ต่อจากตอนที่แล้วhttp://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4734451/W4734451.html

หลังจากฝากเค้กไว้ที่ล็อบบี้แล้วตรีก็ไปนั่งหลบมุมอยู่ที่ร้านเค้ก ร้านประจำ
"อ้าวคุณตรี วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ ลูกค้าคนแรกของร้านเลย รับอะไรดีคะ"
เสียงเจ้าของร้านคนสวยดังขึ้นทันทีหลังจากเห็นหน้าลูกค้าประจำ ไม่ใช่แค่ลูกค้าธรรมดา แต่เพราะมีตรีมานั่งอยู่ทุกวันเลยเรียกลูกค้าสาวๆเข้าร้านได้อีกด้วย
"อืม ขอแอสเปรซโซ่แล้วกันครับ"
"ขนมล่ะคะ พายหรือเค้กดี"
"ยังดีกว่าครับ ขอบคุณมากครับ"

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้ว นี่เธอจะลงมารึยังนะ ผมนั่งใจจดใจจ่อเหมือนกับตอนเป็นเด็กรอรถขายไอศครีมมายังไงอย่างงั้น นึกแล้วก็ขำตัวเอง ใส่แว่นดำ นั่งกางหนังสือพิมพ์ ตาคอยจ้องอยู่แต่ที่ล็อบบี้

ประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง ครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ตรีมองหาฝ้ายในหมู่คนที่เดินออกมาจากลิฟต์ แล้วครั้งนี้ก็ไม่ผิดหวัง เธอเดินออกจากลิฟต์ และกำลังผ่านล็อบบี้ไปแล้ว
"เอ๊ะ พนักงานมัวทำอะไรอยู่ หรือว่าลืม เรียกเธอสิ"ผมนั่งลุ้นอยู่ในใจคนเดียว

"น้องฝ้ายคะ น้องฝ้าย"
"คะ" ฝ้ายหันหลังกลับไปหาต้นเสียง
"มีคนฝากของให้น่ะค่ะ บอกว่าเก็บได้"

เธอทำหน้าสงสัยสุดๆ ผมอดขำไม่ได้ในความน่ารักของเธอ เธอรับกล่องเค้กมาแล้ว และกำลังเปิดดู เธออ่านข้อความบนเค้กแล้ว หน้าตาสงสัยของเธอเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม แค่ยิ้มของเธอ ของเด็กชื่อฝ้าย หัวใจของผมกลับพองโต น่าตื่นเต้น และแปลกใจจริง ผมได้รับรอยยิ้มมากมายจากผู้หญิง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยเหมือนครั้งนี้ ทั้งที่เธอไม่ได้ยิ้มให้กับผม เธอแค่ยิ้มให้กับเค้ก.. แค่เค้กที่ผมให้เท่านั้น

"ขอบคุณนะคะ แล้วไม่ทราบว่าใครฝากไว้หรอคะ"ฝ้ายถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง ว่าคนคนนั้นใช่คนที่เธอคิดรึปล่าว
ตรีเฝ้ามองดูเหตุการณ์อยู่ อ่านปากและท่าทางออกว่าทั้งสองกำลังคุยอะไรกัน
"ให้ตายสิ ดันลืมบอกว่าอย่าบอกชื่อ"

"คุณตรีที่ซื้อชั้น5ทั้งชั้นน่ะค่ะ น้องฝ้ายรู้จักมั้ยคะ"
"เอ่อ... รู้จักค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ฝ้ายฝากของนี่ไว้ก่อนได้มั้ยคะ พอดีฝ้ายต้องรีบไปสอบ เดี๋ยวตอนเย็นกลับมารับค่ะ"
"ได้สิคะ"
"ขอบคุณมากนะคะ" ฝ้ายเดินยิ้มอารมณ์ดีอย่างสังเกตได้ชัด

ตรีจ่ายเงินค่ากาแฟ เดินออกจากร้าน และยังไม่ลืมที่จะซื้อขนมเล็กๆน้อยๆฝากพนักงาน ที่ช่วยเป็นแม่สื่อให้อย่างไม่รู้ตัวอีก

"ไงครับ น้องฝ้ายเค้ารับของไปรึยังครับ"ทั้งที่เฝ้าดูอยู่แต่ก็แกล้งถาม ทำเหมือนไม่เห็นเหตุการณ์
"อ๋อ เค้ารีบไปสอบน่ะค่ะ เลยฝากไว้เดี๋ยวตอนเย็นมารับค่ะ"
"อ่อ ขอบคุณนะครับ นี่ครับขนม ผมซื้อมาฝาก แบ่งกันทานนะครับ"

