ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง : มหามนตร์ โดย : คายตรี 9... ลมบนพัดยอกย้อนบนฟ้าคล้ายฝ้าบางทาทับหมู่ดาว วี๊ดวี๊ดแผ่วเสียงเบาลอดเล็ดชั้นบรรยากาศมาเป็นจังหวะ                 หากทอดสายตาสู่กลางทะเลทรายอันอ้างว้าง จะพบตะคุ่มเงาร่างหนานอนแผ่ราวขยุ้มกองผ้าขี้ริ้ว เขาใส่แว่นที่แตกร้าวเป็นรูปใยแมงมุม เสื้อผ้าขาดวิ่นนั้นพะเยิบพะยาบยามลมพัดย้อนเข้าในเสื้อ ตีดังพึ่บ-พึ่บฟาดขึ้นฟาดลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตามแขนขาใบหน้าเนื้อตัวมีรอยฟกช้ำและเลือดกรังเกาะติด               “วีรชัย......”               เสียงใครสักคนลากยาวมาตามสายลมอ้อยซ้อย เขารู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้เหลือเกิน               วีรชัยยันกายลุกโซเซ ขยี้ตาแล้วมองฝ่าไปด้านหน้า ร่างสูงโปร่งของใครสักคนกำลังกวักเรียกเขาอยู่ กวักเรียกให้เข้าไปหา               “มาสิ... มา... ตามมา...”               “ใครน่ะ?”               “มาเถอะ... ตามฉันมา...”               อาจเพราะโดนสะกด หรือเพราะจิตใจของเขาเคว้งคว้างอยู่เป็นทุน เขาจึงทำตามคำสั่งนั้นอย่างว่าง่าย ดั่งเด็กเล็กที่ย่ำเตาะแตะหาแม่เมื่อแม่เรียก แต่เมื่อเข้าใกล้จวนจะถึงรอมร่อ ร่างนั้นก็หายวับแล้วโผล่ในที่ไกลออกไปอีก เสียงร้องเรียกเดิมๆซ้ำขึ้น               “วีรชัย...มาสิ...มา...”               อาจเป็นครู่หนึ่งที่ร่างนั้นโผล่พ้นเงาเมฆ ร่างเลือนจึงค่อยคมชัดขึ้นพอจะจับรูปหน้าได้ หน้าคมดูละม้ายใครคนหนึ่งที่เขารู้จัก               ...รุ่นพี่! แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 49 15:41:12 จากคุณ : คายตรี - [ 1 ต.ค. 49 15:34:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ย้อนกลับไปประมาณสิบกว่าปี ช่วงเวลานั้นดุรงค์มีครอบครัวที่อบอุ่น เขากำลังก้าวหน้าในอาชีพการงานมีตำแหน่งหัวหน้าหน่วย และเริ่มจับโครงการใหญ่ที่มีผู้คนทั้งไทยและเทศให้ความสนใจกันมาก               โครงการนั้นได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาล เงินทุนมหาศาลไหลมาเทมาไม่อั้น และหากโครงการนี้ประสพความสำเร็จ อนาคตอันรุ่งเรืองก็ไม่ไกลจากปลายนิ้ว               เรื่องทั้งหมดนี้ทำท่าจะไปได้สวยดังที่หลายๆคนคาดไว้ แต่เรื่องเศร้ามักเกิดขึ้นได้ในทุกที่ทุกเวลา มันเกิดขึ้นได้กับทุกคนและทุกสถานการณ์ เพราะถ้าเทวีแห่งโชคไม่โปรดปรานเขาแล้ว อะไรๆก็จะผิดพลาดไปหมด               คืนก่อนที่งานใหญ่ของเขาจะเสร็จเพียงคืนเดียว พระเพลิงไม่รู้พิโรธใครมาจากไหนจึงโยนสะเก็ดไฟลงห้องเก็บสารเคมี ส่วนประกอบบางอย่างกลายเป็นเชื้อปะทุรุนแรง เพียงห้านาที อาคารทั้งหลังก็ระเบิด เปลวไฟลามไล่จากตึกหนึ่งสู่ตึกสอง ปิดล้อมห้องทำงานของดุรงค์ทุกทิศทาง ที่น่าแปลกคือ สัญญาณไฟไหม้ในคืนนั้นกลับไม่ทำงานเอาดื้อๆ และด้วยเหตุนี้เองชายหนุ่มจึงรู้ตัวเมื่อสาย เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนเสี่ยงเข้าช่วยชีวิตเขา ด้วยเหตุนี้เจ้าหน้าที่คนหนึ่งจึงโดนประตูเลื่อนหนีบ ส่วนอีกคนโดนตู้ล้มทับ บุคคลทั้งสามจมหายในเปลวเพลิงและกลายเป็นเถ้าธุลีในเวลาต่อมา               วีรชัยเป็นรุ่นน้องของดุรงค์ เขาเป็นผู้ช่วยที่รู้งานดี และเป็นคนๆเดียวที่รู้ลึกถึงโครงการนี้ วีรชัยจึงต้องรับหน้าที่นี้แทนดุรงค์ซึ่งตายไปแล้ว               ในเวลาไม่ช้าไม่นาน โครงการก็ออกมาเป็นรูปธรรม วีรชัยได้รับชื่อเสียงเกียรติยศมากมาย กลายเป็นคนสำคัญในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน เขารำลึกถึงบุญคุณของรุ่นพี่ทุกขณะจิต ทุกลมหายใจ และเมื่อรุ่นพี่เขาตายไปแล้ว เขาจึงคิดตอบแทนด้วยการเลี้ยงลูกของดุรงค์ซึ่งบัดนี้กลายเป็นเด็กกำพร้า               ...เด็กชายคนนั้นคือดุษฎี แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 49 10:19:30 จากคุณ : คายตรี - [ 1 ต.ค. 49 15:35:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดุษฎีช่วยตระกลหิ้วปีกอัคเรศซึ่งอาการร่อแร่ ส่วนหวันยิหวาช่วยพยุงวิภาดาที่เดินกระเผลก ทุกคนกลับออกมาเหมือนผู้รอดชีวิตจากสงครามยังไงยังงั้น               ดุษฎีมองหน้าอัคเรศแล้วถอนใจ เขาดีใจที่เห็นเพื่อนรอดชีวิตออกมาจากป่ามามรณะได้ แต่เขาก็เสียใจที่ไม่ใช่อาจารย์วีรชัย               ทุกคนกลับเข้าลานหินโล่งกว้าง นั่งรวมกลุ่มใกล้แท่นสีเหลือง มาถึงอัคเรศก็พับหลับ ส่วนอีกสี่คนยังคร่ำเคร่ง               “พะ ธะ นะ มะ” ตระกลร่ายมนตร์อันเชิญไฟ               เปลวไฟสะบัดส่ายเกียจคร้านกลางแท่นเหลือง ครู่หนึ่งทั่วลานหินก็ปรากฏแสงและเงาระริกไหว               “ว่าไง นี่ใช่คนที่นายตามหารึเปล่า” วิภาดาถาม               ดุษฎีส่ายหน้า “ไม่ใช่--เขาเป็นเพื่อนผมที่มาตามหาอาจารย์ด้วยกัน”               “เอ้า... เป็นงั้นไป แล้วอาจารย์ของนายไปอยู่ไหนเสียนี่” ตระกลว่า               ชายหนุ่มก้มมองพื้น หวันยิหวานั่งใกล้คอยจับมือเขาถ่ายเทกำลังใจสู่กัน               “เอาเถอะ เราคงต้องเก็บเรื่องอาจารย์วีรชัยไว้ทีหลัง ที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องหาทางออกจากมิติมายาให้ได้”               คำพูดของหวันยิหวามีเหตุผลมาก เขาคิดเช่นนั้น ทว่าใจยังกังวลถึงอาจารย์วีรชัยอยู่ดี               “ฉันว่าแฟนนายพูดถูกนะ เอาตัวเองให้รอดก่อน ค่อยช่วยคนอื่น” วิภาดาเออออกับหวันยิหวาง่ายดาย “ว่าแต่เธอเถอะ หายแล้วนะ”               หวันยิหวายิ้มรับ “ค่ะ”               “ดีแล้ว พรุ่งนี้จะได้เดินทางกัน” วิภาดาสรุป               “แล้วนายล่ะ เป็นไงบ้างตอนที่พวกเราไม่อยู่”               ใจที่ลอยหวนกลับคืนรวดเร็ว ดุษฎีจ้องเพื่อนร่วมทางทั้งสองอ้ำอึ้ง               “ก็ไม่มีอะไรมาก เราแค่เจอพวกผีทะเลทรายเท่านั้นเอง”               “อ้าว...! เมื่อก่อนได้ยินแต่ผีทะเล ตอนนี้มีผีทะเลทรายซะด้วย เป็นยังไงกัน”               “ก็เป็นเพราะเขาแหละค่ะ” หวันยิหวาได้ทีแทรก “บอกว่าเห็นอาจารย์วีรชัยเดินกลางทะเลทราย เลยวิ่งไปหา แต่พอไปถึงกลับกลายเป็นผีซะนี่ ไม่รู้จักระวังตัวเลย รู้งี้ปล่อยให้โดนผีหลอกซะให้เข็ด”               ดุษฎีมองหญิงสาวคนรักแหยๆ นึกในใจว่าเขาคงไม่โดนหลอกอย่างเดียวหลอก คงโดนฆ่าตายไปเลยล่ะมั้ง               “เหรอ แล้วเธอช่วยเขายังไงล่ะ” ตระกลถาม               “นี่ไงคะ” หญิงสาวยกคันธนูขึ้น “กษีรศรนี่แหละที่ช่วยพวกเรา               “แต่ก็ไม่ทั้งหมดหรอกค่ะ พอพวกเราหนีจากผีตัวนั้นได้ ผีอีกหลายสิบตัวก็โผล่ขึ้นมายุ่บยั่บ ดุษเลยอ่านอะไรสักอย่างในหนังสือของเขา พวกผีก็หายไปหมดเลย”               คำว่า‘หนังสือ’ของหวันยิหวาทำให้เขาตกเป็นเป้าสายตาของวิภาดากับตระกล วิภาดาขอดูหนังสือในมือเขา เขายื่นให้กับหล่อน และสังเกตเห็นแววตื่นตระหนกในดวงตาตอนที่หล่อนอ่าน               เพียงครู่เดียว วิภาดาตวัดแส้คล้องคอเขารวดเร็ว หวันยิหวาร้องกรี๊ด อัคเรศสะดุ้งตื่น ส่วนตระกลตะโกนห้ามพร้อมคว้าแส้บงกชของหล่อน               “บอกมา ไปเอาหนังสือเล่มนี้มาจากไหน”               ดุษฎีหายใจแทบไม่ออก เขาจึงไม่มีเสียงพูด แส้บงกชรัดแน่นจนหน้าดำหน้าเขียว               “ใจเย็นสิดา ไหนว่าจะรอให้พิสูจน์ได้ก่อนไงแล้วค่อยฆ่า”               “นี่ไง!” หล่อนโยนหนังสือปกดำลงหน้าตระกล “นี่มันมนตราของนักบวชเฒ่าที่หายสาบสูญเมื่อพันกว่าปีก่อน ตัวหนังสือนี่ อักขระแบบนี้ ไม่มีทางที่คนปกติจะอ่านได้ แต่เขากลับใช้มันได้ ยังไม่ใช่ข้อพิสูจน์อีกหรือ”               ชายหนุ่มรู้สึกถึงเรี่ยวแรงที่เริ่มจาง และสติเริ่มเลือน               “ยังดา เรายังไม่เห็นว่าเขาใช้มนตร์อเวจีจริง เราไม่มีสิทธิทำอะไรทั้งนั้น”               “มีสิ อาจารย์สั่งมาแล้ว ทำไมเราจะไม่มีสิทธิ”               หญิงสาวกระตุกแส้นั่นอีกครั้ง ดุษฎีรู้สึกถึงกระดูกที่แตกร้าว คอเขาคงใกล้หลุดแล้วกระมัง               “นะ มะ พะ ธะ”               ตระกลร่ายหัวใจธาตุน้ำครบสี่คาบ เป่าพรวดลงแส้ทีเดียว บ่วงคล้องที่รัดแน่นก็ลุ่ยหลุดลงสู่มือตระกล ดุษฎีสูดหายใจเฮือก ล้มตัวไปด้านหลัง หวันยิหวารีบเข้าประคอง               “ทำไมถึงขวาง”               “พี่ไม่อยากให้ดาทำบาป ขอร้องล่ะดา ถ้าดาจะฆ่าเขาจริงๆก็รอให้ได้รู้ว่าเขาจะใช้มนตร์อเวจีจริงๆก่อนเถิด”               “แล้วเรื่องหนังสือนี่จะว่ายังไง”               “อาจเป็นแค่สัญญาผูกพันก็ได้”               วิภาดาจ้องหน้าดุษฎีราวจะกินเลือดกินเนื้อ ในที่สุดหล่อนก็พ่นลมลมหายใจแรงแล้วกระชากแส้กลับจากตระกล คมหนามและความเร็วบาดมือจนเกิดแผล               วิภาดาเดินจากไป นั่งหันหน้าสู่ทะเลทราย เข้าสมาธิสงบ ทิ้งให้คนเบื้องหลังตระหนกอกสั่น               “ทำไมต้องทำรุนแรงขนาดนี้ด้วย”               หวันยิหวากระซิบถามไม่เจาะจง น้ำเสียงหล่อนไม่ได้เคืองขุ่นอะไร หากติดจะเสียใจและสะเทือนใจด้วยซ้ำ               ตระกลเห็นเป็นหน้าที่ จึงตอบว่า “ดาได้รับคำสั่งจากอาจารย์ให้ฆ่าคนที่จะอ่านมนตร์อเวจีตามคำทำนายของนางทิพยากร แล้วเผอิญเขาอยู่ในจุดเกิดเหตุพอดี ดาเลยคิดว่าเขาคือคนคนนั้น”               หวันยิหวาเอามือทาบอก อัคเรศหน้าตื่น ดุษฎีดันตัวนั่งให้เป็นปกติ               “แล้ว...” อัคเรศเริ่มตะกุกตะกัก “ทำไมต้องฆ่าคนอ่านมนตร์อเวจี”               “ตำนานน่ะ... ครั้งหนึ่งอสูรนิลพักตร์เอามนตรานี้มาทำลายโลก ต้องการล้างแค้นเทวะและเทวีทุกองค์ที่ทำให้มันเจ็บช้ำ”               “มนตร์อเวจีมีอำนาจขนาดนั้นเชียวหรือ”               ตระกลกระหงกหัว “ถึงจะไม่เคยเกิดในยุคนั้น แต่ก็เคยได้ยินอาจารย์เล่าว่าพลังแห่งสูญญาที่เกิดจากมนตร์อเวจีน่ากลัวขนาดเปลี่ยนดาวทุกดวงในห้วงเอกภพให้กลายเป็นนรกได้เลยทีเดียว”               อัคเรศอึ้งไปนิด ก่อนเริ่มถามอีกระลอก               “แล้วคนที่ใช้มนตร์นี้จะเป็นยังไง - - หมายถึง เขาจะได้อะไรในเมื่อทุกอย่างถูกทำลายไปหมด”               “ได้สิ ได้เป็นเจ้าจักรวาล ดูแลภพภูมิแทนมหาเทพไง แต่ฉันว่าทางที่ดีใครก็อย่าแตะต้องมันดีกว่า มันอันตรายเกินไป”               ตระกลลุกขึ้นยืน ดุษฎีเห็นแผลในมือตระกลชัด แผลนั้นลึกและกว้าง แม้ชายหนุ่มพยายามกำหมัดเพื่อปกปิดไม่ให้ใครเห็นแล้วก็ตาม               “เอาล่ะ นอนพักกันเถอะ พรุ่งนี้เราต้องเดินทางไปหามนตร์อเวจีกัน เดี๋ยวฉันจะคอยอยู่ยามให้”               หวันยิหวาจึงลากเขาอิงแท่น หญิงสาวนอนซบใกล้ๆ ส่วนอัคเรศก็นอนหลับอิงแท่นด้านตรงข้าม ชั่วเวลาไม่นานสติของเขาก็เริ่มเลือน สองหูยังได้ยินเสียงตระกลพร่ำบ่นมนตรากางข่ายเวทย์               “ นะโมพุทธายะ มะพะธะนะ ภะกะสะจะ นะมะมะนะ นะอะอะนะ นะอุอุนะ...” แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 49 15:47:43 จากคุณ : คายตรี - [ 1 ต.ค. 49 15:35:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ดุษฎีร้อนรน สมองตีบตัน นิลพักตร์ยักษ์ร้ายเงื้อดาบสูง สะท้อนเงาสีน้ำเงินไล่ตั้งแต่ต้นดาบจรดปลายอันคมกริบ               ขวับ!               ชายหนุ่มยกแขนขึ้นป้อง ดาบคมกริบผ่าผ่านร่างเขารวดเร็ว ทุกอย่างวับหายไปต่อหน้าต่อตา               ดุษฎีลืมตาช้าๆ ตอนนี้เขาปรากฏอยู่ที่ไหนสักแห่ง บึงน้ำใหญ่น้ำใสสะท้อนแดดอ่อนกระพริบวิบวับ ในนั้นเต็มด้วยพรรณบัวแดงสล้างสวย หมู่ผึ้งบินวนส่งเสียงหึ่งเหมือนเครื่องบินลำเล็ก มันเกาะตรงใจกลางดอกไม้บริสุทธิ์ ขาทั้งหกเต็มด้วยละออกเกสร ปากขยับจับน้ำหวาน แล้วบินกลับรัง จากนั้นจึงหวนกลับมาใหม่และทำกิจดังเดิมจนกว่าพระอาทิตย์จะราแสง                 เสียงจ๋อมเรียกสติชายหนุ่มกลับ เขาย่องเดินลัดเลาะโคนไม้ อีกด้านหนึ่งมีหญิงสาวผมยาวดำขลับ เสื้อขาวบางแนบเนื้อนวล สองไหล่กลมกลึง ปลายเสื้อเป็นกระโปรงลากยาว มีกลีบซ้อนซ้ำหลายชั้น ชวนให้นึกถึงนางฟ้าของชาวโรมัน               หล่อนโยนก้อนดินสุดแรง ผิวน้ำกระเพื่อม วงซ้อนๆแผ่กว้างลดหาย อีกสักครู่ หญิงสาวก็โยนลงไปใหม่ วงน้ำกระเพื่อมไหวเกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง               ดุษฎีก้าวขาอีกข้าง บังเอิญเท้านั้นเหยียบลงกิ่งไม้แห้งหักเปาะ หญิงสาวตกใจหันตัวกลับ จ้องเขาตะลึง               “พระองค์ตามหม่อมฉันมาทำไม”               “เออ...”               “ก็จะมาดูว่าเจ้าเป็นอะไรไป ทำไมถึงต้องโกรธและทำปั้นปึงต่อข้าด้วย”               เสียงที่พูดตอบไม่ใช่เสียงเขา หากเป็นเสียงผู้ชายอีกคนที่อยู่ข้างหลัง เครื่องแต่งกายของเขาแปลกตา ส่วนใหญ่แล้วประกอบด้วยผ้าขาวและแดง เครื่องประดับที่ศีรษะและคอ ตลอดจนถึงต่างหู สนับแขนและขาทำมาจากทอง ผ้าคลุมสีน้ำเงินเลื้อยยาวจรดพื้น สร้อยเหรียญรูปพระอาทิตย์โดดเด่นอยู่กลางอกกว้าง กิริยาทั้งหมดของเขาดูสง่าผ่าเผย               “แล้วแอบหนีมาคนเดียวแบบนี้ ดีไม่ดีโดนพวกปีศาจจับตัวไปใครจะรับผิดชอบ”               “พระองค์ไง”               ดุษฎียืนงง เขาอยู่ท่ามกลางคนทั้งคู่ แต่ไม่มีใครมองเห็นเขาสักคน               ชายหนุ่มคนดังกล่าวเดินมาทางดุษฎีรวดเร็ว ดุษฎีกระโดดหลบเกือบตกน้ำจึงร้องโวยวายแต่ไม่มีใครได้ยิน               “แปลก... แปลกมากๆ” เขาบอกตัวเองเช่นนั้น               “ไปกันเถอะคามี ข้าไม่มีเวลาเล่นกับเจ้าหรอกนะ งานอีกมากมายที่ต้องทำ แล้วไหนจะโองการของมหาเทพอีก อย่าโกรธข้าเลยน่า”               “เปล่า หม่อมฉันไม่ได้โกรธ” คามีสะบัดหน้ากลับงอนๆ ดุษฏีมองแล้วนึกขัน คิดถึงเวลาหวันยิหวางอน สงสัยผู้หญิงทั่วโลกคงเป็นเหมือนกันหมด               “และหม่อมฉันก็ไม่กล้าทำให้ราชาผู้ยิ่งใหญ่ต้องเสียเวลาด้วย ท่านอยากไปไหนก็ไปเถอะ”               “อ้าว! ไม่โกรธแล้วทำไมไล่ข้าอย่างนี้เล่า” ชายหนุ่มวกตัวเพื่อเผชิญหน้าหญิงสาวอีกครั้ง เขายิ้ม ฟันขาวเหมือนมีแสงสว่างจากตัวเอง               “ไปเถอะ เจ้ากำลังทำให้ราชาผู้ยิ่งใหญ่อย่างข้าต้องอายปวงชนนะ”               “เรื่องอะไรเพคะ”               “ก็เรื่องที่จัดการผู้หญิงคนเดียวไม่ได้ยังไงละ ...นะ ไปกับข้าเถอะ ไม่งั้นข้าอายเขาแย่เลย”               หญิงสาวมองคนตรงหน้าแล้วแสดงท่าเย็นชาต่อไป               “อ๋อ พระองค์จะบอกว่าหม่อมฉันกำลังทำผิดประเพณี เพราะผู้หญิงต้องอยู่ภายใต้อาณัติของผู้ชายเท่านั้นใช่ไหมเพคะ”               ชายหนุ่มโบกมือเร่า ปฏิเสธเสียงแข็ง “ไม่ใช่ ไม่ใช่ เจ้านี่ชอบตีความหาเรื่องข้าทุกทีสิน่า ข้าแค่อยากบอกเจ้าว่าเวลาผู้ชายง้อผู้หญิงไม่ได้มันน่าอาย”               “เห็นไหมเพคะ” คามีโวย “ความหมายของพระองค์ก็คือ ผู้หญิงต้องอ่อนข้อ ต้องเป็นข้าทาสของผู้ชายเท่านั้น”               “เอ้า! ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ ไม่เอาล่ะ ข้าไม่คุยเรื่องนี้กับเจ้าดีกว่า”               “ดีเพคะ ไม่คุยก็ไม่ต้องคุย”               ดุษฎีนึกเห็นใจชายหนุ่มเต็มทน ถ้าหากเขาเป็นผู้ชายคนนั้นคงปวดหัวน่าดู               “ไม่ช๊าย... ฮึม ทำไมเจ้าต้องแกล้งไม่เข้าใจด้วยเนี่ยะ”               หญิงสาวเลิกคิ้ว หันกลับเตรียมโต้ตอบ ทว่ากลับมีเสียงใสเอ่ยขึ้นจากหลังต้นไม้ต้นตรงข้าม                 “นางคงไม่ต้องการพบพระองค์กระมัง จึงขับไล่อ้อมๆเช่นนี้”               หญิงสาวอีกคนโผล่ออกมาให้เห็น ร่างระหงสูงโปร่ง ชุดที่ใส่คล้ายชุดของคามี แต่ที่ต่างกันคงเป็นม่านตาสีม่วงนั้น แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 49 09:27:17 แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 49 15:50:39 จากคุณ : คายตรี - [ 1 ต.ค. 49 15:36:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่อง : มหามนตร์ โดย : คายตรี 10... “นางคงไม่ต้องการพบพระองค์กระมัง จึงขับไล่อ้อมๆเช่นนี้”                หญิงสาวที่เพิ่งโผล่ออกมาย่างเยื้องเข้าชิดร่างชายหนุ่มที่แสดงสีหน้ากระอักกระอ่วน หล่อนชิดตัวใกล้ชายหนุ่ม ทว่าเขากลับขยับหนี               “เจ้าคงไม่คิดเหมือนที่นางบอกหรอกนะ” ชายหนุ่มถาม               คามีมองหน้าสตรีอีกคนที่เพิ่งเข้าฉาก ดวงหน้าหล่อนสลด และเอ่ยเสียงเรียบกับชายหนุ่ม               “นางพูดถูก หม่อมฉันอยากอยู่เงียบๆตามลำพัง”               หญิงสาวกล่าวจบก็เดินเลี่ยงไป ดุษฎียืนลุ้นให้ชายหนุ่มเรียกหล่อน แต่รอจนหล่อนล่วงไปแล้วเสียงนั้นก็ไม่ปรากฏสักที