ความคิดเห็นที่ 1 ยังเขียนกลอนใหม่ไม่ได้  ตอนนี้แทบไม่มีครีเอทีฟติดหัวเลยสักนิดค่ะมี้ ขออนุญาตเอากลอนเก่ามาร่วมกระทู้  อ่านแล้วคิดถึงกลอนนี้จริงๆ ๏ ๏ ๏ เลื่อนลอย ๏ ๏ ๏ ปลิดปลิวลิ่วคว้างลงกลางหน ผู้คนเหยียบย่ำซ้ำเติมทั่ว ก่อนนี้แต่ไรไม่เคยกลัว เพียงตัวพ่ายแพ้ก็แค่ตาย ปลิดปลิวลิ่วคว้างอย่างโดดเดี่ยว แลเหลียวมิตรบ้างกลับร้างหาย เออหนอพอเราเข้าจวนกาย เพื่อนวายว่างเว้นไม่เห็นมี ปลิดปลิวลิ่วคว้างระหว่างคิด เคยชิดชมใกล้ไยเลี่ยงหนี ฟันฝ่าสารพันวันเดือนปี ศักดิ์ศรีวางลงตรงเท้าเธอ ปลิดปลิวลิ่วคว้างพร่างพรายพริบ แลลิบเบื้องหลังเคยพลั้งเผลอ โลกกว้างกว่าเป็นเห็นพบเจอ แผ่วเพ้อทอดถอนก่อนสิ้นลม จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 21 ก.ย. 49 14:51:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ใบไม้ร่วง...( ต่อ ) แรง-ร่วง-ปลิว ลืม-เร่ง-รัก ดินจักกลบ สะ-สม-ทบ ประสบการณ์ นิ่งนาน-ฝัน เกิดผืนดิน อันยิ่งใหญ่ ไม้หลายพันธุ์ มีเธอ-ฉัน เป็นต้นกล้า น้าน่า...เธอ life go on...เพราะโลกหมุนเสมอ จากคุณ : ใบไม้จึงร่วง...( ประจำ ) - [ 21 ก.ย. 49 17:39:33 A:125.24.222.141 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีครับ นาน ๆ จะเห็นเปิดกระทู้สักครั้ง จะเอากลอนเก่ามาลง แบบ "แก้" ผ้าเอาหน้ารอด  ก็คงได้  แต่ไม่ทำเหมือน ใครบางคน เขียนกลอนน้ำเน่า จากหัวใจที่สดใสใหม่ปิ๊ง อ่านแล้ว ขอเชิญสะอิดสะเอียนได้ตามสบาย เขียนเสร็จแล้วลงกระทู้เลย  ค่อยมาแก้คำผิดทีหลัง ใบไผ่ลิ่วเหลิงลมลงถมร่าง ซ้อนใบบางสร้างสมผืนพรมนุ่ม ร้อยพันใบร่วงร้างลงค้างคลุม เพื่อกองสุมสอดสานบนลานดิน และเพลงไผ่โคนซอเสียงอ้อออด ผสานเสียงเสียดยอดไม่จบสิ้น เล่าตำนานช้าช้าแสนชาชิน   กล่อมเหวหินหุบไพรแห่งใจเรา เรือใบไผ่ลอยแผ่วโล้คลื่นผ่าน สองแก้มใครแดงซ่านกระซิบเศร้า เรือหัวใจเราต่างแบบบางเบา อย่าอับเฉาล่มคว้างลงกลางน้ำ เพลงใบไผ่ผล็อยร่วงลงเรื่อยรี่ เธอหายใจเต้นถี่ไม่เป็นส่ำ ขอสัญญาคำมั่นร้อยพันคำ จงลอยลำเรือน้อยไว้คอยเธอ ใบไผ่ร่วงพลิ้วร่างอย่างที่เห็น ถมหัวใจเยียบเย็นสม่ำเสมอ ยามเพลงไผ่แผ่วหวานซ่านละเมอ ยินดีเผลอปาดน้ำตานองหน้าเรา   ฯ จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 21 ก.