ความคิดเห็นที่ 1 กะแล้วเชียวว่าต้องไอ้นัทแน่ มันฆ่าพระเอกนางเอกเป็นว่าเล่น ทั้งน้าเหล้า ทั้งยูคิ (ใช่มะ มันคิหรือจินะ ฮ่ะๆๆ)  เนี่ย ร่ำๆ จะเลิกอ่านนิยายมันแระ (งอน) ไม่งั้นก็ต้องให้มันบอกก่อนว่าเรื่องนี้มีจองศาลาวัดมั้ย ถ้าจัดงานจะได้ไม่อ่าน เอิ๊ก นิยายเรื่องแรกเหรอตัวเอง มันรวมพวกวรรณกรรมเยาวชนด้วยรึเปล่าหนอ  เอาสมมุติว่าไม่รวมนะ เรื่องแรกจริงๆ รู้สึกจะเป็นของคุณทมยันตี ชื่อเรื่องอะไรก็ไม่รู้ นางเอกเป็นสาวซื่อชื่อลั่นทม แล้วก็เปลี่ยนชื่อเป็นทมยันตี เหมือนนามปากกาคนแต่งเลย เศร้าสลดรันทดมาก แต่ตอนนั้นรู้สึกจะ ป.5 หรือ ป.6 เนี่ยแหละ อ่านแล้วไม่ค่อยอินเท่าไหร่ เลยไม่มีอิทธิพลต่อการเขียนของเฮียเลยนะ เท่าที่รู้(ตัว) แต่เรื่องที่มัน "คา" อยู่ในใจ คือเรื่อง "มอม" ของ มรว.คึกฤทธิ์ ปราโมชแหละ  บ่ใช่นิยาย แต่เป็นเรื่องสั้น  เคยอ่านในหนังสือของแม่ตั้งแต่ตอนเด็กๆ ก่อนที่จะได้เรียนในหนังสือเรียนวิชาภาษาไทยชั้น ม.ต้น (สมัยนั้นใช้ "วรรณวิจักษ์" มั้ง)  อ่านแล้ว... แง้... แอบร้องไห้ตอนนอน  เก็บพระเอกไปใฝ่ฝัน เป็นพระเอกในดวงใจไปนานเลย แล้วถัดมาที่มัน "คา" อยู่ ใช่ชื่อเรื่อง "ปุลากง" รึเปล่าหว่า ไม่แน่ใจ เป็นหนังสือนอกเวลา พระเอกชื่อเข้มมั้ง นางเอกชื่อหนูตุ่น นางเอกเป็นครูหมู่บ้านมุสลิมชายแดนภาคใต้ พระเอกเป็นตำรวจมั้ง หรือ ตชด ไม่รู้ ลืมแระ  ชอบบุคลิกตัวเอกมากๆ (สมัยนั้น ตอนนี้ลืมหมดแล้ว) และชอบจัง พระเอกหน้าเข้มๆ เหมือนโจรแบบนี้ กร๊าก   (พระเอกคุณพีทมาหนวดๆ เคราๆ หลายคน จนคุณหนูจันทร์เห็นต้นฉบับ ชุด "ถนน...สายใยรัก" แล้วทักเลย ว่าหนวดมาอีกแล้ว ฮ่าๆๆ) ส่วนนิยายที่มีอิทธิพลต่อสไตล์ในการเขียนของเฮีย อ๊ายอาย เพิ่งมาได้อ่านเมื่อ 6-7 ปีที่แล้วนี่เอ๊ง คือ Lord of the Rings ว่ะ  ตอนเขียนกุญแจข้ามภพ (เรื่องแรก และเขียนไม่จบ กร๊าก) ตั้งใจว่ามันจะต้องหนามากกกกก เหมือนลอร์ด (เลยไม่จบเลย เวง...)  ส่วนที่ติดมาคือรายละเอียด นิยายฉันทุกเรื่องแต่ละฉาก โคดตะระละเอียดเลย ละเอียดจนงง ว่าเขียนอะไรเข้าไปนักหนา ยืดยาดชะมัด (แน่ะ ไปโทษปู่โทลคีนอีกเว้ยตู) ส่วนที่มีอิทธิพลมากๆ จริงๆ กับงานเขียน สำนวนภาษา วิธีการสร้างเรื่อง สร้างตัวละคร สร้างภาพ กลับไม่ใช่นิยายว่ะ แต่เป็นการ์ตูนญี่ปุ่น เอิ๊ก ดังต่อไปนี้ (1) เจ้าสาวซาตาน เมื่อก่อนยอดธิดาเป็นคนพิมพ์ มีใครเคยอ่านมั่งหว่า  และก็การ์ตูนผู้หญิงที่มักจะเปิดเรื่องด้วยภาพสวยๆ คำน้อยๆ แต่อารมณ์ลึกๆ  ส่วนใหญ่ถ้าไม่ใช่เรื่องลึกลับข้ามภพข้ามชาติ ก็ออกแนวโศก รักไม่สมหวัง หรือสุขแบบซึมๆ  อารมณ์นี้ติดมามากมาย  ชัดที่สุดก็เป็นเรื่องสั้นชุดใต้ขอบความฝัน (สี่หนุ่ม) และแอบแฝงไว้ใน โซดาไอซ์ กับภูตกระซิบด้วยเหมือนกัน  แบบว่า ชอบฟุ้ย ไม่รู้ทำไม (2) หัวใจไร้ความทรงจำ เป็นเรื่องสั้นเล่มหนาเปอะ น่าจะเป็นต้นแบบก่อนสมัยบอยส์เลิฟเฟื่องฟู เพราะนายเอก... เอ่อ... เป็นหุ่นยนต์ ไม่มีเพศ หน้าตาเหมือนผู้ชาย แต่อ่อนไหว และปิ๋วปิ้วกับพระเอก เอิ๊ก  ที่จริงเป็นแนวบีบคั้นจิตใจ ลึกลับนิดๆ แต่ติดจะโศกซะมากกว่า  เรื่องนี้ก็ฝังเหลือเกิน ชอบแอบเก็บอารมณ์หม่นมาใช้ (3) เรื่อง Tokyo Babylon ของ Clamp นี่ก็ต้นแบบบอยส์เลิฟรึเปล่า พระเอก(นายเอก)เป็นผู้สืบทอดตระกูลคนทรง มีหน้าที่ช่วยชี้ทางสว่างให้ผี มีพี่สาวฝาแฝด แล้วก็มีเพื่อนเป็นหมอหมา (สัตวแพทย์) เหมือนเป็นเรื่องชุดประเภทผจญภัยฟีลกู๊ดธรรมดา แต่ภาคต่อของเรื่องชื่อว่า X (มั้ง) เกิดอาการพลิกผันสุดยอด ยังอ่านไม่จบ เลยไม่รู้ว่าเป็นไงต่อ  แต่มีอิทธิพลกับการคิดงานแนวแฟนตาซีของเฮียมาก แต่สงสัยจะมากไปหน่อย เลยเลิกเขียนแนวนั้นไปแล้ว กร๊าก อ่านกระทู้อุณากรรณแล้ว... เอ่อ... ไอ้อิทธิพลต่ออุณากรรณเนี่ย มันคือเรื่องอาชีพพระเอกเท่านั้นเรอะ แหม้ๆๆๆ  ของเรา อาชีพพระเอก (และนายเอก) มาจากอาชีพใกล้ๆ ตัวว่ะ  ของไอ้นัทก็เยอะนิ นางเอกเป็นชาวสวนกันหลายคน กรั้กๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 4 ต.ค. 49 20:17:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นิยายเรื่องแรกที่อ่าน จำชื่อไม่ได้จริงๆ ค่ะ 555+ รู้สึกว่าจะเป็นตอน ป. 6 นะคะ ถ้าจำไม่ผิด จำได้ว่าอ่านนิยาย ที่หน้าปกเป็นรูปดารา เล่มละ 10 บาททำนองนั้นน่ะค่ะ กร๊ากกกกก พอดีมีคนมาทิ้งไว้ที่บ้าน เลยหยิบมาอ่านแก้เซ็ง เนื้อเรื่องก็เป็นนิยายแนวปัจจุบันแบบที่อ่านๆ กัน ไม่ได้ส่งผลอะไรกับงานเขียนในตอนนี้อ่ะค่ะ แต่นิยายที่อ่านจริงๆ ครั้งแรกแบบจำได้ว่าอ่าน "นิยาย" คงเป็นเรื่อง "ถนนสายหัวใจ" ของคุณ ทมยันตี ค่ะ สุข เศร้า เคล้าน้ำตา ให้แง่คิด ทั้งมิตรภาพและครอบครัว อบอุ่นและเเหน็บหนาวในหัวใจไปพร้อมๆ กัน TOT ถือเป็นเรื่องที่ประทับใจมากที่สุดเรื่องหนึ่ง อาจะเป็นเพราะเป็นเรื่องแรกๆ แต่นิยายเรื่องนี้ก็ ไม่ได้มีอิทธิพลกับงานเขียนของผลึกสีม่วงเช่นกันค่ะ 55 ไม่เน้นนโยบายเศร้า กดดัน เพราะว่า ความสามารถไม่พอจะบิ๊วท์อารมณ์ กร๊ากกก ได้แต่แต่งไปตามอารมณ์ (แง้วๆ  -  - ) แหะๆๆ อุ๊ย พล่ามซะยาวเลย สรุปของผลึกสีม่วงนะคะ นิยายเรื่องแรก ไม่ได้มีผลต่อผลึกสีม่วงค่ะ เป็นแค่แรงผลักให้รักการอ่านนิยายมาจนถึงทุกวันนี้ค่า อิอิอิอิ อยากรู้เหมือนกันว่านักเขียนท่านอื่นเป็นอย่างไรบ้าง มาเล่าให้ฟังบ้างนะค้า................. จากคุณ : ผลึกสีม่วง - [ 4 ต.ค. 49 20:35:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ก็อาชีพพระเอกกะบุคลิกนั่นแหละค่า มันติดหนึบแกะไม่ออก รู้สึกว่าเป็นพระเอกดี ดูเข้มแข็ง อ่อนโยนในตัว เอ๊ย ในคนๆเดียว ไม่รู้แฮะ พอพระเอกเป็นคนในเครื่องแบบที่ไร มันเขียนได้เขียนดีไม่ค่อยติดๆขัดๆเท่าไหร่ เฮียมาเร็วมากๆ อยากจะบอกว่าการ์ตูนของเฮียนะหนูไม่ได้อ่าน แต่ได้อ่าน X ติดงอมแงมเลยตอนนั้น แต่ก็ตามไม่จบ การ์ตูนไม่มีอิทธิพลแฮะ พอเฮียเอ่นถึง "ปุลากง" หนังสืออ่านนอกเวลา เลยนึกถึงคุณเข้มได้อีกคน กรี๊ด...เพื่อนๆหนูอยากเป็นหนูตุ่นกันเป็นแถว จากคุณ : อุณากรรณ - [ 4 ต.