ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ                ด๊อตตี้ โลเวลล์รู้ดีว่าลูกชายของหล่อน หมอเคน โลเวลล์นั้น อยากจะใช้ชีวิตคู่กับใครสักคนมากเพียงใด ตลอดเวลา เขามักจะวาดฝันพาครอบครัวไปปิกนิก เล่นบอลกับลูกๆ เฝ้าดูลูกหัดขี่จักรยานได้เป็นครั้งแรก เลือกหลักสูตรหาโรงเรียนให้เด็กๆ เขาอยากจะพาลูกเข้านอน แล้วค่อยมานั่งคลอเคลียกับภรรยาข้างๆ เตาผิง เล่าสู่กันฟังเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างวันทั้งที่คลีนิก ที่ทำงาน หรือที่บ้าน หรือเรื่องอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นระหว่างที่อยู่ห่างกัน และหลังจากถูกเรียกตัวไปในเคสฉุกเฉิน ซึ่งเกิดขึ้นบ่อยมากสำหรับหมอในเมืองเล็กๆ เคนคงอยากจะกลับไปยังบ้านที่มีครอบครัวรออยู่ มากกว่าบ้านที่ว่างเปล่า และยิ่งกว่านั้น ต้องนอนในเตียงกว้างใหญ่อย่างเดียวดาย                เคนอยากเป็นฝั่งเป็นฝามีครอบครัว แต่ไม่มีใครจะเข้าใจเขาได้ดีกว่าแม่ ที่เลี้ยงดูสอนให้รู้จักหวงแหนสิ่งที่มีค่าในชีวิตไว้ - ไม่มีสิ่งใดจะสำคัญไปกว่าความรัก ลูกๆ และความเอื้ออาทรต่อผู้อื่น                “เราต้องช่วยกันหาแฟนให้เคนแล้วล่ะ ใครสักคนที่มีคุณสมบัติทุกอย่างที่เขาอยากได้” ด๊อตตี้เอ่ยขึ้น ถอนใจ สีหน้าละห้อย มองข้ามถ้วยชาไปจับจ้องเพื่อนและน้องที่มีผมสีดอกเลาทั้งสองคน “น่าสงสารนะ เขาคงเหงามาก”                มิลเดรด เฮนเดอร์สัน น้องสาวของด๊อตตี้ ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ “ปีที่แล้ว เห็นพาสาวน่ารักๆ ตั้งหลายคนออกเที่ยว แต่สุดท้าย ก็หาข้อติได้ทุกคนสินะ บางที ใจจริงของหมอเคน อาจไม่อยากแต่งงานมากเท่าที่ปากพูดก็ได้”                “เขาอยากแต่งมาก!” ด๊อตตี้แย้งอย่างเคืองๆ “เพียงแต่เคนอยากให้ชีวิตคู่ของตัวเองอยู่กันได้ยาวนาน และมีความสุขเหมือนพ่อกับแม่ต่างหาก เคธี่ทำให้เขาเจ็บมากมาทีแล้ว ก็เลยไม่อยากให้เกิดซ้ำสอง เคนระมัดระวังตัวมาก ไม่ยอมปล่อยใจให้ชอบใครที่ไม่เหมาะสำหรับเขา”                “แต่มิลเดรดพูดถูกนะ” จอห์นนี่ เมย์ ฮาร์คิน เอ่ยขึ้น หล่อนเป็นเพื่อนรักของด๊อตตี้ “หมอเคนคิดมาก ระวังตัวมากไป” แล้วพูดต่อ “เคธี่น่ะ ไม่เหมาะแน่นอน แต่ด๊อตตี้ เธอก็ต้องยอมรับนะว่า สาวๆ ที่เคนพาออกเดทนี้ ไม่มีข้อเสียมาให้ติได้สักคนเดียว ก็ดู เวอร์จีเนีย ฮาลสเตด สิ หล่อนทั้งสวย ทั้งฉลาด ทำงานทำการดี แล้วยังเป็นสาวที่คิดแบบสมัยเก่าอีกด้วย ที่อยากจะแต่งงาน แล้วก็มีลูกทันที แต่หมอเคนนัดหล่อนเที่ยวสองสามครั้งเท่านั้น แล้วก็ทำเหมือนอุ้มหล่อนยกให้กับทนายหนุ่มรูปหล่อ ที่เวอร์จีเนียไปไหนมาไหนด้วยตอนนี้”                “แล้วยังมี แคโรไลน์ แมคอัลรอย อีกคน” มิลเดรดเอ่ยขึ้นบ้าง สั่นนิ้วไปมาเหมือนจะกล่าวหา “คนนี้น่ารักนะ ร้องเพลงอยู่ในคณะนักร้องของโบสถ์ เสียงของหล่อนใสน่าฟังอย่างกับนางฟ้าทีเดียว แต่หมอเคนกลับไปแนะนำหล่อนให้รู้จักกับผู้ช่วยสาธุคุณ แล้วดูซิ ตอนนี้ทั้งคู่ก็หมั้นกันเรียบร้อยแล้ว! หมอเคนต้องการหาสาวให้กับตัวเอง หรือว่าชอบเป็นพ่อสื่อให้กับคนอื่นกันแน่”                “ก็เขายังหาคนที่ถูกใจ ที่ใช่เลยไม่ได้น่ะซิ” ด๊อตตี้ ยืนยันหนักแน่น “มันต้องมีสาวสักคนที่ดีถูกใจลูกชายฉันสิหน่า”                มิลเดรดมีท่าทางเอาจริงเอาจัง ใบหน้าผอมเรียวเต็มไปด้วยรอยเส้นจากการขมวดคิ้ว ใช้ความคิด และแล้วดวงตาทั้งคู่ก็แปรเปลี่ยนวาววับด้วยความตื่นเต้น “เมลานี เชสเท็น ไง!”                เพื่อนและพี่สาวรุ่นเดียวกันต่างหันมามองหน้าหล่อนอย่างสงสัย “ใครกัน” ด๊อตตี้ถาม                “เมลานี เชสเท็น หลานสาวของเพิรล์ ตอนนี้ ย้ายกลับมาจากเซนต์หลุยส์ แล้วก็เข้าคุมกิจการร้านของครอบครัวตัวเองไงล่ะ เมลานีจะมาตั้งรกรากอยู่ที่นี่ และคงอยากหาแฟนที่เป็นคนเมืองเดียวกันด้วย คนนี้ล่ะ สมกับเคนที่สุดแล้ว หล่อนฉลาด สวย แล้วยังมาจากครอบครัวดีๆ อีก ฉันว่า หล่อนต้องเป็นภรรยาหมอได้แน่”                “แต่เมลานีดูจะเด็กไปสำหรับเคนนะ ว่ามั้ย” จอห์นนี่ เมย์ ไม่แน่ใจ “บางที คอนนี่ เทรเวอร์ น่าจะเหมาะสมกว่า ถึงหล่อนจะมีลูกติดจากการแต่งงานครั้งแรกสามคน แต่ ”                “เมลานีอายุยี่สิบสาม” มิลเดรดตอบ “อ่อนกว่าเคนแค่สิบปีเท่านั้นเอง เด็กเกินไปที่ไหนกันจ๊ะ หล่อนโตพอที่จะแต่งงาน แล้วมีครอบครัวของตัวเองได้แล้ว กำลังดีทีเดียว”                ด๊อตตี้เริ่มสนใจ “เราน่าจะหาทางให้ทั้งสองคนเจอกันนะ”                 มิลเดรดพยักหน้าเห็นด้วย ราวกับว่าได้ลงมติเป็นเอกฉันท์แล้ว “บางที อาจเป็นเมลานีก็ได้ ที่มีคุณสมบัติครบทุกอย่างที่เคนต้องการ ฉันภาวนาให้เป็นอย่างนั้นนะ เพราะในเมืองเล็กๆ อย่างของเรานี้ มีสาวๆ แค่ไม่กี่คนเอง ที่ไม่มีพันธะ ยังคบหากันได้”                จอห์นนี่ เมย์ ยังสงสัยต่อ “หนุ่มเลือกมากอย่างหมอเคนนี่ เราจะรู้ได้ยังไงว่าสาวคนไหน'ใช่เลย'ล่ะ ถ้าหาหล่อนกันเจอนะ”                “แต่ฉันว่า ที่สำคัญที่สุดก็คือ” ด๊อตตี้พึมพำ “เคนเอง จะรู้ตัวมั้ยว่าเจอหล่อนเข้าแล้ว”                                         ~~~~~~~~~~ (: :) ~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 11 ต.ค. 49 01:33:10 A:203.113.32.11 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 1               อเล็กซานดร้า เบนเน็ตต์ เคยผ่านวันเวลาที่ย่ำแย่มาก่อนในชีวิต แต่ ณ เวลานี้ เธอนึกไม่ออกสักเหตุการณ์เดียว               ในยามเย็นของเดือนกันยายน เธอหลงทางมาถึงที่ไหนก็ไม่รู้ แถวบริเวณรัฐมิสซิสซิปปี้ตะวันตก ต้องนั่งอยู่ในรถสปอร์ตที่ส่งเสียงดังประหลาดๆ มาร่วมชั่วโมงครึ่งได้แล้วมั้ง หญิงสาวเริ่มต้นเดินทางมาพร้อมกับแผนที่ แต่ไปลืมทิ้งไว้ที่ร้านอาหาร ที่เธอแวะทานมื้อกลางวันเมื่อตอนบ่าย นับได้ประมาณห้าชั่วโมงมาแล้ว อเล็กซ์เริ่มปวดหัวเพราะมัวแต่มองหาป้ายซื่อถนนที่พอฟังคุ้นหูบ้าง ทั้งยังปวดต้นคอเพราะขับรถมานานหลายชั่วโมง และแค่นั้น ยังแย่ไม่พอหรอก เพราะฝนที่โปรยปรายมาเพียงเล็กน้อยในตอนต้นนั้น ได้เปลี่ยนเป็นฝนเม็ดใหญ่ตกหนัก กลายเป็นพายุที่มาพร้อมกับฟ้าร้องฟ้าผ่า และลมแรง               ตอนนี้ อย่าว่าแต่จำชื่อได้เลย หญิงสาวแทบมองไม่เห็นป้ายข้างทางด้วยซ้ำ อาคารแห่งเดียวที่เธอเห็นตลอดระยะหลายชั่วโมงที่ผ่านมา ก็คือสถานที่ที่เป็นกึ่งปั๊มน้ำมันกึ่งที่จอดพักรถบรรทุก ซึ่งดูไม่ชวนให้เธอพักสักเท่าใด               เวลานี้ เธอหลงทาง เหนื่อยล้า หิว และหงุดหงิดมาก นึกสงสัยตัวเองอยู่ครามครันว่า ตัวอะไรมันเข้าสิงทำให้เธอใจร้อน ขับรถออกจากชิคาโก้เพื่อทำวิจัยหาข้อมูล มุ่งสู่พื้นที่ที่เรียกหากันว่า แผ่นดินแดนใต้ที่แสนโรแมนติก               เท้าเหยียบคันเร่งให้จมลงไปอีก เมื่อเห็นแสงไฟเป็นจุดๆ พร่างลางเลือนผ่านม่านฝน เมืองล่ะสิ - อเล็กซ์คิด ถึงจะยังไม่เห็นบ้านสักหลังก็เถอะ แต่เธอรู้ว่า ในรัฐมิสซิสซิปปี้ มันมีเมือง หลายๆ เมืองตั้งอยู่ด้วย ไม่ใช่ว่า มีแต่ป่า ทุ่งหญ้ากว้าง หรือทุ่งข้าวอย่างเดียวเสียเมื่อไรล่ะ แต่หากดูจากระหว่างทางที่ขับผ่านมาหนึ่งชั่วโมงนี้ ถ้าจะให้วางเงินพนันกันในเรื่องมีเมืองหรือไม่มีเมือง เธอก็คงไม่กล้าพนันด้วย และคงจะสบายกว่านี้แล้วล่ะ ถ้ามีแค่แผนที่ และเจอร้านอาหารที่พอใช้ได้ พร้อมโทรศัพท์สักเครื่อง               แต่ดูสิ เธอกลับมาเจอแม่วัวตัวโตแทน               แม่วัวตัวโตยืนอยู่กลางถนน สีหน้างุนงง เมื่อเห็นรถสปอร์ตของอเล็กซ์แล่นพ้นโค้งมา หญิงสาวสบถเสียงดังลั่นรถ เท้ากระแทกเหยียบเบรกลงไปจนสุด แต่ที่ตามมาทำให้เธอเกิดอาการท้องไส้ปั่นป่วนชวนวิงเวียน เพราะรถคันเล็กเสียการทรงตัว ลื่นไถลหมุนติ้วอยู่บนถนนยางมะตอยที่เปียกแฉะ               มือจับพวงมาลัยไว้แน่น พยายามที่ควบคุมสถานการณ์ให้ได้ แต่รถคันเล็กพลันเปลี่ยนทิศทาง หันเหไปด้านข้าง วิ่งไถลตกคูข้างทาง กันชนด้านหน้าขวา กระแทกเข้ากับโคนต้นไม้อย่างจัง               แรงกระแทกทำให้อเล็กซ์กระดอนไปด้านหน้า ก่อนที่จะเด้งกลับ แล้วศีรษะกระแทกเข้ากระจกหน้าต่างด้านคนขับอย่างแรง อาการเจ็บทำให้เธอมึน สายตาพร่า หูอื้อ รู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆ เปียกๆ ไหลย้อยมาตามแก้ม ก่อนจะคิดได้ว่า กระจกหน้าต่างแตกเป็นรู และฝนกำลังสาดผ่านเข้ามาในรถ ตกกระทบมือของเธอหลายหยด               เว้นแต่ว่า สายฝนได้เปลี่ยนเป็นสีแดงในทันทีทันใด - หญิงสาวคงไม่แปลกใจสักเท่าใด หากมันเกิดเป็นจริงขึ้นมา ในวันที่โลกปกคลุมด้วยสีเทาหมองไปทั่ว มองไปแห่งหนใด ก็ปราศจากผู้คน ยกเว้นแต่ วัว .. วัว .. วัว ที่โผล่ขึ้นมายืนเด่นอยู่กลางถนน - แต่สิ่งที่คิดว่าเป็นสายฝน แ้ท้จริงแล้วกลับเป็นเลือดที่กำลังไหลย้อยจากศีรษะ               เยี่ยมจริงๆ อเล็กซ์คิด พร้อมเสียงคราง ยกมือขึ้นแตะจุดด้านข้างศีรษะที่รู้สึกปวดตุ๊บๆ อย่างไม่ค่อยจะแน่ใจนัก สุดยอด .. เกิดตอนไหนก็ไม่เกิด ดันมาเกิดตอนนี้ เหมาะเหม็งจริงๆ               "ทำไมถึงทำกับฉันอย่างนี้" หญิงสาวครวญ มองผ่านกระจกบังลมหน้า เหมือนกำลังคาดหวังว่าจะมีปีศาจตัวน้อย ใบหน้ายิ้มกริ่ม โผล่มาให้เห็นระหว่างกิ่งก้านต้นไม้ ที่หักร่วงกระจายปิดกระจกหน้ารถนั้น               สติค่อยๆ กลับคืนมา อเล็กซ์เหลียวมองรอบตัว ประเมินความเสียหาย เอาล่ะ ตกลงเธอคงเอารถขึ้นจากคูไม่ได้แน่ เพราะมันเสียหายยับเยิน และเมื่อไม่มีใครวิ่งเข้ามาให้ความช่วยเหลือ เธอคงต้องช่วยเหลือตัวเองแล้วล่ะ - อย่างเช่นที่ทำเสมอมา ประตูรถด้านขวาเปิดไม่ได้ เพราะอัดกับต้นไม้ ประตูด้านคนขับก็กระแทกเข้ากับตะลิ่งคูจนดินโคลนร่วงแตกกระจาย และประตูรถบุบบู้บี้ เธอไม่คิดจะนั่งรอความช่วยเหลืออยู่ในรถ แต่คิดหาหนทางพาตัวเองออกจากรถให้ได้ . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 11 ต.ค. 49 02:03:28 A:203.113.32.11 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . .               ดูเหมือนว่า อเล็กซ์คงต้องทุบกระจกบังลมให้แตก เพราะเป็นหนทางเดียวที่จะออกไปจากรถได้ เพราะรถคันนี้มีอยู่แค่สองประตูเท่านั้น เธอหันซ้ายหันขวา มองหาเครื่องมือที่เหมาะสม สายตาพลันมาหยุดอยู่ที่เครื่องคอมพิวเตอร์แบบพกพาที่เก็บใส่ไว้ในกล่องโลหะ วางอยู่ที่นั่งคนโดยสาร "ไม่มีทาง" หญิงสาวพูดเสียงดัง               เธอนึกถึงรองเท้า แต่คู่ที่ติดเท้าอยู่นี้ เป็นแบบทำด้วยหนังอิตาเลียน น้ำหนักเบา และไร้ประโยชน์ในวินาทีนี้ และแล้วจำได้ว่า มีไฟฉายขนาดหกท่อนเก็บอยู่ใต้ที่นั่งตัวเอง ที่เธอคิดอยู่เสมอว่า สักวัน คงได้ใช้มันแน่               หญิงสาวปิดตาแน่น ยกแขนซ้ายขึ้นป้องหน้า แล้วเอาปลายกระบอกไฟฉายกระแทกกระจกบังลมหลัง โดยไม่รู้สึกเสียใจกับความเสียหายที่เธอทำเองเลยสักนิดเดียว - จะไปเสียดมเสียดายมันทำไม แค่กระจกแผ่นเล็กๆ ที่แตกน่ะ เมื่อเทียบกับสภาพความเสียหายของรถทั้งคัน อเล็กซ์ทุบกระจกบังลมไปเรื่อยๆ จนเม็ดกระจกนิรภัยกระจายทั่วทั้งคัน ฝนเย็นฉ่ำสาดซัดเข้ามาโดนเธอจนเปียกปอน หญิงสาวเอากระเป๋าคล้องคอไว้ คว้าเครื่องคอมพิวเตอร์ และปีนออกมาจากรถสปอร์ตสองที่นั่งอย่างทุลักทุเล สบถเสียงดังเมื่อกระโปรงตัวละร้อยเหรียญเกี่ยวเข้ากับอะไรสักอย่างจนฉีกขาด               ทั้งๆ ที่ปวดระบม เขียวช้ำไปทั่วทั้งตัว หอบเหนื่อย และเลือดยังคงไหลไม่หยุด อเล็กซ์เสี่ยงเกาะท่อนไม้ที่พาดเอียง พยายามก้าวขาข้ามไปเหยียบริมคูที่เละเป็นโคลน พอตัวพ้นจากรถ และขึ้นไปยืนอยู่บนพื้นดินลื่นๆ หญิงสาวก็รู้สึกว่ามีจมูกเย็นๆ ดันแผ่นหลังของเธออย่างสงสัย ตามมาด้วยเสียงหายใจแรงๆ ที่พ่นลมอุ่น อบอวลด้วยกลิ่นเหม็นตามมาด้วย               อเล็กซ์ร้องเสียงลั่น สะบัดแขนไปมา แล้วลื่นล้ม ก้นกระแทกลงบนโคลนหนาสามนิ้ว เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นดวงตาสีน้ำตาล เต็มไปด้วยแววสงสัยจ้องมอง ขณะที่เธอเอากำปั้นทุบพื้นโคลนอย่างมีอารมณ์ ราวกับเด็กอายุหกขวบที่ถูกตามใจจนเสียนิสัย               "เจ้าวัวบ้า งี่เง่า ไร้ค่า เอาไปย่างก็ไม่ยอมสุก!" หญิงสาวตะโกนใส่แม่วัวที่ไม่มีท่าทางว่าจะกังวลกับคำด่านั้น "นี่ - เสื้อตัวนี้น่ะ ราคาตั้งสามร้อยเหรียญ! แล้วนี่ ก็คอมฯ ราคาสามพัน แล้วนั่น ก็รถราคาสามหมื่น! ฉันภาวนาให้พวกเบอร์เกอร์ คิงส์มาเจอแก แล้วเอาไปทำเบอร์เกอร์ บัดดี้ส์ เสียให้เข็ด!"               แม่วัวหายใจฟืดฟาด เหมือนไม่ใส่ใจกับถ้อยคำด่าแช่งที่ไร้เหตุผลของหญิงสาว               อเล็กซ์ตัดสินใจว่า เธอคิดผิดถนัด เธอยังไม่เคยเจอสถานการณ์ที่ย่ำแย่กว่านี้มาก่อนในชีวิต ตอนนี้ เธอนั่งอยู่กลางสายฝน ก้นกึ่งจมอยู่ในโคลนกลางชนบทในรัฐมิสซิสซิปปี้ เสื้อผ้าเลอะเทอะหมดสวย รถเสียหายยับเยิน หัวแตกเลือดไหล สนิมกำลังจะเกาะกินเครื่องคอมฯ ในมือ และแม่วัวยืนเคี้ยวเอื้องอยู่ชายกระโปรงของเธอ - นี่ ต้องเป็นจุดตกต่ำที่สุดของชีวิตเธอแล้วล่ะ               "ฉันไปทำกรรมอะไรไว้ ถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้?" เธอครวญ ค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างลำบาก และระมัดระวัง               ฟ้าแลบสว่างวาบอยู่เหนือหัว ตามมาด้วยเสียงฟ้าผ่าดังกึกก้องนั้น คือคำตอบเพียงหนึ่งเดียวที่ได้รับ หญิงสาวกำกล่องใส่คอมพิวเตอร์ไว้แน่นขึ้น ยังดื้อดึงที่จะออกเดินไปในทิศทางเดียวกับยามที่ขับรถอยู่ พร้อมกับภาวนาขอให้แสงไฟวอบๆ แวมๆ ที่เห็นเบื้องหน้านั้น ไม่ใช่เป็นเพียงแค่ภาพลวงตาที่เกิดจากจินตนาการของตัวเอง เธอต้องหาที่หลบพายุให้ได้โดยเร็ว ก่อนที่สายฟ้าจะผ่าเปรี้ยงลงมา เพื่อตามเก็บสิ่งที่เหลือรอดมาจากอุบัติเหตุรถยนต์               ตอนนี้ อเล็กซ์นึกเห็นหัวข่าวหน้าหนึ่งได้เกือบชัด - นักเขียนชื่อดังกลายเป็นมันฝรั่งทอดเกรียม มีแค่วัวจากนรกเป็นพยาน               หญิงสาวเกือบนึกว่าตัวเองมีอาการประสาทหลอน เมื่อสายตาปะทะกับบ้านแบบยุควิกตอเรีย ที่ปรากฎให้เห็นรางๆ ห่างจากถนนไปประมาณห้าสิบหลา ล้อมรอบด้วยต้นไม้ไร้ใบในฤดูใบไม้ร่วงต้นใหญ่ ดูแล้วเหมือนกับฉากหนังเขย่าขวัญที่มีงบประมาณต่ำ โดยเฉพาะเมื่อมีสายฟ้าแลบสว่างแวบๆ เป็นฉากหลัง ทำให้เกิดเงาประหลาดๆ ในทิศทางนั้น แต่เธอเห็นแสงไฟตามช่องหน้าต่าง จึงเดินกะเผลกๆ แต่มุ่งมั่นไปตามถนน มือขวาถือรองเท้าที่เลอะโคลนไร้ประโยชน์ในสภาพเช่นนี้ ส่วนมือซ้ายหิ้วแล็บท้อปไว้ และกระเป๋าหนังที่เปียกโชกห้อยไว้ที่คอ               อเล็กซ์ไม่สนใจว่า สถานที่แห่งนี้จะเป็นเบทส์ โมเต็ล* หรือไม่ ตราบเท่าที่ ภายในสถานที่แห่งนั้น แห้ง และอบอุ่น (*จากภาพยนตร์สยองขวัญ "ไซโค")               เธอต้องใช้พลังที่เหลือเกือบทั้งหมด เพื่อก้าวขึ้นบันไดสี่ขั้นไปยังชานหน้าบ้าน มือสั่นระริกจนกดพลาดปุ่มกระดิ่งไปสองครั้งกว่าจะกดได้สำเร็จ อีกไม่กี่นาทีต่อมา ประตูก็เปิดออก เผยให้เห็นหญิงร่างเล็ก ผมสีดอกเลา สวมใส่เสื้อกระโปรงผ้าฝ้ายลวดลายดอกไม้ ยืนอยู่ทางเข้าใต้แสงโคมที่สว่างไสว จ้องมองอเล็กซ์ สีหน้าตกตะลึง "ตายจริง" หล่อนอุทานเสียงแหลมเล็ก               อเล็กซ์รู้ดีว่า ตัวเองอยู่ในสภาพเช่นใด ผมสีเข้มเปียกแนบไปกับศีรษะและลำคอ ใบหน้ามีรอยเลือดและโคลน เสื้อผ้าเปียกโชก ขาดวิ่น และสกปรกเลอะเทอะ เท้าเปล่าเปลือย ยกเว้นแต่ถุงน่องที่หย่อนย้อย เธอไม่โทษหญิงคนนั้นเลย ถ้าหล่อนจะกระแทกประตูปิดใส่หน้าเธอ แต่หวังเต็มเปี่ยมว่า หล่อนคงไม่ทำเช่นนั้น!               "กรุณาเถอะค่ะ" เธอกระซิบเสียงผ่านริมฝีปากที่ซีดเย็น "เกิดอุบัติเหตุค่ะ .."               "โถ น่าสงสารจัง เข้ามาเลย เดี๋ยวจะดูอาการให้ก่อนดีกว่านะ เคน!" เสียงหญิงเจ้าของบ้านตะโกนเรียก เสียงนุ่มๆ ของหล่อนที่พลันเปลี่ยนเป็นเสียงแหลมลั่นนั้น ทำเอาอเล็กซ์ถึงกับสะดุ้ง "เคน มานี่เร็วๆ เร้ว!"               น้ำหยดจากตัวหญิงสาวลงพื้นไม้ที่ขัดจนขึ้นมันตรงหน้าประตูบ้าน ทำให้แฉะเป็นหย่อม เมื่อชายหนุ่มปรากฎตัวขึ้นจากห้องข้างๆ เกือบทันทีที่หญิงสูงวัยคนนั้นส่งเสียงเรียกขอความช่วยเหลือ "มีอะไรครับ แม่ - " แต่เมื่อเห็นอเล็กซ์ "อ้าว.. สวัสดีครับ"               "สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก" หญิงสาวพึมพำ พยายามที่จะยิ้มให้ มึนงงสงสัยว่า เขาหล่อเท่จนทำให้ใจละลายจริงๆ หรือว่าสายตาของเธอที่กำลังพร่ามัวอย่างรวดเร็ว เล่นตลกกับเธอ "ฉันรู้สึกเหมือนกับกำลังจะ . "               เสียงของอเล็กซ์แผ่วหายไปในเวลาเดียวกันกับที่แสงไฟต่างๆ ดับวูบ ปล่อยให้เธอจมสู่ความมืดมิด เข่าอ่อนยวบ และคิดว่าได้ยินเสียงหญิงสูงวัยผมสีดอกเลาร้องลั่น ก่อนที่รอบกายจะมีแต่ความเงียบ                                             ~~~~~~~~~ (: ป.ต.ต.ต.ต.ป ) ~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 11 ต.ค. 49 02:19:59 A:203.113.32.11 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ว้าว...... แบบนี้ต้องเกาะติดดดดดด จากคุณ : อะเคื้อ (อะเคื้อ) - [ 11 ต.ค. 49 10:29:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เจ๋ง มาก แจ๊วมาก จากคุณ : tree - [ 11 ต.ค. 49 13:13:37 A:58.136.117.65 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ...เข้ามาเกาะหน้าจอรออ่านตอนต่อไปค่ะ หนุก ๆ ... จากคุณ : xuyoufang - [ 11 ต.ค. 49 13:19:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่าติดตามค่ะ   พระเอกเจอนางเอกแล้ว  หุหุ จะรอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : bapanj (bapanij) - [ 11 ต.ค. 49 13:25:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แงแง  อยากอ่านต่อนะคะ สวัสดีคะคุณณวรา เอานิยายแปลสนุก ๆ มาลงให้อ่านอีกแล้วนะคะ จากคุณ : แอมโบรเซียร์ - [ 11 ต.ค. 49 13:48:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แหม ขับรถไม่มีแผนที่มาตั้ง 5 ชม. น่าตีนักเชียว (เลยเจออุบัติเหตุแทน อู๊) จากคุณ : scottie - [ 11 ต.ค. 49 15:35:35 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ว่าแต่มันมีต้นฉบับชื่ออะไรค่ะ  เผื่อสนใจไปหาอ่าน จากคุณ : แม่มดจิ๋ว - [ 11 ต.ค. 49 15:51:10 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แปลได้อารมณ์มากเลยจ๊ะ จากคุณ : เงาไม้เหงาฯ - [ 11 ต.ค. 49 19:15:34 ]

