ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง : มหามนตร์ โดย : คายตรี 8... กระดูกสีขาวถูกย่อยเสียงดังฟู่ ควันสีเปลือกไข่ลอยอ้อยอิ่งในอากาศราวกับว่าไม่อยากจะจากไปไหน หากสุดท้ายมวลของมันก็แผ่ซ่านกระจายไปคนละทิศทาง กลิ่นเหม็นฉุนรุนแรงประหนึ่งซากผีเน่าชวนสะอิดสะเอียนคลื่นเหียนยิ่งนัก               ตระกลมองฝ่าควันหนา ฟากตรงข้าม ชายหนุ่มนิรนามกำลังกระเสือกกระสนปีนข้ามเนินกระดูกมหึมาอยู่ ส่วนวิภาดาก็กำลังออกแรงดึงอะไรบางอย่างออกจากเท้าหล่อน               ไม่มีเวลาให้คิดมากนัก อาณาเขตของบึงขยายวงกว้างเรื่อยๆ จวนเจียนจะถึงบุคคลทั้งสองอยู่รอมร่อ               อาจารย์เคยสอน ...ตั้งจิตไว้ ณ ปลายทาง จินตนาการภาพให้ชัดเจน               แว่บ!               ตระกลหายตัวจากจุดที่อยู่ไปโผล่ระหว่างกลางวิภาดากับบุรุษแปลกหน้า นาทีนั้นเองที่เขาเห็นกิ่งไม้อันเท่าไขควงใหญ่เสียบข้อเท้าบริเวณเอ็นร้อยหวายของหญิงสาวจนทะลุ               “ช่วยเขาก่อน” หล่อนเสียงสั่น               ตระกลรัดเอวชายหนุ่ม แล้วพาเขาหายตัวไปไว้ในเขตปลอดภัย จากนั้นจึงหวนกลับมารับหญิงสาวอีกครั้ง               ไม้ยังติดตรึงอย่างเดิม เลือดสดไหลปรี่ซึมลงรูพรุนของซากกระดูกด้านล่าง แลดูคล้ายกระดูกหมูบนเขียงในตลาดสดกระนั้น ตระกลคว้ามือหญิงสาวไว้              ครืน!!!               ภูเขากระดูกถล่มทลายลงมา ทิ้งไว้เพียงบึงน้ำพิษที่ส่งไอระเหยไปทั่ว ต้นไม้ใบหญ้าโดยรอบเหี่ยวซีดเหลืองตาย ดินทรายที่เคยอุดมชุ่มชื้นกลับแห้งผากปานนรกอเวจี จากคุณ : คายตรี - [ 17 ก.ย. 49 03:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทีแรกดุษฎีนึกหวั่นว่าหวันยิหวาจะตีโพยตีพายกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่พอเขาเล่าเรื่องทั้งหมดแล้ว หล่อนกลับสงบนิ่งราวผิวน้ำไร้คลื่นลม หญิงสาวนั่งคลำกษีรศรเบามือ ไล่นิ้วตามอักขระนูน นานๆจึงแตะแล่งสีแดงเจือทอง               พระอาทิตย์ลับฟ้านานแล้ว อากาศเย็นคุกคามทุกพื้นที่ ชายหนุ่มวางหนังสือปกดำไว้บนตัก แสงจันทร์ไม่สว่างพอต่อการอ่าน               “ธนูนี่เป็นของเราจริงๆเหรอ” หวันยิหวาเอ่ยดั่งคนละเมอ               ชายหนุ่มไม่ตอบ เขาหวนคิดถึงคำพูดของมหาทริกาที่บอกให้คืนมันแก่นาง ‘นาง’ของมหาทริกาจะเป็นใครอีกเล่านอกจากหวันยิหวา ถ้าเช่นนั้น หญิงสาวทั้งสองย่อมมีความเกี่ยวพันกัน ทั้งยังเชื่อมโยงกับมหายุทธเมื่อหลายพันปีก่อน               “คิดอะไรอยู่”               “เปล่า!” ดุษฎีปฏิเสธ               “เปล่าอะไร เห็นอยู่ชัดๆว่าหน้าเครียดเชียว”               “ก็แค่กังวลใจนิดหน่อยน่ะ”               “เรื่องอาจารย์วีรชัยหรือ”               ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจเบาๆ “ก็ทั้งเรื่องอาจารย์ แล้วก็เรื่องที่เราติดแหง่กอยู่ที่นี่นั่นแหละ ทุกอย่างมันดูไม่เหมือนเรื่องบังเอิญเลยสักนิด ดูเหมือนเป็น...”               “การวางแผนของพระเจ้า” หญิงสาวแทรก “นายกำลังคิดว่า นี่เป็นประสงค์ของพระเจ้า เพราะทุกอย่างมันเหลือเชื่อเกินความบังเอิญ ทั้งการที่อาจารย์วีรชัยหายตัวเข้ามาในมิตินี้ และการที่เรากับสองหมอผีออกไปจากที่นี่ไม่ได้ ใช่ไหม”               ดุษฎีพยักหน้า หวันยิหวาเก่งที่ประเมินเขาได้อย่าง่ายดาย               “อาจไม่ใช่พระเจ้าที่เล่นตลก” หญิงสาวเอ่ย               “หมายความว่าไง”               “หมายความว่า เราไม่เชื่อว่าทั้งหมดนี่คือประสงค์ของพระเจ้าไง เรากำลังคิดว่า มันอาจเป็นเพียงความต้องการของใครสักคนมากกว่า นายลองคิดดูสิ ประตูมิติถูกลงอาคมไว้ แม้แต่มหาทริกาที่อยู่มานับพันปีก็แก้ไขไม่ได้ จนในที่สุดพวกเราก็ต้องออกไปหามนตร์อเวจีกัน”               “หวา – หวาคิดว่ามีคนต้องการใช้ให้พวกเราไปหามนตรานั่นน่ะเหรอ”               หญิงสาวผงกศีรษะ               “แต่มันเป็นไปไม่ได้ - - ใช่รึเปล่า ดูมันไม่ค่อยมีเหตุผลเลย ถ้ามีคนต้องการเอามนตราจริงๆ ทำไมเขาไม่มาเอาเอง ทำไมต้องวางแผนให้ยุ่งยากด้วย”               “ก็นั่นล่ะที่ทำให้เราไม่กล้าด่วนสรุป”               "หวาสงสัยใครอยู่รึเปล่า” ชายหนุ่มถามเสียงต่ำ               “ยังไม่ใช่ตอนนี้ เรายังไม่มั่นใจพอที่จะกล่าวหาใคร”               “คงไม่ใช่อาจารย์หรอกนะหวา”               “เราบอกแล้วไง ว่าเรายังไม่กล้าตัดสิน”               บทสนทนายุติลงเพียงเท่านี้ ดุษฎีเหม่อไปทางทะเลทรายผืนกว้าง สีดำที่คลุมห่มทำให้มันแลคล้ายหุบเหวไร้ก้น ไร้จุดสิ้นสุด เหมือนท้องทะเลเวิ้งว้างยามค่ำคืน สายลมหนาวพัดผ่านแทรกลงผิวกายให้ความรู้สึกดั่งโดนเข็มนับร้อยนับพันจิ้มแทงไม่บันยะบันยัง เสียงกรีดร้องของความเงียบกระซิบอะไรบางอย่างแก่เขา เหมือนจะบอกให้เขาระวังตัว               ...เอาดาบของท่านมา เอาดาบท่านออกมา!               พลัน สายตาแหลมคมประสบกับร่างดำรางๆเดินดุ่มกลางทะเลทราย ร่างหนาใหญ่เดินคอตกคอเอียงไปข้างหนึ่งอย่างคนสิ้นแรง ย่ำก้าวแต่ละครั้งปราศจากความมั่นคง โอนเอนโอนอ่อนราวจะล้มลงให้ได้ในทันที               แม้จะอยู่ไกล ทว่าดุษฎียังสามารถเห็นแสงจันทร์สะท้อนโลหะวาวตรงบริเวณส่วนหน้าของเงาร่าง ซึ่งอาจเป็น...แว่นตา               “อาจารย์วีรชัย!”               ชายหนุ่มตะโกนพร้อมผุดลุก หวันยิหวาคว้ากษีรศรพลางสะพายแล่งหันมองไปยังทิศเดียวกัน               “อาจารย์อยู่นั่นไงหว่า เราเจออาจารย์แล้ว”               หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น หากชายหนุ่มไม่สนใจ หล่อนกังวลเกินไป เห็นอยู่ชัดๆว่านั่นคืออาจารย์วีรชัย               ดุษฎีป้องปากกู่เรียกอยู่หลายหนทั้งยังกวักมือให้สัญญาณ แต่ไม่มีทีท่าว่าคนที่กำลังเดินอยู่จะได้ยิน               “หวารออยู่นี่นะ เดี๋ยวเราไปหาอาจารย์ก่อน”               ดุษฎีหันบอกหวันยิหวาแล้วออกวิ่งโดยไม่ฟังคำทัดทาน               ผิวทรายอ่อนนุ่มจนเท้าที่ย่ำลงจมลึกมิดข้อเท้า เม็ดทรายละเอียดไหลเข้ารองเท้าหนังสีดำจนหนัก ทว่าเรื่องเล็กน้อยไม่น่าใส่ใจ จุดมุ่งหมายของเขาคืออาจารย์วีรชัยเท่านั้น               ไล่ตามอยู่นาน ในที่สุดก็ตามทัน               “อาจารย์ครับ อาจารย์” ชายหนุ่มเรียกปนหอบ               คนข้างหน้านิ่งเฉย ไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง               “อาจารย์ครับ ผมดุษฎีไงครับ”               คนข้างหน้าเดินโซเซต่อไปราวกับไม่ได้ยินถ้อยคำของดุษฎีแม้แต่น้อย ชายหนุ่มจึงเอื้อมแตะต้นแขนคนเป็นอาจารย์               “อาจารย์ครับ!”               ร่างตรงหน้าหันหลับมาช้าๆ ใบหน้าซูบซีดบิดเบี้ยวเลือนราง ตุ่มน้ำเหลืองเม็ดใสๆแดงๆผุดขึ้นเต็มหน้าตาเนื้อตัวจนไม่เหลือที่ว่างให้ผิวดี หนองเหลืองไหลเยิ้มย้อยหนืดเหนอะ มันยื่นแขนเต็มด้วยตุ่มตะปุ่มตะป่ำออก สองมือกางอ้ารวดเร็ว ก่อนจะคว้าหมับเข้าที่ลำคอของชายหนุ่ม นิ้วโป้งทั้งสองกดแน่นลงที่หลอดลม เล็บยาวจิกจมจนเลือดซึม               ดุษฎีถีบแตะสารพัด หากผีร้ายตรงหน้าไม่สะทกสะท้านสักนิด เรี่ยวแรงมหาศาลของมันมุ่งมาดทำร้ายเขาอย่างเดียว เวลานี้ เขาเริ่มรู้สึกตาลาย ดาวเดือนพร่า ริบหรี่ดั่งจะดับแสง               เฟี้ยว!!!               ลูกธนูผ่านหัวชายหนุ่มไป ผีร้ายปล่อยมือจากเขาทันที มันกรีดร้องลั่นสั่นสะบัดเร่าๆ ก๊าซสีเขียวพ่นซู่ออกจากร่างมันเหมือนลมรั่วจากลูกโป่ง               ดุษฎีถอยหนี หากมิอาจละสายตาจากมันได้               ยิ่งลมออกจากตัวมันมากเท่าไหร่ ร่างก็ยิ่งเหี่ยวแฟบ สุดท้ายมันก็ตาเหลือกค้าง อ้าปากกว้าง กล้ามเนื้อทุกส่วนเกร็งจัด ก่อนแตกหล่นกล่นเกลื่อนปะปนเม็ดทราย               เหลียวมองกลับไป หวันยิหวายืนถือกษีรศรแน่น               พาตพาณเป็นหนึ่งในห้าลูกธนูของกษีรศร มีอำนาจแห่งลมเป็นตัวกำหนด ไร้รูปร่างและตัวตน เมื่อดีดมันออกจากคันธนูก็ไม่มีใครรู้ได้ จึงยากที่จะหลบหลีกพ้น               “ดุษ!”               ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะเขยื้อนตัว ผีร้ายก็ผุดขึ้นจากกองทรายราวดอกเห็ดยามฤดูฝน มันโผล่ตรงโน้นตัว ตรงนี้ตัว และรายล้อมหน้าหลังในที่สุด ดุษฎีหันกลับ ลากหวันยิหวาวิ่งฝ่าดงผีร้าย               แต่มันตัวหนึ่งกระโจนกระชากหล่อนหลุดจากเขา หวันยิหวาล้มลงนอนกับพื้น มือเยอะแยะมากมายโผล่พรวดมาเกาะและฉุดหล่อนลงผืนทรายทีละน้อย หญิงสาวกรี๊ดลั่น ดุษฎีรีบแกะมือเน่าเหล่านั้นออก แต่ก็เหมือนแงะเหรียญที่ทากาวติดผนังยังไงยังงั้น ฝูงผีหลายสิบตัวกลุ้มรุมเข้ามาจากหลายทิศทาง แน่นหนาจนมองไม่เห็นอะไรอย่างอื่น               ...วิภาดาเคยบอกว่า ถ้าเกิดอะไรให้โยนของที่หล่อนให้ลงกับดิน               ดุษฎีล้วงลูกแก้วออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วเขวี้ยงมันลงพื้น เพียงเท่านั้น มือผีทั้งหลายก็หลุดเลื่อนออกไปจากตัวหวันยิหวาจนสิ้น รอบกายพวกเขามีกำแพงไฟล้อมวงแน่นหนา พระเพลิงโหมสูงเท่าต้นตาล ไม่เหลือเว้นช่องว่างใดๆให้เป็นอันตรายได้เลย               ผีร้ายหลายตัวไม่ละความพยายาม