ความคิดเห็นที่ 1         ต่อมานางนาคมาณวิกาตั้งครรภ์คลอดบุตรเป็นชาย   ญาติทั้งหลายขนานนามให้ว่า  สาครพรหมทัต เพราะเหตุที่ประสูติที่ฝั่งแม่น้ำสาคร    ในเวลาที่บุตรชายเติบโตพอเดินเล่นได้  นางก็ได้บุตรหญิงอีกผู้หนึ่ง ประสูติที่ริมฝั่งทะเล  จึงขนานนามว่า  สมุททชา         กาลล่วงไป    วันหนึ่ง ได้มีพรานชาวกรุงพาราณสีผู้หนึ่งผ่านมา  เขาจดจำพระโอรสได้  ได้พำนักอยู่ด้วย ๒-๓ วันแล้วลาไป   บอกแก่พระโอรสว่า จะส่งข่าวแก่ราชตระกูลว่าพระองค์ทรงพำนักอยู่ ณ ที่นี้         เมื่อพรานไพรเข้าไปสู่นคร กลับพบว่าพระราชาสวรรคตเสียแล้วในเวลานั้น   เมื่อจัดงานพระศพเสร็จแล้ว ๗ วัน  พวกอำมาตย์ก็ปรึกษากันเพื่อหาองค์รัชทายาท  ต่างก็ไม่ทราบที่อยู่ของพระโอรส   พอดีกับที่พรานไพรทราบเรื่องนั้น   จึงได้เข้าไปหาเหล่าอำมาตย์  เล่าการที่ตนได้พบพระโอรสแล้ว  นำทางพาเหล่ามนตรีไป         พวกเขาได้นำราชสมบัติไปทูลถวาย   พระราชโอรสดำริถึงนางนาคมาณวิกา มิทราบว่านางจะยินดีไปด้วยพระองค์หรือไม่  จึงเข้าไปหา ตรัสบอกว่า         นางผู้เจริญ  บัดนี้พระบิดาของเราสวรรคตแล้ว   อำมาตย์ทั้งหลายมาที่นี่เพื่อยกฉัตรให้เรา   ไปกันเถิด   เราทั้งสองจักได้ครองรัชสมบัติในกรุงพาราณสีอันยิ่งใหญ่ถึง  ๑๒  โยชน์   เธอจะเป็นใหญ่กว่าหญิงทั้งปวง         ข้าแต่พระองค์  หม่อมฉันมิสามารถไปกับพระองค์ได้         เพราะเหตุใดเล่านาง  ?         หม่อมฉันเป็นอสรพิษร้าย   โกรธง่าย  อาจโกรธแม้ด้วยเหตุเพียงเล็กน้อย   และการมีสามีร่วมกับสตรีอื่นนั้นเป็นภาระหนัก  ยากที่จะระงับจิตใจ   ถ้าหม่อมฉันเห็นหรือได้ยินสิ่งใดระคายเคืองใจจักโกรธ   ก็เมื่อโกรธแล้ว  แลดูสิ่งใดสิ่งนั้นย่อมกระจัดกระจายไปเป็นเหมือนธุลีเพราะอานุภาพนาค    เหตุนี้หม่อมฉันจึงไม่อาจไปด้วยท่าน         พระโอรสเฝ้าอ้อนวอนนางให้ไปด้วยพระองค์ครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งถึงวันรุ่งขึ้น นางก็ยังไม่ยอมไป  นางกล่าวกับพระองค์ว่า         หม่อมฉันจักไม่ไปมิว่าท่านจะตรัสเช่นไร    แต่ว่า  บุตรและบุตรีของเราทั้งสองนี้เป็นมนุษย์ เพราะเกิดโดยสมภพกับท่าน    ท่านจงเมตตาระมัดระวังดูแลบุตรทั้งสองด้วยเถิด    บุตรทั้งสองนี้เป็นผู้ละเอียดอ่อนด้วยสายเลือดผู้อาศัยในน้ำ   หากเดินทางลำบากด้วยลมแดดอาจถึงชีวิต   ท่านพึงให้เขาขุดเรือลำหนึ่ง  ใส่น้ำให้เต็มแล้วให้บุตรทั้งสองของเราเล่นอยู่ในน้ำขณะนำเขาไป  เขาจะได้ไม่เป็นอันตราย  เมื่อถึงพระนครแล้วขอพระองค์โปรดขุดสระโบกขรณีให้บุตรทั้งสองได้ลงเล่นด้วย         นางสั่งเสียแล้ว  ถวายบังคมลาพระโอรส  กอดกุมารกุมารี  จุมพิตที่ศีรษะมอบแด่พระโอรส  โศกเศร้าคร่ำครวญใบหน้านองด้วยน้ำตากลับสู่ภพนาคโดยหายไป ณ ที่นั้นเอง         พระโอรสโทมนัสนัก  ทรงกันแสงอาลัยพระนาง    ออกจากพระนิเวศน์  ระงับพระอัสสุชลแล้วเข้าไปหาเหล่าอำมาตย์   พวกเขาอภิเษกพระองค์ ณ ที่นั้นเอง แล้วจึงอัญเชิญพระองค์เข้าสู่พระนคร   พระราชาตรัสให้เขาขุดเรือยกขึ้นบนเกวียน  ใส่น้ำให้เต็มแล้วจึงนำพระโอรสธิดาไป   โดยประการเช่นนี้การเดินทางย่อมสบาย             เสด็จสู่นครแล้วทรงครอบครองราชสมบัติอันโอฬาร  แวดล้อมด้วยสตรีนักฟ้อนรำ เสนาอำมาตย์  ๑๖,๐๐๐   ทรงให้สร้างสระโบกขรณี  พระโอรสธิดาทรงเล่นที่นั้น เกษมสำราญเป็นนิตย์มา         ต่อมา ในวันหนึ่ง  พวกพระลูกเธอเล่นน้ำอยู่ในสระโบกขรณี   มีเต่าตัวหนึ่งซึ่งลงไปในสระแล้วหาทางขึ้นไม่ได้ดำลงอยู่ที่ก้นสระนั้น  ในเวลาที่เด็กเล่นน้ำอยู่ เต่าได้โผล่ขึ้นมา  