ย. 49 18:28:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จะเป็นใครไม่พ้นหล่นลงดิน กลายสู่ถิ่นดินเดิมเติมเต็มแหล่ง กลายเป็นธาตุกลับหนเก่าเฝ้าแสดง เหตุผลแห่งการมีอยู่คู่โลกา จากคุณ : Roy_พิม - [ 21 ก.ย. 49 19:30:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ...แวะมาอ่านงานหนูนาตรงหน้าต่าง เพื่อมองเห็นความว่างอันห่างหาย เพื่อมองเห็นใบร่วงควงผ่านกราย นิมิตคล้ายบุญนั้นมันผันลา ....ประดุจคนมากสีมีอำนาจ เคยเปรื่องปราดประดุจสุดยอดผา บัดนี้นั้นหล่นแทรกแหลกคาตา อนิจจาใดนะจะมั่นคง แวะมาอ่านงานคุณหนูนาค่ำนี้ และ ได้อ่านท่านอื่นๆ ก็ "เคาะเขียนหน้าจอ" ตอบไว้ค่ะ สวัสดีค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 21 ก.ย. 49 23:26:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาอ่านเช่นเคยค่ะ พี่หนูนาเขียนกลอน ไพเราะขึ้นทุกวัน มาแอบนิยมคัมภีร์ด้วยนะ และบอกว่า...ตะวันยังอยู่ จากคุณ : ตะวัน - [ 22 ก.ย. 49 00:23:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ก่อนใบไม้ร่วงหล่นบนผืนหญ้า นานมาเป็นเงาร่มให้ชมชื่น แตกใบตามกิ่งก้านผ่านวันคืน ยาวยืนทิ้งใบร่อนก่อนเหมันต์ ลมเหนือผ่านพริ้วใบปลิวหล่น เกลื่อนใต้ต้นเหนือดินสิ้นสีสัน มิใช่ดั่งคนเศร้าเขารำพัน แท้นั่นป้องหนาวไว้ให้รากคง ชีวิตแมลงน้อยพลอยอาศัย ไต่ใต้ใบแตะเตาะเหมาะประสงค์ เม่นน้อยแทรกซุกด้วยมิงวยงง หลับตาลงฝันสบายในสามเดือน ตาไม้ออกตุ่มแดงแทงตามกิ่ง น่ารักจริงรอหน่อยค่อยเขียวเกลื่อน ผลิใบน้อยคอยใครให้มาเยือน มิแชเชือนชมเจ้าทุกเช้าเย็น ใบไม้ร่วงมิใช่ไร้คุณค่า อยู่ที่ว่ามองอย่างไรจึงได้เห็น บ้างยินดี บ้างหดหู่ดูลำเค็ญ มิซ่อนเร้นชีวิตเป็นเช่นนั้นเอง จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 22 ก.ย. 49 02:03:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ใบไม้แห้งหลุดปลิวไป ใบเขียวใหม่งอกขึ้นมา อยู่ไปอีกไม่นานช้า ก็ถึงคราหลุดร่วงไปเหมือนกัน. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 22 ก.ย. 49 07:31:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ยัยหนู ปลิดปลิวลิ่วคว้างอย่างแช่มช้า คุณค่าหายวับดับความฝัน ศักดิ์ศรีเราเขาดับยับลงพลัน เสียขวัญอ่อนไหวใจตรมตรอม ปลิดปลิวลิ่วคว้างบนทางเถื่อน ไร้เพื่อนไร้หัวใจ ใครถนอม เจ็บนี้เพราะใจใครจำยอม จำพร้อมรับคำที่ย่ำยี ปลิดปลิวลิ่วคว้างอย่างสิ้นแล้ว เจ้าแก้วเอ่ยคำอำลาพี่ สิ้นแล้วสิ้นไร้เหมือนไม่เคยมี “คนดี”  ขอดอกไม้ไว้อาลัย เอาใจช่วยเสมอ เหมือนหนูจะเหนื่อยล้าเต็มที ------------------- คุณใบไม้จึงร่วงประจำ โลกยังหมุนตามหน้าที่ดีเสมอ ฉันกับเธอจึงยังก้าวสองเท้าผ่าน ป่าถมทับด้วยพฤกษามาช้านาน ขับคำขาน...