ความคิดเห็นที่ 1 น้ำค้างเม็ดเล็ก ๆ ส่องแสงแวววายราวอัญมณีมีค่าค้างคาอยู่บนเรียวหญ้าที่งอกอยู่ตามพื้นดิน ทำให้คนที่กำลังเดินผ่านไอหมอก ด้วยเท้าเปล่า หยุดยืนซึมซับละลองไอและหยาดน้ำด้วยความสดชื่นรับเช้าวันใหม่ หญิงสาวร่างเล็กบางในชุดกางเกงเล เสื้อแขนยาว สูดหายใจลึกยาว ก่อนจะกางมือทั้งสองข้างออกไปจนสุดแขน ก่อนค่อย ๆ ออกเดินอีกครั้งตามไปตามทาง เลยศาลากลางน้ำขนาดย่อม ๆ  ที่ชายคาถูกจับจองพื้นที่ด้วยต้นโฮย่า สายพันธ์ต่าง ๆ ที่กำลังออกดอกบานสะพรั่งแข่นกันเกือบทุกต้น และมีบางต้นก็ส่งกลิ่นหอมฟุ้งจนต้องเผลอสูดกลิ่นหอมเข้าไป ถัดไปอีกนิด ก็เป็นโรงเรือนปลูกหน้าวัวของมารดา แต่ที่นั่น ไม่ใช่ที่ ๆ เธอจะไปในเช้านี้ เมื่อเดินเลยโรงเรือนหน้าวัวไปอีกสักหน่อย มีเป็นแปลงปลูกต้นหม่อน ที่คนเป็นบิดาปลูก เรียงรายเป็นแนวยาว ใช้สำหรับเป็นแนวเขตกั้นพื้นที่ ขอบบ้านเธอและเพื่อนบ้าน ต้นหม่อนที่พ่อบอกว่ามันถูกปลูกลงดินในวันที่ เธอลืมตาดูโลก เหมือน ๆ กับชื่อของเธอ “ใบหม่อน” หญิงสาวคว้าตะกร้าใบเล็กมาจากครัวหลังบ้าน เพื่อจะมาเก็บเจ้าลูกหม่อนเล็ก ๆ สีม่วงเข้มจนเกือบดำ เพื่อให้มารดาใช้ทำแยมและน้ำผลไม้ รสเปรี้ยวอมหวานของมันทำให้เธอติดใจหนักหนา แถมในกรุงเทพฯ ยังไม่มีขายเสียอีก “โห...เยอะมากเลย” หญิงสาวอุทานพร้อมยิ้มอย่างถูกใจเมื่อเห็นว่า ทุกต้นนั้นติดลูกเต็มไปหมด สีแดงสลับม่วงดำ นั้นทำให้ใบเขียว ๆ ของต้นหม่อนดูจะมีน้อยกว่าลูกของมันเสียอีก เธอค่อย ๆ ไล่เก็บผลหม่อนที่สุกแล้วลงตะกร้าอย่างมีความสุข สีม่วงเข้มจนเกือบดำของมัน เปื้อนนิ้วมือ เธอเลยเผลอเอาลูกที่เก็บมาแล้วหย่อนใส่ปากแทนที่จะหย่อนใส่ตะกร้า รสหวานอมเปรี้ยวของมันทำให้เธอรู้สึกกระปี้กระเปล่าขึ้นอย่างประหลาด “นึกว่าหายไปไหน ยัยหม่อนเอ๊ย...หาเสียทั่วบ้าน” เสียงหวาน ๆ ที่คุ้นเคยดังอยู่ข้างหลังทำให้คนที่กำลังจะหย่อนลูกหม่อนลูกต่อไปเข้าปากชะงักหันมายิ้มแหย ๆ “โธ่ ...พี่ไหม ตกใจหมด หม่อนมาเก็บเจ้านี่ไปให้แม่น่ะ อยากกินจะแย่แล้ว” เธอหยิบเจ้าลูกสีม่วงอมดำ นั้นให้คนเป็นพี่สาวดู แถมยังหยิบใส่ปากโชว์เสียอีก “แล้วย่องมาทำไมแต่เช้าขนาดนี้” รังไหม ที่เป็นพี่สาวคนโตยืนกอดอกมองน้องสาวจอมซน คนเล็กที่กำลังเอื้อมมือไปเก็บเจ้าลูกหม่อนที่อยู่สูงขึ้นไปอีก “ก็แหม นาน ๆ กลับบ้านเสียที ก็ต้องตื่นเช้า ๆ มารับน้ำค้าง รับอากาศกันบ้างสิเจ้าค่ะ...ขืนนอนจนตะวันโด่งเหมือนอยู่กรุงเทพ มีหวังโดนคุณนายพริ้งลากออกจากมุ้งเป็นแน่” น้องสาวหัวเราะคิกคักกับคำเรียบลับหลังที่ใช้เรียกมารดา “คุณนายพริ้งของหล่อนก็ให้พี่มาตามนี่แหละ ให้ถามว่าจะกินอะไรเช้านี้ จะไปตลาดจ้า” “คุณนายพริ้งทำอะไรให้กินก็กินหมดนั่นแหละ หม่อนอดอยากมานานแล้ว ปิดเทอมทั้งทีต้องฟัดกันให้แหลกไปเลย แต่พี่ไหม บอกคุณนายให้ด้วยว่า ถ้าจะให้ดี เป็นกระเพาะปลาก็ดีนะ” คนเป็นพี่สาวได้แต่ส่ายหัวกับความกะล่อนของน้องสาว “นี่ตะกี้พี่ได้ยินว่าอะไรก็ได้นี่หน่า...” “เอาน่า พี่ไหมก็ นะจ๊ะ พี่ไหมคนดี๊ คนดี” เจ้าตัวยิ้มจนตาหยีประจบเอาใจ คนเป็นพี่สาวส่ายหัวก่อนจะเดินกลับไปทางเดิม ทิ้งแม่น้องสาวตัวดีให้ยุ่งอยู่กับการเก็บลูกหม่อนต่อไป ใบหม่อนกำลังเขย่งเพื่อจะเก็บเจ้าลูกหม่อนสีม่วงด้านบนอยู่เชียว ก็พอดีกับว่าน้ำที่ไหนก็ไม่รู้ดันสาดมาโดนทำให้คนที่กำลังเขย่งสะดุ้งเหยงทันที เหมือนแมวโดนน้ำราด “ว้ายยย!!!!” “โอ๊ะ....ขอโทษครับ ผมนึกว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้” เสียงทุ้ม ๆ ดังขึ้นจากดงไม้ริมรั้วที่กั้นระหว่างแนวสองบ้าน ก่อนที่เจ้าของเสียงจะโผล่หน้าขึ้นมา หญิงสาวตวัดสายตาเคือง ๆ ขึ้นมองผู้ชายตรงหน้าที่ยืนทำหน้าจ๋อย ในมือเขามีสายยางที่เป็นต้นเหตุของน้ำที่สาดกระเซ็นมาโดนเธออย่างจัง ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ดวงหน้าขาวละมุน ดวงตายาวรี ทอดตามองมาอย่างสำนึกผิด มีรอยยิ้มแหย ๆ แต้มอยู่บนเรียวปากแดงสด หากแต่คนโดนน้ำสาดใส่ กลับจ้องเขม็งยังกับจะกินเลือดกินเนื้อชายหนุ่มตรงหน้า “จะไม่มีได้ไง แมวหรือไงล่ะคุณ ที่ร้อง ว้าย ได้น่ะ” เธอย้อนถามกวน ๆ พร้อมกับลูบน้ำออกจากใบหน้าตัวเองอย่างโกรธๆ “ขอโทษจริง ๆ ครับผมไม่นึกว่าจะมีคนอยู่ตรงนี้ ปกติก็ไม่เคยเห็นมีใครมา” “อ๋อ...