ความคิดเห็นที่ 1 ตั้งใจไว้ตั้งแต่เริ่มเขียนแล้วค่ะว่า จะไม่เขียนเรื่องที่ผิดศีลธรรม หากจะเขียนเรื่องที่สะท้อนสังคมก็จะมีบทสรุปในสิ่งที่ดีและสิ่งที่เลวด้วย จากคุณ : tiara - [ 8 ต.ค. 49 17:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เห็นด้วยกับพี่ tiara ค่ะ     งานเขียนบางเรื่อง อ่านแล้วไม่ทราบว่าคนเขียนต้องการสื่ออะไรกันแน่   นักเขียนบางท่านสร้างตัวละครบางตัวที่เรียกว่าตัวร้ายขึ้นมา  ทำผิด ทำบาปสารพัด  แต่ตอนท้าย ๆ ได้รับบทลงโทษที่เบาเหลือเกินเมื่อเทียบกับการกระทำที่ตัวละครตัวนั้นกระทำ หรือได้รับการอภัยง่ายดายเหลือเกิน bapanijก็เข้าใจว่าคนไทยเป็นพวกใจอ่อน ขี้สงสาร อภัยได้ก็อภัย  แต่การใช้ลักษณะนิสัยแบบนี้มาใช้ในการเขียนนิยาย หรืองานเขียนใดๆก็ตาม และเมื่องานเขียนชิ้นนั้นๆออกสู่สายตาสาธารณชนแล้ว เป็นการทำร้ายสังคมที่เราอยู่อาศัยอย่างที่คนเขียนอาจคาดไม่ถึง   เพราะมันทำให้คนอ่านซึมซับสิ่งเหล่านี้ไปโดยไม่รู้ตัว  ซึ่งสิ่งที่พวกเขาซึมซับ  คือ ทำผิดแค่ไหนใคร ๆ ก็ให้อภัย และเห็นการทำผิดไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตาม เป็นเรื่องเล็กน้อย พอเขียนมาถึงตรงนี้หลายคนคงแย้งว่า คนอ่านก็มีสมอง  คิดเป็น แยกแยะเป็น   bapanij อยากจะบอกว่า ปูมหลังของคนแต่ละคนไม่เหมือนกัน  ตัวคุณอาจคิดว่าตัวเองแยกแยะได้  แต่คุณต้องมองดูคนรอบข้างที่อยู่ในสังคมด้วย งานเขียนหนึ่งชิ้นจากนักเขียนหนึ่งท่าน  มีกลุ่มคนอ่านหลากเพศ หลายวัย  เมื่อต่างวัยวุฒิ  วุฒิภาวะก็ต่างกันไปด้วย  การปลูกฝังจากครอบครัวมีส่วนอย่างมากในการตีความสาร(เรื่องที่อ่าน)     เคยเป็นไหมสิ่งที่เราท่องจำแทบตายแต่ไม่จำ ไปจำอะไรก็ไม่รู้  คนไม่น้อยเป็นแบบนี้ บางครั้งไม่ได้เลือกจะจำแต่กลับจำได้ นั่นเรียกว่าการซึมซับโดยไม่รู้ตัว     ***คนที่บอกว่าตัวเองมีสมองไม่ได้หมายความว่าจะไม่งี่เง่า คราวนี้มาพูดกันต่อว่านักเขียนควรทำอย่างไร นักเขียนควรชี้ให้เห็นผลของการกระทำดี และผลของการกระทำชั่ว ให้ผู้อ่านได้เห็นอย่างชัดเจน ไม่ผิดที่คนทำชั่วที่สำนึกตัวจะได้รับการให้อภัย  แต่นักเขียนควรชี้ให้เห็นว่าคนที่กระทำผิดแล้วกว่าจะได้รับการให้อภัยนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ   วันนี้มาพูดในฐานะนักอ่าน และนักเขียนที่มีงานขีด ๆ เขียน ๆ เล็ก ๆ น้อยไว้ชื่นชมคนเดียว  แต่เป็นอีกคนหนึ่งในสังคมที่อยากให้สังคมเราน่าอยู่ค่ะ  และอยากให้สิ่งที่รัก คือ การอ่าน และการเขียน มีส่วนในการสร้างสรรค์สังคมให้น่าอยู่ยิ่งขึ้น   อยากให้งานเขียนทุกชิ้นของนักเขียนทุกท่าน เป็นดั่งแสงเทียนที่ส่องสว่างให้ทางแก่ผู้อ่านค่ะ   ขอบคุณ จอย เนตรนภัส ที่มาตั้งกระทู้ดี ๆ ให้เราได้คิดกันค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 49 20:18:35 จากคุณ : bapanij (bapanij) - [ 8 ต.