ตรียิ้มเดินขึ้นลิฟต์กลับห้อง ปล่อยให้พนักงานสาว2คนยืนแปลกใจ

"วันนี้คุณตรีแปลกนะ ปกติก็แค่ทักทายและยิ้มให้พวกเรา คราวนี้ซื้อขนมมาฝากด้วยอ่ะ"
"นั่นสิ สงสัยอารมณ์ดีที่แฝนมาหาเมื่อวานมั้ง"
"ชั้นว่าไม่ใช่แฟนหรอก ก่อนหน้านี้ก็มีผู้หญิงคนอื่นมาหานะ สวยๆทั้งนั้นเลย แต่หลังๆมานี่สิเห็นคุณตรีเค้าอยู่คนเดียว ทำแต่งานเนอะ เพิ่งเห็นอีกทีก็เมื่อวาน"

ผมขึ้นมาบนห้อง ทิ้งตัวนอนลงบนโซฟา ไม่น่าเชื่อเลยว่าผมจะทำอะไรแบบนี้ พอหลับตาลงก็คิดถึงแต่หน้าใสซื่อ และรอยยิ้มของฝ้าย ถึงตอนนี้ผมเริ่มคิดหนัก ผมควรจะหยุด ลองใช้ชีวิตปกติแบบเดิมๆดู เพื่อให้แน่ใจก่อนว่าผมต้องการอะไรกันแน่ ผมอยากจะรู้จักเธอจริงๆรึปล่าว หรือผมแค่นึกอยากสนุก ผมขอดูความรู้สึกตัวเองให้แน่ใจก่อน ก่อนที่จะเข้าไปยุ่งกับชีวิตใครซักคน แต่ผมอยากรู้จักเธอจริงๆ ผมขอรู้จักเธอให้มากกว่านี้ก่อน โดยที่จะไม่ให้เธอรู้ตัว เพราะไม่อยากทำให้เธอลำบากใจ

หลังจากวันนั้นผ่านมาแล้ว3วัน ผมแทบไม่ได้ออกจากห้อง ไม่สิผมไม่ได้ก้าวออกจากห้องไปไหนแม้แต่ก้าวเดียวเลยต่างหาก เพราะรับปากกับลูกค้าไว้ ว่าจะออกแบบเครื่องประดับทับทิมเซ็ทใหม่ให้ และต้องเอาแบบไปส่งวันนี้แล้ว

เรื่องที่ผมเจอเธอมันสร้างแรงบันดาลใจอย่างประหลาด ทำให้งานชุดนี้ของผมดูแปลกออกไป ผมเดินทางไปส่งงาน

"ตรี งานชุดนี้มีเสน่ห์จัง พี่ไม่เคยเห็นตรีทำงานออกมาแนวนี้เลยนะ"
เจ้าของร้านหนุ่มหน้าคมเอ่ยปากชม ถ้าไม่ติดที่เป็นเกย์คงจะมีลูกค้าสาวๆมาติดเยอะกว่านี้ แล้วยิ่งมาบวกกับฝีมืองานออกแบบของตรี แค่ตอนนี้บรรดาลูกค้าทั้งสาวๆ และหนุ่มๆก็มาติดมากพออยู่แล้ว
"ครับ ผมเองก็แปลกใจ"
"ปกติจะไม่ออกหวานแบบนี้เลย จะเป็นแนวเท่ห์ๆมากกว่า คราวนี้มาแปลกนะ ดูหวานๆเน้นเส้นโค้ง ลวดลายเป็นผู้หญิงๆ แล้วก็ลึกลับดี พี่ชอบ"
"ขอบคุณครับ"
"เอ่อ พี่พีครับงานที่ผมออกแบบชุดก่อนที่น่ะครับ ชุดงานออกมารึยังครับ คือผมอยากได้สร้อยข้อมือไว้ซักชิ้นนึง"
"ออกมาแล้ว แต่ขายดีมาก เหลือก็แต่ที่เป็นกิ๊บติดผมน่ะ"
"งั้นผมขอเป็นกิ๊บก็ได้ครับ"
"เอาไปทำอะไรหรอ จะไปให้ใครที่ไหนรึปล่าว ใครเป็นคนโชคดีคนนั้นนะ ว่างๆพามาร้านพี่มั่งสิ"
"ก็ยังไม่รู้เลยครับ ว่าจะมีโอกาสได้ให้เค้ารึปล่าว"
"ดูพูดเข้า อย่างตรีถ้าจะหาโอกาสเข้าใกล้ใครน่ะง่ายอยู่แล้ว"
"หึ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับพี่ ยังไงวันนี้ผมขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะครับ นั่งปั่นงานไม่ได้ออกจากห้องเลยเนี่ย อยากกินขนมยังไม่ลงจากห้องมากินเลย ทุ่มเทให้งานพี่ขนาดนี้ งานหน้าต้องขอขึ้นราคาซักหน่อย"
"เว่อร์ไปรึปล่าว ยังไงถ้างานออกมาดีแบบนี้ เท่าไหร่ก็ยอม ตอนนี้ก็มีแต่ลูกค้ามาถามหางานของตรีทั้งนั้นแหละ"
"เอาล่ะผมลากลับก่อนแล้วกันะครับ แต่คราวหน้าเท่าไหร่ก็ยอมแน่นะ ผมเอาจริงนะครับพี่พี"
"เดี๋ยวแถมตัวเจ้าของร้านให้ด้วยเลยเอามั้ยล่ะ"
"ฮ่าๆ อันนี้ขอบายนะครับพี่"

