ความคิดเห็นที่ 1 คร่ำครวญถึงใครหนอใบไม้ ถอดใจทับถมรับลมหนาว แรงแล้งดึงทึ้งถึงร่วงกราว ก่อนกี้กี่คราวไม่เคยจำ ยังเพียรผลิยอดออกออดอ้อน เหล่าหนอนเพลี้ยไฟได้อิ่มหนำ กัดกิน-อาศัยใต้ฝนพรำ ทุกข์ร้อนซ้อนซ้ำทำเพื่อใคร ถูกเด็ดมาเห็นฉีกเป็นเส้น เลือกเฟ้นสลับสานป็นการใหญ่ ปลาตะเพียนตัวนี้มีหัวใจ ยิ้มให้สักคราเถิดทารก พูดถึงใบไม้ร่วงแล้วนึกถึงเรื่องสั้นเรื่อง The Last Leaf ของ O Henry ล่ะคุณวฤก อ่านครั้งเดียวประทับใจไปอีกร้อยปี จากคุณ : KAVINT - [ 29 ก.ย. 49 02:24:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จริงอยู่..ใบไม้เพียงใบอาจไร้ค่า ร้อยพันพาใบก่ายได้เงาร่ม บังฝนแดดแผดกร้าวหนาวระทม นกกาห่มแอบไอได้อุ่นอิง หนึ่งใบไม้...มิไร้แรงใช่แกล้งว่า มิเคยล้าเลี้ยงต้นได้ให้แน่วนิ่ง ชูใบรับแสงแดดแผดร้อนจริง ตามอ้างอิงในตำรามาช้านาน หนึ่งใบไม้ลอยร่วงควงปลิวปลิด ฝืนลิขิตธรรมชาติมิอาจหาญ ทอดใบลงทับถมดินสิ้นวันวาน ใบแหลกราญเป็นปุ๋ยให้ไม้ยั่งยืน เป็นอาหารให้แมลงแฝงอาศัย อีกใต้ใบดินนิดน้อยค่อยชุ่มชื่น วัฏจักรแห่งชีวีที่กลมกลืน ควรเริงรื่นแม้จากลา..มีค่าเอย แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 49 02:45:09 จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 29 ก.ย. 49 14:04:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ...ก่อนเจ้าใบไม้แห้งจะร่วงหล่น บอกอำลาลำต้นที่แสนรัก ถ้าแม้นได้พูดสักคำเพื่อร่ำลา กับลำต้นที่ทีค่า เหนือสิ่งใด จะบอกว่า..รักเจ้ามาก ไม่อยากแม้จากไปไหน.... แต่ คืน วัน เวลา ฤดูกาล ที่ผ่านเลย ..........ไม่อาจเชยชิด..ได้ดั่งเดิม....... จากคุณ : เส้นขอบฟ้า (patrat59) - [ 29 ก.ย. 49 18:21:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชีวิตล่อ เล่นลม กลใบไม้ แตกกิ่งใบ ออกยอด น่าชมยิ่ง ดั่งทารก ขาวนวล น่าชมจริง กลเวลา ตีขิม ผ่านล่วงเลย จนแก่เฒ่า วัยชรา ร่วงสู่พื้น ถมซากคืน แผ่นดิน ถิ่นกำเนิด เป็นวัฏฏะ สาละวน ชวนให้เปิด ความรู้เดิม ถิ่นสถาน พักพำเนา จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 29 ก.ย. 49 19:47:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ใบไม้ร่วงหล่นตามกาล ฤดูขานรับนับได้ กุมภาและมีนาไซร้ ที่ใบไม้จักเลื่อนลอย เพลาเดียวกับสอบไล่ ฟังแล้วใคร่ใจท้อถอย การสอบที่ตั้งตาคอย เขาตั้งถ้อยเรียกว่าไล่ หากใบไม้และการสอบ พอครบรอบก็ผลิใหม่ ความตายคงหมายเคียงใกล้ ตายแล้วได้เกิดอีกที ------- คงจะเหมือนกันนะจ๊ะ สรรพสิ่งบนโลกนี้ -------- จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 30 ก.ย. 49 01:21:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ==================================== เมื่อนักโคลง มาเขียนกลอน .... อาจตะกุกตะกักบ้าง โปรดอย่าถือสา ข้าน้อยเลย .... --------------------------------------------------------- เมื่อคนไม่รู้จักร้อยกรองอันใดมาหัดเขียนหัดอ่าน ก็วานติกันหน่อยนะจ๊ะ จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 30 ก.ย. 49 01:24:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรียน ท่านสหาย วฤก ขออนุญาต แสดงความคิดเห็นบ้าง ใบไม้ คล้ายใกล้ ชีวิตคน ต้อง...ร่วงหล่น เมื่อถึง กาลดับสูญ หากใคร ใคร่ครวญคิด จิตอาดูร จงเพิ่มพูน ยิ้มแย้มไว้...ก่อน...ตาย...เอย. ดังนี้ ขอรับ. อนิจจํ วต สงฺขารา อุปตฺทวาย ธมฺมิโน อุปตฺชิตวา นิรุจฌนฺติ เต สํ วู ปสฺสโม สุโข. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 30 ก.