ความคิดเห็นที่ 1       แต่ภาพความที่ผมเห็นในวันนี้กับต่างออกไป คงไม่ใช่แค่ภาพของเด็กที่มาทัศนะศึกษาเล่นเจี๊ยวจ๊าวอยู่ในชั้นแรกของอาคารแห่งนี้ แต่กลับเป็นภาพสิ่งของต่างที่เสื่อมลงไปตามกาลเวลา ไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์หลายๆอย่างที่ทำจากเหล็กถูกกรัดกร่อนจากสนิม หรือบูทสื่อการเรียนรู้ที่มีการผุผัง บางบูทก็มีรอยโหว่ขนาดใหญ่ และบางบูทส่วนประกอบของบูทอย่างปุ่มสวิตซ์ปิดเปิดหายไป              เมื่อเดินลึกเข้าไปในบริเวณภายในชั้นหนึ่ง คนเริ่มน้อยแต่ความเสื่อมโทรมของอาคารแห่งนี้เริ่มปรากฏมากขึ้นอุปกรณ์ในบริเวณจัตุรัสเทคโนโลยี อุปกรณ์หลายๆอย่างไม่สามารถใช้การได้โดยเฉพาะอุปกรณ์ที่ใช้ไฟฟ้าในการทำงาน แต่ผมคิดอยู่ในใจมันอาจจะเหมือนสถานที่ท่องเที่ยวอื่นๆที่บางครั้งในวันธรรมดาจะปิดอุปกรณ์บางอย่างเพื่อประหยัดไฟ            พอเดินดูชั้นหนึ่งจนทั่วแล้วจึงขึ้นไปยังบริเวณชั้นบน ทุกอย่างในชั้นบนดูเหมือนจะไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก เพียงแต่ในบางบูทนั้นยังเจอปัญหาเดียวกับบริเวณชั้นหนึ่งคืออุปกรณ์เสีย และในบางส่วนก็ปิดไม่ให้เข้าชม (แต่พอตอนเดินกลับมาก็เปิดให้เข้าชม ?)       ดูเหมือนว่ากาลเวลาจะไม่ได้กัดกร่อนสิ่งของที่ประจำอยู่ในอาคารหลังนี้เท่านั้น แต่สายลมแห่งกาลเวลาได้พัดพาเอาตะกอนแห่งความสุขในวัยเยาว์ไปจนหมด ของหลายๆอย่างที่ผมเห็นในห้องนี้กลับไม่ได้สร้างความตื่นเต้นให้ผมเหมือนเช่นในช่วงวัยเยาว์แล้วอาจจะเป็นเพราะ       บางสิ่งเป็นอุปกรณ์ที่ผมเคยใช้ทดลองในชั่วโมงวิทยาศาสตร์ และ บางสิ่งเป็นของที่เมื่อครั้งวัยเยาว์เป็นเรื่องที่ใหม่และดูยากที่เอื้อมถึงแต่พอเวลาผ่านพ้นไปกลับเป็นแค่ของที่เห็นได้ทั่วไปเช่น ในส่วนของของการจัดแสดงเกี่ยวกับอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ หรือ แบบจำลองไดโนเสาร์ที่สมัยนี้ใครๆก็หาได้ยากมาก         และสุดท้ายมันอาจจะเป็นเพราะคำอธิบายที่ไว้ตามบูทหรือจุดแสดงการทดลองที่อยู่ในอาคารแห่งนี้คล้ายกับนำผมกลับไปยังเนื้อหาที่เรียน ม ปลาย  คำอธิบายว่าเกี่ยวสิ่งต่างๆหลายๆอันยังคงใช้ศัพท์ที่คนที่มีความรู้ทางวิทยาศาสตร์พอควรเท่านั้นถึงจะเข้าใจ เช่นคำว่า ไอโซโทป , polymyzation หรือ spectrum มันอาจจะไปไม่แปลกเท่าไหร่ถ้าที่แห่งนี้เป็นห้องเรียนของนักเรียนสายวิทย์ แต่ในความเป็นจริงแล้วที่นี่คือที่คนทั่วไปที่อาจไม่มีความรู้ทางวิทย์จะมาตักตวงความรู้ใช่ไหมครับ ?         การเดินชมในอาคาร  2 สิ้นสุดลง ด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป (ตัวผม หรือ ที่นี่ที่เปลี่ยนไป ?)       ผมทิ้งคำถามไว้กับตัวเองแค่นั้น ก่อนที่เพื่อนผมจะลากผมไปยังจุดมุ่งหมายต่อไปคืออาคาร 3 หรือโลกใต้น้ำตามที่ปรากฏบนตั๋ว ..       