ห้องสมุดโรงเรียนของฉันก็เหมือนกับห้องสมุดโรงเรียนทั่วไปนั่นแหละ มีชั้นวางหนังสือเหล็กเรียงรายเป็นตับ อัดแน่นไปด้วยหนังสือเป็นล้านเล่ม ตั้งแต่หนังสือที่ดูแล้วเก่าแก่จนน่าจะย้อนไปได้ถึงสมัยอยุธยาโน่น สลับกับหนังสือใหม่เอี่ยมที่ไม่มีใครเคยหยิบออกมาอ่าน เพราะเป็นเรื่องน่าเบื่อสุดๆ อย่างเช่นพวกควอนตัมฟิสิกส์หรือหนังสือธรรมะนั่นไง ส่วนนิตยสารใหม่ๆ ที่พอจะอ่านเล่นได้ก็ไปอยู่ตรงโต๊ะกลาง แล้วมีบรรณารักษ์หน้าตาไม่รับแขกนั่งคุมเชิงอยู่ ใครใจกล้าเข้าไปหยิบมาอ่านก็จะโดนสายตาเหยียดหยามประมาณว่า เฮ้ ห้องสมุดมีหนังสือดีๆ ให้อ่านตั้งเยอะ มาเอานิตยสารไร้สาระนี่ไปอ่านทำไม ฉันว่าถ้าบรรณารักษ์คนนี้เธอได้มีส่วนร่วมในคณะกรรมการคัดเลือกหนังสือของโรงเรียนละก็ เธอคงไม่มีวันให้นิตยสารพวกนี้มาปนเปื้อนในห้องสมุดของเธอโดยเด็ดขาด
ฉันเองก็ไม่ได้ชอบห้องสมุดนักหรอกนะ แต่ห้องสมุดเป็นที่เดียวที่ฉันสามารถมาใช้อินเตอร์เน็ตได้โดยไม่ต้องมีอาจารย์ห้องคอมพิวเตอร์เดินมาแอบมองหน้าจอบ่อยๆ เพื่อดูว่าเราเปิดเว็บไซต์ไร้สาระอ่านบ้างหรือเปล่า แล้วจะได้เอาไปอ้างเหตุผลกับอาจารย์ฝ่ายปกครองให้ยกเลิกการใช้ห้องคอมโรงเรียนนอกเวลาเรียนซะ
อินเตอร์เน็ตของห้องสมุดสงวนไว้ให้เฉพาะครูซึ่งไม่เคยโผล่มาใช้เลย กับ พรีเฟ็ค เท่านั้น จริงๆ แล้วพรีเฟ็คก็หัวหน้าห้องนั่นแหละ แต่ที่โรงเรียนฉัน นักเรียนกว่าครึ่งบ้าแฮรี่ พอตเตอร์ขึ้นสมอง จนเปลี่ยนชื่อตำแหน่งต่างๆ ในโรงเรียนตามหนังสือไปหมด นี่ถ้าพวกนี้ได้รู้จักพ่อมดแม่มดจริงๆ ขึ้นมา คงจะหายเห่อไปเยอะ เพราะเรื่องของแม่มดในโลกจริงๆ น่ะ ไม่ได้สนุกอย่างในหนังสือหรอกนะ ลองย้อนกลับไปดูยุคกลางสิ แม่มดโดนทรมานและเผาทั้งเป็นไปตั้ง 80,000 คนแน่ะ
ฉันเองไม่ได้ดีเด่นไปกว่านักเรียนคนอื่นๆ ในห้องเลย แต่เมื่ออาจารย์สุมาลี อาจารย์ประจำชั้นของฉันยืนยันว่าจะต้องมีหัวหน้าห้องผู้หญิง ด้วยเหตุผลที่ว่าผู้หญิงมีความละเอียดรอบคอบกว่าผู้ชาย นักเรียนเกือบทั้งห้องก็โหวตให้ฉันทันที เพราะอะไรก็ไม่รู้ จะเป็นเพราะฉันกล้าชกดั้งเพื่อนผู้ชายในห้องที่มาแซวโดยไม่กลัวเล็บหักหรือเปล่านะ
