ความคิดเห็นที่ 1 พอพวกเราทั้งกลุ่มได้ยินเรื่องราวระหว่างเมย์กับเฮียมาว่า เขาย้ายเข้าไปอยู่คอนโดเดียวกันแล้ว พวกเราก็วางใจ แต่ก็ยังไม่เลิกยุ่งกันไปเสียทีเดียวหรอก ยังมีไปมาหาสู่กันบ้างเป็นระยะๆ มีโทรศัพท์หากันบ้างเป็นครั้งคราว ข่าวคราวความเคลื่อนไหวในกลุ่มนั้น ไม่มีพลาดกันหรอก ก็อย่างว่า ยิ่งเป็นเพื่อนกันนี่แหละตัวดี ข่าวจะกระพือไปไวเสียยิ่งกว่าคลื่นทสึนามิตอนถล่มชายหาดภาคใต้เสียอีก เมย์ไม่มาอยู่ด้วยในกลุ่ม แต่ใช่ว่าเราจะไม่ต้องมีการนัดสังสรรค์กันในวันหยุดเหมือนก่อน เราก็ย้ายจากคอนโดเมย์ ไปบ้านตุ้มแทน และกิจกรรมของเราก็ดำเนินต่อไป แต่พอวันไหนนึกครึ้มขึ้นมา ก็จะรวมหัวแต่ไม่รวมตัวกัน นั่งเม้าท์ถึงนังเมย์ว่ามันจะมีสารทุกข์สุกดิบเป็นยังไง เม้าท์เสร็จก็จับสลากกันว่า ใครจะเป็นคนโทรไปจิกกัดเอาความคืบหน้ามาจากมัน และวันหนึ่ง เราก็มีข่าวเม้าท์อันร้อนแรงยิ่งกว่าสายฟ้าแลบ ส่งผ่านมาจากสายโทรศัพท์ สายต่อสาย ข่าวกระจายไปทั่วทั้งกลุ่มอย่างรวดเร็วอีก "อิมี่ๆๆๆๆๆ..อาทิตย์ที่แล้วมรึงไปมุดหัวอยู่ที่หนายยยย..ทำไมไม่ไปสุมหัวกันที่บ้านอิตุ้ม..หา???" นี่เป็นเสียงตามสายของกระเทยเพื่อนสาว หนึ่งเป็นกระเทยแต่งหล่อ ไม่ได้แต่งสาว ไม่มีจริตมาก เปลี่ยนผู้ชายเป็นว่าเล่น และมีปากเป็นอาวุธอันทรงพลัง "ทำไมล่ะ กรูไม่ไปวันเดียว พวกมรึงขี้กันไม่ออกหรอ? อ๋อ..รู้ล่ะ ไม่ได้กินตังส์กรูแล้วนอนไม่หลับกันใช่มะ?" "อู๊ยยย..เงินมรึงน่ะ แ .. ก วันไหนก็ได้ แต่กรูมีเรื่องเด็ดกว่านั้นน่ะสิ มรึงเอือกไม่ไป เลยไม่รู้เรื่องกะเขา นี่อุตส่าห์หวังดีนะเนี่ย กลัวว่าจะไม่รู้เรื่อง เลยรีบเอามาบอก" "เรื่องไรหรอ?" อยากรู้ขึ้นมาจริงๆแล้วสิเรา "เรื่องเมย์ซังนะสิเท้อออ จะมีเรื่องไรเด็ดกว่านี้" "ไรอีกล่ะ ก็เห็นว่าย้ายไปอยู่คอนโดเดียวกัน สุขขีสโมสรแล้วนี่" "หูยยย..คอนโดนั่นน่ะ มันเล็กไปแล้วว้อย นี่ๆๆๆๆ เขาจะย้ายไปอยู่ทาวน์เฮ้าส์กันแล้ว ว่าแต่..ไหนๆก็นะ..มรึงว่างมั๊ยอ่ะ มาช่วยมันย้ายบ้านหน่อย" "เฮ้ย..ไรวะเนี่ย???" "เฮ้ย..อ่า...ไรระ! เรื่องจริง" "ไม่ใช่ว่อย..เฮ้ย..ว่าทำไมกรูต้องไปช่วยมันด้วยล่ะ ไม่ได้ตกใจที่มันจะย้ายไปสร้างบ้านใหม่หรอก ก็ดีสิ แสดงว่าเขาเอามันจริงเป็นเรื่องเป็นราวนะเนี่ย เมื่อไหร่แต่งวะ จะได้ไปกิน" วันนั้นไม่ได้รับคำตอบเป็นเรื่องเป็นราวหรอก เพราะคุยกะหนึ่งก็ไม่พ้นด่ากันไปด่ากันมา ต่อปากต่อคำกันไม่มีวันสิ้นสุด แต่ก็สนุกดีนะ ไม่เครียด มีเพื่อนเป็นกระเทยเนี่ย สรุป เราก็ต้องไปช่วยมันย้ายบ้านกันทั้งกลุ่ม โดยเฉพาะเราเอง ซึ่งตอนนั้นบ้านอยู่ลาดพร้าว ก็ถือว่าใกล้เมย์มากที่สุด เพราะมันจะย้ายจากบางกะปิ ไปอยู่ที่หมู่บ้านบัวขาว สุขาภิบาลสาม หมู่บ้านนี้แหละ ที่มีข่าวร่ำลือกันมาหลายชั่วอายุคนจนถึงหูเรา ว่าเป็นหมู่บ้านที่มีงูเยอะที่สุด ถึงขั้นเป็นพญางูเลยทีเดียว แต่อันนี้ก็ไม่เฟิมหรอกนะ เพราะไม่เคยเห็นเองจริงๆ ได้แต่คำร่ำลือมา ถึงกระนั้น เราก็อดไม่ได้ ที่จะไม่ไปเขย่าขวัญสั่นประสาทนังเมย์มัน สนุกดีนี่เนอะ แค่ในระหว่างช่วยๆมันย้ายของเข้าไปน่ะ เอาแค่พอหอมปากหอมคอ อิอิ เห็นมันก็กลัวๆอยู่นะ วันที่มันย้ายบ้านเข้าไป พวกเราก็ไปช่วยกันทั้งกลุ่มเหมือนเดิม มันเลือกที่จะย้ายวันอาทิตย์เพราะเป็นวันสะดวกที่สุดของพวกเรา ตอนนั้น ซึ่งก็ผ่านมาตั้งสิบปีแล้วเนี่ย พวกเราในกลุ่มที่ถึงแม้อายุจะไม่เท่ากัน แต่ก็ไม่มีใครแก่กว่าใครเกินห้า-หกปี จึงยังนับเป็นวัยแรงงาน ยังไม่มีใครเหนื่อยล้าเพราะการนั่งบริหารงานในวันทำงานจนไม่สามารถมาทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนๆได้แบบนี้ ไม่เหมือนตอนนี้ ซึ่งทุกคนโตกันไป หรืออาจเรียกอีกอย่าง ว่าแก่กันไปมากแล้ว โดยเฉพาะป้าตุ้มที่แก่ทีสุดในกลุ่ม ต้องบอกว่าตอนนี้เป็นเจ้าของกิจการใหญ่โตไปเรียบร้อยแล้ว งานที่รับผิดชอบหนักหนาสาหัสมาก ไม่สามารถทำอะไรๆกันเหมือนก่อนได้อีก วันนั้น เราจึงได้มีโอกาสคุยกับเมย์มากหน่อย เพราะมีแต่พวกเรา เฮียไม่อยู่ไปทำงาน ซึ่งเมย์บอกว่าเป็นเรื่องปกติ เฮียจะไม่ค่อยอยู่บ้านช่วยทำอะไรหรอก บางทีก็ไม่ได้กลับด้วยซ้ำ อ้างว่าต้องไปค้างที่บ้านที่ระยอง "นี่เมย์ซัง แล้วหล่อนกะจะเอาไงวะ หลังจากย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วเนี่ย" เราเริ่มก่อน "อืมม..