เป็นความผิดชั้นสินะ ที่มายืนอยู่ตรงนี้ในที่บ้านตัวเอง” เธอย้อนเขาเสียงสูง คล้าย ๆ ว่าหูจะได้ยินคนตรงหน้าขำเล็ก ๆ “ไม่ผิดหรอกครับ คุณอยู่ที่นี่เหรอ” อยู่ ๆ เจ้าของดวงตาคมหวาน ก็เปลี่ยนเรื่องถามโดยฉับพลัน แต่อีกคนไม่มีกระใจจะตอบดี ๆ เสียด้วย “ถ้าไม่อยู่จะยืนอยู่ตรงนี้หรือไง ตาบ๊องส์” แล้วคนพูดก็หันหลังเดินกลับทันที แต่เหมือนนึกอะไรได้ เธอหันกลับมาเดินมองเขาด้วยสายตาโกรธ ๆ เดินกลับมาหยิบตะกร้าที่เต็มไปด้วยผลอะไรสักอย่างสีม่วง ๆ ดำ ๆ คว้าติดมือ แถมก่อนไปยังส่งค้อนวงใหญ่ ๆ ให้เขาอีกต่างหาก “โอ๊ย....โชคดีแต่เช้า” เขาหัวเราะกับตัวเองอย่างขำๆ เสียงบ่นพึมพำดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะกระแทกตะกร้าลงบนโต๊ะ ทำให้คนเป็นบิดาที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ รดน้ำโฮย่าต้นโปรด เงยหน้ามองลอดแว่นดู “อ้าว...เจ้าหม่อน เป็นอะไรหน้างอเป็นกุ้งโดนเสียบเลยลูก แล้วนั่นไปตกน้ำตกท่าที่ไหนมาล่ะถึงได้ เปียกขนาดนั้น” เท่านั้นล่ะ หญิงสาวที่กำลังจะทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ท่าน้ำ ก็หันมาทำตาวาวกับคนเป็นบิดาทันที “จะที่ไหนละคะ ก็ที่แนวต้นหม่อนกับบ้านข้าง ๆ ไง ไม่รู้คนบ้าที่ไหนมารดน้ำต้นไม้แต่เช้า เลยรดหม่อนเข้าไปด้วย” เธอตอบ “อ้าว เจอกันแล้วเหรอ นั่นเทรุซัง” คนเป็นบิดาหัวเราะอารมณ์ดี “ใครนะพ่อ” เธอย้อนถามด้วยความแปลกใจกับชื่อที่ได้ยิน “เทรุซัง เค้าเพิ่งซื้อที่ ๆ นี่ได้ปีกว่า ๆ แล้วก็ย้ายมาอยู่ ได้สองสามเดือนแล้ว เป็นวิศวกรที่หันมารับจ้างปลูกปาล์มน้ำมัน” “เอ๋??? วิศวกร ปลูกปาล์มหรือคะพ่อ” “เห็นว่าอย่างนั้นนะ เรากำลังทำวิจัยเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ...” บิดาก้มลงเด็ดใบสีเหลืองของต้นโฮย่าทิ้ง แต่ไม่วายหันมามองลูกสาวคนเล็กด้วยรอยตาขำ ๆ “พ่อขำอะไรอ่ะ” คนเป็นลูกสาวไม่ตอบคำถามเพราะมัวแต่ค้อนบิดาตัวเอง “ขำลูกแมวตกน้ำ” แล้วเสียงหัวเราะของคนเป็นบิดาก็ดังลั่นบ้านทันที ทำให้คนเป็นมารดาและพี่สาวโผล่หน้าออกมาแทบจะพร้อมกัน คนโดนขำเลยได้แต่หน้าหงิก เพราะทันทีที่แม่และพี่สาวเห็นความเปียกปอนของเธอ ก็พากันช่วยหัวเราะไปกับคนเป็นบิดาไปเสียด้วย แน่ะล่ะหลังจากฟังบิดาเล่าสาเหตุ... จากคุณ : เปียร์รุส - [ 22 ก.ย. 49 17:49:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .เอาล่ะครับต่อไปนี้เป็นเพลงจากทางหนุ่มแดนปลาดิบที่ติดใจบรรรยากาศของตำบลเรา เค้าเพิ่งโทรมาของเพลงนี้ให้กับสาวที่อยู่ข้างบ้าน  ...เพลงขอโทษ . ครับ เชิญฟังกันได้เลย เสียงเพลงจากสถานีวิทยุประจำตำบลดังขึ้น และคนที่ได้รับเพลงเป็นคำขอโทษเองก็นั่งหูผึ่งฟังอยู่เสียด้วย แล้วไอ้หนุ่มแดนปลาดิบที่ว่าในอำเภอก็คงมีอยู่แค่คนเดียวนี่แหละ ก็อีตาเทรุ เทระที่อยู่ข้างบ้านเธอนั่นเอง ใบหม่อนหน้างอเป็นม้าหมากรุกเมื่อโดนคนเป็นพี่สาวแซว “มาอยู่ไม่เท่าไรมีหนุ่มขอเพลงให้เสียด้วยนะจ๊ะ แม่ใบหม่อน” “ใคร ไม่เห็นรู้จัก” “อ้าวก็ใครกันล่ะที่โดนรดน้ำแต่เช้าน่ะ เห็นไหม ถึงกับของเพลงขอโทษให้เชียวนะนั่น” รังไหมหัวเราะคนเป็นน้องสาวที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่หน้าบ้าน “ไม่พูดด้วยแล้ว” แล้วคนบอกว่าจะไม่พูดก็เดินฉับ ๆ เข้าครัวไปก่อนจะคว้าแยมที่ทำจากลูกหม่อนพร้อมขนมปังเดินหายไปยังแนวต้นไม้หลังบ้าน ต้นชมพูมะเหมี่ยวต้นใหญ่สองต้นที่ที่ทอดตัวเข้าหากัน มีเปลยวนสีน้ำเงิน ที่สีซีดจางลงตามอายุการใช้งานแขวนอยู่ ถัดไปหน่อยเป็นลำน้ำสายเล็ก ๆ ที่ไหลเรื่อยเลาะมาจากน้ำตกที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านเธอนัก “ตังตัง มาหาแม่หน่อย” ใบหม่อนที่ล้มตัวลงนอนในเปล แถมด้วยถุงขนมปังที่วางพาดอยู่ที่ท้อง แล้วยังขวดแยมที่เธอถืออยู่ ปากก็เรียกเจ้าสุนัขโปรดที่ตัวอ้วนราวกับหมู มันเป็นสุนัขพันธ์ผสมที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันไปผสมอะไรมาบ้างถึงได้ออกมาเป็นนี้  แต่ที่แน่ ๆ มันคงไม่ได้ไปผสมกับ หมูมาหรอก เพราะหางมันไม่ม้วนแบบหางหมูนะสิ มันเดินอุ้ยอ้ายเข้ามาหาเธอช้า ๆ เมื่อมาถึงก็ล้มตัวลงนอนแหมะอยู่ข้างเปล แต่ตาไม่วายเหลือบมองถุงขนมปังที่เธอถืออยู่ และเธอก็อดไม่ได้ที่จะทาแยมแล้วส่งให้มันหนึ่งชิ้น และ ก็ส่งเข้าปากตัวเองหนึ่งชิ้นด้วยความอร่อย ลมก็พัดเอื่อย ๆ เย็นสบาย หนังท้องก็ตึง แล้วหนังตาก็เริ่มหย่อน