ความคิดเห็นที่ 1 ...กลับมา หาข้าวหาปลา วางบนโต๊ะ รับประทานร่วมกัน เล่นกับแมว     เล่นคอมพ์  นั่งพิมพ์งานเพลิน ไปจนเช้านะคะ ....แล้วก็ว่าเดี๋ยวจะไปอาบน้ำค่ะ.. .เพราะจะนอนหน่อยแล้วจะไป หาแม่สักหน่อย ........อ้าว..   อะไรกันนั่น..พี่ชายบ้านโน้น โทรฯ มาหาคุณที่บ้านว่า ฉันพาแม่ไปทำบุญที่ไหนเหรอ ทำไมไม่บอก คุณ ก็ขึ้นมาถาม       อ้าวอะไรกันพี่ ฉันโวยวาย  แล้วไงคะ.. ....แม่หายไปจากบ้านจ้ะ...คุณที่บ้านบอก/ ฉันรีบต่อโทรศัพท์กลับไปหาพี่ชายว่า " นี่พี่จ๊ะ เมื่อวานนี้ที่หนู มาบ้านน่ะ แม่ทานข้าวเสร็จ แล้วก็จะขึ้นชั้น สามตึก อย่างเดียวเลย จะขึ้นไปห้องหลาน แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 49 00:01:18 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 ก.ย. 49 00:58:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ......งั้นเหรอ พี่ชายว่า  งั้นเดี๋ยวจะขึ้นไป บ้าน น้องข้างบนดูว่าอยู่ห้องหลาน หรือเปล่า .......ฉันก็ว่าเอาละ เรื่องคงจบสบายได้ละ ก็ เข้าห้องน้ำอาบน้ำ    ว่าแต่งตัวหน่อย จะได้ไปบ้าน คุณแม่ว่าเป็นอย่างไร ........ไหนล่ะ ..แต่งตัวเสร็จ ได้เวลาอาหารกลางวันที่บ้าน นี้อีกแล้ว...ก็เลยมาอุ่นอาหารทำครัว.. คุณ ก็โผล่มาบอกอีกว่า ......เขาหาแม่เจอแล้ว เหรอคะ  ... ........เจอที่ไหนล่ะ ฉันเริ่มง่วงตาจะปิดแล้ว นั่งรับประทานอาหารต่อ ....."ที่ตลาด..." ..." หา......!!!!! ! ......โอย ตายละ ตายละ โธ่แม่จ๋า...แม่เป็นอัลไซเมอร์นี่นะคะ แม่เดินไปถึงตลาดได้ไง ......แล้วคุณก็อธิบายว่า เขาไปแจ้งความที่ตำรวจไว้เพราะ หาทั้งบ้านก็ไม่เห็นแม่ แล้วก็ บอกพวก วินมอเตอร์ไซค์ และ คนแถวนั้น ในที่สุด เขาก็เจอแม่ เดินงง งวย อยู่ทีตลาด หนอ หนอ หนอ...ฉันฟิวส์ขาดแล้ว ล้มตัวลงนอน หน้าทีวี แล้ว หลับไปเลย เป็นคุณจะทำยังไง .......ตื่นมาตอนเย็นมากๆ ได้เวลาอาหารเย็นอีก โทรศัพท์ไปถามคนดูแลแม่ ว่า ทำไมถึงไม่คอยดุแม่ (มันน่าถามตัวเองซะมากกว่า ว่าทำไม   แล้วไยไม่นอนหัวค่ำจะได้ไปปา แม่แต่เช้า... ........เดชะบุญนะ ที่เขายังเจอแม่กัน ไม่งั้นจะเสียใจไปชั่วชีวิตเลย // แม่จ๋าอภัยให้ลูกด้วย หลังจากโทรฯหาทุกคนแล้วว่า วันนี้ ไปไหนไม่ได้ จะไปพรุ่งนี้แทน เพราะที่บ้านนี้  คุณแม่ ที่นี่ก็ป่วยหนัก ต้องเข้าโรงพยาบาลด่วนไม่มีใครดูแล บ้าน อาหารการกินที่นี่อีกแล้ว ....แต่พรุ่งนี้ฉันจะไป แล้วจะไป ร้องไห้ ขอขมาแม่ แม้นแม่จะไม่รู้เรื่องก็ตาม แม่จ๋าอภัยให้ลุกด้วยเถิด เฮ้อ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 49 00:03:22 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 ก.ย. 49 01:09:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .....สารภาพอย่างเร็วด่วน โปรดอภัยให้กับข้าพเจ้าด้วยเถิด จะปิดคอมพ์แล้ว ไม่งั้นไม่ได้ตื่นเช้าหาแม่แน่เลย จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 ก.ย. 49 01:22:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านไปตีความรูปไป เหนื่อยใจนะเนี่ย มาจับตอนหลังได้ว่า แม่เป็นอัลไซเมอร์ และ แม่สามีก็ป่วย คุณอยู่แยกออกมาต่างหาก นัทตี้ก็มีพ่อสามีเหมือนกันนะ เคยเอาท่านมาดูแลอยู่บ้านเดียวกัน จนสุดท้ายเราเองนั่นแหละที่ประสาทเขม็งเกลียว นัทตี้ว่าดีแล้วที่แยกกันอยู่กับท่าน หนึ่งนะที่นัทตี้เห็นดีด้วย นัทตี้ให้พยาบาลมาดูแลที่บ้านอาทิตย์ละสามครั้งในเรื่องของการอาบน้ำเพราะตัวเป็นผื่นแห้งจนกลายเป็นน้ำเหลือง  แต่ท่านดื้อ ยกเลิกพยาบาลที่มาช่วยเราเสียนี่ พอเราอธิบายเหตุผล ก็ไม่ฟัง เถียงว่าแต่ก่อนอาบน้ำเดือนละครั้งเอง บอกว่าท่านไม่ใช่ผู้หญิง นัทตี้ก็ใจเย็นยกเหตุผลมาอธิบายสารพัดไปสิ ท่านก็หาว่าเรารังเกียจท่าน เราไม่รักท่านเราเกลียดท่าน โอ๊ย สารพัด บอกให้เปลี่ยนกางเกงใน ไม่ยอมเปลี่ยน