ผืนดินจะปกป้อง
                                สายลมจะจองจำ
                             เปลวเพลิงจะเผาผลาญ
                                 สายน้ำจะสิ้นสุด

         “บาเรอา”
         พอสิ้นเสียงของ จอมเวทย์สาว มายา ผนึกอาณาเขตก็กางออกปกป้องทั้งสามเอาไว้ ผู้กล้าอาเรล กับ นักสู้จาพา ต่างพุ่งเข้าใส่ ประตูดำ ที่อยู่ตรงหน้า ปีศาจกลุ่มสุดท้ายที่เหลืออยู่ถูกผลักดันให้ออกไปอยู่นอกอาณาเขต
         “เร็วหน่อย อาณาเขตอยู่ได้ไม่นาน รีบเปิดประตูเร็ว”
         เสียงของ มายา แม้ยังคงราบเรียบ แต่ อาเรล รู้ดีว่าเจ้าของเสียงนั้นกำลังสั่นไปทั้งตัว หากปีศาจจากนอกปราสาทมารเข้ามาสบทบกับเหล่าปีศาจที่เหลืออยู่ได้ทัน กลุ่มของเขาคงถูกบดขยี้อยู่ตรงนี้ การต่อสู่จะสิ้นสุดลงโดยที่พวกเขายังไม่อาจเห็นแม้แต่ใบหน้าของ จ้าวจอมมารบาล
         “ประตูอะไรกัน ไม่มีรอยต่อเลย”
         จาพา ตวัดมือไปมาบนบานประตูอย่างรวดเร็ว เป็นรูปสัญลักษณ์ที่มีแต่ชนเผ่านักสู้เท่านั้นที่เข้าใจ ลมปราณของเขาถูกเร่งเร้าขึ้นจนถึงขีดสุด กำปั้นที่สวมสนับเหล็กกระแทกลงตรงกึ่งกลาง ตรา ที่ถูกวาดขึ้น
         “วินาศ”
         ประตูดำ ระเบิดกระจายออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทั้งสามรีบพุ่งตัวเข้าไป อาณาเขตค่อยๆ สลาย แต่ไม่มีปีศาจตนใดกล้าก้าวผ่าน ประตูดำ เข้ามา เพราะภายใน ห้องโถงมืด มีความมืดที่ชั่วร้ายยิ่งกว่าสิ่งใดสิงสถิตอยู่ จ้าวจอมมารบาล
         ความมืดภายในห้องค่อยๆ ก่อตัวรวมกันเข้ากลายเป็นร่างๆ หนึ่ง ผู้กล้าทั้งสามรีบรวมกลุ่มกัน ในที่สุดศึกที่จะตัดสินชะตากรรมของมนุษย์ชาติก็มาถึง
         “บาซากา”
         มายา ร่ายเวทย์ใส่ร่างของทั้งสอง เวทย์ที่จะเพิ่มพลังต่อสู้ให้กับร่างเนื้อจนถึงขีดสุด เธอไม่แน่ใจว่าเวทย์โจมตีของเธอจะใช้กับ ร่างมืด ที่ยืนอยู่ตรงหน้าได้หรือไม่ ร่างที่ดูเหมือนจะมีตัวตน แต่ก็เหมือนจะไร้ตัวตนในเวลาเดียวกัน
         จาพา พุ่งเข้าใส่ ร่างมืด อย่างรวดเร็ว กำปั้นสนับเหล็กของเขากลับพุ่งทะลุผ่าน ร่างมืด ไปดุจดั่งกลุ่มควันดำ แต่พอ ร่างมืด นั้นตวัดสิ่งที่เหมือนแขนเข้าใส่ จาพา กลับรู้สึกเหมือนกระแทกชนเข้ากับหิน ร่างของเขาพุ่งลอยไปจนชนเข้ากับกำแพงข้าง ประตูดำ
         “เฟรา”
         พอสิ้นเสียง มายา ร่างมืด ก็ลุกท่วมไปด้วยเปลวไฟ แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นก็ดับมอดไป ไฟย่อมไม่สามารถลุกไหม้สิ่งที่ไร้ตัวตนได้
