ความคิดเห็นที่ 1 ฉันนั่งฟังเพลงของคนอินเดียนแดง ด้วยความรู้สึกปวดร้าวขึ้นมาอยู่ที่ใจ ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทุกครั้งที่ฉันได้รับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับคนอินเดียแดง ฉันรู้สึกสงสารพวกเขาเหล่านี้อย่างจับใจ   ฉันร้องให้กับพวกเขา รู้สึกเศร้าใจมาก ฉันเคยถามตัวเองมาตลอดว่าทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนั้นด้วย ฉันอยู่ไกลแสนไกล.... ฉันจะเป็นอเมริกันอินเดียนได้ยังไง?... จะมาเจ็บปวดแทนพวกเขาทำไม?.....แต่ทำไมฉันรู้สึกผูกพันกับคนกลุ่มนี้มาก ทั้งรูปร่างหน้าตาของฉัน ใคร ๆที่พบเห็นฉันที่อเมริกาแทบจะไม่เชื่อว่าฉันคือคนไทย แต่คำถามที่ฉันได้ยินทุกครั้ง ก็คือ ทุกคนจะถามฉันเสมอว่า..ฉันเป็นคนอินเดียแดงหรือเปล่า? แต่ฉันก็ปฏิเสธพวกเขาไป และก็บอกพวกเขาเสมอว่า.... ฉันคือผู้หญิงไทย ที่มาจากดินแดนแห่งรอยยิ้ม...ฉันทำให้พวกเขาเหล่านั้นประทับใจฉันมาก และฉันก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้พูดคุยเกี่ยวกับเมืองไทยให้คนที่อเมริกาได้รู้จักคนไทยมากขึ้น ฉันมอบรอยยิ้มแบบไทย ๆ ที่ฉันมอบให้กับทุกคนที่ฉันพบผ่าน สิ่งเหล่านี้ทำให้ทุกคนเข้ามาทักทายพูดคุยกับฉันตลอด หรือว่าฉัน.....คือคนอินเดียนแดงเมื่อชาติที่แล้ว? ฉันเองก็เคยไปร่วมงานของคนอินเดียนแดงครั้งหนึ่ง เมื่อหลายปีที่ผ่านมา ที่นี่เขาเรียกงานนี้ว่า... งาน Pow Wow  ทุกคนที่ไปร่วมงานส่วนมากจะเป็นคนอินเดียแดง ฉันได้เรียนรู้วัฒนธรรมประเพณีของพวกเขา ได้ดูการแต่งกาย การร้องรำทำเพลงของพวกเขา ฉันได้พูดคุยกับคนอินเดียนแดงด้วยภาษาอังกฤษ ซึ่งเป็นภาษาที่ฉันใช้สื่อสาร ณ เมืองที่ฉันอยู่ ฉันประทับใจคนอินเดียนแดงมาก ฉันเรียนรู้เกี่ยวกับคนอินเดียแดงโดยสามีของฉันซึ่งมีเชื้อสายอินเดียนแดงเป็นคนบอกเล่าแก่ฉัน รวมทั้งการได้ไปสัมผัสกับพวกเขาเหล่านี้จริงๆ นอกจากนั้นฉันยังเรียนรู้ทางหนังสือพิมพ์และทีวีรวมทั้งอินเตอร์เน็ตด้วย แต่ก็ไม่มากมายเท่ากับสิ่งที่ฉันได้ไปสัมผัสกับคนกลุ่มนี้จริง ๆ เพราะพวกเขาเหล่านี้เหมือนที่ฉันเคยพบเห็นมาก่อน.... แต่ไม่รู้ว่าเคยเห็นที่ไหน แต่มันเป็นความรู้สึกผูกพันอย่างบอกไม่ถูก ฉันเคยนั่งถามตัวเองว่า.....ชีวิตของฉันนั้นเดินทางมาไกลแสนไกล ฉันต้องจากบ้านมาเพื่อมาอยู่กับคนที่ฉันรัก ซึ่งฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าฉันจะได้มาอยู่ ณ ดินแดนแห่งนี้  ดินแดนที่คนไทยหลายๆ คนอยากเข้ามาขุดทองหรือหวังรวยกันมากมาย           แต่ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น ฉันคิดเพียงว่าอยู่ที่ไหนก็ได้ขอให้มีคนที่ฉันรักและรักฉัน....อยู่กับฉัน และไม่ทอดทิ้งฉัน...แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับฉัน สามีของฉันเป็นคนอเมริกัน บรรพบุรุษของเขามีเชื้อสายคนอินเดียนแดงอยู่ครึ่งหนึ่ง ทั้งทางคุณพ่อและคุณแม่ของเขา ก้าวแรกที่ฉันก้าวเข้ามาสู่ดินแดนแห่งนี้ ฉันได้สัมผัสบางสิ่งบางอย่างเหมือนกับฉันเคยได้มาอยู่ ณ ที่ตรงนี้ แต่ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่... แต่เป็นเพียงความรู้สึกที่ลึก ๆ ในใจ หรือว่าอาจจะเป็นชาติปางก่อนที่ฉันเคยมาอยู่ ณ ดินแดนแห่งนี้ สิ่งที่ฉันเชื่อ... คือภพและกาลเวลาที่แตกต่าง ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ฉันได้มาสัมผัสกับคนอินเดียนแดง  และเป็นภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่มีเชื้อสายอินเดียแดงเผ่า Cheyenne และ เผ่า Cherokee   และก็ภาคภูมิใจที่ได้มายืน ณ จุดนี้ ซึ่งไม่ใช่แค่ตำนานที่ฉันได้เรียนรู้เมื่อสมัยที่ฉันเคยเดินซื้อของที่ตลาดนัดสวนจตุจักร แต่สิ่งที่ฉันเห็นในวันนี้มันคือสิ่งที่มีอยู่จริง ๆ ไม่ใช่แค่ตำนาน แต่สิ่งนี้มันมีมานานแสนนานก่อนที่จะมีอเมริกาอยู่ทุกวันนี้  พวกเขาเหล่านี้ถูกแย่งดินแดนที่เป็นของเขามาจากคนผิวขาวเมื่อสามร้อยกว่าปีที่แล้ว ซึ่งก็คงไม่แตกต่างจากฉันก็ถูกแย่งทรัพย์สมบัติจากญาติพี่น้องของฉันเอง พวกเขามีอะไรที่คล้าย ๆ กับฉันมากเลย แต่มันต่างกันที่กาลเวลาและสถานที่เท่านั้น แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 49 10:52:14 แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 49 12:29:04 จากคุณ : roslita - [ 1 ต.