เวลานี้ดุษฎีจึงเห็นผู้ชายงี่เง่าคนหนึ่งยืนข่มความหงุดหงิดงุ่นง่านของตัวเองเคียงข้างหญิงสาวแสนสวยอีกคน               “เจ้ามีธุระอะไรหรือเปล่า”               ดวงตาของหญิงสาวมีม่านระยิบชั่ววูบ แต่มันไม่นานพอที่ใครจะทันเห็น นางเอ่ยเสียงร่าเริง               “มีสิเพคะ หม่อมฉันขอคุยกับพระองค์เรื่องบัญชาจากมหาเทพ”               “เจ้ายังคงยืนยันคำเดิมงั้นหรือ”               “เพคะ” หญิงสาวค้อมศีรษะ “พระองค์อย่าลืมว่าหม่อมฉันไม่ใช่คามีผู้บอบบาง ดาบคู่ในมือหม่อมฉันแสดงให้ประจักษ์แล้วว่าสามารถทำลายนครอันรุ่งโรจน์ได้ในพริบตา”               ชายหนุ่มชั่งใจคิด และถอนใจแรง               “ข้าต้องขอใคร่ครวญอีกสักหน่อย เรื่องนี้มันเสี่ยงเกินไป”               “ก็ได้แต่หวังว่าพระองค์จะพิจารณา”               ชายหนุ่มสะบัดผ้าคลุมแล้วเดินจากไปตามทางที่เขามา ซึ่งต้องผ่านดุษฎี คราวนี้ดุษฎีเตรียมพร้อมเบี่ยงตัวติดต้นไม้ กลั้นลมหายใจ เปิดทางให้ผู้ถูกเรียกว่าราชาผ่านไปโดยดี               จู่ๆ ราชากลับหยุดชะงักต่อหน้าดุษฎี นัยน์ตาส่อแววเอะใจ ดุษฎีหัวใจร่วงลงตาตุ่ม คิดไปต่างๆนานาว่าชายหนุ่มอาจรู้แล้ว เขาอาจสัมผัสตัวตนนี้ได้ ทว่าสุดท้าย ชายหนุ่มเดินผ่านไปโดยไม่หันมามองอะไรเลย               ลานโล่งนี้เหลือเพียงหญิงสาวคนเดียว หล่อนหยิบหินก้อนหนึ่งขว้างลงน้ำ ผิวน้ำกระเพื่อมไหวไม่ต่างจากวงคลื่นก่อนหน้าที่คามีทำ แต่คราวนี้ดุษฎีกลับรับรู้ได้ถึงความรุนแรงภายในจิตใจของหล่อน               ดุษฎียังไม่ทันปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้น ภาพต้นไม้ สระน้ำ และสตรีข้างหน้ากำลังเลือนถอยออกไป ห่างลิบไกล...ไกล...ทุกขณะ ครั้นดุษฎีหันหลังกลับ ก็พบว่าตนเองยืนอยู่บนเนินเขาสูง แผ่นดินเบื้องหน้าลาดต่ำ แผ่สยายสู่ลานกว้าง และบนลานนั้นเองที่เต็มไปด้วยรี้พลมากมายแบ่งออกสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งสีแดง ฝ่ายหนึ่งสีดำ และเมื่อทอดทัศนาจากเบื้องบนอย่างนี้ พวกเขาเหล่านั้นก็ดูเหมือนมดสองฝ่ายตั้งด่านระดมพลเพื่อชิงอาหาร               ดุษฎีสะดุ้งใจ เขารีบทรุดตัวราบพื้น เกรงว่าทหารเหล่านั้นจะเห็น จนเมื่อคิดได้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในดินแดนที่เขาไม่มีตัวตน ชายหนุ่มจึงลุกนั่งขัดสมาธิ               เครื่องแต่งกายของเหล่าทหารที่นี่แปลก แต่ละคนเปลือยอก มีเพียงผ้าสีประจำกองทัพห่อช่วงล่าง ผ้าขาวรัดแขนและขาแน่น รองเท้าสีขาวเหมือนเอาผ้ามาห่อมากกว่า แต่กระนั้นก็ยังเป็นการซุกใส่อยู่ดี พวกเขาถืออาวุธคนละอย่าง บางพวกถือดาบถือโล่ บางพวกมีธนู บางพวกมีหอกแหลนยาวคม               ธงศึกสะบัดพรึ่บกลางอากาศ ผู้หญิงที่เพิ่งเลือนหายจากสายตาเมื่อครู่ปรากฏบนหลังม้า ประจันหน้ากับฝ่ายดำ  ถัดหลังหล่อนคือทหารขี่ม้าสี่คน ใส่ชุดต่างทหารเลวทั่วไปคือมีเกราะหุ้มไหล่คลุมถึงราวอก สนับแขนสนับขาและรัดเกล้าทำด้วยทอง สลักอักขระโบราณตามความเชื่อ ดาบใหญ่ในมือยาวจรดพื้น เสื้อคลุมต่างคนต่างสียาวเฟื้อยกำลังส่ายพลิ้วปานคลื่นน้ำที่ถูกหนุนนูนแล้วยวบลง ดูจากการแต่งการ พวกเขาน่าจะเป็นแม่ทัพหรือนายพล               ส่วนอีกด้านหนึ่งคือกองทัพสีดำ หัวหน้าฝ่ายนั้นตัวใหญ่ร่างหนาท่อนแขนเต็มด้วยกล้ามเนื้อปูดๆบวมๆ หนวดเคราเฟิ้มผมหงิกงอ กลางศีรษะโล่งล้านเป็นลานบิน นัยน์ตามันแดงหม่นเหมือนมีเลือดคั่ง อาวุธประจำกายได้แก่ง้าวใหญ่ใบคม               “ข้าได้รับพระบัญชาจากองค์เยชานุให้มากำราบเจ้า กบฎทมิฬ” หญิงสาวตวาดกึกก้องทั่วลานณรงค์               “เดี๋ยวนี้เยชานุเจ้าต้องแอบอยู่หลังสตรีแล้วหรือนี่”               กูมกุลาตอบกลับ น้ำสียงเสแสร้งให้ตกใจของมันได้รับอาการฮึดฮัดจากทหารหนุ่มสี่นายบนหลังม้าเป็นการตอบแทน หญิงสาวยกมือขึ้นห้ามพลางตะโกนตอบ              “เปล่าเลยกูมกุลา องค์ราชันย์มิได้เกรงเจ้าแม้แต่น้อย เป็นเพราะความสูงส่งของพระองค์ต่างหากที่ทำให้เยชานุเจ้าไม่อยากลดตัวมาแปดเปื้อนเลือดกบฏของเจ้า คิดดูเถิด ราชสีห์ที่ไหนจะอยากคลุกโคลนตม ไอ้กบฏอย่างเจ้า แค่สตรีเยี่ยงข้าก็เกินพอ”               “โอหัง!”  