ความคิดเห็นที่ 1 11 กันยายน ค.ศ. 2051 เช้าวันนี้ตึกที่อยู่ถัดออกไปในถนนอีกสายมีงานฉลองเปิด ตัวใหญ่โต ผมมองเห็นได้ผ่านหน้าต่างอาคารที่นั่งทำงานอยู่ มีทีมงานแห่มังกรทองปีนขึ้นสู่ยอดตึก เข้าใจว่าถูกยึดโยง โดยสลิง และรอก... คาดว่าเสียงกลอง เสียงฉาบคงดังกึกก้องตลอดถนนสาย นั้น... การจราจรทางอากาศที่บล็อคนั้นถูกปิดชั่วคราว และ... รถรารถลอยทั้งหลายก็มาขวักไขว่กันแถวๆอาคารสำนัก งานที่ผมนั่งอยู่ " พี่ๆ มีคนมาหา..." เสียงเบนความสนใจของผมจากภาพ แห่มังกรที่กำลังจะถึงยอดตึกอยู่แล้ว เป็นทีมงานฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทเอกชนรายหนึ่ง ยังไม่ทันที่จะได้เชิญให้สาวๆทีมงานประชาสัมพันธ์นั่ง คน หนึ่งก็เอ่ยขึ้นมาว่า " นั่น เค้ามีงานอะไรเหรอคะ..." " อ๋อ... เค้าเปิดตัวอาคารที่เพิ่งตกแต่งใหม่น่ะ... อัพเกรด แล้วก็ขึ้นค่าเช่า..." ไม่ทันไร สาวๆก็ส่งเสียงตกอกตกใจ ว๊ายยย กรี๊ดดด... ผมหันไป มีประกายไฟที่ยอดอาคาร และเห็นภาพทีมแห่ มังกรกำลังร่วงหล่นลงมาเริ่มจากส่วนหัว... " คงเป็นการแสดงน่ะ... เขามีสลิง..." ตามมาด้วยเสียงระเบิดดังสนั่น... เศษคอนกรีตจากอาคารค่อยๆทะลายลงกลืนกินซากมังกร ที่ลอยละลิ่วลงมา... ยังไม่ทันที่จะเห็นฝุ่นควันฟุ้งกระจายบริเวณอาคารหลังนั้น แรงอัดที่รุนแรงจากการระเบิดส่งผลให้รถลอยฟ้าหลายๆ คัน ลอยมา ๆ... ปะทะอาคารที่เราอยู่ ผมคิดว่าอาคารของเรา แม้จะเป็น เกรด C ก็คงไม่เป็นอะไรแต่... เสียงระเบิดอีกครั้งดังขึ้นใกล้เรามากกว่าครั้งแรกมาก... มันอยู่บนอาคารของเรานี่เอง...น่าจะประมาณชั้น 20 ขึ้น ไป " จะระเบิดเรา ทำไมไม่เอารถขนระเบิดมาจ่อที่ชั้น 13 ฟระ?..." ผมคิดในใจ ก่อนจะบอกกับสาวๆไปคำนึงว่า... " วิ่ง.!!!.." ไม่มีใครทำตามที่บอก แม้กระทั่งตัวผมเอง... สติสตังไม่ อยู่กับเนื้อกับตัว... เรายืนตัวสั่น อกสั่น ขวัญหาย... หลายคนร้องไห้ หลายคน กรีดร้องเสียงดัง... เมื่อผมตั้งหลักได้หายจากอาการช็อค ก็วิ่งตรงไปที่บันได หนีไฟ... " ตึกนี้กำลังจะถล่ม... เราต้องโดนกองคอนกรีตพวกนี้ ทับ... เราต้องตายแน่ๆ.." " ไม่ใช้ลิฟท์ ไม่ใช้ลิฟท์... ใช้บันได ใช้บันได..." " จะทิ้งสาวๆไปได้ยังไง... กลับไปก่อน...กลับไป.. " ผมกลับไปไล่ต้อนสาวๆ ชี้ทางให้วิ่งลงบันไดหนีไฟลง ไป... และคนที่อกสั่น... ผมต้องจูงมือเธอวิ่งไปด้วยตัวเอง... เพราะเธอยังไม่หายจากอาการช็อค.... " แค่ 13 ชั้นเอง... วิ่งเต็มที่เลยนะ... " ผมปล่อยมือให้เธอวิ่งลงไปก่อน... ช่างเป็นสุภาพบุรุษ อะไรเช่นนี้... ความจริง ผมเหลือบไปเห็นตู้สายดับเพลิง... และเชื่อว่ามันจะพาผมลงไปชั้นล่างได้เร็วกว่าการวิ่งลง บันได... ผูกเอวแบบในหนังฝรั่ง...