ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากที่ได้กระทำการอุกอาจ บอกความในใจกับหนุ่มน้อยวัยละอ่อน แต่ไม่ประสบผล ฉันก็ได้เปลี่ยนเป้าหมายใหม่ เป็นแอบชอบรายสัปดาห์... มองพี่คนโน้นก็โดนใจ มองพี่คนนั้น ก็ใช่เลย... แหม อะไรจะถูกใจขนาดนั้น ถ้าสมัยนั้นมีพี่ไท ธนาวุฒิ ก็คงต้องร้องใช่เลย... โดนใจฉันเลย กันทั้งวัน เห็นคนโน้นก็ชอบ เห็นคนนี้ก็ชอบ ใจง่ายสุดๆ เลยคนเรา ถ้าสมัยก่อน มีเพลงคนใจง่ายของน้องไอซ์ ก็คงจะดีไม่น้อย.... แช๊ด แช๊ะ แด แด๊ด... แช๊ด แช๊ด แช๊ะ แด แด๊ด... เต้นตามกันไป โดนใจสุดๆ แต่ก็ได้เพียงแค่แอบมอง ... เพราะความกล้าหาญอย่างวันนั้น คงไม่ได้เกิดขึ้นมาง่ายๆ อีกแล้ว   ดอกกาลพฤกษ์ บานสะพรั่งไปทั่วมอดินแดง ในช่วงเดือนมีนาคม ดั่งเช่นทุกปี แต่ปีนี้ แตกต่างจากปีก่อนๆ โดยสิ้นเชิง เพราะปีนี้ เป็นปีสุดท้าย ที่ฉันจะได้ใส่เครื่องแบบนักเรียนของที่นี่ กาลพฤกษ์บานเป็นเหมือนสัญญาณของการจากลา อีกไม่นาน พวกเราจะต้องแยกย้าย ไปตามฝันของตัวเอง ถ้าสีชมพูของกาลพฤกษ์ ที่สะพรั่งไปทั่วมอดินแดง... แสดงถึงการสิ้นสุดของการศึกษา สีเหลืองของราชพฤกษ์ คงก็เป็นดั่งเสียงโห่ร้องแสดงความยินดี แก่การเริ่มต้นใหม่ของนักศึกษาทุกคน ฝันของฉัน คงเป็นฝันของใครๆ อีกหลายต่อหลายคน ที่จะได้เข้ามาศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษา ฉันจำได้ว่า ช่วงที่สอบโควตาติดใหม่ๆ พี่ๆ ในคณะได้จัดการรับน้องขึ้นแบบเล็กๆ ไม่เป็นทางการ แล้วก็มีเสียงลือเสียงเล่าอ้าง... ไม่รู้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร ว่าฉันหน้าตาดี... ถามไปถามมา ก็เลยกลายเป็นเรื่องขำๆ กันไป เพราะเรื่องมีอยู่ว่า โดยปกติแล้ว นักเรียนโรงเรียนของฉัน จะขึ้นชื่อเรื่องหน้าตาดี ... แต่ใดใดในโลก ล้วนมีข้อยกเว้น เพราะฉันดันเป็นผู้หญิงคนเดียวในรุ่น ที่สอบติดคณะนี้ นอกนั้นอีกเจ็ดคนเป็นผู้ชาย แล้วพอพี่ๆ ถามใครต่อใครที่ติดรุ่นเดียวกับฉัน ว่าเพื่อนที่ติดมาด้วยกันใครสวยที่สุด ชื่อเดียวที่ออกมาจากปากพวกนั้น ก็คือชื่อของฉันนั่นเอง... เรื่องนี้ไม่มีใครผิด แต่ก็นำพามาซึ่งความเข้าใจผิด คาดหวัง ว่าฉันควรจะสวย... แต่แล้วก็ผิดหวัง ช่วยไม่ได้จริงๆ พูดถึงเรื่องการสอบโควต้า ก็คงพลาดไม่ได้ ที่จะต้องพูดถึงความเร้าใจในห้องสอบ ฉันคงเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในรอบปี ที่การสอบครั้งนี้ ฉันได้นั่งติดกับหนุ่มในฝันของสาวๆ หลายสถาบัน ตำแหน่งโต๊ะสอบของฉัน อยู่มุมขวาล่างสุดของห้อง โดยซ้ายมือคือหนุ่มหน้าหวานจากโรงเรียน