กูมกุลาสั่นเทิ้มทั้งร่าง “ในเมือเจ้าคิดว่าจะชนะข้าได้ก็ลองดู”               เสียงแตรเสียงกลองบรรเลงเร่งเร้าจังหวะศึก ทหารทั้งสองฝ่ายโถมเข้าโรมรันพันตู ทั้งสองพลเคลื่อนหากันราวกระแสน้ำสองสายไหลบรรจบและกลืนกินกันทุกสัดส่วน ฝีเท้าคนฝีเท้าม้าและล้อรถลาก กระเทือนอณูผงให้ฟุ้งตรลบ แทบจะปกปิดทุกอย่าง ประหนึ่งว่ารณยุทธ์กันในดินแดนแห่งสายหมอกฉะนั้น                 ดาบ ง้าว หอก มีด แหลน กระบอง ธนู และสรรพาวุธทุกชนิดต่างต่อต่างตีไม่ปราณีใดๆ ดุษฎีเห็นคนนู้นร้องอู๊ยแล้วฟุบจมกองเลือด คนนั้นร้องโอ๊ยแล้วถูกชำแหละเป็นก้อนเนื้อน่าหวาดเสียว ดวงหน้าคนตายแต่ละคนบิดเบี้ยวเหยเก นอนตายตาไม่หลับสักรายเดียว แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 49 15:55:23 แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 49 15:54:40 จากคุณ : คายตรี - [ 1 ต.ค. 49 15:38:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หญิงสาวกระชากดาบคู่ออกจากฝัก พุ่งเข้ารบสุดสามารถ รอบกายหล่อนมีรังสีบางๆเฟี้ยวฟ้าวอันเกิดจากการฟาดฟันด้วยความเร็วของดาบคู่  ราวกับว่าหล่อนอยู่ใต้เกราะคุ้มครองของพระเจ้ากระนั้น ด้วยเวลาไม่นาน ศัตรูทั้งหลายก็ตายเรียบ               ทัพสีแดงแปรขบวนเป็นกงจักร ให้ทหารกลุ่มหนึ่งต่อตี แล้วเปลี่ยนทหารอีกกลุ่มเข้าสู้ เป็นกลยุทธ์ที่ใช้ดีในทุ่งราบ อีกทั้งยังเป็นกระบวนที่ยากจะจัดการ กูมกุลาสำนึกรู้ในข้อนี้เช่นกัน ทัพสีดำจึงถอยร่นเหมือนฝูงแกะโดนหมาป่าไล่ขย้ำ               “นังคามีตัวร้ายให้เจ้าใช้วิธีนี้งั้นหรือ” กูมกุลาคำราม               หญิงสาวไม่ตอบ หล่อนรี่เข้าสู่ศูนย์กลางของทัพดำรวดเร็วปานหงส์ถลาร่อนบนฟ้า เหล่าทหารได้เห็นความน่ากลัวของหล่อนเมื่อครู่แล้วจึงแหวกทางหนีอุตลุต หญิงสาวเข้าประชิดตัวกูมกุลาเพียงชั่วลมหายใจ               “ว่าไง เจ้าพร้อมจะรับทัณฑ์จากข้ารึยัง”               กูมกุลาฟาดง้าวแทนคำตอบ อาวุธหนักลอยผ่านหน้าหญิงสาว ผมปอยหนึ่งร่วงลงนอนแนบหลังม้าที่หล่อนขี่               “เจ้าต้องเรียนรู้เกี่ยวกับการศึกอีกมาก มหาทริกา”               มหาทริกา...ดุษฎีแทบลุกเมื่อได้ยินชื่อนี้ เขานึกอยากเขกหัวตัวเองที่ไม่รู้จักสังเกต ม่านตาอันมีลักษณะโดดเด่นของหล่อนชัดเจนอยู่แล้ว               “พล่ามเหลือเกินนะ อย่าดีแต่ปากก็แล้วกัน”               มหาทริกาควบม้าเคลื่อนใกล้ สองมือว่องไวกวัดไกวดาบฉับๆ กูมกุลาถอยหนีตั้งรับ ตีนม้าซอยถี่ มหาทริกาเสือกดาบทิ่มเสื้อเกราะมัน ตวัดเฉียงขึ้น เกราะโลหะร่วงหลุด เผยรอยแดงขีดยาวบนแผงอกหนานั้น               หน้ากูมกุลาเปลี่ยนสี ริมฝีปากหนาแหกกว้าง เขี้ยวบนล่างบดบี้ขยี้แน่น การกระทำของมหาทริกาเป็นการหมิ่นเกียรติอย่างมาก               “ยอมศิโรราบโดยดี หาไม่เจ้าจะต้องทุกข์ทรมานในนรกตลอดกาล”               กูมกุลาหัวเราะกร้าว สะท้านสะเทือนราวเสียงภูเขาไฟร้องๆไห้               “ใครกันที่ควรยอม เจ้าอย่าทระนงตนนัก กลศึกของเจ้า ถ้าไม่ได้นังคามีช่วยเหลือก็คงไม่สำเร็จ ข้าอยากรู้นักเชียวถ้าพวกเจ้าไม่มีนาง มหานครอันรุ่งโรจน์จะดำรงเช่นไร”               “ไร้สาระ!” มหาทริกาตะคอกกลับ “การศึกนี้กับการนครไม่เกี่ยวกับนาง ณ ที่รณยุทธ์แห่งนี้มีเพียงเจ้ากับข้าที่จะตัดสินชะตากัน ส่วนมหานครอันยิ่งใหญ่ก็มีองค์เยชานุคอยดูแล ทั้งหมดนี้หาใช่เพราะคามีไม่”               กูมกุลายิ้มยั่ว หญิงสาวปราศจากการควบคุมสติเสียแล้วจึงปล่อยให้เปลวเพลิงแห่งโทสะเข้าเผาไหม้จิตใจ หล่อนควบม้าเข้าสู้อย่างบ้าคลั่ง ต้องการลบคำสบประมาทของ‘ไอ้กบฏ’               ...