วิ่งฝ่ากระจก...และ... " พลั่ก..!!!..." ลืมไปกระจกทำจากลามิเนตชั้นดี ผลิตผลจากปิโตรเคมี... ที่ตอนนี้มันกำลังจะทำให้เราซวยแล้วล่ะสิ.... หัวก็โน ไหล่แทบหลุด... เสียงสะเทือนเลื่อนลั่น เริ่มดังมาจากชั้นบน และดังขึ้นๆ เรื่อยๆ... ในระหว่างที่ผมกำลังแกะสายดับเพลิงที่มัดไว้อย่างแน่น หนา... เกินไป... เมื่อหลุดจากพันธนาการสายดับเพลิง ผมก็โกยเถอะกรู... ตามเขาลงบันไดมา... " แค่ 13 ชั้นเอง... " ครั้งนี้ผมปลอบใจตัวเอง หวังจะรอด ไปถึงชั้นล่างให้ได้... " ชั้น 12 " " ชั้น 11 " " ชั้น 10 " ผมนับชั้นลงไปเรื่อยๆ ระหว่างทางลงผมเห็น MYP คนหนึ่งเดินลงมาจากสถานี ย่อยที่ชั้น 30 ท่าทางจะเริ่มหมดแรง " ระเบิดที่ชั้นไหนอ่ะพี่ " ผมลองถามเค้าดู " ชั้นไม่รู้... ชั้นโคดจะเหนื่อยเลย..." " ไปๆ ผมช่วยพยุงนะ..." ผมกึ่งลากกึ่งพยุง MYP คน นั้น... เป็นหนึ่งในคนที่ร่วมทุบคุณลุงคนขับรถนั่นแหละ " อีกกี่ชั้นวะเนี่ย?... นี่ชั้นอะไรแล้ว?..." พี่ MYP ถามผม เสียงอ่อยๆ... " ชั้นไม่บอก ไม่บอก ไม่บอก... ถึงรู้ก็ม่ายบอก ม่าย บอก..." ผมเลยร้องเพลงนึงขึ้นมา... เขาละมือที่ผมพยุงเขาไว้ ให้ระยะห่างพอ... แล้วก็ถีบผม ลงบันไดลงมา... มันเร็วขึ้นกว่าเดิมหน่อย... แต่น่วมไปหมดทั้งตัวเลย... โชคดีนะที่มันเป็นชั้นสุดท้ายพอดี... ... เมื่อแลนดิ้งเรียบร้อย ก็ต้องรวบรวมพลังอึดวิ่งต่อให้ใกล้ จากอาคารนี้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะมันกำลังจะถล่มลงมา... ผมไปต่ออีกประมาณ 200 เมตรจึงหันกลับมาดู... อาคารสำนักงานของเรายังไม่ถล่ม... มีแต่กลุ่มควันจากไฟ ไหม้... น่าจะเป็น...เอ่อ... " ชั้นไหนก็ช่างมันเหอะ... ชั้นไม่อยากรู้ละ..." ผมคิดว่าจะกลับไปหิ้วปีกพี่ MYP คนนั้น เพราะท่าทางแก คงจะวิ่งต่อไม่ค่อยไหว... แต่ยังไม่ทันจะเข้าถึงตัวก็เห็นเพื่อน MYP มาช่วยเขาแล้ว... และ... ผมยังเหลือบไปเห็นคุณลุงคนขับรถเมล์... เขาล้วงอะไรออกมาจากกระเป๋าย่าม ก่อนจะขว้างใส่ MYP และ... " ตูม...!!! " " อิ๊บอ๋ายยย... ระเบิดนี่หว่าาา...!!! " คุณลุงคนขับรถเมล์เงยหน้าขึ้นมามองผม... ก่อนที่จะวิ่งหนี ไป เพราะเสียงของ MYP อีกหลายสิบนายที่ลงบันไดมา กรู เข้าหาคุณลุง... ผมได้ยินเสียงระเบิดอีกหลายตูม ดังขึ้นแถวๆนั้น... เสียงไซเรนแผดดังรอบข้าง ผสานเสียงหวีดร้องอย่างหวาด ผวาของผู้คนรอบกาย... ต่างคนต่างวิ่งไปหลากหลายทิศทาง... " ไปไหนดี ไปไหนดี.?..." ยังไม่ทันจะได้คำตอบ... กลุ่ม วัยรุ่นกลุ่มนั้นก็วิ่งมาทางผม... และแน่นอน... คุณลุงสะพายย่ามติดตามมาใกล้ๆ... ผมวิ่งหนีไปอีกทางหนึ่ง และคุณลุงเลือกจะติดตามกลุ่มวัย รุ่นนั้นไปอย่างไม่ลดละ... และด้วยความอยากรู้อยากเห็นเป็นนิสัยพื้นฐานของ มนุษย์...