นิทานดอยนรก 3-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4725831/W4725831.html
นิทานดอยนรก 3-5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4714441/W4714441.html
นิทานดอยนรก 3-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4708808/W4708808.html
นิทานดอยนรก 3-3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4697615/W4697615.html
นิทานดอยนรก 3-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4689279/W4689279.html
นิทานดอยนรก 3-1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4682617/W4682617.html
เรื่องย่อสำหรับผู้ที่ตามไม่ทัน 1-1 ถึง 3-5
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4682509/W4682509.html
คลิกที่ myblog สำหรับดอยนรก chapter 1+2 จ้ะ
-----------------------------------------------------------
- ตอน สุพัตฆ่าเจ็ดขันที
-----------------------------------------------------------
(กลอนสุภาพ)
บัดนั้น
สุพัต รัตนวงศ์ พงศ์สวรรค์
คุกเข่า เข้าคำนับ ฮ่องเต้พลัน
แล้วสรรเสริญ ราชัน ของแผ่นดิน
(ร่าย)
อ้าองค์เจ้าชีวิน.....นครินทราราช.....องอาจยิ่งองค์อินทร์.....ปิ่นโมลีจอมเกศ.....ประเทศแผ่นดินใหญ่.....แผ่ไพศาลบารมี.....ประชาชีเป็นสุข.....เมืองสนุกเบิกบาน......สำราญถิ่นอุดม.....สมบูรณ์พูนสุขล้น.....ไพร่พลมากเหลือหลาย.....มายมายหลายเผ่าพงศ์.....ธ ก็ทรงรักใคร่.....ผู้ใดมีฝีมือ.....ธ ก็ซื้อใจเขา.....ทุกเผ่าทุกดินแดน.....กลัวแสนยานุภาพ.....สิโรราบพระบาท.....มิอาจกล้าแข็งข้อ.....แม้นหนึ่งต่อหนึ่งสู้.....ธ ก็รู้เชิงรบ.....คบค้าขายพาณิชย์.....ธ ไม่คิดเอาเปรียบ.....ธ เหยียบไปแห่งไหน.....ก็สุขใจแห่งนั้น.....ขอราชันยิ่งฟุ้ง.....ฟูเฟื่องหมื่นปีคลุ้ง.....ทั่วหล้าฟ้าดิน
(กลอนสุภาพ)
เมื่อนั้น
ฮ่องเต้ ทรงเพลิน สรรเสริญซ้อง
ทรงพินิจ พิจาร ณามอง
ธ ทรงต้อง ครองพระทัย ยิ่งนัก
อาจารย์หลง คงให้ มันเป็นศิษย์
แต่จิดริด คิดการ จะหาญหัก
หรือท่านหลง คงชอบ มันน่ารัก
เดี๋ยวก็รู้ ประจักษ์ แจ้งแก่ใจ
(ร่าย)
ลุกขึ้นไวไวเถิด.....จอมยุทธเลิศฝีมือ.....เจ้าน่ะหรือคือศิษย์.....อาจารย์ฤทธิ์มีดสั้น.....อันปลิดชีพง่ายดาย.....วิชาร้ายระบือ.....คิดจะยื้อจ้าวป่า.....นคราดอยนรก.....ปกครอง ณ ดอยมาร.....สังหารยอดทหาร.....เชี่ยวชาญในการรบ.....รณบรรจบรบพุ่ง.....สนามคลุ้งคาวเลือด.....เดือดดุเดือดดับดิ้น.....สิ้นชีวินจอมยุทธ.....ร้อยแปดมุดม้วยมรณ์.....ข้าร้อนวิตกนัก.....ข้ารักยอดทหาร.....กลับถูกผลาญเสียสิ้น.....ยามกินก็เร่าร้อน.....ยามนอนก็รุมเร้า.....แสนเศร้าสุดโศกศัลย์.....อันอาจารย์สามารถ.....รับพระราชโองการ.....ทำงานให้สำเร็จ.....บำเหน็จราชธิดา.....แต่ข้ายังสงสัย.....อาจารย์ไยช่างกล้า.....หากวิชามีดสั้น.....เจ้าสืบทอดแล้วนั้น.....อย่าช้าเร็วพลัน.....จงแสดง
(กลอนสุภาพ)
บัดนั้น
สุพัต กล้าหาญ ชาญกำแหง
สะบัดแขน มีดแล่น เร็วแรง
ทิ่มแทง เจ็ดกงกง ตรงกลางใจ
.......................................
