ความคิดเห็นที่ 1 2 กว่าเจ้าทอดด์จะกลับมาจากการเข้าชุมนุมสตึๆที่โรงเรียน  ผมก็เอากระดาษหนังสือพิมพ์ปูจนทั่วห้อง        แล้ว                    ผมคิดเอาเองว่าเขาคงไม่ว่าอะไร     ก็เขาเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆเท่านั้น  จะคิดอะไรเป๊น                    แต่เขาอาจจะน้อยใจก็ได้ ที่ผมทำห้องนอนเลอะเทอะโดยไม่บอกกล่าวเขาก่อน                                           อย่างที่ผมบอกแล้ว  เขาจะคิดอะไรเป็น          ก็ดูอย่างตอนที่เขาเอาหนังสือใส่หมอนผม   ผมไม่รู้เรื่องรู้ราว เอาหัวทุ่มลงบนหมอนกะนอนเต็มที่          เล่นเอาสมองเกือบกระเทือน                  เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องสนุกเสียเต็มประดา               ทอดด์มาอยู่ที่นี่ได้สามเดือนแล้ว   ตอนนี้ก็เป็นเด็กฉลาดเต็มตัวแล้วเหมือนกัน               ถ้าผมอยากจะแก้แค้นหรือทำให้เขาเสียหน้า        ผมก็จะแกล้งออกเสียงชื่อของเขาผิดๆ  แล้วก็แกล้งเดินตะโกนเรียกชื่อเขา                                 วิธีนี้ละ ที่ทำให้เจ้าเด็กคนนี้หัวฟัดหัวเหวี่ยงได้          ตอนที่ทอดด์มาอยู่ใหม่ๆ   ก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ                                   คือ...ผมหมายความว่าเขาพูดภาษาอังกฤษใช้ได้  แต่ก็ไม่ถึงขนาดเก่งกาจ              เพราะตอนที่เขาอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เกาหลี ก็จะมีคนอเมริกันสอนภาษาให้              เพียงแต่ว่าเขายังไม่มีเรื่องที่จะพูดเท่านั้นแหละ                 แต่ตอนนี้เขาเป็นกล่องพูดได้แล้ว              เขาพูด...พูด..พูด ทั้งวัน  แล้วแถมยังเรียนได้คะแนนดีกว่าผมเสียอีก                 แต่...  ผมว่าเกรดหนึ่งมันง่ายกว่าเกรดห้าเยอะ             รู้สึกว่า  พ่อกับแม่จะไม่อยากจะให้ผมรู้อะไรมากมายนัก   ว่ากำลังคิดอะไรกันอยู่             ตอนที่เขาจะรับทอดด์มาเลี้ยง                                  ผมหมายความว่า  พวกเราคุยกันเรื่องนี้ทุกๆคืนที่โต๊ะกินข้าวหลังมื้อค่ำเป็นเวลาหลายอาทิตย์                 แต่มาพูดความจริงกันดีกว่าว่า                 คุณจะให้เด็กอายุเก้าขวบ---ซึ่งนั่นก็คืออายุผม.... เข้าใจอะไรนักหน                   พ่อกับแม่เขาคิดเรื่องนี้อย่างเอาจริงเอาจัง  แต่ผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร                     ผมก็เลยพูดว่า   “ก็ได้  ผมไม่ว่าอะไรหรอก”                     แม้ว่าผมเองก็ยังงงๆว่า    ไอ้การเป็นลูกคนเดียวนี่     มันผิดปกติอะไรนักหนา               ผมก็ชอบอยู่แล้ว                       จากนั้น       พ่อกับแม่ก็เอาแต่ตระเตรียมเข้าของต่างๆ อย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน                เหมือนกับตอนที่แม่อยากให้คุณยายเพจ มาอยู่กับเราก่อนที่ท่านจะย้ายไปแอริโซนา            หรืออย่างตอนคืนที่เราคุยกัน     เรื่องที่ว่าเราอาจจะย้ายไปอยู่บอสตันกันก็ได้                  ผมคิดว่า การรับเด็กคนนี้มาอยู่ด้วย     มันเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ                   เพราะฉะนั้นลองนึกถึงความรู้สึกของผมที่ว่า   จะตะลึง...