ความคิดเห็นที่ 1 วันรุ่งขึ้น  แป้งลืมทุกอย่างเสียสนิท  เพราะมัวคิดถึงแต่เรื่องสอบ  จนเมื่อออกจากห้อง  เธอจึงนึกถึงชายหนุ่มข้างห้องที่ชื่อเมืองขึ้นมาอีกครั้ง  แล้วเล่าให้เพื่อนรักฟัง  ซึ่งเรื่องนี้สามารถสร้างความสนใจให้นุชได้มากทีเดียว “หล่ออย่างนี้ต้องพิสูจน์” ดังนั้น  นุชจึงมัดมือชกเพื่อนๆ คนอื่นเปลี่ยนแผนเลี้ยงฉลองวันสอบเสร็จจากร้านใกล้มหาวิทยาลัยเป็นหอพักของแป้งแทน  ด้วยเหตุผลว่าประหยัด ไม่เสียงดัง  โดยจงใจละเหตุผลแอบแฝงไว้ “เดี๋ยวแกกลับบ้านนอก  แล้วชั้นจะมีเวลาไหนดูหนุ่มคนนี้อีก”  ฟังจบ  หญิงสาวทั้งโกรธทั้งขำ  แต่ก็ตามใจเพื่อนโดยดี  ชวนคนอื่นในกลุ่มอีกสามสี่คนไปยังห้องพัก  เมื่อถึงนุชเป็นคนแรกที่ตรงดิ่งเข้าห้องมาด้อมๆ มองๆ ริมระเบียง “ทำไรน่ะนุช”  เพื่อนคนหนึ่งถาม “มองหาคนหล่อ”  นุชเฉลยเหตุผลที่ละไว้ตั้งแต่ต้น “นุช เบาๆ หน่อยเดี๋ยวเค้าได้ยินเข้า”  แป้งใช้มือตีเบาๆ ที่แขนเพื่อน หลังจากเดินเข้าออกชะโงกอยู่สองสามทีจนแน่ใจว่าหนุ่มหล่อข้างห้องไม่อยู่  นุชจึงตัดใจเข้ามาร่วมวงสนทนากับเพื่อนๆ ซึ่งกำลังคุยถึงเรื่องราว 4 ปีที่ผ่านมาอย่างออกรส  จนกระทั่งเริ่มมืด นุชที่เปิดเรดาห์ฟังเสียงข้างห้องตลอดเวลาก็หูผึ่งเมื่อได้ยินเสียงกอกแกก  รีบทำทียืนริมระเบียง เมื่อเห็นคนที่เพื่อนพูดถึง  นุชตะลึงวิ่งเข้ามาตั้งหลัก  พลางกระซิบกระซาบกับสาวๆ ก่อนทุกคนจะแกล้งออกไปยืนบิดขี้เกียจบ้าง  ทำเป็นยืนกินลมบ้างเพื่อแอบดู  และดูเหมือนชายหนุ่มรู้ตัวจึงได้แต่อมยิ้ม  จนนุชทำใจกล้าทักเป็นคนแรก “สวัสดีค่ะ  เห็นเพื่อนบอกว่าเพิ่งย้ายเข้ามาเหรอคะ” “ครับ”  เขาตอบอย่างสุภาพ เมื่อเห็นท่าทีเป็นกันเอง  นุชที่เดิมทีเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดีเข้ากับคนอื่นง่ายอยู่แล้ว  จึงชวนอีกฝ่ายคุยเรื่อยๆ ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องส่วนตัว “ขอโทษนะคะ  คุณเมืองย้ายมาจากที่ไหนเหรอคะ”  นุชถาม “ดาวศุกร์ครับ”  ชายหนุ่มตอบหน้าตาเฉย  แต่มีผลให้คนตั้งคำถามหน้าเสีย  ขอตัวกลับไปหาเพื่อนๆ โดยก่อนนุชเข้าห้องนั้น  ชายหนุ่มก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย “ฝากบอกแป้งนะครับว่าระเบียงตรงนั้นร้าว ให้ระวังหน่อย” คนพูดเก่งเดินหน้าจ๋อยเข้ามาในห้อง  พร้อมเล่าเรื่อง ‘มาจากดาวศุกร์’ ที่โดนตอกหน้าหงาย  แต่กลับไม่มีเพื่อนคนไหนเห็นใจ  เพราะทุกคนเห็นพ้องว่าถามซอกแซก  เธอจึงแสร้งทำท่างอนปรายตามองเจ้าของห้อง  “เค้าฝากอะไรมาบอกแกด้วยแน่ะ”  แป้งทำหน้าสงสัย  