บังอาจ
ฮ่องเต้ กระทืบบาท ตวาดใส่
มึJฆ่าเจ็ด กงกง ม้วยลงไป
เฮ้ยทหาร ชาญชัย จงฆ่ามัน
......................................
บัดนั้น
เหล่าทหาร สั่นรัว ยืนตัวสั่น
บ้างเสือกซบ สลบลง ที่ตรงนั้น
บ้างหวาดหวั่น วิ่งรี่ หนีตาย
ทำดาบตก อกสั่น ขวัญผวา
ที่กอดขา เพื่อนซี้ ก็มีหลาย
ฤทธิ์มีดสั้น มันหลอน แทบวางวาย
ต้องใจหาย ทั่วท้อง พระโรงชัย
................................................
บัดนั้น
สุพัต คุกเข่า แล้วทูลไท้
ขอทรงโปรด พระราช ทานอภัย-
(-ะ)โทษให้ ข้าน้อย ด้วยเถิดรา
(ร่าย)
ทูลกษัตรามหาราช.....ข้าบังอาจล่วงล้ำ.....กระทำการจาบจ้วง.....เพราะรู้ล่วงเท็จจริง.....อันแสนยิ่งร้ายกาจ.....จึงมิอาจดูดาย.....เรื่องร้ายภายในวัง.....ปิดบังกันนานมา.....ขุนนางบ้าอำนาจ.....ใจฉกาจร้ายเหลือ.....ประชาเบื่อเพียงขี้.....คือขันทีทั้งเจ็ด.....เที่ยวเพ็จทูลใส่ไคล้.....รีดไถแต่สินบน.....ทุกผู้ทนรังเกียจ.....มันเบียดเบียนไปทั่ว.....เรื่องชั่วบนดอยมาร.....ทหารต้องม้วยมิด.....ชีวิตต้องหาไม่.....ก็เพราะไอ้ซ่งเทา.....ทั้งเขลาและทั้งโง่.....มันก็โวคุยได้.....เพราะไอ้เจ็ดขันที.....มันเห็นดีเห็นชอบ.....จึงมอบซึ่งอำนาจ.....ความร้ายกาจของมัน.....อาจารย์นั้นว่าไว้.....เมื่อในอดีตกาล.....มันระรานไทเฮา.....พระเจ้าปู่ก็หลง.....เชื่อกงกงขันที.....พระชนนีคับแค้น.....อัดแน่นแฟ้นฝังลึก.....แต่การศึกการบ้าน.....มิใช่งานสตรี.....ขุนนางดีน้อยใหญ่.....ก็ได้แต่อยู่นิ่ง.....เพราะกริ่งเกรงขันที.....ณ บัดนี้มันตาย.....ชีพวายรับผลกรรม.....คำตอบจึงไม่ยาก.....หากพระองค์ทรงถาม.....งามไทเฮาพระแม่.....แลขุนนางทั้งหลาย.....คงคลายหายสงสัย.....ข้าได้ทูล ธ แล้ว.....ขอพระองค์เพริศแพร้ว.....โปรดไว้ชีวิต..... เถิดรา
(โปรดติดตามตอนต่อไปจ้ะ)
แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 49 18:47:47
แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 49 18:48:16
แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 49 15:24:33
จากคุณ :
ย.ยิ้มแย้ม
- [
22 ก.ย. 49 14:48:30
]