ตะลึง....ตึง...ตึง แค่ไหน            เมื่อแม่ประกาศว่า  เรากำลังจะไปสนามบิน เคเนดี้       เพื่อไปรับเจ้าเด็กเกาหลีคนนี้                                       มันเป็นเรื่องสุดแปลก ที่ได้เห็นเจ้าแด วูน โผล่ออกมาจากเครื่องบิน โดยใส่เสื้อยืดมิคกี้เมาส์   และก็ใส่หมวกมีหูมิคกี้ เมาส์ ด้วย               “พระเจ้า จอร์จ .... สงสัยหลุดมาจากดิสนีย์ แลนด์”  ผมพูด                                แด วูนออกท่าทางกระโดดโลดเต้น และตะโกนว่า “ดิสซี่ วอล  ดิสซี่วอล”                                   น่าขายหน้าชะมัด                “เฮ้ ไต้ฝุ่น” ผมพูด  บิดหูมิคกี้ เมาส์ของเขา                                    กะแกล้งเต็มที่                  แต่แม่ก็มองมองผมด้วยสายตาเหลืออด             “เอ้อ อาจจะมีครอบครัวชาวเกาหลีดีๆ    ที่เขาอยากจะรับเด็กอเมริกันสดๆซิงๆไปเลี้ยงมั่งก็ได้” แม่พูด                              ผมว่า แม่ล้อเล่นน่ะครับ          อย่างไรก็ตามตอนนี้เจ้าทอดด์ก็ได้เข้ามาครอบครองห้องนอนที่ผมเคยเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว เรียบร้อยแล้ว                  บ้านของเรามีสามห้องนอน  ไม่วันใดก็วันหนึ่ง พ่อกับแม่กำลังจะทำห้องนอนแขกให้เป็นห้องนอนของเจ้านี่                 แต่ตอนนี้พ่อกับแม่มีความคิดพิลึกๆ ที่ว่าเจ้าทอดด์ ยังไม่ควรนอนตามลำพัง ในช่วงสองสามเดือนแรก ที่ เขามาอยู่ที่นี่                     เขาคิดว่าเจ้าทอดด์ควรจะนอนห้องนอนเดียวกับผม            เขาจะได้คุ้นกับบ้าน               และเราสองคนจะได้ทำความรู้จักกันดีขึ้น                    แต่มีใครสักคนคิดบ้างไหมครับว่า   ผมต้องการเพื่อนบ้างหรือเปล่า          ไม่เลย...                 ทอดด์ เตะกระดาษหนังสือพิมพ์ สองสามที  ทำยังกับว่าเขาจะต้องทดสอบน้ำในทะเลสาบ           ว่าเค็มหรือเปล่า                  ท่าทางเขาก็ไม่ได้ขุ่นเคืองอะไร       ที่ห้องนอนเละตุ้มเป๊ะอย่างนี้          แต่พอผมบอกเขาว่าวิคกี้กำลังซ่อนอยู่ใต้เตียง  ท่าทางเขากลัวมากๆ         ดังนั้นผมก็เลยชี้ตรงที่วิคกี้ซ่อนตัวอยู่ให้เขาดู          วิคกี้พยายามที่จะกัดมือผม เหมือนกับจะทดสอบว่ามันทำอะไรได้บ้าง จากคุณ : พิชาภา - [ 29 ก.ย. 49 15:08:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทอดด์เอาขากระแทกเตียง  แล้วเหยียดตัวลงนอนบนหมอน         วิเศษ...        ความคิดผมแล่นปร๊าดทันทีว่า        ถ้าจะทำให้เจ้านี่หือผมไม่ได้          ก็แค่เอาหมาจิ้งจอกของผมให้เขาดูเท่านั้นแหละ         ชนะแล้ว   ...ต่อไปนี้ก็จะไม่มีหนังสือแข็งๆอยู่ในหมอนของผมแล้ว         “มันกินนิ้วเท้าหรือเปล่า”  เขาถาม         “กิน ถ้าเราบอกให้มันทำ” ผมตอบ ทำหน้าเอาจริง                      เขาจะได้รู้ว่าผมไม่ได้พูดเล่น           “แล้วก็ขอบอกด้วยว่ามันเป็นตัวเมีย  แล้วมันก็เป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน ...