ความคิดเห็นที่ 1 สุขสันต์ หรรษา กับคุณสามีฝรั่ง (ภาค 2) ตอนที่ 6 สวัสดีประเทศไทย ผืนฟ้าที่มืดมิด ไร้แสงของดวงดาว นอกหน้าต่างของเครื่องบินขนาดกลาง ที่มุ่งทะยานจากสนามบินนาริตะ ดินแดนแห่งอาทิตย์อุทัย สู่ดินแดนสยามประเทศใกล้สิ้นสุดลงแล้ว ดวงใจของนกน้อยที่บินจากรังไปไกลแสนไกลนับเป็นเวลา 1 ปีเต็ม กำลังโบยบินกลับสู่อ้อมอกแม่นกที่เฝ้าคอยการกลับมาของลูกนก จำได้ว่าวันที่ดิฉันจากไปได้ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอำลา คุณบัว ที่สนามบิน พร้อมกับคำล่ำลา และสัญญากับแม่ไว้ว่า อีกหนึ่งปีลูกจะกลับมาหาแม่ดังเดิม ดูเหมือนคำสัญญาที่ดิฉันให้ไว้กับแม่ ไม่เป็นไปตามคำล่ำลาก่อนจากไป กลับมาครั้งนี้ ลูกสาวมีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไป ไม่ว่าจะเป็นด้านความคิด ความรู้สึกที่เคยมีแบบเด็กๆ ตอนนี้ได้เติบโตขึ้นเหมือนดังกล้าไม้ ที่ตอนนี้แตกใบ ผลิดอกออกจนเต็มต้น แข็งแกร่งพอจะยืนอยู่ได้โดยไม่ต้องอาศัยใบกำบังแสงแดดที่ร้อน จนแทบจะเผาผลาญต้นกล้าน้อยจากแม่ไม้ ต้องการก็เพียงแต่ แรงใจที่เปรียบเสมือนปรายฝนฉ่ำเย็น จากใบกว้างของแม่ไม้ ที่สะบัดพัดพาหยดฝนส่งมาให้กล้าน้อย ที่กำลังเติบใหญ่ มีกำลังที่จะเติบโตต่อไปวันละเล็กวันละน้อย ข้างกายที่เคยว่างเปล่าเมื่อลูกจากไป ตอนนี้กลับมีชายชาวอเมริกันคนหนึ่ง มานั่งอยู่ข้างๆ พร้อมมือขาวๆ ที่เกาะกุมมือดิฉันไว้เป็นแรงใจ เค้าจะพูดประโยคหนึ่งให้กับดิฉันเสมอว่า “I want to know country, family, friends and culture that make the one that I love” (ผมต้องการเรียนรู้กับประเทศ ครอบครัว เพื่อน และ วัฒนธรรมที่สร้างบุคคลอันเป็นที่รักของผม) ประโยคนี้ทำให้ดิฉันย้อนกลับมาถามตัวเองอยู่บ่อยๆว่า จะมีใครอีกบ้างไหมที่ยอมทิ้งบ้านเมืองที่อยู่ เดินทางข้ามทวีปมาเพื่อเรียนรู้และอยู่กับผู้หญิงที่รัก ในอีกฝั่งหนึ่ง คนละองศาของโลกใบนี้ ก้าวแรกที่เราสองคนลงจากเครื่องบิน เข้าสู่สนามบินนานาชาติดอนเมือง ไอร้อนที่ประทะลำตัวบ่งบอกสถานที่ที่เราอยู่ได้เป็นอย่างดี ความร้อนชื้นนี้ เน้นย้ำให้เรารู้สึกตัวว่า ผืนดินที่สองเท้าเราก้าวเดินอยู่นี้ เป็นดินแดนแห่งสยามประเทศ...Welcome to Thailand.... ณ สนามบิน ดิฉันได้พบเจอหน้าแม่ พ่อ และพี่สาว ที่พากันมารับพวกเราอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา และนั่นก็เป็นสถานที่แรกที่คุณบัวได้กอดพี่ดี้ เป็นภาพที่ฉันรอคอยมาตลอด เพราะพี่ดี้ และคุณบัวเป็นบุคคลที่ดิฉันรัก อ้อมกอดนั้นทำให้ฉันมั่นใจได้ในระดับหนึ่งว่า คนที่ฉันรักทั้งคู่ต่างก็รักและเอ็นดูซึ่งกันและกัน สัปดาห์แรก เราสองคนใช้สองเท้าในการก้าวเดินเพื่อนำไปสู่จุดหมาย คือรั้วมหาวิทยาลัย ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากอพาร์ทเมนท์มากนัก ช่วงนี้ หมู่มวลคนร่วมประเทศของดิฉันนั้น เริ่มทำให้ดิฉันรู้สึกถึง Culture shock อันดับแรก นั่นก็คือ สาวไทยกับชายฝรั่ง ถ้าเดินด้วยกันแบบนี้คงไม่พ้น อย่างแน่นอน ซึ่งความรู้สึกนี้ ดิฉันไม่เคยได้รับรู้สึกมาก่อนเลย เมื่อตอนที่อยู่ที่ Athens ตอนแรก ดิฉัน นึกว่า เราคิดมากไปเอง แต่พอหลายครั้งเข้า ไม่ว่าจะเดินไปตลาด ซื้อน้ำ ซื้อของในซูเปอร์มาเกต มองดิฉันชนิดแบบที่อ่านออกได้จากสายตา คือขอโทษนะคะ ดิฉันก็ไม่ได้แต่งตัวล่อแหลม หรือแต่งหน้าจัดจ้านแต่ประการใดเลย กรุณามองให้เกียรติกันสักนิดเถอะค่ะ หรือถ้าอยากมองจริงๆ ก็มองละเอียดไปเลยค่ะ ดูให้ลึกถึงแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้าย และพึงเกิดความสงสัยในแง่ดีสักนิดว่า เค้าคงจะเป็นสามี ภรรยากันล่ะ จริงๆ ก็ไม่ได้ตั้งใจจะว่าคนไทยด้วยกันหรอกนะคะ แต่อยากขอความเห็นใจว่า ใครที่มีมุมมองเป็นของตัวเองที่อาจจะแคบไปซักนิด ลองขยายให้กว้างขึ้นสักหน่อยว่า ไม่จำเป็นเสมอไปที่สาวไทยเดินกับฝรั่งต้องเป็น...