นุชได้ทีทำเสียงล้อเลียน “ฝากบอกแป้งด้วยนะครับว่าระเบียงตรงนั้นร้าว  ให้ระวังหน่อย  หรือถ้าไม่ว่าอะไร  จะให้ผมมาซ่อมก็ได้นะครับ”  นุชต่อท้ายประโยคเองเสร็จสรรพเรียกเสียงกิ๊วก๊าวของบรรดาสาวๆ พอสมควร  ขณะที่แป้งประหลาดใจ  เนื่องจากจำไม่ได้ว่าเคยบอกชื่อตัวเองแก่ชายหนุ่มตอนไหน เพราะได้รับอนุญาตจากทางบ้าน  งานเลี้ยงจึงดำเนินจนดึก  เมื่อหมดแรง  เพื่อนๆ ก็ค่อยๆ ผล็อยหลับทีละคน  ปล่อยเจ้าของห้องเป็นคนเก็บกวาด  เมื่อทำความสะอาดเสร็จ  เธอเดินออกไปรับลมด้านนอกเช่นเคย  จ้องมองดวงดาวบนท้องฟ้า  พลางคิดถึงพ่อแม่ ...แว่บหนึ่งแป้งนึกถึง ‘เมือง’ ว่าเขาจะนอนหลับหรือยัง  เธอจึงหันมองจนปะทะกับสายตาชายหนุ่มที่ดูเหมือนรอเธอหันมาอยู่ “ท่าทางสนุกนะครับ”  เขาเป็นฝ่ายพูดก่อนอีกแล้ว “ค่ะ”  แป้งตอบไม่เต็มเสียง  พร้อมขอโทษที่ทำเสียงดังรบกวน “ไม่เป็นไรครับ”  เขาส่งยิ้มอย่างละมุนละไม แล้วบทสนทนาก็จบลง... ทว่าตั้งแต่นั้นมา  เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน  ท้องฟ้าเริ่มมืด  แป้งก็มองเห็นชายหนุ่มยืนอยู่ตรงระเบียงฝั่งของเขา  แล้วทักทายสั้นๆ เพียง  “สวัสดีครับ”  และ  “สวัสดีค่ะ”  ก่อนที่ต่างฝ่ายจะยืนมองดวงดาวเงียบๆ เพราะอยู่ในช่วงรอผลสอบและทำหลักฐานการศึกษา  แป้งจึงต้องอยู่กรุงเทพฯ ต่อสักระยะ  วันหนึ่งหลังกลับจากดูภาพยนตร์รอบดึก  เมื่อเข้าซอย  แป้งพบกลุ่มหมาวัดยืนจังก้ารอเล่นงานเธออยู่ ไม่ทันวิ่งหนี  จ่าฝูงก็กระโจนใส่จนหญิงสาวล้มลงบนพื้นพลางกรีดร้องลั่นหลับตาปี๋จินตนาการเห็นตัวเองถูกขย้ำ...แต่ปรากฏว่า  แทนที่จะรู้สึกเจ็บปวด  เธอกลับได้ยินเสียงครางหงิงๆ ของพวกมัน  เมื่อลืมตาก็เห็นเมืองยืนอยู่ “ต่อไป มันจะไม่ทำอะไรคุณแล้วล่ะ”  เขาลูบหัวหมาแต่ละตัว  ก่อนไล่พวกมัน  แปลกที่ทุกตัวเชื่องราวคุ้นเคยกับชายหนุ่มมานาน “คุณทำได้ยังไงน่ะ พวกมันดุจะตาย”  แป้งเอ่ยประโยคอื่นนอกจาก ‘สวัสดีค่ะ’ เป็นครั้งแรก “ผมไม่นิยมสงครามเลยใช้วิธีทางการทูตนิดหน่อย”  ว่าแล้วเมืองก็หยิบถุงขนมขึ้นมา  ซึ่งแป้งไม่รู้เหมือนกันว่าเขาถือมันมาตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่เธอไม่ได้สนใจ “โธ่ ที่แท้ก็เทคนิคนี้เอง  วันหลังแป้งขอยืมใช้บ้างนะคะ” “ด้วยความยินดีครับ”  เขายิ้มสวยอีกแล้ว  สวยกว่าเห็นจากด้านข้างเสียอีก  แป้งคิดพลางแอบมองดวงตาสีดำสนิทของเขาที่มีประกายแวววาวงดงามอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน แม้จะมืดมีเพียงไฟส่องถนนรางๆ แต่แป้งกลับคิดว่า  วันนี้ถนนในซอยสว่างกว่าเคย  