ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง : มหามนตร์ โดย : คายตรี 11... พอได้เห็นลักษณะของมัน วิภาดาก็บอกได้ทันทีว่าคืออะไร               แมลงเก็บวิญญาณ... สมุนของจอมมารผู้เหี้ยมหาญ มักอยู่รวมกลุ่มตามวิสัยสัตว์ประเภทนี้ มันเหมือนแมลงทับทั้งรูปร่างและขนาด ส่วนปีกกับเปลือกหุ้มนั้นย้อมดำเคลือบมันวาว ช่องปากมีเขี้ยวโง้งซ้ายขวาราวเขาควายยื่นโผล่ แต่ละซี่มีรอยหยักลึกแบบฟันเลื่อยซ่อนตรงซอกคมด้านใน เหมาะแก่การฉีกชิ้นเนื้อ คัมภีร์โบราณระบุถึงแมลงชนิดนี้ว่า มันทำหน้าที่ติดตามจอมมารไปทุกหนทุกแห่ง ดังนั้น ถ้าพบเห็นแมลงเก็บวิญญาณเมื่อไร ให้ทำนายว่าจอมมารจะปรากฏตัว               แมลงเก็บวิญญาณตัวแรกบินแซงเพื่อนๆ มุ่งหาดุษฎีด้วยอัตราเร็วสูง คู่เขี้ยวอ้ากว้างราวกรรไกรถูกง้าง ชายหนุ่มยกหนังสือปัดเต็มแรง แมลงผีบินถลาออกนอกเส้นทาง พอหายมึนก็ปรี่หาเป้าหมายเดิม               วิภาดาตวัดแส้บงกชคล่องแคล่ว อาวุธเส้นยาวโลดแล่นเหมือนมีชีวิต ปลายแหลมยาวอันประกอบด้วยหนามแหลมปานเข็มเสียบช่องอกทะลุกลางหลังเจ้าแมลงเก็บวิญญาณ หญิงสาวกระตุกสายแส้อีกครั้ง ร่างปราศจากชีวิตของผู้ล่าก็ทอดลงพื้น นอนหงายท้องอวดลายลายแทบเท้าดุษฎี               เสียงลมใต้ปีกดังกระชั้นเรื่อยๆ...               “รีบหนีเร็ว” วิภาดากล่าว               เสียงเตือนจากหญิงสาวประดุจกระแสไฟฟ้าแล่นปราดกระตุ้นทุกคนให้ตื่น เตรียมเคลื่อนตัวด่วน เว้นเพียงอัคเรศซึ่งยืนค้าง ไม่ขยับไหว               “ไปเร็ว เดี๋ยวไม่ทัน” ตระกลบอก               อัคเรศหน้าซีด เหงื่อตก “ไม่ได้ – ไปไม่ได้ - - ผมขยับขาไม่ได้”               “นายอย่าล้อเล่นน่า พวกเราไม่สนุกด้วยหรอก” ตระกลว่า               “ไม่ได้ล้อเล่น นี่เรื่องจริง”               “อัคเรศ!”               “ถ้าไม่ไปก็ปล่อยเขาไว้นี่แหละ”               วิภาดาแทรกบทสนทนาด้วยอารมณ์หงุดหงิด เงามรณะรุกคืบจากปลายฟ้าพร้อมดับลมหายใจทุกคนได้ทุกเมื่อ แต่อัคเรศยังทำตัวงี่เง่าสร้างภาระแก่คนอื่น ถ้าทำได้ หล่อนจะตบเขาสักทีสองทีเผื่อจะหายจากอาการเสแสร้งได้               “ฉันไม่เอาชีวิตของฉันมาเสี่ยงกับคนพรรค์นี้หรอก”               ดุษฎีอาจรู้สึกผิดแทนเพื่อนเจ้าปัญหา จึงช่วยพูดอีกคน               “นายอย่าถ่วงเวลาคนอื่นได้ไหมอัคเรศ พวกมันมากันแล้วนะ”               เสียงหึ่งๆใกล้เข้ามาอีก...               “เราไม่ได้แกล้ง เชื่อเราสิ เราขยับขาไม่ได้จริงๆ”               “นายพยายามหน่อย เร็วเข้า”               “ไม่ได้ เราทำไม่ได้”               อัคเรศส่ายหน้า ปรอทวัดอุณหภูมิอารมณ์ของวิภาดาพุ่งปรี๊ดถึงขีดสุด เลือดทุกหยาดหยดในร่างเดือดปุดๆ               “ฉันไม่ทนกับพวกนายแล้วนะ” วิภาดาตะคอก มองดุษฎีปานเสือหิวจ้องเหยื่อ “ฉันได้รับคำสั่งจากอาจารย์ให้ฆ่านาย ไม่ใช่ช่วยนายหรือร่วมเป็นร่วมตายกับใคร ถ้าพวกนายไปไม่ได้ ...ฉันลา และหวังว่าคงตายกันอย่างมีความสุข”               วิภาดาสะบัดหน้า เร่งเท้าหนีให้ห่างจากคนกลุ่มนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ หล่อนไม่อยากสนใจใครอีกแล้ว ตายๆเสียให้หมดหน้าที่หล่อนจะได้จบสิ้นเสียที ใครบางคนจะได้ไม่ต้องคอยว่า ว่าหล่อนกำลังทำบาป               “ดา!”               ตระกลวิ่งตามหลังหล่อน แต่หล่อนไม่อยากหันกลับ ในเวลานี้หล่อนไม่อยากคุยกับใครทั้งสิ้น ไม่อยากได้ยินคำพูดทั้งรูปแบบสั่งสอน เสนอความคิดเห็น หรือปลอบใจ จากใครทั้งนั้น หล่อนเกลียดทุกๆอย่าง เกลียดโลกห่วยๆ เกลียดคนแย่ๆ               “ดา!” ตระกลคว้าต้นแขนหล่อน กระแสบางอย่างไหลจากมือเขาสู่หล่อนจนสัมผัสได้ หาก...หล่อนไม่อาจรับมันไว้ได้               “ดาใจเย็นก่อน เรื่องกำลังแย่ เราอย่าร้อน”               วิภาดากระชากแขนกลับ ส่งสายตากระด้างให้เขา ตระกลยืนชิดแทบติด เขาไม่ได้ทำหน้าดุ เกรี้ยวกราด หรือต้องการต่อว่าอะไรหล่อน มีเพียงสายใจแห่งความเป็นห่วงสะท้อนออกมาเท่านั้น               อารมณ์ขุ่นมัวกำลังตกตะกอน หล่อนไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น เพราะถ้าหล่อนอ่อนข้อก็เหมือนหล่อนยอมแพ้อำนาจบางอย่างที่เขาส่งมา หญิงสาวจึงกวนโทสะตนเอง               “เหรอ! แล้วจะให้ใจเย็นยังไงล่ะ”               “ดาต้องควบคุมอารมณ์ ไม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะไม่สบอารมณ์แค่ไหน ดาก็ต้องอดทนไว้”               หวันยิหวาตามสมทบอีกคน               “ไม่!!! บอกหน่อยเถอะจะให้ฉันใจเย็นได้ไง ไอ้แมลงปีศาจกำลังมาเอาชีวิตอยู่รอมร่อ พ่อยังแกล้งเดินไม่ได้ นึกว่าการอยู่ในวงล้อมของแมลงเก็บวิญญาณสนุกนักหรือ มันไม่เหมือนเล่นหิมะในแดนเนรมิตหรอกนะ”               “คุณดาคะ หวาเข้าใจนะคะว่าคุณดาโกรธที่อัคเรศทำเหมือนแกล้ง...”               “เขาเสแสร้งจริงๆ” วิภาดาแก้               “ค่ะ คุณดากำลังโกรธอัคเรศที่เสแสร้งเดินไม่ได้ในเวลานี้ เพื่อ... อะไรสักอย่าง แต่หวาอยากให้คุณดาลองคิดอีกด้านหนึ่งว่าคนเราต่างกัน ในเหตุการณ์เดียว คนหนึ่งอาจกุมสติได้ ส่วนอีกคนอาจทำไม่ได้ และอีกหลายคนก็แสดงพฤติกรรมต่างกันออกไป สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่คะ มันขึ้นกับว่า เวลานั้นเขาคิดอะไรอยู่ อย่างอัคเรศก็เหมือนกัน เราไม่อาจรู้ได้เลยว่าเขาคิดอะไร