ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) ข้อสงสัย และข้อสันนิษฐานถึงตัวคนร้ายคดีฆาตกรรมในเกสต์เฮ้าส์ที่นายตำรวจทั้งสองได้จากภาพถ่าย นำไปสู่การจับกุมผู้กระทำความผิดได้อย่างไม่ผิดตัว ในวันรุ่งขึ้น หลังจากสารวัตรสืบสวนสอบสวนได้รายงานต่อหน่วยงาน และผู้บังคับบัญชา ทางตำรวจได้เชิญตัวผู้ต้องสงสัยคนดังกล่าวมาสอบปากคำ และบุคคลดังกล่าวก็ได้รับสารภาพในสิ่งที่ตนกระทำลงไปในคืนนั้นโดยไม่ปิดบัง เศษเปลือกแอปเปิ้ลในถังขยะ และแอปเปิ้ลที่ถูกตัดเป็นชิ้นวางไว้บนโต๊ะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผู้ลงมือทิ้งไว้ และมีดที่ใช้ปอกผลไม้ชนิดดังกล่าว คือ มีดเล่มเดียวกับเล่มที่ปักอยู่ในอกซ้ายของคริสปิน เอ็กเกิร์ตเกือบมิดด้าม สภาพห้องที่สกปรกรุงรังจนแม้แต่เพื่อนร่วมชาติก็ยังไม่อยากกรายเข้าไปหานานนัก เศษอาหารขยะที่กินเหลือทิ้งเขละไว้คาภาชนะ และแกนแอปเปิ้ลเก่า ๆ ซึ่งถูกกัดกิน สิ่งที่หลงเหลือฟ้องถึงความไม่ใส่ใจในความเป็นอยู่ของตัวเอง และไม่ใส่ใจคนที่อาจแวะเวียนเข้ามาพบปะเลยแม้แต่น้อยของชายอเมริกันคนนี้ได้อย่างดี ในขณะเดียวกัน แอปเปิ้ลที่ปอก และหั่นเป็นชิ้นพอคำในจาน และขนมปังที่ถูกทิ้งไว้โดยเจ้าของห้องไม่เคยแตะต้อง ก็บ่งบอกถึงความผิดปกติบางอย่าง และบอกได้ว่ามีใครอีกคนหนึ่งซึ่งมีความพิถีพิถันมากกว่าเป็นคนจัดการปอกแอปเปิ้ลให้ และซื้อขนมปังไส้ไก่ชิ้นนั้นให้ด้วยความหวังดี... สิ่งเหล่านั้น เป็นข้อบ่งชี้ถึงตัวผู้กระทำความผิดในคดีนี้ได้ไม่ยากเลย และบทสรุปเกี่ยวกับคนร้ายที่ปักมีดลงในอกของผู้ตาย ก็ไม่มีอะไรซับซ้อนเลยแม้แต่นิดเดียวเช่นกัน... ไม่มีใครทำเช่นนี้ได้ นอกจากคนที่ใกล้ชิดผู้ตายมากที่สุด เข้านอกออกในได้ง่ายที่สุด และที่สำคัญ คือ เป็นคนที่อดทนกับสิ่งที่ผู้ตายทำ และเป็นอยู่ได้มากที่สุด จนกระทั่งไม่เหลือความอดทนอีกต่อไป แล้วคนผู้นั้นคือใคร...? ไม่ใช่แดนนี่ สแตนตันที่เป็นเพียงเจ้าหนี้และเพื่อนเก่าที่ไม่เคยคิดจะเข้าไปอยู่ในห้องของผู้ตายนานนัก และไม่มีเหตุที่เขาจะต้องฆ่าลูกหนี้ให้สูญเงินที่ยืมไปเสียเปล่า ๆ   ไม่ใช่เจอโรม ดูลัคที่ไม่มีเหตุผลใดสำหรับการฆาตกรรมลูกจ้างปากเก่ง ขี้โอ่จนแทบไม่น่าเชื่อถือของตัวเองให้ต้องเสียงานสำคัญด้านโปรแกรมการรักษาความปลอดภัยของลูกค้าในธุรกิจการพนันออนไลน์ มีแอนเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่ทำได้ และ เธอรับสารภาพว่า เธอเป็นคนแทงเอ็กเกิร์ตจริง “หนูฆ่าคริส...” หญิงสาวสะอื้นฮัก ทรุดกายลงนั่งกับพื้นคาหน้าประตู ทันทีที่เห็นตำรวจในเครื่องแบบยืนอยู่หน้าห้องเช่าที่ตนเปิดประตูออกรับ แต่หนูไม่ได้ตั้งใจ... ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ” สารวัตรย่อตัวลงนั่ง คุกเข่าลงข้างหนึ่ง ให้ตนเองอยู่ในระดับที่เสมอกับเธอ  และยื่นกระดาษทิชชูที่ลูกน้องซึ่งยืนอยู่ด้านหลังยื่นให้ส่งต่อให้เธอ ใช้ซับน้ำตา รออย่างใจเย็นให้เธอพร้อมที่จะพูดคุย เมื่อเห็นว่าเธอสงบลง และพร้อมที่จะเดินทางไปสถานีตำรวจด้วยกัน เขาและนายร้อยตำรวจตรีคนสนิทก็ค่อยช่วยประคองเธอให้ลุกขึ้น แล้วพาไปยังรถตำรวจที่จอดรออยู่ด้านนอกหอพัก จากนั้น เธอจึงได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนั้นทั้งหมดให้นายตำรวจทั้งสองได้รับรู้ในห้องสอบสวน การคบกันของเธอกับเขาไม่ใช่เรื่องของพรหมลิขิต หรือชะตาที่ต้องกัน หากเริ่มต้นจากความตั้งใจของเธอเองที่จะคบหากับชายหนุ่มชาวต่างชาติสักคน