ความทรงจำของที่นี่มันเลือนรางเต็มทน ผมจำไม่ได้ว่าผมเคยเข้ามายังที่นี่หรือไม่ หรือว่าเคยมีอาคารหลังนี้ในการมาเยือนครั้งที่แล้วอยู่หรือไม่ ถึงแม้จะถามเพื่อนผมก็ไม่ได้รับความกระจ่าง เพราะความทรงจำที่ท้องฟ้าจำลองของเพื่อนผมย้อนไปได้ไกลสุดก็เมื่อห้าปีที่แล้วเองแล้วในตอนนั้นตึกนี้ก็มีอยู่แล้วด้วย        เมื่อเข้าไปยังในตัวอาคารแล้วสิ่งที่ผมที่สังเกตได้นอกจากเด็กที่มาทัศนศึกษาเต็มอาคารแห่งนี้คือการออกแบบอาคารที่เป็นลักษณะสี่เหลี่ยมผืนผ้าทอดยาวไปทางเข้าบริเวณท้องฟ้าจำลองโดยถูกปิดหัวปิดท้ายด้วยนิทรรศการพลังงานแสงอาทิตย์และจุดขายตั๋ว ภายในตัวอาคารบรรยากาศคล้ายกับอควอเรี่ยมทั่วไปคือบริเวณของผนังของสองข้างมีตู้ขนาดประมาณสามสิบนิ้วฝังอยู่เป็นระยะๆ แสงสว่างในตัวอาคารนั้นก็มีแค่เพียงแสงสลัวๆ อาจจะมีแสงบริเวณตู้ปลาเท่านั้นที่เปิดเต็มที่เพื่อให้เป็นจุดเด่นและดึงดูดผู้ที่มาเข้าชม       ทุกอย่างดูเผินๆจะไม่แตกต่างจากอควอเรี่ยมที่อื่น แต่เมื่อสังเกตอย่างละเอียดแล้วจะบางอย่างที่ต่างออกไปคือปกติแล้วตามอควอเรี่ยมทั่วไปนั้นจะมีตู้ปลาอยู่อย่างน้อยตู้หนึ่งที่มาปลาหายากหนึ่งตู้เป็นจุดขาย แต่สำหรับที่นี่นั้นปลาเกือบแทบหมดเป็นปลาที่อาจจะคุ้นหน้าคุ้นตากันบ่อยๆสำหรับคนที่อยู่ริมน้ำหรือคนที่เข้าร้านขายปลาบ่อยๆ อาจจะมีที่หายากขึ้นมาหน่อยก็อาจจะพบเห็นได้ทั่วไปตามอควอเรี่ยมทั่วไป แต่อาจจะเพราะต้นทุนการดูแลสถานที่ที่สูงและสถานที่ไม่ได้ใหญ่มากพอที่จะบรรจุปลาหลากชนิดก็เป้นได้  และเมื่อผมเดินออกจากที่นั่นมันเหมือนกับผมไปเดินดูร้านขายปลาที่จัดสถานที่ไว้หรูหน่อย แค่นั้นเอง       ( แล้วถ้าผมเป็นเด็กล่ะผมจะมองที่นี่อย่างไร ?)       ครั้งแรกคงตื่นเต้นและก็ตามด้วยการรบเร้าให้พ่อแม่มาเป็นครั้งที่สองซึ่งคงตามมาด้วยความเพลิดเพลิน อาจจะมีครั้งที่สามและครั้งที่สี่ แต่คงไม่เกิดความรู้สึกที่เอาไปเปรียบเทียบกับที่อื่นที่เคยพบเห็นก่อนหน้านี้หรือรู้สึกว่ามันธรรมดาเหมือนเช่นในตอนนี้       สถานที่ให้เข้าชมในที่นี่ยังเหลืออีกสามตึก หนึ่งในนั้นคือที่ๆผมจำได้ค่อนข้างแม่นว่าเคยไปมาเมื่อตอนที่ผมมากับพ่อในวัยเด็กและอีกสองที่เป็นที่ที่ผมไม่เคยย่างกรายไปในนั้นแม้แต่ก้าวเดียว แต่ด้วยเวลาที่สถานที่กำลังจะใกล้ปิดและ .ความหวังที่ว่าจะมีที่สักที่หนึ่งในนี้ที่ผมกลับไปแล้วรู้สึกเหมือนตอนเด็ก .