ดอกหญ้าเอยคิดย้ำตนต่ำต้อย
มัวใจน้อยในชาติวาสนา
หลงยึดติดความงั่งขังปัญญา
ลืมคุณค่าความดีที่ตัวตน
แม้เจ้าเกิดรกร้างบนทางเท้า
ถูกใครเขาเหยียบย่ำทำปี้ป่น
แต่คุณค่าเจ้านั้นยังงามล้น
ประดับบนโลกนี้นิรันดร
ตื่นเถิดเจ้าดอกหญ้าอย่าร้องไห้
ดูดอกไม้แมลงปอล้อเกสร
ฟังสิฟังสายลมได้พรมพร
แว่วสะท้อนใช่เจ้าอยู่เดียวดาย
โน่นเรียวรุ้งอ้อยอิ่งพิงขอบฟ้า
เสียงนกกาเจื้อยแจ้วแล้วตอนสาย
หากลองคิดเปิดใจให้แยบคาย
สิ่งทั้งหลายมีคุณค่าในตัวเอง
ไม่มีใครทำใครตกต่ำได้
นอกจากใจผู้นั้นทำข่มเหง
ตื่นเสียเถิดดอกหญ้าอย่าขวัญเคว้ง
เสียงบทเพลงความหวังยังคงมี
ตราบเจ้ายังปรับปรุงมุ่งแก้ไข
เลิกน้อยใจทบทวนคิดถ้วนถี่
หยุดปรุงแต่งอารมณ์ตรมชีวี
เพราะสิ่งนี้ล้วนเป็นเช่นนั้นเอง
จากคุณ :
maejitr 
- [
24 ก.ย. 49 18:19:38
]
ดอกหญ้า