บางทีตัวเขาอาจไม่รู้ตัวเองเลยด้วยซ้ำ ถ้าเราถือจุดนี้มาเป็นอารมณ์ของเรา สิ่งที่ตามมาคงไม่ใช่เรื่องดีแน่               “หวาห้ามคุณดาไม่ได้หรอกนะคะ ถ้าคุณดาจะไป ชีวิตคุณดาย่อมสำคัญอยู่แล้ว เพียงแต่ถ้าคุณดาสามารถช่วยพวกเราได้ หวาก็ขอร้องให้คุณดาช่วย เพราะไม่มีใครอยากตายหรอกค่ะ ไม่ว่าจะเป็นหวา ดุษ หรืออัคเรศ”               วิภาดานิ่งกับคำพูดของคนทั้งสอง หล่อนรู้ว่าตระกลกับหวันยิหวาพูดถูก แต่หล่อนไม่อยากยอมรับง่ายๆ               “นะ ดา ช่วยพวกเขาหน่อยเถอะ สำนักกฤตยาเองมีจุดประสงค์เพื่อช่วยเหลือคนเหมือนกันไม่ใช่หรือ”               วิภาดาส่งแรงโทสะทั้งหมดสู่ฝ่ามือแล้วซัดออกยังกลางทะเลทราย ผิวพื้นระเบิดตูม ฝุ่นควันกระจายว่อน ทุกคนมองหล่อนจริงจัง แม้อัคเรศที่ยืนขาแข็งตั้งนานยังมีปฏิกิริยาตอบสนอง อาการ‘ก้าวขาไม่ออก’หายสิ้น แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 49 05:28:03 จากคุณ : คายตรี - [ 8 ต.ค. 49 05:20:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2               พระพายหอบม่านควันส่วนบนจางหายทิ้งผงฝุ่นด้านล่างคลี่ยาวตามทางแล้วนอนราบกับพื้นทราย ประหนึ่งม่านมหรสพเปิดออกให้ผู้ชมได้เห็นการแสดงตระการตา ทว่า สถานการณ์นี้ การแสดงนั้นถูกแทนด้วยกองทัพแมลงเก็บวิญญาณนับล้านตัวมุ่งใกล้พวกเขาเต็มแก่ คลื่นดำกลืนท้องฟ้ากว่าครึ่ง บางส่วนรวมตัวกันเป็นสาย พุ่งหาดุษฎีเต็มๆ               “วิ่งเร็ว!”               วิภาดาตะโกน อัคเรศวิ่งนำหน้าตามด้วยดุษฎี กองทัพแมลงไล่พวกเขาเหมือนงูยักษ์เลื้อยกวดเหยื่อ มันโฉบคนทั้งสองล้อมกลิ้งหลุนๆลงเนินทรายแล้ววกตัวขึ้นฟ้า รั้งรอชั่วครู่จึงทิ้งตัวลง บิดเกลียวสว่านหมายคร่าคนทั้งคู่ให้หายไปจากพื้นพิภพ               ตระกลรัวอาคมธาตุน้ำ พลังวารีห่อลำแขนเขา เปล่งประกายสีฟ้า ชายหนุ่มชกลมไปทางฝูงแมลงผี อาโปธาตุสอยพวกมันได้จำนวนหนึ่ง หากน้อยนักถ้าเทียบกับจำนวนทั้งหมด               วิภาดากระโดดไปหาชายหนุ่มทั้งสอง อาการบาดเจ็บข้อเท้าบั่นทอนความคล่องตัวมากพอควร กระนั้น หญิงสาวยังกัดฟัน กำหนดท่วงท่า ร่ายมนตราตวาดลั่น               “สี หะ นา ทัง”               กระทืบเท้าครบสามหน ราชสีห์ไฟเผยตัว สัตว์ในตำนานเหลียวมองเจ้านายแว่บก่อนทะยานปะทะกองกำลังแมลงผี กองทัพแมลงเก็บวิญญาณพุ่งลงมาเหมือนน้ำก๊อก ราชสีไฟทะลวงกลาง แผดเสียงคำรามสะท้านสะเทือน เหล่าแมลงจำนวนมากโดนอำนาจของเจ้าแห่งสัตว์ทนไม่ไหว ล้มตาย เศษซากหล่นเกลื่อนดั่งสายฝน อีกจำพวกรู้หลบจึงเบนหนี ราชสีห์ไฟกลับลงพื้น ท่วงท่าสง่างาม               “รีบไปหาตระกลเร็ว”               วิภาดาตะคอกคนทั้งสอง พวกเขาทำตามไม่อิดเอือน