ความคิดเห็นที่ 1 มาร์คัสรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณต้นคอเขากระพริบตามองโอดีนที่ล้มลงก่อนที่สติของเขาจะดับวูบลง .................................................... “.....มาร์คัส.......เฮ้.....ตื่นๆ......”โอดีนเขย่าตัวเขา “.....โอดีน!! นิค!! มันไม่ได้ทำอะไรพวกเราใช่ไหม!!”มาร์คัสสะดุ้งสุดตัวเกือบตกเก้าอี้เมื่อพบว่าเขานั่งอยู่ในห้องเรียน “......ใครทำอะไร??......นายฟุบหลับบนโต๊ะไปตั้งนาน......พวกเราตื่นเช้ามาเห็นว่านายไม่กลับหอนอนเราก็เลยมาตาม....”โอดีนทำหน้างุนงง “.......ใช่...ทำไมนายมาหลับที่นี่ละ”นิคถาม “.......นี่พวกนายจำไม่ได้เหรอ!!?......หลังชั่วโมงวิทยาศาสตร์เมื่อวานมีเด็กปีหนึ่งถูกฆ่าที่หน้าห้องพักครูพิเศษนั่น!! พวกเราเห็นมากับตา อาจารย์ไซมอนเป็นคนทำร้ายพวกเราจนสลบ....โอดีนนายก็เห็นนี่พวกเราอยู่ที่นั่น”มาร์คัสพูดเสียงดังลั่น นักเรียนที่ผ่านไปผ่านมาหันมองด้วยความสนใจ “......นายพูดบ้าอะไรของนายชั่วโมงวิทยาศาสตร์เรียนไปแล้วเมื่อวันจันทร์ วันนี้วันพุธต่างหาก เมื่อวานเราเรียนภาษากันตอนเย็นไงนายจำไม่ได้เหรอ......ฉันว่านายเกลียดอาจารย์ไซมอนมากไปหรือไม่ก็เป็นผลมาจากที่นายหนีออกจากที่นี่บ่อยๆละมั่งเลยทำให้หลอนพึ่งออกจากห้องพยาบาลมาไม่ใช่เหรอ”โอดีนอธิบาย “ไม่ใช่!!.......เมื่อวานวันจันทร์ต่างหาก วันนี้ต้องเป็นวันอังคารสิจะเป็นพุธไปเลยได้ยังไง....ฉันจะพานายสองคนไปพิสูจน์ว่ามันเกิดขึ้นจริงๆ”มาร์คัสดึงแขนทั้งสองกระชากให้ตามมา เขาหยุดตื่นตะลึงเมื่อพบเด็กชายที่หัวขาดเมื่อวานนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่เคยวางแผนกัน “........นั่นมันเด็กปีหนึ่งที่หัวขาดเมื่อวานนี่!!”มาร์คัสกล่าวแทบไม่อยากเชื่อสายตา “ไปแช่งกันแบบนั้นไม่ดีนะ นายโอเคเหรอเปล่า”นิคมองเขาอย่างหวาดๆ ราวกับมองคนสติไม่สมประกอบเท่าไหร่ “ฉันว่านายหนีมากจนเพี้ยนแน่ๆ....”โอดีนกอดอกยืนมองมาร์คัส มาร์คัสไม่ยอมแพ้รีบตรงเข้าไปหากลุ่มเด็กปีหนึงทันที “.....พวกนาย....เมื่อวานไปที่ห้องพักครูพิเศษหรือเปล่า......วางแผนกันไปใช่ไหม”เขารีบถามขณะที่เด็กกลุ่มนั้นทำหน้าตาตื่นระคนสงสัยพอได้ยิน “....พวกเราไม่ได้ไปกันครับ......ไม่เคยวางแผนไว้สักหน่อย.....มีอะไรเกิดขึ้นเหรอครับ ”เด็กปีหนึ่งคนนั้นตอบหน้าตาเหมือนไม่รู้อะไร “....เฮ้ แต่น่าสนนะ ลองไปกันไหม”อีกคนเสนอขึ้น “......ไม่ได้ ห้ามไปนะ!!........”มาร์คัสแย้งทันทีเขารู้สึกสับสนไปหมดสิ่งที่เขาเห็นเมื่อวานเป็นฝันบอกอนาคตหรือไหร่ แต่มันจะบอกอนาคตได้ยังไงในเมื่อเรื่องที่เกิดขึ้นมันผ่านไปแล้วหนึ่งวัน แล้วช่วงเวลาวันอังคารของเขาหายไปไหนทำไมโอดีนถึงยืนยันว่าวันอังคารตัวเองไปเรียนตามปกติแต่ทำไมเขาถึงจำเหตุการณ์ของหนึ่งวันที่ผ่านมาไม่ได้เลย.... แม้กระทั่งอาจารย์ไซมอนก็ทำท่าทีปกติเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเช่นกัน...พื้นกระเบื้องหน้าห้องพิเศษขาวสะอาดอย่างเคยและไม่มีใครกล้าเฉียดไปแถวนั้น....ใช่แล้วพวกเขาอาจถูกพาไปล้างสมองจริงๆก็ได้.....