ขณะทั้งสองเดินเข้าซอย  จู่ๆ เมืองก็ถามถึงการแสดงอย่างหนึ่งที่มีคนออกมารำ  พร้อมร้องเพลงด้วยสำเนียงที่เขาไม่เคยได้ยิน  และนักแสดงสวมใส่ชุดประดับประดาจากเพชร “ผมเห็นที่วัด  แต่ไม่รู้เค้าทำอะไรกัน”  เมืองถาม  จนหญิงสาวข้างกายแปลกใจ  ก่อนให้คำตอบแก่ตัวเองว่าคงเป็นเพราะเมืองเติบโตจากต่างประเทศจึงไม่เคยดูลิเก  โดยสังเกตจากผิวขาวจัด  เธอรำพึงในใจก่อนตอบ “ลิเกไง” “ลิเก?” เมืองทวนเสียงสูง “อย่าบอกนะว่าไม่รู้จัก  ไม่เคยดู”  หญิงสาวถามย้ำ “ครับ ไม่เคยดูเลย”  จบคำพูด  ทั้งคู่ก็เดินมาถึงห้องพักพอดี  ขณะไขกุญแจ ชายหนุ่มเอ่ยลาสั้นๆ แต่ยาวนานในความทรงจำของหญิงสาวว่า “ฝันดีนะครับ” แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 49 19:38:11 จากคุณ : รัตตะ - [ 14 ก.ย. 49 19:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นับจากเมืองช่วยแป้งจากกลุ่มสุนัข  ความสัมพันธ์ของหญิงสาวและชายหนุ่มก็พัฒนาขึ้น ซึ่งเห็นได้จากบทสนทนาที่มากกว่าคำว่า “สวัสดี” “คุณเคยบอกนุชว่าคุณมาจากดาวศุกร์”  แป้งถามพลางหัวเราะคิก  ขณะที่อีกฝ่ายตอบหน้าตายเหมือนเดิมว่าใช่  แป้งเลยสวน “ผู้ชายแมนๆ น่ะเค้ามาจากดาวอังคารต่างหากล่ะ”  สักพักหญิงสาวจึงทำตาเจ้าเล่ห์พร้อมพูดต่อ  “มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นแหละที่มาจากดาวศุกร์”  อีกฝ่ายรู้ทันพูดว่า “ผู้ชายไม่จำเป็นต้องบ้าสงครามและมาจากดาวอังคารหรอกครับ  ส่วนผู้หญิงก็ไม่จำเป็นต้องมาจากดาวศุกร์เหมือนกัน  ที่สำคัญผมน่ะแมนๆ”  เมืองย้ำประโยคสุดท้ายล้อเลียนคำพูดของฝ่ายตรงข้าม  โดยไม่รู้ว่าได้ทำให้เธอใจชื้นขึ้นก่อนเอ่ยต่อ “คุณแป้งชอบมายืนริมระเบียงนะครับ”  เขาถาม  แป้งพยักหน้าแทนคำตอบ “ในห้องมันอุดอู้  เลยมายืนตรงนี้มามองดาว  มันสวยและดูเป็นอิสระดี  แต่ดูไปนานๆ ก็คิดถึงบ้านนะ  แล้วคุณล่ะ” “ผมมาดูดาวเหมือนกัน”  เมืองตอบพลางมองท้องฟ้า “หืมม งั้นก็รู้จักชื่อดาวเยอะสิ”  เธอพูด  ขณะที่ชายหนุ่มตอบเสียงนุ่มๆ อย่างถ่อมตัว “นิดหน่อยครับ”   “นั่นดาวอะไร  แป้งเห็นมันสว่างกว่าดวงอื่น” หญิงสาวถามลองเชิง  เพราะเด็กต่างจังหวัดอย่างเธอรู้จักดาวดวงนั้นอยู่แล้ว  พูดจบจึงหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่ตอนนี้ดวงตาของเขาเป็นประกายไม่แพ้ดาวบนฟ้าจนอดสะท้านไม่ได้ “วีนัส  ดาวศุกร์  ดาวประกายพรึก  ดาวประจำเมือง  แล้วแต่จะเรียกครับ   ถ้าเห็นตอนเช้ามืดก็ประกายพรึก  ถ้าเป็นตอนหัวค่ำเรียกว่า...”  