< ไม่รู้ควรอยู่ในหมวดไหน เอาลงหมวดนี้ล่ะกัน ฮา ^^
เรื่องสั้นมาพร้อมกับความคิดถึงเพื่อนๆทุกคนบนถนนเส้น
นี้ค่ะ >



Man in the mist : ใครคนนั้นที่ฉันมองไม่เห็น แต่กลับสัมผัสได้ด้วยหัวใจ



ใครคนนั้นที่ฉันมองไม่เห็น แต่กลับสัมผัสได้ด้วยหัวใจ



มีไหมสักคนที่เราไม่เคยรู้จัก ไม่เคยพบหน้า แต่เพียงพบสบตากันครั้งแรก ก็ราวกับรู้จักกันมานาน
แสนนาน

จะมีไหมสักคนที่ไม่เคยพูดจา หากว่าในวันใดที่ฉันร้องไห้ จมอยู่กับกองน้ำตา เขาจะเดินเข้ามา หยิบ
ยื่นผ้าเช็ดหน้า และแย้มรอยยิ้มปลอบใจฉัน

สักคนที่ไม่เคยใกล้ชิด หากสามารถปกป้องฉันจากความโหดร้ายน่ากลัวของความเงียบเหงาได้ผ่าน
ดวงตา

และใครสักคนที่าจจะแค่เดินสวนกันไปมา จะหันมามองกันก่อนที่จะเดินลับมุมตึกไป

ฉัน ... จะได้เจอคนคนนั้นไหม



คนที่จะไม่ใช่แค่ความฝัน
คนที่จะไม่ใช่แค่จินตนาการ พร่ำเพ้อของผู้หญิงขี้เหงาคนหนึ่ง
คนจริงๆ ที่มีตัวตน ไม่ได้แอบอยู่ในสายหมอกของพรหมลิขิต

คนที่จะกำราบฉันให้ฉันหยุดพยศ ได้ด้วยสายตา
คนที่จะทำให้ฉันหัวเราะ และร้องไห้ได้แค่เพียงหนึ่งคำพูด
คนที่จะปกป้อง คุ้มครองให้ฉันเป็นดั่งเจ้าหญิง ในดินแดนของหัวใจเขา
เขาจะมีเนื้อกาย และความอบอุ่นที่สัมผัสได้จริงๆ

เขา ... ที่จะมองฉันด้วยความรู้สึกที่พิเศษกว่าใคร
และทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกที่มีเขาให้รัก และ ได้เป็นคนที่เขารัก



ในเมฆหมอกของความสับสนวุ่นวาย ... ครั้งหนึ่ง ...
ฉันเคยสัมผัสได้ถึงแววตาใครสักคน ที่มองฉันผ่านกลุ่มคนมากมาย
แววตาคู่นั้นทำให้ฉันชะงักกาย เหลียวกลับไปมอง หากก็เห็นแค่คนมากมายที่เดินขวักไขว่กันไปมา
ตั้งใจหันไปหาที่มาของแววตาคู่นั้น ฉันก็ไม่พบ ... มีเพียงคนผ่านไปผ่านมา ไม่สนใจฉันสักคน

ฉันปลอบใจตัวเอง ...
คงจะเป็นแค่ภาพลวงตา เป็นสัมผัสลวงของใครสักคนที่ไม่ได้มีความหมายใดๆ ฉันคิดเช่นนั้น

ฉันอาจจะรู้สึกพลาดไปเอง แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ...
.... แล้วความอบอุ่นประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ก็เป็นแค่จินตนาการของผู้หญิงเหงาๆคนหนึ่งอย่างนั้น
หรือ?