ของฉัน”                 “ผมไม่ชอบมัน  ปล่อยมันไป  มันกัดคน”          “ไม่มีทาง ห้องนอนนี้    ก็เป็นของมัน   เท่ากับเป็นของนาย  จำไว้                            ลองคิดดูซะบ้างซี               ห้องนี้ก็ไม่ใช่ห้องของนาย   มันเป็นของฉัน    แล้วถ้านายปูดออกไปแม้แต่คำเดียว            ว่าวิคกี้อยู่ในห้องของฉัน ไม่ว่าจะบอกแม่  บอกพ่อ หรือใครก็ตาม            ฉันจะให้มันจัดการนายทันที”             ทอดด์ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้             หน้าเขาแดงก่ำ              พอถึงตอนนี้ผมก็รู้สึกแย่มากๆ     ในสิ่งที่ผมได้พูดไป            แต่ทันใดนั้นเจ้าตัวแสบก็เอานิ้วหัวแม่มือใส่หู     และกระพือมือไปมา   ทำท่าล่อหลอกผม           เขาลุกขึ้นยืนบนเตียง    กระโดดโลดเต้นไปมา     แล้วก็ยังคงเอามือกระพืออยู่              ผมอยากจะรุ้นัก ว่าพ่อกับแม่จะรู้ไหมว่าได้เอาวัตถุไม่สมประกอบมาเลี้ยง             “เป็นสิ่งที่งี่เง่าที่สุด ที่ฉันเคยเห็นนายทำมา”  ผมพูด                ผมคิดว่า ผมเหลือทนแล้ว แต่มันเกือบจะถึงเวลารายการ  “แอนดี้ กริฟฟิธ”แล้ว                  ผมติดรายการที่เอามาฉายใหม่นี่งอมแงม                  บาร์นี่ย์  เป็นตัวการ์ตูนตัวโปรดของผม                    และที่ยิ่งกว่านั้นก็คือ ผมได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาในโรงรถ                            แม่คงจะกลับมาแล้ว                           และถ้าผมนั่งอยู่หน้าที วี  ทำเป็นว่าเหตุการณ์ทุกอย่างปกติ   แม่ก็คงจะไม่สงสัย .ซัก    โน่นซักนี่                 ผมเองก็ต้องการเวลาคิดเพื่อหาทางเอาวิคกี้ออกจากใต้เตียง แล้วก็เอามันไปอยุ่ในโรงรถ  โดยไม่มีใครเห็น ให้ได้              ผมตรวจดูอีกครั้งว่ามันกินอะไรไปบ้างหรือเปล่า               ไม่กินแม้แต่คำเดียว !             ดังนั้นผมก็ใช้เวลาอีกสองสามนาทีเพื่อล่อหลอกมัน             ทอดด์เงียบกริบ       อย่างน้อยที่สุดก็จนกระทั่งผมเริ่มเดินออกออกจากประตู              นั่นแหละ เขาก็กระโดดลงจากเตียงและวิ่งตามผม                  “ฟลิป-ฟลอป   ฟลิป-ฟลอป”    เขาร้องเรียก             ผมทำเป็นไม่ได้ยิน และปิดประตู เพื่อที่ว่า แม่วิคกี้จะได้ออกมาไม่ได้               ถ้าแม่รู้ว่าวิคกี้อยู่ในห้อง  ทั้งผมทั้งหมาจิ้งจอกก็คงจะต้องระเห็ดไปอยู่ฟลอริดาแน่            แต่สำหรับผมนี่ถือว่าเป็นโชคดีอย่างมากๆ  ที่เรามีโรงรถสำหรับจอดรถได้คันเดียว             แถมในโรงรถนั่นก็ยังมีกองสมบัติบ้าสุมอยู่     จนไม่เหลือเนื้อที่สำหรับวางอะไรได้อีกแล้ว          พ่อกับแม่มักจะจอดรถทิ้งไว้ที่ทางเข้าโรงรถ          “ฟลิป-ฟลอป” เจ้าทอดด์เรียกอยู่นั่น            ในขณะที่เดินตามผมลงมาห้องโถงข้างล่าง  แต่ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้            ผมคิดว่า ถ้าผมเอาชื่อเขามาเรียกตลกๆได้ เขาก็คงทำอย่างนั้นกับชื่อของผมได้เช่นกัน                  ...