ความคิดเห็นที่ 1 “มาจากจีนหรือคะ” “ครับ” เคนนี่ยิ้มดวงตาเป็นประกาย มันเป็นประกายที่ทำให้เจนนิสหายใจติดขัดไปครู่หนึ่งเลยทีเดียว ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขามีแรงดึงดูดใจกว่าพวกตาสีฟ้าสีเขียวที่เธอเคยสบมามากมายนัก นับแต่นั้นเจนนิสเลยสมัครใจนั่งเรียนโต๊ะข้างๆเขาตลอดมา ไม่นานเธอก็รวบรวมความกล้าขอร้องให้เขามารับเธอไปวิทยาลัยด้วยกัน และสุดท้ายก็รบเร้าให้เขาย้ายมาอยู่อพาตเม้นท์เดียวกับเธอ เขาเองก็แสนดีน่ารักถ่อมตัวตามสไตล์คนตะวันออกที่ปฏิเสธใครไม่เป็น นั่นยิ่งทำให้เขาร้อนแรงสำหรับเธอมากขึ้นทุกวัน... ครั้งหนึ่งในงานปาร์ตี้ของรุ่นพี่ เธอกับเขากอดและจูบเธอในขณะที่เต้นรำด้วยกัน เสน่หานิ่มนวลขี้อายตามแบบฉบับหนุ่มที่มาจากดินแดนไกลโพ้นทำให้เธอเคลิบเคลิ้มจนตัวลอย... และสุดท้ายเธอก็รักเขาหมดใจ แต่....เขา.. “ขอโทษนะครับ เรื่องของเราที่ผ่านมันวิเศษมากแต่ผมชอบที่คุณเป็นเพื่อนที่ดีกับผม” มันคำตอบที่มาจากรอยยิ้มที่อบอุ่นและมารยาทอันดีจากเขาเมื่อต้องตอบคำถามของเธอ   เจนนิสคิดถึงตรงนี้แล้วรู้สึกว่าหัวใจกำลังบีบตัวจนแทบแตกทะลักออกมา.... ที่หน้าอพาตเม้นท์เจนนิสได้พบกับวินทรนักศึกษาไทยเพื่อนของเคนนี่ เขาเป็นหนุ่มเอเชียอีกคนที่เข้ามาในชีวิตของเธอ  วินทรกับเคนนี่พบกันที่แฟรงเฟริ์ตตอนที่เคนนี่ไปท่องเที่ยวช่วงลองวีคเอ็น วินทรกำลังศึกษาแพทย์ที่เยอรมัน และมักจะมาเยี่ยมเยือนหาเคนนี่อยู่เนืองๆ พอรู้จักกับเธอเขาก็เลยเผื่อความเยี่ยมเยือนนั้นมาให้เธอด้วย วินทรมาจากครอบครัวชั้นสูงที่มีหน้ามีตาในเมืองไทย เมื่อพบกันครั้งแรกบุคลิกที่เย็นชาและอาการไว้ตัวของเขาทำให้เจนนิสไม่อยากเชื่อว่าเขามาจากดินแดนที่ได้ชื่อว่าพลเมืองยิ้มเก่งและใจดี แต่วินทรก็ได้พิสูจน์ให้เธอเห็นในเวลาต่อมาหลังจากที่ได้สนิทสนมกันแล้ว เขาหัวเราะง่าย อารมณ์ดี และเป็นสุภาพบุรุษ เขาก็ไม่ได้ต่างจากคนไทยคนอื่นๆเลย เพียงแต่เขาต้องระวังตัวอย่างมากในต่างแดนเท่านั้นเอง วันนี้เขาทำให้เจนนิสแปลกใจไปกับการอัดบุหรี่หนักๆด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและอมทุกข์ เธอกำลังสงสัยว่าเขากำลังไล่หนาว กำลังหงุดหงิดหรือมีเรื่องในใจกันแน่...มันเป็นไปได้ทั้งนั้น..