บทเพลง..บรรเลงไพร ค่อยค่อยร่วงค่อยลิ่วปลิวทับถม เป็นภูห่มร่มรื่น...ชื่นไสว ร่วงแล้วเกิดเติบผลิศิวิไลซ์ ความเป็นไปหมุนร่ำเป็นตำนาน ------------------ สวัสดีค่ะคุณคัมภีร์ ลูกสาวฟ้องว่าเฮียแซว   ขอตอบกลอนน้ำเน่าจากหัวใจที่ใสปิ๊ง ด้วยสำนวนน้ำเน่ากว่า(จากกองงาน) เพลงใบไผ่แว่วหวานสะท้านหู เธอฟังอยู่ที่ไหน..ให้ห่วงหา เรือลำน้อยลับหายจากสายตา แว่วแว่วว่าสู่สมุทรสุดคะเน เป็นเรือน้อยโยนไหวในเกลียวคลื่น หลับและตื่นในความฝันอันห่างเห ความสัมพันธ์ผันแปรแม้ทุ่มเท ลมทะเลพาเรือน้อยเจ้าลอยไกล ใบไผ่ร่วงหล่นข้างทางน้ำตื้น ยังสะอื้นกลัวไปลับกลับไม่ไหว ทิ้งใบร่วงทรวงปลิวลิ่วลมไกว เพลงโหยไห้ใบไผ่สุมคลุมร่างรอ จากคุณ : คุณหนูนา - [ 22 ก.ย. 49 10:56:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ร่วงไป...โกล๋นเลย 555 ล้อเล่นน่า ผ่านมาเพื่อผ่านไปใบไม้ร่วง เมื่อถึงช่วงเหลืองแก่ชแรเฒ่า จากเขียวสดหมดจดงามเมื่อยามเยาว์ ก็ลาลับกลับบ้านเก่าคืนเนาเดิม บาย.................................................................... จากคุณ : คายตรี - [ 22 ก.ย. 49 13:13:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ปลิดปลิวพลิ้วว่อนร่อนลงดิน สูญสิ้นคุณค่าเคยยิ่งใหญ่ เคยสวยเคยงามสักเพียงใด สุดท้ายไม่อาจไกลจากดินทราย เคยมีเคยเป็นสักแค่ไหน แม้กระทั่งลมหายใจก็เหือดหาย บรรจบพบสูญล้วนมลาย ดุจใบไม้ร่วงหล่นบนพื้นดิน ... ทุกสิ่งล้วนอนิจจัง* แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 49 20:20:58 จากคุณ : wonna_go - [ 22 ก.ย. 49 20:20:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีครับ พี่หนูนา หนู ศ. ป๋าคัมภีร์ฯ ปู่เจียวต้าย และทุกท่าน ๐ ใบไม้ร่วงบ่วงกรรมนำหลุดพ้น สลายตนแทรกกายในวิถี หล่อเลี้ยงรากสู่ปลายใบขจี เกิดชีวีน่ารักทักพงไพร ไม่นานนักน่ารักก็ย่อหย่อน หมดอาวรณ์หมดงามตามเงื่อนไข สละตนสู่ต้นวนกันไป เพื่อคงใจสืบวันสร้างพันธุ์ตน ฯ ที่จริงมีต่ออีกบทแต่ดูโหดๆ เดี๋ยวเลอะเทอะ เลยตัดออกไปครับ แหะๆ -------------------------------------------- จากคุณ : xers - [ 22 ก.