เป็นกลอนสั้นๆ ที่แต่งจากความกดดันส่วนตัวน่ะค่ะ ปกติไม่ค่อยได้แต่งกลอนเท่าไหร่
ซากดอกไม้
แลบุบผาผุดพราวขาวสะอาด
น่าอนาจซากดอกไม้พ รากไกลต้น
ข้างขยะเกลือกกลั้วหมองมัวมล
ใครหนอใครคือคนทำลายมัน
ดอกไม้ขาวยามแรกบานงามลานตา
อบอุษาแห่งว ัยเยาว์ราวความฝัน
เปี่ยมศรัทธาค่าความดีทุกคืนวัน
หวั งลบโศกล้างศัลย์แห่งสังคม
เพื่อสร้างธารแห่งรักประจักษ์หล้า
เพ ื่อท้องฟ้าสีความที่งามสด
เพื่อรวงทองแนวนาชื่นอารมณ์
เพื่อเลือนขมแห่งอยุติธรรมา
แล้วดอกไม้ถูกกระชากออกจากต้น
ขยี้บนลานทองแห่งมุสา
แล้วบดทับจับขว้างด้วยเงินตรา
อุดมการณ์ไร้ค่าเป็นราคี
แล้วหนุ่มสาวจึงตระหนักประจักษ์ว่า
ความศรัทธาถูกทำร้ายทำลายศรี
หนีไม่พ้นวังวนบาปเลยสักที
ดอกไม้สีขาวหม่นมั่วกลั้วอาธรรม์
หยุดเสียเถิดหยุดทำลายดอกไม้ขาว
แท้หนุ่มสาวกำเนิดมาเพื่อนำสันติ์
ด้วยสายใยแห่งการุณคุณอนันต์
ใช่สายแห่งจาบัลย์ทัณฑ์ทรมา
ขอโอกาสให้วัยเยาว์เฝ้าตามฝัน
อย่ากีดกันกางระบอบกอบทรัพย์หนา
ขออำนาจแห่งเงินต่ำกว่าวิญญา
อย่าต ีค่าว่าดอกไม้แค่ซากเลย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จากคุณ :
เนรันดร์ชลา
- [
14 ก.ย. 49 18:39:13
A:202.28.21.4 X: TicketID:118282
]