ก็ยุติธรรมดี   แต่อย่างไรก็ตาม ผมไม่จำเป็นจะต้องชอบ                                    เมื่อผมมาถึงห้องนั่งเล่น เจ้านี่ก็ยังคงตามติด              “ ถ้านายไม่ว่าอะไร   ฉันก็ขอบอกว่า ฉันกำลังตั้งใจฟังเสียง ที. วี. อยู่นะ” ผมพูดด้วยท่าทางและน้ำเสียง         เหมือนพวกผู้ใหญ่เขาทำกัน             “ฟลิป-ฟลอป –ฟลิป-ฟลอป- ฟลิป-ฟลอป-    ฟลิป....”          “แม่” แม่โผล่หัวเข้ามาดูที่ประตู ยืนอยู่ตรงนั้น ถือขาไก่สดๆในมือ  และมีแป้งเหนียวสีขาวติดเต็มมือ         แม่เปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดสูทธุรกิจ เป็นกางเกงยีนส์  และใส่เชื้อเชิร์ตผ้าสักหลาดอ่อนของพ่อ             ผมก็ไม่รุ้ว่าทำไมแม่ชอบเอาเสื้อของพ่อมาใส่นัก             ผมมั่นใจว่า     ผมจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหน   มาใส่เสื้อผ้าของผมแน่...คอยดู          “แม่กำลังทำอาหารเย็นเพื่อขึ้นโต๊ะ... ทั้งสองคน รู้ไว้บ้าง  เพราะฉะนั้น แม่จะพูดแค่ครั้ง  ....ครั้งเดียวเท่านั้น           ห้ามสู้กัน   ห้ามร้องส่งเสียงดัง  และห้ามแหย่กัน  เข้าใจ๋?”          “ครับผม”  เราสองคนพูดพร้อมกัน          “แต่แม่ครับ  เขากำลังขัดจังหวะดูที.วี. ของผม.....”         “ตลกนี่   จะให้แม่สาบานก็ได้นะ ว่า เราน่ะพูดเองว่า   ครับผม” แม่พูด          “เจ้าโท้ด     (คางคก  ...เสียงใกล้เคียง ทอดด์—ผู้แปล)  นั่งอยู่ตรงนั้น   ยิ้มยิงฟันทุเรศๆ           ถ้าแม่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นละก็  ผมซัดมันหมอบแล้ว          ทันทีที่แม่ออกจากห้อง เจ้าทอดด์ก็รีบคว้ารีโมท คอนโทรล แล้วเปลี่ยนเป็นช่องดีสนีย์   ซะงั้น         พ่อกับแม่ได้เรียกบริษัทเคเบิ้ลที.วี . มาติดตั้งช่องนี้ หลังจากที่เจ้าทอดด์มาอยู่ที่บ้านนี้ได้หนึ่งวัน           เขาติดช่องนี้มาก          ช่องดีสนีย์กำลังฉายหนังการ์ตูนเก่า เรื่อง เดวี ครอคเก็ต ซึ่งเป็นเรื่องที่พ่อกับแม่เคยดู ตอนเป็นเด็ก เจ้าทอดด์ติดเรื่องนี้งอมแงม               ผมพยายามแย่งรีโมทคืน แต่เขาหัวเราะ เหมือนบ้า  แล้วก็ขึ้นไปกระโดดอยู่บนเฟอร์นิเจอร์         โธ่โว้ย ... มีไอ้เด็กตัวนี้อยู่ด้วยนี่เหมือนกับมีส้วมอยู่ในบ้านจริงๆ          กว่าที่ผมจะจับตัวเขาได้ “ แอนดี้ กับกริฟฟิธ” ก็ผ่านไปตั้งครึ่งเรื่องแล้ว          ตอนกินอาหารเย็น  แม่บอกพ่อเรื่องวิคกี้            พ่อเป็นศิลปิน มีสตูดิโอเป็นของตัวเองอยู่บนโรงรถ  แต่เขาก็มีสำนักงานอยู่  ในเมืองด้วย          พ่อออกแบบปกหนังสือของพวกนักเขียน  แล้วก็อะไรต่อมิอะไรประมาณนั้น         โชคดีนะที่พ่อก็บ้าสัตว์  ผมก็เลยใจเย็นหน่อยว่าพ่อจะต้องเข้าข้างผม           แต่ที่พ่อพูดออกมาก็คือ  “เลี้ยงหมาเฉยๆ จะไม่สนุกกว่ารื้อ?”        นี่ คือคำพูดของคนที่เคยพยาบาลนกฮูกเขาใหญ่  ให้กลับมามีสุขภาพดีเหมือนเดิม      หลังจากที่เพื่อนคนหนึ่งของเขา อัดมันด้วยลูกกระสุนมาแล้ว     “แล้วนกฮูกเขาใหญ่นี่สนุกมากเหรอฮะ”   ผมถาม      “มันไม่เหมือนกันลูก    ฮูทเทอร์ ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง       ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง  !   