ทุกคน แต่ ถึงแม้เธอคนใดจะเป็นก็เถอะค่ะ โปรดอย่ามองเค้าด้วยสายตา เสียดสี ประณามหยามเหยียดกันขนาดนั้นเลย เราก็คนเหมือนกัน ถ้าเค้ามีทางเลือกที่ดีกว่า คงไม่มาทำงานประเภทนี้หรอกค่ะ (คือ เข้าใจหัวอกคุณๆ เลย จากสายตาที่ดิฉันได้รับมา) ดิฉันและสามีต้องใช้เวลากันเกือบ 5 เดือน จนทำให้คนแถวนั้นรู้จัก สายตาเหล่านั้นจึงลดลงไปได้บ้าง หรือบางทีอาจเป็นเพราะเราไม่ค่อยได้เดินตามท้องถนนกันบ่อยนัก เพราะ เราได้รถขนาดครอบครัวมาใช้หนึ่งคัน เนื่องจากคุณบัว ทนเห็นสภาพเราสองคนแบกสัมภาระที่ใช้สอน ไปมหาวิทยาลัยด้วยการเดินเท้าไม่ไหวอีกต่อไป พูดถึง Culture shock สามีดิฉันก็มีค่ะ และมีมากเสียด้วย อันดับแรกเลยคงต้องเป็นเรื่อง พี่วิน หรือการนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์รับจ้างไปทำงาน คือเช้าวันแรก ดิฉันต้องพาคุณสามีไปส่ง เหมือนพาลูกชายไปโรงเรียนค่ะ คือเค้าไม่ชินทาง พูดภาษาไทยก็ไม่ได้สักคำ จะทำอย่างไรล่ะคะ ก็พกนี่ค่ะ ภรรยา พกไปทำงานด้วยเหมือนพก i-pod ไปเป็นเพื่อนประมาณนั้นค่ะ ด้วยความเคยชินของดิฉัน หลังจากเดินไปบอกพี่วินคันหน้า ว่าเราสองคนต้องการไปที่จุดหมายปลายทางที่ใด ดิฉันก็เดินไปนั่งพี่วินคันหลังตามคุณสามีไปติดๆ แต่ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า ทำเอาดิฉันอดหัวเราะเล็กๆ ไม่ได้ คือ ก้นคุณสามีดิฉันล้นออกมาจากเบาะที่นั่งด้านหลังคนขับ เนื่องจากมีขนาดใหญ่กว่าชายไทย size ปกติ แถมยังโอบแขนทั้งสองข้าง รัดตัวพี่วินซะแน่น จนพี่วินถึงกับสะดุ้ง! แล้วหันมามองที่ดิฉัน เหมือนอยากบอกอะไรบางอย่าง กับคุณฝรั่ง แต่จะทำอย่างไรล่ะ ภาษาอังกฤษก็พูดไม่ได้ จะพูดภาษาไทยกับยายคนที่พามา ก็ไปนั่งซะอีกคัน เลยตัดสินใจไม่พูดอะไร ขับมอเตอร์ไซด์ตัวแข็งออกไปเลยดีกว่า ส่วนสามีดิฉันหรือคะ นั่งหน้าซีดตัวเกร็งไปพอกันกับพี่คนขับเลยค่ะ หลังจากประสบการณ์เสียวไส้บนหลังพี่วิน ทำให้ดิฉันจนใจ ต้องพาคุณสามีไปทำใบขับขี่ จะได้นำรถมาขับไปทำงานกันเอง ไม่ต้องรบกวนคุณพี่วิน แต่นี่ก็เป็นเหตุให้คุณสามีดิฉันต้องเจอกับ Culture shock หลายครั้งต่อมา อย่างแรกเลยก็คือการขอ ใบรับรองแพทย์ ที่รวดเร็วและ amazing ที่สุด คือหมอไม่ต้องตรวจใดๆเลย ใช้แค่การมองหน้าตาวิเคราะห์ได้ว่าคุณมีแผลที่กระเพาะอาหาร (อันนี้ดิฉันก็เว่อร์ไปสักนิด) คุณหมอถามหนึ่งคำถามว่ารู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง สามี ดิฉันตอบไปว่า “I am fine” (ผมสบายดี) แค่นี้ หมอก็เซ็นต์ใบรับรองแพทย์ ให้จ่ายเงิน 100 บาทไทย ก็ได้ใบรับรองแพทย์มาอย่างสบายใจ คือ คุณสามีดิฉันอึ้ง งง อ้าว แค่เนี้ย! แค่นี้จริงๆ หรือนี่ หมอไทย สุดยอด ใช้แค่คำถามเดียว  แต่ก็รับใบรับรองแพทย์นั้นมาอย่างงงๆ เหมือนฝัน หลังจากรับใบรับรองแพทย์ นั้นมาก็ไปทำใบขับขี่ และเริ่มขับรถ เหตุการณ์ Culture shock ครั้งต่อมาก็เกิดขึ้น เมื่อมีรถมอเตอร์ไซด์พยายามแซงขวาด้านคนขับ ขณะที่พี่ดี้กำลังเลี้ยงขวาพร้อมเปิดสัญญานไฟก่อนหน้านั้น โครม! เสียงอะไรน่ะ หลังสิ้นเสียงนั้น ดิฉันและคุณสามีออกมานอกรถ พบว่าหูช้างด้านคนขับรถของดิฉันหลุดห้อย แต่นั่นยังไม่เท่าไหร่ มองไปที่คนขับและซ้อนมอเตอร์ไซด์มีบาดแผลถลอกเลือดไหล เราสองคนอึ้งและรู้สึกสงสารจับใจในคราวแรก รีบถามอาการและคิดว่าจะช่วยพาไปโรงพยาบาล แต่..