ความคิดเห็นที่ 1 แต่ก็นั่นล่ะก็แค่อีกจินตนาการไร้ลำดับ ผมไม่เข้าใจเลยว่า หลายปีมานี่ผมเก็บกดตัวเองอยู่กับความปวดร้าวเช่นนี้ทำไมกัน ทำไมไม่ปลดปล่อยตัวเองเสียบ้าง ตอนนี้เธอก็อยู่ตรงหน้าหากผมจะพูดออกไป เธอคงพร้อมจะรับฟังเรื่องราวที่เป็นไปในหัวใจของผม แต่ผมมิอาจทำได้ เจ็บหัวใจเสียไม่มี.... “ห้าปีของเรา เธอเอาแต่เขียนจดหมาย ซึ่งก็น้อยฉบับมาก นึกว่าจะลืมกันเสียแล้ว” เธอปัดปอยผมที่หล่นปกหน้า “ผมยังรู้สึกแนบแน่นกับเธอเสมอครับ” ผมว่ายิ้ม แนบแน่นขนาดไหนล่ะถึงไม่ยอมพูดความรักที่ลึกล้ำสลักแน่นฝังทรวงจนทุกวันนี้ “เวลาอะไรๆไม่เป็นไปอย่างที่คิด ฉันยังอยากร้องไห้กับบ่าของเธออยู่นะ” และผมก็อยากกอดเธอเหมือนวันเดิมๆผมต่อประโยคของเธอเงียบๆในใจที่อ้างว้าง “ที่นี่ไม่เปลี่ยนไปจากสมัยเรียนเลยเนอะ” เธอมองรอบตัว “ใช่ไม่เปลี่ยนเลย”ผมมองเธอนิ่ง เธอจะรู้ไหมหนอว่านั่นหมายรวมถึงตัวผมด้วย อยากให้เธอมองอีกครั้ง จะพบว่าในบรรดาสิ่งเดิมๆที่เธอเห็นมีชายผู้ไม่เคยแปรเปลี่ยนคนน ี้ด้วย เขาช่างกลมกลืนกับบรรยากาศเก่าๆนี้เหลือเกิน “และเธอก็ยังต้องรอฉันที่นี่เหมือนเดิม แย่จริง” “ช่างเถอะ ผมรอได้” ผมสานมือบนโต๊ะ นั่นเป็นคำพูดที่ถูกต้อง ผมรอได้จริงๆ รอมาเสมอ รอด้วยหัวใจที่ว้าเหว่ รอด้วยความหวังที่พังพินณ์ “อยากอยู่คุยด้วยนานๆนะ แต่อืม...ดูซิบ่ายสามโมงแล้วต้องไปแล้วล่ะ” เธอทัดผมกับใบหู อาการร้อนรีบทว่าใบหน้ากระตือรือล้นมีสุขที่ปิดไม่มิด “โรงเรียนใกล้เลิกแล้วล่ะสิ” เสียงของผมแผ่วเหมือนรอยยิ้ม “ใช่น่ะสิ ต้องไปรับลูก แล้วก็ไปหาสามีกลับด้วยกัน วันนี้กะว่าจะไปหาอะไรทานด้วยกัน แค่คิดก็แทบประสาทรถติดน่าดู วันนี้เงินเดือนออกด้วย กว่าจะไปถึงร้านก็คงท้องว่างจะใส่ช้างเข้าไปได้ทั้งตัว กินเสร็จกลับบ้านก็อยากนอนแต่ก็ต้องดูแลคุณพ่อกับคุณลูกให้เข้านอนให้หมดก่อน ฟังดูวุ่นวายดีไหมล่ะ ถ้ารู้ตั้งแต่วันแรกที่เขาขอแต่งงานจะไม่ยอมเด็ดขาด เป็นเมียเป็นแม่เหนื่อยจะตาย ผู้ชายอย่างเธอคงไม่รู้หรอก อ้อ อ้อ นึกออกแล้ว ทำไมเราไม่ไปทานข้าวด้วยกันเลยล่ะ” “ไม่หรอก ผมมีธุระที่อื่น เอาเป็นวันหลังดีกว่านะ” “งดได้เปล่าล่ะ อยากให้ลูกๆเจอเธอนี่นา” “มีกี่คนล่ะ” “สามแล้วจ๊ะ ซนเป็นลิง พวกทำวันธรรมดาที่เรียบง่ายของฉันให้กลายเป็นวันมหาวินาศได้ภายในห้านาที” “เอาเป็นค่อยนัดกันวันหลังดีกว่านะ รีบไปเหอะ” ผมหัวเราะ พอได้คุยเรื่องลูกเรื่องสามี ผู้หญิงแต่งงานแล้วเป็นอย่างนี้ทุกคน “ว๊า..