พอเต่าเห็นพวกเด็กก็ตกใจดำลงไปก้นสระดังเดิม   พวกเด็กๆ เห็นเต่าต่างก็ตกใจกลัวเช่นกัน  รีบวิ่งไปหาพระบิดาทูลว่า   ท่านพ่อ  ในสระโบกขรณีมียักษ์  ลูกกลัว         พระราชาทรงสั่งราชบุรุษให้ไปจับยักษ์นั้นมาให้ได้   พวกราชบุรุษก็ไปทอดแหนำเต่าไปถวายพระราชา  พระกุมารทั้งหลายเห็นเต่าก็ร้องว่า   นี้ปิศาจท่านพ่อ  นี้ปิศาจ         พระราชากริ้วเต่าด้วยความรักในบุตร  จึงสั่งให้นำเต่านั้นไปลงโทษ   พวกราชบุรุษต่างเสนอโทษเต่าต่างๆ กัน   คนหนึ่งว่า  เต่านี้ร้ายนักทำให้ระคายเคืองเบื้องพระบาท   ควรเอาใส่ครกแล้วเอาสากตำให้แหลกละเอียด         อีกคนหนึ่งว่า  ควรจะปิ้งไฟให้สุกถึง ๓ ครั้ง แล้วกินเสีย         อีกคนหนึ่งว่า  ควรจะต้มมันในกระทะ         แต่อำมาตย์คนหนึ่งผู้เป็นคนกลัวน้ำเสนอว่า  ควรจะโยนเต่านี้ลงในน้ำวนที่แม่น้ำยมุนา  มันย่อมถึงความพินาศอย่างใหญ่หลวง  ไม่มีวันได้ผุดขึ้นมาอีกเลย         ตลอดเวลาที่ฟังอยู่  เต่าหดหัวด้วยความกลัวอย่างยิ่ง   จนกระทั่งได้ยินอำมาตย์คนสุดท้ายพูด มันจึงยืดหัวโผล่ขึ้นแล้วพูดว่า         ข้าแต่ท่านทั้งหลายผู้เจริญ  เพราะเหตุใดหรือ ?  เราทำความผิดสิ่งใด ?  ท่านถึงได้พิจารณาลงโทษหนักอย่างนี้แก่เรา   จะทำอะไรๆ อื่นเราย่อมทนได้  แต่จะโยนเราลงในน้ำวนนั้น...  โอ   ท่านผู้นี้หยาบช้าเหลือเกิน   ท่านอย่ากล่าวถึงการกระทำอันร้ายกาจอย่างนี้อีกเลย  เรากลัวแล้ว         พระราชาสดับดังนั้น  เห็นควรว่าจะลงโทษเต่าอย่างนี้แหละมันจึงจะทุกข์ที่สุด  แล้วจึงให้ทิ้งเต่าลงในน้ำวนในแม่น้ำ ยมุนา    เต่าเจ้าเล่ห์ดีใจ  ตกลงไปในห้วงน้ำ พอดีกับทางที่จะไปสู่ภพนาคได้แห่งหนึ่ง มันจึงว่ายเข้าไปทางนั้น         ครั้งนั้น เหล่านาคมาณพ บุตรของพญา นาคนามธตรฐ กำลังเล่นน้ำอยู่ในห้วงน้ำนั้น   เห็นเต่าว่ายมาจึงชักชวนกันว่า  เราช่วยกันจับมันมาเป็นทาสเราดีกว่า         เต่าตกใจ  คิดว่าพ้นจากพระเจ้าพาราณสีแล้วมาเจอพวกนาคเกเรเหล่านี้อีก   ทำอย่างไรถึงจะรอดไปได้เล่า   อย่ากระนั้นเลย  จะต้องแต่งอุบายโกหกพวกมันเพื่อเอาตัวรอดดีกว่า  ว่าแล้วก็หลอกพวกนาคหนุ่มว่า         ทำไมพวกท่านจึงพูดกะเราอย่างนี้   พวกท่านมาจากสำนักของพญานาคธตรฐใช่ไหม  นี่แน่ะ  เราเป็นเต่า ชื่อจิตตจูฬ   เป็นทูตของพระเจ้าพาราณสีเชียวนะ   พระราชาของเราประสงค์จะยกราชธิดาให้แก่พญานาคธตรฐถึงได้ส่งเรามา   จงพาเราไปหาพญานาคโดยเร็ว         นาคมาณพเหล่านั้นหลงเชื่อพากันดีใจ  นำเต่าไปเฝ้าพระราชาแห่งนาค  กราบทูลตามที่เต่าว่ามาทั้งหมด   พระจอมภพนาคทอดพระเนตรเต่านั้นแล้วตรัสว่า         ผู้มีรูปกายน่าเกลียดถึงปานนี้น่ะหรือ  มาเป็นทูตสื่อราชสาร ?         เต่าได้ฟังดังนั้นวิตกกลัวความแตกจึงแก้ไขด้วยปัญญาว่า         ข้าแต่พระมหาราชเจ้า  ก็ทูตทั้งหลายนั้นจำต้องมีร่างกายงดงามดั่งลำตาลเท่านั้นหรือ   ร่างกายใหญ่โตหรือเล็กน้อยนั้นไม่เป็นข้อสำคัญเลย   ความสามารถในการทำกิจธุระให้สำเร็จลุล่วงโดยดีต่างหากเป็นสิ่งสำคัญ    ทูตของพระราชาของข้าพเจ้าจำนวนมากเป็นมนุษย์ ย่อมสื่อราชกิจบนแผ่นดินอันเป็นเมืองมนุษย์   นกย่อมทำราชการบนอากาศ           ข้าพระองค์ชื่อจิตตจูฬนี้ เป็นที่โปรดปรานของพระราชา  ได้เป็นถึงผู้ปกครองหมู่บ้าน   จะทำราชการในน้ำ ย่อมต้องอาศัยเต่า   ขอพระองค์อย่าทรงดูหมิ่นข้าพระองค์เลย         เต่าพรรณนาโวหารสรรเสริญคุณของตนอีกเป็นอันมาก         พญานาคธตรฐสดับแล้ว จึงถามเต่านั้นว่า   พระเจ้ากรุงพาราณสีส่งเจ้ามาด้วยเหตุใด ?         