พ่อเจ้าประคุณทูนหัว พี่คนขับโวยวาย เหมือนเราทำก่อคดีฆาตกรรมอำพราง พยายามจะบอกยัดเยียดความผิดทั้งหมดให้กับเรา โอโห! พูดงี้ก็สวยสิคะคุณพี่ ดิฉัน โมโหมากคิดในใจว่าไม่ต้องไปแล้วโรงพยาบาล พี่คงจะหายใจได้ทั่วท้องดีนะคะถึงมาโวยวายได้ขนาดนี้ จึงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณพี่ประกันฝ่ายดิฉัน มาจัดการตกลงกันไปเอง ดิฉันไม่อยากยุ่ง คิดแล้วก็โมโห แต่ที่แย่มากที่สุด คงต้องเป็นจิตใจคุณฝรั่งสามีดิฉันค่ะ อัดอั้น เหมือนไม่ได้ถ่ายมาสามวัน พูดอธิบายใดๆ กับใครก็ไม่ได้ เพราะไม่มีใครเข้าใจ ภาษาอังกฤษ ตั้งแต่คุณพี่ประกัน คุณพี่คนขับรถมอเตอร์ไซด์ หรือกระทั่งเจ้าหน้าที่ตำรวจ หลังจบเรื่อง สามีดิฉันกลับบ้านมาต้องระบายให้กับดิฉันฟัง เพื่อเป็นการผ่อนคลาย.. ดิฉันก็ได้แต่ยิ้มและพยักหน้ารับ แต่ในใจแอบพูดว่า “คุณคะ ดิฉันก็อยู่กับคุณค่ะ เห็นมารอบหนึ่งแล้ว พูดกับประกันและตำรวจอีกรอบหนึ่ง แถมยังกลับบ้านมาโดนอีกรอบหนึ่ง ดิฉันแทบจะเห็นเป็นภาพยนตร์ 3D อยู่แล้วค่ะ” นับตั้งแต่นั้นมา เรื่องสภาพการจราจรบ้านเราก็เป็นเรื่องที่สามีดิฉัน ต้องพูดถึงทุกวัน เหมือนรับประทานอาหารไทยโดยขาดน้ำปลาพริกไม่ได้ ระหว่างขับรถไป เรื่องราวเกี่ยวกับมอเตอร์ไซด์ต้องถูกบรรยาย โดยสามีดิฉัน ไม่ว่าจะเป็นการขับย้อนศร หรือขับแซงรถยนต์ที่จอดติดไฟแดงอยู่ ไประหว่างรถที่จอดอยู่สองเลนข้างกัน (ซึ่งเมืองเค้าผิดกฎหมาย) หรือจะเป็นสถิติคนซ้อนเยอะที่สุดในโลกที่กินเนสต์บุ๊ค ของสามีดิฉันบันทึกไว้ น่าจะเป็น 5 คนค่ะ สำหรับมอเตอร์ไซด์เมืองไทย ถือว่าเป็นความสามารถเฉพาะตัว ห้ามลอกเลียนแบบ  หรือแม้แต่เป็นการเอาเด็กเล็กๆ นั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์โดยไม่ใส่หมวกันน็อคอีก จนดิฉันตั้งใจว่า สมัยหน้า จะส่งคุณสามีเข้าสมัครเลือกตั้ง ให้ไปปรับแก้กฎหมายบ้านเราให้หนำใจฝรั่งกันไปเลย จากเรื่องร้อนๆ ผ่านไป คงต้องขอกล่าวนินทา คุณสามีด้านความเป็นอยู่ คือฝรั่งเค้าจะชินกับอากาศเย็นมาตลอด มาเจออากาศร้อนบ้านเราเป็นต้องทนไม่ได้กันทุกที สามีของดิฉันก็เป็นฝรั่งอีกหนึ่งคนค่ะที่ไม่สามารถทนอากาศร้อนได้ คือ ต้องเปิดแอร์ทุกครั้งหลังก้าวขากลับเข้าบ้าน หรือแม้แต่กลางคืนที่นอนในห้องแอร์ ต้องตื่นมากลางดึก เปลี่ยนเสื้อทุกครั้ง เนื่องจากเจ้าเสื้อนอนที่ใส่อยู่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่ในที่สุด ความลับสุดยอดของคนไทยก็ถูกเปิดเผย คุณรู้หรือไม่คะว่าอะไรคือความลับที่สามีดิฉันได้ค้นพบ... นั่นก็คือ ปริศนาการคลายร้อนกับแป้งเย็นตรางู แบบดั้งเดิม กระป๋องเหล็กทรงสี่เหลี่ยมของคนไทยเรานั่นแหละค่ะ ใช่เลย เค้าชอบมากต้องทาทุกครั้งก่อนออกจากบ้าน หรือก่อนเข้านอน จนเดี๋ยวนี้ต้องแบ่งรายจ่ายของบ้าน ให้แป้งตรางูกระป๋องใหญ่ 1 กระป๋องต่อเดือนเลยนะคะ ต่อมาคงต้องพูดถึงเรื่องการซื้อ อาหาร เครื่องดื่มเล็กๆน้อยๆ ถ้าให้สามีดิฉันไปซื้อหาเองเป็นไม่ได้เรื่องทุกที คือ ดิฉันเองก็ไม่เคยสังเกตผลิตภัณฑ์ของบ้านเราสักเท่าไรนัก ก็เลยวางใจ คิดว่าจะมีฉลากติดเป็นภาษาอังกฤษด้วย บางทีแค่ซื้อของ ในมินิมาร์ทหน้าอพาร์ทเมนท์ ก็ให้คุณสามีค่ะลงไปซื้อ และก็ได้เรื่องค่ะ เช้าวันหนึ่ง คุณสามีดิฉัน ชงกาแฟให้ก่อนออกไปทำงาน ดิฉันกำลังแต่งตัวอยู่จึงยังไม่ได้ลิ้มรสกาแฟถ้วยที่คุณสามีชงให้ ไม่ทันไร ภาพผ่านกระจกเงาที่ดิฉันมองตัวเองอยู่ ก็ปรากฏภาพคุณสามี ทำท่าสำลักกาแฟถ้วยที่ถืออยู่ในมือ จึงเกิดความสงสัย เดินไปสำรวจเหตุการณ์ พบว่า นมที่คุณสามีใส่กาแฟนั้น เป็นนมเปรี้ยวยี่ห้อหนึ่ง รสชาดคล้าย ยาคูลท์ค่ะ คือสมัยนี้เค้าทำขวดใหญ่เท่านมสด ลักษณะทุกอย่างคล้ายกันไปหมด ถ้าไม่สังเกตดีๆ ก็อาจจะไม่ทราบได้ ดิฉันจึงบ่นคุณสามีไปว่า ทำไมไม่อ่านฉลากก่อนซื้อล่ะ นี่ไง! Yogurt พร้อมชี้นิ้วไปที่ขวด อ้าว! บนขวดเขียนว่า “นมเปรี้ยว” พร้อมเสียงบ่นคุณสามี ที่ลอดเข้าช่องหูของดิฉันว่า “How can I suppose to know, it’s all in Thai” นั่นสิคะ ดิฉันพลิกขวดไปมาอยู่หลายรอบ พบว่า ฉลากเป็นภาษาไทยหมดค่ะ เลยต้องเอ่ยคำปลอบโยน แกมขำคุณฝรั่งสามีกันไป.. เฮ้อ!! My poor husband . แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 49 08:15:47 แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 49 08:14:35 จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 19 ก.ย. 49 08:11:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แต่เอ โยเกิร์ตสีไม่น่าจะเหมือนนมนะ ฮี่ๆ จากคุณ : scottie - [ 19 ก.ย. 49 16:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้วเข้าใจนะ ว่าสายตาคนไทยที่มองผู้หญิงไทยกับฝรั่งน่ะเป็นอย่างไร อย่าว่าแต่ในประเทศไทยเลยนะ ที่อื่นก็เหมือนกัน สามีนัทตี้ก็ฝรั่ง ทำงานไปโน่นไปนี่ตลอดในต่างประเทศ บางครั้งมีงานปาร์ตี้ภรรยาไปด้วย ฝรั่งบางคนยังเข้าใจเลยว่านัทตี้มีอาชีพแบบนั้นมาก่อน เขามาตีสนิทบอกว่าประเทศไทยสวย นัทตี้ก็ค่ะ บอกต่อว่า ผู้หญิงไทยก็สวย นัทตี้ก็ค่ะ บอกต่อว่า ทำไมผู้หญิงไทยถึงชอบเป็นโสเภณีกันจัง นัทตี้โกรธนะเหมือนมันดูถูกเรา หันไปมองหน้าถามเขาว่า คุณรู้ไหมว่าประชากรของประเทศไทยมีกี่ล้านคน เขาเงียบ เราได้ทีต่อว่า ถ้าแค่นี้ยังไม่รู้แล้วหุบปากเสีย อย่าเหมาผู้หญิงไทยว่าเป็นอย่างนี้กันหมด เขาเงียบอีก นัทตี้เลยบอกว่าเอาสมองน้อย ๆ ของคุณน่ะตรองดูนะว่า ถ้าคุณเกิดมาเป็นผู้หญิงเกิดในครอบครัวยากจนไม่มีอะไรจะกิน เรียนก็ไม่ได้เรียน แล้วจะทำมาหากินอะไร เขานั่งเฉยแต่มองหน้าเรานะไม่แสดงอาการแต่ถ้าไฟสว่างสักหน่อยอาจจะได้เห็นหน้าเขาเป็นสีเขียวสีแดงด้วยความโกรธก็ได้ นัทตี้บอกต่อไปว่า คนเราทุกคนหิวเป็นเหมือนกัน เมื่อไม่มีอะไรจะทำเขาก็ขายตัวเขาเอง มันไม่ได้ไปเดือดร้อนใคร ก็ยังดีกว่าให้เขาไปทำงานไม่สุจริตปล้นชิงวิ่งราวนะ ดีไม่ดีคนที่ไปว่าเขานั่นน่ะเบื้องหลังแย่กว่าผู้หญิงพวกนี้เสียอีก เขาลุกหนีไปเลยค่ะ กลับบ้านมาเล่าให้สามีฟัง สามีบอกว่าประเทศไทยไม่ใช่ของนัทตี้คนเดียว ไม่ต้องไปโกรธอะไร ตัวเรารู้ตัวเราเองดี พวกไร้สาระแบบนี้ให้ออกหูซ้ายทะลุหูขวาไปเลยดีกว่า แต่งงานกันมาสิบหกปีแล้วค่ะ สมมติว่านัทตี้สามารถอธิษฐานทุกอย่างได้สมใจนะ ก็จะขอให้เกิดมาเป็นคู่กันกับสามีอยู่ทุก ๆ ชาติไป คงพอเดาได้นะว่าเพราะอะไร จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 19 ก.ย. 49 18:50:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ^_____^ กาแฟใส่นมเปรี้ยว....เผื่อได้สูตรใหม่นา จากคุณ : จริง - [ 19 ก.