เจ้าตัวอ้วนที่นอนอยู่ข้าง ๆ หลับไปนานแล้วแถมยังกรนยังกับคนเสียอีก เสียงเด็ก ๆ เล่นน้ำแว่ว ๆ อยู่ที่ปลายหู ก่อนที่เงาสูง ๆ จะทาบทับลงมาปิดบังแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านใบชมพู่มาต้องหน้าเธอ เสียงทุ้ม ๆ เอ่ยขึ้นทำลายความง่วงของเธอสิ้น “ขอสักชิ้นได้ไหมครับ” ใบหม่อนผุดลุกจากเปลทันทีที่ได้ยินเสียง แล้วเจ้าตัวเองก็เกือบจะตกจากเปล เพราะลืมไปว่านอนอยู่ที่ไหน ดีแต่ว่าคนร่างสูง ตาหวาน คนนั้นคว้าตัวเธอไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะตกตุบลงมานอนหมดท่า อยู่ข้าง ๆ เจ้าตังตัง ที่ไม่ยอมแม้แต่จะลืมตามาดูคนแปลกหน้า หน้าหงิกเป็นอาการของการไม่ได้ดังใจของ ใบหม่อน ทันทีที่ตั้งหลักและตั้งสติได้ เธอก็สะบัดตัวออกจากเขาราวกับโดนของร้อน แถมยังค้อนแจกจ่ายไปทั่วไม่เว้นแม้แต่เจ้าตังตัง ที่เธอเอาขาสะกิดมันจนตื่น มันมองเธอทีหนึ่งแล้วก็มองแขกแปลกหน้าทีหนึ่งก่อนจะหลับต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ไอ้หมาเลี้ยงไม่เชื่อง มีอย่างที่ไหนหลับต่อ ตื่นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ตังตัง” เธอโวยวายเจ้าหมาตัวอ้วนราวกับหมู โดยลืมไปว่าทุกอากัปกิริยาอยู่ในสายตาชายหนุ่มหมด เมื่อเล่นงานหมาไม่ได้ สุดท้ายหญิงสาวเลยหันมาเล่นงานคนตรงหน้าแทน “ยิ้มอะไร” น้ำเสียงห้าว ๆ ตาขวาง ๆ แถมยังเท้าสะเอวถาม ดูท่าจะนักเลงไม่หยอกทำให้ชายหนุ่มหัวเราะออกมาทันที เจ้าตัวเลยหน้าหงิกเข้าไปใหญ่ “อะไรของคุณ” เสียงคนพาลถามขึ้น “เทรุครับผม คุณใบหม่อน” ภาษาไทยชัดเปรี๊ยะดังจากปากบางสีแดงสดที่ขยับพูด “นาย นายรู้ชื่อชั้นได้ยังไง” นิ้วชี้เรียวสวยชี้หน้า เขาขึ้นมาทันที ชายหนุ่มตรงหน้าเพียงแต่ยิ้มอย่างคนอารมณ์ดีก่อนจะบอกว่า “ก็คุณลุงเล่าเรื่องคุณให้ฟังบ่อย ๆ พอเจอก็คิดว่าคงต้องเป็นคุณแน่ ๆ” เจ้าตัวบอกสบาย ๆ ราวกับไม่เคยเกิดเรื่องอะไรกันมาก่อน “นี่แล้วเรื่องเมื่อเช้าอย่านึกว่า หม่อน เฮ้ยยย ชั้นจะยกโทษให้นะ” “อ้าว นี่ยังไม่ลืมหรือนี่ ผมอุตส่าห์ขอเพลงให้ฟังแล้วนะ” ชายหนุ่มยิ้มเย็นตอบ โดยไม่สนใจคนที่ยืนตั้งหลัก ขึงตามองเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ก่อนใครจะได้ทำอะไรต่อไปเสียงบิดาของเธอตะโกนเรียก พร้อมๆ กับตัวที่เดินตามเข้ามา เมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่กับลูกสาวคนเล็ก เจ้าตัวก็ส่งยิ้มทักทายราวกับคุ้นเคยกันมานาน “เทรุซัง มาทำอะไรแถวนี้ครับ” “ผมมาดูเด็ก ๆ เค้างมหอยกาบกันครับ พอดีตรงนี้ลมเย็นเลยเดินมากะว่าจะมาขอนอนเปลเสียหน่อย ก็มาเจอเจ้าของเปลเสียก่อน” เทรุซังอธิบายยืดยาวด้วยภาษาไทยที่ชัดราวกับเจ้าตัวพูดมาตั้งแต่เกิดเลยทีเดียว “อ้อ มิน่า ผมได้ยินได้ตัวดีของผมเสียแจ้วเลย ไปทะเลาะอะไรกับเทรุซังอีกล่ะเจ้าหม่อน” ท้ายประโยคหันไปหาลูกสาวคนเล็กที่ยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้าง ๆ “หนูเปล่านะพ่อ ก็ตานี่อยู่ ๆ ก็เข้ามาหนูก็ตกใจนะสิ นึกว่าโจรที่ไหน” “เออ..เจ้าหม่อนนี่ โจรที่หน้าหน้าตาดีขนาดนี้ อีกอย่างตานี่ที่ลูกว่าชื่อว่าเทรุซัง” คนเป็นบิดาหัวเราะ ทำให้ คนหน้าขาว ตาคมยืนยิ้มไม่หุบอยู่ตรงหน้า ใบหม่อนพูดโดยไม่มีเสียงว่า “หลงตัวเอง” แต่ดูเหมือนว่า คนโดนว่าจะรู้ เพราะเขาเองก็ยิ้มรับกับคำพูดของเธอ “อ้อ ผมลืมบอกไป นี่ใบหม่อนลูกสาวคนเล็ก น้องเจ้ารังไหม” “ครับ ใบหม่อน ก็ มัลเบอรี่ ที่คุณลุงปลูกอยู่แนวรั้วใช่ไหมครับ” “ครับผม นั่นแหละ ไอ้ตัวนี้มันชอบนักแหละ” บิดาคว้าลูกสาวมากอดไว้หลวม ๆ อย่างรักใคร่ เทรุมองภาพตรงหน้าอย่างประทับใจ หากแต่ก็ไม่วายหนาว ๆ ร้อน  ๆ  กับสายตาที่ส่งมาของหญิงสาว “ปาล์มน้ำมันของคุณเป็นอย่างไรบ้าง” “ตอนนี้ผมกำลังให้เด็ก ๆ เตรียมปลูกอีกสิบห้าไร่ถัดไปอยู่ครับ อีกสักสี่ห้าเดือนก็คงลงได้เกือบหมด” เขาตอบก่อนจะส่งสายตาหวาน ๆ ไปยังใบหม่อนอีกครั้ง “ว่าแต่คุณลุง ไม่สนใจจะปลูกหม่อนเลี้ยงไหม บ้างเหรอครับ วันก่อนผมไปคุยกับเกษตรอำเภอ เค้ากำลังมีโครงการใหม่ เรื่องการปลูกหม่อนเลี้ยงไหมอยู่นี่ครับ”  ลุงป้านบิดาของใบหม่อนหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างถูกใจกับ คำถาม ก่อนจะตอบชายหนุ่มตรงหน้าว่า “โอ๊ยย..