เพื่อที่เธอจะได้พึ่งพิง ให้ฐานะดีของตัวเองและครอบครัวดีขึ้นได้บ้าง อย่างที่เธอเห็นตัวอย่างจากเพื่อนบ้านหลาย ๆ คนที่ได้แต่งงานกับชายชาวต่างชาติ ซึ่งบางคนก็ได้ไปอยู่ต่างประเทศกับสามี มีเงินส่งกลับมาบ้านคราวละมาก ๆ หรือไม่ฝ่ายชายก็มาลงหลักปักฐานปลูกบ้านที่เมืองไทยให้ญาติพี่น้องของฝ่ายหญิงได้พึ่งพาอาศัย ใครต่อใครที่คบหากับชายชาวต่างชาติบอกกับเธอเป็นเสียงเดียวกันว่า ฝรั่งเป็นสุภาพบุรุษกว่า ไม่เจ้าชู้ ไม่เมาหัวราน้ำ ทำร้ายลูกเมียอย่างผู้ชายไทย... และจากประสบการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอ ซึ่งคบหากับชายหนุ่มชาวไทยที่ทำงานอยู่ในโรงงานเดียวกัน และตกลงอยู่กินด้วยกันโดยยังไม่แต่งงาน ไม่นานเขาก็ออกฤทธิ์ให้เธอได้เห็น ไม่ว่าจะดื่มเหล้า ติดเพื่อน แล้วยังพาผู้หญิงอื่นเข้ามาในห้องที่เธอกับเขาแบ่งเช่ากันคนละครึ่งอีก สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ ชักนำความคิดของเธอให้คล้อยตามคำของเพื่อนบ้าน และทางครอบครัวของเธอเองก็เห็นดีเห็นงามไปกับความคิดดังกล่าวด้วย... ไม่เพียงเท่านั้น การได้รู้จักกับแดนนี่ สแตนตัน ที่แวะมาที่บาร์บ้างเป็นบางครั้ง ซึ่งเขาพูดจากับเธออย่างเป็นมิตร ยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่า ชาวต่างชาติ โดยเฉพาะชาวอเมริกันเป็นคนที่น่าคบหาอย่างที่ได้ยินมาจริง ๆ เมื่อคริสปิน เอ็กเกิร์ตเข้ามาเที่ยวในบาร์ที่เธอทำงานอยู่เป็นครั้งแรกหลังจากที่เขาเข้ามาในเมืองไทยได้พักใหญ่ ไม่มีใครให้ความสนใจเขามากนัก และเขาเองก็ไม่ได้สนใจใครมากนักเช่นกัน แอนจึงตัดสินใจเป็นฝ่ายเข้าไปทักทายเขาก่อน จากนั้นก็สานสัมพันธ์กับเขาเรื่อยมา... เธอทำดีกับเขาทุกอย่าง ดูแลทั้งอาหาร เข้ามาทำความสะอาดที่พักอาศัยให้... สิ่งที่เธอเป็นห่วงที่สุดก็คือเรื่องสุขภาพของเขา และพยายามจัดหาสิ่งที่ดี ๆ อย่างผลไม้ หรือขนมอย่างอื่นมาเสริมให้ ทั้งที่รู้ว่าคริสปิน เอ็กเกิร์ตชอบกินอาหารฟาสต์ฟู้ด น้ำอัดลม และของขบเคี้ยวที่ทำจากแป้ง หรือของทอด แอนเคยแอบร้องไห้เงียบ ๆ เมื่อเห็นแอปเปิ้ลที่เธอปอกวางไว้ให้ โดยหวังว่า เมื่อหมดจากมันฝรั่งทอดแล้ว เขาจะหันมาหาผลไม้ที่เธอจัดเตรียมไว้ให้เป็นการตบท้าย แต่เขากลับยกจานแอปเปิ้ลจานนั้นวางลงกับพื้น แล้วเปิดมันฝรั่งถุงใหม่วางไว้แทนที่ พร้อมกับจดจ่ออยู่กับจอคอมพิวเตอร์ และทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนอยู่ ถึงกระนั้น หญิงสาวก็ไม่เคยละความพยายาม และทำเช่นเดียวกันนี้ให้เขาทุกวัน เธอไม่รู้ว่าเธอทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไร ในเมื่อเธอต้องการผลประโยชน์จากเขา... แต่ท้ายที่สุด เธอกลับทำทุกอย่างให้โดยไม่หวังอะไรตอบแทนเลย นอกจากคำขอบคุณสำหรับความใส่ใจที่เธอมีให้เขา แค่สักคำก็ยังดี แม้จะเป็นคนที่ดูไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับความรู้สึกของคนอื่นหรือโลกภายนอก แต่ส่วนดีของเขาที่เธอรับรู้ คือ เขา ไม่เคยมีผู้หญิงอื่น และเมื่อเขาจะทำดีกับเธอ เขาก็ เรียกเธอด้วยคำพูดหวาน ๆ และเล่าเรื่องต่าง ๆ  ที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนให้ฟัง พร้อมกับหัวเราะชอบใจที่เธอตื่นเต้นกับเรื่องของเขาไปแทบทุกอย่าง หากนั่นก็เป็นช่วงเวลาเพียงสั้น ๆ ไม่กี่ครั้งที่เธอเคยสัมผัสเท่านั้น... แต่เธอคิดว่าเธอยอมรับได้ หากจะต้องใช้ชีวิตร่วมกับเขา เธอคิดว่าเธอน่าจะทำความเข้าใจกับเขาได้ โดยการเรียนรู้จากเขา และถามไถ่จากแดนนี่ สแตนตัน และเธอยังเคยเปรยกับเพื่อนที่บาร์เกี่ยวกับความคิดที่จะแต่งงานกับเอ็กเกิร์ตด้วย ทว่าช่วงสองเดือนหลัง... หลังจากที่เอ็กเกิร์ตติดต่อกับเจอโรม ดูลัค ซึ่งเธอรู้แต่เพียงว่า เขาทำงานให้กับผู้ชายคนดังกล่าวที่เธอเคยเห็นเขาเข้าไปในห้องของโปรแกรมเมอร์เท่านั้น ช่วงเวลานั้นเอง เอ็กเกิร์ตเอาแต่จมอยู่กับคอมพิวเตอร์ ไม่สนใจใครรอบตัว นาน ๆ ครั้งถึงจะออกจากห้องไปข้างนอกเพื่อหาอะไรกิน แม้แต่กับเธอ เขาก็ทำท่าเหมือนกับหงุดหงิดรำคาญที่เธอเข้ามาในห้อง และบางครั้งก็มีท่าทีระแวงกับการที่เธอมาอยู่ใกล้ ๆ โดยเฉพาะเมื่อได้รับโทรศัพท์จากดูลัค หรือดูลัคจะแวะเข้ามาหา เขาก็จะรีบไล่ให้เธอกลับไปโดยไม่ใยดีกับความรู้สึกของเธอเลยแม้แต่น้อย เธอกังวลที่เขาเปลี่ยนไปตั้งแต่รู้จักกับผู้ชายจากแคนาดาคนนี้ อยากถามเหลือเกินว่าคนคนนั้นเป็นใคร มาจากไหน ทำอะไรที่ไม่ชอบมาพากลหรือเปล่า เพราะเธอไม่อยากให้เขาเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ไม่ดี และอาจเป็นอันตรายกับตัวเขา แต่ถึงจะเป็นห่วง ทว่าเธอไม่ก็ไม่อยากกวนใจเขา เธอจึงได้แต่เก็บสะสมความน้อยใจไว้ในอก กักความสงสัยไว้ในใจ และแวะเวียนมาคอยดูแลความเป็นอยู่ของเขาอย่างที่เคยทำเช่นที่แล้วมา เธอเคยถามตัวเองว่าโง่ บ้า หรือ เป็นอะไรกันแน่ที่ต้องทำให้คนอย่างเขาขนาดนั้น หากเธอไม่เคยให้คำตอบกับตัวเองได้เลย นอกจาก กลัวไม่มีใครเอาใจใส่เขาได้เท่ากับที่เธอทำ แต่เส้นด้ายที่ถูกดึงจนตึงเกินที่ ย่อมมีโอกาสขาดลงสักวัน... ความอดทนของคนก็เช่นกัน แล้ววันนั้นก็มาถึง... ช่วงเวลาประมาณเกือบสองทุ่มเศษ เกือบสามทุ่มของวันที่เกิดเหตุ ซึ่งเธอประมาณเวลาเอาจากรายการโทรทัศน์ที่เห็น แอนออกจากห้องของคริสปิน เอ็กเกิร์ตเพื่อไปซื้อบัตรเติมเงินที่ร้านสะดวกซื้อในตลาดซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม และสวนทางกับเจอโรม ดูลัคที่หน้าเกสต์เฮาส์ ทำให้เธอคิดว่าจะออกไปอยู่ข้างนอกอีกสักชั่วโมงหนึ่งจึงค่อยกลับเข้ามา เมื่อกลับเข้ามาอีกครั้ง และลองเงี่ยหูฟังจากในห้องว่าดูลัคออกไปหรือยัง เธอจึงไขกุญแจเปิดประตูเข้าไปเงียบ ๆ เมื่อเห็นชายชาวอเมริกันยังนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เธอก็หลบไปปอกแอปเปิ้ลมาวางไว้ให้ เผื่อเขานึกอยากกิน จะได้ไม่ต้องลุกไปหยิบเอง ขณะที่เธอเอาจานผลไม้มาวางไว้ให้ คริสปิน เอ็กเกิร์ตก็สะดุ้งสุดตัว หันหลังบังจอคอมพิวเตอร์เอาไว้ และไล่เธอออกจากห้องด้วยท่าทีไม่พอใจ ราวกับว่าเธอเข้ามาสอดรู้สอดเห็นเรื่องส่วนตัวของเขาที่ไม่อยากให้ใครรับรู้ ความรู้สึกที่อดกลั้นเอาไว้มานานถูกจุดชนวนด้วยกิริยาของเขาที่แสดงต่อเธอ ทำให้เธอพูดตอบโต้เขากลับไปบ้าง “หนูถามคริสว่า หนูทำดีกับเขาทุกอย่าง อยากได้อะไรหนูก็ทำให้ ทำไมเขาถึงทำกับหนูเหมือนไม่เห็นคุณค่าของสิ่งที่หนูทำให้เขาเลย” I good to you. I give what you want. Why you do to me like you don’t see my cost? คำถามของเธอ... เป็นคำถามที่เกิดขึ้นด้วยความสามารถในการสื่อสารที่จำกัด เธอทำได้ดีที่สุดเท่านี้  แต่คริสปิน เอ็กเกิร์ตไม่เคยเข้าใจ และไม่พยายามเข้าใจ “เขาว่าหนูว่าที่ผ่านมา นอนด้วยกันตั้งหลายหนนึกว่าหนูเต็มใจยอมให้เขา แต่ตอนนี้ทำไมเพิ่งมาคิดค่าตัว... แต่เขาบอกว่าไม่เป็นไร ถ้าอยากได้เงิน เดี๋ยวเสร็จจากงานของคุณดูลัคแล้ว เขาจะจ่ายให้ทั้งหมด ทั้งค่าทำความสะอาดห้อง