ย. 49 20:04:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีค่ะ สมาชิกที่ติดตามอ่านทุกท่าน เอาตอนที่ 7 มาลงแล้วค่ะ ขอตอบก่อนละกันนะคะ คุณ scottie-นมเปรี้ยวที่ว่านี่ สีคล้ายค่ะ แต่อาจเป็นเพราะ                สายตาด้วยมั้งค่ะ คุณภาพลดลงตามอายุคุณ                สามีค่ะ(แอบนินทา) คุณ NATTI นัทตี้-ค่ะ เข้าใจความรู้สึกเลย โอกาส               วาสนาของแค่ละคนไม่เหมือนกันนะคะ แต่ชื่น               ชมคุณที่ไม่ได้ใช้สิ่งร้ายๆ มาตัดสินชีวิตตนเอง              และชื่มชมด้วยว่าแต่งงานกันมานานแล้ว ไม่ว่า             อะไรเกิดขึ้นก็แล้วแต่ ขอให้คำอธิฐานคุณ นัทตี้             เป็นจรืงด้วยเถอะค่ะ :) เอาใจช่วย คุณจริง-จริงด้วยนะคะ สงสัยต้องให้คุณสามีเป็น QC ให้ซะ         แล้ว ถ้าผลิตสูตรใหม่นี้จริง สุดท้ายคงต้องขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ จะนำตอนต่อๆ ไปมาอีกต่อไปค่ะ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 20 ก.ย. 49 19:48:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนที่ 7 ภาษาไทยง่ายนิดเดียว จะเริ่มเขียนตอนนี้ ดิฉันใช้เวลานั่งระลึกอดีตอยู่สักครู่หนึ่ง เนื่องจากตลอดเวลา 6-7 เดือนที่เราสองคนย้ายมาอยู่ที่เมืองไทย คุณสามีของดิฉันก็เริ่มหัดพูดภาษาไทยได้หลายคำแล้ว ซึ่งกว่าจะออกเสียงและนำไปใช้ได้อย่างถูกต้องอาศัยความมานะอดทน และผ่านการถูกหัวเราะเยาะมามากมาย ถ้าต้องเล่าเรื่องภาษา ดิฉันคงต้องขอเริ่มจากเรื่องนี้ก่อนเลย เป็นเรื่องที่ดิฉันประทับใจมาก เพราะอยู่ในเหตุการณ์ด้วยตัวเองกับพี่ดี้ และคุณบัวไงคะ จำกันได้หรือเปล่า คุณนายแม่ของดิฉันเอง เธอคุยกับคุณลูกเขยทางเว็บแคมค่ะ ปกติเราสองคนจะนัดคุยกับครอบครัวของดิฉันในวันเสาร์ คือวันเสาร์ตอนเช้าที่อเมริกา ก็จะเป็นวันเสาร์กลางคืนที่เมืองไทยค่ะ เป็นเวลาดีตอนเช้าวันรุ่งขึ้นจะเป็นวันอาทิตย์ทุกคนตื่นสายได้ ทุกคั้งที่คุยกันดิฉันยกถ้วยกาแฟขึ้นมาดื่ม คุณนายบัวยกขวดเบียร์สังสรรค์ สนุกสนานกันไปในครอบครัว เช้าวันเสาร์นั้น ดิฉันนั่งดื่มกาแฟกับพี่ดี้อยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ขณะเดียวกันก็ออนไลน์คุยกับพี่สาวไปด้วยพลางๆ เนื่องจากคืวันเสาร์นั้นมี Big cinema โปรแกรมเพชรหนังพันล้าน คุณแม่ดิฉันชอบค่ะ หนังไทยเราเองที่มีชื่อเรื่องจำง่าย คุณทุกคนคงรู้จักดี กับหนังเรื่อง “ไอ้ฟัก” ที่มีนักแสดงนำแสดงเป็นคนสติไม่ดี คุยกันไปได้สักพักหนึ่ง ดิฉันเริ่มรู้สึกว่าคุณบัวจะหายไป จากวงสนทนานานผิดปกติ ก็เลยไหว้วานคุณพี่สาวให้ไปเรียกคุณนายแม่ มาคุยกันสักหน่อย ก่อนที่จะล่ำลาไปเตรียมอาหารกลางวัน คุณบัวเธอเดินมาหน้าคอมตัวเดิมที่พี่สาวดิฉันเพิ่งลุกออกไปด้วยสายตา ที่ยังเกาะติดสถานการณ์ในโทรทัศน์อย่างไม่ละเว้น ดิฉันจึงร้องเรียกความสนใจบ้างว่า “คุณบัว! ทำอะไรอยู่ รอตั้งนาน” แม่ดิฉัน หันมาตะโกนใส่ไมค์ทันทีว่า “ดู..ไอ้ฟัก.. อยู่” ซึ่งคุณขา กาแฟในปากสามีดิฉันพุ่งพรวดออกมาทันทีหลังสิ้นคำว่าอยู่ ภาษาอังกฤษ คำพูดเดียวกันเลย แบบที่คุณบัวพูดมาเมื่อตะกี้ มันจะคือประโยคว่า “Do I F you” แถมคุณบัวขึ้นเสียงสูงท้ายประโยคซะด้วย ตรงแป๊ะ ถูกไวยกรณ์เป็นประโยคคำถามในภาษาอังกฤษพอดี พี่ดี้แกก็ตกใจสิคะ นึกว่าเป็นประเพณีแปลกๆ ก่อนแต่งงานของคนไทย แต่ก็ตอบไปเบาๆว่า “I don’t think so” (ผมไม่คิดว่าเป็นอย่างนั้นนะครับ คุณแม่บัว) ดิฉันนึกขึ้นได้ถึงกับขำน้ำหูน้ำตาไหล แต่ก็ต้องอดทน อธิบายให้คุณสามีและคุณนายบัวเข้าใจให้ตรงกัน