อย่าล้อเล่นน่าพ่อ       “พ่อ  พ่อทำกรงให้มันใช่มั้ย  พ่อซื้อถุงมือชนิดพิเศษให้มัน  พ่อจะได้พามันไปเดินเล่นโดยที่มีมันเกาะอยู่บนแขนพ่อ    พ่อซื้อเครื่องในไก่ให้มัน แล้วก็ทำอาหารพิเศษ ”      “มันตาบอด แล้วมันก็บินไม่ได้  ฟลิป” พ่อพูด  “ถ้าพ่อไม่ดูแลมัน มันก็คงจะไม่รอดชีวิตหรอก”     “วิคกี้มันก็ต้องการให้ผมดูแลแลมันเหมือนกัน”     “พ่อคิดว่า เราน่าจะหาที่อยู่ให้มันใหม่ดีกว่า  แล้วก็เร็วๆนี้ด้วย  หมาจิ้งจอกต้องอยู่ในสิ่งแวดล้อมของมัน ไม่ใช่เอามาขังอยู่ในกรงในโรงรถ”     เรื่องที่วิคกี้อยู่ในกรงในโรงรถนี่  เล่นเอาผมประสาท  ดังนั้นผมก็เลยต้องแทะกระดูกไก่ไปพลางๆ       ผมได้แต่รอให้เจ้าคางคก(Toad= คางคก  เสียงคล้าย Todd –ผู้แปล)  มาเปลี่ยนเรื่องนี้ซะที  แต่ผมคิดว่า เขายังคงกลัวที่ผมเอาเจ้าวิคกี้จัดการเขา    มันดูไม่ค่อยดีเลยสำหรับแม่วิคกี้ จากคุณ : พิชาภา - [ 29 ก.ย. 49 15:19:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เวลาที่พ่อกับแม่เห็นพ้องต้องกันนี้ มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปลี่ยนใจเขา   แล้วลองนึกภาพว่าเจ้าทอดด์จะต้องไปวิ่งไล่วิคกี้ตามถนนอีกด้วย  มันยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ใหญ่เลย      มันเป็นหนึ่งต่อสามเสียง     เจ้าทอดด์เริ่มเตะขาผมใต้โต๊ะแล้ว  ผมไม่อยากมองหน้าเขาเลย   ผมรู้ว่าเจ้านี่จะต้องยิ้มกว้างแบบเจ้าเล่ห์แน่ๆ  แต่เขาก็อุตส่าเก็บรอยยิ้มนั้นไว้       จนในที่สุดผมก็หมดความอดทน       ผมแกล้งปัดแก้วนมของผม     เจ้าทอดด์ร้องเสียงหลงและผลุดลุกจากเก้าอี้      กางเกงด้านหน้าทั้งแถบเปียกโซกด้วยนม    “อ้าว  นายยังไม่โตพอที่จะระวังอีกเหรอ”  ผมเยาะเย้ย ชี้ไปที่กางเกงของเขา    “ฟลิป ขอโทษน้องซะ” แม่พูด    “แม่ครับ  มัน...เอ้อ... มันเป็น.....”   “ขอโทษซะ”   “ขอโทษ”  ผมทำเสียงอุบอิบ แต่ผมไม่ได้หมายความตามนั้น จริงๆ   เมื่อได้เวลาเข้านอน ผมตัดเวลวีตา ชีส  นิดหน่อยเป็นของว่างสำหรับวิคกี้    แล้วก็ให้น้ำเจ้าหล่อนหนึ่งชาม   แต่เจ้าหล่อนก็ยังไม่ยอมออกมาจากใต้เตียงอยู่ดี แต่ผมก็สังเกตเห็นว่ามันกินตับบดไปบ้าง    เฮ้อ  ค่อยโล่งอก  หน่อย  ผมเห็นท่าว่าจะต้องทำเป็นให้อาหารเจ้าหล่อนในโรงรถซะแล้ว  พวกเขาจะได้ไม่ สงสัย   ในตอนดึกๆ ซักเวลาใดเวลาหนึ่ง  ผมรู้สึกว่ามีสิ่งที่เป็นขนๆอยุ่บนหัวผม แล้วผมก็ได้ยินเสียงแปลกๆด้วย ผมกลัวเกินไปที่จะขยับตัว   ผมก็เลยหันไปมองที่เตียงเจ้าทอดด์  เขากำลังนั่งอยู่   จ้องด้วย  นัยน์ตาบอกความกลัว แบบจริงๆจังๆ   หน้าตาเขาเหมือนซอมบี้เลย            “เกิดอะไรขึ้นน่ะ?” ผมกระซิบถาม    “มันอยู่บนหัวนาย”เขาพูด     ทำยังกับว่าผมยังไม่รู้งั้นแหละ   “ทำไมมันทำเสียงยังงั้นด้วย” ผมยังทำเสียงกระซิบถาม       นี่ไม่ใช่เวลาที่จะทำอารมณ์เสียใส่แม่วิคกี้     ถ้าหากมันเกิดตกใจ แล้วเห็นหัวผมเป็นกล่องใบน้อยไว้ตะกุย จะว่ายังไง       เฮ้อ แค่คิดผมก็สยองแล้ว   “มันทำเสียงหอนพระจันทร์ “ เจ้าทอดด์พูด ชี้มือไปที่หน้าต่างที่อยู่ติดกับเตียงผม     เออ จริงด้วย   คืนนี้    เป็นคืน  พระจันทร์เต็มดวง   แล้วเจ้าทอดด์ก็ทำสิ่งประหลาดขึ้นมา เขาเริ่มต้นร้องเพลง  “เกรวี  เกรวี ครอคเก้อร์  จ้าวแห่งสุดแดนป่า”  มันล้อเลียนผม   โฮ้ย  มันช่างเป็นเด็กพิลึกพิลั่นอะไรอย่างนี้     แต่แล้ว จู่ๆผมก็เกิดความคิดขึ้นมาอย่างกระทันหัน    ผมผลุดลุกขึ้นนั่ง  มีพู่หางหมาจิ้งจอกปัดหน้าไปมา   ...