เดือนหนึ่งมีซักแค่สองตัว ถุงเท้าให้เปลี่ยนไม่เปลี่ยน บอกให้นั่งโถฉี่อย่ายืนฉี่ ไม่ยอมทำตาม เราต้องมานั่งตามเช็ดทุกครั้งทีท่านเข้าห้องน้ำ หาว่าเราเรื่องมาก ท่านอาเจียนบ่อย ก็ยังบังคับให้เรานั่งทานข้าวด้วยกัน แล้วท่านก็อาเจียนออกมาให้เราเห็น ก็หาว่า อาหารที่เราทำไม่ดี ทำให้ท่านอาเจียน ถ้าเราไม่ยอมนั่งทานข้าวด้วย ก็หาว่าเรารังเกียจ ส่งไปนอนโรงพยาบาลให้น้ำเกลือ รุ่งขึ้นก็โทรมาหลอกว่าหมอให้กลับบ้าน แต่เราไม่หลงกล บังคับให้ทานน้ำเยอะ  ๆ ก็บอกว่าฉี่บ่อย เดินไม่ไหว บังคับทานยา เอายาทิ้ง เลี้ยงคนแก่ลำบากค่ะ ถ้าคนไม่เคยเลี้ยงจะไม่รู้ว่ามันหนักหนาสาหัสทั้งกายและใจของคนที่รับภาระมากจริง ๆ ประสาทเลยแล้วกัน ด้วยเหตุนี้จึงส่งท่านไปอยู่บ้านคนชรา เพราะถ้าอยู่ร่วมกับเรา อาจจะทำให้ครอบครัวของเราแตกแยกได้ นัทตี้และสามีหมดความอดทนเหมือนกัน ให้ไปอยู่บ้านคนชราที่อยู่ใกล้น้องสาวและน้องชายของแกที่บ้านเก่าที่แกเกิด ก็มีปัญหาอีก โทรมาทุกวันให้เราไปหา บอกว่าเบื่อ เปิดทีวีไม่ได้ก็เรียกให้สามีไปเปิดให้ตอนสองทุ่ม คิดดูนะว่าบ้านนัทตี้กับบ้านคนชราที่ท่านอยู่นี่ห่างกันสี่สิบกิโล ไปกลับแปดสิบ บ้านคนชราเขาจะดูแลดีมาก แต่แกไม่ยอมให้ความร่วมมือ อย่างวันพุธจะมีการพาไปเที่ยวแกก็ปิดเรา โกหกทางบ้านคนชราว่าเราจะมารับแกไปเที่ยวแทน เสาร์ที่ผ่านมาที่บ้านคนชราเขาถามเรา เราถึงได้อ๋อ ว่าพ่อสามีแต่งเรื่องขึ้นมาเองทั้งหมด เราเลยตกลงกับแกใหม่ว่า วันอังคารและวันเสาร์เท่านั้นที่จะไปเยี่ยม แต่แกไม่ทำตามข้อตกลง ก่อนหน้านั้นที่เราจะรู้เล่ห์กลของแก จะโทรมาอ้างโน้นอ้างนี่อยู่เรื่อย เช่นเปิดทีวีไม่ได้ เครื่องช่วยฟังแบ็ตหมด(เราซื้อแบ็ตฯ ทิ้งไว้ให้และคนดูแลที่บ้านคนชราเขาเปลี่ยนให้แกได้ แกก็ไม่ยอม) เสื้อชุดนอนไม่มีบ้างล่ะ อยากได้แปรงมาปัดเขาสัตว์ของแกบ้างล่ะ ฯลฯ วันนี้วันจันทร์ก็โทรมา ทั้ง ๆ ที่วันเสาร์เราไปรับแกมาที่บ้านและพาเที่ยวด้วย ทุกครั้งที่แกโทรมาจะบอกว่า ไม่เจอกันนานเลยนะ ลืมไปแล้วหรือว่าพ่อยังไม่ตายน่ะ บ่นมาอีกยืดยาว พอแกพูดเสร็จก็วางหู ไม่ยอมเปิดโอกาสให้เราพูดบ้าง เราก็อยากจะคิดว่าแกเริ่มเป็นอัลไซเมอร์น้อย ๆ เหมือนกัน แต่ไม่ใช่อย่างที่เราคิดหรอก เท่าที่นัทตี้เล่ามามันยังไม่หมดนะ มันทำให้เราเนี่ยประสาทเสียเลย พอเห็นเบอร์โชว์ปั๊บแทบจะไม่กล้ารับ บอกตรง ๆ ว่าบางทีปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น อย่างวันนี้สามครั้งสามครา จนเย็นนั่นแหละถึงได้รับ แล้วก็ป่วนประสาทเหมือนเดิม ที่บ้านคนชรา แกมีห้องส่วนตัวเหมือนโรงแรมดี ๆ นี่เอง มีทั้งห้องที่เขาแต่งไว้แล้ว หรือถ้าเราไม่เอาของเขาใช้ก็ได้ เขาไม่ว่า  แกต้องการอย่างหลัง เราเอาข้าวของเครื่องใช้ไปแต่งไว้ให้แก ทำบรรยากาศให้เหมือนกับอยู่บ้านจริง ๆ แกอยากได้โซฟา พรม โต๊ะกลาง โต๊ะตั้งทีวีใหม่ เอ้าก็พาไปซื้อ ให้เลือกเอาเองตามความพอใจ อยากได้ตู้เข้ามุมแกะสลักอันใหญ่ที่แกะสลักชื่อแกและเมียไว้หราด้านบน เอ้า ก็ขนไปให้ ไม้แท้ ๆ น่ะหนักนะไม่ใช่ว่าเบา เล่นขนกันจนหลังยอกเลย บอกตรง ๆ นะว่า นัทตี้เหนื่อยใจ บางครั้งคิดว่าให้แกเป็นอัลไซเมอร์ไปเลยจะดีกว่า คงจะไม่มากเรื่องอย่างนี้ บางครั้งก็บอกตรง ๆ ว่าคิดร้าย ๆ กับแกจริง ๆ ก่อนหน้าจะส่งไปอยู่บ้านคนชรา เช่นน่าจะตายให้รู้แล้วรู้รอดไป เราประสาทได้ถึงขนาดนี้จริง ๆ เราเคยสงสารนะ ตามใจนะ แต่ไม่เคยได้รับความเข้าใจหรือความเห็นใจจากแกสักน้อย ทั้งวันก็ต้องคอยรับคำสั่งยี่สิบสี่ชั่วโมง ฟังคำพูดของแกนะ "ติดกระดุมให้หน่อยสิ" "เอากาแฟให้หน่อยสิ" "หยิบหมอนตรงนั้นมา" ฯลฯ ไอ้เรื่องนี้น่ะไม่เป็นไรหรอก ไม่ว่าจะอึราดกางเกง หรืออาเจียนก็ตามนัทตี้ก็ทำให้แกได้ ไม่รังเกียจนะ แต่ว่าแกจะเอา"เวลา"ทั้งหมดของเรานี่สิ มันไม่ง่ายนะ เพราะว่าบ้านนัทตี้นั้นถึงจะมีสี่ห้องนอน