ยังไม่รู้เลยอ่ะ บอกให้นะ ตอนแรกชั้นยังไม่อยากย้ายมาเลยด้วยซ้ำ" "อ้าว..ทำไมล่ะ"ป้าตุ้มแถเข้ามาจอยด้วยทันที "ก็นิสัยเฮียน่ะสิ กรูยังไม่ค่อยแน่ใจเลย บางทีรับไม่ค่อยได้ว่ะ บอกตามตรง" "อ้าว..อินี่ รับไม่ได้แล้วเอือกย้ายมาอยู่กะเขาเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้ แล้วนี่ยังให้พวกกรูมาช่วยกันขนของย้ายเข้าบ้านอีก นี่ถ้าเผื่อมรึงเลิกกัน มิใยจะให้พวกกรูมาช่วยย้ายออกไปอีกรึ!" ประโยคเด็ดนี้มาจากปากใครไม่ได้ นอกจากปากน้องหนึ่ง "อิอ่า..ให้มาช่วยย้ายเข้าว่อย พูดไปถึงย้ายออกแล้ว อินี่..วอนซะแร้ว" "เออๆ..อิหนึ่งก้อ..เงียบปากไปเรยมรึง ไม่สร้างสรรค์ ว่าต่อๆ เมย์ซัง เฮียแกเป็นไงหรอ?" ป้าตุ้มคลี่คลายสถานการณ์ คราวนี้เมย์ทำหน้าคิด คิดเหมือนว่าจะบอกพวกเราดีมั๊ย? หรือยังไงเนี่ย แต่แล้วก็เล่าต่อ "คือ..อารมณ์เฮียเขาน่ะ บางทีแปรปรวนง่ายเหลือเกิน แล้วก็ขี้หึงสุดๆ แบบว่า..มรึงเชื่อหรือป่าว เวลาโทรกลับมาบ้านแล้วไม่เจอกรูน่ะ แมร่ง..ทะเลาะกันทุกที ถ้ากลับมาบ้านเงี้ย ต้องเห็นกรูอยู่บ้านตลอด ไปไหนไม่ได้ ไปหาพวกมรึงยังไม่ได้เลย บางทีกรูก็เซ็ง ไม่อยากอยู่กับมันแล้วเหมือนกัน แต่ก็ทนๆอยู่ เพราะไหนๆก็อยู่กันมาตั้งนานแล้ว" นานแล้วหรอ?? เด่วนับก่อนน้า 1..2 ... ถึงห้าเดือนหรือป่าวว้า? (อันนี้คิดในใจเราเอง) "เออ..นะ..ก็ทนๆกันไปเหอะว้า ไหนๆเราก็เป็นเมียเขาแล้วอ่ะ นี่มีโครงการจะแต่งงานแต่งการเป็นเรื่องเป็นราวหรือป่าวเนี่ย?" อันนี้เราถามดังๆ "ยังไม่ได้คิดหรอกมี่ แต่ว่าแม่ชั้นน่ะสิ เร่งจะให้รีบแต่งๆให้เสร็จ นี่แม่ก็จะลงมาหาเดือนหน้านี่แล้ว แม่รู้เรื่องว่าจะย้ายเข้ามาอยู่ทาวเฮ้าส์ใหม่นี่กัน เลยอยากจะลงมาดู ความจริงแม่ยังไม่เคยเจอเฮียด้วยซ้ำ ชั้นเคยชวนเฮียไปหาแม่ที่ลำปางนะ แต่ก็ยังไม่ได้ไปซักที" ชีวิตคู่ที่เหมือนเพิ่งจะเริ่มของเมย์ ทำท่าจะมีรากฐานไม่มั่นคงเสียแล้ว พวกเราคิดกันในใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไปมาก เพราะกลัวว่าจะเป็นลางไม่ดี ไม่อยากไปแช่งเพื่อนแบบนั้น แค่นังหนึ่งพลั้งปากพูดออกไปเรื่องย้ายออก เมย์ก็ใจเสียแล้วล่ะ ความจริงผู้หญิงทุกคนไม่มีใครอยากจะเปลี่ยนแฟน(ผัว)กันบ่อยๆหรอก หรือยิ่งถ้าเป็นสามีน่ะ ยิ่งไม่อยากเปลี่ยนเลยด้วยซ้ำ เมย์เองก็เช่นกัน ถึงแม้จะปากดีบอกว่ายังไม่แน่ใจเรื่องแต่งงาน แต่ถ้าเฮียจัดการให้เป็นเรื่องเป็นราว เมย์คงดีใจไม่น้อย เรากลับกันออกมาด้วยความรู้สึกที่ว่า เพื่อนเราจะเป็นยังไงต่อไปว้า??? จากคุณ : mmlovekkcute - [ 20 ก.ย. 49 22:47:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จากวันที่เรายกโขยงกันไปช่วยเมย์ขนของย้ายเข้าบ้านใหม่ที่หมู่บ้านบัวขาว เราก็ไม่เคยได้เจอะเจอเมย์อีกเช่นเคย แต่อย่างว่า เราพยายามโทรไปถามสารทุกข์สุกดิบมันเป็นระยะๆ โดยเฉพาะเราเอง ซึ่งเมย์มักจะพูดคุยด้วยเป็นเวลานานๆมากกว่าคนอื่น อาจจะเพราะสนิทกันมากที่สุด อ้อ..ลืมบอกไปว่า เมย์เคยอยู่บ้านเราตั้งหลายปีก่อนหน้านี้ ความสนิทสนมจึงมีแบบธรรมชาติๆ เหมือนพี่เหมือนน้อง เป็นมากกว่าเพื่อนน่ะ เวลามีอะไรจึงสามารถปรับทุกข์กันได้อย่างสนิทใจ และเราก็ปรับทุกข์กันบ่อยๆเสมอมา พอวันหนึ่งเสียงตามสายดังมาแจ้งข่าว เราจึงไม่ค่อยจะแปลกใจเท่าไหร่ คราวนี้เป็นเพื่อนสาวอีกคนที่โทรมาตอนเย็นหลังเลิกงานที่เราเพิ่งจะมาถึงบ้านแหมบๆ ยังไม่ทันได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย "เจ๊มี่ ทำไรอยู่อ่ะ" เสียงจิ๋มไม่แปร๋นเหมือนทุกครั้งเลยวันนี้ เราจึงเอะใจ "มีอะรัย นังจิ๋ม ว่ามา" "เจ๊..มีอะไรให้ช่วยอีกแล้วล่ะ เรื่องเจ๊เมย์อ่ะ"คราวนี้ทำเสียงสลดกว่าเดิมอีก "ทำไม มันเป็นอะไร?" "เจ๊..เราต้องไปช่วยมันย้ายบ้านด่วนเลยอ่ะ"พอสิ้นประโยคนี้ จิ๋มเริ่มทำเสียงตื่นเต้นขึ้นตามลำดับแล้ว "ย้ายบ้าน...นี่..จริงๆหรอเนี่ย?" "อือ..