* - * - * - * - * - * - * - * - *
ประเภท : เรื่องสั้นจากเรื่องจริง
ผู้เขียน : ดำรงเฮฮา
แนว : เบาสมอง เพื่อน
เสียเวลาอ่าน : ตามกำลังศรัทธา
* - * - * - * - * - * - * - * - *

ฮีโร่ มาแว๊ววว....

ไม่ใช่ ฮีโร่มัยซิน นะครับ ผมหมายถึง
พระเอกจำพวกขี่ม้าก้านกล้วยออกมา
ช่วยเหลือคน อะไรทำนองนั้นต่างหาก

สักครั้ง หากคุณสามารถทำตนเป็นประโยชน์
ต่อเพื่อนมนุษย์ได้ ผมเชื่อว่าคุณย่อมไม่ทิ้ง
โอกาสอันดีอย่างนั้นไปแน่ ๆ น่าเสียดายออก...

............................................
..........................
...............


จากเรื่องจริง เมื่อตอนเรียนอยู่ชั้นปีที่ 4

ในชั้นเรียน กลุ่มอื่นกำลังนำเสนอรายงานกันอยู่
นอกชั้นเรียน ผมและเพื่อนกำลังปรึกษากันอยู่

"ไอ้ยุทธ์มันเพิ่งโทรมาบอกว่าไม่สบายหนักว่ะ"


อีกไม่กี่นาทีแล้ว ที่กลุ่มของเราจะต้องออกไป
รายงานหน้าชั้น ตามหัวข้อรายงานที่ได้รับมอบ
หมายจากอาจารย์ผู้สอน ว่าด้วยกรณีศึกษา
"บริษัทโตโยต้า แห่งประเทศไทย"

ทุก ๆ กลุ่มต้องใช้ภาษาอังกฤษในการนำเสนอ
จึงมีการวางตัว ผู้ที่เป็นเอกด้านสปี๊กฟุดฟิดฟอ
ไฟไว้เป็นหัวหอกประจำกลุ่มกันเรียบร้อยแล้ว

ซึ่งกลุ่มของเราก็มีนายยุทธ์นี่แหละ ที่จะพอช่วย
กู้หน้าให้เพื่อนฝูงได้ แต่เมื่อครู่นี้ เขาเพิ่งจะโทร
มาแจ้งข่าวน่าใจหายว่า เขาป่วยหนัก มาไม่ได้

เท่านั้นเอง ไอ้ตำแหน่งประธานโตโยต้ากำมะลอ
ของกลุ่มก็เลยว่างเว้นผู้ดำรงตำแหน่งไปเสียฉิบ

............................................
..........................
...............


"อ้าว กูหรือก็อุตส่าห์เตรียมสูทมาให้ไอ้ยุทธ์
แถมปริ๊นท์บทพูดมาให้ตามใบสั่งมันแล้วนะเนี่ย"

ผมอดจะบ่นอุบอิบด้วยความร้อนใจไปไม่ได้

"แล้วจะให้ทำไงดีวะเนี่ย ?"

"อย่างนี้สิ ดำรง เมิงก็ช่วยรายงาน
แทนส่วนของไอ้ยุทธ์ไปเลยละกัน"

"อ้าว เวรแล้วไง อยู่ ๆ เสือกจะมาโยน
ลูกอุกาบาตใส่กู เมิงก็รู้ ๆ อยู่ว่าภาษา
อังกฤษกูน่ะ โคตรจะอังกฤษตรางูเลย"


เวลากระชั้นชิดมาเรื่อย ๆ สายข่าวของ
กลุ่มวิ่งมารายงานด้านนอกว่า มีเวลา
ให้กลุ่มเราหายใจหายคอ เตรียมรอขึ้น
เขียงอย่างมากก็ไม่เกิน 15 นาที

เพื่อนในกลุ่มอีกหลายคนเดินพล่าน
ออกมาด้านนอก ด้วยความร้อนรน
กระวนกระวายใจ แล้วเพื่อนคนหนึ่ง
ก็กล่าวขึงขังขึ้น ด้วยสีหน้าลำบากใจ

"อาจารย์ท่านว่า กลุ่มเราขอเลื่อนพรีเซนท์
มา 2 รอบแล้ว วันนี้ยังไงท่านก็ไม่อนุญาตแล้ว"

............................................
..........................
...............


อีกคนที่มีสีหน้าคล้ายปวดท้องหนักพูดว่า

"มันเป็นเวร เป็นกรรม
ของกลุ่มเราแล้วล่ะ คราวนี้"

เท่านั้นเอง ผมก็รู้ว่าหน้าที่อันยิ่งใหญ่นี้
ถ้าผมไม่แบกรับไว้เอง ก็เห็นจะไม่ใช่
"ดำรงเฮฮา" ผู้มีสโลแกนอันอุโฆษว่า

"พลังอำนาจอันยิ่งใหญ่ มักจะมาพร้อม
กับความรับผิดชอบอันมหาศาลเสมอ"

เลียนแบบสไปเดอร์แมนเขามาล้วน ๆ !

