ความคิดเห็นที่ 1 “เดี๋ยวฉันโทรเร่งให้เขารีบมาเลยดีกว่า” พามิดาคราง กลอกตาไปมาและถือโอกาสที่เพื่อนกำลังง่วงอยู่กับการกดเรียกสายวางเงินค่าอาหารลงบนเคาน์เตอร์คว้าหนังสือแล้วเอ่ยลา         “ชู้ส...อันนา ชู้ส...แคธี่”         “เฮ้ ! เดี๋ยว แพม...การมีคนใหม่จะทำให้เธอลืมนายคนนั้นนะ” ไม่มีคำตอบรับและปฏิเสธด้วยพามิดาเผ่นแผล็วออกจากร้านไปเสียแล้ว             พามิดากอดหนังสือแนบอก ทั้งขบขันทั้งเคืองขุ่นในความหวังดีของเพื่อนชาวโปแลนด์ผู้พยายามยัดเยียดเพื่อนสนิทของแฟนให้เป็นคู่เดทของเธอ ความคิดของหญิงสาวล่องลอยสู่รักเก่าที่นำความปวดปร่ามาสู่หัวใจ         “Hallo, bist du OK?” เสียงงึมงำในลำคอตามแบบฉบับของคนเยอรมันดังอยู่ใกล้ๆฉุดพามิดาออกจากภวังค์ แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าหากเดินต่อไปอีกเพียงสองก้าวเธอก็คงลงไปเดินบนถนนที่มีรถวิ่งผ่านมาเป็นระยะๆ         “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” โธมัสถามซ้ำด้วยคำถามเดิม เขาเห็นตั้งแต่เดินพ้นมุม Hauptgebaeude หรือตึกอธิการบดีมาแล้วว่าหญิงสาวในดวงใจเดินเหม่อลอยจวนเจียนจะก้าวลงไปเดินบนถนนอยู่รอมร่อก็ยังมิรู้สึกตัว         “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ” พามิดาส่งยิ้มให้ก่อนสาวเท้าจะจากไป หากเสียงที่ถามตามมาก็ทำให้เธอชะงัก         “คุณเป็นคนสเปนหรือเปล่า” ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเธอมาจากเอเชีย เพียงแต่ไม่แน่ใจว่าเป็นชาติใด จีน ญี่ปุ่น หรือเวียดนาม เขาเลยโมเมให้เป็นสเปน ด้วยหวังอยู่ลึกๆว่าเธอจะแก้ความเข้าใจผิดของเขาด้วยการบอกชื่อประเทศที่เธอจากมา ทว่าชายหนุ่มกลับต้องผิดหวังเมื่อได้ยินเพียงคำปฏิเสธพร้อมรอยยิ้มหวานบาดหัวใจ         “ไม่ใช่ค่ะ” พามิดาหมุนตัวกลับ อดเหลือบมองรองเท้าผ้าใบไล่เรื่อยขึ้นมายังกางเกงยีน เสื้อยืดพอดีตัวสีขาวพิมพ์ลายเด็กผมแกละวิ่งตีลูกล้อบ่งยี่ห้อไทยแลนด์อย่างเด่นชัด         ไม่เห็นมีตรงไหนจะเซ็กซี่ เร้าใจ อย่างสาวสเปนสักนิด หน้าตาก็มิได้คมเข้ม ออกจะหมวยๆด้วยซ้ำ พามิดาส่ายหน้าอย่างขบขันเมื่อคิดไปว่า...ตาสีฟ้าของนายด๊อยช์ผมทองช่างไม่มีแววเอาเสียเลย !         โธมัสมองตามร่างบางของพามิดาด้วยความรู้สึกแสนเสียดาย ถ้าหากเขาไม่ได้ยินเสียงโวยวายของแคธี่ที่ดังมาตามสัญญาณโทรศัพท์ ชายหนุ่มก็คงแปลกใจที่เห็นเธอเดินเหม่ออยู่บนบาทวิถีแทนที่จะนั่งอยู่ในร้านกาแฟ ใจจริงเขาอยากจะเดินตามเธอกลับหอพัก ทว่าติดที่ต้องเอาหนังสือฝากแคธี่ไปคืนมาร์คุส ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะหมุนตัวกลับเดินไปยังทิศทางตรงกันข้ามกับพามิดา โอกาสได้หลุดลอยไปจากเขาแล้วอีกครั้งหนึ่ง         “เอ้า ! คราวนี้ห้ามชิ่ง” พามิดายื่นมือออกไปรับใบปลิวสีฟ้าอ่อนมาอ่าน มันเป็นใบปลิวเชิญชวนไปงานปาร์ตี้ของชมรมกีฬาในมหาวิทยาลัยที่แคธี่และมาร์คุสเป็นสมาชิก         “ห้ามปฏิเสธ ห้ามหนี ห้ามเบี้ยว ต้องไป” แคธี่ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมายังพามิดาเขม็ง คนถูกจ้องหลุบตาลงอ่านใบปลิวอีกครั้ง         คราวนี้เธอคงไม่มีสามารถขุดข้ออ้างใดๆมาใช้ได้อีกแล้ว หลังจากบอกปัดไม่ไปร่วมงานปาร์ตี้กลางแจ้งซึ่งจัดขึ้นเพื่ออำลาหน้าร้อนที่กำลังจะจากไปที่สนามหญ้าหน้าหอพักของมาร์คุส ปฏิเสธคำชวนไปดูหนังของแคธี่หลายต่อหลายครั้งในช่วงฤดูใบไม้ผลิ บอกลาทุกกิจกรรมที่รู้ว่าเพื่อนสนิทของมาร์คุสเข้าร่วม ล่าสุดเธอก็เพิ่งเบี้ยวนัดว่ายน้ำกับแคธี่ดื้อๆ ไม่ใช่ว่าเธอรังเกียจหรือแง่งอนอะไรนักหนากับเพื่อนของมาร์คุส หากแต่เธอไม่ชอบเล่นเกมจับคู่ก็เท่านั้น         “ไปก็ได้ แต่ฉันจะชวนอันนาไปด้วย” ไม่อยากเชื่อเลยว่าหลังจากหลบเลี่ยงอยู่ได้จนเวลาล่วงผ่านเกือบสองฤดูกาลเธอจะมาจนตรอกสิ้นลายเอาในฤดูหนาวที่หิมะเริ่มโปรยปราย มันเป็นฤดูที่ดีกรีความเกียจคร้านของเธอพุ่งกระฉูด อย่าว่าแต่ออกไปเที่ยวเลยแค่ไปเรียนเธอยังต้องใช้เรี่ยวแรงมหาศาลแซะตนเองออกจากเตียง         “ตามใจสิ เธอจะชวนไปทั้งห้อง ทั้งมหา’ลัย หรือทั้งเมืองเลย ฉันก็ไม่ว่า ขอให้เธอไปก็พอ” แคธี่ยิ้มกว้างแล้วยักไหล่ แม้นไม่มีใครบอกพามิดาก็มั่นใจว่าเพื่อนสนิทของมาร์คุสต้องไปอวดโฉมที่ปาร์ตี้คืนนั้นอย่างแน่นอน                 โธมัสยืนมองกลุ่มของแคธี่จากมุมหนึ่งของห้อง ชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อเห็นพามิดายกมือขึ้นอุดหูข้างหนึ่งขณะชะโงกหน้าเข้าไปสั่งเครื่องดื่มตรงเคาน์เตอร์แล้วยื่นส่งให้เพื่อน เขาหันกลับไปคุยกับเพื่อนต่อ ตั้งใจไว้ว่าจะหาโอกาสเข้าไปคุยกับหญิงสาว แต่ดูเหมือนคู่สนทนาของเขากำลังติดลม ความคึกคะนองตามวัยผสมกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้คุยได้อย่างเมามันและออกรสออกชาติกว่าที่เคย ครั้นหันกลับไปมองสามสาวอีกที เขาก็เห็นแคธี่โยกตัวตามจังหวะเพลงอยู่กับมาร์คุส พามิดากวาดสายตาไปทั่วห้องแล้วหันไปพูดอะไรบางอย่างกับเพื่อนสาวซึ่งมีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก         ชายหนุ่มรู้ทันทีว่าสองสาวกำลังเผชิญกับปัญหาบางอย่าง จะมีโอกาสไหนที่จะแสดงตัวเป็นฮีโร่ได้เท่าโอกาสนี้ แต่กว่าโธมัสจะแหวกวงล้อมของเพื่อนพ้องออกมาได้ สองสาวก็คว้าเสื้อโค้ท ผ้าพันคอเดินออกจากสถานที่จัดงานเสียแล้ว         เมื่อวิ่งตามออกมาข้างนอกเขาก็เห็นเพียงเบื้องหลังของสองสาวซึ่งกำลังเดินเหลียวพ้นมุมตึก ขณะยืนลังเลอยู่ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นในยามค่ำคืน ชายหนุ่มก็ถูกเพื่อนร่วมคณะกลุ่มใหญ่ที่เพิ่งมาถึงล็อกคอลากเข้าไปในงานอีก ปิดโอกาสครั้งที่เท่าไหร่เขาก็คร้านจะนับ...