หลังใหญ่และบริเวณที่มากมายก็จริง แต่แกยึดไปสองห้องนอน ลูกสาวนัทตี้น่ะไม่ยอมแยกห้องนอน การเป็นสามีภรรยาของเราทำได้เฉพาะในเวลากลางวันเท่านั้น คือตอนลูกไปเรียน ด้วยเหตุผลนี้อย่างหนึ่งที่เราผู้หญิงไม่จำเป็น แต่สามีจำเป็น แกจะเรียกใช้เราสองคนตลอดเวลา เหมือนทาส พูดกันง่าย ๆ ดีกว่า หลาย ๆ อย่างรวมกันทำให้เราที่เคย "รัก" แกนั้นเปลี่ยนไปกลายเป็น "เกลียดชัง" บางครั้งเราคิดกันว่า ช่างไม่ยุติธรรมเลย พี่ชายสองคนของสามีนั่งกันสบาย ไม่ต้องรับผิดชอบ โทรยังไม่โทร มาหาก็ไม่มา แกก็บ่นกับเรา เราก็โทรเรียกพวกเขาเป็นสิบ ๆ รอบแต่ก็งั้นแหละ เหมือนเดิม ความอดทนของแกไม่มี แกคิดว่าเรื่องของแกทุกอย่างสำคัญว่าธุระของเรา อย่างเช่น แกให้ขับรถไปซื้อช็อคฯ ให้แก สามีตัดหญ้าอยู่บอกว่าเดี๋ยวตัดหญ้าเสร็จจะไปซื้อให้ แกก็รอไม่ได้ เป็นเรื่องขึ้นมาอีก เราเองก็สิ้นสุดความอดทน เราบอกแกไปตรง ๆ เหมือนกันว่า ถ้าคิดว่าที่ไหนดีก็ไปอยู่เลย เราเองก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน แกกลับบอกว่า แกยกเงินให้เราทั้งหมดเลย เราบอกว่า เงินแกนั้นเราไม่อยากได้ ที่เราทำเพราะว่าแกเป็นพ่อ แต่ถ้าแกยังทำตัวแบบนี้อีก ก็จบกัน  ดีได้วันสองวัน เอาอีกแล้ว ด้วยเหตุนี้นัทตี้กับสามีจึงตกลงกันว่า ให้แกไปอยู่บ้านคนชราเสียก่อนที่เราสามคนพ่อแม่ลูกจะต้องแยกจากกันไปเพราะแกเป็นต้นเหตุ ไม่ง่ายนะที่เราจะทำใจ เรายังมีความรู้สึกว่า "เราผิด" ที่ไม่สามารถดูแลแกได้ แกทำพินัยกรรมยกเงินในธนาคารแบ่งสามส่วนให้ลูกสามคน เมียของพี่คนโตนะนัทตี้ยังไม่เคยเห็นหน้า แต่งงานกับสามีมาสิ้นปีนี้ สิบหกปี พี่ชายคนโตเองนั้น สองปีมาแล้วเพิ่งมาเยี่ยมพ่อครั้งเดียว ไม่มีโทรศัพท์ทั้งปี พี่คนที่สองเพิ่งเลิกกับเมีย เวลาเดือดร้อนวิ่งมาหาเรา นัทตี้ก็ช่วยพูดขอเงินพ่อผัวให้กับพี่ผัว ด้วยความสงสารที่เขามีความทุกข์เรื่องครอบครัวเลยอยากให้เขาสบายใจบ้าง ก็ซื้อตั๋วเครื่องบิน บินมาเที่ยวเมืองไทยกัน ค่าใช้จ่ายค่าโรงแรม ค่าเที่ยวที่เราไปกัน นัทตี้จ่าย และยังให้เงินไทยไว้ซื้อของฝากลูกเขาอีกสามหมื่น(นัทตี้ชอบเจือกเรื่องชาวบ้าน คุณว่าไหม?) โทรไปให้มาเยี่ยมพ่อบ้างวันเสาร์อาทิตย์ ก็อ้างว่าต้องไปเยี่ยมลูกบ้าง ป่วยบ้าง มันน่าตื๊บจริง ๆ พ่อมันนะ ไม่ใช่พ่อเรา หนักมาตกที่เรา แกโทรมากวน เราต้องพาเที่ยว ค่าน้ำมันเท่าไหร่ ค่าเสียเวลากับค่าปวดประสาทไม่คิดนะ รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมใช่ไหม อืม ใช่แล้ว คิดต่อไปอีกนิด ถ้าแกตายเนี่ยนอกจากพวกพี่ของสามีจะมาเอาส่วนแบ่งแล้วใครทำหน้าที่ดูแลหลุมฝังศพ เหอ เหอ นัทตี้ไงคะ ค่าดอกไม้ปีละประมาณสองร้อยฟรังค์ หกพันบาทไทย ใครออก เหอ เหอ นัทตี้ไงคะ นี่ไงที่นัทตี้ส่งแกไปอยู่บ้านคนชราจะได้ เลิกคิดถึงความไม่ยุติธรรม  เลิกรู้สึกถึง"ความผิด"ในใจที่เคยมี เลิกทำตามที่แกต้องการ เงินของแกที่ได้รับบำนาญทุกเดือนเป็นจำนวนค่อนข้างมาก เมื่อก่อนแกจะขี้เหนียวกับเรา และจะเก็บสะสมไว้ในบัญชีแก เพื่อที่ว่าจะแบ่งให้ลูกสามคนโดยเท่า ๆ กันเพราะแกคิดว่า นั่นคือความยุติธรรม ตอนนี้ นัทตี้ส่งแกไปอยู่บ้านคนชรา เดือนหนึ่งประมาณเกือบสองแสนบาทไทย เงินเดือนทุกเดือนได้ไม่พอหรอก แต่แกมีเงินสะสมไว้มาก เพราะฉะนั้นเรื่องอะไรที่เราต้องมานั่งรับกรรมคนเดียวเพื่อจะได้เหลือส่วนแบ่งที่ต้องหารสาม ส่งแกไปอยู่บ้านคนชราเลย เงินของแกให้แกใช้ยามมีชีวิตอยู่ไปเลย จบ ป้องกันคำครหา ป้องกันความรู้สึกของเราว่าถูกเอาเปรียบ ป้องกันชีวิตคู่ของเราด้วย อยากบอกว่า ถึงมีแม่เป็นอัลไซเมอร์ก็ยังดีกว่าเป็นสิบเท่าของคนแก่ปกติดที่เห็นแก่ตัวและขี้บ่นน่ะ และคิดถูกแล้วที่แยกมาอยู่ต่างหากโดยไม่ต้องเอามาไว้ที่บ้าน คิดถึงก็ไปหาดีที่สุด นี่นัทตี้สั่งลูกไว้เลยนะว่าถ้านัทตี้กับสามีแก่แล้วจะแยกไปอยู่ต่างหาก อธิบายให้เขาเข้าใจไว้ตั้งแต่อายุสิบขวบเนี่ยแหละ ใครจะว่าประสาท หรือเว่อร์ นัทตี้ไม่สนหรอก เพราะรู้ดีว่านั่นคือทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับลูกและตัวเรา แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 49 05:21:26 จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 26 ก.