ความคิดเห็นที่ 1 ในตอนเย็นเป็นธรรมเนียมของเซอร์เฮนรี่กัปตันกู๊ดและข้าพเจ้าจะร่วมรับประทานอาหารเย็นหรือน่าจะเป็นมื้อค่ำกับนางพญาและข้าราชสำนัก        แต่ที่จริงแล้วก็ไม่ใช่ทุกคืนประมาณสามหรือสี่ครั้งต่ออาทิตย์        เมื่อไม่ผู้เข้าเฝ้ามากนักหรือว่างจากภารกิจของบ้านเมือง       และข้าพเจ้าอยากจะกล่าวว่าอาหารค่ำเหล่านั้นค่อนข้างจะมีเสน่ห์อย่างที่สุดเท่าที่ข้าพเจ้าได้เคยพบเห็นมา       เป็นความจริงสักแค่ไหนกันที่กล่าวกันว่าคนยิ่งสูงศักดิ์มักเป็นคนเรียบง่ายจิตใจดี      นั่นเป็นเพราะว่าคนที่ท่านพบเห็นครึ่งต่อครึ่งเป็นพวกวางท่าเป็นคนสำคัญกับพวกหยาบคาย      ความแตกต่างระหว่างสองอย่างนี้ท่านจะเห็นได้ทุกวันในประเทศอังกฤษระหว่างคนแก่เฒ่ายากจนล้มละลายครอบครัวชนบท      กับคนหยิ่งยะโสมีเงินเต็มกระเป๋าผู้เข้ามาครอบครองยึดเอาที่ไป       ข้าพเจ้าคิดอย่างจริงจังว่าเสน่ห์อย่างสำคัญของนางพญาไนเรพธาคือความอ่อนหวานและเรียบง่าย       และความมีจิตใจเมตตาอย่างแท้จริงของพระนางแม้แต่กับเรื่องเล็กน้อย        พระนางเป็นผู้หญิงที่เรียบง่ายอย่างที่สุดเท่าที่ข้าพเจ้าเคยรู้จักและเมื่อไม่มีความโกรธเข้ามาเกี่ยวข้องพระนางเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวานอย่างที่สุด      แต่พระนางแสดงท่านางพญาได้ทันทีถ้าต้องการและดุร้ายได้เหมือนกับคนป่าเถื่อนด้วยเหมือนกัน สำหรับเรื่องนี้มีตัวอย่างจะเล่าให้ฟัง       ข้าพเจ้ายังไม่ลืมภาพแรกที่ทำให้แน่ใจว่านางพญารักเซอร์เฮนรี่เคอร์ตีส       เรื่องมันเป็นอย่างนี้       จากความอ่อนไหวของกัปตันกู๊ดกับเรื่องผู้หญิง      เมื่อพวกเราใช้เวลาเรียนภาษาซู-เวนดิมาได้สามเดือน         กัปตันกู๊ดรู้สึกเบื่อหน่ายกับพวกสุภาพบุรุษสูงอายุที่ให้เกียรติมาสอนพวกเรา        เขาจึงจัดการไปโดยไม่บอกพวกเราเลยสักคำ      โดยบอกพวกเขาไปว่าเป็นความจริงที่แปลกอยู่ว่าพวกเราไม่สามารถเรียนรู้ภาษาต่างถิ่นได้อย่างลึกซึ้งนอกเสียจากว่าจะได้รับการสอนจากผู้หญิง---หญิงสาว       เขาอธิบายอย่างระมัดระวัง       ว่าที่บ้านเมืองของเรามีความเคยชินที่จะคัดเลือกหญิงสาวที่สวยอย่างที่สุดและมีเสน่ห์อย่างที่สุดมาสอนคนต่างถิ่นที่เดินทางมาถึง     และอย่างอื่นอีกมากมาย ตลอดเวลาพวกสุภาพบุรุษสูงอายุกลืนน้ำลายอ้าปากค้าง        พวกเขายอมรับเหตุผลที่กัปตันกู๊ดอ้าง เพราะว่าความสวยงามตามหลักปรัชญาอย่างที่สอนกันมาเป็นสิ่งบำรุงจิตใจเหมือนกับแสงแดดและอากาศเป็นสิ่งบำรุงร่างกาย        ด้วยเหตุนั้นพวกเราอาจจะซึมซับเอาภาษาซู-เวนดิได้เร็วกว่าถ้าได้ครูที่เหมาะสม         และอีกอย่างพวกผู้หญิงเป็นเพศที่ชอบพูดชอบคุยโดยธรรมชาติ     การฝึกฝนที่ดีย่อมเพิ่มพูนขึ้นจากการเรียนรู้ด้วยการพูดจากัน เรื่องทั้งหมดนี้กัปตันกู๊ดยอมรับอย่างหนักแน่น      แล้วสุภาพบุรุษผู้คงแก่เรียนก็ลากลับไป      พร้อมกับให้คำรับรองแก่เขาว่าจะจัดการให้ตามที่พวกเราปรารถนาในทุก ๆ ทาง       และถ้าเป็นไปได้สิ่งที่พวกเราต้องการจะได้รับการตอบสนอง ลองนึกถึงความประหลาดใจและรังเกียจของข้าพเจ้า       และข้าพเจ้าเชื่อและมั่นใจว่าเซอร์เฮนรี่ก็เป็นเช่นเดียวกัน       เมื่อพวกเราก้าวเข้าไปในห้องที่ใช้เรียนในเช้าวันต่อมา       เราพบว่าแทนที่จะเป็นผู้ฝึกสอนที่น่าเคารพกลับเป็นหญิงสาววัยรุ่นสวยงามอย่างที่สุดเท่าที่นครไมโลซีสจะรังสรรค์ขึ้นมาได้---และกล่าวได้ว่ามีอยู่เป็นจำนวนมากมาย---ซึ่งแสดงความเคารพอย่างเขินอายและยิ้มแย้ม       และแสดงท่าทางว่าพวกเธอมาเพื่อสอนพวกเราต่อไป        จากนั้นกัปตันกู๊ดที่พวกเราพากันหันไปมองด้วยความงุนงงเพื่อหาคำตอบ       กล่าวว่าเขาลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปหมดแล้ว---แต่สุภาพบุรุษชราได้บอกแก่เขาเมื่อตอนเย็นวันก่อนว่า        เป็นความจำเป็นอย่างที่สุดว่าการเรียนของพวกเราต้องดำเนินไปโดยเพศตรงข้าม        ข้าพเจ้างงไปหมดแล้วจึงหันไปขอความเห็นจากเซอร์เฮนรี่กับเรื่องฉุกเฉินที่เกิดขึ้นนี้ “พวกคุณก็เห็นอยู่แล้วว่าพวกผู้หญิงมาอยู่ที่นี่แล้วไม่ใช่หรือ ?     