ตอนที่1http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4734451/W4734451.html
ตอนที่2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4745388/W4745388.html


ผมเดินผ่าฝนตรงไปหาเธอ หัวใจผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ นาทีนี้แหละ ผมจะทำความรู้จักกับเธอ
ผมเดินไปหยุดอยู่ใต้กันสาดเดียวกับเธอ หน้าร้านขายของชำใกล้ๆคอนโด

ผมหันมองเธอ ในขณะที่เธอเบนหน้าทอดสายตาไปทางอื่น
กลิ่นวนิลลาผสมกลิ่นฝนหอมอย่างน่าประหลาด
ในหัวมีประโยคผุดขั้นมามากมาย มากจนผมเลือกไม่ถูกว่าจะเริ่มทักเธอยังไงดี
แต่ผมไม่ได้มีเวลามากนัก ผมตัดสินใจเปิดปากพูดซะที แต่ยังไม่ทันที่คำพูดใดๆจะออกจากปากผม

โครม...น้ำสกปรกจากพื้นถนนสาดใส่ผมเข้าเต็มเปา

"บ้าจริง ให้ตายเหอะ ขับรถยังไงวะ"

จากคำทักทายที่ผมตั้งใจเลือกไว้กลายเป็นคำสบถในทันทีโดยไม่ต้องคิดเลย

ผมมองดูตัวเอง ตั้งแต่หัวจรดเท้าเลอะไปด้วยน้ำโคลน
ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่มองดูตัวเองอยู่ ผมเงยหน้าขึ้นเห็นเธอ
เธอเองก็มองผม คนอื่นๆก็ด้วยเช่นกัน ผมทั้งอายทั้งโมโหไอ้รถคันนั้น
ผมก้มมองดูตัวเองอีกครั้งเพื่อหลบสายตาทุกคู่
หมดกัน ผมไม่มีอารมณ์จะไปทำความรู้จักใครในตอนนี้แล้ว

ผมยืนนิ่ง ถอนหายใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง และกำลังจะก้าวเท้า เดินตากฝนกลับคอนโด
แต่มีเสียงหนึ่งหยุดผมเอาไว้

"แย่จังนะคะ นี่ค่ะ เช็ดหน้าก่อนนะคะ เมื่อกี๊น้ำเข้าตามั่งรึปล่าว"

เสียงของฝ้าย เธอพูดกับผมพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวขอบลูกไม้มาให้

ใบหน้าขุ่นเคืองของผมคลายลง และเริ่มเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มจางๆ

"ขอบคุณนะครับ แต่ไม่เป็นไรหรอก ผ้าเช็ดหน้าสีขาวด้วย เดี๋ยวจะซักไม่ออก
คอนโดอยู่ใกล้ๆเอง เดี๋ยวผมรีบเดินไปแป็บเดียวก็ถึง"

"รับไว้เถอะค่ะ จะเดินไปทั้งที่หน้าเลอะๆแบบนี้หรอคะ"

ผมหันหน้ามองเงาสะท้อนตัวเอง จากกระจกหน้าร้านขายของ
แล้วส่งเสียงหัวเราะขำตัวเองออกมา พร้อมกับยื่นมือไปรับผ้าเช็ดหน้าจากเธอ เธอเองก็หัวเราะ

"ขอบคุณนะครับ ฝ้าย"

"ผมตรีครับ ผมเองที่ฝากเค้กให้ฝ้าย วันนั้นขอโทษนะครับ ไม่รู้จริงๆ ไม่ได้ตั้งใจแซว"

"ฝ้ายรู้แล้วล่ะค่ะ พี่พนักงานเค้าบอกว่าพี่ฝากไว้ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฝ้ายไม่ได้คิดมากหรือโกรธอะไรนะคะ"

อย่างไม่ทันได้สังเกต ฝนก็หยุดเสียแล้ว

"ฝนหยุดตกแล้ว เรากลับกันเถอะค่ะ"