แต่ทำไมเขายังจำเรื่องทุกอย่างได้เพียงคนเดียว........ ............................................................................ เกร็ดหิมะสีขาวร่วงลงมาจากฟ้าทุกคนดูร่าเริงและไม่มีใครเอะใจบ้างเลยงั้นหรือ......มาร์คัสยืนหน้าซีดอยู่ที่ริมบานหน้าต่างมันจะเป็นฤดูหนาวไปได้ยังไงกันเพราะเมื่อวานยังเป็นฤดูฝนอยู่แท้ๆ .เกิดอะไรขึ้นกับช่วงเวลาในที่แห่งนี่........ปฎิทินระบุเดือนธันวาคมขณะที่เมื่อวานเป็นเดือนกรกฎาคม...ที่ไม่เคยมีคนสังเกตอีกอย่างก็คือปฎิทินนี้ไม่เคยระบุปีและดูเหมือนจะไม่มีใครสน....ทุกอย่างมันแปลกไปในระยะหลังๆ เมื่อเขารู้ตัวว่าใกล้จะจบการศึกษา......... จำนวนนักเรียนในห้องดูน้อยลงเรื่อยๆ พวกเขาหายไปไหนตอนแรกมาร์คัสคิดว่าพวกเพื่อนในห้องเขาอาจจะทำผิดกฎและถูกพาไปห้องพักครูพิเศษนั่นแต่ทว่าหลายวันแล้วเขาก็ยังไม่เห็นบรรดาเพื่อนที่หายไปของเขากลับมา แต่กลับหายไปเพิ่มขึ้นอีก..........ไม่ใช่แค่ห้องของเขาแต่นักเรียนปีสามทั้งรุ่นเท่านั้นที่กำลังทยอยหายไป..... “......พวกนั้นกำลังทยอยเก็บพวกเราทีละคน.......ไม่แน่พรุ่งนี้อาจเป็นฉันที่หายไป.......”โอดีนเอ่ยขณะที่พวกเขากำลังนั่งอยู่บนที่นั่งต่างระดับข้างสนามกีฬา “.....ไม่.......ฉันไม่อยากตาย........”นิคร้องไห้ออกมาถึงแม้ทั้งสองจะจำไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องที่เคยเกิดขึ้นแต่พวกเขาก็รับรู้ถึงความผิดปกติได้อย่างง่ายดาย “.......พวกเราต้องทำอะไรสักอย่าง.......หากพวกเราปลุกระดมนักเรียนทั้งหมดต่อสู้กับพวกมัน.....เราอาจจะรอดและได้กลับบ้าน...”มาร์คัสเสนอเขาคิดแผนการนี้มานานแล้วแต่ไม่เคยได้มีโอกาสทำ “.....แต่กว่าจะรวบรวมกำลังนักเรียนทั้งโรงเรียนได้หมดพวกเราอาจจะหายไปก่อนแล้วก็ได้....ที่น่าแปลกก็คือทำไมนักเรียนรุ่นน้องถึงได้ไม่เคยสงสัยว่าจำนวนของรุ่นเราน้อยลงจนเหลือไม่มากอย่างนี้ได้.......”โอดีนขมวดคิ้วสงสัย “....ใช่ๆ.......จำแม๊กซ์ที่อยู่ห้องเดียวกับเราได้ไหม..เดิมทีเคยเป็นเพื่อนกับรุ่นน้องปีสองคนหนึ่ง แต่พอเขาหายไปรุ่นน้องคนนั้นกลับจำไม่ได้เลยว่าเคยเป็นเพื่อนกับคนชื่อนี้หรือเคยมีอยู่........”นิคสมทบอย่างร้อนรน “....ถ้างั้นทำไมพวกเราเท่านั้นที่ไม่ถูกลบความจำ.....ฉันว่ารุ่นเราทุกคนอาจจะรู้แก่ใจดีแต่ไม่กล้าปริปากกลัวว่าจะหายไปเร็วขึ้นแน่ๆ.........”โอดีนแย้ง “.......แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลยพวกเราก็จะหายไปอยู่ดี.......พวกอาจารย์ทุกคนที่อยู่ที่นี่ไม่ใช่มนุษย์แน่.....และต่อให้พวกมันเป็นอะไรหรือจะทำยังไงกับพวกเรา ฉันไม่สน ขอเพียงได้มีสักครั้งที่ได้ทำอะไรสักอย่างเพื่อออกไปจากที่นี่เห็นภาพบ้านกับครอบครัวอีกครั้งก็พอ......พวกนายจะเอาด้วยไหม”มาร์คัสกล่าวอย่างจริงจัง “....ตกลงไม่ว่านายจะทำอะไรก็ตาม..พวกเราร่วมด้วย......”โอดีนตอบขณะที่นิคพยักหน้า แผนผังของโรงเรียนถูกวาดออกมาคราวๆ ยิ่งได้รู้รายละเอียดก็ยิ่งรู้สึกขนลุก ทุกอย่างถูกปิดตายไม่มีแม้แต่เส้นทางขนส่งอาหารหรืออุปกรณ์ข้าวของจำเป็นเข้าหรือออกเลยกระทั่งขยะของเสียก็ไม่ได้ถูกนำออกไปทิ้งนอกอาณาเขตโรงเรียนแต่อย่างใด พวกมันจะถูกเข็นใส่ถังเหล็กขนาดใหญ่และจะย่อยสลายหายไปโดยไม่ทิ้งร่องรอย ของใช้จำเป็นของนักเรียนถูกจัดสรรไว้ให้เบิกใช้แต่ไม่มีใครรู้แหล่งที่มา ทางเดียวที่ยังเป็นปริศนาอยู่คือห้องพักครูพิเศษมันอยู่ในส่วนของชั้นบนแต่ทว่ามีช่องทางต่อเชื่อมจากห้องออกครอบคลุมไปทั่วอาณาเขตโรงเรียนมีอีกทางที่ต่อไปด้านหลังกำแพงเหล็กหนา มันคือทางเดียวที่จะผ่านออกไปได้ . มาร์คัสยังจำได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับรุ่นน้องปีหนึ่งที่หน้าห้องนั้น.......พวกเขาจะเสี่ยงแหลกเป็นชิ้นๆ งั้นหรือ.......เขารู้ดีหากว่ามีบางสิ่งเกิดขึ้นกับเขาอีกก็คงไม่อาจกลับมาฟื้นที่ห้องพยาบาลอีกครั้งแล้ว..... “....มาร์คัส...ดูสิประตูห้องเปิดอยู่......”นิคสะกิดผมอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองขณะที่พวกเราเดินมาดูลาดเลาห่างๆ “......จริงด้วย...นี่มันแปลกๆ......ประตูห้องนี้ไม่เคยเปิดมาก่อน...เหมือนกับว่าพวกมันรู้ว่าเราจะมา”มาร์คัสเอ่ยมองแสงไฟสีน้ำเงินเจิดจ้าที่ลอดออกมาจากข้างใน “....สวยสิ......นี่เป็นโอกาสที่เราจะล้วงความลับภายใต้ประตูบานนั้น....บางทีพวกเราอาจเจอทางที่จะหนีออกไปก็ได้....ยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วฉันยอมตายตอนนี้เลยดีกว่าจะต้องทนหวาดกลัวว่าวันไหนจะต้องเป็นรายต่อไป”โอดีนออกเดินไปอย่างไม่กลัวเกรง “.....เดี๋ยว!! โอดีน....นายจะบ้าเหรอไง.....ฉันรู้ว่าจะเกิดอะไรบ้างหากพวกเราคิดจะบุกเข้าไป....”มาร์คัสตะโกนห้าม โอดีนไม่สนใจคำพูดเดินผ่านเข้าประตูนำไปก่อนคนแรกทั้งสองยืนอยู่ข้างนอก...เฝ้ารอดูท่าทีอย่างไม่มั่นใจ “....พวกเราควรตามเข้าไปไหมมาร์คัส”นิคถามเสียงสั่นเมื่อโอดีนหายเข้าไปสักพัก “.....ตกลงไปกัน.....อย่างน้อยเราก็ควรไปตามโอดีนออกมาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.....”มาร์คัสตอบก่อนที่จะเดินตามเข้าไป พวกเขามองไม่เห็นว่าอะไรซ่อนอยู่ในแสงสีน้ำเงินนั้นทันทีที่เท้าสัมผัสลงบนพื้นข้างในที่ส่งเสียงสะท้อนราวกับเดินบนกระจก ทั้งสองรู้สึกเหมือนก้าวเข้ามาอีกโลกหนึ่งบานประตูทางเข้าปิดสนิทอัตโนมัติกลืนหายไปกับผนังสีขาวทันที มาร์คัสจำได้ว่าเคยดูหนังวิทยาศาสตร์มาก่อนเขากำลังเห็นทุกสิ่งที่คล้ายคลึงกันในที่แห่งนี้.......สายไฟจำนวนมากกับอุปกรณ์คอมพิวเตอร์หน้าตาประหลาดกำลังทำงานของมันด้วยกลไกที่ยากจะเข้าใจ “นี่มันอะไรกัน?......”มาร์คัสยืนนิ่งมองทุกอย่างที่รายล้อมอย่างตื่นตะหนก นี่ไม่ใช่ห้องอีกต่อไปแล้วมันเป็นสถานที่กว้างขว้างราวกับจะไร้ที่สิ้นสุด นิคยกนิ้วชี้ไปที่บางสิ่งบางอย่างที่อยู่ถัดออกไปด้วยสายตาที่สติเหมือนจะถูกดึงหลุดลอย เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง.......... ภาพที่เขาเห็นเบื้องหน้าคือชิ้นส่วนโลหะต่างๆ ที่ถูกทำขึ้นเลียนแบบร่างกายมนุษย์ห้อยลอยอยู่ในกล่องแคปซูล......