ความคิดเห็นที่ 12 .^ __ _ __ _ _ ^ แอบต๊ะไว้ก่อน แฮ่ๆ งานเยอะอ่า จาตายอยู่แล้น ฮื่อๆ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 12 ต.ค. 49 19:25:40 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ้าว เป็นลมไปซะแว้ววววววววววว แต่ยังไงก็ขอเกาะติด เย้ จากคุณ : ชอคโกแลตสีน้ำตาล (คินจิ) - [ 13 ต.ค. 49 23:03:08 ]

ความคิดเห็นที่ 14 นางเอกเราโชคดีจริงๆ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 14 ต.ค. 49 00:05:27 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มารออ่านต่อครับ ท่าจะสนุก (คิดถึงคุณณวราจัง เหมือนจะหายไปนานนนน) จากคุณ : ninaM - [ 14 ต.ค. 49 14:03:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 . . ขอบคุณค่ะ ที่คลิกเข้ามาอ่าน คุณอะเคื้อ <> ต้องเกาะติดจริงนะ ห้ามผิดสัญญานะ :) คุณtree <> สั้นๆ แต่ได้ใจความมากกกกกกก... ขอบคุณค่ะ ที่ชม :) คุณ xuyoufang <> รับประกันคุณภาพว่าสนุกแน่นอน                            คือ ถึงเรื่องจะไม่สนุก                            แต่คนแปลจะแปลให้สนุกเอง (อารายกันง่ะ อิ อิ) คุณ bapanj <> เดินเรื่องให้ทันใจคนอ่านค่ะ                       เปิดเรื่องมาปุ๊บ ก็เจอกันเลย ไม่ต้องเดาไม่ต้องลุ้นให้เหนื่อย คุณ แอมโบรเซียร์ <> สวัสดีค่ะ มันอดไม่ได้ค่ะ พออ่านเรื่องสนุกๆ                             ก็เริ่มคันไม้คันมือ อยากแปลแล้วง่ะ ทำไงดี คุณ scottie <> แหมมมม... ถ้ามีแผนที่ ก็ไม่หลงทางอ่ะจิคะ                      ถ้าไม่หลงทาง ก็ไม่เกิดอุบัติเหตุ ตามด้วยอุบัติรักง่า                      แล้วจะมีเรื่องอะไรให้แปลล่ะ อิ อิ อิ คุณแม่มดจิ๋ว <> ขออภัยค่ะ คุณแม่มดจิ๋ว                       ผู้แปลจะแจ้งชื่อต้นฉบับพร้อมกับตอนจบค่ะ                       ขออภัย ขออภัย ขออภัยนะ นะ คุณ เงาไม้เหงาฯ <> ไม่อยากจะคุย.. แต่ขอคุยซะหน่อย                             คือว่า ... พยายามเกือบตายอ่ะ กว่าจะแก้ไขให้อ่านได้ลื่นเนียน :( คุณ เอ่อ่อ่ะนะคะ <> ไม่ว่ากันค่ะ ทำงานให้เสร็จก่อน                            แล้วค่อยมาอ่านคลายเครียดนะ คุณ ชอคโกแลตสีน้ำตาล (คินจิ) <> เค้าเป็นลมตามแผนหรอก จาบอกให้ อิ อิ อิ คุณ รียา-อารียา <> อิจฉาเนอะ จะมีหมอหล่อๆ ดีๆ อย่างนี้เหลืออีกบ้างป่าวน้อ คุณ ninaM <> สวัสดีคร้าบพ้ม..... ม่ายช่าย 'เหมือนจะหาย'                      แต่หายไปจริงๆ ค่ะ อิ อิ ยังนึกกลัวว่า จะไม่มีใครจำเราได้อ่า                         <>~<>~<>~<>~<>~<>~<>~<>~<> จากนี้ ก็อ่านต่อได้เลยค่ะ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 17 ต.ค. 49 00:00:06 A:203.113.32.13 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 17 . . .                   ด้วยปฏิกิริยาสนองตอบที่ฉับไวและแม่นยำ เคนเอื้อมมือไปทันทีที่หญิงสาวล้ม คว้าจับเธอได้ก่อนที่จะล้มฟาดกับพื้น ทั่วทั้งร่างเปียกปอนไปหมด และเปื้อนเลอะโคลนไปครึ่งตัว แต่ชายหนุ่มก็ยังช้อนอุ้มเธอขึ้นในวงแขนโดยไม่ลังเล ไม่กังวลสนใจกับเสื้อเชิ้ตขาวที่สะอาดสะอ้านและกางเกงสีเข้มที่จับจีบรีดเรียบของตัวเอง เขานึกทันทีว่า น้ำหนักตัวของสาวคนนี้เบาจนน่าแปลกใจ เมื่อเทียบกับรูปร่างที่มีส่วนโค้งส่วนเว้าอย่างเหมาะเจาะน่าดู และแล้วก็ต้องขมวดคิ้วประหลาดใจกับความช่างสังเกตในสิ่งที่หมอไม่ทำกัน และตัวเองก็ไม่มีนิสัยที่ชอบเฝ้าสังเกตสังกาในเรื่องนี้อีกด้วย                  คำถามต่างๆ พรั่งพรูออกมาจากหญิงสูงวัยสามคน และสาวสวยผมทองอายุอานามประมาณยี่สิบสาม ที่ยืนอยู่ตรงประตูเปิดไปสู่ห้องรับแขก "เธอเป็นใครกัน" น้ามิลเดรดของเคนถาม จ้องมองหญิงสาวที่หมดสติในอ้อมแขนของเขาอย่างแปลกใจ                  "เธอบอกว่าเกิดอุบัติเหตุ" ด๊อตตี้อธิบาย บิดมือไปมาเมื่อมายืนอยู่ข้างๆ ลูกชาย "โธ่เอ๊ย แล้วเราจะช่วยเธอยังไงดีจ๊ะ เคน"                  "ผมต้องตรวจเธอก่อน" เขาตอบ ก้มดูแผลตรงขมับซ้ายที่ยังมีเลือดไหลไม่หยุด แต่บริเวณที่บวมขึ้นมาเป็นสีม่วงคล้ำอย่างรวดเร็วนั้น ทำให้เขากังวลมากกว่าแผลตื้นๆ ที่เห็น "แม่จะให้เธอนอนพักที่ไหนครับ"                  "ห้องนอนที่ว่างข้างล่างก็แล้วกัน" ด๊อตตี้ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ก้าวอ้อมตัวเขาไปขณะที่พูด "แม่จะไปเอาผ้าคลุมเตียงออกก่อน ถึงมีฝุ่นเลอะผ้าปูเตียงบ้าง คงไม่เป็นไรหรอกหน่า"                  "เคน จะให้น้าช่วยอะไรได้บ้างจ๊ะ" มิลเดรดรีบถาม ไม่อยากจะอยู่เฉยๆ                  "ขอน้ำร้อนให้ผมหน่อยครับ" เคนตอบ ขยับตัวออกเดินตามแม่ ก้าวข้ามรองเท้าและกล่องโลหะที่ร่วงลงพื้นขณะที่หญิงสาวหมดสติไป "แล้วน้าจอห์นนี่ เมย์ ช่วยหาเสื้อผ้าใหม่ ให้เธอด้วยได้มั้ยครับ เราต้องเปลี่ยนเสื้อเปียกๆ พวกนี้ก่อน"                  เพื่อนของด๊อตตี้พยักหน้ารับ และรีบเดินไปยังบันไดที่ทอดตัวขึ้นสู่ชั้นสอง ไปยังห้องนอนด้านบน                  "ให้ฉันช่วยมั้ยคะ เคน" เมลานี เชสเท็นเอ่ยถาม ยืนเคียงข้างคุณย่าของตัวเอง ที่ยืนมองอยู่อย่างฉงน                  เคนพยักหน้า "ถ้าไม่กลัวว่าจะเปียกปอนด้วย คุณช่วยไปเอากระเป๋าที่ที่นั่งตอนหลังรถผมได้มั้ย รถไม่ได้ล็อก"                  "จะไปเอามาให้เลยค่ะ" เธอยิ้ม แสดงให้รู้ว่าเต็มใจทำ ขณะที่เอื้อมไปจับลูกบิดประตู                  "ขอบคุณครับ" ความคิดผ่านแวบเข้ามาว่า ดูไป เมลานีก็น่ารักดี ถึงจะเพิ่งรู้จักกันมาไม่กี่สัปดาห์ก็ตาม หล่อนสวย สุขุม เก่ง ไม่งอแงยามมีเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ทำให้อาหารมื้อค่ำต้องหยุดชะงัก หล่อนไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาเคยออกเที่ยวด้วย                  ในวินาทีนั้น หญิงสาวในอ้อมแขนของเขาก็ขยับตัว พร้อมส่งเสียงคราง เคนจึงตั้งสติ หันกลับมาสนใจคนในอ้อมแขน เขาค่อยๆ วางเธอลงบนเตียงโครงเหล็ก ที่แม่จัดเตรียมไว้ให้ ก่อนที่จะเปิดไฟหัวเตียง หันใบหน้าของเธอมาทางดวงโคม เปิดเปลือกตาทีละข้าง เพื่อตรวจดูปฏิกิริยาของรูม่านตา แล้วก็โล่งใจที่เห็นการสนองตอบเป็นไปตามที่ควรเป็น                  นัยน์ตาของเธอสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำ สีผมของเธอก็เช่นกัน แม้ว่าตอนนี้มันจะเปียกโชกก็ตาม แต่ในเวลาที่มันแห้งสนิท ผมของเธอจะเปลี่ยนเป็นสีอ่อนลงหรือไม่หนอ                  เคนรับผ้าขนหนูที่เปียกน้ำอุ่นพอหมาดๆ จากน้ามิลเดรด แล้วค่อยๆ เช็ดรอยเปื้อนโคลนออกจากใบหน้าของคนเจ็บ และถึงจะซีดขาว เขาก็ยังคิดว่า ในยามปกติเธอน่าจะสวยชวนมอง แต่ในเวลานี้ มันยากจะบอกได้อย่างแน่ใจ                  เขาเหลียวหลังมอง เมื่อเมลานีเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับกระเป๋าแพทย์ใบขนาดมาตรฐาน ผมสีทองอร่ามยังคงเรียบร้อยได้รูปเหมือนเดิม ทั้งๆ ที่หล่อนฝ่าฝนไปหยิบกระเป๋าจากรถของเขา ชายหนุ่มแน่ใจเลยว่า หล่อนคงเสียเวลาหาร่มก่อนที่จะฝ่าฝนออกไป "ขอบคุณครับ"                  "ไม่เป็นไรค่ะ แล้วหมอยังอยากได้อะไรเพิ่มอีกมั้ย หรือว่าจะให้เราออกไปรอข้างนอกก่อน"                  เมลานีมีศักยภาพจริงๆ แหละ หมอหนุ่มคิดชมในใจ สายตายังจับจ้องอยู่ที่คนเจ็บ พร้อมกับพยักหน้า "พวกคุณไปทานอาหารกันต่อให้เสร็จ ก่อนที่มันจะเย็นชืดหมดอร่อยดีไหม ให้แม่ช่วยผมในนี้ก็ได้ ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติม เดี๋ยวจะบอกให้ทราบนะครับ"                   เมลานีหันไปชักชวน พามิลเดรด จอห์นนี่ เมย์ และคุณย่าของหล่อนออกไปนอกห้องอย่างคล่องแคล่ว จนเคนอดยิ้มไม่ได้ ขณะที่เปิดกระเป๋า "เมลานีไปอยู่ซะที่ไหน ตอนที่ผมรับสมัครพยาบาลประจำคลีนิคครับแม่"                  "กำลังเรียนเอาปริญญาบริหารธุรกิจที่ทูเลนน่ะสิจ๊ะ" ด๊อตติ้ยิ้มนิดๆ พูดเตือนความจำลูกชาย ก่อนที่ยิ้มนั้นจะค่อยๆ จางหาย เมื่อหล่อนหันกลับไปที่เตียง "เธอเจ็บมากมั้ย ลูก"                  "เดี๋ยวก็รู้ครับ" เขาตอบ ถอดเสื้อแจ๊คเก็ตที่ดูมีราคาแต่หมดรูป ออกจากหญิงสาวอย่างทะมัดทะแมง                  ในความรู้สึกหลับๆ ตื่นๆ มันเหมือนมีใครสักคนกำลังรบกวนเวลานอนของเธอ และอเล็กซ์ต้องบิดตัวอย่างเจ็บปวด เมื่อมีแรงกดลงบริเวณชายโครงที่ระบม และรอยบวมช้ำที่ปูดขึ้นมาเจ็บจนเต้นตุ๊บๆ ที่บริเวณศีรษะ หญิงสาวคิดว่าเธอรู้ว่า ใคร - หรืออะไร - ที่คอยรบกวน ไม่รู้จักเกรงใจคนที่กำลังเจ็บปวด มีทุกข์และอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่อย่างเธอบ้างเสียเลย - ก็เจ้าวัวบ้าตัวนั้นน่ะสิ                  มีอะไรบางอย่างกดลงที่หัวไหล่ซ้าย ทำให้เธอขยับตัวหนีเมื่อพบว่ามีบริเวณที่ฟกช้ำเพิ่มขึ้นอีกแห่ง หญิงสาวเหวี่ยงแขนอย่างอ่อนแรงไปโดนผู้รุนราน "ไปให้พ้น เจ้าวัวงี่เง่า" เธอส่งเสียงไล่ ทั้งๆ ที่ยังปิดตาแน่น "ขอให้มีใครเอาแกไปย่างทำบาร์บีคิวเสียให้เข็ด"                  เสียงชายหนุ่มหัวเราะอย่างแปลกใจในคำขู่ของอเล็กซ์ "ผมไม่เคยได้ยินคำขู่แบบนี้มาก่อนเลยนะ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเนิบๆ . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 17 ต.ค. 49 00:54:56 A:203.113.33.11 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 18 . . .                  หญิงสาวลืมตาขึ้นทันที พร้อมกับกะพริบตาถี่ๆ เมื่อเห็นแสงไฟจ้าจากดวงโคม แต่มีมือใหญ่ข้างหนึ่งเอื้อมไปรี่ดวงโคมนั้นให้ อเล็กซ์ปรับสายตาจนมองเห็นใบหน้าที่อยู่เหนือเธอได้ชัดเจน - เป็นไปได้หรือนี่! "อืม" เธอเอ่ยขึ้น โดยไม่ทันคิด "คุณหล่อจัง"                  ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของชายหนุ่มขยายใหญ่ขึ้นเพียงนิดเดียว และเมื่อเขายิ้ม จะเห็นรอยย่นบริเวณปลายหางตาเพิ่มขึ้น พร้อมลักยิ้มที่มุมปากทั้งสองข้าง และคางรูปเหลี่ยมที่มีรอยหยักตรงกลาง ผมสีน้ำตาลเข้มคล้ายสีกาแฟร่วงมาปิดหน้าผากเหมือนเด็กๆ ราวกับว่าเขาเพิ่งเอามือเสยผมมาก่อนหน้านี้ "ขอบคุณครับ ผมอยากจะชมคืนบ้างเหมือนกัน แต่เกรงว่า ตอนนี้ คุณไม่อยู่ในสภาพที่ดูสวยที่สุดของคุณแน่ๆ "                  อเล็กซ์คงยอมกัดลิ้นตัวเอง ถ้าไม่คิดว่ามันจะทำให้ร่างกายที่ปวดระบมอยู่แล้ว เจ็บยิ่งขึ้นไปอีก สงสัยว่าหัวของเธอคงโดนกระแทกแรงกว่าที่คิดล่ะมัง!                  แล้วเธอก็ต้องหายเขินที่พูดโพล่งออกไปโดยไม่ทันคิด เพราะในวินาทีนั้น เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังนอนอยู่บนเตียงของใครก็ไม่รู้ และถ้าไม่มีกางเกงในสวมอยู่ พร้อมผ้าห่มบางๆ คลุมตัวไว้ ก็เหมือนว่านอนเนื้อตัวเปล่าเปลือยทีเดียว และชายคนนี้ก็นั่งอยู่ใกล้เสียจนต้นขาของเขากำลังเบียดกับสะโพกของเธอ                  เขาจะหล่อหรือไม่หล่อ นั่นไม่ใช่ประเด็นแล้ว เพราะเธอรู้สึกไม่สบายใจที่ต้องอยู่ใกล้ชิดขนาดแตะเนื้อต้องตัวกับคนแปลกหน้า หญิงสาวขยับตัวออกห่าง "เอ่อ . "                  "ดีจัง คุณได้สติแล้ว คุณทำให้พวกเราตกใจกันหมดทีเดียวแหละ" เสียงของหญิงสูงวัยดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งของเตียง                  หญิงสาวหันขวับไปอย่างรวดเร็ว - เร็วเกินไป จนทำให้หัวที่โดนกระแทกมานั้น เกิดอาการปวดตุ๊บๆ ราวกับจะประท้วง อเล็กซ์เห็นหญิงผมสีดอกเลา คนที่เปิดประตูรับเธอนั้น ยืนอยู่อีกข้าง มือยังคงบิดกันไปมา พร้อมกับสีหน้ากังวล                  เธอพยายามที่จะยิ้มให้ นึกภาวนาขอให้เป็นหญิงสูงวัยร่างผอมบางคนนี้ ที่ช่วยถอดเสื้อผ้าให้เธอ "ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้พวกคุณต้องลำบากกัน แต่ดิฉันเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำไม่ไกลจากนี้สักเท่าไร และมันไม่มีที่อื่นให้ไปได้เลย"                  "ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ" หญิงคนนั้นพูดให้เธอสบายใจ "เคนเขาเก่งเรื่องฉุกเฉินอยู่แล้ว ตอนนี้ เขาก็กำลังตรวจอาการให้คุณ"                  เคน? อเล็กซ์หันกลับไปมองชายหนุ่มข้างๆ เห็นเขากำลังเอื้อมมือมาจะแตะแผลบนหัว หญิงสาวขยับหนีอีกครั้ง ไม่เชื่อใจที่จะให้เขาตรวจดูบาดแผลที่ปวดระบม "ไม่ทราบว่า คุณจะช่วยเรียกรถพยาบาลฉุกเฉิน หรือรถบริการอื่นก็ได้ ได้มั้ยคะ" เธอร้องขอ "แล้วมันจำเป็นมากเหรอคะ ที่ต้องถอดเสื้อผ้าฉันออกหมดน่ะ"                  "เสื้อคุณมันเปียกโชก แล้วยังเลอะโคลนไปหมด" เขาตอบ น้ำเสียงเป็นงานเป็นการ "เดี๋ยวเราจะหาเสื้อผ้าใหม่ให้คุณ หลังจากที่ผมเย็บแผลให้เรียบร้อยแล้ว และไม่คิดว่าจำเป็นต้องเรียกรถฉุกเฉินมาด้วย คุณมีแค่แผลโดนกระจกบาด และผมไม่เห็นอาการที่จะบ่งชี้ให้เห็นว่า สมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ส่วนไหล่และอกนั้น คงระบมอีกหลายวัน เพราะแรงรัดของเข็มขัดนิรภัยทำให้เกิดรอยช้ำ แต่นอกเหนือจากนั้น ก็ไม่มีอะไรแล้ว ปลอดภัย คุณโชคดีนะนี่"                  "ค่ะ คือฉัน -" อเล็กซ์หยุดพูดทันที เมื่อสมองของเธอซึมซับทุกคำพูดของเขา "เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยวก่อน! หมายความว่ายังไง หลังจากที่คุณเย็บแผลให้ฉันแล้ว?"                  เขายื่นมือไปที่ถาด ที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง แล้วหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา "ผมต้องเย็บแผลให้คุณ - สักสามหรือสี่เข็ม แต่อย่ากลัวเลย พอหายแล้ว แทบจะไม่เห็นรอยแผลเป็น เพราะเป็นแผลกรีดตรงๆ ไม่ฉีก ไม่มีปัญหา"                  หญิงสาวพลันนึกถึงเบสต์โมเต็ลที่แวบเข้ามาในหัวเธอก่อนหน้านี้ ในเวลานั้น เธอไม่สนใจว่าจะมีชายบ้ากับแม่ของเขาอาศัยอยู่ในบ้านสไตล์วิกตอเรียนที่แห้งและอบอุ่น - บ้านที่เธอพบท่ามกลางพายุที่กระหน่ำ แต่มาตอนนี้ อเล็กซ์กำลังคิดทบทวนใหม่อีกรอบ "ถ้าคุณคิดว่า .."                  "เคนเก่งเรื่องนี้มากจ้ะ" หญิงสูงวัยพูดอวด พร้อมรอยยิ้ม "เขาแทบจะไม่ทิ้งรอยแผลเป็นให้เห็นเลยล่ะ"                  อเล็กซ์กลืนน้ำลาย "คุณเป็นหมอเหรอ"                  ชายหนุ่มยิ้ม มุมปากได้รูปสุดเซ็กซี่ยกโค้งสูง เผยให้ฟันเรียบขาว หญิงสาวกะพริบตา ได้แต่นึกอีกว่า เขาเป็นหนุ่มที่หล่อที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น - ถ้าเขาจะไม่ถือเจ้าเข็มฉีดยาบ้าบอนั้นอยู่ในมือ                  "อย่าห่วงเลยครับ ผมรู้ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่" เขาให้ความมั่นใจ "ผมดูทีวีบ่อยจะตายไป ไม่เคยพลาดเรื่อง "เจเนอรัล ฮอสปีทัล" สักครั้งเดียว"                  เธอครางเสียงดัง ปิดตาแน่น ซึ่งทำให้หนุ่มเจ้าของบ้านหัวเราะ แต่มารดาของเขาไม่รู้สึกขำไปด้วย "เคน ลูกกำลังทำให้เธอกลัวนะ" หล่อนเอ็ดลูกชาย แล้วตบหลังมืออเล็กซ์เบาๆ                  "เขาพูดเล่นหรอก ลูกชายของฉันเป็นหมอจ้ะ - หมอเคน โลเวลล์ เขากับเพื่อนเปิดคลีนิกอยู่ที่เมืองแอนเดอร์สันวิลล์นี้ และฉันก็เป็นแม่ของเขา - ด๊อตตี้ โลเวลล์ จ้ะ นี่เป็นบ้านของเรา โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ก็อยู่ห่างออกไปประมาณยี่สิบไมล์ ถ้าคุณอยากจะไป เราก็ยินดีที่จะพาไปนะจ้ะ"                  หลังจากได้ยินคำยืนยันให้มั่นใจขึ้นมาหน่อย อเล็กซ์ลืมตาขึ้น "แค่แผลนิดเดียวแน่นะ"                  เคนเลิกพูดเล่น แล้วยิ้มให้ "แค่นิดเดียวจริงๆ" เขาย้ำ "แล้วก็มีหัวโนเท่าลูกมะนาวที่แค่ปวดระบมเฉยๆ แต่ไม่มีอาการร้ายแรงใดๆ ตกลงคุณจะเอายังไงล่ะ จะให้ผมเย็บให้ที่นี่ หรืออยากจะไปทำที่โรงพยาบาล"                  อเล็กซ์นิ่วหน้า ลงความเห็นได้ว่า เธอไม่มีทางเลือกมากนัก ได้แต่หวังว่า หมอและแม่ของเขา ไม่ได้พูดอวดเกินความจริง ถึงเธอจะไม่ได้สนใจในรูปโฉมของตัวเองมาก แต่ก็ไม่อยากมีรอยแผลเป็นที่น่าเกลียดบริเวณขมับสักเท่าไรนักหรอก "ระวังหน่อยก็แล้วกันนะคะ"                  รอยยิ้มของหมอหนุ่มไม่ได้จางหายไปสักนิด "แน่นอนอยู่แล้ว" เขาตอบให้เธอมั่นใจ แล้วเริ่มลงมือทำความสะอาดด้วยแผ่นสำลีปลอดเชื้อที่จุ่มในแอลกอฮอลจนชุ่ม ตามด้วยยาชา เขาทำอย่างเบามือ และชำนาญ จนอเล็กซ์ถอนใจอย่างโล่งอก                  รอให้เธอเล่าเรื่องผจญภัยนี้ให้เพื่อนๆ ที่บ้านฟังเสียก่อน! หลงทางในมิสซิสซิปปี้ โดนวัวบุกเข้าโจมตี ถูกเปลื้องผ้าและเย็บแผลให้โดยหมอชนบทที่สุดหล่อ - เพื่อนๆ คงไม่เชื่อเธอแน่                  ก็ตัวเธอเองยังไม่อยากจะเชื่อเลย                                                                          <>~<>~<>~<>~ จบบทที่ 1 ~<>~<>~<>~<> . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 17 ต.ค. 49 01:09:55 A:203.113.33.11 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 19 จะ ต.ต.ต.ต.ป จากคุณ : กระรอกเมือง - [ 17 ต.ค. 49 21:28:10 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สนุกจัง มาต่อตอนต่อไปไวไวนะคะ จากคุณ : แฟนคลับตัวจริง (LoVeCoDe) - [ 18 ต.ค. 49 19:23:33 ]

ความคิดเห็นที่ 21 . . คุณกระรอกเมือง <> ดีใจค่ะ ที่เห็นชื่อนี้ตามมาอ่านต่อ :) คุณ แฟนคลับตัวจริง (LoVeCoDe) <> ถ้าเป็นแฟนคลับตัวจริง                                                   ต้องตามอ่านจนจบนะคะ                                                   ไม่งั้น ไม่ยอม อิ อิ ~~~~~~~~~~~ อันที่จริง ตอนที่แปะ #17-18 นั้น กะจะแปะบทที่ 2 ตามไปด้วยสองตอน แต่เกิดเน็ตหลุดสองหนติดๆ กัน (คือแปะที ก็หลุดที) พอหลุดหนที่สาม เลยถอดใจค่ะ เก็บเอามาแปะต่อวันนี้ ความตั้งใจคือ แปะสัปดาห์ละครั้ง ไม่ให้ขาดตอน ถ้าแปะไวกว่านี้ จะเกิดสถานการณ์วิกฤติ - แปลไม่ทัน ตรวจทานไม่ทันค่ะ :( <>~<>~<>~<>~<>~<> . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 18 ต.ค. 49 23:29:15 A:203.113.33.7 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 22 . . . บทที่ 2                   เคนเพิ่งปิดพลาสเตอร์แผลที่ขมับของอเล็กซ์ซึ่งเธอยังรู้สึกชาๆ เสร็จพอดี เมื่อมีเสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น หญิงสาวเบนสายตาจากหมอหนุ่มที่กำลังโน้มตัวมาใกล้ หันไปมองที่ประตูอย่างสงสัย ขณะที่มันเปิดออกช้าๆ                   ภาพของสาวสวยผมสีทองอร่ามที่เดินเข้ามาในห้องนั้น ทำให้อเล็กซ์ขยับตัวไปมาอย่างอึดอัดใต้ผ้าห่ม รู้สึกแย่ขึ้นมาทันทีเมื่อคิดว่า สภาพตัวเองนั้นต้องดูโทรมและเปียกปอนแค่ไหน                   เห็นได้ชัดว่า หญิงสาวอีกคนนั้นอายุน้อยกว่าเธอหลายปี ยิ่งทำให้อเล็กซ์ไม่อยากจะขยับอายุขึ้นเป็นสามสิบในอีกไม่กี่สัปดาห์ที่จะมาถึงนี้เลย และหล่อนยังสูงกว่าตั้งหลายนิ้ว สวยงามดั่งนางเอกในเทพนิยาย ผมสีทองทั้งหนาทั้งเป็นลอนหยักสวย ทิ้งน้ำหนักลงมาคลอเคลียบริเวณไหล่ ใบหน้าของหล่อนเป็นรูปไข่งามเหมาะเจาะ ผิวเนียนสวยราวเนื้อกระเบื้องชั้นดี นัยน์ตาสีฟ้าเข้มและแววตาสดใสที่สะท้อนให้เห็นสุขภาพที่ดี ความเฉลียวฉลาด และอารมณ์ขัน รูปร่างสมส่วนของหล่อนเป็นสิ่งที่หญิงอื่นมากมาย รวมทั้งอเล็กซ์ ยอมทำอะไรก็ได้เพื่อให้มีรูปร่างอย่างนี้ และยามหล่อนยิ้ม ก็จะเห็นลักยิ้มสวยและความเป็นมิตรทั่วใบหน้า ซึ่งทำให้อเล็กซ์นึกชอบหล่อนทันที ถึงแม้ว่า ลึกๆ แล้ว หญิงสาวอยากจะเกลียดหล่อนก็ตาม                   "น้ามิลเดรดคิดว่า แขกของเราคงอยากจะได้ชาร้อนๆ สักแก้ว หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุจนเปียกฝน หนาวสั่นมาอย่างนั้นค่ะ" สาวสวยคนนั้นเอ่ยขึ้น เสียงของหล่อนทั้งทุ้ม นุ่มและมีจังหวะจะโคน หล่อนมองอเล็กซ์อย่างเห็นใจ ขณะที่มือบอบบางประคองถ้วยน้ำชาที่มีควันลอยขึ้นเป็นสาย "เจ็บมากมั้ยคะ"                   สิ่งแรกที่เธอนึกได้ก็คือ รู้สึกว่าตัวเองหมดสภาพและดูโทรมสุดๆ อเล็กซ์ยิ้มคืนให้ มือกำผ้าห่มที่คลุมถึงใต้คางแน่นขึ้น "ไม่ค่ะ เพียงแต่ระบมนิดๆ คุณหมอโลเวลล์ --" ผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาของเขาหรือเปล่าน้อ "ดูแลให้อย่างดีค่ะ"                   สาวคนนั้นหันไปยิ้มหวานให้เคน "คุณมั่นใจได้เลยค่ะ หมอเคนดูแลเอาใจใส่คนไข้ดีมาก"                   ราวกับว่าเคนจะรู้สึกเขิน เมื่อได้ยินคำชม เขากระแอม แล้วลุกขึ้น ถอยห่างจากเตียงนั้น "คุณคงอยากจะใส่เสื้อผ้า แล้วดื่มชาร้อนๆ ถ้วยนั้นแน่ แม่ครับ แม่ช่วยคุณ เอ่อ ขอโทษครับ ผมไม่ทันฟังว่าคุณชื่ออะไร" เขาเอ่ยขึ้น มองหน้าหญิงสาวพร้อมสีหน้าถามไถ่                   "อเล็กซานดร้า เบนเน็ต ค่ะ" เธอตอบ "ดิฉันอยากจะขอบคุณทุกคนมากค่ะ ขอบคุณในน้ำใจของพวกคุณ"                   แม่ของเคนนิ่งงันไปจนเห็นได้ชัด ก่อนจะพูดว่า "อเล็กซานดร้า เบนเน็ตหรือ? อเล็กซานดร้า เบนเน็ตคนนั้นน่ะนะ"                   ผิวหน้าของอเล็กซ์แดงเรื่อขึ้นมา โดยเฉพาะเมื่อเห็นสายตาแกมสงสัยของเคนที่มองแม่ ก่อนที่จะหันมามองเธอ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าสารรูปของตัวเองเป็นยังไงตอนนี้ เธอไม่อยู่ในสภาพที่พร้อมจะแสดงตัวกับแฟนนักอ่านได้สักนิดเดียว ปกติแล้ว หญิงสาวอยากจะพบปะออกงานในลักษณะของมืออาชีพที่เป็นนักเขียน มากกว่าในสภาพของสาวเดินดินธรรมดา                   หญิงสาวยิ้มแห้งๆ "ดิฉันเขียนนวนิยายเป็นอาชีพค่ะ" เธออธิบายให้หญิงสูงวัยฟัง "คุณจำชื่อดิฉันได้ ก็เพราะเรื่องนี้หรือเปล่าคะ"                   ด๊อตตี้กุมมือหว่างอกตัวเองอย่างดีใจ "แน่นอน ฉันจำชื่อของคุณได้ไม่พลาด! คุณเป็นนักเขียนคนโปรดของฉันทีเดียว รอให้มิลเดรดกับจอห์นนี่ เมย์รู้เสียก่อนว่าคุณคือใคร ทั้งสองคนนั้นคงตื่นเต้นกันใหญ่แน่ๆ"                   เคนหันมามองหน้าอเล็กซ์อีกครั้ง แต่คราวนี้สีหน้าบอกว่าเขาจำได้แล้ว "คุณเขียนนิยายรักลึกลับที่แม่ผมติดงอมแงมนั่นเอง"                   ถึงจะไม่ชอบที่เขาจัดประเภทหนังสือของเธอแบบสั้นๆ ห้วนๆ อย่างนั้น อเล็กซ์พยักหน้ารับ "ค่ะ ฉันชอบที่จะแทรกบทโรมานซ์ในหนังสือของฉันด้วย" เธอยอมรับ                   "แล้วคุณก็เขียนได้ดีมากๆ " สาวผมทองเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ "ฉันชอบอ่านงานเขียนของคุณมากค่ะ คุณเบนเน็ต"                   "แน่นอน เมลานี หนูต้องชอบแน่ๆ" ด๊อตตี้ยืนยัน "ก็คิดดูสิ หนังสือเรื่องล่าสุดของคุณเบนเน็ตอยู่ในอันดับสองหนังสือขายดีของเดอะนิวยอร์กไทมส์มาตั้งไม่รู้กี่สัปดาห์แล้ว ทุกคนอ่านเรื่องนี้กันทั้งนั้นแหละ"                   "คงไม่ทุกคนหรอกค่ะ" อเล็กซ์พึมพำ เหลือบมองเคนให้รู้ว่า เธอคิดว่าเขาคนหนึ่งล่ะที่ไม่เคยอ่านหนังสือของเธอ หญิงสาวยิ้มให้หญิงต่างวัยสองคนตรงหน้า "ขอบคุณค่ะที่ชม และเรียกดิฉันว่า อเล็กซ์ เถอะค่ะ"                   แม่ของเคนยิ้มกว้างอย่างยินดี "งั้นเรียกฉันว่า ด๊อตตี้ ด้วยนะจ๊ะ และนี่คือ เมลานี เชสเท็น เป็นเพื่อนของครอบครัวเรา โอ.. ฉันต้องไปบอกมิลเดรด กับจอห์นนี่ เมย์ แล้วก็เพิรล์ด้วยแล้วล่ะ พวกนั้นต้องตื่นเต้นแน่" หญิงสูงวัยหันกลับ รีบเดินจนเกือบเป็นวิ่งออกไปจากห้อง . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 18 ต.ค. 49 23:48:44 A:203.113.33.7 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 23 . . .                   "แม่ครับ!" เคนเรียก แต่ช้าเกินไป เขาได้แต่ส่ายหัวไปมา หันมามองอเล็กซ์ แววตาขอโทษ "ผมขอโทษนะ ผมเชื่อว่า ตอนนี้ คุณคงอยากได้ความช่วยเหลือมากกว่าคำชื่นชม"                   "ฉันยินดีจะทำให้ค่ะ เคน" เมลานีอาสา                   ชายหนุ่มยิ้มให้หล่อน และอเล็กซ์อยากรู้จริงๆ ว่า ตัวเองจะรู้สึกยังไงถ้ามีหนุ่มอย่างเคนมายิ้มให้แบบนี้ คงรู้สึกดีนะ                   "ขอบคุณครับ เมลานี" เขาพูด "น้ามิลเดรดวางชุดวอร์มไว้ให้คุณคนนี้ที่เก้าอี้ แต่อย่าทำอะไรเร็วจนเกินไป" เอ่ยขึ้นพลางชายตามาทางสาวคนเจ็บ "แล้วเรียกผมนะ ถ้าเริ่มรู้สึกเวียนหัว หรืออยากอาเจียน"                   อเล็กซ์พยักหน้ารับคำ มือหนึ่งยังยึดชายผ้าห่มไว้ อีกมือหนึ่งยกขึ้นแตะผมที่สกปรก ระคายมือ "จะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ถ้าพลาสเตอร์จะเปียกน้ำ" เธอถาม น้ำเสียงสำรวมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "ฉันอยากจะทำความสะอาดตัวสักหน่อยค่ะ"                   "นอนบนเตียง แล้วพักผ่อนเสียหน่อยก่อนไม่ดีกว่าหรือครับ" ชายหนุ่มนิ่วหน้า "คุณไม่ต้องพิถีพิถันแต่งเนื้อแต่งตัวให้ดูดีเพื่อพวกเราหรอกนะครับ เราเข้าใจสถานการณ์กันดี"                   หญิงสาวหงุดหงิดกับคำ "พิถีพิถันแต่งเนื้อแต่งตัว" ที่เขาใช้ เธอสั่นหน้าอย่างดื้อดึง ไม่สนใจกับอาการปวดตุ๊บๆ ที่ตามมา "ฉันอยากล้างโคลนออกค่ะ มันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้"                   ชายหนุ่มพยักหน้ายอมแพ้ หันไปทิศทางของประตูที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้อง "ห้องน้ำอยู่ทางนั้น ถ้าทำได้ พยายามอย่าให้พลาสเตอร์โดนน้ำ เพราะไม่อย่างนั้น ผมก็ต้องเปลี่ยนอันใหม่ให้"                   "ได้ค่ะ" หญิงสาวพึมพำ รู้สึกอึดอัด อยากให้เขาออกไปจากห้อง อยากอยู่ตามลำพัง แต่คิดว่า ยังไงเสีย เมลานีก็คงอยู่คอยช่วยตอนที่เธอจะลุกขึ้นยืนเป็นแน่                   "ตอนนี้" เมลานีเอ่ยขึ้นทันทีที่เคนออกไปจากห้อง "ดื่มน้ำชาก่อนดีมั้ยคะ แล้วถึงจะลองลุกขึ้น"                   ปกติ อเล็กซ์ไม่ใช่คนสงบเสงี่ยมเจียมเนื้อเจียมตัวสักเท่าไรนัก แต่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจียมตัวว่า เมื่อเธอลุกขึ้นยืนบนเท้าเปล่าอย่างไม่สู้จะมั่นคงสักเท่าไรอีกไม่กี่นาทีนับจากนี้ และเนื้อตัวเลอะไปด้วยโคลน สวมใส่เพียงกางเกงในเพียงตัวเดียวนั้น มันจะทำให้เห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน และชัดมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว ไม่ว่าจะตั้งใจที่จะเปรียบเทียบหรือไม่ก็ตาม - เธอตัวเตี้ยกระจี๊ด ผมสีเข้ม สกปรกเลอะเทอะทั่วตัว ในขณะที่ เมลานีสูงระหง ผมสีทอง และสะอาดหมดจด ชุดกระโปรงสะอาดเรียบ และตัดเข้ากับรูปร่างได้อย่างเหมาะเจาะ                   อเล็กซ์ไม่คุ้นกับการตกเป็นเบี้ยล่าง เพราะเธอไม่เคยใส่ใจกับสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน                   ถึงเมลานีจะสังเกตเห็นว่าเธอรู้สึกอึดอัด หล่อนก็ไม่ได้แสดงออก แต่กลับพาอเล็กซ์เข้าห้องอาบน้ำ พร้อมบอกให้เธอส่งเสียงเรียกถ้าต้องการความช่วยเหลือใดๆ เพราะหล่อนจะรออยู่ใกล้ๆ ประตู แล้วหล่อนก็กลับออกไปอย่างมีมรรยาท ก่อนที่จะปล่อยให้อเล็กซ์อยู่ตามลำพังพร้อมกับชุดวอร์ม                                       ~~~~~~~~~~ (: ป.ต.ต.ต.ต.ป. :) ~~~~~~~~~~ . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 18 ต.ค. 49 23:59:28 A:203.113.33.7 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อิอิ มาเร็วจัง แต่สั้นนิดเดียว จากคุณ : LoVeCoDe - [ 19 ต.ค. 49 16:14:54 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สนุกดี น่าติดตาม....อย่าหายไปนานนะ จากคุณ : G (Gentille) - [ 21 ต.ค. 49 06:51:47 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาติดตามค่ะ ^^ จากคุณ : อะเคื้อ (อะเคื้อ) - [ 22 ต.ค. 49 12:48:13 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณ LoVeCoDe <> ที่สั้น ก็เพราะไปแยกส่งเป็นสองครั้งอะค่ะ                            แต่แปะคราวนี้ น่าจะยาวพอสมควรแล้วอ่า คุณ Gentille <> รับรองสนุกแน่ อิ อิ คุณ อะเคื้อ <> อ่านต่อเลยค่ะ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 25 ต.ค. 49 01:07:35 A:203.113.32.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 28 . . .                    หญิงสาวจำใจทำตามคำสั่งของเคน และเมื่อเธอก้าวเข้าไปยืนในตู้อาบน้ำฝักบัวที่มีฝากระจก ได้แต่คิดว่าจะพยายามทำให้ดีที่สุดไม่ให้พลาสเตอร์เปียกน้ำ แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอต้องสระผมให้ได้!                    