ผ่านไปร่วมสองฤดูกาลหากเขาก็ยังทำแต้มได้เท่าเดิมคือศูนย์แต้ม         ช่างไว้ลายชายชาติเยอรมันได้ดีอย่างเหลือเชื่อจริงๆ !             หลังจากอุณหภูมิที่เพิ่มสูงขึ้นเมื่อบ่ายวานนี้หิมะซึ่งถูกกวาดมากองอยู่ข้างบาทวิถีก็เริ่มละลาย ครั้นพอเจออากาศเย็นยามกลางคืนเข้าไปอีกก็เริ่มจับตัวเป็นแผ่นน้ำแข็งหนาบ้าง บางบ้างบนพื้น พามิดาพยายามประคองตนเองมิให้ล้มลงไปกองบนพื้น แล้วจู่ๆหญิงสาวก็แทบหวีดร้องเมื่อผู้ชายร่างใหญ่ลื่นไถลเฉียดตัวเธอไปเพียงแค่นิดเดียว         ครั้นหายจากอาการตกใจความขบขันก็เคลื่อนเข้ามาแทนที่ หญิงสาวพยายามอมยิ้มกลั้นหัวเราะ โน้มตัวลงไปถาม ‘ยักษ์’ ที่นั่งอยู่บนพื้นซึ่งใช้มือข้างหนึ่งยันพื้นไว้แหงนหน้าขึ้นมองเธอ         “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ชายหนุ่มยิ้มกว้างพลางส่ายหน้า เขากำลังถูกถามด้วยคำถามเดิมที่เขาเคยถามเธอมาแล้วเมื่อหลายเดือน         “ลุกขึ้นสิคะ” โธมัสมองมือบางเล็กที่ยื่นมาให้อย่างนึกขัน เธอคงไม่คิดจริงๆหรอกนะว่าจะดึงผู้ชายร่างใหญ่อย่างเขาให้ลุกขึ้นได้ แม้จะคิดเช่นนั้นหากชายหนุ่มก็ยอมส่งมือให้ด้วยพอจะมองเห็นป้ายยูเทิร์นรางๆซึ่งจะทำให้เขาเลี้ยวกลับมาเดินบนถนนสายเดียวกันกับเธอได้หลังจากเดินขนานกัน สวนกันไปมาอยู่เป็นแรมเดือน         “ขอบคุณครับ”         “Gerne...ยินดี” หญิงสาวตอบรับคำขอบคุณก่อนจะก้าวเท้าออกเดินไปยังจุดหมายของเธอ...หอพักของแคธี่พร้อมApfel Strudel...ขนมหวานไส้แอปเปิลของชอบของเพื่อนสาว         พามิดาหันกลับไปมองด้านหลังเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนเดินตามมา ‘ยักษ์ผมทอง’ ที่มนุษย์ตัวเล็กๆอย่างเธอช่วยไว้เมื่อครู่นี่เอง         “ไปหาเพื่อนหรือครับ” พามิดาพยักหน้ารับ         “คงเป็นแคธี่” โธมัสรู้ตัวว่าพลาดในทันที เมื่อเห็นหญิงสาวที่เดินข้างๆหยุดกึก ดวงตาดำขลับจับจ้องมายังเขาเขม็ง         “คุณรู้ได้ไง”         “ก็ที่หอนั้น” ชายหนุ่มชี้มือไปยังตึกสีเหลืองอ่อนด้านหน้า จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 15:35:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ผมรู้จักอยู่แคธี่เดียว จริงๆแล้ววันนี้เรานัด ผมหมายถึง แคธี่ แฟนของเธอ เพื่อนอีกสองสามคนและผม เรานัดกันไปว่ายน้ำ แต่เธอบอกว่าจะมีเพื่อนมาเยี่ยม ผมก็เดาว่าเป็นคุณ แล้วแคธี่เพื่อนคุณเรียนคอมพิวเตอร์หรือเปล่า มีแฟนผอมๆท่าทางขี้ยาน่ะ” ชี้แจงยาวเหยียดไปแล้วชายหนุ่มก็ชมตัวเองอยู่ในใจ มั่วได้เก่ง ฉะฉานได้ใจมาก         “เปล่า” พามิดาปฏิเสธแล้วบอกชื่อคณะที่ถูก แล้วจู่ๆความระแวงที่จางหายไปเมื่อครู่ก็เกิดขึ้นอีก         “คุณบอกว่าไปว่ายน้ำแต่สระว่ายน้ำของมหา’ลัยอยู่ด้านโน้น” หญิงสาวชี้มือไปด้านหลัง หากคนถูกจับผิดดูจะเตรียมใจไว้แล้วจึงตอบด้วยท่าทีเรียบเฉย ไม่ร้อนรนอย่างทีแรก         “สระว่ายน้ำของเมืองน่ะ หนาวออกอย่างนี้ใจคอคุณจะให้ผมว่ายน้ำกลางแจ้งหรือไง” เมื่อได้ยินคำถามและเห็นสีหน้าของคนถาม พามิดาก็หัวเราะแก้เก้อ พึมพำขอโทษ เพราะความระแวงและคิดแต่จะจ้องจับผิดทำให้เธอลืมนึกไปว่า สระวายน้ำของมหาวิทยาลัยที่นักศึกษาส่วนใหญ่ใช้บริการเป็นสระว่ายน้ำกลางแจ้ง ส่วนสระว่ายน้ำอุ่นในชั้นใต้ดินของ Aula หอประชุมใหญ่นั้น วันนี้ปิด         หลังจากเข้าใจแจ่มแจ้งด้วยตนเองดีแล้วว่าชายหนุ่มที่เดินข้างๆไม่ใช่เพื่อนสนิทของมาร์คุส ไม่รู้จักแคธี่คนเดียวกับที่เธอรู้จัก พามิดาก็คุยได้อย่างสะดวกใจขึ้น หลายคราวที่เธอหัวเราะเรื่องตลกที่เขาเล่า แต่พอเธอเล่าเองบ้าง ทุกอย่างกลับเงียบชี่จนแทบได้ยินเสียงละอองหิมะที่โปรยปรายลงบนพื้นถนน หญิงสาวเอียงคอหันไปมองคนที่เดินข้างๆ ครั้นโธมัสเห็นสีหน้าจ๋อยๆของหญิงสาว เขาก็เปล่งเสียงหัวเราะดังลั่น         “คุณไม่ต้องแสร้งหัวเราะเอาใจฉันก็ได้” คนบอกหน้าบึ้งตึง สาบานและยืนยันได้ว่า เธอไม่ได้งอนสักนิด ไม่เลยจริงๆ         “ใครบอกล่ะ ผมเป็นพวกความรู้สึกช้าต่างหาก” โธมัสอมยิ้มเมื่อเห็นดวงตากลมดำขลับตวัดค้อน ตั้งแต่เดินคุยกันมาเขาโกหกไปกี่ครั้งแล้วนะ แต่การหัวเราะนั้นไม่ได้เสแสร้ง เพียงแต่มันไม่ได้เกิดจากมุกขำขันของเธอ แต่เกิดจากสีหน้าจืดจ๋อยของเธอต่างหาก         “คุณมาจากไหน เอเชียใช่ป่ะ จีนใช่ไหม” พามิดาส่ายหน้า         “ไทยลันด์” คนฟังพยักหน้าหงึกหงักทวนคำ         “อ้อ ! ไทวาน”         “ไม่ใช่...ไม่ใช่ ไต้หวัน ไทย-ลันด์ ” ครั้นเห็นสีหน้าของคนฟัง หญิงสาวจึงบอกต่อ         “คุณรู้จักไหม แม่ฮ่องสอน เชียงใหม่ โคราชหรือนครราชสีมา อยุธยา แบงค็อก พัทยา หัวหิน สมุย ภูเก็ต กระบี่” พามิดาไล่ยาวเหยียดจากเหนือจรดใต้           “อืม”         “คุณรู้จักชื่อไหนล่ะ”         “เอ่อ...” ชื่อสุดท้ายที่เธอร่ายมามันอะไรนะ “กระบี่ ทะเลสวย” เขาตอบ ขอบคุณตนเองที่ชื่อนี้ยังติดอยู่ในความทรงจำ ทะเลสวย ลึกล้ำที่กวาดชีวิตผู้คนหลายร้อยชีวิตกลับลงทะเลไปด้วยในเหตุการณ์สินามิ พอได้คำตอบที่ทำให้มั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่มั่ว พามิดาก็ยิ้มออก         “เอาล่ะ Guten Appetit und Schoenen Tag noch” โธมัสมองกล่องขนมในมือหญิงสาวแล้วเลื่อนสายตาขึ้นจับดวงหน้าเรียวนิ่งก่อนจะเอ่ยอวยพรขอให้กินขนมให้อร่อยและขอให้ช่วงวันที่เหลืออยู่เต็มไปด้วยความสุข         “Danke sehr...dir auch”  พามิดายิ้มหวาน ขอบคุณและอวยพรเขากลับไปด้วยคำสั้นๆ...คุณก็เหมือนกัน         หญิงสาวมองชายหนุ่มเดินข้ามถนนเพื่อแยกไปสระว่ายน้ำ ครั้นหมุนตัวกลับเดินขึ้นบันไดเตี้ยๆเพื่อกดกริ่งเรียกเพื่อนสาว เธอก็ได้ยินเสียงตะโกน         “...