และที่สุดท้ายที่ผมจะเข้าไปนั้นคือ ท้องฟ้าจำลอง ที่ที่คนทั้งหลายเอาไปเรียกแทนชื่อศูนย์วิทยาศาสตร์เพื่อการศึกษาแห่งนี้        ภายในท้องฟ้าจำลองนั้นนอกจากบริเวณทางเข้าแล้วทุกอย่างดูทรุดโทรมลง ทางเดินชมนิทรรศการทางด้านปีกซ้ายนั้นอุปกรณ์บางอย่างก็ดูทรุดโทรม ของบางอย่างเช่นจอคอมพิวเตอร์ก็ดูขุ่นมัวจนแทบอ่านข้อความไม่รู้เรื่อง บริเวณที่จัดโชว์อุกกาบาตที่ก็มีแต่ตู้โชว์เปล่าๆ ส่วนทางด้านปีกขวาที่เคยมีเครื่องที่ให้ชั่งน้ำหนักแล้วจะบอกว่าถ้าคุณไปอยู่ไปดาวนี้น้ำหนักคุณจะเป็นเท่าไหร่ บางอันก็ให้คนอ้วนไว้ดูปลอบใจ และบางอันก็ดูเหมือนจะซ้ำเติม ก็เหลือแต่เพียงที่ชั่งน้ำหนักที่บอกว่าอยู่บนดวงจันทร์จะหนักเท่าไหร่เท่านั้น        และจุดสุดท้ายที่เป็นความทรงจำที่ชัดเจนที่สุดของที่นี่คือห้องดูดาวที่อยู่ตรงกลาง ทุกอย่างในห้องนี้ยังแทบจะไม่ต่างจากตอนที่ผมมาครั้งแรก พื้นที่ให้ห้องดูดาวยังเป็นลักษณะวงกลม ตรงกลางมีเครื่องฉายดาวที่หน้าตาคล้ายดัมเบลขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลาง ทางด้านซ้ายจากประตูทางเข้าจะมีสิ่งที่คล้ายๆบูทดีเจไว้สำหรับวิทยากรที่จะมาแนะนำในช่วงแรกๆ แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือผู้คนที่เข้ามาดูที่อาจไม่ใช่คนเดิมเหมือนตอนที่มาดูครั้งที่แล้วและจำนวนคนที่ดูบางตาลง      (มันอาจจะเป็นวันธรรมดา )        มันอาจจะเป็นวันธรรมดาเหมือนวันที่ผมกับพ่อครั้งที่แล้ว ..แต่คนในวันนั้นมันดูเหมือนจะคนจะมากกว่าวันนี้ อาจจะสิบคน หรือยี่สิบคน แต่คนไม่ใช่มีแค่ ผมกับเพื่อน  คู่รักที่นั่งแถวถัดไปจากผม กลุ่มคนสี่ห้าคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามผม .และ เด็กน้อยอายุห้าหกขวบที่มากับแม่แล้วคอยซักนู่นซักนี่กับแม่ จนเพื่อนผมหันไปมองและพูดกับผมในทำนองที่อยากให้เด็กนี่หุบปาก          (วันนั้นผมเป็นแบบนี้หรือเปล่า ?)        (คอยซักนู่นซักนี่จนคนอื่นรำคาญหรือเปล่า ?)        (แล้วถ้าเกิดผมทำพ่อจะว่ายังไง ?)         แสงสว่างในห้องเริ่มน้อยลงเพราะเจ้าหน้าที่ปิดประตูของห้องนี้  และก็มีเสียงวิทยากรที่เริ่มบรรยาย ว่าที่นี่คืออะไรมีจุดประสงค์อะไร และเริ่มแนะนำถึงการเข้าชมที่นี่ว่าบริเวณเพดานที่คล้ายโดมของที่นี่คือสิ่งที่ใช้แทนท้องฟ้าแห่งนี้ บอกทิศว่าจุดไหนคือทิศอะไร ก่อนที่จะเชื้อเชิญให้ผู้เข้าชมมองไปยังทิศตะวันตก ที่มีดวงไฟขนาดเล็กซึ่งเป็นตัวแทนของดวงอาทิตย์ในที่แห่งนี้ซึ่งกำลังเคลื่อนตัวลงจากจุดสูงสุดของแห่งนี้ไปยังจุดที่ต่ำกว่าแล้วค่อยๆหายไป เช่นเดียวกับแสงในห้องที่กำลังจะหายไปคล้ายกับในช่วงย่ำค่ำและไม่กี่อึดใจความมืดก็ครอบงำพื้นที่ทั้งหมดในห้องนี้คล้ายกับเทพแห่งรัตติกาลที่ครอบครองพื้นที่บนโลกในยามค่ำคืน หมู่ดาวเริ่มปรากฏอยู่บนท้องฟ้าแต่ดูแล้วแสงที่ส่องจากดวงดาวนั้นคล้ายกับแสงที่ส่องผ่านจากกระจกที่ขุ่นมัว แต่ก็เริ่มสุกสกาวขึ้นเมื่อวิทยากรบอกว่าท้องฟ้าที่เห็นเมื่อกี้คือท้องฟ้าที่เห็นในกรุงเทพที่ปกติแล้วท้องฟ้าจะโดนแสงไฟจากตึกรามบ้านช่องและมลพิษต่างๆบดบังไม่ให้เห็นกลุ่มดาวได้เต็มที่ แต่เมื่อออกต่างจังหวัดจะเป็นอีกแบบ ดาวหลายๆดวงเริ่มปรากฏ               