ถ้าพวกเราส่งพวกเธอกลับไปไม่คิดบ้างหรือว่าจะเป็นการทำร้ายจิตใจพวกเธอ ?     เราไม่ควรจะหยาบคาย   และพวกเธอก็ดูสดใสดีไม่ใช่หรือ ?” ถึงตอนนี้กัปตันกู๊ดก็เริ่มต้นเรียนกับคนสวยที่สุดไปเรียบร้อยแล้ว      พร้อมกับการถอนหายใจอย่างยอมจำนนของข้าพเจ้า        ในวันนั้นทุกอย่างดำเนินไปได้อย่างดีมาก       พวกสาวน้อยเฉลียวฉลาดมากจริง ๆ และพวกเธอทำแค่ยิ้มเมื่อพวกเราทำผิดพลาด        ข้าพเจ้าไม่เคยเห็นกัปตันกู๊ดสนใจหนังสือเรียนของเขามาก่อนเลย        แม้แต่เซอร์เฮนรี่ก็ทุ่มเทให้กับภาษาซู-เวนดิด้วยความสนุกอย่างใหม่        ข้าพเจ้าคิดกับตัวเองว่า  “มันต้องเป็นเช่นนี้อยู่เสมออย่างนั้นหรือ ?” วันต่อมาพวกเรายิ่งมีชีวิตชีวายิ่งขึ้น       งานของเราเป็นไปด้วยความพออกพอใจกับคำถามถึงบ้านเมืองของพวกเรา        เช่นว่าพวกผู้หญิงเป็นอย่างไร ฯลฯ     ทุกคำถามเราตอบอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยภาษาซุ-เวนดิ         และข้าพเจ้าได้ยินกัปตันกู๊ดให้คำรับรองกับครูของเขาว่าความสวยงามน่ารักของเธอเทียบกับชาวยุโรปแล้วเหมือนกับเอาพระอาทิตย์ไปเปรียบกับดวงจันทร์      เธอตอบรับเพียงแค่ผงกศีรษะเพียงเล็กน้อย         แสดงให้เห็นว่าเธอทำหน้าที่เพียงแค่เป็นครูไม่สนใจเรื่องอื่น     ไม่ใช่พวกที่ชอบฟังคำป้อยออย่างเช่นพวกผู้หญิงโดยทั่วไป       จากนั้นพวกเราหัดร้องเพลงซึ่งมันช่างจับใจจริง ๆ ฟังเป็นธรรมชาติไม่มีมารยา       เพลงรักของชาวซู-เวนดิช่างน่าเวทนานัก        ในวันที่สามพวกเราทั้งหมดเริ่มสนิทสนมกัน       กัปตันกู๊ดเล่าเรื่องรักที่ผ่านมากับครูสาวสวยบรรยายเสียซาบซึ้งจนเธอพลอยถอนหายใจไปกับเขาด้วย       ข้าพเจ้าก็สนทนากับครูของข้าพเจ้าสาวน้อยรื่นเริงดวงตาสีฟ้าเกี่ยวกับเรื่องศิลปะของชาวซู-เวนดิ        และไม่เห็นว่าเธอรอโอกาสที่จะเอาแมลงสาบพื้นเมืองใส่ลงไปที่หลังของข้าพเจ้า       ขณะที่เซอร์เฮนรี่และครูของเขาอยู่ตรงมุมห้องไกลมากจนข้าพเจ้าคิดว่าเขากำลังสนใจแบบเรียนตามกรอบและหลักการศึกษาตามที่นายแวคฟอร์ด  สเคียว์ได้วางพื้นฐานเอาไว้โดยการปรับปรุงเสียใหม่        ผู้หญิงพูดซ้ำอย่างนุ่มนวลในภาษาซู-เวนดิของคำว่า มือ    เขามองตาของเธอแล้วเพ่งสายตาลึกเข้าไปในวงปากสีน้ำตาลของเธอ---แต่ในทันทีนั้นผู้หญิงของข้าพเจ้าหย่อนแมลงสาบลงไปในหลังข้าพเจ้าแล้ววิ่งหนีไปพร้อมกับหัวเราะ        และถึงตอนนี้ถ้ามีอะไรสักอย่างที่ข้าพเจ้าเกลียดอย่างที่สุดมันคือแมลงสาบ       ข้าพเจ้าคว้าหมอนรองนั่งที่เธอเคยนั่งอยู่ขึ้นแล้วคว้างตามไป       ลองนึกถึงความละอายใจของข้าพเจ้าที่เกิดขึ้นในทันทีนั้น---ความตกใจและความลำบากใจ--- เมื่อประตูเปิดขึ้นนางพญาไนเรพธาก้าวเข้ามาพร้อมกับองค์รักษ์อีกสองคน       หมอนรองนั่งไม่สามารถเรียกเอากลับมาได้ (มันพลาดไปจากผู้หญิงแต่ไปถูกหัวขององค์รักษ์คนหนึ่ง)       แต่ว่าในทันทีข้าพเจ้าพยายามอย่างไม่บังเกิดผลทำเป็นว่าข้าพเจ้าไม่ได้เป็นคนขว้าง       กัปตันกู๊ดหยุดถอนหายใจแล้วเริ่มต้นเอาชนะภาษาซูเวนดิด้วยเสียงอันดังของเขา       และเซอร์เฮนรี่ส่งเสียงผิวปากทำหน้าเซ่อ        ส่วนสาวน้อยผู้น่าสงสารตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก สำหรับนางพญาไนเรพธา !    พระนางเหยียดกายขึ้นจนเรือนร่างแทบจะสูงกว่าร่างสูงขององค์รักษ์      พระพักตร์มีแสงแดงเข้มก่อนแล้วจึงเปลี่ยนเป็นซีดเผือด “ทหาร”   พระนางส่งเสียงตะกุกตะกักอย่างพยายามระงับอารมณ์      ชี้พระหัตถ์ไปยังสาวสวยลูกศิษย์ของแวคฟอร์ด  สเคีย์ว ที่กำลังจะหมดสติ   “สังหารผู้หญิงเดี๋ยวนี้” องค์รักษ์ทำท่าลังเลไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี “พวกเจ้าจะทำตามคำสั่งหรือไม่ ?”   