เทรุซัง ทุกวันนี้ผมก็ปลูกหม่อนเลี้ยงไหมอยู่แล้ว เห็นไหมนี่ เลี้ยงจนมันโตมายืนทำตาดุ ๆ เถียงแจ้ว ๆ กับคุณได้อย่างนี้ไง” แล้วคนพูดก็อดขำไม่ได้ ชายหนุ่มก็เลยขำไปด้วย ใบหม่อนยืนหน้าแดงสลับขาวกับคำพูดของคนเป็นบิดา นี่ถ้ารังไหม พี่สาวของเธอมาได้ยินก็คงหัวเราะไปกับเขาด้วย แต่คนอะไรนะ หน้าตาดีแล้ว เวลาหัวเราะยิ่งหล่อกระชากใจเสียจริง ๆ ตื่น ๆ ๆ ยัยหม่อน นี่หล่อนหลงรูปผู้ชายที่เจอกันแค่วันเดียวนี่อะนะ... “วันนี้ไปทานข้าวที่บ้านนะครับ คุณนายพริ้งทำยำตะไคร้ แกงจืดตำลึง แล้วก็มีน้ำพริกปลาทูด้วยนะ เทรุซัง” “พ่อ น่ะ นั่นมันขอโปรดหนูไม่ใช่เหรอ” ใบหม่อนดึงแขนคนเป็นบิดากระเง้ากระหงอด “ก็ไปถามคุณนายพริ้งเอาเองสิ นี่คุณนายให้พ่อมาตามเราแล้วก็เทรุซังไปทานข้าวเย็นด้วยกัน” เป็นอันว่าสรุป คือตอนเย็นนี้เธอต้องทนมองคนหน้าสวยตาหวานไปตลอดเวลาทานข้าว “เอ้า... จะเดินไปบ้านก่อนหรือว่าจะรอพ่อตรงนี้ พ่อจะไปเก็บตะไคร้ให้คุณนายเค้า” บิดาหันมาถาม เจือเสียงหัวเราะที่ยังติดอยู่ทั้งดวงตาและริมฝีปาก โดยไม่สนใจว่าเจ้าลูกตัวแสบจะยืนทำหน้าตาขึงขังใส่ “กลับก่อนก็ได้”ด้วยหวังว่า บิดาจะพาโจรสุดหล่อไปกับเขาด้วย แต่เปล่า.... “งั้นพาเทรุซังไปด้วยนะ” “อ้าวววว.... ได้ไงอ่ะพ่อ” คราวนี้ ใบหม่อนอดที่จะโวยขึ้นมาไม่ได้อีก “เอาน่า พาไปด้วยกันเลย เดี๋ยวพ่อมา” แล้วคนบอกง่าย ๆ พูดง่าย ๆ ก็เดินหายไปลิบไม่สนใจลูกสาวที่ยืนอ้าปากค้าง ยามที่บิดาเอ่ยปากบอกให้พาโจรแปลกหน้าหล่อกระชากใจไปบ้านสักนิด เสียงหัวเราะขำ ๆ ดังอยู่ข้างๆ คราวนี้เป้าหมายเลยตกมาอยู่ที่จำเลยอันดับหนึ่งที่ยืนทำหน้าหล่อ หัวเราะไม่เลิก “ไม่ขำ” เธอบอกเขาชัดถ้อยชัดคำ “ก็ไม่ได้ขำ แต่หัวเราะ” ภาษาไทยแตกฉานของเขาทำให้เธออยากจะกระโดดชกหน้าหล่อ ๆ นั้นเสียทีแต่ก็ทำไม่ลง แต่ก่อนจะได้ทำอะไรไปนั้น มือขาวหนาก็ยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้า แถมกระดิก ดิกๆ อยู่ตรงหน้าเธอเสียอีก ใบหม่อนเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของนิ้วสวย ที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า “ดีกันนะ” คนตัวสูง ดวงตาสวย ก้มลงมายื่นนิ้วมาตรงหน้าเธออีก ราวกับเธอกลายเป็นเด็กน้อยอย่างนั้น ใบหม่อนสะบัดหน้าหนี “น่า นะ..ดีกัน ได้ยินว่า คุณเรียนเกษตรไม่ใช่เหรอ ไม่อยากไปดูสวนปาล์ม บ้างเหรอครับ นะ นะ ดีกันแล้วจะพาไปดู” น้ำเสียงออดอ้อนทำให้หญิงสาวอดจะชำเลืองมองไม่ได้ แต่ก็ยังไว้เชิงอยู่ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 22 ก.ย. 49 17:50:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เทรุ รู้เรื่องของใบหม่อนจากคนเป็นบิดามานานมากแล้ว ว่าเธอเรียน สายเกษตร และก็กำลังทำวิจัยเกี่ยวกับปาล์มน้ำมัน แต่เมื่อเธอกลับบ้านทีไร มีอันเป็นต้องคลาดกับเขาไปเสียทุกที ถ้าเขาไม่มีงานด่วนเข้ามา ก็ต้องเข้ากรุงเทพฯ เลยไม่เคยเจอกันจริง ๆ สักที มีแต่รูปที่เขาเคยไปเห็นตอนที่ไปทานข้าวที่บ้านของเธอก็เท่านั้น และเขายอมรับว่า เขาสนใจเธอ.... ใบหม่อนมองนิ้วก้อยที่ยื่นมาง้อ ตรงหน้าด้วยความรู้สึกแปลก ๆ แต่ก็พยายามหาข้ออ้างให้ตัวเองว่า ที่กำลังจะเอานิ้วก้อยตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเขานี่ ก็เพราะว่าอยากได้ข้อมูลทำวิจัยเรื่องปาล์มน้ำมันหรอกนะ ไม่ใช่เรื่องอื่น สุดท้ายก็ยกนิ้วก้อยตัวเองขึ้น ชายหนุ่มตรงหน้าก็เกี่ยวนิ้วก้อยของตัวเองเข้ามาทันที เธอหันไปมอง ดวงหน้าขาวของเธอคงแดงระเรื่อ เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ทำให้คนตรงหน้าดูดีขึ้นอีกร้อยเท่า “ที่ดีด้วยนี่ไม่ใช่อะไรหรอกนะ แค่ไม่อยากเสียบรรยากาศ ตอนกลับมาอยู่บ้าน” เธอบอกก่อนจะพยายามสะบัดนิ้วเจ้าปัญหาของชายหนุ่มออก เพราะมันร้อนวาบ ๆ ตรงที่สัมผัสกัน “จะไปก็ตามมา” เธอบอกเสียงสั่น ๆ ก่อนจะก้าวเท้าเดินนำเขาไป ชายหนุ่มอดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ ยังไม่ทันก้าวเท้าผ่านธรณีประตูบ้านเข้าไปเลย เสียงของคุณนายพริ้งก็ดังลั่นมาก่อนที่ตัวจะเดินมาเสียอีก แต่ขอบอกไม่ได้ทักทายลูกสาวนะ โน่นค่ะ..