แย่จัง เอางั้นหรือ” “อย่างนั้นแหละ” ผมว่า “ก็ได้ ก็ได้ นี่คุยต่อไม่ได้ไหวแล้วต้องไปแล้วล่ะ นี่ฉันจะโทรหานะเอาเบอร์โรงแรมมาซิ” เธอลุกขึ้นส่องกระจกจัดเสื้อผ้านิดหน่อย ผมยื่นนามบัตรของโรงแรมให้ เธอรับแล้วขยับเข้ามาจับมือผมบีบแน่น ผมไม่รู้ว่าวารเวลาได้ทำหน้าที่บกพร่องไปหรือไรเธอจึงยังดูโสภิศผุดผาดดังเดิม ผมเจ็บหัวใจขึ้นมากะทันหันเมื่อมองใบหน้าที่งดงามของเธอตรงไปตรงมา ทำไมหนอหัวใจของผมถึงยังถูกกุมไว้อย่างอยู่หมัดเหมือนวินาทีแรกที่พบกัน “ดีใจที่ได้เจอ เธอนะเพื่อนรัก สามีฉันเขาก็อยากพบเธอ พวกเรามีเรื่องที่ต่างฝ่ายต่างอยากฟ้องเธอแทบแย่ ชีวิตแต่งงานมันไม่ได้หวานเหมือนที่เราฝัน แต่มันก็ไม่ขื่นขมเกินกลืนกินหรอก ความรักทำให้เขาเป็นทั้งเทพบุตรและซาตานของฉัน” แววตาวิบแวมด้วยชีวิตชีวาของคนเป็นภรรยามักเคลิบเคลิ้มยามพูดถึงสามี เธอหันมายิ้มอ่อนหวานให้ผม “ฝากความคิดถึงถึงเขาด้วยนะ” ผมบอกกับเธอ “ได้จ๊ะ”เธอรับคำ “เฮ้อ คิดถึงจริงๆเลยน๊า เป็นห้าปีที่เหงามาก” เธอบีบมือผมแน่นอีกครั้ง อยากดีใจที่ได้ยินนะ ทว่าคิดถึงในเชิงลึกซึ้งกับคิดถึงในเชิงไมตรี มันคนละเรื่องกัน ผมดึงมือออกแล้วดันสะเอวบางของเธอเบาๆ เธอทำท่าอิดออดนิดหน่อยสุดท้ายแล้วก็โน้มตัวลงมากอดคอผมหลวมๆ  ผมเอนพิงศีรษะกับเธอ  ให้หัวใจได้พักจากแรงเสียดทานขัดข้องทั้งมวล ปลดปล่อยความรู้สึกรักหมดใจออกมากับลมหายใจเข้าออก ไม่เสมอไปหรอกที่ความรักต้องจบเมื่อคนสองคนแยกจากกัน เธอคิดถึงเพื่อนรัก แต่คิดถึงในส่วนของผมหมายความว่าอยากกอดเธออยากจุมพิศเธอให้นานเท่าที่จะเป็นไปได้ในช่วงเวลาสั้นๆที่เราได้พบกัน เช่นนี้เองที่ผมต้องซ่อนความรู้สึกที่เสมือนเลือดซึมซาบทั่วหัวใจไว้ใต้โลก “ไปนะแล้วจะโทรหา” เธอผละออกจากผม แล้วถอยห่างออกไป มือข้างหนึ่งยกทำสัญลักษณ์โทรศัพท์ก่อนจะหันหลังเดินจากไป มองเธอแล้วหัวใจเต้นอ่อนลง อ่อนลง จนแทบจะหยุด ขอบตาของผมทั้งร้อนและร้าวปวด ความในใจวันวานไม่เคยจบและต้องเก็บกักไว้โดยไม่มีวันได้เปิดเผย