ย. 49 05:19:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โชคดีที่ตามเจอโดยเร็วนะครับ โชคดีจริงๆ อ่านแล้วตกใจไปด้วยเลย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 26 ก.ย. 49 08:03:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ถือว่าเป็นโชคดีนะคะเนี่ย จากคุณ : เม-ดา - [ 26 ก.ย. 49 18:33:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีค่ะ คุณ NATTI นัทตี้ .......เราเป็นคนนอกเวลาฟังเรื่องเหล่านี้จะต้องนำจริยธรรม ส่วนใหญ่มาวัด แต่คนในหลายคน ล้วนบ่นว่าทนไม่ได้ ........เวลา คุณแม่คนแก่ของเรากลายเป็นใครที่เราไม่รู้จัก และ ไม่รู้จักเรา มันน่าเจ็บปวด ...พระพุทธเจ้าจึงทรงสอนให้ ยึดคำว่า "บุญคุณพ่อแม่" ไว้ชั่วชีวิต ว่าการตอบแทนคุณท่านหมายถึงอะไร ยิ่งใหญ่ เพียงไหน ....มองแล้วคิดว่า เวลาตัวเองแก่ จะเป็นเช่นนี้หรือเปล่า ลูกเราจะรู้จักรักและ เมตตาเราหรือเปล่า ......ที่คุณNATTI นัทตี้  เล่ามา..เราก็เคยเห็นคล้ายๆอย่างนี้ในญาติเราบางท่านมาก่อน คนนอกจะ บ่น พึมพำ นินทา แต่คนในน่ะจะบ้ากันไปหมด .......ชีวิตจึงไม่ใช่ของเล่น .......วันนี้ ช่วงเย็น พอมีเวลา Search หา อัลไซเมอร์ มานั่งอ่านเป็นตับ .......ที่ตั้งใจจะไปเยี่ยมคุณแม่ ก็ถูกเบรคแต่เช้า เพราะคุณที่บ้านจะเอารถไปเฝ้าคุณแม่เธอที่โรงพยาบาล แล้ว ก็ ไม่มีใครอยู่วันนี้ ขอให้เฝ้าบ้านให้หน่อย .......เย็นๆ ก็โทรฯไปถามเด็กที่ดูแลคุณแม่ ทั้งๆที่เมื่อคืน ตอนโทรฯ ไปคุยด้วย ยังรู้เรื่องดีว่า "ชั้นจะไม่ออกไปไหนแล้วค่า"         แต่วันนี้ เด็กก็รายงานว่า ต้องตามไปทุกประตู(สี่ประตูเข้าออกบ้านนี้ )ที่ใส่กุญแจไว้ทั้งหมด ไม่งั้น คุณแม่ ท่านคงเดินออกไปจากบ้านเป็นแน่แท้ ......... .............ค่ำๆ เย็นๆ ฝนตกหนัก น้ำท่วมเข้ามาชั้นล่าง ข้าพเจ้าลงไป นำสุนัขเข้ามาอยู่ในบ้านและให้อาหารเม็ด มันหน่อย แล้วก็ขึ้นมาดูข่าว ยังไม่มีใครกลับ คนที่บ้านอีกท่านก็ขับรถของเธออีกคัน ไปเปลี่ยนเวรเฝ้าคุณแม่เธอที่โรงพยาบาล .........เราก็นั่งปลงกับการอ่าน อัลไซเมอร์ไปเรื่อยๆ เพื่อจะคิดว่า ที่เวลาเราอ่านประวัติศาสตร์พระนางฝรั่งเศส ที่ว่าเป็นบ้าตอนแก่ คงจะเป็นโรค อัลไซเมอร์นี่แหละนะคะ ...... คุณ NATTI นัทตี้  คะ อาการคนแก่ เรื่องมากจุกจิก ดีที่ พุทธศาสนาเรา มีบทสอนคนให้เตรียมตัวเป็นคนแก่ ที่ดีไว้เยอะ.... .......เช่น    การหัด กินอะไรก็ได้ อยู่ง่ายกินง่าย เพราะเวลาแก่ๆ จะมาเลือกกินโน่น ไม่กินนี่ คงจะแย่ .....การอยู่ง่าย คือ จะร้อน จะหนาว จะฝนตก น้ำท่วม อะไร ก็อยู่ให้ได้  จัดการ เรื่องดูแลเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มตัว เอง แค่พอเพียง สันโดษให้ได้ ......เราไม่รู้หรอกว่า เมื่อเราแก่ จนไม่อาจเป็นประโยชน์ แก่คนรอบข้างนั้นเมื่อไหร่ ...ฝึกให้อดทน เพราะ ต้องทนกับคำ บ่น ของคนรอบข้าง เพราะเราก็เคยบ่น คนแก่คนอื่นกันมาเยอะแล้ว .. .....ฝึกให้มีความเมตตาไว้ในใจ ฝึกไม่ให้น้อยใจง่าย ..ฯลฯ .......เราต้องเริ่มฝึกกันแล้วค่ะ ครอบครัวทุกครอบครัว ต่างก็มีปัญหาที่ต้องดูแลคนแก่ เช่น แม่ พ่อ ปู่ ย่า ตา ยาย ลุง ป้า น้า อา ฯลฯ .....บางคนก็อาจเป็นอัมพฤกษ์ อัมพาต บางคนก็เป็น โรคคนแก่ต่างๆนาๆ ตาฝ้าฟาง ตาบอด ฯล ....... .......คุณแม่ที่บ้านที่เราอยู่ตอนนี้ ที่ท่านไปอยู่โรงพยาบาล หมอว่าไตจะวายมานานแล้ว ท่านก็ไปผ่าตัดเพื่อจะให้ ล้างไตเองได้ เห็นคนที่บ้านนี้ ก็ล้างไตให้ท่านกันวันละ 4 รอบมาหลายเดือน พอช่วงนี้ ท่านก็เป็นอาการอื่นๆอีกมากมาย .......