ค. 49 12:16:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันเป็นเด็กบ้านนอก ฉันเติบโตมาจากอ้อมอกของพ่อเพียงคนเดียว เนื่องจากแม่ของฉันเสียชีวิตหลังจากที่ท่านคลอดฉันได้เพียงสองเดือนเท่านั้น  ฉันถูกเลี้ยงดูด้วยพ่อและพี่สาวคนหนึ่งเท่านั้น.... ฉันรักพ่อและพี่สาวฉันมาก ฉันเรียกพี่สาวของฉันว่าแม่ตลอด เนื่องจากพี่สาวของฉันเป็นลูกเมียคนแรกของคุณพ่อ อายุของฉันกับพี่สาวของฉันต่างกันเกือบสามสิบปี ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าคนที่ฉันเรียกว่า....แม่มาตลอด....แท้จริงเธอคือพี่สาวร่วมบิดากับฉันเท่านั้น แม้เราจะต่างกันแค่มารดา แต่ความผูกพันเรานั้นยิ่งใหญ่มากนัก ฉันมารู้ความจริงก็ตอนที่พี่สาวของฉันตัดสินใจแต่งงาน ซึ่งก็หมายถึงว่าเขาต้องทิ้งฉันไปอยู่กับครอบครัวใหม่ของเขา ฉันร้องให้มากมาย ชักดิ้น ชักงอ ตามประสาเด็ก 4 ขวบ  วิ่งตามพี่สาว.... จนมาถึงรั้วบ้าน... แต่ฉันก็ต้องหยุด... เพราะพ่อของฉันห้ามตามพี่สาวไปเด็ดขาด คำถามหนึ่งที่ฉันไม่เคยลืมในเหตุการณ์ครั้งนั้นและก็ตอกย้ำความรู้สึกของฉันมาตลอด ก็คือคำพูดแบบเด็ก ๆ “พ่อค่ะ.....ทำไมแม่ถึงทิ้งหนูไป? ทำไมแม่ไม่อยู่กับพ่อค่ะ?” แล้วฉันก็ร้องให้ตามประสาเด็ก มือก็เช็ดน้ำตาปาดซ้ายปาดขวา...ไม่พอแค่นั้นก็ยังต้องปาดน้ำมูกที่ไหลไปด้วย ฉันรู้ว่ามันคงจะยากมากที่พ่อจะบอกความจริงแก่ฉัน แต่ท่านก็ต้องทำ และสิ่งที่ฉันได้ยินและจำได้แม่นยำก็คือ คำพูดที่ออกมาจากปากของพ่อ “เค้าไม่ใช่แม่ของหนูหรอกนะ....  เค้าเป็นพี่สาวของหนู เพียงแต่คนละแม่กับหนูเท่านั้น..... เค้าเลี้ยงดูหนูตั้งแต่แม่หนูเสีย แต่เค้าจะต้องแต่งงานและมีครอบครัวของเขา เขาจะอยู่กับหนูไม่ได้ตลอดหรอกลูก... ถึงเขาไม่ทิ้งหนูไปวันนี้ วันหน้าเขาก็ต้องทิ้งหนูไปอยู่ดี"...พ่อพูดพลางอุ้มฉันขึ้นมาจากพื้นดิน และช่วยเช็ดน้ำตาให้ฉันตามประสาคนเป็นพ่อที่ต้องปลอบโยนลูกสาว “แล้วแม่จะกลับมาหาหนูไหมค่ะ?.... แล้วหนูไปหาแม่ได้ไหมค่ะ แล้วสามีของแม่เค้าจะดุหนูไหมค่ะ..พ่อ?” ...พ่อไม่ยอมตอบคำถามของฉัน แต่พ่อกลับบอกฉันเป็นอย่างอื่น “ถ้าหนูกลัว หนูก็ไม่ต้องเรียกเค้าว่าแม่ก็ได้นะ...  พ่อไม่รู้ว่าเค้าจะกลับมาหาหนูไหม แต่พ่อรู้เพียงว่า สามีของเค้าไม่ใช่เขยที่พ่อต้องการ แต่พ่อก็ต้องยอม เพราะเขารักกัน” นี่เป็นคำพูดตรงไปตรงมาที่ออกมาจากปากพ่อของฉัน ด้วยสีหน้าที่ตึงเครียดกับการกระทำของลูกสาวคนนี้ ฉันรับฟังพ่อ ฉันยังไม่เข้าใจดีว่าอะไรเป็นอะไร อาจจะเป็นเพราะว่าที่ฉันยังเด็กอยู่ด้วยเลยไม่เข้าใจ แต่ฉันก็ยังเรียกพี่สาวของฉันว่า... แม่.... เสมอมา และก็ยังรักพี่สาวคนนี้เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง ฉันรู้ว่าพ่อไม่มีความสุขที่เห็นพี่สาวของฉันแต่งงานกับพี่เขย ซึ่งพี่สาวคนนี้ก็เคยแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่ง และมีลูกด้วยกันหนึ่งคน ซึ่งลูกชายของพี่สาวมีอายุไล่เลี่ยกับฉัน หลังจากที่สามีเขาตายจากไป พี่สาวของฉันก็ย้ายบ้านมาอยู่กับครอบครัวของฉัน จวบจนแม่ฉันเสียชีวิต พี่สาวคนโตของฉันคนนี้ก็ต้องทำหน้าที่เสมือนแม่คนหนึ่ง พ่อเล่าให้ฉันฟังเสมอว่า หลังจากที่แม่ของฉันเสียชีวิตพี่สาวคนนี้ก็ดูแลฉันมาตลอด จนฉันรู้สึกว่าฉัน...ก็มีแม่เหมือนกับเพื่อนๆ คนอื่น ๆ หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ตัวฉันเองก็ยังไปมาหาสู่กับพี่สาวของฉันตลอด ทุกครั้งที่ครอบครัวของฉันมีอาหารดี ๆ พ่อก็มักจะแบ่งให้ฉันเอาไปให้พี่สาวคนนี้เสมอมา และก็แบ่งปันให้ญาติพี่น้องรอบข้างตลอด ฉันเองก็ยังพูดคุยกับพี่สาวคนนี้เหมือนเดิม... เพียงแต่ไม่ค่อยสนิทเหมือนเมื่อก่อน และอาจเป็นเพราะว่าเราไม่ได้อยู่ด้วยกันด้วย ฉันอาศัยอยู่กับพ่อมาตลอด ฉันถูกเลี้ยงมาแบบหัวใจเป็นผู้ชายแต่ตัวเป็นผู้หญิง  ฉันเป็นคนใจกว้างเหมือนที่พ่อฉันเคยสอนฉันมา ทุกครั้งที่ฉันมีขนมหรือของกินดี ๆ ฉันจะเก็บไว้และแบ่งปันให้พ่อและพี่ ๆ ของฉันทานตลอด นอกจากนั้นแล้ว ฉันเป็นคนขี้สงสาร  ทุกๆ ครั้งที่ฉันมีอาหารดี ๆ ทาน ฉันมักจะชวนเพื่อนที่ฉันเล่นด้วยกันมาทานข้าวที่บ้านของฉันตลอด ฉันมีนิสัยต่างจากพี่น้องฉันมาก ดูแทบจะไม่ใช่พี่น้องกัน พี่น้องของฉันบางคนมีนิสัยโลภ ขี้อิจฉาและอยากได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง ทุก ๆ ครั้งที่พวกเขาเห็นพ่อเอาอกเอาใจฉัน พวกเขาก็มักจะไม่ค่อยพอใจ พี่น้องฉันทุกคนมีผิวพรรณค่อนข้างแบบฉบับคนไทย แต่สำหรับฉันกลับมีผิวสีแทน... หรือที่เมืองไทยก็คงเรียกดำแดงประมาณนั้น.....