หญิงสาวนึกชังอัคเรศจับใจ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ทุกๆคนคงหนีทัน               แมลงเก็บวิญญาณม้วนตัว ย้อนกลับมาทางหญิงสาวพวกมันไม่ได้สนใจหล่อนแม้แต่น้อย สิ่งที่มันต้องการคือคนข้างหลังหล่อน               วิภาดาคีบลูกแก้วชนิดเดียวกับที่เคยให้ดุษฎีไว้เขวี้ยงลงพื้น กำแพงแก้วกางออกทันใด ยับยั้งการโจมตีของเหล่าแมลงร้ายได้ชั่วคราว               “ดา!!!” ตระกลร้องเรียก               วิภาดาตัดสินใจแล้ว แมลงพวกนี้น่าจะมีจุดประสงค์บางอย่างเกี่ยวกับตัวดุษฎี เพราะพวกมันจ้องเล่นงานเขาคนเดียว อีกอย่าง ถ้าแมลงเก็บวิญญาณมา จอมมารก็ต้องมา และถ้าจอมมารมาแล้ว ไม่ว่าใครก็หนีไม่รอด ดังนั้นหล่อนต้องต้านมันไว้ก่อน เพื่อให้พวกเขาหนีไปไกลพอ ไม่ก็หาที่หลบภัยพ้น               “ดา ไม่มีใครกำจัดจอมมารได้หรอก ไม่ว่าจะวิชาของกฤตยาหรือวโรหะก็ทำอะไรมันไม่ได้เลย ยกเว้นมนตราของสองสำนักจะรวมกัน ...ดา อย่าสู้กับมัน”               ตระกลวิ่งสวนทางกับดุษฎีและอัคเรศ วิภาดากางมือส่งกระแสจิตบังคับเขาให้เดินกลับ แม้ตระกลพยายามต่อต้านอำนาจเท่าไหร่ก็ไม่อาจหลุดได้               “ดา อย่าสู้กับมัน อย่า...”               “พวกนายพารีบไปเร็ว มันจะมาแล้ว”               แม้หวันยิหวากับดุษฎีจะทำหน้างง แต่พวกเขาก็พยักหน้ารับ ทำตามโดยดี               วิภาดามองคนทั้งสี่ลับหายไปจากเนินทรายจึงโล่งใจได้บ้าง หล่อนหันมาจดจ่อกับแมลงปีศาจเต็มที่               กฤตยากับวโรหะมีที่มาจากแหล่งเดียวกัน แต่เมื่อทั้งสองต่างแยกมนตราออกจากกัน พลังอำนาจแห่งมนตร์ที่แท้จริงจึงลดทอน หากหล่อนยังเชื่อ ลำพังแค่กฤตยามนตร์ก็สามารถรับมือจอมมารได้               ในบรรดามนตร์ลึกลับของสำนัก อาจารย์ได้ประสิทธิ์ประสาทมนตร์บทหนึ่งซึ่งศักดิ์สิทธิ์นักแก่หล่อน มันสามารถเอาชนะอำนาจชั่วร้ายที่สุดได้ แต่มีข้อแม้... ข้อแม้สำคัญที่หล่อนต้องทำตาม มิฉะนั้นการมันจะไม่ได้ผล               “แสดงตัวออกมา จอมมาร”               วิภาดาไขว้ขา เหยียดแขนทั้งสองข้างออก พลังปราณถูกรวบรวมไว้ ณ จุดที่สองของจักระทั้งเจ็ด  ละอองระยิบระยับผุดพรายจากพื้นดินแล่นสู่ตัวหล่อนมือทั้งสองสั่นระริก บนหน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็กซึม กระแสลมก่อตัวจากจุดที่หล่อนยืน กระพือโหมมิหยุดหย่อน เส้นสีแดงลากวงล้อมรอบตัว ก่อนเปล่งจ้าแสบตา               หญิงสาวยกแขนขึ้นเหนือหัว ดัดลัญจกรเลื้อยไล่ลงมาจรดอก งูไฟโผล่ออกจากจุดรวมพลังปราณ เวียนขวาหายไปตรงอัจนาจักระ               “จอมมาร จงปรากฏตัว”               วิภาดาเหยียดแขนออกหน้าจนสุด