ความคิดเห็นที่ 1 บริการรวมกระทู้ค่ะ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ Scene II สองอาทิตย์ก่อน..... นัสโทรมาเล่าให้ฟังเรื่องป่าน ก็คนแถวบ้าน นัสเพิ่งย้ายเข้าไปอยู่ในหมู่บ้านนั้น บ้านหลังนี้เขาสองคน ทิมกับนัส ลงทุนลงแรงสร้างมันขึ้นมาจากความพยายามที่อยากจะมีครอบครัวในสังคมดีๆอยู่รายรอบในใจกลางเมืองใหญ่ เดินทางสะดวกสบาย สังคมที่ทุกคนฝันถึงเหมือนโฆษณาสวยหรูในทีวี หมู่บ้านแบ่งออกเป็นซอยเล็กซอยน้อย แต่ละซอยมีบ้านอยุ่ประมาณ 10 หลัง หันหน้าชนกัน นัสเจอป่านในงานปาตี้วันหยุดของซอย     ทุกคนรุมแซวป่านกันตลอดว่า "ป้า" เพราะถ้าเทียบแล้ว ถึงนัสจะอายุมากกว่า แต่ดูอ่อนกว่าป่าน จะด้วยหน้าตาและผิวพรรณ ป่านเป็นรอง นั้นก็เพราะชาติพันธ์เขามาจากอีสานใต้ ป่านเป็นวิศวกรในห้องทดลองบริษัทเคมีภัณฑ์ แถบชานเมือง วันๆถึงจะอยุ่แต่ในห้องทดลองก็ไม่ทำให้ความขาวใสมาเยือนเขาได้ นัสเข้าหาป่านด้วยการผ่านเพื่อนสนิทของเขาชื่อ จั๊ม ด้วยการหยอกล้อแหย่เล่นกันในวงเพื่อนปาตี้ เล่นกันไปเล่นกันมา ความรุ้สึกบางอย่างทำให้เขาอยากลองเข้าหาคนอย่างป่าน คนที่ใครๆมองว่า "ขี้เหร่หมาเมิน  น้ำหนักเกินมาตรฐาน สารฟอกขาวร้องยี้ พูดมะนาวไม่มีน้ำ"   เรียกว่า เกือบครบสูตรยี้ของใครหลายคน ...... เพราะรูปลักษณ์และการแสดงออกเหล่านี้ แต่นัสรู้สึกได้ถึง "แสงสว่าง" มันดึงดูดให้เขาเข้าไปสัมผัส  มันซ่อนอยู่ในรูปลักษณ์แบบนั้น นี้อาจจะเป็นสิ่งที่คนหลายคนเรียกว่า "รูปทองพระสังข์" (เน่าวะ-ลิเกสุดๆ "อะ ก็คนไทยนิหว่า ววรณคดีเป็นเครื่องแสดงถึงวัฒนธรรมชาตินั้นนะเว้ย ดูถูกภูมิปัญญาบรรพบุรุษได้ไงวะ") (เออๆๆ กรูเข้าใจ -รูปทอง-สมัยนี้ยังมีอีกเรอะ-ไม่เอาเปลี่ยนเหอะเป็น.....ความอบอุ่นดีก่าเนอะ) คนในวงปาตี้ได้แต่มองกันไปว่า นัสแค่อยากลองของแปลก กำลังได้ของเล่นใหม่ ของที่ทุกคนตราหน้า....ไม่มีวันจะเอามาเล่น เพียงเพราะรูปกาย แล้วพากันคาดเดาไปว่า พอเบื่อคงเหลือเพียงความเป็นเพื่อนบ้าน หรือหนักว่านั้นคือ แค่คนเคยรู้จัก.......ไม่ได้จริงจังอะไร นัสมีทิมแล้ว ทุกคนรุ้ดี ถึงจะไม่เคยเจอตัว แต่ได้เห็นรูปในบ้านนัส ซึ่งต่างชื่นชมว่าเขาเหมาะสมกันดี ด้วยประการทั้งปวง ใครเลยจะเชื่อว่า นัสจะเจอความรู้สึกบางอย่างเข้าในตัวป่าน.....เขาสัมผัสได้ด้วยความรู้สึก ด้วยหัวใจ แต่ทุกครั้งที่นัสเริ่มแสดงตัวว่าจีบป่าน กำแพงที่สูงจนท่วมหัวใจนั้นแทบจะทำให้ทุกอย่างหยุดอยุ่ตรงนั้น ป่านรู้สึกได้เวลานัสสวมกอด ครั้งแรกดูเล่นๆในฐานะเพื่อนบ้าน แต่หลายครั้งเข้าอารมณ์รักแฝงตัวเข้ามาพร้อมกัน  มันทำให้ป่านอึดอัด  ป่านเกลียดวิธีการแบบนี้ เขารู้ดีว่าเป็น--ของเล่นแปลกใหม่ชิ้นหนึ่งเท่านั้น--คนหน้าตาดีอย่างนัสจะมาสนใจเราทำไม--ที่สำคัญมีห่วงทองคล้องคอเสียขนาดนั้น--อย่ายุ่งกะเราเลยนะ--เบื่อแล้วที่ต้องหลบๆซ่อนๆ... ป่านเคยมีแฟนคนนึงที่คบกันเมื่อหลายปีก่อน ทั้งคู่ทำงานในห้องทดลองนั้นหละ แต่ต่างคนไม่อยากให้ใครรุ้ว่าคบกัน ไม่ว่าจะด้วยหน้าที่การงาน สังคมรอบข้างยังไม่ยอมรับ เขาหลบๆซ่อนๆ คบหากัน ป่านอดทนทุกอย่าง  แอบไปเที่ยวด้วยกันลับหลังสายตาคนที่ทำงาน ญาติพี่น้องของแฟนคนนี้ --มันน่าเบื่อ จะรักกัน แล้วยังต้องหลบซ่อนคนรอบข้าง....