ค่าอาหารที่ซื้อมาให้ด้วย” เสียงของหญิงสาวสั่นเครือ แล้วหยาดน้ำอุ่น ๆ ก็หยดริน และหลั่งไหลลงอาบแก้ม มือทั้งสองกำแน่นจนกระทั่งไหล่ผอมบางทั้งสองของเธอสั่นไหว “หนูไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมองหนูเป็นผู้หญิงขายตัว หรือทำงานให้เขาเพื่อเงินแบบนั้น...” ด้วยถ้อยคำที่กระแทกใจของเธออย่างรุนแรงจากปากของคนที่เธอรัก และพยายามทำดีกับเขาเสมอมา โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนใด ๆ อีกต่อไป จากที่เคยคิดว่าจะอาศัยพึ่งพาเขาในคราแรก ทำให้เธอทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ และถลันเข้าหาคนที่ทำร้ายจิตใจของเธอด้วยคำพูดที่ไร้ความปรานี โดยที่เธอมีมีดที่ใช้ปอกแอปเปิ้ลอยู่ในมือ ในยามนั้น เธอรู้สึกว่าเหมือนกับช่วงเวลาช่วงหนึ่งของเธอขาดหายไป เมื่อได้สติอีกครั้ง หญิงสาวก็พบว่า เธอคร่อมทับอยู่เหนือร่างของคริสปิน เอ็กเกิร์ต และมีดปอกผลไม้ที่เธอถือมานั้นปักจมอยู่ในอกของชายชาวอเมริกัน โดยดวงตาหลังแว่นสายตาหนาเตอะของเขาเบิกกว้างมองมายังเธอด้วยความตระหนกสุดขีด มือข้างหนึ่งของเขายื่นมาข้างหน้าคล้ายพยายามจะคว้าตัวเธอเอาไว้ ห้วงเวลานั้น แอนอยากจะกรีดร้องออกมาจนสุดเสียง หากลำคอของเธอแห้งผาก ความหวาดกลัววิ่งเข้าจู่โจมจนกระทั่งเธอไม่รู้ว่าเธอควรจะทำอย่างไรต่อไป สิ่งที่เธอคิดได้ตอนนั้น คือ รีบปล่อยมือจากด้ามมีด ผลักเขาออกห่างตัว ลุกขึ้น และหนีออกไปจากเกสต์เฮาส์แห่งนั้นให้เร็วที่สุด ครั้นกลับถึงที่พัก เธอเอาแต่ร้องไห้ พร้อมกับล้างมือของตัวเองแทบทั้งคืน ทั้งที่มือทั้งสองไม่มีคราบเลือดหรือรอยเปื้อนใด ๆ เลยแม้เพียงน้อย จนกระทั่งหมดแรงและนั่งหลับอยู่ในห้องน้ำนั่นเอง กระทั่งรุ่งเช้า เธอรวบรวมความกล้า กลับไปยังเกสต์เฮาส์ โดยหวังอยู่ลึก ๆ ว่า อาจจะมีคนมาพบเอ็กเกิร์ต แล้วพาเขาไปโรงพยาบาล ทว่าสิ่งที่เธอรับรู้ คือ เอ็กเกิร์ตสิ้นลมหายใจไปเสียแล้ว เมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณของเขาถูกนำออกมาจากห้อง หญิงสาวถึงกับร้องไห้โฮ เข่าอ่อนทรุดลงทันที... เธอไม่ตั้งใจให้เรื่องออกมาเป็นแบบนี้ เธอไม่ตั้งใจจะฆ่าเขาจริง ๆ ... .......................................................................... (มีต่อนะคะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 26 ก.ย. 49 07:57:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อค่ะ) “แอนเป็นคนแทงเขาจริง ๆ แต่เธอไม่ใช่ฆาตกร” นายร้อยตำรวจตรีหนุ่มย้ำหนักแน่น ระหว่างนั่งดื่มอยู่กับผู้บังคับบัญชา และแดนนี่ สแตนตันซึ่งพบกันโดยบังเอิญ ที่เคาน์เตอร์บาร์ในร้านอาหารกึ่งผับที่คนไม่พลุกพล่านนักแห่งหนึ่ง ผลการชันสูตรศพอย่างเป็นทางการออกมาในวันรุ่งขึ้นหลังจากที่แอนรับสารภาพ และในวันเดียวกันที่ครอบครัวเอ็กเกิร์ตมารับเถ้ากระดูกของลูกชาย จากคำให้การของหญิงสาว เธอเข้าใจว่าเธอแทงเขาไปเพียงครั้งเดียวจนมิดด้าม แต่ผลการผ่าศพพิสูจน์พบว่า แม้มีดจะปักเข้าไปในอกด้านซ้าย แต่สาเหตุที่ชายชาวอเมริกันเสียชีวิตเกิดขึ้นจากการเสียเลือดมาก เนื่องจากเสียเลือดมาก จากอาการเลือดตกใน ไม่ใช่เพราะถูกอาวุธแทงเข้าที่อวัยวะสำคัญ อย่างหัวใจ หรือหลอดเลือดใหญ่บริเวณใกล้เคียง ปากแผลที่ถูกแทงกว้างกว่าความกว้างของมีดอยู่เล็กน้อยเพียงไม่กี่มิลลิเมตร และความลึกของบาดแผลที่ถูกแทงลึกกว่าความยาวของมีดที่จมอยู่ในร่างของผู้ตายก็เช่นกัน