จริงดิ ตอนนี้เลยด้วย เพราะมันโทรมาร้องห่มร้องไห้กะอิเก่งตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว ว่าโดนขังอยู่ในบ้าน เฮียล๊อคกุญแจทั้งกุญแจห้องและกุญแจหน้าบ้าน มันออกไปไหนไม่ได้เลย ดีนะที่มันยังมีโทรศัพท์อยู่ มันเลยโทรมาหาอิเก่ง ให้ไปช่วยแงะมันออกมาจากห้องก่อน นี่อิเก่งก็อยู่ที่โน่นกะมันแล้ว รอพวกเราไปสมทบแล้วก็ย้ายของออกมาเลย ต้องให้เสร็จอย่างไวอ่ะ เพราะเฮียจะกลับมาตอนมืดๆ" อธิบายหน่อย อิเก่งนี่เป็นเกย์หนุ่มพี่ชายของเก๋ซึ่งเป็นแฟนทอมของจิ๋มเอง งงๆกันมั๊ย? และทั้งหมดนี่ก็คือสมาชิกในกลุ่มของเรา อ้อ..ยังมีปลื้มจิตอีกหนึ่งที่มีส่วนร่วมในเหตุการณ์ "อะไรวะเนี่ย มันเป็นอะไรของมันวะ ไม่อยากจะเชื่อเลย ที่สุดก็ต้องเป็นแบบเนี้ย เฮ้อ.." เราก็ทำบ่นไปอย่างนั้นแหละ เสร็จแล้วก็ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปช่วยมัน เรานัดเจอกันข้างนอกก่อนที่จะเข้าไปบ้านเมย์ด้วยกัน วันนั้นจิ๋มเอารถกระบะที่บ้านไปคันหนึ่ง แต่เนื่องจากทั้งของทั้งคนมันเยอะ เราจึงต้องเรียกแท๊กซี่มาเพิ่มอีกคันหนึ่ง สาเหตุสำคัญของการที่ต้องขังเมย์ไว้ในห้องตามที่เมย์เล่าคือ ทะเลาะกับเฮียก่อนออกจากบ้าน ก็คงจะทะเลาะกันรุนแรงอยู่นะเห็นเมย์บอกว่า ถึงขั้นลงไม้ลงมือ แต่ไม่ถึงกับซ้อมเป็นกระสอบทรายหรอก แค่ยื้อยุดฉุดกระฉากกัน เสร็จแล้วเมย์พลั้งปากตะโกนไปว่าไม่อยู่ด้วยแล้ว นั่นแหละ เป็นที่มาของการปิดล๊อคขังเดี่ยว พร้อมทั้งขู่อาฆาตไว้ก่อนจะไปอีกว่า ถ้ากลับมาบ้านแล้วไม่เจอ จะตามให้สุดหล้าฟ้าเขียวเลยทีเดียว เมื่อไปถึงบ้าน เราเห็นเมย์ไม่ร้องไห้แล้ว ปกติพวกเราก็ไม่ต่อมน้ำตาแตกกันฟูมฟายต่อหน้ากันนักหรอก นอกจากจะมีกันแบบตัวต่อตัว ทุกอย่างดูเร่งรีบไปหมด พวกเราเหมือนไม่สลดกันซะด้วย ทั้งๆที่รีบกันแทบเป็นแทบตาย ลนลานกันเหมือนกับเป็นพวกโจรย่องเบาก็ไม่ปาน แต่ก็ยังมิวายมีจิกกัด หัวเราะด่าทอกันเป็นระยะ ซึ่งอันนี้คิดๆไปอีกที ก็อาจจะเป็นการดีกับเมย์ในตอนนั้น เพราะมันจะได้ลืมๆความทุกข์ไปได้ชั่วขณะหนึ่ง ในระหว่างที่อยู่กับเพื่อนๆอย่างพวกเรา เชื่อหรือไม่? พวกเราทั้งหมด 8 คน เมย์ ตุ้ม เก่ง หนึ่ง จิ๋ม เก๋ ปลื้ม และเรา เก็บข้าวของย้ายบ้านทั้งหลังกันเสร็จภายในเวลาเพียง 20 นาทีหลังจากที่ไปถึง ทุกวันนี้ยังคุยกันอยู่เลยว่าน่าจะเอาไปบันทึกกินเนสบุคส์ เรื่องขนย้ายได้เร็วที่สุดในโลก พอขึ้นรถขับออกมาแล้ว พวกเราทั้งหัวเราะระคนถอนใจกันอย่างโล่งอก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเราทำอะไรกันลงไป แต่ตอนที่นั่งรถกันมา มันไม่มีเวลาคุยกันเท่าไหร่ ก็ขนาดเรากะป้าตุ้มเอง ยังไม่มีที่นั่งเลย ต้องขึ้นไปยืนเกาะเบาะที่นอนอยู่บนหลังกระบะโน่น รถโขยกที ลมพัดทีงี้ แทบจะปลิวตกถนนไปซะให้ได้ ของส่วนใหญ่เมย์ให้จิ๋มเอากลับไปบ้านด้วย และเลยฝากไว้ก่อน เพราะยังนึกอะไรไม่ออกว่าจะทำยังไงกับมันดี จะเอาไปไว้ที่ไหน และจะอยู่ยังไง แต่เท่าที่รู้ คืนนั้นเมย์คิดได้แค่เพียงขอมานอนบ้านเราก่อน เราพูดคุยกันบ้าง แต่ไม่มาก เพราะเห็นเมย์ยังเครียดๆอยู่ เราเองไม่ใช่คนเก่งเรื่องปลอบใจใครอยู่แล้ว จึงคิดว่าเงียบๆซะจะดีกว่า ถ้าจะคุยก็ควรชวนคุยเรื่องอื่นให้มันหยุดคิดเรื่องนี้ไปก่อน แต่เราก็เลือกที่จะถามถึงอนาคตซะอย่างนั้น "นี่แล้วพรุ่งนี้จะไปทำงานไหวมั๊ยวะเมย์" "คงไม่ไหวอ่ะมี่ อีกอย่างถ้าไปทำงาน เฮียก็ต้องมาตามเจอ นี่ชั้นจะทำยังไงดีวะ คิดไม่ออกเลยว่าจะไปอยู่ที่ไหนตอนนี้" "เออ..น่า..ใจเย็นๆก่อน ค่อยๆคิดไป มีบ้านใครบ้างล่ะที่เฮียเขาไม่รู้จักน่ะ" "ส่วนใหญ่เขาก็ไม่ค่อยรู้จักบ้านเพื่อนคนไหนหรอก แต่เขาโทรได้ ชั้นไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อนด้วย ป้าตุ้มเองเขาก็อยู่กะแฟน บ้านจิ่มมันก็ไม่ควรไปรบกวนเพราะเขาค้าขายกันอยู่ คนอื่นยิ่งไม่ต้องพูดถึง วันนี้ชั้นนึกไม่ออกว่าจะไปไหน เลยต้องอยู่ที่นี่ก่อน แต่พรุ่งนี้ชั้นต้องรีบออกไปแต่เช้าเลย เพราะแน่ใจว่าเฮียอาจจะมาถามหาที่นี่ก็ได้" "อ้าว..แล้วถ้าเผื่อเฮียโทรมาวันนี้เลย ทำไงวะ" "ก็โกหกไปก่อนดิ" แล้วเฮียก็โทรมาจริงๆด้วย แต่โทรมาตอนดึกมากแล้ว น่าจะประมาณตีสาม-ตีสี่ได้ เรากำลังหลับกันดีๆเลยหลังจากอ่อนเปลี้ยเพลียแรงจากการขนย้าย แล้วยังมานอนคุยกันต่ออีกตั้งนาน เราตื่นมารับโทรศัพท์แบบงัวเงียๆ แต่ก็ยังไม่ลืมที่ตกลงกันไว้ว่า ถ้าเฮียโทรมาให้โกหกไปก่อน "มี่หรอ? นี่เฮียพูดนะ เมย์อยู่ที่นั่นรึป่าวอ่ะ?" "อือ..