อย่างที่เราเคยบอกว่า ไปผ่าทำไม ก็ อย่ากินอะไร ตามใจปาก ก็จะหายดีขึ้น แต่ก็ไม่มีใครฟังหรอกค่ะ ลูกหลานก็คิดว่า การไปผ่า นั้น ย่อมดีกว่าแต่ก่อน แต่คนแก่ เมื่อผ่าตัดมาแล้ว ก็ ยิ่งอ่อนแอลงไปทุกวัน และ ยังมีภาระที่ลูกหลานท่านต้องคอย ล้างไต กันตาม เวลาอีก .....ข้าพเจ้าไม่ได้เคยลงไปทำอะไรให้ท่าน เพราะถือตัวเองว่าเป็นคนนอก ถึงจะเป็นสะไภ้ ก็ไม่ยุ่ง ใครจะว่า ไม่มีแก่ใจ ก็ว่าไป .......เพราะหากเกิดอะไรขึ้นขณะ ล่างไต เช่น ต่อมา ท่าน ติดเชื้อ ฯลฯ  ก็จะมีเสียงว่าเราเป็นคนทำ จึงตัดสินใจว่า ไม่ขอยุ่งเกี่ยว  ก็เลยไม่ค่อยได้เข้าไป ยุ่งจริงๆค่ะ ...ที่ชอบยุ่งก็คือว่า ไปไหน ก็ซื้อ ขนม อาหาร มาฝาก เพราะอยากให้ท่านรับประทานได้ แต่วันนี้ ท่านก็ไปเข้าโรงพยาบาลอีก โรงพยาบาลนี้ก็เหลือ เกิน ให้ญาติที่ไป ต้องล้างไตให้คนไข้เอง พยาบาลไม่ ทำการล้างไตให้ .......นี่จึงเป็นตัวอย่างอีกอย่างว่า การที่เราจะแก่ แล้วต้อง เป็นภาระให้คนอื่น...เราอาจเลือกไม่ได้ มันอาจเป็น .เพราะฉะนั้น การเกิด แก่ เจ็บ ตาย นี้เป็นทุกข์จริงๆ จะเขียนเรื่องคุณแม่ตัวเอง ไพล่มาเขียนเรื่องคุณแม่ คนข้างๆ เสียแล้ว ขอบคุณคุณ NATTI นัทตี้  มากๆค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 ก.ย. 49 23:26:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณพีทคุง (พิธันดร).. ขอบคุณมากค่ะ นึกดูเมื่อวาน ก็ว่า อาจยังมีโชคดี เพราะไปทำบุญล่วงหน้ากันไว้ให้ท่านแต่เมื่อ ปลายเดือนสิงหาคมนั่นแล้ว...คุณน้องสะไภ้ไปลงชื่อไว้ ว่าถึง วันที่ ๒๕ เมื่อวานขอให้ เลี้ยงอาหารเช้า พระป่วยที่โรงพยาบาลสงฆ์ให้ท่าน จึง แปลกที่ท่านหายไป ไม่นาน ก็กลับมีคนตามกันเจอ พากลับมาส่งได้ แต่หากท่านจะหายไปอีก (โอ๊ยไม่อยากคิดค่ะ) นั้นเพราะความเลินเล่อประมาทของคนรอบข้าง .....เคยมีคนรู้จักอีกคน ไปเจอกันในงานแสดงศิลปะกรรม เธอ ชวนไปแวะดูงานศิลปะที่เธอทำเองที่บ้าน เข้าบ้านไป ประตูถูกล็อคด้วยกุญแจทั้งนอกและในบ้าน คุณแม่เธออยู่ในบ้านเหมือนถูกขังไว้อย่างนั้น เพราะ หากไม่ใส่กุญแจ ท่านอาจเดินหายไปแล้ว กลับบ้านไม่ได้ ตลอดไปเลย .....เป็นโรคที่น่ากลัวค่ะ เคยเห็นหนังฝรั่งมา แต่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดแก่คุณแม่เรา เอง.. ......... จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 ก.ย. 49 23:38:43 ]

ความคิดเห็นที่ 9 งงๆ เรื่องรูปเหมือนกันค่ะ ขวัญมานะคะ :) จากคุณ : scottie - [ 26 ก.ย. 49 23:52:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ : เม-ดา คะ ........ขอบคุณค่ะ เมื่อวานพี่ชายก็ถึงแก่ต้องกลับบ้านด่วนตอน กลางวันเพื่อเข้าไปดูคุณแม่ด่วน .....ตัวเรา จนถึงวันนี้ ก็ยังไม่ได้ไป ได้แต่ทอดถอนใจ ........สี่ทุ่มกว่าเกือบห้าทุ่ม คนที่บ้านก็ขับรถฝ่าน้ำท่วม เข้ามา...รายงานเรื่องอาการป่วยของคุณแม่ท่านอีกคน .....ดึกๆ ลูกสาวก็โทรฯเข้ามา อยากให้ข้าพเจ้า ย้ายไปอยู่เป็นเพื่อนหน่อย.. ก็ตอบไปว่าไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นตอนนี้.. .....แล้วก็นึกย้อนไปตอนตัวเองชอบไปขอให้คุณแม่ ไปทำโน่นทำนี่ให้อยู่เรื่อยๆ เวลาท่านยัง"ใช้การได้" อยู่เหมือนกัน..ตอนนี้ เรื่องราวคล้ายกันก็เกิดแก่ตัวเอง เราจะมีความหมายแก่คนรอบข้าง ไปอีกนานเท่าใดหนอ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 ก.ย. 49 23:56:26 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณ สก๊อตต้คะ .........วันก่อนพระเพิ่งเตือนว่า ให้ไปทำบุญตักบาตรเสียหน่อย ตัวเองน่ะคะ .....ตอนนี้ ก็มีแต่เรื่องแปลกๆ วุ่นกันไป หลายอย่าง มาตั้งแต่ต้นปี ท่าจะต้อง... คิดสักหน่อย ว่า จะ " ตั้งสติ " ทำอะไรอย่างไรดี จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 27 ก.ย. 49 00:05:21 ]