ผมเดินกลับคอนโดกับเธอ ใจจริงอยากจะไปส่งให้ถึงห้อง แต่คงยังเร็วไปในตอนนี้ ผมลงลิฟต์ที่ชั้นของผม และเข้าห้อง
ผมมองดูผ้าเช็ดหน้าในมือ ซึ่งตอนนี้มันสกปรก เต็มไปด้วยโคลน
ผมอาบน้ำและบรรจงซักมันให้สะอาดที่สุดเท่าที่มันจะเป็นได้

เช้าแล้วผมลังเลอยู่นาน กว่าจะกดโทรศัพท์หาเธอ
เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลยทั้งคืน ทำเอาวันนี้ปวดหัว คงเพราะตากฝนด้วยล่ะมั้ง
เธอยังไม่รับสายซักที หรือเช้าเกินไปนะ

ตรู๊ด...ตรู๊ด...ตรู๊ด...

"ฮัลโหล"

"......."

"ฮัลโหล...ฮัลโหล ได้ยินมั้ยคะ ต้องการพูดกับใครคะ"

"ฝ้ายใช่มั้ยครับ เอ่อ ผมตรีนะ"

"อ๋อค่ะ พี่ตรี ใช่ค่ะฝ้ายเอง ว่าไงคะ"

"คือ..ผ้าเช็ดหน้าฝ้ายน่ะครับ ผมซักแล้วจะเอาไปคืน"

"อ๋อผ้าเช็ดหน้า ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นี่เมื่อกี๊ฝ้ายเพิ่งออกจากห้องไปเองนะคะ รีบไขกุญแจวิ่งเข้ามารับ"

"ขอโทษนะครับ ถ้ามีธุระผมไม่กวนละกันนะครับ"

"ปล่าวค่ะ ไม่ได้มีธุระอะไรหรอกค่ะ ถ้าพี่ตรีจะเอาผ้าเช็ดหน้ามาคืน งั้นเดี๋ยวฝ้ายไปรอข้างล่างแล้วกันนะคะ"

"ครับเดี๋ยวผมเอาลงไป รอแป็บนะ"

"ค่ะ"

กลับกลายเป็นผมที่รีบลงไปรอเธอ เธอเดินมาแล้ว

"นี่ครับ ขอบคุณนะ แล้วก็ขอโทษด้วย มันไม่ขาวเหมือนเดิมเลย"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

"แล้วนี่ฝายกำลังจะไปไหนหรอครับ ยังไม่ปิดเทอมหรอ"

"ปิดแล้วค่ะ ฝ้ายจะไปเลี้ยงอาหารกลางวันเด็กๆอ่ะค่ะ"

"หรอ ผมไม่เคยไปเลย ผมเองก็อยากไปนะ"

"ไปด้วยกันก็ได้นะคะ"

ผมไปถึงบ้านเด็กกำพร้าพร้อมเธอ เธอพาผมไปพูดคุยกับผู้ดูแล"คุณน้าสม"
บทสนทนาระหว่างเธอกับน้าสมทำให้ผมรู้ได้ว่าเธอมาที่นี่บ่อยๆ และเราบริจาคค่าอาหารกลางวันให้กับเด็กๆ
เราเดินออกมายังกลุ่มเด็กๆที่กำลังนั่งทานข้าวกันอยู่
เมื่อเด็กๆเห็น เด็กกลุ่มใหญ่ถือถาดอาหารและวิ่งมาล้อมรอบเธอ

"พี่ฝ้ายๆ ป้อนหนูหน่อยค่ะ"

"หนูด้วยๆ" "ผมด้วย"

เสียงเด็กๆระงมไปหมด ฝ้ายยิ้มและมองมายังผม

"พี่ตรีช่วยฝ้ายป้อนข้าวให้เด็กๆนะคะ"

สายตาของเด็กๆก็มองมายังผมด้วย แต่พวกเด็กๆกลับไปหลบอยู่หลังเธอกันหมด
มีเด็กผู้ชายท่าทางก๋ากั่นเดินออกมายืนหน้าผม