พระนางกล่าวขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเหมือนเช่นเดิม องค์รักษ์จึงก้าวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวพร้อมกับยกหอกขึ้น        ถึงตรงนี้เซอร์เฮนรี่ตั้งสติขึ้นมาได้และเห็นว่าเรื่องตลกขบขันกำลังจะกลายเป็นเรื่องเศร้า “ถอยกลับไป”    เขาตวาดขึ้นด้วยเสียงอันดังเหมือนฟ้าร้อง      พร้อมกับก้าวไปยืนอยู่เบื้องหน้าหญิงสาวที่กำลังหวาดกลัว      “ช่างน่าละอายนักนางพญาไนเรพธา      พระนางไม่สมควรจะฆ่าเธอ” “ไม่ต้องสงสัยเลยว่าท่านมีเหตุผลที่จะปกป้องเธอ     ท่านไม่ได้เสื่อมเสียเกียรติ์แต่อย่างใด”     เป็นคำตอบอย่างฉุนเฉียวจากนางพญา     “แต่เธอจะต้องตาย---เธอจะต้องตาย”    พร้อมกับกระทืบพระบาทน้อย ๆ ของพระนางไปด้วย “ถ้าเป็นเช่นนั้น”    เซอร์เฮนรี่ตอบ     “หม่อมฉันขอตายพร้อมกับเธอ      หม่อมฉันเป็นข้ารับใช้ของพระนาง     ปฏิบัติต่อหม่อมฉันได้ตามที่พระนางปรารถนา”    เขาโค้งกายให้พร้อมกับจ้องดวงตาอันสดใสของเขาอย่างท้าทายไปบนพระพักตร์ของนางพญา     “ฉันไม่มีความปรารถนาที่จะฆ่าท่าน”     พระนางตอบ     “เพราะท่านไม่ได้ล้อเลียนฉัน”    และด้วยความรู้สึกที่ว่าพระนางเป็นผู้มีอำนาจ       และข้าพเจ้าคาดว่าพระนางคงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี       พระนางหลั่งน้ำพระเนตรออกมาราวกับสายฝนมองดูน่ารักอย่างสูงศักดิ์จากความขมขื่นในพระทัย       สำหรับคนแก่เช่นข้าพเจ้าต้องกล่าวว่าข้าพเจ้าอิจฉาเซอร์เฮนรี่ที่รับภารกิจเป็นผู้ปลอบโยนพระนาง        ค่อนข้างแปลกที่ได้เห็นเขาประคองพระนางไว้ในวงแขนอธิบายว่าที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้น---ความรู้สึกสำนึกดูเหมือนว่าจะเกิดขึ้นกับพระนาง       เพราะในไม่ช้าพระนางเยื้องพระกายออกมาให้เป็นอิสสระแล้วเสด็จพระราขดำเนินกลับไป       ทิ้งให้พวกเราวุ่นวายใจอย่างใหญ่หลวง จากคุณ : Sv - [ 28 ก.ย. 49 14:11:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในไม่ช้าองค์รักษ์คนหนึ่งกลับมาพร้อมกับข่าวที่ทำให้พวกผู้หญิงเจ็บปวดเสียใจมากโดยการให้พวกเธอออกไปจากเมืองกลับไปบ้านยังชนบทแล้วจะไม่มีการลงโทษอย่างใดอีก      พวกเธอจากไปโดยดี        คนหนึ่งในพวกเธอยังกล่าวในเชิงปรัชญาว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้      และพอใจที่รู้ว่าได้สอนพวกเราให้รู้จักใช้ภาษาซู-เวนดิได้ดีขึ้น        ส่วนตัวข้าพเจ้าสงสารผู้หญิงอย่างเหลือเกินและลืมเรื่องแมลงสาบไปจนหมดสิ้น        ข้าพเจ้ามอบเหรียญนำโชคเป็นเหรียญหกเพ็นนีมีรูตรงกลางให้เธอเป็นของขวัญเมื่อเธอลาจากไป       หลังจากนั้นครูพวกแรกก็กลับมาสอนพวกเราอย่างเดิม     ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าข้าพเจ้าโล่งใจเป็นอย่างมาก คืนนั้นด้วยความหวาดหวั่นใจหายใจคว่ำเมื่อพวกเราเข้าร่วมโต๊ะอาหารค่ำ       เราพบว่าพระนางไนเรพธาเข้าที่บรรทมเพราะทรงปวดพระเศียรอย่างหนัก        พระนางปวดพระเศียรอยู่สามวันเต็ม         แต่ในวันที่สี่พระนางเข้าร่วมโต๊ะอาหารเหมือนเช่นเคยทรงแย้มพระโอษฐ์ให้แก่เซอร์เฮนรี่อย่างอ่อนหวานที่สุดและยื่นพระหัตถ์ให้เขานำไปยังโต๊ะอาหาร        ไม่มีการกล่าวถึงเรื่องที่ได้เล่าไปแล้วอีกเลย     ด้วยบรรยากาศของเสน่ห์อย่างใสซื่อพระนางกล่าวเพียงว่าเมื่อตอนที่พระนางไปดูพวกเราที่ห้องเรียนเมื่อวันก่อนพระนางเกิดอาการวิงเวียนขึ้นมาและตอนนี้หายดีแล้ว        พระนางกล่าวเสริมด้วยอารมณ์ขันว่าเป็นเรื่องปกติของพระนางเมื่อเห็นคนทำงานหนักจะมีผลให้พระนางเกิดความอ่อนไหว เซอร์เฮนรี่ตอบกลับอย่างเย็นชาว่าเขาคิดว่าวันนั้นพระนางไม่ใช่พระนางองค์เดิม       