ลักษณะดังกล่าวแสดงให้เห็นว่า มีดถูกขยับเขยื้อนหลังจากมีผู้แทงมีดเล่มดังกล่าวเข้าไปในตัวของผู้ตาย ตามหลักแล้ว เมื่อมีคนถูกแทงแล้วอาวุธยังปักคาอยู่ในร่างกาย ห้ามไม่ให้ดึงอาวุธนั้นออกก่อนนำส่งแพทย์เด็ดขาด เนื่องจาก แม้อาวุธนั้นจะทำอันตรายแก่ร่างกายก็จริง แต่ในขณะเดียวกัน ก็ทำหน้าที่เหมือนจุกคอร์กที่อุดเอาไว้ไม่ให้เลือดไหลออกมาจากบาดแผล หากดึงออก เลือดที่ถูกกั้นไว้ก็จะไหลออกมา และถ้าห้ามเลือดไม่อยู่ ผู้บาดเจ็บก็อาจเสียเลือดมากจนถึงแก่ชีวิตได้ ในเมื่อแอนให้การว่า เธอปล่อยมือทันทีที่รู้ตัว และทุกคนในทีมสืบสวนสอบสวนดูออกว่าเธอไม่ได้โกหก แล้วใครเล่าที่เป็นคนทำให้มีดเคลื่อนที่ ถ้าไม่ใช่คนสุดท้ายที่กำมีดอยู่ในมือ หลังจากที่เธอออกจากห้องไปแล้ว... และบุคคลดังกล่าวก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก คริสปิน อัลแลน เอ็กเกิร์ต... ผู้ตาย สิ่งที่เป็นไปได้มากที่สุด คือ ด้วยอารามตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เอ็กเกิร์ตที่อยู่ในภาวะสติกระเจิดกระเจิงไม่น้อยไปกว่าแอน เห็นมีดปักอยู่ที่อกแล้ว ก็คงจะเอามือจับที่ด้ามมีดด้วยสัญชาตญาณ และพยายามดึงออก โดยลืมไปว่า การทำเช่นนั้น ไม่ต่างอะไรจากการฆ่าตัวตาย ด้วยรูปร่างที่อ้วน หนา ทำให้เขาขยับร่างกายเพื่อประคองตัวให้ลุกขึ้นไม่สะดวกนัก และด้วยความกลัวตาย ทำให้เขาพูดอะไรไม่ออก เสียงอึกทึกที่เขาเคยทำให้คนข้างเคียงตกใจ และได้คำตอบว่า ไม่มีอะไรนอกจาก เป็นเสียงที่เกิดจากการที่เขาตกเก้าอี้ และไม่ต้องตกใจหากจะเกิดขึ้นอีก ไม่ได้ช่วยให้เขารอดชีวิต หรือช่วยร้องเรียกใครสักคนให้เข้ามาแวะดู แล้วให้การช่วยเหลือเขาได้เลย หากเขาปล่อยมีดไว้ในสภาพเช่นนั้น และเรียกหาใครสักคน เขาก็อาจมีลมหายใจอยู่จนถึงวันนี้ แต่ที่สุดแล้ว คริสปิน เอ็กเกิร์ตก็ต้องเสียชีวิตอยู่ในสภาพน่าเวทนาอย่างที่นายร้อยตำรวจตรี ซึ่งเป็นร้อยเวรรับแจ้งเหตุในเช้าวันดังกล่าวเห็น ถ้า ‘ฆาตกร’ หมายถึง ‘คนที่ทำให้คนอื่นตาย’ ชายหนุ่มก็ไม่อาจเรียกแอนว่า ‘ฆาตกร’ ได้อย่างเต็มปาก...  และเขายังคงรู้สึกผิด ที่เคยเรียกและคิดว่าเธอเป็น ‘ฆาตกร’ ในคดีฆาตกรรมในเกสต์เฮาส์ แต่ถ้าคิดอีกทางหนึ่ง แม้ผู้ตายจะไม่ขยับเขยื้อนมีด เขาก็อาจจะถึงแก่ความตายได้เช่นกัน เนื่องจากความอดทนของสภาพร่างกายของแต่ละคนนั้นต่างกัน หากเป็นเช่นนั้น เธอก็คงเป็นฆาตกรอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ไม่ว่าหญิงสาวจะเป็นเช่นไร เธอก็เป็นคนที่น่าเห็นใจไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าผู้ตายเลย และอาจจะน่าเห็นใจยิ่งกว่าด้วยซ้ำ ผู้หมวดโอบมือทั้งสองรอบแก้วกาแฟร้อนผสมเหล้ารัมด้วยท่าทีไม่สบายใจนัก “ผมหวังว่าอัยการจะเห็นด้วยที่เราตั้งข้อหาทำร้ายผู้อื่นจนเป็นเหตุให้ผู้นั้นถึงแก่ความตายกับแอน ไม่ใช่ฆ่าคนตายโดยเจตนา... และคงเห็นด้วยกับความเห็นที่เราเสนอไปด้วยว่าเธอทำลงไปเพราะบันดาลโทสะ ซึ่งอาจจะเป็นข้อพิจารณาสำหรับศาล ถ้าท่านจะกรุณาลดโทษให้เธอลงอีก” ผู้เป็นนายวางแก้วสก็อตช์ลง ตบไหล่ลูกน้องคนสนิท พร้อมกับยิ้มให้อย่างเข้าใจ... ข้อดีข้อหนึ่งของนักกฎหมายในเครื่องแบบตำรวจคนนี้ คือ ความเห็นอกเห็นใจคนอื่น และไม่ยึดหลักกฎหมายอย่างเหนียวแน่น หรือตั้งใจลงโทษผู้กระทำความผิดจนเหมือนจะฆ่ากันให้ตายหรือหมดอนาคตกันไปข้างหนึ่ง “นี่คือสิ่งที่เราทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว” จากนั้น