เธอคิด “หวัดดี วินทร เป็นงัยบ้างจ๊ะ” เธอทักออกไป เขาหันมาตามเสียง ทันทีที่เห็นเจนนิสวินทรก็ยิ้มออกมาอย่างยินดี ดวงตาของเขาเป็นประกายใสจริงใจ รอยยิ้มและดวงตาแบบนั้นพลิกใบหน้าขรึมๆของเขาให้สดใสและน่ามองราวกับเป็นคนละคนกัน ที่จริง.. วินทรก็เป็นผู้ชายที่น่าสนใจไม่น้อยไปกว่าเคนนี่ พวกเขามีหลายอย่างที่คล้ายกัน พวกเขาสูงเท่ากัน รูปงามและมีเสน่ห์แบบเอเชียเหมือนกัน เพียงแต่วินทรนิ่งขรึมเย็นชาและไร้ความรู้สึกมากกว่าเคนนี่ยามที่เขาอยู่ท่ามกลางคนที่ไม่คุ้นเคย และทั้งที่เธออยากเกลียดแต่เธอก็รักใบหน้าที่สว่างไสวด้วยรอยยิ้มของเขา “คิดถึงจัง”วินทรเข้ามาสวมกอดเจนนิสแน่น “เช่นกันค่ะ”  เจนนิสกอดตอบและตอบไปด้วยความรู้สึกเบาบาง ร่างกายของเขามีกลิ่นกำยานจีนบางๆเหมือนกับเคนนี่ อือ..ไม่ใช่สิกลิ่นเดียวกันถึงจะถูก เธอรู้สึกเหมือนจะหมดแรงยืนเอาเสียดื้อๆเมื่อคิดถึงความจริงที่ว่า...ตั้งแต่เมื่อวานพวกเขาคงอยู่ด้วยกัน จนถึงเมื่อเช้า ภาพเก่าๆกลับมาหลอกหลอนเธออีกจนได้ ในคืนที่มีปาร์ตี้เล็กๆด้วยกัน ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่มีอยู่มากในกระแสเลือดเธอควรจะหลับไปอย่างสิ้นสตินานแล้ว แต่มันก็ไม่เป็นเช่นนั้น.....ความลับนั้นทำให้เธอใจสลาย...เคนนี่กับวินทร... สายสัมพันธ์ที่ผู้หญิงอย่างเธอหมดสิทธิ์แตะต้อง ความรักของพวกเขาทำให้หัวใจของเธอแทบจะกระเด็นออกมาเพราะถูกความปวดร้าวบีบคั้น  เจนนิสถอนใจออกมา......อยากลืมจริงๆเลย แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 49 17:34:04 จากคุณ : vannessia - [ 13 ก.ย. 49 17:21:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เคนนี่กับวินทรเดินนำหน้าเธออยู่นิดหน่อย พวกเขาคุยกันด้วยท่าทางกันเองเหมือนกับที่ผู้ชายทั่วไปคุยกับสหายรู้ใจ  ในที่สาธารณะเช่นนี้ทำให้พวกเขาต้องระวังตัว   แต่มีบางครั้งที่พวกเขาแอบสานมือด้วยกันแล้วหันมายิ้มให้กันด้วยสายตา   เจนนิสมองภาพอบอุ่นตรงหน้าแล้วรู้สึกเจ็บลึกๆข้างใน เธอรู้ดีคงอีกไม่นานที่ต้องทำใจเรื่องของพวกเขา... “เซ็กส์เมื่อคืนเป็นงัยบ้าง” เจนนิสถามเคนนี่ขณะที่ดื่มกาแฟด้วยกัน ส่วนวินทรขอตัวไปซื้อหนังสือพิมพ์ เธออมยิ้มเมื่อเห็นเขาทำหน้าประหลาดไม่รู้เพราะรสชาดกาแฟหรือเรื่องที่เธอถาม “คุณ....” “รู้มานานแล้วค่ะว่าคุณกับวินทรรักกัน และฉันรับได้ค่ะ ” “ว๊าว!” เคนนี่มองเธออึ้งๆแล้วยักไหล่เป่าปาก “ทำตัวตามสบายเหมือนเคยเถอะ” “ที่ต้องปฏิเสธคุณไปก็เพราะผมรักวินทร ขอโทษนะผมควรพูดกับคุณตรงๆในตอนนั้น” “เรื่องแบบนี้ไม่มีใครพูดกันง่ายๆในสถานการณ์ที่ไม่เป็นใจหรอกค่ะ ฉันเข้าใจ ฉันรักคุณแล้วก็รักวินทรด้วย เรื่องแบบนี้ไม่ได้ทำร้ายอะไรฉันหรอกนะคะ เราเป็นเพื่อนกันเสมอนะคะ” “ว๊าว!