มิดะ” คิดว่าตนหูแว่วหากนามสกุลยาวเหยียดที่ได้ยิน “บวรศักดิ์โชติกุล” ก็ทำให้เธอหันขวับ เห็นอดีต ‘เพื่อนร่วมทาง’ โบกมือไหวๆอยู่ริมฟุตบาธ         “ผมชื่อโธมัส เรียกว่าทอมก็ได้”         “คุณรู้จักชื่อฉันได้ไง” หญิงสาวตะโกนถาม         “Top Secret” โธมัสบอกแล้วก้าวเท้าเดินไปตามถนน         “เฮ้ ! เดี๋ยว ! โธมัส ทอม” พามิดาวิ่งลงจากบันไดไปยืนชิดถนน         “อย่าถามเลย ผมไม่บอกคุณหรอก” ชายหนุ่มตะโกนตอบโดยมิหันมามอง จึงไม่รู้ว่าพามิดายืนถอนหายใจ มือข้างที่ว่างยกขึ้นเท้าสะเอว อีตาฝรั่งบ้า ! ฉันไม่ถามหรอกย่ะ แต่อยากจะบอกว่าฉันชื่อ พา-มิ-ดา ไม่ใช่มิดะ         แทนที่จะเดินตามถนนตรงไปยังสระว่ายน้ำของเมือง โธมัสกลับเลี้ยวเข้าตรอกเล็กๆที่จะพาเขาไปโผล่หน้าตึกอธิการบดี ชายหนุ่มกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ เขาอยากให้คะแนนกับปฏิบัติการครั้งนี้สักสิบแต้ม แต่เกรงว่าจะเป็นการเข้าข้างตนเองเกินไปจึงลดลงเหลือเพียงห้าแต้ม         โธมัสนั่งตัวลีบหลบมุม บ่อยครั้งที่เขาแอบปรายตามองร่างบางที่ยืนกอดอกอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง ดวงตากลมโตมองมาที่เขาแล้วตวัดไปมองแคธี่อย่างขุ่นเคือง         พามิดาเม้มริมฝีปากแน่น ในที่สุดเธอก็เป็นหมากให้มาร์คุสและแคธี่จับเดินจนได้ หญิงสาวตวัดตาส่งค้อนไปยังร่างสูงใหญ่อีกครั้ง เอาให้รู้กันไปเลยว่า คะแนนที่นายเคยทำไว้ตอนนี้มันติดลบไปแล้วย่ะ         หญิงสาวยังคงนั่งหน้าเชิด คอแข็ง เมื่อโธมัสเดินเข้ามาหาแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆ และเมื่อเขาส่งเครื่องดื่มให้เธอก็ไม่รับ ยื่นจานขนมให้เธอก็ไม่สน เสียงถอนหายใจดังมาเข้าหู แต่เธอก็คร้านจะหันมองให้คนบางคนได้ใจ         “แคธี่ของคุณกับแคธี่ของผม เอ่อ ไม่ใช่ แคธี่ของมาร์คุสเพื่อนผมคือคนๆเดียวกัน” ชายหนุ่มสารภาพเสียงอ่อยๆ         “และคุณก็ไม่ได้ไปว่ายน้ำ ที่ลื่นล้มวันนั้นก็เล่นละคร” เมื่อได้ทีพามิดาก็รุมซ้ำอย่างไม่ปรานี         “ข้อแรกน่ะใช่ แต่ข้อหลังผมล้มจริง” โธมัสมิได้บอกต่อว่า เขาเห็นพามิดาโงนเงนคล้ายจะลื่นจึงถลาเข้าไปหาหวังช่วยยึดเธอไว้ ไม่คิดเลยว่าความปรารถนาดีที่จะทำคุณให้คนอื่นจะก่อโทษให้แก่ตนเอง         “จำเลยยอมรับสารภาพแล้ว ควรลดหย่อนโทษให้ เรามาดีกันเถอะนะ” มือใหญ่ยื่นมาตรงหน้า พามิดาแค่ปรายตามองไม่ยอมส่งมือตนเองให้         “ผมไม่ได้มีความสุข สนุกกับเกมจับคู่ของแคธี่เลยสักนิด” คนฟังหันขวับมามองคนพูด แววจริงใจที่ส่งผ่านดวงตาสีฟ้ากำลังหลอมละลายหัวใจแข็งๆของเธอ         “ผมอึดอัดเหมือนคุณนั่นแหละ ไม่อยากเป็นหมากในเกมของใคร ไม่คิดว่าเรื่อง...เอ่อ...ความรักจะเป็นเกมสนุกของคนอื่น” เฮ้อ ! หัวอกเดียวกันอย่างนี้ค่อยน่าคบหน่อย         “ก็ได้” พามิดายื่นมือออกไปสัมผัสกับมือใหญ่ บอกเสียงสะบัด ไว้ท่าทีอย่างมีชั้นเชิง         โธมัสยิ้มกว้างกับความสำเร็จอีกขั้น เดินไปตักอาหารที่รู้ว่าพามิดาเป็นคนทำ หญิงสาวมองมือที่จับส้อมพันเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าใส่ปาก ภาวนาขอให้ชายหนุ่มไม่เคยชิมผัดไทยสูตรแท้และดั้งเดิม รสชาติอร่อยเลิศ ไม่เช่นนั้นแล้วคะแนนการทำอาหารของเธอคงดำดิ่งมุดดินเลยทีเดียว         “อร่อย” ไม่ว่าจะชมอย่าง ‘เอาใจ’ หรือ ‘จริงใจ’ ก็ทำให้คนถูกชมยิ้มหน้าบาน จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 15:36:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เขาเรียกว่า ผัดไทย” หญิงสาวบอกเพียงชื่ออาหาร ไม่อยากคุยโวให้เสียศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงไทยว่า นี่ขนาดคิดค้นสูตร ‘ตามใจพามิดา’ ขึ้นมาใหม่แบบไร้หลักการ เพราะลืมพกกระดาษแผ่นน้อยที่จดเครื่องปรุงมาจากอินเตอร์เน็ตไปซื้อของด้วย เธอจึงคาดคะเนว่าผัดไทยควรมีเครื่องปรุงอะไรบ้างยังอร่อย แล้วถ้าตั้งใจทำด้วยฝีมือล้วนๆไม่มีมั่ว จะขนาดไหน         แม้พามิดาจะคาดคิดว่าเส้นทางความเป็นเพื่อนของเธอและโธมัสคงทอดยาวไปได้ไม่ไกล หากความเป็นจริง ‘เพื่อนใหม่’ คนนี้ กลับสรรหาเรื่องที่ทำให้เธอตาโต หูตั้งรอฟัง อ้าปากหวอ บางทีก็กะพริบตาปริบๆอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เขาเล่าสู่เธอฟัง ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ราบเรียบ เปรียบเสมือนถนนที่ไร้ลูกระนาด ปราศจากหลุมบ่อ จนกระทั่งถึงวันที่ทั้งสองนัดแนะกับแคธี่ และมาร์คุสไปเที่ยวเบอร์ลินบ้านเกิดของโธมัส         “ไม่ได้นะ เธอต้องไปกับฉัน ห้ามเบี้ยว” พามิดายึดต้นแขนแคธี่ไว้แน่น คำรามขู่เพื่อนสาวที่คิดจะชิ่งซึ่งๆหน้า         “อยากไป แต่ไปไม่ได้จริงๆเธอก็รู้ว่า แฮร์เบคเคอร์โหดขนาดไหน ถ้าฉันไม่ไปทำงานแทนเพื่อนคนอื่น เขาต้องไล่เพื่อนฉันออกแน่ๆ เธอกำลังจะทำบาปกับฝรั่งผมทอง ตาสีน้ำข้าวนะแพม ชวนอันนาไปสิ นะ...นะ” พามิดาถอนหายใจกับคำแก้ตัวของแคธี่ และคำแนะนำของเพื่อนสาวก็ไม่มีทางเป็นไปได้ หากบาริสต้าหนุ่มมาดเข้มผู้ยอมจำนนกับลูกตื๊อของอันนาจะไม่ก้าวออกจากเมืองนี้ก็อย่าหวังว่าอันนาจะขยับเท้าไปไหน อีกทั้งเวลาที่จวนตัวอย่างนี้คงไม่มีใครยอมไปกับเธอแน่         “ไปล่ะ เที่ยวให้สนุกนะ” แคธี่ถือโอกาสที่เพื่อนสาวกำลังขบคิดหาทางแก้แกะมือที่กุมต้นแขนออกแล้ววิ่งจากไป         “เดี๋ยว ! แคธี่” พามิดาขมวดคิ้ว ทำหน้าบึ้งมองเพื่อนที่หันมาโบกมือไหวๆ         “ถ้าคุณจะยกเลิกอีกคน ผมก็ไม่ว่า” หญิงสาวหันมามองคนที่ยืนข้างๆ สีหน้าจ๋อยๆ แววตาเศร้าๆ ทำให้ผู้หญิงไทยจิตใจงามอย่างเธอต้องพยักหน้าบอกเสียงเบา         “ฉันจะไปค่ะ” เท่านั้นล่ะ....