บางครั้ง ฉันก็รู้สึกคิดถึงใครคนนั้นที่ไม่มีตัวตนขึ้นมา ฉันทำอะไรไม่ได้ ไม่สามารถโทรศัพท์
หรือส่งการ์ดบอกว่า ฉะนคิดถึงเขามากแค่ไหน ได้เลย เพราะเขายังไม่มีตัวตน

สิ่งที่ทำได้ก็คือ ฉันจะคิดถึงเขาทุกครั้งที่พระอาทิตย์ทอแสงอบอุ่นลงมาบนพื้นผิวโลก
และภาวนาให้เขามีความสุขทุกครั้งที่ฝนโปรยความเย็นฉ่ำ



แม้แต่ความฝัน ... เขาก็ยังปรากฏอยู่ในนั้น

ผู้ชายในสายหมอก ผู้ชายที่ยังไม่มีตัวตนคนนั้น ....ที่ปกปิดตัวตนจริงๆไว้ในกลุ่มเมฆหมอกของพรหมลิขิต

เขาคงจะไม่เปิดเผยตัวให้ฉันได้เห็นหรอก ฉันรู้และเข้าใจ มันยังไม่ถึงเวลา
เขาคงจะทำได้แค่ มาหาฉัน ยามเราสามารถติดต่อผ่านกระแสพรหมลิขิต ที่ถักทอเส้นทางให้เราได้
เจอกันในความฝัน

แล้วเขาเล่า อยากรู้นัก ฉันจะปรากฏกายในความฝันของเขาคนนั้นบ้างไหม
และเขา จะสนใจ และสงสัยว่าฉันเป็นใคร ตามหาฉัน ดั่งที่ฉันตามหาเขาบ้างหรือเปล่า



ฉันจำได้ ... ครั้งหนึ่ง ตอนฉันหลับใหลไปในคืนที่อ่อนล้า เหนื่อยใจ และทรมานกับเหตุการณ์
บางอย่างในชีวิตที่มันย่ำแย่สุดๆ ฉันหลับไปทั้งน้ำตา

ในเวลานั้นฉันเหมือนตัวคนเดียว คนที่จะปลอบโยนในทุกครั้งที่มีน้ำตาก็อยู่ห่างไกลเหลือเกิน

ฉันรู้สึกท้อทดจนอยากจะหนีไปไกลๆ อยากจะหลับตาไปให้นานเท่าที่จะนานได้
ไม่อยากจะรับรู้เรื่องใดๆบนโลกใบนี้อีก

ฉันเหมือนไม่เหลือใคร ไม่มีสักคน ทั้งๆที่ฉันเองก็มีเพื่อนมากมาย แต่ในเวลานั้น
ฉันไม่ได้ต้องการเพื่อน แต่ฉันต้องการความสงบที่จะทำให้ฉันสบายใจขึ้นมากกว่า



ในคืนนั้น ฉันฝัน ฝันว่าฉันเดินอยู่บนเส้นทางที่แสนว่างเปล่า ถนนทอดยาวไปไกลสุดสายตา
รอบด้านมีเพียงทุ่งหญ้าที่กว้าง และไร้สรรพสิ่งใดๆ ฉันหันมองซ้ายและขวา ก็หาได้เจอสิ่งใดๆไม่

ความหวาดกลัว เหงาเศร้าจับหัวใจเกิดขึ้นกับฉันจนแข้งขาสั่น เท้าก้าวต่อไปไม่ไหว ฉันทรุดลงนั่ง
ยองๆกับพื้น ก้มหน้า หัวสมองว่างเปล่าไร้ความคิดใดๆ ไม่รู้แม้กระทั่งว่า ฉันกำลังทำอะไร
และต้องทำอะไรต่อไป

ทันใดนั้น ...

ฉันก็รู้สึกได้ถึงเงาของใครบางคนทาบทับลงมาบนกายฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมอง
เห็นร่างสูงของใครบางคนกำลังยืนอยู่ตรงหน้า ฉันเพ่งมองเขานานเนิ่นนาน แต่ก็เห็นแค่
เพียงร่างเงาที่มืดเหมือนดั่งเป็นแค่เงาของใครสักคน