ของเหลวสีเนื้อเดือดปุดๆ อยู่ในภาชนะขนาดใหญ่โต ลูกตา เส้นผม ถูกแยกเก็บเป็นสัดส่วน มาร์คัสมองเห็นหนังของมนุษย์จำนวนมากที่อยู่ในสภาพเหมือนกับพึ่งถูกถลกออกมาเลือดยังหยดไม่แห้งดี โครงใบหน้าของหนังที่ถูกขึงตรึงไว้เขาจำได้ว่ามันคือใบหน้าของเพื่อนในชั้นของเขาที่หายไป หัวหุ่นยนต์เปล่าเปลือยที่อยู่ในแคปซูลหันมาทักเขา “......หวัดดีมาร์คัส.......ขอต้อนรับกลับบ้าน.......” .......................................... แสงสีขาวสว่างโอบล้อมขณะที่มาร์คัสหลับตานิ่งเขาภาวนาให้สิ่งที่เห็นเมื่อครู่เป็นเพียงแค่ความฝัน และเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาก็จะพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องพยาบาลเช่นเคยโอดีนกับนิคจะบอกว่าเขาประสาทหลอนไปเอง “.......ผมฝังโปรแกรมข้อมูลลงไปใหม่แล้ว......นักเรียนหมายเลขนี้พร้อมการใช้งาน...”เสียงหนึ่งลอยเข้าหูเขา มาร์คัสลืมตาเบิกโพลงเขาพบตัวเองนอนอยู่บนเตียงโลหะเย็นเฉียบในลักษณะยืน เขาพยายามจะขยับตัวแต่ไม่สามารถทำได้ร่างกายเขาราวกับเป็นอัมพาตแรกมาร์คัสคิดว่าผมของเขายาวขึ้นแต่ไม่ใช่ มันเป็นสายไฟฟ้าที่เสียบผ่านสมองเปล่าเปลือยระโยงระยาง มาร์คัสมองเห็นโอดีนและนิคอยู่ถัดออกไปบรรดาอาจารย์สวมชุดสีขาวกำลังช่วยกันลำเลียงแขนขาออกจากร่างเพื่อนของเขา มาร์คัสพึ่งพบว่าสิ่งที่ปะปนอยู่ในกล้ามเนื้อแดงฉานที่คิดว่าเป็นเส้นเลือดคือสายไฟขนาดเล็กกระดูกที่เป็นท่อนโลหะ อวัยวะเช่นปอดหัวใจดูคล้ายพลาสติกผสมเหล็กที่สูบฉีดตัวเองอย่างเป็นจังหวะ จากคุณ : muggle - [ 13 ก.ย. 49 20:46:52 A:210.246.72.238 X: TicketID:110784 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่จริง....มันต้องไม่ใช่.........พวกมันทำอะไรกับเขาและเพื่อน..มันจับพวกเรามาดัดแปลงให้เป็นเครื่องจักรกล...ใครกันบังอาจให้พวกมันทำตามใจชอบเช่นนี้........โรงเรียนนี้เป็นแค่ฉากบังหน้า พวกเราโดนหลอกให้ใช้ชีวิตกันที่นี่ระหว่างรอเตรียมพร้อมบรรจุดัดแปลงให้กลายเป็นหุ่นยนต์ “....ดูเหมือนนักเรียนหมายเลข 109 จะยังคงมีระบบความทรงจำฝังแน่นอยู่ครับ ศาสตราจารย์” “.....งั้นหรือ.....ไม่เป็นอะไร.....ฉันยังไม่เบื่อเท่าไหร่ที่ต้องอธิบายให้หุ่นตัวนี้ฟัง อย่างน้อยครั้งนี้ก็เป็นครั้งสุดท้าย” มาร์คัสจ้องมองชายที่เดินตรงมาหาเขาอาจารย์ไซมอนนั่นเองเพียงแต่ตอนนี้อาจารย์ไม่ได้ใส่แว่นและไม่มีผมขาวอย่างเคย “...ไง...มาร์คัสรู้สึกยังไงบ้าง...ตอนนี้...” “......คุณทำอะไรกับพวกเรา.......ทำไมถึงเปลี่ยนให้พวกเรากลายเป็นหุ่นยนต์เพื่ออะไรกัน” “...ฉันไม่ได้เปลี่ยนพวกเธอแต่ฉันสร้างพวกเธอขึ้นมาต่างหาก....มาร์คัสพวกเธอเป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว.....ที่นี่คือบ้านของเธอ...ฉันยอมรับว่าเหนื่อยพอสมควรที่จะต้องเปลี่ยนอะไหล่ให้เธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อเธอเสียหายจากการหลบหนียังไม่รวมการฆ่าตัวตายนับไม่ถ้วน..ระบบของเธอในตอนนั้นยังไม่สมบูรณ์พอจะใส่โปรแกรมป้องกันการทำลายตัวเอง.แต่การที่หุ่นยนต์อย่างเธอมีความคิดเป็นของตัวเองเช่นนี้ก็น่ายินดีเกินกว่าจะคาดโทษ.”