ในทันทีนั้นพระนางตวัดสายพระเนตรมายังตัวเขาอย่างรวดเร็ว       ถ้าหากว่าเขาจะมีความรู้สึกเหมือนผู้ชายอยู่บ้างก็เหมือนกับว่าโดนมีดแทงเข้าใส่และเรื่องที่พูดถึงก็ยุติลง     แต่เมื่อการรับประทานอาหารจบสิ้นลงพระนางไนเรพธาลดพระองค์มาทดสอบการเรียนของพวกเราและแสดงความพอใจเป็นอย่างมาก     พระนางดำเนินการทดสอบด้วยพระองค์เองโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเซอร์เฮนรี่เป็นเรื่องที่น่าทึ่งมาก ตลอดเวลาที่เราพูดหรือว่าพยายามที่จะพูดแล้วก็หัวเราะ       นางพญาโซราอีสประทับอยู่บนพระเก้าอี้แกะจากงาช้างทอดพระเนตรดูพวกเราและอ่านพวกเราเหมือนกับอ่านหนังสือ        นาน ๆ ครั้งจะตรัสถ้อยคำออกมาอย่างสั้น ๆ       และแย้มพระโอษฐ์อย่างรวดเร็วมองดูร้ายกาจเหมือนกับแสงแวบของสายฟ้าในฤดูร้อนบนก้อนเมฆสีดำมืดทึบมากกว่าอย่างอื่นทั้งปวง        และผู้ที่กล้านั่งอยู่ใกล้พระนางคือกัปตันกู๊ดผู้ชื่นชมบูชาพระนางผ่านออกมาจากแว่นตาของเขา      เพราะเขาหลงใหลกับความงามอันน่ากลัวของพระนางอย่างจริงจัง       ซึ่งถ้าพูดอย่างเป็นการส่วนตัวแล้วข้าพเจ้ารู้สึกหวาดกลัวอย่างเหลือเกิน       ข้าพเจ้าตรวจสอบพระนางอย่างลึกซึ้งและในไม่ช้าก็พบว่าด้วยท่าทีเฉยเมยของพระนางมีจิตใจริษยาอย่างขมขื่นต่อนางพญาไนเรพธา        อีกเรื่องที่ข้าพเจ้าค้นพบและทำให้ข้าพเจ้าตกใจมาก       พระนางก็หลงใหลชื่นชมเซอร์เฮนรี่  เคอร์ตีสด้วยเช่นเดียวกัน        แน่นอนว่าข้าพเจ้าไม่มั่นใจนักมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะอ่านผู้หญิงที่เยือกเย็นวางท่าปั่นปึ่งถือตัว        แต่ว่าข้าพเจ้าสังเกตจากเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ บางเรื่อง      เหมือนอย่างที่พรานล่าช้างรู้ว่าลมพัดไปทางไหนจากหญ้าแห้ง เวลาผ่านไปสามเดือนช่วงเวลาที่ผ่านมานี้พวกเราเรียนภาษาซู-เวนดิจนบรรลุผลสำเร็จได้เป็นอย่างดีและพบว่าเป็นภาษาที่เรียนรู้ได้ง่าย        และเวลายิ่งผ่านไปพวกเราก็เป็นที่นิยมของชาวเมืองเป็นอย่างมากและรวมทั้งพวกข้าราชสำนักด้วย        ชื่อเสียงของเราเพิ่มพูนขึ้นจากความรอบรู้        และอย่างที่ข้าพเจ้าได้เคยกล่าวไปแล้วเซอร์เฮนรี่แสดงให้พวกเขาเห็นว่าจะผลิตกระจกได้อย่างไรซึ่งเป็นที่ต้องการของชาวเมืองเป็นอย่างมาก         และจากหนังสือปฏิทินเหตุการณ์ในรอบยี่สิบปีที่เรามีอยู่พยากรณ์ปรากฏการณ์ต่าง ๆ บนท้องฟ้าซึ่งเป็นที่สงสัยของพวกนักดาราศาสตร์ท้องถิ่นเป็นอย่างมาก         เราประสพผลสำเร็จในการสาธิตหลักการของเครื่องจักรไอน้ำท่ามกลางหมู่ของผู้รู้และสิ่งประดิษฐ์ประเภทเดียวกันอีกหลายอย่างซึ่งมันทำให้พวกเขาประหลาดใจเป็นอย่างมาก        จนกระทั่งพวกชาวเมืองพากันตัดสินใจว่าพวกเราไม่สมควรให้ออกไปจากเมือง (ซึ่งที่จริงก็เห็นอยู่แล้วว่าแม้ว่าพวกเราอยากจะไปก็ไปไหนไม่ได้)       และพวกเราได้รับเกียรติให้เป็นองค์รักษ์ของนางพญาสองพี่น้องและจัดสถานที่อยู่ให้อย่างถาวรในพระราชวัง       และถามความเห็นต่าง ๆ จากพวกเราในนโยบายของบ้านเมือง แม้ว่าท้องฟ้าจะดูสดใสก็ยังมีเมฆมาบดบัง       เมฆทะมึนก้อนใหญ่ปรากฏอยู่ที่ขอบฟ้า        ที่จริงแล้วพวกเราไม่ได้ยินถึงเรื่องฮิปโปโปเตมัสอีกเลยแต่ไม่ได้หมายความว่าการแสดงการดูหมิ่นสิ่งเคารพของพวกเราจะถูกลืมไป        หรือว่าศัตรูของเราหัวหน้าพระอากอนจะระงับโทสะลง         ในทางตรงกันข้ามกลับยิ่งกระพือโหมอย่างบ้าคลั่งจากการที่ถูกเก็บกดเอาไว้และบางทีความดันทุรังขวานผ่าซากยุติลงจากความเกลียดชังที่เกิดขึ้นจากความริษยา         จนถึงเดี๋ยวนี้พวกพระก็ยังเป็นผู้รอบรู้ที่ฉลาดที่สุดในแผ่นดินและสำหรับเรื่องนี้โดยเฉพาะการเชื่อถือผีสางย่อมได้รับการนับถือเป็นพิเศษ         แต่การมาถึงของพวกเราและความฉลาดรอบรู้จากพวกต่างบ้านต่างเมืองของพวกเราและการทดลองแปลกใหม่เหนือจินตนาการแพร่ไปในกิจการต่าง