อ่อ..เฮียหรอ .. มีไรกันอ่า.."เสียงยังงัวเงียอยู่ "ไม่มีไรมากหรอก เฮียไปทำงานต่างจังหวัด เพิ่งขับรถกลับมาถึงบ้านเนี่ย พอมาถึง .. เมย์มันขนของย้ายหนีไปหมดแล้ว! มี่รู้มั๊ยว่ามันอยู่ไหน!!!" คราวนี้เสียงเริ่มเข้มข้น มีอารมณ์เข้ามาสมทบ "ไม่รู้เลย นอนอยู่เนี่ยเฮีย" เราพยายามพูดให้น้อยทีสุด ตามหลักของการโกหก เพราะถ้าพูดมากอาจโดนจับได้ "ไม่ได้เจอกันจริงๆหรอ?" "อือออ..วันนี้นอนอยู่บ้าน ไม่ได้เจอกัน" "เออๆ..ถ้ารู้โทรบอกเฮียด้วยนะ ขอบใจ" เฮ้อ !! แค่นั้นแหละ พอวางสายหันไปเห็นเมย์มันนั่งทำตาแป๋ว ตื่นตกใจพอสมควร พอเลย ไม่ต้องนอนกันแล้ว มันรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว พอถามว่าจะไปไหน มันก็บอกว่าจะไปหาเพื่อน แล้วจะเลยไปหาอพาร์ทเม้นท์ให้เช่ารายวันอยู่สักพักก่อน แต่ทั้งๆที่ง่วงสุดๆ แต่เราก็ยังเป็นห่วงเพื่อนกลัวว่าจะออกไปเจออันตรายตอนนี้ เลยรั้งมันไว้นั่งคุยกันต่อถึงตีห้าโน่น แล้วมันถึงได้ออกไป เหตุการณ์วันนั้น มันเหมือนฝันไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราคงไม่ทำแบบนั้น เราคงไม่โกหกเฮีย และพวกเราทั้งกลุ่มคงไม่ไปช่วยเมย์ขนของย้ายบ้านกันกระทันหันแบบนั้นแน่ พอมานั่งนึกกันดูใหม่ ทำไมเราไม่รอให้เฮียเขากลับมาก่อน แล้วค่อยๆพูดจากัน ถึงแม้เฮียจะอยู่กันสองคนผัวเมีย แต่ถ้าเรื่องมันเป็นแบบนี้ พวกเราก็คงไม่ปล่อยให้เพื่อนเราต้องโดนขังอยู่แบบนั้นคนเดียวแน่   แต่..เวลาย้อนกลับไปไม่ได้ สิ่งที่ทำลงไปแล้ว ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ล้วนแล้วแต่ส่งผลพวงตามมาด้วยกันทั้งนั้น จากคุณ : mmlovekkcute - [ 20 ก.ย. 49 22:50:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จากที่พวกเราโดยเฉพาะตัวเราเองเนี่ย ได้ช่วยเหลือเมย์ด้วยการหอบข้าวของหนีเฮียออกมาหนำซ้ำยังช่วยกันโกหกเขาอีก เราไม่รู้เลยว่าการโกหกและการกระทำต่างๆในครั้งนั้น จะส่งผลร้ายแรงอะไรต่อมา ต่อเมื่อมันเกิดขึ้นไปแล้ว ทุกคนจึงได้แต่ก้มหน้ายอมรับผิด(อย่างเงียบๆ) และทำทุกอย่างเพื่อขอโทษต่อสิ่งที่ได้ทำลงไป หลังจากที่เมย์ออกไปจากบ้านเราแล้ว ด้วยความง่วงอย่างที่สุดถึงที่สุด ไม่สามารถที่เราจะทำตัวกระปรี้กระเปร่าไปทำงานได้ทันเวลาในตอนเช้าหรอก แต่ถึงไง หลังจากที่นอนยาวไปหน่อย เราก็ยังมีแรงลุกไปทำงานต่อในสายๆของวันนั้น และงานมันก็ช่างยุ่งวุ่นวายเหมือนทุกวันไม่มีที่สิ้นสุด ช่วงเวลาไม่ถึง 6 ชม.ที่เราอยู่ที่ทำงาน จึงรู้สึกเหมือนว่ามันผ่านไปไวปานฟ้าแลบ เผลอแป๊บเดียว ก็ได้เวลากลับบ้านมานอนพักผ่อนเอาแรงอีกแล้ว พอกลับมาบ้าน เราก็รีบโทรตามเมย์ ถามว่ามันอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ "ตอนนี้อยู่กะเล็ก เมื่อเช้าออกมาว่าจะไปหาอพาร์ทเม้นท์ให้เช่าอยู่รายวัน แต่คิดไปคิดมาไม่ค่อยกล้าไปอยู่คนเดียวว่ะ เลยเตร่ๆเข้าไปแถวที่ทำงาน ทำอะไรนิดหน่อย พอดีเจอเล็ก นั่งคุยกัน เล็กมันเลยชวนให้มานอนด้วยกันที่ห้องคืนนี้" น้ำเสียงเมย์เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วตอนนี้ เหมือนปกติมาก "อ้าว..แล้วแกไม่กลัวเฮียตามมาเจอที่ห้องเล็กหรอ?" "ไม่หรอก ถึงไงวันนี้ก็ไม่มาตามที่นี่หรอก" เธอมั่นใจมาก "ทำไม? เพราะอะไร?" "อืมม..ก็มันมีเหตุผลที่เขาจะต้องไปที่อื่นน่ะสิ" เสียงมันตอนนี้น่าหมั่นไส้มาก ขอบอก เหมือนเป็นผู้กำชัยชนะอยู่ในมือมิมีผิด "อะไร??? ไม่เข้าใจ ไหนพูดมาให้หมดซิ" "ไม่มีไรมากหรอก พอชั้นเปิดมือถือตอนกลางวัน ก็เห็นเขาฝากข้อความไว้เกือบร้อยได้มั้ง ข้อความแรกๆก็ทำขู่ๆให้น่ากลัวๆ เชอะ..แต่พอข้อความหลังๆ เสียงเริ่มอ่อยว้อย ไม่แน่จริง สุดท้ายถึงกับอ้อนวอนถามว่าชั้นอยู่ที่ไหน ทีนี้พอเขาโทรมาอีก ชั้นก็เลยยอมรับโทรศัพท์เขา" "...." "แต่..เปล่าหรอกนะ ชั้นไม่ได้ใจอ่อนเร็วขนาดนั้น ก็รับไปงั้นๆ แต่พอเขาถามว่าอยู่ที่ไหน ก็แกล้งตอบไปว่าขึ้นมาอยู่กับแม่แล้วที่ลำปาง" "อ้าว..แล้วเฮียทำไงอ่ะ" "ฮึๆ..