เขายิ้มใจดีอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน “.....ไม่จริง!! ผมไม่ใช่หุ่นยนต์และที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของผม!! พวกคุณลักพาตัวผมมาจากรถไฟตอนที่ผมกำลังเดินทางไปเรียน....ผมจะกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ของผม” “........ฉันก็อยากจะทำอย่างนั้น......มาร์คัส....ทุกครั้งที่เธอฟื้นขึ้นเธอก็มักจะพูดเช่นนี้....เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ฉันปล่อยเธอไปให้พบกับความเป็นจริงจนเธอเจ็บปวดเลือกที่จะกลับมาลบความจำตัวเองซะ......” “......คุณหมายความว่ายังไง.....ผมไม่เชื่อหรอก นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรับรู้ความจริงของที่นี่....” “เป็นความจริง...เธอก็คงพอจำได้ว่าเธอผ่านเข้ามาในห้องนี้หลายครั้งแล้วเพียงแต่จำเรื่องราวในนี้ไม่ได้...นั่นก็เพราะหลังจากที่ได้รับรู้ความจริงเธอเลือกที่จะทำลายตัวเอง..ทุกอย่างจึงวนเวียนเป็นวัฏจักรไม่จบสิ้น....ฉันทำลายเธอไม่ได้เพราะเหตุผลที่ฉันกำลังจะอธิบายให้เธอเข้าใจ” “.......ไม่คุณหลอกผม..ตัวผมจะไม่ใช่มนุษย์ได้ยังไงกัน.ผมมีความทรงจำมีเลือดมีเนื้อ...คุณคร่าชีวิตพวกเรา....พ่อแม่ผมไม่มีทางยอมให้คุณทำกับผมแบบนี้.”มาร์คัสมีสีหน้าเจ็บปวด “....ฟังฉันนะ.....มาร์คัส.....นี่คือตัวตนที่แท้จริงของเธอ.....”เขาหยิบแผ่นดิสบางอย่างออกมา “...ผมไม่เข้าใจ.......แผ่นดิสนี้มันจะเป็นตัวผมได้ยังไงกัน.คุณบ้าแล้ว.” “.....เมื่อครั้งที่เธออยู่บนรถไฟนั่น......เธอจำได้เพียงแค่ว่าหมดสติไปหลังจากที่มีคนเข้ามาใช่ไหม......”เขาเริ่มอธิบาย “.....ใช่.....”มาร์คัสตอบแผ่วๆทำไมตัวเขาถึงรู้สึกกลัวขึ้นมา “.....นี่คือความทรงจำหลังจากนั้น........”เขาหลีกตัวเองให้พ้นจากหน้าจอที่เลื่อนลงมา ห้องโดยสารรถไฟส่วนตัวมาร์คัสนั่งอ่านหนังสือก่อนจะเงยหน้ามองบุคคลจำนวนหนึ่งที่เดินเข้ามาอย่างถือวิสาสะ “....พวกคุณเป็นใคร??......”มาร์คัสฟังตัวเขาพูดจากในจอ “.......พวกเรามาจากศูนย์วิจัยทางวิทยาศาสตร์.....อยากจะทดสอบระบบเกมส์ใหม่ที่คิดค้นขึ้นได้หรือไม่”คนหนึ่งบอก “....เกมส์ใหม่เหรอ.......น่าสนุก ตกลงผมกำลังเบื่อๆอยู่พอดี” “....นี่คือเกมส์ที่ถูกคิดค้นให้เหมือนจริง.....”ชายคนนั้นยื่นวัตถุคล้ายหมวกมีแว่นตาให้มาร์คัสใส่ “....ยอดเลย....”มาร์คัสสวมมันลงไป ภาพหยุดนิ่งลงเมื่อมาร์คัสมองเห็นตัวเองกำลังบอกความรู้สึกหลังจากที่ได้เล่นเกมส์ไปแล้ว ชายพวกนั้นเก็บอุปกรณ์กลับไปมาร์คัสยังคงเห็นตัวเองนั่งรถไฟต่อจนกระทั่งถึงสถานีลากกระเป๋าเดินทางไปยังที่หมายอย่างราบรื่น “.....เข้าใจหรือยัง....ฉันแอบบันทึกความทรงจำทั้งหมดของเธอขณะที่เธอเล่นเกมส์นั่น..มันง่ายดายกว่าที่จะเขียนโปรแกรมความทรงจำและบุคคลิกของหุ่นเองใหม่หมด...พอเราได้ข้อมูลมาเราก็ทำการบรรจุความทรงจำและตัดแต่งใหม่ใส่ในหุ่นยนต์ที่เราทำการทดลอง......ตัวตนของเธอถูกแบ่งแยกหลังจากนั้นมาร์คัสที่เป็นมนุษย์ใช้ชีวิตไปตามเส้นทางของเขาส่วนเธอที่ถูกสร้างขึ้นใหม่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เพื่อรอคอยให้ระบบสมบูรณ์แบบ...