PANTIP.COM : W4738378 เรื่องของเขาที่เราต้องเกี่ยว ตอน เพราะเหตุนั้น...ฉันจึงต้องมีเธอ [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 6

ไม่รู้ว่าสร้างเวรสร้างกรรมอะไรไว้มากมาย ชาตินี้นอกจากจะได้มีสามีที่ช่างแสนดีมาคนหนึ่งแล้ว ยังต้องมาเจอกับเพื่อนรักที่แสนรู้อีกหลาย ๆ คน แม้กระทั่งอยู่กันคนละบ้านยังอยู่ยังรู้ใจนัทตี้ไปหมดทุกเรื่อง แถมตัดสินใจรับปากแทนเพื่อนให้ได้ด้วยอีกต่างหาก

ที่บ้านนัทตี้นั้น สามีทำหน้าที่เป็นคนออกไปซื้อกับข้าวตามรายการในกระดาษที่นัทตี้จดไว้ให้ เพราะปกตินัทตี้เป็นคนนอนดึกตื่นสาย หรือนอนเช้ามืดตื่นบ่าย

ของที่ให้ไปซื้อก็ไม่มีอะไรมากส่วนใหญ่จะให้ซื้อของสดเช่นไข่ ผลไม้ ขนมปัง เพราะเราอยู่กันสามคนพ่อแม่ลูก ของแห้ง น้ำ ข้าว นม อาหารกระป๋องทั้งหลายนัทตี้จะไปซื้อมาทิ้งไว้ทีละเยอะ ๆ ในห้องชั้นใต้ดิน

กำชับนักกำชับหนาว่าอย่าได้ซื้อของนอกเหนือจากที่จดให้ไป แต่ให้เขาไปซื้อทุกครั้งก็ได้ของเพิ่มมาทุกครั้ง เช่นผักสลัด หรือมะเขือม่วงนี่ประจำ พ่อตัวดีน่ะยังแตะของที่มีสีเขียวสีแดงบ้างนิดหน่อย ลูกไม่แตะเลย

กรรมก็ตกมาที่นัทตี้ไงล่ะนึกออกไหม พอถามว่าซื้อมาทำไม เขาก็บอกว่า เห็นว่านัทตี้ชอบ ไอ้เราก็ต้องมานั่งกระเดือกอยู่คนเดียวเพราะไม่อยากให้เขาเสียน้ำใจ ปล่อยเลยตามเลยชักจะไม่ไหว เห็นกรูเป็นกระต่ายหรือไงว่ะ ก็เลยต้องมีว๊ากกันบ้าง ก็หายไประยะหนึ่ง

แต่ที่ไม่เคยหายคือโรคช่างซื้อ ไม่รู้แม่ม ทำไมถึงชอบรู้ใจลูกเมียนัก พอถูกว่าเรื่องผักสีเขียว พ่อหันไปซื้อผักสีแดง มะเขือเทศ บอกว่าลูกชอบ โอ้โหแทบจะปาใส่หน้า ก็บอกแล้วว่าไอ้คนซื้อมาน่ะเขากินเหมือนกันแต่ก็นิดเดียว ลูกก็ชิ้นบาง ๆ ชิ้นเดียว หลอกอย่างไรก็ไม่มากกว่าชิ้นเดียว ก็ต้องปล่อยให้เน่า มองให้ลึกกันสักนิดนะว่านั่นมันคือเงิน

เคยบอกแล้วว่า ไม่ใช่คนขี้เหนียว เพราะฉะนั้นเรื่องทำกับข้าวเป็นเรื่องรอง ยิ่งอยู่กันสามคนพ่อแม่ลูกยิ่งสบาย วันไหนนอนตื่นเที่ยงก็เอาใจสามีและลูกด้วยการถามว่า จะกินอะไร ถ้าบอกว่าพิซซ่า โอ้..ได้เลยลูก แม่โทรสั่งให้