หลังจากนั้นวิทยากรก็เริ่มบรรยายว่าดาวดวงนี้คือกลุ่มดาวอะไร คนโบราณเขาตั้งชื่อนี้เพราะเห็น ทันทีที่คำอธิบายของแต่ละกลุ่มดาวจบลง วิทยากรก็จะนำรูปสัตว์ที่เป็นชื่อของกลุ่มดาวนั้นทาบลงไป              ระหว่างวิทยากรอธิบายกลุ่มดาวต่างๆ แทบจะไม่มีเสียงอื่นแทรกนอกจากเด็กน้อยที่นั่งอยู่ข้างหลังผมที่คอยส่งเสียงชี้นู่นชี้นี่เมื่อภาพของสัตว์ที่เป็นชื่อของกลุ่มดาวปรากฏบนท้องฟ้า แต่สำหรับผมแล้วในหัวของผมมันมีแต่คำถามว่า “ เหมือนตรงไหน ?” ดังซ้ำๆอยู่ในหัวจนกระทั่งการบรรยายในช่วงนั้นลง         แต่เด็กคนนั้นก็เหมือนเงาในอดีตของผมที่คอยซักพ่อตลอดเวลาตั้งแต่การบรรยายเรื่องกลุ่มดาวในช่วงแรกจบลงจนกระทั่งไปถึงสไลด์มัลติวิชั่นในช่วงหลัง และบอกให้พ่อแม่พามาอีก                 และแล้วทุกอย่างในท้องฟ้าจำลองก็จบลง ฟ้าในท้องฟ้าจำลองเริ่มเข้าสู่ช่วงเช้า แสงสว่างในห้องเริ่มกลับมา ผู้คนที่เข้าชมเริ่มเดินออกไปจากห้อง พร้อมคำถามมากมายที่เดินเข้าในจิตใจผม         ผมหรือที่นี่ที่เปลี่ยนไป จริงๆแล้วที่นี่อาจไม่ได้เปลี่ยนไปเลยก็ได้ ทุกอย่างอาจจะตั้งอยู่ยังที่เดิม ของที่เสียก็คงเสียเหมือนเดิม สายลมแห่งกาลเวลาอาจจะพัดพาสิ่งของที่อยู่ในนี้ให้เสื่อมสลายไป แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดมันพัดพาเอาความไร้เดียงสาที่มีอยู่ในชีวิตเรา ซ้ำยังนำพาเศษละอองของประสบการณ์เข้ามาในชีวิตเรา ทำให้เรามองอะไรไม่เหมือนเดิม          ผมหันหลังกลับไปมองยังเด็กน้อยช่างซักอีกครั้ง         ( ถ้าเขากลับมาตอนอายุเท่าผม เขาจะรู้สึกเหมือนผมหรือเปล่า ? )          ไม่มีใครตอบคำถามนอกจากตัวเด็กน้อยเท่านั้น แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 49 02:49:47 แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 49 02:46:09 จากคุณ : stan401 - [ 12 ต.ค. 49 02:43:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ป.ล. งานชิ้นนี้คัดมาจากงานที่ผมส่งงานอาจารย์นะครับ  เพราะฉะนั้นอาจารย์มาเจอไม่ต้องแปลกใจนะครับ : P ป ล 2 : ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านคร้าบ ป.ล. 3 และขอโทษด้วยครับที่มีปัญญาจัดหน้าได้แค่นี้  == 'จัดหน้ายากชะมัด แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 49 03:02:06 จากคุณ : stan401 - [ 12 ต.ค. 49 02:52:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จากคุณ : บันทึกเรื่องราว - [ 12 ต.ค. 49 14:45:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แต่สำหรับเรา ก็ยังชอบเวลาดูดาวในท้องฟ้าจำลองอยู่เสมอ จากคุณ : scottie - [ 12 ต.ค. 49 22:03:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบคับ อยากจะลองไปดูอีกที จากคุณ : เอ็กซ์ (X RoBiN) - [ 13 ต.ค. 49 09:40:10 ]