ค. 49 20:38:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คำถามวันนี้ยากจัง เพราะจำไม่ได้ว่าอ่านนิยายเรื่องแรกคือเรื่องอะไร ผ่างงงงงงงงงง (ไม่ได้ยาวนานอย่างเจ้าของกระทู้ว่านั่นละค่ะ เมื่อสักสี่ห้าปีมานี้เอง มะก่อนติดการ์ตูนงอมแงม) จำได้ว่าตอนเรียนมหาวิทยาลัย แล้วมันเบื่อๆ เซ็งๆ เลยเดินเข้าออกห้องสมุดเป็นว่าเล่น (ไม่ได้ตั้งใจเรียน ไปค้นคว้าหาความรู้ แต่ไปหานิยายอ่านต่างหาก ผ่าง ผ่าง ผ่างงงงงงงง) สรุปจำไม่ได้ว่างั้นละค่ะ แต่อ่านแล้วชอบมีอยู่เรื่อง คือดั่งดาวเดือน ของคุณช่อลัดา อ่านแล้วน้ำตาไหลพราก ฆ่ากันให้ตายดีกว่าฆ่าพระเอกของฉ้านนนนนนนน หลังจากนั้นก็ชอบอ่านนิยายเศร้า แต่ว่าพอมาเขียนนิยายเรื่องแรก ก็เมื่อไม่ถึงสองปีมานี้ (ยืนยันว่ายังไม่แก่ แค่จำไม่ได้จริง จิ้งงงงงงงงง) ก็คิดว่าไม่น่าจะติดมาจากใคร เพราะว่าอ่านหนังสือน้อย (ตอนนั้น) งมๆ เขียนๆ ไปเรื่อย สรุปคือ นิยายที่อ่าน ยังไม่ค่อยมีอิทธิพลกับตัวเองมาก (ถ้าน้อยๆ คงมีมั้งคะ ไม่แน่ใจต้องให้คนอ่านบอก) แต่ที่แน่ๆ แน่นอน ชัวร์ๆ คนตั้งกระทู้ง่ะ ทำให้ใครบางคนชักชอบมองคนในเครื่องแบบเสียแล้ว ทว่านั่นไม่ได้หมายความว่าหลงคนในเครื่องแบบน้า แค่เริ่มมีคนในเครื่องแบบมาเป็นตัวละคร และที่สำคัญ เรื่องหน้า พี่ต๊ะหานเรือ จะมาเป็นพระเอกแหละ แหะ แหะ ^ ^ ที่ไม่รู้ตอนนี้คือ......... จะเขียนไหลลื่นเหมือนเจ้าของกระทู้หรือเปล่านี่สิ มันน่าคิด เผ่นนนนนนนนนนนนน ก่อนจะโดนเหล่ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 4 ต.ค. 49 20:51:42 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สำหรับจอยพี่ทายว่า ตะหานน้ำลอยเรื่อมาขายรัก ใช่อ๊ะป่าว   เผ่นดีกว่า เดี๋ยวโดนเขวี้ยงด้วยหัวใจ.... อย่าเป็นตะหานฟ้าแล้วกัน เดี๋ยวปีหน้าเครื่องบินจะชนกัน 555 *** มาบอกว่าที่เขียนเกี่ยวกะทหารไม่ได้มีเจตนาจะให้ใครหลงคนในเครื่องแบบนะคะ ไม่ได้รัก"คนที่เป็นทหาร" แต่ รักใน"ความเป็นทหาร(แท้)ที่คนๆนั้นเป็น"ค่ะ เหมือนว่างมากเลยแฮะ เหงาจริงๆนะ ฮือๆ แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 49 21:39:53 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 4 ต.ค. 49 21:18:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หุหุ ....แวะมาแซว ถ้ากลัวเครื่องบินชนกัน เอาตะหานหน่วยรถถังจิคับ ....อินเทรนด์ คุกๆๆๆๆ เผ่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน จากคุณ : จริง - [ 4 ต.ค. 49 22:11:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เกดจำไม่ได้แล้วอะพี่นกว่านิยายเรื่องแรกที่อ่านคือเรื่องอะไร (คิดว่ามีอ่านมาบ้างตอนยังเด็กแหละ เพราะเป็นพวกชอบอ่าน ถ้าเห็นหนังสือใครว่างไว้ ก็คงหยิบอ่าน) แต่ตอนนั้นยังไม่ได้ซึมซับ กับนิยายหรือนวนิยายอะไรนัก แล้วก็อ่านการ์ตูน(ก็เด็กนิ) เอาเป็นว่าเอานิยายเรื่องแรกที่อ่านแล้วรู้สึกซึมซับดีกว่าค่ะ จำได้ว่าตอนมัธยม ได้ดูละครเรื่องสกาวเดือน แบบตอนนั้นชอบแคทมาก พอดูเรื่องนี้ก็เลยทำให้ชอบจอนห์นี่ แอนโฟเน่ไปด้วย เพราะชอบ บุคลิกพระเอกแบบนี้ แล้วก็เลยอยากอ่านนิยาย ไปหานิยาย มาอ่าน สิ่งที่จับได้คือ นางเอกเรื่องนี้รันทดมากกกกกกกกกกกก (ไม่ได้ตลกเหมือนในละครเลย) และพระเอกก็เป็นพวกสับสนในตนเอง ไม่รู้ใจตัว ประมาณปากแข็ง ซึ่งไม่รู้ว่าติดภาพนี้มาบ้างหรือเปล่า แต่เท่าที่สังเกต ตัวเองจะชอบ อ่านนิยาย(รวมไปถึงเขียน ซึ่งน้อยมากเพราะขยันดอง 555) ที่ประมาณตัวเอกรันทดหน่อยๆ กว่าจะแฮปปี้เอนดิ้งต้องฝ่าอุปสรรค นานับประการ พระเอกปากแข็งแต่จริงๆ ร้ากรักนางเอกก็ชอบอีก นิยายที่แต่งแต่ยังไม่จบสักทีก็เป็นประมาณนี้แหละ คงจะบอกว่านิยายเรื่องนี้มีอิทธิพลกับงานเขียนของตัวเองพอดูเหมือนกันแฮะ พยายามเขียนให้ได้หลากหลายหน่อย แต่ยังไม่สามารถ คงต้อง เรียนรู้กันต่อไปน่ะค่ะ สรุปหนูชอบทุกแนว แต่ที่มักที่สุดคือพวกบีบคั้นอารมณ์ เป็นพวก ชอบทรมานใจตัวเอง(และคนอ่าน ถ้าเขียนเองนะ) กรั่กๆๆ ทั้งๆ ที่บุคลิกจริงๆ ออกจะเฮฮาปาจิงโกะ ใครมาเจอก็ไม่คิดว่า เป็นพวกเขียนนิยายแนวสะเทือนอารมณ์เหมือนพวกชีวิตรันทน เก็บกดอะไรประมาณนี้ ไม่เชื่อพี่นกต้องมาเห็นเกดตัวเป็นๆ แหละ ซะงั้น เหอๆ จากคุณ : makokchor - [ 4 ต.ค. 49 22:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบอ่านหนงสือมากกกกกก   เรื่องที่ประทับใจมากๆอ่านซ้ำไม่ต่ำกว่า 10 รอบ   เรื่องแรกที่อ่าน คือ "ความลับบนแหลมไซไน"  ของโสภาค สุวรรณ   อ่านแล้วชอบพระเอกมากๆๆๆๆๆๆ   พอมาเขียนนิยายเอง (ไม่เคยนำออกสู่สายตาประชาชี) รู้สึกได้เลยว่าพระเอกของตัวเอง(ในนิยาย) มีกลิ่นอายของเจ้าชายฮัซซาร์ อยู่พอสมควร  ไม่ใช่อาชีพ(ตำรวจ) หรือชาติกำเนิด(เจ้าชาย) ที่เหมือนกัน แต่เป็นบุคลิก ลักษณะ ที่คล้าย   เขียนกี่เรื่อง ๆ พระเอกก็ออกมาแบบนี้  อาจเพราะโดยส่วนตัวชอบผู้ชายลักษณะนี้  (เงียบขรึม จริงจัง ดุๆ) แต่ก็ชอบอ่านนิยายที่พระเอกร่าเริง ขี้เล่นนะคะ  แต่พอจะเขียนเรื่องที่พระเอกมีบุคลิกแบบนี้กลับเขียนไม่ออกซะที  ถากไถไปไม่ได้สักเรื่อง  พับเก็บไปโดยปริยาย   ปล.เพื่อนๆมันว่า พระเอกของ bapanij มีบุคลิกเหมือนแฟนคนแรกของ bapanijนั่นแหละ ไม่ใช่เจ้าชายฮัซซาร์  ไอ้เราก็เถียงขาดใจว่าไม่ใช่  (หรือมันใช่หว่า) แล้วมันก็ว่าอีกว่าที่เขียนเรื่องพระเอกขี้เล่นไม่ออกก็เพราะว่าบุคลิกแบบนี้ใกล้เคียงกะแฟนคนล่าสุดที่แช่งชักหักกระดูกกันไป  ซะงั้นเลย   เหอๆ เล่าสู่กันฟังขำๆค่ะ  คุณนกจะได้ไม่เหงา จากคุณ : bapanij (bapanij) - [ 4 ต.ค. 49 22:28:52 ]

ความคิดเห็นที่ 9 - จำนิยายเรื่องแรกที่อ่านไม่ได้ คือว่าอ่านหนังสือตั้งแต่ยังเด็กมาก 6-7 ขวบอะ ที่แน่ๆ เป็นเรื่องแปล ที่เป็นของไทยอาจจะนิกกับพิมมัง น่าจะซัก 9 ขวบ แต่หลังจากอ่านหนังสือแปลเก่าเก็บหลายปี หลังอกาธาอีก - ไม่เขียน เลยไม่มีอิทธิพล ฮิ้ว จากคุณ : scottie - [ 4 ต.