เหนื่อยนะ ทนเห็นเขาเดินกับผู้หญิงเพื่อปกปิดฐานะตัวเอง-- แล้วทุกอย่างก้อจบลง เพราะเขารุ้ความจริงเรื่องหนึ่ง... ผมกำลังสบายอารมณ์เดินเลือกดีวีดีแถวสีลม......สายเข้านิหว่า.... "จะทำไงดีอะ เขาไม่เล่นกับเราเลย กันตัวเองออกจากเราตลอด คืนนั้นหลังปาตี้เลิก เราแอบย่องไปหาป่านที่บ้านกลางดึก เขางงๆ เราแกล้งเมา อ้างไปเรื่อยว่าแอร์เสียขอมาแชร์ห้องหน่อยเดะ เขาอิดออด แต่ก็ยอมให้เราเข้าไปจนได้ เขาเองคงเมาด้วยมั้ง" นัสโอดครวญ "แล้วไปถึงไหนกันรึเปล่า"   ผมชิงถามก่อนเขาจะพรั่งพรูคำพร่ำเพ้อไปมากกว่านั้น "เปล่านะ รุ้สึกดี ก้อแค่นอนกอดกันทั้งคืน หลับสนิทเลย" "เหอะ หลับเดะ แอร์มันเย็นนิ ไม่ได้นอนกอดใครอุ่นๆในห้องแอร์มาหลายหาคืนแล้วนิ.......หาเรื่องจริงๆเลยนะมนัส" ผมค่อนขอดเข้าให้ "เรารุ้สึกนะ......เขาเหมือนพี่ต้น แฟนคนแรก ป่านอบอุ่นเหมือนพี่ต้นมาก เหมือนจนเราไม่คิดว่าจะเจอใครในโลกนี้แบบเขาอีก นิสัย ความคิดนิสัยแทบไม่ต่างกัน....กลัววะ.....ทำไมถึงเหมือนกันมากขนาดนี้....จนเราทำหลายอย่างที่ทำให้ทิม.....โทรไปปลุกเขาตอนเช้า คุยกันก่อนไปทำงาน โทรไปเตือนเวลากินยาตอนเที่ยง ก่อนนอนก็โทรเตือนอีกรอบ" เสียงนัสดูมีความสุข "เถ้าถ่านรักเก่า ทำพิษแล้ว" ความจริงเรื่องนี้หนีไม่พ้นใจนัสทุกวันที่ผ่านในสองอาทิตย์นั้น นัสทุรนทุรายจะจีบป่านให้ได้---เถ้าถ่านรักเก่าฟุ้งกระจายบังตา-- เอาชนะคำเปรียบเปรยผู้คน-นัสอยากทำให้ได้ เขาไม่เคยแพ้ใคร อยากได้สิ่งไหน ยากเย็นแสนเข็ญ เขาต้องได้ ยิ่งบริหารเสน่ห์แล้ว คำว่าแพ้ ไม่เคยขวางทางเดินของเขาได้ "ของเล่นใหม่อะเดะ ฆ่าเวลาตอนทิมไม่อยู่ อีกหลายอาทิตย์เลยกว่าจะกลับ จีบไม่ติดหรอก รายนั้นนะเขารู้ใต๋นายดีหรอกนา เกมส์นี้มันไม่หมูเว้ย"   ปิค หนุ่มบ้านข้างๆพูดกระแทกใจนัสเข้าให้ จั๊มเองเหมือนจะเป็นใจให้นัส คอยหาช่องทางให้เขาสองคนเจอกัน คล้ายบอกว่า--ไม่นานหรอก ป่านจะใจอ่อนเพราะความพยายามของนัส-- ในกลุ่มแก็งเพื่อนบ้าน... ป่านแอบชอบน้องคนนนึ่งที่มางานคืนนั้น...คิม หนุ่มน้อยหน้าใส มั่นใจในสิ่งที่เขาได้รับจากพ่อแม่ รูปร่างหน้าตา ฐานะ กิริยามารยาท บุคคลิก เสน่ห์แพรวพราว คิมมั่นใจเสมอไม่ว่าจะปรากฎตัวในงานไหนทุกคนต้องให้ความสนใจเขา  เขามาเพราะปิคชวนมา  เพื่อนที่คิมไม่ค่อยจะแยแสเท่าไหร่ เขาอยากมาหาหน้าใหม่ที่จะควงได้....ให้สูสีกับสิ่งที่ตัวเองมีและเป็น คิมรุ้แล้วว่าเป้าหมายของเขาเปนใคร....นัสรุ้ว่าคิมต้องการอะไร แต่เขาไม่ต้องการคิม ไม่เคยคืดเปนคนมากกว่าไปกว่า คนรู้จัก นัสทำเปนรับมุข เล่นหัว กอดก่ายกับคิม เพราะอะไร....นกต่อ...นัสอยากเรียกความสนใจจากป่าน ด้วยการทำให้ป่านหมั่นไส้ ที่ป่านเองทำให้กิมสนใจไม่ได้ แต่นัสทำได้-คนที่ป่านหมายมั่นปั้นมืออยากจีบ แต่นัสกลับปาดหน้าเค้ก- แล้วคืนปาร์ตี้เคล้าเสียงหัวเราะผ่านไป......