ข้าแต่มหาราช  พระราชาของข้าตรัสกับข้าพเจ้าว่า  จะทรงผูกมิตรกับพระราชาทั่วชมพูทวีปทั้งสิ้น  และจะทรงผูกมิตรกับพญานาคธตรฐคือพระองค์ด้วย   จะประทานราชธิดาสมุททชาแก่ท่าน  จึงทรงส่งข้าพเจ้ามา   ขอพระองค์อย่าช้าเร่งส่ง   ราชบุรุษทั้งหลายไปกับข้าเพื่อกำหนดวันมงคลเถิด         พญานาคยินดี ขอบใจเต่าแล้วส่งนาคมาณพ  ๔  นายไปกับเต่าเพื่อเฝ้าพระเจ้าพาราณสีเพื่อกำหนดวันมงคล   นาคหนุ่มเหล่านั้นรับพระดำรัสแล้วจึงพาเต่าออกจากภพนาคขึ้นมา         ระหว่างเดินทางจากแม่น้ำยมุนามายังกรุงพาราณสีนั้น   เต่าคอยหาทางหนีทีไล่จะหนีไปอยู่ มองเห็นสระปทุมสระหนึ่งจึงได้อุบายบอกกับพวกนาคว่า         ดูกรนาคมาณพทั้งหลาย  พระราชาและพระโอรสธิดา มเหสีเทวี เห็นข้าพเจ้าแล้วมักถามว่า   จิตตจูฬได้นำดอกบัว  รากบัว  เหง้าบัว มาฝากพวกเราบ้างหรือไม่เล่า ?    พวกท่านจงปล่อยข้าที่สระนี้แล้วไปกันก่อนเถิด   เราจักเก็บดอกบัว  รากบัว  พอควรไปถวายแล้วจึงจะตามไป  แล้วค่อยพบกับพวกท่านที่พระราชนิเวศน์ก็แล้วกัน         นาคมาณพหลงเชื่อจึงปล่อยเต่านั้นไป   เต่ารีบไปแอบซ่อนตัวอยู่แถวนั้น   เหล่ามาณพไม่เห็นเต่าแล้ว ไม่อยากที่จะรอจึงพากันไปเฝ้าพระเจ้าพาราณสี โดยนิรมิตร่างกายอย่างมนุษย์นั่นเอง                                     จบกัจฉปกัณฑ์   ********************************************** ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์  มาณพ  - ชายหนุ่ม ชายรุ่น  กัจฉป - เต่า จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 26 ก.ย. 49 09:33:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2         พระราชาแห่งกาสีมีพระปฏิสันถารแล้วถามว่า   พวกท่านมาแต่ที่ไหน  ด้วยเหตุใดหรือ ?         นาคมาณพทั้งหลายทูลว่า  ข้าแต่มหาราชเจ้า  พวกข้าพระองค์มาจากราชฐานของพญานาคธตรฐ  พระองค์ประสงค์จะทราบข่าวพระพลานามัยอันสุขสมบูรณ์ของพระองค์  และจักทูลถวายสิ่งซึ่งพระองค์ทรงปรารถนา  ด้วยทราบข่าวว่าพระองค์จะประทานพระธิดาสมุททชาให้เป็นบาทบริจาริกาแด่พระจอมนาคของข้าพระองค์  พระเจ้าธตรฐทรงยินดียิ่งแล้ว   รัตน์ใดในนิเวศน์ท้าว        นาคินทร์ ปวงรัตน์ปูนปิ่นสิน                      สู่ท้าว จุ่งประเวศนฤบดินทร์                   ดาลเกียรติ ภพพ่อ โปรดประทานปิ่นด้าว                  แด่เจ้าจอมถวัลย์         บรรดานาคมาณพนั้นกล่าวร้อยกรองอันไพเราะความว่า  มณีรัตนะอันมีค่าใดมีอยู่ในราชนิเวศน์ของพระจอมนาค   รัตนะเหล่านั้นทั้งปวงจงมาสู่นิเวศน์ของพระองค์เถิด  ขอพระองค์โปรดพระราชทานพระธิดาแด่ราชาแห่งข้าพระองค์         ครั้นพระเจ้าพาราณสีสดับดังนั้นจึงตรัสว่า   วิวาห์ด้วยนาคนั้น             เกินการ กาลก่อนบ่เคยพาน                     ผิดพ้อง ห่อนสมห่อนควรหาญ                 ฤๅหัก  ให้ฤๅ นาคมนุษย์สุดที่พร้อง                 แผกพ้นผิดวิสัย         พวกเรามิเคยทำการวิวาห์กับนาคทั้งหลาย  จะทำการวิวาห์อันไม่สมควรนั้นได้อย่างไรเล่า ?    ทรงถือพระองค์ว่าเป็นชาติมนุษย์  ส่วนนาคนั้นเป็นดิรัจฉาน มีสภาพต่ำกว่า         พวกนาคได้ฟังคำดังนั้นจึงกล่าวว่า   หากความสัมพันธ์กับพญานาคธตรฐไม่สมควรกับท่านแล้ว เหตุใดจึงส่งเต่าชื่อจิตตจูฬบริวารของท่านเป็นทูตไปทูลราชาแห่งพวกเราว่าจะยกราชธิดาสมุททชาให้เล่า   ครั้นส่งสาส์นย่างนี้แล้ว  บัดนี้ มาดูหมิ่นมหาราชของพวกเรา   อ้าองค์อิศเรศไท้          อธิบดินทร์ อาจสละสูญชีวิน                   แว่นแคว้น เหตุเหิมหักนาคิน                เคืองขุ่น กาลอุรเคนทร์ครุ่นแค้น         ชีพรู้คงไฉน     