เสียงเมืองอ่อนโยนลงอย่างประหลาด  “ดาวประจำเมือง”  เมื่อฟังคำตอบจบ  แป้งกลับเขินเสียเองกับน้ำเสียงนั้น  จึงพยายามหาหัวข้อเพื่อเปลี่ยนเรื่องสนทนา  ด้วยกลัวเมืองสังเกตเห็นใบหน้าและ...ความรู้สึกที่ค่อยๆ ชัดเจนของเธอ  จนกระทั่งได้ยินเสียงระนาดที่เปรียบเสมือนระฆังช่วยแว่วมา “ลิเก...คุณอยากดูมั้ย  เดี๋ยวแป้งเป็นเจ้ามือเอง” เมื่อถึงเวที  ทั้งสองจองแถวหน้า  ซึ่งวันนี้คณะลิเกเล่นเรื่องจันทรโครพ  เมื่อได้เวลาผู้เล่นก็ออกมารำร้องตามบทที่มีอารมณ์ขันแทรกตลอดเวลา  ตั้งแต่เหตุการณ์พระฤาษีมอบผอบแก่จันทรโครพและกำชับว่าห้ามเปิด  จนกระทั่งจบด้วยโศกนาฏกรรม  เมื่อนางโมราไม่สามารถตัดสินใจจะส่งพระขรรค์ให้ใครดีระหว่างจันทรโครพกับโจรป่า หลังจากการแสดงจบ  แป้งสังเกตเห็นเมืองเงียบไป  จนพานคิดว่าเขาคงไม่สนุก  แต่แล้วระหว่างทางที่เงียบงันนั้น  ชายหนุ่มเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน “คุณเคยได้ยินชื่อแพนโดร่ามั้ย”  เมื่อเห็นหญิงสาวส่ายหัว  ชายหนุ่มจึงเล่าว่า  เขารู้จักเรื่องๆ หนึ่งที่มีเหตุการณ์คล้ายกับจันทรโครพ  คือเรื่องนางแพนโดร่าในตำนานเทพปกรณัมของชาวโรมันที่ได้รับผอบจากจูปิเตอร์  แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น  นางกลับเปิดผอบทั้งๆ มีคำสั่งห้ามเด็ดขาดไว้  ทำให้บรรดาสิ่งร้ายกาจหลุดลอยออกมา  ไม่ว่าเป็นโรคร้าย  ความอิจฉาริษยา ความโลภ “แต่แพนโดร่าปิดผอบทัน  ความหวังจึงเป็นสิ่งสุดท้ายที่ไม่ลอยหายไป  ตั้งแต่นั้นมาสิ่งเดียวที่ช่วยหล่อเลี้ยงจิตใจมนุษย์ก็คือความหวัง...”  เมืองจบเรื่องด้วยน้ำเสียงเจือเศร้าเล็กน้อย  แป้งจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนามายังเรื่องของตัวเอง “มิน่าล่ะ  แป้งถึงมีความหวังเยอะแยะไปหมด  ทั้งหวังว่าจะได้เกรดเอ  หวังเกียตินิยม  หวังได้งานดีๆ  หวังมีเงินให้พ่อแม่เยอะๆ...”  ชายหนุ่มยิ้มขณะฟังความหวังของหญิงสาว “ขอให้คุณแป้งสมหวังนะครับ” “ขอบคุณค่ะ”  หญิงสาวยิ้มจนตาหยีเมื่อได้รับคำอวยพร “แต่คุณอย่ามัวรอแต่ความหวังล่ะ  ควรทำอย่างที่หวังด้วย  ไม่งั้นความหวังจะไม่มีวันเริ่มต้น”  เขาพูดจริงจังจนแป้งแปลกใจ “เจ้าค่ะ  แล้วคุณเมืองล่ะ  หวังอะไรไว้บ้างมั้ย”  เธอถามกลับบ้าง “ความลับครับ”   “แน้...