ความคิดเห็นที่ 12 วันนี้ ไปนั่งอยู่ที่บ้านคุณแม่ตอนบ่าย ที่สังเกตคือ ทั้งบ้านใส่กุญแจประตูข้างนอกรั้วหมด ทุกประตู .....พอเจอหน้าก็เข้าไปกอด แล้ว จัดแจง วางอาหารขนมไว้ให้บนโต๊ะ ...คุณแม่ก็จะรับประทาน โรตีบอย แล้วก็นั่งจิ้มเล่นไปเรื่อย .... ..ฉันจึงสั่งให้เด็กขนจานอาหารขนมมานั่งกันที่ ข้างสระว่ายน้ำบนชั้นสองของตึก แล้วก็อบรม คนเลี้ยงดู ด้วยการยกเรื่อง "พบแม่ข้างกองขยะ "มาพูดให้ฟัง ......นึกอนาถที่ตัวเองมัวไปสงสารเห็นใจแม่คนอื่น แม่ตัวเองก็เกือบต้องเป็นอย่างนั้นเสียแล้ว จึงไปควานหา บทกลอนดังกล่าวมาลงให้อ่านกันอีกครั้งค่ะ เมื่อพบแม่บนกองขยะ            ชีวิตนะชีวิตคิดเหวยฟ้า    จับมารดาพลัดหลงพะวงหาย      สิบสามปีหนีหน้าฤๅว่าตาย    บัญชีรายแทงสูญคูณแผ่บุญ          บัดนี้นั้นพบแม่แลตะลึง      เขาบอกถึงหญิงคนแก่แลหัวหมุน      ภาพขยะกองนั้นวันแม่คุณ      รื้อค้นวุ่นหากินถิ่นอำเภอ                         บนสองมือปิดหน้าท่าคงเศร้า        ทุกค่ำเช้าฤๅสงสัยไข้เสมอ        บนทางเปลี่ยวแม่คืบคลานผ่านมิเจอ        คงพร่ำเพ้อบ่นบ้าคราเดียวดาย              ช่วยปลดทุกข์บำรุงสุขแก่สตรี      ซึ่งมากมีแกว่งเกร่เร่ร่อนสาย        ในดวงตาบอบช้ำซ้ำซ่อนลาย          อาจละม้ายแม่คุณบุญปลีกทาง             เห็นสตรีบ้าใบ้แม้วัยสาว        เนื้อนมราวเต่งตึงถึงหัวหาง        สวมเสื้อผ้าแปลกประหลาดพาดกายพราง        เมื่อยามสางจิ๊กโก๋จิกพลิกกายรุม               อนาถนักกรุงเทพเมืองสวรรค์        คนเร่ร่อนอนาถนั้นยังนอนสุม        เหล่าคนจรหมอนหมิ่นดิ้นแดชุม        รัฐมิกลุ้มมิหาถิ่นให้กินนอน               เป็นสิบสามปีแม่ลูกพลัดกระจัดหาย        ต่างอำเภอจังหวัดได้พบคล้ายหลอน       ลูกร่ำไห้เคยพึ่งแม่แท้อุทร       อุทธาหรณ์ระวังแม่จะแก่งอม              ขอฝากความยามแก่เฒ่าเจ้าต้องแก่          ฝากดูแม่ไทยทั้งชาติปราชญ์แห่ห้อม          อย่าลืมหลงพะวงหวั่นหันยลยอม          เฝ้าถนอมใจแม่แต่นี้เทอญ ทิกิ_tiki เมื่อพบแม่บนกองขยะ                     สามวันนี้มีข่าว ญาติพบแม่ต่างอำเภอคุ้ยขยะหากิน มาบอกให้ลูกๆตามไปดู..ลูกเห็นว่าใช่แม่จริงแท้ ลูกเห็นอยากกอดแม่แม่ก็คอยหลบหาย จับตัวมากันได้ แม่ก็จะหนีจะต่อสู้ พาไปโรงพยาบาล บัตรทองก็ไม่มี..ต้องแจ้งอำเภอเพื่อให้พบจิตเวชบำบัด น่าสงสารเหลือกระไร เพื่อนไทยเอ๋ย  แม่ตนจงช่วย กันดูแลท่านนะ : tiki_ทิกิ  15 ต.ค. 47 23:05:21 W3068731 เมื่อพบแม่บนกองขยะ [บทกวี] tiki_ทิกิ (7 - 15 ต.ค. 47 23:21) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3068731/W3068731.html แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 49 01:51:36 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 28 ก.ย. 49 01:49:01 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สำนึกตนบนทางกตเวทิตา คิดจะตอบคุณมารดาแต่คราก่อน บัดนี้นั้นวันก็ล่วงเกินตามทอน อายุย้อนกลับมิได้อัลไซเมอร์    ขอเพียงเราทุกเหล่าเข้าร่วมคิด หาทางปิดกั้นใจอย่าให้เผลอ ฝึกสติดำรงร่างหว่างค้นเจอ หยุดปรนเปรอตั้งสติผลิสู้กรรม     บนทางยาวแห่งฝูงชนบนอายุ อาหารกินอันเอกอุช่วยกลืนกล้ำ แต่ฝึกใจให้ทานทนบนผู้นำ ฝ่าทางธรรมสติสู้กู้เลอะเลือน ขอฝากคารวะท่านผู้สูงอายุทุกท่านไว้ณ ที่นี้ ขอฝากความถึงท่านวัยกลางคนทุกท่านให้สำเหนียก ถึงภยันอันตรายที่อาจเกิดแก่สังขารวิญญาณเราทุกผู้ บนความจำที่สูญหายไปไม่อาจกลับคืนมา...     ถ้าไม่เกิดแก่ญาติของเรา ก็เพียงแค่นั้น แค่เรื่องของเขา      แต่หากเกิดแก่ญาติ ของเรา หรือกำลังจะเกิด แก่ตัวเรา หรือกำลังเกิดขึ้นเป็นไปให้หลงลืมแล้ว ของแสดงความเห็นใจไว้ ณ ที่นี้ ขอให้พวกเรา ทุกคน หมั่นหาหนทางฝึกสติ ผลิธรรม รักษากายใจ ไว้ให้ดำเนินไปหนทางเดียวกัน ทุกย่างก้าวการกระทำ  : ทิกิ (tiki_ทิกิ)  -  16 ต.