ประโยคนั้นเลยทำให้คุณนายบัวต้องเขินมาจนทุกวันนี้ นี่ถ้านับกันจริงๆแล้ว พี่ดี้แกเริ่มฝึกภาษาไทยตั้งแต่อยู่ที่อเมริกา เมื่อเรารู้ว่าจะต้องย้ายมาอยู่ที่เมืองไทย เจอพี่คนไทยที่ Athens ทีไรจะถามพี่ดี้เสมอว่า “พูดไทยได้หรือยัง” ซึ่งคุณสามีดิฉันก็มีประโยคประจำตัว นั่นคือ “พูดไทยไม่ได้ครับ” ทำเอาพี่คนไทยยิ้มไปตามๆ กัน อาจเป็นเพราะว่ารู้สึกทะแม่งๆ ซึ่ง ดิฉันเคยแอบได้ยินพี่คนไทยคนหนึ่งเปรยออกมาเบาๆว่า “ อ้าว! แล้วไอ้ที่พูดออกมาน่ะ มันไม่ใช่ภาษาไทยตรงไหนฟะ” ประโยคนี้พี่ดี้แกเห็นว่าใช้ได้ผลเลยเก็บเป็นไมล์สะสมมาเรื่อย ใส่กระเป๋าเดินทางมาพูดในเมืองไทย ก็ดีค่ะ คนไทยชอบเวลาฝรั่งพูดไทยคำนี้ เห็นหัวเราะร่วนกันทุกทีที่ได้ยิน ภาษาไทยวันละคำต่อๆ มาที่พี่ดี้เริ่มพูดได้คือ “ที่รัก..น่ารัก”  “สวย”  “ผมรักคุณ..มาก ๆ” ทำเอาเพื่อนๆ ต่างประณามดิฉันว่า “ดู สอนเข้าไปได้ ไม่อายดินอายฟ้า...ดูมันสอนแต่ละคำ” ก็แหม..คุณขา คนเค้ารักกัน ก็ต้องมีแต่คำหวานๆ ที่ให้กัน พูดกันภาษาดอกไม้ ชีวิตรักจะได้ชุ่มฉ่ำ เหมือนหญ้าหลังฝนตกไงล่ะคะ จะให้ดิฉันไปสอนคำว่า ไอ้...อะไรต่างๆ นานา ได้อย่างไรกัน ดิฉันระลึกอยู่เสมอว่า ภาษาไทยเรา จริงๆ ถ้าใช้อย่างถูกต้อง จะเป็นภาษาที่สวยงาม ดังนั้น ถ้ายิ่งคุณสามีพูดภาษาไทย ไพเราะหรือหยาบคายขนาดไหน ก็จะส่อถึงคนที่สอนว่าถูกเลี้ยงดู เติบโตมาอย่างไร ดิฉันจึงไม่สอนค่ะ คำไม่ดี ไม่งาม แต่จะบอกบ้างถ้าเขาถาม และต้องกำชับว่า ห้ามไปพูดโดยเด็ดขาด แค่ฟังให้รู้ความหมายเอาไว้ก็พอ หลังจากที่มาอยู่เมืองไทยแล้ว ดิฉันก็เริ่มสอนคำ Adjective หรือ บุพบท ง่ายๆ เพิ่มเติม เช่น คำว่า “น้อย-มาก” “เล็ก-ใหญ่” นอกจากนั้นก็คำพื้นฐานที่คิดว่าคงต้องได้ยินในชีวิตประจำวัน เช่น คำว่า “หิวข้าว” “กินข้าว” “เจ็บ” “ปวดท้อง” “ราคาเท่าไหร่ครับ” หรือแม้แต่คำว่า “ฝรั่ง” ก็สอน เพราะว่าเป็นคำที่มีความหมายได้สองอย่าง คือ อาจหมายถึง  ผลไม้ชนิดหนึ่ง หรือ หมายถึงคนต่างชาติก็ได้ อย่างน้อยเค้าจะได้รู้ว่ามีคนกำลังพูดถึงเค้าอยู่ถ้าพูดคำว่า ฝรั่ง และแล้วก็เป็นเรื่อง คือคุณสามีแกเป็นนักเรียนที่เรียนเร็ว เนื่องจากรู้จักการประสมคำ จากคำแต่ละคำที่ได้เรียนไป วันนั้น เราสองคนเดินตามถนนเพื่อมุ่งหน้าไปซูเปอร์มาเกตใกล้ที่พัก แม่ค้าแถวนั้นที่เราสองคนเดินผ่าน มองแบบยิ้มและทำท่าซุบซิบๆ คุยกัน คงจะหัวเราะและยิ้มด้วยความเอ็นดูตาฝรั่งคนนี้ คุณสามีดิฉัน แกก็น่ารักค่ะ ภูมิใจอะไรไม่รู้ เดินยิ้มแก้มปริ พร้อมพรางพูดว่า “ฝรั่ง...ใหญ่”  ทำให้แม่ค้าหัวเราะกันเป็นการใหญ่ ยิ่งเค้าหัวเราะกันมากเท่าใด คุณสามีดิฉันก็ยิ่งภาคภูมิใจในภาษาไทยของตน เดินไปยิ้มไป ทำท่าทางเหมือนเป็นส.ส. หาเสียง ตลอดทางก็พูดไปด้วยว่า “ฝรั่งใหญ่...ฝรั่งใหญ่” ดิฉันคว้าแขนคุณสามีแทบไม่ทัน และต้องมาอธิบายให้ฟังว่า ต้องพูดว่า “ฝรั่ง ตัว ใหญ่” ถึงจะถูกต้อง เพราะถ้าพูดแค่นั้นความหมายมันออกแนว ล่อแหลมค่ะ อะไรกันอยู่ดีดีก็บอกกันหน้าตาเฉยเลยว่า ของแกน่ะ “ใหญ่” จากนั้นมา แกเลยได้บทเรียนว่า อย่าได้เที่ยวผสมคำ สุ่มสี่สุ่มห้า ต้องผ่านการ editing จากภรรยาก่อนจะปลอดภัย เห็นไหมคะ “ภาษา (อังกฤษ) ไทย....ง่ายนิดเดียว” (อันนี้ต้องขอยืมประโยคคุณแอนดรู บิ๊กมาใช้หน่อยเถอะค่ะ...