ขี้โกง  หลอกให้เราบอกแล้วตัวเองไม่พูด”  แป้งทำตาเขียวชี้นิ้วไปใกล้ๆ ใบหน้าชายหนุ่ม  เมืองค่อยๆ จับนิ้วชี้ที่ลอยอยู่เอาลงอย่างแผ่วเบา  ขณะแป้งรู้สึกร้อนผ่าวทั่วใบหน้า  ไม่กล้าสบตาเจ้าของนิ้วเรียวยาว  สักพักชายหนุ่มจึงค่อยๆ ปล่อยมือ “ผมไม่ได้หลอก  คุณแป้งบอกผมเอง”  เขาตอบโดยพยายามสบตาหญิงสาวที่กำลังหลบตา  จนเมื่อรวบรวมสติได้  แป้งจึงถามต่อ “แล้วคุณทำอะไรกับความหวังคุณมั้ย” “กำลังทำอยู่ครับ”  เขาบอกขณะก้าวช้าๆ เพื่อให้หญิงสาวก้าวตามทัน “ขอให้คุณสมหวังแล้วกัน”  แป้งอวยพรกลับโดยไม่คิดว่าสิ่งที่เธอพูดไปจะส่งผลให้ชายหนุ่มตรงหน้าพึงใจ พลางกล่าวเบาๆ ว่าขอบคุณ ตกกลางคืน  แป้งเอาแต่ลืมตาในความมืดเพราะนอนไม่หลับ  เนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ ทำให้หัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว  โดยเฉพาะตอนเมืองจับนิ้วเธออย่างแผ่วเบา  สัมผัสนั้นทิ้งรอยหวานซาบซ่านไม่คลายเลย  หญิงสาวจึงตัดสินใจออกมาตรงระเบียง  ไม่คาดคิดว่าจะพบคนที่เป็นต้นเหตุความไม่ปกติของเธอยืนอยู่  ทว่า...ยามนี้ทั้งสองได้แต่สบตา  ก่อนแหงนมองดาวดวงเดียวกัน  โดยไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดใดๆ เพื่อสื่อความหมายในหัวใจ เวลาผ่านไปเนิ่นนาน  จนมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น  เพราะขณะแป้งกำลังเท้าแขนเพื่อพิงระเบียง  รอยร้าวที่ไม่เคยได้รับการซ่อมแซมและเกิดขึ้นมานานหลายปีเกิดแตกหักทันทีทันใดจนร่างของหญิงสาวหล่นพรวดไม่ทันตั้งตัว  เธอร้องเสียงหลงขณะดำดิ่งสู่เบื้องล่าง  และในวินาทีชีวิตที่แสนสั้นก็มีใครบางคนรับเธอไว้  เมื่อลืมตาแป้งเห็นเมืองอุ้มเธอลอยอยู่ในอากาศ  ก่อนค่อยๆ พาหญิงสาวมายืนบนพื้นกระเบื้องอันเยียบเย็นตรงระเบียงเดิม “คุณเป็นใครกันแน่”  แป้งเอ่ยถามเป็นครั้งแรกของค่ำคืนนี้ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเพราะความกลัว  จนไม่รู้ว่าตัวเองกลัวอะไรกันแน่  ระหว่างเหตุการณ์เมื่อครู่กับ ‘ความจริง’ ที่กำลังจะได้ฟัง “มองที่ดวงตาผมสิ”  ชายหนุ่มนิ่งงัน  ก่อนใช้ดวงตาแทนคำตอบทั้งหมด แล้วแป้งก็ทำตามคำพูดของเขา  เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่เฝ้าหลงใหลตลอดมา  จนเห็นว่าภายในนัยน์ตาสีดำสนิทที่แวววาวสวยงามนั้น  แท้จริง...คือภาพของห้วงอวกาศที่เคยฝันถึง  เมื่อพบคำตอบหญิงสาวถึงกับผงะผละจากชายหนุ่ม  ปล่อยให้เขา-คนข้างห้องยืนอย่างเดียวดาย หลายวันผ่านไป  แป้งไม่ยอมยืนตรงระเบียงอีกเลย  กระทั่งผลสอบออกเธอจึงเดินทางกลับบ้านพร้อมด้วยคะแนนอย่างที่หวัง  โดยไม่ดีใจอะไรทั้งสิ้นเพราะ ‘ความจริง’ ที่หญิงสาวรับรู้ได้กลบความรู้สึกต่างๆ จนหมด  เหลือเพียงร่องรอยแห่งความสับสนบนใบหน้าอันหม่นหมองเท่านั้นที่ยังคงปรากฏชัดเจน  