ถึงแม้ว่าเราจะหน้าตาไม่เหมือนกันแต่ฉันก็รักพี่สาวและพี่ชายของฉันทุกคน แต่พวกเขาเหล่านั้นไม่ค่อยรักฉันมากนัก แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 49 10:53:44 จากคุณ : roslita - [ 1 ต.ค. 49 12:18:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พ่อของฉันรักฉันมาก ฉันรู้ตัวเสมอว่าทำไมพ่อถึงรักฉันมาก เพราะท่านอยากชดเชยสิ่งที่ฉันไม่เคยได้รับจากแม่ตั้งแต่เด็ก ๆ ฉันเลยกลายเป็นลูกสาวคนโปรดของพ่อ พ่อของฉันเป็นหมอยาพื้นบ้านและเป็นหมอไสยศาสตร์ พ่อเรียนวิชาคาถาไสยศาสตร์มาจากคนขอมเมื่อสมัยที่พ่อยังหนุ่ม พ่อเรียนวิชาคาถาไสยศาสตร์ไว้ป้องกันตัวเองและช่วยชีวิตคนอื่นเท่านั้น .พ่อไม่เคยใช้วิชาไสยศาสตร์ในทางที่ผิดเลยสักครั้ง พ่อของฉันทำนายดวงชะตาแม่นยำมาก พ่อทำนายให้กับพี่สาวและพี่ชายของฉันทุกคน แต่พ่อไม่เคยทำนายดวงชะตาให้กับฉัน ไม่ว่าฉันจะอ้อนวอนยังไง ท่านก็ไม่เคยทำนายให้ฉันอย่างเด็ดขาด ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร? ทุกวันนี้ สิ่งนี้ก็ยังเป็นคำถามข้องใจฉันเสมอ มีอะไรหลาย ๆ อย่างที่พ่อฉันรู้เกี่ยวกับตัวฉัน แต่พ่อไม่เคยบอกฉัน สิ่งเดียวที่พ่อย้ำนักย้ำหนาสำหรับฉันก็คือ “รักษาเนื้อ รักษาตัวให้สะอาด และให้ทำแต่สิ่งดี ๆ” ฉันยังจำฝังใจมาตลอด บางครั้งฉันเคยเห็นพ่อสวดคาถาภาษาขอมหรือภาษาเขมรและทำอะไรก็ไม่รู้ เป็นอะไรที่ลึกลับมาก พ่ออยากจะมอบสิ่งหนึ่งที่พ่อมีให้กับฉัน แต่ท่านก็ไม่สามารถทำได้ เพราะฉันเป็นลูกผู้หญิง ไม่เหมาะที่จะถือคาถาแบบนั้น ซึ่งคล้าย ๆ กับสิ่งที่ฉันได้พบเห็นคนอินเดียแดงเค้าปฏิบัติกันที่นี่ มีอยู่ค่ำคืนหนึ่ง พ่อของฉันได้สวดคาถายาวนานมาก นานเพียงใดไม่รู้แต่ฉันรู้เพียงว่าฉันเผลอหลับไป ฉันมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ฉันเห็นพ่อมานั่งเคี้ยวหมากที่ชานบ้าน ตอนนั้นพ่อของฉันอายุย่างเจ็ดสิบแล้ว ท่านดูแก่ชรามาก คงจะเป็นเพราะท่านทำงานหนักด้วย ฉันได้ยินพ่อพูดคุยกับใครก็ไม่รู้ ฉันจำไม่ได้ศัพย์มากนัก แต่ด้วยความที่ฉันเป็นเด็กฉันเลยไม่เคยสนใจ เวลาที่ฉันต้องการที่จะตื่นมาฉี่ ก็ลุกขึ้นมาโดยไม่สนใจว่าคนที่พ่อพูดด้วยอยู่นั้นเป็นใคร  สมัยนั้นที่บ้านของฉันยังไม่มีไฟฟ้า... เราจะต้องจุดตะเกียงกัน มีอยู่วันหนึ่งฉันตื่นขึ้นมาเห็นกับภาพเก่า ๆ เสียงคุยเดิม ๆ  ฉันก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมาถามพ่อ “ทำไมพ่อไม่เข้านอนค่ะ? พ่อคุยกับใครเหรอ?” ในคืนนั้นฉันไม่ได้สนใจคำตอบที่พ่อบอกกับฉัน เพราะความที่ปวดฉี่ บวกด้วยความที่ฉันยังเด็กอยู่ด้วย... แต่พอฉันกลับมาจากฉี่เสร็จแล้ว พ่อก็บอกกับฉัน “พ่อนั่งคุยกับแม่แท้ ๆ ของหนู” ฉันเองก็ฟังพ่อบอกเล่าแต่ไม่ได้สนใจเลยสักนิด เพราะความที่เป็นเด็กก็ยังเด็กวันยังค่ำ ฉันไม่ใส่ใจกับสิ่งที่พ่อบอกกับฉัน ฉันเดินกลับไปนอนต่อตามประสาเด็ก ฉันมีชีวิตอยู่กับพ่อมาตลอด พี่สาวและพี่ชายคนอื่นของฉันนั้นเมื่อพวกเขาโตขึ้นก็แยกครอบครัวไปกันหมด บางคนก็เข้ากรุงเทพเพื่อหางานทำ แต่พวกเขาไม่ค่อยสนใจพ่อกับฉันมากนัก พวกเขาปล่อยให้พ่ออยู่กับฉันตามลำพังสองคน เราพ่อลูกหากินกันตามมีตามเกิด ฉันเองก็ช่วยพ่อหาปลาตามหนองบึงในช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ และต้องช่วยพ่อเลี้ยงควาย ทำงานบ้านทุกอย่าง ตักน้ำใส่โอ่งทุกวัน ช่วงเย็นก็ต้องไปใส่เบ็ดกับหลานชาย พอตอนเช้าก็ต้องตื่นแต่เช้าไปยกเบ็ด บางวันเราได้ปลาเยอะก็แบ่งกันไป แต่ในบางวันไม่ได้ปลาเลยพ่อก็จะให้เงินฉันไปซือ้อาหารมาทำกับข้าว ฉันกับพ่อพยายามประหยัดให้ได้มากที่สุด แต่พ่อของฉันก็ให้เงินฉันไปโรงเรียนเหมือนกับเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ฉันได้เงินไปโรงเรียนวันละสองบาท ซึ่งต่างกับเพื่อนฉันมาก เพื่อนฉันเขาได้เงินกันไปเยอะมาก ฉันไม่เคยรู้สึกอิจฉาเพื่อน ๆ ของฉันเลย ฉันรู้ดีว่าครอบครัวฉันลำบาก และฉันก็ไม่อยากทำอะไรให้พ่อทุกข์ใจมากนัก ฉันจะห่อข้าวไปโรงเรียนทุกวัน ยิ่งสมัยที่ฉันเรียนมัธยม ฉันไม่เคยลืมที่จะนำห่อข้าวไปโรงเรียนด้วย... เพื่อน ๆ ของฉันไม่มีใครห่อข้าวไปทานกัน เพราะพวกเขาคิดกันว่า...