ถ้าหากว่าผมจะต้องส่งเจ้าหมาจิ้งจอกกลับคืนไปยังที่ๆมันมา    ผมยอมมีเรื่อง...     ผมจะต้องให้พ่อกับแม่ส่งเจ้าทอดด์กลับไปเหมือนกัน   “เกรวี  เกรวี   ครอคเกอร์ “ เขาหัวเราะกิ๊กกั๊ก   “เขาชื่อ เดวี ครอคเก็ต เจ้าหัวเข็มหมุด”  ผมรำคาญสุดๆ   “ ถ้านายจะเป็นคนอเมริกันนะ  มีบางสิ่งบางอย่างที่ นายควรจะรู้ไว้ซะด้วย  เดวีครอคเก็ต ไม่ได้ใส่หมวกแก็ปหนังหมาจิ้งจอก...  แต่เป็นหนังแรคคูนต่างหาก”   เจ้าทอดด์หัวเราะกิ๊กกั๊กขึ้นมาอีกแล้ว  “หุบปาก นายกำลังจะทำให้วิคกี้กลัว  อีกอย่าง เสียงนายน่ะเหมือนผู้หญิง เวลาที่นายหัวเราะ “   ได้ผล  เขาหุบปากทันควัน  “มาเอามันออกไปจากหัวฉัน แล้ววางมันลงกับพื้นด้วย”   “ไม่”     มันมากเกินไปสำหรับคนอยู่บ้านเดียวกันซะแล้ว   แต่ผมคิดว่าวิคกี้รู้อยู่ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น มันเงียบกริบ          ราวกับว่ากำลังฟังเรื่องที่เราคุยกัน     จากนั้นมันก็ใช้หัวผมเป็นสปริงบอร์ด   พุ่งตัวลงไปบนพื้น แล้วก็ถอยกลับไปอยู่ใต้เตียง     ทอดด์ชักเท้ากลับเข้าไปในผ้าห่ม  และคลุมโปง          ผมเองก็อยากทำอย่างนั้นเหมือนกัน        แต่ไม่อยากจะให้ตัวเองดูงี่เง่า        เพราะวิคกี้น่ะเป็นสัตว์เลี้ยงของผม จากคุณ : พิชาภา - [ 29 ก.ย. 49 15:23:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 3 .             วันรุ่งขึ้น  ก็เกิดเรื่องใหญ่       เรื่องแรกก็คือ ผมหาวิคกี้ไม่เจอ   ผมหาทั่วไปหมด        จากนั้นจึงสังเกตเห็นว่า ของที่อยู่ใต้กล่องใบหนึ่งมันนูนๆ       ผมก็เลยเอานิ้วแตะดู  ปรากฏว่ามันขยับได้       วิคกี้ได้เอาปากกัดเป็นรู  แล้วก็คลานเข้าไปในนั้นเพื่อซ่อนตัว       สงสัยแม่จะต้องสับเนื้อผมเละแน่...คราวนี้       ผมคิดว่า     ผมควรจะปล่อยวิคกึ้ไว้ตรงที่ๆมันอยู่จะดีกว่า   เพราะว่าผมไม่อยากไปโรงเรียนสาย      อีกอย่างถ้าแม่รู้เรื่องเข้าละก็   มันไม่ได้ช่วยให้ผมดีขึ้นมาเลย       และถึงแม้ว่า หมาจิ้งจอกของผมจะก่อเรื่องไว้เยอะก็ตาม       ผมก็ยังคงอยากที่จะฝึกมันและทำให้มันเป็นสัตว์เลี้ยงของผมให้ได้       แม่คงจะพาลูกค้าไปชมบ้านเกือบทั้งวันแน่ๆ  แต่ผมก็คงหาโอกาสทำอะไรไม่ได้เวลาที่แม่เข้ามาในห้องผม              ผมมีป้ายกระดาษติดไว้ที่ประตูในวันแรกที่เจ้าทอดด์เข้ามาอยู่บ้านเรา        ผมถึงขนาดเขียนข้อความติดไว้บนกระดาษแผ่นนี้ว่า  ทรัพย์สินส่วนตัว  ห้ามเข้าใกล้         แม่กับพ่อหัวเสียกับผมน่าดูเหมือนกัน      โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนที่ท่านได้ตัดสินใจว่าผมควรจะอยู่ร่วมห้องกับเจ้าคางคกนั่น         ตกลงแผ่นป้ายนั่นก็ก็เลยต้องถูกดึงออกไป   เอาละ  ผมคิดว่า นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะไปหาเจ้ากระดาษแผ่นนี้มาติดใหม่   