ก. (แก่นนคร) ส่วนอีกหนุ่มเงียบขรึมนั่งด้านหน้า มาจากโรงเรียน ข. (ขอนแก่นวิทย์) ภาษีของทางด้านซ้ายดีกว่าหลายขุมนัก ถึงแม้ว่าโดยทั่วไป ถือได้ว่าเป็นคนหน้าตาดีทั้งคู่   การสอบในทั้งนี้ไม่เหมือนการสอบครั้งอื่นๆ เลยให้ตายสิ เพราะครั้งนี้ ฉันอยากขยายวันสอบออกไปอีกหลายๆ วัน ฉันจะได้มีโอกาสใกล้ชิดแบบนี้อีก แค่เห็นก็เป็นสุขใจ การทำข้อสอบเป็นไปด้วยความสุข อาจจะเป็นด้วยเหตุนี้ก็ได้ ทำให้ฉันสอบติด ... ต้องขอบคุณจริงๆนะ ความจริงก็ไม่อยากบอกเลย... แต่มันทนไม่ไหว ว่าหนุ่มหน้าหยกจากโรงเรียน ก. ก็สอบติดในครั้งนั้นด้วย ... โอ้สวรรค์บันดาล สี่ปีในรั้วมหาวิทยาลัย คงเป็นอะไรที่สนุกกว่าที่คิดเอาไว้ อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ จัง ให้ตายเหอะโรบิ้น จากคุณ : I_am_Nin - [ วันเกิด PANTIP.COM 08:55:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปีแรกของการเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย ช่างเป็นปีที่ยาวนานที่สุด เพราะมีกิจกรรมต่างๆ เกิดขึ้นมากมาย เริ่มต้นด้วยการเข้าไปเป็นสมาชิกของหอพัก ห้องของฉันมีสมาชิกจริงทั้งหมดห้าคน เตียงมีสี่เตียง ก็นอนกันไป ฉันเริ่มต้นปีการศึกษาใหม่ ด้วยการตระเวนตามซุ้มต่างๆ เพื่อหาอาหารตา เดินเข้าซุ้มนั้นออกซุ้มนี้ แซวหนุ่มไปเรื่อยแบบคะนองปาก... ก็แค่ต่อรองราคาสินค้า ไม่มีอะไรมาก แต่บังเอิญแค่ว่ารุ่นพี่ที่ฉันเกี้ยวพา ก็ดันเป็นปีสามของคณะที่ตัวเองกำลังจะเข้าไปเป็นน้องใหม่... ก็นะ... แบบว่าเด็กมันคะนอง แล้วพี่ก็ขี้อาย แบบว่าใช่เลย ...โดนใจฉันเลย ฉันก็เลยเผลอตัวไปนิด แถมยังมีลูกเพื่อนขี้เล่นเดินมาด้วยกันอีก ... ความคะนองก็เลยคูณสอง คณะของฉันขณะนั้น มีการดูแลกันด้วยระบบ SOTUS ที่ดูเหมือนจะคล้าย แต่ไม่ใช่ LOTUS ดอกบัว ดังนั้น ฉันเลยไม่ได้เห็นกงจักร เป็นดอกบัวสักที... (เกี่ยวกันมั้ยเนี่ยะ) แรกๆ ก็ไม่รู้หรอก ว่าอะไรมันมาก่อน มาหลัง จนเข้าเชียร์ แล้วก็โดนซ่อมกันจนอ่วมนั่นแหละ ถึงค่อยจำได้ว่า S ตัวแรกมันคือ การเคารพรุ่นพี่ หรือ Seniority, O ก็คือ การเชื่อฟังคำสั่ง หรือ Order, T ก็คือการสืบทอดประเพณีของคณะสืบทอดมา หรือ Tradition, U ก็คือ ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันหรือ Unity, และ S ตัวสุดท้ายก็มาจาก Spirit หรือความมีน้ำใจนั่นเอง การเชียร์ในรุ่นของฉันมีทั้งหมดไม่แน่ใจว่า สามหรือสี่วันต่อสัปดาห์ ไม่นับเสาร์อาทิตย์ เริ่มนัดเชียร์ตั้งแต่ห้าโมงเย็น เลิกเฉียดๆ หกทุ่มทุกวัน ไม่อยากบอกเลยว่าช่วงนั้นแข็งแรงสุดๆ เลยนะ เพราะออกกำลังทุกวัน