“ป๊าอยากกินอะไรล่ะ” หันมาถามสามี

“ไม่รู้สิ อะไรก็ได้ที่อร่อย” กวนไหม ๆ

ถ้าเขาตอบอย่างนี้นะ นัทตี้ก็บอกว่า งั้นป๊าก็ออกไปหากินเอง ถ้าไม่อยากออกขนมปังมี ไม่งั้นก็รอกินเย็น นัทตี้น่ะเหรอ ? มาม่าไง สั่งการให้กระเพาะอิ่มแล้วก็เข้านอนต่อจนเย็นนั่นแหละถึงจะตื่นขึ้นมาทำกับข้าวอย่างปกติ นี่คือเรื่องที่นัทตี้เหลือทนสามีจริง ๆ นะ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาช่างรักเรานักหนานัก นี่ถ้าเป็นคนไทยเหรอก็อาจจะมีคำว่า “เมียส้งตีน” ให้ได้ยินก็ได้

กริ๊ง ๆ จัสมินเพื่อนสาวที่อยู่ไกลจากบ้านนัทตี้ไปห้าสิบกว่ากิโลโทรมา สักครู่สามีหยิบขึ้นมาส่งให้ถึงเตียง

“เฮ้ยนัทตี้คิดถึงว่ะ เค้ามีโปรแกรมที่ถูกใจตัวเองแน่ ๆ วันอาทิตย์นี้ไปเที่ยวสวนสนุกกันนะ” นั่นไง รู้ใจจริง ๆ แถมมันยังตัดสินใจให้เลย ไม่ถามความสมัครใจของเราสักคำ

“ไปไหน”งัวเงียถาม

“ Spieleland ที่ Ravensburger ไง เคยไปหรือยัง เด็ก ๆ มันก็ต้องชอบแน่เลย” นั่นไง จัสมินเผยไต๋ออกมาแล้ว

เรื่องของเรื่องคือว่า นัทตี้มีลูกหนึ่งคนอายุสิบขวบ จัสมินมีลูกชายอายุสามขวบครึ่ง เจ้าหล่อนอ้างเด็ก ลูก ๆ ของเราสองคน

นัทตี้เดาเจตนาได้ร้อยเปอร์เซนต์เลยคือแม่คุณเขาอยากให้นัทตี้เป็นพี่เลี้ยงเด็ก เชื่อขนมกินได้เลย เพราะไอ้เจ้ามิกกี้น่ะย่อยเมื่อไหร่ ถ้าเจอนัทตี้เมื่อไหร่แม่มันก็สบายเมื่อนั้น ติดเราหนึบเพราะมันเข้าใจว่านัทตี้เป็นเพื่อนเล่นมันมั้ง ยิ่งมีไอ้หนูน่าด้วยโอ๊ย พี่สาวร่วมสายเลือดลิงของมัน มันยิ่งดื้อใหญ่ ไม่สนพ่อแม่เลยแล้วกัน

อีกอย่างสวนสนุกแห่งนี้อยู่ที่เยอรมัน ใกล้บ้านจัสมินนิดเดียวแค่ข้ามเรือเฟอรี่แล้วขับต่อไปอีกหน่อยก็ถึง ตั้งแต่แม่นี่มีลูก เธอก็ไม่เชื่อฝีมือตัวเอง หรือไม่ก็อาจจะขี้วิตกกังวลจนเกินเหตุ ไม่กล้าขับรถไกล ต้องโทรมาชวนครอบครัวนัทตี้ที่อยู่ห่างมาจากบ้านเธอกว่าห้าสิบกิโล เพื่อที่ว่าสามีนัทตี้เป็นคนขับไปรับครอบครัวเธอไปเที่ยวด้วยกันทุกครั้ง

“แล้วคุยกับไอ้ม่อนแล้วหรือ? นัทตี้ย้อนถามไป ไอ้ม่อนคือสามีนัทตี้ค่ะ เขาไม่มีชื่อเล่นเลยตั้งให้เพราะ ๆ

“เออคุยแล้ว Simon บอกว่าเธอ(นัทตี้)กับหนูน่าต้องชอบแน่ ๆ ” น่าน ทั้งเพื่อนและผัวรู้ใจไปหมด แต่ยอมรับว่านัทตี้ชอบเล่นเครื่องเล่นจริง ๆ

“เออ ขอคิดดูก่อนแล้วกัน” นัทตี้ตัดบท

“เฮ้ย ม่อนกับเค้า(หมายถึงจัสมิน)ก็ตกลงกันแล้วว่าไป เค้าจะทำแซนวิชไปด้วย เอองั้นไม่กวนเวลานอนแล้ว เจอกันวันอาทิตย์เก้าโมงครึ่งแล้วกัน บาย” แม่ม...งงงงงงงงงงงง ตกลงกันแล้วมาบอกกรูทำไมว่ะ
แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 49 02:25:58

จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 26 ก.ย. 49 02:20:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7

วันพฤหัส หลังสองทุ่ม สามีลงมาบอกว่า อากาศดีไปจนถึงวันอาทิตย์ นัทตี้ให้เขาจัดการไปแลกเงินยูโรด้วยสามร้อยยูโร สามีรับคำอย่างดี

วันรุ่งขึ้นก่อนไปธนาคารก็ย้ำอีกครั้งว่า สามร้อยยูโร แค่นั้นนะเฟ้ย ก็พยักหน้าดูเข้าใจเป็นอันดี

เช้าวันอาทิตย์ก่อนไปถามสามีว่ามีเงินติดตัวไปเท่าไหร่ ที่ถามทุกครั้งก่อนออกจากบ้านเนื่องจาก หนึ่งนัทตี้ไม่ชอบถือกระเป๋าเงินเพราะทำหายบ่อย สองต้องการรู้จำนวนเงินเพราะนัทตี้เคยหน้าแตกมาครั้งหนึ่ง ซื้อของแล้วสามีมีเงินแค่ ยี่สิบฟรังค์ในกระเป๋า ต้องรีบวางของฝากไว้ตรงแคชเชียร์ ตัวเองยืนเอาตัวเองเป็นประกันอยู่และไล่สามีให้ไปกดเงินมา

เขาหยิบกระเป๋าออกมาจากด้านหลังยื่นให้ นัทตี้นับเงินยูโรใบละห้าสิบทั้งสิ้นได้สิบใบ ห้าสิบคูณสิบได้ห้าร้อยยูโรพอดี แบงค์ร้อยเงินฟรังค์อีกสามใบ โมโหวืด เพราะสั่งแล้วว่า เอาแค่สามร้อยยูโร

นัทตี้เอาเงินยูโรทั้งหมดออกมาถือไว้ในมือ ยื่นกระเป๋าเงินฟรังค์ให้สามีเก็บใส่กระเป๋ากางเกงไป เขาร้องโวยวายว่า “เราไปเยอรมันนะ ใช้ยูโรนะ” นัทตี้ไม่ฟังถือเงินยูโรหันหลังเดินกลับมาที่ลิ้นชักวิเศษ เอามือคุ้ย ๆ เห็นเงินแบงค์ยี่สิบยูโรยับ ๆ โผล่มาอีกหนึ่งใบ รีบตะครุบเอาไว้

สามีและลูกสาวเดินมายืนมองนัทตี้คุ้ยอยู่ข้าง ๆ นัทตี้ยื่นใบละยี่สิบยับ ๆ นั้นให้ลูก บอกว่า “เก็บไว้” เขาจัดการยัดลงกระเป๋าหน้าของกางเกงยีนส์ทันที สามีเห็นดังนั้นโวยวายว่า “แล้วของผมล่ะ” นัทตี้ตอบด้วยสายตาก็เป็นอันว่า “เข้าใจ” เห็นไหมก็บอกแล้วว่าสามีแสนรู้อกรู้ใจนัทตี้ไปหมด

นัทตี้เอาเงินสามร้อยใส่กระเป๋าสตางค์ตัวเองไป อีกสองร้อยวางไว้ในเก๊ะปนเปไปกับกระดาษตำราอาหารต่าง ๆ ที่ตัดวางไว้ระเกะระกะนั่น

เราเดินทางไปรับจัสมินและครอบครัว ในรถทั้งหมดมีผู้ใหญ่สี่ เด็กสอง ขับออกจากบ้านเธอมาขับรถขึ้นเฟอรี่ไปฝั่งเยอรมัน ขับไปอีกไม่กี่กิโลเมตรก็ถึงสวนสนุก

เป็นไปตามคาดหมายทุกประการ เราแยกกันเป็นสองกลุ่มโดยอัตโนมัติ กลุ่มแรกที่เดินนำหน้าแกมวิ่งคือนัทตี้ ลูกสาว และเจ้ามิกกี้ กลุ่มสองเป็นพวกผู้คุ้มกันความปลอดภัยที่เดินหิ้วกระเป๋าของกินคุยกันมาอย่างสบาย ๆ คือ สามีนัทตี้ จัสมินและสามีของเธอ