ผมรักเวียนนาครับ”เคนนี่หัวเราะออกมาเบาๆ “เรื่องตลกก็คือชั้นเคยคิดว่าเราเป็นโซลเมทกันน่ะซิ” “ความฝันที่ผมไม่กล้าคิดเลยล่ะ” “ผู้ชายไม่เป็นโซลเมทกับผู้ชายไม่ใช่เหรอ” เจนนิสรีบหุบปากเมื่อรู้ตัวว่าพูดในสิ่งที่ไม่ควรออกไป “เราเป็นได้มากที่สุดก็คือพาร์ทเนอร์ อยู่กันแบบไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร แค่รู้ว่าวันนี้หัวใจยังมีกันและกันอยู่มันก็พอเพียงที่จะอยู่ต่อไปอีกวัน” เคนนี่ใช้ช้อนคนกาแฟตรงหน้า “ทำไมคุณพูดเศร้าจัง” “วินทรกำลังจะจบการศึกษาในเดือนหน้านี้แล้ว เขาจะกลับเมืองไทยไป...แต่งงาน” เคนนี่ยิ้มเศร้าๆ “อะไรนะ!” เสียงของเจนนิสเรียกให้คนในร้านบางคนหันมามอง เคนนี่หันไปโค้งแสดงความเสียใจให้กับคนพวกนั้นก่อนจะหันมาหาเจนนิส “ตอนที่พบกันที่แฟรงเฟริ์ท วินทรหมั้นแล้ว เขากับคู่หมั้นเรียนด้วยกันและอยู่ด้วยกันฉันท์สามีภรรยาแล้ว ผมไม่ได้ตั้งใจทำอะไรไม่ดี แต่วันหนึ่งผมก็พบว่าตัวเองไปพบเธอแล้วบอกเรื่องของเรากับเธอ ตอนที่ฟังอยู่นั้นเธอกำลังหั่นอะไรสักอย่าง เธอตกใจและทำร้ายผม ตรงนี้” เคนนี่แบะเสื้อเชิ้ทให้เจนนิสดูแผลเป็นขนาดใหญ่ตรงหน้าอกขวา เจนนิสอุทานออกมาอย่างตะหนก จากแผลเป็นนั้นเธอสามารถเดาเอาว่าบาดแผลตอนที่ยังสดๆคงทิ้งร่อยรอยฉีกขาดฉกรรก์ไว้หลายที่ “ผม คนก่อเรื่องสิ้นสติจมกองเลือดอยู่ตรงนั้นแต่ชีวิตของวินทรวุ่นวายนับจากนั้น เขาต้องพาคู่หมั้นกลับเมืองไทยทันทีเพราะเธออาจมีอาการทางประสาทจากการช๊อค ครอบครัวของคู่หมั้นเขาสาบส่งวินทรที่ทำกับลูกสาวพวกเขาแบบนั้น ครอบครัววินทรก็ร้าวรานใจกับเรื่องนี้ พ่อแม่ของวินทรได้แต่ขอโอกาสจากครอบครัวนั้นอีกครั้ง คู่หมั้นของวินทรยื่นคำขาดให้เขาแต่งงานกับเธอ วินทรเจ็บที่สุดที่ทำให้พ่อแม่ต้องระทมทุกข์ ความภูมิใจตัวลูกชายไม่มีเหลืออีกแล้ว พ่อไม่พูดอะไรกับเขาเลยสักคำ ภาพที่แม่สะอื้นร้องไห้ไม่หยุดจนแทบไม่มีน้ำตาทำให้วินทรสะเทือนใจมาก เขาเองก็ไม่รู้ว่าเปลืองคำว่าขอโทษไปกี่คำแต่มันก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้น เขาต้องอดทนอยู่กับความเงียบที่บีบคั้นอย่างอัดอั้น แล้ว..