คนตัวสูงตาสวยที่เดินตามมาต้อย ๆ ต่างหากเล่า “ไงพ่อ เทรุ กลับมาจาก กรุงเทพฯ เมื่อไร น้าไม่เห็นเราหลายวันเลย คุณแม่สบายดีนะ” “ครับผม คุณแม่สบายดี บ่นอยากจะมาแต่ติดที่คุณพ่อยังไม่ว่าง” “ถ้ามาอีกบอกด้วยว่า น้าเชิญทานข้าวที่บ้านนะ” คนเป็นมารดาของเธอลูบหลังเขายังกะเขากลายเป็นลูกชายของบ้านไปอีกคน ใบหม่อนมองด้วยสีหน้างง ๆ กับคนเป็นมารดา “อ้าว หม่อนไปไหนมาล่ะลูก” คำถามแสนเชยของมารดาที่ดูจะเอาใจใส่ พ่อคนตาสวยอยู่ตลอดหันมายิงคำถามใส่เธอซึ่งเป็นลูกแท้ ๆ บ้าง วงหน้านวลบูดสนิท ก่อนจะตอบสะบัด ๆ ว่า “ไปดูอะไรแถว ๆ นี้มาค่ะ” “นี่รู้จักกันแล้วสินะ อ้อ งานวิจัยอะไรของหม่อนน่ะ ลองถาม เทรุซังเค้าดูหรือยังว่าช่วยได้ไหม” คนเป็นมารดาหวังดี แต่คนฟังหน้าหงิกเข้าไปใหญ่ นี่ขนาดเพิ่งลงทุนสงบศึกกันแค่นั้นเองนะ “ผมยินดีช่วยครับ” เขาตอบรับดวงตาเป็นประกายระยับ ถูกใจเมื่อเห็นสีหน้าคนที่ยืนอยู่ “งั้นหม่อนก็เอางานวิจัยไปให้เทรุซังช่วยเลยนะ น้ารบกวนด้วยนะเทรุซัง” มารดาเธอจัดการเรื่องงานวิจัยของเธอให้เสร็จสรรพ ก่อนจะหันมาจัดการเธอเป็นอันดับต่อไป “หม่อนไปเอาแยมในครัวออกมาที แม่จะแบ่งให้เทรุซังเอากลับไปทานกับขนมปัง” แล้วมารดาเธอก็หันหน้าไปสนทนากับชายหนุ่มต่อ ปล่อยเธอทำหน้าเบ้ แต่ก็ต้องเดินเข้าไปจัดการตามคำสั่งคุณนายของบ้าน ชายหนุ่มกลั้นยิ้มกับสีหน้า ของหญิงสาวที่เพิ่งเดินลับเข้าไป ก่อนจะเอ่ยปากบอกมารดาของเธอว่า “ผมขออนุญาติไปล้างมือหน่อยนะครับ” แล้วเจ้าตัวก็เดินผ่านประตูเข้าไปทันที “ว้าย!!!!! ..”เสียงร้องอย่างตกใจดังขึ้นทำให้มารดาของหญิงสาวที่กำลังเช็ดขวดแยมรออยู่ถึงกับวิ่งตามเข้าไป ภาพตรงหน้า คือ หม้อแยมที่เธอทำ หกราดอยู่บนตัวชายหนุ่มผู้เป็นแขกโดยมีลูกสาวของเธอยืนหน้าตาเลิ่กลั่กอยู่ข้าง ๆ “เทรุซัง เป็นอะไรหรือเปล่า ยัยหม่อนยืนดูอยู่ได้ ไปเอาผ้ามาเร็ว ดีนะที่มันเป็นแค่แยมอุ่น นี่ถ้าเป็นแยมเพิ่งยกลงจากเตา ล่ะก็เทรุซังได้สุกเป็นกุ้งลวกแน่” มารดาเธอบ่น ก่อนจะคว้าผ้าที่ลูกสาวยื่นมาให้ เช็ดไปบนตัวชายหนุ่ม “ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่อุ่น ๆ” ชายหนุ่มบอกเบา ๆ เสื้อขาวของเขาออกสีม่วงคล้ำของแยมมัลเบอรี่ “ก็หม่อนไม่เห็น พอหันกลับมา เค้าก็ยืนอยู่ข้างหลังพอดี หม่อนก็ตกใจ” เธอแก้ตัว ก็มันจริงนี่น่า หันมา ตานี่มายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เธอเลยตกใจ ทำแยมทั้งหม้อหกใส่เขา “ขอโทษที่ทำให้ตกใจ”เขากล่าวเบา ๆ แต่ดูท่าคงจะเจ็บอยู่ไม่น้อย เพราะแยมหม้อนั้นก่อนเธอจะยกลงเธอแอบชิมดู ซึ่งมันก็อุ่น ๆ อยู่ในความรู้สึก แล้วนี่เขาโดนยกหม้อเลย มันก็คงจะร้อนใช่เล่น ใบหม่อนยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะบอกเขาว่า “หม่อนขอโทษค่ะ” ชายหนุ่มเหลือตาขึ้นมองคนกล่าวคำขอโทษง่าย ๆ ตรงหน้าเขาอย่างแปลกใจ วงหน้านวลซีดสนิท “ผมไม่เป็นไรหรอกคุณหม่อน” เขาบอกพร้อมกับรอยยิ้ม รอยอุ่นวาบสัมผัสเนื้อหัวใจ ราวกับธารน้ำผึ้งหวานที่ค่อย ๆ แทรกตัวผ่านทางดวงตา และปรากฏอยู่ที่กลางหัวใจ “ยืนหน้าซีดอยู่ได้ มาช่วยเช็ดให้เทรุซัง หน่อยแม่หม่อนจอมซุ่มซ่าม เดี๋ยวแม่จะไปหาเสื้อพ่อมาให้เค้าเปลี่ยนแทนก่อน” มารดายัดผ้าเช็ดตัวใส่มือเธอก่อนจะลุกเดินออกไป ชายหนุ่มคว้า ผ้าเช็ดตัวผืนนั้นมาเช็ดเสียเอง “หม่อนเช็ดให้” “ไม่เป็นไร ผมทำได้” “เจ็บไหม” น้ำเสียงเบา ๆ ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองสบตาคนตรงหน้า ก่อนจะ ส่ายหน้าเป็นการตอบคำถามแทน “ขอโทษอีกครั้งนะคะ” “ขอโทษหลาย ๆ ครั้งอย่างนี้ไม่ยกโทษให้ดีกว่า แต่ถ้าจะให้ยกโทษต้องเอารายงานการวิจัยมาให้ผมช่วยดู ดีไหม” น้ำเสียงทุ้ม ๆ นั้นเย้าแหย่จนคนฟังแอบหัวเราะ มีอย่างที่ไหนเธอทำผิดแท้ๆ แต่คนโดนกระทำ กลับจะช่วยดูงานวิจัยให้แทน ใบหม่อนเพิ่งเห็นรอยแดงเป็นปื้นปรากฏอยู่บนอกของชายหนุ่มบริเวณที่เธอทำแยมหกราดเขา ชายหนุ่มรับเสื้อตัวใหญ่มาสวมพร้อมกับหยิบเสื้อตัวเก่ามาถือไว้ และบอกว่า “เดี๋ยวผมกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วค่อยแวะมาตอนเย็น ๆ หน่อยแล้วกันนะครับคุณน้า” “จ้า” จากคุณ : เปียร์รุส - [ 22 ก.