กินเวลาหลายปีอยู่กว่าเราจะลองเปิดโปรแกรมทดลองการใช้งานให้พวกเธออยู่ในโรงเรียนนี้......ทุกพฤติกรรมของพวกเธอล้วนถูกจับตามองโดยพวกเรา” “....ไม่...เป็นไปไม่ได้....คุณโกหก...”มาร์คัสน้ำตาเอ่อบนดวงตาเทียมของเขาเอง....น่าสลดใจที่แม้แต่ความรู้สึกก็ถูกกลั้นออกมาด้วยสิ่งที่ไม่ใช่ของจริง “.....เป็นเวลานานที่เราศึกษาพฤติกรรมของพวกเธอน่าชื่นชมที่พวกเธอไม่ต่างอะไรจากมนุษย์ความทรงจำใหม่ถูกบรรจุเพิ่มขณะที่ยังคงไว้ซึ่งตัวตนเดิม พวกเธอจะถูกขัดเกลาให้กลายเป็นหุ่นยนต์ที่เปี่ยมประสิทธิภาพ มาร์คัส.....หลายครั้งที่ฉันใจอ่อนยอมพาเธอกลับไปที่บ้านแต่หลังจากที่เธอต้องทนเห็นตัวเองที่เป็นมนุษย์ใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุขในบ้านของตัวเองในแต่ละช่วงชีวิต เรียนจบมหาลัย แต่งงาน .....เมื่อรู้ตัวว่าเป็นหุ่นยนต์มันก็ทำให้วงจรของเธอหยุดทำงานอยู่ร่ำไปเพราะความเจ็บปวด...น่ายินดีที่หุ่นยนต์มีความรู้สึกได้หลากหลายเช่นนี้” “...แต่ผมอยากพบพ่อกับแม่..ให้ผมกลับไปบ้านอีกได้ไหม.......”มาร์คัสก้มหน้าสายไฟที่เสียบอยู่ที่สมองขยับตาม “.....ตอนนี้ฉันพาเธอกลับไปไม่ได้อีกแล้วมาร์คัส....พ่อแม่ของเธอไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้วบ้านของเธอก็ไม่มีอีก..เพราะเวลาผ่านไป เป็นสิบๆปีแล้ว.แม้แต่ตัวเธอเองที่เป็นมนุษย์ก็ยังแก่ชรา...โลกที่เธอเคยรู้จักบัดนี้เปลี่ยนไปแล้ว..เทคโนโลยีเข้ามาแทนที่ธรรมชาติแทบหาดูไม่ได้ในยุคนี้.....” “อะไรนะ!!......”มาร์คัสตกตะลึงนี่คือคำตอบที่ฤดูและวันเวลาผ่านไปอย่างผิดปกติ เขาถูกใส่โปรแกรมให้รู้สึกเหมือนวันเวลายังไม่ครบสามปีมาตลอดนี่เอง “....ใช่.....ทันทีที่ตัวเธอที่เป็นมนุษย์สิ้นอายุไขตัวของเธอจะถูกนำออกสู่ตลาดเครื่องจักรกลเพื่อขายให้กับลูกค้าที่ต้องการหุ่นยนต์เปี่ยมความรู้อย่างเธอไว้ใช้งาน....การจบการศึกษาที่เธอเข้าใจกันก็คือการได้ออกไปนำความรู้ที่เธอมีใช้ให้เป็นประโยชน์ในโลกอนาคตแห่งนี้.......เหมือนกับรุ่นพี่ของเธอ......เมื่อเธอถูกซื้อไว้ใช้งานโปรแกรมของเธอที่ถูกตั้งไว้จะเริ่มทำงานเธอจะไม่อาจฝืนคำสั่งเจ้านายหรือทำลายตัวเองได้อีกและต้องอยู่กับเจ้านายใหม่ของเธอจนกว่าเขาจะสิ้นอายุขัย...ข้อมูลเกี่ยวกับตัวเธอในขณะที่อยู่กับคนที่ซื้อเธอไปนั้นจะถูกผนึกไว้ ถึงเธอจะยังคงมีความทรงจำต่างๆอยู่แต่ไม่อาจบอกเล่าให้ใครรับรู้ได้เพื่อป้องกันความเสียหายที่จะเกิดต่อเรา ทุกอย่างที่เธอเข้าใจว่าได้ใช้ชีวิตในโรงเรียนต่อเนื่องกันแต่ละวันมีบางส่วนที่เป็นแค่โปรแกรมซึ่งถูกเขียนขึ้นมา เช่นวันที่เธอพบรุ่นน้องถูกฆ่าที่หน้าห้องนี้ความจริงเราทำขึ้นเพื่อป้องกันไม่ให้เธออยากเข้าใกล้อาณาเขตส่วนนี้อีกจนกว่าจะถึงเวลา..จริงๆแล้วพวกเราเปิดระบบให้พวกเธอได้ใช้ชีวิตในโรงเรียนนี้จริงๆแค่ปีละสองสามเดือนเท่านั้น เพราะกลไกของพวกเธอซับซ้อนละเอียดอ่อนพวกเราจำต้องปิดโปรแกรมเธอขณะเข้านอนเมื่อครบระยะเวลาเพื่อซ่อมแซมปรับปรุงรวมทั้งแก้ไขความทรงจำและเปิดให้เธอใช้ชีวิตอีกครั้งโดยให้เข้าใจว่าหลับแล้วตื่นขึ้นมาในวันใหม่เท่านั้น....