แต่การขาดสติเช่นนี้ก็เท่ากับว่าหล่อนก้าวเท้าสู่ความหายนะแล้ว               สองดาบที่เสียบพุ่งเข้ามาถูกปัดออกง่ายดาย แรงเหวี่ยงนั้นมีพลังมหาศาลพอให้มหาทริกาเซซวน กูมกุลาอาศัยจังหวะนี้ใช้ปลายง้าวกระทุ้งสีข้าง ร่างระหงหล่นกระแทกพื้นในจุดที่ห่างออกไปสักร้อยก้าว หญิงสาวดีดตัวกลับ ตาต่อตากับไอ้กบฏอีกครั้ง               มหาทริกาเหยียดดาบให้ขนานแนวพื้นโลกแล้วเหวี่ยงตัวหมุนดั่งลูกข่าง เด้งกระดอนปะทะกูมกุลา ง้าวใหญ่ต่อต้านเสียงเกร้งๆๆ ดังถี่ไม่มีเว้น มหาทริกาเหินตัวพุ่งหากูมกุลาหมายเจาะอก มันเอนหลบทัน หญิงสาวดีดตัวกลับรวดเร็ว เส้นสีขาวของคมดาบลากเข้าจ่อตัวกูมกุลา ฝากรอยแผลบนอกมันอีกแผล เมื่อบวกกับรอยเดิมจึงเห็นรูปกากบาท               กูมกุลาส่งเสียงร้องไม่เป็นภาษา ปล่อยคลื่นพลังสู่ง้าวใหญ่แล้วฟันอากาศ คลื่นสีเหลืองนวลมีลักษณะดั่งเคียวจันทร์ปรี่ชนมหาทริกา หญิงสาวตัวลอยตีลังกา ไถลเถลือกหลังครูดกับผิวหิน ผงดินเข้าเต็มปาก               ทหารฝ่ายทมิฬเห็นหล่อนเสียท่าจึงกรูล้อม ดวงตามันเหล่านั้นจดจ้องราวแร้งเห็นศพ คมดาบคมหอกจดจ่ออยู่ตรงคอขาวอิ่ม เหตุการณ์วิกฤตเช่นนี้ดูท่าจะรอดยาก               ...ถ้าไม่ใช่มหาทริกา               หญิงสาวดึงพลังงานจากโลก เกล็ดละอองระยิบซึมจากผิวพื้นเข้าสู่ร่างหญิงสาว มหาทริการ่ายมนตราลึกลับ เกราะสีทองรูปโดมคลุมร่างหล่อนแล้วดันเหล่าทหารเลวปลิวไปคนละทิศละทาง มหาทริกายันกาย แขนทั้งสองลู่แนบลำตัว               “เห็นเทพเจ้าแห่งความพ่ายแพ้รึยังมหาทริกา พระองค์เสด็จมาเยือนเจ้าและกองทัพของเจ้าแล้ว”               “ข้าไม่เห็น” มหาทริกาว่า “ ใครเห็น พระองค์ก็มาเยือนคนนั้นแหละ”               มหาทริกาโยนดาบขึ้นฟ้ากำหนดตราลัญจกรไว้บริเวณทรวงอก ไม่นานงูไฟจึงกำเนิด มันเลื้อยเวียนขวาจากจุดมูลลัดดาสู่จุดอัจนา               พลังจิตบังคับดาบสองด้ามเหนือหัวให้วิ่งวนแล่นไล่ ครั้นหญิงสาวชี้นิ้วไปข้างหน้า ดาบหนึ่งพุ่งตัวรวดเร็วจนมองตามไม่ทัน ส่วนอีกเล่มลดระดับต่ำคอยอารักขาหญิงสาว               กูมกุลาต้องต่อสู้กับดาบที่ไม่มีคนถือ อานุภาพของมันรุนแรงทวีคูณทุกขณะ ราวกับว่าดาบเล่มนี้สูบพลังงานจากตัวมันจนเหือดสิ้น กูมกุลาเบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวาหลบหลีกจนเหงื่อตก ดาบอาคมลอยขึ้นกลางฟ้าชี้หน้า ก่อนรี่เข้าผ่ากลางห้วนๆ ผู้ได้ชื่อไอ้กบฏกระโดดหลบทันที               หลังจากม้าตัวนั้นถูกคมดาบพาดผ่าน ก็เกิดเปลวแสงที่ตัวมันวิบๆ ราวท่อนไม้แห้งที่โดนไฟลามเลีย  กระแสนั้นอาบลำตัวมันจนทั่ว ร่างทั้งร่างกลายเป็นเม็ดกลมๆเล็กๆยิบย่อยสูดหายไปในสายลม               มหาทริกาบังคับดาบอีกครั้ง มันเข้าแทงกูมกุลาที่หน้าท้อง ไอ้กบฏร้องครางโหยหวนปานหมาไนเห็นพระจันทร์               “อาคมของเจ้าน่ากลัวนัก แต่ข้าจะบอกเจ้าให้ มนตราที่ทรงคุณานุภาพที่สุดคือมนตราที่ไม่แบ่งแยก นักบวชเฒ่าเองก็กล่าวเช่นนั้น...”               “หุบปาก!”               “...มันเป็นความสัตย์ และสัตย์นี้จะดำรงชั่วโลกถูกล้าง”               มหาทริกาส่งดาบอีกเล่มแทงปักอกกูมกุลา มันสะดุ้งเฮือก ฝอยเลือดพ่นกระจายจากปาก               “อะไรคือสัตย์ อะไรคือลวง อะไรจริงอะไรปลอม กบฏอย่างเจ้ารู้ด้วยหรือ” มหาทริกาชี้หน้ามัน “มีแต่อาคมที่ข้าเลือกสรรแล้วเท่านั้น จึงเป็นอาคมที่คู่ควรต่อการดำรงอยู่ของโลก ส่วนมนตราสวะที่ไอ้แก่คิดเล่นๆนั้นสมควรที่จะถูกทำลายล้างให้สูญสิ้น”               “เจ้าคิดของเจ้าเอง... ต่างจากนางคามี นางไม่เคยคิดเช่นนี้ นางจึงเป็นเอกแห่งมหานครา”               “โกหก!”               “นี่คือความสัตย์อีกเช่นกัน นางคือเอก เจ้าไม่มีวันชนะนางได้”               “หยุด!!!”               “ไม่มีวัน... ไม่มีวัน... ชนะ... นาง...”               มหาทริกาซัดฝ่ามือ แรงดันอากาศผลักดาบทั้งสองที่ปักอกทะละ                เคร้ง!               ดาบคู่หล่นกระทบพื้น เสียงกังวานของมันดูยาวนานและวังเวง กูมกุลาล้มหน้าคว่ำ เลือดสีทับทิมย้อมยืด               ดุษฎีเสมองฟ้า ถอนใจเฮือก ไม่รู้ว่าตอนนี้หัวใจหนักหรือโล่งกันแน่... แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 49 16:01:56 จากคุณ : คายตรี - [ 1 ต.