สุดท้ายแม่ของเขาก็ขอบางสิ่งจากเขา เขาแทบกลั้นใจตายเมื่อได้ยินคำว่าแต่งงาน แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว มันเป็นวิถีทางเดียวที่จะทำให้พ่อแม่มีกลับมามีความสุขชีวิตในบั้นปลายชีวิตได้อีกครั้ง คุณรู้ใช่ไหมเจน...คนตะวันออกอย่างเราไม่ว่าจะไทยอย่างเขาหรือจีนอย่างผม คำว่ากตัญญูมีความหมายกับชีวิตที่สุด วันหนึ่งเขามาหาผมพอได้เห็นสภาพผมนอนซมอยู่บนเตียงเขาร้องไห้ ผมก็สงสารเขาเราเลยไม่ได้พูดอะไรกันได้แต่กอดคอกันร้องไห้ ผมขอโทษเขาแต่เขาไม่ยอมรับ เขาบอกว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิด” เคนนี่มองออกไปนอกหน้าต่าง “แล้วพวกคุณจะทำอย่างไงต่อไป” “ยังไม่รู้เลย เทอมนี้พวกเราก็จะจบการศึกษากันอยู่แล้ว ตอนนี้คงต้องพักคิดเรื่องนี้ก่อน” แววตาของเคนนี่หม่นลง “ พอฟังเรื่องของพวกคุณแล้วเรื่องอกหักของฉันเป็นเรื่องประติ๋วไปเลย” เจนนิสถอนใจ “คุยเรื่องอะไรกัน” วินทรมาพร้อมหนังสือพิมพ์ในมือ “ที่คุณกำลังจะแต่งงานโดยทิ้งผมไว้ลำพังน่ะสิ” เคนนี่ยิ้มให้เจนนิส วินทรยืนบื้อไปพักใหญ่ “เธอรู้เรื่องของเรามาตั้งนานแล้วไอ้โง่” เคนนี่ดึงมือวินทรให้นั่งลง วินทรยักใหล่แล้ววางหนังสือพิมพ์ลงตรงหน้า “ไม่อยากอ่านแล้วข่าวคนตายกันทุกวันเลย” วินทรเทกาแฟลงแก้วตัวเอง เมื่ออยู่กับคนกันเองเขาก็ไม่มีบุคคลิกเย็นชาให้เห็นเลย “คุณจะแต่งงานแล้วเรื่องของเคนนี่ล่ะ” เจนนิสเอนตัวพิงวินทรขณะคีบโดนัสให้เขา เธอออกจะแปลกใจตัวเองอยู่สักหน่อยที่คุยเรื่องบาดใจกับเขาได้ราวกับไม่เคยปวดใจกับความรักของพวกเขามาก่อน “ไม่ต้องห่วงหรอกที่รัก ทุกปัญหามีทางแก้ไขจ๊ะ” วินทรงับโดนัทแล้วหันไปยิ้มกริ่มกับเคนนี่ เคนนี่มองเขาไม่เข้าใจ “จริงเหรอ แล้วการแต่งงานของคุณแล้วครอบครัวคุณล่ะ วินทรคุณอย่าปลอบใจเคนนี่เท่านั้นนะ” เจนนิสถามเร็วปรื๋อ เออ...หนอทั้งที่ไม่มีหวังใดๆในตัวเคนนี่อีกแล้วแต่ใจเธอก็ห่วงแต่เขาเท่านั้น “ผมรักเคนนี่ เราจะอยู่ด้วยกันจ๊ะ เจนที่รัก  ผมรักคุณ คุณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมยินดีมอบคำนี้ให้ด้วยความรู้สึกที่ซื่อสัตย์”       วินทรเลื่อนมาจับมือของเจนนิส เธอรู้สึกได้ถึงความมั่นใจที่เขาส่งผ่านมาให้ “ฉันรักพวกคุณนะ” เจนนิสบีบมือวินทร