นรชนใดย่อมไร้             แรงฤทธิ์ มนุษย์ปราศปวงอิท-             ธิอ้าง วรุณโอรสวิสิฏฐ์                    สมบัติทิพย์  เถลิงนา ทรงฤทธิ์ฤทธิ์อาจมล้าง          ล่มหล้าเลือนนคร         ข้าแต่ราชันย์แห่งมนุษย์  พระชนม์ชีพตลอดจนแว่นแคว้นของพระองค์คงมิยงยืนนานเป็นแน่  เพราะท่านได้ทำให้เหล่านาคโกรธเสียแล้ว   พระองค์เอย  ทรงเป็นมนุษย์ปราศจากฤทธิ์  มาดูหมิ่นพญานาคธตรฐผู้ทรงฤทธานุภาพ โอรสแห่งท้าววรุณนาคราชใต้ห้วงยมุนาอันไพศาล         เมื่อนั้นพระราชาตรัสว่า   เราฤๅอาจหมิ่นผู้               พูนยศ ท้าวแห่งนาคธตรฐ                    ฤทธิ์แกล้ว เรืองอานุภาพบด                       บังทวีป ก็ดี ฤๅอาจควรคู่แก้ว                       เกศสร้อยกษัตรี     นาคีมีพิษเพี้ยง                    สุริยา มีกบเป็นภักษา                         สืบไสร้ ธิดาสมุททชา                           สูงชาติ ควรคู่ขัตติยะไท้                       ธเรศผู้เทียมบุญ         เรามิได้ดูหมิ่นท้าวธตรฐผู้เป็นใหญ่กว่านาคทั้งปวง   แม้จะเป็นพญานาคีมีอานุภาพมาก ก็ไม่สมควรกับบุตรีของเราผู้เป็นอภิชาติ         เหล่านาคมาณพได้ฟังดังนั้นบันดาลโทสะ ปรารถนาจะประหารพระเจ้าพาราณสีลงด้วยลมจากนาสิกในบัดนั้นทีเดียว  แต่มาคิดว่า ปวงเราเป็นทูต  มาตามพระบัญชาของพญานาค  เรามิควรทำการหุนหันอันไม่ควร   จักต้องกลับไปทูลพระจอมนาคก่อน  ดังนั้นแล้วออกจากราชนิเวศน์กลับสู่ภพนาคโดยดำลงในแผ่นดินที่นั้นทันที         พระเจ้าธตรฐเห็นพวกเขากลับมาก็ตรัสถามถึงเรื่องพระธิดานั้น   เหล่านาคมาณพก็โกรธแม้ต่อพระราชาของตนด้วย  ทูลว่า         เทวะ พระองค์ไม่ควรส่งพวกข้าพระองค์ไปเลย  พวกเราไปได้รับความอับอายสาหัสนัก   สู้ถูกพระองค์สั่งประหารเสียในเมืองนาคของเรานี้ดีกว่าจะไปได้อายเช่นนั้นในเมืองมนุษย์   พระเจ้าพาราณสีบริภาษพระองค์  ยกพระธิดาไว้ว่าสูงชาติ  เย่อหยิ่งถือความเป็นมนุษย์นัก         ต่างกราบทูลพญานาคทั้งข้อความที่พระเจ้าพาราณสีตรัส และแต่งเติมเสริมเล่าที่มิได้ตรัสขึ้นอีก ทำให้พระเจ้าธตรฐพิโรธ  ตรัสเรียกให้ประชุมเหล่านาคทั้งปวงในทันใด   กัมพลอัสสดรนาคตั้ง        เตรียมตน ปวงป่าวทั่วปวงชน                    เร่งรู้ สู่กาสิกรัฐบน                           บูรณ์ภพ บรพ่อ เพียงอย่าเบียดเบียนผู้               หนึ่งนั้นลงเลย         นาคกัมพลอัสสดรฝ่ายมารดาแห่งเรา  นาคอันสถิตย์อยู่เชิงเขาสิเนรุ  นาคทั้งหลายผู้อยู่ในคำเราทั้ง ๔ ทิศ  จงรู้ทั่วกันในประสงค์ของเราแล้วประชุมกันบัดนี้เถิด         เมื่อนาคทั้งหลายมาประชุมพร้อมกันแล้ว  ได้ทูลถามกิจอันตนพึงกระทำจากพระองค์   พระเจ้าธตรฐจึงตรัสสั่งให้นาคทั้งปวงเร่งไปยังกรุงพาราณสีพร้อมกัน   นาคทั้งหลายทูลว่า   พวกข้าพระองค์จะประหารทั้งนครด้วยลมจากนาสิก  ให้หมู่มนุษย์มอดไหม้กลายเป็นขี้เถ้าไปทั้งสิ้นเลยดีไหมพระเจ้าข้า         พญานาคมิปรารถนาความพินาศแก่ราชธิดาและปวงนราทั้งหลาย  พอพระทัยรักจักได้พระราชธิดานั้น  ทรงกำชับพวกนาคอย่าเบียดเบียนประทุษร้ายผู้ใดเลย           พวกนาคไม่เข้าใจ สับสนในความประสงค์ทูลถามว่า   ถ้าเช่นนั้นแล้วพวกเราจะไปทำอะไรในนครพาราณสีเล่าพระเจ้าข้า  ?         