ถ้าแม่เกิดสงสัย ผมก็จะบอกแม่ว่า ผมไม่อยากให้ใครมายุ่งโครงงานวิทยาศาสตร์ของผม   ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องจริง  เพราะว่าผมได้ทำโครงงานที่ว่านี้มาหลายวันแล้ว   ดังนั้นผมก็เลยเอาอาหารเช้ายี่ห้อฟรูท ลูปส์มาให้วิคกี้กินเป็นอาหารเช้าหนึ่งชาม   จากนั้นก็แปะป้ายติดไว้ที่ประตู และมุ่งหน้าไปโรงเรียน   เจ้าทอดด์ เดินตามรอยผมตลอดทางเหมือนกับที่ทำเป็นกิจวัตร   เขาคิดว่าผมไม่รู้ว่าเขาก็อยู่ตรงนี้  ซึ่งผมก็ไม่เดือดร้อนอะไร    ถ้าคุณเป็นนักเรียนเกรดห้า  คุณต้องไม่อยากให้ใครเห็นว่า คุณเดินกับนักเรียนเกรดหนึ่ง   โดยเฉพาะนักเรียนที่ไม่น่ารักอย่างสิ้นเชิง    ทอดด์ก็รู้กฎนี้ด้วยเหมือนกัน แต่เขาก็ยังชอบตอแยผม    เช้าวันนี้ผมมัวแต่กังวลเรื่องที่จะต้องดูแลวิคกี้ เจ้าทอดด์ก็เลยไปแอบหลังต้นไม้และรั้วต้นไม้เพื่อแหย่ผมได้ตามสบายอย่างที่เขาอยากจะทำ ผมกำลังใช้ความคิดของผมเพลินๆ   ตอนที่ผมได้ยินเขาร้องลั่น    พอผมหันไปมอง ผมก็เห็นว่า เขาสะดุดรากไม้ ในสนามหญ้าของครอบครัวดาเวนพอร์ต      คืองี้ครับ มิสเตอร์ดาเวนพอร์ต     ได้กวาดใบไม้แห้งรวมเป็นกองไว้ในถนน แล้วมันก็ไปปิดขอบถนนและรากของต้นเมเปิ้ลต้นใหญ่หน้าบ้านเขา   “ถ้านายเดินบนทางเท้าเหมือนชาวบ้านเขา   ก็คงจะไม่เป็นอย่างนี้หรอก”  ผมพูด พร้อมกับฉุดเขาให้ลุกขึ้น     ทอดด์สูดจมูกฟุดฟิด  เอาแขนเสื้อแจ็คเก็ตเช็ดแก้มที่เปียก  ผมให้เขาถลกขากางเกงขึ้น    ไม่มีเลือด  มีแค่จ้ำแดงๆขนาดเท่าลูกเทนนิส   “ไม่ถึงกับตายหรอก” ผมบอกเขา       แม่ผมเขาชอบพูดยังงี้แหละ    เจ้าทอดด์เริ่มขี้มูกโป่ง    “ช่วยเอามันออกได้เปล่า  เรากำลังจะไปโรงเรียนสายแล้ว”   เขาเริ่มออกเดิน   มุ่งหน้าไปโรงเรียน  แต่ยังร้องไห้ไม่หยุด                     มิสซิส แมคแคฟเฟอร์ที่   กำลังรอรถเมล์อยู่ที่ป้าย                   หล่อนมองผมอย่างขยะแขยงสุดๆ   ตอนที่เราเดินผ่าน                  เหมือนอย่างกับว่า    มันเป็นความผิดของผมซะงั้น  ที่เจ้าทอดด์ทำอะไรโง่ๆเอง                  มิสซิส แมคแคฟเฟอที่ส์      เป็นคนที่ไม่เป็นมิตรที่สุด    ที่จะไปต่อกรด้วย                  เริ่มกันตั้งแต่ตอนที่  ผมกับ จิมมี่ ดรากอทต้า ไล่จับสกั๊งค์ตัวหนึ่ง ไปจนมุมที่โรงรถของเธอ                  และมันก็ดันปีนไปอยู่ในรถของเธอซะอีก  ! ....                      เธอไปป่าวประกาศซะทั่วย่าน  ให้ผมรับผิดชอบต่อทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเน่าๆ  ที่เกิดขึ้น                  อาจจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เน่าๆ    ที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้ซะด้วยซ้ำไป                  ผมกับจิมมี่ไม่ได้ไปทำอะไรเน่าๆ ให้กับรถเธอซักหน่อย    ไม่ใช่คนอย่างเราแน่                  เพียงแต่เราคิดว่า มันน่าจะเท่ห์นะ ถ้าหากว่า เราจะมีสก๊งค์เป็นสัตว์เลี้ยง                  และก็....เอ้อ.... มันไม่ใช่เราซักกะหน่อย    ....ที่เปิดหน้าต่างรถทิ้งไว้                “.