         “อีซา”
         มายา ลองอีกครั้ง น้ำแข็งเข้าเกาะกุม ร่างมืด เอาไว้ แต่ก็ไม่อาจยึดกุมเอาไว้ได้ น้ำแข็งยังคงจับตัวเป็นรูปร่างอยู่ แต่ ร่างมืด กำลังเคลื่อนใกล้เข้ามา
         “เสื้อคลุมแห่งความมืด เราต้องทำลายมันก่อน ถึงเวลาที่ต้องใช้ ดาบแห่งผนึก แล้ว”
         อาเรล พยักหน้า พร้อมชักดาบออกมา ดาบที่พวกเขาต้องฝ่าฟันอันตรายมากมายเพื่อที่จะนำมันออกมาจาก ปราสาทมังกร มังกรฟ้า ที่เฝ้ามันอยู่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ดุร้ายที่สุดในโลกนี้ พอหลุดออกจากฝัก ดาบก็แยกออกจากกันกลายเป็นสี่เล่มทันที ดาบสี่เล่มที่มีสัญลักษณ์ของธาตุทั้งสี่ปรากฏอยู่ ดิน น้ำ ลม ไฟ
         “คำทำนายแห่งมังกร”
         อาเรล พยักหน้าอีกครั้ง ร่างมืด ก็เหวี่ยงสิ่งที่เหมือนแขนของมันเข้าใส่พวกเขาทันที
         “ผืนดินจะปกป้อง”
         อาเรล ปักดาบธาตุดิน ลงสู่พื้น ดินก็พุ่งตัวขึ้นสูงกลายเป็นกำแพงคอยปกป้องการโจมตีจาก ร่างมืด เอาไว้ เขาหันไปสบตา มายา ซึ่งพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
         “สายลมจะจองจำ”
         “เพยา”
         อาเรล พุ่ง ดาบธาตุลม ออกไป พายุก็พัดมันเข้าใส่ ร่างมืด สายลมที่พัดอย่างรวดเร็วร้อยรัด ร่างมืด เอาไว้จนขยับเขยื้อนไม่ได้
         “เปลวเพลิงจะเผาผลาญ”
         “เฟรา”
         ไฟลุกขึ้นท่วม ร่างมืด อีกครั้ง แต่คราวนี้ความมืดที่รวมอยู่เป็นร่างของมันระเบิดแตกกระจายออก เผยให้เห็นร่างเน่าเปื่อยที่อยู่ภายใต้ เสื้อคลุมแห่งความมืด นั้น
อาเรล กระชับ ดาบธาตุน้ำ เล่มสุดท้ายในมือพร้อมทั้งหันไปมอง มายา ที่ร่างถูกเศษของ เสื้อคลุมแห่งความมืด กระแทกเข้าใส่อย่างจัง
         “ฉันไม่เป็นไร…แต่ว่าพลังเวทย์ของฉัน…หายไปหมดแล้ว”
         น้ำ น้ำ น้ำ ของเหลว อะไรก็ได้ที่เป็นของเหลว ความคิดของ อาเรล วิ่งไปไม่หยุด เขาหันไปยิ้มให้ มายา พร้อมทั้งหันดาบเข้าหาตัว
         “ไม่…ไม่”
         มายาตะโกนก้อง
         “…สายน้ำจะสิ้นสุด…”
         ร่างของ จ้าวจอมมารบาล สลายไปแล้ว เหล่าปีศาจค่อยๆ พากันสลายตัวไปตามเจ้านายของมัน มนุษย์ชาติปลอดภัยอีกครั้ง มายา เดินเข้าไปหาร่างของ อาเรล อย่างช้าๆ
         “ทำไม…ทำไมเธอต้องทำแบบนี้”
         “…มันจำเป็น มายา…ยกโทษให้ฉันด้วย…”
         “ทำไม…เธอใช้เลือดก็ได้นี่ เฉือนแขนของตัวเองก็ได้ ทำไมเธอจะต้องฉี่รดดาบด้วย น่าเกลียดจะตาย อีตาบ้านี่”