ๆ ของบ้านเมืองอย่างกว้างขวาง และในหมู่ผู้ที่ได้รับการศึกษาชาวซู-เวนดิ แทบจะกลบบารมีของพวกพระไป       สิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็คือการที่พวกเขาถูกปรามาสจากการที่พวกเราได้รับความชื่นชอบและการยอมรับนับถือ       เรื่องทั้งหมดนี้ทำให้พวกเราเป็นที่พึงรังเกียจจากพวกพระ      พวกที่มีอำนาจที่สุดเพราะเป็นพวกที่รวมตัวกันอย่างเหนียวแน่นที่สุดในอาณาจักร และอันตรายที่ใกล้จะมาถึงอีกอย่างหนึ่งของพวกเราก็คือความริษยาที่เริ่มทวีขึ้นจากพวกขุนนางชั้นสูงนำโดยนาสตา         ความเป็นปรปักษ์ของเขาปกปิดไว้อย่างมิดชิดแต่เป็นเพียงแค่ม่านกั้นบาง ๆ และตอนนี้มันก็พร้อมจะเผยออกมาเหมือนกับเปลวไฟ        นาสตาเป็นผู้ที่ได้รับการเสนอชื่อเข้าสู่พิธีวิวาห์กับนางพญาไนเรพธามาหลายปีแล้ว        และเมื่อตอนที่พวกเราโผล่เข้ามา          ข้าพเจ้าก็พอจะเห็นได้ว่าขวากหนามของเขาแม้จะยังมีอยู่อย่างมากมายแต่ความสำเร็จก็ไม่ห่างไปจากมือของเขานัก        แต่ตอนนี้เรื่องทั้งหมดเปลี่ยนไปแล้ว      อาการแย้มพระโอษฐ์อย่างสะเทิ้นอายไม่ได้หันไปทางเขาอีกแล้ว      และเขาก็เดาได้ในไม่ช้าว่าเป็นเพราะเหตุใด      ด้วยความโกรธและตกใจเขาหันเป้าหมายไปที่พระนางโซราอีสเพียงเพื่อว่าเขาอาจจะมีโอกาสขึ้นสู่ยอดเขาได้จากอีกด้านหนึ่ง       พร้อมกับความรู้สึกขมขื่นในความไม่แน่นอนที่บังเกิดขึ้นกับตัวเขาที่ว่าประตูสู่ความรุ่งโรจน์ปิดลงตลอดกาล       ดังนั้นนาสตาจึงนึกถึงนักรบสามพันคนที่พร้อมจะรับฟังคำสั่งของเขาที่อยู่ทางภูเขาในตอนเหนือ       ผู้ที่พร้อมจะให้คำสาบานยืนเรียงแถวก้มหัวเป็นเกียรติยศให้แก่เขาที่หน้าประตูเมืองไมโลซีส แต่อย่างแรกเลยเท่าที่ข้าพเจ้ารู้       เขาตั้งใจที่จะลองพยายามอีกครั้งหนึ่งโดยบีบบังคับให้พระนางลงนามในกฎหมายเพื่อเข้าสู่พิธีวิวาห์ตามที่เคยประกาศไว้ในช่วงปีที่ผ่านมาในพิธีเปิดประชุมสภาอย่างเป็นทางการประจำปี สำหรับความจริงอันน่ากลัวนี้นางพญาไนเรพธาทรงสดับโดยแกล้งทำเป็นทองไม่รู้ร้อน       ด้วยพระสุรเสียงที่สั่นเล็กน้อยพระนางแจ้งให้พวกเราทราบบนโต๊ะอาหารในคืนก่อนวันที่จะมีพิธีประกาศกฎหมาย เซอร์เฮนรี่ขบริมฝีปาก       และทำเท่าที่จะทำได้เพื่อปิดบังอาการหวั่นไหวไม่ให้แสดงออกมา “พระนางจะประทานคำตอบแก่นายทหารเอกว่าอย่างไร ?”      ข้าพเจ้าถามด้วยท่าทางล้อเล่น “คำตอบนะหรือ มะคูมะซาน” (พวกเราใช้ชื่อในภาษาซูลูที่เมืองซู-เวนดิ)  พระนางตอบด้วยอาการยักพระอังสาที่ขาวเนียนเหมือนงาช้างอย่างน่ารักว่า    “ฉันยังไม่รู้เลย      ผู้หญิงที่น่าสงสารจะทำอย่างไรได้กับผู้ชายที่มาเกี้ยวพร้อมกับนักรบสามพันคนเพื่อขอความรัก ?    และภายใต้ขนตาอันยาวเรียวพระนางปรายพระเนตรไปที่เคอร์ตีส จากคุณ : Sv - [ 28 ก.ย. 49 14:12:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จากนั้นเราลุกจากโต๊ะออกไปยังอีกห้องหนึ่ง  “ควอเตอร์เมน  ขอคำตอบด่วน”   เซอร์เฮนรี่พูดกับข้าพเจ้า   “ฟังนะผมไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย     แต่แน่ใจว่าคุณต้องเดาออก     ผมรักนางพญาไนเรพธา     ผมควรจะทำอย่างไรดี ?” โชคดีจริง ๆ ข้าพเจ้าเคยไตร่ตรองสำหรับคำถามนี้มาบ้างแล้ว        ดังนั้นจึงให้คำตอบออกไปได้โดยทันทีราวกับว่าข้าพเจ้าช่างฉลาดเสียเหลือเกิน “คุณต้องพูดกับนางพญาไนเรพธาเสียคืนนี้”     ข้าพเจ้าพูด     “ตอนนี้ยังเป็นเวลาของคุณ     พูดเสียตอนนี้หรือไม่ได้พูดอีกเลย       ฟังนะ    ที่ห้องนั่งเล่นอยู่ใกล้พระนางเอาไว้      แล้วกระซิบบอกพระนางให้มาพบคุณตอนเที่ยงคืนที่ใต้รูปสลักของราดีมาสตรงสุดท้องพระโรงใหญ่       ผมจะไปเป็นยามให้คุณ    ทำเสียตอนนี้หรือไม่ได้ทำอีกเลยเคอร์ตีส” พวกเราไปถึงยังอีกห้องหนึ่ง     นางพญาไนเรพธาประทับนั่งวางพระหัตถ์ไว้เบื้องหน้ามีแววกังวลเศร้าหมองฉายอยู่บนพระพักตร์อันงดงามของพระนาง       