ใช่จริงๆเลย)  นอกจากเรื่องการฝึกภาษาไทยในชีวิตประจำวันแล้ว คุณสามีที่เป็นอาจารย์อยู่ในโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร ก็ต้องเรียนรู้ชื่อไทยๆ ของนักเรียนในห้องด้วย ซึ่งก็เป็นเหตุให้แกต้องเกิดข้อสงสัยมากมายในความหมาย ของชื่อเด็กนักเรียนของแกเอง เคยมีครั้งหนึ่ง ดิฉันไปอ่าน e-mail ที่พี่ดี้ เขียนถึงเพื่อนๆ ที่บ้าน เลยต้องขออนุญาตแปลมาเล่าให้กันฟังในบางส่วน ที่คนต่างชาติเข้าใจ เมื่อคราวแรกที่ได้ยินหรือได้เห็นชื่อไทยๆ ของเรานี้ เผื่อใครจะได้เก็บเป็นข้อคิดเวลาตั้งชื่อลูกค่ะ เริ่มต้นชื่อแรก คงต้องขอพูดถึงคำว่า “พร” ก่อนเลย เป็นคำที่มีความหมายดี หมายถึง “ผลประโยชน์หรือสิทธิพิเศษที่อำนวยให้ตามคำที่ขอ” เป็นคำที่ไพเราะและดูเป็นผู้หญิงมาก ดังนั้น คนไทยส่วนมากจะตั้งชื่อลูกสาวให้มีคำว่าพรแทรกอยู่ในชื่อ เช่น ชุลีพร (Chuleeporn), พัชภรณ์ (Patchaporn), ธีรพร(Teraporn), หรือแม้แต่ พรหมพร (Promporn) ดิฉันจำได้ คุณสามีเล่าให้ดิฉันฟังในวันแรกที่ได้รับรายชื่อนักเรียน พร้อมกับชี้ชวนให้ดูรายชื่อเด็ก ว่าทำไมคนไทยถึงชอบ Porn กันนักนะ ในภาษาอังกฤษ คำว่า Porn เป็นคำสั้นๆ ของคำว่า Pornography ซึ่งหมายถึง หนังสือ รูปภาพ เรื่องราว ที่เกี่ยวกับเรื่องด้าน sex คือ ประมาณหนังโป๊ หนังสือ play boy ทำนองนั้น คุณสามีถึงกับขอร้องดิฉันว่า ถ้ามีลูกสาว อย่าตั้งได้ไหมที่มีคำว่า “พร” ก็น่าเห็นใจเค้านะคะ ว่าภาษาแตกต่างกัน ที่มีเสียงคล้ายกัน ก็มีโอกาสที่จะมีความหมายตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงได้ บางทีชื่อของดิฉันเองอาจจะไปพ้องเสียงกับภาษาอื่น และมีความหมาย ไปคนละเรื่องเลยก็ได้ จากชื่อเด็กผู้หญิง ก็มาถึงชื่อของเด็กผู้ชายกันบ้าง ชื่อที่คุณสามีสะดุดต้องชี้ชวนให้ดิฉันดู ก็คงเป็นชื่อ แทนทอง (Tanthong) ซึ่งวินาทีแรกที่ฝรั่งเห็นชื่อนี้ จะนึกถึงพยางค์หลังก่อน คำว่า Thong นั้นหมายถึง กางเกงในสุดเซ็กซี่ที่เวลาสวมใส่ คุณสาวๆ นั่งแล้วจะรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งพิงพาดผ่านเข้าช่องทาง ระหว่างก้นด้านหลัง เวลาใส่กางเกงคับๆ จะประหนึ่งดั่งไม่ได้ใส่อะไร นั่นแหละค่ะ ความหมายของคำว่า Thong Tan-Thong ในความเข้าใจ คุณสามีก็ทำให้นึกไปถึงกางเกงในสุดเซ็กซี่สีแทน ซึ่งก็คงจะมีคนชื่อ Red-Thong, Black-Thong, หรือ Pinky-Thong กันบ้างล่ะ ก็เลือกหากันตั้งชื่อกันไปได้ ตามอัธยาศัยของคุณพ่อคุณแม่นั่นแหละนะคะ นอกจากแทนทอง ก็มาเป็นชื่อ ธิติพงศ์ (Tittipong) ซึ่งคำนี้มีเสียงคล้ายกับคำว่า PingPong ซึ่งคือ กีฬาปิงปองนั่นแหละค่ะ คุณสามีฝรั่งของดิฉันอธิบายว่า เจ้าพยางค์หน้า Titti เป็นคำเรียกพ้องเสียงของ Titty ซึ่งเป็นคำน่ารักๆ ที่ฝรั่งเค้าใช้เป็นชื่อเรียก “หน้าอกผู้หญิง” ทุกขนาด ทุกวัย ลองนึกภาพตามนะคะ Titti-Pong ความหมายของสามีดิฉัน อาจเป็นกีฬาชนิดใหม่ใกล้เคียงกับปิงปอง แต่กีฬานี้ประหยัดทรัพยากรไม่ใช้ไม้ค่ะ ใช้แต่อุปกรณ์ขนาดพกพา(หรือเปล่า)ส่วนตัวที่นำมาแล้วใช้ตีลูกได้เลยทันที ใครมีพื้นที่ผิวมากกว่าก็คงได้เปรียบ นี่ถ้าเกิดมีกีฬานี้ขึ้นมาจริงๆ แล้ว ก็คงต้องแบ่งเป็นรุ่นเหมือนการชกมวย มีตั้งแต่รุ่น A, B, C และ D เพื่อไม่ให้เกิดการได้หรือเสียเปรียบซึ่งกันและกัน อย่างแน่นอนเลยค่ะ... นี่ก็เป็นแค่บางตัวอย่างที่หยิบยกกันมา เล่าสู่กันฟัง หากแต่ชื่อผู้ใดพ้อง หรือมีคำใดเกี่ยวข้องกับเรื่องราวที่ดิฉันได้พาดพิงถึง ไปบ้างในเนื้อหาบทนี้ ทางผู้เขียนต้องขออภัยมา ณ ที่นี้นะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะพาดพิงหรือดูหมิ่นประการใดเลย...