วันที่ต้องสึกออกมา ผมยังบอกหลวงพ่อกับหลวงตาด้วยความหวังดีว่า เมื่อถึงวันออกพรรษาแล้ว ผมจะกลับมาช่วยงานบุญของวัดจะกลับมาเยี่ยมหลวงพ่อกับหลวงตา แต่ท่านกลับบอกว่าไม่เป็นไร ให้เหตุผลว่าคนมาช่วยงานเยอะแยะเพียงพออยู่แล้ว ผมยังรบเร้าอยู่ตั้งสองสามครั้ง ถึงแม้ผมจะยังเป็นหนุ่มแต่จะมาช่วยด้วยใจเพราะอยากได้บุญ ท่านจึงบอกว่าให้ส่งแค่ใจมาก็พอ ได้บุญกุศลยิ่งใหญ่เท่ากัน ไม่รู้ว่าทำไมหลวงพ่อต้องเกรงใจผมนักหนา หลวงตาก็เหมือนกัน ผมจึงไม่อยากขัดใจท่านและเห็นดีด้วย เพราะวัดอยู่ไกลบ้านผมพอสมควร ถ้าหากมีคนมาช่วยกันเยอะแล้วผมมาอีกคนจะแย่งกันให้เกะกะเสียเปล่า ผมแอบเห็นสองท่านรีบยิ้ม คงดีใจที่เห็นในความตั้งใจทำดีของผม

เพราะความขี้เกรงใจของผมนี่เอง ทำให้ต้องห่างจากวัดโดยจำใจ

ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านผมได้ยินแต่เสียงพ่อบ่นทุกวัน ทำไมระยะนี้แกช่างขี้บ่นนักไม่รู้ ทั้งที่งานมีให้ทำจนเต็มมือ ยังมีแรงมาบ่นเสียอีก

หลายครั้งแกแกล้งตำหนิว่าผม แต่ผมไม่เคยน้อยใจเพราะแอบได้ยินพ่อชอบเอาเรื่องผมไปคุยกับคนอื่นได้ทุกวัน

นิสัยของพ่อเป็นอย่างนี้หละ รักแต่ไม่ชอบแสดงออกโดยตรง

พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน เคยถามตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจึงชอบคิดถึงใครสักคนในทุกเย็นเลยไม่รู้ ฮ่ะฮ่า...ผมคิดออกแล้ว คนอยู่ไม่ไกลนี่เอง ลุงบุญตา

ผมยังจำได้วันที่เข้าเมืองไปหายอดยาหยี เห็นรถแบ็คโฮขวางอยู่ด้านหน้ากำลังลอกหน้าถนนอยู่พอดี จึงตั้งใจขี่โฉบเข้าไปใกล้ แกล้งเร่งเครื่องตะกุยล้อพุ่งเข้าใส่จนเศษหินให้ปลิวกระเด็นฝุ่นคลุ้งตลบ ท่ามกลางเสียงสรรเสริญในความเก่งสามารถของผมจากลุงบุญตา ผมยังเลี้ยวรถกลับไปอีกครั้ง คราวนี้ยกมือโบกทักทายกับแก ตะโกนบอกไปว่าวันหน้าจะหาเวลามากินเหล้าเป็นเพื่อน แกยิ้มจนเห็นฟันและยกเท้าให้ โธ่..พื้นรองเท้าขาดเป็นรูแล้วยังใส่อยู่ได้ ผู้ใหญ่กับเด็กมักทำตัวแบบนี้หละไม่ถือสากัน อีกอย่างเพราะมือแกต้องใช้บังคับรถอยู่

ลุงบุญตาผู้แสนใจดี....... ผมยิ้มกระหยิ่มให้กับตัวเอง ไปจิบเหล้าเป็นเพื่อนแกดีกว่า คนคุ้นเคยกัน เดี๋ยวเอายอดมะขามกับฝักเขียวๆที่บ้านไปฝาก ป่านนี้แกคงจอดเจ้ารถบะเร่อบะร่าไว้ข้างทางแล้ว