ค. 49 22:54:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แหม มาพาดพิงถึงกันจนได้ คิดถึงก็รีบกลับมาดิ นิยายเรื่องแรกที่อ่านแล้วน้ำตาไหลพราก ๆๆๆๆ อ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบจนจำไม่ได้จนคิดว่า ตัวเองเป็นนางเอกไปเสียทุกรอบแหละ ก็ "โกบี" ของโสภาค สุวรรณไง  พระเอกตายตอนจบ เศร้ามั่กๆๆ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีอิทธิพลต่องานเขียนเสมอไป แต่ที่ที่ชอบงานเขียนประเภทนี้ อาจเพราะว่า การเขียนงานที่บีบคั้นอารมณ์ตัวละคร มันง่ายกว่างานเขียนแบบ แฮปปี้เอนดิ้งทั่ว ๆ ไป บางทีเขียนไป ก็ต้องนึกว่า ถ้าเราอยู่ในสภาวะที่ใครสักคน ที่เรารักมากที่สุดตายไป เราจะเป็นอย่างไร มันต้องสรรหาคำพูด บวกกับอารมณ์ที่จะแสดงออกมา ให้คนอ่านได้เข้าใจ แล้วทำไงให้คนอ่านเชื่อในสิ่ง ที่เราพยายามสื่อออกมา ทำไงให้คนอ่านรู้สึกเศร้า ในสิ่งที่กำลังอ่าน (ยากมั่กๆ) แต่อ่ะนะ คิดว่าตัวเองยังเขียนได้ไม่ดีพอ เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะว่า ตอนอ่านโกบี อ่านสิบรอบร้องไห้สิบรอบ อ่านยี่สิบรอบก็ร้องไห้ยี่สิบรอบ แต่งานตัวเอง ร้องไห้แค่ตอนที่เขียนออกมาเท่านั้น ส่วนคนอ่านอ่ะ ไม่รู้มีใครร้องบ้างเปล่าเท่านั้นแหละ ถ้าคนอ่าน ๆ แล้วร้องไห้ แบบที่เราอ่านโกบี แล้วร้องไห้ นั่นแหละ คือความสำเร็จเรื่องการบีบคั้นอารมณ์ของคนอ่าน จากความต้องการของคนเขียน แต่ก็แปลกนะ คนอ่านส่วนใหญ่ชอบอะไรที่แฮปปี้เอนดิ้ง มากกว่า แบบที่จบเศร้า ๆ แต่เราคนหนึ่งล่ะ ที่ชอบอ่านงานที่จบเศร้า ๆ เราว่าในความเศร้ามันมี อะไรอีกมากมายไว้ให้เราเรียนรู้นะ แง่มมม แค่นี้ดีกว่า ปล. เก็บค่าตัวฐานพาดพิงถึงกัน จากคุณ : เปียร์รุส - [ 5 ต.ค. 49 00:30:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^ ^ ^ ด้วยพี่นัท ชอบอะไรที่บีบคั้นอารมณ์เหมือนกัน คิดอยู่สักวันจะ เขียนนิยายให้คนอ่านร้องไห้ให้ได้(ปล่อยเราร้องไห้คนเดียวได้ไง เหอๆ) เกดว่ามันท้าทายนะ ถ้าเราแต่งนิยายแล้วมีคนอินกับนิยายที่เราแต่ง แต่ตัวเองก็ไม่อาจหาญขนาดให้ตัวละครรันทดมาตลอดชีวิต แล้วยังมาตายตอนจบอีก สงสารอะ เดี๋ยวจะกลายเป็นกลั่นแกล้ง กันเกินไป (ลป. ถ้าเป็นเรื่องสั้นไม่แน่ เพราะยังไม่ค่อยผูกพัน กับตัวละครน่ะค่ะ) แต่สักวันจะแต่งเศร้าสักเรื่อง หาคนอินให้ได้ ปล. ว่าแล้ว เอา ร้อยใจไว้ให้รัก ไปให้เซ็นต์ดีฝ่า พี่นัทมางานวันไหนคะ ^ ^ จากคุณ : makokchor - [ 5 ต.ค. 49 01:35:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 งือๆๆ โงหัวขึ้นมาจากงานที่ยังทำไม่ถึงไหนเลย T^T (คิดไม่ออก) ถ้าถามว่า นิยายเรื่องแรกที่อ่าน ... เอ่อ .. เอานิยายเลยนะคะ (ไม่รวมหนังสือนอกเวลา + วรรณกรรมเยาวชนนะ วรรณกรรมเยาวชนเล่มแรกที่มีคือ หนูโอ ... ที่เป็นวรรณกรรมเรื่องราวของน้องคนเล็กน่ะ น่ารักมากๆ มีทั้งอ่านแล้วร้องไห้ หัวเราะ แล้วก็อมยิ้ม ^^) อ้อๆ นิยายเรื่องแรก คือ ค่าของคน ค่ะ เพื่อนให้ยืมมาอ่าน อ่านแล้วติดใจพระเอกค่ะ ชอบพระเอกของคุณทมยันตีเหลือหลายเลยตอนนั้น 555 ลักษณ์อย่างโน้น ลักษณ์อย่างนี้ ต่อมาก็ ทวิภพ ดั่งดวงหฤทัย วิ้วววว สุดๆๆๆ แต่ถ้าแรงบันดาลใจแรกที่ทำให้เขียนนิยายคงเป็นเพราะ ชอบอ่านการ์ตูนค่ะ ไม่ค่อยเกี่ยว แต่ก็เกี่ยวนะ โรสชอบวาดการ์ตูนมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนประถมก็แต่งแล้ววาดให้เพื่อนอ่าน เรื่องแรกที่วาดก็ออกแนว นางเอกที่แอบรักพระเอกแต่ไม่กล้าบอกพระเอก