"ลุงคนนี้เป็นใครอ่ะครับพี่ฝ้าย ต้องไม่ใช่แฟนพี่ฝ้ายนะ ผมไม่ยอม"

อยากจะเปลี่ยนเป็นแจกมะเหงกให้ไอ้ตัวเล็กนี่แทนการป้อนข้าวซะจริงๆ

"น้องบิวทำไมไปว่าพี่เค้าแบบนั้นล่ะคะ เค้าชื่อพี่ตรี เป็นเพื่อนพี่ฝ้ายนะ อ่ะทุกคนสวัสดีพี่ตรีพร้อมๆกันเร็ว"

ผมทำความรู้จักกับเด็กๆ พวกเค้าเริ่มชอบผม แต่ก็ไม่มีทางเท่าเธอหรอก
เธอเหมือนนางฟ้าใจดี ที่อยู่ท่ามกลางเด็กๆเลย เราพูดคุยกันผมเล่าถึงอาชีพของผม และครอบครัว

เธอเองก็เช่นกัน เธอเล่าว่าแม่ของเธอเสียไปตอนเธออายุได้12ปี
พ่อของเธอเป็นคนสิงคโปร์ ท่านกลับไปอยู่ที่สิงคโปร์ และแต่งงานใหม่ที่นั่น
แต่พ่อก็ติดต่อเธอ และส่งเงินมาให้ใช้ไม่ขาด เธอมีพี่ชาย1คนซึ่งแต่งงานมีครอบครัวแล้ว
เธอเลือกที่จะอยู่คนเดียว เพราะเมื่อเธอไปอยู่กับครอบครัวใหม่ของพ่อ หรือพี่ชาย เธอรู้สึกว่าเธอเป็นส่วนเกิน

เราทั้งสองคนกลับมาที่คอนโด เรานั่งคุยกันที่ร้านขนมเค้กอยู่นาน
ผมเอ่ยปากชวนเธอไปดูงานที่ผมออกแบบที่ร้าน Precious Gems แต่เธอบอกว่าเธอมีนัดแล้ว
นั่นทำให้ผมอยากรู้ แต่ไม่กล้าถามว่านัดกับใคร ไปทำอะไร
เธอบอกว่าวันเสาร์เธอว่าง จะไปวัดตอนเช้าบ่ายๆคงว่าง เธอชวนผมไปด้วยกัน
แน่นอนว่าผมต้องไม่ปฏิเสธ

เช้าวันเสาร์ผมตื่นเต้นดีใจที่ได้พบเธอ
เธอสวมเสื้อลูกไม้สีขาว แขนสั้น กางเกงยีนส์ รวบผมสวยของเธอเป็นหางม้า
ปากเธอแดงเรื่อตัดกับผิวขาว เธอสวยมากในสายตาผมแม้ว่าจะไม่มีเครื่องสำอาง และแม้ว่าจะแต่งตัวธรรมดา

ผมขับรถพาเธอไปที่วัด เราสองคนทำบุญ ใส่บาตรด้วยกัน นั่งฟังพระเทศน์ ดูเธอสนใจในเรื่องที่ท่านสอนเป็นพิเศษ
อีกเรื่องที่เธอทำให้ผมแปลกใจคือเธอนับถือศาสนาคริสต์
เธอบอกว่าทุกศาสนามีคำสอนที่ดีทั้งนั้น ไม่จำเป็นที่เธอจะต้องปิดใจ ไม่รับฝังสิ่งดีๆเหล่านั้น เพียงเพราะว่าต่างศาสนากัน

ผมไม่เคยประทับใจใครเท่าเธอเลย ไม่เคยเห็นใครมองโลกในแง่ดีเท่าเธอ
ไม่เคยมีใครในสายตาผมที่สวยเท่าเธอในตอนนี้

ลมแรงพัดมา ทำให้ผมด้านหน้าที่รวบไม่หมดของเธอปลิว
ผมนึกขึ้นได้ กิ๊บที่ผมนำมาจากร้านพี่พีวันนั้นยังอยู่ในกระเป๋านี่ ผมหยิบมันออกมา

