หน้านี้อุทิศให้เพื่อนโจ้ ผู้ไม่ได้จากไป แต่เข้ามาเป็นรูมเมท แชร์ค่าห้องแบ่งเบาภาระคุณแม่ที่รัก

เพื่อนโจ้มาถึงได้สองวัน มาถึงปุ๊บถูห้องใหญ่เลย เหอๆ เขียนถึงมันมากๆชักเขิน ไม่เหมือนเขียนพาดพิงแม่และน้องเลย

เมื่อวานเย็น ทำกับข้าวโชว์ไปหนึ่งดอก ผัดกระเพราทีเด็ด ไม้ตายเมื่อนานมาแล้ว ติดอยู่ที่ว่าไม่มีใบกระเพา

อย่าเพิ่งฮา พริก และ กระเทียมก็ไม่มี

เดชะบุญมีโลโบซอสกระเพา ออกมาก็กระเพาได้ใจ ยืนยันโดยเพื่อนบ้านที่หลงเข้าครัวมาแบบผิดจังหวะ

"แค่กๆ ค่อกๆ ฮัดเช้ยๆๆ อยากรู้จังเลย พวกมรึงทำเฮยไรกัน"

"อ๋อ ผัดกระเพา ยูโนว หมูเผ็ดๆ แอนด์ ใบใม้เหม็นๆ"

มาวันนี้ของสดไม่มี แต่หยิ่งไม่ไปจ่ายตลาด ไปรื้อๆตู้เย็นดู พบใข่หนึ่งแพ็ก

อย่าเพิ่งด่าในใจว่า ใข่บ้านพ่อเราไม่ใช่ของสดเหรอ โปรดอ่านฉลากก่อนด่า

"หมดอายุ ๓๐ พฤษภาคม ๒๐๐๖" คำนวนคร่าวๆก็เกือบสามเดือนแล้ว

ฟักออกมาเป็นลูกเจี๊ยบเราก็จะกิน

ว่าแล้วตอกออกมาวัดใจหนึ่งฟอง ดมๆดูไม่ผิดปกติ ได้ใข่เจียวกันตายไปหนึ่งวัน

เอ๊ะ ใข่ หรือ ไข่

จำได้ลางๆครูลิลลี่สอนมา

"ผู้ใหญ่ซื้อผ้าใหม ใข่หนึ่งใบสองบาทห้าสิบ"

ต้องขอยกประเด็นนิดนึง เพราะเด็กและเยาวชนเข้ามาอ่านเยอะ ภาษาถือเป็นเอกลักษณ์ของชาติ ผู้ปกครองควรชี้แนะครับ

พูดถึงเรื่องนี้ หลังจากลองไปอ่านบลอกชาวบ้าน ไม่ทราบว่าเป็นไง ไม่รู้ว่ามาไง เดี๋ยวนี้ ภาษาเขียนเด็กแนวนี่เพี้ยนไปเยอะ ตัวเราเองก็ไม่ได้ดีเลิศมาจากไหน บางทีก็สะกดผิด เขียนเพี้ยนก็บ่อย ไม่ได้มุก แต่โง่จริงครับ

ไม่ผิดหรอกครับ คนอ่านได้ฝึกสมองด้วย

ถ้ามานยางมาลาก้อ จาออกรดปาย แต่ยางม่ายด้ายทามราย 9ล9

แหม ทามปายด้าย