เขายิ้มให้เจนนิสอย่างจริงใจ เสียงครางแผ่วเบาของเคนนี่ที่เล็ดลอดมาถึงห้องของเจนนิสทำให้เธอรู้ว่าพวกเขามีเซ็กส์ที่ดีเยี่ยมเพียงใด เธอนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างในมือของเธอกำไม้สีไวโอลินไว้แน่น เธอไม่ได้ตั้งใจที่แอบฟังแต่ห้องของเขาก็อยู่ข้างๆ เรื่องราวที่ได้รู้มาในวันนี้ทำให้ใจของเธอสงบเมื่อได้ยินเสียงแบบนั้น สิ่งที่พวกเขาพบเจอมานั้น เธอก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าถ้าเป็นเธอเธอจะรับมันไหวไหม? ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นที่เมืองไทยวินทรต้องรับไว้ด้วยความอัดอั้น เมื่อคิดถึงรอยยิ้มน่ารักของเขาแล้วเธอก็น้ำตาไหล เจนนิสเข้าใจแล้วว่าทำไมวินทรถึงเงียบขรึมแบบนั้น   ถึงเธอจะรักเคนนี่แต่รักของเธอจะทุ่มเทและให้ได้มากเท่ากับของวินทรหรือเปล่าเธอยังไม่รู้เลย  ดีแล้ว.... ดีแล้วล่ะที่เคนนี่ได้ครอบครองความรักที่มากคุณค่าเช่นนั้น เธอควรอวยพรให้เขาและเลิกคร่ำครวญกับความรักที่อ้างว้างของเธอเสียที เจนนิสหยิบไวโอลินขึ้นพาดที่บ่าแล้วเริ่มต้นบรรเลงเพลง.... วินทรนั่งมองเคนนี่ที่กำลังหลับสนิทด้วยสายตาอาทร เสียงไวโอลินของเจนนิสทำให้เขาต้องนิ่งฟังอย่างตั้งใจ ริมฝีปากของเขาเม้มแน่นเป็นเส้นตรงเมื่อวางมือไปที่แผลเป็นที่อกของเคนนี่ เพลงที่เจนนิสบรรเลงนั้นเพราะจับใจ วินทรน้ำตารื้น “มีอะไรใช่ไหม?”เคนนี่ลืมตามอง วินทรส่ายหน้าเขาเคลื่อนมือไปลูบผมของเคนนี่เบามือ เคนนี่หันหน้าไปซบกับฝ่ามือของวินทร “เคนนี่ ขอโทษนะเรื่องของเราที่จริงไม่มีทางออกหรอก ทั้งที่ผมพยายามแล้ว” วินทรกัดปากแน่นหลังพูดจบ  ถ้าเขาสะอื้นออกมาเขาอาจหยุดไม่ได้ “นึกแล้ว” เคนนี่มองเพดานนิ่ง “ผมต้องแต่งงานจริงๆ พ่อแม่หาฤกษ์ไว้แล้ว” วินทรมองหน้าเคนนี่ “เราทำผิดเหรอ มันผิดพลาดมากใช่ไหมที่เรารักกัน?  ต่อไปผมจะทำอย่างไงดี ใครบอกรักสวยงามโกหกทั้งนั้นเลย” วินทรยกมือขึ้นปิดหน้า “ความรักมันสวยงามจริงๆ ไม่งั้นที่ผ่านเราจะมีความสุขกันอย่างมากเหรอ แต่สายสัมพันธ์ของเรามันวางอยู่ผิดที่ผิดทางก็เลยไม่มีใครพยายามตั้งใจมองและเข้าใจมัน  ช่างมันเถอะ...