คิมทำได้แค่เพียง.....คิมคิดกับนัสยังไงเท่านั้น ป่านเสียอีกเป็นฝ่ายเซ็งไปตลอดงาน    นัสได้แต่กระหยิ่มในใจ - กำแพงที่คุณสร้างไว้เราจะทลายมันลงเอง - เสาร์ถัดมานัสกับป่านไปดูหนังด้วยกัน ตามที่ตกลงกันไว้แล้ว ถ้าป่านไมได้หยุดวันพุธ แต่นัสมาสาย......งานไม่เสร็จตามเวลา แต่ป่านตั้งใจรอทานข้าวด้วย ถึงจะบ่ายคล้อยมากแล้ว นัสโทรมาอัพเดทข่าวล่าสุด   "แย่วะ ท่าทางป่านจะไม่สนใจเราจริงๆมั้ง นี้เราวางมือบนขาเขาตอนดูหนัง ไม่ปฏิกิริยาเลยวะ ไม่แม้นแต่จะมอง.....ไม่กุมมือตอบ " "นัสคาดหวังนะสิ นัสคิดว่าเขาจะตอบรับด้วยการกุมมือกลับ แต่เขาไม่ทำไร  --ยิ่งคาดหวัง ยิ่งผิดหวัง-- ถ้านัสไม่คาดหวัง แต่เขาตอบสนอง คุณจะรุ้สึกดีกว่านี้ แน่นอน"  ผมมองทะลุใจเขาไม่ยากนักหรอก "อืมม.ก็จริง....คาดหวัง.......ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมถึงโทรหาคุณ......เรื่องแค่นี้เอง...ทำไมถึงคิดไม่ออก."  นัสแค่ขาดสติไปชั่วขณะ "อารมณ์ไง...เราเชื่อใจคุณเสมอนะเรื่องงาน...ลองนึกทบทวนดูสิ....เวลาทำงานคุณใช้อะไรในการตัดสินใจทำงานหนึ่งชิ้น ....ไม่ใช่เหตุและผลรึ...ประเมินสถานการณ์รอบข้าง ณ วันนั้น.....นั้นคือสติและปัญญามองทะลุปัญหา.....แต่ในทางกลับกันความรัก เป็นความรู้สึก เสน่หา อารมณ์ใฝ่หา มันมาจากใจที่เรียกร้องให้มุ่งหาตามที่มันต้องการ  ไม่ได้มาจากสมอง ถึงได้มีคำว่า "รักทำให้ตาบอด" ไง"  ผมแจงสี่เบี้ยให้นัสฟัง เล่นเอาเขาอึ้งไป "ก็จริงนะ....ไม่ยากหรอกกับการจะวางแผนจีบใครคนนึง เราคิดออกอยู่แล้ว...ใช่ สติมันหายไป" เขาเริ่มได้สติ "เราเป็นคนนอก ไม่เคยรู้จักป่าน ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมกับเหตุการณ์นั้น ถึงไม่มีอคติเข้าข้างใคร เลยมีสติใช้สมองแทนคุณ เคยได้ยินไหมที่เขาบอกว่า --รักของคนอื่นมองเห็นทางออก แต่ของตัวเองตกม้าตายทุกที-  อย่าลืมนะ เขามีทุนของความเป็นตัวตนของพี่ต้นจนคุณแทบอยากจะให้เขาเป็นของคุณเสียตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอ ขณะเดียวกันความเร่งร้อนที่อยากมีป่านทำให้คุณมองข้ามหลายอย่าง ข้อสุดท้ายที่สำคัญมากที่สุดคืออะไรรู้ไหม ลองนึกดูสิ"  ผมลุ้นอยากให้เขานึกออกเหลือเกิน –เส้นผมบังภูเขาแท้ๆ- "อะไร นึกไม่ออก....บอกมาเหอะ"  เขาร้อนใจอยากรู้ "ทิมไม่อยู่ไง เขาอยู่ไกลเกินไป ถึงจะโทรคุยกันตลอดก็เถอะ ลองนึกสิว่า ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อ 6 เดือนก่อน คุณจะมีเวลาให้ป่านไหม จะมีโอกาสย่องไปหาเขากลางดึกรึเปล่า....คำตอบมันแน่อยู่แล้วว่า -ไม่- คุณคงไม่ค่อยมีเวลามาวอกแวกกับป่านมากนัก อาจต้องใช้ความพยายามมากกว่านี้ ต้องใช้สติหลายเท่า เพราะ ต้องระมัดระวังทุกฝีก้าว หรือไม่จริงหละ"   นั้นหละประเด็นที่ผมควรเตือนเขา "อืมม...จริง งั้นเราต้องไม่คาดหวัง คืนนี้ลองใหม่ มีปาตี้ที่บ้านปิค เราคงต้องเล่นเกมส์กับคิมสักหน่อย " มนัสคนเดิมกลับมาแล้ว สำหรับคิม.....