ค. 49 20:15:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เออ เคยไปเลี้ยงเด็กกำพร้ากะชมรมเพื่อนที่จุฬาอ่ะพี่จอย แบบ เด็กๆเป็นผู้ชาย ซนกันมากๆ แต่ก็สนุกดีอ่ะ จากคุณ : oreocream - [ 8 ต.ค. 49 22:05:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สมัยก่อนคนเราเคร่งศีลธรรม เชื่อว่าทำดีต้องได้ดี เรื่องที่เขียนออกมาส่วนใหญ่ก็จะสื่อความหมายเช่นนี้ แต่สมัยปัจจุบันความเชื่อนั้นเจือจางลง เรื่องที่เขียนออกมาจึงไม่เน้นแบบนั้น นอกจากผู้เขียนอาวุโส อีกอย่างหนึ่งเรื่องแบบนั้นมีมามากมาย ผู้เขียนกลัวคนอ่านจะเบื่อ จึงเปลี่ยนแนวไป เปลี่ยนไปจนตรงกันข้าม คือทำชั่วได้ดีก็มี ลองนึกถึงเรื่องราวในภาพยนต์ทั้งไทยและเทศ เราจะพบว่าแต่ก่อนพระเอกนางเอกเป็นคนดีมีศีลธรรม กว่าจะจูบกันได้ก็ตอนจบนั่นแหละ แล้วเดี๋ยวนี้เป็นไง ข่มขืนกันเป็นว่าเล่น อะไรที่เปลี่ยนไป จิตใจของผู้สร้างไงครับ ขออภัย..เราจะได้ยินประโยคที่ว่า พระเอ๊ก..พระเอก นางเอ๊ก..นางเอก เป็นคำชมหรือเปล่าครับ? จากคุณ : เจียวต้าย - [ 9 ต.ค. 49 05:55:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในฐานะคนอ่านก็อยากเห็นอะไรอย่างนั้นเหมือนกัน ถึงได้ถามผู้เขียน หรือบ่นเป็นป้าแก่ไปเสมอ ยิ่งเรื่องเพศของเด็กวัยเรียน แม้จะบอกว่ามันเกิดขึ้นจริง แต่ถ้าอยากให้เป็นสื่อที่ดี ก็สอนได้หรือมิใช่? จากคุณ : scottie - [ 9 ต.ค. 49 10:49:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อย่างพี่สก๊อตตี้ว่า เราสอดแทรกเข้าไปได้ โดยส่วนตัวเองก็พยายามอยู่เหมือนกันค่ะ โดยเฉพาะเรื่องล่อแหลมเกี่ยวกับศีลธรรม ยิ่งคนอ่านส่วนใหญ่อยู่ในวัยเรียนบ้าง วัยทำงานบ้าง โดยเฉพาะวัยรุ่นวัยเรียน กำลังอยากรู้อยากลอง ต้องระวังกันเป็นอย่างมากๆ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองทำได้ดีแค่ไหน หากก็พยายามเท่าที่จะทำได้ จะเขียนฉากถึงเนื้อถึงตัว หรือเกินเลยไกลกว่านั้นบางทีก็คิดหนัก แต่พอมาได้อ่านบทความหรือฟังคำบางคำจากปากวัยรุ่นก็ปวดใจได้เหมือนกัน เคยรู้สึกเหมือนพี่สก๊อตตี้ หรือเราอาจจะแก่ไป มาพูดๆ ย้ำๆ เหมือนป้าแก่ๆ เด็กๆ เหล่านั้นก็บ่นๆ หาว่าไม่ทันสมัยบ้างละ เชยบ้างละ เมืองนอกเขาก็ทำกัน จนบางทีเราลืมไปว่าเราเป็นคนไทย จะรับวัฒนธรรมของเขามา ทำไมไม่เอามาปรับเลือกใช้ละ ไม่ใช่รับมาเท่าไรของเขาดีหมด ใช้หมด จนลืมไปว่าของเราดีกว่าก็มี ค่อยๆ นำมาปรับใช้ ของเขาดี เราใช้ ของเราดี เราก็รักษาเอาไว้ โดยเฉพาะเรื่องการแสดงความรักเดี๋ยวนี้ ต้องเข้าถึงตัวกันเท่านั้น ถึงจะเรียกว่าหวาน เรียกว่ารักได้ ทั้งๆ ที่เราหวานได้ โดยไม่ต้องถึงตัว เคยอ่านบทประพันธ์ของคุณ วลัย นวระ ชุดท่านชาย (4 ภาค) เป็นเล่มของคุณชายเพชร ซึ่งเป็นเล่มที่ 4 ถ้าจำไม่ผิด ท่านกล่าวถึงการแสดงความรักของท่านพ่อ ซึ่งกล่าวไว้ประมาณว่า 'ท่านไม่เคยทำอะไรให้ลูกๆ เห็น ทว่าก็ทราบว่าท่านนั้นรักกันหนักหนา บางทีแค่มองผ่านหัวเด็กๆ ข้ามห้องไป สบตาหม่อมแม่ที่นั่งอยู่อีกห้อง แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงความรักเหล่านั้น' โดยส่วนตัวเลยอยากทำให้ได้อย่างนั้น หวานโดยไม่ต้องถึงขนาดกอด จูบ เพราะอย่างที่คุณ bapanij ว่าไว้ ว่าพื้นฐานแต่ละคนไม่เท่ากัน หากจะมาบอกว่า เด็กๆ สมัยนี้มีสมอง แยกแยะผิดถูกได้... มันเป็นอย่างนั้นจริงหรือ? ไม่ได้หมายถึงไม่มีสมอง แต่ด้วยภูมิหลังที่ต่างการ พื้นฐานครอบครัว การปลูกฝังที่ต่างกัน แบบนี้แล้วเราจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเด็กๆ แยกแยะได้ดี จากคุณ : เนตรนภัส - [ 9 ต.ค. 49 11:31:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พูดกันตรงๆ เลยนะคะ ตอนเขียนไม่ได้คิดอะไรถึงสังคมเท่าไหร่ คิดแต่ว่าอยากเขียนนิยายสนุกคือเขียนนิยายที่ตัวเองอ่านสนุก และคิดว่าคนอื่นคงอ่านสนุกด้วย (คงต้องฝึกไปเรื่อยๆ กว่าจะทำได้อย่างที่คิด) แต่ตัวเองก็มีมาตรฐานในการเขียนในใจเหมือนกัน ดังนั้นแม้ไม่ให้อะไรกับสังคม แต่ก็ไม่ได้ทำร้ายสังคมแน่ค่ะ จากคุณ : wayo - [ 9 ต.ค. 49 12:02:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เอิ๊ก เป็นหนึ่งในคนที่เขียนเรื่องล่อแหลมไต่ถัง เอ๊ย ไต่เส้นมาแล้วหลายหน  ถ้าจะออกความเห็นเรื่องความวาบหวิว ก็สงสัยจะไม่เหมาะ ขอข้ามไปดีกว่าครับ อิๆ จากประเด็น "เคยคิดบ้างไหมว่าเราเคยให้อะไรแก่คนอ่านบ้างนอกจากความบันเทิงในนั้น" ขอสารภาพว่า คิดจะให้แต่ความบันเทิงครับ เอิ๊ก แหะๆๆ ไม่ได้ตั้งใจขวางโลกหรอกนะครับ เพียงแต่มันเป็นความใฝ่ฝันเท่านั้นเอง ว่ากันตามตรง  เมื่อก่อนผมเคยเขียนงานซึ่งเป็นบทการแสดง ไม่ใช่นิยาย เน้นเนื้อหาเกี่ยวกับสังคม โศกสลดรันทดหดหู่ ดูแล้วอยากกอดคอกันร้องไห้มากมาย ไม่ก็ดูแล้วต้องกอดคอกันเดินไปให้สุดทาง แต่อาจเพราะเวลาผ่านไป ใจคนมันก็เปลี่ยนแปลง เอิ๊ก  ตอนนี้ไม่นึกอยากเขียนงานทำนองนั้นแล้วอ้ะ  หมู่นี้อยากเขียนเรื่องเกี่ยวกับคน เกี่ยวกับความรู้สึกมากกว่าครับ  แล้วช่วงนี้เลยก็กำลังมีความสุขกับแนว romantic comedy คือช่วงนี้มันช้อบชอบ อ่าน/ดู แล้วชุ่มชื่นสดใจ หัวใจพองฟู ก็เลยเขียนแนวนี้ เขียนไปก็มีความสุขครับ สรุปว่าคิดจะให้แต่ความบันเทิงจริงๆ แต่ขอแอบให้ตัวเองด้วยอีกคน เอิ๊ก ถึงอย่างนั้น (ช่วงนี้เป็นช่วงแก้ตัว กร๊าก) ผมก็ตั้ง "มาตรฐาน" ของงานที่ผมเขียนไว้ระดับหนึ่ง ทั้งในแง่ของความสมจริง (vs ความเป็นการ์ตูน) และคุณธรรม/จริยธรรมของตัวละคร ถึงจะเขียนประเด็นล่อแหลมหลายครั้ง และนิยมเหลือเกินกับไอ้ฉากวาบหวิวเนี่ย (มันชื่นใจยังไงไม่รู้อะครับ เอิ๊ก แบบว่าคนเขียนหื่น)  ผมก็พยายามระมัดระวัง และดูแลขอบเขตของมันในงานแต่ละเรื่องอยู่ตลอด แต่แน่นอนว่า มาตรฐานของผมอาจจะย่อหย่อนกว่าคนอื่น แหะๆๆ  ก็เลยต้องขึ้นคำเตือนไว้ต้นเรื่องตามระเบียบ เอิ๊ก ที่รู้สึกว่าตัวเองแย่แย้แย่มากๆ คือ เขียนผู้ร้ายไม่ได้อะครับ  แบบว่าทำใจให้ใครร้ายไม่ได้ นิยายผมมันคงจะเป็นได้แต่แนวการ์ตูนแบบนี้เรื่อยไป เพราะมันแบน มันไม่สมจริง  ผมดันเป็นคนมองคนในแง่ดีค่อนข้างมาก เลยชอบรู้สึกว่าทุกคนมีแง่ดีมีส่วนดี เวลาเจอตัวละครร้ายมากๆ ทีไรก็เอ๋อไปเลยทุกที นิยายผมเลยไม่ค่อยมีผู้ร้ายครับ นอกนั้นก็พยายามแทรกอะไรจุกจิกเล็กๆ น้อยๆ แบบที่คิดอยู่ ทำอยู่ในชีวิตประจำวัน ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นอะไรที่ "ให้" กับคนอ่านเท่าไหร่ เพราะดูเหมือนคนอ่านจะรู้ๆ กันอยู่แล้ว แต่ก็อยากให้มี เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของตัวละครที่ผมรัก เช่นเรื่องมิตรภาพ เรื่องการดูแลสิ่งแวดล้อม การทำสังฆทาน อะไรพวกเนี้ยครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 9 ต.ค. 49 13:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คิดเหมือนกันค่ะ จะพยายามสอดแทรกสาระดีๆ อันน้อยนิดไว้ในบทสนทนาหรือบทบรรยายบางช่วง แต่จะไม่เน้นมากจนเรื่องเพี้ยนไป ^ ^" จากคุณ : อัญชา - [ 9 ต.ค. 49 18:35:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ให้อะไรกับสังคม? คิดเหมือนน้องวาโยค่ะ คือแนรกๆ จะไม่ได้คิดเรื่องพวกนี้ จะเขียนเพราะเราอยากเขียน สนุกกับมันมากกว่า....แล้วก็ตั้งมั่นไว้ในใจอยู่แล้ว ว่าเราจะพยายามไม่ทำร้ายสังคม ไม่ชี้นำให้คนเป็นคนดี อย่างน้อยๆ ถ้าตัวละครมันร้ายนัก ก็ต้องรับกรรมที่ก่อไว้ค่ะ ไม่ชอบเขียนในทางเดียว เป็นจำพวกหมั่นไส้ตัวละครเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วย แหะๆ... แต่ในทางปฏิบัติจริง การเขียนนิยายเรื่องหนึ่ง มันก็มีอะไรให้สนใจมากกว่าแค่เรื่องรักๆ ของพระนาง ถ้าเราจะหาจุดใส่แง่คิด แทรกสาระเล็กๆ น้อยๆ พอไม่ให้คนอ่านรู้สึกว่าถูกยัดเยียดมากมายนัก มันก็น่าจะได้... ก็พยายามจะทำ เท่าที่ทำได้ และโอกาสในนิยายเอื้ออำนวยค่ะ (แต่เคยโดนแนะนำว่าเขียนฉากหวานๆ น้อยไป แง้มๆๆ) กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ดี...ขอบคุณคนตั้งกระทู้นะคะ^^ จากคุณ : ลันเตา... - [ 15 ต.ค. 49 10:17:36 ]