วันหนึ่งอยู่ๆก็ได้เครื่องลางย้อนอดีตซะงั้น ไปเจอเรื่องบางอย่างในอดีตที่ทำให้ตัวเองมีความกล้าที่จะบอกรักพระเอก ... เมื่อกลับมาปัจจุบันก็บอกรักพระเอก อะไรทำนองนี้ แล้วก็มีอีกหลายเรื่อง เพื่อนมันก็ด่า แกนี่น้ำเน่าจังว่ะ 555 (เน่ามาตั้งแต่เด็กๆ เพื่อนชอบบอกว่า พระเอกโรสโคตรแสนดี เอิ๊กๆๆ ตอนนั้นน่ะนะ 555) แต่เพราะวาดเท่าไหร่ๆก็วาดไม่สวยสักที ประกอบกับเริ่มอ่านนิยายแล้วก็เลยลองเขียนดูค่ะ เขียนใส่สมุดแบบมีแต่บทสนทนาอย่างเดียวเลย มาอ่านแล้วก็ฮาตัวเองน่าดู (ไม่ค่อยจบ ... สงสัยเป็นอาถรรพณ์ส่วนตัว 555+) แล้วก็เขียนพวกเรื่องสั้นตามอารมณ์ไปเรื่อยใส่สมุดที่เหลือๆจากการเรียน เอิ๊ก จะว่าไปแล้ว แรงบันดาลใจมันก็ไม่ได้เกี่ยวว่าอ่านเรื่องไหนเลยนะ ของโรสเนี่ย เป็นเพราะตัวเองช่างเพ้อช่างฝันมากกว่า แล้วเรื่องแรกที่อ่านอย่าง ค่าของคน เนี่ยก็ไม่ค่อยมีเอี่ยวกับพระเอกปัจจุบันโรสเลย ถ้าให้เอี่ยวจริงๆ อืมม น่าจะมาจากคาแรคเตอร์ของผู้ชายที่ตัวเองชอบมากกว่าล้วนๆง่า ... >< ถ้าให้เกี่ยวคงมาจากวรรณกรรมเรื่อง หนูโอจอมแก่น เนี่ยล่ะ มีพี่ชายน่ารักดี และโรสก็เลยชอบคาแรคเตอร์พี่ชายเลยตั้งแต่นั้น แล้วก็คุณพ่อขายาวก็ชอบ อิอิ ... หลงใหลมากมาย 555 แต่ก็ไม่มีเอี่ยวกับพระเอกตัวเองอยู่ดี 555+ แต่ก็ยอมรับค่ะว่า การบรรยายจากนิยายที่อ่านๆมา ทำให้โรสได้รู้จักพัฒนาสำนวนตัวเองมากขึ้นแยะเลย ^^ ปล. พี่นก ... อย่าลืมสัญญาสองเรานะ (ลืมแล้วเด๋วหนูหลังไมค์ไปจีบพี่เน่อ หุหุ) ปล.2 misssssss youuuuuuu .... พี่นกจ๋า >__< ได้เห็นรูปโรส เจ้าเกียร์ กับเจ้าอ้อม + หนุ่มๆในเครื่องแบบหรือยังคะ อ้อมส่งให้ดูยังเอ่ย??? อิอิ อย่าอิจฉานะที่ไม่ได้ไปด้วยกัน 555 edit เพราะลืมตอบคำถามที่พี่นกถาม เบลอจัด งือ ... แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 49 04:11:37 แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 49 04:07:12 จากคุณ : iNt_GaL - [ 5 ต.ค. 49 04:06:40 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ้อ พี่นัท หนูน่ะร้องไห้เรื่องของพี่ไง จำไม่ได้เหรอคะ อิอิ จากคุณ : iNt_GaL - [ 5 ต.ค. 49 04:15:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 พี่นัท ^ ^ ^ มาเห็นด้วยมากๆ ชอบอ่านนิยายเศร้า ชนิดที่เคยคิดว่า ตัวเองบ้าไปแล้วหรือเปล่า ชอบเสพนิยายแบบนี้ พอมีเพื่อนชอบเลยรู้สึกดี จริงๆ ก็อยากเขียนนิยายเศร้านะคะ แต่มือไม่ถึง พอเขียนหวานๆ (โดยเฉพาะตอนหวาน ยกเว้นฉากจุ๊บๆ นะ) จะเขียนลื่นปรูดปราดมักๆ เฮ้อ... ยังต้องเรียนรู้กันอีกเยอะเนอะ ว่าแล้วก็ต้องไปหยิบ รักลวง มากระชากใจอีกรอบเสียแว้ว จากคุณ : เนตรนภัส - [ 5 ต.ค. 49 10:12:55 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อืม...........................(คิดย้อนไปน้านนาน) คิดว่ามีนะคะอิทธิพล...เรื่องแรกๆ ที่อ่านรู้สึกจะเป็นพวกวรรณกรรมเยาวชนแปล เล่มละไม่กี่บาทตามศึกษาภัณฑ์ แล้วก็รามเกียรติ์ฉบับในหนังสือภาษาไทย ที่บอกว่ามีเพราะหนังสือที่เขียนได้ลื่นมากๆ และสนุกทุกทีที่ได้เขียนคือพวกวรรณกรรมเยาวชนน่ะค่ะ ^^'' จากคุณ : ฯคีตกาล - [ 5 ต.ค. 49 16:50:13 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไอ้นัทกับไอ้เกดซาดิสต์ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 5 ต.ค. 49 19:25:21 ]