"อ่ะฝ้าย ผมให้นะ ใช้แล้วผมจะได้ไม่ยุ่งไง"

"อุ๊ยสวยจัง แต่ฝ้ายรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ ท่าทางจะแพง แล้วพี่ตรีซื้อมาจากอ่ะไหนคะ"

"ผมออกแบบเอง ฝ้ายรับไว้เถอะนะ"

เธอมองที่กิ๊บ แล้วมองมาที่ตาผมอีกที ก่อนจะรับไว้ แล้วกล่าวคำขอบคุณ
กิ๊บของผมถูกติดไว้ที่ผมด้านหน้าของเธอ น่ารักจนบอกไม่ถูก เธอจะรู้มั้ยว่าผมดีใจมากแค่ไหน

ผมพาเธอไปที่ร้าน Precious Gems ของพี่พี บอกเธอว่าของที่นี่กว่าครึ่งเป็นฝีมือการออกแบบของผมเอง
ผมคุยอยู่กับพี่พี ส่วนเธอก็เดินดูนู่นดูนี่ไปทั่วร้าน ท่าทางเธอชอบมาก

"ตรี วันนี้พาใครมาน่ะ ร้อยวันพันปีก็มาคนเดียวน๊า"

"ไม่ต้องแซวเลยครับพี่ เดี๋ยวน้องเค้าได้ยินแล้วเข้าใจผิด ผมแย่นะครับ"

"เข้าใจถูกสิไม่ว่า กลัวไก่ตื่นสินะเรา"

"พี่ผมขอร้อง"

ฝ้ายเดินมาข้างๆเราสองคนตอนไหนก็ไม่รู้

"ขอร้องอะไรหรอคะ"

พี่พีเหลือบไปเห็นกิ๊บที่ผมของฝ้าย แล้วหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผม

"อุ๊ยกิ๊บชิ้นนั้น พอติดแล้วสวยจังนะจ๊ะ"

ฝ้ายยิ้มอายๆ ผมตัดบทบอกลาพี่พีขอกลับก่อน ก่อนที่พี่แกจะเล่นสนุกไปมากกว่านี้
พี่พีทำหน้าเสียดายนิดๆที่อดแกล้งผม

หลังจากนั้นผมก็โทรคุยกับเธอบ่อยๆ ไปเที่ยวที่ๆเธอชอบด้วยกัน
ที่ๆเธอไปล้วนแล้วแต่มีคนต้องการเธอ และรักเธอทั้งสิ้น
ไม่แปลกเลยที่ผมจะตกหลุมรักเธอ

เวลา1เดือนที่เธอปิดเทอม ทำให้เรา2คนรู้จักกันมากขึ้น
ผมใช้เวลากับเธอแทบทุกวัน จนพี่พีโทรมาบ่นออดๆแอดๆว่าส่งงานให้น้อยลง ลูกค้าถามหาแบบใหม่ๆกันแทบทุกราย

ฝ้ายเปิดเทอมแล้ว ผมยังคงหาโอกาสเจอเธอทุกวัน เธอยอมให้ผมไปรับไปส่งที่มหาลัย
ครั้งนึงผมแอบได้ยินเพื่อนๆแซวเธอว่าแฟนมารับแล้ว และเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ
ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มีคนรักแสนดี และน่ารักแบบนี้ ฝ้ายต้องเป็นนางฟ้าลงเกิดแน่ๆ
นางฟ้าของทุกคน   "นางฟ้าของผม"

แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเป็นห่วงเสมอคือ สุขภาพของฝ้าย เธอเหนื่อยง่ายกว่าคนปกติ และทานไม่ค่อยเก่ง ต่างกับผมเลย
ฝ้ายบอกผมว่าเธอไม่แข็งแรงแบบนี้มาแต่เด็กแล้ว เพราะคลอดก่อนกำหนด

ความสัมพันธ์เรา2คนเป็นไปด้วยดี จนมาถึงวันนึง วันที่ผมได้รับโทรศัพท์จากพี่พี

แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 49 16:14:25