ต่างคนก็ต่างนิ่งไป และนั่งจิบเครื่องดื่มของตนเงียบ ๆ ก่อนที่แดนนี่ สแตนตันซึ่งเปรยขึ้นด้วยภาษาไทยในสำเนียงที่เกือบจะใกล้เคียงกับเจ้าของภาษา “เรื่องที่แอนแทงคริส ผมรู้สึกว่าเป็นความผิดของผมด้วย” โปรแกรมเมอร์และคอลัมนิสต์ชาวอเมริกัน ยิ้มให้นายตำรวจชาวไทยทั้งสองซึ่งหันมามองเขาแทบจะเป็นตาเดียว “ผมควรจะบอกให้เธอเข้าใจว่าฝรั่ง หรือคนอเมริกันอย่างผม หรือคริส ไม่ได้ดีเลิศ น่าคบหาอย่างที่เธอคิดทุกคนหรอก” “ผมเสียใจที่ผมมองแอนผิดไป มองว่าเธอคงเหมือนกับผู้หญิงบาร์หลายคนที่ผมเคยเห็น... ผมไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะซีเรียสกับคริสมากถึงขนาดนี้”   กล่าวจบ เขาก็ยกเบียร์ที่เหลืออยู่ในขวดขึ้นดื่มจนหมด “คำว่า Thank you กับ you’re welcome ที่คนอเมริกันพูดกัน ส่วนมากก็เป็นไปตามมารยาท และหน้าที่เท่านั้นแหละคุณตำรวจ... ไม่ได้ซาบซึ้งกับน้ำใจ หรือรู้สึกขอบคุณกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำให้ตัวเองจริง ๆ ส่วนไอ้คนทำให้น่ะ ก็ทำไปเพราะหน้าที่ที่เขาจ้างมาให้ทำ ไม่ได้รู้สึกขอบคุณจากใจอย่างที่คนไทยรู้สึกกันหรอก” คนที่มีน้ำใจทำอะไรบางอย่างให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน อย่างคนไทยทำให้กัน บางทีก็ถูกมองเป็นเรื่องประหลาด ทำนองเดียวกับคนสองคนไม่มีหนี้ต่อกัน แต่อยู่ดี ๆ คนหนึ่งก็เอาเงินมายื่นให้เสียเฉย ๆ อย่างนั้น คนรับก็รับเอา เพราะตัวเองไม่ได้เสียอะไร มีแต่กำไรทั้งนั้น  แต่จะให้ตอบแทนกลับน่ะหรือ อย่าได้หวังให้มากนัก เพราะไม่ใช่ธรรมเนียม... โลกนี้ไม่มีอะไรฟรีอยู่แล้ว แม้แต่กับคนที่คบหากันฉันคนรัก เมื่อเลิกรากันไป บางคนฟ้องเรียกทรัพย์สิน หรือเงินที่เคยให้อีกฝ่ายไประหว่างคบหากันคืนก็ยังมี ใช่ว่าให้แล้วให้เลยเสียเมื่อไหร่ กับคนที่ไม่เคยทำอะไรให้ใคร และสนใจแต่ตัวเองอย่างเอ็กเกิร์ต แต่มีคนมาทำอะไรต่อมิอะไรให้โดยไม่เรียกร้องเงินทองสักคำอย่างแอน จะให้เขาคิดถึงคุณค่า หรือความดีของเธออย่างที่คนไทยเข้าใจได้อย่างไร อย่างไรก็ตาม คนอเมริกันก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ไปเสียทุกคนหรอก เพราะคนที่ดี มีน้ำใจก็มีอยู่อีกมาก กระนั้น ความไม่เข้าใจความแตกต่างทางวัฒนธรรมของคนอื่นก็ยังเป็นปัญหาอยู่ไม่น้อย...   “เพื่อนผมเคยเรียนมหาวิทยาลัยในอเมริกา เธอเล่าให้ผมฟังว่า ในการปฐมนิเทศนักเรียนต่างชาติ เขาพยายามทำความเข้าใจกับนักเรียนต่างชาติว่า ผู้หญิงอเมริกันไม่ได้เป็นเหมือนในหนังฮออลีวู้ด การจะมีอะไรกับใคร เป็นเรื่องการตัดสินใจของเธอคนนั้น ซึ่งเธออาจจะปฏิเสธก็ได้...” นายร้อยตำรวจตรีเอ่ย “ แต่ในขณะเดียวกัน มีหนุ่มอเมริกันมาคุยกับเธอ และมองว่าผู้หญิงไทยคงจะยอมง่าย ๆ เหมือนกับในหนังสือที่ฝรั่งบางคนที่มาเที่ยวเมืองไทย แถวพัฒนพงษ์ หรือสถานที่ท่องเที่ยวกลางคืนเอากลับไปเขียน กว่าจะทำความเข้าใจกันรู้เรื่อง เธอก็โมโหคนอเมริกันไปไม่รู้ตั้งกี่รอบ” “เธอตั้งข้อสงสัยกับผมว่า ในขณะที่คนอเมริกันพยายามทำให้คนจากชาติอื่นเข้าใจคนอเมริกัน และความเป็นอเมริกัน แต่เธอไม่เข้าใจว่า ทำไมคนอเมริกันเองถึงไม่สอนคนอเมริกันด้วยกันให้พยายามทำความเข้าใจคนชาติอื่น และวัฒนธรรมเฉพาะตัวของเขาบ้าง...”   