ค. 49 15:39:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ดุษฎีรู้สึกตัวตื่นเมื่อเวลาฟ้าสาง ยอดป่าหยึกหยักเป็นลายเส้นทอดยาวตลอดแนวสุดลูกหูลูกตา เหล่านกทั้งหลายส่งเสียงวุมวูๆ ตระกลยังทำหน้าที่ของเขาแข็งขัน และในเวลาต่อมาไม่นาน คนอื่นๆก็ทยอยตื่นกันหมด               ดุษฎีรู้สึกค้างคาใจกับความฝันที่เพิ่งพ้นผ่าน เขาอยากรู้ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดจะเป็นเช่นไร และหวังว่าจะมีโอกาสได้ฝันถึงอีก               ...มหาทริกา               เช้านี้ต่างจากเช้าทั่วไป ไม่มีใครได้อาบน้ำล้างหน้า ไม่มีการกินข้าวกินน้ำ แต่ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ปัญหา เพราะไม่มีใครรู้สึกหิวเลยสักคน หวันยิหวาคาดคะเนว่าอาจเพราะอำนาจบางอย่างในมิติมายานี่ทำให้เขาไม่ต้องกิน ไม่ต้องดื่ม และเมื่อปราศจากการทำกิจวัตรเหล่านี้แล้ว พวกเขาก็เพียงบิดขี้เกียจและออกเดินทางกันได้               คนที่บาดเจ็บเมื่อคืน เช้านี้อาการทุเลาลงมาก เว้นก็แต่อัคเรศที่ยังมึนๆ กับเท้าที่กระเผลกของวิภาดา               ทุกคนหันหลังให้อรุณรุ่ง แสงสว่างให้ความมั่นใจและอุ่นใจเสมอ อาจเพราะความเชื่อที่มีสืบต่อกันมาว่า แสงสว่างจะช่วยขับไล่ความมืดและความชั่วร้ายทั้งมวลออกไป ภูติร้ายผีเฮี้ยนจะไม่กล้าออกมากล้ำกรายหลอกหลอน บรรพบุรุษของมนุษย์จึงบูชาพระอาทิตย์ให้เป็นเจ้าผู้ยิ่งใหญ่แห่งสรวงสวรรค์               แต่เมื่อความคิดของคนเปลี่ยนแปลง ศักดินาของพระองค์ก็ถูกลดทอนลงเป็นเทพรอง ดุษฎีคิดว่า เทพเจ้าท่านอยู่ของท่านดีๆ ไม่มีความคิดเรื่องเลื่อนหรือลดตำแหน่ง มีมนุษย์เรานี่แหละที่คิดยกย่องคนนู้นคนนี้เองตามเหตุผลที่ตนเห็นว่างาม               ขบวนเดินทางมีวิภาดานำหน้า ถัดมาคืออัคเรศ ตามด้วยหวันยิหวาและดุษฎี มีตระกลรั้งท้ายคอยคุ้มกันภัย               สักพักใหญ่ทีเดียวกว่าจะเห็นเทือกเขาภาดาคีรีอยู่ไกลลิบๆ ระยะทางขนาดนี้และม่านเมฆที่ห่มห่อทำให้ดุษฎีรู้สึกว่าพวกเขากำลังเดินทางสู่เมืองแห่งหมอก               เทือกเขานี้ประกอบด้วยยอดสองยอด ยอดหนึ่งเตี้ยกว่ายอดหนึ่ง หากกระนั้นทั้งสองยอดยังพุ่งแทงฟ้า ตระกลกระซิบบอกเขาว่า ถ้าคาดระยะทางตามที่เห็น จะต้องใช้เวลาในการเดินทางประมาณสามวัน ซึ่งเมื่อดุษฎีลองคิดอีกครั้ง ไปสามวัน ขากลับก็มีเวลาแค่สองวันก่อนประตูโบกมือลามิติของโลก เวลาแค่นี้กระชั้นจนแทบไม่พอ ดังนั้นเรื่องการตามหาอาจารย์วีรชัยก็อย่าได้หวัง               ชายหนุ่มสะทกสะเทือนใจด้วยเหตุนี้               ระหว่างที่ทุกคนกำลังมองเทือกเขาภาดาคีรีด้วยความรู้สึกต่างๆกันไป เสียงหึ่งๆประดุจเสียงเครื่องยนต์เครื่องจักรในโรงงานดังแว่วหู มันมาจากทางทิศเหนือและใกล้เข้ามาทุกขณะ ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่กำลังต้อนรับพวกเขาคืออะไร ดุษฎีขยับกาย รู้สึกถึงแรงบีบจากมือเรียวเล็กของหวันยิหวา เขากระชับตอบ               คำตอบตัวแรกมาหาพวกเขาในเวลาไม่นาน... จากคุณ : คายตรี - [ 1 ต.ค. 49 15:40:18 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คนแรก แวะมาเก็บคอม ต๊ะไว้ก่อนครับ ต้องไปแล้ว จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 1 ต.ค. 49 16:14:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อย่าบอกว่ามอเตอร์ไซค์นะ ฮี่ๆ ตกลงผีแว่นกับอาจารย์วีรชัยคนเดียวกันปล่าวคะ ทำไมผียังมีสติอยู่ล่ะ จากคุณ : scottie - [ 1 ต.ค. 49 21:54:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เพิ่งรู้ว่าตัวเองความจำสั้น ต้องฟื้นเรื่องราวอยู่ตั้งนานกว่าจะจับต้นชนปลายได้(บ้าง) อย่างนี้ ต้องมาลงบ่อย ๆ แล้วล่ะคุณคายตรี ไม่อย่างนั้น อ่านอีกทีอาจต้องใช้เวลามากกว่านี้ แต่ขอบคุณนะคะที่เอามาลงให้อ่านตั้ง 2 ตอน ค่อยจุใจหน่อย ดูเหมือนเรื่องยังไม่คลี่คลายเท่าไหร่เลยนะคะ เหลือเวลาแค่ไม่กี่วัน ประตูมิติก็จะปิดแล้ว จะคลายปมทั้งหมดได้ไหมเนี่ย คงต้องลุ้นต่อล่ะค่ะ จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 2 ต.ค. 49 09:11:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โห อธิบายจักระไว้ ยังกะนารูโตะ ไปเอาข้อมูลมาจากไหนล่ะนั่น จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 14 ต.ค. 49 05:19:12 ]