ย. 49 03:27:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 -== KAVINT ==- ... ถูกเด็ดมาเห็นฉีกเป็นเส้น เลือกเฟ้นสลับสานป็นการใหญ่ ปลาตะเพียนตัวนี้มีหัวใจ ยิ้มให้สักคราเถิดทารก น้ำครำขาดปลานาไร้ข้าว ปวดร้าวดวงจิตคิดวิตก ปลาจริงสิ่งแท้แค่สาธก จึงยกปลาสานลูกหลานเรียน ฯ ขออนุญาต ต่อกลอนหน่อยนะครับ คุณ KAVINT .... ลองมองโลกในแง่ร้ายดูสักหน่อย -== NATTI นัทตี้ ==- ขอบคุณมากครับที่นำบทกลอนอันทรงคุณค่ามาร่วมกระทู้ อ่านแล้วคิดถึงบท.... พฤษภกาสร .....อีกุญชรเมื่อปลดปลง ฯ เลยครับ จากคุณ : วฤก - [ 30 ก.ย. 49 09:36:35 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เหอ เหอ ใช่ค่ะ คนเราก็แค่นี้อะไรกันหนักหนา งั้นให้คุณวฤกอีกบท อาจจะไม่เกี่ยวกับใบไม้แต่ถ้ามาเปรียบแล้วก็คล้าย ๆ กัน ห่างไกลวัยละอ่อน....เร่งนอนคิด เริ่มชีวิตเจริญวัย...อย่าได้เขลา ทำประโยชน์เท่ามีแรงแบ่งบรรเทา ถางแนวเนาให้หลานลูกคิดผูกพัน เป็นพ่อแม่มือใหม่ให้ลูกน้อย ค่อยฝังรอยเมตตาค่าสร้างสรรค์ เพื่อนฝูงให้เอื้อเฟื้อเกื้อแบ่งปัน ไม่นานวันลูกน้อยค่อยเคยชิน                                                           ยิ่งโตขึ้นยิ่งรู้แม่นแล่นทันโลก สุขเศร้าโศกผิดหวังมีทั้งสิ้น สัจจธรรมชาติชนคนเดินดิน มีใครดิ้นหลุดได้...ไม่มีเลย สอนบุญทานการุณหนุนคนยาก ยิ่งมีมากให้มากเข้าเจ้าอย่าเฉย ลงแรงเงิน กาย ใจทำให้เคย จึงรู้เอย...ว่าทุกข์นั้นมันธรรมดา เป็นคนดีเริ่มจากบ้านใช่งานหนัก เลี้ยงด้วยรักโตด้วยศีลให้ชินหนา เท่ากับช่วยชาติพร้อมน้อมนำพา แม้นกายาจากโลกไป...ไม่เสียดาย จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 1 ต.ค. 49 02:12:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คอคนเหมือนใบไม้...แฮ่ ติดกระทู้ก่อนนี้มาน่ะ ใบไม้ใกล้ร่วง ฉันยืนมองมัน แล้วมันก็ร่วง โอ้วววววว...ปรัชญาลึกซึ้งมากเลยนะเราเนี่ยะ (มาป่วนเขาอีกแล้วเรา) บาย................................................................... จากคุณ : คายตรี - [ 1 ต.ค. 49 16:18:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีครับ คุณวฤก อ่านกระทู้แล้วก็ตั้งใจจะเขียนกลอนทบทวนกระบวนท่า เป็นกลอน ๖ ที่ไม่ได้เขียนนานแล้ว เพลงป่า เพลงเปลี่ยวกล่อมป่าช้าฉาย ทักทายสายธารขานขับ เทือกเขาเทาทึมขรึมรับ ทอดทับยอดทิวลิ่วลาง ไพรเขียวขับขานนานเนิ่น คลุมเนินแนวป่าฟ้ากว้าง แดดลอดสอดใบใสบาง เป็นรูปเป็นร่างเป็นรอย น้ำตกไหลแตกลงต่ำ รินร่ำวงรุ้งฟุ้งฝอย เสียงคร่ำครืนครางค่อยคล้อย ไหลอ่อยลอยเอื่อยเรื่อยลา เป็นธารซ่านใสไหลริน ซึมทรายแทรกดินหินผา ชุ่มชื้นชั่วกาลนานช้า ปรุงดินปลูกป่านับนาน ทุกน้ำหนึ่งหยดรินหยาด ถักทอธรรมขาติขับขาน คือหนึ่งใบไม้เบิกบาน ทดแทนนับล้านล้านใบ เพลงป่าไพรเปลี่ยวเกี่ยวกอด ทุกยอดหญ้าเรียวเขียวใส ทุกพันธุ์ทุกพืชทุกไพร เลี้ยงโลกเพื่อใครเนรคุณ  ฯ ..... ๓ ตุลาคม ๒๕๔๙ ...... จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 3 ต.ค. 49 19:40:16 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาอ่านค่ะ ไพเราะจังทั้งคุณวฤก อ่านแล้วไม่รู้สึกว่านักโคลงเขียนสักนิด เพราะคล่องคอดีจริงๆค่ะ คัมภีร์ฯ กลอนหกตกไปไหหนอ (ล้อเล่น)  ไพเราะเช่นเคยค่ะ ติดตาม ตลอด ประมาณว่าแอบอ่านเงียบๆคนเดียว จากคุณ : ตะวัน - [ 6 ต.ค. 49 00:03:20 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แว้บมาดูลีลาระบัดของไม้แต่ละใบจ้า จากคุณ : จันทร์เพ็ญจ้า (Pen Writer) - [ วันปิยมหาราช 11:17:01 ]