นัสแค่เล่นๆ ไม่เคยจะจริงจังอารายไร สนุกกันไป เพราะคนอย่างคิม หาได้ไม่ยากหรอก... นัสเดินโอบเอวคิม ทำเป็นหอมแก้ม แต่หางตาคอยสังเกตุสีหน้าป่านเป็นระยะ --อืมม...เริ่มคิ้วผูกโบว์แล้ว...หน้างอได้ที่แล้วะ ต้องยั่วอีกหน่อย-- นัสทิ้งไพ่ดึงความสนใจป่านเต็มแรง--เขาขอตัวออกไปพร้อมคิมก่อนงานเลิก   "ไปหาไรทำต่อดีกว่านะจ๊ะ"   เขาทำเป็นพูดเสียงดังตอนเดินผ่านป่าน ทำเอาป่านแทบทนอยู่ในงานต่อไปไม่ได้ คนในงานที่เหลือเม้ากันสนั่นจอเรื่องนี้ แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างนัสกับคิม...นัสแยกจากคิมหลังจากผับเลิก เขาบ่ายเบี่ยงอยากพักผ่อน ไม่อยากกิจกรรมมากกว่านั้น คิมเองได้แต่ทำหน้าเก้อไปตามเรื่อง ---ตู๊ดดดด...ตู๊ดดด...--รับสายหน่อยดิ-- ----ตู๊ดดดด...ตู๊ดดด...ฮัลโหล.....โทรมาทำไม ดึกมากแล้วนะนัส--- -----เปิดม่านหน่อยดิ นัสอยู่หน้าประตูบ้านอะ...นะค๊าบบบ...นะ.อยากเห้นหน้าอะ----- ********************************************************************************************* จากคุณ : เนตรนภัส - [ 10 ต.ค. 49 16:18:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 Scene III พนักงานเสริฟยกอาหารอิตาเลี่ยนมาแล้ว...มันดูน่ากินเหลือเกิน ถ้าไม่ใช่วันนี้ เวลานี้...และวันที่ต้องมาฟังเรื่องนี้...เพนเน่ผัดกุ้งใส่ใข่ สีแดงสดของซอสมะเขือเทศที่ขลุกเขล้ามาทั่วจัดวางในจานสีขาวใบใหญ่-ฟิวชั่น ฟู๊ด-ก็หน้าตาประมาณนี้หละ จานใหญ่เข้าไว้  ทำให้อาหารในจานดูน้อยนิด (รึเปล่า หรือว่ามันน้อยจริงๆ) สวย-น่ากิน-รสอร่อย--ควันอุ่นล่องลอยส่งกลิ่นยั่วน้ำลาย-บรรยากาศร้านโหรงแหรงมีคู่หญิงชายเพียงโต๊ะเดียวถัดไป เพราะยังหัวค่ำอยู่  ทุกคนเร่งรีบกลับบ้าน หรือไปสังสรรค์กับกลุ่มบ้านตามแหล่งบันเทิง--วงดนตรีเล่นเพลงสากลกินใจ @Nothing Hill@.......ไม่ชักชวนให้อยากกินอาหารตรงหน้าเลยสักนิด... สีหน้านัสดูกลัดกลุ้ม แน่หละคงไม่มีใครตีสีหน้าระรื่นได้ในขณะที่ตัวเองยังไม่รู้ว่าชีวิตวันข้างหน้าจะเป็นเหรียญด้านไหน นัสพร่ำคร่ำครวญว่าเสียใจกับการกระทำที่ลงไปแล้ว สิ่งแรกที่เขารู้สึกแล้วปล่อยให้น้ำตาท่วมท้นออกมา นั้นเพราะพี่ต้น.... ป่านเหมือนพี่ต้นจริงๆ เหมือนกันทุกอย่าง...พี่ต้นเป็นHIV...แต่นัสไม่ได้มีเพศสัมพันธ์กับเขาหลังจากรับรู้ข่าวร้าย....เขากลับไม่ทิ้งพี่ต้นไปเพราะคำเดียว...รัก....และเลือกดูแลพี่ต้นจนถึงวาระสุดท้ายที่จากโลกนี้ไป.....รักแรกต้องถูกพรากไปด้วยน้ำมือไวรัสปีศาจนั้น....ลิขิตชีวิตเล่นตลกกับเขามาซ้ำแล้วซ้ำเล่า....สนุกมากนักรึไงที่ทำให้คนรักจากกันชั่วนิรันดร์ก่อนเวลาอันควร..... แล้วทิม...หละ เขาสกปรกเหลือเกินนับจากวินาทีนั้นเป็นต้นมา เขารักทิม....ทิมเป็นทุกอย่างในชีวิตปัจจุบัน ทิมเป็นรอยยิ้ม ดวงดาวที่เขาปั้นมากับมือ.....สู้ถนุถนอมกันและกันตลอดมา นัสเป็นผืนกระดาษของทิม ทิมเป็นสีสดใสแต่งแต้มบนภาพของนัส ....เขาผิดต่อคนรักเมื่อมีป่านนั้นก็มากพอ....