ป่านนี้คงอยู่บนทางไปลำปางน่ะสิ จะมีอะไร แหม..ทำมาเป็นออดอ้อนนะ ว่าเฮียขอโทษอย่างงั้น ขอโทษอย่างงี้ ทีตอนทำกรูไม่เห็นแม..ร่งคิดก่อน ไม่ได้หรอก แบบนี้ต้องดัดสันดานซะให้เข็ด เลยบอกส่งๆไปว่าถ้าอยากเจอให้มารับที่บ้านแม่โน่นเลย ดูซิ มันจะกล้าไปมั๊ย?" "แล้วแกจะรู้ได้งัย? ว่าเขากำลังไปหรือไม่ไป" "โธ่เอ๊ย..ทำไมจะไม่รู้มี่ หลังจากที่เขารู้ เขาก็รีบบอกว่าจะบึ่งรถไปทันที นี่ก็ผ่านมาเกือบ 5 ชั่วโมง และเขาก็โทรมารายงานเป็นระยะๆ ว่าถึงไหนแล้ว โฮะๆ" เอ้า..เอากะมันสิ จะเล่นอะไรกันอีกล่ะเนี่ย เริ่มรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับชีวิตผัวเมียก็ตอนยุ่งกับเรื่องของนังเมย์ซังเนี่ยแหละ เป็นวัฏจักรจริงๆเลยนะ คำว่าเรื่อง "ผัวๆเมียๆ" เนี่ย ไม่ได้มีอะไรผิดแผกแตกต่างจากคนกี่รุ่นต่อกี่รุ่นเลย รักกันปานจะดูดดื่ม เดี๋ยวก็ทะเลาะกันบ้านแตก เสร็จแล้วก็มาง้อกัน จากนั้นก็กลับไปคืนดีกันอีกเหมือนเดิม เฮ้อ..แทนที่จะพูดจากันให้รู้เรื่อง แต่นี่กลับต้องมีเกมส์วัดใจกันซะอย่างนั้น ผู้ชนะคือคนที่บงการทุกอย่างได้ วันนั้นผ่านไปด้วยความสงบ เราเริ่มขี้เกียจจะไปยุ่งกับมันแล้ว มีคุยกับป้าตุ้มบ้างแบบปรึกษาหารือกัน พร้อมทั้งเริ่มเพ่งเล็งนังเมย์ซังว่ามันทำตัวถูกมั๊ย แล้วพวกเราจะเป็นหมาหัวเน่ากันขนาดไหน ถ้าเผื่อผัวเมียเขากลับมาคืนดีกัน ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกว่า ไม่น่าเล้ย ไม่น่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาเลย แต่อย่างว่าอ่ะนะ ก็มันโดนขังเดี่ยวอยู่แบบนั้น เป็นใครก็ตกใจด้วยกันทั้งนั้นล่ะ อย่างน้อยๆพวกเราก็ไม่เคยโดนใครทำอะไรแบบนั้นด้วยซักคนมาก่อนแน่นอน แล้วเช้าวันใหม่ก็มาถึงอีกวัน วันนี้เป็นวันที่สองหลังจากที่เราไปช่วยมันขนของหนี แต่นับเป็นคืน ก็จะเป็นคืนที่ 3 หลังจากที่เฮียออกจากบ้านไปและกลับมาไม่เจอเมย์ที่บ้าน ข่าวว่าเมย์ซังเขาก็สุขสบายหลับอุตุอยู่ที่ห้องเล็กตลอด เราเองก็ต้องไปทำงานตามปกติ ชีวิตเหมือนดำเนินไปแบบเดิมเดิมๆไม่คาดคิดว่า หายนะกำลังจะมาเยือน ในเย็นวันนี้นี่เอง!!! ตอนกลางวันได้คุยกับเพื่อนๆในกลุ่มบ้างประปราย พร้อมทั้งคุยกับเมย์ด้วย เป็นไปตามที่พวกเราคาดการณ์กันไว้ไม่มีผิด ทุกคนเรอออกมาเป็นเสียงเดียวกันเลยว่า คราวหน้าถ้ามันทะเลาะกันอีก จะปล่อยให้มันตายคาบ้านไปเลย ก็มีอย่างที่ไหน พอตกบ่ายแก่ๆหน่อย ก็สรุปกันได้ลงตัวแล้วว่า มันคืนดีกับเฮียเรียบร้อยแล้ว เพราะอะไรน่ะหรอ "เขาไปหาชั้นที่บ้านแม่ที่ลำปางจริงๆนะว้อย ขับรถไปตั้งแต่ตอนที่รู้จากปากชั้นเลย สงสัยไม่ได้หลับไม่ได้นอนด้วย ไปถึงซักประมาณเกือบเช้าแล้วล่ะ แล้วก็ไปวนหาบ้านแม่อยู่ตั้งนาน ชั้นก็ปิดมือถือด้วย ขี้เกียจรับโทรศัพท์แล้ว เขาเลยเสียเวลาหา กว่าจะถามทางคนไปจนเจอ ปรากฏว่าพอเจอแม่ชั้น แม่ก็ตกใจใหญ่ บอกว่าไม่รู้เรื่อง แต่เฮียเขาไม่กล้าเล่าให้ฟังว่าทะเลาะกันรุนแรง พอรู้ว่าชั้นไม่ได้อยู่บ้านแม่ เลยรีบลาแม่ขับรถกลับมากรุงเทพฯเลย" "แล้วเขาไม่โมโหแกอีกหรอ ที่ไปโกหกเขาแบบนั้นน่ะ" เราอดสงสัยไม่ได้จริงๆ "โอ๊ย..ไม่มีอ่ะ ลองโมโหสิ ไม่ต้องเจอกันหรอกชาตินี้น่ะ ขี้คร้านจะอ้อนวอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนชั้นใจอ่อนบอกไปว่าอยู่กะเล็กแล้ว นี่เพราะเห็นว่าสำนึกผิดจริงๆหรอกนะ ไม่งั้นชั้นไม่ใจอ่อนหรอก" "อ้าว..เออๆ .. ดีกันก็ดีแล้วล่ะ นี่แล้วเอาไงต่อเนี่ย" แต่ในใจตะโกนด่ามันดังๆอยู่หลายคำเชียว มรึง!!!นะมรึง ทำพวกกรูทั้งเหนื่อย ทั้งหัวหมุน หนำซ้ำยังต้องมาช่วยโกหกอีกต่างๆนาๆ พอมาตอนนี้ กลับพูดหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันน่าถีบซะจริงๆ "ก็รอเขาอยู่นี่ก่อน มาถึงเมื่อไหร่เดี๋ยวก็โทรมาเอง" เย็นวันนั้น ในระหว่างเพลิดเพลินเจริญใจอยู่กับการใช้ชีวิตโสดคนเดียวในบ้าน เราก็ได้รับโทรศัพท์แปลกๆอยู่ 2 ครั้ง พูดกันไม่รู้เรื่อง แล้วเราเป็นโรคขี้หงุดหงิดอย่างยิ่งกับการรับโทรศัพท์คนพูดไม่รู้เรื่อง หรือพยายามพูดไม่ให้มันรู้เรื่อง(เช่น โทรมาอำ) เจอแบบนี้แม่ด่ากระเจิง สายแรก โทรมาถามประมาณว่า "โหล..