พระจอมนาคอธิบายสิ่งเหล่านั้น      พลนาคผู้ศักดา     ปวงหมู่วาสุกรี     สู่กาสีนครราช     แผลงอำนาจฤทธิ์หาญ     แผ่พังพานห้อยหัว     ทอดตัวตามเสาเรือน     เยือนหนทางทุกแห่ง     แต่งตนโตโอฬาร     สู่สระธารทุกท่า     สู่ทุกป่าทุกสวน     ชวนกันหลอนกันหลอก     กลอกเศียรขู่ชาวชน     ดลใจสั่นขวัญหาย     เราก็จักผายผันทบ     ลบเมืองใหญ่ด้วยฤทธิ์     ปิดเมืองมนุษย์ด้วยเดช    นิรมิตเศวตกายา    ให้โอฬาร์ล้อมนคร     ทวยนิกรไพร่ฟ้า     ยลตระหนกย่านกล้า     หวั่นเกล้ากลัวเกรง     ยิ่งนา         พวกเจ้าจงไปยังเมืองมนุษย์  เนรมิตกายให้ใหญ่น่ากลัว   แผ่พังพานอยู่ในห้องบ้าง  นอกห้องบ้าง   บนเตียงและตั่งที่มนุษย์นั่งนอน   ในหมู่บ้าน  ในหนทางเดิน  ในสระโบกขรณี   บังหวนควันส่งเสียงขู่   สุ สุ  พึงระวังอย่าแสดงตนต่อคนทั้ง ๔ นี้คือ  เด็กหนุ่ม  คนแก่ชรา  หญิงมีครรภ์  และพระธิดาสมุททชา         แม้เราเองก็จะไปด้วยพวกเจ้า  เนรมิตกายขาวใหญ่วงขนดล้อมเมืองไว้ถึง  ๗  ชั้น   ปิดแสงสุริยาด้วยพังพานใหญ่  ให้ชาวพาราณสีมืดมน ดังนี้   ปวงนาคาทั่วทั้ง                 ท้องนที แปลงเปลี่ยนกายมากมี               มืดน้ำ รุดถึงราชธานี                           เนืองเนก   นิมิตนา กรายร่างร้ายลอบกล้ำ                  เกลื่อนใกล้หมู่ชน     เรื้อยตนแผ่ฤทธิ์ให้              เห็นหาญ ขู่ฟู่ฟังผสาน                             แสยะเขี้ยว ทุกบ้านทุกเรือนปาน                ปลงปลิด  ขวัญนา ปราดปราดปวงกราดเกรี้ยว         ทั่วแท้วิษธร     ชาวนครตื่นตั้ง                    ตื่นหนี เสียงคร่ำร้องเหล่าสตรี                 ร่ำไห้ ต่างตระหนักพรักพร้อมลี            ลาศสู่  ราชแฮ กอดอกอ้อนวอนไท้                   จุ่งให้ราชธิดา         พหลพลนาคาแปลงกายาเป็นหลากพรรณหลายอย่าง  ขึ้นไปสู่กรุงพาราณสีในเวลาเที่ยงคืน  ห้อยตัวลงตามที่อยู่ของมนุษย์   วางกายขวางการสัญจรของคนตามหนทาง   ฝ่ายนาคมาณพทั้งสี่ที่เป็นทูต ก็เข้าไปประจำ ๔ ด้านของพระแท่นที่บรรทมกษัตริย์   พญาธตรฐนาคราชได้ปิดพระนครตามคำบัญชาแล้ว ********************************************** ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์  นาคินทร์ – พญานาค  พญางู (นาคิน, นาคี – งู นาค)  ปูน – ปัน แจก ให้ เทียบ เปรียบ  ปาน  เพียง  อุรเคนทร์ – พญานาค (อุรคะ – ซึ่งไปด้วยอก เลื้อยไป คืองูหรือนาค)  อิทธิ – ฤทธิ์ ความสำเร็จ ความเจริญ  วิสิฏฐ์ – ยอดเยี่ยม ดียิ่ง เลิศ ประเสริฐ  ไสร้ – ไซร้  เช่นนั้น  อย่างนั้น  ทีเดียว  บร – ปร  เหล่าอื่น  อันอื่น  ต่าง  ภายนอก  เบื้องหน้า  ข้าศึก  สูงสุด  ต่างแดน  ยิ่ง กว่า  ย่าน – ท้อถอย แถบ ถิ่น  บังหวน – ทำให้(ควัน)หวนตลบขึ้น  เนก – (ตัดจาก อเนก)   มาก หลาย  เรื้อย – เลื้อย  ยื่น  ล่ามด้วยเชือกยาว  วิษธร – งู งูพิษ  ผู้ทรงพิษ จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 26 ก.ย. 49 09:34:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3         บุรุษสตรีชาวเมืองทั้งหลายเมื่อตื่นขึ้น   เหยียดมือหรือเท้าไปทางใดก็ถูกต้องงู ณ ที่นั้น   ผวาร้องว่า งู ๆ   เมื่อสตรีตื่นขึ้นแล้ว จุดประทีปขึ้นในเรือนใด  มองไปทางไหนก็เห็นแต่งูอยู่ทั่วไปหมด  ตามประตู หน้าต่าง  เสา  จันทัน   ต่างก็หวีดร้องตระหนกตกใจขึ้นเป็นเสียงเดียว   ทั่วพระนครเกิดโกลาหลอลหม่านในทันที         รุ่งอรุณนั้น  พาราณสีนครทั้งสิ้นถูกปกคลุมไปด้วยลมหายใจของพวกนาค   ประชาชนพากันหวาดกลัว กล่าวกับพวกนาคว่า   เหตุไรพวกท่านจึงมาเบียดเบียนพวกเราอย่างนี้   บรรดานาคก็ตอบว่า   พระราชาของพวกท่านส่งทูตไปมิใช่หรือว่าจะยกพระธิดาให้พญานาคของเรา   พอพวกเราส่งทูตมาทูลขอกลับด่าบริภาษ   หากพวกท่านไม่ให้พระธิดา ก็อย่าหวังว่าจะคงชีวิตไว้ได้สืบไปเลย         