เป็นเรื่องน่าอายที่จะทำแบบนั้น....แต่สำหรับแล้ว...ฉันไม่เคยอายเลยที่จะทำตรงนั้น ทุกครั้งที่ฉันนั่งทานข้าวกลางวัน ฉันก็มักจะแบ่งอาหารให้เพื่อนๆ ของฉันทานด้วยกันเสมอ เพื่อน ๆ ของฉันมีรถจักรยานใหม่ ๆ ปั่นกันไปโรงเรียน... แต่สำหรับฉันมีรถจักรยานตัวเก่ามากรุ่นแรกแห่งเมืองนี้ปั่นไปเรียนหนังสือทุกวัน ในบางครั้งเพื่อนๆ บางคนก็หัวเราะหรือล้อฉันเล่นมาตลอด  แต่ฉันก็ไม่เคยโกรธเพื่อนหรอก**** เพราะรถของฉันมันเก่าจริงนี่นา...**** เพื่อน ๆ ที่โรงเรียนรักฉันมาก เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตลอด จากคุณ : roslita - [ 1 ต.ค. 49 12:20:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฉันเรียนจนจบ ม. ต้น แต่ฉันก็ไม่มีโอกาสได้เรียนสูง ๆ เหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ ฉันเองก็ไม่เสียใจ เพราะฉันรู้ว่าพ่อไม่มีปัญญาส่งฉันเรียนแน่นอน บวกกับความแก่ชราของท่าน แต่สิ่งที่ฉันน้อยใจมากที่สุด ก็คือ ..ทำไมพี่ ๆ ของฉันไม่มีปัญญาส่งให้ฉันเรียน ทั้งที่ครอบครัวอื่น ๆ ที่ยากจนกว่าครอบครัวของฉันมากแต่เขายังส่งให้ลูกของเขาได้เรียนสูง ๆ.........หรืออาจเป็นเพราะว่าพี่น้องฉันเขาอิจฉากลัวฉันได้ดีกว่าพวกเขา...?..หรือว่าฉันคิดไปเองเพียงผู้เดียว ............................................................................................................................................. **** ฉันเข้าใจทุกอย่างเกี่ยวกับชีวิตของฉัน ฉันไม่เคยให้พ่อของฉันต้องขายทรัพย์สมบัติเพื่อส่งให้ฉันเรียน เพราะฉันรู้ดีว่าพ่อต้องลำบากแค่ไหนกว่าท่านจะมีสิ่งเหล่านี้**** พ่อของฉันท่านค่อนข้างมีที่ดินและที่นาเยอะ แต่ปล่อยว่างเปล่า เพราะไม่มีคนทำ และไม่มีคนเช่า ส่วนมากแล้วคนเช่าจะให้ค่าเช่าน้อยมาก ซึ่งเงินค่าเช่าแต่ละปีก็เก็บเป็นค่าอาหารและค่ายาของท่าน รวมกับค่าขนมที่โรงเรียนให้ฉันด้วย ....เราดำเนินชีวิตกันแบบนี้มาตลอด แต่เราพ่อลูกก็มีความสุขไปในแต่ละวัน  ในวันที่ฉันจะโตเป็นสาว พี่สาวและพ่อของฉันก็แก่เฒ่าไปมาก ซึ่งฉันก็ไม่ได้มีโอกาสได้ดูแลท่านทั้งสองมากนัก ฉันต้องจากบ้านมา เพื่อมาหางานทำที่กรุงเทพ ตามแบบฉบับของเด็กหญิงบ้านนอก ตอนนั้นฉันอายุแค่สิบห้าปีเท่านั้น ฉันเข้ามากรุงเทพและได้งานทำ ฉันทำงานเก็บเงินส่งไปให้พ่อสร้างบ้านหลังใหม่ตามความตั้งใจของท่าน นอกจากนั้นฉันก็ยังส่งตัวเองเรียนจนจบในระดับหนึ่ง ฉันส่งเงินไปให้พ่อของฉันใช้ทุก ๆ เดือน ตามแต่จะอัฒภาพ  แต่ฉันก็ไม่เคยได้มีโอกาสได้ตอบแทนพี่สาวของฉันเลย ทุกครั้งที่เป็นวันสำคัญ ฉันจะต้องกลับไปเยี่ยมพ่อกับพี่สาวของฉันตลอด ฉันจะให้เงินแก่ท่านทั้งสองไว้ใช้เป็นบางส่วน  ฉันเห็นพ่อและพี่สาวของฉันมีความสุขทุกครั้งที่เห็นฉันกลับไปเยี่ยมท่าน รอยยิ้ม...ความปลาบปลื้มของชายชราผู้เป็นพ่อคนนี้ยังอยู่ในใจฉันเสมอ....รอยยิ้มของผู้หญิงที่ฉันเรียกว่าแม่...ดูมีความสุขยิ่งนักยังอยู่ในใจของฉันเหมือนกัน การเข้ามาทำงานที่กรุงเทพของฉันนั้นสร้างความไม่พอใจให้พี่ชายและพี่สาวของฉันบางคนเป็นอย่างมาก ฉันเองก็ไม่รู้ทำไม ฉันไม่เคยไปขอเงินพวกเขาใช้แม้แต่บาทเดียวและก็ไม่เคยไปสร้างความเดือดร้อนให้พวกเขาเหล่านั้น  ฉันรู้เสมอว่าพวกเขาต้องการให้ฉันมีชีวิตเหมือนเด็กบ้านนอกทั่วไป... อยู่ที่บ้านนอกดูแลพ่อเฒ่า... และก็แต่งงานกับคนแถวบ้านนอกด้วยกัน.....ฉันไม่เคยชอบที่จะมีชีวิตแบบนั้น.... ฉันฝันไกลและฉันก็จะสร้างฝันด้วยฉันเอง   มีอยู่วันหนึ่ง ฉันได้กลับไปเยี่ยมพ่อในวันหยุดช่วงเทศกาลสงกรานต์ ฉันได้ซือ้เสื้อผ้าสวย ๆ ไปฝากท่าน พร้อมกับขนมและของกินดีๆ ไปฝากท่าน ซึ่งพี่ ๆ คนอื่น ๆ ของฉันไม่เคยทำแบบนี้กับพ่อของฉันเลย.....วันนั้นฉันซื้อแอ๊ปเปิ้ลและองุ่นไปฝากพ่อด้วย พ่อของฉันท่านชอบทานแอปเปิ้ล เพราะท่านไม่เคยทานมาก่อนในชีวิต ฉันบอกท่านว่า...แอ๊ปเปิ้ลเป็นผลไม้ฝรั่ง... ทันทีที่พ่อได้ยินว่าเป็นผลไม้ฝรั่ง พ่อของฉันก็รู้สึกดีใจมากที่ได้ทานผลไม้ชนิดนี้ตามประสาคนแก่เฒ่า  ฉันซื้อขนมดี ๆ ไปฝากท่านและหลาน ๆ ทุกคน... ตลอดระยะเวลาที่ฉันไม่ได้อยู่กับพ่อ ฉันรู้ว่าพ่อของฉันกินเหล้าทุกวัน แต่พ่อก็ไม่เคยโมโหร้าย ถึงแม้ชาวบ้านจะเรียกพ่อของฉันว่า “ลุงขี้เมา” แต่พ่อก็คือ....