มันเบียดตัวเข้ามาโอบล้อมกำแพงไฟ หากเมื่อมันสัมผัสกับความร้อนแรง มันก็มอดไหม้เป็นภัสมจุณ                 หญิงสาวยันตัวขึ้นนั่งเกาะแขนเขาแน่น               “นายจะทำไงต่อ”               ชายหนุ่มเหลียวมองซ้ายขวา หมดหนทางแล้ว ในที่แห่งนี้ถ้าไร้ซึ่งคาถาอาคมแล้ว จะเอาอะไรไปสู้กับสิงสัตว์ผีร้ายได้               ปกหนังสือสีดำเรืองแสงสีครามอ่อนจนเหมือนมีหลอดไฟเปิดอยู่ภายใน อักขระมนตราระยิบระยับดุจโรยด้วยกากเพชร               ดุษฎีเบิกตาโต หัวใจเต้นตึกตัก เสียงในหัวสั่งดังว่าให้เปิดมันออกเดี๋ยวนี้               ชายหนุ่มกางหนังสือออก ราวๆกลางเล่มมีข้อความบรรยายถึงเจ้าผีร้ายไว้ชัดเจน               ...ดูบาร่าห์ ผีร้ายจากทะเลทราย คล่องแคล่วว่องไวดุจลิงปีศาจ ผิวหนังมันย่องเยิ้มด้วยน้ำเหลืองเลือดที่ไหลจากตุ่มหนองฟ่อนเฟะ  พละกำลังมหาศาลของมั เพียงพอที่จะล้มม้าตัวใหญ่ที่สุดของราชวังได้ ทางที่ดีคือ อย่าโดนมันจับเด็ดขาด และหากใครได้พบมันแล้ว ก็ควรจะรู้คำสาปที่ใช้สะกดมันด้วย คำสาปนี้สืบทอดมาจากนักบวชชั้นสูง มีความว่า...               ดุษฎีแกะตัวอักษรโบราณ และอ่านมนตร์ สำเนียงประหลาดที่มีทั้งเสียงนาสิก เสียง‘ซ’ และการกร่อนคำดูน่ายุ่งยากลำบาก หากชายหนุ่มกลับอ่านได้อย่างง่ายดาย               “ด้วยเจตนาแห่งวิญญาณบริสุทธิ์ พวกเจ้าจะถูกสาปให้เดินทางสู่ขุมนรกลึกล้ำดำมิด และสถิตอยู่ ณ ที่นั้นชั่วกัลปาวสาน”               หลุมดำขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้นกลางท้องฟ้า เรียวพลังงานสีเงินสายส่ายเปรี๊ยะปร๊ะดังเสียงไฟฟ้าช็อต แรงดูดดึงเอาผีร้ายทุกตัวลอยละลิ่ว และผลุบหายเข้าไปในความมืดนั้นราวกับถูกถีบลงสู่มหานรก               เสียงกรีดร้องสุดท้ายจางเจือลงเมื่อหลุมดำปิด ทุกสิ่งสงบเงียบ จนได้ยินเสียงวิ้งก้องอยู่ในรูหู               ดุษฎีถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าหวันยิหวาเขม็งมองเขา ชายหนุ่มปิดหนังสือลง พลางกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง               “พวกเรารอดแล้วล่ะ” แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 49 03:36:22 จากคุณ : คายตรี - [ 17 ก.ย. 49 03:31:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เฮ้อ/...ขอถอนหายใจก่อนเถอะ ลุ้นเสียเหนื่อย เรื่องนี้ถ้าจะนานจริงอย่างคุณคายตรีว่า ไม่เป็นไร คนเขียนยังอยู่ คนอ่านจะหนีไปไหนได้..เนอะ... จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 17 ก.ย. 49 12:22:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โธ่ อาจารย์วีรชัย :( จากคุณ : scottie - [ 17 ก.ย. 49 21:21:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทำไมยิ่งลงยิ่งสั้นล่ะเนี่ย ไม่รู้คนอ่านจะคิดเหมือนผมรึเปล่า แบบว่ามันลุ้น ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ฮะ ๆๆ จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 20 ก.ย. 49 03:14:44 ]