ความคิดเห็นที่ 17 นิยายเรื่องแรกนี่จำไม่ได้จริงๆค่ะ  = =||  จำได้ว่าเริ่มอ่านหนังสือพิมพ์ก่อน  แล้วก็ลามมาที่บรรดาการ์ตูน ซึ่งมีเป็นตั้งๆ  จากนั้นค่อยกระเถิบมาที่เรื่องแปล และนิยาย  ซึ่งก็มากมาย  เพราะอ่านได้ทุกแนว แต่ขอยืนยันว่าชอบอ่านอะไรที่โศกสลดเป็นอุปนิสัย  ^ ^  แต่หวานๆก็อ่านได้จ้า...  เพลินดี   ปล.คิดว่าที่ตัวเองขีดๆ เขียนๆอยู่ก็คงจะมีกลิ่นเศร้าๆคล้ายๆกับหนังสือที่ชอบอ่านล่ะค่ะ  แต่เขียนไม่จบซักกะที = = จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 5 ต.ค. 49 19:55:02 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เออ เรื่องแรกที่อ่านเห้นจะเป็น มานี มานะ ปิติ ชูใจ เพชร ครูไพลิน ปลัดทวีป (หรือเปล่า) แล้วต่อมาอ้อมก็อ่านเรื่องแปลเรื่องเพื่อนผีผู้น่ารัก หมาสารพัด แล้วตามด้วย นิยายของ คุณประภัสสร เสวิกุล ตามด้วย ในฝัน ซึ่งอ่านกี่ที กี่ที อ้อมก็ตาบวมทุกครั้ง แล้วก็ตามรักคืนใจ อันนี้ต้องอ่านทุกปิดเทอมเลย อ่านแล้วก็ช๊อบ ชอบ แรงบันดาลใจคงมาจากเรื่องนี้เลย เออ ว่าแต่ เมื่อไหร่พี่นกจะหาคนในเครื่องแบบ มาให้อ้อม สักคน หรือว่า หลายๆคนก็ดีอ่ะ เหอๆ ส่วนรูป รอไปก่อนน้า เพราะว่า คอมหนูเดี๊ยงไปแล้ว ตอนนี้รอพี่ชายกลับบ้าน มาซ่อม เหอๆ ตอนนี้ไม่รู้ รูปกับหนุ่มๆในเครื่องแบบจะหาย หรือว่าอยู่ อิอิ คงต้องรอไปก่อน เอิ๊กกก คิดถึงเจ้าของกระทู้ม๊าก มาก ปอ.ลอ. ถ้าพี่อยากได้คนในเครื่องแบบสักคน มาไว้ในครอบครอง อ้อม ขอเสนอ ชายหนุ่มหน้าตาพอดูได้ ไม่ถึงกับหน้าเกลียด เป็นนายทหารทัพเรือ มีดีกรีเป็นถึงคุณหมอ บ้านก็ เออ พอมีอันจะกิน ตอนนี้กำลังเรียน ป.โท อยู่ที่จุฬา จบออกมาแล้วจะได้ประดับยศเพิ่ม สนใจมะพี่ ถ้าสนใจบอกนะ เหอๆ *เพิ่มเติ่มข้อความ* แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 49 22:37:36 จากคุณ : oreocream - [ 5 ต.ค. 49 21:36:47 ]

ความคิดเห็นที่ 19 นวนิยายเรื่องแรกที่อ่านคือคู่กรรมค่ะ ที่อ่านเพราะอยากรู้ว่าตอนต่อไปพี่เบิร์ด (โกโบริ) จะเป็นยังไง (ฮา) เมื่ออ่านจบก็ทำให้แม่ตกใจ เนื่องจากลูกสาวเดินลงมาน้ำตานองหน้า พูดคำเดียวว่า โกโบริตาย โฮ..................... หนูเศร้า (แล้วแม่ก็เลยไม่ปลุกมาดูคู่กรรมตอนอวสานเพราะกลัวลูกสาวจะน้ำตาแตกท่วมบ้าน ฮา) อาจจะไม่ใช่เรื่องนี้ แต่ว่าคู่กรรมเป็นเรื่องที่ฝังใจที่สุดแล้ว ผลของนวนิยายเรื่องนี้ต่องานเขียนของตัวเอง ... ติดใจภาษาสวยๆ แล้วก็วิธีบีบคั้น กระแทก กระชากอารมณ์คนอ่านของคุณหญิง และกลายเป็นเป้าหมายว่าฉันจะต้องเขียนเรื่องให้คนอ่านหลงอยู่ในมายาอันสมบูรณ์ แบบเดียวกับที่ตัวเองเคยเป็นให้ได้ ^^ ปัจจุบัน...เป้าหมายนี้ยังอีกห่างไกล แต่กำลังพยายามตะกายไปสุดแรง จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 5 ต.ค. 49 21:53:18 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ^ ^ ^ เฮียจะได้อินไง กรั่กๆ จากคุณ : makokchor - [ 6 ต.ค. 49 00:15:32 ]