ห่างออกมาไม่ไกลนักนางพญาโซราอีสสนทนากับกัปตันกู๊ดด้วยน้ำเสียงแช่มช้าเบาบางของพระนาง เวลาผ่านไปข้าพเจ้ารู้ดีว่าอีกสิบห้านาทีจะเป็นเวลาเสด็จขึ้นตามความเคยชินของนางพญา       และเซอร์เฮนรี่ยังไม่มีโอกาสพูดกับนางพญาไนเรพธาตามลำพังเลย      โดยที่มีพระน้องนางอยู่ใกล้ ๆ จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะให้พระนางอยู่โดยลำพัง        ข้าพเจ้าพยายามใช้หัวคิดและในที่สุดก็คิดออก “ถ้านางพญาจะทรงพระกรุณา”      ข้าพเจ้าพูดขึ้นพร้อมกับค้อมกายลงเบื้องหน้านางพญาโซราอีส   “ร้องเพลงประทานให้แก่ผู้รับใช้ ?      ค่ำคืนนี้ดวงใจของพวกเราเหนื่อยล้านัก       โปรดร้องเพลงเพื่อขับกล่อมพวกเรา      ได้โปรดเถิดเทพธิดายามราตรี”  (ชื่อที่เป็นที่นิยมเรียกขานนางพญาโซราอีสในหมู่ชาวซู-เวนดิ) “บทเพลงของฉันนะหรือ มะคูมะซาน      ไม่สามารถบรรเทาหัวใจที่เหนื่อยล้าได้      แต่ฉันจะร้องเพลงถ้าพวกท่านปรารถนาที่จะฟัง”      พระนางตอบพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปไม่ไกลนักยังโต๊ะมีเครื่องดนตรีชนิดหนึ่งวางอยู่บนนั้นมีรูปร่างคล้ายกับขิมแต่ใช้มือดีด     พระนางลองสายด้วยท่วงทำนองแปลกเล็กน้อย และในทันใดเหมือนกับเสียงที่เปล่งออกมาจากส่วนลึกของลำคอนก       เสียงสดใสของพระนางดังขึ้นเป็นบทเพลงรุนแรงอ่อนหวาน       ฟังดูประหลาดน่าขนลุกพร้อมกับท่อนซ้ำที่เศร้าสร้อยทำให้เลือดทั่วกายแข็งไปหมด         ท่วงทำนองเสียงสดใสสูงขึ้น ๆ ราวกับว่าจะจางหายไปในที่ห่างไกล      แล้วในทันใดกลับดังขึ้นมาอีกครั้งเล่าเรื่องต่อไป       เต็มไปด้วยเรื่องทุกข์โศกของมวลมนุษย์และความสิ้นหวังของผู้สูญเสีย       เป็นเพลงที่น่าพิศวงแต่ข้าพเจ้าไม่มีเวลาที่จะฟังให้ทราบถึงความหมายอันแท้จริง       แต่ถึงกระนั้นข้าพเจ้าก็ได้เนื้อเพลงในภายหลังและนี่คือความหมายของบทเพลงเท่าที่จะแปลความหมายออกมาได้ บทเพลงของนางพญาโซราอีส เฉกเช่นสกุณาเดียวดายบินหลงอยู่ในความมืดมิด เฉกเช่นมือที่ไร้สิ้นเรี่ยวแรงที่จะยกขึ้นเมื่อความตายเรียกหา ชีวิตคือเช่นใด !   ชีวิตที่ให้ความหลงใหลและลมหายใจสู่บทเพลงของฉัน เหมือนกับเสียงร้องของนกไนติงเกลที่แสนหวานแต่ไร้ซึ่งความหมาย เหมือนกับดวงวิญญาณถอดสลักบานประตูของเวหาเพื่อหาความหมาย ความรักคือเช่นใด !    ความรักย่อมล่มสลายเมื่อปีกของมันพังทลายไป เหมือนกับเสียงย่ำเท้าของกองทัพเมื่อเสียงแตรเป่าท้าทายดังขึ้นมา เหมือนเสียงตวาดของเทพแห่งพายุเมื่อท้องฟ้าที่มืดมิดแปลบปลาบด้วยสายฟ้า พลังอำนาจคือเช่นใด !    พลังอำนาจที่จมอยู่ในธุลีเมื่อวาระสุดท้ายมาถึง ชีวิตของเรานั้นสั้นนัก      เหมือนสิ่งทั้งหลายที่ละทิ้งเราไปเหลือแต่ความว่างเปล่า การหลอกลวงอันขมขื่นแม้แต่ความฝันก็ไม่อาจปลุกเราขึ้นมาได้ จวบจนความตายในยามเช้าหรือยามเย็นไล่ตามเราทัน ท่อนซ้ำ โอห์   โลกช่างสวยงามยามอรุณรุ่ง---อรุณรุ่ง---อรุณรุ่ง แต่ดวงอาทิตย์แดงเข้มหายลับไปในกองเลือด---ดวงอาทิตย์แดงเข้มหายลับไปในกองเลือด ---------------------------------------------------------------- ข้าพเจ้าปรารถนาเพียงว่าจะสามารถเขียนทำนองเพลงบทนี้ขึ้นมาได้ “ตอนนี้เลย  เคอร์ตีส”   ข้าพเจ้ากระซิบบอก      เมื่อนางพญาเริ่มบทเพลงท่อนที่สอง      และข้าพเจ้าหันหลังให้ “ไนเรพธา”    เขาพูดขึ้น---ประสาทของข้าพเจ้าตึงเครียดเป็นอย่างมากจนได้ยินทุกถ้อยคำแม้ว่าจะเบาสักแค่ไหน      แม้แต่บทเพลงคร่ำครวญของนางพญาโซราอีส---“ไนเรพธา   หม่อมฉันต้องพูดกับพระนางคืนนี้       สำคัญมากเท่าชีวิตของหม่อมฉัน      โปรดอย่าปฏิเสธ     ขอได้โปรดอย่าปฏิเสธ” “ฉันจะไปพูดกับท่านได้อย่างไรกัน ?”    