั้ง 3 และอ้างเองว่าผมไปบ่นว่า ผมถูกบังคับให้ทำงานของรองหัวหน้าตึก โชคดีที่ท่านรองหัวหน้าตึกมาบอกให้ผมทราบก่อน

ตอนนี้กำลังวางแผนเตรียมรับมือกับเจ๊เต่าในการประชุมวันที่ 29 กย. และ 2 ตค 49 ครับ

ตอนนี้เลยมีแต่ความวุ่นวายในชีวิต แต่ผู้ที่กำลังให้กำลังใจผมอย่างใกล้ชิด ก็คือ อหิงสา หนุ่มใหญ่วัย 30

ผมเห็นเราใกล้ชิดกันเกินไป เลยตัดสินใจบอกเขาว่า ผมเป็นเกย์ แต่เขาก็บอกว่าไม่เห็นเป็นไร เขามีแฟนอยู่แล้วเป็นผู้หญิง แต่ก็ยังดอดมาให้กำลังใจผม เราผูกพันกันเฉพาะทางใจเท่านั้น รู้สึกว่าเขาดีกับผมมากตั้งแต่บอกเขาไปว่า เดชาทิ้งผมไปแล้ว

อหิงสาเป็นคนที่ผมกะชวนเขาไปดูหนังเรื่อง ไฮ ของจีด้วย แต่เดชากลับบอกตัดสัมพันธ์ก่อนหน้านั้น ทำให้ผมบอกว่าเขาอย่ามาเลย เพราะมันจะดูไม่ดี ตอนนี้เรา 2 คนรู้สึกดีต่อกันมากจนอหิงสาหลุดปากออกมาว่า "หรือว่าผมจะเป็นเกย์"

สำนักพิมพ์วานให้ผมพิสูจน์อักษรงานของตัวเอง เพราะคนพิสูจน์อักษรรับไม่ไหวกับคิวหนังสืออีก 10 กว่าเล่ม

เรื่องงานกับเรื่องหัวใจกำลังโหมกระหน่ำลงมาอีกครั้ง เอาไว้หลังวันที่ 2 ตค. 49 จะมาพบกันใหม่ครับ

ขอตัวไปวางแผนเหนือเมฆและแผนบนดินก่อนครับ

แต่ที่สำคัญที่ผมบอกอหิงสาว่าผมเป็นเกย์ เพราะอยากให้เขาตีตัวออกห่างจากผมไปหาแฟนผู้หญิงของเขาได้แล้ว แต่ในเมื่อเขากลับใกล้ชิดผมมากขึ้นในระหว่างที่เจ๊เต่าก็กำลังมีแผนร้าย

ยอมรับครับว่าบางครั้งก็อยากจะข่มขืนอหิงสา (คิดว่าเขาคงยอม)เพื่อระบายความเครียดทั้งปวง แต่มโนธรรมมายับยั้งไว้ก่อน

ตอนนี้เสียศูนย์หลายเรื่องครับ ขอเวลาตั้งตัวแล้วผมจะกลับมาหาทุกคนใหม่ครับ

สวัสดีครับ

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 24 ก.ย. 49 22:35:07 A:58.8.180.85 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 132

ลองคลิ๊กขึ้นไปเรื่อยๆก่อนจะลาจาก

บังเอิญไปเห็นที่น้องบีไปสืบมาแล้วบอกว่า คนที่ไปดูหนังวันนั้นคือ พี่วิทย์จริงๆด้วย ตื่นเต้นมากครับ เพราะพี่วิทย์หรือที่ผมเรียกจนติดปากว่าคุณยอด เป็นผู้ชายที่ผมตามหามา 4 ปีแล้วด้วยเหตุผลบางอย่าง

เราเคยคุยกันครับ แต่คิดว่าพี่วิทย์คงจำไม่ได้ เพราะมันเป็นการคุยแค่แวบเดียว แต่พี่วิทย์เคยเมล์มาหาผมและบอกว่า

"ผมภูมิใจในการเป็นเกย์มาก"

อยากบอกว่าคำพูดนั้นเป็นแรงบันดาลใจให้ผมเปิดเผยตัวเองกับคนใกล้ชิดครับ

น่าเสียดายที่ตอนนี้ชีวิตของผมกำลังยุ่งเหยิง เลยไม่สามารถจะคุยได้มากกว่านี้

ผมเจอพี่วิทย์ครั้งสุดท้ายมี่ธรรมศาสตร์ และหลังจากนั้นพี่วิทย์ก็คือ พี่ชายคนหนึ่งที่ผมกำลังตามหาอยู่ แต่ผมเรียกพี่วิทย์ว่า คุณยอดมาโดยตลอด ผมเลยไม่เคยเอ๊ะใจ

ก็สรุปว่า ผมกับพี่วิทย์ หรือคุณยอด เคยเจอกันเมื่อประมาณ 5 ปีก่อน โดยมีหนังเรื่อง Bishonen เป็นสื่อ

ตอนที่พี่วิทย์หายไป เดชาก็เข้ามาในชีวิตของผมพอดี

ตอนนั้นพี่วิทย์น่าจะจำผมได้ เพราะตอนที่เจอกันที่ธรรมศาสตร์ เราทักกันเหมือนกับว่าเราจำกันได้ ตอนนั้นพี่วิทย์คิดว่าผมเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เป็นเกย์ แต่ก็คิดว่าคงสงสัยอยู่เหมือนกัน

เรื่องนี้เหมือนนิยายเลยครับ

ขอโทษน้องๆทุกคนด้วยครับที่ยังไม่ได้คุยกันเลย

เอาไว้สะสางชีวิตของตัวเองแล้ว ผมจะกลับมาครับ

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 24 ก.ย. 49 22:50:28 A:58.8.180.85 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 133

มาเป็นกำลังใจให้พี่รุตครับ

จากคุณ : ราชันย์แห่งรัตติกาล (Shadowlord) - [ 24 ก.ย. 49 23:30:43 ]

ความคิดเห็นที่ 134

เป็นกำลังใจให้พี่รุตด้วยครับ
ท่าทางช่วงนี้ชีวิตพี่รุตจะวุ่นวายมากๆ
ถ้าเหนื่อยๆก้อมาพักผ่อน พูดคุยกับน้องๆใน BS แห่งนี้ได้เลยนะคร้าบ
(กลัวแต่ว่า...จะเหนื่อยกว่าเดิม...เพราะน้องๆแต่ละคน..คุยเก๊งเก่งนะคับ อิอิ)

หวัดดีทุกๆคนนะคร้าบ...
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาโพสต์เท่าไหร่ แต่ก้ออ่านอยู่เรื่อยๆนะครับ

จากคุณ : Conunkung (conunkung) - [ 25 ก.ย. 49 09:09:51 ]

ความคิดเห็นที่ 135

ผมหายไปนานไม่ทราบว่าชาวบลูสกายเป็นไงกันบ้าง รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนแปลกหน้ายังไงก็ไม่รู้

ยังเป็นกำลังใจให้พี่รุตอยู่นะครับ

จากคุณ : ปิงปองNo.22 (นายบอนด์) - [ 25 ก.ย. 49 13:50:30 ]

ความคิดเห็นที่ 136

คุณปิงปองคะ หายไปนานแค่ไหนก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ค่า ^^ แวะเวียนมาทักทายกันได้นะคะ

พี่รุต

เป็นกำลังใจให้พี่ผ่านพ้นช่วงวุ่นวายเครียดเคร่งนี่ไปโดยเร็วนะคะ

จากคุณ : Namehoto - [ 25 ก.ย. 49 18:05:51 ]

ความคิดเห็นที่ 137

ตั้งแต่มีการปฏิรูปฯ พลอยก็ไม่ค่อยได้แวะเข้ามาทักทายเท่าไหร่ คงเป็นเพราะมัวแต่ถ่ายรูปกับทหารอยู่ เอิ้กๆ อิอิ อันนี้ล้อเล่นนะคะ แต่ความจริงอยากไปดูมากเลย > <

ก่อนอื่นก็ต้องสวัสดีค่ะทุกคน หวังว่าทุกท่านคงสบายดี love

เอ่อคือ.. นานๆทีเข้ามาพลอยก็ควรจะทำตัวให้มีสาระหน่อย แต่สิ่งแรกที่อยากจะพูดเพราะพบเจอตอนอ่านผ่านๆก็คือ คห.121 "แทบแมนน้อย" โอ๊ย~ ขำขำ อิอิอิอิอิ

และก็... ไม่รุจะกล่าวถึงอะไรดีละ ทั่วๆไปทุกๆคนก็ดูมีความสุขีดีดีกัน

ขอให้กำลังใจพี่รุตนะคะ ฮี่ฮี่ เจ๊เต่าต้องแย่แน่ พลอยจะติดตามผลนะคะ love +เพิ่มเติม+ ถ้าอหิงสาเค้ายอมก็ไม่เรียกว่าข่มขืนสิคะ!!

อยากไปเที่ยวน้ำตกกะคุณเซคิกุชิ love love ~~

สุดท้ายขอให้ทุกคนโชคดีนะคะ บ๊ายบาย~~~
แก้ไขเมื่อ 25 ก.ย. 49 22:32:59

จากคุณ : an-expert-lover - [ 25 ก.ย. 49 21:25:48 ]

ความคิดเห็นที่ 138

เป็นแรงใจให้พี่รุตเอาชนะอุปสรรคทุกอย่างคับ อย่าไปยอมคับกับคนพรรณนั้น ใช้ไม้อ่อนไม่ได้ ดักตีหัวเลยคับ
แล้วเจอกันเดือนหน้าคับพี่
ปล คนคำนวน มิสู้ฟ้า(กรรม)ลิขิต คับ

เจ้าณะ : งั้นย้ำอีกสองที "...มิถุนาเลื่อนมือไปที่สวิตช์ไฟทางเดินที่อยู่ข้าง ๆ บานเกล็ดห้องแลป และกดดับมันลง" แล้วบทนี้มันทำงไรกันล่ะฟ่ะ ห่ะเจ้าณ๊ะ ฮิฮิ...
แก้ไขเมื่อ 25 ก.ย. 49 22:04:15

จากคุณ : yamapeejang - [ 25 ก.ย. 49 21:54:40 ]

ความคิดเห็นที่ 139

สวัสดีทุกท่านครับ

1.คุณOhMครับ อันนี้มุขหรือถามจริงครับ คือไอปลานั่นมันคือปลาหมูอินโดครับ ตัวลายสัมๆดำๆปากงุ้มๆมีหนวดด้วยครับ มันน่าจะเป็นปลาน้ำจืดนะ เพราะหน้ามันดูจืดๆ......?!?

2.ช่วงนี้เงียบกริบทั้งโลกสีเขียว โลกสีฟ้า และโลกหลากสี คงเพราะปฏิรูปกันอยู่ละมั๊ง

3.เพื่อนๆทุกคนเคยแบบว่ามีวันใหนที่ซวยซ้ำซ้อนรึปล่าวครับ คือเมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมาผมมีโปรเจคที่ต้องทำครับ ใช้คนเยอะมากมาช่วยกัน นัดบ่ายโมงมันมาบ่ายสาม งานกำหนดเริ่มสี่โมงเย็น เลทไปหกโมงเลิกสามทุ่ม แทบตาย แถมตอนเย็นไอห้องประชุมที่เตรียมงานไว้เรียบร้อยก็เจือกแอร์เสียกระทันหันตอนจัดของเสร็จ ผมก็เลยประกาศภาวะฉุกเฉิน ย้ายด่วน ย้ายห้องไปที่อื่น ขนของไปมา หงุดหงิดสุดๆ ใหนจะคนที่นัดมานับสิบไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนทั้งๆที่นัดแนะไปก่อน2อาทิตย์และยังไอรถตู้ตาขาวที่จ้างไปรับคนมันเจือกโทรมาสายๆว่าขอยกเลิกเพราะโชเฟอร์ไม่กล้าขับเข้ากรุงเทพ เวรกรรม เลยต้องเสียตังค่าแท๊กซี่รายตัวเลย เปลืองตังชิบ

4.วันนี้อยู่ๆผมก็วูบครับ แบบว่านั่งดูหนังสืออยู่แล้วอยู่ๆมันก็ร้อนๆผ่าวที่ต้นคอแหครับ จากนั้นเพื่อนมันบอกว่าหน้าแดงๆนะเปนรายวะแก ผมก็ยังขำๆอยู่ว่าแดงเพราะอายคนโว๊ย สักแป๊บ ตามแขนเริ่มแดงเป็นจ้ำๆครับ น่ากลัวมาก ผมรู้สึกว่าหัวใจจะเต้นแรง มีเหงื่ออกที่มือด้วยครับ จากนั้นผมก็เลยแวะไปหาหมอ หมอบอกว่าอาจจะแพ้อะไรสักอย่าง ผมไม่เคยมีโรคอะไรเลยครับ แต่ตอนนี้หายแล้วครับ ตัวกลับมาสีปกติแล้ว ผมไม่รู้ว่าแพ้อะไร แต่หวังว่าคงจะไม่ใช่แพ้ใจแน่ๆ555

5.ขอให้พี่รุตผ่านพ้นช่วงเวลาที่ตึงเครียดนะครับ แอบสงสัยว่านี่พี่ไปทำงานออฟฟิศรึว่าไปวางแผนการรบที่ชายแดนครับ ดูมันชิงเหลี่ยมซับซ้อนกันสุดๆ

สุดท้ายนี้เมื่อบ้านเมืองสงบขึ้น(รวมทั้งออฟฟิศพี่รุต)สงบขึ้นแล้วก็รีบๆมาประจำการที่นี่นะครับ เวลาเข้าเนตต่อให้มีเวลาน้อยนิดเพราะบางทีเข้ามาหารายงาน แต่ก็ต้องแอบเข้ามาที่นี่ทุกทีเลย ไม่ได้เมนต์แต่ได้อ่านหรือบางทีเปิดมาแต่ไม่กล้าอ่าน แบบว่ามีเพื่อนมาเพียบเลยต้องเปิดผ่านๆอย่างฉับไว ก็ยังรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากโลกสีฟ้าแห่งนี้

..................บ่นไรวะตู บ้าไปแล้ว ไปดีกว่า เดี๋ยวจะเข้ามาใหม่ครับ ...................ปล.สืบเนื่องจากการยกพื้นบ้านให้สูงขึ้นกันน้ำท่วมพื้นทรุด ด้วยการไล่ผู้ดูแลบ้านที่แสนจะห่วยแตกออกไป ทำให้งานแสดงผลงานศิลปะที่ผมเข้ารอบเลื่อนไปโดยไม่มีกำหนดครับ ไว้คืบหน้ายังใงจะมารายงานครับ..........................................

จากคุณ : printemp (printemp) - [ 25 ก.ย. 49 22:30:49 ]

ความคิดเห็นที่ 140

เป็นกำลังใจให้ทุกคนครับ

จากคุณ : acoustic melody - [ 25 ก.ย. 49 23:05:54 ]

ความคิดเห็นที่ 141

พี่รุตสู้ๆๆค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอ

จากคุณ : beemanufan - [ 25 ก.ย. 49 23:35:14 ]

ความคิดเห็นที่ 142

หวัดดีครับพี่รุต พี่เนเมช์ พี่เตร็ดพี่ต๊าด พี่จี พี่โอ๊ต แบทแมนน้อย
แดน พลอยและทุกๆ คนครับ

ผมยังแวะมาอ่านเสมอๆ นะครับ แต่ไม่ค่อยได้เม้นต์เท่าไรก็ตาม
อย่างไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ทุกๆ คนที่มีปัญหาน่ะครับ ขอให้ผ่าน
พ้นไปได้ด้วยดีครับ

อยากแซวพี่จีครับ นี่จะชอบแต่หนุ่มแดนโสมชาติเดียวเลยนะครับ
ส่วนพี่โอ๊ตนี่น่าอิจฉาครับ จินเทา ท่าทางน่ารักดีจัง ^^

จากคุณ : บิ๊กกี้ (bgmonster) - [ 26 ก.ย. 49 10:28:16 ]

ความคิดเห็นที่ 143

I'm G krub เมื่อวานหยุดครับ ก็เลยนัดไปเฮฮาฮิฮะสไตล์บลูเราๆสาขาซิดนี่ย์ ซึ่งก็หนีไม่พ้นการไปหาอะไรกินและต่อด้วยร้องเพลงตามระเบียบ หะแรกกะจะไปกันที่ร้านไทยที่ร่ำลือกันว่าเด็กเสิร์ฟล่ำโคตร แถมยังเปิดใหม่ใกล้ร้านไทยอีสานขาประจำ แต่พอจับกลุ่มไปเมียงมองกัน ปรากฎว่าไอ้หนุ่มที่ว่านั่นมันไม่มา! กำเจงๆ ก็เลยย้ายร้านไปที่ร้านญี่ปุ่นเกาหลีเปิดใหม่เหมือนกัน ด้วยหวังว่าคงจะมีเด็กเสิร์ฟหนุ่มตี๋เกาหลีหล่อๆมาทดแทนกันได้(อันนี้ผมหวังเอง ใช่แล้วเจ้าบิ๊กกี้)

แล้วก็ไม่ผิดหวังชาวเราอันมีผม เจ้าวันฯ ไอ้โอ๊ต ไอ้แดน และพี่ยุ(วันนี้มาทั้งที ก็ไม่ยอมหนีบเหลียงเฉาเหว่ยมาด้วย เล่นเจ้าโอ๊ตผิดหวังมาก เพราะมันกะจะอาศัยเฮียเกย์เก๋าเป็นสะพานชักนำไปสู่อาเฮียคนอื่นๆ เหอะๆๆ) เพราะทันทีที่ก้าวเข้าไป ก็ว้าวววว วีดวิ้ว หนุ่มหน้าเข้มสไตล์เกาหลีแท้ก็เดินเข้ามาทักทายและถามว่า"กี่คน?" ใจคอจะให้เรียงคิวเลยเหรอฟะ เอ่อ มันคงหมายถึงว่าจะกินกันกี่คนละมัง แต่ในใจผมก็คิด กรูจะกินเมิงคนเดียวนี่แหละ หะๆๆๆ เจ้า"ศุภชัย"(ผมตั้งชื่อให้มันเอง)ก็เดินมาเทียวรับออเดอร์ส่งอาหารหลายรอบอยู่ และเปิดโอกาสให้เราได้พิจารณาใบหน้า ตาหูจมูก หุ่น ท่อนแขน ทรวดทรง ฯลฯ เรียกว่ามองกันแบบกินหัวกินหางกินกลางตลอดตัว(ผมขอเป็นตาอยู่นะ)

อืมม ยิ่งมองแมร่งยิ่งหล่อแฮะ แม้ทรงผมจะเชยๆไปหน่อย ทำให้ดูแก่ไปเป็นกอง แต่ผมว่ามันน่าจะอ่อนกว่าผมเล็กน้อย หมายถึงอายุนะ ส่วนอาหารในวันนี้ก็อร่อยดีกว่าร้านมินอุกเยอะ แถมยังเผ็ดสะใจไม่น่าเชื่อ ได้โซจูมาหนึ่งขวด ผมดวดกะเจ้าวันฯ ซึ่งเด๋วนี้เปลี่ยนสภาพจากนักเรียนเหรียญทองกลายเป็นขี้เมาไปแล้ว เหอะๆๆ(เจ้าตัวบอกเอง) ส่วนพี่ๆน้องๆที่เหลือก็ยังคงทำตัวเป็นเยาวชนดีเด่นไม่เลิก กล่าวคือไม่แตะของมึนเมา เหล่แต่หนุ่มอย่างเดียวก็เมาแล้ว

แล้วก็ไปร้องเพลงกันตามเคยที่ร้านประจำ เพิ่งสังเกตว่าวันนี้ครบทีมแฮะ ครั้งแรกเลยนะเนี่ย ผมก็เลยขอเปิดก่อนด้วยเพลง"เหงาทุกทีที่อยู่คนเดียว"เวอร์ชั่นแคลอรี่บลาบลา เพลงนี้มีความหลังสมัยไปรอเด็กที่สนามบินเชียงใหม่ ตะวันรอนๆมันก็ไม่มาๆๆๆ "มองท้องฟ้า...ช่างดูเดียวดาย...เหงาทุกทีที่อยู่คนเดียว(จำเนื้อไม่ได้)" แต่อารมณ์นี้แหละ เจ้าวันฯหันมาบอกว่า "เพลงนี้พี่ร้องดีที่สุดตั้งแต่ฟังมาเลยนะ ดีกว่าคนข้างล่างอีก" โหย ร้องกันมาเป็นร้อยเพลงแล้ว นี่เพิ่งที่ดีที่สุดใช่มั้ย จำไว้นะ แต่ฟังแล้วก็ปลื้มไม่เบาเหอะๆๆ

ส่วนแดนก็ยังคงงัดเพลง(ที่เด๋วนี้กลายเป็น)ประจำ ชื่อเพลง เอ่อ จำไม่ได้ แต่เป็นของน้องโต๋ดีดเอง(เปียนโนนะ ไม่ใช่ไห)ร้องเอง นัยว่าเป็นเพลงประจำระหว่างสองเราที่ร้องให้น้องหมา ก็เลยร้องได้ดี ลึกซึ้ง กินใจ ฟังแล้วแทบละลาย แถมตอนจบมีเสียงสั่นเครือ ไม่รู้เสียงไม่ถึงหรือนึกถึงคนที่เมืองไทย อย่าร้องดิ เด๋วก็ร้องด้วยหรอก ฮือๆๆ

ส่วนน้องวันฯนักร้องเสียงทองร้องได้ดีร้องได้สี่ภาค เจ็ดภาษา ห้าทวีป วันนี้นอกจากจะครวญเพลงของเจ๊แมรี่ แคราย เอ๊ย มารายห์ แครี่ แล้ว ที่น้องก็อิมโพรไวส์ได้อย่างถึงใจ ก็ยังสวิงกลับมาร้อง"คุณลำใย"ของหนูลูกนกได้อย่างสะใจคอลูกทุ่งเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะท่อน"...น้องจิ๊บ น้องเฟิร์น น้องไวน์ มีตั้งมากมาย ไม่ยอมเลือกกัน...เป็นหยังไม่เอิ้นกันละคุณเพี่ยยยยยยยยย...." คำสุดท้ายนี้น้องเค้าสามารถลากได้สูงปรี๊ดและทิ้งหางเสียงทอดลมหายใจได้อย่างน่าชื่นชม คาดว่าหลังจากลดน้ำหนักได้สำเร็จ(หายไปแล้วหกโลฯ) ปีหน้าน้องก็จองเป็นหนึ่งในสมาชิกบ้านอคาเดมี่ไว้เรียบร้อยแล้ว(อันนี้ไม่ได้พูดเล่น)

มาถึงพี่ยุ รายนี้แม้จะออกอาการเหงาที่อาเฮียเหลียงติดงานไม่ยอมมา แต่พอเพลงลูกทุ่งขึ้นท่อนแรกเท่านั้น คุณพี่ก็กรีดน้ำตาทิ้ง แล้วโก่งกล่องเสียงสำเนียงเสียงทองส่งตรงจากรายการชุมทางคนเด่น ดำเนินรายการโดยประจวบ จำปาทอง เป็นประกัน เล่นเอาขนลุึก(ขนพอง)กันไปตามๆกัน ไล่ตั้งแต่"กระทงหลงทาง"ที่มีเอ็มวีฮามากๆ เพราะหนูกุ้งสุริยาเธอสาวมากกกกก แถมยังทำท่าเป็นแจ๊ค ดอสั้น ยืนโอบเพื่้อนสาวอยู่บนหัวเรือ แล้วต่อด้วยเพลงไรไม่รู้ แต่ขึ้นด้วย "กรุงงงงงธนบุรีีีีีรีรีรี......ถิ่นนี้..." เจ้าแดนถึงกับหันมามองหน้าผมประมาณว่า เจอคู่แข่งแล้วสิเฮีย บ้าเหรอ เราไม่แย่งกัน แจ้งเกิดกันคนละแนวเฟ้ยยยย แต่ที่ผมชอบสุดคือ "โบว์รักสีดำ" เพราะผมรีเควสเอง นึกอยากฟังเจ๊ศิริพร อำไพพงษ์ ขึ้นมาติดหมัด ซึ่งพี่ยุก็อุตส่าห์ร้องได้อีกแน่ะ โดยเฉพาะท่อนแร๊ปอีสาน

ที่ผมอยากฟังคงเพราะเพิ่งอ่าน"เซ็งเป็ด"จบไป แล้วนึกภาพออกเป็นหนังขึ้นมาเป็นช็อตๆ นึกภาพเปิดตัวไอ้อ้อย กะัลังนั่งขยี้ผ้าอยู่ในวัด บนฝาตุ่มมีวิทยุทรานซิสเตอร์กลางเก่ากลางใหม่กะลังส่งเสียงเพลง"โบว์รักสีดำ" หรือ"ปริญญาใจ"ก็ได้อยู่ลั่นๆ อ้อยมันก็ฮัมตามแบบขำๆ ซักเด๋วนึกสนุก ลุกขึ้นไปเปิดฝาตุ่มแล้วร้องเพลงที่่ฟังแล้วเพราะอิ๊บอ๋ายของมันลงไปในตุ่มจนเสียงกังวาน เงยหน้าขึ้นมาเห็นหลวงพ่อเดินมาพอดี แล้วส่งเสียงขรึมๆออกมาว่า "มรึงทำอะไรวะไอ้อ้อย!!" ไอ้อ้อยเลยจ๋อยหันไปนั่งยองๆยกมือไหว้

หลวงพ่อซ่อนยิ้ม แล้วควักจดหมายฉบับหนึ่งยื่นมาให้ แล้วบอกทำนองว่า"เอ้า ดูซะ" ไอ้อ้อยตะลึง เพราะมันกะลังรอฟังผลสอบจากราชภัฎในกรุงเทพฯที่มันไปสอบไว้อยู่พอดี หลวงพ่อพูดเรียบๆออกมาอีกว่า "มรึงจำไว้ก็แล้วกันว่า จนตรอกยังไง วัดนี่ก็คือบ้านของ มรึง " แล้วหลวงพ่อก็เดินกลับไป ทิ้งให้ไอ้อ้อยเปิดจดหมายดูมือไม้สั่น เพลง"ปริญญาใจ"ยังคงดังลั่น "ได้ฮักกับอ้าย เหมือนใจได้ปริญญา ชีวิตผู้สาวบ้านนา วุฒิการ ศึกษา มีน้อย ขาดโอกาสเรียน เพราะจนเป็นคนเลื่อนลอยโชคดีมีอ้ายเฝ้าคอยหยัดยืนให้โอกาสใจ..." ประโยคท้ายซึมภาพเปิดตัวไอ้เป็ดฉากแรกกับหนุ่มนักศึกษาหรูแฟ่สไตล์เด็กสยามฯ ก่อนจะสอดเพลงแนวๆเปลี่ยนอารมณ์กะทันหัน....