ย. 49 17:52:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 และจากวันนั้นดูเหมือนว่า เวลาช่างเดินผ่านไปอย่างรวดเร็วจนคนใกล้เปิดเทอมอย่างใบ หม่อนเริ่มกังวล แต่ที่กังวลไม่ใช่เพราะรายงานวิจัยของเธอไม่เสร็จหรอกนะ มันเสร็จและเสร็จอย่างดีเสียด้วยซ้ำ ไอ้ที่กังวล อยู่ในตอนนี้ก็คือความรู้สึกที่อยู่ในใจต่างหาก แถมทั้ง คุณนายพริ้ม คุณพ่อป้านที่แสนดี แล้วยังพี่รังไหมของเธอชอบทำตาแปลก ๆ เวลาที่เทรุซังมารับเธอออกไปทำงานวิจัยด้วยกัน สายตาแปลก ๆ และรอยยิ้มแปลกๆ ที่นับวัน นับวันจะเพิ่มขึ้นทุกขณะ แต่เธอก็แปลความหมายของมันไม่ออก เฮ้อออ... และเธอเองก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่ ชายหนุ่มตาหวาน ลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นคนนั้นเข้าหยอดรสหวานเข้าไปแทรกซึมอยู่ในหัวใจเธอ หรือจะเป็นวันที่เขาอธิบายเป็นเรื่องเป็นราวเกี่ยวกับชื่อของเธอ ขนาดมันเป็นชื่อเธอเองแท้ ๆ เธอยังไม่รู้ความหมายหรือคุณสมบัติของมันขนาดเขาเลย ....ลูกหม่อน หรือ เรียกภาษาอังกฤษ ว่า มัลเบอรี่ คุณหม่อนรู้ไหมว่า มันแยกเป็นต้นต้วผู้กับต้นตัวเมียด้วยนะ ตัวผู้นะจะไม่มีผลหม่อนให้คุณเก็บไปทำแยมหรอกแต่เค้าจะใช้สำหรับการเลี้ยงไหม แต่ผลจะมีแต่ในต้นที่เป็นตัวเมียเท่านั้น แถมรสของลูกหม่อน มีคุณสมบัติพิเศษกับเลือดด้วยนะ มันจะขจัดความร้อน ทำให้โรคหัวใจร้อนรุ่มหายได้... ประโยคสุดท้ายคนพูดทำตาวาว ๆ จนเธอไม่กล้าสบตาได้แต่เสพูดขึ้นว่า “เทรุซัง อย่ามาหลอกเลย มีที่ไหนลดความร้อนรุ่มในหัวใจ” “อ้าวว หาว่าโกหกสิ จริง ๆ นะ ตำราเค้าบอกไว้อย่างนั้นอ่ะ พักนี้ผมเลยพยายามกินอยู่เรื่อยเลยไม่เห็นเหรอ” คนพูดโชว์การหยิบลูกหม่อนสด ๆ ที่เพิ่งเก็บกันมามาเคี้ยวโชว์ให้ดูเสียเลยทำเอาคนที่ชื่อเหมือนผลไม้ชนิดนั้น เขินหน้าแดงไม่กล้ามอง เธอได้ยินเสียงเขาหัวเราะอยู่ในลำคอเบา ๆ “วันนี้ไปดู สวนปาล์มกับผมไหม” “ทำไมคะ” “ไปเถอะ นะคุณหม่อน” น้ำเสียงอ้อน ๆ ที่ระยะหลัง ๆ ทำเอาเธอใจอ่อนไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง และดูเหมือนว่าครั้งนี้ก็จะได้ผลเสียด้วย เพราะเธอพยักหน้ารับอย่างง่าย ๆ เนื้อที่กว่า สามร้อยไร่ ที่ตอนนี้ทยอยลงต้นปาล์มไปเกือบห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ทำให้สถานที่ที่เคยรกร้างว่างเปล่า กลายเป็นสถานที่ ๆ มีค่าขึ้นมาก ก็ในเมื่อประเทศไทยยังนำเข้าปาล์มจากต่างประเทศ ถ้าเราจะทำการผลิตเพิ่มขึ้น เพื่อลดต้นทุนการนำเข้ามันก็คงเป็นเรื่องดี และการผลิตไบโอดีเซล จากปาล์มน้ำมันก็ยังเป็นที่กลายถึงกันอยู่ในหน้าหนังสือพิมพ์ในทุกวันนี้ กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ หมวกคาวบอยใบโตก็วางโปะลงบนศีรษะ ใบหม่อนเงยหน้ามองคนที่จัดการใส่หมวกให้เธอด้วยสายตางง ๆ “ไป” แถมยัง “ลาก” เธอตามไปด้วยอีกต่างหาก จากตู้คอนเทรนเนอร์ที่ใช้เป็น ออฟฟิศ เขาลากเธอผ่านบ่อน้ำที่เพิ่งขุดเสร็จตรงไปยังบริเวณที่เป็นบ้านพักคนงาน ...แล้วสิ่งที่เขาอยากพาเธอมาดูก็แค่ .....พื้นที่หนึ่งไร่เต็ม ๆ ที่คราคร่ำไปด้วยต้นหม่อน ใบหม่อนหันมามองหน้าคนที่ยืนข้าง ๆ เธอด้วยสายตาแสดงความแปลกใจ และในสายตาคู่นั้นของเขาหวานจนเธอทนมองอยู่นานไม่ได้ “ผมปลูกไว้เผื่อว่าคราวหน้าคุณหม่อนกลับมาจะได้มาเก็บลูกหม่อนที่นี่บ้าง” “..... ..” “ผมให้เด็กปลูกไว้ตั้งแต่เห็นรูปคุณหม่อนที่บ้านแล้วรู้ความหมายของชื่อคุณ” “..........” “ไม่คิดจะพูดอะไรกับผมหน่อยเหรอครับ คุณหม่อน” “เอ่อ...หม่อน” “ผมจะรอนะ” อยู่ ๆ เขาก็พูดประโยคที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน ภาพของวันแรกที่ได้พบเจอกันด้วยความไม่ค่อยจะถูกใจเธอเท่าไร และภาพต่อ ๆ มาในระยะเวลาสั้น ๆ ในช่วงปิดเทอมของเธอ แต่ดูเหมือนว่าทุกภาพที่ปรากฏอยู่ในห้วงความทรงจำ จะมีผู้ชายหน้าขาว ตาสวย และรอยยิ้มอบอุ่น อยู่ด้วยเสมอ มือหนาอุ่นที่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะจับมือเธออย่างวันนี้ กลับคว้ามือเธอมากุมไว้หลวม ๆ เหมือนจะถ่ายทอดความรู้สึกที่เขามี “พอคุณหม่อนกลับมาอีกที เจ้าพวกนี้ก็คงมีลูกหม่อนไว้ทำแยมแล้วล่ะ พอถึงตอนนั้น อย่าเอามาราดใส่ผมอีกแล้วกันนะครับ ..