เอาเถอะ ไหนๆ เป็นพรีเฟ็ค เอ๊ย หัวหน้าห้อง (ใครจะบ้าเด็กหน้าบากรูปสายฟ้าก็บ้าไปเถอะ ฉันไม่เอาด้วยหรอก) แล้วได้รับสิทธิพิเศษหลายอย่าง ฉันก็เลยรับๆ มาซะ สิทธิอย่างหนึ่งที่ฉันชอบมากก็คือได้เลือกรองหัวหน้าห้องมาช่วยงาน ฉันก็เลยเลือก เอก เพื่อนสนิทของตัวเองมาเป็น โดยไม่ใส่ใจเสียงบ่นบ้าของนางอิจฉาทั้งหลาย เอกเป็นผู้ชายก็จริง แต่ก็มีความเป็นผู้หญิงอยู่ในตัวเกิน 70% บางครั้งฉันว่าเอกเป็นผู้หญิงมากกว่าฉันซึ่งเป็นผู้หญิงจริงๆเสียอีกแน่ะ
เอกติดสอยห้อยตามฉันไปโน่นไปนี่เสมอ ก็เราซี้กันตามประสาคนแปลกๆที่ไม่ค่อยมีใครกล้าคบด้วยนี่นา อย่างตอนนี้ฉันคุยเอ็มกับเพื่อนที่อยู่กรุงเทพฯ เอกก็มานั่งใกล้ๆ แอบใช้คอมอีกตัวหนึ่ง ซึ่งจริงๆแล้วรองหัวหน้าไม่มีสิทธิ์ แต่ใครจะไปสนล่ะ
ฉันกำลังเมาท์สนั่นเรื่องการแข่งขันว่ายน้ำประจำจังหวัดที่กำลังจะมาถึงอีกไม่นานนี้ แล้วฉันเผอิญว่ายน้ำเร็วกว่าคนอื่นๆ นิดหน่อย เลยต้องเป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่ง ก็มีเสียงวี๊ดว๊ายปนอึกทึกครึกโครมอยู่หน้าห้องสมุด ฉันลุกขึ้นชะโงกมองออกไปมอง ก็เห็นคนวิ่งออกจากห้องสมุดกันเป็นแถว แม้แต่บรรณารักษ์ที่ไม่เคยลุกจากเก้าอี้เลยตลอดชีวิตก็ยังทิ้งหน้าที่ตัวเองออกไปกับเขาด้วย
ข้างนอกมีอะไรกันก็ไม่รู้ ฉันบอกเอก ที่ยังมุ่งมั่นตั้งสมาธิกับรูปดาราฮอลลีวู้ดเปลือยท่อนบนในเว็บเกี่ยวกับหนังแห่งหนึ่ง แหงละ ดาราผู้ชายสิ เราไปดูกันเถอะแก
ฉันควรจะต้องแก้ตัวให้ดูดีนิดหนึ่ง ฉันไม่ใช่ไทยมุงแต่กำเนิดหรอกนะ เพียงแต่เมื่อเป็นหัวหน้าห้องคนเดียวที่อยู่แถวๆ นี้ ฉันว่าอาจารย์ฝ่ายปกครองก็คงคาดหวังให้ฉันไปช่วยเรื่องเล็กๆน้อยๆ อย่างเตะก้นผู้ชายที่มามุงไม่ยอมถอย อะไรทำนองนี้
เอกทำท่าอิดเอื้อนก่อนจะปิดเว็บไซต์นั้นไปด้วยท่าทางอาลัยอาวรณ์สุดๆ แล้วเดินตามหลังฉันมาติดๆ
อ๋อ ฉันไม่ได้วิ่งอย่างคนอื่นๆหรอกนะ เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็มัน Not so cool น่ะสิ, DUDE!