อุ๊ย คิดไปเป็นตุเป็นตะ แต่ตอนนี้เซ็งเป็ดเวียนวนอยู่ในหัวมากก รักเรื่องนี้ไปแล้วอ่ะแฮะ ใครยังไม่ได้อ่าน(ซึ่งคงมีน้อยเต็มที) ลองไปหาอ่านกันดูนะครับ

กลับเข้าเรื่อง หลังจากร้องเพลงไปสองชม.เต็ม ก็แยกย้ายไปตามระเบียบครับ ไปส่งเจ้าวันฯและเจ้าแดนที่หัวลำโพงแล้ว นั่งเหล่หนุ่มเป็นสักร้อยคนได้ ยังกะนั่งสี่แยกปากหมาอะไรทำนองนั้นก็ได้เวลากลับ ผมก็กลับไปนั่งคุยกะัเจสันต่อที่โซฟาตัวเดิมของเรา เหอะๆๆๆ แถมนัดกันไปดูหนังญี่ปุ่นดูฟรีวันรุ่งขึ้นอีกต่างหาก เดทแรกของสองเรา คิดไปเองอีกแล้ว เจ้าวันฯกับไอ้โอ๊ต เลยคิดอ่านเป็นก้างขวางคอด้วยการจะขอไปดูด้วย ชิชะ ก็ได้เฟ้ย แต่ห้่้ามส่งเสียงตอนเรานั่งจับมือกันในโรงเป็นเด็ดขาด ว่าไปนั่น

อาทิตย์หน้ารร.เปิดแล้วล่ะครับ เปิดของจริง วันนี้เลยเข้ามาลงไปสี่วิชา เลือกให้ไม่ขัดกะเวลางาน อืม ใช้ได้อยู่ เดือนเดียวทีทำงานมา คำนวนเงินแล้วก็หน้าบาน เพราะหาได้เท่ากับทำงานเงินเดือนที่เมืองไทยสี่เดือนเต็ม โกยได้ก็โกยไว้ก่อนละครับ ใครจะไปรู้อนาคต ยังต้องอยู่อีกหลายปีด้วย นี่คงต้องงดกลับเมืองไทยตามแพลนจริงๆ(เพราะตอนหลังเปลี่ยนใจอยากจะลองกลับสักปีละหนสองหนบ้าง) เพราะไปทีนึงก็มีแต่เรื่องเสียสตังค์ แถมยังสนุกสบายจนเหลิงไม่อยากกลับอีกต่างหาก แต่ก็อย่างว่าแหละนะ ไม่งั้นเค้าจะเรียกเป็นช่วงเวลาพักร้อนเหรอ A holiday doesn't count unless doin' somethin' completely pointless.

จากคุณ : g - [ 27 ก.ย. 49 09:09:38 A:60.240.96.225 X:202.7.166.173 TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 144

ติดปีกทรามวัย แรกเรียน แรกรักอีกสักครั้ง ตอนที่ 35
27 กันยายน 2549

หลังจากเปลี้ยทำงานมาเจ็ดวันเต็ม เริ่มมีอาการปวดต้นขา ต้นแขน และท่อนหลังอยู่บ้าง ค่ำวันศุกร์นั้นผมก็เดินเซซังกลับบ้านมา เปิดประตูเข้าไป ก็เห็นภาพชินตาคือ เจ้าหนุ่มเจสัน(ของผม)นั่งเล่นเกมฟุตบอลอยู่บนโซฟาตัวเดิม แล้วส่งเสียงทักทายผมอย่างเคย"วันนี้เป็นไง"

ผมตอบไปเหมือนทุกวัน จนหลังๆไอ้เคนจังหนุ่มเวียดนามมันตะโกนตอบแทนให้ทุกทีว่า"ก็ดี!" จนได้ฮากัน

ผิดแต่คืนนี้ เจสันก็ตะโกนถามมาอีกว่า"ยูไปเที่ยวกันมั้ยคืนนี้?" เหอออ ไปไหนฟะ "ยูเคยไปไนท์คลับมั้ย?"มันถามต่อ

ไอ้ผมก็ถามสวนไปว่า "ไอ้ไนท์คลับของยูเนี่ย มันคือผับใช่มั้ย?" มันก็ว่าใช่ เรื่องภาษาเราต้องจูนกันให้เคลียร์ครับ เพราะใช้ไม่ค่อยจะเหมือนกันหรอก "ไปดิ" ผมตอบง่ายๆ ก็ท่าทางจะไปกันทั้งหมดที่นั่งกันอยู่นีล่ะ ทั้งเจ้าดีแทคหนุ่มอินเดีย(จิงๆมันชื่อรีแทช) ไอ้เคนจัง มีเจ้า"เอ็ดดี้"หนุ่มเกาหลีเพื่อนเจสันอีกคนด้วย และเห็นว่าจะไปเจอ"ลิลลี่"สาวเกาหลีรูมเมทเก่าของเราอีกคนที่นั่นด้วย

ไม่นานห้าหนุ่มเนื้อทองอย่างพวกเราก็เดินเฉิบออกมาจากตึก ผมใส่เสื้อขาวเข้ารูปคอตั้งเล็กน้อย ส่วนที่เหลือแต่งดำยังกะนัดกันไว้ เจ้าเจสันใส่เสื้อยืดนิวยอร์คตัวใหญ่มากกกกก ประมาณไซส์ XXL เห็นจะได้ ตัวมันก็ใหญ่ล่ำอยู่แล้ว ยังจะใส่ตัวใหญ่อีกทำไมฟะ

เราค่อนข้างสตาร์ทกันดึก ก็เลยเดินฝ่าคนเมามาจนถึงกลางเมือง ย่านที่เรียกกันว่าทาวน์ฮอลล์ แต่ไม่ถึงดี ตรงข้ามผับดังที่ผมเรียกว่า"ไตรวานร" หรือ Three Monkeys ก็มีผับดังของเด็กเอเชียแห่งหนึ่งที่ชื่อว่า เีชียร์ส จุดหมายของเราคืนนี้
"เอเชียสักแปดสิบเปอร์เซนต์" เจสันหันมาบอกผม หลังจากเรามายืนเข้าคิวกันเพื่อรอเข้าไปในผับเชียร์ส
"แล้วในนั้นอีกเก้าสิบเปอร์เซนต์ก็เป็นเกาหลี เหอะๆ" มันขำ ผมก็ขำ และนึกยินดีพิลึก เพราะอะไรคงไม่ต้องบอก

สักพักหลังโชว์ไอดีกันเรียบร้อย การ์ดตัวยักษ์ก็ปล่อยพวกเราลงไป เราเดินฝ่าความมืดและเพลงแดนซ์คึกคักลงไปยืนหลวมๆกันแถวๆบาร์เหล้า ซื้อเบียร์มาติดมือกันคนละแก้วก็เดินฝ่าหนุ่มๆสาวๆที่กะลังแดนซ์กันอย่างเมามันเข้าไปข้างใน ผมวันนี้ขอไม่กินเบียร์แต่กระดกสเมอร์นอฟอาร์ทีดีแทน(ขวดเดียวซื้อเบียร์ได้หกขวด กำ!)

ไปยืนเก้ๆกังๆกันอยู่พักใหญ่ด้านใน ผมรู้สึกเกร็งๆิเล็กน้อย ซึ่งเกิดขึ้นทุกทียามเมื่ออยู่ในเพื่อนกลุ่มเสตร๊ท ไม่กล้าเหล่หนุ่ม แต่พอจะเหล่สาว(เล่นๆ)ก็กลัวเพื่อนในกลุ่มจะนึกว่าเราเป็นเสตร๊ท หรือจะพูดถึงสาวสักคนก็เด๋วจะหาว่าหลอกลวงกันอีก หากมารู้ภายหลังว่าเราเป็นบลู นี่ละครับ ปัญหาพื้นๆที่เกิดขึ้นทุกบ่อยของชาวบลู(เอ๊ะ หรือผมคนเดียวหว่า)

จิบกันจนเริ่มมึน เจสันก็หันมาบอกว่า"ย้ายโซนกันเหอะ" ไอ้ผมก็นึกว่า จะย้ายไปข้างไหนวะ เพราะคนเริ่มเยอะมากแล้ว และแดนซ์กันไม่เลิก สองสาวด้านหน้าก็ร่อนสะโพกซะจนอดมองไม่ได้ แต่ก็เดินตามพรรคพวกฝ่าคนออกไป เจ้าเจสันนำออกไปถึงกลางฟลอร์ข้างๆเสา แล้วก็หยุดซะยังงั้น

อ่อ ที่แท้ก็พาออกมาเต้น กำเจงๆว่ะ เจ้าเอ๊ดดี้ก็วาดลวดลายก่อนใคร จังหวะนั้นเป็นเพลงแร๊ปพอดีของดีเจอะไรสักคน ไอ้หนุ่มเกาหลีก็เต้นโย่ออกมาก่อน ดูออกว่ามันคงเที่ยวบ่อยและเป็นเด็กแนวๆกว่าใครๆ เพราะเต้นได้คูลมาก แถมยังร้องตามดังลั่นๆ

เหลือบไปที่ไอ้เคนจังแล้วก็ขำ เพราะแค่จิบเบียร์ไปไม่ถึงครึ่งแก้วก็หน้าแดง แล้วก็กระโดดเต้นดุ๊กดิ๊ก ส่ายหัวซ้ายทีขวาทีคนละทิศละทางกับขาเป็ดๆ นึกๆอยากยัดธงชาติอันเล็กๆใส่มือให้มัน แล้วจับไปเต้นงานวันเด็กซะให้รู้แล้วรู้รอด เหอะๆๆ

ข้างเจ้าดีแทค ก็เต้นลอยหน้าลอยตาสไตล์อินเดีย เจ้านี่ปกติพูดก็ใช้ภาษาหัวร่วมด้วยตลอด สมเป็นแขกจริงๆ ท่าเต้นเลยออกบอลลีวูดอย่างช่วยไม่ได้

หันมาที่เจ้าเจสัน(ของผม)บ้าง อาศัยที่ตัวใหญ่ล่ำ แว่นวาว จะโยกอะไรแต่ละทีก็ดูหนักแน่น แข็งแร็ง และไม่ยอมเปลี่ยนท่าสักที! เพลงไหนมากรูก็เต้นท่าเดิมนี่แหละ ประมาณถูกฝึกมาอย่างดีจากกรมหทาร ไม่ก็เป็นเชื้อสายนักการเมืองฝ่ายอนุรักษ์นิยม ไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง เหอะๆๆๆ

มาที่ผมบ้าง ที่ตอนนี้เริ่มมึนแล้ว เพราะตามเบียร์คาร์สตันดราฟท์ไปอีกสอง คงไม่ต้องอธิบายมากว่าจะออกลูกบ้าได้แค่ไหนบ้าง(ถ้าไม่มึนนี่ แค่โยกตัวยังไม่กล้า)

สักเดี๋ยวลิลลี่ก็มา พร้อม"ทามากิ" เพื่อนสาวชาวญี่ปุ่น ที่เจ้าหล่อนก็รัดสายเดี่ยวเข้ามาแดนซ์สร้างสีสันกะหนุ่มๆกลุ่มเรา พอคุ้นๆเข้า เธอก็หันเอาแผ่นหลังมาสีๆผม ทำนองชวนเต้นด้วย ผมก็ไม่รู้นึกไงเลยรับมุข หันเอาหลังไปถูไถด้วย
ไถมาไถไปชักร้อนก็เลยแดนซ์ขึ้นๆลงๆซะเลย เล่นเอาสาวทามากิกรี๊ดชอบใจ แล้วรีบโยกตัวล้อกะผมบ้าง เรียกเสียงกิ๊วก๊าวจากเพื่อนทั้งกลุ่มลั่นๆๆ คงนึกว่าแหม ไอ้จีนี่มีสาวมาชอบเฟ้ยยย แต่ในใจผมกะลังขนานนามท่าเต้นนี้ในใจว่า"ฉิ่งข้ามชาติ" -_-'

แด๊นซ์กันหนักหน่วง หลังๆก็มีเบียดกันมากันไป ความที่คนเยอะมากกกกกก และเพลงก็เร้าใจสุดๆ ร้องตามกันจ้าละหวั่น(ผมร้องตามไม่ได้สักเพลง) น่าจะมีใครเปิดติ๊นา เจ หรือไม่ก็เจสัน โดโนแวน ริค แอสลี่ท์ พวกนี้ จะต้องตามให้ดู เหอๆๆๆ ผมก็เบียดๆเฉไปไฉมาจนไปยืนแดนซ์ติดกะเจสัน ใกล้กันจนได้กลิ่นเหงื่อบางๆ และยินเสียงลมหายใจหนักๆ หลังไหล่ก็ชนกันตลอดซู่ซ่าไม่เบาทีเดียว เฮ้อ

เลิกรากันค่อนคืน หนุ่มๆเราก็เดินกลับ เกาะหลังเกาะไหล่สนิทสนมกัน กลับมานั่งคุยกะเจสันต่อที่โซฟาตัวเดิม จำไม่ได้จิงๆว่าคุยอะไรไป ทั้งๆที่ไม่ได้เมาอะไรมาก ก็แยกย้ายไปนอน จำได้แต่ว่า เจสันถอดแว่น ตาของเขาดูเด็กมากกกก ใสวาวบริสุทธิ์เหมือนเด็กๆ ไอ้เรายิ่งชอบเด็ก ว้า ไปกันใหญ่

จากนั้นอีกเกือบทั้งอาทิตย์ ผมก็ไม่ค่อยได้เจอเค้า เพราะกลับดึก บางทีเค้าก็นอนแล้ว หรือบางทีเราก็ได้ทักกันไม่กี่คำ ก็แยกย้าย วงจรของเราไม่ตรงกันนัก ก็คงเหมือนวงจรชีวิตละมัง ที่เราอยู่กันคนละโลก คงไม่ได้มีวงโคจรที่ใกล้กันนัก

จนวันเสาร์ที่ผ่านมา เจสันมาบอกผมก่อนนอนว่า "พรุ่งนี้ไปเดินกลี๊บมาร์เก็ตกันมั้ย ยูทำงานหรือเปล่า"
ผมพยักหน้า แต่ก็บอกไปว่า "แต่ไปตอนบ่้ายอ่ะ ไปเดินตอนเช้าได้ป่ะ" เจสันบอกมาง่ายๆว่า "แล้วไอจะปลุกนะ"

ตอนเช้าแดดจากหน้าต่างกระจกหน้าเบาะผม(นอนเบาะครับ ไม่มีเตียง)แยงตาผมก็ยังไม่ตื่น เพราะเมื่อวานทำงานเบิ้ล ค่อนข้างเพลียสักหน่อย แต่ก็รู้สึกตัวเมื่อมีมือใครสักคนมาเขย่าที่ต้นขา เจสันนั่นเอง เขามองหน้าผมแล้วพยักหน้า ก่อนจะเดินหายไป ผมงัวเงียขึ้นมา พอนึกขึ้นได้ว่าจะไปเดินกับเขาก็ตาสว่าง

เคนจังว่างพอดี เราสามคนก็เลยไปด้วยกัน เดินคุยกันหลวมๆสักพักใหญ่ก็ถึง หลังบรอดเวย์เซนเตอร์ เป็นย่านที่เรียกกันว่า"กลี๊บ" จัดสรรพาร์คย่อมๆตรงนั้นเป็นซุ้มขายของ มองคล้ายๆตลาดนัดบ้านเรานั่นแหละ แต่ของโดยมากจะเป็นของทำมือ ราคาแพงหน่อย ไม่ก็ของนอก หรืองานอาร์ทบ้าง เจสันเคยซื้อ กางเกงเลสีครามไปจากที่นี่ แล้วให้ผมสาธิตวิธีใส่ให้ดูครั้งนึง ผมเลยสาธิตวิธีใส่แบบ"หลุดง่ายๆ"ให้เขาดู กร๊ากกกกก

ที่เจสันอยากมาเดิน เพราะเขาอยากได้"ตุ้มหู" เคยเล่าแล้วใช่มั้ยครับว่า เขาชอบใส่ตุ้มหูเพชรแบบนักบาสฯเอ็นบีเอ แต่วันนี้เขามาหาตุ้มหูไม้สไตล์แอฟริกัน ผมและเคนจังก็เลยไปช่วยกันเลือก ช่วยกันลอง ลอกนึกภาพสามหนุ่มเอเชียหน้าตี๋ ผลัดกันลองตุ้มหูดู!! น่ารักพิลึกทีเดียว ในที่สุดเขาก็ได้ตุ้มหูไม้แก่นสีดำกลมๆหนาๆ และกลมบางอันใหญ่สีออกเทาไปอย่างละข้าง ทั้งหมดแปดดอลล์ ก็ถูกอยู่้หรอก

คืนนั้นเจสันก็นั่งเล่นเกมฟุตบอลอย่างเคย พร้อมตุ้มหูไม้อันกลมอยู่บนหูข้างซ้าย หัวเราะอารมณ์ดีไม่ว่าอะไรสักคำ แม้เพื่อนๆรูมเมทจะกระหน่ำชมกันว่า "มันไม่เข้าเลยฟ่ะ ดูยังไงก็ไม่เข้า" ก็เขาชอบมันอ่ะนะ

ผมเองนั่งกินข้าวราดไข่พะโล้(ตามเคย)บนโซฟาใกล้ๆเค้า มองหน้าเค้าสักพักก็ปล่อยพรืดออกมา ลุกหนีไปนั่งกินต่อที่โต๊ะตัวเอง เจสันหัวเราะตามแล้วถามว่า"ยูเป็นไรอ่ะ"
"ไอทนไม่ไหวว่ะ" แล้วผมก็หัวเราะเก้อๆ เพราะจะว่าไป ตุ้มหูนี่ผมก็ช่วยเขาเลือกกะมือด้วยซ้ำ
*****

อาทิตย์นี้ผมได้หยุดสองวัน คืออังคารกะพุธ อังคารนัดบลูสกายซิดฯไปกินข้าวร้องเพลงกัน ส่วนพุธผมก็มีนัดแล้วเหมือนกันกับเจสัน เราจะไปดูหนังฟรีกันที่มูลนิธิญี่ปุ่นเรื่อง"โตร่าซัง" หนังบุญชูภาคญี่ปุ่น ผิดแต่โตร่าซังสร้างมาก่อน และสร้างมาประมาณ 4-50 ภาคแล้ว จนลงบันทึกกินเนสบุ๊คออฟเรคคอร์ดไปแล้วว่าเป็นหนังซีรีส์ที่มีตอนมากที่สุดในโลก ผมเองไม่เคยดูสักตอน เลยไม่ยอมพลาดโอกาสนี้แน่นอน และยิ่งได้ไปกะเจสัน...เขาเองก็อยากดู

"ไอซื้อหนังเฮอร์เรอร์มาฝากยู" ผมบอกเขาเมื่อคืนก่อน หลังจากกลับจากร้องเพลง เผอิญไปเจอร้านดีวีดีย่านไมเออร์มันลดราคาดีวีดีเหลือแค่เรื่องละ 13 ดอลล์ หรือราวเกือบสี่ร้อยบาท นี่ถูกมากแล้วนะครับ แล้วผมไปคุ้ยเจอหนังสามเรื่องแนวเขย่าขวัญของผกก.โรมัน โปลันสกี้ คนที่กำกับเรื่อง The Pianist นั่นแหละครับ ผมหามานานแล้วกับเรื่อง Repulsion ที่เป็นคลาสสิคเฮอร์เรอร์ของผกก.คนนี้ ก็เลยรีบคว้าไว้ ทั้งๆที่หนังไม่มีซับอังกฤษให้ซะด้วย แต่พลาดได้ยังไง เพราะสามเรื่องตกราคาเรื่องละร้อยกว่าบาทเท่านั้นเอง ถูกกว่าซื้อเมืองไทยซะอีก

เจสันทำท่าตื่นเต้น แล้วบอกว่า"วันหลังดูด้วยกันๆๆๆๆ" เออ เขาชอบเรื่องหนังจริงๆแหละ พร้อมบอกผมต่อมาว่า"ไอดูสุดเสน่หาจบแล้วนะ มันไม่น่าเบื่อเลย เพียงแต่ไอไม่เข้าใจเท่าไหร่"
ผมอึ้ง เขาดูมันจิงๆ เขาไม่ได้ฟังผมโม้เรื่องหนังพี่เจ้ยไปยังงั้นเอง แต่เขาสนใจมันจริงๆ ผมก็เลยนั่งตั้งท่าอธิบายหนังเรื่องนี้ให้เขาฟัง จนมาสรุปตรงที่ว่า "ไอเองก็ยังต้องเรียนรู้อีกเยอะแหละ แต่ยูคงพอเข้าใจแล้วใช่ป่ะว่า ยูต้องเิปิดใจกว้างมากๆเวลาดูหนังหลายๆแนว" ผมเริ่มเข้าเรื่อง
"แล้วสัตว์ประหลาดล่ะ?" แน่ะ เข้าก็เข้าเรื่องเหมือนกัน
"ใช่ๆ ยูต้องดูนะ ถ้ายูผ่้านสุดเสน่หาได้ ยูก็ดูเรื่องนี้ได้" ผมรีบบอกไป แล้วตั้งต้นปูพื้นเรื่องควรรู้บางอย่าง ประมาณคำแนะนำก่อนชมสัตว์ประหลาดให้เขาฟัง และหนึ่งในนั้นก็คือ "โครงสร้างหนังมันสลับอยู่ระหว่างโลกในอุดมคติกับโลกจริง สะท้อนกันไปมาอยู่้นะ ครึ่งแรกมันดำเนินเรื่องดูจริงมากๆจนเหมือนสารคดีเลยแหละ แต่ใครก็ดูรู้ว่ามันไม่จริง เพราะเกย์ในเรื่องดูมีความสุขในสังคมที่มองว่าเกย์เป็นเรื่องธรรมชาิตธรรมดาเหลือเกิน" นี่แหละ ที่ผมว่าเข้าเรื่อง ก็เรื่องเกย์ไง เจสันนั่งฟังตาแป๋ว

"ส่วนครึ่งเรื่องหลังซึ่งมันใช้ตัวละครชุดเ้ดียวกันเนี่ย มันเดินเรื่องดูแฟนตาซีมาก มีทั้งบรรยากาศสยองขวัญ ลึกลับ ตำนาน นิทาน ไม่พูดกันสักคำ แต่แนวคิดมันกลับจริงจังและเป็นปรัชญาแบบชาวพุทธมากๆ" ผมต่อ "หนังมันเหมือนกระจกส่องกันเอง และให้ภาพของการผลักกันของเพศเดียวกัน เหมือนแม่เหล็กขั้วเดียวกัน มันแรงแต่เศร้า..."ผมเริ่มอิน เจสันพยักหน้าเบาๆ
"ลองดูเองละกัน จำไว้อย่างเดียว Free your mind when wahtching" ผมปิดท้าย

จากนั้น ผมก็เลยหันไปคุยเรื่องของเขาบ้าง สมกับที่เราไม่ได้คุยกันนาน เรืื่องตุ้มหู เรื่องเรียน เรื่องเที่ยว ไปจนถึงเรื่องเอ็นบีเอ เขาก็เริ่มคึกคัก และหันไหเปิดดีวีดีสารคดีนักฟุตบอลเอ็นบีเอให้ผมดู

"ชื่อไอไม่ได้มาจากเจสัน ศุกร์สิบสามนะ แต่มาจากเจสัน วิลเลี่ยม นักบาสมหัศจรรย์คนนี้ต่างหาก" เขาดูมีความสุขทีเดียวที่มีคนสนใจเรื่องราวที่เขาชอบ ก็คงเหมือนผมล่ะมัง แล้วผมก็ตั้งหน้าตั้งตาดูประวัติมันส์ๆที่ตัดต่อสนุกๆในดีวีดีแผ่นนั้นจนจบ นึกไม่ออกเหมือนกันว่า ถ้าไม่ใช่เพราะเจสัน ผมจะยอมนั่งดูถึงตอนนึงหรือเปล่า

To be contunue...