บัดนั้นหมู่มนุษย์อ้อนวอนว่า  ท่านนาคทั้งหลายโปรดให้โอกาสเราเถิด  พวกเราจะไปกราบบังคมทูลขอพระเจ้าพาราณสีให้เอง   แล้วพากันไปยังราชนิเวศน์  คร่ำครวญร้องทุกข์ด้วยเสียงอันดัง         กาลนั้นพระจอมภพกาสียินเสียงชาวพระนคร และแม้มเหสีของพระองค์เองหวีดร้องคร่ำครวญด้วยความหวั่นกลัวก็ตื่นพระบรรทม  แลเห็นนาคทั้ง ๔ ยืนอยู่ ๔ ทิศ  อ้าปากราวจะฉกกัดพระเศียรดังนั้น ตกพระทัยยิ่งนัก   เหล่าพระมเหสีอ้อนวอนว่า  ยกพระธิดาให้เขาเถิดเพคะ  ทรงถูกนาคมาณพคุกคาม หวาดเกรงมรณภัยจึงได้ตรัสขึ้น ๓ ครั้งว่า    เรายกธิดาสมุททชาให้ท้าวธตรฐ ๆ ๆ  ดังนี้         นาคทั้งหมดได้ฟังพระดำรัสแล้ว จึงล่าถอยไปรวมกันยังที่ห่างประมาณ ๑ คาวุต   เนรมิตนครขึ้นแห่งหนึ่งงดงามราวเทพนคร  จัดแต่งบรรณาการมายังพระเจ้าพาราณสีเพื่อรับพระราชธิดา   พระราชารับบรรณาการแล้วส่งพวกนาคกลับไป  ดำรัสว่า  เราจะส่งบุตรีตามไปในความคุ้มครองของอำมาตย์มนตรีแห่งเรา         ครั้นแล้วตรัสเรียกพระลูกเธอขึ้นมา  พาเสด็จไปปราสาทชั้นบน  เผยสีหบัญชรให้พระกุมารีทอดพระเนตรดูทิพย์นครของพวกนาค มีพระดำรัสด้วยว่า   ลูกเอย  จงดูนครอันงดงามนั้น  เจ้าจะได้เป็นอัครมเหสีของเจ้านครนั้น   นครนั้นอยู่ไม่ไกลเลย   หากเจ้าไปอยู่ที่โน่นแล้วเบื่อหน่ายไม่พอใจ ก็กลับมาหาพ่อได้         ทรงให้พระธิดาสรงสนาน  แต่งพระองค์ด้วยอาภรณ์และรัตนทั้งหลาย  เสด็จโดยสีวิกากาญจน์อันปกคลุมแล้ว  ขบวนอำมาตย์แวดล้อมไปส่ง         เหล่านาคต้อนรับพระธิดาอย่างสมพระเกียรติ  อัญเชิญขบวนเสด็จสู่พระนคร  รางวัลหมู่อำมาตย์ที่มาแล้วส่งกลับไป  อัญเชิญพระธิดาให้ขึ้นสู่ปราสาท  บรรทมบนพระที่อันเป็นทิพย์   บริษัทนาคทั้งหลายแปลงกายเป็นคนค่อม คนเตี้ยบ้าง ปรนนิบัติรับใช้พระองค์ดั่งนางกำนัลสาวใช้ในเมืองมนุษย์   พระกุมารีบรรทมบนพระแท่นทิพย์มินานก็ทรงหลับสนิท          ท้าวธตรฐพาพระธิดาพร้อมปวงนาคหายไป ณ ที่นั้น  ลงปรากฏในภพนาค ณ พระราชฐานทีเดียว  เมื่อพระธิดาบรรทมตื่น  พบพระองค์อยู่บนที่บรรทมทิพย์  ในปราสาทแก้วมณีปราสาททอง  ประกอบด้วยอุทยานและสระโบกขรณีดั่งแดนสวรรค์   ทรงถามนางกำนัลทั้งหลายว่า   นครนี้ช่างตบแต่งได้งดงาม  ไม่เหมือนพาราณสีของเรา   นครนี้เป็นของผู้ใดหรือ ?         ข้าแต่พระเทวี  เมืองนี้เป็นของพระสวามีของพระนางเพคะ  พระนางเปี่ยมด้วยบุญญาธิการจึงได้เสวยสมบัติสมบูรณ์ปานนี้   ผู้มีบุญน้อยทั้งหลายไร้โอกาสแม้เพียงได้เห็น         ท้าวธตรฐรับสั่งให้ป่าวประกาศทั่วภพนาคทั้ง ๕๐๐ โยชน์ว่า  นาคทั้งปวงไม่พึงแสดงร่างงูแก่พระนางสมุททชาโดยเด็ดขาด  ผู้ใดล่วงพระโองการจักต้องโทษทัณฑ์   เช่นนี้  ราชธิดาย่อมมิได้ทอดพระเนตรเห็นนาคปรากฏในร่างงูเลยแม้แต่ผู้เดียว   สำคัญว่าภพนาคนั้นคือภพมนุษย์นั่นเอง   ทรงพึงพระทัยท้าวธตรฐ เป็นพระมเหสีอยู่ด้วยกันกับพระองค์ด้วยความรักสืบมา                                                    จบนครกัณฑ์               กาลต่อมาพระนางสมุททชาก็ทรงพระครรภ์   ประสูติพระโอรสองค์แรกชื่อว่า สุทัสสนะ เพราะเห็นแล้วให้เกิดความรัก   พระโอรสองค์ที่สองให้นามว่า ทัตตะ  พระองค์เป็นพระโพธิสัตว์   พระโอรสองค์ที่สามให้ชื่อว่า สุโภคะ   และพระองค์ที่สี่ให้ชื่อว่า  อริฏฐะ         แม้จะมีโอรสถึง ๔ องค์แล้ว พระนางก็ยังไม่ทราบว่านี่เป็นภพนาค   ภายหลังวันหนึ่งพวกนาคหนุ่มๆ บอกแก่พระโอรสอริฏฐะว่า มารดาของพระองค์เป็นมนุษย์มิใช่นาค   พระโอรสไม่เชื่อจึงทดลองดู  ขณะเสวยนมนิรมิตสรีระเป็นงู  เอาปลายหางลูบหลังพระบาทพระมารดา    