ลุงบุญตากับพวกไม่ใช่คนหมู่บ้านนี้ แต่เหมือนเรามีนัดจะต้องเจอกันทุกสองปี ครั้งละสี่ถึงห้าเดือน เป็นอย่างนี้มาแล้วสามครั้ง นี่เป็นการครบรอบครั้งที่สี่ แกกับพวกมีอาชีพรับจ้างทำถนน ทุกสองปีแกจะขับแบ๊คโฮมาลอกยางมัตอยเดิมออกและเทลาดยางมะตอยใหม่แทนลงไป ทำให้ผมรู้จักทีมชุดพวกแทบทุกคน

แกให้เหตุผลที่ต้องกลับมาทำทุกสองปี เพราะงบมา เจ้านายจึงต้องเร่งทำ แต่เชื่อไหม แกทำเสร็จไปแล้วสามรอบ ผมยังไม่เห็นคุณงบ เดินทางมาเยี่ยมสักที อยากเห็นหน้าตานัก ว่านายงบเป็นใคร ทำไมจะมาต้องสร้างถนนใหม่ต้อนรับอยู่เรื่อยเลยเชียว

... อย่าซีเรียส อย่าหาว่าผมปัญญาอ่อนเลย ผมรู้หรอกน่ะว่าเป็น งบประมาณ แต่ไม่รู้ประมาณกันยังไงถึงผิดพลาดทุกปี

ลุงบุญตาขับรถมาตั้งแต่อายุ15ปี ไม่เคยขับรถอื่นเลย แกบอกว่า ตั้งแต่ขับมาสี่สิบปี ยังไม่เคยชนใครเลยและไม่มีใครมาชนแกด้วย และเมื่อทำงานเสร็จแล้วจะจอดทิ้งไว้ข้างถนนอย่างนั้นหละ ไม่กลัวว่าจะโดนล็อคล้อ ไม่กลัวขโมย

คงเพราะคุยกับลุงบุญตามากไปหน่อยทำให้รู้สึกไม่สบาย ปวดหัวครั่นเนื้อครั่นตัว

“ไอ้เหิ้.... แดกจนแฮงค์ โงหัวไม่ขึ้น”

...โถ แม่จ๋า ลูกดา นกน้อยไม่สบายจริงนะจ้ะ

พลั๊ก.... แม่ประเคนยาให้ผมกินจนผมแทบหายทันที ยาของแม่แรงดีจริง

“ไอ้เวร นกน้อย ลูกดา ถุย... เอาอีกทีไหม”

ทำให้ผมต้องรีบลุกพรวดพราด แต่เมื่อเหลือบเห็นข่าวในทีวี ต้องตกตะลึงตาค้างแทบช็อค

“แม่จ๋า พ่อจ๋า ”

“ไอ้ระ... จะแหกปากร้องไปถึงไหน”

“มีปฏิวัติแล้ว” ผมยังตื่นตระหนกไม่หาย

เท่านั้นแหละ พ่อผมมาลูบหัวให้ เสียงดัง โผล๊ะ

“เขารู้กันตั้งแต่เมื่อคืน แล้วนี่มันจะบ่ายสามโมงแล้ว” นะลูก ทำให้ผมต้องขอบคุณความรักเอ็นดูที่พ่อมอบให้ ด้วยการคลำหัวตัวเองอีกครั้ง

“พรุ่งนี้ผมจะเข้ากรุงเทพ”

“มึรงจะเข้าไปทำเหิ้...อะไร”

“ผมอยากถ่ายรูปคู่กับรถถัง”

“อ้ายเวร ถ้าพรุ่งนี้มึรงขับรถไถไม่เสร็จ ตอนเย็นไม่ต้องกลับมาแดกข้าว”