ค่าย นักศึกษาวิชาทหาร ชั้นปีที่ ๓

วันที่ ๑
__หกสิบคนขึ้นนั่ง__________หนึ่งคัน
ออกค่ายเกือบห้าวัน_________จากบ้าน
เขาชนไก่ไปกัน____________ม.หก
ได้ฝึกศาสตร์อีกด้าน________ฝึกรู้การทหาร

__ออกค่ายน่าตื่นเต้น_______คงสนุก
เตรียมฝึกวิธีรับรุก__________สกัดป้อม
ทุกข์กายแต่จิตสุข___________พร้อมฝึก
แม้ถูกครูทหารซ้อม_________จักไร้บ่นโวย

__มื้อเช้ายังบ่ได้___________กินมา
เพราะไม่มีเวลา____________แดกข้าว
รีบเร่งมุ่งไปหา____________ศูนย์ฝึก
รถออกหกโมงเช้า__________เกือบแล้วเกือบสาย

__เกือบชั่วโมงไป่ใกล้______เมืองกาญจ์
ไม่ขยับนั่งอยู่นาน_________ปวดก้น
ปวดเมื่อยเกิอบต้านทาน_____บ่อยู่
ด้วยเลือดไทยยังข้น_________จึ่งได้ทนไหว

__เจ็ดโมงเริ่มสว่างแล้ว______รุ่งสาง
นั่งอยู่บนที่ทาง_____________ต่ำพื้น
เก้าอี้บ่พอวาง_______________หกสิบ
คนนั่งหลับไม่ฟื้น___________หลับได้อิจฉา

__นั่งพื้นก็ได้แต่ง___________บทโคลง
แต่งกาพย์ช่วยจรรโลง________จิตข้า
แต่งเรื่อยๆแปดโมง__________แต่งอยู่
แม้ถูกมองว่าบ้า_____________แต่งได้ต่อไป

__ถึงถิ่นถึงที่แล้ว____________เขาชน ไก่แฮ
มีกว่าห้าร้อยคน_____________อยู่ด้วย
ห้าวันที่ต้องทน______________อยู่ฝึก
ต้องบุกเขาลงห้วย____________แน่แล้วเตรียมใจ

__สักการะพระมงกุฎเกล้า_____สดุดี
เทิดเกียรติพระบารมี__________ปกฟ้า
ห้าร้อยชุดกากี_______________ยืนสงบ
แม้แดดแสงจัดจ้า_____________นิ่งได้ทนไหว

วันที่ ๒
__จัดพลเตรียมจัดเข้า__________ชุดยิง
ลมนิ่งไม่ไหวติง______________สุดร้อน
หมวกถอดปัดประวิง__________พัดโบก
รอถูกครูเรียกต้อน_____________ต่อเข้ายิงปืน

__พลยิงนั่งอยู่หน้า_____________เป็นแถว
หกสิบคนตั้งแนว______________ฝึกซ้อม
สายตาจดจอแวว_______________ตรงจุด
ธงสะบัดบอกให้พร้อม__________เริ่มได้ยิงเลย

__ปืนยิงยิงถูกเป้า_______________รูกลาง
ธงเปลี่ยนสีปืนวาง______________เก็บเป้า
ล้วนออกวิ่งเป็นทาง_____________ไปกลับ
คู่ฝึกก็สลับเข้า__________________อยู่พร้อมรอธง

__บ่ายสามเดินไต่ขึ้น____________ภูเขา
แม้เหนื่อยแต่ตัวเรา______________บากหน้า
แม้แดดจักแผดเผา_______________เดินต่อ
เห็นวัด ณ ขอบฟ้า_______________หมดล้าเดินไหว

__ขึ้นเขาโคตรอยากน้ำ__________หิวกระหาย
แดดส่องแผดกระทบกาย_________โหดร้าย
เมื่อยเหนื่อยเกือบวอดวาย ________ลงสลบ
แต่กลับรอดมาได้______________เนื่องด้วยจุดหมาย

__ถึงวัดจึงกราบไหว้___________นมัสการ
ความเหนื่อยยากทรมาน_________หลุดพ้น
ไหว้พระถิ่นเมืองกาญจ์__________จิตสงบ
ด้วยเลือดไทยเข้มข้น____________เปี่ยมล้นประทับใจ

__สองทุ่มได้ขับร้อง_____________ฟังเพลง
ครูฝึกร่วมบรรเลง_______________เสนาะเร้า
กระเทยบ่กลัวเกรง______________เต้นสนุก
สามทุ่มจึงกลับเข้า_______________หลับพื้นนอนฝัน

วันที่ ๓
__หกโมงเดินเข้าป่า_____________พงไพร
ลมโบกต้นไม้ไกว_______________แกว่งก้าน
แดดแสงเริ่มเล็ดไร______________สว่างส่อง
เห็นทัศน์ทิวอีกด้าน_____________ถิ่นนี้มีงาม