"เอางี้ กูเอง ! เดี๋ยวกูสวมชุดสูทนี่ออกไป
แล้วรับบทสมมติเป็นท่านประธานโตโยต้าเอง"


ผมได้เห็นสีหน้าโล่งใจปรากฏบนดวงหน้า
ของเพื่อนโดยทั่วกัน แต่อีกแค่ชั่วประเดี๋ยว
พวกมันก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างพร้อมเพรียงกัน

"จะดีหรือ ???" ถึงพวกมันจะไม่ได้เอ่ย
ปากพูดออกมา แต่ดวงตาพวกมันฟ้อง

"กูรู้ พวกเมิงกังวลเรื่องภาษาอังกฤษของกู
ไม่ต้องห่วง กูพอจะนึกทางแก้ไขได้แล้ว"

............................................
..........................
...............


ในเวลาอันสั้น ผมรีบร่างบทพูดให้เพื่อนคน
ที่ต้องนำเปิดอภิปรายคนแรกของกลุ่ม ซึ่งยัง
ใช้ภาษาไทยได้อยู่ และพอได้เวลาจริง เขาก็
ว่าไปตามบทในโพยอย่างลื่นไหล

"เรียนท่านอาจารย์ที่เคารพ และสวัสดีเพื่อน ๆ
ที่น่ารักทุกคน เนื่องด้วยวันนี้ท่านประธานใหญ่
ของบริษัทเราล้มป่วย ไม่อาจมาบรรยายได้ จึง
ส่งท่าน เรียวอิจิ รองประธานบริษัทมารับหน้าที่
ให้ความรู้พวกท่านแทน อนึ่งท่านรองฯ ใช้ภาษา
อังกฤษไม่บ่อยนัก เพราะโดยมาก ท่านนิยม
บรรยายด้วยภาษาญี่ปุ่นมากกว่า....."

ถึงตรงนี้ เพื่อนในห้องที่ล่วงรู้ทักษะในการใช้
ภาษาอังกฤษของข้าพเจ้าถึงกับหัวเราะครืน...


"ถึงอย่างนั้น ท่านจะก็พยายามใช้ภาษาอังกฤษ
ในการสื่อสารกับพวกท่านอย่างสุดความสามารถ
ขอเสียงปรบมือต้อนรับท่านด้วยครับ..."

............................................
..........................
...............


ผมซึ่งหลบอยู่นอกห้องมานาน ก้าวเข้าไปใน
ห้องเพราะถึงคิวต้องพูด จริงดังคาดหมาย
ทุกคนไม่เว้นแม้แต่อาจารย์ผู้สอน ต่างพากัน
หัวเราะร่วนแบบนอนสต๊อป กับบางสิ่งที่ปะอยู่
เหนือริมฝีปากของผม


ไม่เสียแรงจริง ๆ กับหนวดจิ๋ม ที่ผมใช้สติ๊กเกอร์
พันสายไฟสีดำ บรรจงแปะไว้หวังแลกกับรอยยิ้ม

ผมปลุกปลอบตัวเองว่าอย่าได้ขำไปตามเขา
แล้วก็เร่งอ่านบทพูดในส่วนที่ต้องนำเสนอไป
แบบไฮสปีด สเนค ๆ ฟิช ๆ กันชนิดช็อตต่อช็อต

"แท็งก์กิ้ว เวรี่มั่ช" โอย จบเสียที

............................................
..........................
...............


พอหมดส่วนของผมแล้ว เพื่อน ๆ ก็ขึ้นมาสาน
ต่อส่วนที่เหลือกันไปตามที่ตกลงกันไว้

หลังจบการรายงานในวันนั้น อาจารย์ชมเชยว่า
กลุ่มของเรานำเสนอได้สนุกที่สุด ไม่น่าเบื่อ แต่
ให้ปรับปรุงการออกแอคเซ็นส์ ในภาษาอังกฤษ
โดยเฉพาะคนที่เล่นเป็นตัวรองประธานโตโยต้า

หลายวันถัดมา พอปะหน้านายยุทธ์ เขาก็ได้แต่กล่าว
ขอบคุณผมไม่ขาดปาก เล่นเอาทั้งงงทั้งขำว่าเอ
นี่เรากลายเป็นฮีโร่ไปแล้วหรือนี่ นายยุทธ์ว่า


"แหม เรียกว่าสถานการณ์สร้างวีรบุรุษจริง ๆ
ถ้าสมมติวันนั้นกูไม่ป่วย อาจารย์กับเพื่อน ๆ
ก็คงไม่ได้เห็นนายดำรงในบทมิสเตอร์เรียวอิจิ
หนวดจิ๋มแน่ ๆ โอ๊ย ว่าแต่เมิงคิดได้ไงวะ ฮาฉิบหาย !"

คลิกดูรูปภาพได้ที่ http://www.bloggang.com/data/damrongheha/picture/1159099730.jpg

แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 49 22:36:33

แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 49 19:49:04

แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 49 19:48:42

แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 49 19:48:03