ผมขับรถกลับคอนโด หลังจากงานนี้ก็มีเวลาว่างมากขึ้น ว่างพอที่จะให้ผมได้สืบเรื่องของฝ้าย เพื่อที่จะได้รู้จักเธอบ้าง

ผมนั่งร้านเค้กร้านประจำ กินเค้กไปได้ไม่ถึงครึ่งชิ้น ผมเงยหน้าขึ้นเห็นฝ้าย เธอกำลังจะเดินออกจากคอนโด ผมรีบวางเงินทิ้งไว้ แล้วตามเธอออกไปอยู่ห่างๆ นึกแปลกใจว่าทำไมวันนี้เธอไปมหาลัย ตอนเย็น และไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษาเหมือนเคย

ผมเห็นเธอทักทายกลุ่มเพื่อน เดินไปดูประกาศหน้าบอร์ด เดาเอาว่าน่าจะเป็นผลสอบ ผมได้ยินแว่วๆว่าเธอได้ท๊อป
หลังจากเธอและกลุ่มเพื่อนออกไป ผมรีบเดินไปดูที่บอร์ด หาชื่อของคนที่ได้คะแนนสูงสุด

"รพิณ พีระกุล"

อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ได้รู้ชื่อจริงของเธอ ได้รู้ว่าเธอเรียนคณะศิลปศาสตร์ ปี4 และเรียนเก่งซะด้วย คิดๆดูการกระทำของตัวเองก็เหมือนจะน่ากลัว คล้ายๆคนโรคจิตตามเด็กที่ชอบยังไงอย่างงั้น แต่ผมไม่มีทางทำร้ายเธอแน่นอนผมเชื่อว่าอย่างนั้น

ผมตามเธอและเพื่อนต่อไป เหมือนกับว่าพวกเค้าจะไปฉลองกันที่ไหนซักแห่ง จนมาหยุดอยู่หน้าร้านอาหารกึ่งผับแห่งหนึ่ง ผมนั่งห่างออกไปจากกลุ่มของเธอ ห่างพอที่เธอจะไม่สังเกตเห็น เพื่อนของเธอต่างก็เฮฮา สั่งทั้งอาหาร เครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์มาเต็มโต๊ะ ผมสังเกตเห็นเธอไม่แตะอะไรเลย แม้ว่าเพื่อนจะชวนอย่างไรก็ตาม เธอเพียงแค่นั่งคุยกับเพื่อนๆ

เวลาผ่านไปประมาณสองชั่วโมง เธอก็ขอแยกกลับ สิ่งที่ผมเห็นมันทำให้ผมยิ่งชอบเธอ เธอเป็นเด็กตั้งใจเรียน ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวแต่ก็ยังดูแลตัวเองได้ดี เธอไม่ดื่มเหล้า ไม่กลับดึก

ผมตามเธอจนกลับถึงคอนโด ระหว่างทางฝนตกโปรยๆ ผมเห็นเธอหยิบร่มออกจากกระเป๋า เดินกางร่ม ส่วนผมเดินตากฝน ตามอยู่ห่างๆ มีเด็กนักเรียนเล็กๆติดฝนอยู่ที่หน้าร้านขายของ ผมเห็นเธอเข้าไปคุยด้วย เธอยื่นร่มให้เด็กน้อย เด็กน้อยขอบคุณ เดินกางร่มโบกมือบ๊ายบายเธอ เธอยืนหลบฝนแทนที่เด็กน้อย แน่ใจได้เลยว่าผมชอบฝ้าย ผมตัดสินใจได้ในตอนนั้นทันทีว่าผมอยากทำความรู้จักเธอ ไม่ใช่ในแบบที่เธอไม่รู้ตัวแบบนี้อีกต่อไป

โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณอีกครั้งครับที่อ่านมาถึงตรงนี้
ขอบคุณมากสำหรับคำติ และคำชม

แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 49 09:01:00

แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 49 17:37:37

แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 49 17:27:08