…..ทำไมแววตาดูเศร้าจัง
ข้าพเจ้าแอบถามตัวเอง เมื่อเห็นน้องคนหนึ่งครั้งแรก โดยปกติแล้วหน้าตา คมขำและวัยอย่างน้องนั้นน่าจะดูสดใสกว่านี้
แต่นั้นก็เป็นเพียงสมมุติฐาน ที่ไม่มีข้อมูล มาอ้างอิงแต่อย่างไร
เพียงแต่มันเป็นปฎิกิริยาของการสัมผัสด้วยสายตา และส่งไปยังความรู้สึก
นานมาแล้วที่ข้าพเจ้าไม่ได้รู้สึกถึงความเศร้าจากแววตาขนาดนี้ มันทำให้ทั้งตัวเธอถูกคอบไปด้วยความเหงา ความว้าเหว่ ความไม่มีอะไร ความไม่สมหวัง และอะไรอีกมากมายที่เธอไม่ได้อย่างที่หวัง
....หรือว่าเธอจะมีเรื่องไม่เข้าใจกับแฟนวัยเดียวกันกับเธอ
...หรือว่าเธอจะเลิกกับแฟนวันเดียวกันกับเธอไปแล้ว
...หรือว่าเธอจะน้อยใจแฟนวัยเดียวกันที่ไม่ยอมมาส่งเธอที่ฝึกงาน
...หรือว่าเธอจะน้อยใจที่แฟนวัยเดียวกันไม่ยอมมารับไปกินเที่ยงด้วยกัน
...หรือว่าอะไรกันแน่
แต่ความเศร้าที่มันออกมาจากดวงตาเธอมันทำให้คนมองแล้วรู้สึกเศร้าไปด้วย

         และมันทำให้นึกถึงเด็กหนุ่มคนหนึ่งเมื่อหลายปีก่อนที่มีดวงตาเศร้าไม่ต่างไปจากเธอ หากแต่มันแฝงไปด้วยความเกลียดชัง
หลายต่อหลายครั้งที่ความรู้สึกทำร้ายความรู้สึกด้วยความรู้สึก
แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มคนนั้นจะพอใจกับการแสดงออกมาเพื่อให้อีกฝ่านหนึ่งได้เจ็บบ้าง

กริยา ส่อสกุล
รูปร่างหน้าตา ส่อประสบการณ์
สื่อสันดาน ส่อการกระทำ
ยิ่งน้ำคำ ส่อถึงกลิ่นคาว

ยัง...ยังไม่สาแก่ใจ เด็กหนุ่มบอกกับตัวเองอย่างนั้น
กับสิ่งที่เข้าได้รับ กับสิ่งที่เธอทำ

...หรือสันดานเธอ  แค่ให้สืบพันธ์
สนุกหนุกไปวัน วัน
เลวจริง จริง ชาติตัวเมีย…
มันก็พอทำให้ความรู้สึกคับแค้นเจือจางได้บาง แต่มันก็เพียงชั่วระยะเวลาเท่านั้น

      ข้าพเจ้าพยายามอธิฐานขอพรว่าอย่าให้น้องคนนั้นเป็นอย่างเด็กหนุ่มคนนั้นเลย มันเป็นความเลวร้ายของช่วงชีวิตหนึ่ง ที่เราพยายามสร้างหลุมเพื่อดักตัวเราเอง และทุกครั้งเราก็หลงกลตัวเองตลอด
และนานหลายนานกว่าเราจะรู้ว่าเราตกหลุมพรางของตัวเอง
บางคนก็ออกหลุมพรางมาได้
บางคนก็มีคนมาช่วยออกจากหลุมพราง
บางคนก็ไม่พยายามออกจากหลุมพราง
และก็อีกหลายคนที่ออกจากหลุมพราง
ไม่ได้แม้แต่จะคิดในห่วงวินาทีสุดท้ายของชีวิต

แล้วเด็กหนุ่มคนนั้นละเป็นอย่างไรในเวลาต่อมาเขาออกจากหลุมพรางนั้นได้ไหม ข้าพเจ้าพยายามทบทวนตะกอนของความคิดในเวลาที่ผ่านมา

..... กรีดเลือดให้ไหล ไหลพร้อมกับน้ำตา เมือความรักมันมากเกินกว่า จะคร่ำครวญกับใคร เก็บเอาใว้ เก็บความเจ็บปวดเอาใว้ข้างใน จนพรุ่งนี้ สายรุ่งแดงฉาน ด้วยเลือดของหัวใจที่แหลกราน ปานตาย.......
ปฐมพร ปฐมพร ฝังเด็กหนุ่มให้จมลึกลงไปกับความเจ็บช้ำอีกอย่างนั้นหรือ
......ด้วยบทเพลง
ดนตรีไม่เคยทำร้ายใครนะข้าพเจ้าว่า แล้วทำไมเด็กหนุ่มคนนั้นถึงมีความคิดอย่างนั้นละ
“ใช้” ที่คุณว่าอย่างนั้นก็ถูก แต่การเข้าถึง และการมีอารมณ์รวมในความรู้สึกหรือเหตุการณ์นั้นนะสิ มันคงเลวร้ายไม่น้อยไปกว่า...
ถ้าบทเพลงจะทำร้ายใครได้สักคนนั้นก็เป็นเพราะว่าความอ่อนแอของจิตใจที่พร้อมจะทำร้ายตัวเองหรือเปล่า......

ณ บรรทัดนี้ข้าพเจ้าให้รูสึกใจหายวาบ เมื่อรู้ว่าความตายได้พรากชีวิตคนที่ข้าพเจ้าเคยเห็นหน้าไปอีกคน
อือ.....
ทำไมพระเจ้าโลภมากอย่างนี้

แล้วอย่างไรเพลงนี้หรือีกหลายบทเพลงก็ฝังเขาให้หยุดลมหายใจไปหลายนาที

จากอดีตวันนั้น
ฝันขมขื่น
ฝังตัวไม่ให้ฟื้น
นั้นเป็นเพราะเราขืนความเป็นจริง

มันเป็นอย่างนั้นหรือเปล่าเด็กหนุ่ม
ข้าพเจ้าพยายามจะเข้าใจเด็กหนุ่มในอดีตคนนั้นเมื่อเวลาผ่านไป

แล้วน้องคนแววตาเศร้าคนนั้นละเป็นอย่างไร
กำลังใจ และเข้าใจความเป็นไปของชีวิตมันก็เท่านั้นละ
ในโลกนี้ไม่ได้มีหวังแค่สิ่งเดียวเท่านั้น ความหวังและความฝันเกิดได้ทุกนาที และก็พังได้ทุกนาทีอีกเหมือนกัน เพียงแต่ให้เรารับรู้และเผื่อใจให้กับมันและพร้อมจะยอมรับกับสิ่งใหม่ และก็ลืมมันไปให้ได้

ฮือ...
พุทธองค์ โปรดชีทางสว่าง

แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 49 21:51:32