ชายหนุ่มก็ยิ้มหน้าบานในทันทีราวกับดอกไม้ทุกดอกที่พร้อมจะบานรับแสงตะวันในหน้าร้อน         “ผมถือกระเป๋าให้” มือแข็งแรงยื่นมาดึงกระเป๋าไปจากมือ พามิดามองรอยยิ้มนั้นอย่างหมั่นไส้ อยากจะเดินตัวเบาก้าวขึ้นรถไฟแล้วนั่งให้สบายใจเฉิบ แต่ก็ต้องหันไปพึมพำขอบคุณ ทำให้โลกรู้ว่าคนไทยมีมารยาทอันดีงาม         ทันทีที่ก้าวออกจาสถานีรถไฟ พามิดาก็แหงนหน้าขึ้นมองหอคอยสูงเสียดฟ้า         “Fernsehturm...หอคอยทีวี อันเป็นหน้าตาของอดีตเยอรมันตะวันออกไง ข้างบนมีคาเฟ่ขึ้นไปชมวิวได้แต่ต้องจ่ายค่าขึ้นชม” คนที่ก้าวมายืนข้างๆบอก พร้อมเล่าประวัติอีกยาวเหยียด ความขุ่นมัวในหัวใจของพามิดาค่อนคลายลงเมื่อเห็นข้อดีของการมาเยือน ‘แบร์ลิน’ กับเจ้าถิ่นอย่างโธมัส ไกด์จำเป็นยังพาเธอเดินชมแหล่งท่องเที่ยวที่อยู่ในจตุรัส Alexander ชี้ให้เธอดูตึกเก่าแก่ริมฝั่งแม่น้ำSpreeในเขต Nikoleiviertel บอกเล่าถึงประวัติความเป็นมาของโบสถ์นิโคไลอันเก่าแก่ รวมไปถึง Rotes Rathaus ที่ว่าการของเมืองซึ่งเรียกชื่อตามสีแดงของอิฐที่ก่อสร้าง         “ผมคิดว่าจะเอากระเป๋าไปเก็บที่บ้านก่อนแล้วค่อยพาคุณเดินเที่ยว หรือคุณว่าไง”         “ก็ดีค่ะ คุณจะได้ไม่ต้องหิ้วกระเป๋าให้หนัก” สาบานอีกหนว่าเธอไม่ได้คิดตามใจใคร หรือเห็นอกเห็นใจใครเลย ก็แค่...ไม่อยากเป็นผู้หญิงที่เอาแต่ใจก็เท่านั้นเอง         เบ็ตติน่า แม่ของโธมัสยังดูสาวและสวยกว่าอายุจริง เธอดึงแขกสาวชาวเอเชียเข้าไปกอดแล้วเดินโอบไหล่บอบบางเข้าไปในบ้าน พาไปดูห้องพัก แล้วพากลับมานั่งลงบนโซฟานุ่ม รินน้ำผลไม้ให้อย่างเจ้าของบ้านที่ดี         “ผมจะพาแพมไปเดินเที่ยวในเมืองแล้วจะกลับมาทานอาหารเย็นกับแม่นะครับ” หลังจากพูดคุยกันอยู่สักพัก โธมัสก็ลุกขึ้นแล้วดึงมือเธอให้ลุกตาม หันไปรับปากกับผู้เป็นมารดาว่าจะกลับมาร่วมรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน         แต่แทนที่ชายหนุ่มจะพาเธอเดินเที่ยวอย่างคำพูดเขากลับมาเธอขึ้นรถเมล์สาย 100 วนไปรอบเมือง ผ่านสถานที่ท่องเที่ยวอันดึงดูดใจของเบอร์ลิน พามิดาไม่แน่ใจว่ารถเมล์สายนี้วิ่งผ่านแหล่งท่องเที่ยวอย่างบังเอิญหรือคนจัดตั้งใจ หากก็เป็นการอำนวยความสะดวกแก่นักท่องเที่ยวซึ่งไม่มีเวลามากพอที่จะเดินชม         “สายนี้กับสายสองร้อย คุณขึ้นรถเมล์สองสายนี้ก็ถือว่าคุ้มกับการมาเยือนแบร์ลินแล้ว” ไกด์จำเป็นที่เธอต้องหิ้วมาด้วย หรือเขาหิ้วเธอมาก็ไม่รู้บอก         ทั้งคู่จบโปรแกรมทัวร์ของวันบนจตุรัส Breitscheid พามิดามองยอดโบสถ์เมมโมเรียล(Kaiser Wilhelm Gedaechtnis Kirche)ที่หักโค่นจากแรงระเบิดในสงคราม เธอไม่แน่ใจนักว่าหากโบสถ์แห่งนี้ยังสวยงามสมบูรณ์โดยมิมีส่วนใดแตกหัก เธอจะยืนมองด้วยความรู้สึกเสียดายความสวยงามที่ถูกทำลายไปหรือไม่ เพราะบางอย่างกว่าเราจะรู้ค่าก็สายไปเสียแล้ว         โบสถ์เก่าและโบสถ์ใหม่รูปทรงหกเหลี่ยมซึ่งถูกสร้างขึ้นเมื่อสักห้าสิบปีที่แล้วยืนเด่นเป็นสง่าอวดสายตานักท่องเที่ยวในจัตุรัสนี้อย่างภาคภูมิ แม้นสถาปัตยกรรมเก่าและใหม่จะแตกต่าง หากโบสถ์ทั้งคู่ก็ยืนหยัดย้ำเตือนผู้คนถึงความรวดร้าวจากอดีตกาลได้เป็นอย่างดี         ทั้งคู่พักความเมื่อยล้าที่มาพร้อมกับความอิ่มตา อิ่มใจ และอิ่มที่สามที่กำลังจะตามมาก็คืออิ่มท้องจากคาเฟ่ริมบาทวิถีบนถนน Kufuerstendamm หรือเรียกกันสั้นๆว่า Ku’damm         “ถ้าตอนนี้คอบอลไปสตุ๊ดการ์ทต้องไปกินขนมปังที่ Klinsmann Baeckerei ถ้ามาแบร์ลินต้องมาที่ Café Kranzler ลองชิมหน่อยว่าขนมที่นี่อร่อยสมคำร่ำลือไหม” โธมัสบอกถึงร้านขนมปังของครอบครัวเจอร์เก้น คลิ้นส์มันน์ผู้เป็นอดีตโค้ชทีมชาติอินทรีเหล็กที่พลเมืองชาวด๊อยช์ร่ำร้องอยากให้เขาทำหน้าที่ต่อ ขณะเดินนำไปยังโต๊ะว่างริมถนน         “คุณอยากไปที่ไหนอีก” พามิดาขมวดคิ้วครุ่นคิด มาเบอร์ลินต้องดูอะไร         “Berliner Mauer, Checkpoint Charlie, Brandenburger Tor” หญิงสาวออกเสียงเบอร์ลินเป็น ‘แบร์ลิน’ ตามสำเนียงคนเยอรมันที่เพื่อนนักศึกษาคนไทยมักพูดกันเล่นๆว่า เมืองอะไรวะ ‘แบลิ้น’ นอกจากชื่อเมืองยังแผลงคำอ่านตัวอักษรกันเป็นเรื่องสนุก อย่าง y แทนที่จะออกเสียงเป็น อิ๊บซีลอน กลับออกเสียงเป็น ‘อึ้บสิหล่อน’ แทน หลังจากร่ายชื่อสถานที่ กำแพงเบอร์ลิน เช็คพ้อยท์ ชาร์ลี ประตูบรานเด็นบวร์กที่เปิดไปสู่อดีตเยอรมันตะวันออกแล้ว หญิงสาวก็นิ่งคิดแล้วบอกต่อ         “พิพิธภัณฑ์โปเกมอน เอ๊ย...เพอกามอน และอื่นๆอีกมากมาย” เมื่อรู้มาว่าเบอร์ลินเป็นเมืองแห่งพิพิธภัณฑ์ พามิดาจึงเอ่ยอ้างถึงรวมทั้งอยากให้ชายหนุ่มเจ้าถิ่นรู้ว่า เธอก็ทำตัวมีสาระเป็นเหมือนกัน โธมัสหัวเราะในลำคอ         “ถ้าคุณจะชมพิพิธภัณฑ์ให้ทั่วแบร์ลิน คุณคงต้องย้ายมาอยู่ที่นี่เป็นการถาวร ส่วนเช็คพอยท์ ชาร์ลีน่ะ เป็นจุดขายใครๆก็อยากไป สถานที่เป็นป้อมเล็กๆแคบนิดเดียว ถ้าคุณอยากไปผมจะพาไป แต่ถ้าอยากรู้เรื่องราวในอดีต เรื่องเศร้าๆที่ลูกถูกพรากจากพ่อแม่ พี่พรากจากน้อง ความปวดร้าวในอดีตถามแม่ผมดีกว่า เธอเป็นครูประวัติศาสตร์” พามิดาสังเกตเห็นแววตาหม่นแสง เมื่อเอ่ยถึงอดีต รอยหม่นในดวงตาสีฟ้ากลบแววตากรุ้มกริ่มเมื่อยามเอ่ยคำพูดกินนัยตอนแรกจนมิด         “พรุ่งนี้ผมคิดว่าจะพาคุณไปโพสต์ดัมแล้วค่อยมาตะลอนในแบร์ลินกันต่อ กลัวแต่คุณจะหลงใหลความเงียบสงบของเมืองเล็กๆแต่ยิ่งใหญ่อย่างโพสต์ดัมจนเห็นว่าแบร์ลินวุ่นวายและยุ่งเหยิงจนเกินไป” พามิดาหัวเราะเบาๆเมื่อคิดว่าคนพูดต่างหากที่คิดเช่นนั้นและคิดจะดึงเธอไปเป็นพวกอีกคน ฝันไปเถอะย่ะ...