ค. 47 12:53:42 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 28 ก.ย. 49 01:57:13 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอ้ ..ชีวิต คนชรา     ทิกิ_tiki                เติบกล้าโตใหญ่ก็ลาจาก       ลืมรากลืมแม่ผู้สับสน       หันนิดหันมองทุกผองชน       แม่ตนนั้นจะกลายวัยชรา             หลังไหล่เคยตรงก็งองุ้ม        ผิวตึงนุ่มชุ่มเหี่ยวคร่ำคร่า        มองแค่สังขารอาจบาดตา        มองวันผ่านมาค่าทองคำ            เห็นแม่แก่เฒ่าเจ้าจงนึก        ตรองหลังฝังผนึกดื่มด่ำ        นึกเถิดแม่เจ้าเคยระกำ        เคยช้ำปวดร้าวสิปานใด               มองแม่ชราน้ำตาหล่น         เจ้าเคยมองคนชราไหม         ตาสองลองแลแผ่ไปไกล         คนชราสร้างอะไรให้โลกเรา               อย่างแรกท่านสร้างตัวเนื้อลูก          ผันผูกปลูกฝังอย่างโง่เขลา          ถนอมเลี้ยงกล่อมเกลี้ยงวัยเยาว์          กกเราคืนวันผันผ่านมา                   อดทน อดกลั้น และอดออม            ถนอม พระคุณ ทุนแหล่งหล้า            อารี บำรุง  คุณมารดา            กตเวทิตา...ตอบแทนคุณ  ทิกิ_tiki  ค่ำวานนี้นั่งรับประทานอาหารร้านริมถนนสายจตุจักร คนแก่ท่านหนึ่งรับประทานอาหารอยู่ในร้าน ส่งเสียงโหวกเหวกอะไรฟังไม่ได้ศัพท์          สักพัก ท่านก็เดินผ่านไป มีเพียง เอวไปถึงตาตุ่มที่ตั้งตรงฉาก กับพี้นดิน แต่ ส่วนหน้าถึงเอวนั้น ขนานไปกับพื้น เดินพยุงไปด้วย ไม้เท้าสั้นๆ เดินไปริมถนนไม่เดินบนฟุตปาธ เวลาทุ่มครึ่ง ซึ่งรถวิ่งมาอาจมองไม่เห็น เป็นสภาพที่ ..ใจมันอึ้ง ว่าลูกหลานท่านไปไหนหนอ ปล่อยผู้ชรามาเดินหลังขนานพื้นถนน มองรถเห็นไหมล่ะนั่น.. ( เวลา ๘:๒๕ นาฬิกา วันแรม ๙  ค่ำ เดือน ๙ สยาม ราชอาณาจักรไทย พระพุธ  ๘  กันยายน พุทธศักราช ๒๕๔๗ September 8th,2004 สยาม ราชอาณาจักรไทย Siam, The Kingdom of Thailand.    : ทิกิ (tiki_ทิกิ)  - 18 ต.ค. 47 00:02:01 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 28 ก.ย. 49 02:01:05 ]

ความคิดเห็นที่ 15 วันนี้เป็นวันที่ฉัน บันทึกเร็วขึ้นหน่อย .....เพราะเมื่อเช้าตรู่ เดินทางไปโรงพยาบาลเพื่อดูคุณแม่ อีกท่านที่บ้านนี้ ท่านไป ยกเลิกการล้างไตแบบเก่า คุณหมอจะเจาะคอเพื่อผ่านน้ำยาฟอกไตให้แทน ....ฉันเข้าไปนั่งอุดจมูกเพื่อไม่ต้องสูดกลิ่นน้ำยาหืนๆนั้น และ ได้ทีตอนคุณหมอมาตรวจ ก็ลากลับออกไป .......ส่งลุกชายลงที่บ้านเพื่อให้ช่วยเฝ้าบ้านให้ด้วย แล้วตัวเองก็นำรถไปเปลี่ยนน้ำมันเครื่อง ไส้กรองฯลฯ ล้างรถ แล้ว นำไปตรวจสภาพ ถึง กองทะเบียนขนส่ง จังหวัด ใกล้เที่ยง ไปยื่นเรื่องแล้วก็ลงไปหาอะไรรับ ประทานในโรงอาหารตรงน้น ..........ชีวิตง่ายๆ แต่ง่ายเกินไป เพราะกว่าจะเสร็จสรรพ ก็เกือบบ่ายสอง ขับรถดิ่งไปบ้านคุณแม่ตนเอง เพื่อจะ จัดขนมโรตีสายไหม ซึ่งอุตส่าห์ซื้อมาจากหน้าธนาคารไปให้คุณแม่รับประทาน อพิโธ่.... .........น้ำตาลสายไหม มันโดนแดดในรถอันร้อนเปรี้ยง เปลี่ยนอุณหภูมิในรถเป็นเตาอบกลางแจ้ง เปลี่ยนน้ำตาล สายไหม กลายเป็นน้ำตาลแผ่นปึก         อยู่กับคุณแม่ ให้รับประทานอาหารบ่ายด้วยกัน เปิดทีวี ให้ดู "เจ้าหญิงกำมะลอ" ไปได้ไม่ถึงครึ่งเรื่อง ลุกชายก็โทรฯมาโวยว่าอยู่ที่ไหนไงไม่กลับบ้าน เขาจะ รีบออกไปข้างนอก  ก็เลยว่า จ้ะ จ้ะ เดี๋ยวแม่จะกลับเดี่ยวนี้ "คุณ" ก็ โทรฯมาเรียกให้ไปรับที่โรงพยาบาลหน่อย ก็ได้ อีกตามเคย....         ไปถึงโรงพยาบาล ขับรถเข้าจอดซองได้ หันไปเห็น คุณพี่ที่บ้านอีกท่านกำลังขับรถตามมา จึงเปลี่ยนใจขับออก จากซองให้คุณพี่ท่านเข้าเสียบแทน แล้วก็โทรฯ ขึ้นไปให้ "คุณ"ลงมาแทน         ร้อน ร้อนเหลือเกิน รถถึงจอดไว้ใต้ร่มไม้หน้าบ้านคุณแม่ แต่ก็ยังร้อน .. กว่าจะกลับถึงบ้าน ถามว่าจะซื้ออะไร ไปรับประทานไหม "คุณ" ก็บอกไม่ต้องวันนี้จะผัดบล็อค เคอรี ให้รับประทานเอง ........