จนพ่อและแม่กังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้น “สงสัยมันจะอกหัก”  แป้งได้ยินพ่อเปรยกับแม่อย่างนั้น วันคืนที่เคยเฝ้าฝันว่าจะกลับสู่อ้อมกอดของบุพการีไม่สดใสอย่างใจนึก  เพราะแป้งจ่อมจมกับความรู้สึกของตัวเอง  จนพ่อทนความผิดปกติไม่ไหว  จึงชวนลูกสาวคนเดียวมานั่งยังเก้าอี้ไม้ใต้ต้นหางนกยูงซึ่งกำลังออกดอกแดงสะพรั่งตัดกับขอบฟ้าสีม่วงชมพูในยามเย็น  พลางพูดคุยถึงวันวานที่ผ่านมา  รวมถึงความลับเรื่องความรักของพ่อและแม่  นั่นคือพ่อเคยมีโอกาสทำงานที่กรุงเทพฯ แต่กลับไม่ยอมไป “ตอนนั้นพ่อเพิ่งเจอกับแม่  แล้วบริษัทที่กรุงเทพฯ เรียกทำงานพอดี  ตอนนั้นกว่าพ่อจะตัดสินใจได้ก็ลำบากเหมือนกัน”  แต่สุดท้ายพ่อเลือกเสี่ยงอยู่ใกล้กับคนที่ตนหลงรัก  ด้วยเหตุผลง่ายๆ ว่า... “งานน่ะมีเป็นร้อยหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้  แต่คนอย่างแม่น่ะ  มีอยู่คนเดียวบนโลก  และในชีวิตของพ่อคงไม่เจอคนอย่างแม่อีกแล้ว”  พูดเสร็จพ่อหลิ่วตาไปทางแม่ที่กำลังเดินมาก่อนกล่าวต่อ “พวกเพื่อนๆ หาว่าพ่อบ้าทิ้งอนาคตตัวเอง  เพราะยังไม่รู้ว่าแม่แกชอบพ่อหรือเปล่า  ถึงชอบใช่ว่าคบกันรอด  แต่ของแบบนี้ใครไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก...ที่สำคัญ...คนอย่างพ่อไม่เคยให้อะไรมาทำความหวังพังทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เริ่มต้นหรอกนะ”  จบประโยคแป้งนิ่งอึ้งสักพัก  เนื่องจากคิดถึงคนหนึ่งซึ่งเคยเอ่ยคำพูดคล้ายๆ กันนี้กับเธอ  จนเมื่อแม่มาถึงแล้วแซวว่า  ไม่ใช่เพราะพ่อกลัวคนอื่นขอแม่แต่งงานเหรอถึงไม่ไปกรุงเทพฯ  พ่อจึงหัวเราะชอบใจกระซิบเบาๆ โดยจงใจให้แม่ได้ยินว่า “ดูสิ แม่แกหลงตัวเองน่าดู”   ในที่สุดบรรยากาศคุ้นเคยของครอบครัวก็กลับมาอีกครั้ง คืนนั้นแป้งจึงขอนั่งต่อหลังจากพ่อกับแม่ขึ้นบ้าน  จ้องมองดาวประจำเมืองที่กำลังส่องสว่างราวกับจะนำทางไม่ให้เธอหลงทางอีกต่อไป หลังจากฟังเรื่องของพ่อและทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาว่ารู้สึกอย่างไร  แป้งจึงรีบตอบตกลงกับทางมหาวิทยาลัยทันที  เมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาชักชวนเธอเป็นผู้ช่วยนักวิจัย  หญิงสาวจึงย้ายกลับมาอยู่หอพักเดิม  แต่คราวนี้ เมือง-ผู้ชายจากดาวศุกร์ ไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว... เมื่อไม่สามารถต้านทานความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง  แป้งจึงหวังได้พบชายหนุ่มสักครั้ง เพื่อเอ่ยถึงสิ่งที่อยู่ในใจ  