พระนางเห็นร่างพระโอรสดังนั้นตกพระทัย กรีดร้อง ทิ้งพระโอรสลงที่พื้น  นัยน์ตาของพระโอรสองค์น้อยก็แตกไป โลหิตไหล         พระราชาสดับเสียงเสด็จมาทรงทราบดังนั้นกริ้วพระโอรส จะให้เขานำไปประหาร   พระนางสมุททชารักสงสารบุตรจึงทูลขออภัยต่อพระองค์ ว่า  นัยน์ตาลูกแตกไปแล้ว  โปรดทรงอภัยให้ลูกของเราเถิดเพคะ   พระราชาก็พระราชทานอภัยให้    ตั้งแต่วันนั้นมา พระมเหสีจึงทราบว่าประทับอยู่ในภพนาค   ส่วนพระโอรสองค์เล็กนั้นพระเนตรบอดไปข้างหนึ่ง  จึงเรียกกันว่า อริฏฐะบอด         เมื่อพระโอรสทั้งหลายเจริญวัยขึ้นแล้ว  พระเจ้าธตรฐก็พระราชทานรัชสมบัติแบ่งให้แด่พระลูกเจ้าทุกๆ พระองค์ พระองค์ละ ๑๐๐ โยชน์  พร้อมเหล่าบริจาริกา ๑๖๐๐๐   ส่วนพระบิดาเองนั้นทรงรัชสมบัติเพียง ๑๐๑ โยชน์เท่านั้น   พระโอรสทั้งหลายจะมาเฝ้าพระมารดาบิดาทุกๆ เดือน  เว้นพระโพธิสัตว์เสด็จมาทุกกึ่งเดือน         พระทัตตะทรงมีปัญญาอันเปรื่องปราด  สามารถพิจารณาแก้ไขปัญหาทั้งหลายในภพนาคได้ดียิ่ง เมื่อเสด็จสู่ที่เฝ้าของท้าววิรูปักข์มหาราช   พระองค์ก็วินิจฉัยปัญหาของพวกนาค ณ ที่นั้นได้    ครั้งหนึ่ง เมื่อท้าววิรูปักข์พร้อมด้วยนาคบริวารไปยังไตรทศบุรีพิภพดาวดึงส์สวรรค์ สู่ที่เฝ้าของท้าวสักกะเทวราช  ได้ถกปัญหาขึ้นในระหว่างหมู่เทพทั้งหลาย   ไม่มีผู้สามารถตอบปัญหานั้นได้ เว้นพระโพธิสัตว์เท่านั้น         พระเทวราชาทรงสรรเสริญยกย่องและตอบแทนการวิสัชนาของพระโพธิสัตว์ด้วยทิพย์บุปผามาลาและคันธชาติต่างๆ แล้วตรัสว่า   พ่อทัตตะ  ท่านประกอบด้วยปัญญาอันบริบูรณ์เสมอแผ่นดิน   แต่นี้ไปท่านจงมีนามว่า ภูริทัต เถิด         พระภูริทัตไปเฝ้าท้าวสักกะเทวราชเสมอ   เห็นเวชยันต์ปราสาทและทิพย์สมบัติอันงดงามประณีตน่าอภิรมย์ยิ่ง แล้วล้วนด้วยเทพอัปสร  ทรงคิดว่า  ความเป็นนาคนี้ยังเป็นอัตภาพอันด้อย  น่าดูหมิ่นว่ามีกบเป็นอาหาร   เราบำเพ็ญศีลเป็นบุญแล้ว จักได้บังเกิดในเทวโลกบ้าง         ดังนี้แล้วทรงกลับมาภพนาค   ทูลลาพระมารดาบิดาจะรักษาอุโบสถศีล  พระมารดาบิดาทรงยินดี   ตรัสสั่งว่า เจ้าจงรักษาอุโบสถในภพนาคของเรานี้ อย่าไปภายนอกเลย เพราะว่าเมื่อเจ้าไปรักษาศีลอยู่ภายนอกภพเรา จะมีอันตรายได้มาก         พระโพธิสัตว์รับคำ  ทรงถือศีลอยู่ในราชอุทยานอันว่างแห่งหนึ่ง         ขณะทรงศีลนั้น  เหล่านางนาคก็มักเข้าไปหา บรรเลงดนตรีขับกล่อมพระองค์ให้ทรงสำราญดังกาลก่อน   พระภูริทัตดำริว่า  รักษาศีลให้บริบูรณ์ในที่นี้ยากนัก  มักถูกรบกวน   เราควรไปถือศีลในถิ่นมนุษย์จะดีกว่า             ไม่ทรงบอกพระมารดาบิดาเพราะกลัวจะถูกห้าม   ตรัสบอกแต่กับพระชายาว่า  เจ้าเอย  พี่จะไปยังมนุษย์โลก  ขดขนด(เข้าสมาธิ)บนจอมปลวกที่ใกล้ต้นไทรริมฝั่งแม่น้ำยมุนา  อธิษฐานรักษาอุโบสถศีลตลอดราตรี  เจ้าจงให้พวกนางดนตรีครั้งละ ๑๐ นาง ไปหาในเฉพาะเวลาอรุณรุ่ง นำสุวคนธชาติและบุปผามาลาไปให้พี่           สั่งแล้วพระองค์เสด็จขึ้นไปที่ต้นไทร นิรมิตกายนาค ร่างประมาณเท่างอนไถ  วงขนดบนจอมปลวกแล้วอธิษฐานอุโบสถอันประกอบด้วยองค์ ๔ ว่า ผู้ใดปรารถนา หนัง เอ็น กระดูก หรือโลหิตของเรา  ผู้นั้นจงนำไปได้ตามปรารถนาเถิด  เราจักไม่หวงแหนปกป้อง ยินดีสละให้แล้ว           ทรงรักษาอุโบสถดังนี้ตลอดราตรี  ณ เวลาอาทิตย์ขึ้น นางนาคมาณวิกาทั้งหลายก็มาปรนนิบัติพระองค์ตามพระบัญชาแล้วกลับไปยังภพนาค             ทรงกระทำอุโบสถกรรมเช่นนี้ผ่านระยะกาลอันยาวนาน                                     จบอุโบสถกัณฑ์       ********************************************** ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์  จันทัน – ตัวไม้เครื่องบนที่รับแปลานอยู่ตรงกับขื่อ  คาวุต – คาพยุต  มาตราวัดทางยาวโบราณ  เท่ากับส่วนที่ ๔ แห่งโยชน์,             ชั่วสุดเสียงที่วัวร้อง  ( ๒๕ วา เป็น ๑ อุสภะ, ๘๐ อุสภะ เป็น ๑ คาวุต,             ๔ คาวุต เป็น ๑ โยชน์ )  สีวิกา – เสี่ยง คานหาม วอ  ท้าววิรูปักข์ – หนึ่งในท้าวจตุโลกบาล ผู้ประจำทิศตะวันตก เป็นใหญ่ในหมู่นาค  ท้าวสักกะ – พระอินทร์ จอมภพดาวดึงส์สวรรค์ ท้าวโกสีย์  คันธชาติ – เครื่องหอม  สุวคนธ – เครื่องหอม  สุคนธ์ กลิ่นหอม จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 26 ก.ย. 49 09:35:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ ๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4563032/W4563032.html จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 26 ก.ย. 49 09:36:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ภาพจากปกหนังสือค่ะ ^ ^ จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 26 ก.ย. 49 09:44:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกค่ะ สนุกมาก จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 27 ก.ย. 49 01:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณนัทตี้ ขอบคุณค่ะ ที่มาอ่าน ^ ^ จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 27 ก.ย. 49 09:22:45 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ช่วงแรกๆ รู้สึกสงสารเต่า เพราะคิดว่าจะถูกลงโทษแบบโหดร้ายมาก ไปๆมาๆ พี่เต่าเลยทำให้เรื่องไปกันใหญ่ เพราะความที่จะเอาตัวรอดของพี่เต่า ฮ่ะๆๆ แหฟม..ถ้าจะโกหกเอาตัวรอดก็น่าจะโกหกแต่พองาม ^_____^........ พวกนาคเองก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีเหตุผล ดีที่พญานาคยังพอมีความไม่โหด ไม่งั้นตายทั้งเมือง แต่ก็เล่นเอางูไปเพ่นพ่านเต็มเมืองนี่ก็โหดไม่เบาเลยครับ แค่นึกภาพผมยังยึ๋ยซซซซ......... คนที่น่างสงสารก็คงเป็นพระธิดา ถูกหลอกปิดหูปิดตาแบบคลุมถุงชนอีกต่างหาก สมัยนั้นก็ไม่มีการสมานฉันที่ดีเลย ทั้งที่ระดับผู้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นน่าจะคุยกันรู้เรื่อง เจ้าเต่าหนอเต่า กรรมแท้ๆ.. แต่จะว่าไปภพนาคก็ไม่เลวนะครับ จัดว่าน่าอยู่ทีเดียว แฮ่ะๆๆ จากคุณ : GTW - [ 28 ก.ย. 49 17:41:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ GTW - เต่าเจ้าเล่ห์มากค่ะ สงสัยอาจจะเป็นเพราะแค้นใจที่เกือบถูกลงโทษ                    หนักขนาดนั้น ทั้งที่ไม่มีความผิดอะไร ก็เลยโกหกซะ                    ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ไปเลยจริงๆ อิอิ                    อ่านเรื่องสมัยก่อนแล้วจะเห็นว่าความคิดความเชื่อช่างแตกต่าง                   จากสมัยนี้มากเลยค่ะ แต่งงานแบบคลุมถุงชนเนี่ย เป็นเรื่องธรรมดา                  และมีค่านิยมกันว่า เป็นเนื้อคู่กัน หรือทำบุญร่วมกันมาก่อน                  ก็จะได้เกิดมาคู่กันเอง (คือไม่ต้องคิด ไม่ต้องหาแฟนให้ปวดหัว)                  ถึงเวลาพ่อแม่ก็จะจัดการให้ได้พบกับคู่ของตัวเอง T T                                  ระดับผู้ยิ่งใหญ่นี่ละค่ะ น่ากลัว เพราะมักจะคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องเลย                  ต่างฝ่ายก็จะเอาให้ได้อย่างใจตัวเอง เหอะๆ                   จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 29 ก.ย. 49 18:29:59 ]