พ่อของฉันเสมอ ฉันไม่เคยรังเกียจที่พ่อจะกินเหล้า เพราะฉันคิดว่า... ถ้าท่านทำแล้วมีความสุขก็ทำไป หรืออาจจะเป็นเพราะว่าท่านไม่ค่อยมีความสุข ก็เลยอยากหาทางออกด้วยการกินน้ำเมา ทุกครั้งที่พ่อเห็นฉันกลับไปเยี่ยมบ้าน ท่านจะวิ่งมารับฉันแล้วก็ร้องให้อย่างไร้เหตุผล แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 49 10:56:00 แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 49 12:52:55 จากคุณ : roslita - [ 1 ต.ค. 49 12:23:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฉันไม่อยากเห็นพ่อร้องให้ เพราะน้ำตาของพ่อเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บปวดมากเหลือเกิน ช่วงระยะเวลาที่ฉันทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ ก็มีพี่สาวกับพี่เขยของฉันอีกคนหนึ่งย้ายมาอยู่กับพ่อของฉันและคอยดูแลพ่อของฉันมาตลอด  ฉันรู้ว่าพ่อของฉันไม่มีความสุขเหมือนที่ท่านอยู่กับฉัน พ่อร้องให้ทุกครั้งที่เห็นฉันกลับมาเยี่ยมท่าน... ฉันยังจำได้เสมอว่าครั้งหนึ่งท่านบอกกับฉันด้วยน้ำตาที่อาบแก้มของท่าน “พ่อไม่อยากให้เจ้านางน้อยทิ้งพ่อไป พ่อเหงา พ่อคิดถึงหนูเหลือเกิน” พ่อพูดพลางจับของมือฉันแล้วร้องให้เหมือนเด็ก ๆ... คำที่พ่อพูดออกมานั้นคงจะเป็นสิ่งที่พ่อเก็บกดอยู่ในใจของท่านมานานหลายปี วันนั้นพ่อร้องให้เหมือนเด็กเลย ฉันเองก็พูดไม่ออกเหมือนกัน เมื่อไรที่ฉันเห็นน้ำตาของพ่อเมื่อนั้นน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ฉันจับมือพ่อไว้แน่นพร้อมทั้งบอกความรู้สึกที่แท้จริงของฉัน “พ่อค่ะ...หนูไม่เคยทิ้งพ่อเลย... พ่อก็รู้ไม่ใช่เหรอค่ะ?..ที่หนูต้องจากพ่อไปทำงานที่เมืองบางกอก ก็เพราะหนูจะได้มีเงินส่งให้พ่อไว้ใช้จ่าย มีเงินซื้อเสื้อผ้าให้พ่อใส่ใหม่ ๆ มีขนมดี ๆ ให้พ่อได้ทาน และหนูอยากเรียนจบสูง ๆ แต่พี่น้องคนอื่น ๆ ไม่เคยสนับสนุนหนู ไม่มีใครช่วยหนูเลย ... พ่อก็รู้นี่ค่ะ...แล้วพ่อจะให้หนูทำยังไงค่ะ?” “พ่อรู้ไหมค่ะ หากในวันหนึ่งถ้าหนูไม่มีพ่อ... หนูจะอยู่กับใคร?”  ฉันถามพ่อออกมาจากใจจริง เพราะความเป็นจริงที่ฉันรู้สึกและเห็นมากับตาเป็นแบบนั้น “มีใครบ้างไหมค่ะ? ที่รักหนูเหมือนกับพ่อ...ไม่มีพีน้องคนไหนเลยแม้แต่คนเดียว... พ่อก็รู้... หนูอยากให้พ่อเข้าใจ หนูรักพ่อ หนูไม่อยากทิ้งพ่อไปไกล... แต่เหตุการณ์มันบังคับให้หนูต้องทำ หรือว่าพ่ออยากให้หนูเป็นคนอ่อนแอเมื่อยามที่หนูไม่มีใคร?...ถึงหนูจะอยู่ไกลแต่หนูก็ยังรักพ่อเหมือนเดิมนะค่ะ”   เป็นเหตุผลเดียวที่ฉันเคยอธิบายให้พ่อได้ยินในครั้งนั้น ฉันไม่รู้ว่าพ่อจะรู้สึกอย่างไรแต่ความรู้สึกของฉันมันเป็นแบบนั้นจริง ๆ หลังจากที่พ่อเห็นฉันร้องให้และบอกท่านแบบนั้น พ่อก็หยุดร้องให้ไม่พูดไม่จาเรื่องนี้กับฉันอีก...สิ่งที่ท่านได้ยินจากปากของฉันก็ทำให้ท่านอึ้งไปสักพัก... หลังจากที่ท่านได้ยินคำตอบและเหตุผลของฉัน...ท่านดูเข้าใจมากขึ้น หรืออาจจะเป็นเพราะว่าพ่อรู้อยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร.... ท่านก็เลยปลอบใจฉัน ไม่ให้ฉันร้องให้...ไม่ให้ฉันอ่อนแอ... จากนั้นพ่อก็ชวนฉันไปทานข้าวกับท่าน แต่ท่านก็ไม่ลืมขอให้ฉันซื้อเหล้าให้ท่านดื่มด้วย ฉันเองก็ไม่อยากทำเพราะเหล้าไม่ดีต่อสุขภาพของท่าน แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธท่านได้ พ่ออายุมากแล้วและก็ไม่รู้จะอยู่ได้นานแค่ไหน...ท่านคงอยากทำอะไรที่ท่านมีความสุข อาหารมื้อนั้นเป็นอาหารมื้อที่อร่อยมากที่สุดสำหรับฉัน.....ที่สำคัญฉันได้นั่งทานอาหารกับพ่อเหมือนสมัยที่ฉันยังเด็ก มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นและมีความสุขมากที่สุด พอได้เวลาที่ฉันต้องกลับเข้ากรุงเทพ ...เมืองบางกอกที่คนบ้านนอกเค้าเรียกกัน พ่อไม่ลืมที่จะเดินส่งฉันหน้าบ้าน ....แต่สิ่งที่ฉันยังจำได้เสมอคือคำๆ หนึ่งที่ฉันเคยขอจากพ่อของฉันแบบหยอกเล่นตามประสาวัยรุ่น “พ่อ...หนูขอยาเสน่ห์ไปใส่ฝรั่งหน่อยค่ะ....หนูจะได้ไปใส่ฝรั่งรวย ๆ นิสัยดีๆสักคน หนูจะได้มีเงินส่งให้พ่อยังไงค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะตามประสาวัยรุ่นที่คิดว่าคนที่มีสามีฝรั่งนั้นคงจะรวยและมีความสุขไปเสียหมด...