แม้คำตอบจากชายหนุ่มอาจไม่เป็นไปอย่างหวังก็ตาม  แต่หญิงสาวคิดว่าคงดีกว่าปล่อยให้ทุกอย่างพังทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย แป้งสอบถามถึงเมืองจากผู้ดูแลหอพัก  แต่คำตอบก็สร้างความทดท้อใจไม่น้อย  เมื่อผู้ดูแลไม่เคยได้ยินชื่อเขามาก่อน  หนำซ้ำห้องที่ชายหนุ่มเคยอยู่ยังเป็นห้องร้างมานานหลายเดือน  หญิงสาวจึงรีบตรงไปหานุช  ถามถึงคนที่เพื่อนรักเคยพบในวันสุดท้ายของการสอบ  แม้คาดคำตอบในใจว่านุชจะบอกอย่างไร  แต่เมื่อได้ยินคำยืนกรานว่าไม่รู้จักก็ทำให้น้ำตาไหลริน “เมือง...คุณจะทิ้งทุกอย่างแม้กระทั่งตัวตนของคุณใช่มั้ย”  หญิงสาวเอ่ยทั้งน้ำตา หลังจากแยกกับนุช  แป้งก็เดินเข้าซอยที่พักอย่างอ่อนระโหยเพราะเหนื่อยจากการตามหา  โดยมีหมาวัดกลุ่มเดิมนั่งนอนระเกะระกะดักเธอเช่นเคย  แต่คราวนี้เมื่อเดินผ่านพวกมันกลับไม่มีท่าทีเป็นศัตรูสักนิด  กลับส่ายหางดิกๆ ราวรู้จักหญิงสาวมานาน  ถึงตอนนี้แป้งจึงรวบรวมกำลังใจอีกครั้ง  รีบตรงไปยังห้องพัก  ยืนตรงริมระเบียงแล้วเอ่ยเสียงดังกับดาวดวงหนึ่งที่กำลังส่องแสงแจ่มจรัสบนฟ้า “เมือง แป้งรู้คุณอยู่ที่นั่น  แป้งขอโทษ  แป้งตกใจ...แต่วันนี้  แป้งรู้แล้วว่า  เรื่องที่ผ่านมามันทำให้แป้งมีความสุข  และดีใจที่มันเกิดขึ้น  แล้วตอนนี้แป้งก็พร้อมยอมรับความรู้สึกนั้น  แม้...คุณไม่อภัยหรือไม่กลับมาอีกแล้วก็ตาม  แต่แป้งอยากให้รู้ว่า...แป้งจะคิดถึงคุณเสมอ...ตลอดไป”  หญิงสาวพูดอย่างสะอึกสะอื้นและยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเมื่อได้รับความเงียบงันจากดาวดวงนั้นเป็นคำตอบ เนิ่นนานในความรู้สึกอันมืดมิด... จู่ๆ ท่ามกลางอากาศเย็นในเวลาค่ำคืน  แป้งก็สัมผัสถึงไออุ่นอันคุ้นเคย  จึงรีบหันขวับมองหาคนที่ตามหามาชั่วชีวิต  และพบกับใบหน้างดงามคุ้นตาที่ตอนนี้กำลังมองมาด้วยประกายหวานล้ำ “ตอนผมอยู่ที่นั่น  ผมมักมองเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งออกมายืนตรงระเบียงทุกวัน  คอยมองมายังที่ๆ ผมยืนอยู่  จนสงสัยว่าเป็นเพราะเธอมองเห็นผมหรือเปล่า  จึงเฝ้าสังเกตทุกวันโดยไม่รู้ตัวว่า  วันหนึ่งมันจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต  ...ทั้งๆ ในใจผมรู้นะว่า  เธอมองไม่เห็นผมหรอก  แต่มันหวังลึกๆ ไม่ได้ว่าเธออาจมองเห็นผม...ด้วยเหตุนี้ผมจึงเดินทางมาเพื่อมองเธอใกล้ๆ  ได้เห็นดวงตาเวลาเธอจ้องมองผมจริงๆ...”  ชายหนุ่มหยุดนิดหนึ่งเพื่อประคองมือแป้งขึ้นมาก่อนเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวลอย่างที่หญิงสาวจะไม่มีวันลืม  “...