เขา...ชายหนุ่มเจ้าของร่างกายที่สูงและไหล่ที่กว้างดูแข็งแกร่ง อบอุ่น และอ่อนโยนกำลังคลาย
ยิ้มให้ฉัน ทำไมก็ไม่รู้ ทั้งที่ฉันไม่เห็นใบหน้าของเขา แม้จะมีกลุ่มหมอกหนาแน่น แต่ฉันกลับ
สัมผัสได้ถึงรอยยิ้มละไม ที่เขามอบให้ฉันอย่างหมดหัวใจ ฉันค่อยๆรินน้ำตาออกมา และร้องไห้
เหมือนกับไม่เคยร้องมาก่อน

เขาคล้ายๆจะเอียงคอมองการกระทำของฉัน ก่อนที่จะยื่นมืออออกมา

ฉันหยุดร้องไห้ ทอดมองเขากลับ อะไรบางอย่างดลใจให้ฉันไว้วางใจเขา ไว้วางใจคนที่ฉันไม่รู้จักมา
ก่อนคนนี้ ฉันวางมือลงบนมือหนา ความอบอุ่นที่เหมือนเป็นแค่ความฝันวิ่งเข้าสู่หัวใจ ฉันตกใจกับ
ความรู้สึกนี้ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มันทั้งอบอุ่น อ่อนโยน จนหัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ

ฉันเพ่งมองเขาอีกครั้ง แต่มองเท่าไหร่ๆฉันก็มองไม่เห็นหน้าของเขา อะไรบางอย่างมันพรางกั้นเอาไว้
ให้เรามองไม่เห็นตัวตนของกันและกัน

สิ่งที่ฉันรับรู้ก่อนที่เขาจะลางเลือนไป ก็คือกำลังใจที่ไม่ได้มาจากคำพูด กลับสัมผัสได้ด้วยหัวใจ


ฉันตื่นขึ้นมา มองไปรอบห้องนอน พบกับโลกความจริงที่ไม่มีคนคนนั้น ฉันร้องไห้อีกครั้งกับความ
รู้สึกที่ยังติดตรึงในหัวใจ ไอสัมผัสจากชายคนนั้น ... ผู้ชายในสายหมอกคนนั้น



หลังจากนั้นฉันก็เฝ้าถามกับท้องฟ้า และสายลมเสมอๆว่า ฉันจะได้เจอเขาอีกไหม

ผู้ชายในสายหมอกคนนั้น ...

คนที่ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ มีเพียงแววตาแห่งความเชื่อมั่นก็สามารถทำให้ฉันเข้มแข็งขึ้นได้
คนที่อบอุ่นทุกครั้งแค่ชิดใกล้ คนที่มีรอยยิ้มอ่อนโยนและแสนหวานจับหัวใจ

เขาที่ไม่ต้องหล่อเหลายิ่งกว่าใคร ไม่ต้องเพอร์เฟคเหมือนเจ้าชาย ณ ดินแดนไหน
ขอแค่เชื่อมั่นและรักในสิ่งที่ฉันเป็นก็เพียงพอ


ใครคนนั้นที่ฉันมองไม่เห็น แต่กลับสัมผัสได้ด้วยหัวใจ ... ฉันจะได้เจอเขาไหม ในสักวันหนึ่ง




จนถึงวันนี้ ... ฉันก็ยังคงต้องรอคำตอบอยู่เหมือนเดิม




- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


เรื่องนี้เขียนไว้ใน blog ตัวเองนานแล้วค่ะ
ไม่มีอะไรมาก แต่เพ้อๆฝันๆไปตามคนเหงาๆคนหนึ่ง 55+

ช่วงนี้เหนื่อยค่ะ เครียดด้วย โชคดีที่พอมีอะไรให้ทำ
คลายเครียดบ้าง

แต่คงไม่ใช่นิยายอะค่ะ ^^'' เวลาจะนอนยังไม่ค่อยมีเลย
T^T เศร้ามากมาย


แวะมาทักทายทุกคนด้วยเรื่องเพ้อฝันค่ะ
ก่อนไปก็อยากให้ทุกคนรักษาสุขภาพด้วยนะคะ
อย่าป่วยแบบโรสล่ะ ^^;