เรื่องดังกล่าวทำให้นักเขียนชาวอเมริกัน ยกมือสองข้างยอมแพ้ เมื่อชายหนุ่มเลิกคิ้วน้อย ๆ เป็นเชิงถามความเห็น และพยักหน้าช้า ๆ เป็นการยอมรับอยู่ในที “อาจจะเป็นเพราะอย่างนี้ก็ได้ ที่ทำให้เอ็กเกิร์ตมองแอนแบบนั้น” สารวัตรสืบสวนสอบสวนกล่าว การที่แอนเคยอยู่กินกับแฟนเก่ามาก่อน ทำให้เธอตัดสินใจเรื่องการมีความสัมพันธ์กับผู้ตายได้ไม่ยาก และไม่ต้องอาศัยเวลานานนัก แต่ผู้ตายที่อาจจะได้ข้อมูลบางอย่างที่คลาดเคลื่อนมา ก็เข้าใจไปว่าผู้หญิงไทยเป็นแบบที่เคยรับรู้ และนำไปสู่ความไม่เข้าใจกัน ซึ่งลงเอยด้วยเหตุชวนสลดใจดังกล่าว ไม่มีใครโต้แย้งความเห็นนี้ มีเพียงเสียงถอนใจเบา ๆ พร้อม ๆ กันจากชายสามคนเท่านั้น “ถ้าแอนเป็นแค่ผู้ต้องหา แต่ไม่ใช่ ‘ฆาตกร’ แล้วใครล่ะที่เป็น ‘ฆาตกร’ ตัวจริงในคดีฆาตกรรมในเกสต์เฮาส์คดีนี้...” แดนนี่ สแตนตันถามขึ้น สารวัตรทำเสียงหึในลำคอเบา ๆ และหันไปหาลูกน้องคนสนิท “ว่าไงล่ะ เรา” นายตำรวจหนุ่มขยับแว่นสายตาให้เข้าที่ ยกมือกอดอกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “สิ่งที่แดนนี่พูด ทำให้ผมนึกถึงทฤษฎีของนักสังคมวิทยา ชื่อ เอมิล เดอร์ไคม์ (Emil Durkheim) ที่บอกว่า การที่คนคนหนึ่งถือปืนอยู่ในมือกำลังจะฆ่าตัวตาย เขาไม่ใช่คนที่เหนี่ยวไก แต่เป็นสังคมที่จับมือเขาให้ทำแบบนั้น... การที่คดีออกมาในรูปนี้ ผมว่า ก็เกิดขึ้นด้วยเหตุผลที่ไม่ต่างกัน... และถ้าเป็นอย่างนั้น... ” เขาเหยียดริมฝีปากบางออกเป็นรอยยิ้มเครียด ๆ “ความไม่เข้าใจในสังคมของกันและกันนั่นละครับ คือ ฆาตกรตัวจริง” ********************** (จบ) ******************** จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 26 ก.ย. 49 08:03:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ในที่สุดก็เอาตอนจบมาแปะจนได้ และต้องขออภัยในความล่าช้าด้วยนะคะ ทั้ง ๆ ที่เคยบอกว่า จะเอามาแปะในอาทิตย์ถัดไป โดยอาจจะเร็ว หรือ ช้ากว่านั้นประมาณสามวันแต่สรุปแล้วก็ คือ ช้าไปเกินสามวันค่ะ สัปดาห์ที่ผ่านมาที่มหาวิทยาลัยมีงานใหญ่ คือ ดาไลลามะ องค์ที่ 14 ของทิเบตเดินทางมาเยือน UB มาแสดงปาฐกถาพิเศษ และเข้าร่วมการเสวนาวิชาการของ Law School ด้วย ถือเป็นโอกาส “Once in A Lifetime” ที่ไม่อยากพลาดจริง ๆ และถือเป็นช่วงเวลาที่คุ้มค่ามากที่ได้ฟังท่านพูด (ฟังท่านพูดตอนบ่ายวันที่ 19 กันยา กลางคืนก็ได้ข่าวทางเมืองไทยเลย... จัดเป็นวันที่ตื่นเต้นใช้ได้เชียวล่ะค่ะ เหอๆ) รวมทั้งได้ฟังการเสวนาวิชาการของนักวิชาการด้านนิติศาสตร์และสังคมวิทยาสองวันเต็ม ๆ พอถึงปลายสัปดาห์ก็เลยหมดสภาพ...   ไม่มีข้อแก้ตัวล่ะค่ะ และต้องขออภัยอีกครั้งนะคะ ว่าแล้วเราก็มาคุยกันสักหน่อยดีกว่า... ตัว(Z): แล้วก็เป็นขอบแรกตั้งแต่เราไม่อยู่เมืองไทยด้วยแหละ พี่จริง: ที่แท้ฆาตกรก็เป็นคนใกล้ตัวเรานี่เองนิ ระวังตัวให้ดีนะคะ เหอๆ waidhaya: ซัดทอดกันเข้าไป แต่จริง ๆ ทุกคนสมรู้ร่วมคิดกันหมดใช่ไหมล่ะ คุณ Scottie: พริงเกิ้ลส์กับแอปเปิ้ลวางด้วยกัน ไม่ได้หมายความว่าต้องกินด้วยกันนะคะ (ว่าแต่ว่า... เรากินเข้าไปได้ไงเนี่ย - -‘) คุณหมอลูนาติก: ตกลงว่าทายถูกไหมคะ พี่หมอ ^^ คุณวิรตี : งานนี้ ผู้หมวดทำตัวน่ารักแล้วค่ะ แหะ ๆ คุณ oreocream : นานจริง ๆ ค่ะ... (รู้สึกผิดชอบกล ^ ^") คุณ MikaRin เลขที่ออก ตรงตามที่คิดไว้ไหมคะ :) คุณเจ้าชายไร้เงา: ที่ไม่ชอบมาพากลที่สุดก็คือคนเขียนนี่แหละค่ะ ^ ^” ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 49 23:44:42 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 26 ก.