พ่อของฉันไม่พูดไม่จาแต่ก็ได้แต่อมยิ้มอยู่ในใจเหมือนท่านกำลังคิดอะไรอยู่ พ่อไม่ตอบคำถามของฉัน และก็ไม่ได้ว่าอะไรฉัน พ่อไม่ได้ให้อะไรฉัน...นอกจากพรและมนต์ที่ท่านร่ายให้ฉันเป็นประจำเท่านั้น...หลังจากที่ท่านได้ยินฉันพูดแบบนั้นท่านก็คงนึกคิดไปหลายอย่าง แต่ไม่พูดอะไรกับฉันสักคำแต่ก็ไม่โกรธที่ฉันพูดแบบนั้น ในตอนนั้นฉันเองก็ไม่เคยรู้เลยว่าฝรั่งเป็นแบบไหน แต่ที่ฉันคิดและพูดแบบนั้นก็เป็นเพราะว่าฉันเคยเห็นคนแถวบ้านมีแฟนฝรั่งแล้วเขามีเงินส่งให้พ่อแม่ไว้ใช้จ่าย ฉันจึงฝันอยากเป็นเหมือนพวกเขาเหล่านั้น...เหตุผลก็เพียงเพราะว่าฉันอยากให้พ่อสบายและมีความสุข แต่นั่นก็เป็นเพียงคำพูดเด็ก ๆ ซึ่งฉันไม่เคยคิดเลยว่าคำพูดที่ฉันพูดในวันนั้น...จะเป็นจริงเหมือนที่ปากของฉันเคยพูดเอาไว้ และแล้วก็เหมือนฟ้าแกล้งฉัน อยู่ ๆ พ่อของฉันก็ทิ้งฉันไปอย่างไม่มีวันกลับมา ไม่มีแม้แต่คำร่ำลาให้กับฉัน.... ก่อนที่ท่านจะเสียท่านได้ทำพินัยกรรมมอบทรัพย์สมบัติไว้ให้ฉัน และแบ่งปันกับพี่น้องคนอื่น ๆ เท่า ๆ กัน... ฉันเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องสมบัติอะไรเลย...สนใจเพียงชีวิตของพ่ออย่างเดียว  ฉันเสียใจมากกับการจากไปของคุณพ่อ.... ฉันกลายเป็นเด็กซึมเศร้า ไม่ค่อยยิ้มเหมือนแต่ก่อน....ฉันกลายเป็นผู้หญิงเจ้าน้ำตาไปโดยปริยาย จากวันนั้นผ่านไป ....ฉันรู้สึกว่า...ฉันเไม่เหลือใครเลย... แต่ก็ยังคิดเสมอว่า ฉันยังเหลือพี่สาวอยู่คนหนึ่งที่เป็นเสมือนแม่ของฉัน ฉันตัดสินใจลาออกจากงานเพื่อมาศึกษาต่อสูง ๆ เพียงเพื่อในวันข้างหน้าฉันจะได้มีงานทำดี ๆ กว่าตำแหน่งที่ฉันเคยทำอยู่ แต่หลังจากที่พ่อของฉันเสียชีวิตได้สามเดือน แม่หรือพี่สาวของฉันก็ทิ้งฉันไปอย่างไม่มีวันกลับมาเหมือนกันและก็ไม่มีแม้คำร่ำลาแก่ฉัน...  ท่านทั้งสองเสียชีวิตด้วยโรคบางสิ่งบางอย่าง.... ซึ่งทางวิทยาศาสตร์ไม่สามารถตรวจสอบได้*****ไสยศาสตร์***** ฉันเสียใจมากที่สุดในชีวิต...ช่วงก่อนที่พี่สาวของฉันจะเสียชีวิต... พี่สาวของฉันก็มาเข้าฝันฉัน ...ในฝันนั้นท่านมายืนร้องให้ต่อหน้าต่อตาของฉัน...แม้ในฝันฉันจะพยายามสอบถามและปลอบโยนก็ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาจากท่าน...ฝันครั้งนั้นฉันไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดเรื่องร้าย ๆ ขึ้นกับชีวิตของฉันอีกครั้ง สิ่งเหล่านี้เป็นลางสังหรณ์คล้าย ๆ กับตอนที่พ่อฉันเสียชีวิตเลย.... ทำไมสิ่งที่ฉันอยากจะทำอยากจะตอบแทนบุญคุณของท่านทั้งสองมันสายเกินไปสำหรับฉัน....ไม่ใช่ว่าฉันจะเป็นคนเนรคุณ....เพียงแต่ฉันไม่เคยได้มีโอกาสได้ทำตรงนั้นสักที... เพราะเหตุการณ์และฐานะทางครอบครัวมันบังคับให้ฉันต้องจากท่านทั้งสองมาในครั้งนั้น แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 49 12:56:59 จากคุณ : roslita - [ 1 ต.ค. 49 12:24:57 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ทุกวันนี้...ถามว่าฉันเสียใจไหม.... ฉันเสียใจที่ท่านทั้งสองจากฉันไปเร็วเหลือเกิน ..เร็วเกินกว่าที่ฉันจะได้ทดแทนคุณของท่านทั้งสอง...แต่ในใจลึก ๆ ฉันก็ภูมิใจที่เกิดเป็นลูกของพ่อ....และก็ภูมิใจที่เกิดเป็นน้องสาวของพี่สาวคนนี้... ถึงแม้ว่าพี่สาวของฉันจะไม่ใช่ผู้ที่ให้กำเนิดแก่ฉัน... แต่ฉันก็รักพี่สาวคนนี้เสมือนแม่ของฉัน และก็จะรักท่านตลอดไป หลังจากที่ฉันสิ้นพ่อและพี่สาวอันเป็นที่รักของฉันไป ชีวิตของฉันก็ไม่เหลือใครอีกเลย ฉันใช้ชีวิตลำพัง ทำงานเป็นพนักงานบริษัทอยู่ที่กรุงเทพ เช่าอพาร์ทเมนต์อยู่คนเดียว พี่น้องคนอื่น ๆ ไม่เคยมาใส่ใจดูแลฉัน ทุกคนรังแกฉันมาตลอด... เอารัดเอาเปรียบฉันเสมอ ทรัพย์สมบัติที่พ่อยกให้ฉัน ทุกคนพยายามแย่งชิงไปหมด   นอกจากพวกเขาไม่เคยช่วยฉันแล้ว แต่พวกเขาก็พยายามทำร้ายจิตใจฉันตลอด  ฉันก็ไม่เคยได้รับความรักจากพี่น้องคนอื่น ๆเลย ฉันต่างกับพวกเขามาก ดูยังไงก็ต่าง... ความผูกพันกับพี่น้องคนอื่น ๆ ไม่มีสำหรับฉันเลย ฉันใช้ชีวิตลำพังแต่เพียงผู้เดียว ฉันก็ได้แต่หวังว่าสักวันหนึ่งฉันคงได้มีโอกาสได้เจอใครสักคนที่รักฉันจริง แต่ฉันก็ไม่เคยเจอเลยแม้สักคนหนึ่ง.... ผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตของฉันนั้นไม่เคยรักฉันเลย ....เขาคนนั้นต้องการคบกับฉันเป็นแค่เพื่อนสนุกแก้เหงาไปวัน ๆ....หากในช่วงเวลาที่เขาไม่มีใครฉันก็ดูมีค่าสำหรับเขา...แต่เวลาที่เขาคนนั้นมีคนที่เขารัก...