เรื่องนั้นน่ะ” เคนนี่ขยับเข้ามากอดวินทร “ผมไม่แต่งงานหรอก ผมจะอยู่กับคุณ” วินทรสูดหายใจแล้วหันมายิ้ม “เราไม่มีหวังหรอกคุณก็รู้ คุณทำให้ครอบครัวเสียใจไม่ได้หรอก” เคนนี่หน้าคนรักด้วยสายตาอ่อนโยน วินทรผละออกจากอ้อมกอดของเขาแล้วหันไปมองโต๊ะข้างเตียง บนนั้นมีถาดเล็กๆวางอยู่ บนถามมีเข็มฉีดยาวางนิ่งสงบ ปลายเข็มสีเงินแวววับในความมืด หลอดบรรจุของเหลวใสสะอาดที่เรียกว่าไซยาไนซ์ไว้เต็ม เคนนี่มองสิ่งที่วางอยู่ตรงนิ่งขึง “คุณจะเดินไปบนหนทางที่ผมเลือกแล้วหรือเปล่า? จะไปกับผมไหม?” เสียงของวินทรแหบพร่าไป เคนนี่มองวินทรแล้วยิ้มทั้งสีหน้าและแววตา “ผมเป็นคนรักที่ใช้ไม่ได้เลยใช่ไหม” วินทรหัวเราะทั้งน้ำตา เคนนี่ส่ายหน้า “วินทร ผมรักคุณนะ รักสุดชีวิตเลยล่ะ” เคนนี่ยกมือขึ้นประคองใบหน้าคนรักก่อนจะเลื่อนไปที่ถาด “แต่ผมจะไม่ไปกับคุณ นี่ไม่ใช่ทางที่เราจะเดินไปด้วยกัน  มันไม่วิเศษหรอก นรกเท่านั้นที่จะกอดคอไปกับวิญญาณของเราสองคนหากเราเลือกที่จะทำอย่างนี้” “ผมไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว” ศีรษะวินทรค้อมต่ำอย่างหมดแรง “วินทรฟังนะ....”เคนนี่จรดริมฝีปากกับใบหูของวินทรแล้วกระซิบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “อย่าเอาความรักของเรามาฆ่าตัวเอง จำได้ไหมว่าความรักทำให้เราเป็นสุขแค่ไหน มันเป็นน้ำทิพย์ที่ประพรมให้หัวใจของเรายามอ่อนล้าเมื่อเราคิดถึงกันนะวินทร น้ำทิพย์มันต่างจากยาพิษสุดขั้วเลย จะยากเย็นแค่ไหนเราจะอยู่ต่อเพื่อรักของเรา นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่เราทำได้ อย่าแต่งงานนั่นไม่ใช่วิถีชีวิตของคุณ  บอกพ่อกับแม่ อธิบายให้ท่านเข้าใจอีกครั้งอย่างคนมีสติพึงทำ   เชื่อสิ    โลกที่พวกท่านเห็นมามากกว่าเรา ความรักที่หนักแน่นในใจที่อาจมีมากกว่าเราของพวกท่าน  พ่อกับแม่ของคุณจะยอมปล่อยวางความดึงดันสักวันเมื่อมองเห็นบาปที่จะกลับมาทรมานสายเลือดตัวเอง ผมเชื่อว่าพวกท่านจะไม่ยอมหวนไห้น้ำตาเป็นสายเลือดในวันข้างหน้าหากคุณตกอเวจีไปกับสิ่งที่ไม่ใช่หัวใจที่แท้จริงของคุณ  ไม่เพียงแต่คุณหรอก ผู้หญิงคนนั้นก็ด้วยที่จะมอดไหม้เมื่อเวลาล่วงไปกับชีวิตคู่ที่แสนเหน็ดเหนื่อยยากเข็ญ” เคนนี่ซบศีรษะกับบ่ากว้างของวินทร “เพราะคุณเป็นอย่างนี้ผมถึงรักคุณมากเหลือเกิน คุณเป็นเทพบุตรของผมนะ” วินทรปล่อยสายตาออกไปนอกหน้าต่าง แสงสีเงินเรื่อรำไรที่ขอบฟ้า อรุณรุ่งใกล้แสดงตัวแล้ว “ชีวิตทำให้เราได้มาพบกัน เราต้องหวงแหนไว้มากๆถึงจะถูก