คุณหม่อน” เขาเรียกชื่อเธอเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้พูออะไรสักคำทั้ง ๆ ที่เป็นคนพูดเก่งจะตาย แถมยังเขย่ามือเธอเหมือนเด็ก ๆ เสียอีก “อะไร” ใบหม่อนพยายมกดเสียงให้เข้มเข้าไว้ ชายหนุ่มเลยดึงหมวกคาวบอยที่ปิดหน้าเธอออก สีหน้าแดงเรื่อ ๆ ของเธอปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดัง จึงโดนประทุษร้ายโดยมือของคนข้าง ๆ แทน เธอฟาดเข้าที่แขนเขาดังเพี้ยะ ก่อนจะเดินก้มหน้างุด ๆ จากไป “ใบหม่อน” เขาตะโกนเรียกเธอ พร้อมกับวิ่งตามมาเสียอีก “อะไร” คนตอบไม่ยอมมองหน้าได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดิน “ผม..........” ใบหม่อนหยุดก่อนจะเอามือตัวเองยกขึ้นมาปิดปากชายหนุ่มไว้ เพราะรู้ว่าเขาจะพูดอะไร ในเมื่ออีกไม่กี่วันเธอก็ต้องไปแล้ว “ห้ามพูดอะไรทั้งนั้น ฟังหม่อนนะ ไว้รอให้หม่อนกลับมาที่นี่อีกครั้งก่อน แล้วตอนนั้นถ้าคุณยังคิดว่าอยากจะพูดออกมาอีก หม่อนก็จะฟัง มีอย่างหนึ่งที่หม่อนอยากบอกคุณนะ มีสองอย่างในโลกนี้ ที่ไม่สามารถย้อนกลับมาได้ สิ่งแรกก็คือวันเวลา และ อีกสิ่งหนึ่งก็คือคำพูด เพราะฉะนั้น เราต่างคนต่างให้เวลาตัวเองอีกสักหน่อยดีไหม....” เธอเอามือออกจากปากเขา รอยยิ้มอุ่น ๆ ที่เคยชอบนักหนาก็ปรากฏขึ้น นิ้วก้อยถูกยกขึ้นมาคล้ายให้สัญญา เธอเอานิ้วเธอไปเกี่ยวนิ้วเขาไว้ก่อนจะยิ้มให้กับคนตรงหน้าอย่างอบอุ่น เทรุซัง ยิ้มกับตัวเอง เขาเองก็ไม่เคยคิดว่าเขาจะรักใครได้มากเหมือนกับหญิงสาวตรงหน้าน่าแปลกที่จู่ ๆ ความรักมันก็ดันตัวเองขึ้นมาจนเขาไม่สามารถที่จะหยุดความรู้สึกนั้นได้อีก แม้ว่า ระยะเวลาที่ใช้ด้วยกันจะแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ของวันปิดเทอมของเธอ แต่ระยะเวลาของความรู้สึกดูจะยาวนานเหมือนรู้จักกันมาเนิ่นนาน ความรักใครว่าไม่ต้องมีเหตุผล โกหกชัด ๆ โอ้ย...เหตุผลที่เขารักเธอมีตั้งเยอะตั้งแยะไปหมด การที่เราจะรักใครสักคนมันไม่มีเหตุผลไม่ได้หรอก มันต้องมีสิ...อย่างเขานี่ไง เขายังรู้ถึงเหตุผลที่รักเธอเลย... แต่เขาดันโดนเธอห้ามไม่ให้พูดเสียอย่างนั้นแหละ...เอาก็เอา.. รอก็รอ.. บางทีถึงตอนนั้นคุณหม่อนที่เขารัก อาจจะเปลี่ยนแปลงสภาพ เหมือน ลูกหม่อน ที่กำลังอยู่ในช่วงที่เป็นสีเขียว แล้วก็จะกลายเป็นสีแดง สุดท้ายก็จะกลายเป็นสีม่วงคล้ำ ๆ ที่หวานล้ำ คุณหม่อนของเขา ตอนนี้เธอเป็นเพียงลูกหม่อนที่ยังอยู่ในช่วงที่เป็นสีแดง เธอยังต้องการเวลาที่จะเพาะบ่มตัวเองให้สุก แต่สำหรับเขา ขอให้เป็นคุณหม่อนเขาก็รักทั้งนั้นแหละ....เหมือนกับที่เขาพยายามที่จะเพาะต้นหม่อนเกือบหนึ่งไร่เพื่อเธอ.... The End จากคุณ : เปียร์รุส - [ 22 ก.ย. 49 17:53:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้ว...วิ่งไปคว้าหนมปังกะแยมเบอรรี่มิกซ์มานั่งเคี้ยวไปด้วย จากคุณ : Wild Monkey - [ 22 ก.ย. 49 19:30:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านคนแรกเลย แหม เดี๋ยวช่วงนี้พี่สาวฟิตมีเรื่องสั้นออกมาให้ชุ่มช่ำสายตาเยอะเลย แต่ก็ชอบนะ ว่าแต่อภินันทนาการน้องสาวจะได้รรักรสผลไม้ฯ กะเขาสักเล่มไหมจ๊ะ ว่าแต่ตกลงจะลงมาไหมเนี้ยะ อาทิตย์หน้าๆ จะขึ้นไปแล้วนะท่าน จากคุณ : เงาไม้เหงาฯ - [ 22 ก.ย. 49 19:32:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องน่ารักดีค่ะ ขำเจ้าตังตัง 555 จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 22 ก.ย. 49 21:56:24 A:124.120.200.241 X: TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ทำไมน่ารักน่าชังอย่างนี้  เทรุซัง *0* น่าโฮกจริงๆ  ขอฉุดชิงวิ่งราวลักพาตัวไปหน่อยได้ไหมหนอ ^ ^ จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 22 ก.ย. 49 22:20:25 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แวะมาทักทายพี่นัทค่า โรสขอไปทำงานก่อน แล้วจะมาอ่านคร้าบผม ^^ สัญญา! จากคุณ : iNt_GaL - [ 22 ก.ย. 49 22:26:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เทรุน่าร้าก ^__^ จากคุณ : nongwin - [ 22 ก.ย. 49 23:33:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอฟรี อิอิ ล้อเล่นนนนนนนนนน จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 22 ก.ย. 49 23:51:23 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 23 ก.ย. 49 00:51:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น่ารักมากๆๆๆอ่านแล้วอยากกินแยมกับขนมปังเลยอ่ะ จากคุณ : pomb_pomb - [ 23 ก.ย. 49 00:53:20 ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่ารัก   อ่านแล้วยิ้มแป้นเลย จากคุณ : Baby Chockolate - [ 23 ก.ย. 49 01:28:17 ]