เขารู้ดี  แต่จะไม่มีวันทำให้ทิมต้องเสียใจ เพราะรับรู้เรื่องชั่วช้าสามานย์นี้ ...เขามืดมนมองไม่เห็นวันข้างหน้า.... "ป่านตั้งใจจะบอกเราตั้งแต่แรกแล้ว  ถ้าเรายังดื้อด้านจีบเขาต่อ แต่มีคนห้ามเขาไว้..." นัสทิ้งไว้แค่นั้น "จั๊ม ใช่ไหม" ผมมองเกมส์ออก "ใช่...จั๊มให้เหตุผลกับป่านว่า เราคงไม่ไปถึงไหน คงคบกันได้แค่นี้.....ถ้าจะมีอะไรกัน ใส่ถุงก็หมดเรื่อง " สายตาเขาช่างเคียดแค้นชิงชัง "ป่านเชื่อจั๊มมากกว่าสิ่งที่ตัวเองคิด  ตัดสินใจ งั้นเหรอ ...เข้าใจคิดเนอะ..... มันไม่ใช่เรื่องเล็กเลยนะ ไม่ว่าใครก็รู้ว่ามันติดกันได้ยังไง...เราจะโกรธใครดี....คุณ...ป่าน....หรือจั๊ม ใครดีหละ.... ฮึ....เขาทำแบบนี้ทำไม เราไม่เข้าใจ" ผมสับสน เริ่มช๊อกกับเหตุการณ์ น้ำตาทะลึ่งพรวดเต็มตา....ได้แต่กลั้นไว้ ---ไม่.... เราต้องเข้มแข็ง.....วันนี้นัสไม่มีใคร.....เขาถึงเลือกเรา ความไว้วางใจนำพาเขามาหาเรา HIVเป็นแล้วเดินไปบอกใครต่อใครได้ง่ายๆเหมือนเป็นหวัดรึไง ....ไม่แน่นอน....ทุกคนจะทยอยวิ่งหนีไปจากชีวิตคุณทีละคน จนไม่เหลือใครสักคน ถ้าจะมี.....คงหนีไม่พ้น พ่อแม่ หรือ คนรัก แล้วทำไมเขาเลือกเราหละ เขาเอาคนกลุ่มนั้นไปไว้ไหน---คำว่าไว้วางใจบนตาชั่งมันหนักมากขนาดนั้นเลยเหรอ----ผมเคลือบแคลง แต่แล้วไงหละ มันไม่สำคัญแล้วตอนนี้ เขานั่งตรงหน้าเรา...คนที่เรารักมีโอกาสเป็นHIV เราจะจากเขาไปก็ได้....ปฏิเสธไปสิ....หนีหายไปจากเขาสิ......ทำอย่างนั้นเหรอ---ความคิดผมวนเวียนค้นหาคำตอบ "เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ..... ป่านอาจคิดว่า เราเคยอยู่กับผู้ติดเชื้อมาก่อน น่าจะรู้ว่าควรปฏิบัติตัวไงบ้าง ระวังเรื่องอะไรบ้าง แต่นั้นไม่ใช่เหตุผลเลยนะที่จะทำแบบนั้น....เรารู้เราร้ายกับเขา จีบเขาทั้งที่มีทิมแล้ว.... ผลจะตามมาเมื่อวันนึงทิมกลับมาอยู่บ้าน ป่านต้องเจ็บปวด ....เราโง่เองหละที่มองข้ามสัมผัสที่ 6 ไม่เฉลียวใจคำพูดป่านที่ย้ำตลอดว่าเขามีสิ่งที่คนอื่นไม่ยอมรับ....อารมณ์ฉุนเฉียวทุกครั้งเวลาเราพูดเล่นเรื่องบนเตียง....จูบแรกที่เขาไม่แม้นแต่จะแลกลิ้น เรากลับมองราวกับจูบนั้นสุดแสนโรแมนติก แต่นั้นมีเหตุและผลแฝงอยู่”  ปีศาจตัวที่สองเริ่มสยายปีกแล้ว เหตุคือ วัณโรคปอด โรคติดต่อทางการไอ สารคัดหลั่งในช่องปาก โรคที่หายไปหลายสิบปีจนกระทั่งHIVระบาด มัน คลืบคลานกลับเข้ามาในสังคมมนุษย์อย่างเงียบเชียบ ในอุณภูมิเย็นและอับชื้นของห้องปรับอากาศมันสามารถดำรงชีวิตนอกร่างกายมนุษย์ได้ถึง 4 ชั่วโมง....ไม่ต่างจากไวรัสหวัด “ป่านเคยเป็นวัณโรคปอดเมื่อ 6 ปีก่อน เขาเป็นก่อนตรวจรู้ว่าเป็นHIV...แล้วรักษาจนหาย....แต่ต้องใช้เวลา และที่สำคัญถ้าเราติดต้องใช้เวลา 3 เดือนเฝ้าดูอาการ”   นัสกำลังจะบอกอะไรบางอย่าง ใบหน้าบิดเบี้ยวราวกับถูกใครบีบขมับด้วยคีมเหล็ก “3 อาทิตย์ข้างหน้า ทิมจะกลับมา สินะ”  ปัญหาในอนาคตรอนัสอยู่ ผมนึกขึ้นได้ “ใช่.....