ยามมีปัญหาหนักอย่าหักหาญมันด้วยความคิดที่อับจนเลยที่รัก” เคนนี่เงยหน้าขึ้นจุมพิตริมฝีปากของวินทร เขาตอบรับอย่างอ่อนหวานในหัวใจแม้ยังไม่รู้วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่วันนี้นาทีนี้เขาพร้อมจะจับมือเคนนี่ฝ่าเดินไปด้วยกันบนหนทางที่ยุ่งยากและรกครึ้มไปด้วยอุปสรรค หนทางไม่เป็นเป็นใจเยี่ยงนั้นต้องใช้พลังใจที่เปี่ยมล้นเท่านั้นที่จะทำให้พบแสงสว่างที่ทำให้แทบน้ำตาไหลเมื่อจ้องมอง   "ผมพร้อมแล้วที่เผชิญหน้ากับทุกอย่าง ผมรักคุณแม้ไม่มีใครเห็นด้วย แต่ความรู้สึกนี้มันก็เป็นของเรา เป็นของเราแค่สองคนเท่านั้น” วินทรซบใบหน้ากับผมยาวเคลียบ่าของเคนนี่ กลิ่นแชมพูหอมอ่อนจางกรุ่นชวนหลงใหลเสมอ เคนนี่ถอนใจแผ่วเบาแล้วพูดเบาๆว่ารักเหลือเกิน ราตรีที่เงียบเหงากำลังจะจากไปเมื่อแสงสีเงินแสงแรกค่อยๆแทรกตัวทะลวงผ่านม่านเมฆสีดำปื้นใหญ่บนฟ้า โน๊ตเพลงที่มีกลิ่นอายตะวันออกเต็มเพลงแต่ยังไม่มีชื่อวางอยู่บนโต๊ะ เจนนิสจำได้ว่าเคยเอาเพลงนี้เล่นให้เคนนี่ฟังเขาชอบมันและมักจะขอให้เธอเล่นให้ฟังบ่อยๆเพราะมันทำให้เขาหายคิดถึงบ้าน ยามที่เขาอยากฟังมันเขามักจะบอกเธอว่าเพลงนั้น เพลงนั้น เหตุเพราะเธอยังไม่ได้ตั้งชื่อเพลงนั่นเอง เจนนิสพิงศีรษะกับขอบหน้าต่างแล้วมองไปที่ระเบียงห้องของเคนนี่ ลมวูบเย็นพัดมากระทบใบหน้าของเธอ ป่านนี้พวกเขาคงยังหลับไหลอยู่กับความรักอันลึกล้ำอย่างมีความสุข....เจนนิสยิ้มออกมาอย่างลืมตัวเมื่อคิดถึงเคนนี่ เธอยังรักเขามากมายจริงๆ แม้เธอจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้แต่เธอก็จะอยู่กับความรู้สึกดีๆที่มีต่อพวกเขา เคนนี่เหมือนสายลมอันอบอุ่นที่พัดผ่านเข้ามาทักทายหัวใจของเธอในระยะเวลาอันสั้นแต่เขาก็ทำให้เธอจดจำความรู้สึกดีอันนั้นได้อย่างไม่รู้ลืม........เจนนิสหันไปมองกระดาษโน๊ตเพลงที่ยังไร้ชื่อเพลงบนโต๊ะ เธอหยิบปากขึ้นมาแล้วจรดเขียนลงไป ชื่อเพลง : สายลมตะวันออก วันพรุ่งนี้เมื่อเจอเคนนี่เธอจะบอกเขาว่าเพลงที่เขาชอบมีชื่อแล้ว และเขาจะยิ่งดีใจแค่ไหนนะ?ถ้าได้รู้ว่าเธอแต่งเพลงนี้ให้เขา เจนนิสอมยิ้มอย่างมีความสุข.....