ห้องสมุดโรงเรียนฉันอยู่ใต้อาคารเรียน พอเดินออกมาจากห้องสมุดก็จะเจอลานเอนกประสงค์กว้างขนาดครึ่งสนามฟุตบอลที่ เอนกประสงค์ จริงๆ ใครอยากทำการบ้านรอผู้ปกครองก็มานั่งม้าหินรอบๆลาน กันแดดกันฝนเพราะอยู่ใต้หลังคากันสาด ใครอยากซื้อขนมนมเนยถูกกฎหมาย (คือซื้อจากร้านที่เสียตังค์ให้โรงเรียนเป็นรายปีถูกต้อง) แล้วมานั่งกินที่ม้าหินก็เชิญ แต่ต้องนอกเวลาเรียนนะ ถัดไปเป็นส่วนกลางแจ้งก็จะมีทั้งสนามบาสและสนามวอลเล่ย์บอล พร้อมรั้วตาข่ายเหล็กป้องกันลูกบอลนานาชนิดที่ชอบหลงมาทักทายคนที่นั่งม้าหิน จะว่าไปแล้วตาข่ายก็ไม่ค่อยช่วยอะไรได้เท่าไหร่หรอก ยังมีคนโดนลูกบอลลอยมาลงหัวอยู่บ่อยๆ แล้วแต่ดวงใครจะซวย
พอเราออกมาหน้าประตูห้องสมุด เอกกับฉันก็เห็นคนจากทั่วสารทิศรวมตัวกันอยู่ที่ม้าหินตัวหนึ่ง มีทั้งนักกีฬาที่ทิ้งสนามมามุง นักเรียนที่นั่งทำการบ้านหรือนั่งกินขนมอยู่ตามม้าหิน ไปจนถึงผู้ปกครองหลายคนที่มารอรับลูก เสียงวิพากษ์วิจารณ์และเสียงพึมพัมอย่างหวาดกลัวดังสลับกันเป็นระยะๆ ส่วนอาจารย์นั้นไม่ต้องสงสัย เดินกันให้ยุ่บยังกะหนอน
นักเรียนทั้งหมดให้ออกไปจากบริเวณนี้ทันที อาจารย์ชูศักดิ์ อาจารย์ฝ่ายปกครองที่ขึ้นชื่อว่า โค-ตะ-ระ-ดุ ประกาศเสียงดัง นักเรียนหัวอ่อนหลายคนจึงค่อยๆเดินเลี่ยงไปอย่างไม่เต็มใจ แต่ส่วนใหญ่ยังมุงกันอยู่ ผู้ปกครองด้วยครับ อย่ามุงครับ ขอความกรุณาออกไปจากที่เกิดเหตุด้วยครับ
พวกเธอกำลังย่ำ หลักฐาน อยู่นะ อาจารย์ประจำชั้นของฉันเสริมขึ้นด้วยเสียงอ่อนล้า ออกไปจากตรงนี้ให้หมด รอให้ตำรวจเขามาจัดการ
ตำรวจเหรอ หลักฐานเหรอ นี่มันเกิดบ้าอะไรกันขึ้นมา ฉันเดินเข้าไปหาอาจารย์สุมาลี
มีอะไรเหรอคะอาจารย์
อาจารย์สุมาลีหันมาทางฉัน แม้แววตาจะบอกว่าดีใจที่เห็นหน้าที่คุ้นเคย แต่อาจารย์ก็ยังโบกมือห้ามฉันทันที
อย่าเข้ามาตรงนี้ อาจารย์บอกเสียงเครือ ดูก็รู้ว่าอาจารย์เองก็ใกล้จะฟิวส์ขาดเต็มแก่แล้ว เกิดอุบัติเหตุ เธออย่าดูเลย ภาพมันจะติดตาเปล่าๆ
สายไปแล้วล่ะอาจารย์...
ท่ามกลางเสียงของเอกที่กรี๊ดอยู่ข้างหลัง ฉันก็พลันมองไปเห็นดุจดาวหรือเปิ้ล เพื่อนร่วมชั้นแต่คนละห้องของฉันนอนพาดอยู่บนม้าหิน ตัวงอพับเหมือนกองผ้าขี้ริ้วกองใหญ่ๆ มีเลือดนองเต็มพื้นไปหมด ที่น่ากลัวที่สุดก็คือ คอที่หมุนกลับหลัง 180 องศาของเธออยู่ตรงหน้าฉันพอดี ทำให้ตาที่เบิกโพลงนั้นมาประสานกับสายตาของฉันอย่างเลี่ยงไม่ได้
ช่วยด้วย เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังแผ่วๆ อยู่ข้างหูฉัน ฉันอยากแก้แค้น...
-------------------------------------------------------
แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 49 09:34:57
แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 49 08:04:10
จากคุณ :
แดดดี้แบร์
- [
11 ต.ค. 49 19:24:22
]