มิกกี้ยังเล็ก เล่นเครื่องเล่นทุกชนิดไม่ได้แต่ติดเราหนึบ พอนัทตี้กับลูกสาวอยากเล่นกันบ้าง ไอ้หนูก็ไม่ยอมอยู่กับแม่ เดือดร้อนกรูจริงโว้ย ต้องมานั่งหาเหตุผลง่าย ๆ อธิบายให้เจ้าหนูเข้าใจ โดยให้ลูกสาวไปยืนรอคิวไว้แทนก่อน แต่ก็นั่นแหละมันกวนใจเราเหมือนกัน

ลูกสาวแอบบอกว่า “หม่าม๊า คราวหน้าไม่ต้องเอามิกกี้มาด้วยนะ” นัทตี้ก็พยักหน้ารับ บอกลูกว่าคราวหน้าไปอีกที่หนึ่งดีกว่า เครื่องเล่นมันส์ ๆ กว่าที่นี่หลายสิบเท่า วันนี้ปล่อยไปก่อน

พอลงมา ไอ้หนูก็วิ่งมาหาเราสองคนแม่ลูกทันที เราวิ่งหลบวืดผ่านตัวเจ้าหนูไปเส้นยาแดงผ่าแปดฉวยโอกาสนี้เดินบ้างวิ่งบ้างนำหน้าอย่างเร็วไปอีกเครื่องเล่นหนึ่งใกล้ ๆ กันที่เด็กต่ำกว่าสามสิบเซ็นฯห้ามขึ้น ไอ้หนูวิ่งตามไม่ทันร้องกรี๊ดเสียงดังลั่นด้วยความไม่พอใจที่เราสองคนทำกริยาอย่างนี้ใส่ จัสมินตะโกนไล่หลังมาว่า “ไอ้แม่ลิง รอเอาลูกลิงของเมิงไปด้วยโว้ย”

“เออ เออ จัดการกับมันไปก่อน อันนั้นเด็กห้ามขึ้น” นัทตี้ตะโกนลอยมาไม่สนใจอะไรแล้ว เครื่องเล่นตรงหน้านั่นต่างหากที่รอคอยเราอยู่ แม่มันมีก็ดูกันเองสิ จริงไหม? อุตส่าห์เสียค่าเข้าดูคนละตั้งสิบเก้ายูโร เด็กสิบเจ็ดยูโรแล้วไหนยังเสียเวลานอนอีก ก็ต้องเอาให้คุ้มสิ ค่าเฟอรี่เราหารกัน ค่าเข้าต่างคนต่างออกเอง ค่าน้ำมันเราเป็นคนออกเพราะมันรับอาสาทำแซนวิชมาเผื่อ

เราผ่านเครื่องเล่นต่าง ๆ มามากมาย บางอันให้เด็กสามขวบขึ้นได้กับผู้ปกครองนัทตี้ก็เอาไอ้หนูนั่งด้วย มีอยู่อันหนึ่งเป็นรถแล่นบนราง รูปร่างแคบ ๆ เหมือนรถแข่งแต่เราต้องกดความเร็วเองด้วยมือทั้งสองข้าง

นัทตี้จับเจ้าหนูนั่งตรงหว่างขาที่เหยียดออกไปดันกับตัวรถ ที่รัดก็ไม่มี มือเราก็ไม่ว่าง จัสมินเข้าต่อคิวด้วยกะว่าจะให้ลูกชายนั่งกับเธอ แต่พอถึงเวลาใกล้จะถึงคิวเรา ไอ้หนูไม่ยอม มันเกาะนัทตี้แน่นร้องไม่ยอมนั่งกับแม่ จนแม่มันโมโห นัทตี้บอกให้จัสมินนั่งคนเดียว มันก็ไม่กล้า แล้วยังมาโกรธเราให้อีก เออ ประสาทว่ะ กลัวแล้วยังมาโมโหคนอื่นอีก

นัทตี้ไม่สนใจนะ นั่งกับเจ้าหนู ส่วนหนูน่านั่งคนเดียว เราขับกันมาด้วยความเร็ว ตรงโค้งก็เบาหน่อยเพราะกลัวเจ้าหนูถูกแรงเหวี่ยงหลุดไป เก็บความแค้นแม่มันไว้ในใจ