อเล็กซ์รีบอาบน้ำ ไม่ยอมเสียเวลายืนใต้น้ำอุ่นๆ ที่ไหลมาเป็นสายกระทบร่างอย่างมีความสุข เพราะเธอยังทรงตัวได้ไม่มั่นคงดีนัก ต้องใช้มือข้างหนึ่งยันผนังกระเบื้องไว้ ขณะที่ปิดน้ำ และใช้ผ้าเช็ดตัวสีชมพูที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ เช็ดตัวให้แห้ง ชุดวอร์มสีน้ำเงินสีเรียบปราศจากลวดลายใดๆ ที่ได้รับมานั้น ขนาดใหญ่เกินไปสำหรับเธอ แต่นุ่มและสะอาดเช่นเดียวกันกับผ้าเช็ดตัว หญิงสาวสวมกางเกงพลางนึกขอบคุณเจ้าของบ้าน เธอดึงเชือกผูกเอวให้แน่น และจัดเสื้อที่ใหญ่เกินขนาดที่ยาวลงมาคลุมถึงสะโพกให้เรียบร้อย                    นักเขียนสาวนึกดีใจที่เห็นถุงเท้าคู่หนึ่งพับวางไว้พร้อมกับชุดวอร์ม ถึงจะได้อาบน้ำร้อน แต่เท้าก็ยังเย็นเฉียบอยู่ดี อเล็กซ์ใส่ถุงเท้าคู่นั้น แล้วลองขยับนิ้วเท้าไปมาอย่างโล่งอกเมื่อรู้สึกอบอุ่นขึ้นในทันที                    แล้วรวบรวมความกล้าที่จะหันไปมองตัวเองในกระจกเงา                    ภาพสะท้อนกลับมาให้เห็นนั้น ไม่ได้ให้กำลังใจเธอสักเท่าใดเลย ผมสีเข้มเปียกชื้นที่เธอเพิ่งไปดัดและตัดซอยมาเมื่อเร็วๆ นี้ที่ร้านทำผมชื่อดังในเมืองชิคาโก้ และยาวระเรื่อยอยู่ระดับคาง ตอนนี้มันหยิกขอดระอยู่รอบใบหน้า อเล็กซ์พยายามเอานิ้วเสยผมให้เข้ารูป แต่ไม่สำเร็จ ไม่มีร่องรอยของเครื่องแต่งหน้า เหลือให้เห็นแต่เพียงผิวหน้าสีส้มอ่อนๆ คล้ายลูกพีชที่ดูซีดกว่าปกติ และนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกลมโตที่เห็นเด่น                    "บ้าจริงเชียว" หญิงสาวบ่นกับตัวเอง เมื่อเห็นผิวสีม่วงคล้ำรอบดวงตาซ้าย ใต้แผลบวมปูดขึ้นมาที่ขมับ ซึ่งปิดพลาสเตอร์ไว้ รอยช้ำน่ะสิ เยี่ยมเลย มาเกิดตอนที่เธออยากให้ตัวเองดูดีที่สุดเสียด้วย                    อเล็กซ์ถอนหายใจ "เอาเหอะ อเล็กซานดร้า ได้เวลาพบกับแฟนนักอ่านของเธอแล้ว" เธอพูด น้ำเสียงประชด ทำหน้าทำตาใส่เงาสะท้อนของตัวเองในกระจก                    เมลานีกำลังนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ตัวเล็ก เมื่ออเล็กซ์เดินกลับเข้าไปในห้องนอน หล่อนลุกขึ้นยืน พร้อมยิ้มให้อย่างโล่งใจ "ฉันกำลังจะเคาะประตูถามคุณอยู่พอดี ห่วงว่าจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า"                    อเล็กซ์ยิ้มให้ "ขอโทษค่ะ พยายามทำตัวให้ดูได้สักหน่อย"                    เมลานีมองสำรวจใบหน้าของเธอ "ตาซ้ายบวมมากทีเดียว เจ็บมากมั้ยคะนี่"                    "ไม่เท่าไรค่ะ" หญิงสาวปด                    "อยากจะนอนพักต่อมั้ยล่ะ ป้าด๊อตตี้เอาผ้าปูที่นอนใหม่มาให้ และฉันก็จัดการเปลี่ยนให้เรียบร้อยแล้วตอนที่คุณกำลังอาบน้ำ"                    อเล็กซ์เหลือบมองเตียง แล้วสั่นศีรษะ "ขอไม่นอนดีกว่าค่ะ คุณเมลานี ฉันไม่เป็นไรจริงๆ"                    ดูเหมือนว่าหล่อนจะพอใจกับคำตอบ เมลานีผายมือไปที่ประตูห้อง "ถ้ายังงั้น เราลงไปพบคนอื่นๆ กันดีกว่า เคนกำลังออกไปดูรถของคุณอยู่ และแจ้งตำรวจให้แล้วด้วย คุณจะได้มีบันทึกรายงานอุบัติเหตุเอาไปให้บริษัทประกัน"                    "คุณหมอโลเวลล์ออกไปดูรถให้ฉันทั้งๆ ที่อากาศแย่อย่างนี้เหรอคะ" หญิงสาวทวนคำพูดของอีกฝ่ายอย่างไม่สบายใจ นึกถึงสายฝนที่ตกกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตาตอนที่เธอเดินหลงมาบ้านหลังนี้ "ตายจริง! ไม่น่าออกไปเลย"                    "ฝนหยุดตกสักห้านาทีได้แล้วล่ะ" เมลานีพูดให้เธอสบายใจ "แค่ยังเปียกแฉะ เป็นโคลนเละๆ เท่านั้นเอง แต่ไม่น่าจะตกอีกหรอก"                    "ขอให้คุณพูดถูกเถอะ" อเล็กซ์พึมพำ นึกสงสัยเป็นครั้งแรกว่า แล้วตอนนี้ เธอจะทำอะไรต่อดี มีโรงแรมอยู่ใกล้ๆ หรือเปล่านะ แล้วรถแท็กซี่จะยอมพาเธอไปหรือไม่ ถ้าจะเช่ารถ ต้องใช้เวลานานสักแค่ไหน เธอจะจ่ายเงินให้เคนเป็นค่าหมอที่ดูแลเธอดีหรือเปล่า แล้วจะเคลมเงินจำนวนนี้คืนจากบริษัทประกันภัยดีหรือไม่                    อเล็กซ์ไม่เคยเจออุบัติเหตุอย่างนี้มาก่อน เลยไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรบ้าง                    เมลานีพาเธอเดินผ่านส่วนต่างๆ ของบ้านที่ตกแต่งอย่างมีรสนิยม ไปยังห้องรับแขก ที่มีหญิงสูงวัยสี่คนรออยู่อย่างกระตือรือร้น เพื่อที่จะได้รู้จักกับนักเขียนสาว แววตาสดใสใคร่รู้สี่คู่หันมาพินิจมองอเล็กซ์ทันทีที่เธอเดินเข้าไปในห้อง หญิงสาวยืดตัวตั้งศีรษะที่ยังเปียกชื้นให้ตรง พร้อมกับฝืนยิ้ม "สวัสดีค่ะ"                    ด๊อตตี้ โลเวลล์ หญิงสูงวัยร่างเล็ก ผมขาวทั่วศีรษะ ก้าวเข้ามาหา จับมือเธอแล้วพาไปนั่งที่เก้าอี้โซฟานุ่มน่าสบาย "นั่งลงเถอะจ้ะ นี่ยังระบมปวดหัวอยู่แน่ อยากได้ชาเพิ่มอีกมั้ยจ๊ะ หรือว่าอยากได้อย่างอื่นล่ะ"                    "ไม่ล่ะค่ะ ขอบคุณ" อเล็กซ์ปฏิเสธอย่างนุ่มนวล ยอมนั่งลงบนเก้าอี้โซฟานั้น หญิงสาวไม่คุ้นเคยกับการที่มีคนมาล้อมหน้าล้อมหลังแสดงความเป็นห่วงเป็นใย เธอชินกับการดูแลตัวเอง ไม่ว่าในยามปกติ ยามป่วยไข้ เกิดการบาดเจ็บ หรือไม่ว่าเวลาใดๆ ก็ตาม                    "ถ้าอย่างนั้น ขอแนะนำให้คุณรู้จักกับคนอื่นๆ นะจ๊ะ" ด๊อตตี้ว่า หันไปยิ้มย่องให้หญิงสูงวัยอื่นในห้อง "นี่น้องสาวของฉัน มิลเดรด เฮนเดอร์สัน แล้วนี่ก็เพื่อนของเรา จอห์นนี่ เมย์ ฮาร์คิน กับเพริล เชสเท็น เพิรล์ ย่าของหนูเมลานีจ้ะ คราวนี้ก็ - ทุกๆ คนจ๊ะ ขอแนะนำ ." ด๊อตตี้หยุดพูดเพื่อเรียกความสนใจมากขึ้น "ให้รู้จักกับ คุณอเล็กซานดร้า เบนเน็ต นักเขียนที่เรารู้จักกันดี"                    "พวกเราตื่นเต้นมาก ที่มีโอกาสได้รู้จักกับคุณ" จอห์นนี่ เมย์ ที่มีรูปร่างท่วมสูง ดูแข็งแรง แต่สีหน้าอ่อนโยนใจดี รีบพูดขึ้นอย่างกระตือรือร้น "เราทุกคนชอบอ่านหนังสือของคุณมาก"                    เพิรล์ผงกศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีเงินยวง รับอย่างเห็นด้วยเต็มที่ แต่สีหน้าไม่สู้จะแน่ใจ ดูราวกับว่าไม่มีความเห็นเป็นของตัวเอง และถึงจะมี ก็ไม่กล้าที่จะกล่าวออกมา "ชอบมากค่ะ" หล่อนพูดเสียงเบาแทบกระซิบ ย้ำคำของจอห์นนี่ เมย์                    มิลเดรด ที่มีรูปร่างผอมสูง หน้าตาเข้มงวด ไม่ยิ้มแย้มเป็นมิตรสักเท่าไรนั้น ดูไม่ค่อยจะชื่นชมหรือประทับใจเท่ากับคนอื่นๆ หล่อนมองนักเขียนสาวทั่วตัว และอเล็กซ์ก็ทราบดีว่า ผมที่เปียกชื้นหยิกขอด ดวงตาสีเข้ม และเสื้อผ้าใหญ่เกินตัวที่ขอยืมมาใส่นั้น ทำให้ดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือในสายตาของหญิงสูงวัยคนนี้ "คุณมาทำอะไรที่แอนเดอร์สันวิล" มิลเดรดถามอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เพ่งมองหญิงสาวผ่านแว่นตากรอบโลหะ "มาจากทางเหนือใช่มั้ย"                    "มิลเดรด " ด๊อตตี้พึมพำ อ่อนอกอ่อนใจกับกิริยาขวานผ่าซากของน้องสาว                    อเล็กซ์ไม่ใส่ใจ "มาจากชิคาโก้ค่ะ" แล้วอธิบายต่อ "ดิฉันมาทางใต้นี้ เพื่อจะทำวิจัยหาข้อมูลสำหรับหนังสือเล่มต่อไป วางแผนจะไปอยู่ที่เมืองแจ็กสัน หรือไม่ก็แฮตตี้สเบิร์ก แต่เผอิญเลี้ยวผิดแยกล่ะมั้งคะ เลยหลงทางจนเกิดอุบัติเหตุอย่างที่เห็นนี้แหละค่ะ"                    "คุณจะใช้รัฐมิสซิสซิปปี้เป็นฉากในเล่มต่อไปเหรอคะ" จอห์นนี่ เมย์ ถามอย่างสนใจ                    "ค่ะ ยังไม่เคยเขียนเรื่องที่มีบรรยายกาศทางใต้เป็นฉากเลย แต่อยากทำมานานแล้วค่ะ คิดจะมาพักอยู่ในรัฐนี้สักหน่อย เผื่อจะช่วยให้เขียนได้สมจริงขึ้น แล้วยังมีแหล่งข้อมูลให้ทำวิจัยได้อีกด้วย"                    "อืม" มิลเดรอกอดอก ขมวดคิ้ว "ไม่เคยเห็นคนทางเหนือเขียนเกี่ยวกับแถบทางใต้นี้ได้สมจริงสักคนเดียว เห็นมีแต่คิดกันไปเองว่าแบบฉบับของคนทางใต้นี้ ถ้าไม่เป็นแบบพวกฟอล์กเนอร์ส ก็ต้องเป็นแบบพวกวิลเลี่ยมส์ แล้วยังสับสนแยกแยะสำเนียงถิ่นไม่ได้อีกด้วย"                    อเล็กซ์เลิกคิ้วเมื่อได้ยินคำโต้ตอบ "ดิฉันพยายามหลีกเลี่ยงที่จะไม่ยึดติดกับความคิดว่าใครมีลักษณะแบบฉบับเฉพาะตัวแบบไหนทั้งสิ้น" เธอตอบเสียงปกติ "แล้วก็ไม่คิดที่จะเขียนเลียนแบบพวกฟอล์กเนอร์ส หรือพวกวิลเลี่ยมส์ในหนังสือของดิฉันด้วยค่ะ"                    "อย่าเริ่มพูดเรื่องแบบฉบับคนใต้กับน้ามิลเดรดเชียวครับ" เสียงชายหนุ่มดังขึ้นจากทางประตู ด้านซ้ายมือของนักเขียนสาว "ถ้าเริ่มเมื่อไร คุณก็ต้องฟังน้าพูดจนถึงเที่ยงคืนแน่ น้าเป็นคนหัวรุนแรงเกี่ยวกับเรื่องนี้" . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 25 ต.ค. 49 01:18:09 A:203.113.32.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 29 . . .                    อเล็กซ์หันไปมองเคน ที่เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับตำรวจในเครื่องแบบหนึ่งนายตามหลังมาติดๆ หมอหนุ่มเปียกชื้นไปทั่วตัว ผมยุ่งกระเซิง เสื้อผ้าที่เคยสะอาดเอี่ยม มีรอยโคลนกระเซ็นเลอะเป็นดวงๆ หญิงสาวรู้ดีว่า รอยเปื้อนที่อกเสื้อสีขาวนั้น มีสาเหตุมาจากตัวเธอเอง จากการที่อุ้มเธอเข้าไปในห้องนอน เมื่อนึกถึงตอนนี้ อเล็กซ์ก็รู้สึกเขินขึ้นมานิดๆ                    หญิงสาวแปลกใจที่เห็นเคนหิ้วกระเป๋าเดินทางที่คุ้นตามาสองใบ "คุณเอากระเป๋าฉันมาด้วยเหรอคะ" เธอเอ่ยถาม ทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว                    ชายหนุ่มพยักหน้ารับ "คุณทิ้งกุญแจเสียบคาไว้ ผมเลยเอามาเปิดท้ายรถ คงต้องลากรถขึ้นมาจากคูก่อน โจ - เขาวิทยุไปตามรถลากให้แล้วล่ะครับ"                    โจเหรอ ใครกัน? อเล็กซ์หันไปมองนายตำรวจผิวดำ ใบหน้ากว้างที่ดูสดใสเมื่อแย้มยิ้มให้อย่างเป็นมิตร "สวัสดีครับ" เขาพูด พร้อมพยักหน้าทักทาย "ผม จ่าโจ วิลสัน ครับ คงต้องบอกว่ารถกระทัดรัดที่สวยงามของคุณคันนั้น เสียหายหนัก คุณโชคดีเป็นบ้ ." เขาชะงัก สายตามีแววขอโทษ เมื่อเหลือบไปเห็นหญิงสูงวัยหลายคนที่กำลังมองมา "- เอ่อ - โชคดีมาก ที่รอดมาได้ แค่บาดเจ็บเพียงเล็กน้อย"                    อเล็กซ์พยักหน้าเห็นด้วย "ค่ะ หวังว่าใครสักคนจะเอาเจ้าวัวตัวนั้นไปขังซะ ก่อนที่มันจะทำให้เกิดอุบัติเหตุซ้ำอีก"                    เคนและจ่าตำรวจหันไปมองหน้ากัน สีหน้าฉงน "วัวเหรอ" จ่าวิลสันย้ำ หันกลับมามองอเล็กซ์ "วัวที่ไหนกันครับ"                    "เจ้าตัวที่ทำให้ฉันพุ่งตกถนนน่ะสิคะ" เธอตอบ แปลกใจที่ทั้งสองคนไม่เห็นเจ้าตัวต้นเหตุ "ฉันขับมาตามโค้งถนน พอพ้นโค้งก็เจอมันพอดี ถ้าไม่หักให้ตกคู ก็คงชนมันเต็มๆ แหละ"                    "เราไม่เห็นวัวสักตัว" เคนพูดต่อ " ไม่มีร่องรอยแถวนั้นด้วย แต่คิดว่า ฝนคงชะรอยเท้าออกหมดแล้ว"                    "เชื่อสิคะ ฉันตาไม่ฝาดหรอก ถึงจะเป็นคนเมือง แต่ก็รู้จักวัวว่าหน้าตามันเป็นยังไง" อเล็กซ์ยืนยัน ขำไม่ออก                    จ่าวิลสันลงบันทึกในสมุดที่ถืออยู่ในมือ                    "วัว" เขาพึมพำ "มีรายละเอียดมั้ยครับ"                    หญิงสาวยักไหล่ "สีดำขาว มีสี่ขา สองตา สองหู แล้วก็หนึ่งหาง กลิ่นปากเหม็นหึ่งมาก" อเล็กซ์เสริมข้อมูลสุดท้าย จำได้ว่าเจ้าสัตว์ตัวนั้นเอาจมูกมาชนหน้าเธอ ทำให้หงายหลังล้มลงไป                    เคนทำท่าเหมือนกับพยายามกลืนเสียงหัวเราะกลับเข้าไปในลำคอ แล้วทำสีหน้าใสซื่อเมื่อหญิงสาวถลึงตาใส่                    อเล็กซ์ให้ข้อมูลตอบคำถามเพื่อลงบันทึกอุบัติเหตุต่ออีกประมาณสิบนาที ก่อนจะล้วงกระเป๋าเงินที่ด๊อตตี้เก็บคืนให้ หยิบใบขับขี่ส่งให้จ่าตำรวจพร้อมกับข้อมูลประกันภัย ในขณะที่เริ่มปวดหัวมากขึ้นทุกที จนแทบทนไม่ได้เมื่อจ่าวิลสันได้ข้อมูลจากเธอจนพอใจแล้ว                    ราวกับรู้ว่าเธอกำลังปวดหัว เคนเดินหายไปสักครู่ ก่อนที่จะกลับมาพร้อมกับยาสองเม็ดและน้ำหนึ่งแก้ว "ยาแก้ปวดครับ" เขาอธิบาย ยื่นส่งให้ "อาจทำให้คุณรู้สึกง่วงนิดๆ คุณทานอาหารครั้งสุดท้ายเมื่อไร"                    "มื้อกลางวัน คงประมาณสักบ่ายโมงมั้ง" หญิงสาวตอบ กำเม็ดยาไว้ "แต่ขอไม่ทานยาตอนนี้นะคะ ไม่อยากเริ่มง่วงจนมึนงง เพราะต้องหาที่พักคืนนี้ให้ได้ก่อน"                    "คืนนี้ คุณพักที่นี่แหละ" ด๊อตตี้เอ่ยขึ้นทันที น้ำเสียงมั่นคงอย่างไม่ยอมให้โต้แย้งได้ "มิลเดรด จอห์นนี่ เมย์ กับฉัน เราอยู่ด้วยกันที่บ้านนี้ ห้องที่คุณนอนพักนั้น เป็นห้องว่างจ้ะ เราจะดีใจมาก ถ้าคุณจะรับเป็นแขกของเรา พักที่นี่คืนนี้ จริงมั้ย พวกเรา"                    จอห์นนี่ เมย์ ผงกหัวเร็วๆ เห็นด้วย แม้แต่มิลเดรดก็พยักหน้ารับ ถึงจะไม่ค่อยกระตือรือร้นก็ตาม "อยู่พักก่อนเถอะ" หล่อนบอก น้ำเสียงจริงใจ                    ปกติ อเล็กซ์ไม่ใช่คนอ่อนไหว หรือน้ำตาไหลได้ง่ายๆ แต่ ณ วินาทีนี้ เธอรู้สึกรื้นขอบตาขึ้นมาทันที ซึ้งในน้ำใจของเจ้าของบ้าน "ขอบคุณค่ะ" เธอพึมพำ "พวกคุณใจดีกับฉันมากเลย"                    "น้ำใจคนทางใต้ครับ" เคนเอ่ย พร้อมยิ้มให้ "แต่ไม่ใช่ลักษณะเฉพาะ หรือแบบฉบับคนใต้เด็ดขาด"                    "ไม่ใช่คนใต้ทั้งหมดจะเป็นอย่างนี้" มิลเดรดเสริม "ยังไงก็มีคนไร้ศีลธรรมหยาบกระด้างปะปนอยู่บ้าง"                    "คนไร้ศีลธรรมหยาบกระด้างเหรอ" ด๊อตตี้ทวนคำอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก "เธอดูทีวีมากไปหรือเปล่า มิลเดรด"                    อเล็กซ์กลั้นเสียงหัวเราะไม่ให้เล็ดลอดออกมา คิดว่าบางที เธอจะเขียนให้ตัวละครเป็นแบบนี้บ้างในหนังสือเล่มใหม่ แล้วแอนเดอร์สันวิล ถึงมันจะอยู่ที่ไหนในแผนที่ ก็ช่างเถอะ - บางที อาจเป็นความคิดที่ไม่เลวนัก ถ้าเธอจะทำวิจัยหาข้อมูลในเมืองนี้                    ก่อนจะลากลับไป จ่าวิลสันให้สัญญาว่าจะส่งคนมาติดต่อกับเธอในวันรุ่งขึ้น เคนยังคงนิ่วหน้าใส่หญิงสาว "ทานยาเสีย" เขาสั่ง "แล้วผมก็อยากจะให้คุณทานอะไรรองท้องเสียหน่อยก่อนที่จะเข้านอน - แม่ครับ"                    "เดี๋ยวแม่จะจัดอาหารให้จ้ะ" ด๊อตตี้ตอบทันที รู้ดีว่าลูกชายต้องการอะไร แล้วเดินไปห้องครัว                    "ทำตัวเป็นเจ้านาย สั่งจังนะคุณหมอ" อเล็กซ์ตั้งข้อสังเกต มองชายหนุ่มด้วยแววตาหน่ายๆ                    หมอหนุ่มยิ้มให้อย่างไม่รู้สึกผิด "จะว่าอย่างนั้นก็ได้"                    "ก็ฉันว่าไปแล้วไงคะ" เธอโต้ ทำให้ชายหนุ่มหัวเราะหึๆ . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 25 ต.ค. 49 01:33:52 A:203.113.32.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 30 . . .                    เมลานีลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งคู่กับย่าของหล่อนอย่างกะทันหัน "ดึกแล้วค่ะ เราน่าจะกลับกันได้แล้ว"                    ขณะที่เมลานีและเพิรล์กล่าวลาเจ้าของบ้านและคนอื่นๆ อเล็กซ์นั่งเงียบที่เก้าอี้ของเธอ และสังเกตดูอย่างสนใจ เมื่อเมลานีก้าวเข้าไปยืนเคียงข้างเคนเพื่อกล่าวอำลา                    หนุ่มร่างสูง ผมสีเข้มตาสีเข้ม กับสาวร่างระหง ผมทองอร่าม ทำให้อเล็กซ์ต้องยอมรับอย่างไม่สู้จะเต็มใจว่า ช่างเป็นคู่ที่ดูสมกันอย่างเหมาะเจาะ ทั้งคู่มีบุคลิกดี ดูเด่น และควบคุมความรู้สึกอารมณ์ได้ดี ราวกับสมาชิกในราชนิกุล - เธอคิดว่าเป็นการเปรียบเทียบที่เป็นธรรมและเหมาะสมแล้วสำหรับหมอและเพื่อนสาวของเขาในเมืองชนบทเล็กๆ แห่งนี้                    ภาพที่หนุ่มสาวสองคนยืนเคียงข้างกัน ถึงจะดูงามไร้ที่ติ แต่มีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป - ความรู้สึกที่มีให้แก่กัน หรือสายใยที่พันเกี่ยวคนสองคนไว้ด้วยกัน ความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิด - หรือเป็นเพราะเจ้าลูกมะนาวที่ปูดขึ้นมาตรงขมับ เป็นเหตุให้เธอนึกเพ้อเจ้อไปไกลถึงขนาดนี้                    เอ่อ เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ที่ขาดๆ หายๆ ทำให้เธอคิดได้ว่า ควรจะโทรหาบิล หนุ่มที่เธอคบหาอย่างไม่สู้จะกระตือรือร้นตลอดหกเดือนที่ผ่านมา บอกให้เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และคืนนี้ เธอพักอยู่ที่ไหน อเล็กซ์รู้สึกดีที่จะคิดว่า มีใครสักคนในโลกกว้างนี้เป็นห่วงเป็นใยเธอ กังวลว่าเธออยู่ที่ไหน ยังสบายดีหรือเปล่า                    อืม ฟังเหมือนกับกำลังสงสารตัวเองเลยนะ หญิงสาวเกือบจะส่ายศีรษะไปมาอย่างสมเพชตัวเอง เพียงเพราะวันนี้ เธอเจอเหตุร้ายมา แต่ไม่ได้หมายความว่า ต้องมานั่งน้ำตาปิ่ม สงสารตัวเองทั้งคืนสักนิดเดียว!                    "ฉันจะอุ่นอาหารมื้อเย็นที่ยังพอมีเหลือให้นะจ้ะ" เสียงด๊อตตี้ดึงเธอกลับมา พร้อมยิ้มให้อย่างมีน้ำใจ "อยากจะทานที่โต๊ะอาหาร หรือจะใส่ถาดเอาไปทานในห้องล่ะ"                    "ขอที่โต๊ะเถอะค่ะ" อเล็กซ์รีบตอบ                    เคนเอื้อมมาแตะไหล่ "คุณยังไม่ได้ทานยาแก้ปวดครับ"                    หญิงสาวถอนหายใจ แล้วเอายาใส่ปาก ตามด้วยน้ำในแก้วที่เขาเอามาให้ "ทานแล้วค่ะ พอใจหรือยัง"                    หมอหนุ่มยิ้ม เงียบไม่ตอบคำถามนั้น แต่หันไปหาแม่ของตัวเอง "ผมจะกลับบ้านนะครับ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน เพราะคุณนายลอว์สันคลอดเร็วกว่ากำหนด ถ้ามีอะไร ก็เรียกผมได้นะครับแม่"                    "ไม่ต้องห่วงหรอก เราจัดการกันเองได้จ้ะ ลูก ไปพักเถอะ" ด๊อตตี้ตอบ น้ำเสียงอบอุ่นรักใคร่ แล้วเขย่งยืดตัว จูบแก้มลูกชาย                    เคนสวมกอดน้ามิลเดรด ตามด้วยจอห์นนี่ เมย์ ก่อนจะหันกลับมาหาอเล็กซ์ "ผมอยู่บ้านข้างๆ นี่เอง" เขาว่า "ใช้เวลาไม่กี่นาที ก็ข้ามมาถึงบ้านนี้ได้สบาย ถ้าคุณเกิดรู้สึกไม่ดี ก็เรียกได้เลย"                    "ขอบคุณค่ะ แต่ไม่น่าจะมีอะไรอีกแล้ว"                    เขาพยักหน้ารับ "ถ้างั้นก็รีบไปทานอาหารเถอะ แล้วพยายามหลับให้ได้นะครับ"                    หญิงสาวอดคิดไม่ได้อีกว่า เขาคงคุ้นเคยกับการออกคำสั่ง และคนอื่นก็ทำตามคำสั่งนั้นโดยดีเสียด้วย แต่เผอิญมันไม่ใช่นิสัยของเธอที่จะทำตามคำสั่งใดๆ ไม่ว่าของใครทั้งนั้น เสียแต่ว่าเธอกำลังปวดระบมบริเวณศีรษะ และอยากจะนอนพักเต็มทีแล้ว จึงตัดสินใจที่จะไม่โต้แย้งต่อรองกับหมอประจำบ้านคนนี้ อย่างน้อย ก็ยอมให้แค่ครั้งนี้เท่านั้นแหละ . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 25 ต.ค. 49 01:41:36 A:203.113.32.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 31 . . .                    บ้านทั้งหลังเงียบลงหลังจากที่เคนกลับไป ถึงแม้เจ้าบ้านทั้งสามคนของอเล็กซ์ยังคงพูดคุยกันต่อก็ตาม หญิงสูงวัยทั้งสามยืนคอยดูแลเธออยู่ ขณะที่หญิงสาวทานอาหารรสเยี่ยมที่ด๊อตตี้อุ่นมาให้ ทุกคนเคยอ่านนวนิยายของเธอมาแล้วทั้งนั้น จึงกลายเป็นหัวข้อสนทนาหลักไป ซึ่งอเล็กซ์ก็ยินดี เพราะเธอชอบพูดคุยเกี่ยวกับนวนิยายของเธอกับแฟนนักอ่าน                    จอห์นนี่ เมย์ นิ่วหน้า เปลี่ยนเรื่องคุยทันที เมื่ออุทานเสียงเบาๆ ว่า "โอ๊ย ตายแล้ว!"                    "มีอะไรหรือ จอห์นนี่" ด๊อตตี้ถาม                    จอห์นนี่เมย์เหลือบตาขึ้นมองเพดาน เหมือนจะมองให้ทะลุไปยังห้องนอนของหล่อน "ฉันลืมถามหมอเคนเรื่องคูโจ้ ฉันแน่ใจว่าเขาต้องรู้ว่าควรเอาอะไรเลี้ยงมันไปก่อนตอนนี้ รอจนร้านขายอาหารสัตว์จะสั่งลูกหนูเพิ่มให้ได้"                    อเล็กซ์แทบจะสำลักแครอทราดซอสที่กำลังเคี้ยวอยู่                    มิลเดรดถลึงตาใส่ "ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเธอไปรับเจ้าสิ่งนั้นมาเลี้ยงตั้งสามอาทิตย์ทำไม ไม่รู้ว่าเธอจะหลับจะนอนได้ยังไงเมื่อมีเจ้านั้นมาคลานไปทั่วห้อง"                    "แหม มิลเดรด เธอก็รู้ว่าเจสันรักสัตว์เลี้ยงของเขาจะตายไป ฉันปฏิเสธไม่ลงหรอก ตอนที่มาขอให้ช่วยดูแลมันระหว่างที่เขาออกค่ายทัศนศึกษากับทางโรงเรียน อีกอย่าง ก็ใช่ว่าเจ้านั้นจะไปไหนมาไหนได้ตามใจชอบในห้องฉันเสียเมื่อไรกันล่ะ"                    ด๊อตตี้มีสีหน้าไม่เห็นด้วย "อย่ามาขอให้พวกเราเข้าไปในห้องเธอก็แล้วกัน จนกว่าเจ้านั้นจะกลับไปอยู่กับเจ้าของมันแล้ว" หล่อนพูดเสียงเรียบ ไม่แสดงความรู้สึก "และถ้ามันหลุดออกมาจากตู้ล่ะก้อ รับรองเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ"                    อเล็กซ์ทนต่อไปอีกไม่ได้แล้ว "เอ่อ - อืมมมม - พวกคุณกำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่คะ" เธอถามอย่างระแวดระวัง เหลือบตาขึ้นมองเพดาน เลียนท่าทางจอห์นนี่ เมย์                    จอห์นนี่ เมย์ยักไหล่ ตบหลังมือของอเล็กซ์เบาๆ "เรื่องคูโจ้จ้ะ มันเป็นแมงมุมพิษตัวยักษ์ สัตว์เลี้ยงของหลานชายฉันเอง เห็นเขาบอกว่าเป็นพันธ์แมกซิกันสีแดง"                    "แมง - " หญิงสาวสะท้าน "แมงมุมพิษเหรอคะ"                    "โธ่เอ๊ย อย่ากังวลไปเลย เจสันยืนยันว่า มันเชื่องจะตายไป แล้วก็ปลอดภัยด้วยเพราะถูกขังอยู่ในตู้กระจกขนาดใหญ่ในห้องนอนของฉัน ยังไงก็หลุดออกมาไม่ได้หรอกจ้ะ" จอห์นนี่ เมย์พูดต่อ มองด๊อตตี้อย่างมั่นใจแน่วแน่                    แล้วหล่อนถอนหายใจ "ทำไมร้านขายอาหารสัตว์ถึงไม่เหลือลูกหนูไว้ในสต็อกบ้างเลยนะ แต่เจ้าของร้านยืนยันกับฉันว่า คูโจ้ยังอยู่ได้ไม่มีปัญหา จนกว่าจะมีลูกหนูส่งมาให้ใหม่ . แต่คูโจ้ดูหิวๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ ฉันแน่ใจว่าเคนต้องรู้ว่าควรทำยังไงแน่ๆ หรือฉันจะโทรหาเขาดี"                    "อย่าไปยุ่งกับเคนนะ" มิลเดรดพูดสวนกลับ "เขาเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว เผลอๆ อาจหลับไปแล้วด้วย นอกจากนี้ เขาเป็นหมอคน ไม่ใช่หมอสัตว์ แล้วจะมารู้เรื่องให้อาหารเจ้าแมงมุมได้ยังไงกัน"                    อเล็กซ์สั่นสะท้านขึ้นมาอีก ค่อยๆ ผลักจานอาหารไปข้างหน้า รู้สึกกลืนอาหารที่เหลืออีกไม่กี่คำนั้นไม่ลงแล้ว เธอหายหิวได้ในฉับพลัน                    "เธอพูดถูก" จอห์นนี่ เมย์ยอมรับอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก หยุดคิดไปชั่วครู่ ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองเพดาน "สงสัยจริงว่า มันจะยอมกินแมลงสักตัวสองตัวมั้ยนะ"                    คราวนี้ ด๊อตตี้เป็นคนเปลี่ยนเรื่องพูดเสียเอง "เราน่าจะปล่อยให้อเล็กซ์นั่งเงียบๆ ดื่มกาแฟให้หมดนะ" หล่อนทำเสียงเอ็ดมิลเดรดและจอห์นนี่ เมย์ "วันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว คงอยากจะนอนพักเต็มที" . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 25 ต.ค. 49 01:46:20 A:203.113.32.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 32 . . .                    จอห์นนี่ เมย์และมิลเดรดต่างผงกหัวเห็นด้วย แล้วพากันเดินตามด๊อตตี้เข้าไปในครัวที่อยู่ติดกับห้องทานอาหาร ขณะที่อเล็กซ์นั่งดื่มกาแฟที่ปราศจากสารคาเฟอีนรสเยี่ยมที่ด๊อตตี้เทใส่ถ้วยมาให้ เธอยังได้ยินเสียงหญิงสูงวัยที่คุยกันขณะทำความสะอาดจานชามเครื่องใช้ ผ่านประตูที่เปิดถึงกัน                    "อาหารอร่อย แล้วทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีนะ ว่ามั้ย" จอห์นนี่ เมย์เอ่ยถาม                    "อร่อยมาก" ด๊อตตี้เห็นด้วย "เพิรล์แสนจะภูมิใจที่มีโอกาสได้อวดหลานสาวคราวนี้"                    "เป็นเด็กน่ารักดีนะ" มิลเดรดพูด น้ำเสียงหนักแน่นตามนิสัยหล่อน "กิริยามารยาทก็งาม สมัยนี้ หาสาวๆ แบบเมลานีได้ยากแล้วล่ะ"                    เมื่อคิดว่าไม่มีใครมองเห็น อเล็กซ์ทำหน้างอ แล้วดื่มกาแฟคำสุดท้าย ถึงจะเป็นสาวสวยกิริยามารยาทงามก็จริง แต่ยังไงเสีย เมลานีไม่น่าจะดีเลิศประเสริฐศรีขนาดเรียกได้ว่าไร้ที่ติ!                    "ฉันว่า เขาสนใจเมลานีนะ" จอห์นนี่ เมย์ว่าต่อ ทำให้หญิงสาวเงี่ยหูตั้งใจฟังมากขึ้น                    "ฉันก็ว่าอย่างนั้น" มิลเดรดเห็นด้วย "โดยเฉพาะตอนที่เมลานีรีบกุลีกุจอช่วยอเล็กซ์ เธอน่าจะเป็นภรรยาหมอได้ดีทีเดียวล่ะ"                    "ท่าทางเคนก็ดูว่าชอบเมลานีนะ" ด๊อตตี้พูดเสียงเบาเสียจนอเล็กซ์พอจับใจความได้เท่านั้น "แต่ฉันไม่แน่ใจว่า มันจะมีอะไรมากกว่าแค่ชอบหรือเปล่า เขาไม่ . เอ่อ เราคงต้องรอดูกันไปดีกว่า"                    หญิงสาวนิ่วหน้า เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง เธอคิด สุภาพสตรีสามท่านนี้ กำลังทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชัก                    มันก็ไม่ใช่ธุระปะปังของเธอสักหน่อย แต่อดไม่ได้ที่จะเห็นตามด๊อตตี้ เธอไม่เห็นวี่แววท่าทางใดๆ ระหว่างหมอหนุ่มสุดหล่อ และสาวผมทองสุดสวยที่จะสื่อไปในทางนั้นได้ เมื่อยืนเคียงข้างกัน ทั้งสองต่างฉายแววความรักที่ร้อนแรง ความใคร่ที่ระอุพลุ่งพล่านพอๆ กับ เอ่อ ตุ๊กตาบาร์บี้กับตุ๊กตาเคนแฟนหนุ่มของหล่อน                    แล้วเธอเป็นใครกันล่ะ ที่จะไปตัดสินว่าทั้งสองมีอะไรกันภายในใจหรือไม่ ถ้าเธอจะคิดไปว่า เคนและเมลานีต่างไม่ใช่คู่ที่เหมาะสมกัน ก็คงเป็นเพราะเธอไม่รู้จักทั้งสองคนดีพอที่จะหาผลสรุปได้นั่นเอง แต่มันเป็นเพราะเหตุไรกันล่ะ                    "อเล็กซ์ คุณอยากจะโทรหาใครบ้างมั้ย" อีกยี่สิบนาทีต่อมา ด๊อตตี้ถามขึ้น หลังจากที่พาหญิงสาวกลับไปยังห้องนอนที่จัดให้พัก เจ้าของบ้านผายมือไปที่โทรศัพท์บนโต๊ะเตี้ยๆ ข้างเตียง "ถ้าอยากจะโทรหาครอบครัว ก็เชิญตามสบายเลยนะจ๊ะ เดี๋ยวพวกเขาจะเป็นห่วงคุณกันใหญ่"                    อเล็กซ์สั่นหน้าไปมาอย่างระมัดระวัง มือหนึ่งกดเบาๆ ที่พลาสเตอร์ปิดแผลที่ขมับ เธอรู้สึกปวดน้อยลง แต่ยาที่กินเข้าไป ทำให้มึนและง่วง จนรอไม่ไหวที่จะซุกตัวเข้าไปนอนใต้ผ้าห่มบนเตียงแบบเก่าที่ดูสบายและอบอุ่นอย่างยิ่ง                    "พ่อกับแม่เสียชีวิตหลายปีมาแล้ว และก็ไม่มีญาติอื่นๆ ให้มาคอยเป็นห่วงหรอกค่ะ" เธอยืนยันกับหญิงเจ้าของบ้าน "มีแค่เพื่อนอยู่สองสามคนที่ชิคาโก้ ที่รู้ว่าดิฉันเดินทางมาแถบนี้ แต่เราก็ไม่ได้โทรหากันทุกวัน เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยโทรไปเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นก็แล้วกันนะคะ"                    "ไม่มีญาติเลยหรือจ๊ะ" ด๊อตตี้พูดทวนเสียงนุ่มเบา แววตาเห็นอกเห็นใจ "น่าสงสารเสียจริง"                    อเล็กซ์พยายามยิ้มให้ "ดิฉันอยู่คนเดียวมานานแล้ว ตั้งแต่จบมัธยมปลายมั้งคะ เลยพอจะดูแลตัวเองได้อย่างดีค่ะ คุณป้าด๊อตตี้"                    "ป้าแน่ใจว่า คุณคงทำได้ดีแน่" หญิงสูงวัยตอบ "แต่ .. "                    หล่อนหยุดพูดแล้วส่ายหน้า "ป้าออกจะเป็นคนหัวโบราณไปสักหน่อยในเรื่องที่เกี่ยวกับครอบครัว ลูกสาวของป้าเอง - พี่สาวเคน - มาเยี่ยมบ้านทุกอาทิตย์ ถึงเขาจะแต่งงานแล้วย้ายไปอยู่ที่รัฐเวสต์เวอร์จิเนียมาร่วมสิบปีก็ตาม"                    "ดีจัง" อเล็กซ์ตอบพร้อมรอยยิ้มงัวเงีย "คุณป้าคงจะสนิทกับลูกๆ มากสิคะ" หญิงสาวรู้สึกอิจฉาขึ้นมานิดๆ เธอค่อนข้างจะห่างเหินกับพ่อแม่ของตัวเอง แม้ว่าทั้งสองท่านจะพยายามทำตัวใกล้ชิดแล้วก็ตาม                    "สนิทกันมากจ้ะ เอาล่ะ คุณอยากได้อะไรเพิ่มก่อนนอนอีกมั้ย"                    "ไม่ล่ะค่ะ คุณป้าทำให้มามากแล้ว จนไม่ทราบว่าจะขอบคุณยังไงดี . "                    "อย่าคิดมากไปเลย" ด๊อตตี้ชิงพูด เสียงมั่นคง "ป้าถือว่า คุณให้เกียรติป้านะ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มตอนดึกๆ ก็เรียกได้เลย ไม่ต้องเกรงใจหรอก ถึงเราสามคนจะนอนชั้นบน แต่ก็ลงมาได้เร็ว ถ้ามีอะไรจะให้ช่วย"                    อเล็กซ์พยักหน้ารับ รู้สึกโล่งใจเมื่อหญิงเจ้าของบ้านออกไปจากห้อง เธอไม่คุ้นเคยกับการที่มีคนมาสนใจใส่ใจมากมายเท่านี้ เมื่อยังเป็นเด็ก ในยามที่เจ็บป่วย เธอมีแต่พี่เลี้ยงที่หน้าตาเรียบเฉย ไม่พูดไม่จา ไม่มีคำปลอบประโลมคอยดูแลอยู่ข้างๆ ส่วนพ่อแม่ที่บ้าทำงานทั้งคู่ของเธอนั้น พยายามที่จะเอ่ยเอื้อนถ้อยคำปลอบโยน แต่ถึงจะพยายามอย่างที่สุด ทั้งสองไม่มีทักษะในการสื่อสารกับเด็กเล็กที่กำลังป่วยเอาเสียเลย เธอเข้าใจดี - แต่บางที เธอก็อยากได้อะไรมากกว่าคำปลอบ                    พนันได้เลยว่า ป้าด๊อตตี้ต้องทำอะไรให้ลูกๆ เป็นพิเศษเมื่อเจ็บป่วย - ซุปร้อนๆ โอบกอดไว้กับอก มือนุ่มที่เต็มไปด้วยความรักลูบไล้แก้มที่ร้อนจัดด้วยพิษไข้ สิ่งต่างๆ ที่อเล็กซ์คิดอยากได้ในยามเด็ก จนเธอโตเกินที่จะไล่ล่าไขว่คว้าความฝันที่ไม่เคยเป็นจริง                    หญิงสาวเปลี่ยนเป็นชุดนอนที่เอาออกมาจากกระเป๋าเดินทาง แล้วขึ้นเตียง ขยับศีรษะที่ยังปวดอยู่ให้หนุนหมอนในท่าที่สบาย พร้อมถอนหายใจยาว ทำไมวันนี้ ถึงได้วุ่นวายมากมายอย่างนี้หนอ เธอต้องนอนหลับพักให้พอ เพื่อที่จะตื่นขึ้น มีแรงที่จะทำเรื่องต่างๆ ที่รอให้จัดการ แล้วทำมันให้เรียบร้อย คืนนี้ เธอเหนื่อยเพลียเกินกว่าที่จะมาวิตกกังวลว่า คูโจ้จะหิวโหยมากพอที่จะหนีออกมาจากตู้ขังหรือไม่!                    อเล็กซ์หลับไปเกือบทันที แต่ยังรู้ตัวพอที่จะนึกสงสัยว่า จะเจอหน้าหมอเคนในวันพรุ่งนี้หรือไม่ และทำไมพอนึกถึงเขา เธอต้องคลี่ยิ้มด้วยนะ                    เคนนอนไม่หลับ ทั้งๆ ที่เป็นเวลาเกือบตีหนึ่งแล้ว นิ่วหน้า รู้สึกแห้งไปทั้งปาก เขาลุกขึ้นจากเตียง เดินตรงไปห้องครัว ไขน้ำก๊อกใส่เต็มแก้ว แล้วดื่มทีเดียวจนหมด ยกหลังมือเช็ดปาก วางแก้วลงที่เคาน์เตอร์ แล้วมองผ่านหน้าต่างเหนืออ่างล้างจาน ไปยังบ้านของแม่ที่อยู่ติดกันอย่างไม่ตั้งใจ ไฟสนามที่สาดส่องสนามหญ้าของบ้านทั้งสองหลัง ทำให้เขาเห็นได้อย่างชัดเจน ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ เงียบ - ดวงโคมทุกดวงดับมืด ซึ่งเป็นสิ่งที่ควรเป็นในยามวิกาลเช่นนี้                    หมอหนุ่มรู้ตัวว่า เขาเพ่งมองที่หน้าต่างของห้องพักรับรองแขก อเล็กซ์านดร้า เบนเน็ตจะรู้สึกสบาย อบอุ่นกับสภาพแวดล้อมที่หล่อนไม่คุ้นเคยบ้างไหมหนอ แล้วหล่อนปวดแผลมากหรือเปล่า                    หล่อนโชคดีมากที่ไม่มีอาการบาดเจ็บหนักจากอุบัติเหตุครั้งนี้ เขารู้สึกวาบในอกเมื่อนึกถึงสภาพยับเยินของรถยนต์คันเล็กๆ ราคาแพงที่ตกลงไปในคูข้างถนน หล่อนกล้ามากที่ทุบกระจกหาทางออกมาจากรถนั้น และกระเสือกกระสนฝ่าพายุฝนเดินมาถึงบ้านที่ใกล้ที่สุดทั้งๆ ที่มีเลือดไหลจากแผลที่ศีรษะ                    เขาบอกตัวเองให้กลับไปนอนเสีย อเล็กซ์ปลอดภัยแล้ว ไม่มีอาการบาดเจ็บที่น่าเป็นห่วง ไม่มีอาการที่แสดงให้เห็นว่าสมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรง ไม่มีอะไรสักอย่างที่ทำให้เขาต้องกังวล                    แต่เคนไม่สามารถหยุดนึกถึงสภาพของหล่อนที่ดูบอบบาง หน้าซีดขาว เปียกปอน ไร้เรี่ยวแรง ยามที่หมดสติไปในอ้อมแขนของเขา                    ไม่ว่าจะเปียกโชก เปื้อนเลอะโคลน บาดเจ็บ หรือจะอะไรทั้งนั้น แต่มีบางสิ่งบางอย่างในตัวของอเล็กซ์ที่กระตุ้นสัญชาตญาณของเพศชายในตัวเขาในวินาทีแรกที่เห็นหล่อน . และแล้ว เมื่อลืมตาขึ้น กลับพูดอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยว่า - เขาหล่อจัง หล่อนมีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เหมือนใครจริงๆ ..                    "โธ่เว้ย" เขาบ่นกับตัวเอง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเดินกลับไปยังห้องนอน แต่ไม่วายจะสบถด่าตัวเองออกมาอีกหลายคำ                                       <>-<>-<>-<>-<> จบบทที่ 2 <>-<>-<>-<>-<> . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 25 ต.ค. 49 02:11:07 A:203.113.33.9 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 33 . . ขอแจ้งข่าวสองเรื่องค่ะ เรื่องแรกก็คือ คิดว่าจะแปะบทที่สาม ในกระทู้เดิมนี้ล่ะค่ะ ไม่อยากจะขึ้นกระทู้ใหม่ให้เปลืองเนื้อที่ของพันทิพ แล้วคนอ่านก็ไม่ต้องตามหากระทู้ใหม่ด้วย คลิกมากระทู้เดิมๆ ง่ายกว่า เรื่องที่สอง ขอแจ้งย้ายบ้านค่ะ ย้ายไปที่ http://naawara.20m.com พร้อมกับเพิ่งอัพเดทเรื่องสั้นสองเรื่องตามกันติดๆ อีกด้วย เข้าไปอ่านกันหน่อยนะคะ . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 25 ต.ค. 49 02:22:50 A:203.113.33.9 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ค่ะ จะติดตามตอนต่อไปที่กระทู้นี้ค่ะ จากคุณ : กระรอกเมือง - [ 26 ต.ค. 49 02:36:11 ]

ความคิดเห็นที่ 35 สนุกจัง แปลกได้ลื่นมากเลย ขอบคุณค่ะ ขึ้นกระทู้ใหม่ก็ดีนะคะ อยากให้คนอื่นๆที่เพิ่งเข้าได้อ่านเรื่องดีๆแบบดีด้วย. จากคุณ : ผ า ย ล มใต้เงาจันทร์ - [ 26 ต.ค. 49 08:02:46 ]