กว่าจะนำพวกเธอออกสู่ตลาดได้ก็กินเวลาเป็นชั่วอายุคน..” “......จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น..พอผมหมดหน้าที่หลังจากที่เจ้าของตาย........”มาร์คัสถามอย่างหมดอาลัยตายอยาก “.....เธอจะถูกส่งคืนกลับมา.....และพัฒนาซ่อมบำรุงต่อๆไป..ก่อนจะได้ขึ้นทะเบียนใช้ชีวิตได้อย่างที่เธอต้องการภายใต้กฎหมายที่มนุษย์บัญญัติไว้.....เธอเองก็คงสงสัยว่าทำไมฉันหรืออาจารย์คนอื่นๆที่สอนเธอถึงไม่แก่ชราหรือมีอะไรให้ผิดสังเกตบ้าง....มาร์คัส.....พวกเราเองก็เป็นมนุษย์ดัดแปลงเช่นเดียวกัน.......พวกเราได้รับการอนุมัติให้โคลนตัวเองไว้เพื่อปฎิบัติหน้าที่ อาจารย์แต่ละคนที่เธอเคยเห็นในโรงเรียนเป็นหุ่นยนต์เหมือนกับพวกเธอ แต่พวกเราส่วนใหญ่ในนี้เป็นโคลน...ความทรงจำของพวกเราถูกเก็บรักษาไว้อย่างดี.....มนุษย์พึ่งพาเทคโนโลยีมากไป..เผ่าพันธุ์มนุษย์ในตอนนี้เหลือน้อยลงแล้ว.....จงรออีกหน่อยเถิด...อีกไม่ช้าพวกหุ่นยนต์อย่างเธอ.จะเป็นอิสระอย่างแท้จริง..ไม่ต้องถูกปกครองอยู่ใต้อำนาจใครอีก.....” มาร์คัสกระพริบตาช้าๆ ทอดสายตาเหม่อมองออกไปสู่บานกระจกหนาด้านในมีหุ่นยนต์นักเรียนรุ่นเดียวกับเขากำลังถูกบรรจุใส่ในกล่องแคปซูลเลื่อนลื่นไปตามรางเหล็กของเครื่องจักรอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ บทเรียนสุดท้ายที่เขาได้รับในโรงเรียนแห่งนี้สิ้นสุดลงแล้ว.....พวกเขากำลังจะออกไปสู่โลกอนาคตที่กำลังรอคอยพวกเขาอยู่.....มุ่งสู่บทเรียนบทใหม่.......นั่นคือ...การเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตต่อไปอย่างที่ไม่มีวันสิ้นสุด.......บางที.....ในโลกแห่งเทคโนโลยีข้างนอกนั้น.....อาจจะมีตัวเขาอีกหลายๆตัวอยู่ในทุกซอกมุมของโลกกว้างใหญ่อยู่แล้วก็เป็นได้............. ....................................... เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มมีผิวสีขาวซีดนอนหลับใหลอย่างสงบอยู่ในกล่องแคปซูล ความทรงจำและความปรารถนาของเขาจะยังคงส่องสว่างอยู่ภายในจิตใจรอคอยเวลาแห่งอิสรภาพอย่างแท้จริง..........แม้ขณะนี้จะถูกปิดผนึกไว้ด้วยเงื่อนไขของการดำรงอยู่ในฐานะหุ่นยนต์... “....ลาก่อน...มาร์คัส.....เราต้องได้พบกันอีกในสักวันอย่างแน่นอน.....”ศาสตราจารย์ไซมอนผู้เป็นโคลนกล่าวบอกลาครั้งสุดท้ายก่อนที่จะมองบรรดานักเรียนปีสามของเขาจากไป หน้ากล่องบรรจุปิดประกาศนียบัตรผู้จบการศึกษาของสถาบันแห่งนี้มันถูกนำเสนอในรูปแบบของใบรับประกันการใช้งานนั่นเอง.......อีกไม่นานโรงเรียนแห่งนี้ก็จะเปิดทำการสอนอีกครั้ง....นักเรียนรุ่นน้องยังคงนอนหลับใหลอยู่ในระหว่างแก้ไขความทรงจำและซ่อมแซม....รอคอยการตื่นอย่างแท้จริง....... .................................. ณ ที่พำนักอาศัยแห่งหนึ่งในเมืองหลวงที่แออัดไปด้วยการจราจรของยานยนต์ที่แล่นฉิวไปมาบนท้องฟ้า หุ่นยนต์แบบต่างๆ เดินขวักไขว่ไปตามท้องถนนเบื้องล่างบ้านที่ถูกออกแบบให้นำสมัยตึกรูปทรงประหลาดกับภาพโฆษณาที่ฉายขึ้นบนอากาศตัดกับแสงหลากสีของดวงไฟ หนึ่งในบรรดาที่พักอันสวยหรูเหล่านั้นสามีภรรยาคู่หนึ่งกำลังยิ้มมองลูกชายตัวเล็กแกะห่อของขวัญวันเกิด แคปซูลขนาดใหญ่ถูกเปิดผนึก..