นี่ไงล่ะเหตุผลที่ปากผมไม่ขยับเอื้อนเอ่ยว่ารัก นี่ไงล่ะเหตุผลที่ร่างกายของผมต้านทานหัวใจจนความเจ็บปวดแทบกลั่นตัวเป็นเลือด ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนก็ไม่มีวันที่รักจะเกิดขึ้นระหว่างเรา เธอดำเนินจังหวะชีวิตไปกับกาลเวลาที่คืบเคลื่อนเปลี่ยนให้นาทีเป็นชั่วโมง ชั่วโมงเป็นวัน วันเป็นเดือน เดือนเป็นปีร่วมคนที่เธอรัก คนที่ผมเกลียดชังและนับถือในขณะเดียวกัน แม้อดีตวันหนึ่งนั้นเขาจะทำเธอร้องไห้ด้วยหัวใจที่แปลบเจ็บ แต่หลายขวบปีมานี่เขาก็เป็นสามีที่นอกจากเธอจะมอบหัวใจให้แล้วยังมอบชีวิตและวิญญาณให้ด้วย เป็นสิทธิที่ผมฝันใฝ่แต่ไม่มีวันได้มา ผมมองเงาสะท้อนที่กระจกหน้าต่าง นั่นเป็นผม เป็นนักศึกษาหนุ่มที่มักแบกความในใจไว้จนหนักอึ้ง ขณะรอคอยคนสำคัญที่สุดในชีวิตในวารวันอดีต แต่เธอคนนั้นไม่เคยมาตามเวลาบางทีเธอก็ไม่มาเลย กระนั้นผมก็รอ รอจนกว่าเธอจะมาหาหรือโทรมาบอกเพราะเพิ่งนึกได้ให้เลิกรอเพราะเ ธอไม่มาแล้ว ไม่มีใครอยากน่าสมเพชขนาดนั้นแต่ผมต้องจำใจรับสภาพนั้น ด้วยว่าคนที่เอาแต่รักฝ่ายเดียวอย่างผมไม่มีทางให้เลือกมากนัก ความรู้สึกโดดเดี่ยวเช่นนี้บ่อยไปที่มันทำให้ผมอ่อนแอและสะอื้นฮั่กในอก แต่ผมก็ยังไม่เคยคิดประกาศตัวเป็นไทจากความรักนั้น ผมก็เป็นเสียอย่างนี้ รู้ทั้งรู้แต่ยังทั้งรักและรอมายาวนานพอๆกัน มันเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะอธิบาย มันเกิดกับผมเพียงเดียวเท่านั้น ผมคนเดียวจริงๆ ผมยิ้มและเฝ้ามองแผ่นหลังที่งดงามของเธอห่างออกไปเรื่อยๆโดยไม่คิดเรียกแม้แค่ขณะจิต ให้เธอเดินไปตามทางของเธอเหมือนที่เป็น เธออนุญาตให้ผมเป็นแค่เพื่อนที่ดีเสมอมา แต่ผมกลับให้เธอเป็นอะไรไม่ได้นอกเสียจากผู้เป็นที่รัก นั่นคงไม่สำคัญอีกแล้ว ผมจะผ่านวินาทีเจ็บปวดนี้ไปเหมือนที่เคยทำได้ ความรัก ความทรงจำ ความเจ็บปวดและลมหายใจที่ยังไม่สามารถตัดรอนเธอไปได้ของผม เหล่าหนทางที่สิ้นหวังนี้ ผมจะไม่กลั้นใจลืมเลือน มันอาจไม่ใช่วิธีที่ฉลาด แต่ผมก็เลือกแล้วที่จะอยู่กับหัวใจงมงายสิ้นหวังนี้ต่อไปทั้งที่มันคือความตายที่หายใจได้ ผมเคยคิดร้ายกาจเพราะอยากให้เราพึ่งพากันได้เหมือนวันเก่าวันนั้น วันที่เธอขัดแย้งกับเขา วันที่เธอต้องการบ่าของผมเพื่อพักให้ใจหายเหนื่อยจากความรัก ผมไม่ดีที่แอบมีความสุขราวบินได้อย่างไม่สนใจว่าความสุขนั้นมันหยิบยืมมาจากความเจ็บปวดของคนอื่น ขณะจับตามองปลายผมพริ้วสลวยตามจังหวะเดิน ชายกระโปรงสีฟ้าอ่อนเป็นคลื่นรอนตามการก้าวเรียวขายาว ผมถามใจตัวเอง..