จากคุณ : g - [ 27 ก.ย. 49 10:40:11 A:60.240.96.225 X:202.7.166.173 TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 145

"ยูง่วงป่าวเนี่ย" เขาแตะไหล่ผมเบาๆ เมือผมเริ่มเอาหัวลงมาพาดกับโซฟาตัวที่เขากะลังนอนอยู่ เขาคงกลัวผมเบื่อที่นั่งดูดีวีดีของเขาถึงนักบาสคนที่เจ็ดเข้าไปแล้ว
"อืม ยังๆ" ผมหันไปมองหน้าเขา ซึ่งก็ห่างไปแค่เอื้อมมือถึง ตาเขาปรือๆเหมือนกัน ก็คืนนี้เราคุยกันจนดึก หน้าเขาเวลาสลึมๆมันก็น่าดูไปอีกแบบ ปากแดงแช้ดเหมือนเคย

"นี่ถ้ายูคุยกะน้องชายไอนะ ไอจะชอบเพราะมันชอบบาสเอ็นบีเอเหมือนกัน" ผมหันไปคุยกะเขาหลังดีวีดีจบลง เราขยับตัวประสานหน้ากันเลยทีเีดียว "เหรอๆๆๆ" เจสันตาเป็นประกาย แล้วอีกสิบนาทีหลังจากนั้น เขาก็ตั้งหน้าตั้งตาซักประัวัติผม
"ยูมีพี่น้องกี่คน?"
"บ้านยูทำงานอะไร?"
"พี่สาวยูก็เล่นบาสเหรอ?"
"แต่ยูก็มาเก่งทางอาร์ทนี่ ใช่มั้ย?"
"ยูไม่ได้จบจากอมริกาหรอกเหรอ?"(มันคิดได้ไงฟะเนี่ย)
"ยูอยู่ที่นี่มาปีครึ่งแล้วเหรอ?"
"ทำไมยูตัดสินใจมาเรียนล่ะ ไม่เสียดายงานเหรอ?"
ฯลฯ

ผมก็ตอบเขาไปแบบกั๊กๆหน่อย ไม่ได้เล่าได้โม้อะไรมากเกี่ยวกับตัวเอง กลัวเขาจะเบื่อซะ่ก่อน แต่ท้ายที่สุดก็มาลงเรื่องหนังจนได้
"ยูจะเข้าใจหนังได้ ยูควรต้องเข้าใจศิลปะแขนงอื่นๆก่อน เพราะหนังมันเป็นศิลปะน้องใหม่แค่ร้อยปีเท่านั้นเอง เรามีภาพเขียนมาเป็นพันเป็นหมื่นปี เราผลิตตัวอักษรสร้างศิลปะเป็นตัวหนังสืออีกเป็นพันๆปี เรามีดนตรีมาแทบจะเท่ากับการกำเนิดมาเป็นมนุษย์ เรามีงานประติมากรรม งานฝีมือมากมายหลายแขนงที่เข้าขั้นคลาสสิคมาเป็นพันปี หนังมันยืนอยู่ได้ เพราะมีศิลปะอีกหกขาค้ำมันไว้"
"ไอถึงไ้ด้บอกว่า มันยากเหลือเกินที่จะเป็นคนทำหนังที่ดีได้ หากไอไม่เข้าใจศิลปะเหล่านั้นได้ดี ซึ่งไอก็ไม่คิดว่าไอจะเข้าใจมันได้ดีเร็วๆนี้หรอก แล้วนอกจากอาร์ท ยิ่งต้องไม่ลืมว่า การทำหนังมันก็เหมือนกับการบันทึกประวัติศาสตร์ เรายิ่งต้องเรียนรู้สังคม สภาพแวดล้อม องค์ประกอบต่างๆที่มันหล่อหลอมสร้างชีวิตเราขึ้นมา บางทีสังคมเราเองไม่พอด้วยซ้ำ มันต้องอิงกับสังคมกว้างๆในระดับโลกด้วยซ้ำ คริสทอฟ คีโลวสกรี้ ผกก.หนังชื่อดังที่ล่วงลับย้ำเสมอว่า เรียนรู้การมีชีวิตเสียก่อน แล้วจึงค่อยมาทำหนัง..." ผมโม้ไปนู่น แต่เจสันก็สนใจฟัง

"ไอนั่งดูเอ็นบีเอของยู ไอก็เอนจอยนะ และเป็นส่วนหนึ่งของการเรียนรู้เหมือนกัน เหอะๆๆๆ" ผมปิดท้่าย แล้วเราก็ลุกขึ้นแยกย้าย เจสันบิดขี้เกียจเล็กน้อย คงเริ่มง่วงหลังฟังผมเลคเชอร์ คว้าสูจิบัตรงาน Chalk the Walk ที่ผมแนะให้เขาไปดูที่สะพานฮาร์เบอร์บริดจ์มาให้ผม "ไอเอามาฝากยู"
ผมตืนเต้น เพราะภาพปกเป็นภาพกว้างๆของงาน"วาดชอล์คบนทางเท้า" ที่เต็มไปด้วยศิลปินนักวาดบนพื้น ของปีที่แล้ว ที่ผมไปเิดินท่อมๆอยู่สามวัน ทั้งถ่ายวีดีโอและสัมภาษณ์จนออกมาเป็นสารคดีที่ผมก็ชอบอยู่ไม่น้อย และผมก็ให้เขาไปดูงานนี้ก่อน แล้วจะเปิดสารคดีชอล์คเดอะวอล์คให้เขาดู
"เปิดให้ไอดูพรุ่งนี้นะ" เจสันบอก
"แล้วอย่าลืมไปดูหนังญี่ปุ่นกันด้วยนะ ห้ามลืม เพราะตอนนี้คนอื่นๆที่ไอชวนไว้ทำท่าจะลืมกันหมดแล้ว" เขาบอกขำๆ เออ จริงสิ วันรุ่งขึ้นวันพุธแ้ล้ว

"ชัวร์" ผมตอบเขาเบาๆ

แล้วเราก็แยกย้ายกันไปนอน ผมนอนนิ่งๆนึกในใจต่อไปว่า ทำไมเขาถึงได้จดจำสิ่งที่เราคุยกันได้แม่นยำนัก ทำไมเขาถึงได้ดูสนใจเอาจริงๆจังๆกับสิ่งที่เราคุยกัน เขามีอะไรบางอย่างที่เหมือนดงกิล และมินอุก เหลือเกิน เหตุผลเดียวกันที่ทำให้ผมเผลอใจกับผู้ชายสเตร๊ท ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะไม่

ผมมักจะเผลอรักเสตร๊ทด้วยหลายเหตุผล แรกๆอาจจะเป็นเพราะพวกเขาหน้าตาดี หรือมีเซ็กส์แอพพีลบางอย่าง หรือไม่ก็เป็นเพราะ"ความเป็นผู้ชาย"มันมีเสน่ห์บางอย่าง

แต่หลังๆที่ผมตั้งใจว่าจะไม่รักสเตร๊ทอีกต่อไปแล้ว ผมก็ไม่กลัวเหตุผลเหล่านี้อีก เพราะผมเรียนรู้ที่จะสกัดมันไว้ได้

แต่เหตุผลที่ผมต้องจมรักแบบไม่สมควรอีกครั้ง มันง่ายและอันตรายกว่านั้น

เหตุผลง่ายๆเพราะว่า พวกเขามัน"น่า-รัก"

จากคุณ : g - [ 27 ก.ย. 49 11:36:21 A:60.240.96.225 X:202.7.166.170 TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 146

วันนี้ได้อ่านเรื่อง g ยาวเชียว อิอิอิ อ่านมาจนถึงซีนเปิดตัวอ้อย

โอ้ย แอบกรี๊ดดด ชอบมาก จริงๆนะ ถ้าจะมีการทำหนัง ก็น่าจะเป็นคนที่เข้าใจความเป็นบลู มาทำ เพราะสองคนนี้ ที่แน่ๆ ไม่ใช่สีแดง ส้ม เหลือง เขียว แน่นอน

ว่าแต่ อ่านไดเด็กขี้ยาที่ส่งไปให้หรือยังคะ อิอิ

อ่านมาถึงเรื่องเจสัน เพราะไอ้ความน่ารักเนี่ยแหล่ะ ทำเอาหลงไปหลายทีแล้วไม่ใช่เหรอ หรือคุณจะชอบ "ความเป็นเด็ก" ในดวงตาของเขากันนะ ^^

จากคุณ : Namehoto - [ 27 ก.ย. 49 13:34:46 ]

ความคิดเห็นที่ 147

สนุกกันใหญ่เลยนะ คริ คริ

ทักทายทุกคน

บิ๊กกี้ (bgmonster) อยากรู้ว่าอยู่ตรงไหนในญี่ปุ่นน่ะครับ มีแผนอยากไปเรียนคอร์สญี่ปุ่น แบบอินเทนซีฟที่นั่น จัง
(เอาแบบเรียนจริง ๆ นะ ประมาณวันละหกชั่วโมงไรงั้น) ตอนนี้พอมีเพื้นบ้างนิดหน่อย อยากเน้นพูดไม่เน้นเขียนน่ะครับ

ขอบคุณครับ

จากคุณ : โอ๊ต - [ 27 ก.ย. 49 18:45:44 A:202.74.178.118 X: TicketID:119711 ]

ความคิดเห็นที่ 148

พี่จี คนที่ชอบบาสนี่มีเสน่ห์ดีนิ อิอิ

จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 28 ก.ย. 49 21:39:45 ]

ความคิดเห็นที่ 149

คุณจีเขียนซะยาวเชียว แพร่ฝนตกอีกแล้วค่ะ ว่าแต่ ชาวกทม ทั้งหลาย บ้านใครน้ำท่วมมั่งเอ่ย รายงานตัวหน่อย

จากคุณ : beemanufan - [ 29 ก.ย. 49 00:45:38 ]

ความคิดเห็นที่ 150

------------- ) Special Episode " ตอนพิเศษ : เมื่อความรักของเรา กลายเป็นความผูกพัน # Final Part " (-----------------

หลังจากที่ผมได้บินกลับมาถึงเมืองไทยเรียบร้อยแล้ว ผมก็รีบกดเบอร์โทรศัพท์แล้วโทรหาหมาน้อยภายในทันที เพื่อรายงานว่าถึงเรียบร้อยแล้ว

( หมาน้อยไปรอผมที่สนามบิน แต่ก็ไม่ได้เจอกันเพราะเครื่องดีเลย์แล้วหมาน้อยจะต้องรีบกลับหอ เพราะไม่มีรถโดยสารกลับรอบดึก )

วันถัดมาผมก็ไม่ได้เจอหมาน้อยเพราะต้องอยู่กับครอบครัวอีก 1 วัน

ถัดมาอีกวันผมก็นั่งรถตู้ไปหาหมาน้อยที่มหาลัยในทันที เพราะอยากจะเจอกับหมาน้อยมากมายเหลือเกิน

พอเดินทางจะถึงมหาวิทยาลัยของหมาน้อย ผมก็โทรให้หมาน้อยออกมารับ

หมาน้อยออกมารับผมตรงจุดที่ผมลงมาจากรถตู้ ผมดีใจเหลือเกินที่ได้เจอกับหมาน้อยอีก.......

ผมกับหมาน้อยก็คุยกันมาตลอดทางจนมาถึงหอพักของหมาน้อย

หลังจากที่ผมกับหมาน้อยมาอยู่ในห้องกันแล้ว

ผมก็เดินไปกอดกับหมาน้อยในทันที...............กอดกันแนบแน่น..............เพราะใจมันคิดถึง

พร้อมกับหอมแก้มหมาน้อย

จากนั้นเราก็มานอนกันบนเตียงของหมาน้อย.............. คุยถึงเรื่องราวต่างๆ

บอกรักกัน.........บอกคิดถึงกัน.............ผมลูบหัวหมาน้อย เบาๆแบบเอ็นดู หมาน้อยก็ลูบหัวผมบ้าง สลับๆกันไป .............

ผมกับหมาน้อยนอนคุยกันอยู่บนเตียง ตลอดช่วงทั้งวันของวันนั้นที่ผมได้อยู่กับหมาน้อย..................

พอช่วงเวลาเย็นๆ ก็ลงไปหาข้าวเย็นกินกัน................ จากนั้นผมก็ขึ้นมาอยู่กับหมาน้อยที่ห้องของหมาน้อยอีกซักพัก

แล้วผมจึงขอตัวกลับบ้าน เพราะเริ่มจะดึกแล้ว .............. " ไว้เราจะมาหาหมาน้อยทุกวันเลยนะ " ผมพูดกับหมาน้อย

แล้วผมก็ลาจากหมาน้อยมาในวันนั้น..........ด้วยความอิ่มใจ..................ที่ได้เจอกับคนรักอีกครั้ง............

---------------------

จะว่าไปแล้ว ผมก็ไปหาหมาน้อยที่มหาลัยของหมาน้อยแทบจะทุกวันที่หมาน้อยว่าง ( ถึงไม่ว่าง บางทีหมาน้อยก็โดดเรียนเพื่อให้ตัวเองว่าง )

ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันกับหมาน้อย จะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆ .................... ไม่ว่าจะเป็นการลงไปซื้อขนมกินกัน ............ ไปดูงานกิจกรรมรับน้องของสถาบัน

ออกไปดูหนังที่สยามกัน.............. ออกไปกินข้าวกลางวันตามร้านอาหารต่างๆ

และมีอยู่วันนึงที่สองเราได้ไป ขึ้นชิงช้าสวรรค์ที่สวนลุมไนท์บาซาร์ในตอนกลางคืน

แม้ว่าในรอบแรกจะติดขัดเรื่องการเปิด-ปิดชิงช้าสวรรค์เนื่องด้วยคณะฑูตฯจากประเทศต่างๆที่เดินทางกันไปมาในละแวกนั้น

แต่รอบสอง ( ที่ขึ้นได้ต่อเพราะหมาน้อยไปโวยวายเรื่องรอบแรก ) เราก็นั่งกอดกันอยู่ในชิงช้าสวรรค์ ในเวลาที่ขึ้นไปในที่ลับตาคน............ข้างบน...............

---------------------

มีอยู่วันนึงหมาน้อยบอกผมในขณะที่พวกเราอยู่ในห้องของหมาน้อยกันสองต่อสองว่า " เรารู้สึกผูกพันแล้วอ่ะ..............ตอนนี้มันยิ่งกว่าความรักธรรมดาๆซะแล้ว "

ผมถามว่าทำไมถึงคิดแบบนี้หล่ะ

หมาน้อยก็ตอบไม่ได้ ก็บอกแต่ว่า " เรารู้สึกผูกพัน.................หรือว่าไม่จริง? "

ผมก็หยักหน้าตอบไป......................... เพราะผมก็รู้สึกผูกพันแบบหาคำมาเปรียบและอธิบายไม่ได้กับหมาน้อยเช่นกัน..........

---------------------

ก่อนวันที่ผมจะกลับมาเรียนต่อที่ออสเตรเลียอีกครั้ง .......... ผมก็ได้พาหมาน้อยไปที่คอนโดของผม.............เพื่อไปคุยเล่นกันแบบเดิมๆ

โดยพยายามที่จะไม่นึกถึงการจากลา ที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันถัดไปที่ผมจะต้องบินกลับไปที่ออสเตรเลียอีกครั้งนึง

พอตกเย็นๆ ........... หมาน้อยก็เริ่มออกอาการ..........แปลกๆ..........

ผมมองไปที่หน้าหมาน้อย .......... เห็นนํ้าตาเริ่มปริ่มๆอยู่ภายในนัยน์ตาที่เริ่มจะออกสีแดงของหมาน้อย..........ผมถามหมาน้อยว่าเป็นอะไร

หมาน้อยก็ตอบไปว่าไม่เป้นอะไร ไม่มีอะไร..........และขอตัวกลับ...........พร้อมทั้งรีบเดินไปใส่รองเท้า............แล้วก็เดินออกจากห้องผมไป แบบดื้อๆ

บอกแต่เพียงว่า เดี๋ยวพ่อผมมาแล้วมันจะดูไม่ดี................หมาน้อยก็จากผมไป อีกครั้งนึง....................ความรู้สึกเช่นนี้เหมือนกับตอนที่ผมจะจากกับหมาน้อยในคราว

เมื่อเดือนเมษายนยังไงยังงั้น.............

ผมนอนร้องไห้อยู่บนเตียงประมาณครึ่งชั่วโมงได้..............ร้องจนแทบไม่มีนํ้าตาเหลือจะออกมาแล้ว...............นึกน้อยใจว่า คนอยากอยู่ด้วยกันนานๆ แต่ทำไมถึงรีบกลับไปเร็วนัก

พอคิดไปดูอีกที หมาน้อยคงจะเจ็บปวดเช่นกัน.................ที่อยู่ไป ก็จะมีแต่ความเศร้า ก็รีบๆจากกันไปเลยเสียจะดีกว่า...........

ตอนคํ่าๆพ่อกับแม่ก็มารับผมไปกินข้าวข้างนอกและกลับบ้านเพื่อไปจัดข้าวของเตรียมเดินทางกลับมาออสเตรเลียอีกครั้ง..........

----------------

วันรุ่งขึ้น............หมาน้อยบอกกับผมไว้แล้วว่าจะไปส่งผมที่สนามบิน...........

จากนั้น เมื่อผมไปถึงที่สนามบิน........ ในระหว่างที่รอต่อแถวเพื่อเช็คกระเป๋าและตั๋วเครื่องบิน .........ผมก็ได้โทรศัพท์ไปหาหมาน้อย.............เพื่อบอกว่าผมอยู่ที่ไหน

และกำลังทำอะไรอยู่

หมาน้อยยืนเฝ้ามองผมอยู่บนชั้นสอง คุยโทรศัพท์ไปพลาง เดินเล่นไปมาไปพลาง.........

จนผมได้บอร์ดดิ่งพาสมา ......... จากนั้นผมก็ขอตัวกับพ่อและแม่ เพื่อมาพบกับหมาน้อย...................

ผมกับหมาน้อยก็ไปนั่งกันที่แถวร้านเบอร์เกอร์คิงอีกครั้ง................พูดคุยกัน ........... โดยพยายามไม่คิดถึงเรื่องการเดินทางกลับไปเรียนต่อของผม............

แต่แล้ว เมื่อถึงเวลาที่จะต้องเข้าไปในเก็ทด้านในแล้ว.......... ผมกับหมาน้อยก็ได้เวลาแยกจากกัน.............

ผมก็เดินไปในทางของผม หมาน้อยก็ต้องเดินไปในทางของเขาเช่นกัน.............

บัดนี้ คำว่า " ผูกพัน " ได้ทำให้เวลาของการจากลาครั้งนี้ เป็นอะไรที่เศร้ากว่าในครั้งแรกๆ เพราะความรู้สึก "ผูกพัน" ที่มีให้กันในตอนนี้มีมากกว่าครั้งที่ผ่านมาๆ...........

เป็นความรู้สึกที่ไม่อยากจะแยกจากคนที่รักและผูกพันไปไหนไกลๆ.............อยากจะอยู่เคียงข้างกัน..........อยากจะพูดคุยกัน................

ผมกับหมาเดินออกจากร้านอาหาร...............หมาน้อยกับผมยืนกอดกันที่บริเวณหน้าร้านอาหาร โดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้างแล้ว..........

จากนั้นผมกับหมาน้อยก็เดินหันหลังจากกันไป โดยไม่ได้หันมามองหน้ากันอีกเลย..............

..................เพื่อเก็บความเศร้าและความรู้สึกคิดถึงไว้................ไม่ให้เอ่อล้นออกมาจากหัวใจ............

................

--------------------

ต่อในภาค ........... " เมื่อความรักของเรายั่งยืน " .......... 2007

--------------------
แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 49 01:49:54

จากคุณ : ราชันย์แห่งรัตติกาล (Shadowlord) - [ 29 ก.ย. 49 01:47:07 ]

ความคิดเห็นที่ 151

น้องหงส์เองค่ะ

ขอกรี๊ดให้แก่คำว่า "ฉิ่งข้ามชาติ" ของคุณจีสักที อิอิ
ฉากเปิดตัวของเป็ดกะอ้อยก็น่ารักดีค่ะ

คุณบีขา น้องหงส์เป็นแฟนหงส์แดงแบบหลืบ ๆ คร่ะ เห็นโอเว่นก็กรี๊ดโอเว่น แต่หากสุดล่อเบ๊คจากรีลมาดริดโผล่มา น้องหงส์ก็ย้ายข้างทันทีค่ะ (นี่แกจะมาดูผู้ชายหรือบอลกันแน่ยะ)

แม่นางนาเมโฮโตะซามูไรสาวแห่งเกาะพู๊ซึ้ง
ท่านอยากเป็นมาร ข้าน้อยก็จะให้ท่านเป็นมารสมใจ เพราะสำนักสวรรค์มรรคาฟ้า (ฟ้าสีฟ้า) ในสายตาของชาวยุทธทั่วไปก็คือพรรคมารเป็นแม่นมั่น เหตุไฉนศิษย์ในสำนักจะมิใช่มารเล่า

คุณจีขา เรียกหงส์เป็นเจ๊เลยหรือคะ หงส์เพิ่ง 25 หยก ๆ 26 หย่อน ๆ เองนะคะ วัยเบญจอาเพศพอดีเลย
อย่างไรก็ขอบคุณที่ติดตามนะคะ จุ๊บ ๆ *3*

คุณโก้ขา แหม อุตส่าห์ยกเป็นไดอะลอก หงส์ก็ว่าเสียวเฮียบคงงงเหมือนกันค่ะ แต่อีกไม่นานก็หายงงแล้วล่ะ

ขอเชิญติดตามแฟนฟิคเจ๊เต่าต่อได้เลยนะคะ

***ตำนานจอมยุทธเกย์สะท้านฟ้า บทที่ 5 สวรรค์มรรคาฟ้า – เมฆาทะยานรุ้ง***

น้ำตกไหลโกรกเซาะ ก่อรูปเป็นธารน้ำใสเชี่ยวโชกเลี้ยวเลาะตามแก่งหิน
ศิลาสีดำคล้ำหยาบเมื่อเปียกน้ำก็กลับกลายเป็นลื่นด้วยตะใคร่
ให้ดรุณีแน่งน้อยย่างก้าวบนผิวหินด้วยความระมัดระวัง

ฝีมือของนางไม่สูงส่งนักจึงมิอาจใช้วิชาเหยียบวารีไร้เงา
ทะยานเหินข้ามลำน้ำไปในรวดเดียวได้
เบื้องหลังของนางเป็นราวป่า เบื้องหน้าไยมิใช่ราวป่า
สายน้ำถูกขนาบข้างด้วยไพรทึบ หรือกล่าวอีกคราก็เสมือนดั่งมังกรคลื่นแหวกพนา
นับเป็นชัยภูมิเปี่ยมอันตรายและน่ากลัวเกินกว่าที่ดรุณีอ่อนแอจะบุกป่าฝ่าดงเพียงลำพัง

นางข้ามมาถึงอีกฝั่งจนได้ ระหว่างริมธารและราวป่า เป็นลานกรวดหินโล่งขนาบข้างสายน้ำ
โล่งพอให้เห็นทิวเทือกภูทะยานเสียดเมฆา และแสงแจ่มจ้าของดวงสุริยะยามสาย

นางสะสวย เค้าหน้างดงามราวอัปสรสวรรค์
เส้นผมดัดลอนเล็ก ๆ แบบตะวันตก ปล่อยให้คลอเคลียลงมาถึงบ่า
ปอยเกศานั้นย้อมด้วยยางไม้บางชนิดจนเป็นสีน้ำตาลแกมทองตรงปลาย
เข้ากับผิวขาวอมชมพูของผู้อาศัยอยู่ในแถบหนาว

แก้มของนางก็อิ่มเป็นพวงน่าสัมผัส คิ้วโก่งราววาดนั้นเล่าขับดวงตาคมขำ
ให้เข้มขลับส่องประกายระยับภายใต้ขนตายาวงอนเป็นแพ

ทันใดนั้น เงาร่างรวดเร็วดุจสายฟ้า ว่องไวประหนึ่งภูตพรายกรายเร้น
ทะยานจากหมู่ไม้หยุดยืนตรงหน้าของดรุณีน้อยให้นางเห็นอีกฝ่ายถนัดกับตา
สาวน้อยจึงคุกเข่าลงทันที

“บริวาร ธิดาทิพย์ทะเลหวานน้อมคารวะปังจู้(ประมุขพรรค)”

ผู้มาใหม่เป็นบุรุษสวมชุดขาวยาวคลุมเกือบทุกส่วนของร่างกาย
แม้กระทั่งหน้ากากแมวคิตตี้ที่เขาใช้ปิดบังหน้าตาก็ยังเป็นสีขาวด้วย
เสียงที่คล้ายเสแสร้งแกล้งดัดให้แปลกเปลี่ยนก็กล่าวกับนาง