รอให้ฉันสัมผัสโพสต์ดัมเมืองเล็กแต่ยิ่งใหญ่เสียก่อน         โธมัสฟังเสียงหัวเราะใส และมองรอยยิ้มเริงร่านั้นด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข ถ้าโพสต์ดัมเป็นเมืองเล็กหากยิ่งใหญ่ พามิดาก็เป็นคนตัวเล็กแต่ยิ่งใหญ่ ทรงอิทธิพล ครอบงำทุกพื้นที่ตารางในหัวใจเขาเช่นกัน         “ถึงคุณเที่ยวไม่ทั่วในคราวนี้ คราวหน้าก็ยังมีอีก บ้านผมยินดีต้อนรับคุณเสมอ” คนพูดบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมส่งสายตาหวานซึ้งให้คู่สนทนา พามิดาก้มหลบสายตานั้นยกกาแฟขึ้นจิบ หวังให้ความขมของกาแฟขับไล่ความหอมหวานที่เริ่มจะครอบครองหัวใจเธอ แต่แล้วหญิงสาวกลับต้องนิ่วหน้า จำได้ว่าครั้งแรกที่จิบกาแฟถ้วยนี้มันขมกว่านี้นี่นา จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 15:37:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ในขณะที่พามิดามองวิธีทำพาสต้าโฮมเมดฝีมือเบ็ตติน่าอย่างตื่นตา สมองของเธอก็ครุ่นคิดว่าคนไทยเคยผลิตเส้นบะหมี่มาปรุงกันสดๆบ้างไหม หลังจากคิดไปแปดตลบตามประสบการณ์แม่ศรีเรือนซึ่งมีอยู่น้อยนิด หญิงสาวก็ต้องถอนหายใจ แม้กระนั้นก็ยังเอ่ยปากออกไปด้วยความภาคภูมิใจในความเป็นคนไทยถึงวิธีทำขนมไทยซึ่งได้รับอิทธิพลมากจากชนชาติยุโรป         “เราเอาไข่แดงนะคะ ตีๆแล้วก็กรอกลงในกรวยใบตองแล้วก็ทอด แต่ทอดในน้ำเชื่อมนะคะ ไม่ใช่น้ำมันเราจะโรยๆให้เป็นเส้นๆตามรูของกรวยน่ะค่ะ เราก็จะได้ขนมหวานชื่อว่า ฝอยทอง” คนเล่าทำมือไม้ประกอบราวกับแม่ครัวใหญ่มาเอง ครั้นเห็นสีหน้าของคนฟังทั้งสอง พามิดาก็อมยิ้ม ขอบคุณ ! สารคดีขนมไทย แต่แล้วเธอก็พบกับปัญหาใหญ่เมื่อเห็นแววตาที่แสดงความอยากรู้ อยากเห็น และอยากชิม หญิงสาวจึงส่งยิ้มแหยๆพร้อมสารภาพเสียงอ่อยๆ         “แต่หนูทำไม่เป็นนะคะ” รอยยิ้มเอื้อเอ็นดูของเบ็ตติน่าที่ส่งมาทำให้หญิงสาวใจชื้นบอกกลับไปว่า         “แต่หนูจะทำขนมหวานอย่างอื่นให้ชิมนะคะ” โธมัสผู้กำลังใช้ตะกร้อตีเนื้อมูสช็อคโกแลตให้ขึ้นฟูกลั้นยิ้ม นี่ล่ะ....พามิดา หากเธอรู้ว่าเธอสร้างความผิดหวังให้กับใคร เธอก็มักจะกอบกู้มันกลับคืนมาได้ในชั่วพริบตา         “พอแล้วล่ะทอม” เสียงเบ็ตติน่าร้องบอกลูกชายทำให้คนที่ชะโงกหน้าดูเส้นพาสต้าในหม้อหันไปมอง ทันได้เห็นชายหนุ่มใช้ฟิล์มพลาสติกหุ้มปิดโถแก้วแล้วนำไปวางให้รับความเย็นจากอากาศนอกระเบียง เป็นการใช้ความหนาวเหน็บของอากาศให้เกิดประโยชน์ได้อย่างดี เธอเองก็เคยนำกระป๋องน้ำอัดลม น้ำผลไม้ไปตั้งนอกหน้าต่างเพื่อให้เย็นอยู่บ่อยครั้ง ก็คงเหมือนคนไทยที่ใช้ประโยชน์จากแดดจัดจ้าให้เกิดประโยชน์กระมัง                 พามิดาถือถ้วยใบเล็กยืนมองมือใหญ่ที่จับทัพพีคนไปทั่วหม้อบัวลอยหลากสีของเธอ กำลังจะเอ่ยปากถามอยู่แล้วเชียวว่าเขาควานหาอะไร โธมัสก็ชิงบอกก่อน         “mein Herz” ชายหนุ่มค่อยๆตะแคงทัพพีวาง ‘หัวใจของผม’ ลงในถ้วยของเธอ แม้จะเห็นว่าตอนเย็นโธมัสปั้นแป้งบัวลอยเป็นทรงกลมบ้าง รีบ้าง สี่เหลี่ยมบ้าง หรือแม้แต่เป็นเส้นกะยึกกะยือ หากเธอก็ไม่เห็นเขาปั้นรูปหัวใจ แม้กระทั่งเมื่อตอนที่ต้มบัวลอยให้สุกหัวใจสีขาวบริสุทธิ์ก็ยังหลุดรอดจากสายตาเธอไปได้         เมื่อทุกคนนั่งลงอย่างพร้อมเพรียงจับอาวุธตักบัวลอยเข้าปาก หญิงสาวก็แอบชำเลืองมองเพื่อนร่วมโต๊ะแล้วก็ลอบถอนหายใจเมื่อไม่เห็นมีใครทำท่าผะอืดผะอมสักคน         “เอาวา !” เสียงอุทานแสดงความเจ็บปวดของโธมัสทำให้เบ็ตติน่าซึ่งกำลังจะก้าวออกจากห้องอาหารหันกลับมาถามว่าเป็นอะไร         “เปล่าครับแม่” ชายหนุ่มอมยิ้มครั้นคล้อยหลังผู้เป็นมารดาจึงเอนตัวเข้าไปกระซิบ         “คุณกลืนหัวใจผม” พามิดาจับช้อนควานหาหัวใจในถ้วยของเธอ หากก็ไม่พบ เธอตั้งใจไว้แล้วว่าจะช้อนหัวใจดวงน้อยคืนเจ้าของไป แต่ตอนนี้เธอกินมันลงไปแล้ว จะหาหัวใจที่ไหนไปคืนเขาละเนี่ย !         หลังจากอาหารมื้อค่ำทุกคนก็มานั่งรวมกันอยู่หน้าจอทีวี เมื่อฟังพามิดาเล่าเรื่องที่ไปเที่ยวโพสต์ดัมอยู่นาน เบ็ตติน่าจึงเดินเข้ามาหาโอบกอดเธอบอกราตรีสวัสดิ์และขอตัวไปนอน         “คืนนี้ผมจะส่งคุณเข้านอนเอง” โธมัสบอกยิ้มๆเมื่อเห็นสีหน้างุนงงของหญิงสาว         “ง่วงยัง” ชายหนุ่มถามแล้วหัวเราะในลำคอ         “ยัง” พามิดาตอบอย่างไม่เสียเวลาคิด ดวงตากลมจ้องหน้าจอทีวีเขม็ง ทว่าใจกลับนึกถึงคืนแรกที่เบ็ตติน่าส่งเธอเข้านอน เจ้าของบ้านจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากแล้วอวยพรให้เธอหลับฝันดี         ‘ผมอยากส่งคุณเข้านอนแทนแม่ใจจะขาด’ เธอจำได้ถึงคำเย้าของโธมัสเมื่อเช้าในโต๊ะอาหารก่อนจะออกไปเที่ยวกัน ยามนั้นหากเธอมีกระจกส่องหน้า ดวงหน้าของเธอคงแดงแข่งกับแยมสตรอเบอรี่ในขวดแก้วใสตรงหน้าเป็นแน่ แล้วเขาก็พยายามทำตามที่พูดไว้จริงๆด้วย ตาบ้าเอ๊ย !         “ผมง่วงแล้วล่ะ” คนง่วงตาใสแป๋วกลั้นยิ้ม         “ก็ไปนอนสิ”         “ไม่ได้ต้องส่งคุณเข้านอนก่อน”         “ไม่ต้องส่งฉันก็ได้ ไปนอนเถอะ ง่วงแล้วฝืนไม่ดีกับสุขภาพน้า” พามิดาบอกด้วยความปรารถนาดีเต็มเปี่ยม         “ไม่ได้” โธมัสยังยืนยันคำเดิม         “คุณกลัวอะไร ผมส่งคุณเข้านอนก็ทำแบบที่แม่ทำ” นั่นล่ะ...