เมื่อสายลมที่ไม่มีทิศทางก็พัดผ่านมากระทบผิวกายของเธออีกครั้ง แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 49 10:45:48 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 49 07:04:13 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 49 07:01:44 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 49 06:59:48 จากคุณ : vannessia - [ 13 ก.ย. 49 17:29:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 picture by story แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 49 00:57:34 จากคุณ : vannessia - [ 13 ก.ย. 49 17:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 .^ _ _ _ _ __ _ _ _ ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 13 ก.ย. 49 20:23:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เนื้อเรื่อง..กล้าดีค่ะ ที่จะบอกเล่า ..แต่ระวังคำพูด นิดหนึ่ง เรื่องของคุณ มักจะ หัก หักมุม ก็ดีค่ะ แปลกใหม่ดีค่ะ ..คงจะได้อ่านงานเขียน คุณอีกค่ะ..ชอบ.. จากคุณ : เส้นขอบฟ้า (patrat59) - [ 14 ก.ย. 49 07:25:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แอบเสียดายที่มีใช้วรรณยุกต์และสะกดพลาดอยู่บ้าง ทำให้เรื่องอบอุ่นต้องสะดุดไปบ้างค่ะ เท่าที่จำได้ สังเกต ว้าว แฟรงเฟิร์ท จากคุณ : scottie - [ 14 ก.ย. 49 09:33:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^___^ จากคุณ : ใบเตยหอม - [ 15 ก.ย. 49 11:46:29 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อืม เขียนได้ดีทีเดียวค่ะ ดำเนินเรื่องไปเรื่อย ๆ ทีแรกคิดว่าจะหักมุมให้เจนนิสจะเป็นคนจัดการฉีดไซยาไนด์ให้ทั้งสองคนได้สมหวังเสียอีก แหมเดาผิดไม่ใช่เรื่องหลอนแต่เป็นเรื่องรักไปเสียฉิบ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 16 ก.ย. 49 04:10:46 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามมาดูรูปสวยๆ เอ๊ย..มาอ่านจ้า... หมู่นี้คงได้พบกันที่ถนนสายนี้บ่อยขึ้นนะตัวเอง... จากคุณ : กีรติมา - [ 16 ก.ย. 49 13:08:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถึงคุณกีรติมา เอาเรื่องมาโพสต์ไวๆๆนะ ตัว เรารออ่านอยู่ คิดถึงจ๊ะ จากคุณ : แวนเนสเซีย (vannessia) - [ 17 ก.ย. 49 22:58:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอ ขอบคุณทุกท่านที่มาอ่าน และขอบคุณมากทุกท่านที่ทิ้งเม้นท์ไว้ด้วย อ่านแล้วมีความสุขที่ซู๊ดดดดดดดดด จากคุณ : vannessia - [ 24 ก.ย. 49 12:59:29 ]