“ตามสบาย”

“ขอบคุณปังจู้”

นางลุกขึ้นอย่างชดช้อย แต่เหยียบหินพลิกเกือบคะมำไปข้างหน้า
เรียกเสียงหัวเราะหึหึจากชายในหน้ากาก

“มิใช่ท่านบ้างก็ให้รู้ไป” ธิดาทิพย์กล่าวอย่างแง่งอน

“เจ้ามีเรื่องอันใด จึงบุกบั่นมาถึงสถานฝึกวิชาของข้า”

ธิดาทิพย์ลังเลอยู่ครึ่งค่อนวัน กระทั่งบุรุษในหน้ากากแมวต้องกระแอมไอเตือน

“บริวารไม่แน่ใจว่าจะเรียนปังจู้อย่างไรดี”

“ได้ข่าวมายังไงก็เล่าไปตามนั้นสิ ข้าไม่กัดเจ้าหรอก”

“คือ..บริวารได้ยินเสียงร่ำลือหนาหู
ถึงการปรากฏกายของผู้ใช้พลังฝีมือดรรชนีล้ำฟ้าในยุทธจักร
ยินว่าก่อกวนจนป้อมจันทราสำนักใหญ่ฝ่ายธรรมมะระส่ำระสาย”

นางรายงานไปตามจริง
ตำแหน่งของธิดาทิพย์ทะเลหวานคือการรวบรวมข้อมูลข่าวสาร
จัดทำสารบบบัญชีรายชื่อสมาชิกพรรคเทียนเต้าเทียน(พรรคสวรรค์มรรคาฟ้า)
อันเป็นพรรคใต้ดินที่ถูกชนชาวโลกมองว่าเป็นฝ่ายมาร
เพราะพฤติการณ์อันลึกลับของพรรคนี้

“ก็ลือกันไปโดยไร้มูล...
เจ้าเองก็รู้ดีว่าข้าผู้ซึ่งครอบครองพลังดรรชนีล้ำฟ้ามิได้ออกจากหุบเขาแม้ครึ่งก้าว
เหตุไฉนจะเกิดบุรุษลึกลับใช้วรยุทธเดียวกันออกสร้างความปั่นป่วน
เห็นจะเป็นข่าวโคมลอยดอกกระมัง”

“แต่ตั่วซือเฮีย(ศิษย์พี่ใหญ่)อาจจะเป็นผู้กระทำการนี้ ขอปังจู้โปรดพิจารณา”

คนชุดขาวหน้ากากแมวโบกมือไปมา

“เฮ่อ.. เจ้าก็คิดมากเกินไปแล้ว
ศิษย์เอกของข้าคงรู้ผิดรู้ชอบมากพอที่จะไม่ตอแยให้เกิดมรสุมใหญ่ในยุทธภพ
ข่าวนี้เห็นจะเหลวเสียมากกว่า เจ้ากลับไปเถอะ อย่ารบกวนความสันโดษของข้าอีก”

“ปังจู้..” นางร้องเรียกเมื่อเห็นอีกฝ่ายไพล่หลังหันกายกลับไปทางป่าทึบ
“ข่าวนี้หาใช่ข่าวโคมลอยเป็นแน่ เพราะมาจากสหพันธ์เหลามือปราบพันธมิตรของเรา”

บุรุษหน้ากากแมวชะงักเท้า “เจ้าว่าไงนะ พี่ด๋งยืนยันเรื่องนี้ด้วยหรอกรึ”

“ใช่แล้ว ท่านประมุขสหพันธ์มีเส้นสายจำนวนมากในป้อมจันทรา
และบรรยายได้ถูกต้องถึงสภาพศพที่ถูกพลังฝีมือดรรชนีล้ำฟ้าทำร้าย”

“อะไรนะ! มีคนตายด้วยรึ ไม่ได้การ...
ข้าคงต้องทวนคำสาบานลงเขาเข้ายุทธภพก็ครานี้ล่ะ”

ธิดาทิพย์ทะเลหวานประสานมืออีกครา

“เป้าจู้มิต้องลำบาก พวกเราเหล่าเจ๊ม่วยเฮียตี๋แห่งพรรคสวรรค์มรรคาฟ้า
ได้เข้าสู่แคว้นซีจิ๋วเพื่อสืบหาความจริง และช่วยเหลือศิษย์พี่ใหญ่อีกแรงแล้ว
บริวารเพียงแต่นำความมาเรียนเป้าจู้ให้รับทราบไว้เท่านั้น”

“ดี พวกเจ้าต้องระวังตัว ชาวยุทธไม่ใคร่เข้าใจพวกเราเท่าใดนัก
มักจะนึกคิดไปว่าพรรคของเราคือสำนักมารดุร้ายอารมณ์ร้อนแรง
เฮ้อ...หากเป็นไปได้ข้าไม่อยากให้ศิษย์สำนักเราออกไปสู่ยุทธจักรเลย”

เจ้าของเสียงทดท้อเงยหน้ามองฟ้าถอนหายใจเสียงดัง
ธิดาทิพย์ลอบมองด้วยสายตาเห็นใจ ก่อนที่บุรุษหน้ากากแมวจะกล่าวต่อ

“ความผิดอีกอย่างที่ผู้คนยัดเยียดให้พวกเราแบกรับ คืออกตัญญู เนรคุณต่อบิดามารดร
ข้ามิเข้าใจเลย หากไร้ทายาทแล้วจะเป็นเช่นไร เหตุใดจึงยึดถือกับการสืบสกุลนัก”

“บริวารก็ไม่เข้าใจ...
หลวงจีนในสำนักสงฆ์ก็ไร้ทายาทมิเห็นว่าผู้ใดจะไปเอาโทษโกรธเคือง”

เขาถอนใจอีกครา

“เฮ้อ องค์ความรู้ที่ผิดแผกนำมาซึ่งความแปลกแยก
หากตนยังมิอาจยอมรับตน แล้วจะมีผู้ใดยอมรับได้เล่า”

บุรุษชุดขาวโบกมือไล่อีกครา

“เจ้ากลับไปเถอะ ข้ารับทราบแล้ว
หากมีเรื่องราวใดคืบหน้า ส่งนกพิราบสื่อสารมาก็แล้วกัน”

ทาริกาธิดาทิพย์ย่อกายอย่างชดช้อยอีกครา
แล้วจึงถอยกายไปยังฝั่งน้ำเพื่อข้ามกลับไปสู่ป่าฟากที่ตั้งพรรค

จากคุณ : หงส์สยายปีก - [ 29 ก.ย. 49 10:05:50 A:125.24.142.181 X: TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 152

***ตำนานจอมยุทธเกย์สะท้านฟ้า บทที่ 5 สวรรค์มรรคาฟ้า – เมฆาทะยานรุ้ง***

แพรแดงแถบทองดูหรูหราประดับตามหน้าต่างและประตูหอฮุ้นยิกเหล็ง (หอเมฆาทะยานรุ้ง)
อันแม่นางจันทรายกให้สำหรับเป็นที่พักประจำตำแหน่งผู้ช่วยพ่อบ้านของกวนอิมเต่า

หอนั้นสูงส่งข่มรัศมีหมู่ตึกดารารายล้อม แต่มิอาจเผยอเทียมตึกจันทร์ส่องหล้า
กระนั้นกวนอิมเต่าก็ยังยึดสุภาษิตว่า อยู่ใต้คนเพียงคนเดียวแต่อยู่เหนือกว่าผู้คนนับแสน
ตราบใดที่แม่นางจันทรายังไม่สถาปนาพ่อบ้านคนใหม่
กวนอิมเต่าก็คือสุภาพสตรีหมายเลขสองแห่งป้อมจันทรา

“ยินดีด้วย ยินดีด้วย”

เสียงอวยพรเซ็งแซ่ของเหล่าผู้บริหารแห่งป้อมจันทรามาร่วมงานฉลองตำแหน่งอย่างคับคั่ง
กวนอิมเต่าก็ยิ้มแฉ่งหน้าบานเกือบเท่าฐานส้วม ตะละคนมีทั้งสวมหน้ากากฉีกยิ้มเข้าหา
หรือเลื่อมใสจริงใจต่อผิวเปลือกอันงดงามที่ห่อหุ้มคูถมูตรของสตรีร่างอ้วนนางนี้

งานเลี้ยงผู้คนคับคั่ง เก้าอี้หุ้มแพรทองเรียงราย โต๊ะอาหารจัดแบบโต๊ะจีน (อ้าวก็จีนนี่หว่า)
วางเรียงรายไว้ด้วยถาดถั่วลิสงคั่ว น้ำชาจืด ๆ และข้าวต้มเละ ๆ
แต่อย่างน้อยกวนอิมเต่าก็ยังรักษาหน้าของนางด้วยการจัดหูฉลามน้ำแดง
ถ้วยเท่ากระผีกริ้นไว้แต่ละโต๊ะ ให้แขกเหรื่อแย่งกันกินตามอัธยาศัย

ดูเหมือนว่าลูกคิดรางหยกของกวนอิมเต่าจะมีประสิทธิภาพดี
เพราะเบื้องหน้าของนางเต็มไปด้วยห่อของขวัญมากมาย
ทั้งต้องแบกใส่รถซาเล้งหุ้มแพร ต้องอาศัยคนแบกหามหีบใหญ่เท่าโลงศพ
หรือแม้กระทั่งกล่องเล็ก ๆ ขนาดกล่องถุงยางดูเรกซ์ก็ยังมี

แม่นางจันทรานั่งอยู่บนเก้าอี้คลุมผ้าทองในฐานะประธานงาน
เรียวปากเผยอน้อย ๆ จะยิ้มเยาะก็ไม่ใช่ หรือจะแย้มด้วยน้ำใสใจจริงก็ไม่เชิง
นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องใหญ่อันจัดงานในหอเมฆาทะยานรุ้ง
เพื่อสำรวจผู้คนอันเป็นบริวารภายใต้สังกัด หัวหน้าตึกแต่ละคนเมื่อสบตานาง
ถึงจะกำลังสนทนาอย่างออกรสก็ต้องหันไปคารวะด้วยความเกรงในอำนาจ
และลดทอนเสียงลงหลายส่วน
มีบ้างที่หน้าหนาพอ ๆ กับกวนอิมเต่าก็จะเพิกเฉยต่อสายตาพินิจพิเคราะห์นั้น

เป็นจังหวะพอดีที่หัวหน้าตึกดาราหรดีเดินนำบริวารในสังกัดตนเข้ามาในงาน
กวนอิมเต่ารีบถลาไปต้อนรับคล้ายแม่ไก่อ้วนเริงลีลาศ
นางเล็งเป้าหมายของนางไว้แล้ว คืออู๋หมิงเกย์ไต้เฮียบ
ผู้เดินขากะเผลกด้วยว่ายังไม่หายจากอาการขาเคล็ดเมื่อสองสามวันก่อน

นางคล้องแขนอู๋หมิง และกระชากกงจื้อหนุ่มชุดขาวผู้นี้ไปยังเบื้องหน้าแม่นางจันทรา
ซึ่งอีกฝ่ายก็เฝ้าสังเกตอากัปกิริยาของอู๋หมิงด้วยความสนใจเป็นอย่างยิ่ง

“เป้าจู้ บริวารขอแนะนำรองจงก่ำคนใหม่ในสังกัดตึกดาราหรดี
เขาคืออู๋หมิงเกย์ไต้เฮียบผู้สยบมือปราบโฮ้วภายในกระบวนท่าเดียว”

อู๋หมิงละอายจนสีหน้าแดงฉาน กวนอิมเต่าต่อเติมจนเกินจริง
เขาและมือปราบโฮ้วมิได้ประมือกัน เพียงแต่อู๋หมิงอาศัยทีเผลอใช้พลังวัตรผลักให้ล้มเท่านั้น

“อ้อ ได้ยินชื่อเสียงมานาน”

“มิกล้ารับ ข้าน้อยเองก็ได้ยินเสียงร่ำลือเกี่ยวกับแม่นางมามากเช่นกัน”

แม่นางจันทราเหยียดยิ้มอย่างรู้ทัน
อู๋หมิงยังไม่ยอมรับนางเป็นประมุขป้อม จึงเรียกหาด้วยถ้อยคำของชาวยุทธจักร

“งั้นรึ ท่านได้ยินมาว่าอย่างไรล่ะ”

“ลือกันว่า” อู๋หมิงไพล่หลังวาดพัดขนนกคล้ายกำลังจะร่ายบทกวี
“แม่นางจันทราก็ดุจเดียวกับดวงจันทร์ งามซึ้ง แต่เย็นเยียบ
ระหว่างแย้มรอยยิ้มโสภาสามารถสังหารผู้คนได้โดยไม่กระพริบตา”

นางหลุบแพขนตางอนลง แล้วลืมขึ้นด้วยแววเนตรดุจสายฟ้า

“งั้นครานี้ก็นับว่าข้ากระพริบตาแล้ว”

พลังแหลมคมพุ่งฝ่าอากาศ อู๋หมิงวาดพัดเข้าต้านปะทะ
ทว่าสิ่งนั้นคล้ายอ่อนหยุ่นจนแทรกมาระหว่างซอกร่องขนนก
คมอาวุธลับอยู่ห่างจากคอหอยผู้ซึ่งหลั่งเหงื่อเย็นเยียบเพียงชั่วองคุลี
กระทั่งอู๋หมิงเห็นถนัดว่ามันเป็นเพียงเส้นผมหอมกรุ่นของแม่นางจันทราเท่านั้น
เขารีบระงับความแตกตื่นและประสานมือคารวะแก่นาง

“ขอบคุณแม่นางที่ไว้ชีวิต”

“ขวัญกล้านัก..ไม่เลว ไม่เลว” นางแย้มยิ้มอวดทนต์สีมุกสวย
“ข้าต้องขออภัยที่ทดสอบเจ้า กวนอิมเต่า..เจ้าคงไม่ว่ากระไรหรอกกระมัง
ที่ข้าทำให้เพื่อนของเจ้าตระหนก”

กวนอิมเต่ารีบปาดเหงื่อ ฝีมือของแม่นางจันทราว่องไวนัก
นางเพิ่งสำนึกว่าพลังฝีมือของนางนับได้เพียงธุลีละอองเมื่อเทียบกับเป้าจู้

“อุ๊ย ไม่เลยค่ะ ต่อให้เป้าจู้พลั้งมือสังหารเขา บริวารก็มิกล้าท้วงสักครึ่งคำ”

อู๋หมิงปรายตามองคนข้าง ๆ ด้วยแววตาที่ไม่อยากเชื่อ
แต่กวนอิมเต่าส่งสายตาที่บอกว่าอย่าพูดมากกลับมา เขาจึงไม่กล่าวมากความ

“อ้อ ข้าคงรบกวนเวลาสนุกของพวกเจ้ามากแล้ว
เชิญตามสบายเถอะ โอกาสหน้าค่อยโอภาปราศรัยกัน”

ถ้อยความหลังเหมือนกล่าวกับกงจื้อชุดขาวโดยเฉพาะ
อู๋หมิงน้อมกายรับคำ จากนั้นกวนอิมเต่าจึงดึงแขนเขาออกไปแนะนำให้ผู้อื่นรู้จักต่อ

จากคุณ : หงส์สยายปีก - [ 29 ก.ย. 49 10:07:59 A:125.24.142.181 X: TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 153

***ตำนานจอมยุทธเกย์สะท้านฟ้า บทที่ 5 สวรรค์มรรคาฟ้า – เมฆาทะยานรุ้ง***

งานดำเนินมาถึงช่วงท้าย ประมุขป้อมและหัวหน้าตึกชิ่งกลับกันก่อนหน้านั้นแล้ว
เหลือเพียงชนชั้นรองของป้อมจันทรา ซึ่งบัดนี้ก็กำลังทยอยแยกย้ายจากงานเลี้ยงฉลอง
กวนอิมเต่ายืนอยู่เบื้องหน้าโต๊ะด้วยความเปรมปรีดิ์ต่อของขวัญกองใหญ่
นางรั้งตัวอู๋หมิงไว้ช่วยแกะกล่องเหล่านั้น

กล่องแรกเป็นเครื่องลายครามสวยงาม เหมาะแก่การประดับประดาภายในห้องทำงาน
ชิ้นนี้ปราณีตจนกวนอิมเต่ายิ้มแก้มปริ ชื่อของผู้ส่งมาถูกนางจดเก็บเอาไว้ในสมุดบันทึกอย่างดี
ขณะที่อู๋หมิงยกแท่นฝนหมึกสลักลายมังกรคาบแก้วส่องกับแสงไฟอย่างพิศวงต่อความงาม
นางรีบชิงแท่นศิลาสำหรับฝนหมึกนั้นมาดูด้วยแววตาละโมบ

“นี่มันเกรดเอ สำหรับส่งถวายฮ่องเต้เลยนี่นา”

อู๋หมิงแค่ยิ้ม ๆ ไม่กล่าวว่ากระไรก่อนแกะห่ออื่นต่อ
กวนอิมเต่าก็ง่วงอยู่กับกล่องทรงกระบอกของผู้ส่งไร้ชื่อ
มันมีเสียงซ่า ๆ เหมือนทรายกระทบกันยิ่งทำให้นางสะกิดใจ

“เกลือสมุทรบริสุทธิ์จากเกาะไหหลำ”

อู๋หมิงอ่านฉลากออกเสียงเมื่อเห็นนางหน้าเขียวยามแกะกล่องเห็นข้าวของภายใน

“ดีจริง ข้าน้อยได้ยินว่าเกลือที่นี่เค็มถึงใจ ไม่มีรสชาติอื่นปลอมปน
เพียงไหเดียวเทละลายในทะเลสาบเพียงพอที่จะเปลี่ยนให้เป็นมหาสมุทรใจกลางแผ่นดินใหญ่”

กวนอิมเต่ากระแทกไหลงกับโต๊ะ แล้วแย่งเอาห่อที่ยังแกะค้างในมืออู๋หมิงมาดู

“เจ้าได้อะไร ...ปลาดองเกลือจากอาณาจักรเสียม (สยาม) เฮอะ!”

“ตั่วเจ๊ขุ่นแค้นไปไย” อู๋หมิงรีบท้วงทัก
“ปลาดองเกลือเหล่านี้โอชารสยิ่ง โดยเฉพาะหากนำมาจากอีสานทิศของเสียม
ถึงกลิ่นยากที่จะทานทน แต่สูดดมนานไปย่อมหอมหวน
เสมือนคุ้นชินกับของเน่าเหม็นย่อมไม่ตะขิดตะขวงใจที่จะแตะต้องสิ่งสกปรกต่อ
ข้าน้อยคล้ายเคยได้ยินโคลงสุภาษิตเสียมเขาว่า
‘ปลาร้าพันห่อด้วย ใบคา
ใบก็เหม็นคาวปลา เน่าคลุ้ง...’ ”

“เจ้า...”

“ตั่วเจ๊ดูนี่ต่อดีกว่า ผักดองจากพู้ซึ้ง(ญี่ปุ่น) ไม่สิ เกาหลีนี่นา”

เขายกโหลแก้วมองเห็นก้อนสีคล้ำเป็นขยุยอัดแน่นอยู่ภายในให้กวนอิมเต่าดู

“ข้าไม่ดู เจ้าเอาพวกของดองเค็มไปให้พ้น ๆ หน้าข้า
และหากเจอของพวกนี้อีก อนุญาตให้เจ้าทุ่มทิ้งโดยมิต้องไต่ถาม”

“ตั่วเจ๊อย่ามีโทสะไป ข้าน้อยรู้สึกว่าชิ้นต่อไปจะไม่ใช่ของกินล่ะ”
อู๋หมิงเขย่ากล่องสี่เหลี่ยมอีกใบซึ่งหนักพิกล เหมือนมีอะไรบางอย่างกลิ้งไปมาอยู่ภายใน
กวนอิมเต่าจ้องมองด้วยสีหน้าคาดหวังในขณะที่อู๋หมิงฉีกกระดาษห่อออก

“ข้าน้อยรู้สึกว่าจะเคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน”
อู๋หมิงยกแท่งหินที่ปลายข้างหนึ่งใหญ่ ข้างหนึ่งเรียวเล็ก “มันมิใช่สากบดยาเสียทีเดียว
ดูเหมือนจะเป็นของที่พ่อค้าชาวเสียมนำมาเร่ขายคู่กับครกขนาดพอ ๆ กัน”

กวนอิมเต่าไม่ใส่ใจกับของแปลก นางรื้อของภายในออกอีกชิ้น
มันเป็นหนังสือเล่มเล็กที่จารึกอักษรข้างหน้าเป็นภาษาบาลี

“ตั่วเจ๊อ่านมันออกหรือเปล่า”
อู๋หมิงถามเมื่อเห็นมือของนางจิกกำหนังสือของมันยับยู่ยี่
กวนอิมเต่าไม่ตอบ นางเขวี้ยงหนังสือทิ้งแล้วขยี้เท้ากระทืบบาทจากไปในบัลดล

อู๋หมิงก้มลงเก็บ ซูทีเจิ้งที่เดินมาตามพอดี และเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
เขาชะโงกข้ามไหล่มองหนังสือในมืออู๋หมิงแล้วร้องอ้อ

“ซูเฮียอ่านออกรึ”

จอมยุทธหนุ่มหัวร่อฮา ๆ

“มันอ่านว่า พระวินัยปิฎก หรือภาษาชาวบ้านก็เรียกว่า ‘ศีล’ นั่นเอง”

อู๋หมิงเกย์ไต้เฮียบเกาหัวแกรก ๆ
เขาแปลกใจว่าทำไมกวนอิมเต่าถึงจะหัวเสียนักกับคัมภีร์พุทธ
ครั้นจะถามซูทีเจิ้งก็แน่ใจว่าอีกฝ่ายคงไม่อาจตอบได้
ในเมื่อซูเฮียของเขามัวแต่กุมท้องตัวงอหัวเราะจนน้ำตาเล็ดอยู่ในขณะนี้

“ยังมีอีกชิ้น”

อู๋หมิงยกหลอดพลาสติกสีขาวขึ้นมองใกล้ ๆ
ซูทีเจิ้งรีบเขยิบเข้ามาดูและอ่านข้อความที่เขียนไว้กำกับ

“โฟมล้างหน้า SKII สำหรับปรับสภาพใบหน้าที่หยาบกร้านด้านหนาให้นุ่มเนียนดุจตูดทารก
และฟื้นฟูสภาพผิวรักษาความชุ่มชื้นของยางอายกว่า 97%
โอ...ข้า ข้าอยากให้กวนอิมเต่าทันได้เห็นชิ้นนี้จริง ๆ เลยพับผ่าสิ ฮ่าๆๆ”

อู๋หมิงได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ เพราะเขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

-------
แล้วเจอกันใหม่ค่ะ บ๊ายบาย

จากคุณ : หงส์สยายปีก - [ 29 ก.ย. 49 10:10:02 A:125.24.142.181 X: TicketID:116351 ]

ความคิดเห็นที่ 154

สวัสดีคร้าบทุกท่าน

นฤมิตพิศวาส ๕ เจ้าชายนิทรา

มาวินผลักหน้าต่างกระจกฝั่งติดระเบียงรอบตัวตึกออก มันส่งเสียงครางอย่างเจ็บปวดด้วยตัวเรือนแตกร้าวร่วงหลุดจากกรอบโลหะ ทว่ามิถุนารีบคว้าไว้ก่อนเศษกระจกนั้นตกกระทบพื้นปูน รอยคมกริบของมันกัดขบลงในนิ้วนุ่มสูบเอาเลือดสีแดงสดให้ย้อมขอบแก้วราวทับทิมสีโลหิต เด็กหนุ่มค่อย ๆ วางกระจกนั้นไว้เหนือตู้เก็บอุปกรณ์แลปแต่เบามือ

มาวินก้าวข้ามไปแล้ว เขาส่งสายตามายังมิถุนาซึ่งคงลังเลอยู่ คนตัวสูงก้าวข้ามขอบหน้าต่างที่เปิดอ้าไว้บ้าง ลมแรงภายนอกเขย่าให้เรือนกายหนาวเหน็บ เขาหลับตาปี๋ไม่มองลงไปเบื้องล่างอันเป็นอากาศธาตุสูงกว่าพื้นดินหกชั้นตึก

“เร็ว ๆ เงียบ ๆ ด้วย” มาวินสำทับเมื่อเห็นเพื่อนของตนทำท่าเหมือนจะกลัวความสูงจนเกินไป ระเบียงขอบนอกมีพื้นที่กว้างเกือบสองเมตร ซึ่งน่าจะเพียงพอให้ไม่หล่นตกลงไป

ใครว่าในฝันไม่มีเหงื่อ มิถุนาปาดเหงื่อหยาดเป็นสายด้วยแขนข้างซ้าย ส่วนแขนขวายังกำขอบหน้าต่างแน่นไม่ยอมปล่อย เขาเคยหกคะเมนเป็นลิงเป็นค่างข้างนอกนี้ก็จริง แต่คืนนี้มันแตกต่าง มีแต่ความมืดระบายตัวไปหมด ทั้งความรู้สึกหวาดหวั่นในใจก็ยังคงไม่จางหายไปไหน

“เราจะไปไหน” มิถุนากระซิบถามคนซึ่งกำลังมองหาลู่ทางในความมืด

“มาทางนี้” มือนั้นคว้าเอาแขนเสื้อนักเรียนของมิถุนาแล้วกระตุกให้ตามไปทางซ้ายของระเบียง มันนำพวกเขาไปทางปีกตะวันตกของอาคาร

“ทางนี้ตันนี่” มิถุนาท้วง เพราะเขาจำได้ว่าระหว่างปีกตะวันตกและปีกตะวันออก มีบันไดและลิฟต์ตัวกลางคั่น ซึ่งห้องแลปชีวะเป็นห้องแรกนับจากกลางของตัวตึกทางปีกตะวันตก

มาวินไม่ตอบ เขาก้มตัวหลบบานหน้าต่างบางบานที่เปิดค้างไว้ กระจกร้าวสะท้อนแสงราง ๆ ในความมืดเหมือนไยแมงมุมแก้วขึงโยงจากบานหนึ่งไปยังอีกบานหนึ่ง เสียงแสกสากของสาบเสื้อเสียดสีกับผ้าส่วนอื่นดังพอ ๆ กับลมหายใจของสองชีวิต รองเท้าผ้าใบซึ่งทั้งคู่ใส่คงจะดอกลบเลือนจนไม่อาจก่อให้เกิดเสียงยามย่องไปตามพื้นปูน

มิถุนากดนิ้วที่ยังมีรอยแผลตื้น ๆ ไว้กับชายกางเกงเพื่อห้ามเลือด แต่ดูเหมือนจะยิ่งเจ็บปวด เขาจึงนำมันเข้าดูดในปากลิ้มรสคาวเค็ม และกลิ่นเหมือนสนิมเหล็กของของเหลวนั้น

“สกปรก” มาวินดึงนิ้วออกจากปากของอีกฝ่าย เขาขยุกขยิกล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ครู่หนึ่ง ก็เอาแถบอะไรเล็ก ๆ สีอ่อนออกมา

“เอานี่ปิดแผลซะ อย่าให้กลิ่นมันออกมา”

“กลิ่น?”