ที่นั่นที่ไหนครับ" ฮ่วย !!! "จะโทรมาที่ไหน ยังไม่รู้อีกเรอะ! แล้วนั่นใครอ่ะ?" นี่แหละ ลีลาการตอบ "ใช่เบอร์ 377 ..เอ..หรือว่า 733 ..เอ๊ย..เด่วก่อน 737..หรือป่าววะ" แล้วเสียงที่ตามมาก็เป็นเสียง แกร่ก..ครากกกกก..ครืดดดดดดด.... "เฮ้ย..บ้าป่าวฟระ!!!" โครม!! นันเป็นเสียงกระแทกหูโทรศัพท์ลงแป้นจากน้ำมือเราเอง แล้วก็เดินมานั่งหงุดหงิดๆต่ออีกเล็กน้อย ในใจคิด ใครฟระ โทรมาอำ ไม่ค่อยมีโทรศัพท์มาอำแบบนี้นานแล้วเหมือนกัน แต่อีกอึดใจเดียว เสียงโทรศัพท์ก็ดังอีกแล้ว ยังไม่ทันหายหงุดหงิดเลย คราวนี้นึกในใจ เดี๋ยวเถอะมรึ๊งงง..โดนแน่ๆ รู้จักเจ้าของบ้านนี้น้อยไปซะแว้ว "โหล..." "ว่าไงคะ(ฮึ่มม)" "ที่นี่...มีคนชื่อ ... หมี่..หมี..อะไรมั๊ย?" "ไม่มีอ่ะ หมีเหมออะไร ที่นี่บ้านคน ไม่มีหมี" กรั่กๆ "...(เหวอไปพักนึง)..." เสร็จแล้วได้ยินหันไปถามอะไรไม่รู้กับคนข้างๆ ฟังไม่ค่อยได้ศัพท์ แล้วก็ขี้เกียจฟังด้วย "เอ่อ..โทดนะค้าบ แค่นี้ค้าบ" แค่นั้นแหละ เราไม่บอกลาด้วยซ้ำ ใจคิด หนอยแน่ะ คิดจะอำหรอ ไม่ได้หัวเราะกลับไปให้ตลกหรอกย่ะ เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ อีกซักเกือบชม.ตอนนั้นเป็นเวลาเกือบทุ่มแล้ว เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก คราวนี้เป็นเมย์ น้ำเสียงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ โทรมาบอกว่า เป็นห่วงเฮีย ทำไมป่านนี้แล้วยังมาไม่ถึงก็ไม่รู้ ทั้งๆที่ก่อนวางสายครั้งสุดท้าย ยังหวีทวิ้ว หวานแหววกันยิ่งกว่าน้ำผึ้งเดือนห้า นัดกันไว้ซะดิบดีว่าจะรีบบึ่งมาหาเพราะคิดถึงเป็นที่สุด สุดที่จะทนไหวแล้วววว นั่นแหละ ทำให้เรายิ่งหมั่นไส้ และไม่ค่อยอยากฟังมันเท่าไหร่ ก็เออๆนอๆกับมันไปงั้นๆ แล้วก็วางสายไป แต่อีกแป๊บเดียว ไม่นานเลย เมย์ก็โทรมาอีก คราวนี้เป็นการโทรที่เรียกความสนใจจากเราได้อย่างชะงักงันแบบที่ไม่เคยเจอมาก่อน "มี่มมมมม.....ฮืออออออออออออๆๆๆๆๆๆๆๆ" "อะ..อะไร ...เป็นไรเมย์???" "เฮียยยยยย..." "เฮียเป็นไร???" "เฮีย.....ตาย...แล้..ว" เสียงเมย์ขาดๆหายๆเป็นช่วงๆ ด้วยแรงสะอึก เราถึงกับมือไม้อ่อน ไม่เชื่อหูตัวเองว่าได้ยินคำว่าอะไรจากปากเมย์ เป็นไปได้ยังไง??? เป็นไปไม่ได้!!! เกิดอะไรขึ้น!! หลายคำถามประเดประดังเข้ามา จนเราแทบไม่ได้ยินเสียงเมย์ นึกไม่ออกว่าจะต้องพูดอะไรตอนนั้น ทุกอย่างเหมือนอื้ออึงลอยวนเวียนอยู่ในหัว สุดท้าย เราก็ได้สติ ค่อยๆพูดกับเมย์ต่อไป "เมย์..ใจดีๆนะ อย่าเพิ่งแน่ใจอะไร เอางี้ เด่วชั้นไปรับแกนะ มานั่งคุยกันให้รู้เรื่อง อะไรเป็นอะไร" เมย์อยู่ในสภาพกึ่งช๊อคกึ่งรับรู้ ตอนที่เราพามาบ้านเรานั้น เรื่องทุกอย่างรู้ชัดเป็นที่แน่นอนแล้วว่า เฮียตายแล้วจริงๆ!!!!!!!  รถกระบะคันที่เฮียขับขากลับจากลำปาง พุ่งเข้าเสียบท้ายรถบรรทุกพ่วง 18 ล้อ แรงกระแทกบริเวณช่วงหน้าอกกับพวงมาลัยทำให้เฮียเสียชีวิตในทันที และคาดว่าสาเหตุของอุบัติเหตุ คือ คนขับ(เฮีย)หลับใน เนื่องจากการอดหลับอดนอนเป็นเวลานานติดต่อกันหลายคืน เมื่อเราปะติดปะต่อเรื่องราวได้ เราจึงเข้าใจว่า โทรศัพท์สองสายที่เรารับและคิดว่าเป็นใครก็ไม่รู้โทรมาอำนั้น แท้จริงเป็นเจ้าหน้าที่ที่อยู่ในเหตุการณ์ พวกเขาคงหาเบอร์ในโทรศัพท์มือถือเบอร์ล่าสุดๆ ที่เฮียติดต่อด้วย คงสลับกันโทรหลายๆเบอร์น่ะ ติดใครก่อนก็แจ้งข่าวคนนั้นไปก่อน นี่แสดงว่า ชื่อเราเป็นทางเลือกแรกๆต่อจากเจ้าของเรื่องอีกแล้ว แต่เราดันไม่รับเรื่องซะงั้น เขาเลยต้องพยายามติดต่อคนอื่น บังเอิญ เมย์มันโทรเข้าไปติดหลังจากที่เขาเปิดเครื่องเฮียได้ ทุกอย่างจึงกระจ่าง จากนั้นทุกอย่างเหมือนเป็นภาพเบลอๆ มีแต่ความตื่นตกใจ ขวัญหนีดีฝ่อกันไปทุกคน พวกเราทั้งกลุ่มไม่มีใครนอนหลับกันสนิทอีกเลย หลังจากที่รู้ข่าว เมย์อยู่กับเราคืนนั้น แต่แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน รุ่งเช้าก็นัดกับพี่น้องเฮียว่าจะไปเจอกันที่บ้านที่ระยอง เราเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเมย์เคยไปหรือป่าว แต่เมย์ยืนยันว่าไปได้ และต้องไปรับศพเฮียเอง จากคุณ : mmlovekkcute - [ 20 ก.