ที่กลัว พามิดานิ่ง ได้แต่คิดในใจ         “แค่รวบรวมความกล้าบอกรักคุณวันนี้ก็หมดแรงแล้ว พาคุณกลับมาถึงแบร์ลินได้ก็ถือว่าเก่งสุดยอด” คนฟังคอแข็ง เม้มปากแน่น เธอกำลังหลอกตัวเองว่าลืมประโยค ‘Ich liebe dich ’ ของเขาไปแล้วเชียว ดันพูดขึ้นมาอีก         “ไปนอนเถอะ” คนชวนลุกขึ้นจากโซฟา กดปุ่มรีโมทปิดทีวี ดึงมือหญิงสาวที่ทำท่าอิดออดให้ลุกตาม         แสงไฟจากภายนอกส่องผ่านบานประตูที่เปิดค้างไว้ โธมัสอาศัยแสงสลัวนั้นมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า ริมฝีปากบางสวยเม้มสนิทเมื่อถูกขัดใจ ชายหนุ่มก้าวเข้าไปหา พามิดาก็ถอยห่างทันควัน แต่คนรุกไล่ก็คว้าร่างบางไว้ได้         “Schlaf gut” คนพูดโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ประทับริมฝีปากแผ่วเบากับหน้าผากเนียน แล้วเจ้าของริมฝีปากก็ก้าวออกจากห้องปิดงับประตูให้อย่างเบามือ         พามิดาทรุดตัวลงนั่งบนเตียง วิธีการก็เหมือนกัน คำพูดก็คำเดียวกัน แต่ทำไมริมฝีปากของลูกชายเจ้าของบ้านที่แนบประทับกับหน้าผากเนียนของเธอเมื่อครู่กลับทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขนาดนี้         หลังจากทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยหญิงสาวก็ขึ้นไปนอนพลิกกลับไปกลับมาอยู่บนเตียงและเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจคนเดียว ไม่เห็นจะหลับฝันดีอย่างตาบ้านั่นอวยพรเลย         พามิดาไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มคนเดียวในบ้านก็ตกอยู่ในอาการเดียวกันกับเธอ โธมัสผุดลุกขึ้นนั่ง ถอนหายใจยาว เมื่อยามสายของวันนี้ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาเอ่ยปากบอกรักพามิดาไป อาจเพราะความเงียบสงบร่มรื่นของถนนทางเข้าพระราชวังแซนซูซี (Schloss Sanssouci)ในโพสต์ดัมกระมัง หญิงสาวไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธเขา เธอเดินเงียบๆไปตามถนนราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด ไม่เข้าใจถึงความหวานล้ำแห่งความหมายของประโยคฝากรักประโยคนั้น         เอาเถอะ ! โธมัสเอนกายลงนอนพยายามข่มตาให้หลับ ปลอบตนเองว่าพรุ่งนี้...พรุ่งนี้ เธออาจยอมเผยความในใจกับเขาก็เป็นได้         แม้จะมีเวลาสามวันในเบอร์ลิน หากพามิดาก็ยังเที่ยวไม่ทั่ว ไปไม่ครบในทุกแห่งที่อยากไป โธมัสปลอบใจเธอด้วยไอศกรีมอิตาลีก้อนโตพร้อมบอก         ‘แบร์ลินก็ยังอยู่ที่เดิม คุณจะมาอีกเมื่อไหร่ก็ได้’ หญิงสาวมองตามร่างสูงที่เดินเยื้องอยู่ข้างหน้า วันนี้เขาเงียบขรึมกว่าทุกวัน เพราะเธอเป็นเพื่อนเที่ยวที่ไม่ได้เรื่อง ดื้อดึง เอาแต่ใจหรือเปล่า จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 15:37:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เปล่า         หญิงสาวก้าวเท้าเร็วเข้าไปหาชายหนุ่มที่หยุดรออยู่ข้างถนน เมื่อมาถึงยังไม่ทันได้เอ่ยปากถามอะไรมือใหญ่ก็ฉวยมือเล็กไปกุมไว้มั่นพาข้ามถนน เมื่อสัญญาณไฟคนข้ามเปลี่ยนเป็นสีเขียว ครั้นข้ามถนนมาถึงอีกฝั่งแล้วชายหนุ่มก็ยังไม่ปล่อยมือ พามิดารู้สึกถึงไออุ่นที่ส่งผ่านจากมือใหญ่สู่มือเธอแล้วส่งต่อไปรวมยังจุดเดียวคือหัวใจ เมื่อรู้สึกเช่นนี้แล้วหญิงสาวก็ไม่คิดจะชักมือออก         “เรื่องของเรา...เริ่มต้น ณ ถนน ใช่ไหมคะ” ครั้นเห็นใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยความงุนงงของโธมัสหญิงสาวจึงบอกต่อ         “ที่คุณลื่น...เอ๊ะ...ไม่ใช่สิ ที่หน้าตึกอธิการบดีที่คุณทึกทักว่าฉันเป็นสาวสเปน” ชายหนุ่มอ้าปากจะค้าน หากแล้วก็เปลี่ยนใจ แม้เขาจะยืนอยู่ในห้องชั้นสามของหอพักนักศึกษาแต่เธอก็เดินอยู่บนถนนมิใช่หรือ         “ใช่ เริ่มต้น ณ ถนน แต่จบ ณ หัวใจ ใช่ไหม” ถามออกไปแล้ว เขาก็ไม่แน่ใจนักว่า คำตอบที่ได้จะนำความชื่นมื่นหรือขื่นขมมาสู่หัวใจ         “Ja....ค่ะ” เสียงรับคำแผ่วเบา คนพูดแนบหน้ากับต้นแขนแข็งแรงของชายหนุ่มผู้เดินข้างๆ เธอไม่บอกรักเขาวันนี้หรอก ผู้หญิงไทยอย่างเธอไม่บอกรักพร่ำเพรื่อ เธอจะเก็บคำรักไว้บอกเขาบนถนนหน้าตึกอธิการบดี...ที่แรกที่เราพบกัน         “ผมดีใจที่คุณตัดสินใจมาแบร์ลินกับผม” โธมัสก้มลงบอกมือแข็งแรงอีกข้างอ้อมมากุมมือบางไว้ ใจจริงอยากทำยิ่งกว่านั้น หากพามิดาคงไม่ยอม และเขาก็ไม่อยากมีปัญหากับเธอในยามที่อะไรๆกำลังเข้ารูปเข้ารอย         “ฉันก็ดีใจที่มากับคุณ” ดีใจยิ่งกว่าที่ความรักของเธอถูกบันทึกลง ‘ณ ถนน’ หน้าบ้านของเขา ดีใจยิ่งขึ้นไปอีกที่ได้จารจารึกความรักของเขาลง ‘ณ หัวใจ’ ของเธอ         เสียงส้นรองเท้าของผู้หญิงที่เดินข้างหน้ากระทบพื้นถนนดังกึก...กึก...กึก พามิดามองแผ่นหินที่ถูกจับเรียงต่อกันยาวเป็นพื้นถนน แผ่นหินเหล่านี้คงเก็บเรื่องราวหลากหลาย บางเวลาอาจจดจำเรื่องเศร้า บางคราวอาจเจอะเจอเรื่องสุข แต่หน่วยความจำของถนนก็มิเคยเต็ม         พามิดาโปรยยิ้มหวานให้เด็กหญิงที่ยืนอยู่หน้าร้านไอศกรีม หากเมื่อเดินเข้าไปใกล้ เธอจึงเห็นรอยคราบน้ำตาบนแก้มยุ้ย ดวงตากลมโตยังหลงเหลือรอยเปียกชื้นของน้ำตา บนพื้นมีไอศกรีมแท่งหนึ่งหล่นอยู่ใกล้ๆเท้าเล็กๆคู่นั้น หญิงสาวส่งยิ้มให้เด็กหญิงตัวเล็กอีกครั้ง แล้วหัวเราะกับตนเองเบาๆ         “คุณหัวเราะอะไร” โธมัสก้มลงมาถาม         “หัวเราะเยาะ เอ๊ย...เปล่าค่ะ” พามิดายิ้มแป้น คนได้คำตอบส่ายหน้าล้วงกุญแจมาไขประตูก่อนรุนหลังร่างบางเข้าไปข้างใน         บานประตูบานใหญ่ปิดงับลง ดังเช่นนิยายที่ดำเนินมาถึงบทสุดท้าย คล้ายละครเวทีที่ต้องปิดม่านเมื่อแสดงจบ...ท่ามกลางเสียงคุยจ้อกแจ้กของคนเดินเท้า เสียงเครื่องยนต์ที่วิ่งผ่านไปมา แผ่นหินที่เรียงยาวเป็นพื้นถนนยังคงสงบนิ่งเก็บเกี่ยวเรื่องราวหลากหลายจากผู้คนที่เดินทางผ่านมา ไม่ว่าเรื่องราวเหล่านั้นจะเคล้าด้วยหยาดน้ำตา หรือเจือด้วยรอยแย้มยิ้มและเสียงหัวเราะ ถนนก็จักบันทึกไว้เป็นความทรงจำอันยาวนาน / /  /  /  /  /  /   จบ   /  /  /  /  /  /  /   มาลงเรื่องยั่น (ตั้งใจเขียน "เรื่องสั้น" แต่ดันกลายเป็น "เรื่องยาว" เลยผสมเอาเองว่าเป็น "เรื่องยั่น" ค่ะ) ขอลงทิ้งทวนและขอลาไปปฏิบัติภารกิจปลดแอกชีวิต (เว่อร์เปล่า) สักสามเดือนนะคะ (ฮี่ๆ แม้ระยะเวลาจะเท่าลาคลอด แต่อิชั้นไม่ได้ท้อง แค่ลงพุง 555) ไม่เคย และไม่คิดเขียนนิยายไพรัชนิยายมาก่อน แต่ถูกพี่นัทจูงจมูกเลยลองเขียนดู จริงๆคิดว่ามันน่าจะมีรายละเอียดสถานที่ ประวัติ ฯลฯ ในเรื่อง แต่ด้วยเหตุตั้งใจให้สั้นเลยกุดเหลือเท่านี้ค่ะ อ่านแล้วเชิญ ติ ชม แนะนำได้ค่ะ ไม่เคยเขียนแนวนี้เลยค่ะ คิดถึงคนอ่านเสมอนะคะ อิอิ อ้อนอีกล่ะ วิ๊ง..