ลำคลื่นสีแดงพุ่งผ่านกำแพงอาคมกระแทกแมลงเก็บวิญญาณเหล่านั้น พวกมันร้องกรี๊ดๆ สะบัดหนีห่าง ราชสีห์ไฟคำรามซ้ำ               เสียงหัวเราะน่าขยะแขยงดังมาจากทุกทิศทาง ทั้งหน้าหลัง ซ้ายขวา ข้างล่างและข้างบน หญิงสาวเหลียวมองเลิกลั่ก               ฝูงแมลงเก็บวิญญาณรวมกลุ่ม บิดเกลียวดั่งพายุหมุน ตีจากล่างสู่บน จากนั้นจึงเผยร่างสีดำมะเมื่อมตรงกลาง กลิ่นเน่าเหม็นรุนแรงโชยปะทะจมูกจังๆจนอยากวิภาดาอยากเบือนหนี               แมลงแต่ละตัวบินเกาะตามตัวของมัน หายเข้าไปในผิวเนื้อ ตัวแล้วตัวเล่า จนตัวสุดท้ายเกาะที่อกมันแล้วแทรกตัวลงไปอย่างรวดเร็ว               จอมมารปรากฏตัวแล้ว!               จอมมารปรากฏตัวแล้ว จอมมารมีผิวกายสีหม่นทุกอณูเต็มด้วยน้ำเหลืองหนืดเหนอะ ดวงตาแดงฉานหรี่เล็ก สองแขนทิ้งห้อยข้างลำตัวสบายๆ มือเท่าพายมีกรงเล็บเขียวงอกยาวกระทบดังกริ๊ก-กริ๊ก               “ศิษย์แห่งกฤตยาลัยทำได้ดีทีเดียว”               จอมมารหัวเราะร่วน ปรบมือ               “แกมายุ่งกับพวกเราทำไม”               จอมมารเดินช้าๆจนชิดกรอบกำแพงอาคม มันบรรจงกรีดเล็บลงบนผนังใส พอมันลากไปทางไหน เส้นสีเขียวก็เข้มขึ้นตาม และเลือนหายในช่วงลมหายใจต่อมา มันเล่นของมันอย่างนี้จนพอใจจึงหยุดนิ้ว แล้วเคาะสองสามที               “ข้าแค่มาเยี่ยมพวกเจ้าน่ะ”               วิภาดาบีบแส้ในมือแน่น หล่อนไม่วางใจมันเด็ดขาด               “ไม่เชื่อข้ารึ ข้าล่ะเบื่อนักกับพวกช่างสงสัย กังวลว่าคนนู้นดีจริงไหม คนนี้เลวบริสุทธิ์หรือเปล่า แต่กับตัวเองไม่เคยคิดพิจารณาว่าดีหรือชั่ว คนแบบนี้ข้าเจอมาทุกยุคทุกสมัย นานๆหรอก จึงจะมีใครแหกข้อสังเกตนี้สักคน”               “อย่าพูดอะไรที่ยากนักจอมมาร ฉันไม่ใช่นักปรัชญาแสวงหาสัจธรรมแห่งชีวิต ฉันแค่อยากรู้ว่าแกต้องการอะไร”               “ข้าต้องการ... ฮึ!” จอมมารมองฟ้า “ข้ามีความต้องการมากมาย ทั้งที่จำเป็นและไม่จำเป็น เพราะความต้องการทำให้ข้าดำรงอยู่ ยิ่งความต้องการนั้นรุนแรงเพียงใด ข้ายิ่งเข้มแข็ง ข้ามาหาพวกเจ้าก็เพราะความต้องการนี่แหละ”               “แต่ฉันไม่ต้องการ...”               “อะ อ้า มั่นก็ความต้องการ ความไม่ต้องการคือความต้องการอย่างหนึ่ง ต้องหารให้เป็นอย่างนี้ และต้องการให้ไม่เป็นอย่างนี้ ดังนั้นเจ้าอย่าปฏิเสธว่าเจ้าปราศจากซึ่งความต้องการ”               “พูดไม่รู้เรื่อง แกไปเสียดีกว่า อย่ามายุ่งกับพวกเราอีก”               จอมมารหัวเราะร่า หลิวตามองวิภาดาอย่างนึกขัน               “จะให้ข้าไปไหนเล่า ในเมื่อข้าอยู่กับพวกเจ้าทุกคน”               กรงเล็บเขียวขยุ้มกำแพงมนตร์แล้วกระชากทิ้งง่ายดาย