ย. 49 22:55:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากที่เมย์มุ่งหน้าไปบ้านเฮียที่ระยองโดยไม่รอใคร พวกเราก็รีบรวมตัวกันวันต่อมาทันที ขับรถไปกันสองคัน ทุกคนมีความรู้สึกเดียวกันไปตลอดระยะทาง ต่างคนต่างก็มีแววกังวลอยู่บนใบหน้าและสายตา พวกเราปรึกษาหารือกันไม่จบไม่สิ้นเกี่ยวกับการตายของเฮีย ความจริงที่ปรากฏ มีเพียงพวกเรา 8 คนเท่านั้นที่อยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่เริ่มต้น ซึ่งจะหนีความรู้สึก ผิด ไปเสียไม่ได้ พวกเรารู้ตัวว่าทุกคนผิดด้วยกันทั้งนั้น โดยเฉพาะเราเองซึ่งมีส่วนในการให้ที่พักแล้วก็ร่วมโกหกไปกับเมย์ด้วย แต่ด้วยสัญชาติญาณของการเอาตัวรอด ซึ่งมีติดตัวกันมาตั้งแต่เกิด จึงลงความเห็นกันว่า ไหนๆเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว และไม่มีใครตั้งใจจะให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมา นั่นแสดงว่าพวกเราทำไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ จึงเข้าข้างตัวเองว่าไม่ควรเอาเรื่องทั้งหมดไปเล่าให้ใครฟัง ดังนั้น เมื่อระยะทางสิ้นสุดที่งานศพ พวกเราจึงหยุดพูดเรื่องต่างๆที่พูดกันมาตลอดทางทันที(ขอโทษด้วยจริงๆนะเฮีย) ตอนที่เราไปถึงกันยังไม่มืด คนยังไม่มาก เราไม่มีโอกาสได้อาบน้ำศพเฮีย(ที่จริงอยากจะกราบศพมากกว่า) เพราะเป็นวันที่สองของงานสวดแล้ว เมย์ดูเฉยๆ ไม่ร้องไห้ ไม่เศร้าสร้อย กลับทำโน่นทำนี่ไม่หยุด ซึ่งดูแปลกๆไปสักนิด แต่พออยู่ด้วยแล้วถึงรู้ว่า ทุกอย่างที่ทำไปนั้น ไม่ได้มีสติอยู่กับตัวเลย เราพยายามอยู่ใกล้ๆเมย์ไว้ ยังไงก็ต้องดูแลกันไว้ก่อน เผื่อว่าจะเผลอพูดอะไรออกไปด้วย ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่ดีเอามากๆสำหรับเมย์เอง ถ้าที่บ้านเฮียรู้ว่าเฮียไปที่นั่นเพราะอะไร เมย์บอกว่าไม่มีใครมาซักอะไรมากนัก นี่ก็แปลกอีกอย่าง แต่เพื่อกันไว้ก่อนพวกเราจึงกำชับเมย์ไว้ว่า ถ้าใครถามก็บอกว่าไม่รู้ สงสัยไปทำงานแล้วกัน แต่มีเรื่องใหม่ ซึ่งทำให้พวกเราประหลาดใจกันมากกว่าการมาแค่งานศพธรรมดาๆ เกิดขึ้น ในระหว่างพวกเราเองนั้น ไม่กล้าไปพูดอะไรกับใครก่อนอยู่แล้ว ไอ้เรื่องจะไปซักไซร้ว่าใครเป็นใครก็ยิ่งไม่ใช่เรื่อง พวกเรามาในฐานะเพื่อนเมย์ซึ่งเป็นเมียเฮียเท่านั้น ตอนแรกยังคิดกันว่างานนี้คงต้องช่วยเหลือกันเต็มที่เหมือนเป็นงานญาติตัวเอง เพราะไหนๆเฮียก็เป็นผัวของเพื่อนสนิทเราซะขนาดนี้ แต่ไหนได้ ... ที่งานมี เมียหลวง เมียน้อย และเมียน้อยอีกคนของเฮีย หอบลูกมากันพร้อมหน้า และทั้งสามคนนี้ก็ยังเป็นเมียที่เฮียรับเลี้ยงอยู่ทุกคน!!!  เพียงแต่อยู่คนละบ้านกันเท่านั้น ถามว่าทุกคนรู้จักกันมั๊ย? ใช่..ทั้งสามคนรู้เรื่องของกันและกัน เคยราวีกันจนเลิกยุ่งกันไปแล้วก็มี แต่เพื่อนเรานี่สิ ไม่เคยรู้มาก่อนเลย เพิ่งจะมารู้ทุกอย่างเอาที่นี่เอง... มองหน้าเพื่อนอีกที ตอนนี้เราเข้าใจความรู้สึกทะลุปลุโปร่งไปถึงข้างใน ว่าทำไมเมย์จึงไม่มีสติ แกล้งทำทุกอย่างไม่ได้หยุดไม่ได้หย่อน ความจริง เพื่อกลบเกลื่อนความอ่อนแอที่อาจทำให้ตัวเองหมดเรี่ยวแรงได้เท่านั้นเอง ตอนนั้นสงสารเพื่อนสุดชีวิตแต่ไม่รู้จะปลอบยังไง ได้แต่คอยอยู่ข้างๆ คอยคุยด้วย ถามโน่นถามนี่ เพื่อว่าจะได้เบนความคิดความสนใจไปเรื่องอื่นๆ แต่เมย์ก็ยังอยากเล่าเรื่องเฮียให้ฟัง เรื่องสภาพศพเฮียเป็นยังไง ซึ่งอันนี้เราเองก็สนใจเพราะน่าแปลกที่เฮียโดนพวงมาลัยอัดยับเข้ากับหน้าอกขนาดนั้น แต่ไม่มีบาดแผลเลย เมย์บอกว่าตอนมาถึง ใบหน้าก็ไม่มีร่องรอยฟกช้ำหรือแตกอะไรสักนิด แต่ถ้าเปิดเสื้อดูก็จะเห็นรอยช้ำขนาดใหญ่ที่หน้าอกแค่นั้นเอง นั่นก็ทำให้เราสบายใจกันไปเปลาะหนึ่งว่า เฮียไปอย่างสบาย ไม่ได้เจ็บปวดรวดร้าวก่อนไปเลย คืนนั้นพวกเราตกลงจะนอนเฝ้าศพกันทุกคนที่ศาลา งานศพไม่ได้มีคนมากหน้าหลายตา จากที่ดูๆแล้วก็มีแต่พ่อแม่พี่น้อง และบรรดาลูกเมียของเฮียเท่านั้น ตกตอนกลางคืน เราก็อยู่กับเมย์ตลอดเหมือนเดิม ไปอาบน้ำด้วยกันตอนมืด ตอนที่อยู่กันสองคนนั่นแหละ เป็นเวลาเดียวที่เมย์สามารถปล่อยอะไรหลุดๆออกมาได้ แต่น้ำตาไม่ไหลแล้ว เพราะเข้าใจว่ามันคงไหลย้อนกลับเข้าไปข้างในมากกว่า