ลงมาถึงข้างล่างได้ นัทตี้รีบคว้ามือเจ้าหนูไปคืนแม่มัน แล้วว่ามันต่อหน้าด้วยถ้อยคำรุนแรงเช่นกัน ให้มันสำนึกตัวได้บ้างว่า กรูไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์งี่เง่าของใครนะโว้ย

ว่ามันเสร็จนัทตี้เดินนำหน้าไปก่อนกับลูกไม่รอใครทั้งนั้น ไอ้หนูวิ่งตามดักหน้าดักหลัง นัทตี้บอกลูกว่า ไม่ต้องไปสนใจมัน ให้แม่มันดูเอง แล้วแม่มันบังคับลูกมันที่ไหนเล่า เห็นปล่อยให้เดินตามนัทตี้นี่ ถึงบังคับไอ้หนูก็แหกปาก ตีแม่มันเอา ๆ

เด็กก็คือเด็ก มันวิ่งตามเจ้าน่าไปร่อนหาทองด้วย นัทตี้เห็นว่าตัวมันจะเปียกหมดก็ลากออกมา พาขึ้นเนินไปข้างบนสูง ๆ ที่มีเรือยางแล่นลงมาตามไม้ลื่นยาวที่ทำเป็นระลอก ๆ แม่มันก็เฉยนี่ ลงมาแล้วก็แกล้งทิ้งลูกไว้กับแม่มันอีก จัสมินถามว่าหิวไหมแล้วหยิบแซนวิชให้ นัทตี้รับมาและถามมันว่าใครเอาน้ำบ้าง นัทตี้จะเดินไปซื้อให้

นี่แสดงว่ามันเริ่มคิดได้แล้ว นัทตี้ก็ให้อภัยง่าย ๆ เหมือนกัน

จัสมินร้ายชอบใส่อารมณ์แบบนี้ทุกทีและเริ่มก่อนทุกที แต่ก็ดีอยู่อย่างคือมันจะคิดได้ทีหลังและจะไม่ติดใจอะไรกับนัทตี้อีก นัทตี้เองก็เหมือนกันคืออะไรก็ได้นะ แต่ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่องแล้วมาฉอด ๆ ใส่เราแบบนี้ทั้งที่เราไม่ผิด นัทตี้ก็ว่าให้แรง ๆ คืนไป

เพื่อนที่จัสมินมีเขาก็แนะนำให้นัทตี้รู้จัก แต่จัสมินคบใครได้ไม่นานบางคนปีสองปีก็ทะเลาะกัน เลิกคบกันไป จนเหลือสนิทจริง ๆ ที่ตอนนี้มีอยู่สองคนคือนัทตี้และบิลลี่อาน่า ซึ่งเป็นพี่สาวคลานตามกันมากับจัสมิน

บางครั้งก็แปลกที่ว่าสองคนพี่น้องนี่จะทะเลาะกันเอง บางทีไม่พูดกันเป็นอาทิตย์ เวลาเขาทะเลาะกัน ต่างฝ่ายต่างโทรมาเล่าให้นัทตี้ฟัง กับบิลลี่ นั้นนัทตี้คบกันมานานก็ยังไม่เคยเถียงกัน เพราะฉะนั้นสรุปได้ว่าจัสมินนั่นแหละตัวร้าย

แต่ถ้าพูดถึงเรื่องจริงใจแล้ว จัสมินจริงใจและชอบเสนอตัวปกป้องบิลลี่และนัทตี้เองทั้ง ๆ ที่เราไม่ได้ขอร้อง

ครั้งหนึ่งเคยเล่าเรื่องหมอนวดคนไทยคนหนึ่งที่โกงเงินเราไปให้เขาฟัง จัสมินรู้จักด้วยเช่นกันเพราะนัทตี้เคยพายายนี่ไปนวดให้เพื่อนที่บ้าน เล่ายังไม่ทันจบ จัสมินดึงมือนัทตี้ขึ้นให้ไปชี้บ้าน บอกว่าเดี๋ยวจัดการเอง ๆ ดูแค้นจริงจัง โกรธยิ่งกว่านัทตี้ด้วยซ้ำทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เรื่องของตัว เหอ เหอ นัทตี้ต้องบอกเธอว่า “ปล่อยมันไป พระเจ้ามีตา” นั่นแหละจึงสงบ
แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 49 13:35:10
แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 49 02:46:49
แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 49 02:34:20

จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 26 ก.ย. 49 02:21:28 ]