จะทำไงดี เราไม่สนว่าจะติดHIVรึเปล่า เราห่วงทิม ไม่อยากให้เขาได้รับสิ่งโสมมพวกนี้จากเรา มันเท่ากับทำร้ายเขาทางอ้อม  เรามองไม่ออกว่าจะหาคำแก้ตัวยังไงกับการต้องทำตัวห่างๆช่วงที่เขากลับมา...ถึงมันจะแค่ 10 กว่าวัน ยิ่งเรื่องบนเตียง การกอด สัมผัส หอมแก้ม ของใช้ในชีวิตประจำวัน....”  นัสกำช้อนซ้อมคู่นั้นไว้แน่น... ทิมจะกลับมาพักผ่อนระหว่างรอขึ้นโปรเจคใหม่ ทิมทำงานอิสระเป็นคอนเซาส์เขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ให้กับบริษัทใหญ่ทั้งในและต่างประเทศ เขาต้องเดินทางเป็นว่าเล่น บางครั้งต้องไปโปรเจคต่างประเทศ 6-12 เดือน หลังจากนั้นเขาจะหาเวลาพักผ่อนบ้างระยะสั้นๆ ก่อนออกทำงานชิ้นต่อไปซึ่งจ่อคิวรออยู่ที่เซี่ยงไฮ้ คงราว 8 เดือน “คำแก้ตัวนะหาไม่ยาก เพราะวัณโรคใครก็ติดกันได้ ยิ่งแหล่งที่มาแล้วไม่ต้องอื่นไกลหรอก ฟิตเนทนั้นหละตัวดี คนเข้าออกนับร้อยนับพัน อากาศอับชื้นไม่เคยถ่ายเท แสงแดดส่องไม่ถึง  หมอคนนึงเคยเตือนเรา เขาแนะนำให้ไปออกกำลังกายในสวนสาธารณะยังได้สุขภาพปอดดีกว่า เชื้อโรคยังพอหลีกเลี้ยงได้ถ้าไม่ใช้อุปกรณ์ร่วมกับคนอื่น จะกินอะไรให้ล้างมือก่อนทุกครั้ง นัสไม่ต้องกังวล  เรื่องนี้ยังพอแก้ไขได้....คำตอบมีเสมอ ถ้าเราเพียงแต่มีสติ”  คำปลอบโยนจากปากผมออกจากสติเท่านั้น แต่หัวใจกำลังสะอึกสะอื้น.... “จริงสินะ เรื่องนี้เราลืมไปสนิท “ เขาทานอาหารได้ไม่กี่คำก็หยุด สปาเกตตี้ซาลมอลซอสชืดหมดแล้ว  เย็นยะเยือกไร้รสชาติ สีเขียวคล้ำของซอสดูขมขื่น   เขาเสชวนผมคุยเรื่องจิปาถะรอบข้าง--- อาหาร การตกแต่งร้าน เพลง เด็กเสริฟ จราจรอันแสนคับคั่งบนท้องถนนหน้าร้าน  เมนูเบเกอรี่ขึ้นชื่อของที่นี้........... “นัสไม่นึกโกรธเกลียดป่านบ้างเลยเหรอ”   ผมจิบชาจัสมินท์ซีลอนสีเข้ม....รสฝาดบางเบาจับลิ้น “ไม่....เรากลับรักเขามาขึ้นด้วยซ้ำ “  โซดาแก้วนั้นพร่องลงเล็กน้อย เขาชอบดื่มโซดามากกว่าน้ำ “พิลึกคน....เขาทำกับคุณขนาดนี้ คุณยังรักเขาอีกอย่างนั้นรึ ใครได้ยินเข้าคงหาว่าคุณเสียสติ” คนธรรมดาอย่างผมย่อมรู้สึกอย่างนั้น เด็กเสริฟเดินมาแจ้งว่าร้านจะปิดตอนสี่ท่ม ซึ่งตอนนั้นสามทุ่มกว่าแล้ว...คนทั่วไปมองว่าเขาเสียสติถ้าจะคิดอย่างนั้น แต่ต่างคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง ใครเลยจะล่วงรู้ได้.....คำจำกัดของความรักไร้ขอบเขต....ไม่จุดเริ่มต้น และ ไม่มีที่สิ้นสุด มันกว้างใหญ่เหมือนจักรวาลไหม...ตอบไม่ได้....เพราะนอกจักรวาลออกไปความรู้ของมนุษย์ยังไปไม่ถึง เราเป็นเพียงเศษเถ้าธุลีในระบบสุริยะจักรวาลที่มีจักรวาลอื่นนับพันล้านรายล้อม  ใครเลยจะบอกได้ว่าการเริ่มต้นและสิ้นสุดของรักอยู่ตรงไหน  เหตุแห่งรักเกิดจากอะไร..... “นิสัยทะเล้นๆ ซึ่งเหมือนพี่ต้นแล้ว.....แต่ไม่ไม่มีใครเหมือนใครได้ทุกอย่าง ความเป็นตัวของเขาเองนั้นหละ ที่เรารักเขา  หน้าตารูปกายภายนอกเขาคือเปลือกที่ห่อหุ้มแสงสว่างนั้นไว้ต่างหาก.......อย่าลืมนะ พี่ต้นตายเพราะอะไร เราเลือกที่จะอยู่กับเขาจนวันสุดท้ายของลมหายใจ....