มาวินไม่ตอบคำถาม เขายัดเยียดพลาสเตอร์ใส่ในมือเพื่อน ขณะนี้ทั้งคู่อยู่ใกล้กับผนังกระจกของบันไดกลางเพียงไม่กี่ก้าว

“กลิ่นอะไร?”

มิถุนาถามย้ำ แต่อีกฝ่ายทำตาดุใส่เหมือนจะสำทับให้เงียบ

“เราจะปีนขึ้นไปทางนี้” คนตาตี่ชี้ไปยังโครงโลหะที่บุกระจกกั้นระหว่างภายในกับภายนอกอาคาร มิถุนามองตามนิ้วขึ้นไป เห็นหน้าต่างกระจกเล็ก ๆ ที่อยู่สูงขึ้นไปข้างบน เขากลืนน้ำลาย

“เราทำไม่ได้หรอก”

“ต้องได้สิ ลองดูก่อน” น้ำเสียงของมาวินเหมือนจะหงุดหงิดไม่น้อย “พวกเราไม่มีเวลาแล้วนะ”

“แล้วทำไมเราต้องไปล่ะ”

“แล้วแกจะหยุดถามสักทีได้มั้ย ครั้งที่แล้วแกก็ถามมากจนพลาดโอกาสที่ดีที่สุดไปแล้ว”

“ครั้งที่แล้ว?”

“อย่าสนใจเลยน่า รีบไป เร็ว!”

มาวินดึงจนเกือบจะกระชากผลักให้ร่างสูงถลาไปข้างหน้าเกือบปะทะกับกำแพงกระจก มิถุนารีบใช้มือยันไว้โดยอัตโนมัติ สัมผัสจากปลายนิ้วถูกความเย็นเฉียบของเนื้อโลหะก่อโครงและผงหยาบคมของสนิมเหล็กที่จับเป็นคราบหนาบนผิวนั้น เขาก้มมองข้างล่างโดยไม่รู้ตัว มันมีแสงไฟจากชั้นหนึ่ง สถานที่เขาเคยมาเมื่อคืนก่อน แสงนั้นกระจายตัวไปรอบ ๆ แต่ดูเหมือนใกล้แตกพ่ายต่อความมืดที่รุมล้อมอยู่รอบ ๆ

เขาหลับตา รู้สึกเหนื่อยล้า อยากปล่อยมือ ปล่อยตัวให้ร่วงหล่นลงไป หลุดจากความฝันบ้า ๆ นี่เสียที เด็กหนุ่มจึงหันกายกลับมาช้า ๆ

“มัวรออะไรอยู่อีก”

มิถุนานั่งยอง ๆ ลงที่ขอบคอนกรีตหมิ่นเหม่

“เราเหนื่อย ทำไมต้องดิ้นรนด้วยเราไม่เข้าใจ ก็นายบอกว่านี่เป็นความฝัน แค่ตื่นก็จบแล้วนี่ นายต้องการอะไรกันแน่”

“แกเสียงดังเกินไปแล้ว” มาวินท้วงแต่เขาไม่สนใจ

“มันคืออะไร บอกเราได้มั้ย ว่าที่นี่มันคืออะไร ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่ ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ นายอธิบายให้เข้าใจทีได้มั้ย!”

คำคาดคั้นของมิถุนาถูกขัดจังหวะด้วยเสียงกระแทกตัวใส่ประตูภายในห้องแลป เหมือนมีใครพยายามบุกเข้ามา มาวินดูร้อนรนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขารีบโน้มคอของมิถุนาเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นเป่ารดใบหน้าของเด็กหนุ่มด้วยปลายจมูกที่แทบชิดติดกัน

“เราไม่มีเวลาอธิบาย แต่เชื่อและทำตามสักครั้งหน่อยได้มั้ย”

มือสั่นของมิถุนาเอื้อมขึ้นจะแตะต้องข้างแก้มของอีกฝ่าย แต่มาวินถอยกายไปเสียก่อนพร้อมฉุดดึงแขนของเขากลับไปในทิศทางตรงกันข้าม ทั้งคู่ไต่ข้ามแท่งที่ยกขึ้นมาเตี้ย ๆ อันกั้นระหว่างระเบียงนอกของแต่ละห้อง เสียงโครมครามยังดังไม่หยุด มาวินรีบกระชากหน้าต่างบานที่อยู่ถัดไปจากห้องเดิมสองบล็อก พอดีกับที่เสียงสุดท้ายดังราวประตูไม้นั้นระเบิดออกเป็นชิ้น ๆ

มิถุนาปีนตามเข้าไปอย่างงงงัน ห้องนี้สะอาดสะอ้าน ลักษณะคล้ายกับห้องเดิม แต่ไม่มีเครื่องมือแลปเท่านั้น มาวินวิ่งไปที่ประตูหลังห้องและกระชากมันเปิดออก แต่เหมือนถูกปิดล๊อกเอาไว้ เขาจึงถลันไปอีกประตูพอดีกับเสียงแตกกระจายของเศษแก้วดังลั่น มิถุนายังยืนเก้กัง มาวินจึงดึงร่างของอีกฝ่ายให้ออกจากห้องไป ทางเดินเก่าที่เขาเคยมาเมื่อคืนก่อนทอดตัวยาวภายใต้แสงไฟสีขาวสว่างไสว มิถุนารีบวิ่งตามแรงดึงของอีกฝ่ายไปทางทิศตะวันตก ซึ่งเขาจำได้ว่ามีบันไดและลิฟต์อีกตัวรออยู่สุดทางเดิน

มาวินกดปุ่มลิฟต์ย้ำ ๆ แสงไฟสีแดงฉานบอกตัวเลขตั้งแต่หนึ่งขึ้นมาเรื่อย ๆ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจ เขาเหลียวหลังเห็นเงาดำกำลังเคลื่อนตัวออกจากประตูที่เปิดค้างของห้องที่พวกเขาเพิ่งหนีออกมา มิถุนารู้สึกถึงความหนาวเหน็บ เขาคู้ตัวลงแล้วกุมหัวที่สั่นสะท้านอย่างเจ็บปวด

“ให้ตายสิ อย่าบ้าตอนนี้ได้มั้ย”

มาวินดึงแขนเขาอย่างแรง ลากร่างนั้นเข้ามาภายในลิฟต์ที่เปิดประตูรอแล้ว และพยายามแกะมือมือของอีกฝ่ายที่เหนี่ยวของประตูโลหะไว้อย่างไม่ยอมปล่อย จนมิถุนาร้องลั่นด้วยความปวดร้าวเมื่อเล็บของมาวินจิกลงไปในบาดแผลกระจกบาดนั้น

เงาดำเคลื่อนกายมาถึง ภายใต้แสงไฟที่กระพริบวูบวาบคล้ายถูกมือใหญ่ปิดบัง เลขลิฟต์กำลังเคลื่อนตัวขึ้นไปยังชั้นบนเรื่อย ๆ กายาในเงามืดนั้นก้มกายลงเก็บแถบเล็กที่หล่นอยู่บนพื้น พลาสเตอร์นั้นมีรอยคล้ำสีน้ำตาลแดงอยู่เด่นชัด มันหยิบเข้ามาใกล้ใบหน้าคล้ายจะสูดดมกลิ่นและจดจำไว้

มิถุนาสะดุ้ง ความเจ็บปวดยังแล่นซ่านอยู่ปลายนิ้ว มือของเขาคลำออกไปในความมืดและเจอสวิตช์ไฟหัวเตียง เขายกปลายนิ้วชี้ขึ้นมองในแสงไฟ มีรอยจาง ๆ คล้ายรอยบาดที่สมานกันดีแล้วอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะจางหายไปในผิวเนื้อราวกับเมื่อครู่ตาฝาด

เขาฝันอีกแล้ว เห็นสถานที่เดียวกันเป็นครั้งที่สาม สมองเริ่มนำมาปะติดปะต่อกัน มันเหมือนเป็นโรงละคร และบทละครที่เขาไม่รู้ตอนจบ เหมือนเขาเป็นเพียงตัวละครที่เล่นไปตามบทบาท เพียงแต่ไม่รู้ว่าบทบาทนั้นจะนำเขาไปยังที่ใด

ผ้าห่มหนาที่กดทับอยู่บนหน้าอกถูกผลักออกจากร่าง มิถุนาไม่รู้สึกอยากนอนต่อแล้ว ถึงแม้เข็มแต้มพรายน้ำเรืองแสงของนาฬิกาเรือนใหญ่จะบอกเวลาตีสามกว่า ๆ เขาลุกขึ้นไปเปิดไฟดวงใหญ่ในห้องแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะเขียนหนังสือ พลางหยิบสมุดบันทึกสีเลือดหมูออกมาเปิดและจรดปลายปากกาลงไปเพื่อบันทึกเรื่องราวที่เขาได้พบเห็นมา

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 29 ก.ย. 49 11:39:54 ]

ความคิดเห็นที่ 155

นฤมิตพิศวาส ๕ เจ้าชายนิทรา

มีคนมาถึงก่อน คนผู้นั้นปิดบังช่วงบนของร่างกายด้วยหนังสือพิมพ์ที่กำลังกางอ่าน ปลายเท้าของเขาซ่อนตัวอยู่ในรองเท้าหนังขัดมันวับและกางเกงผ้าเนื้อดีสีเดียวกัน

มิถุนาลังเลที่จะเข้าใกล้เก้าอี้ตัวโปรดริมลานน้ำพุของเขา เด็กหนุ่มจับจ้องมือขาวและใหญ่อันจับถือหนังสือพิมพ์ไว้ มือนั้นดูแปลกตาด้วยขนอ่อนที่งอกอยู่หลังมือเป็นสีน้ำตาลจาง

“ลูซี่ นั่นคุณหรือเปล่า”

คนที่กำลังดื่มด่ำกับรสข่าวสารพับกระดาษแผ่นใหญ่ทันที ใบหน้าหล่อเหลาของชายต่างชาติส่งรอยยิ้มสดใสมาให้ วันนี้ลูซี่ไม่ได้เอาหมวกท่าทางประหลาดมาด้วย เขาเขยิบร่างไปทางซ้ายอีกเพื่อเว้นที่ว่างให้แก่เด็กหนุ่ม

“ยืนนานเดี๋ยวเมื่อยนะ มานั่งสิ”

มิถุนาก้าวเข้ามานั่งตามคำเชิญ ลูซี่เองก็ลดหนังสือพิมพ์ลงมากางอ่านที่ตัก ไม่ยกขึ้นบังหน้าตาแบบเดิม

“ผมกำลังอยากพบคุณพอดี”

“ฉันรู้แล้ว..” หนุ่มฝรั่งตอบทันควัน “วันก่อนนกพิราบบอกฉันว่าเธอมาหา”

มิถุนาหัวเราะเบา ๆ “หึหึ คุณนี่ท่าจะต๊อง คุยกับนกพิราบก็ได้ด้วย”

“อ้าว..” คราวนี้เจ้าของเส้นผมสีไม้เฮเซลพับหนังสือพิมพ์เก็บ มิถุนากวาดตาลงบนสื่อพิมพ์นั้นและพบว่ามันเขียนขึ้นด้วยอักษรประหลาดที่อ่านไม่รู้เรื่อง “ทีเธอยังคุยคนเดียวเลย”

“คุณรู้?”

“ฉันไม่รู้” เขาปฏิเสธทันควัน ดวงตาสีนิลฉายแววเจ้าเล่ห์ “..ก็แค่เดา”

เมื่อเห็นว่ามิถุนายังไม่ละความสนใจจากหนังสือพิมพ์ประหลาดในมือ ลูซี่จึงรีบเหน็บซ่อนไว้เบื้องหลัง ซึ่งเด็กหนุ่มก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการเอ่ยถึง ทว่าความอยากรู้อยากเห็นเป็นฝ่ายชนะ

“หนังสือของคุณเป็นภาษาอะไรกัน ทำไมผมไม่เคยเห็น”

“อ้อ..มันเขียนเกี่ยวกับความฝัน”

“ความฝัน..” มิถุนาทวนคำซ้ำอย่างเลื่อนลอย หนุ่มฝรั่งจึงเลิกคิ้วเข้มเชิงคำถาม

“เธอฝันด้วยรึ”

คนเหม่อพลันสะดุ้ง เขาขยับหัวในลักษณะที่ไม่ใช่ตอบรับหรือปฏิเสธ

“ผมก็ไม่แน่ใจ ว่าแบบนี้มันเรียกได้ว่าความฝันหรือเปล่า”

“มันก็แค่ความฝัน อย่าคิดมาก”

“ผมไม่ควรคิดมากเหรอ”

“ฮ่า ๆ เธอนี่ซื่อจริง ๆ ก็แค่คำพูดอย่าจริงจังไปหน่อยเลย”

ใบหน้าของมิถุนาเหมือนกระดาษยับ มันย่นยู่ด้วยความมึนงง

“คุณกำลังทำให้ผมสับสน”

“ไม่ใช่ความตั้งใจของฉัน เอ..สำนวนไทยคงว่า ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

เด็กหนุ่มถอนหายใจ ใบหน้าก็เงยมองท้องฟ้าสีครามเข้มไร้ริ้วรอยเมฆ มีนกสองสามตัวบินอยู่ใจกลางความเวิ้งว้างนั้น

“เธอคงสบายใจขึ้นแล้ว” ลูซี่ปัดหน้าขาพลางลุกขึ้นเต็มความสูง ศีรษะเขาพอดีชนกิ่งไม้เตี้ย ๆ ที่ยื่นมาเหนือเก้าอี้ไม้พอดี ดูน่าขันแต่คงไม่มีใครกล้าหัวเราะเยาะเขาเด็ดขาด

“คุณจะไปแล้วเหรอ”

“ฉันว่าเธอควรจะอยู่ตามลำพังสักพัก” เขาตอบไม่ตรงคำถาม แต่ประโยคต่อมาทำให้หนุ่มน้อยหน้าแดง “เผื่อว่าจะนั่งบ่นแบบเมื่อวันก่อนอีก”

มิถุนามัวแต่ครุ่นคิดทบทวนว่าเมื่อวันก่อนมีใครแอบฟังเขาหรือเปล่าจึงไม่ทันรู้ตัวว่าลูซี่ได้จากไปแล้ว เขาเพิ่งสังเกตเห็นห่อกระดาษที่วางไว้บนเก้าอี้ เด็กหนุ่มคว้าขึ้นมาด้วยความกระหายใคร่รู้ แต่บนหนังสือพิมพ์นั้นกลับว่างเปล่า ไม่มีตัวอักษรใดใดเหลืออยู่เลย

“ฉันว่าฉันลืมหนังสือ”

คนที่มิถุนาคิดว่าไปแล้วกลับปรากฏตัวอยู่ข้างหน้าราวปาฏิหาริย์ มือที่ยื่นมาข้างหน้ารอรับหนังสือพิมพ์ว่างเปล่านั้น หนุ่มน้อยค่อยยื่นคืนให้อย่างเสียดาย

“ผมไม่ได้ตั้งใจหยิบมาอ่าน” มิถุนารีบแก้ตัว

“ฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะตั้งใจ ไม่เช่นนั้นเธอคงลุกขึ้นมองหาฉันเพื่อคืนหนังสือแล้ว”

คนตัวสูงหน้าแดงพลางก้มหน้ามองนิ้วเท้าของตนอีกครั้ง แต่ลูซี่ไม่รุกไล่เขามากไปกว่านี้นอกจากยิ้มอวดฟันขาวให้

“แล้วเจอกัน”

“แล้วเจอกันครับ” มิถุนาตอบกลับ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเจ้าของเสียงปลาสนาการไปจากที่นั่นโดยไร้ร่องรอย

ห้องนั้นสว่าง เงียบสงบ และสะอาด หน้าต่างรูดม่านเปิดกว้างให้แสงอาทิตย์ย่างกรายเยี่ยมหน้าเข้ามาได้พร้อมกับอาภรณ์ของเขาคือลมโชยพลิ้ววนรอบ ๆ ดอกไม้กลีบบานสีขาวปักแช่ไว้ในแจกันเป็นช่อใหญ่ ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะเล็กเบียดแน่นด้วยกระเช้าของขวัญจำนวนมาก

หญิงวัยกลางคนนั่งหน้าเศร้าอยู่ข้างเตียงอันมีเด็กหนุ่มนอนหลับใหลไม่ได้สติ ข้อมือซ้ายของเขามีสายน้ำเกลือแทงเข้าไปในหลอดเลือด ส่วนมือขวานั้นถูกกุมไว้ในมือของหญิงผู้นั้น

ประตูถูกเคาะสองสามครั้ง ก่อนเปิดออกทันทีโดยถือวิสาสะ ร่างสูงของเด็กหนุ่มวัยเดียวกันกับคนบนเตียงก้าวเข้ามา ผู้มาใหม่หน้าตาคมคายไม่ใช่น้อย ผิวขาวแบบเชื้อจีน แต่ดวงตาโตสวยราวเม็ดอัลมอลด์ภายใต้ขนคิ้วโก่งหนา คนผู้นั้นยกมือไหว้ผู้สูงวัยภายในห้องทันที

“สวัสดีครับ”

เธอยกมือรับไหว้ แต่ไม่พูดว่ากระไร ดูเหมือนเหนื่อยเกินไป หรือไม่มีคำพูดที่อยากพูดอีกต่อไปแล้ว

“มาวิน” พิพิธเรียกชื่อของคนที่เหมือนนอนหลับอยู่ “เรามาเยี่ยมนายแล้วนะ”

หญิงกลางคนเบือนหน้าหนีแล้วลอบปาดข้างแก้ม

“ตื่นมาคุยกับเราหน่อย นี่เพื่อนนาย พีไง”

มาวินไม่ตอบ เขาหลับตานิ่งดุจเดิม มีเพียงทรวงอกที่กระเพื่อมสูดลมหายใจต่อชีวิตไปเรื่อย ๆ พิพิธดึงเก้าอี้มาใกล้ ๆ เตียงแล้วนั่งลงฟากที่เสียบน้ำเกลือ หรือฟากตรงกันข้ามกับแม่ของมาวิน

“ลูก เพื่อนลูกมาเยี่ยมแล้ว คุยกับเพื่อนลูกหน่อยสิ”

เธอหันกลับมาเขย่ามือขวาของคนบนเตียงเบา ๆ ตาของเธอแดง แต่ไม่มีรอยน้ำตา

“อาการของวินเขาเป็นไงบ้างครับ”

พิพิธชวนผู้สูงวัยคุยแทน

“ก็ทรง ๆ น่ะจ้ะ หมอเขาก็แปลกใจ เพราะคลื่นสมองไม่ได้ตาย แต่มีลักษณะเหมือนหลับลึก ระบบร่างกายก็ปกติสามารถหายใจด้วยตนเองได้ มีแค่เรื่อง..เรื่องที่ไม่ฟื้นนี่ล่ะ..”

เมื่อเห็นว่าบทสนทนาชวนดิ่งไปในทางหดหู่ พิพิธจึงเปลี่ยนเรื่องคุยอีกครั้ง

“เพื่อน ๆ หลายคนถามถึงวิน แต่ผมบอกตามที่คุณแม่กำชับไว้ พวกเขาคงอยากมาเยี่ยมไอ้วินมาก หากว่ารู้ข่าว คุณแม่จะไม่อนุญาตให้พวกเขามาหรือครับ”

“แต่ว่า..”

“ผมอยากให้วินมีกำลังใจมาก ๆ น่ะครับ เผื่อพวกเขาจะช่วยเหลืออะไรได้บ้างไม่มากก็น้อย”

“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่พีจ๊ะ” เธอปรายตาไปยังลูกชายของตนอีกครั้ง “วินคงดีใจ ที่รู้ว่าเพื่อน ๆ ของเขากำลังจะมาเยี่ยม”

“งั้นผมโทรหาเพื่อนเลยนะครับ ส่วนมากเพื่อนเก่าของวินก็อยู่แถว ๆ นี้ล่ะ ตอนนี้ปิดเทอมใหญ่คงกลับบ้านกันเยอะ”

หญิงกลางคนผู้นั้นฝืนยิ้มคล้ายจะอนุญาต พิพิธจึงลุกขึ้นแล้วออกจากห้องไปเพื่อมิให้คลื่นสัญญาณโทรศัพท์รบกวนเครื่องมือทางการแพทย์ภายในห้อง

มือซ้ายของพิพิธยังจับคาอยู่ที่ลูกบิดประตู ในขณะที่อีกข้างต่อโทรศัพท์หามิถุนาเป็นคนแรก

“ฮัลโหล มิตหรือเปล่า”

มือสั่นระริกกดวางหูเมื่อฟังความจบ มิถุนาเหงื่อแตกพลั่กจนหยาดของเหลวไหลย้อยลงจากหน้าผากสู่ปลายคาง เขาพลิกนาฬิกาข้อมือดูเวลา มันเกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว และคงจะเย็นเกินหากจะไปเยี่ยมมาวินผู้ซึ่งบัดนี้นอนเป็นเจ้าชายนิทราที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด

แต่ใจร้อนดั่งไฟโลดไปหาเพื่อนเขาก่อนหน้านั้นแล้ว เขารู้สึกผิดอย่างประหลาดเพราะเขาเป็นคนเดียวที่ได้พบกับมาวิน ได้พูดคุยกับมาวิน แต่แม่ของมาวินกลับไม่สามารถ

หรือว่าฝันนั้น..มันเป็นเพียงลางสังหรณ์ บอกให้เขารู้ตัวว่ากำลังจะเสียเพื่อน แต่ทำไม ทำไมมันจึงเหมือนจริงอย่างน่าประหลาด เขารู้สึกได้ถึงตัวตนของอีกฝ่าย รับรู้กระทั่งทุกส่วนสัดของเรือนกายยามคืนที่เขาไม่อาจระงับอารมณ์ดำฤษณา

คำพูดที่คุยกัน ความเจ็บปวดเกินทานทนยามเล็บของมาวินจิกลงไปในบาดแผลยังคงตราตรึง เหมือนกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่

เวลานี้เขาอยู่ในบ้าน อยู่ในห้องส่วนตัวอันกว้างใหญ่แต่เวิ้งว้าง ในห้องไม่มีอะไร นอกจากเตียงนอน และโคมไฟ ผนังไม้ที่ว่างเปล่า ไม่มีโปสเตอร์หรือรูปภาพใดใดติดไว้ เหมือนกับเป็นสถานที่นอนซึ่งมีไว้สำหรับนอน..เพียงอย่างเดียว

มิถุนาเอนกายลงบนเตียง เขาไม่ชอบฟูกจึงเอามันออกให้เหลือแต่ไม้กระดานแข็ง ๆ และปูผ้าไว้สองสามชั้น เด็กหนุ่มไม่แน่ใจว่าเขาควรจะหลับตาลงดีหรือไม่ เขาเคยนอนตอนเย็นมาก่อนก็จริง แต่วันนี้เป็นความตั้งใจพิเศษที่จะฝัน และต้องฝันว่าเจอมาวินเท่านั้น เขาจะบอกมาวินให้กลับไป ให้ออกไปและอย่ากลับมาอีก แต่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเมื่อเขาฝัน เขาจะจำความตั้งใจเดิมได้หรือไม่

To be continued...