ความคิดเห็นที่ 11 บางครั้งก็เขียนอะไรที่รุนแรงและโหดร้ายมากเพราะโลกแห่งความจริงมันรุนแรงและโหดร้ายกว่าที่เราคิดเยอะ การที่จะก่อจิตสำนึกให้กับผู้เสพ ก็ต้อง"ทำลายคุณค่า"จากมายาคติ เป็นเหมือนการต่อต้านความรุนแรงด้วยการนำเสนอฉากที่รุนแรง และสร้างความหมายขึ้นมาใหม่ นี่สิงานที่มีส่วนกับสังคมอย่างแท้จริง จากคุณ : the author - [ 17 ต.ค. 49 19:40:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรารู้สึกว่า ไม่ว่านักเขียนจะรู้หรือไม่รู้ตัวก็ตาม งานเขียนของนักเขียนก็เป็นสิ่งที่สะท้อนสังคมอยู่ดีไม่มากก็น้อย(นักเขียนเป็นผลผลิตของสังคม) ยิ่งนักเขียนยิ่งเติบโตขึ้นมากเท่าไหร่ความต้องการจะเป็นส่วนกับสังคม (ที่บวกกับตัวตนของตัวเอง)ของนักเขียนยิ่งชัด ไม่ว่าจะเป็นงานแนวอะไร หรืองานเขียนประเภทไหนก็ตาม อย่าทิ้งความเป็นนักวิจารย์นะ แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 49 07:15:06 จากคุณ : เขียนหลายอย่าง (the author) - [ 31 ต.ค. 49 07:13:56 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พี่เอง ไม่สามารถเรียกตัวเองได้ว่านักเขียน ทั้งยังไม่สามารถเรียกตัวเองได้ว่าดีเลิศกว่าใครๆ แต่สิ่งที่พี่คิดจริงๆ ก็คือ... ทุกๆ ครั้งที่เขียนอะไรออกไป พี่ไม่ต้องการเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้สังคมทุกวันนี้แย่ลง สิ่งที่จะเขียนออกไป ตั้งมั่นในใจว่า แม้จะเป็นเพียงเรื่องประเทืองอารมณ์ ไม่ใช่เรื่องประเทืองปัญญา แต่อะไรที่เป็นข้อมูลทั้งหมด... ต้องไม่ยกเมฆเอาเอง อะไรที่เป็นศีลธรรม จริยธรรม พื้นฐาน ต้องไม่ละเมิด พี่เขียนด้วยความรักจะเขียน... และต่อให้วันหนึ่งงานเขียนของพี่จะขายไม่ได้เลยสักเล่ม พี่ก็คงยังเขียนต่อไปนั่นเอง... เมื่อคิดได้อย่างนี้แล้ว พี่เลยไม่รู้สึกกดดันว่างานจะขายได้ หรือ ขายไม่ได้ แต่สิ่งที่พี่ยอมไม่ได้คือ การถูกจัดไปอยู่ในหมวดหมู่วรรณกรรมขยะ (ใครเป็นคนคิดคำนี้ฟร่ะ... โหดร้ายชะมัดเลย) จะว่าไป... พี่เชื่อที่เขาว่า เด็ดดอกไม้ สะเทือนดวงดาวน่ะ... ถึงจะเป็นมือเล็กๆ ในวงแคบๆ ก็ไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งของ butterfly effect หุหุ... คนถามว่าถามงงๆ คนตอบ ตอบได้งงกว่าไหมหนอ @^____________________^@ ปล. รู้ข่าวมีตติ้งยังอ่ะ ไปม่ะๆๆๆ จากคุณ : p_jung (P_JUNG_PIGLET) - [ 31 ต.ค. 49 19:22:31 ]