แล้วทำไมเราต้องกลัวด้วยหละ ถ้าป่านเป็นHIV ....คุณไม่รู้หรอกว่าความอ้างว้าง เดียวดาย ไร้คนรอบข้างของคนติดเชื้อมันเป็นไง......”  นัสกำลังกลับสู่ความหลัง เขาพูดถูก อ้างว้างเดียวดายท่ามกลางฝูงชนที่เดินผ่านไปมา....เหมือนเป็นวัตถุชิ้นหนึ่งที่ตกอยู่ข้างถนน ไม่มีคนสนใจ มีแต่จะรังเกียจไม่อยากแตะต้อง....วันหนึ่งมีคนเก็บขึ้นมา.... วัตถุชิ้นนั้นจะไม่รู้สึกสุขใจบ้างหรือไง เมื่อเขาเหลียวแล... “แต่คนที่เราเคียดแค้นคุณน่าจะเดาออกนะ”  เขาเรียกพนักงานเชคบิลทันที “ จั๊ม “ มนุษย์คนนี้ ผมเองก็อยากเอามีดควักหัวใจเขาออกมาดูให้รู้แล้วรู้รอดไป ช่างเป็นกุนซือสมองกลวงอย่างที่โจโฉคงสั่งเรียกตัวไปตัดหัวเสียบประจาน ให้ดูเป็นเยี่ยง....แต่อย่าหมายเอาอย่าง เพราะแนะแผนการศึกที่ใช้หัวแม่เท้าใตร่ตรอง แต่น่าเสียดายป่านไม่ใช่โจโฉ.... ผมติดรถเขาออกมาด้วย ที่นั่งเดิมที่ผมเคยนั่งในฐานะกิ๊ก....ลืมเสียเถอะ---อดีต.... เขาออกปากชวนผมไปบ้าน.... “คุณไม่กลัวคนแถวบ้านเหรอ เห็นว่าหูตาสัปปะรดขนาดนั้น ถ้าเราไป คุณคงเป็นขี้ปากชาวบ้านไปอีกหลายวัน ป่านจะพาลเสียใจเข้าไปอีก  รึอยากมีเรื่องมากกว่านี้“ ผมแย้ง ถึงอยากไปใจจะขาด แต่เขาควรอยู่ในสถานการ์ที่ดีกว่านี้ ---อย่าสร้างปัจจัยใหม่อีกเลยนะ---- เขาได้แต่ส่ายหัว ยอมรับความจริง ---ฮึ เขาแค่ขาดสติไปเท่านั้นเอง--- ตลอดทางก่อนถึงสถานีรถไฟฟ้า  เขาแกล้งทำเป็นชวนคุยสัพเพเหระ -----คงสังเกตสีหน้าทุกข์ใจของผมออก----เปิดเพลงนักร้องคนโปรด คอยบอกว่าเพลงนี้เป็นไง ทำไมถึงซื้อชุดนี้  หนังเรื่องนั้นไปดูมาแล้วสนุกนะ ผมได้แต่รับคำไปอย่างนั้นเอง----จะถึงสถานีที่ผมควรลง แต่ผมไม่อยากลง อยากอยู่เป็นเพื่อนเขาให้นานเท่านาน.....แต่ผมอยากกลับบ้าน....กลับไปร้องไห้ให้สาแก่ใจกับเหตุการณ์กระชากใจวันนี้..... เขาพึมพำไปว่า “เราอยากให้เป็นแค่เรื่องล้อเล่นจัง...พอวันรุ่งขึ้น ป่านจะเดินหน้าบานมาบอกว่า แค่อำนะ “ มันสายเกินไปแล้วที่จะทำเป็นเรื่องตลก เขาพยายามหลอกตัวเอง ปลอบใจด้วยคำว่า “สมมุติว่า” วิถีที่มนุษย์ทุกคนจะทำเมื่อความจริงคลุมเคลืออันปวดร้าวและน่าหวาดหวั่นรออยู่ข้างหน้า เพื่อหลบเลี่ยงความจริงชั่วขณะจิตเท่านั้นเอง เขาจอดรถให้ผมลงสถานีปลายทางของรถไฟฟ้า เพราะบ้านเขาต้องออกไปอีกทางนึง “เรายังไม่เป็นHIVสักหน่อย” เขาพูดตามหลังขณะผมกำลังปิดประตูรถ ผมได้แต่รับคำ....ยังไม่เป็น.....ต้องให้เป็นก่อนรึไง ถึงจะรู้ว่ามันเจ็บปวด....ไม่ใช่แค่นัสคนเดียว ไม่ใช่พ่อแม่ ญาติพี่น้อง ทิม เท่านั้น  แต่มันรวมถึง ผมด้วย.....ต้องทนเห็นเขาทรมานไปจนวันตาย คนเป็นHIVอาจอยู่ได้เป็นสิบปี กว่าจะถึงระยะสุดท้าย แต่การดำรงค์ชีวิตก่อนหน้านั้นมันลำบากแสนเข็ญทั้งจิตใจและร่างกาย  เขาจะทรมานจากการเป็นโรคธรรมดาสามัญของคนทั่วไป ที่ทำร้ายร่างกายเขานับร้อยเท่าพันทวีจนสิ้นลมหาย... จุดประสงค์ของนัดวันนี้......