ความคิดเห็นที่ 1 ลูกน้อง ฉันเหม่อมองที่แสงไฟนีออนสีขาวด้วยความระทมใจ อะไรกันนักกันหนา ดูเหมือนจะโดนด่าทุกเรื่องเลย เจ้าหล่อนเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันแน่ เสียมารยาทค้นลิ้นชักแล้วต่อว่าเรื่องกระดาษ เคยรู้มั้ยเนี่ยว่าการใช้กระดาษอย่างสิ้นเปลืองเป็นการผลาญเงินบริษัท ถ้าใช้เป็นกระดาษหน้าสองก็สามารถประหยัดเงินไปได้ครึ่งหนึ่งอีกทั้งเป็นการลดการตัดไม้ทำลายป่าไปในตัว คงคิดว่าไม่ใช่ของตัวเองจึงผลาญได้ผลาญดี ถ้าเป็นเงินตัวเองคงไม่กล้าหรอก เรื่องค่ารถฉันก็ไม่ใช่ดูแบบลวก ๆ นะ ก็ในเมื่อได้รับคำตอบมาแบบนี้ก็จะให้ทำยังไงเล่า พรุ่งนี้ฉันไม่โทร.ถามแล้วดีกว่า เขียนโน้ตย่อ ๆ ไว้ก็แล้วกัน ฉันแกะลวดเย็บกระดาษออกและนำเอกสารที่มีปัญหานั้นไปวางไว้ที่ถาดส่งเอกสารออกและทำงานอย่างอื่นต่อ ขณะกำลังจะเปิดเทปฟัง เพลงของโลโซชุดใหม่ แต่ก็ฉุกคิดได้ว่า เปิดไปอาจโดนด่า มิใช่ว่ายัยผีเสื้อสมุทรเกลียดเสียงเพลงหรอกนะ แต่เป็นเพราะเจ้าหล่อนกับฉันฟังเพลงคนละแนวเลย เจ้าหล่อนชอบฟังเพลงไทยเดิมทั้ง ๆ ที่มันหมดยุคสมัยไปตั้งนานแล้ว ยุคนี้ก็ต้องฟังเพลงสมัยใหม่กัน ไม่อยากวิจารณ์เรื่องนี้เพราะรสนิยมไม่เหมือนกัน ฉันแหงนมองดูนาฬิการูปวงกลมพื้นสีขาวตัวอักษรและหน้าปัดสีดำซึ่งติดอยู่ที่ผนังฝั่งตรงข้าม มันบอกเวลาว่าอีกสิบห้านาทีก็จวนหนึ่งทุ่มแล้ว ฉันรู้สึกหิว อยากกลับบ้านใจจะขาด เจ้านาย เฉพาะวันนี้ดูเหมือนว่าฉันตวาดเจ้าหล่อนมากเกินไปหรือเปล่า ยอมรับเหมือนกันว่าบางทีเมื่ออยู่ในภาวะความเครียดก็มักระเบิดอารมณ์ออกมาง่าย ๆ สาวทึนทึกอย่างฉันอาจเป็นคนหงุดหงิดง่ายก็เป็นได้ ฉันรู้ตัวดีว่าเป็นเพราะไม่เคยผ่านชีวิตคู่มา อายุฉันก็ย่างเข้าสี่สิบเต็มทียังไม่มีใครมาจีบเลย ฉันควรจะระงับอารมณ์ให้มากกว่านี้ก็น่าจะดี เอาน่ะ พรุ่งนี้ฉันจะซื้อขนมมาฝากเจ้าหล่อนและพยายามพูดดี ๆ เพื่อให้มีกำลังใจและจะได้ไม่มองฉันในแง่ร้ายจนเกินไป ที่จริงเจ้าหล่อนก็มีส่วนดีอยู่มาก อาทิ เป็นคนสู้งาน งานเยอะไม่เคยบ่น ทำงานถึงไหนถึงกัน มีจิตใจโอบอ้อมอารี วันก่อนฉันลืมหยิบผ้าอนามัยติดตัวมาเจ้าหล่อนก็ยังหยิบยื่นมาให้ฉัน แต่สถานการณ์แบบนี้คงไม่เหมาะแน่ที่จะคุยตีสนิท เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ซื้อขนมมาเซอร์ไพรส์เจ้าหล่อนดีกว่า “จันทร์ วันนี้พอแค่นี้ก่อน กลับบ้านไปเถอะ” “เอ่อ แล้ว งานปิดงบล่ะคะ” “เดี๋ยวพี่ขอให้” เจ้าหล่อนอาจอคติที่ฉันเคยโยนความผิดให้ แต่คราวนี้แน่นอนว่าฉันจะปกป้องเขาหากเกิดเหตุการณ์ต่าง ๆ ขึ้น ลูกน้อง ทุกทีเลย เดือนที่แล้วก็พูดแบบนี้ทีละ พอถึงเวลาเมื่อเจ้าหล่อนโดนตำหนิมาอีกทีก็โยนความผิดมาให้ฉัน หาว่าทำงานช้าบ้างล่ะ ทำงานผิดพลาดบ่อย ๆ บ้างล่ะ สุดท้ายฉันก็โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง ไอ้เรื่องงานหนักน่ะไม่เท่าไรหรอกแต่เรื่องป้ายความผิดนี่สิมันยอมกันไม่ได้ วันนี้ฉันคงกลับถึงบ้านอย่างน้อยสามทุ่มเป็นแน่ เจ้าหล่อนกำลังจะเดินพ้นจากแผนก ดูเหมือนว่ากำลังจะหันมาพูดกับฉัน “จันทร์ กลับเหอะ พรุ่งนี้ค่อยทำต่อ ไม่ต้องกลัวเดี๋ยวพี่ช่วยพูดให้” “ค่ะ” โธ่เอ๊ย! รอยยิ้มแบบหน้าเนื้อใจเสือ ฉันไม่เชื่อแกหรอก ฉันทำทีว่ากำลังเก็บอุปกรณ์เครื่องเขียนบนโต๊ะพลางจัดกระเป๋าและปิดเครื่องบวกเลข เจ้าหล่อนหันมามองและยิ้มเล็กน้อย โธ่เอ๊ย! ตบหัวลูบหลัง เมื่อยัยผีเสื้อสมุทรเดินส่ายก้นคล้อยออกไปฉันนั่งก่ายหน้าผากพลางมองหลอดนีออนสีขาวสว่างจ้าที่ติดอยู่บนเพดาน เฮ้อ! อยู่ไปก็คงไม่ก้าวหน้า ลาออกตอนนี้ก็ใช่ว่าจะหางานได้ง่าย ตอนนี้เหรอ งานที่มีให้ทำน้อยกว่าปริมาณแรงงานเสียอีกเพราะเหตุนี้แหละคนว่างงานจึงเยอะ แต่ถ้าฉันยังฝืนใจทำงานอยู่ที่นี่เห็นทีต้องประสาทกินสักวัน คนอะไรอารมณ์แปรปรวนง่าย นึกจะด่าก็ด่า และที่สำคัญก็ไอ้เรื่องค้นของในลิ้นชักฉันนั่นแหละที่รับไม่ได้เลย พรุ่งนี้ฉันคงต้องมาสายอีกแน่ งานเข้าแปดโมงสงสัยมาถึงที่นี่แปดโมงครึ่ง เพราะฉันเคยสังเกตตัวเองแล้วว่าวันไหนกลับดึก รุ่งเช้าอีกวันต้องมาทำงานสายแน่นอน ฉันคิดทบทวนดีแล้วจึงตัดสินใจเขียนใบลาออกดีกว่า ไม่อยากอยู่ทำงานที่นี่แล้ว ฉันหยิบกระดาษเอสี่สีขาวโพลนเขียนด้วยตัวอักษรสีน้ำเงินขนาดตัวโต ๆ ให้อ่านง่าย “ถึงพี่บัวตอง หนูขอลาออกค่ะ เผอิญญาติบอกให้กลับไปช่วยดูแลสวนลำไยที่ลำพูนเพราะไม่มีคนช่วยและ ต้องการคนช่วยงานด่วน หนูจึงคิดว่าคงจะพิรี้พิไรไม่ได้ หนูขอโทษด้วยที่ขอลาออกโดยไม่ได้บอกล่วงหน้าหนึ่งเดือน ถ้ามีเวลาว่างหนูจะกลับมา เยี่ยมบริษัทอีกค่ะ ด้วยความปรารถนาดี เพียงจันทร์” ฉันนำไปวางไว้บนโต๊ะของยัยผีเสื้อสมุทร เฮ้อ! หมดเวรหมดกรรมกันเสียทีนะ เอ๊ะ! มีกระเป๋าสตางค์หนังสีดำขลับวางตั้งสอดอยู่ระหว่างแป้นคีย์บอร์ดกับจอคอมพิวเตอร์หากใครไม่สังเกตคงไม่เห็น กระเป๋าสตางค์ดูใหญ่หนาเทอะทะทีเดียว ฉันเหลียวซ้ายแลขวาดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครสังเกตเห็นและรีบหยิบกระเป๋าใบนั้นขึ้นมาจากนั้นแหวกดูภายในกระเป๋า คุณพระช่วย! ฉันคลี่ธนบัตรฉบับละหนึ่งพันและคะเนดูน่าจะมีประมาณเกือบยี่สิบใบ ฉบับละห้าร้อยบาทหนึ่งใบ เอาไงดี ความดีกับความโลภกำลังต่อสู้กัน ถ้าหากฉันขโมยไปยัยผีเสื้อสมุทรคงเดือดร้อน พ่อแม่ก็สอนฉันอยู่ตลอดเวลาว่าของไม่ใช่ของเราอย่าไปหยิบ หากเขาต้องใช้เงินก็เท่ากับเราไปก่อความเดือดร้อนให้กับเขา แต่คิดสองสามตลบยังไงฉันก็จะลาออกอยู่แล้ว ขโมยเงินก้อนนี้ไปก็ไม่มีหลักฐานจับฉันได้หรอก หากโทร.มาหาฉัน ฉันก็แค่พูดว่าไม่รู้เรื่องเป็นอันจบ ดีเสียอีกเป็นการแก้แค้นไปในตัว อีกอย่างเงินฉันเพิ่งหายไปหนึ่งหมื่นห้าพันบาทถือเป็นการชดเชยไปละกัน ฉันหยิบเงินเฉพาะส่วนที่หายไปออกจากกระเป๋าและเร่งรีบนำเงินทั้งหมดซุกไว้ในกระเป๋าหนังสะพายจากนั้นก็หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กสองผืนจากกระเป๋าสะพายขึ้นมา ผืนหนึ่งไว้รองมือส่วนอีกผืนหนึ่งเช็ดที่กระเป๋าสตางค์จากนั้นก็เลื่อนผ้าขนหนูไปที่ริมกระเป๋าโดยใช้นิ้วทั้งห้าจับและสอดลงในตำแหน่งเดิมแค่นี้ก็ไม่น่าสังเกตเห็นลายนิ้วมือ ฉันนึกขึ้นได้ว่าควรจะฉีกใบลาออกทิ้งดีกว่าเผื่อเจ้าหล่อนเกิดสงสัยว่าฉันอาจเห็นกระเป๋าสตางค์ก็ได้ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เช้าฉันโทร.