ย. 49 08:09:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฆาตกรตัวจริงอยู่ใกล้ตัวมากจนน่ากลัว "การที่คนคนหนึ่งถือปืนอยู่ในมือกำลังจะฆ่าตัวตาย เขาไม่ใช่คนที่เหนี่ยวไก แต่เป็นสังคมที่จับมือเขาให้ทำแบบนั้น... " กินใจกับคำพูดเหล่านี้ ทำไมโลกนี้น่ากลัวจัง จากคุณ : วิรตี (วิรตี) - [ 26 ก.ย. 49 09:53:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อิอิ จากคุณ : ลูนาติก - [ 26 ก.ย. 49 11:21:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นงานแนวปิยะรักษ์จริงๆ :) ในทางหนึ่งก็จริงอย่างที่บทสรุปแนะ แต่คิดอีกที ในทางกฎหมาย แอนก็สารภาพด้วย คงต้องรับโทษตามที่กฎหมายว่าไว้ละมัง จากคุณ : scottie - [ 26 ก.ย. 49 12:51:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โดนว่ะเพื่อน... จากคุณ : waidhaya - [ 26 ก.ย. 49 20:59:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านทั้งสองตอนจนจบ ชอบรายละเอียดในเนื้อเรื่องครับ จากคุณ : ninaM - [ 27 ก.ย. 49 08:16:42 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบจัง เเล้วจะติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะคะ^^ จากคุณ : MikaRin - [ 27 ก.ย. 49 16:45:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณวิรตี : โลกใบนี้ ไม่น่ากลัวหรอกค่ะ เพียงแต่มีอะไรที่เราคาดไม่ถึงเยอะไปหน่อยเท่านั้นแหละ ^ ^” คุณหมอลูนาติก : เหอ ๆ  (หัวเราะด้วยคนค่ะ... แต่เห็นพี่หมอหัวเราะแล้วเสียวสันหลังจังแฮะ) คุณ Scottie : เป็นแนวแม่น้ำสี่สายไหลมารวมกันที่ปากน้ำโพค่ะ  ^ ^ ถูกต้องค่ะ แอนที่รับสารภาพว่าทำผิด ก็ต้องว่าไปตามกฎหมาย แต่ถึงรับว่าฆ่าคริสตาย ถ้าพยานหลักฐานชี้ว่าแอนไม่เจตนาฆ่า หรือ ทำไปเพราะบันดาลโทสะ ก็จะอาจจะถูกตั้งข้อหาที่เบากว่าค่ะ waidhaya : ขอบใจว่ะ เพื่อน (ขอบใจ ในความหมายแบบคนไทยนะจ๊ะ) พี่ ninaM : ขอบคุณค่ะ ^_____^ คุณ MikaRin : ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ (ง่า... เรื่องถัดไปสงสัยอีกพักใหญ่ ๆ เลยล่ะค่ะ แฮ่ๆ) ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ^___^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 29 ก.ย. 49 04:04:01 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อืมมมมม ฆาตกร กับ ความตาย ก็ลอยวนไปมาอยู่ในอากาศรอบตัวเรานี่หล่ะเนอะ .....แล้วหมีน้อยหนีไปกบดานทำไมเนี่ย หุหุ จากคุณ : จริง - [ 30 ก.ย. 49 16:10:28 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เพิ่งได้เข้ามาอ่าน เยี่ยมมาก ทั้งลีลาในการเขียน การลำดับความ มีเพียงคำศัพท์ทางตำรวจบางคำที่ยังแปร่งๆอยู่บ้างเท่านั้น   ...เยี่ยมครับ จากคุณ : Nawinta44 (Nawinta44) - [ 1 ต.ค. 49 11:33:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เยี่ยมค่ะ มีผลงานครั้งต่อไป รับรองติดตามไม่พลาดแน่นอน แนวสืบสวนสอบสวน เราชอบอยู่แล้ว ;p จากคุณ : safety_sake - [ 1 ต.ค. 49 16:47:28 ]

ความคิดเห็นที่ 14 พี่จริง : ก็อยู่ใกล้ ๆ ตัวนี่แหละค่ะ ใกล้ซะจนบางทีก็ลืม ๆ ไปมั่ง ปล. หมีน้อยกลัวถูกออกหมายจับครับผม เลยหนีไปกบดานรอให้หมดอายุความก่อนค่อยกลับมา คุณ Nawinta44 : ขอบคุณค่ะ ส่วนเรื่องที่แนะนำมาก็จะรับไปแก้ไขนะคะ ^ ^ คุณ safety_sake : ขอบคุณค่ะ ชอบอ่านแนวนี้เหมือนกันคะ อ่านได้เรื่อย ๆ แต่อีกนานพอสมควรแหละค่ะ กว่าจะเขียนอีก ^ ^" จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 1 ต.ค. 49 22:38:03 ]