ย. 49 22:36:35 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ๐ กวัดใบไหวก้านอยู่นานเนิ่น ลมเพลินโบกพัดระบัดสาย พริ้วผ่านพิรุณที่กรุ่นกราย เริงระบายโลดก้านจนพร่านตา ๐ เขียวแสงสอดรับกับฟ้ารุ่ง แดดปรุงใบพราวราวผืนผ้า ท้าชื้น ท้าฝน ทนเวลา ปลิดปลิว ไขว่คว้า ก่อนล้าลง ๐ เพียงรอวันซบลงกลบพื้น กลับคืนเปื่อยยุ่ยเป็นผุยผง แตกดับ...เพื่อเกิดใหม่ในไพรพง และดำรงวงวันอันตรธาน ๐ แดดเช้าอ่อนช้อยสาดร้อยฟ้า กรุแสงจ้าจางซ่อนจนอ่อนหวาน ร่มพฤกษ์พรมชื่นจากคืนวาน เริ่มนิทานผลิแรกเพื่อแทรกใบ แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 49 11:55:46 จากคุณ : ตะวัน - [ 26 ก.ย. 49 00:06:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สวัสดีครับท่านเจ้าบ้าน คุณคัมภีร์ ศาลาไทย คุณตะวัน xers และทุกท่าน เอางานเก่ามาร่วมวาระแห่งใบไม้ร่วง ด้วยคนครับ ๐ ปัดปลิวใบไผ่บางระหว่างหล่น คราระลอกลมบนเข้าวนสาย ลอยริกริกพลิกเรียวอย่างเดียวดาย ก่อนจะร่ายร่อนคว้างบนทางเดิน ๐ ระยะปลายลำไผ่สูงใหญ่นั่น เพียงพอลมผกผันจะดันเหิน ระหว่างการร่ายรำนั้นดำเนิน ใช่นานเกินบทวิถีแห่งลีลา ๐ กับรูปใบบางแบนที่แอ่นพลิก ออดกระซิกแดดประดังลมถั่งถา ก็เพียงชั่วครู่ยามที่งามตา ชั่วครู่หากเอ่อค่าค้ำคาใจ ๐ เพลงไผ่พลิ้วพรมพร่ำกลางส่ำสรรพ ก่อความคิดไหวรับเกินนับได้ ความกลมกลืนแห่งคลื่นลมที่บ่มใบ แทรกสำนึกผืนใหม่ให้ไตร่ตรอง ๐ ในวิถีของลมที่พรมผ่าน สร้างรูปการณ์แถวทิวไผ่พลิ้วปล้อง โอนอ่อนเอนลู่ลำตามทำนอง จนเลือนล่องลมพัดจึงหยัดคืน ๐ ที่ร่วงหล่นเรียงรอใต้กอไผ่ แทนภาพลมวูบใหญ่อันไหวตื่น ปล้องลำยังหยัดตั้งอย่างยั่งยืน ที่ร่วงครืนย่อมช่วงตอนที่อ่อนแอ. จากคุณ : สดายุ... - [ 26 ก.ย. 49 08:53:09 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พี่หนูนาคะ มาร่วมแจมด้วยความระลึกถึงค่า ชีวิตที่ว้างว้าง อยู่อย่างนี้ ในหลายครั้ง และบางที...ฉันร้องไห้ ไม่รู้ว่า จะก้าวย่าง ไปทางใด เงียบเชียบในหัวใจ ไร้ชีวิต! อ่อนแรง อ่อนล้า จนน่ากลัว หากภาระ ที่พันพัว ยังตามติด ตั้งคำถาม กับความหมาย คำว่า มิตร แล้วความเหงาก็สะกิด...ฉันร้องไห้ จากคุณ : จันทร์เพ็ญ จันทนาจ้า (Pen Writer) - [ วันปิยมหาราช 11:14:23 ]