หากผมจะเคยกล้าหาญพอที่จะบอกรัก วันนี้ของเราจะเป็นอย่างไร คำตอบคือ...ระหว่างเราคือความว่างเปล่าที่สวยงาม เธอจะยังคงเลือกรักคนรักของเธอส่วนผมก็ไม่มีสิ่งใดให้เสียดายและเสียหายในวันนี้ ความรักความหลงไหลคงลดระดับเหลือเพียงแค่สัมพันธ์ฉันท์เพื่อนแท้  ผมคงมองความงดงามของเธอด้วยสายตาเรียบง่าย ด้วยความรู้สึกอบอุ่นสบายอกสบายใจ อาการร้าวรานใดๆกลายเป็นเรื่องน่าขันหากจะย้อนคิดยามที่มองเมียงเธอ  ด้วยเพราะหัวใจและความรู้สึกไม่มีสิ่งใดยึดติด อาจยังผูกพันธ์แต่ไม่ทุรนทุรายดั่งตอนนี้   วันนี้ของผมท้องฟ้าจะอำไพ แสงแดดจะส่องประกายให้ชีวิต  ความฝันมีอีกครั้งเมื่อพบใครใหม่ที่พร้อมกว่าเธอ  อดีตกร่อนสลายเพราะรักครั้งเก่าผมทำเต็มที่แล้ว และผมพอใจกับผลลัพธ์ที่ได้  หัวใจบาดเจ็บบาดดุจวันนี้ไม่มีอีก  ด้วยเธอได้กลายเป็นแค่แค่เสี้ยวความร้อนแรงราวดวงตะวันยามรักเกิด คือเศษความเยือกเย็นราวจันทรายามรักสลายในวันวาร สุดท้ายที่สุดของคำตอบคือ.....เราสองคนจะแค่ดีใจอย่างบริสุทธิ์ดวงใจหลังจากไม่ได้พบกันห้าปี ผมคงไม่รู้สึกเหลือล้นสุดขีดอย่างนี้ ไม่หดหู่เพราะซาบซึ้งถึงสายสัมพันธ์ที่ผิวเผินของเรา ประตูปิดสนิท ร่างอรชรของเธอก็หายวับ ผมหมดทางช่วยเหลือตัวเมื่อรู้สึกถึงหนึ่งหยดน้ำตาซึ่งไหลรินจากดวงตาที่ยังจับจ้องเฝ้ามองขณะลุกขึ้นยืน ผมออกก้าวเดิน  เธอสุขสบายดีกับความรักก็ดีแล้ว เห็นทีผมต้องกล่าวลากับความรักอันว่างเปล่าของตัวเองเสียที อาจต้องใช้เวลา ด้วยอาจอาวรณ์ อาจยังยึดติด แต่ประตูบานคร่ำครึบานในใจจะถูกปิดตาย ขังลืมฝันวันวานตลอดไป วินาทีที่กำลังเปลี่ยนสู่นาทีต่อจากนี้ผมจะกลายเป็นอีกคน เป็นใครที่แม้ตัวเองยังจำไม่ได้ ผมจะปล่อยให้ทำนองดนตรีงดงามทำให้หัวใจซาบซึ้งและรักใครสักคนที่พบบนหนทางข้างหน้า ผมเก็บใจรักที่วางไว้ผิดที่ในใจนานเกินไปจึงเศร้าโศกในอุราไม่เลือนหาย