เลยผ่าน...ผ่านเลย
เขาอยู่ในโลกไซเบอร์
ฉันอยู่ในโลกของตัวเอง
เรา 2 คน บังเอิญพบกันในโลกของความจริงอย่างเป็นทางการในคืนหนึ่ง ท่ามกลางเสียงดนตรี เคล้ากลิ่นบุหรี่ ผสานดีกรีแอลกอฮอล์ในกระแสเลือด ความทรงจำระหว่างเราคงน้อยเต็มที
แล้ววันหนึ่งทั้งฉันและเขาก็นัดเจอกันในโลกไซเบอร์ การพบปะพูดคุยในโลกใบนั้น มิได้เร่งความสัมพันธ์ให้ดีขึ้นได้ ฉันและเขายังคงเสมือนคนแปลกหน้าที่แค่มาพบกันในโลกออนไลน์
เขาจมอยู่กับตัวหนังสือในหัวและผู้คนในจอคอมฯ ฉันมิกล้าย่างกรายเข้าไปให้เป็นส่วนเกินสำหรับเขามากไปกว่านี้
ชีวิตเขามีองค์ประกอบอยู่ไม่กี่อย่าง เพื่อนหรือคนรู้จักนับถ้วน ซึ่งแน่นอนฉันมิได้เป็นองค์ประกอบในนั้น
การจมอยู่กับตัวเองคนเดียวมานานทำให้เขาไม่กล้าที่จะย่างกรายออกมาจากกรอบกำบังของตัวเอง ฉันมิกล้าย่างกรายกลับเข้าไปภายในโลกของเขา
สักวันฉันคงถูกดีดออกให้พันจากวงโคจรของโลกส่วนตัวของเขา
แม้แต่คำว่าคนรู้จักยังมิอาจหยิบมาใช้ระบุสถานะระหว่างเรา ประสาอะไรกับคำว่า เพื่อน
สังคมเขาแคบ สังคมฉันแคบกว่า เพื่อนที่ฉันมีอยู่นับจำนวนได้ การสนทนานานครั้ง ความเหินห่างมีมาก เขาสำหรับฉันในตอนนี้คือคนที่สนทนามากครั้งสุด
ทุกครั้งบทเริ่มสนทนาคือฉัน หลายครั้งฉันโทรหาเขา ไม่มีสักครั้งที่เขาโทรหาฉัน บ่อยครั้งฉันส่งเมสเสจถึงเขา น้อยครั้งที่เขาส่งกลับมา จนบัดนี้ ... ไม่มีอีกแล้ว
โลกของเขาและฉันกำลังบีบแคบลง อีกไม่นานโลกของฉันและเขาจะเหลือเพียงแค่ โลกของฉัน โลกของเขา เท่านั้น ไม่มีโลกใบที่เราเคยพบกันอีก
ฉันอาจจะไม่เคยรู้จักเขา เขาคงไม่รู้จักฉัน เราคงแค่โคจรผ่านมาเจอกัน และกำลังจะหลุดวงโคจรไป
สุดท้าย เราคงแค่คนที่เคยเดินสวนกัน เจอกันครั้งใหม่ อาจจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเราเคยเจอกัน ... เคยคุยกัน ... มันก็แค่สิ่งที่ผ่านมา และผ่านเลยออกไป .....
ความเหงา โดดเดี่ยว เดียวดาย เกาะกุมอีกครั้ง ..........
# # # # # # # # # # #
จากคุณ :
ID Guy 
- [
27 ก.ย. 49 22:16:46
]
เลยผ่าน...ผ่านเลย...