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 29 ก.ย. 49 11:40:54 ]

ความคิดเห็นที่ 156

=> น้องหงษ์สยายปีก
ยายอ้วนเต่า พอได้รับของขวัญ(บางอย่าง) รีบหนีราวมุกสิกเลย อ๊ะ...ตัวใหญ่ใจปลาซิวนี่หว่า ฮ่าฮ่าฮ่า
ยิ่งได้กลิ่นปลาดองเกลืออิสานจากเสียม สูดดมนาน ๆ ย่อมหอมหวน เอ่อ...น้องหงษ์ เป็นชาวอีสานเหรอคับ ^^

น้องหงษ์ มีฉากลงสนานของยายอ้วนเต่าหรือเปล่าคับ? อยากรู้

=> ณะ
บทที่ 5 มาอยู่ที่นี่เอง เมนต์ตรงนี้ล่ะกัน
เอ่อ...มิตฝันร้ายอย่างต่อเนื่อง ท่าทางจะพิศวาสกับฝันร้ายแน่ ๆ เลย ก่อนนอนกราบหมอนบ้างเน้อ ฝันจะได้ดี
บ้าง (ได้เลข 2 ตัว อย่าลืมมาบอกล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า )
ลูซี่นี่อย่างกะยมฑูต นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไป เรียกให้มาก็มาได้ทันที ลูซี่เป็นผู้เก็บวิญญาณหรือเปล่า กักขังเพื่อนของมิตไว้ในความฝัน ดูอีกทีอย่างกะเป็นผู้กำกับ มิตจะรู้ตัวมั้ยฟะ ว่าเดินตามบทของตานี่อยู่

จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 29 ก.ย. 49 17:27:45 ]

ความคิดเห็นที่ 157

เข้ามาดันน้องหงษ์คับ ฮิฮิ ว่าไงคับที่เคยกล่าวไว้ ลองมาฝึกวิทยายุทธกับผมอ่ะป่าว วิชา "ใครใหญ่เกินข้า วิชาเสียซิง" ฮ่า ฮ่า... พอสูสีรึป่าวคับ ฮิฮิ (เอ๊ะรึว่าเสียให้ใครไปซะแล้วคับ 5555 ย้อเย่นคับ หุหุ)

พี่โก้คับลูซี่อ่ะกิ๊กเก่าผมเองคับ แต่เลิกกันแล้วคับ เพราะดันเปลี่ยนชื่อตัวเอง จาก "ลูซิเฟอร์" มาเป็นลูซี่ คับ แต๋วแตกอย่างแรง ฮิฮิ

เจ้าณะ : เอ๊าของแถมรูปกิ๊กเก่าพี่ ลูซี่ ฮิฮิ

จากคุณ : ยามะ (yamapeejang) - [ 30 ก.ย. 49 01:11:01 ]

ความคิดเห็นที่ 158

ฝีมือการเขียนของโฉมสคราญ แม่นางหงษ์ ช่างยอดเยี่ยมเสียยิ่งกะไร
หากเปรียบเป็นเพลงกระบี่ ใยมิใช่เพลงกระบี่ปราบมารของตระกูลลิ้ม
ทอดตาทั้งแผ่นดินกังหนำ คงมิอาจหาผู้ใดมาเปรียบฝีมือกับแม่นางได้เป็นแน่

ไหนเลยแม่นางหงษ์ ไม่รีบมาต่อตอนต่อไป ก่อนที่จอมยุทธ์ ใหญ่น้อยในแผ่นดินจงหยวนจะธาตุไฟเข้าแทรกเสียก่อน

จะอย่างไรเสีย เล่าฮิว ก็ขอคารวะ ด้วยสุรานารีแดง 2 จอก

wink smile haha

ยังมาเฝ้ารอพี่รุตอยู่นะครับ

จากคุณ : Man in the Mountain - [ 30 ก.ย. 49 08:13:20 A:216.148.152.251 X: TicketID:054587 ]

ความคิดเห็นที่ 159

เข้ามาทักทายอีกแล้ว ก็ตามอ่านมาเรื่อยๆนะครับ แต่พักหลังไม่ค่อยได้เข้ามา แต่ยังไงก็ไม่ลืมที่จะเอามาติดตามตลอดครับ

ขอให้ทุกคนสบายดี...

จากคุณ : ตัวเรา - [ 30 ก.ย. 49 09:57:25 ]

ความคิดเห็นที่ 160

..

‘ทุก ๆ คืน...เขาตื่นขึ้นมาในความฝัน
ณ สถานที่เดิม ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แต่เขาจะจำความฝันในคืนก่อนไม่ได้
แยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าสิ่งใดคือความจริง สิ่งใดคือความฝัน
รู้เพียงอย่างเดียว...มีคนในนั้นกำลังตามล่าตัวเขา!'

นฤมิต พิศวาส บทที่ ๖ บทเพลงในห้องสมุด

ประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง แทนที่เบื้องหน้าจะเป็นทางเดินยาวโล่งไปเบื้องหน้าเช่นเดียวกับชั้นที่สี่ถึงสิบสอง มันกลับเป็นห้องโถงใหญ่อันกั้นไว้ด้วยกำแพงกระจก และมีประตูวัสดุชนิดเดียวกันกั้นไว้มิให้ไปเบื้องหน้าต่อ มิถุนาเหลียวมองบันไดที่อยู่ทางขวามือ มีทั้งขั้นขึ้นและลง ความรับรู้และความทรงจำหลั่งไหลกลับมาสู่เขา

เขากำลังหนี จากใคร หรือตัวอะไรสักอย่าง มาวินบอกให้เขาหนีขึ้นข้างบนเรื่อย ๆ แต่เขาจำชั้นนี้ได้ มันคือชั้นที่สองของอาคาร อันเป็นที่ตั้งของห้องสมุดกับโรงอาหาร และเขากำลังยืนอยู่หน้าทางเข้าด้านหลังของห้องสมุด

มิถุนาหันกลับไปหาลิฟต์ มันเลื่อนปิดเองอีกครั้ง แต่สายตาของเขาที่กวาดเข้าไปทันบอกได้ว่าภายในไม่มีใคร ความรู้สึกรุนแรงบอกให้มองหามาวิน เขาจึงกดปุ่มเปิดย้ำอีกครั้ง ทว่าไฟที่แสดงถึงการทำงานของลิฟต์กลับเป็นสีดำอันเป็นสีดั้งเดิมของตัวเลขแอลอีดี

มิถุนากดย้ำแล้วย้ำอีกอย่างไร้ประโยชน์ จนถึงขั้นทุบใส่ แต่มันก็ไม่ตอบสนอง ความปวดร้าวสะท้อนจากกำแพงใส่กำปั้นที่ทุบลงไป ลิฟต์ได้หยุดการทำงานลงแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ และทิ้งเขาไว้เพียงคนเดียวที่ชั้นสองของตัวตึกในยามวิกาล

ประตูกระจกใสไม่ได้ล็อกไว้ มันเปิดวืดต้อนรับทันทีที่ถูกผลัก กลิ่นกระดาษทั้งเก่าและใหม่ซ่านเข้าจมูก มันทำให้มิถุนาคุ้นเคยอย่างประหลาด เหมือนกับว่า..ได้กลับมายังบ้านหลังเก่าอีกครั้ง

ภายในอับลม และค่อนข้างมืด มีไฟจากระเบียงภายนอกส่องเข้ามาให้แสงสลัวสร้างบรรยากาศเร้นลับ ตู้หนังสือสูงท่วมหัวรายล้อมรอบราวป่าทึบแห่งภูมิปัญญา เขาไล้นิ้วไปตามสันหนังสือเล่มหนา มันมีสัมผัสหยาบชวนให้คุ้นเคย บางเล่มก็พิงซ้อนกันในแนวตั้ง บางส่วนก็เรียงซ้อนทับกันเล่มแล้วเล่มเล่า และบางเล่มก็เปิดค้างไว้ เหมือนกับว่าเมื่อวานมีคนมายืนอ่านที่ชั้นหนังสือ

แต่มิถุนาสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง เขามองเห็นฝุ่นเขรอะ เห็นไยแมงมุมบางเบาเกาะเกี่ยวระหว่างชั้น หน้ากระดาษฉีกขาดเกลื่อนอยู่กับพื้น ยามเหยียบย่ำก็ส่งเสียงกรอบแกรบ เด็กหนุ่มยกปลายเท้าขึ้น ของเหลวเหนียวเหนอะหนะยึดระหว่างหน้ารองเท้ากับกระดาษ เขาดึงมันออกและยกขึ้นใกล้ กลิ่นเหม็นหืนชวนวิงเวียนพลันทะลัก เหมือนกลิ่นของความตายที่แทรกอยู่ในของเหลวดำคล้ำนั้น

เขาขยี้เท้ากับพื้นพรมอันปูลาดทั่วทั้งห้องสมุด มือก็ปัดกระดาษเปื้อนของเหลวไม่น่าพิสมัยนั้นลงไว้ที่พื้น ห้องสมุดเหมือนไม่น่าอยู่อย่างเคย ชั้นหนังสือก็ดูเอนเอียงเหมือนจะโถมตัวลงบดขยี้ร่างเขาทุกเมื่อ ซอกเงาซุกซ่อนอยู่ระหว่างร่องหนังสือ มันหัวร่อเย้ยหยันเขาด้วยเสียงแหลมเล็ก

“ไม่..”

มิถุนากวาดมือปัดหนังสือลงมาทั้งชั้น เสียงร่วงพรูของมันสะพือราวกำลังหัวเราะคิกคัก

“ไม่ ไม่..”

เขาเดินโซเซไประหว่างเส้นทาง มือก็ผลักตู้จนมันสั่นกราว หนังสือบางเล่มถูกเทจนเอียงหล่นตามลงมาเป็นแถว เสียงหัวร่อเยาะเหมือนจะดังขึ้นทุกขณะ เขาไม่อาจทนได้อีกต่อไป

“ไม่!”

เสียงตะโกนกรีดก้องจนร่างที่ฟุบหลับบนโต๊ะใจกลางห้องสมุดสะดุ้งตื่น มันครางเสียงต่ำในลำคอแล้วเหยียดกายลุกขึ้น เจ้าของเสียงต่ำหรี่นัยน์ตาเป็นประกายวาวในความมืด แล้วย่อร่างลงให้ชั้นนิตยสารเตี้ย ๆ บังตัวเอาไว้ พลางเคลื่อนกายไปตามพื้นนุ่มอย่างเงียบกริบ

มิถุนาขดตัวหลบอยู่ในเคาเตอร์ของบรรณารักษ์ เขาไม่รู้ว่าเขาทำลายทรัพย์สินอันมีค่าของห้องสมุดไปเท่าไหร่ เขารู้แต่เพียงเขาต้องหยุดเสียงหัวเราะแหลมเล็กนั้นให้ได้ มันหยุดไปแล้วระหว่างที่เขาขดกายสั่นระริกอยู่ใต้เฟอร์นิเจอร์ไม้ขนาดใหญ่

เหงื่อออกในกำปั้นที่กำแน่นจนชุ่มโชก ปลายนิ้วจิกลงใจกลางฝ่ามือ มันซีดขาวและเกร็งสะท้านจนเห็นข้อกระดูกโปน เขาแทบไม่กล้าหายใจ แต่ไม่อาจหยุดการทำงานของระบบร่างกายได้ ทั้งหัวใจที่เต้นตุบ ๆ ระทึกยิ่งเร่งกระบวนการเผาผลาญและทำให้เขาหายใจหนักอย่างช่วยไม่ได้

มีแต่ความเงียบที่เป็นเพื่อนตายในขณะนี้ เคาเตอร์บรรณารักษ์อยู่ติดหน้าต่างกระจกทางทิศใต้ มันมีหลอดไฟสีขาวติดอยู่ภายนอก และส่องแสงจางลอดผ่านผืนกระจกกว้างขุ่นมัวด้วยคราบฝุ่น มิถุนาค่อยคุมสติได้สำเร็จ เขาขยับตัวออกมาอย่างยากเย็น และค่อย ๆ เหยียดกายลุกขึ้น

เด็กหนุ่มกวาดสายตาไปรอบ ๆ เงาตะคุ่มของโต๊ะอ่านหนังสือเรียงรายอยู่เต็มใจกลางห้อง ซึ่งมองเห็นได้ถนัดจากตำแหน่งที่เขายืนอยู่ โต๊ะบางตัวมีกองหนังสือระเกะระกะ บางตัวก็มีหนังสือพิมพ์เปิดค้างไว้ มันยับยู่ยี่แต่ไม่หลุดขาดจากกันราวกับถูกสตัฟท์ไว้แรมปี

เขาหลับตาลงเมื่อกวาดสายตาไปเห็นชั้นหนังสือล้มระเนระนาดอันเป็นฝีมือของเขา พลางก่นด่าตนเองในใจที่เกิดบ้าขึ้นมาจนทำลายบ้านหลังหนึ่งของตนแบบนี้ ห้องสมุดเหมือนจะกลับมามีกลิ่นอายอันคุ้นเคยเหมือนเดิม ให้ความรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย และเป็นมิตร

แจกันดอกไม้ที่ปักดอกไม้ประดิษฐ์บนเคาเตอร์ ยังคงเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน เหมือนวันที่เขาแวะมาเยือนห้องนี้เป็นครั้งสุดท้ายหลังจากรับประกาศนียบัตร

“เรารับประกาศนียบัตร”

เขาทวนความเบา ๆ ระหว่างความเงียบรอบข้าง ความรับรู้แล่นเข้าสู่สมองและทำให้สำเหนียกถึงความผิดปกติ

มิถุนาก้มมองตนเอง เสื้อขาวสาบเสื้อติดกระดุมยาวจนถึงชายซึ่งยัดไว้ในกางเกงสีกากีและเข็มขัดเส้นใหญ่สีน้ำตาล ถุงเท้าสีเดียวกับเข็มขัดมุดลอดลงไปภายในรองเท้าผ้าใบนุ่มสีอ่อนกว่าเล็กน้อย

“แต่เราอยู่ ม.6”

เขาอ่านมันออกจากดาวสีส้มสามดวงบนปกเสื้อ ความจริงสองข้อขัดแย้งกัน ข้อหนึ่งเลือนรางคล้ายภาพฝัน ส่วนอีกข้อประจักษ์ชัดกับตา เขาไม่รู้ว่าจะเชื่อข้อไหนดี และปวดหัวมากทุกทีกับการใคร่ครวญต่อความจริง

ทันใด เหมือนมีเงาร้ายมืดมิดน่าหวั่นสยอง คลี่กายสยายปีกคลุมบรรยากาศทั้งห้อง ประดุจสูบเอาอากาศจนเฮือกสุดท้ายออกไปจากร่าง ให้เหยื่อดิ้นรนด้วยความทรมานอย่างถึงที่สุด มิถุนารู้สึกถึงอะไรบางอย่างทางด้านหลัง เหมือนมันยืนอยู่ตรงนั้นนานแล้ว และจ้องมองท้ายทอยเขาด้วยแววตามุ่งร้ายอย่างรู้สึกชัด

เขาหันขวับ มือก็คว้าแจกันดอกไม้ประดิษฐ์ฟาดใส่เงาร่างทางเบื้องหลัง

ตุบ!!

เศษแจกันตกเกลื่อนกระจายพื้น แต่เสียงไม่ดังมากนักเพราะพื้นเป็นพรมทั้งหมด ร่างนั้นยังคงยืนทะมึน แสงไฟส่องจากหน้าต่างมาทางเบื้องหลังให้มิถุนามองย้อนแสง และตระหนักว่าที่เขาฟาดไปด้วยกำลังแรงบวกกับความกล้าที่เหลือเชื่อนั้นมีรูปลักษณ์คล้ายมนุษย์

ร่างนั้นทรุดฮวบลงกองกับพื้นภายในไม่กี่วินาที เหมือนหุ่นยนต์หมดลาน มิถุนาโยนก้านดอกไม้เทียมที่กำไว้ในมือทิ้ง แล้วผลักเก้าอี้ล้มระเนระนาดเพื่อถลันออกจากบริเวณเคาเตอร์

เขาชะงักอีกครั้ง มันไม่น่าจะง่ายขนาดนี้ หากผู้นั้นเป็นเงาดำที่มุ่งร้ายเขาแต่แรก และทรงพลังขนาดทลายหน้าต่างกระจกโครงเหล็กได้ในพริบตา เพียงแค่แจกันนี้คงไม่เป็นไร คนแรกที่เขาคิดถึงความเป็นไปได้คือมาวิน ผู้ซึ่งหายตัวไปอย่างลึกลับหลังจากส่งเขาที่ลิฟต์ ความคิดของเขาทำงานเร็วอย่างเหลือเชื่อ รวมทั้งสติด้วยที่ยึดครองขับไล่อารมณ์ความรู้สึกออกไปจากห้วงสมอง

เขาถอยมาหลังชั้นหนังสือระเนระนาด แผ่นหลังชื้นเหงื่อเอนพิงกับชั้นเหล็กเย็นเฉียบ ที่ตำแหน่งหัวใจเต้นตุ่มต่อมถูกกดไว้ด้วยกำปั้นขวาเผื่อว่ามันจะหยุดตระหนก มิถุนาค่อย ๆ เยี่ยมหน้าออกจากเบื้องหลัง มองฝ่าความสลัวไปยังเคาเตอร์ ทุกอย่างยังอยู่เหมือนเดิม มีเก้าอี้ล้ม ก้านดอกไม้ปลอม และปลายเท้ายื่นออกมาจากภายในนั้น

เขาเห็นมัน.. รองเท้าผ้าใบแบบเดียวกับเขา มันทำให้มิถุนาใจชื้นและใจหายวูบในคราเดียวกัน คนคนนี้ไม่น่าจะมีอันตรายต่อเขา แต่ว่าหากเมื่อครู่ที่ฟาดไปมันถึงตายล่ะ...

เด็กหนุ่มออกจากที่ซ่อนอย่างระมัดระวัง เขายกเท้าข้ามตู้ที่ล้มขวางแต่ช้า ๆ ไม่เหมือนตอนที่กระโดดข้ามรวดเดียวด้วยความตกใจเมื่อครู่ พื้นพรมเคลื่อนไหวอยู่ใต้เท้าของเขา เหมือนกับว่ามันกำลังบิดขี้เกียจเมื่อมีผู้รบกวนนิทรารมย์ด้วยการเหยียบย่ำไปบนร่างของมัน

ร่างนั้นอยู่ในเงามืดบดบังของเคาเตอร์ไม้ ถึงมิถุนาจะก้มลงไปใกล้ก็มองเห็นไม่ถนัดอยู่ดี เขาคุกเข่าที่ปลายเท้าของคนลึกลับผู้นั้น และลูบจากแข้งขาวที่มีขนขึ้นแต่น้อยไล่ไปตามหัวเข่าจนถึงขอบกางเกง จนถึงขาอ่อนและสะดุดกับสิ่งที่เขาไม่ควรแตะต้อง

มิถุนายกมือออกอย่างเสียดาย ขึ้นสู่หัวเข็มขัดและหน้าท้องแบนราบ กล้ามอกที่ไม่มากนักบอกวัยของผู้ที่เขาตีสลบได้เป็นอย่างดี เด็กหนุ่มลูบไล้ไปถึงปลายคางมนไร้หนวดเครา เรียวปากของคนผู้นั้นบางนิ่มจนมิถุนาพอจินตนาการถึงสีสันแดงระเรื่อของมัน เขาแตะต้องจมูกโด่งกลมกลึง ผิวของอีกฝ่ายนุ่มและอ่อนบางเสียจนเกรงจะชอกช้ำ

ดวงตาของคนสิ้นสติหลับพริ้ม ขนตายาวจั๊กจี้ปลายนิ้วของมิถุนา เขาลูบสัมผัสใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่ครู่ก็พอรู้ว่าหมอนี่ต้องรูปหล่อพอสมควรเลยทีเดียว

อีกอย่างที่เด็กหนุ่มรับรู้ คือเจ้าของร่างนี้ยังไม่ตาย หน้าอกยังไหวพะเยิบยามหายใจ อุณหภูมิของร่างก็อุ่นไม่เย็นชืดเหมือนดั่งศพ เขาลูบไปจนถึงบริเวณทัดดอกไม้ที่ฟาดแจกันใส่เมื่อครู่ มันเปื้อนของเหลวเหนียวเล็กน้อย แต่ที่แตะ ๆ ดูคงไม่ถึงกับเป็นแผลลึก

เขาตัดสินใจลุกขึ้นยืนก้มตัวโก้งโค้ง เดินเข้าไปอยู่ระหว่างขาของอีกฝ่าย และยกขาทั้งสองข้างของร่างหมดสติแนบเอว เพื่อดึงลากร่างนั้นออกมาสู่ที่ที่แสงไฟจากภายนอกสาดส่องเข้าให้เห็นถนัดถนี่ขึ้น

“คิม!”

เขาอุทานทันทีเมื่อเห็นชัด หนุ่มหน้าใสผู้นี้ชื่อคิมหันต์ อดีตนักเรียนอันดับสองของโรงเรียนด้วยผลการเรียนเฉลี่ยทุกภาคเฉียด 4.00

คิมหันต์จมูกโด่ง ปากเขาก็แดงใสอย่างที่มิถุนาเดาไว้แต่แรก ผิวหน้าขาวบางน่าทะนุถนอมแปดเปื้อนด้วยคราบเลือดตรงข้างแก้ม ถ้าให้มิถุนาลงความเห็นว่าคนผู้นี้เหมือนอะไร เขาคงเทียบคิมหันต์กับตุ๊กตา....ตุ๊กตาที่น่ารักใคร่ และน่าครอบครองเป็นเจ้าของ

ร่างของเขาไม่สูงนัก ใบหน้าก็น่ารักแบบเด็ก ๆ มิถุนาจำได้ยามที่คิมหันต์ยิ้ม เหมือนโลกทั้งโลกจะยิ้มตามเขาไปด้วย แต่เมื่ออยู่ข้างพิพิธยามที่กลุ่มพวกเขารวมตัวกันครบ ก็ถูกกลบรัศมีจนมิถุนาไม่เคยมองเห็นความหล่อเหลาของหมอนี่มาก่อน

“คิม ตื่น ๆ”

เขาเขย่าตัว แต่ร่างอ่อนปวกเปียกยังไม่ฟื้น มิถุนาลุกขึ้นเดินวนไปมาด้วยความกังวลใจเมื่ออีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะตอบสนอง

เขามองไปยังที่ล้างจานซึ่งอยู่ในห้องสมุด อาจจะเป็นสถานที่ที่แปลกประหลาด แต่เพราะห้องนี้เคยถูกวางโครงการว่าจะสร้างโรงอาหารเหมือนห้องในชั้นเดียวกันทางปีกตะวันออกมาก่อน ที่นั่นมีกะละมังอยู่ มิถุนาสาวเท้ายาวเข้าไปใกล้ มันอยู่หลังเคาเตอร์ ไปไม่ไกล มิถุนาเปิดก๊อกน้ำซึ่งไหลแรงซู่ซ่าราวอัดอั้นมานานหลายเดือน มวลน้ำพุ่งพล่านวนอยู่ในกะละมังพลาสติก หนุ่มน้อยมองหาผ้า แต่ไม่เห็นเลยสักผืน เขาจึงตัดใจยกกะละมังเปี่ยมน้ำแต่เพียงอย่างเดียวเข้าไปใกล้คิมหันต์

“แล้วจะเช็ดยังไงวะ”

เพียงครู่เขาก็คิดออก สายตาชั่วร้ายมองที่ร่างท่อนบนของเพื่อน มิถุนาช้อนคออ่อนพับของอีกฝ่ายขึ้นเอนบนหัวเข่าที่ตั้งชันรับของตน แล้วแกะกระดุมของร่างสลบไม่รู้เรื่องราวทีละเม็ด
แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 49 15:36:57
แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 49 15:30:39

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 30 ก.ย. 49 15:30:06 ]

ความคิดเห็นที่ 161

เสื้อนักเรียนถูกบิดพอหมาด มิถุนากลืนน้ำลายเมื่อหันกลับไปมองร่างเปลือยท่อนบนนั่นอีกครั้ง หน้าอกขาวสะอาด ผิวเกลี้ยงเกลาน่าลูบไล้ ยอดอกก็ออกชมพูอ่อน ๆ เหมือนกับไม่เคยต้องมือใคร

มือสั่นของมิถุนาถูกบังคับไว้ให้เช็ดข้างทัดดอกไม้ของเพื่อนด้วยความข่มใจอย่างถึงที่สุด เขาต้องห้ามใจไม่รู้เท่าไหร่ที่จะไม่ลากผืนผ้าเปียกน้ำลงสู่แผ่นอกน่าสัมผัสนั้น

คิมหันต์ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น มิถุนาซึ่งเช็ดเป็นครั้งสุดท้ายและตัดสินใจว่าควรจะพอได้แล้ว เอากะละมังน้ำไปสาดที่อ่างและคว่ำตะแคงพิงไว้แถวนั้น เขาหันรีหันขวาง มีสองอย่างที่ดึงดูดใจเขาไว้ไม่ให้จากไป อย่างแรกคือเป็นห่วงอันตรายที่จะเกิดขึ้นแก่เพื่อน แต่อย่างที่สองกลับเป็นปรารถนาอันเร้นลึกและมิอาจปริปากเปิดเผย

เขาไม่รู้จะทำอะไรดี ระหว่างที่รอให้คิมหันต์ฟื้น จะอ่านหนังสือไฟก็ไม่มี ถึงไฟมีเขาก็คงถูกทำลายสมาธิด้วยร่างขาวละลานตายั่วใจ นี่ขนาดอยู่ในที่แสงน้อย ส่วนสัดเรือนกายท่อนบนยังเย้ยฟ้าท้าดินขนาดนี้ หากได้เห็นชัด ๆ มิถุนาคิดว่าเขาต้องตบะแตกทันทีแน่ ๆ

มิถุนารวมรวมหนังสือปกอ่อนเล่มใหญ่ ๆ เป็นตั้ง ๆ มาโยนไว้ข้าง ๆ คิมหันต์ เขาตัดสินใจที่จะนอนหลับรอ จึงนำหนังสือพวกนี้มาไว้ต่างหมอน เจ้าของร่างสูงเอนกายนอนลงไปในท่าราบ พลางประสานมือไว้บนอกและหลับตาพริ้มบ้าง

แต่เปลวเพลิงที่แล่นพล่านในกายไม่อนุญาตให้เขาสงบนานนัก ยิ่งนานเข้าความสะกดข่มใจเขาก็น้อยลงทุกทีจนไม่อาจนอนเป็นสุข ช่วงล่างที่ตื่นตัวทำให้มิถุนาต้องนอนงอราวกุ้งและตะแคงร่างหนีไปอีกทาง

ในที่สุดเขาก็ทนเสียงเรียกร้องของสัตว์ป่าในตัวไม่ไหว เขาลุกขึ้น ดวงตาเป็นประกายวาวในแสงไฟ เหมือนเสือหิว คล้ายสมิงโหย เขาได้ยินเสียงหายใจของอีกฝ่ายยาวลึก มันกระตุ้นเร้าอารมณ์ได้อย่างประหลาด มิถุนาก้าวข้ามร่างเพื่อคร่อมตัวของอีกฝ่ายเอาไว้ เขาก้มหน้าลงมองคิมหันต์ใกล้ ๆ ลมหายใจระอุของเขาเป่าลงโดยจงใจรดใส่ริมฝีปากแดง ก่อนเลื่อนลงมาซอกคอและเริ่มกัดขย้ำเหยื่อ

มือของเขาก็ไม่อยู่เปล่า อุ้งเล็บนั้นเลื่อนลงมาเบื้องล่างสู่ใต้เข็มขัด เนื้อผ้ากางเกงไม่หนามากนัก ให้เขาได้สัมผัสกับบางอย่างอย่างเต็มกำ แทบล้นมือและแทบทำให้เขาคลั่ง

มิถุนากระชากกางเกงที่ถอดหัวเข็มขัดและตะขอออกแล้ว เสียงซิบฉีกออกดังแควกเติมเต็มความพอใจของเขาอย่างยิ่ง มันเปิดเผยกางเกงในสีขาวบางรัดรึงยิ่งเข้ากับผิวขาวอมชมพูใต้ร่มผ้า มิถุนาดึงกางเกงของอีกฝ่ายออกจนสุดปลายขา แล้ววางมือลงบนจุดนั้นอีกครั้ง

ประกายตาวาวมองจากเพดานในมุมมืด มันครางเสียงต่ำในลำคอราวกับพอใจอย่างยิ่งต่อการเป็นสักขีพยานในพฤติการณ์เยี่ยงสัตว์ ดวงตาที่ประดับแก้วตาหรี่เรียวจ้องมองร่างสองร่างนั้นอย่างไม่ยอมกระพริบตา เงาดำอันแผ่กำจายออกรอบ ๆ เหมือนจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นทุกทีที่บทเพลงแห่งความหฤหรรษ์เบื้องล่างเร่าร้อนขึ้นทุกขณะ!