ความคิดเห็นที่ 15 น่ารักดีค่ะ จากคุณ : MiKi (Sichon) - [ 23 ก.ย. 49 11:35:20 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 23 ก.ย. 49 11:36:51 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จะบอกว่าซื้อหนังสือไปเรียบร้อยแล้วอ่ะ น่ารักค่ะ อ่านแล้วอยากกินขนมปังทาแยมเลยอ่ะ จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 23 ก.ย. 49 11:50:19 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 23 ก.ย. 49 13:30:42 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ทำไมชีวิตจริงไม่เคยเจอผู้ชายน่ารักๆอย่างนี้เล้ยยย จากคุณ : ground (ground) - [ 23 ก.ย. 49 13:54:55 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อยากกินแยมสีม่วงนี้บ้างจัง แต่ต้องเอาจากต้นหม่อนปลูกใหม่น้า ..อิอิ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 23 ก.ย. 49 15:36:39 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตัวละครเป็นญี่ปุ่นอีกแล้วแฮะ น่าตีจริงๆ มีเรื่องพิมพ์แล้วตั้งหลายเรื่อง ยังเขียนอนุญาตผิดอีกอะ กระปรี้กระเปร่า (ปกติเขาเทแยมกันตอนร้อนๆ หรือเปล่า?) จากคุณ : scottie - [ 23 ก.ย. 49 18:07:43 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แยมหม่อนน่าร้ากกกกกก เทรุซังน่ากิน เอิ๊ก... คุณครูก๊อตตี้ ตอนเราทำแยมก็เทตอนร้อนๆ เหมือนกันจ้ะ ใส่ขวด ปิดฝาปุ๊บ พอเย็น มันจะดูดฝาติดแน่น กันอากาศเข้ายอดเยี่ยม จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 ก.ย. 49 18:18:16 ]

ความคิดเห็นที่ 23 จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 23 ก.ย. 49 19:14:15 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เรื่องสั้นมาอีกแล้วชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ   ชอบคุณเปียร์รุสเขียนเรื่องสั้นจัง  ไม่รู้ทำไม  ไม่ได้อ่านแล้วแทบขาดใจ จากคุณ : chaba (รวิษฎา) - [ 23 ก.ย. 49 20:46:47 ]

ความคิดเห็นที่ 25 พระเอกตาหวานมาแว็บเดียวยังกระชากหัวใจสาวๆได้ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 23 ก.ย. 49 22:53:11 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เปลี่ยนชื่อเป็นหม่อนมั่งดีมั้ยเนี่ย เผื่อเทรุจาสนจายบ้าง ฮิๆๆๆๆๆ จากคุณ : jckmilk (jckmilk) - [ 24 ก.ย. 49 12:20:02 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อูยๆๆ หนุ่มญี่ปุ่นขโมยหัวใจรียาไป เอามาคืนด้วยค่ะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 24 ก.ย. 49 12:38:10 ]

ความคิดเห็นที่ 28 หนุ่มกระชากใจสาวจริงๆค่ะ หุหุหุ ปล. หนังสือพิมพ์แล้ว เอามาลงถนนไม่เป็นไรหรือคะ???? จากคุณ : หนูยี - [ 24 ก.ย. 49 19:02:21 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เหอๆ ไว้เจอพี่นัทแล้วอ้อมจะเอาไปให้พี่นัทเซ็นต์น้า ชอบเทรุซัง อยากกินลองกอง อยากกินไอติมน้อยหน่า อยากกินพายลำไย เหอๆ จากคุณ : oreocream (oreocream) - [ 24 ก.ย. 49 21:23:56 ]

ความคิดเห็นที่ 30 หวานจริงๆ พี่นัท จากคุณ : เม-ดา - [ 25 ก.ย. 49 09:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 31 "ชายหนุ่มเหลือตาขึ้นมอง" เหลือบตา "มันแยกเป็นต้นต้วผู้กับต้นตัวเมียด้วยนะ " ตัวผู้ "เขาเรียกชื่อเธอเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้พูออะไรสักคำ" พูดอะไร หวานเจี๊ยบเลยเรื่องนี้ วี้ดวิ้ว จากคุณ : หนูเก๋ - [ 25 ก.ย. 49 16:52:09 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เค้าอ่านจากหนังสือแล้วตั้งไม่รู้กี่รอบ  มาลงที่นี่ก็อ่านอีก  อิอิอิ จากคุณ : namtanzay - [ 26 ก.ย. 49 07:25:05 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ชอบปกหนังสือก็เลยหยิบติดมือกลับบ้าน (แต่ว่าเค้าจ่ายตังค์นะ) เอ่อ..แล้วไอ้ 'มัลเบอร์รี่' เนี่ย..มันเป็นไงเหรอ พยายามจินตนาการตามแล้วนะ..แต่นึกไม่ออก ..ช่วงนี่สมองเบลอๆ  ความโง่เข้าแทรกนิดนึง 555+ ขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนนะค๊า.. แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 49 19:53:37 จากคุณ : - - ฝ้ายฝัน - - (oHsINa) - [ 26 ก.ย. 49 19:43:23 ]

ความคิดเห็นที่ 34 แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 49 19:49:09 แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 49 19:48:01 จากคุณ : - - ฝ้ายฝัน - - (oHsINa) - [ 26 ก.ย. 49 19:43:51 ]