แรงอัดอากาศสะท้อนร่างหญิงสาวเซถอย หญิงสาวตั้งหลัก เหวี่ยงแส้บงกชออก จอมมารคว้าขมวดเข้าที่มือ ดึงหล่อนเข้าไปหา กรงเล็บใหญ่บีบที่คอหล่อนแน่น ราชสีห์ไฟโจนเข้าด้านข้างก็โดนจอมมารซัดกรงเล็บใส่เสียหมอบ               “ข้าเองอยู่กับเจ้า และรู้ว่าเจ้าต้องการอะไรบ้าง อำนาจ เงินทอง ความรัก ทุกอย่างข้าดลบันดาลให้เจ้าได้หมด เพียงแต่เจ้าต้องการ แค่ขอมา”               “ไม่ - - ไม่... มี... วัน...”               “เจ้าแน่ใจหรือ ข้าว่าเจ้ายังไม่แน่ใจในตัวเองหรอก ข้าสามารถทำให้กฤตยาลัยเป็นใหญ่ได้ ถ้าเจ้าต้องการ มอบอำนาจแห่งสามโลกให้ได้ ถ้าเจ้าต้องการ และสามารถกำจัดเสี้ยนหนามตำใจอย่างไอ้ตระกลให้เจ้าได้ ...ถ้าเจ้าต้องการ”               วิภาดาไม่ตอบ หล่อนดิ้นขลุกขลัก               “ข้าไม่ฆ่าเจ้าหรอก” จอมมารจ่อกรงเล็บหน้าหล่อน “ข้าเป็นมิตรเจ้า ข้าเป็นมิตรทุกคน”               มันผลักหล่อนลงกองกับพื้น เงยหน้าตะโกนขึ้นฟ้า               “ไม่มีใครหนีข้าพ้น... ไม่มีใครหนีข้าพ้น...”               วิภาดาฉวยโอกาสซัดปทุมจักรใส่มัน มือใหญ่รวบอาวุธหล่อน บดขยี้ในมือ เศษผงสีทองร่วงพราวลงพื้น               “ไม่ใช่เจ้า!”               จอมมารแปรเป็นแมลงอีกครั้ง แมลงเก็บวิญญาณหมุนวนรอบตัวจอมมารดั่งพายุหมุนเช่นตอนเริ่มก่อตัว พอคลุมมิดถึงหัวพวกมันก็สูดหายสู่ฟ้าเบื้อบน               วิภาดารู้สึกกระตุกตรงหัวใจ               เหลือบแลยังทิศที่ทุกคนหนีไป เหมือนมีเมฆฝนอึมครึมทอดเงาทับ แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 49 05:42:17 จากคุณ : คายตรี - [ 8 ต.ค. 49 05:20:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เฮ้อ...ก็ยังต้องลุ้นต่อไป ตอนแรก ๆ ที่อ่าน นึกว่าวิภาดา กับตระกล เป็นมนุษย์จากอีกโลกหนึ่งซะอีก แต่พอบอกรู้จักแดนเนรมิต ก็เลยอ้าว/เป็นคนเหมือนเราเหรอนี่ ยังไงก็รีบคลายปมนะ อย่าให้มันรัดแน่นนัก เดี๋ยวจะหายใจไม่ออกจริง ๆ จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 8 ต.ค. 49 07:58:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จอมมารฉลาดจริงๆ แต่มองในแง่ดี วิภาดาอาจเอาชนะใจตัวเองได้ จากคุณ : scottie - [ 8 ต.ค. 49 13:18:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สนุกและสั้นอีกตามเคย ลงควบไปเลยท่าน ฉากยิ่งใหญ่อลังการมาก รึว่าเราคิดไปเองก็ไม่รู้นะ แบบว่าเห็นมิติแว่บ ๆ เห็นฉากการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ เห็นแส้ฟาด มีแสงวูบวาบ ฮ่า ๆ รอตอนต่อไปครับผม จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 14 ต.ค. 49 05:27:57 ]