เธอทำอะไรกับน้องชายเธอ    ฮึ ....     ฟิลิป โดธี?”   เธอซัดผมเลย                 “เปล่านะครับ  ....เขาเดินสะดุด”                                    “เธอสะดุดขาน้องชายของตัวเอง”                   “ผมไม่ได้ทำเขา”             “เอ้อ ...ฉันก็ไม่แปลกใจอะไรหรอกนะ ที่พวกเด็กๆอย่างพวกเธอเนี่ย จะไม่รู้สึกรู้สากับเรื่องกับเรื่อง สมบัติผู้ดี      กับเรื่องการเคารพให้เกียรติ์ซึ่งกันและกัน”                      เธอบ่นยาวเหยียด  ผมเดาเอาว่า  เธอคงไม่ได้ยิน สิ่งที่ผมพูดออกไปหรอก                      “ไม่ได้เคารพ    ไม่ได้ให้เกียรติ์ต่อกันเล้ย   ไม่ได้ให้เกียรติ์ต่อทรัพย์สินของผู้อื่นเลย   ไม่มีเลย  น่าขยะแขยงนัก”                          “รถเมล์ของคุณมาแล้วครับ     คุณนายแมคแคฟเฟอรที่ส์”  ผมพูด                         ผมไม่เคยเป็นสุขมาก่อนเลย   ในชีวิต  ที่เห็นรถเมล์มา                         ผมเกลียดที่สุดเลย   เวลาที่เห็นผู้คน มาดุด่าคนอื่นนอกบ้านอย่างนี้                       เมื่อคุณนายแมคแคฟเฟอรที่ส์หันหลังและมองเราด้วยหางตาเดินไปยังรถเมล์  ผมก็คว้าแขนเสื้อเจ้า ทอดด์    และลากตัวเขาเดินไปตามถนน                         โรงเรียนอยู่ห่างไปอีกสองบล็อค                           จะว่าไปก็โชคดีสำหรับผม  ที่เขาได้หยุดร้องไห้  ดังนั้น  เขาเลยได้ยิน  คำอบรมบ่มนิสัยของคุณนายไปด้วย                          “อยากดมกลิ่นยางลบของเรามั้ย ?” เขาพูด พร้อมกับดึงยางลบออกจกากระเป๋าเสื้อ แล้วเอามัน มากวัดแกว่งตรงหน้าผม                             “แหวะ !”                              “หอมนะ   เหมือนองุ่นเลย”                               “ยางลบกลิ่นจะไปเหมือนองุ่นได้ไง” ผมบอกเขา    “กลิ่นมันไม่เหมือนอะไรทั้งนั้น ยกเว้นอาจจะเหมือนยางลบ”                                 เจ้าทอดด์เอายางลบของเขามาจ่อใต้จมูกผม                                 ... พระเจ้า  ....กลิ่นมันเหมือนกับองุ่นเลยเฮะ                                  “เอามาจากไหนง่ะ ?”  ผมถาม                       To be continued จากคุณ : พิชาภา - [ 29 ก.ย. 49 15:26:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อย่าหายไปนานน่ะ จากคุณ : เกาะรั้ว (เกาะรั้ว) - [ 29 ก.ย. 49 15:35:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จัดหน้ายังแปลกๆ นิดนึงค่ะ อาจจะเป็นปัญหาที่เครื่องคอมพ์ด้วย เลยเหมือนเว้นวรรคผิดจังหวะ ช่วย proof ค่ะ ทีวี เกียรติ จากคุณ : scottie - [ 30 ก.ย. 49 15:26:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาลงชื่อและรอติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : lily of the valley - [ 5 ต.ค. 49 18:14:54 A:61.47.68.65 X: TicketID:126272 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านเพลินดีค่ะ เรื่องราวของเด็กผู้ชาย2คนนี้ ต้องมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นอีกแน่ๆ ให้คอยลุ้น ไว้จะมาติดตามต่อตอน3นะคะ จากคุณ : JOB - [ 6 ต.ค. 49 21:00:13 A:124.121.138.242 X: ]