นางพญาตอบพร้อมกับทอดสายตาแน่วนิ่งไปเบื้องหน้า     “นางพญาไม่ใช่คนทั่วไป     มีคนห้อมล้อมเฝ้าดูแลฉันอยู่” “ฟังนะไนเรพธาทำอย่างนี้     หม่อมฉันจะไปรออยู่ที่รูปสลักของราดิมาสในห้องท้องพระโรงใหญ่ตอนเที่ยงคืน     หม่อมฉันมีคำสั่งอนุญาตให้ผ่านเข้าไปได้       มะคูมะซานจะไปเป็นยามรักษาความปลอดภัยและนักรบซูลูจะไปพร้อมกับเขาด้วย       มาเถอะนางพญาโปรดอย่าปฏิเสธหม่อมฉัน” “มันเป็นเรื่องไม่บังควร”    นางพญาพึมพำ    “แต่ว่าพรุ่งนี้แล้ว---” ในตอนนั้นเสียงเพลงคร่ำครวญท่อนสุดท้ายเริ่มเบาลง       นางพญาโซราอีสหันกลับมาอย่างช้า ๆ “ฉันจะไปที่นั่น”   นางพญาไนเรพธาพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว     “ฉันขอฝากชีวิตไว้กับท่าน” จบบทที่ ๑๕ จากคุณ : Sv - [ 28 ก.ย. 49 14:13:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีครับคุณ Sv เมื่อวานผมหยิบ "ขวัญใจจอมขวาน อัมสโสโปกาส" ที่แปลมาจาก "Nada the Liliy" ของ Haggard โดย "ยาขอบ" มาอ่านอีกรอบ (ฉบับของสำนักพิมพ์ดอกหญ้า ปี 2538) ในการพิมพ์ครั้งนี้ มีภาคผนวกเป็นบทเสริมเรื่องแถมมาด้วยครับ ชื่อว่า "วาระสุดท้ายของอัมสโลโปกาส" ซึ่งอ้างอิงถึงฉบับแปล "Allan Quatermain" ภาษาไทย ที่ชื่อว่า "พระนางพี่พระนางน้อง" แปลโดย ไชยวัฒน์ และ อ. บุษปะเกษ หงสกุล .. ผมอ่านแล้วก็งงกับการแปลชื่อของนักแปลทั้งสองมาก คือ Milosis หรือ The Frowning City ท่านแปลว่า "สุวรรณเทศ" ด้วยเหตุผลที่ว่าแดนซู-เวนดิสมีทองคำมาก ซึ่งอันนี้ไม่ตรงกับ ความตั้งใจของผู้เขียนเลย ...  Haggard เรียก Milosis ว่า "The Frowning City" เพราะนครนี้ โออ่ามาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งขั้นบันไดที่สง่างาม ซึ่งดูเหมือนกับว่า "ข่ม" ผู้มาเยือน ชื่อของสองนางพญาไนเรพธาและโซราอิสก็อีกเช่นกัน ... ใน "พระนางพี่พระนางน้อง" มีชื่อว่า "นิลพัตรา" (Nyleptha) และ "สุริยา" (Sorais) ครับ ต้องยอมรับว่านักแปลสองท่านนั้น มีจินตนาการดี  ตั้งชื่อออกเสียงใกล้เคียงกับต้นฉบับภาษาอังกฤษ แต่ความหมายก็ไม่ตรงกับที่ Haggard เขียนไว้อีก พระนางไนเรพธานั้น ผู้เขียนบรรยายไว้ว่าเป็นคนขาว ผมสีทอง ผิวเปล่งปลั่ง ส่วนพระนางโซราอิสผู้เป็น น้องนั้น ผมสีดำ และผิวคล้ำกว่าคนพี่พระนางไนเรพธา (โซราอิสเป็นที่รู้จักในอีกนามหนึ่ง คือ "Lady of the Night" หรือ "นางพญายามราตรี") ...  อันที่จริง ถ้าจะสลับชื่อ "นิลพัตรา" กับ "สุริยา" ให้กับตัวละคร ("สุริยา" เป็น "ไนเรพธา" และ "นิลพัตรา" เป็น "โซราอิส") ก็จะตรงกับความตั้งใจของ ผู้เขียนมากกว่า แต่นั่นแหละครับ ถ้าสลับชื่อก็จะทำให้การตั้งชื่อคล้องกับชื่ออังกฤษเป็นไปไม่ได้เลย อันนี้เป็นตัวอย่างชิ้นหนึ่งของความลำบากที่ผู้แปลต้องประสบ เขาต้องเลือกระหว่างความสวยงาม ของภาษาและความหมายที่ผู้เขียนต้องการสื่อ ถ้าจะให้ดีสองสิ่งนี้ต้องไปด้วยกันได้ แต่ถ้าผู้เแปล ต้องเลือกเอาอย่างไหนอย่างหนึ่ง เขาอาจจะไปเปลี่ยนจุดประสงค์ของผู้เขียนและทำให้ความหมายของ ต้นฉบับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยนะครับ แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 49 00:58:31 จากคุณ : A Muggle - [ 28 ก.ย. 49 20:58:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีครับคุณ A Muggle       ก่อนอื่นเลยขอบคุณมากครับสำหรับภาพประกอบหนังสือเรื่อง Allan and The Holly Flower    ชอบมากครับหนังสือเก่าเขาจะให้ความสำคัญกับคนอ่านมาก      ถึงตอนสำคัญจะมีภาพวาดประกอบให้เข้าใจเนื้อเรื่องได้ดีขึ้น       กล่าวถึงนักแปลสมัยก่อนต้องนับถือพวกเขาเป็นอย่างมาก    เครื่องมือหรือตัวช่วยก็มีเพียงแค่ดิกชั่นนารี่เล่มโต ๆ เปิดหาทีก็ใช้เวลานาน     และก็ไม่ใช่จะมีคำศัพท์ทุกคำอยู่ในนั้น     มาถึงสมัยที่ผมแปลอยู่นี้มีเครื่องมือทันสมัยใช้คอมพิวเตอร์     และต่ออยู่กับอินเตอร์เนตเหมือนกับมีห้องสมุดใหญ่อยู่ตรงหน้าก็ยังไม่ใช่งานที่ง่ายเลย       