ที่.....ที่เรารักกัน มีแต่ฉัน ไม่มีเธอ

“ฮันซองจุนตื่นๆ ตื่นได้แล้ว วันนี้เรามีเรียนแต่เช้ากันนะ”
“ฮื้ม เช้าแล้วหรอ ยูมินวา” เสียงหวานๆแทรกเข้ามาปลุกผมทุกเช้าที่คอนโด ผ่านมายังเซลล์สมองทุกส่วนของผม ทำให้ไม่อยากลืมตาจากที่นอนนิ่มๆพร้อมกับคนรักของผมที่มานั่งปลุกและลูบหัวผมทุกๆเช้าไปไหนเลย ผมเองก็ไม่นึกเหมือนกันว่าจะมาเจอสิ่งดีๆที่ผมไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อน ผมเองเกิดที่เมืองไทยมาตั้งแต่เล็ก แต่แล้วก็ต้องย้ายตามพ่อและแม่ที่ต้องไปทำการค้าที่เกาหลีใต้ตอนผมอายุ 5 ขวบ ชีวิตผมเองก็ต้องพลิกผันไปทุกๆอย่างตลอดเวลา 15 ปี เชื่อไหมครับว่า ตลอดที่ผมอยู่ที่นั้น ผมไม่มีความสุขเลยที่ต้องมาเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกๆอย่าง รวมทั้งชื่อผมที่พ่อแม่ตั้งมาแต่เด็กๆ ก็ต้องมาเปลี่ยนแปลงภายใต้ความกดดันของสังคมเกินที่เด็กคนหนึ่งจะรับได้ แต่แล้วการเปลี่ยนแปลง 15 ปีที่ผ่านมา ก็ไม่ได้ช่วยให้ผมลืมเมืองไทยไปได้เลย เพราะผมก็ต้องกลับมายังบ้านเกิด เนื่องจากพ่อแม่ของผมหมดสัญญาการค้าที่เกาหลีใต้ ต้องกลับมายังเมืองไทย เพื่อดำเนินธุรกิจที่นี้ต่อไป ส่วนผมเองก็ต้องย้ายที่เรียนปี1 มายังมหาวิทยาลัยเอกชน และหลังจากที่ผมอยู่ที่เมืองไทยไม่ได้นาน ผมได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เริ่มจากความเป็นเพื่อน เธอเอง มิน หรือ มินวาภา ชื่อเธอผมเองก็ออกเสียงเรียกยากมาก ผมเลยขออนุญาตเธอเพื่อเปลี่ยนชื่อเธอใหม่ว่า ยูมิน หรือ ยูมินวา
“นินิ ยังไม่รีบลุกขึ้นอีก ยูมินซื้อโจ๊กมาฝาก เค้าไปรอที่ห้องรับแขกนะ”
“จ๊ะยูมิน จะไปเดี๋ยวนี้แล้ว” หลังสิ้นคำรับปากจากผม ผมก็รีบลุกไปอาบน้ำตามคำสั่งเธอทุกๆวัน

หลังจากที่เรา2คนเริ่มใช้เวลาการเรียนรู้อะไรหลายๆอย่างในมหาวิทยาลัย ผมกับยูมินได้เกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาอย่างหนึ่ง ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองคิดออกไปเช่นนั้น ผมรู้เพียงว่า คนๆหนึ่ง อยู่โดยไม่มีจุดหมาย ที่หายใจแต่ละวันเพื่อรอให้จบ แต่พอมียูมินเข้ามานั้น เธอทำให้ผมรู้จักคำๆหนึ่งขึ้นมา หลายๆคนอาจจะเรียกความรู้สึกนั้นว่า ความรัก รักที่สามารถดูแลกันได้ทุกๆอย่าง แต่ผมกับยูมินยังไม่สามารถเรียกแบบนั้นได้ นอกจากคำว่าเพื่อน บางทีเพื่อนกับแฟนแทนกันไม่ได้ จริงอยู่ ยูมินกับผมก็มีคนรักกันมาก่อนที่จะมาเจอกันที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ พอผมย้ายมาเมืองไทย แฟนเก่ากับผมก็ต้องเลิกกัน แต่บางทีการที่คน2คนมาอยู่ในฐานะมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่คนรัก มันอาจจะเป็นการเรียนรู้กันและกันที่ดีก็ได้ (ใครจะไปรู้)

“ฮันซองจุน วันนี้เรียนเสร็จว่างไหม ยูมินจะพาไปที่แห่งหนึ่งนะ สนใจหรือเปล่า” ยูมินเอ่ยถามผมอย่างไร้เดียงสาย หลังเลิกเรียน
“ว่างสิ จะไปไหนหรอ ถ้าจะพาไปกินอีกนี้ไม่ไหวแล้วนะ”ผมตอบด้วยเต็มใจ แต่ขอเพียงอย่าให้เธอพาไปกินอะไรอีกเลย ผมกับยูมิอยู่ด้วยกันเมื่อไรก็นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นกินทุกที
“จริงนะ ฮันซองจุนรู้ไหมว่าวันนี้ยูมินดีใจที่สุดเลยที่ฮันซองจุนจะไปกับยูมิน” หลังจากสิ้นคำตกลงของผม ยูมินก็ดีใจกระโดดกอดผม เหมือนกับเด็กที่กำลังจะได้ตุ๊กตาตัวใหม่
“เป็นไรหน้าแดงเลยนะ “ผมกล่าวย้ำเพื่อให้ยูมินรับรู้ถึงอาการที่เธอแสดงออกมา

“ยูมิน ที่นี้ที่ไหนหล่ะ? “ผมเอ่ยถามยูมินอย่างมึนงงว่าทำไมเธอพาผมมาที่แบบนี้ แต่ผมชอบที่นี้มาก มันเป็นสวนออกกำลังกายริมแม่น้ำเจ้าพระยา อากาศที่นี้ดี มองไปทางใดก็ล้วนแต่มีผู้คนมานั่งเล่น บ้างก็มาออกกำลังกาย ถ้ามองออกไปอีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำเจ้าพระยาก็จะเห็นการดำเนินชีวิตของผู้คนที่ใช้แม่น้ำเจ้าพระยา เปรียบเสมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่ขาดจากกันไม่ได้
“อย่าเพิ่งถามเลยว่าพามาทำไม อ๊ะนี้ เปิดดูสิ ยูมินให้ฮันซองจุน”ยูมินยื่นกล่องของขวัญเล็กๆ กล่องหนึ่งมาไว้ที่มือของผม พร้อมทั้งบิดตัวไปมาคล้ายๆเธอกำลังอาย
“อะไรหรอ ยูมิน?”ผมถามยูมินพร้อมทั้งแกะกล่องขวัญออกมา สิ่งที่ผมเจอในนั้นคือ กุญแจเล็กๆกับลูกกุญแจอีก2ดอกรูปหัวใจ ที่ตัวกุญแจมีการแกะอักษรชื่อว่า ยูมินรักฮันซองจุน พอผมอ่านอักษรบนกุญแจจบผมก็รู้ถึงความรู้สึกของยูมินว่าเธอคิดอะไรกับผม
“ยูมินรู้ไหมว่าฮันซองจุนก็รักยูมินนะ”ผมบอกยูมินด้วยความรู้สึกที่เขินอายเช่นกัน
“ยูมินรู้ รู้มานานแล้ว ยูมินรอฮันซองจุนบอก แต่ยูมินรอไม่ไหว และไม่อยากเสียฮันซองจุนไป ยูมินถึงต้องทำอย่างนี้ไง แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่แสดงความรักว่าเรารักกันจริง ตอนนี้ยูมินมีฮันซองจุนคนเดียวนะ ฮันซองจุนไปที่ริมน้ำกัน” ยูมินพูดกับผมจบ เธอก็จูงมือผมไปที่ริมน้ำ พอไปถึงเธอก็นั่งคุกเข่าพร้อมทั้งบอกให้ผมนั่งคุกเข่าพร้อมกับเธอที่ระเบียงตะแกรงกั้นริมแม่น้ำ
“ฮันซองจุนเห็นกุญแจเหล่านี้ไหม กุญแจที่ฮันซองจุนเห็นนี้มันมีค่านะ มันไม่ใช่มีหน้าที่ล็อคสิ่งของที่ไม่ต้องการให้ใครเพียงอย่างเดียว แต่ในที่นี้ มันมีความสำคัญมากในเรื่องของความรัก กุญแจเหล่านี้คือการแสดงความรักที่จะล็อคความรักของคน2คน เข้าด้วยกัน ว่าต่อไปนี้จะไม่มีวันจากกันไปไหนระหว่างกุญแจเหล่านี้ยังล็อคอยู่ที่ริมน้ำแห่งนี้ ยูมินรอวันนี้กับฮันซองจุนมานานแล้ว” ยูมินพูดจบ เธอก็ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ

เหตุการณ์ในวันนี้และที่แห่งนี้ ก็ทำให้ผมอยากหยุดเวลาเอาไว้ โดยไม่อยากให้มันเวลาไปมันเลื่อนตามทิศทางของมัน ผมแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่ผมเจอในวันนี้ว่า ณ.ที่แห่งนี้จะมีจริงด้วยหรือ เพราะจากที่ผ่านๆมา คนรักกันจะบอกรักกันแค่คำพูดและแสดงอาการเขินอายเพียงเท่านั้น แต่ที่นี้ คือการแสดงความรักที่ยากจะหาความหมายมาเปรียบเทียบได้
“ยูมิน ฮันซองจุนดีใจมากนะที่ยูมินพามา ณ.ที่แห่งนี้ และก็ทำให้รู้ว่า ในโลกนี้ยูมินมีค่ากับฮันซองจุนมาเลยนะ” หลังจากที่ผมพูดจบผมก็
หอมแก้มเธอไป1ครั้งพร้อมทั้งเสียบลูกกุญแจที่แม่กุญแจเพื่อคลายความรู้สึกที่เก็บไว้มานาน
“ฮันซองจุน ลูกกุญแจมี2ดอก เราเก็บไว้คนล่ะดอกนะ หากวันใดที่เราจำเป็นที่ต้องเลิกกัน เรามาไขพร้อมกันที่นี้นะ” ยูมินพูดพร้อมทั้งหยิบเก็บกุญแจอีกดอกมาไว้ที่มืออุ่นๆของเธอ
“ยูมิน ดูนี้นะ” ผมเรียกยูมินที่กำลังเก็บกุญแจใส่กระเป๋า พอยูมินหันมา ผมขว้างลูกกุญแจไปยังแม่น้ำเจ้าพระยาอย่างไกลที่สุด ไกลพอที่ผมจะคิดได้ว่า จะไม่มีใครคนไหน ลงไปว่ายน้ำ เพื่องมหาลูกกุญแจมาไขเพื่อแยกเรา2คนออกจากกัน
“ฮันซองจุนรักยูมินมาก ฮันซองจุนจะไม่มีวันเลิกและทำร้ายยูมินนะ ฮันซองจุนสัญญา”หลังจากที่ผมพูดจบ ผมกับยูมินก็ช่วยกันล็อคความรู้สึกที่ดีๆและสัญญาความรักของเรา2คนเอาไว้กับตะแกรงระเบียงริมแม่น้ำ เหมือนกับคนรักอื่นๆที่มีความเชื่อการล็อคกุญแจความรัก ณ.ที่แห่งนี้