เพียงแต่เล่าความจากเรื่องจริงค่ะ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 20 ก.ย. 49 19:52:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 55555555 อ่านแล้วสนุกมากๆ ค่ะ สามีภรรยาคู่นี้น่า จริงๆ จากคุณ : เจ้าหญิงซาลาเปา-เจ้าชายโรซ่า - [ 21 ก.ย. 49 00:50:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เข้าใจเรื่องความแตกต่างของภาษาเลยครับ เพื่อนผมอยู่อเมริกา ชื่ออ๊อบ และชอบให้คนเรียกชื่อเล่น เพราะชื่อจริงยาวและออกเสียงยาก ก็เลยมักจะหัวเสียกับการสะกดชื่อตัวเองเป็นภาษาอังกฤษ ถ้าสะกดว่า OB ก็จะตรงกับชื่อยี่ห้อผ้าอนามัยที่ใช้กันแพร่หลายในอเมริกา เปลี่ยนไปใช้ Aof ก็เป็นสแลงอเมริกันที่แปลว่า เอ๋อๆ อ้วนๆ ปัญญาอ่อน ถ้าใช้ Off ก็แปลว่าดับครับ สุดท้าย พี่แกยอมเป็นผ้าอนามัย เพราะไม่อยากดับ และไม่อยากปัญญาอ่อน แต่ก็ยังมุ่ยๆ หน้า เวลาเขียนชื่อตัวเอง อีกคน ชื่อ ตั้ม ดูไม่น่ามีปัญหานะครับ ถ้าสะกดว่า Tum บังเอิญ... Tummy มีความหมายน่ารัก แปลว่า พุงกะทิ ฝรั่งเวลาอ่านชื่อเลยเกรงใจ อ่านว่า "ตุ้ม" หรือ "ตุ่ม" กันหมด ซึ่งก็ดันไปตรงกับนักมวยสาวประเภทสองชื่อดัง เจ้าตัวรับไม่ได้ บอกให้เปลี่ยนเป็น  Tom ให้รู้แล้วรู้รอดไปก็ไม่ยอม บอกว่าพ่อแม่ตั้งมา เปลี่ยนไม่ได้ น่นละครับ เอามาเล่าบ้าง เพื่อนทั้งคู่ก็อโหสิซะนะ... อย่าฆ่ากันเลย จากคุณ : คมลิขิต - [ 21 ก.ย. 49 01:23:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอ...นัทตี้งง ๆ เหมือนกันที่คุณตอบ   คุณ NATTI นัทตี้-ค่ะ เข้าใจความรู้สึกเลย โอกาส              วาสนาของแค่ละคนไม่เหมือนกันนะคะ แต่ชื่น              ชมคุณที่ไม่ได้ใช้สิ่งร้ายๆ มาตัดสินชีวิตตนเอง เพิ่งจะมาอ๋อเมื่อขึ้นไปอ่านความเห็นที่ตัวเองเขียนไว้ว่า สามีนัทตี้ก็ฝรั่ง ทำงานไปโน่นไปนี่ตลอดในต่างประเทศ บางครั้งมีงานปาร์ตี้ภรรยาไปด้วย ฝรั่งบางคนยังเข้าใจเลยว่านัทตี้มีอาชีพแบบนั้นมาก่อน ตกคำว่า "ผิด" ไปคำเดียวความหมายเปลี่ยนเลย เป็นเพราะนัทตี้ชินใช้ภาษาพูดมากกว่าภาษาเขียนที่ถูกต้องก็ได้ ลืมตัวทุกครั้งว่ามันคือตัวอักษรนะไม่ใช่น้ำเสียง ที่จริงคือ ฝรั่งบางคนยังเข้าใจ"ผิด"เลยว่านัทตี้มีอาชีพแบบนั้นมาก่อน จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 21 ก.ย. 49 05:06:09 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณเจ้าหญิงซาลาเปา-เจ้าชายโรซ่า-ขอขอบคุณสำหรับตัวการ์ตูน ดุ๊กดิ๊กน่ารักจังเลย อิๆๆ คุณคมลิขิต-เพื่อนคุณทั้งสองคงจะไม่ฆ่าคุณหรอกค่ะ เพราะเรื่องราวที่คุณเล่าเป็นเรื่องราวน่ารักๆ ของเค้าทั้งสองคน.(ใช่ไหมคะคุณเพื่อนที่น่ารักของคุณคมลิขิต).. ขอขอบคุณที่เอามาแลกเปลี่ยนกัน นึกไปก็ขำนะคะ ภาษาต่างกันแล้ว ยังมีบางคำมาพ้องเสียงกันให้ปวดหัวอีกนะคะ แย่จัง :) คุณ นัทตี้-แฮ่ะๆ ก็ต้องขออภัยค่ะ ที่เข้าใจผิด กำลังอินกับความรู้สึก แล้วพอมาอ่านข้อความคุณนัทตี้เลยคิดเป็นงั้นไป ขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 21 ก.ย. 49 18:17:14 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่รับอภัยค่ะ นัทตี้เขียนไม่กระจ่างเองก่อนต่างหาก จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 21 ก.ย. 49 22:43:06 ]

ความคิดเห็นที่ 13 นี่แหละค่ะ นิสัยน่ารักๆ ของคนไทย ช่วยกับรับผิด ขอบคุณนะคะ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 22 ก.ย. 49 11:42:39 ]