เมย์เบลอถึงขนาดหยิบเอาโฟมล้างหน้ามาบีบลงบนแปรงสีฟัน แล้วใช้แทนยาสีฟันไปซะอย่างนั้น เราต้องเตือนสติว่าไม่ใช่ เพราะไม่เห็นฟอง จากสภาพเพื่อนตอนนั้น เราเข็ดขยาดกับการที่จะทุ่มความหวังไปที่ใครคนใดคนหนึ่งแทนจริงๆ เพราะความรู้สึกที่แท้จริงของเมย์ก็คือ เมย์ตั้งใจไว้สูงมากว่าเฮียจะเป็นที่พึ่งที่สุดท้ายของเมย์ ด้วยภาพลักษณ์ต่างๆนาๆที่เฮียทำให้เมย์มองเห็นได้ ถึงแม้ว่าการอยู่กินกันฉันผัวเมียจะทำให้เกิดการระหองระแหงกัน แต่ลึกๆในใจ เมย์ไม่เคยคิดจะเลิกกับเฮียเลย เพราะเมย์มั่นใจมาตลอดว่า เฮียรักเมย์(ก็รักจริงๆนะ รักมากเกินไปเสียด้วย) และเฮียมีเมย์เพียงคนเดียว ดังนั้น ยังไงเสีย การทะเลาะเบาะแว้งจึงถือเป็นเครื่องชูรักอย่างหนึ่ง แต่เมย์หารู้ไม่ว่า เมย์โหมไฟมากเกินไป จนมันลุกไหม้และดับไม่ทัน แต่ความเข้าใจของเราและเพื่อนๆหรืออาจจะของเมย์หลังจากที่รู้เรื่องราวหมดแล้ว เป็นว่า เฮียรักเมย์จริง แต่ไม่ได้รักเมย์คนเดียวหรอก และไม่อาจจะยืนยันได้ว่า เมื่อไหร่จะเลิกรัก เช่นเดียวกับบรรดาเมียๆทั้งหลายที่เฮียเคยรักนั่นแหละ สุดท้าย สิ่งที่หวังไว้ก็พังทลาย ไม่มีอะไรเหลือให้หยิบจับได้สักอย่าง บทเรียนครั้งนี้มีราคาแพงนัก และคงจดจำกันจนวันตายทีเดียว โดยเฉพาะเมย์ ทุกวันนี้ คราใดที่ได้ยินเพลงเก่าเพลงหนึ่ง ชื่อเพลง ปราสาททราย เมย์เป็นต้องคิดถึงเรื่องนี้ทุกครั้ง แต่โชคดีที่มันค่อนข้างเก่าแล้ว และไม่ค่อยมีใครเปิดกัน อ้อ..เรื่องสุดท้ายที่จะเล่านี้ ต้องใช้วิจารณญาณในการอ่านสักนิด ไม่ได้บอกให้เชื่อ แต่มีหลักฐานอ้างอิง คืนที่เรานอนเฝ้าศพเฮียกันที่ศาลานั้น คงพอนึกภาพออก ทุกคนก็นอนเรียงๆกันไป ตอนแรกว่าจะนั่งเล่นไพ่กัน แต่กลัวว่าจะเหนื่อยและขับรถกลับไปไม่ไหว เลยตกลงนอนกันดีกว่า เราไม่ได้เป็นคนที่นอนติดกับโลงซะหน่อยนะ แล้วไฟก้ไม่ได้มืดด้วย สว่างไสวตลอดทั้งคืน ที่สำคัญเราไม่ได้กลัวเลยด้วย กลับรู้สึกเฉยๆแล้วตอนนั้น ไม่ได้คิดอะไรก่อนนอนเลย กะว่าจะข่มตาให้หลับเฉยๆ มันก็หลับไปได้นะ แต่หลับๆตื่นๆหน่อย เพราะนอนกับเสื่อพี้นมันแข็ง แต่ครั้งสุดท้ายที่เราสะดุ้งตื่นมาตอนเกือบเช้านี่สิ เพราะความรู้สึกเจ็บจี๊ดดดดดดดดบนหัว เอื้อมมือไปคลำๆดูว่ามันโดนอะไร ตอนแรกคิดว่าเป็นแมงมากัด แต่ความเจ็บมันไม่เหมือนกันนะ อันนี้มันเจ็บเหมือนโดนของแข็งอ่ะ จริงๆด้วย เจอก้อนนูนๆโนๆขึ้นบนหัวเรา เฮ้ย.!!! หัวโน !!! ทำไมหัวโน หันมองไปที่โลงเลยเรา ความรู้สึกเย็บวาบวิ่งเข้ามาที่ช่องท้อง เอาล่ะสิ เฮียเล่นเราซะแล้ว เลยยกมือไหว้แกไปแล้วก็อธิฐานขออโหสิกรรม ขอโทษต่างๆนาๆที่ได้ทำไม่ดีไว้ โดยเฉพาะการโกหกครั้งสุดท้าย พอกลับมากรุงเทพฯกัน เรารีบวิ่งไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เฮียกันไม่หวาดไม่ไหว นับรวมๆกันแล้วเกือบสิบวัดอยู่ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าผลบุญที่ทำจะส่งไปถึงเฮียในภพภูมินั้น และเรื่องราวทั้งหมดที่เล่ามานี้ ก็เป็นอุทาหรณ์สอนใจคนได้หลายๆเรื่องเลย มีทั้งเรื่องที่ไม่ดีที่ไม่ควรทำ และเรื่องดีๆ ที่ควรทำ และควรจำเรื่องสำคัญๆที่อาจทำไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์เหมือนพวกเราทั้ง 8 คนนี่ก็ได้ คิดให้รอบคอบก่อนทำ แค่นั้นแหละ จากคุณ : mmlovekkcute - [ 20 ก.ย. 49 22:59:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืม คนเราเรียนรู้จากประสบการณ์นะ ไม่มีใครที่ไม่เคยทำผิดหรอก คนโบราณเขาถึงว่า "ผิดเป็นครู" จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 21 ก.ย. 49 04:31:03 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สนุก ปนเศร้า จากคุณ : เอ็นจัง - [ 21 ก.ย. 49 12:03:33 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เฮียอาจจะเป็นพวกหวงของนะนี่ จากคุณ : scottie - [ 21 ก.ย. 49 13:03:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ใช่ที่สุดเลยค่ะ คุณนัทตี้ ขอบคุณมากค่ะ ดีใจและขอบคุณค่ะ ที่คุณเอ็นจังให้ความสนใจ อิอิ..คอมเม้นท์ของคุณscottieนี่ ท่าจะรู้จริงนะ ยังไงก็ขอบคุณนะคะ ที่ให้ความสนใจ จากคุณ : mmlovekkcute - [ 22 ก.ย. 49 10:51:14 ]