ฉันก็กลายเป็น...แค่คนอื่นคนไกล....เท่านั้น******ถึงแม้ฉันจะไม่เคยมีค่าสำหรับผู้ชายคนนั้น....แต่สำหรับฉันแล้ว...ผู้ชายคนนั้นเคยมีค่ามากสำหรับฉัน....สุดท้ายผู้ชายคนนั้นก็ทิ้งฉันไป......คงเหลือไว้แค่ความทรงจำที่ฝังใจฉันไม่รู้ลืม ฉันเจ็บปวดมาก เจ็บปวดกับเรื่องราวที่เมืองไทย ฉันไม่เคยได้สัมผัสคำว่ารักที่แท้จริงเลย ไม่ว่าจากพี่น้องหรือคนที่ฉันเคยรักมากมาย แต่สิ่งเดียวที่ฉันยังมีอยู่ก็คือ... คำว่าเพื่อน... ที่คอยเป็นกำลังใจให้ฉันเสมอมา และฉันก็ยังเก็บเพื่อนที่ดีเหล่านี้อยู่ในใจฉันเสมอ ไม่ว่าไกลแค่ไหนก็ตาม ฉันกับเพื่อนของฉันก็ยังเป็นเพื่อนกันตลอดไป และแล้ว....วันที่ฉันได้เจอเขาคนนี้ก็มาถึง เขา.... ก็คือสามีของฉันเอง เขาเข้ามาในชีวิตของฉันโดยบังเอิญ เขาเข้ามาในช่วงที่ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว ...ช่วงชีวิตที่ฉันเจ็บและเสียใจที่สุด....ฉันรู้สึกรักและผูกพันกับเขามากขึ้น....เราทั้งสองผ่านอุปสรรคมากมายด้วยกัน... แต่เราก็รักกัน...และเราก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ในครั้งแรกที่ฉันเจอเขานั้นฉันกลับรู้สึกได้จากความผูกพันที่จิตใจ เขาคนนี้ไม่ใช่รักครั้งแรกของฉัน.....แต่เขาคนนี้คือรักครั้งสุดท้ายของฉัน.....เราตัดสินใจแต่งงานกันและย้ายครอบครัวมาอยู่ที่อเมริกา ฉันต้องลาออกจากงาน เพื่อมาอยู่กับสามีที่นี่ เราเป็นชีวิตของกันและกัน เรารักและชอบอะไรที่เหมือนกัน...เราทั้งสองเป็นเหมือนเงาของกันและกัน จะแปลกไหมในบางครั้งเรายังเคยนอนฝันอะไรที่เหมือนกันด้วย....ซึ่งน้อยคนมากที่จะได้สัมผัสเหมือนกันแม้แต่ในความฝันแบบนั้น... เรามีจิตที่ตรงกัน..... เราทั้งคู่มีลางสังหรณ์ที่แม่นยำคล้ายกัน.... เรามีความรักและความเห็นใจซึ่งกันและกัน  เราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด *****เพราะเรามีเรา.............เพราะเราคู่กัน***** ฉันเองก็ไม่เคยคิดว่าจะได้มายืนอยู่..ณ...ตรงนี้ จะได้มาสัมผัสกับสิ่งที่ฉันเคยเห็นเมื่อสมัยอายุสิบเจ็ดปี... แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันมั่นใจที่สุดก็คือสิ่งที่เราเคยสร้างด้วยกันเมื่อชาติที่แล้วนั้น มันทำให้เราได้อยู่คู่กัน เป็นสามีภรรยากันตลอดไป   มีความรู้สึกสัมผัสที่เหมือนกัน มันเป็นเรื่องที่แปลกมาก เหมือนฉันถูกสวรรค์กำหนดให้มาเกิดที่ต่างสถานที่และต่างเวลา แต่ตัวฉันเองก็ไม่ต่างกับคนอินเดียนแดง ฉันถูกพี่น้องร่วมสายเลือดแย่งชิงทุกอย่างที่เป็นของฉัน....ฉันเคยรักผู้ชายคนหนึ่งที่เขาไม่เคยรักฉันเลย...ฉันต้องเป็นผู้แพ้...แพ้ทุกอย่างแบบจำยอม.... ถึงแม้ฉันจะเคยแพ้แต่ฉันก็เป็นผู้แพ้อย่างมีความสุข และเป็นความสุขที่ฉันไม่เคยได้รับ.......นานแสนนาน... แต่ผู้ชายคนนี้มีให้ฉันเสมอ........รักเธอตราบฟ้าดินสลาย....    “*****แต่สิ่งหนึ่งที่เราทั้งคู่จะต้องตามหาก็คือ ความจริงที่ไม่มีคำตอบ....แต่พ่อฉันรู้แต่ไม่ยอมตอบ*****พลังรักแห่งความรัก...ความผูกพัน...อินเดียนแดง*****” แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 49 10:58:03 จากคุณ : roslita - [ 1 ต.ค. 49 12:27:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ยังสะกดบางคำผิดอยู่ค่ะ ศัพท์ อัฒภาพ และเข้าใจว่าเขาเรียกอินเดียนแดงนะคะ มองไม่ค่อยเห็นความสัมพันธ์ของการเปรียบชีวิตฉันกับดินเดียนแดง ปมเหตุมันคนละแบบกัน ยิ่งมาโยงหลังแห่งความรักกับคนรักยิ่งสับสนใหญ่เลย จากคุณ : scottie - [ 1 ต.ค. 49 13:32:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ต้องขอขอบคุณ scottie มากนะค่ะที่เข้ามาช่วยติชม ดิฉันต้องขออภัยที่พิมพ์ภาษาไทยผิดพลาดไปบ้าง แต่ดิฉันจะพยายามพัฒนาปรับปรุงให้ดีขึ้นกว่านี้ค่ะ จริง ๆ แล้วเขาเรียกอินเดียนแดงค่ะ...พอดีดิฉันเคยเห็นพี่ ๆ ที่ขายของอยู่ที่ตลาดจัตุจักรเกี่ยวกับของพวกอินเดียนแดง...พี่ ๆ กลุ่มนี้เขาเรียก "อินเดียแดง" จนติดปาก ดิฉันก็เลยเอาคำ ๆ นั้นมาเขียนค่ะ เพราะมันดูจะเป็นคำเรียกง่ายสำหรับคนไทยเรา ก็คงจะเหมือนกับเวลาที่เราเรียกคนอินเดีย...จากประเทศอินเดีย...เราก็เรียกอินเดียเท่านั้น...ไม่ได้เรียกคนอินเดียน อย่างคนจากประเทศเกาหลีใต้ เราก็เรียกคน เกาหลีเท่านั้น ไม่ได้เรียก เกาเรียน เหมือนที่ฝรั่งเค้าเรียกกัน....