นับต่อจากนี้ไม่ว่าสายธารแห่งเวลาจะไหลพาเอาวันปีเดือนหนีหายไปสักเท่าไหร่ ผมจะไม่อาดูร จะยินดีอย่างที่สุดกับความอยู่ดีมีสุขท่ามกลางคนที่เธอรักและรักของเธอ  ผมรู้ทุกคนในครอบครัวของเธอบอกรักกันด้วยวลีเชยๆจนถึงประโยคหรูเลิศยามที่อยู่ด้วยกัน เช่นนั้นเองที่ทำให้สายใยผูกพันพ่อแม่ลูกแสดงออกมาในรูปน้ำใจที่ไม่มีวันเหือดหายหรือเผื่อแผ่ให้คนอื่น  ดีแล้วขอมันให้คงอยู่อย่างนั้นตลอดไปชีวิต ผมอวยพร และหากผมออกเดินทางในวันนี้ และหากเธอได้รับจดหมายจากผมในวันใดวันหนึ่ง ขอให้ตั้งใจอ่านมากๆเพราะผมจะไม่กลับมาอีกแล้ว ถ้าสงสัยตลอดมา เหตุใดจดหมายของผมไม่มีคำลงท้าย โปรดลืมมันไปเสีย ผมเคยมีคำลงท้ายที่อยากจะเขียนใจจะขาดหากแต่คงมิอาจอีกแล้ว มันเป็นคำลงท้ายที่เป็นของผมเพียงคนเดียวชั่วนิรันดร์ คำลงท้ายอันที่ซึ่งคุณไม่มีสิทธิ์รู้ตลอดกาลในความเป็นเพื่อนของเรา ในวันนี้วันที่ผมไม่สามารถทำอะไรได้ดีไปกว่าคิดถึงและเขียนคำลงท้ายที่ทำให้หัวใจของผมปวดเจ็บทรมานขณะจรดปลายปากกาเขียนไว้ ณ แดนสรวงซึ่งผมไม่มีวันไปถึง PS. I love you ....ปล.ผมรักคุณ ********** ********** P.S. เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ vannessia มิได้เขียน แต่เป็นคุณ ดาร์วิลเดีย แต่คุณดาร์วิลเดียไม่มี id ในเวบจึงมอบเรื่องนี้ให้ vannessia ผ่านการติดต่อกันทางอีเมล์ ให้นำมาโพสต์และแต่งรูปภาพใน id ของตัวเอง ขอบอกว่า เราชอบมากๆๆๆเลยล่ะ เลยขออนุญาตพี่เขามาน่ะ P.S. เนื้อเรื้องมีการเปลี่ยนแปลงตอนท้าย จากการขอร้องของผู้เขียน ซึ่ง vannessia ผู้นำลงยินดีแก้และโพสต์ใหม่ตามที่ขอ  พี่จ๋าอ่านที่แก้ไขแล้วก็ยังชอบเหมือนเดิม แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 49 18:00:30 จากคุณ : vannessia - [ 3 ต.ค. 49 20:14:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ้าว ลงไปแล้วนี่คะ จากคุณ : scottie - [ 3 ต.ค. 49 23:57:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 scottie คะ เนื้อเรื้องมีการเปลี่ยนแปลงตอนท้าย จากการขอร้องของผู้เขียน ซึ่ง vannessia ผู้นำลงยินดีแก้และโพสต์ใหม่ตามที่ขอ  พี่จ๋าอ่านที่แก้ไขแล้วก็ยังชอบเหมือนเดิม จากคุณ : vannessia - [ 4 ต.ค. 49 08:13:45 ]