ความคิดเห็นที่ 21 นิยายเรื่องแรกที่ได้อ่าน จำไม่ได้ว่าเป็นเรื่องอะไร แต่จำได้ว่าเป็นแนวรักหวานแหวว ทำให้หานิยายมาอ่านอีกเรื่อยๆ ส่วนเรื่องที่มีอิทธิพลกับนิยายที่เขียนคาดว่าน่าจะเป็นนิยายแปลค่ะ เป็นนิยายชุดสามเล่มตัวเอกของแต่ละเล่มเป็นพี่น้องกัน (สมัยนั้นเล่มละ 29 หรือ 36 เนี่ยแหละ จำไม่ค่อยได้) เรื่องยาวเรื่องแรกเลยเป็นสามพี่น้องไงคะ (ปัจจุบันยังค้างพี่ชายคนโตอยู่ เอิ๊กๆ) สรุปว่านิยายเรื่องแรกมีอิทธิพลแค่ทำให้อ่านเรื่องต่อๆ ไปค่ะ อิทธิพลในการเขียนจริงๆ อยู่ที่นิยายที่อ่านแล้วชอบมากๆ เป็นเรื่องแรก (^O^)V จากคุณ : wayo - [ 6 ต.ค. 49 13:13:48 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อืม ... นิยายเรื่องแรก ... จำม่ะได้แล้วอ่ะคะ เจ้าเรื่องมานะ มานี ชูใจในหนังสือเรียน เป็นนิยายป่ะคะ ถ้าเป็นก็นั่นแหละเรื่องแรก (บ่งบอกอายุอีกแล้วตรู) นิยายที่ประทับใจก็เป็นพวกชีวิตเศร้ารันทดมั้งคะ ฮา ... เล่มแรกที่ประทับใจ ... ถ้าจำไม่ผิดจะเป็นของโสภาค สุวรรณเรื่องไรสักกะอย่างนี่แหละ ที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับทะเลทราย พระเอกตายตอนจบ ปล่อยให้นางเอกเลี้ยงลูกคนเดียวง่ะ จำชื่อเรื่องม่ะด้ายย แล้วก็ประทับใจเรื่องป้าอี๊ดหลายยย เรื่องงงง ผลเลยทำให้นิยายที่ตัวเองแต่งมีแต่เรื่องเครียดๆ เศร้าๆ ตายๆ ละมั้ง มีแต่อิเรื่องปัจจุบันเนี้ยแหละที่มันม่ะตาย (แต่แอบเศร้า ฮา ...) แต่เรื่องที่แต่งมันมีผลมาจากการ์ตูนเยอะมากเลยน้า ถ้ากาตูนเป็นนิยายก้อ อ่านมาหลายๆ มาก - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - อ้อม ... เอาใครมาขายง่ะ (เดี๋ยวช่วยขายแล้วเอาตัมาแบ่งกันดีกว่า กริๆๆๆ) ลืมๆ กลับไป่นโดยละเอียดอีกรอบ นึกขึ้นมาได้ คนนั้นก็คนในเครื่องแบบนี่นา ... คนนั้นอ่ะ คนนั้นๆๆ พี่นัทสนใจม๊ะงับ เดี๋ยวฝากให้เกดกะพี่พู่แนะนำให้ กรั่กๆๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 49 13:49:00 จากคุณ : i_tua_yung - [ 6 ต.ค. 49 13:43:37 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ^ ^ ^ โกบี  ของ โสภาค สุวรรณ อิทธิพลของตัวเอง...ไม่มีค่ะ  เพราะจำไม่ได้ตัวเองอ่านนิยายอะไรมาบ้างตอนเด็กๆ    รู้แต่ไม่ชอบอ่านนิยายเพราะจะโดนน้าตี...แกหวงนิยายมาก  เราเลยไม่ชอบหยิบของแกมาอ่าน.........แต่จะชอบฟังละครวิทยุค่ะ  ฟังตั้งแต่สองโมงครึ่งเช้ายันบ่ายสามทุกวันเลย  เรื่องละครึ่งช่วงโมง....อิอิ อิทธิพลของตัวเองก็คงมาจากละครวิทยุ คณะเกษทิพย์ กับ นิลลิกานนท์ นี่ละค่า....(ฟามลับเปิดเผย  ว่าโตมิฯ น้ำเน่า) จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 9 ต.ค. 49 19:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 24 /\ /\ /\ เปล่าเจ๊...ที่เปิดเผยน่ะ ความลับเรื่องอายุต่างหาก อิอิ จากคุณ : ฯคีตกาล - [ 13 ต.ค. 49 17:05:12 ]