ฝนตกไม่ลืมหูลืมตาเมื่อค่ำวานนี้  ทำเอาถนนหลายสายกลางใจเมืองมีน้ำท่วมขังเนื่องจากระบายไม่ทัน  รถราติดขัด  การจราจรในหลายพื้นที่กลายเป็นอัมพาตไปในบัดดล  ทางเลือกยามนั้นคือลัดเลาะไปตามถนนเส้นเล็กๆ ที่เป็นตรอกซอกซอยเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาความคับคั่งบนถนนใหญ่  แต่ก็ไม่วายที่จะเจอน้ำท่วมขังสูงถึงครึ่งล้อรถยนต์  ผู้คนเดินลุยน้ำกันด้วยความยากลำบาก  สภาพการจราจรยังคงติดขัดต่อเนื่องส่งผลกระทบมาถึงถนนสายย่อยอยู่ดี

ฝนก็โปรยปรายไม่มีทีท่าว่าจะหยุด  รถบางคันพยายามปาดแซงหรือกลับรถเพื่อหาหนทางหนีจากความติดขัดดังกล่าว  บางส่วนของผู้คนยอมลงจากรถเดินลุยน้ำกัน  ช่วงนั้นพลันเหลือบไปเห็นความเคลื่อนไหวบางอย่างด้านข้างริมขอบถนน  หญิงขาพิการพยายามกระเสือกกระสนหนีฝนเบื้องบน  และน้ำท่วมสูงเบื้องล่าง  เธอใช้สองมือหมุนล้อรถเข็นวีลแชร์ที่เปียกน้ำให้พ้นจากถนนที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำ  เธอต้องคอยหลบหลีกรถมอเตอร์ไซคล์ที่วิ่งแซงซิกแซกกันไปมาจนเกิดคลื่นน้ำกระเซ็น  คนในรถเก๋งหลายคันหันไปมองหญิงสาวพิการบนรถวีลแชร์ที่เปียกปอนไปหมดทั้งตัวพยายามดิ้นรนที่จะข้ามถนนไปมาหลายรอบ  เป็นที่หวาดเสียวต่อผู้พบเห็น  เพราะยามนั้นแสงไฟรถมากมายสะท้อนไปมาบนพื้นน้ำทำให้มองเห็นยากดูลายตา  กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นเนื่องจากคนขับรถมอเตอร์ไซคล์ฉวัดเฉวียนซ้ายทีขวาทีอาจจะไม่ทันได้เห็นว่าเธออยู่บนถนนบริเวณนั้น

เชื่อว่าผู้คนในรถทุกคันยามนั้นต่างจ้องมองเธอและพยายามช่วยลุ้นให้เธอไปสู่จุดหมายได้  เราไม่รู้ว่าเธอต้องการจะไปไหน  ถึงเธอจะอยู่บนเก้าอี้วีลแชร์ที่ต้องหมุนล้อของมันด้วยมือของเธอเอง  ต้องยอมเปียกเปื้อนน้ำท่วมขังสกปรกในขณะหมุนล้อเก้าอี้  แต่เราก็ได้เห็นความพยายามของเธอ  แม้ผู้คนจะเดินลุยน้ำกันด้วยความยากลำบากและเชื่องช้าเพียงใด  เธอดูยากลำบากและเชื่องช้ายิ่งกว่า  ในขณะเธอหยุดคิดเพื่อเลือกหนทางที่จะไป  ชั่วขณะหนึ่งเธอหมุนเก้าอี้กลับมาเพื่อเปลี่ยนเส้นทาง  ในตอนนั้นเองที่เราเห็นความมุ่งมั่นในแววตาที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาของเธอ  บนใบหน้าที่มีหยดน้ำพราว  เธออมยิ้มแล้วมองขึ้นไปบนฟ้า  ตอนแรกผมไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร  จนเธอก้มลงมองที่เสื้อของเธอ  เสื้อสีเหลืองซึ่งมีข้อความตัวโตว่า  “เรารักในหลวง”  เธอละมือขวาที่ใช้หมุนล้อรถขึ้นมากำตัวอักษรตรงนั้นไว้แน่น  ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้  แล้วเธอก็สูดลมหายใจอย่างแรงยืดอกขึ้นเหมือนกับจะสู้ฟันฝ่าไม่ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร  แล้วเธอก็พาตัวเองกับรถเข็นของเธอไปจนพ้นเส้นทางแห่งความยากลำบากนี้ได้

ก่อนรถทุกคันจะเคลื่อนผ่านเธอไป  ในวินาทีนั้น  เราหันไปเห็นเธอยิ้มมือสองข้างประกบแน่นบนหน้าอก  เธอก้มลงมองตัวอักษรนั้นอีกครั้ง  “เรารักในหลวง”  ผมไม่เห็นว่าเธอร้องไห้หรือไม่  หากเป็นเช่นนั้นจริงน้ำตาเธอก็คงปะปนไปกับน้ำที่หยดเปียกอยู่บนใบหน้าของเธอ  ภาพที่ทุกคนเห็นเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างที่ขาดหายไป  คนที่เธอรัก  ผู้คนใกล้ชิดของเธอหายไปไหนกันหมด  ไม่มีใครอยู่กับเธอ  เข็นรถให้เธอในขณะที่เธอต้องการใครสักคน  และอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากที่สุด  ไม่มีคำตอบใด  แต่เรารู้ว่ามีสิ่งหนึ่งที่อยู่กับเธอเสมอ  สิ่งที่อยู่บนเสื้อสีเหลืองของเธอ  เหมือนกับสิ่งที่อยู่ในใจของพวกเราทุกคน  เธอคงรู้สึกเหมือนกับที่เราทุกคนรู้สึกกับประโยคหนึ่งที่ว่า  ‘พระองค์ทรงมองเห็นประชาชนของพระองค์เสมอ’  และนั่นทำให้เธอไม่เคยย่อท้อต่อชะตาชีวิตของตัวเอง

สิขเรศ (HyPeR MonKeY)
11 ตุลาคม 2549
18.54 น.

แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 49 19:57:09