ความคิดเห็นที่ 36 คุณกระรอกเมือง <> สวัสดีอีกครั้งค่ะ ต้นสัปดาห์หน้า                            ตามอ่านบทต่อไปได้เลยค่ะ คุณผายลมใต้เงาจันทร์ <> ขอบคุณค่ะ ที่คลิกเข้ามาอ่าน                                    ไม่ทันนึกถึงข้อที่ว่า กระทู้จะตกไปในห้องรวมฯ                                    จนคนอื่นๆ ไม่เห็น เอาไว้ขึ้นบทที่ 4 จะตั้งใหม่อีกทีนะคะ                                    เพราะคราวนี้ แจ้งไปแล้ว คนที่ตามอ่านจะสับสนได้ค่ะ                                    ไม่ทราบว่า ได้แวะเข้าไปอ่านเรื่องยาวอีกสองเรื่องที่เว็บหรือยังคะ                                     (ไม่แน่ใจว่า ยังอยู่ในคลังกระทู้ครบตอนหรือไม่)                                    ขอโฆษณาเสียหน่อยว่า สนุกเหมือนกันค่า อิ อิ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 27 ต.ค. 49 11:35:05 A:203.113.33.9 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 37 คุณณวราขา เข้าไปอ่านเรื่องสั้นใหม่สองเรื่องไม่ได้ค่ะ มันเป็นภาษาต่างด้าว แล้วไม่มีเมนูให้เปลี่ยนเป็นภาษาไทยค่ะ จากคุณ : กระรอกเมือง - [ 31 ต.ค. 49 00:38:19 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณค่ะ คุณกระรอกเมืองที่แจ้งข้อบกพร่องให้ทราบ เข้าใจว่า สาเหตุเพราะสองเรื่องหลัง ล็อก fonts ไว้ เป็น Eucrosia กับ Freesia UPC เท่านั้น (ส่วนเรื่องอื่นๆ ตาม default ของเครื่องคนอ่าน) นี่แสดงว่า เครื่องของคุณ ไม่มี fonts สองตัวนี้อ่ะค่ะ ได้เข้าไปแก้ไขให้เรียบร้อย น่าจะอ่านได้แล้วค่ะ และอยากจะรบกวนถามต่อว่า เวลาอ่านเป็น default font นั้น ตัวอักษร และเลย์เอ้าท์ ออกมาเป็นยังไงบ้างคะ ขอ feedback ด้วยนะ นะ _/\_ ถ้าใครอ่าน แล้วเจอปัญหา ช่วยแจ้งด้วยนะคะ ไม่อย่างนั้น เวลาย้ายวิกไปอ่านกันที่เว็บ คุณจะอ่านไม่ได้อ่า จากคุณ : 'ณวรา' - [ 1 พ.ย. 49 13:32:06 A:203.113.32.12 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 39 . .           มาอ่านต่อกันดีกว่าว่า หมอเคนสุดหล่อเกิดอาการสับสนจนนอนไม่หลับ เห็นแต่ภาพสาวเจ้าในหัวเต็มไปหมด หมอจะทำยังไง......           หมอก็ทำอย่างนี้นะสิ... อิ อิ อิ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ . . . บทที่ 3                     "อเล็กซ์ อเล็กซ์ ลืมตาหน่อยได้มั้ยครับ" เสียงทุ้มนั้น ดังขึ้นเบาๆ แทรกเข้าไปในความฝันของเธออย่างอ่อนโยน ปลุกให้ตื่นโดยไม่ทำให้ตกใจ                     หญิงสาวขยับศีรษะไปมาบนหมอน ใครกันหนอกำลังปลุกเธอ                     "อเล็กซ์ครับ ตื่นเถอะ คนดี ลืมตาหน่อยได้มั้ย"                     คนดีเหรอ? ไม่เคยมีใครมาเรียกเธอว่า "คนดี" เลยนะ! หญิงสาวนิ่วหน้า พยายามลืมตาขึ้นอย่างไม่เต็มใจ งงๆ ที่เห็นหมอเคน โลเวลล์ นั่งอยู่ขอบเตียงข้างๆ ตัวเธอ ในขณะที่ความมืดปกคลุมอยู่ทั่วห้อง เว้นแต่ดวงโคมบนโต๊ะข้างเตียง ที่ส่องแสงสลัวๆ                     "มีอะไรเหรอ จะทำอะไรคะ" เสียงอู้อี้ แหบจากการเพิ่งรู้สึกตัวตื่นขึ้น "กี่โมงแล้วนี่"                     "เลยตีหนึ่งมาหน่อยครับ" หมอหนุ่มตอบ น้ำเสียงกึ่งขอโทษ "มองตรงมาที่ผมนะ"                     อเล็กซ์เพิ่งรู้ตัวว่า ได้หลับไปไม่ถึงสี่ชั่วโมงดี มิน่าเล่า ถึงยังเพลียอยู่อย่างนี้! - หญิงสาวนอนนิ่งเมื่อเคนส่องไฟลำแสงเล็กๆ ที่ตาข้างขวา แล้วก็ตาซ้าย ขณะเดียวกันก็เพ่งมองเธออย่างละเอียด                     "ปกติดี" เขาเอ่ยขึ้น ปิดไฟฉายดวงจิ๋ว "ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า ถ้าอยากได้ยาแก้ปวด ผมจะจัดให้"                     เธอพยายามตั้งสติคิด ทั้งๆ ที่ยังสะลึมสะลือ "ไม่ค่ะ ดีขึ้นมากแล้ว ไม่นึกว่าคุณจะมาคืนนี้"                     "ผมรู้ เพียงแต่อยากมาตรวจอาการให้เท่านั้น"                     หญิงสาวกะพริบตา ยกมือขยี้ตา แล้วทำหน้าเหยเกเพราะเจ็บเมื่อมือไปโดนแก้มซ้ายที่ถูกกระแทกช้ำมา เธอสังเกตเห็นหมอหนุ่มสวมใส่ชุดวอร์มสีเทา และผมสีเข้มก็ยุ่งเหยิง ราวกับว่า ตัวเขาเองก็เพิ่งลุกมาจากเตียงเหมือนกัน ทำไมหมอถึงยอมตื่นและลุกมาตรวจอาการเธอในเวลาดึกดื่นกันล่ะ "หมอทำอย่างนี้บ่อยมั้ยคะ"                     "ดูแลคนไข้ของผมน่ะเหรอ" เขายิ้มนิดๆ พร้อมกับเก็บไฟฉายกระบอกจิ๋วใส่ในกระเป๋า "ก็มันเป็นอาชีพของผมนะ จำได้หรือเปล่า"                     "คือ ฉันหมายความว่า เยี่ยมไข้ตามบ้านต่างหาก" เธออธิบาย ยกมือเสยผมที่ยุ่งไม่เป็นรูป "หมอทำอย่างนี้ประจำหรือไง"                     "ก็นี่มันบ้านแม่ผม แล้วผมก็อยู่ห่างไปไม่ถึงร้อยหลามั้ง ไม่ลำบากอะไรมากมายหรอก"                     "คุณแม่คุณทราบว่าคุณข้ามมาหรือเปล่า"                     "ไม่หรอก ทุกคนหลับกันหมดแล้ว ผมใช้กุญแจไขเข้ามาเอง"                     "ทำไมคะ" อเล็กซ์ถาม ข้องใจจริงๆ และเริ่มวิตกบ้างแล้วเพราะเขาอุตส่าห์ทำถึงขนาดนี้ "สมองฉันโดนกระแทกอย่างแรง หรือมีอะไรมากกว่านี้เหรอ"                     หมอหนุ่มยิ้มให้กำลังใจ แล้วส่ายหน้าไปมา "ไม่พบอาการทางสมองมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่เผอิญผมหิวน้ำ เลยตื่นขึ้นก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที ไหนๆ ก็ตื่นแล้ว เลยคิดว่าน่าจะมาดูอาการคุณอีกครั้ง ต้องขอโทษนะ ถ้าเกิดรบกวนคุณ หลับต่อเถอะครับ คุณไม่เป็นอะไรหรอก"                     อเล็กซ์สงสัยแกมขำว่า การกระทำอย่างนี้คงเป็นสิ่งปกติในเมืองเล็กๆ ในรัฐมิสซิสซิปปี้เป็นแน่ หมออุตส่าห์ตื่นขึ้นมาทั้งๆ ที่ตัวเองก็อิดโรยเหนื่อยล้าและต้องการหลับพักผ่อนให้เต็มที่เหมือนกัน ที่ทำไปก็เพื่อจะมาดูอาการคนไข้ที่เป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น เป็นไปได้หรือนี่ เธอไม่อยากจะเชื่อเลย!                     "ยิ่งทำให้อยากรู้มากขึ้น และมากขึ้น" หญิงสาวพึมพำข้อความจาก 'อลิซในแดนมหัศจรรย์' พร้อมกับส่ายศีรษะไปมา                     เคนหัวเราะเบาๆ "พูดถึงอะไรหรือ"                     "ชีวิตของฉันค่ะ" เธออธิบาย แล้วยิ้มคืน "รู้สึกว่าจะมีแต่สิ่งประหลาดๆ เกิดขึ้น ตั้งแต่ทำแผนที่หาย แล้วหลงทางมาเจอแม่วัวดักโจมตีกลางถนน"                     เขายิ้มกว้างขึ้น ทั้งๆ ที่เพิ่งลุกขึ้นยืน แต่กลับเปลี่ยนใจทรุดตัวลงนั่งที่ขอบเตียงอีก มือข้างหนึ่งท้าวอยู่บนเข่าของตัวเอง สายตาจับอยู่ที่หญิงสาว "คุณกำลังคิดว่าผมคือหนึ่งในสิ่งประหลาดเหล่านั้นหรือไง"                     "อาจใช่" ทั้งสองประสานตากัน แล้วรอยยิ้มของเธอก็ค่อยๆ เลือนหาย เมื่อพลันนึกขึ้นได้ว่า นี่เป็นเวลายามวิกาล และเธอกำลังนอนอยู่บนเตียง สวมใส่เพียงเสื้อนอนเนื้อผ้าไหมบางเบาตัวโปรด ทั่วห้องนั้นเงียบสนิท มีเพียงแสงสลัวสลับเงามืด และมีชายหนุ่มสุดหล่อเกินบรรยายกำลังส่งสายตามองเธอ พร้อมรอยยิ้มที่ทำให้เธอรู้สึกเขินประหม่าขึ้นมาทั้งๆ ที่มีผ้าห่มคลุมกายไว้                     นี่คือมรรยาทอันดีที่พึงปฏิบัติเวลาเยี่ยมไข้กันล่ะสินะ!                     หญิงสาวกะพริบตา กระแอม เพื่อเรียกสติคืน สมองสั่งไม่ให้ต่อมหลั่งฮอร์โมนที่จะทำให้เธอคิดเลอะเทอะไปมากกว่านี้ ทำไมถึงมาเกิดขึ้นผิดที่ผิดทาง ผิดเวลาผิดคนอย่างนี้ แต่.. เอ เขาก็เป็นหนุ่มที่น่าสนใจไม่น้อยนะ!                     เธอพยายามที่จะนึกภาพของบิล ชายหนุ่มที่คบหากันอยู่ในชิคาโก้ และเพิ่งจะขอเธอแต่งงานเมื่อเร็วๆ นี้ แม้ว่ากำลังคิดจะตกลงแต่งงานกับเขา แต่ ณ เวลานี้ เธอแทบจะมองเห็นภาพที่ชัดเจนของบิลไม่ได้เอาเสียเลย                     ทั้งสองต่างก็รู้ดีว่า อเล็กซ์ไม่เคยแสดงท่าที่หวานแหววกับเขา แต่เธอไม่เคยคิดว่าจะมีสิ่งใด หรืออะไรที่ขาดหายไปในความสัมพันธ์ฉันท์คนรักนี้ ไม่เคยเลยสักครั้งที่เธอจะมองบิล แล้วรู้สึกประหม่าอย่างที่รู้สึกอยู่ในเวลานี้กับหมอเคน โลเวลล์ ที่กำลังส่งยิ้มให้ ที่อยู่ใกล้เสียจนเพียงแค่ยื่นมือออกไป ก็สัมผัสแตะต้องตัวเขาได้แล้ว                     นี่มันกำลังเกิดอะไรขึ้น? อเล็กซ์ไม่รู้จักเขาเสียด้วยซ้ำ! เธอไม่ใช่สาวแบบรักเร็วหวือหวา แค่สบตาก็รักได้แล้ว หรือชอบมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งแค่ชั่วครั้งชั่วคราว แต่ที่เกิดความรู้สึกอย่างนี้ มีเหตุผลเดียวที่จะเป็นไปได้ก็คือ แค่สะดุดตา - ผสมผเสกับความสำนึกรู้คุณ มันคงไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นหรอกน่า                     หรือว่ามีล่ะ?                     ไม่หรอก ไม่มีแน่ หญิงสาวยืนยันกับตัวเอง พร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นจดปลายคาง "ขอบคุณค่ะ คุณหมอโลเวลล์ ที่เป็นห่วงฉัน" เธอเอ่ยขึ้น คำพูดและน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน "แต่ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ "                     "เคนครับ เรียกผมว่า เคน เถอะ และผมก็รู้เหมือนกันว่า คุณไม่เป็นอะไรมาก" ชายหนุ่มตอบ น้ำเสียงเรื่อยๆ สบายๆ ลุกขึ้นยืนเมื่อได้ยินคำพูดเป็นนัยๆ ของเธอ "ราตรีสวัสติ์นะ อเล็กซ์ ผมทิ้งยาแก้ปวดให้สองเม็ดที่โต๊ะหัวเตียง เผื่อจำเป็น แล้วถ้าเกิดปวดขึ้นมาอีก ก็ไม่ต้องลังเล กินยาเสีย ยามันไม่เป็นพิษเป็นภัยหรอก และถ้าคุณเกิดปวดหัวปวดตามร่างกาย มันก็เป็นอาการปกติสำหรับแผลบาดเจ็บอย่างนี้"                     "ขอบคุณค่ะ" อเล็กซ์พูดอีกครั้ง อยากให้เขาออกไปจากห้องไวๆ เพราะตราบใดที่ยังอยู่ในห้องเดียวกัน เธอคงหายใจไม่คล่อง ทันใดนั้น หญิงสาวเพิ่งรู้ว่าอาการหายใจสั้นเร็ว จนทำให้มีออกซิเจนท่วมปอด เกิดหน้ามืดได้นั้นเป็นฉันใด และสงสัยว่า หมอเคนจะให้ความเห็นทางการแพทย์ยังไง ถ้าจะบอกอาการที่เพิ่งเกิดขึ้นกับเธอมาหมาดๆ "ราตรีสวัสดิ์ค่ะ เคน"                     ชายหนุ่มยิ้ม แล้วเอื้อมมือแตะแก้มของคนป่วยสาว ก่อนที่จะปิดไฟ อเล็กซ์คาดว่าสัมผัสนั้น คงเป็นไปตามมรรยาท ไม่ได้ทำเพื่อสื่อสิ่งใด แต่ผิดคาด และเธอก็ไม่คิดว่าเป็นการฉวยโอกาสแตะเนื้อต้องตัวอีกเช่นกัน หญิงสาวยังคงตัดสินใจไม่ได้ว่า สิ่งที่แฝงมากับสัมผัสนั้นคืออะไร เมื่อเคนเดินออกประตูไป ปล่อยให้เธอมองตามหลังฝ่าความมืดที่ปกคลุมห้อง                     ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น เธอก็ตัดสินใจได้ มันอาจเป็นเพียงแค่ไมตรีจิตเท่านั้นเอง จะเป็นอะไรอื่นได้ล่ะ                     แต่มือของอเล็กซ์ก็ยังกุมแก้มตรงตำแหน่งที่เขาทิ้งรอยสัมผัสไว้เมื่อเธอหลับไปอีกครา . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 1 พ.ย. 49 13:56:29 A:203.113.32.12 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 40 . . .                     ด๊อตตี้วางโทรศัพท์สายพ่วงในห้องครัว แล้วหันกลับมาที่โต๊ะอาหารเล็กๆ ที่เพื่อนร่วมบ้านกำลังนั่งทานอาหารเช้ากันอยู่ "เคนโทรมา" หล่อนบอก ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ "น่าสนใจจริงๆ"                     จอห์นนี่ เมย์ เงยขึ้นจากจานอาหารที่มีชีสเดนนิชพายแบบแคลอรี่ต่ำ "อะไรน่าสนใจเหรอ"                     "เคนเพิ่งเล่าให้ฟังว่า เขาไขกุญแจประตูเข้ามาในบ้านเองตอนประมาณตีหนึ่งเมื่อคืนนี้" หล่อนว่าต่อ มองหน้าเพื่อนและน้องอีกสองคนอย่างมีความหมาย "เขาโทรมาเพื่อจะถามว่า ทำให้ใครตื่นหรือเปล่า"                     "แล้วเคนมาทำไมกัน ดึกดื่นขนาดนั้น" มิลเดรดถาม นิ่วหน้าอย่างสงสัย                     มารดาของเคนทิ้งจังหวะให้รอกันสักครู่ เพื่อให้แน่ใจว่าทั้งสองกำลังตั้งใจฟัง แล้วจึงตอบไปว่า "เขาบอกว่า เขากังวลเรื่องอาการของอเล็กซ์ อยากจะมาตรวจดูให้สบายใจ"                     จอห์นนี่ เมย์ ยิ้ม แล้วตักพายต่อ "เคนเป็นคนน่ารักมาก"                     "ทุ่มเทให้กับงานมากเกินพอดี" มิลเดรดบ่น ใช้ช้อนตักอาหารธัญญพืชผสมสตรอเบอร์รี่ในชามตรงหน้า "น่าจะพักผ่อนให้มากขึ้น ให้เราไปดูอาการของหล่อนแทนก็ได้"                     ด๊อตตี้นึกเคืองที่ทั้งมิลเดรด และจอห์นนี่ เมย์ ไม่ได้แสดงที่ท่าอย่างที่ต้องการ หล่อนวางส้อมลง ปล่อยให้ไข่กวนแข็งตัวอยู่ในจาน "ก็ถูกล่ะ เคนเป็นหมอที่อุทิศตัวเองให้กับงานของเขา แต่เธอทั้งสองคนไม่คิดบ้างเหรอว่า มันแปลกๆ อยู่นะ ที่เขาข้ามมาบ้านนี้ดึกๆ ดื่นๆ เพื่อแค่จะตรวจอาการของอเล็กซ์ ทั้งๆ ที่มีแผลแค่หัวแตกนิดหน่อย และตัวเขาเองก็ยังบอกว่า ไม่มีอาการบาดเจ็บทางสมอง เมื่อเป็นอย่างนี้ พวกเธอคิดว่า ทำไมเขาถึงเป็นห่วงอเล็กซ์มากนัก หือ ?"                     จอห์นนี่ เมย์ กลืนชีสพายคำสุดท้าย แล้วมองหน้าด๊อตตี้ "เธอคิดว่า มันมีอะไรมากกว่าแค่หมอใส่ใจคนไข้ ใช่หรือเปล่า"                     "ก็เป็นไปได้นะ" ด๊อตตี้ตอบอย่างอารมณ์ดี "เวลาที่เคนพูดคุยกับอเล็กซ์ มันมีอะไรบางอย่างในน้ำเสียงของเขา ที่ทำให้ฉันสงสัยว่า ลูกชายของฉันน่ะ สนใจในตัวสาวคนนี้มากกว่าที่เล่าให้เราฟัง บางที อาจมากกว่าที่เขาจะรู้ตัวก็ได้"                     "ฉันก็ไม่รู้สินะ ด๊อตตี้" จอห์นนี่ เมย์ตอบช้าๆ ผลักจานเปล่าให้ห่างออกไป "ดูๆ แล้ว อเล็กซ์ก็ไม่น่าจะเป็นสาวแบบที่เขาชอบนะ"                     "แล้วเมลานีล่ะ" มิลเดรดถามขึ้น พร้อมๆ กับใช้หัวแม่มือกดช้อนเพื่อวางลง "ฉันยืนยันอีกทีว่า หนูเมลานีเหมาะสมกับเคนมากที่สุด พี่ไม่เห็นกันหรือไงว่า เมื่อคืนนี้ หนูเมลานีพร้อมที่จะรับมือกับเหตุฉุกเฉินได้ดีแค่ไหน เหมาะที่จะเป็นคู่ชีวิตของหมอจริงๆ แล้วลองคิดต่อไปอีกสิว่า หนูเขาถูกเลี้ยงดูโตมาแบบสุภาพสตรีชาวใต้ ทำอาหารเก่ง เย็บเสื้อเย็บผ้าใส่เองก็ได้ สอนที่โรงเรียนวันอาทิตย์อีก แล้วยังดูแลคุณย่าได้อย่างดี อายุแค่นี้ก็ดูแลร้านของพ่อได้เองแล้ว เหมือนเกิดมาเพื่อสืบทอดกิจการร้านค้าปลีกเชียวล่ะ ไม่ต้องคิดมากกันแล้ว หนูเมลานีเธอเหมาะที่สุด ไร้ที่ติจริงๆ"                     "ถึงจะเอ็นดูหนูเมลานีแค่ไหนก็ตาม แต่ที่ว่าดีหมดจดที่ไร้ที่ตินี้แหละ เป็นสิ่งเดียวที่ไม่เหมาะกับเคน" ด๊อตตี้ตอบ "อย่างเขาน่ะ ต้องมีคนคอยกระตุ้น คอยเตือนให้พักเสียบ้าง คนที่คอยกำราบเมื่อเขาเกิดยโสโอหังหยิ่งเกินงาม - พวกเธอก็รู้ว่า บางที พ่อลูกชายตัวดีของฉันก็เป็นอย่างนั้นเสียด้วย แล้วผู้หญิงอย่างนั้น ..ก็น่าจะเป็นสาวแบบอเล็กซ์นะ"                     "ไร้สาระ หนูเมลานีน่ะ เหมาะสมกับเคนมากกว่า เหมือนกับกิ่งทองใบหยกทีเดียว"                     "แต่เธอเห็นท่าทางเคนเวลาที่เขาอยู่กับหนูเมลานีหรือเปล่าล่ะ มิลเดรด" ด๊อตตี้แย้ง "เฉยๆ ไม่เห็นมีอะไรวูบวาบ เราคงไม่อยากให้เคนมีชีวิตคู่แบบนี้ และเขาเองก็คงไม่อยากด้วยเหมือนกัน"                     "แต่.." จอห์นนี่ เมย์อยากแสดงความเห็น "ไอ้ที่ว่าวูบๆ วาบๆ นั้น มันตามมาที่หลังก็ได้นี่ เมื่อคืนนี้ ไม่ใช่เวลาหรือมีบรรยากาศเป็นใจให้เกิดความรู้สึกโรแมนติกกันได้เลย"                     "ก็จริง" ด๊อตตี้ยอมรับ "แต่ฟังจากน้ำเสียงที่เขาคุยด้วยเมื่อเช้านี้ ฉันคิดว่า มันกระตือรือร้นเกินแค่หมอกับคนไข้น่ะสิ"                     "ฉันว่าพี่คิดผิด" มิลเดรดยืนยัน "หนูเมลานี .. "                     "เอ่อ เรื่องนี้น่าจะให้เคนเป็นคนตัดสินใจนะ ว่ามั้ย" จอห์นนี่ เมย์ ถามอย่างไม่สู้จะแน่ใจ                     ทั้งด๊อตตี้และมิลเดรดต่างมองเพื่อนร่วมบ้านด้วยสายตาที่ถ้าไม่ใช่จอห์นนี่ เมย์ ซึ่งมีใจกว้างไม่คิดหยุมหยิมแล้ว คงตีความเป็นแววสมเพชเวทนา "เขาเป็นผู้ชายนะ" มิลเดรดพูดตรงๆ ตามนิสัยที่ไม่ชอบอ้อมค้อม "เราต่างก็รู้ว่า พวกผู้ชายมักจะไม่รู้หรอกว่า อะไรดีที่สุดสำหรับพวกเขา"                     "แล้วก็ไม่เสียหายอะไรด้วย ถ้าเราจะออกแรงช่วยนิดๆ หน่อย" ด๊อตตี้พึมพำ สนับสนุนความเห็นของน้องสาว ซึ่งไม่ค่อยจะเกิดขึ้นบ่อยสักเท่าไร "หรือว่า เราน่าจะลองทดสอบกันสักหน่อยมั้ยล่ะ ดูซิว่า ฉันคิดถูกหรือเปล่า และเป็นไปได้หรือไม่ ที่อเล็กซ์กับเคนจะเหมาะสมกัน"                     "ทดสอบยังไง" มิลเดรดสงสัย                     ด๊อตตี้โบกมือไปมาอย่างไม่แน่ใจ "ไม่รู้สิ คิดว่าน่าจะทดสอบกันแบบที่พอจะบอกเราได้ว่า อเล็กซ์มีศักยภาพพอจะเป็นภรรยาของหมอในเมืองเล็กๆ ได้หรือเปล่า"                     "ฉันว่า ไม่น่าจะได้นะ" จอห์นนี่ เมย์ พูดพลาง ถอนใจพลาง พร้อมกับส่ายหน้าไปมา "เพราะอเล็กซ์เป็นนักเขียนชื่อดัง เคยอยู่แต่ในเมืองใหญ่ๆ แล้วก็เป็นไปได้ที่หล่อนจะอยู่ในแวดวงสัมคมหรูๆ ไปงานปาร์ตี้แทบทุกคืน หรือไม่ก็งานสังคมต่างๆ เธอลองหันกลับมาดูสิว่า เมืองแอนเดอร์สันวิลล์ มีอะไรใกล้เคียงพอให้อเล็กซ์ใช้ชิวิตแบบนั้นได้บ้าง"                     "เราก็มีงานสังคมของเราเหมือนกันนะ" ด๊อตตี้แย้ง "ก็อย่างงานสังสรรค์คืนนี้ที่โบสถ์ไงล่ะ อเล็กซ์อาจจะชอบก็ได้"                     "หรืออาจจะชังไปเลย" มิลเดรดเถียง "แบบเดียวกับเคธี่ ตอนที่เคนจะพามาแนะนำให้รู้จักน่ะ"                     "ถ้าอยากจะรู้ มันก็มีวิธีเดียว ใช่มั้ยล่ะ" ด๊อตตี้ถามต่อ เริ่มมองเห็นความเป็นไปได้อยู่รำไร                     "ฉันไม่อยากเห็นเคนต้องอกหักอีกน่ะ เพราะไปรักคนที่ไม่เหมาะสมสำหรับเขา" จอห์นนี่ เมย์ ว่า "เราน่าจะแนะนำคอนนี่ เทรเวอร์ให้เขาเป็นคนต่อไป ถ้าจับคู่กับหนูเมลานีเกิดไม่สำเร็จขึ้นมา ลูกๆ ของคอนนี่เป็นเด็กดีกันทุกคน และเคนก็ชอบเด็กด้วย"                     มิลเดรดยกมือกอดอกผอมบางอย่างดึงดัน "ยังไงเสีย ฉันก็ว่า หนูเมลานีเหมาะที่สุดแล้ว รอดูคืนนี้สิ แล้วจะเห็นเองว่า หนูเขาจะเข้ากันได้ดีกับเพื่อนๆ ของเราแค่ไหน เพราะหนูเมลานี เกิดที่นี่ โตที่นี่"                     ด๊อตตี้ยิ้ม "นั่นน่ะสิ น่าสนใจมากๆ"                     หญิงสูงวัยเห็น จอห์นนี่ เมย์ สบตากับมิลเดรด ก่อนทั้งสองจะหันกลับมามองหล่อนด้วยสีหน้าขำๆ                                                        ~~~~~~~~~~~~                     อเล็กซ์ลืมตาตื่นหลังเก้าโมงเช้า ทั้งบ้านมีแต่ความเงียบปกคลุมไปทั่ว เงียบเสียจนนึกสงสัยว่ามีเธออยู่เพียงคนเดียวในบ้านหลังนี้                     เธอลุกขึ้นจากที่นอน ไม่สนใจกับยาแก้ปวดที่ยังคงวางทิ้งไว้บนโต๊ะหัวเตียง รีบอาบน้ำ แล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อติดกระดุมผ่าหน้าสีม่วงอ่อน กับกางเกงขายาวสีเทา ก่อนที่จะเอาคีมม้วนผมไฟฟ้ามายืดผมที่หยิกหมดรูป แต่งหน้าให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถึงจะซ่อนรอยฟกช้ำหลากสีที่ซีกหน้าซ้ายไม่ได้ก็ตาม                     "ดูดีขึ้นหน่อย" หญิงสาวนึก มองเงาสะท้อนในกระจกอย่างพินิจ "ถึงจะไม่ดีเลิศ แต่ยังไงก็ดีกว่าเมื่อคืนนี้"                     อเล็กซ์รู้สึกว่า พร้อมแล้วที่จะออกไปเผชิญหน้ากับโลกภายนอกอีกครั้ง เธอออกจากห้องนอน เดินหาเจ้าของบ้าน                     ไม่มีใครอยู่ในห้องรับแขก แต่เสียงที่ดังเบาๆ จากห้องครัว ทำให้เธอเดินตรงไปทางนั้น และเห็นด๊อตตี้กำลังร้องเพลงสวดทำนองโบราณไปพลาง มือเช็ดตู้ไปพลาง "สวัสดีค่ะ คุณป้า"                     เจ้าของบ้านสูงวัยหันกลับมา ยิ้มกว้างสดใส "สวัสดีจ้ะ อเล็กซ์ คุณดูดีขึ้นทีเดียว เช้านี้ รู้สึกเป็นยังไงจ๊ะ"                     "ดีขึ้นมากค่ะ ขอบคุณ"                     "หิวไหมจ๊ะ"                     "นิดหน่อยค่ะ" หญิงสาวยอมรับ                     "งั้นก็รินกาแฟได้เลย แล้วก็นั่งลงรอสักครู่ ป้าจะหาอะไรให้ทาน ว่าแต่สนใจวัฟเฟิลกับผลไม้สดมั้ยล่ะ"                     "คือ คุณป้าอย่าทำอะไรยุ่งยากขนาดนั้นเลยค่ะ" รีบตอบอย่างเกรงใจ                     ด๊อตตี้ได้แต่ยิ้มกว้างขึ้น พร้อมกับสั่นศีรษะไปมา "ไม่ได้ยุ่งยากอะไรหรอก" แล้วก็ทำให้เห็นกับตาว่า มันไม่ใช่เรื่องยุ่งยากสักนิดเดียวจริงๆ                     "คนอื่นไปไหนกันหมดแล้วคะ" หญิงสาวถามน้ำเสียงปกติ ขณะรินกาแฟตามที่เจ้าของบ้านบอก แล้วนั่งลงที่โต๊ะอาหารในห้องครัวพร้อมกับถ้วยกาแฟ                     "สองคนนั้น เขาออกกันไปตั้งนานแล้ว มิลเดรดเป็นอาสาสมัครทำงานให้โรงพยาบาลรัฐสัปดาห์ละสองวัน - ก็ที่ป้าบอกว่าอยู่ห่างจากที่นี่ไปยี่สิบไมล์ไงล่ะจ๊ะ ส่วนจอห์นนี่ เมย์ ทำงานเป็นพนักงานต้อนรับที่วอล-มาร์ท เขาชอบของเขาอย่างนั้น"                     ช่างเป็นกลุ่มที่ทำกิจกรรมกันได้ตลอด อเล็กซ์คิดอย่างขำๆ แต่กลับอยากรู้มากขึ้นเกี่ยวกับหญิงสูงวัยกลุ่มนี้ที่กระตุ้นความสนใจของเธอเมื่อคืนก่อน "บ้านนี้ เป็นบ้านของคุณป้าหรือคะ"                     ด๊อตตี้พยักหน้ารับ "สามีของป้ากับป้า เราช่วยกันเลี้ยงดูลูกๆ กันที่บ้านหลังนี้ เขาเสียไปเมื่อประมาณสิบปีก่อน แล้วน้องสาวของป้า น้ามิลเดรด ก็ย้ายเข้ามาอยู่เป็นเพื่อน เมื่อห้าปีที่แล้ว น้าจอห์นนี่ เมย์ เพื่อนรักตั้งแต่สมัยเด็กๆ ก็เสียสามีของเธอไปเหมือนกัน เราเลยชวนให้มาอยู่ด้วยกันที่นี่ ทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดีอย่างที่เห็น"                     "คุณป้าโชคดีที่มีลูกชายอยู่ใกล้ๆ กัน" อเล็กซ์พึมพำ ตามองที่ถ้วยกาแฟ                     "จ้ะ หลังจากฝึกงานที่โรงพยาบาลจบแล้ว เคนก็กลับมาทำงานที่นี่ เลยปลูกบ้านอยู่ติดกัน ลูกชายป้าชอบที่จะคิดว่า เขากำลังดูแลเราสามคน ขณะที่เราก็เป็นคนหาอาหารสุขภาพให้เขากิน แล้วจัดการให้เขามีเวลาพักมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตอนนี้ ทุกคนเลยสงสัยกันว่า ใครกันแน่ที่คนดูแลอีกฝ่ายหนึ่ง" ด๊อตตี้อธิบาย แววตาขบขำ                     อเล็กซ์ยิ้ม หวังว่าความรู้สึกของเธอคงไม่แสดงออกอย่างแจ่มชัดทางสีหน้าแววตา ความรู้สึกที่อยากจะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่รักใคร่กลมเกลียวกัน ที่สมาชิกต่างดูแลกันและกัน สามารถอาศัยพึ่งพา มีไหล่ให้อิงซบเป็นที่พึ่งพิงได้ในยามจำเป็น เธอไม่เคยได้เป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของใครทั้งนั้น และนั่นเป็นสิ่งที่โหยหามาตลอด เหตุผลหนี่งที่เธอคบหากับบิลมาได้ยาวนานขนาดนี้ ก็เพราะเขาใส่ใจ ทุ่มเทความสนใจให้เธอตลอดมาตั้งแต่ออกเที่ยวด้วยกันครั้งแรก และอาจจะทำเกินความพอดีไปด้วยซ้ำ                             ~~~~~~~~~~~~~(: ป.ต.ต.ต.ต.ป. :)~~~~~~~~~~~~ . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 1 พ.ย. 49 14:29:51 A:203.113.32.12 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เวปใหม่นี่เข้าไปอ่านเรื่องไหนก็ไม่ได้ค่ะ คิดว่าเป็นเฉพาะสองเรื่องใหม่ ปรากฏว่าพอคลิกเข้าไปเรื่องใหนก็อ่านไม่ได้ค่ะ มาแจ้งให้ทราบ ส่วนเรื่องนี้ขอพริ้นท์ไปอ่านทีหลัง จากคุณ : กระรอกเมือง - [ 2 พ.ย. 49 00:02:39 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ง่า... งงค่ะ มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ มีคนอื่นอีกมั้ยคะ ที่เปิดเข้าไปอ่าน แล้วกลายเป็นภาษาต่างด้าว????? หรือไม่ก็ช่วยคลิกเข้าไปเช็กให้หน่อยค่ะ http://naawara.20m.com เพราะเช็กลิงค์ เช็กทุกอย่างแล้ว เป็นปกติดี อ่านได้ทุกเรื่อง (โดยใช้เครื่องของตัวเอง) หรือเครื่องยังแสดงผลจาก cache และ offline ก็ไม่แน่ใจ มิตรรักนักอ่านคนอื่น กรุณาช่วยแจ้งผลด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 2 พ.ย. 49 01:52:30 A:203.113.32.10 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เราอ่านได้ทุกเรื่องไม่ปัญหานะ ทั้งเรื่องสั้น เรื่องยาว เราว่าปัญหาอาจอยู่ที่ว่า เวลาเปิดหน้าขึ้นมาอ่านเรื่อง หน้าต่างใหม่ที่เปิดจะไม่มี Menu bar ทำให้เปลี่ยน font หรือ set ค่า Characher Encoding ไม่ได้ เพราะฉะนั้นควรเปลี่ยนตั้งแต่ที่หน้าต่างแรก ของเราใช้ 'Thai windows' แอบกระซิบว่า Script ห้ามคลิมขวา ใช้ได้แต่ใน IE กับ Netscape แต่ถ้าใช้ FireFox เปิดก็ยังสามารถ คลิกขวาได้ค่ะ คุณณวรา ใส่ FireFox(Mozilla) ใน Script ด้วยนะ แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 49 08:42:20 จากคุณ : ผ า ย ล มใต้เงาจันทร์ - [ 2 พ.ย. 49 07:35:32 ]

ความคิดเห็นที่ 44 คุณณวราคะ ปรากฏว่าคอมที่บ้านอ่านได้ค่ะ แต่พิมพ์ไทยไม่ได้ เลยมาที่ออฟฟิสส่งข่าวให้ทราบ จากคุณ : กระรอกเมือง - [ 2 พ.ย. 49 21:54:06 ]

ความคิดเห็นที่ 45 . . ขอบคุณค่ะ สำหรับ feedback _/\_ คุณ ฯ เงาจันทร์ <> แหะ แหะ ขออนุญาตทอนชื่อให้สั้นลงนะคะ :)                           ขอบคุณค่ะสำหรับเสียงกระซิบ กำลังรออยู่ว่าจะมีใครทำสคริป                           สำหรับจิ้งจอกไฟกับโอเปร่าอยู่เหมือนกันค่ะ                          คุณกระรอกเมือง <> เข้าใจว่า ในเมื่อเครื่องตอบภาษาไทยได้                            ก็คงมี Thai Wins Coding อยู่แล้ว แต่ไม่มี fonts                            คิดว่า จะจัดลิงค์ในเว็บเพื่อดาวน์โหลด fonts ที่ใช้ให้ดีกว่า                            ไว้เผื่อสำหรับคนที่ไม่มี fonts นี้ในเครื่อง                            ไม่อย่างนั้น ต้องอ่านเครื่อง ตอบอีกเครื่อง ลำบากแย่เลย                            ขอบคุณนะคะ ที่แจ้งผลให้ทราบ :) . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 3 พ.ย. 49 12:16:44 A:203.113.33.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 46 สวัสดีค่ะ คุณณวรา ไม่เจอคุณณวรา นานมากเลย ตั้งแต่เรื่อง ยาวเรื่องก่อน พอมาเจอเรื่องนี้ คุณเคยเกริ่นไว้ เมื่อต้นปี หรือปีที่แล้วน๊า อิอิ พอเจอ เซอไพร์เลย สบายดีนะค่ะ ดีใจที่ได้อ่านเรื่องใหม่ค่ะ จากคุณ : ใบไม้ทะเล - [ 7 พ.ย. 49 09:42:17 ]

ความคิดเห็นที่ 47 คุณใบไม้ทะเล <> "คุณเคยเกริ่นไว้ เมื่อต้นปี หรือปีที่แล้วน๊า"                          กร๊าก - เขินจัง มีคนจำได้ด้วย!                          สวัสดีค่ะ เห็นคุณใบไม้ทะเลตามมาอ่านแล้ว ดีใจอ่ะ                          ทำให้นึกถึงคุณชายกลางอีกคนด้วย :-)                               จากคุณ : 'ณวรา' - [ 8 พ.ย. 49 23:30:50 A:203.113.33.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 48 . . .                     "เมื่อเช้านี้ ป้าคุยกับเคน" ด๊อตตี้เอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้หญิงสาวสะดุ้งนิดๆ เมื่อได้ยินชื่อชายหนุ่ม                     แม้ว่ากำลังนึกถึงเขาอยู่จริงๆ แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ - อเล็กซ์รีบยืนยันกับตัวเองทันที แล้วทำไมเธอถึงรู้สึกแปลกๆ ว่าหญิงเจ้าของบ้านอ่านใจเธอออกล่ะ? "เหรอคะ"                     "จ้ะ เขาถามถึงคุณ แล้วบอกว่าปล่อยให้หลับจนพอ เพราะเมื่อคืนเขาไปปลุกคุณขึ้นมากลางดึก ป้าหวังว่าเคนคงไม่ได้ทำให้คุณตกใจนะจ๊ะ"                     "เปล่าค่ะ หมอระวังมาก แล้วดิฉันก็ต้องขอบคุณมากที่อุตส่าห์เป็นห่วง จนต้องย้อนกลับมาดูอาการให้อีกครั้งตอนดึกขนาดนั้น"                     ด๊อตตี้วางจานอาหารที่ใส่มาจนพูนบนโต๊ะ และในเวลาชั่วแวบ อเล็กซ์คิดว่า สีหน้าของหญิงสูงวัยดูออกจะไม่แน่ใจอะไรสักอย่างอยู่ครามครัน แต่แล้วก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ด้านตรงข้าม แล้วเทกาแฟใส่ถ้วยให้ตัวเอง                     "ลูกชายของป้า เ- ป็- น หมอที่ทุ่มเทให้กับงานมาก" เจ้าของบ้านเอ่ยขึ้นเบาๆ จับตามองทีท่าของอเล็กซ์เหนือขอบถ้วย "แต่ช่างเถอะ . " แล้วชะงักหยุดพูดสิ่งที่อยู่ในใจ พร้อมกับยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ ทำให้หญิงสาวผิดหวังนิดๆ                     เมื่อด๊อตตี้เอ่ยพูดต่อ กลายเป็นคนละเรื่องกับเมื่อครู่นี้ "วันนี้ มีแผนว่าจะทำอะไรหรือเปล่าจ๊ะ"                     อเล็กซ์นิ่วหน้า หยิบถ้วยกาแฟขึ้น "คงต้องไปติดต่อกับตัวแทนประกันภัยก่อนค่ะ แล้วหารถเช่าสักคัน ห้องเช่าสักห้อง หลังจากนั้น ก็คงโทรหา .. เออ เพื่อนที่ชิคาโก้ บอกให้เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ไม่เป็นอะไรมาก แค่นิดหน่อยแท่านั้น"                     "เพื่อนหนุ่มแฟนของคุณเหรอจ๊ะ" ด๊อตตี้ถาม คิ้วขมวดขึ้นมาทันที                     หญิงสาวยักไหล่ "ดิฉันคบหากับเขามานานพอประมาณ แต่ไม่แน่ใจว่าแบบนี้จะเรียกว่าแฟนได้เต็มปากเต็มคำหรือเปล่า"                     "หมายความว่า ยังไม่คิดจริงจังล่ะสิ" อีกครั้งที่หญิงสูงวัยมีทีท่าอยากรู้คำตอบมาก                     สาวนักเขียนพบว่า พวกชาวใต้ชอบสนใจในชีวิตของทุกคนที่พูดคุยด้วย เธอจึงไม่แปลกใจที่บริกรสาวหลายคน และเด็กบริการที่ปั๊มน้ำมันจะพูดคุยถามไถ่เรื่องส่วนตัวกันอย่างร่าเริงขณะที่ให้บริการแก่เธอ และตอนนี้ เธอก็นึกเอาเองว่า คำถามของหญิงเจ้าของบ้านคงเหมือนกับคนอื่นๆ แต่เพราะอเล็กซ์รู้สึกชอบหล่อนมาก จึงตอบอย่างตรงไปตรงมา ซึ่งปกติ จะไม่ทำเช่นนี้กับคนแปลกหน้า "เขาจริงจังค่ะ แต่สำหรับดิฉัน อืม ไม่ทราบสิคะ ยังคิดไม่ตกเลย และนี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่ง ที่เดินทางมาทำวิจัยหาข้อมูลเสียไกลอย่างนี้ อยากให้เวลากับตัวเอง"                     "เป็นความคิดที่ฉลาดมากจ้ะ" ด๊อตตี้เห็นด้วย "ฟังดูเหมือนกับว่า เขาไม่ใช่คู่ของคุณ"                     อเล็กซ์ได้แต่กะพริบตาเมื่อได้ยินคำพูดที่หนักแน่นอย่างมั่นใจเต็มที่ของหญิงสูงวัย ก่อนที่จะหัวเราะฝืดๆ "คุณป้าทราบได้ยังไงคะ ดิฉันยังไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับตัวเขาให้ฟังเลย"                     ด๊อตตี้ไม่มีท่าทางกังวล "ป้าทราบจากน้ำเสียง วิธีที่คุณพูดถึงเขาล่ะจ๊ะ เขาคนนั้นคงไม่ทำใหัหัวใจของคุณเต้นแรงแน่ ใช่ไหม"                     หญิงสาวอดที่หัวเราะเบาๆ ไม่ได้ เมื่อได้ยินน้ำเสียงจริงจังของเจ้าของบ้านขณะตั้งคำถามที่นึกไปเองนั้น เธอสั่นศีรษะ "ไม่แน่ใจว่าจะตอบยังไงดี คือดิฉัน ชอบบิล เพียงแต่คิดว่าตัวเองไม่ได้รักเขาแบบดื่มด่ำลึกซึ้ง ขนาดว่าขาดเขาไม่ได้หรืออะไรอย่างนั้นมากกว่าค่ะ" อเล็กซ์ตอบอย่างระมัดระวัง                     "ถ้าอย่างนั้น เขาก็ไม่ใช่คู่ของคุณแน่" ด๊อตตี้ตอบอย่างหนักแน่น "อย่าผูกมัดตัวเองกับใครถ้าเราไม่ได้รักเขานะ คุณสมควรที่จะมีชีวิตคู่ที่ดีกว่านั้น"                     อีกครั้งที่อเล็กซ์ไม่รู้สึกเคืองเมื่อได้ยินคำพูดที่ก้าวก่ายถึงเรื่องส่วนตัวของเธอ "คุณป้าพูดเหมือนกับได้ประสบมากับตัวเองเลยนะคะ"                     ด๊อตตี้พยักหน้ารับช้าๆ "ป้าแต่งงานเร็วมาก กับผู้ชายที่พ่อเลือกให้ แล้วมันก็เป็น .. ประสบการณ์แห่งความทุกข์ล้วนๆ " หญิงสูงวัยชะงัก ก่อนจะพูดต่อ "หลังจากอยู่ด้วยกันได้สามปี เขาก็เสียชีวิตจากอุบัติเหตุที่ที่ทำงาน ตอนนั้น ป้าก็ตั้งใจว่าจะขออยู่คนเดียวดีกว่า ไม่ขอมีคู่อีกแล้ว แต่ก็มาเจอชาร์ลส - พ่อของเคนกับเด็บบี้นั่นแหละ เขาพยายามหว่านล้อมให้ป้าเปลี่ยนใจ ให้ป้าได้รู้ว่า ความรักนั้น เป็นสิ่งที่งดงามแค่ไหน ตลอดยี่สิบหกปีที่เราอยู่ด้วยกัน เป็นช่วงเวลาที่ป้ามีความสุขมากที่สุดในชีวิตทีเดียวล่ะ"                     "คุณป้าคงคิดถึงคุณลุงสิคะ" อเล็กซ์ถาม เสียงเบานุ่ม เมื่อเห็นแววตาเศร้าสร้อยของคู่สนทนา                     หญิงสูงวัยถอนใจ พร้อมกับพยักหน้ารับ "คิดถึงมากเลยจ้ะ ชาร์ลสเสียชีวิตอย่างที่พวกเราไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจ ยังคิดว่าจะอยู่ด้วยกันได้นานกว่านั้นเสียอีก แต่ป้าไม่เสียใจหรอกนะ เพราะลุงกับป้าอยู่ด้วยกันอย่างราบรื่น อบอุ่น รักใคร่กันมาตลอดชีวิตคู่ของเรา และป้าก็อยากให้ลูกๆ แต่งงานครองคู่อย่างพ่อแม่ของเขาด้วยเหมือนกัน เด็บบี้คงพบแล้วกับสามีของตัวเอง แต่เคนนั้น ดวงดีไม่เท่าพี่สาว คงต้องรอต่อ และป้าก็อยากให้คุณมีความสุขในชีวิตแต่งงานแบบนั้นด้วยเหมือนกัน"                     "ทำไมล่ะคะ" อเล็กซ์อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม แปลกใจในน้ำเสียงจริงใจของหญิงเจ้าของบ้าน                     ด๊อตตี้ยิ้ม "ป้าชอบคุณนะสิ" ตอบง่ายๆ                     ประหลาดแท้ที่คำตอบสั้นๆ ง่ายๆ นั้นจะทำให้หญิงสาวรู้สึกหวั่นไหวได้มากเพียงนี้ "ดิฉันก็ชอบคุณป้าเหมือนกันค่ะ" เธอตอบ ลำคอตีบตัน                     "ป้าดีใจที่เรารู้สึกเหมือนกัน และอยากให้ลองเอาคำพูดของป้าไปคิดบ้างนะ และถ้าเกิดเจอใครสักคนที่ทำให้หัวใจของคุณเต้นแรง ใครสักคนที่ทำให้คุณรู้สึกได้ว่า การแต่งงานไม่ใช่แค่ทำเพื่อความสบายใจ หรือแค่คิดว่าเหมาะสมกันดีแล้วล่ะก้อ ป้าอยากให้คุณลองพิจารณาเขาคนนั้นดูสักนิดนะจ๊ะ ได้ไหม"                     อเล็กซ์ขยับตัวไปมาบนเก้าอี้ ไม่แน่ใจว่าที่หญิงสูงวัยพูดนั้นมีใครอยู่ในใจบ้างแล้ว แต่ - คิดเหลวไหลไปได้หน่า คุณป้าด๊อตตี้ ก็แค่พูดคุยตามมรรยาทเท่านั้นเอง - หรือเปล่า?                     "ค่ะ จะลองคิดทบทวนเรื่องที่คุณป้าพูด" เธอให้สัญญา เลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามตรงๆ และไม่ยอมสบตากับด๊อตตี้ แต่กลับก้มลงมองจานอาหารเช้าตรงหน้า                     "ดีจ้ะ คราวนี้ก็มาคุยกันเรื่องแผนการหาที่พักของคุณ" ด๊อตตี้พูดอย่างกระฉับกระเฉง "ป้าพอจะพูดให้คุณเปลี่ยนใจมาพักอยู่กับเราที่นี่ได้ไหม ถ้าคุณอยากจะทำวิจัยเกี่ยวกับเมืองทางใต้แท้ๆ เมืองแอนเดอร์สันวิลล์นี่แหละเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดแล้ว และคุณก็น่าจะพักสักสองสามวัน ให้ตัวเองหายดีเสียก่อน แล้วสุดท้ายก็คือ พวกเรา มิลเดรด จอห์นนี่ เมย์ และตัวป้าเองจะยินดีมากถ้าคุณจะพักอยู่กับเรา ลองไปคิดดูก่อนได้มั้ยจ๊ะ"                     อเล็กซ์เองก็อยากทำเช่นนั้นอยู่แล้ว "ถ้าดิฉันพักที่นี่" เธอพูดขึ้นช้าๆ "ต้องขอจ่ายค่าห้องพักและอาหารด้วยนะคะ ไม่อยากจะรบกวนคุณป้ามากไปกว่านี้แล้ว"                     "ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นเลยนะ แต่ถ้ามันทำให้คุณสบายใจ ก็เอาเถอะ เราค่อยมาคิดเรื่องนั้นที่หลังก็แล้วกัน" ด๊อตตี้ตอบตกลง                     "น่าจะตั้งคอมพิวเตอร์บนโต๊ะในห้องนอนที่คุณป้าจัดให้ได้มั้งคะ" หญิงสาวพึมพำ ใจนึกถึงโต๊ะเก่าโบราณตัวเล็ก แต่ใช้สอยได้อเนกประสงค์ที่เห็นเมื่อเช้านี้ว่า ดูน่าใช้เพียงใด                     "ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่มีปัญหานะจ๊ะ" หญิงเจ้าบ้านถามเสียงสดใส ดูเหมือนจะตัดสินใจไปแล้วว่า นักเขียนสาวตกลงเห็นด้วยทุกอย่าง                     อเล็กซ์กัดริมฝีปากล่าง สงสัยกับตัวเองว่า ทำไมนึกถึงเคนขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำว่า "ปัญหา" ทำไมลูกชายของคุณป้าด๊อตตี้ต้องเป็นปัญหาสำหรับเธอด้วย? เพียงเพราะเห็นเขาน่าสนใจในความสลัวกลางดึกนั้น ไม่ใช่เหตุผลที่จะปฏิเสธ ทิ้งโอกาสที่จะได้อยู่ในบ้านที่สมบูรณ์แบบ ในขณะที่ต้องค้นคว้าทำวิจัยสำหรับหนังสือเล่มใหม่ และร่างคำเสนอส่งให้สำนักพิมพ์เลยนะ                     บางทีเธออาจจะเปลี่ยนใจเปลี่ยนความคิด ถ้าเห็นเคนอย่างชัดเจนท่ามกลางแสงสว่างในยามเช้านี้ก็ได้ และยังหายปวดหัวปวดตัวมึนหัวสายตาพร่าจากอุบัติเหตุไปมากแล้วอีกด้วย อเล็กซ์คิดว่า ตั้งแต่กลับออกไปจากห้องเธอเมื่อกลางดึกนั้น เขาก็คงนึกถึงเธอแค่แวบๆ ผ่านมาก็ผ่านไปเท่านั้น แล้วทำไมต้องมากังวลว่าตัวเองคิดยังไงกับเขา หรือเขาคิดยังไงกับเธอด้วยล่ะ?                     ใช่แล้ว เคนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้สักนิดเดียว หญิงสาวตัดสินใจฉับพลัน พยักหน้าตอบรับ "ขอบคุณและตกลงค่ะ คุณป้า ขอพักอยู่ที่นี่สักระยะหนึ่ง ถ้าคุณป้ายอมให้ดิฉันจ่ายเงินตามสมควรสำหรับค่าห้องและค่าอาหารนะคะ"                     ด๊อตตี้ยิ้มร่า "ป้าดีใจมาก" พูดเสียงต่ำ ตบมือเบาๆ "น่าตื่นเต้นเสียจริง" . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 9 พ.ย. 49 00:10:55 A:203.113.33.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 49 . . .                     ถ้าไม่ได้สัญญากับแม่ว่า จะไปงานสังสรรค์คืนวันพุธที่โบส์ถด้วยแล้ว เคนคงหาข้ออ้างหลบหน้าไม่ไปด้วยแน่                     เขาเหนื่อย หิว หงุดหงิดนิดหน่อย และอยากจะกลับบ้านเต็มทีแล้ว อยากจะถอดรองเท้าทิ้ง นั่งพักในเก้าอี้ตัวโปรดดูรายการสารคดีในทีวีมากกว่า ปกติ แม่จะเตรียมอาหารแช่แข็งอย่างง่ายๆ แล้วเอามาใส่ตู้เย็นในบ้านของเขาไว้ให้ เพียงแค่จับใส่ในไมโครเวฟไม่กี่นาที ก็จะได้อาหารทำเองที่เอร็ดอร่อยถูกปากเต็มไปด้วยเนื้อสัตว์และผักร้อนๆ จนเห็นควันฉุย แถมยังมีไวน์รสดีที่ตัดสินใจซื้ออย่างกระทันหันเมื่อสองสามวันก่อนด้วย                     เคนถอนใจอย่างโหยหา เมื่อนึกเห็นภาพตัวเองในชุดวอร์ม นั่งทานอาหารเย็น พร้อมไวน์สักแก้วสองแก้ว หน้าทีวี - ช่างเป็นค่ำคืนที่วิเศษสุด แต่ในความเป็นจริง เขายังแต่งชุดสูท ผูกเน็กไท และกำลังขยับรถเข้าจอดที่ว่างที่เหลืออีกไม่กี่แห่งหน้าโบส์ถเฟิรส์แบพทิสต์ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะคำสัญญาที่ให้ไปยามที่อารมณ์อ่อนไหวน่ะสิ บ้าเอ๊ย..                     "สวัสดี หมอเคน เป็นยังไงบ้างครับ" ชายคนหนึ่งส่งเสียงทักทายมาทันทีที่เขาลุกออกจากรถ                     เคนโบกมือทักทายคืนให้เกษตรกรวัยกลางคนร่างหนาที่ยืนอยู่กับชายอีกสองคน และกำลังสูบบุหรี่อยู่บริเวณลานจอดรถ "สบายดีครับ คุณเซบ ว่าแต่เมื่อไรคุณจะฟังผมบ้าง แล้วลดบุหรี่ลงเสียหน่อยล่ะ"                     "เร็วๆ นี้แหละ หมอ" เซบสัญญา พร้อมกับยิ้มที่ไม่จริงใจเหมือนทุกคราว "ผมกำลังจะเริ่มลดอาหารวันจันทร์นี้แล้วครับ"                     "งั้นเหรอครับ" เคนพูดเสียงต่ำ รู้ดีว่าเซบไม่เคยคิดจะทำตามที่พูด ทั้งๆ ที่มีภาวะความดันโลหิตสูง และมีคอเลสเตอรอลในระดับที่ทำให้หมอกลัวแทน เซบและครอบครัวคาดหวังที่จะให้เคนสร้างปาฏิหาริย์ ถ้าหัวใจที่ทำงานหนักเกินไปของตัวเองเกิดภาวะล้มเหลว และเคนก็คงต้องพยายามอย่างที่สุดเหมือนกัน ที่จะทำตามสิ่งที่คนอื่นคาดหวังนั้น                     "คุณหมอโลเวลล์! ดีใจจังที่คุณหมอมาได้" หญิงร่างสูงทรงใหญ่ ในกระโปรงลายดอกไม้สีสด พร้อมหมวกที่สวมอย่างหมิ่นเหม่จวนเจียนจะหล่น เข้ามาคล้องแขนเคนอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ                     "ฉันยังมีปัญหาเรื่องนอนไม่ค่อยจะหลับค่ะ คุณหมอ" หล่อนลดระดับเสียงที่ดังลั่นลงมาจนแทบจะกระซิบให้เคน "ไม่เคยนอนหลับสนิทมาตั้งยี่สิบกว่าปีแล้ว คุณหมอช่วยสั่งยาให้ฉันหน่อยสิคะ ไม่กี่เม็ดก็ได้ ขอแค่ให้นอนหลับสบายๆ"                     "คุณแมเดอลีน ผมก็บอกคุณแล้วว่าให้ออกกำลังกายเป็นประจำ มันจะช่วยคุณได้มากกว่ายานอนหลับเป็นไหนๆ " เคนตอบอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ "ผมไม่คิดว่าการจ่ายยาเพิ่มให้ตอนนี้ จะดีสำหรับคุณนะครับ"                     สีหน้าหล่อนสลด แต่รู้ดีว่าถึงจะแย้งก็คงไม่ทำให้ดีขึ้น "ถ้าคุณหมอว่าดี ก็ได้ค่ะ"                     หมอหนุ่มตบหลังมือของหล่อนเบาๆ "ถ้ายังมีปัญหาต่ออีกสักสองสามวัน ก็เข้ามาหาผมได้เลยครับ" เขาแนะนำ "ลองดูสิว่า เราจะช่วยอะไรคุณได้บ้าง"                     หล่อนถอนหายใจ แล้วเดินจากไป เคนรู้ดีว่า เดี๋ยวหล่อนก็ต้องเข้ามาพบเขาภายในสัปดาห์นี้ แมเดอลีนเคยขอให้เขาจ่ายยาให้ แต่จิตสำนึกทำให้เคนสั่งจ่ายให้ไม่ได้ และนั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของงาน หน้าที่ที่จะพิจารณาว่าควรหรือไม่ควรทำ                     "สวัสดีครับ หมอ! เข็มฉีดยาของหมออยู่ไหนคร้าบ" เสียงเด็กชายหน้ากลม ฟันหลอดังขึ้น น้ำเสียงร่าเริง หนุ่มน้อยชะงักไปนิด ขณะที่กำลังเล่นชักกะเย่อกับเด็กคนอื่นๆ อีกหลายคนในลานหน้าโบสถ์                     "หมอทิ้งไว้ในรถน่ะสิ พอล" เคนตอบกลับทันที "แต่หมอเดินกลับไปเอามาเพื่อฉีดเราคนเดียวก็ได้นะ ถ้าเรารู้สึกไม่สบาย"                     หนุ่มน้อยเบิ่งตาโต เอามือทั้งสองข้างปิดก้นที่ใส่กางเกงยีนส์สีน้ำเงินไว้ แล้วสั่นหัวที่ปกคลุมด้วยผมสีน้ำตาลอมแดง "ม่ายล่ะคร้าบ ขอบคุณ ผมสบายดีคร้าบ"                     เคนหัวเราะ "หมอดีใจที่ได้ยินว่าเราสบายดี" . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 9 พ.ย. 49 00:29:30 A:203.113.33.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 50 . . .                     เขาหายใจลึก แล้วเดินเข้าไปในห้องโถงสำหรับจัดงานของโบสถ์ รู้ว่าจะต้องเจออย่างเมื่อครู่นี้ไปอีกสองชั่วโมง หรือจนกว่าจะแอบหลบกลับออกไปได้อย่างไม่น่าเกลียด แล้วแต่ว่าเหตุการณ์ไหนจะเกิดก่อนกัน                     ในห้องกว้างและสว่างไสวนั้น มีผู้คนเกือบเต็มพื้นที่ ฝ่ายหญิงเดินทักทายกันไปมา ส่วนฝ่ายชายยืนกันเป็นกลุ่มอยู่ตามมุมห้อง พูดคุยกันเรื่องการจัดอันดับล่าสุดของทีมฟุตบอล และเด็กๆ วิ่งเล่นกัน ส่งเสียงดังที่สุดเท่าที่จะทำได้                     เคนเห็นน้ามิลเดรดยืนอยู่ที่โต๊ะอาหารตัวยาว กำลังกำกับหญิงคนอื่นๆ ที่มาช่วยงาน ส่วนน้าจอห์นนี่ เมย์ ร่างท้วมที่ดูมีความสุขในเสื้อชุดสีแดงตัวใหม่นั้น ยืนห่างไปเล็กน้อย เล่นอยู่กับเด็กอ่อนแบเบาะ ลูกคนใหม่ของแซมและทวีล่า เดนตัน ที่เคนเพิ่งทำคลอดให้เมื่อสามสัปดาห์ก่อน มาร์วิน ฮอกกิ้นสนั่งบนเก้าอี้แบบพับได้ ที่ด้านขวาของประตูทางเข้า เขาดูดีทีเดียวสำหรับคนที่กำลังฟื้นตัวจากอาการเส้นเลือดตีบในสมองเมื่อหลายเดือนก่อน                     ขณะที่เหลียวมองหาแม่ของตัวเอง หมอหนุ่มยิ้มแย้ม โบกมือทักทายกับผู้คนทั่วห้อง เขารู้สึกผิดนิดๆ ที่ไม่เต็มใจจะมางานนี้แต่แรก ทั้งๆ ที่คนพวกนี้คือเพื่อน เพื่อนบ้าน และคนไข้ของเขาเองแท้ๆ อาจนับได้ว่าเป็นครอบครัวของเขาทีเดียว                     ถึงจะบ่นบ้างเป็นครั้งคราวว่าเหนื่อยเพราะงานหนัก แต่เคนก็ไม่เคยคิดจะแลกความรักของผู้คนในห้องนี้กับงานสบายๆ ในตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่ดีที่สุดและน่าประทับใจที่สุดในประเทศ และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้การหมั้นระหว่างเขากับเคธี่ เพียร์สัน ต้องจบลงอย่างเจ็บช้ำและขมขื่นสำหรับตัวเอง                     เสียงทักทายดังขึ้นด้านหลัง ทำให้เคนสลัดหลุดจากความหลังที่เจ็บปวดนั้น "อ้าว สวัสดีหมอเคน ดีใจที่หมอมาได้คืนนี้"                     เคนหันกลับไปยิ้มให้ศาสนาจารย์ร่างเล็กแต่ดูเด่น ที่ส่งเสียงทักทายมา สาธุคุณเคอร์ติส วิมเปิ้ล อยู่ประจำดูแลโบสถ์แห่งนี้ตั้งแต่เขายังเป็นเด็กชายตัวเล็ก และยังเป็นผู้ที่ทำพิธีศีลจุ่มให้แก่เขาอีกด้วย ตอนนั้นเคนอายุสิบสี่ แต่สูงกว่าสาธุคุณเคอร์ติสเกือบหนึ่งฟุต - มันเป็นภาพที่ทำให้ผู้ที่มาร่วมในพิธีพากันอมยิ้ม เมื่อเคนต้องย่อตัวลง เอนตัวไปด้านหลังเพื่อให้คุณพ่อเคอร์ติสทำพิธีให้ ณ สถานที่ทำพิธี เยื้องไปด้านหลังที่ยืนต่างระดับของคณะนักร้องประจำโบสถ์                     สิบแปดปีให้หลัง เคนกลับเป็นผู้ที่ช่วยชีวิตของสาธุคุณเคอร์ติส เมื่อศาสนาจารย์ที่มีวัยสูงขึ้น เกือบตัดขาของตัวเองขาด ขณะที่ใช้เลื่อยลูกโซ่ตัดเล็มกิ่งไม้ให้แก่สมาชิกของโบสถ์ที่ป่วยอยู่ จนบัดนี้ สาธุคุณเคอร์ติสก็ยังเดินกะเผลก แต่ท่านและครอบครัวก็ไม่เคยบ่น เพราะคิดว่าเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย หากเทียบกับความทุกข์โศกเศร้าที่อาจเกิดขึ้น                     "สวัสดีครับท่าน งานคืนนี้ ออกมาดีเชียวนะครับ"                     สาธุคุณเคอร์ติสยิ้มกว้าง ราวกับจะรับความดีความชอบในความสำเร็จของงานไว้กับตัวเอง "ใช่แล้ว นอกจากนี้ เรายังได้รับเกียรติจากนักเขียนชื่อดังมาร่วมงานอีกด้วย พวกผู้หญิงตื่นเต้นกันใหญ่เลยล่ะ"                     เคนยืนตัวแข็ง "อเล็กซ์มาด้วยเหรอครับ"                     ตลอดวัน ถ้ามีเวลาว่างสักนิด ความคิดก็จะวนเวียนอยู่ที่หญิงสาว พยายามห้ามตัวเองไม่ให้โทรไปตามไถ่อาการ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเลิกนึกเธอคนนั้นไม่ได้เสียที                     ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพอเล็กซ์ยามที่เห็นเธอในกลางดึก หลังจากที่ตัวเองนอนไม่หลับกระสับกระส่าย จนต้องลุกไปดูให้รู้แน่แก่ใจว่าอาการเธอเป็นปกติดี - ช่างดูเปราะบาง อ่อนแอในยามหลับ ผิวหน้าเรียบเนียน สีน้ำตาลอ่อนเพราะคล้ำแดด เป็นภาพที่น่าดูเสียเหลือเกิน ทั้งๆ ที่ยังมีรอยช้ำจากอุบัติเหตุ เคนเคยเห็นและชินกับสภาพคนไข้ที่ดูอ่อนแอ แต่ไม่เคยเกิดความรู้สึกแปลกๆ ผุดพุ่งขึ้นมาเหมือนกับยามที่จ้องมองอเล็กซ์านดร้า เบนเน็ตคนนี้เลย และเธอยังยิ้มให้ทั้งๆ ที่สะลึมสะลืออีกด้วย                     บางที มันอาจเป็นเพราะลักษณะที่เธอปรากฏตัวท่ามกลางพายุฝนก็เป็นได้ อเล็กซ์ดูบอบบาง เหมือนเด็กหลงทาง เปียกชุ่มไปทั้งร่าง เป็นภาพที่โดนใจเขาอย่างแรง - ใจที่ขี้สงสารเป็นทุนอยู่แล้ว หรืออาจเป็นลักษณะที่เธอล้มลงในอ้อมแขน แล้วเขาก็อุ้มเธอไปยังห้องนอนหลังจากที่หมดสติไป แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะสาเหตุใดก็ตาม เคนคิดว่ามันน่าจะดึงดูดความสนใจเขาแค่ชั่วแวบ และมันก็จบไปแล้ว พร้อมกับที่อเล็กซ์หายป่วยกลับไปเป็นคนเดิม แต่เขาไม่นึกว่าจะเจอเธอคืนนี้ในงานชุมนุมของโบสถ์!                     สาธุคุณเคอร์ติสพยักหน้า "เคนเคยเจอเธอแล้วสิ ใช่ไหม"                     "เอ่อ.. ครับ ผมรักษาให้เธอหลังจากเกิดอุบัติเหตุเมื่อวานนี้"                     "อย่างนั้นเหรอ งั้นก็ดีแล้วล่ะ คุณเบนเน็ตจะพักอยู่กับด๊อตตี้หลายสัปดาห์ แม่เราเลยชวนให้เธอมาร่วมงานคืนนี้ด้วย ผมเข้าใจว่า เธอจะใช้เมืองแอนเดอร์สันวิลเป็นฉากสำหรับนวนิยายเรื่องต่อไปล่ะ"                     เคนจงใจไม่ตอบ เงียบเฉยไว้เสีย อเล็กซ์จะพักอยู่ใกล้แค่เอื้อมเองหรือนี่? หลายสัปดาห์ด้วย? มันเป็นไปได้อย่างไร?                     หมอหนุ่มเหลียวมองไปมา หวังจะเห็นนักเขียนสาวหรือแม่ของตัวเอง "คุณพ่อเห็น ?"                     เสียงหายเข้าไปในลำคอ เมื่อทันใดนั้น กลุ่มคนที่ยืนอออยู่ แยกออกจากกัน เปิดให้เห็นหญิงสาวที่ถูกล้อมรอบด้วยแฟนนักอ่าน เคนรู้สึกเหมือนกับหายใจขัดอยู่ในอก                     อเล็กซ์ยังเป็นเหมือนแม่เหล็กที่ดึงดูดเขาได้พอๆ กับเมื่อเธอได้รับบาดเจ็บมาใหม่ๆ ผมเผ้ายุ่งเหยิ่งเปียกโชก และดวงตาฉายแววเจ็บปวด เหนื่อยล้า แต่ ณ เวลานี้ ภาพที่ปรากฏต่อหน้า คือหญิงสาวที่มีผมสลวยเงางามสีเข้มเกือบดำ ตัดซอยแบบทันสมัย นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มสดใส แววกระตือรือร้น ร่างแบบบางได้รูปเน้นสัดส่วนให้เห็นชัดด้วยเสื้อชุดที่ได้รับการตัดเย็บมาอย่างดี ถึงจะมีพลาสเตอร์แปะติดอยู่ที่ขมับ และรอยฟกช้ำบนแก้ม ก็ไม่ได้บดบังภาพของสาวสวย ที่เปี่ยมด้วยความมั่นใจ และดูเซ็กซี่ให้ลดน้อยลงไปแต่อย่างไร                     เคนไม่แน่ใจว่า ตัวเองพูดอะไรต่อกับสาธุคุณเคอร์ติส ทั้งๆ ที่ตอบไปประโยคสองประโยคก็ตาม มารู้ตัวอีกทีก็กำลังเดินเข้าไปหาราวกับถูกแรงดึงจากสายใยที่มองไม่เห็น หญิงสาวเหลือบตามองมาโดยบังเอิญ ดวงตาสีเข้มคู่นั้นเบิ่งกว้างขึ้น ขณะที่ประสานตากันจากคนละมุมห้อง นี่เขากำลังนึกไปเองหรือเปล่า? ดวงตาคู่นั้นฉาบฉายแววสะท้อนให้เห็นความรู้สึกเดียวกันกับที่เขาสัมผัสได้ ที่จู่โจมเขายามได้เห็นเธออีกครั้งโดยไม่คาดฝันหรือเปล่า?                     เขาเกือบจะเดินไปถึงจุดที่นักเขียนสาวยืนอยู่ เมื่อใครสักคนก้าวเข้ามาขวางหน้าไว้ ดึงความสนใจให้เบี่ยงเบนไปจากอเล็กซ์ หมอหนุ่มถึงได้รู้ตัวว่า เมลานี เชสเท็นกำลังยิ้มให้ รอให้เขาเอ่ยทักทายตอบ เมลานีดูสวยเหมือนทุกครั้งที่พบกัน ชุดกระโปรงเข้ารูปสีฟ้า ส่งให้นัยน์ตาสีฟ้ากลมโต และผิวขาวเนียนดูเด่นขึ้น แต่หัวใจของเขาไม่ได้เต้นระรัวเร็วเมื่อเห็นหล่อน ไม่เหมือนกับเมื่อครู่นี้ที่ได้เห็นอเล็กซ์                     ชายหนุ่มฝืนยิ้มให้ "สวัสดีเมลานี คุณดูงามมากครับ คืนนี้"                     หญิงสาวยิ้มคืน ปราศจากร่องรอยของความถือตัว หรือเสแสร้ง "ขอบคุณค่ะ เคน คุณย่าขอให้ฉันมาพาคุณไปหาท่านที่ด้านโน้นค่ะ"                     เคนหันไปมองทางมุมห้องที่เพิรล์ เชสเท็น ผู้เป็นย่าของหล่อนนั่งอยู่กับเพื่อนๆ ที่มาโบสถ์ในวันอาทิตย์ด้วยกัน และกำลังมองมาทางนี้ "ได้เลยครับ" เขาตอบอย่างเอาใจ พร้อมกับแตะแขนของเมลานีให้ไปด้วยกัน                     แต่อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปด้านหลังแวบหนึ่ง                     อเล็กซ์หันไปอีกทางแล้ว ท่าทางตั้งอกตั้งใจฟังเพื่อนของแม่ที่กำลังพูดอยู่กับเธอเสียเหลือเกิน                                                                            <>-<>-<>-<>-<> จบบทที่สาม <>-<>-<>-<>-<> . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 9 พ.ย. 49 00:54:16 A:203.113.33.6 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 51 มาตามอ่านตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : แอมโบรเซียร์ - [ 9 พ.ย. 49 10:14:14 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ขออัพ เพื่อเก็บในห้องเรื่องแปลไว้ก่อนค่ะ เพราะยังไม่จบ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 1 ธ.ค. 49 18:58:09 A:203.113.32.12 X: TicketID:105137 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เพิ่งมาอ่านค่ะ เดี๋ยวต้องไปอ่านตอน 4-5 ต่อ จากคุณ : Winny2002 - [ 29 ธ.ค. 49 09:49:44 ]