20 นาทีก่อนหน้า

เลขสีแดงเปลี่ยนจากสิบเป็นสิบเอ็ด และกำลังจะกลายเป็นสิบสอง เงาดำมืดหม่นที่รอคอยอยู่บนชั้นสูงสุดของอาคาร เบื้องหน้าประตูลิฟต์คู่ทางทิศตะวันตก เงานั้นทำกริยาคล้ายสูดจมูกฟุดฟิด ราวรับเอากลิ่นไออะไรบางอย่างที่ระเหยเจือมากับกระแสอากาศ

เสียงกริ๊งบอกเตือนถึงการมาของลิฟต์ตัวนั้น มันยังไม่เปิดออกทันที แต่พอให้ผู้ล่าจินตนาการถึงความหวาดกลัวของเหยื่อสองตัวในกำมือ พวกมันจะทำหน้าอย่างไรเมื่อพบว่าหนีไปก็ไม่พ้น

ประตูเปิดออกในรวดเดียว ภายในว่างเปล่า ระบบไฟฟ้าของลิฟต์ก็ดับลงทันที และทิ้งไว้ให้ประตูลิฟต์เปิดค้างไว้เช่นนั้น เจ้าของดวงตาสีเลือดเคลื่อนกายคล้ายลอยเลื่อนเข้าไป มันมองหาแหล่งกำเนิดกลิ่นโลหิตของเหยื่อ แต่พบเพียงรอยอักษรสีแดงคล้ำขีดไว้บนกระจก

‘Go Away!’

มันยื่นมือดำคล้ำน่าแสยงเข้าใกล้กระจก แตะสัมผัสลงไปทั้งฝ่ามือ ภาพในกระจกฉายเหมือนหนังเร่งความเร็ว มันเห็นภาพคนสองคน คนหนึ่งฉีกแผลตรงปลายนิ้วของอีกคนซึ่งเหมือนจะหมดสติ แล้วจับนิ้วชี้นั้นลากบนกระจกจารึกตัวอักษร เลือดที่ไหลหลั่งมาใหม่จากการกระทบกระเทือนสลักสร้างรอยแดงฉาน ก่อนที่ภาพทั้งหมดจะจางหายไป ประตูลิฟต์ในกระจกก็เปิดออกพอดี

เงาดำหม่นถอนมืออออกจากแผ่นกระจก มันร้าวไล่จากจุดนั้น ส่งรอยแตกกระจายออกไปรอบ ๆ กระทั่งหลุดร่วงลงมาทั้งบาน อากาศเหมือนอัดตัวแน่นและเย็นเฉียบถึงจุดเยือกแข็ง มันแหงนหน้าขึ้นกรีดร้องก้องก่อเสียงเสียดสะท้านทุกรูขุมขน มันพลาดแล้ว ที่ไม่ได้ดูว่าลิฟต์อีกตัวไปยังที่ใดก่อนที่ไฟจะดับ

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 30 ก.ย. 49 15:33:14 ]

ความคิดเห็นที่ 162

นฤมิต พิศวาส บทที่ ๗ ตึกสอง ชั้นสาม ห้องคอมหนึ่ง

แสงจ้ายามเช้าแยงตาของมิถุนาจนทัศนพร่าพราย เขาเอื้อมมือคว้าหาที่ดึงผ้าม่านเพื่อกระชากให้มันปิดกั้นแสงอรุณ แต่สิ่งที่เขาคว้าได้กลับเป็นก้อนกลมมนนิ่ม ๆ แข็ง ๆ

“มิต”

เสียงของใครเรียกชื่อเขา เด็กหนุ่มพยายามขยี้ตาเพื่อปรับสายตาให้คุ้นเคยกับแสงจ้า เพียงครู่เขาก็เห็นวงหน้าของอีกคนถนัด เขาสะดุ้งและปล่อยมือออกจากหัวเข่าของอีกฝ่ายทันที

“คิม...!”

“นายเอาเสื้อเราไปไหนวะ”

มิถุนาลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนแล้ว หนังสือที่รองหัวเขากระจุยกระจาย รอบ ๆ ข้างยังเป็นห้องสมุด แสงที่เขาเข้าใจว่าเป็นแสงอรุณกลับกลายเป็นแสงหลอดฟลูออเรสเซนต์หลายสิบดวงในห้องสมุดซึ่งคงถูกเปิดนานแล้ว เขาหันไปมองอีกคนซึ่งนั่งยอง ๆ กางเกงสีกากีของคิมหันต์รัดแน่นจนเห็นเนินเป็นเนิน เนื้อเป็นเนื้อ มิถุนากลืนน้ำลายพลางไล่สายตามองขึ้นไปโดยพยายามไม่จับจ้องแผ่นอกเปลือยของอีกฝ่ายนานนัก ดูท่าคิมหันต์คงยังไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

“เรา..เอ่อ..อ้อ ก็เมื่อคืน”

“เมื่อคืนแกตีหัวเรา”

คิมหันต์จำได้ เขาดักคออีกฝ่ายไว้ด้วยเสียงเข้ม

“ใช่ ขอโทษ นึกว่านายเป็นพวกนั้น”

“พวกไหน” คำซักไซ้ยิ่งมีแต่ทำให้มิถุนาอึกอัก เขาก็ไม่แน่ใจว่าเขากำลังกลัวอะไร แต่รู้ว่าเคยรู้สึกกลัวมาก

“นายหัวแตก เราเลยถอดเสื้อนายมาเช็ดแผลให้”

“ไอ้เวร..!” คำผรุสวาทซึ่งหาฟังยากจากปากของคิมหันต์ถูกพ่นออกมา “ทำไมไม่เอาเสื้อแกวะ เสื้อเราเปื้อนหมด”

มิถุนาหลบตาเพื่อนอย่างมีพิรุธ หากไอ้คิมรู้ว่าเขาทำอะไรลงไป เขาคงเจอยิ่งกว่าคำด่าแน่

“คิม..” เสียงนั้นสั่น

“ไร”

“ไม่มีไร”

“บ้าป่าว” คิมหันต์เหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดี เพราะปกติเขาเป็นคนขี้อาย และมักจะพูดไปหัวเราะไป “เออ แกมาที่นี่ได้ไง”

มิถุนาส่ายหัวดิก เขารู้สึกเหมือนเคยได้ยินคำถามนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ยิ่งคิดยิ่งเค้นสมองหาเหตุผลก็ยิ่งตีบตัน เขาจึงตอบคำถามด้วยคำถาม

“แล้วนายล่ะ”

คิมหันต์ขมวดคิ้วเข้ม ใบหน้าหล่อน่ารักนั้นย่นยู่เหมือนใช้ความคิดอย่างหนัก

“ไม่รู้เหมือนกัน”

มิถุนาหลับตา เหตุผลข้อแรกเลยก็เพื่อปิดกั้นสายตาจากเรือนร่างยั่วใจตรงหน้า คิมหันต์ยังไม่เลิกนั่งยอง ๆ เสียที และสายตาเขาก็คอยแต่จะจับจ้องตรงนั้นเสียทุกที

ส่วนเหตุผลข้อที่สองเพื่อครุ่นคิด เขารู้สึกเหมือนลืมอะไรไปบางอย่าง มีสิ่งที่เขาตั้งเจตนาแน่วแน่แต่ยังไม่อาจกระทำให้สำเร็จ

“มาวิน..”

มิถุนาหลุดปากเรียกชื่อนั้นอีกครั้งจนได้ เขาลืมตาโพลงและหันไปเขย่าหัวไหล่ของคิมหันต์ทันที

“คิม นายเห็นไอ้วินบ้างไหม นายได้เจอมันมั้ย”

“อย่าเขย่า เวียนหัว” เจ้าของเสียงโอดยกมือขึ้นกุมมือของอีกฝ่ายเพื่อแกะและปลดออก มิถุนาสะดุ้งเหมือนโดนไฟช๊อต ทั้งรีบปล่อยมือออกทันที เขาเห็นรอยแดงจาง ๆ จากนิ้วมือที่กดลงไปบนหัวไหล่บางของอีกฝ่ายค่อย ๆ จางหาย สายตาที่ไม่อาจควบคุมก็ไล่จากไหล่ไปยังคอขาวและรอยแดงช้ำเป็นจ้ำ ๆ โดยรอบ อันประจานความกักขฬะของเขา

มิถุนาตัดสินใจได้ เขาลุกขึ้นทันที และดึงแขนของอีกฝ่ายให้ลุกตามโดยแรง

“แกจะบ้าป่าว ทำไมจู่ ๆ ก็ไป จู่ ๆ ก็มา”

“ไปกับเรา”

น้ำเสียงของอีกหนุ่มบังคับจนคิมหันต์ไม่อาจปฏิเสธ มิถุนาสาวเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทางประตูหน้าที่ติดกับเคาเตอร์บรรณารักษ์ เขาจำได้ว่ามีห้องน้ำอยู่ภายนอก

เด็กหนุ่มฉุดดึงเพื่อนของตนผลักประตูเข้าไปสู่ห้องน้ำมืด ๆ เขาจับไหล่ของอีกฝ่ายให้ยืนหันหน้าหาอ่างล้างหน้า มีเสียงน้ำล้นจากอ่างหนึ่งซึ่งคงตันและปล่อยน้ำไหลจากก๊อกลงจนเต็มเปี่ยม มิถุนาเดินไปยังสวิตช์ไฟภายในห้องน้ำใหญ่ เขากดมันให้แสงไฟส่องกระจ่างจนเห็นทุกอณูแห่งอาณาบริเวณ

“ทำไม มีอะไร”

คิมหันต์หันหน้ามาถามคนที่ยังยืนอยู่ที่ข้างสวิตช์ไฟ กล้ามเนื้อข้างแก้มของมิถุนากระตุกราวถูกเชือดเฉือน ก่อนออกปากมาจนได้

“ดูในกระจก”

เจ้าของปากแดงใสเบือนกลับไปมองเงาของตนในกระจก เขาสำรวจดูอย่างงงงันครู่หนึ่ง

“เฮ้ย! คอเราเป็นไรวะ”

มือขาวเนียนของเด็กหนุ่มลูบคอของตนตามรอยช้ำเหล่านั้น มิถุนาหลับตาลง เขาสูดลมหายใจลึกเพื่อรวบรวมความกล้า

“เราเป็นคนทำ”

สายตาของคิมหันต์กลับมาจับจ้องมิถุนาผ่านเงาในกระจก เสียงงุนงงพร่ำพูดเบา ๆ ราวกระซิบแผ่ว

“หมายความว่าไง นายทำ มันแปลว่าอะไร ที่นายทำน่ะ”

มิถุนาลืมตา เขาสบตากับอีกฝ่ายผ่านกระจกพอดี

“นายยังไม่รู้อีกเหรอ เราจะบอกให้” เสียงของเขาเย็นเรียบ เหมือนควบคุมทิศทางอารมณ์ได้ “เราลักหลับนาย เราจูบนาย เราสร้างรอยพวกนั้น”

สิ้นคำ น้ำในอ่างล้นถูกอุ้งมือขาววักใส่หน้า มือนั้นสั่นระริกเหมือนอยากจะซัดเขาเสียมากกว่า คิมหันต์ขบริมฝีปากของตนด้วยโทสะ ดวงตาเขาเบิกกว้างเผยประกายตาเข้มข้นดุดันดุจเพลิงผลาญเผา

“ขอโทษ”

หยาดน้ำย้อยหยดลงจากปอยผม มันพร่างพรมลงบนอกเสื้อคล้ายรอยน้ำตา แต่มิถุนารู้ดีว่าเขาไม่ได้ร้องไห้ มีเพียงอีกฝ่ายที่ขอบตาแดงด้วยความโกรธแค้น

คิมหันต์ยืนตัวสั่นระริก เขาไม่พูดอะไร แต่สายตาแห่งความเกลียดชังแทนคำทั้งพันหมื่นหมดแล้ว มิถุนากระตุกมุมปากยกยิ้มให้แล้วหันกายออกไปจากห้องน้ำนั้น

มิถุนาดึงประตูปิดตาม เขารู้สึกเฉยชามากกว่าสำนึกผิด เขาว่าเขาได้ชดใช้เพียงพอแล้ว ความหวาดหวั่นเหมือนชนักติดหลังเมื่อครู่ก็สูญสลายสิ้น เหลือแต่ความว่างเปล่า ความว่างเปล่าอันเงียบงันอันร่วงปลิวเกลื่อนอยู่รอบกายของเขา

เขาคิดถึงมาวิน เหตุการณ์เมื่อครู่เหมือนซ้อนทับ เขาทำร้ายเพื่อน..โดยจงใจ เขาไม่รู้ว่ามาวินจะให้อภัยเขาจริงหรือเปล่า หรือมันเป็นแค่ความสงสาร ที่มีเผื่อแผ่ให้กับคนอ่อนแออย่างเขา

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 30 ก.ย. 49 15:41:26 ]

ความคิดเห็นที่ 163

ลูซี่นั่งรออยู่ เหมือนรู้ว่าเขาจะมา มิถุนาตัดสินใจก้าวลัดลานน้ำพุไปยังเก้าอี้ตัวเดิม ชายหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลเข้มยังคงแต่งกายแบบเดิม และนำหนังสือพิมพ์มาด้วย เพียงแต่วันนี้เขาม้วนมันไว้ในมือ ไม่กางอ่านแบบวันก่อน

“นั่งสิ” ลูซี่ตบมือลงบนพื้นเก้าอี้เบา ๆ เด็กหนุ่มส่งยิ้มตอบรับไมตรีและนั่งลงช้า ๆ

“เช้านี้อากาศดี”

“Good morning เหรอครับ”

ชายชุดดำเผยรอยยิ้มทรงเสน่ห์เมื่อถูกทัก

“ก็อาจจะใช่ หรือไม่ใช่”

“หมายความว่าไงครับ”

“ถ้าหากแสงแดดดี ฝนไม่ตก” ลูซี่ผายมือไปรอบ ๆ ให้มิถุนาสังเกตสภาพรอบตัว ท้องฟ้าสีเข้มมีเมฆจางบิดกายอ้อยอิ่งอยู่เช่นวันก่อน “คำคำนี้ก็คงไม่ใช่เพียงคำทักทาย”

เด็กหนุ่มนิ่งเงียบ เขาไม่รู้จะแสดงความคิดเห็นอะไรต่ออีก

“ทำไมช่วงนี้มาที่นี่บ่อยล่ะ”

ลูซี่ชวนคุยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย สายตาเขาก็มองไปทั่วสวนโดยไร้จุดหมาย

“บ่อยเหรอครับ อ้อครับ ก็บ่อย ช่วงนี้ปิดเทอม ผมไม่มีอะไรทำสักเท่าไหร่”

“เป็นการไม่สุภาพที่จะบอกว่าใครพูดเท็จตรง ๆ แต่ฉันเห็นทีจะต้องเสียมารยาท ..เธอโกหก”

มิถุนายักไหล่

“งั้นหรือครับ แล้วคนส่วนใหญ่เขามาสวนสาธารณะกันทำไมล่ะ”

“บางคนก็มาเพราะความเคยชิน แต่ส่วนมากจะสบายใจขึ้นเมื่อมาที่นี่ คนที่มาที่นี่ก็มักมีเรื่องไม่สบายใจ” ลูซี่ไม่ได้ถามต่อ แต่สายตาเขาจับจ้องใบหน้าของเด็กหนุ่มจนมิถุนาอึดอัด

“ผมต้องไปแล้ว”

“เธอยังไปไม่ได้”

มิถุนาเลิกคิ้วอย่างท้าทาย แล้วลุกขึ้น แต่รู้สึกว่าขาอ่อนหมดแรงเอาซะดื้อ ๆ จึงต้องนั่งอยู่เฉย ๆ ต่อ

“เอาลูกกวาดมั้ย” ลูซี่ล้วงอมยิ้มสีสวยจากในกระเป๋าเสื้อสูท “ดูเหมือนเธอยังไม่ได้ทานข้าวเช้า รับอะไรหวาน ๆ สักหน่อยจะได้มีแรง”

“ไม่ครับ” มิถุนาปฏิเสธเสียงเบา ลูซี่ฉีกยิ้มแล้วจึงเก็บขนมหวานกลับเข้ากระเป๋าเสื้อ

“แค่มองก็รู้แล้วว่าเธอกำลังไม่สบายใจ”

คำนี้ทำเอามิถุนาซึ่งกำลังบีบนวดน่องของตนถึงกับชะงัก

“ผมเปล่า”

“เพราะความฝันรึ”

“คุณรู้ได้ไง!”

“เปล่า ไม่รู้หรอก..” ดวงตาสีนิลฉายแววเจ้าเล่ห์อีกครั้ง เหมือนเมื่อคราก่อนไม่มีผิด “ก็แค่เดา”

“ถ้างั้นคุณก็คงเป็นหมอเดาที่แย่และเดาไม่เก่งที่สุดในโลก” มิถุนากลบเกลื่อน แต่ลูซี่เพียงหัวเราะเบา ๆ ในคอ

“นั่นสินะ ฉันอาจจะเป็นหมอเดาที่แย่ที่สุดในโลก แต่เรื่องบางอย่าง ก็มีฉันเพียงคนเดียวในโลกที่สามารถทำได้”

หนุ่มน้อยขมวดคิ้วอย่างงุนงง เขาคิดว่าประโยคนั้นยังไม่จบ แต่ลูซี่กลับนั่งทอดอารมณ์นิ่งโดยไม่กล่าวต่ออีกแม้แต่คำเดียว

มิถุนาหอบช่อดอกไม้สีขาวไว้ในมือขวา และผลักประตูด้วยมือซ้าย ประตูที่เปิดอ้าออกเผยผู้คนห้าหกคนซึ่งมองตรงมายังเขาเป็นจุดเดียวกัน

เขาเหน็บช่อดอกไม้ไว้ที่ข้างแขนและยกมือไหว้สตรีวัยกลางคนผู้เป็นมารดาของมาวิน อีกสี่ห้าคนเป็นเพื่อนร่วมห้องสมัยม.ปลายทั้งนั้น มีที่สนิทและไม่สนิท เขากวาดสายตาคร่าว ๆ และแทบลืมหายใจเมื่อเห็นพิพิธ เขาไม่ได้ผิดคาดหรอก ก็ในเมื่อพิพิธเป็นผู้แจ้งข่าวทำไมตัวเขาจึงจะไม่อยู่ที่นี่ด้วย บางทีความรู้สึกเมื่อครู่อาจจะเป็นปฏิกิริยาโดยอัตโนมัติยามอยู่ใกล้เพื่อนรักคนนี้ก็เป็นได้

คนอื่น ๆ ทักทาย เขาก็ตอบไปสองสามคำ แม่ของมาวินเลื่อนเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่หลบ เมื่อมิถุนาก้าวเข้าไปที่โต๊ะเพื่อเปลี่ยนดอกไม้เหี่ยวในแจกันทิ้ง

“วินดูเหมือนกำลังหลับเลยนะครับ”

เด็กหนุ่มเปรยเบา ๆ หญิงกลางคนฝืนยิ้มตอบรับ เขาเลื่อนมือไปเกาะกุมมือเย็นเฉียบของแม่เพื่อน

“เขาอาจจะกำลังฝันดี แต่เดี๋ยวก็คงตื่น”

ถ้อยคำนั้นดัดให้ร่าเริง หากว่ามาวินที่เขาพบในฝันคือมาวินคนเดียวกันนี้ ฝันนั้นคงไม่ใช่ฝันดีเด็ดขาด

“แม่ก็หวังว่าอย่างนั้น”

มิถุนายิ้มให้อีกครั้งแล้วถอนมือออก พิพิธเหมือนมีเรื่องจะพูดกับเขาเป็นการส่วนตัว

“มิต มาข้างนอกหน่อยได้มั้ย”

“หืม ได้สิ”

เพื่อนคนอื่นมองตามอย่างสนใจใคร่รู้ ระหว่างที่บานประตูสีขาวหับปิดอีกครั้ง

“นายได้เจอคิมครั้งหลังสุดเมื่อไหร่”

มิถุนากำลังจะหลุดปากไป แต่ความคิดของเขาไวกว่านั้น “นายอย่าบอกนะว่า..”

“อาจจะใช่อย่างที่นายคิด คิมเองก็มีสภาพเหมือนไอ้วิน มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เอง”

“ทำไมนายถึงรู้ก่อนใคร”

มิถุนาอยากตบปากพล่อย ๆ ที่ถามอย่างนั้น แต่ดูเหมือนพิพิธจะไม่ถือสา

“บังเอิญน่ะ เราโทรไปหาไอ้คิมมัน ว่าจะขอให้ช่วยติวเอ็นท์ให้ไอ้ฟ้าช่วงปิดเทอม แต่ไปเจอแม่ไอ้คิม”

ฟ้าคนที่ว่า คือ พิศนภา น้องสาวของพิพิธ

“โทษทีนะ เราไม่น่าถามแบบนั้น”

แต่พิพิธกลับขมวดคิ้ว “นายเหมือนมีเรื่องกังวลใจ” เขาเอื้อมมือแตะไหล่ของมิถุนา ซึ่งเด็กหนุ่มก็เบี่ยงกายหลบแล้วปัดมืออีกฝ่ายออกอย่างละมุนละม่อม

“เปล่า.. เราบอกแล้วไงว่าอย่าลามก่อน เราชอบรุก ไม่ชอบรับ”

“รุกรับอะไรวะ ..เฮ้ย ไอ้บ้านี่ ทะลึ่งจริงว่ะ”

มิถุนากอดคอเพื่อนรักของเขาแล้วร่วมเสียงหัวเราะซึ่งพยายามสะกดให้เบาที่สุดแล้วเพราะอยู่ในเขตสถานพยาบาล

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 30 ก.ย. 49 15:42:41 ]

ความคิดเห็นที่ 164

มิถุนาพบตนเองอยู่หน้าประตูห้องน้ำชายที่ปิดสนิท มันทาสีนวลเย็นตาและผนึกไว้ด้วยลูกบิดโลหะที่ไม่อาจหมุนได้ เขาพยายามปล้ำมันอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อผ่านไปข้างหลังประตูนั้น แต่มันไม่ตอบสนองใดใดทั้งสิ้น มิถุนาทุบประตูด้วยอารามใจร้อน เสียงกึง ๆ ดังก้องสะท้อนภายในห้องนั้น

“ใครอยู่ข้างใน เปิดหน่อย”

เขาทุบอีกครั้ง และอีกครั้ง

“เปิด!”