วิ๊ง...ปิ๊ง...ปิ๊ง คนเขียนสติแตกไปแล้วค่ะ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 15:44:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ๑.Fernsehturm สูง๓๖๘ เมตรถือว่าเป็นหน้าตาบ่งบอกความทันสมัยของอดีตเยอรมันตะวันออก ข้างบนเป็นคาเฟ่แล้วก็หมุน ๓๖๐ องศาเพื่อให้เห็นทิวทัศน์ของเบอร์ลินค่ะ  จำไม่ได้แล้วว่าค่าขึ้นมันเท่าไหร่ ๘-๙ ออยนี่แหละค่ะ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 15:46:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ๒.Nikoleiviertel ตึกเก่าๆแก่ๆ แต่เจ้าของกระทู้ยังเอ๊าะ ฮี่ๆ มักไม่ค่อยมีให้เห็นเท่าไหร่แล้วล่ะค่ะ แต่ที่ขึ้นชื่อของแถบนี้ก็จะเป็นโบสถ์นิโคไลอันเก่าแก่(ที่สุดในเบอร์ลิน) จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 15:47:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ๓.Nikolei Kirche โบสถ์นิโคไลอันแก่เก่า จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 15:49:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ๔. Rotes Rathaus เห็นไหมค่ะว่า rot จริงๆ ที่ว่าการสีแดงของท่านนายกเทศมนตรี(น่าจะเรียกว่างี้นะ)ค่ะ ซึ่ง ๑,๒,๓,๔ จะอยู่ใกล้ๆกัน ใกล้เปล่าหว่า ก็เดินเพลินๆน่ะค่ะ ถ้าจะให้เพลินและสุขต้องเกี่ยวแขนชายหนุ่มรูปหล่อเดินไปพร้อมกันค่ะ ฮู้....เอาให้ฝรั่งตาสีน้ำข้าวเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะไฟลุกเลย แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 49 15:50:59 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 15:49:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ๖. Bus Linie 100 สาย ๑๐๐ นั่งสบายๆแล้วก็เอี้ยวคอมองสถานที่ที่รถวิ่งผ่านค่ะ มีสาย ๒๐๐ อีกสายแต่หาเส้นทางเดินรถแบบนี้ไม่เจอ แต่ทั้งสองสายวิ่งจาก Bahnhof Zoo ค่ะ คำเตือน : อย่ามัวแต่เม้าธ์กับเพื่อนหรือออดอ้อนกะหวานใจนะคะ ไม่งั้นคุณอาจพลาดค่ะ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 15:51:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ๗.Kaiser Wilhelm Gedaechtnis Kirche เป็นสัจธรรมโดยแท้ เก่าและใหม่ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 15:53:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ๘. Berliner Mauer กำแพงเบอร์ลิน นี่ก็เหลือให้ดูไม่มากแล้วล่ะค่ะ อีกภาพหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ในเครื่อง ฮี่ๆ จะมีคำพูดที่ชอบมากเขียนไว้ว่า “อิสรภาพ ฉันไม่เคยเจอ บางทีหลังกำแพงนี้อาจจะมี” แปลออกมาแบบพอเข้าใจ ไม่เน้นสละสลวย ก็ประมาณนี้อ้ะค่ะ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 15:55:01 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ๙.Checkpoint Charlie ในภาพเป็นพิพิธภัณฑ์มีหนังสือสมัยนาซีเรืองอำนาจ วีดีโอ ภาพเหตุการณ์ต่างๆขาย อุณากรรณอยู่ในเป็นวันๆเลยล่ะค่ะ ถ้าไม่เกรงใจคนไปด้วย และไม่ติดว่า สถานที่มันแคบมาก จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 15:56:04 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ๑๐. Brandenburger Tor ประตูบรานเดนบวร์ก สัญลักษณ์ของการรวมประเทศ ข้างบนเป็นเทพีแห่งชัยชนะ กับรถม้า ฝรั่งเศสเคยยกไปโดยนโปเลียน แต่ต่อมาเยอรมันไปเอาคืนมาได้ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 15:57:09 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ๑๑. ใครเอ่ย....ตอนที่ไปโน่น...ตอนนั้นเขาโปรโมทบอลโลกค่ะ เมื่อสักสองปีที่แล้วได้ จะมีรูปหมีที่แต่ละประเทศทำมาค่ะ มีไทยแลนด์ด้วย แต่รูปไม่อยู่ อิอิ ไม่แน่ใจว่าเป็นพี่ๆน้าๆป้าๆแม่บ้านเยอรมันหรือพี่ๆนักศึกษาในเบอร์ลินทำค่ะ เป็นเหมือนซองจดหมายมีขลิบลายธงชาติไทย น่ารักเชียว จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 15:58:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ๑๒. Pergamon Museum พิพิธภัณฑ์เพอกามอนอันเลื่องลือ แท่นบูชาเพอกามอนอันเป็นหน้าตาของพิพิธภัณฑ์ที่เยอรมันไปตู่ เอ๊ย...ไปขโมย...เอ๊ย...ไปยกมา(ดื้อๆ)จากตุรกีจ้า ภาคภูมิใจมากนะเนี่ย จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 16:01:51 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ๑๓. อันนี้เป็นด้านนอกของพิพิธภัณฑ์ เดินผ่านอิชั้นก็กลัวๆว่าจะล้มมาใส่ไหม อิอิ พิพิธภัณฑ์นี่ก็ขลุกอยู่ได้ทั้งวันค่ะ มีไรให้ดูเยอะแยะ ข้างในสวยมากๆ แปลกไหม...ไม่รู้ ชอบที่นี่มากกว่า ลูฟท์ นะ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 16:02:46 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ๑๔. Schloss Sanssouci พระราชวังแซนซูซี วังฤดูร้อนค่ะ ข้างล่างเขียวๆนั่นเป็นเถาองุ่นค่ะ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 16:05:29 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ๑๕. ชอบภาพนี้มากๆ นึกถึงเทพนิยายมีเจ้าชายมาช่วยเจ้าหญิงลงจากคาน อยู่ถัดจากภาพข้างบนมานิดเดียว แตกต่างกันมากไหมคะ แต่ชอบ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ก.ย. 49 16:06:12 ]