นัสอยากให้ผมโทรนัดกับหมอในโครงการเพื่อนHIV เพื่อไปตรวจหาเชื้อ ขอคำปรึกษา การปฏิบัติตัวกับผู้ติดเชื้อ และค้นหาคำตอบคาใจที่เขาอยากได้จากผู้เชี่ยวชาญเท่านั้น  เขาจะทำเองก็ได้ แต่ผมรู้ว่าทำไมเขาอยากให้ผมโทรนัดให้.... ผมกลับถึงบ้านเกือบสี่ทุ่มครึ่ง....โยนของทุกอย่างลงบนโต๊ะทำงาน...ความรู้สึกตอนนี้เป็นไงนะรึ....งง...ตกใจ ...ช๊อก...คิดอะไรไม่ออก....เสียใจ....ยัง...ผมไม่ร้องไห้หรอก เขายังไม่เป็นHIVสักหน่อย... ....หาหนังดูดีกว่า....ผมเปิดทีวี กดดูรายการสลับไปทุกช่อง...ไม่มีกะจิตกะใจดูเลย.... คืนนี้ทำไมมันทรมาน....ใจผมกำลังถูกเชือนออกเป็นชิ้นๆ ด้วยคมมีดแห่งความห่วงหา ความรัก ความเศร้าที่ต้องเสียเขาไปในหนทางที่ใครก็ไม่อยากจบลงแบบนี้...เขายังไม่เป็นHIVสักหน่อย....ผมได้แต่หวัง...ภาวนาให้ผลตรวจออกมาเป็นลบ...คิดหาหนทางให้เขาสบายใจมากที่สุดเมื่อความจริงในวันข้างหน้า...ผลบวก...คิดถึงทิม...ผมไม่เคยเจอเขา แค่ได้เห็นในอัลบัมรูปที่เขาสองคนถ่ายกันในโอากสต่างๆ....นัสห้ามไม่ให้เปิดดู...แต่ผมอยากเห็น....แอบดูแล้วรับความปวดร้าวเมื่อได้เห็น...แต่นั้นคือบันทึกแห่งความสุขของเขาสองคน...ผมอยากเจอทิม...อยากถามเขาว่ารักนัสมากแค่ไหน....และผมอยากบอกเขาว่า...ผมไม่อยากเสียเขาไป..... ************************************* จากคุณ : เนตรนภัส - [ 10 ต.ค. 49 16:19:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นี่เปนเรื่องจริงหรือนี่ ถ้าเป็นเรื่องจริงไมคนที่เรารักถึงได้ใจร้ายจัง จากคุณ : เบบี๋ - [ 10 ต.ค. 49 16:01:01 A:58.8.186.49 X: ]   ------------------------------- ด้วยไมตรีจิตนะคะ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 10 ต.ค. 49 16:20:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาอ่าน อย่าลงกระทู้ติดๆ กันแบบนี้อีกนะครับ ทำให้กระทู้คนอื่นตกลงไปเร็วเกินด้วยคับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 10 ต.ค. 49 16:38:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอโทดดดด....ไม่รุ้อะคับว่าจะทำให้มันอย่างนั้น.... ไม่ทำอีกแล้วจ้า... จากคุณ : howl-the-wizard (Howl-the-Wizard) - [ 10 ต.ค. 49 18:31:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอาตอนต่อไปลง อย่าลืมหลังไมค์ไปบอกด้วยนะครับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 10 ต.ค. 49 22:18:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาอ่านค่ะ แรกๆ งงๆ ว่าใครเล่าอะไร จากคุณ : scottie - [ 10 ต.ค. 49 22:42:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามมาอ่านค้าฟ อะยังไม่มาอีกหรอ ตกลงผลตรวจเลือดรู้ยังคับอยากรู้จาปูเสื่อรอนะครับ จากคุณ : kenny - [ 11 ต.ค. 49 16:48:13 A:58.8.186.174 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านเช่นกันค่ะ ขอให้ผลเลือดออกมาเป็นลบนะคะ แต่งงๆ นิดนึง มีคนหลายคนมามีส่วนร่วม และไม่ได้รู้จัก แต่ละตัวละครก่อนเลยงงๆๆ ตอนแรกค่ะ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 12 ต.ค. 49 19:01:30 ]