__สิบโมงฝึกศาสตร์ด้าน________พรางตัว
ทาทั่วจนหน้ามัว______________ขุ่นคล้ำ
หน้าเปื้อนเปรอะเนียนัว________คงตลก
ครูฝึกท่านยังย้ำ_______________อย่าล้างฝุ่นสี

__ตกบ่ายได้ฝึกเฝ้า_____________หมอบคลาน
ทรายตลบโคตรทรมาน_________ฝุ่นฟุ้ง
โผวิ่งอย่างแบบทหาร___________เหนื่อยเหน็ด
ฝึกเสร็จเหงื่อคละคลุ้ง___________เปรอะเปื้อนดินทราย

วันที่ ๔
__ออกแนวบุกประชิดใกล้_______เข้าตี
ระเบิดตกหมอบทันที ___________ฝุ่นฟุ้ง
แสงแดดแผดธรณี______________ตลบอบ
ปืนสาดเสียงแทบสะดุ้ง__________ถล่มด้วยปืนปลอม

__ทำลายรุกบุกป้อม____________ตีฐาน
ล้างถล่มยึดปราการ_____________หน่วยพร้อม
แม้ถูกศึกรุกราน________________เราสกัด
วันสี่สนุกฝึกซ้อม_______________สอบกล้ากำลัง

__ตกเย็นรีบบุกร้าน____________สวัสดิการ
ไปเผื่อมีอะไรทาน_____________อร่อยได้
ได้ซื้อแดกอาหาร______________จนอิ่ม
รู้สึกรสเหมือนคล้าย____________กับข้าวโรงเรียน


__ทหารสั่งเต็นท์เช็ดไซร้________ปัดถู
ปัดเสร็จสะอาดกว่ากู____________อีกนั้น
เชือกหลุดนั่งตอกตะปู__________สมอบก
ตอกเสร็จรีบด้นดั้น____________อาบน้ำเช็ดตัว

วันที่  ๕
__เก็บของเตรียมกลับบ้าน_______เย็นใจ
ของจัดยัดโดยไว_______________เก็บเข้า
เหนียวตัวไม่เป็นไร_____________ทนอยู่
อีกนิดจักหายเศร้า______________กลับบ้านหลับใหล

__สิบสถานีเล่นได้_____________สนุกกัน
วิ่งป่ายปีนสุดมัน_______________เหนื่อยไร้
คูเนินอกไก่อัน_________________ขวางกีด
มิอาจกั้นเราไว้_________________ผ่านได้ง่ายดาย

__ก่อนกลับถูกเหยียบนิ้ว________เจ็บมือ
คุณเพื่อนคงสะลึมสะลือ_________เหยียบได้
แต่เพื่อนจักไม่ถือ______________เอาผิด
เพื่อนสนิทแม้เรื่องร้าย___________ปล่อยไว้อภัยมัน

__ปล่อยรถออกวิ่งแล้ว__________โดยไว
หมายจุด ณ ที่ไกล______________ถิ่นบ้าน
สุขสบายนั่งรอไหว_____________ทนอยู่
ทนต่อจนถึงย้าน________________จอดแล้วเมืองหลวง

__ห้าวันที่ฝึกเฝ้า_______________ศาสตร์ทหาร
ออกค่าย ณ เมืองกาญจ์__________ถิ่นนั้น
ห้าวันผ่านไม่นาน______________ก็จบ
ลำบากเพียงช่วงสั้น_____________จบแล้วสบายเอย

__หลายโคลงที่แต่งไว้__________เกินจริง
หลากบทนั้นอ้างอิง____________จิตข้า
หากผิดโปรดติติง______________บอกกล่าว
เพียงแต่งเพื่อคลายล้า _________แต่งแล้วสบายใจ


แต่งผิดพลาดยังไง ก็แนะนำได้เลยนะครับ
  ขอขอบคุณไว้ล่วงหน้า

*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*

ที่แต่งไว้เนี่ย ประมาณว่า แต่งใส่สมุดพก เล่มเล็กๆ ดำๆ ที่ครูเขาให้ซื้อไว้ทุกคน
ตอนไหนที่ว่างเขียนได้ ก็เขียนไปเลย (เช่นตอนนั่งรอต่างๆ + นั่งรถกลับบ้าน)
แล้วพอวันที่ ๓ กับ ๔ มันก็ลุยทั้งวัน  ไม่มีเวลาจะเขียน
มันเลยสั้นๆ หนะครับ....

ป.ล.  มีคำหยาบปนอยู่ด้วย  ขออภัยจริงๆ ครับ   ตอนนั้นไม่ทันระวัง

แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 49 21:30:14

แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 49 21:28:43