ความคิดเห็นที่ 20 พี่นก... ปาดไหมมมมมมม หรือเปล่า คิดถึงค่ะ ไปตามอ่านก่อนน้า ------------------------------------------- Brandenburger Tor ประตูบรานเดนบวร์ก วันก่อนเพิ่งเห็นรูป ถ่ายตอนกลางคืน เห็นแล้วอยากไปจัง ถ้าให้ดี ต้องมีคนจูงมือ อย่างเจ้าของกระทู้ว่าเนอะ ถึงจะดี อิอิ แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 49 16:48:43 จากคุณ : เนตรนภัส - [ 19 ก.ย. 49 16:18:14 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อืม เรื่องยั่นนี้ จะไม่ยาวใช่ไหม แล้วเรื่อง ดาวพรายแสง อ่ะ รวมเป็นหนังสือยังค่ะ รอเสียตังค์อยู่นะ จากคุณ : ฮัตเซปซัต - [ 19 ก.ย. 49 16:25:03 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ปาดเปล่าน้อ ถึงจะไม่รู้ภาษาเยอรมัน แต่ Ich liebe dich เนี่ย รู้ เอิ๊ก :) จากคุณ : scottie - [ 19 ก.ย. 49 16:35:57 ]

ความคิดเห็นที่ 23 พี่นกขา หายไปตั้ง 3 เดือน ไปคลอด (วิทยานิพนธ์) เหอรค่ะ อิอิ ยังไงก็ ขอให้พี่นกคลอดได้ไว้ๆนะ อ้อมจะรออ่าน เรื่องยาว ของพี่นกต่อ หวังว่า ลาคลอดครั้งนี้จะได้คลอดเรื่องยาวด้วยนะ จากคุณ : oreocream - [ 19 ก.ย. 49 17:39:26 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ชอบๆๆๆ อุ่นๆ หวานๆ วันอากาศเย็น อยากมีโธมัสเป็นของตัวเองมั่งจัง...แง่วววว --" จะคิดถึงตลอดสามเดือนเลยน้า อยากอ่านเรื่องอื่นๆอีกอ่ะค่า ถ้าเครียดๆระหว่างลาคลอด.. (วิทยานิพนธ์) เอาเรื่องยั่นอย่างนี้มาลงอีกก้อได้นะค้า จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 19 ก.ย. 49 18:45:28 ]

ความคิดเห็นที่ 25 พี่นกคะ หนูอยากได้อย่างนี้เก็บไว้ที่บ้านสักคนอ่ะ T^T จากคุณ : waidhaya - [ 19 ก.ย. 49 19:45:04 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อยากไปเที่ยวง่ะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 19 ก.ย. 49 20:03:33 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ง้ากกก บัวลอยหวานนนนนน อิๆๆ ตกลงนี่ก็เรื่องในชุดนั้นใช่เปล่าเนี่ย แหมๆๆ ประชันกันใหญ่เลยนะฮึ่ม ของเราก็จะครบกำหนดส่งแย้ว ขอแก้อีกที แหะๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 19 ก.ย. 49 20:31:47 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ชอบภาพพระราชวังมาก สวยแล้วก็ดูโรแมนติกค่ะ อิอิ อ้อ ชอบประโยคนี้ในเรื่องจังเลย "แผ่นหินเหล่านี้คงเก็บเรื่องราวหลากหลาย บางเวลาอาจจดจำเรื่องเศร้า บางคราวอาจเจอะเจอเรื่องสุข แต่หน่วยความจำของถนนก็มิเคยเต็ม" จากคุณ : หนูเก๋ - [ 20 ก.ย. 49 09:30:11 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แวะเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : กุ๊กไก่ (kaijunk) - [ 20 ก.ย. 49 11:51:42 ]

ความคิดเห็นที่ 30 โอ๊ย  หวานจัง แล้วถ้าเปลี่ยนเป็นถนนหน้าบ้านที่เมืองไทยจะเจอหนุ่มน่ารักแบบนี้ไหมคะเนี่ย จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 20 ก.ย. 49 12:25:30 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อยากไปเที่ยว แต่ไม่มีเงิน งือ งือ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 20 ก.ย. 49 14:03:38 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านแล้วนึกถึงเพลงเก่ามากแล้วอยู่เพลงหนึ่ง ชอบตอนที่เขาร้องว่า...กว่าเราจะรักกันได้ รู้ไหมยากเย็นยิ่งเอย จนกว่าจะได้ชมเชย เคียงเขนยสมดังฤทัย....หาเจอแล้วก็เก็บรักษาไว้ให้ดีด้วยเน้อ เหอะ เหอะ ขำจังมีคนอิจฉาโธมัสของหนูแพมตั้งหลายคนแน่ะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 20 ก.ย. 49 18:10:20 ]

ความคิดเห็นที่ 33 หวานจังเลย อิจฉาอะค่ะ จากคุณ : nongwin - [ 20 ก.ย. 49 18:25:45 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ลุงธอม...น่ารัก จากคุณ : Wild Monkey - [ 20 ก.ย. 49 18:54:29 ]

ความคิดเห็นที่ 35 .^ __________________________ _ _ _ _ __ ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 21 ก.ย. 49 09:27:35 ]

ความคิดเห็นที่ 36 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 21 ก.ย. 49 13:55:02 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ง่ะ... รู้จักเพลงที่พี่นัทบอกด้วยแหละ เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 21 ก.ย. 49 15:24:59 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ป้าสะดุดชื่อเรื่องมากๆ มันเหมือนจะบอกถึงเรื่องราวของเรื่องได้อะ...เดี๋ยวป้าขอไปอ่านก่อนน้า เดี๋ยวมาเม้นท์ใหม่ จากคุณ : ป้าชานม (พายุสีเงิน) - [ 21 ก.ย. 49 21:05:04 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอเสียงในฟิล์มภาษาเยอรมันด้วยได้ไหมคะ อ่านแล้วไม่รู้จะออกเสียงว่ายังไงเลยค่ะ โดยเฉพาะ Ich liebe dich เนี่ยยย เผื่อได้เอาไปพูดบ้าง กร๊ากกกกกก จากคุณ : TSURUGI - [ 21 ก.ย. 49 21:48:53 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ^ กร๊ากกกกกก จากคุณ : ztango - [ 23 ก.ย. 49 04:04:58 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตามมาสะดุดความหวานค่ะ มีน้ำตาลเหลือมาเผื่อบ้างไหมคะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 23 ก.ย. 49 16:52:25 ]

ความคิดเห็นที่ 42 มาดูดความหวาน จากคุณ : ร่มไม้ชายน้ำ - [ 2 ต.ค. 49 01:55:08 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ภาพสวยมากค่ะ คุณอุณากรรณ เพอร์มาตามติดผลงานคุณค่ะ จากคุณ : เคอัส (เคอัส) - [ 21 ต.ค. 49 19:42:05 ]