“ไม่มีใครอยู่หรอก”

เสียงที่เขาคุ้นเคยกล่าวจากเบื้องหลัง มาวินยืนนิ่งพร้อมยื่นพวงกุญแจในมือมาเบื้องหน้า

“ถ้าแกไม่เชื่อ ลองเปิดดูก็ได้”

“วิน! ใช่ เรากำลังหานาย” มิถุนาละล่ำละลัก แต่ไม่ยื่นมือมารับพวงกุญแจ มาวินจึงเก็บมันแขวนไว้ข้างเอวตามเดิม

“หาทำไม”

คนถูกถามย่นหัวคิ้วเกือบติดกัน น่าแปลก เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

“แกอย่าคิดมากเลย มันยังไม่ถึงเวลา” มาวินตบไหล่เพื่อน “ดูเหมือนว่า พวกเราไม่ควรใช้ลิฟต์”

เขาปรายตาไปยังตัวเลขสีแดงที่วิ่งขึ้นลงไม่หยุด ลิฟต์ตัวกลางถูกขนาบข้างด้วยบันได และห้องน้ำชาย – หญิง

“มีใครบางคน...กำลังใช้มัน..”

“ใช่” มาวินผงกศีรษะตอบรับ “แต่ไม่ใช่ธุระของพวกเราที่จะต้องรู้ว่าใคร อืม..แกยังจำห้องโฮมรูมของเราได้หรือเปล่า”

“ตึกสองชั้นสาม ห้องคอมหนึ่ง” มิถุนาตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด มันเหมือนสลักไว้ในสมองเขาอย่างไม่ลืมเลือน

“ก็ใช่อีกนั่นล่ะ ถ้าแกสังเกต เพียงแค่เราขึ้นบันไดนี้ไปแล้วเลี้ยวขวา ก็จะได้เจอห้องแห่งความทรงจำของพวกเรา”

“ความทรงจำ..” มิถุนาทวนคำเบา ๆ แต่คนตาตี่ไม่อนุญาตให้เขาอยู่ในภวังค์นานนัก เขาเดินนำไปทางบันไดทางซ้ายมือของลิฟต์โดยไม่รั้งรอ

“เรามีอะไรมาให้” มาวินล้วงสมุดเล่มบางออกจากกระเป๋ากางเกง มันมีปกสีน้ำเงินเข้มเหมือนท้องฟ้าในหน้าหนาว เมื่อเห็นมิถุนาจ้องมองอย่างงงงันจึงอธิบายเพิ่ม “เราใช้เวลาช่วงที่ว่าง จดบันทึกเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา ตั้งแต่วันที่เราพบแกเป็นครั้งแรก”

“ทำไมต้องจด”

“อย่างงั้นก็ถือเสียว่าเป็นของอ่านเล่น บางทีอาจจะมีประโยชน์”

มิถุนาจึงรับมันไว้ พวกเขากำลังเดินขึ้นบันไดช้า ๆ ราตรีที่นี่นานดุจนิรันดร์กาล เนื่องด้วยท้องฟ้าภายนอกยังไม่เปลี่ยนแปลงไปจากสีหมึก

จุดพักระหว่างชั้นเป็นกระจกในโครงโลหะ มีราวกั้นเตี้ย ๆ ระดับเอวกันไว้เผื่อใครทำกระจกแตกจะได้ไม่หล่นลงไปเสียทีเดียว มิถุนาเบือนหน้าหนีเมื่อภาพบรรยากาศภายนอกกระจกใสฉายแต่ความมืดที่ทำให้เขาตัวสั่น

“ไม่มีใครมาที่นี่นานแล้ว” มาวินเปรยเบา ๆ “มันถูกทิ้งร้างมาเกือบสองปี บางคนยังจำได้ บางคนก็ลืมเลือนไป แต่บางคนก็พยายามเสือกไสให้มันถูกกลบฝังในซอกความจำส่วนที่ลึกที่สุด”

“แล้วเราอยู่ในพวกไหน”

มาวินยิ้มเมื่อได้ยินคำถาม เหลืออีกเพียงสามก้าวเขาจะขึ้นถึงชั้นสาม

“แกน่ะรึ ก็คงจะจำได้ชัดเจนจนติดตา ขนาดว่าในฝันยังมองภาพเหล่านี้ไม่ผิดเพี้ยน”

“ทำไมนายถึงรู้”

“เพราะว่าพวกเราเหมือนกัน เหมือนภาพในกระจก ที่สะท้อนฉายเงาซึ่งกันและกัน นายรู้มั้ย..” น้ำเสียงของมาวินเหมือนจะอ่อนโยนลงอย่างน่าประหลาด “สำหรับเราแล้ว ที่นี่คือความสุข มันมีความสุขซ่อนตัวอยู่ในทุกที่ เป็นความสุขที่ไม่ต้องการเสียงหัวเราะ” กระถางต้นไม้ยืนต้นเหี่ยวแห้งอยู่ข้างทางเดินที่นำไปสู่ประตูสูงใหญ่ ใบเหลืองกรอบของมันถูกปลายนิ้วของเด็กหนุ่มไล้อย่างคิดถึง “ไม่ต้องการความสนุกสนาน”

เขาพลันถอนหายใจและชะงักเท้า ประตูกระจกอยู่เบื้องหน้า มันเปิดอ้าออกบานหนึ่ง ส่วนอีกบานทางซ้ายปิดค้างไว้ เท่ากับว่าแบ่งประตูใหญ่เป็นสองส่วน

“บางคนก็เรียกมันว่าที่ซ่อนตัว เอาไว้หนีปัญหาจากชีวิตประจำวัน เพื่อดื่มด่ำกับมุมต่าง ๆ ภายในสถานที่แห่งนี้ บางคนก็ไม่สนใจว่ามันจะมีหรือไม่มี เพราะพวกเขามีความสุขกับชีวิตของเขาโดยไม่ต้องอาศัยความฝัน”

“ความฝัน..”

มาวินไม่สนใจ เขากล่าวต่อราวกับว่าไม่เคยถูกขัดจังหวะมาก่อน

“แต่บางคนบอกว่าเขาไม่ต้องการมัน และกำลังพยายามทำลายมัน”

“แล้วเขาต้องการมันจริง ๆ หรือเปล่า”

“อาจจะไม่ ไม่เช่นนั้นเขาจะพยายามทำแบบนี้ไปทำไมล่ะ เข้าไปข้างในดีกว่า”

มิถุนาค่อยหลุดจากวังวนอันแปลกประหลาดของห้วงความคิด เขาถอดรองเท้าออกด้วยความเคยชิน และตบกับเหลี่ยมขอบธรณีประตูเพื่อให้เศษดินทรายหล่นออกเสียแต่ข้างนอก เด็กหนุ่มรีบร้องห้ามเมื่อเห็นเพื่อนของตนก้าวเข้าไปโดยไม่ถอดรองเท้า

“เฮ้! เดี๋ยวสิ พื้นเลอะลำบากทำความสะอาดอีก”

มาวินยิ้มอีกที เหมือนจะเป็นอารมณ์ที่หดหู่เสียมากกว่า

“เราไม่ได้ไปเหยียบดินที่ไหน เพราะเราไม่เคยได้ออกห่างตัวตึก”

มิถุนาอ้าปากค้าง คำพูดนั้นหมายความว่าไง พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปรึ แล้วเขาจะกลับบ้านยังไง

ภายในห้องยาวที่กินเนื้อที่ทั้งปีกตะวันออกของชั้นสาม มันมีทางเดินยาวโล่งผ่าระหว่างห้องแลปคอมพิวเตอร์จำนวนหลายร้อยเครื่องกับห้องพักครู และห้องวิจัยพัฒนาโครงงานคอมพิวเตอร์

มีเก้าอี้เรียงรายจำนวนมากมายวางเรียงพิงกับผนัง บรรยากาศหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้มิถุนาห่อตัวกอดแขนของตนไว้โดยอัตโนมัติ

ห้องแรกทางซ้ายมือของเขาคือห้องประชุมขนาดใหญ่ มันมีม่านสีแดงเลือดนกซึ่งจะถูกคลี่ออกกางกั้นยามคณะครูหรือผู้บริหารมาประชุมกันที่นี่ แต่หากอาจารย์ของพวกเขาใช้เป็นสถานที่สอนแล้ว ม่านนั้นจะเปิดไว้ให้ผู้คนสามารถมองทะลุกระจกใสเข้าไปได้ดุจเดียวกับที่มิถุนามองเห็นอยู่ในขณะนี้

เขาละสายตาจากห้องประชุมใหญ่ไปทางขวาซึ่งเป็นห้องพักครูของภาควิชาคอมพิวเตอร์ ประตูที่นำไปสู่ห้องพักครูนั้นค่อนข้างเล็ก ตามผนังรายรอบล้วนติดไว้ด้วยบอร์ดแสดงผลงานต่าง ๆ และบอร์ดที่ให้ความรู้ มันดูเก่า บางชิ้นก็ขาด หรือลอกม้วนจนเกือบหลุด

“ไม่มีใครดูแล มันเป็นไปตามกาลเวลา”

มาวินคงสังเกตเห็นมิถุนาเบือนหน้าหนีเมื่อมองเห็นความทรุดโทรมที่เกิดขึ้น ตามเสาและเพดานมีคราบสีคล้ำกระจายไปทั่ว จริงอย่างที่ว่า มันคือผลงานศิลปะชิ้นเอกแห่งกาลเวลา

พวกเขาเดินไปเรื่อย ๆ ห้องทางซ้ายเป็นห้องแลปคอมพิวเตอร์ทั้งหมด ส่วนทางขวาเป็นกำแพงที่มีประตูเล็ก ๆ ไม่เหมือนห้องคอมฯที่ผนังเป็นกระจกใสยาวจนถึงเพดาน มาวินหยุดเท้า แล้วนั่งลงบนหนึ่งในเก้าอี้กว่าร้อยตัวที่วางพิงกำแพงนั้น

“นายควรจะนั่ง ที่นี่ปลอดภัย”

“ปลอดภัย..”

ถึงจะงุนงงแต่มิถุนาก็นั่งลงตามที่เพื่อนบอก

“ความทรงจำต้องได้รับการกระตุ้น นายควรอ่านโน้ตที่เราให้ไป จะได้เข้าใจอะไรมากขึ้น”

“ไม่ เราไม่อ่าน เราไม่อยากรู้แล้วว่ามันเป็นไงมาไง”

“ทำไมล่ะ”

มิถุนากวาดสายตามองสิ่งแวดล้อมรอบ ๆ อย่างช้า ๆ

“เรากลัว กลัวว่ามันจะพังลงมาต่อหน้าถ้าเราได้รู้ความจริง เราอยากอยู่ที่นี่ในความสงบสุขแบบนี้ ในความรู้สึกคุ้นเคยกับคนที่เราคุ้นเคย แต่ที่นายพูด” เสียงเขาแผ่วลงคล้ายไม่เหลือแรงจะเอ่ยออกมา “..เหมือนกับว่า นี่ไม่ใช่ความจริง”

“มันเป็นความจริง” คู่สนทนาเพียงผู้เดียวของมิถุนายืนยัน “หากว่านายเชื่อว่ามันจริง คืนสมุดให้เราเถอะ เราว่าคืนนี้นายคงยังไม่พร้อมที่จะรับรู้มัน”

มิถุนาลังเล สมุดเล่มนั้นยังอยู่ในมือ มีเสียงกระซิบเล็ก ๆ บอกให้เขาเปิดอ่าน แต่เขากลับยื่นส่งคืนมือที่แบรอไว้ในทันที

“ในห้องคอมหนึ่งมีที่นอน จำได้มั้ย ที่นอนที่นายเคยใช้ตอนที่มาค้างโรงเรียนกับคิมและปิน”
มิถุนาผงกหัว เขาจำมันได้ เขาเคยมาค้างที่โรงเรียนเพื่อเข้าค่ายเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ เขาจับคู่กับน้องชายของตน ส่วนคิมหันต์ และปินันท์จับคู่กันเป็นทีม ทั้งสองทีมสูสีคู่คี่กัน ชิงชัยผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะตลอดระยะเวลาที่เข้าค่าย

“คืนนี้นายควรจะนอนพัก หลับให้สนิท จะได้ตื่นขึ้นมาอย่างแจ่มใส และตัดสินใจได้”

มิถุนารู้สึกเหมือนกำลังจะถูกทอดทิ้ง

“แล้วนายจะไปไหนล่ะวิน”

มาวินเอียงคอเลิกคิ้ว ตาตี่ของเขาค่อยโตขึ้นมาหน่อยจนเกือบเห็นแววประหลาด

“เรามีงานต้องทำนิดหน่อยน่ะ”

To be continued...

==============================================

ขออภัยทุกท่านด้วยนะครับ ที่ใช้พื้นที่ไปเสียเยอะเลย แต่เห็นช่วงนี้เงียบ ๆ เลยลองเอานิยายมาลงให้อ่านเล่น ๆ ฆ่าเวลา ระหว่างรอพ่อรุตกลับมาลงสาระและแง่คิดดี ๆ ต่อ

ขอบคุณทุกท่านที่แอบอ่าน และไม่แอบอ่าน รวมทั้งท่านที่ไม่ว่ากระไรหากผมลงนิยาย >,< ขอให้ได้รับคำขอบคุณจากนักเขียนตัวเล็ก ๆ อย่างผมด้วยครับ

พี่โก้ : อิอิ บอกไม่ได้ว่าพี่โก้เดาถูกหรือผิด ไว้รอดูต่อไปงับ นายมิตไม่ได้พิศวาสกับฝันร้ายหรอก แต่พิศวาสกับฝัน... หุหุ อ่านบทนี้ก็คงรู้แล้วมั้งครับ ว่ามิตชอบฝันแบบไหน

เฮียพี : โป้งเลย มาเผยความลับของทางราชการซะงั้น อีกอย่างลูซี่ของผม(และของผม) เขาหล่อกว่านั้นหลายขุม กั่กๆๆๆ (ขุมนี่ใช้กะนรกหรือเปล่าหว่า)

คุณแมน : ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ (โค้งงาม ๆ)
แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 49 15:50:14

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 30 ก.ย. 49 15:49:12 ]

ความคิดเห็นที่ 165

งานนี้พี่แบทไม่ได้อยู่ในห้องน้ำกับมิถุนานะครับ อิอิ

เพราะพี่ไปเลี้ยงเด็กกำพร้ามาแหล่ะ ^^

เอาบรรยากาศมาเล่าให้ฟังครับผม

=================
ไม่ค่อยได้มาลง เลยเอา แบทแมนน้อย special มาฝากครับ
=================

บ้านเด็กอ่อนพญาไท ปากเกร็ด

วันนี้ผมได้ไปทำสิ่งดี ๆ กับพี่ ๆ น้อง ๆ ที่ทำงานมาครับ นั่นคือการนำสิ่งของจำเป็นไปให้กับบ้านเด็กอ่อนปากเกร็ด

บ้านเด็กอ่อนที่นี่แบ่งย่อยอีกเป็นหลัง ๆ ตามระดับอายุ

หลังที่ผมเข้าไปเยี่ยมนั่นมีชื่อหลังว่า ดาวเรือง ซึ่งเป็นบ้านที่เลี้ยงเด็กกำพร้าอายุหนึ่งขวบ

ทันทีที่ย่างก้าวเข้าสู่บ้านสีสดใส ผมก็ได้พบกับเด็ก ๆ ราวเกือบยี่สิบคนในวัยเดียวกัน แต่ละคนก็ดูมอม ๆ ดูแล้วไม่ค่อยน่าอุ้มนัก

ส่วนผมก็หาเด็กผู้ชายน่ารัก ๆ อุ้ม แต่มีเด็กผู้หญิงขี้เหร่คนหนึ่งรี่เข้ามาหาขอให้ผมอุ้ม เอาล่ะสิ ผมก็เลยต้องอุ้ม แหมจะลำเอียงออกนอกหน้าก็กระไรอยู่ พอเมื่อยจะวางน้องเค้าก็ร้องโหเลย เลยจำต้องอุ้มต่อ
แล้วพอน้องเขาเผลอ ๆ ผมก็เอาไปเกาะไว้กับพี่อีกคนแทน อิอิ เพราะผมเห็นเด็กผู้ชายน่ารักคนหนึ่งใส่เสื้อสีดำ หน้าละอ่อนน่าอุ้ม จึงเปลี่ยนเป้าหมายตรงไปอุ้มเเทน

แต่พอยกขึ้นเท่านั้นแหล่ะครับ ร้องโหเลย ปลอบเท่าไหร่ก็ไม่หยุดอีก

ผมเลยจำต้องถอยแล้วปล่อยให้พี่เลี้ยงอุ้มไปโอ๋แทน

ตอนเกือบเที่ยง พี่เลี้ยงเขาก็นำชามข้าวบดกับฟังทองมาให้พวกเราป้อน ผมเองก็ดีใจมาก ๆ ไม่เคยป้อนข้าวเด็ก จึงรับชามมาแล้วรี่ไปหาเด็กผู้ชายคนเดิม

ชื่อจริงเขาชื่อว่า "นัตธวัช" เขียนไงก็ไม่รู้ อิอิ แต่อยากเขียนอย่างนี้ ^^ และผมก็ตั้งชื่อเล่นให้ว่า "โรบิ้น"
เพราะว่าน้องเขาใส่เสื้อดำ อยู่คนเดียวนี่เอง น้องเขาทานด้วยความอร่อยไม่นานจึงหมด อิอิ ในที่สุดก็ติดกับผมจนได้

คราวนี้ผมขออุ้มเขาก็ยอมแล้วคับ ในที่สุดผมก็มีลูกซะที หล่อกว่าใครเขาเลย ฮ่า ๆ ๆ

พออุ้มได้ ผมในฐานะพ่อก็พาไปหาแม่ ก็คือน้องผู้หญิงที่น่ารักที่ทำงานนั่นเอง แหม ๆ ผมนี่ไม่ค่อยเลย "ยิ้มกะแม่หน่อยสิลูก" 55555

เมื่อเริ่มเมื่อยแล้วผมก็ให้ลูกผมนั่งเอนที่พุงแล้วร้องเพลงให้ฟัง แล้วก็โยกเยกไปมา
บทเพลงที่ผมร้องมีทั้งสนุก ๆ และอบอุ่น เผื่อลูกน้อยวันเดียวของผมโตมาแล้วจะได้เป็นนักร้อง อิอิ
แต่จริง ๆ ที่เลือกเพลงอบอุ่นเพราะอยากถ่ายทอดความรู้สึกอบอุ่นเอาไว้ ในวันคืนที่เค้าอาจจะต้องเหงา และวันเวลาที่ต้องเติบโตสู่โลกกว้าง ขอให้เขาเป็นเด็กดีแล้วกัน

ด้วยเพลงอันไพเราะ(รึป่าวฟะ - -") ไม่นานนักเด็กน้อยก็หลับผลอย น่ารักน่าชังเสียยิ่งกระไรนี่

พอได้เวลานอน พี่เลี้ยงก็นำเด็กทุกคนไปห้องนอน แล้วลูกของผมก็ถูกพรากออกจากอก เด็กน้อยถูกอุ้มด้วยอาการงัวเงียไปวางไว้ในที่นอน ผมได้แต่ชะเเง้แลมองด้วยน้ำตาซึม ๆ เพราะว่า
พวกเรากำลังจะลาจากไปแล้ว

ผมยังจำได้ดี เด็กน้อยมองลอดลูกกรงของที่นอนมายังผมไม่ละสายตา ผมได้แต่โบกมือบ๊ายบาย และขอให้บุญรักษา

โชคดีนะลูกน้อยวันเดียวของพ่อ ด.ช.โรบิ้น

จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 30 ก.ย. 49 22:58:12 ]

ความคิดเห็นที่ 166

แบทแมนน้อย (X RoBiN) เป็นคนดีจังเลยครับ ใครได้เป็นแฟนคงโชคดีมาก เด็กรักและรักเด็ก จิตใจดีเหมือนนางครับเลยครับ

จากคุณ : โอ๊ต - [ 1 ต.ค. 49 11:18:24 A:172.19.48.44 X:129.78.208.4 TicketID:091427 ]

ความคิดเห็นที่ 167

- -"
พี่โอ๊ตครัฟ ขอบคุณที่ชมนะพี่ ว่าแต่ว่าคำชมมันฟังทะแมร่ง ๆ นะครับพี่ จิตใจดีเหมือนนางครับเลยครับ

ส่วนผมมันคนดีเป็นบางครั้งครับ ไม่ได้ดีตลอดหรอกฮับ แค่เอาเรื่องดี ๆ มากชูเชิด อิอิ

ปล.ช้างสารกำลังมา ระวัง ๆ หน่อยนะครับบบบ
แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 49 20:35:59

จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 1 ต.ค. 49 20:33:06 ]

ความคิดเห็นที่ 168

จิตใจดีเหมือนนางงามเลยครับ

พิมพ์ตกไป โทษที

ช้างสาร ที่ใคร ง่า

จากคุณ : โอ๊ต - [ 1 ต.ค. 49 20:43:38 A:202.74.178.118 X: TicketID:091427 ]

ความคิดเห็นที่ 169

เอ่อ.. มันชื่อพายุที่กำลังเข้ามาประเทศไทยครับพี่

จากคุณ : bigmhunter - [ 2 ต.ค. 49 00:15:54 ]

ความคิดเห็นที่ 170

บิ๊กจะกลับปีหน้าแล้วหรือนี่ เสียดายจัง อยากไปญี่ปุ่นบ้าง (เรียนสักสองเดือน) แบบมีพื้นฐานมาบ้างแล้ว

โหย

โอ๊ต-ทำรายงานอยู่นะวันฯ พี่ไม่ได้เล่นเน็ตอย่างเดียว

จากคุณ : โอ๊ต - [ 2 ต.ค. 49 10:25:21 A:202.74.178.118 X: TicketID:091427 ]

ความคิดเห็นที่ 171

เปิดเทอม(จริงๆ)วันแรก กับวิชากราฟฟิกดีไซน์ ไม่รู้เรื่องเลยฟ่ะ จารย์แกเล่นให้ใช้ซอฟท์แวร์ไรก็ไม่รู้ คนโลว์เทคอย่างเรา เฮอะ แต่หนุ่มยุโรปมั้งที่นั่งเยื้องๆไปนั่นก็หล่อสัดๆๆ ริมขวาหนุ่มละติน ก็ร้อนแรงไม่เบา ผมหยิกหน่อยๆ โอว์ พระเจ้า แล้วจะเรียนรู้เรื่องมั้ยเนี่ย เพิ่งรู้ตัวเองว่านอกจากเกาหลีแล้ว ที่ชอบอย่างแรงรองลงมาก็คือ ละติโน่ทั้งหลายนี่เอง หะๆๆ

จานสอนต่อแล้ว ไปก่อนครับ

จากคุณ : g - [ 3 ต.ค. 49 10:55:25 A:60.240.96.225 X:202.7.166.166 TicketID:013000 ]

ความคิดเห็นที่ 172

^^^^^ แอบนอกใจหนุ่มเกาหลีไปเหล่หนุ่มลาตินแล้วเหรอคะ คุณจี คุณหงส์ชอบพี่เบ๊กส์เหมือนเราเลย ช่วยไม่ได้ พี่แกเป็นขวัญใจสาวๆกะหนุ่มเกยืทั่วโลกนี่นา น้องนะ อัพ 3 ตอนรวด ขยันมากๆ อ้อ เราขอลาบอร์ดหนึ่งเดือนค่ะ สอบไฟนอลสิ้นเดือนนี้ ขออ่านหนังสือก่อน อย่าพึ่งลืมกันนะคะ สุดท้าย พี่รุตขา คิดถึงจัง เมื่อไหร่จะเข้ากระทู้คะ

จากคุณ : beemanufan - [ 3 ต.ค. 49 18:56:45 ]

ความคิดเห็นที่ 173

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4762634/W4762634.html#1

ความในใจของชาว Blue Sky (ถึงคนทั่วไป) ตอนที่ 21 เพียงความเคลื่อนไหว

เชิญครับ

จากคุณ : วิศรุต บลูสกาย - [ 3 ต.ค. 49 22:23:24 A:203.149.41.145 X: TicketID:116603 ]

ความคิดเห็นที่ 174

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4762634/W4762634.html

มาทำ link เด้อค่ะ

จากคุณ : ^^ (Namehoto) - [ 3 ต.ค. 49 22:42:46 ]

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป

Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | PanTown.com | BlogGang.com