ขอบคุณมากนะครับแป้งที่ทำให้ผมเห็นสิ่งที่งดงามที่สุด  และได้สัมผัสความรักจากดวงตาคู่นั้น” จากคุณ : รัตตะ - [ 14 ก.ย. 49 19:36:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมือง...ผมก็รักคุณครับ เรื่องราวน่ารักอบอุ่นซึ้ง ฮือๆ จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 14 ก.ย. 49 23:19:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อุ่ยน่ารักชมัด...ขอให้น้องแป้ง สมหวัง  จ้า จากคุณ : ผ า ย ล มใต้เงาจันทร์ - [ 15 ก.ย. 49 10:28:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาจากดาวศุกร์จริง ๆ เลยเหรอเนี่ย จากคุณ : ใบเตยหอม - [ 15 ก.ย. 49 11:17:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มองดาวบ้างดีกว่าคืนนี้ จบห้วนไปนิดนะคะ จากคุณ : scottie - [ 16 ก.ย. 49 20:39:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ส่วนคอมเม้นท์ที่ว่ามาไว้จะไปปรับปรุงค่ะ จากคุณ : รัตตะ - [ 18 ก.ย. 49 12:17:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น่ารักดีค่ะ ชอบผู้ชายจากดาวศุกร์จังไม่ทราบว่ามีตัวตนจริงๆหรือเปล่าคะ จากคุณ : วลีรมย์ (วลีรมย์) - [ 19 ก.ย. 49 11:21:43 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เฮ่ย O_o คห.8 มาจากไหนเนี่ย แหม๊ พอเห็นเป็นเรื่องดาวก็ทำเนียนมาเลยนะยะ ว่าแต่ไม่ให้ค่าโฆษณากะจขกท.หน่อยเรอะ ตอบคุณวลีรมย์ เหะๆ ผู้ชายจากดาวศุกร์ไม่มีตัวจริงอ่ะค่ะ แต่อยากให้มีตัวเป็นๆ จริงๆ จังน้อ (T T) จากคุณ : รัตตะ - [ 19 ก.ย. 49 13:17:27 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถามนิดนึงค่ะ คุณเป็นคนเดียวกับสาวน้อยมายาหรือเปล่าคะ เรื่องสั้นของคุณเหมือนกันมากเลยค่ะ จากคุณ : คนอ่านงง (g_maru) - [ 24 ก.ย. 49 15:22:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 นั่นสิครับ งงเช่นกันครับ คือถ้าเป็นคนเดียวกัน ผมก็ขอโทษด้วย แต่งงว่า... ทำไมต้องเอาเรื่องสั้นเดียวกันมาลงซ้ำ 2 ครั้ง แล้วใช้นามปากกาคนละชื่อด้วยครับ? นี่คือ link ของ สาวน้อยมายา ครับ ลองไปอ่านดูได้ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4669285/W4669285.html จากคุณ : Sundown (sundown) - [ 24 ก.ย. 49 17:19:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ (^ ^) ส่วนเรื่องที่ถามมา ตามอ่านได้จากที่นี่ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4737066/K4737066.html จากคุณ : รัตตะ - [ 24 ก.ย. 49 20:29:21 ]