ผมจึง...ตามไปดู... กลุ่มวัยรุ่นที่วิ่งหนี และเข้าไปหลบซ่อนตัวในห้องน้ำโรง ภาพยนต์แห่งหนึ่ง นึกว่าจะพ้น... ความบังเอิญมักเกิดขึ้นเสมอๆในชีวิตประจำวัน... คุณลุง เข้าไปฉิในห้องน้ำนั้นพอดี... แล้วก็เดินออกมาตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น... สอด ส่ายสายตามองหาทิศทางที่จะไปต่อ... กลุ่มวัยรุ่นนึกว่ารอดตัวแล้ว... คนทำความสะอาดเห็นคุณลุงวิ่งตามกลุ่มวัยรุ่นมา และท่า ทางจะหาไม่เจอจึงหวังดี ตะโกนบอกออกไป... " ลุง ๆ... ในห้องน้ำ ในห้องน้ำ..." เหมือนผึ้งกำลังจะแตกรัง... แต่ก็ช้าเกินกว่าที่คุณลุงกลิ้ง ระเบิดเข้าไป... มันกลิ้งผ่านไปทีละห้อง ทีละห้อง ทีละห้อง... กลุ่มวัยรุ่นหน้าซีด เหงื่อแตก และคิแตก นัยว่าพวกเขาได้ ใช้ห้องน้ำกันเป็นครั้งสุดท้าย... ทุกคน... และ... " ตูมมม...!!!..." " ช่วยด้วยยยย...!!!..." คนทำความสะอาดร้องเสียงหลง วิ่งไปไร้ทิศทาง.... ยังไม่ทันที่ผมจะออกวิ่งก็แว่วๆเสียง... ตูมมม !!!.... ... " เจ้าของตึกนั่น...มันยึดบ่อน้ำมันของฉัน... หนีไปทำนา มันก็ยึดที่ดินของฉัน... หนีไปขับแท็กซี่ มันก็ยึดแท็กซี่ของฉัน... รถเมล์ลอยฟ้านั่น ปกติลูกสาวฉันเป็นคนขับ... หลังจากที่เธอติดยา ก็ไม่เป็นผู้เป็นคน เพราะคบหาไอ้กุ๊ย พวกนั้น... เธอเป็นไงต่อฉันไม่อยากเล่า... MYP สถานีย่อยที่ตึกของแกไม่เคยพึ่งพาอะไรได้เลย... เพราะฉันมันจน... แถมวันนั้นมันยังมาช่วยพวกกุ๊ยรุมยำฉันอีก... ส่วนแก...นั่งทนดูคนถูกกระทืบได้ไง...ต่อหน้าต่อตา..." การ์ดใบนี้เสียบอยู่บนช่อดอกลิลลี่ที่มาเยี่ยมไข้ผมที่โรง พยาบาล ด้านหลังการ์ดเขียนว่า " หายป่วยไวๆ... แล้วพบกันใหม่..." ลงชื่อ นคร สามัญ ผมเหงื่อแตกท่วมตัว... แต่ทำไม...ไม่มีร่องรอยบาดเจ็บจากอะไรเลย... ไม่ใช่โรงพยาบาล... นี่มันบ้านเรานี่หว่า...เอ๊ะ...ปฏิทิน... มันเป็นวันที่ 11 กันยายน ค.ศ.2006 " เมื่อคืนก็ดูหนังตลก ไหงฝันได้เป็นตุเป็นตะขนาดนี้วะ?..." ... จบละ ... จากคุณ : loykratong - [ 11 ก.ย. 49 20:48:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เข้ามาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie - [ 12 ก.ย. 49 13:19:59 ]