เพราะฉะนั้นผมจึงไม่โทษนักแปลว่าทำให้เนื้อเรื่องคลาดเคลื่อนไปพอใจที่ได้อ่านเรื่องราวที่เกิดขึ้นในต่างแดน        มาพูดถึงหนังสือเรื่อง NADA  THE  LILY  ดีกว่า     เรื่องนี้ผมว่าน่าจะเป็นที่นิยมมากเพราะผมเคยเห็นและผ่านตามาถึงห้าสำนวนแปล      วิธีการเล่าเรื่องของ แฮกการ์ด สำหรับเรื่องนี้แตกต่างไปจะเล่าเรื่องด้วยลักษณะเร่งเร้ารุนแรงตั้งแต่ต้นจนจบ      ไม่เหมือนกับเรื่องอื่น ๆ ที่จะค่อย ๆ บรรยายตัวละครและเข้าเรื่องอย่างช้า ๆ       ตามความรู้สึกของผมเหมือนกับว่าแฮกการ์ดเอาลีลาของเรื่อง อีเลียด  ของ โฮล์มเมอร์ กับ มหาภารตะยุทธ มารวมกันใช้   ทั้งเรื่องฆ่าฟันกันจนดับสูญไปเป็นเผ่า ๆ รวมทั้งเครือญาติก็ฆ่าฟันกันเอง    และมีข้อด้อยอยู่ที่แฮกการ์ดแก้ปัญหาอย่างง่าย ๆ ไม่สมจริงคือเรื่องนี้ให้โมโปเป็นผู้เล่าเรื่อง      ในลักษณะที่ว่าเห็นเหตการณ์โดยตลอด      แต่ตอนที่อัมสโลโปกาสถูกสิงโตคาบเอาตัวไปเพราะบังอาจไปจับลูกสิงโตมาให้นาดาเล่น    จนได้พบกับกาลาซีจอมหมาป่า     จนถึงไปแย่งเอาขวานอินโกสีกาสมาครอบครอง   ซึ่งเป็นการเล่าเรื่องอย่างละเอียดและโมโปบอกว่าอัมสโลโปกาสมาเล่าให้ฟังในตอนหลัง        ซึ่งเป็นการแก้ปัญหาของนักเขียนอย่างหนึ่งเมื่อมาติดกับตัวเอง      แต่นักเขียนรุ่นเดียวกัน โรเบิร์ต หลุยส์  สตีเวนสัน  เมื่อเขียนเรื่อง เกาะมหาสมบัติ  ก็ติดกับตัวเองเหมือนกัน   เมื่อเริ่มเรื่องเขาให้ จิม ฮอร์กินส์  เป็นผู้เล่าเรื่อง     เขียนไปจนจบบทที่สิบห้าแล้ว สตีเวนสัน จึงรู้ว่าเขาติดกับตัวเองเพราะจิม ฮอร์กินส์ ขึ้นมาอยู่บนเกาะแล้ว     เหตุการณ์บนเรือฮืสเพนนีโอร่าเป็นอย่างไรต่อไปแจ็ค ฮอร์กินส์ ย่อมไม่รู้    สตีเวนสันจะแก้ไขเรื่องใหม่ก็คงเกรงว่าจะเสียชื่อนักเขียนใหญ่    จึงเปลื่ยนคนเล่าเรื่องให้เป็นคุณหมอลิฟเซ   จนถึงบทที่สิบเก้าจึงแก้ไขเนื้อเรื่องให้เข้าที่เข้าทางได้แล้วก็ให้ จิม ฮอร์กินส์กลับมาเล่าเรื่องต่อจนจบ      ที่ผมเขียนมาเสียยาวก็อยากแสดงให้เห็นว่านักเขียนก็มีวิธีแก้ปัญหาแตกต่างกันไป     นักแปลก็เช่นเดียวกันย่อมมีวิธืการของตัวเอง จากคุณ : Sv - [ 28 ก.ย. 49 23:47:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีอีกรอบครับคุณ Sv ที่ Haggard และ Stevenson ติดกับตัวเองอย่างที่คุณว่ามา อาจจะเป็นเพราะผู้เขียนทั้งสองท่าน เขียนนิยายสองเรื่องนี้เป็นตอน ๆ ลงนิตยสารหรือเปล่าก็ไม่ทราบนะครับ เพราะเขียนไปแล้วก็กลับมาแก้ไขทีหลังไม่ได้ ("Nada the Lily" ลงในนิตยสาร The London Illustrated News เมื่อปี 1892 และ "Treasure Island" ลงในนิตยสาร Young Folks เมื่อปี 1882) เรื่องแปลหนังสือนั้น มาตรฐานการแปลของยุคนี้และของยุคก่อนคงไม่เหมือนกัน สมัยนี้ถือเอาความถูกต้องในการแปลให้ใกล้เคียงกับต้นฉบับที่สุดเป็นหลักครับ หนังสืออังกฤษที่แปลมาจากภาษาอื่นนั้น ผู้อ่านนิยมซื้อฉบับแปลใหม่ล่าสุด เพราะเชื่อกันว่า scholarship ของนักแปลรุ่นใหม่คงดีกว่า ผมเคยอ่าน "Les Miserable" ของ Victor Hugo ภาคอังกฤษที่ Isabel F. Hapgood แปลไว้นานแล้ว กับฉบับใหม่ที่ Norman Denny แปลให้กับสำนักพิมพ์ Penguin เมื่อปี 1976 ... โห  รสชาติที่ได้จากการอ่านต่างกันแยะเหมือนกัน ฉบับของคุณ Hapgood ภาษาสวยงามและอลังการกว่า แต่ฉบับของคุณ Denny เป็นภาษาที่ใหม่ ราบรื่นและน่าอ่านกว่า ผมรู้จัก "Nady the Lily" ในรูปหนังสือการ์ตูนไทยก่อนที่จะรู้จักในรูปนิยายครับ ชื่อเรื่องว่า "ขุนขวานทมิฬ" วาดโดย พ. บางพลี ตอนอ่านนั้นไม่ทราบว่าโครงเรื่องมาจากนิยายของ Haggard .. พอได้อ่าน "ขวัญใจจอมขวาน" ทีหลัง ถึงรู้ว่าเป็นเรื่องเดียวกัน ตอนอ่านการ์ตูนนั้น ติดหนิบเลย ชื่อตัวละครถูกแปลง เป็นไทยหมด ซึ่งผมจำไม่ได้แล้วว่าชื่ออะไรบ้าง ยกเว้น "กาลาซี" ที่กลายเป็น "กาฬสิงห์" จากคุณ : A Muggle - [ 1 ต.ค. 49 01:08:10 ]