ฟังแล้วเหมือนสลับเพศกันเกิดเลยนะสองคนนี่ แต่ก็เป็นอีกวันที่ได้ดูแลคุณแม่ ดังใจ ได้ไปกอดแม่ หอม แม่ ฟังแม่พูดอะไรไม่ค่อยรู้เรื่อง แล้วก็ได้ ป้อนขนมแม่ หลายอย่าง เป็นความสุขดี คุณล่ะคะ ได้ไป ดูแล คุณแม่ที่อยู่ไกลๆบ้างหรือยัง วันนี้ บันทึกไว้แค่นี้ก่อนค่ะ พยายาม "ทำดีที่สุดได้แค่นี้แหละค่ะ " จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 29 ก.ย. 49 23:42:36 ]

ความคิดเห็นที่ 16 : เหลือกี่ปี..มีเวลา..จะรังสรรค์................?. หรือกี่วัน..??...ใครบอกได้..ทั่วทั้งผอง ใกล้สุดท้าย..สรีระ...ซึ่งใจครอง ก็แค่กอง...เชิงตะกอน..ฟอนไฟเปลว : 4895 - tiki : 181659 - 04 พ.ย. 46 - 14:47 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 1 ต.ค. 49 00:31:28 ]

ความคิดเห็นที่ 17 --------------- บาย................................................................... จากคุณ : คายตรี - [ 2 ต.ค. 49 10:04:46 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณ คายตรี ขอบคุณที่มาดูเรื่องแม่ แล้วลงรูปไว้ให้รู้ว่า แม่มีพระคุณยิ่งขนาดไหน วันนี้ หลังจากทำธุระในเมืองเสร็จว่าจะรีบกลับบ้าน แต่เบลอขนาดขับรถเลยไปทางเข้าบ้านคุณแม่จนได้ จึงแวะศูนย์อาหารระหว่างทาง สั่งอาหารและขนม นำไปฝากให้เด็กคนดูแลคุณแม่ให้ช่วย จัดให้คุณแม่รับประทาน แล้วตัวเองก็ขับรถกลับบ้าน นั่งดูโน่นดุนี่สักพักก็ง่วงหลับไปยาวตามเคยหน้าทีวี วันนี้เลยยังมิได้สร้างสรรค์สิ่งใดๆให้โลกวงวรรณกรรม พันทิปหรือที่ไหนๆเลยค่ะ ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจเสมอค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 3 ต.ค. 49 22:17:08 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เข้ามาเห็นด้วยคะว่า  ภาพหนึ่งภาพ  อธิบายความหมายด้วยถ้อยคำได้นับหมื่นแสน ความยากของการเขียนสำหรับดิชั้น คือการอธิบายภาพออกมาเป็นถ้อยคำให้โดนใจนี่แหละ จากคุณ : Miss_Israel - [ 4 ต.ค. 49 13:06:34 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณ Miss_Israel  คะ ......ในบางครั้ง เราอยากอธิบายอะไรมากมาย โดยเฉพาะความรู้สึกอันล้นหลามเกี่ยวกับคุณแม่ แต่หลายครั้งที่เราก็เขียนไม่ออก กลอนอะไรก็เขียนไม่ออก เพราะเหมือน แก้ตัว เหมือนผิด ไปทุกครั้ง ......เหมือนวันนี้ เหมือนเมื่อวาน เหมือนเมื่อวานซืน .......ชีวิตเลื่อนไหลไป อะไรๆที่ยังไม่ได้แก้ไขอีกมากมาย คุณแม่ อาจเป็นสำนึกสุดท้ายที่เราโหยหา แม้นว่า จะคิดถึงอยู่เสมอ ขอบคุณที่แวะมาค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 6 ต.ค. 49 03:24:19 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มีความคิดว่า หน้าต่าง บ้านเรา ขาด บันทึกวันวาร ไดอารี จึงไปตั้งกระทู้ให้โหวต แล้วนะคะ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4777855/K4777855.html ขอโหวต ถึงเวลาพันทิป จะมีหน้า "บันทึกวันวาร " " ไดอารี "กันหรือยังคะ 1. เห็นด้วยให้ตั้ง บันทึกวันวาร-ไดอารี 2. ไม่เห็นด้วยให้ตั้ง บันทึกวันวาร*ไดอารี 3. ไม่สนใจ เฉยๆ ไม่จำเป็น -------------------------------------------------------------------------------- เข้า ถนนนักเขียน ห้องสมุดมานาน ส่วนใหญ่ ชอบบันทึก ความเป็นไป ของตน ของวัน ของสังคม แต่มักไปติด กับ ความเรียง  บทประพันธ์อื่น  นอกเรื่อง ฯลฯ จึงขอความเห็นชอบพวกเราทุกท่านว่า ถึงเวลาพันทิป จะมีหน้า บันทึกวันวาร-  ไดอารี กันหรือยังคะ  ฝากไปช่วยโหวตด้วย ถ้าอยากให้มีค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 9 ต.ค. 49 14:24:50 ]