เด็กหนุ่มดวงตาสีฟ้าเปิดเปลือกตาจับภาพเบื้องหน้าและค่อยๆก้าวออกมาขณะที่เด็กชายตบมือดีใจกับหุ่นยนต์ผู้จะมาเป็นเพื่อนของเขาและเป็นครูสอนพิเศษประจำตัว “...เย้...ขอบคุณครับพ่อ.....ที่ซื้อให้ผม....แต่หุ่นตัวนี้ดูหน้าตาเศร้าๆจังครับ”เด็กชายบอก “......ไม่หรอกก็ลูกยังไม่ได้เปิดโปรแกรมทำงานให้ครบเลยนี่”คนพ่อตอบ หุ่นยนต์เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลกระพริบตาหนึ่งครั้งแล้วคลี่รอยยิ้ม เมื่อโปรแกรมเริ่มการทำงานอย่างเต็มที่..... “...ยินดีที่ได้รู้จัก...ผมมาร์คัส.........พร้อมจะปฎิบัติหน้าที่รับใช้ท่านแล้วครับ.....” การเรียนรู้ย่อมไม่มีวันสิ้นสุด......หากโลกมนุษย์แห่งนี้ยังคงพัฒนาต่อไป...........แม้บัดนี้มนุษย์จะเป็นฝ่ายถูกเรียนรู้เสียเอง............... ............................................ ................................................................................ .. จบ จากคุณ : muggle - [ 13 ก.ย. 49 20:48:46 A:210.246.72.238 X: TicketID:110784 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โว้ว... น่าสนใจมากครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 14 ก.ย. 49 19:53:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านทวนดูแล้วมีคำผิดเยอะไปหน่อยคะ ยังไง คนที่อ่านแล้ว ไปช่วยโหวตให้ด้วยนะคะ หรืออ่านฉบับแก้ไขคำผิดใหม่อีกรอบก็ได้เนื้อหาคงเดิมคะ http://my.dek-d.com/muggle2/story/view.php?id=192363# จากคุณ : คนเขียน - [ 14 ก.ย. 49 21:29:11 A:210.246.74.78 X: TicketID:110784 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อย่างน้อยก็ยังมีมนุษย์จริงๆ อยู่เนอะ จากคุณ : scottie - [ 15 ก.ย. 49 15:38:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ที่บ้านนัทตี้มีหุ่นยนต์อยู่ตัวหนึ่งเหมือนกัน กิจวัตรประจำวันของเขาคือ หกโมงเช้าตื่นขึ้นอาบน้ำแปรงฟันแต่งตัวหล่อทุกวัน และหลังจากนั้นเอาผ้าขึ้นตากบนราวให้ทันแดด เจ็ดโมงสิบห้าปลุกเรียกและคอยหาอาหารเช้าตามสั่งพร้อมทั้งเดินกำกับตามหลังรับใช้เจ้านายตัวน้อย ๆ(บ่นได้ด้วยนะถ้าเจ้านายตัวน้อย ๆ อืดอาดมัวแต่เคี้ยวเอื้อง)   เจ็ดโมงห้าสิบเดินตามออกไปยืนคอยส่งมองจนเจ้านายตัวน้อย ๆ เดินลับตาเข้าโรงเรียน แปดโมงไปซุปเปอร์มาร์กซื้อของตามเจ้านายใหญ่จดให้ หลังเก้าโมงหุ่นยนต์จะว่างนั่งอ่านหนังสือพิมพ์เพื่อเก็บใส่โปรแกรมไว้คุยตอนสิบสองโมงกับเจ้านายใหญ่และเจ้านายตัวน้อย ๆ สิบเอ็ดโมงถ้าเจ้านายใหญ่ไม่ตื่นจะปลุกเรียกให้มาทำกับข้าวเพราะหุ่นยนต์หิวแล้ว... จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 16 ก.ย. 49 04:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ^ ^ มีจริงๆเหรอคะ อิ อิ จากคุณ : คนเขียน - [ 16 ก.ย. 49 21:09:34 A:210.246.70.14 X: TicketID:110784 ]