มาบอกดีกว่า ฉันรีบฉีกกระดาษเป็นเศษเล็กเศษน้อยทิ้งลงถังขยะ ก่อนเดินออกจากโต๊ะฉันหันไปมองที่โต๊ะเจ้าหล่อนพร้อมกับแลบลิ้น “ลาก่อนนะ ยัยผีเสื้อสมุทร” เจ้านาย ฉันปรับใจไม่ทันเมื่อยัยเพียงจันทร์โทร.มาขอลาออกเสียดื้อ ๆ อย่างนั้น คงน้อยใจที่ฉันจ้ำจี้จ้ำไชมากเกินไป และที่สำคัญเงินที่ฉันเก็บได้หนึ่งหมื่นห้าพันบาทเป็นอันตรธานไป แต่ฉันจำได้ว่าใส่ธนบัตรปึกนั้นลงในกระเป๋าแล้ว ฉันกะจะบอกเพียงจันทร์ว่าเก็บเงินได้แต่ก็ลืมไปเพราะมัวแต่ง่วนอยู่กับงาน เฮ้อ! ไม่น่าวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะเลยจริง ๆ สุดท้ายก็ลืมหยิบกลับบ้าน แล้วนี่จะทำไงดีเนี่ย! มันจะซวยอะไรขนาดนั้น ลูกน้องลาออกแถมเงินที่กะว่าจะคืนก็สูญหายเสียอีก ฉันไม่แน่ใจว่าวันนั้นเจ้าหล่อนเห็นฉันเก็บเงินขึ้นมาหรือไม่ นั่นแปลว่าฉันต้องควักเงินส่วนตัวคืนหรือเนี่ย ทำไมช่างเป็นเช้าที่โชคร้ายอย่างนี้ โอย! จะบ้าตาย ฉันรีบกดโทรศัพท์ไปหาเจ้าหล่อนทันที “จันทร์เหรอ...เมื่อวานนี้เธอสะเพร่าปล่อยให้แบงค์พันที่พับอยู่ทั้งปึกหลุดออกจากกระเป๋ากระโปรงขณะกำลังลุกออกจากเก้าอี้ที่โรงอาหาร บังเอิญเธอเดินออกจากโรงอาหารไปแล้ว พี่จึงรีบหยิบเงินทั้งหมดและนับดูปรากฏว่าเป็นเงินหนึ่งหมื่นห้าพันบาท ตอนเที่ยงจะโอนคืนไปให้นะ” จากคุณ : พัฒนา - [ 2 ต.ค. 49 00:47:56 A:203.113.34.61 X: TicketID:128780 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อืม เขียนมาจากเรื่องจริงรึเปล่าคะ  สรุปว่าคุณบัวก็เป็นหัวหน้าที่ดีสิ จากคุณ : JNT - [ 2 ต.ค. 49 09:09:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ใช่ด้วย .. จากคุณ : scottie - [ 2 ต.ค. 49 16:39:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เพียงเพราะคิดว่าเป็นเจ้านายกับลูกน้อง ถ้าเปลี่ยนความรู้สึกให้กลายเป็นพี่กับน้อง คงเข้าใจกันมากกว่านี้ จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 2 ต.ค. 49 19:44:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่า... เอ่อ... จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 4 ต.ค. 49 19:23:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อิอิ หนุกดีค่า สมกับเป็นเรื่องสั้นอีกแนวที่แหวก แตกต่างออกไป จากคุณ : orange - [ 8 ต.ค. 49 02:35:41 A:124.120.70.42 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาแวะเยี่ยมก่อนค่ะ แล้วจะมาอ่านให้ละเอียดอีกทีค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 8 ต.ค. 49 21:23:58 ]