แต่ละอาทิตย์เชียร์สี่วันไม่รวมวันที่ต้องจัดกิจกรรม เพื่อสนองตอบต่อประเพณีต่างๆ ของคณะที่สืบทอดกันมา   ไม่ว่าจะเป็น การรายงานตัว, บูมเพื่อรับเกียร์, วิ่ง E เพื่อรับไทด์, และอื่นๆ อีกมากมาย... ซึ่งประทับอยู่ในใจฉันจนวันนี้ ในช่วงเชียร์นี้เอง เกิดฮีโร่ขึ้นมากมาย ส่วนใหญ่จะเป็นความประทับใจในตัวของพี่สตาฟเชียร์ หรือพี่ว้าก พี่ว้าก จะแบ่งเป็นสองกลุ่ม คือปีสาม และปีสอง โดยกลุ่มพี่ปีสอง จะให้ทำโดยใช้การขู่บังคับ ส่วนกลุ่มพี่ปีสาม จะใช้หลักจิตวิทยาชี้ให้เห็น โน้มน้าวให้ทำ หลังจากที่ถูกทำโทษจากกลุ่มปีสองแล้ว แต่หลังจากที่เราได้มาเห็นเบื้องหลังของกระบวนการว้าก ด้วยตาตัวเอง ทำให้รู้ว่า อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น จากคุณ : I_am_Nin - [ วันเกิด PANTIP.COM 09:07:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ช่วงของการรับน้องคณะ เป็นการรับน้องที่หฤโหด กว่าการรับน้องของมหาวิทยาลัยมากนัก ฉันได้พบกับพี่รหัส หลังจากที่ตามหามาแสนนาน โดยการสอบถามจากเพื่อนที่เข้ามาเรียนก่อนฉันหนึ่งปี จากคำบอกเล่า พี่รหัสของฉันจะต้องสวมแว่นตา ดังนั้น ทุกคนที่ใส่แว่น ขาว สูง จะถูกเหมาว่าเป็นพี่ของฉันหมด การพบกันครั้งนั้น ... สร้างความผิดหวังให้ฉันไม่น้อย นั่นเพียงเพราะพี่เค้าไม่ได้สวมแว่นตา ฉันก็ว่าตัวเองประหลาดพอสมควร ตั้งสเปกผู้ชายไว้แปลก ขอให้ใส่แว่น ยิ้มสวยไว้ก่อน ... อย่างอื่นว่ากันทีหลัง แล้วแถมตอนเจอหน้ากันครั้งแรก พี่เขามาชวนคุย ประมาณว่าคงรู้แล้วว่าใครเป็นน้องรหัสตัวเอง ฉันก็ดันปล่อยไก่ไปทั้งเล้า ถามหาพี่เขากับเจ้าตัว ... โอ้แม่เจ้า รู้ถึงไหน อายถึงนั่นเลยนะเนี่ยะ ด้วยความที่พี่เขาไม่รู้ว่าการใส่แว่น จะทำให้ได้รับความสนใจจากฉัน หรือในทางกลับกัน เขาอาจรู้ว่าถ้าไม่อยากให้ฉันสนใจ ต้องไม่ใส่แว่น ทำให้เขารอดพ้นจากพวกมารของฉันไปได้ เพื่อนๆ ของฉันสงสัยพอสมควร ว่าทำไมฉันไม่จีบพี่รหัสตัวเอง เพราะนอกจากจะตัวสูง ขาวแล้ว เข้าสเป็กแล้ว ยังดูแลน้องรหัสดีอีกต่างหาก ตั้งแต่ ให้เสื้อ shop สีน้ำเงินเพื่อใส่เชียร์ (อันนี้ขอบอกเลย เราเองยังหวงสุดๆ เพราะมีแค่ตัวเดียว และบ่งบอกถึงความเป็นรุ่นของตัวเอง) ให้กางเกงสำหรับใส่เชียร์(เพื่อความประหยัด) มาดูแลตอนเข้าเชียร์ พาไปเลี้ยง ให้หนังสือ แถมยังนัดติวก่อนสอบให้อีก ใจดีติวให้เพื่อนๆ ของฉันด้วย เสียดายเหมือนกันที่ตอนนั้นยังเด็ก ไม่รู้ว่าต่อไปจะไร้รักขนาดนี้ ถ้ารู้อย่างนี้ ก็คงไม่ปล่อยให้ลอยนวลไปหรอก ฮึ่ม!!! จากคุณ : I_am_Nin - [ วันเกิด PANTIP.COM 09:15:16 ]