ทั้งหมดนี้เป็นคำศัพท์ที่ผู้เขียนต้องการเรียกเท่านั้นค่ะ...ไม่ได้มีเจตนาที่ให้ทุกอย่างถูกต้องไปเสียหมดค่ะ   ส่วนเนื้อหาความสัมพันธ์ที่เอามาเปรียบเทียบนั้น ดิฉันเอามาเปรียบเทียบจากเชื้อสายของสามีตัวเอกในเรื่องนี้ที่มีเชื้อสายอินเดียนแดง ซึ่งประวัติคนอินเดียนแดงนั้นน่าในใจมาก เมื่อประมาณ 300 ปีที่แล้วนั้น ดินแดนอเมริกาในปัจจุบันนั้นก็มีคนผิวขาวเดินทางมาที่ดินแดนแห่งนี้ จากนั้นก็พากันอพยพมาเรื่อย ๆ จากคนผิวขาว กลายมาเป็นคนหลายเชื้อชาติ หลายสายพันธุ์ แต่ก่อนนั้นแผ่นดินตรงนี้เป็นของคนอินเดียนแดง แต่ก็ถูกคนผิวขาวแย่งชิงไปเกือบหมด ก็ยังคงเหลือพื้นที่ไว้แค่บางส่วนเท่านั้น จะเห็นว่าบางรัฐในอเมริกาจะมีส่วนที่เป็นพื้นที่ของคนกลุ่มนี้   คนอินเดียนแดงเหมือนคนที่มีกรรม อยู่บนแผ่นดินของตัวเองแท้ ๆ แต่กลับไม่ได้เป็นคนอเมริกันชนทั่วไป...หรืออาจจะเป็น?...บางกลุ่มเหมือนจะมีสิทธิแต่บางกลุ่มก็ไม่ต้องการสิทธิต่าง ๆ ในการเป็นอเมริกันชน เพราะความที่พอใจในชาติกำเนิดทีตัวเองมีอยู่ พวกเขาเหล่านี้มี Reservation ของเขาเอง มีรัฐบาลและการปกครองบริหารของเขาเอง มีตำรวจของพวกเขาเอง การดำเนินชีวิตของพวกเขาก็ไม่ต่างกับประเทศ ๆ หนึ่งที่อยู่ในแผ่นดินอเมริกา แต่ก็ยังได้รับความช่วยเหลือจากรัฐบาลอเมริกันเป็นบางส่วน ส่วนความสัมพันธ์จากตัวเอกที่โยงใยไปถึงอินเดียนแดง ก็เพราะว่าถูกพี่น้องแย่งชิงแผ่นดินไป มีแต่ความเจ็บปวด มีแต่ความโศกเศร้ากับสิ่งที่เกิดขึ้น การเปรียบเทียบจึงมีลักษณะคล้ายคลึงกันในส่วนนี้ ผู้เขียนยอมรับว่าได้เอาเรื่องของความรักมาเกี่ยวกันด้วย เป็นการเล่าเกี่ยวกับชีวิตของตัวเอกให้รู้ว่ามีที่มาที่ไปเป็นอย่างไร จากนั้นคนสองคนมาพบเจอกัน...และก็สร้างความรัก..ความผูกพันที่มีให้กันและกัน...เสมือนบุญกรรมที่สร้างด้วยกันเอาไว้เมื่อชาติที่แล้วค่ะ สุดท้ายก็ต้องขอขอบคุณคอมเม้นของคุณ scottie เป็นอย่างยิ่งค่ะ...เดี่ยววันหน้าดิฉันจะเอาเรื่องมาลงใหม่ค่ะ อย่าลืมแวะมาให้กำลังใจกันอีกนะค่ะ จากคุณ : roslita - [ 2 ต.ค. 49 06:59:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขออนุญาติหยิบยกคำแนะนำเกี่ยวกับการเขียนงานที่คุณจริง เคยแนะนำไว้ในกระทู้ของดิฉันเมื่อครั้งเข้ามาเขียนงานครั้งแรก (คนตั้งกระทู้ที่คุณจริงยกมาให้คือ คุณ Clear Ice) ที่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4612006/W4612006.html คือเรื่องของคุณ roslita ดูจัดหน้าอ่านแล้วตาลายไปนิดค่ะ โดยเฉพาะเวลา post ติดๆ กัน ดิฉันเคยเป็นมาแล้วแล้วลองแก้ไขตามคำแนะนำข้างบน รู้สึกว่าดีขึ้นค่ะ ลองดูนะคะ ส่วนเรื่องราว คิดว่าคุณ roslita คงมีความรู้ ประสบการณ์เกี่ยวกับพวก "อินเดียนแดง" ลองเขียนเรื่องต่อไปสิคะ น่าสนใจดี เป็นการให้ความรู้กับคนที่ไม่รู้มาก่อนอย่างดิฉันด้วยค่ะ..สู้ต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 5 ต.ค. 49 22:35:47 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ต้องขอขอบคุณ คุณ มิสซิสอาร์โนลด์ มากสำหรับคำแนะนำดี ๆ ที่เอามาฝากกัน  ดิฉันจะพยายามปรับปรุงงานเขียนให้ดีขึ้นกว่านี้ค่ะ ดิฉันได้แวะเข้าไปอ่านลิงค์ที่คุณทำไว้ให้แล้วนะคะ ได้ความรู้ตั้งเยอะเลย.... ต้องขอขอบคุณพี่ ๆ ห้องถนนฯ ที่เผื่อแผ่ความรู้แก่นักเขียนหน้าใหม่ ๆ อย่างเรามากคะ...เดี๋ยวจะเอาไปเป็นตัวอย่างในการเขียนให้ดีกว่าเก่าค่ะ สำหรับเรื่องเกี่ยวกับ "อินเดียนแดง" มีอยู่หลายอย่างที่อยากจะเขียน เพราะเรื่องราวพวกคนเดียนแดงน่าสนใจมาก บวกกับดิฉันมีใจรักตรงนี้ด้วยคะ แต่มาติดตรงเวลานิดหนึ่งที่ไม่ค่อยเอื้ออำนวยให้เลย...แต่อนาคตข้างหน้าจะพยายามหาเวลาเยอะ ๆ จะได้เขียนให้เป็นจริงเป็นจังไปเลย สำหรับเรื่องที่ดิฉันเอามาลงนั้นเขียนไว้เมื่อสามปีที่แล้วค่ะ...เลยเอามาโพสต์ดูค่ะ....ที่สำคัญอยากได้คำแนะนำจากผู้อ่านหลาย ๆ คนค่ะ อย่างน้อย ๆ เราก็ได้รู้ว่า...ข้อเสียและสิ่งที่เราควรปรับปรุงมีอะไรบ้าง...จะพยายามทำให้ดีที่สุดคะ จากคุณ : roslita - [ 6 ต.ค. 49 10:40:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ติดตามตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : วรรณภาศิริ - [ 4 พ.ย. 49 11:01:51 ]

ความคิดเห็นที่ 12 รูปไม่ขึ้น จากคุณ : วรรณภาศิริ - [ 4 พ.ย. 49 11:02:48 ]